Pomniki Przyrody W Gdyni
Pomnikami przyrody są pojedyncze twory przyrody żywej i nieożywionej lub ich skupienia o szczególnej wartości naukowej, kulturowej, historyczno - pamiątkowej i krajobrazowej odznaczające się indywidualnymi cechami, wyróżniającymi je wśród innych tworów, w szczególności sędziwe i okazałych rozmiarów drzewa i krzewy, źródła, jary, głazy narzutowe i jaskinie. W granicach administracyjnych Gdyni znajduje się 55 pomników przyrody, w tym: 42 drzewa i 3 grupy drzew, 6 głazów narzutowych i 2 grupy głazów narzutowych, 2 pnącza. Szczegółowa inwentaryzacja gdyńskich pomników przyrody znajduje się w Wydziale Ochrony Środowiska i Rolnictwa Urzędu Miasta Gdyni. Zawiera ona opis każdego obiektu, dokumentację fotograficzną i mapy z opisem trasy prowadzącej do danego pomnika przyrody.
Pomniki przyrody TPK Otulina Drzewa 79 32 Głazy 37 2 Inne 4 0 RAZEM 120 34 Istnieje szereg nowych propozycji pomników przyrody do sprawdzenia w celu ewentualnego objęcia ich ochroną. Jednocześnie dąży się do utworzenia nowych pomników dotyczących rzadziej spotykanych w TPK drzew i krzewów rodzimych.
Drzewa uznawane za pomniki przyrody w,, Gdyni : Buk zwyczajny Klon zwyczajny Lipa drobnolistna Klon jawor Dąb szypułkowy Dąb bezszypułkowy Kasztanowiec zwyczajny Sosna zwyczajna Brzoza brodawkowata Sosna wejmutka Jedlica zielona Świerk pospolity Grab zwyczajny Tulipanowiec amerykański Modrzew europejski Czereśnia
Pomniki przyrody na terenie Gdyni W granicach administracyjnych Gdyni znajduje się 55 pomników przyrody, w tym: 42 drzewa i 3 grupy drzew, 6 głazów narzutowych i 2 grupy głazów narzutowych, 2 pnącza.
W myśl ustawy "o ochronie przyrody" z dnia 16 kwietnia 2004 roku (Dz. U. 04.92.880) "pomniki przyrody są pojedynczymi tworami przyrody żywej i nieożywionej lub ich skupiskami o szczególnej wartości przyrodniczej, naukowej, kulturowej, historycznej lub krajobrazowej oraz odznaczające się indywidualnymi cechami, wyróżniającymi je wśród innych tworów, okazałych rozmiarów drzewa, krzewy gatunków rodzimych lub obcych, źródła, wodospady, wywierzyska, skałki, jary, głazy narzutowe oraz jaskinie." (art. 40, pkt 1). Za ustanowienie pomnika przyrody a także za zniesienie tej formy ochrony odpowiada, według ustawy, wojewoda wydając stosowne rozporządzenie lub rada gminy w drodze uchwały. Artykuł 45 powyższej ustawy wprowadza zakazy które trzeba stosować w stosunku do pomników przyrody.
Wokół pomników przyrody ustanowiono 15-metrową strefę ochronną, w której nie wolno naruszać gleby, składować drewna, wznosić budowli, itd. Obwód pomnikowych drzew mierzymy "w pierśnicy", czyli na wysokości 130 cm od ziemi (tak, jak na rysunku). Tereny Polski obfitują w głazy narzutowe, a także w stare drzewa o okazałych rozmiarach. Na obszarze Trójmiejskiego Parku Narodowego i jego otuliny za pomniki przyrody uznano 154 obiekty (wg stanu na 14.12.1998 r.):
Zakazy te nie dotyczą: prac wykonywanych na potrzeby ochrony przyrody po uzgodnieniu z organem ustanawiającym daną formę ochrony przyrody; realizacji inwestycji celu publicznego po uzgodnieniu z organem ustanawiającym daną formę ochrony przyrody; zadań z zakresu obronności kraju w przypadku zagrożenia bezpieczeństwa państwa; likwidowania nagłych zagrożeń bezpieczeństwa powszechnego i prowadzenia akcji ratowniczych. Według artykułu 127, za naruszenie zakazów przewidziana jest kara aresztu lub grzywny.
Zakazuje się: niszczenia, uszkadzania lub przekształcania obiektu lub obszaru; wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu, z wyjątkiem prac związanych z zabezpieczeniem przeciwsztormowym lub przeciwpowodziowym albo budową, odbudową, utrzymywaniem, remontem lub naprawą urządzeń wodnych; uszkadzania i zanieczyszczania gleby; dokonywania zmian stosunków wodnych, jeżeli zmiany te nie służą ochronie przyrody albo racjonalnej gospodarce rolnej, leśnej, wodnej lub rybackiej; likwidowania, zasypywania i przekształcania naturalnych zbiorników wodnych, starorzeczy oraz obszarów wodno-błotnych; wylewania gnojowicy, z wyjątkiem nawożenia użytkowanych gruntów rolnych; zmiany sposobu użytkowania ziemi; wydobywania do celów gospodarczych skał, w tym torfu, oraz skamieniałości, w tym kopalnych szczątków roślin i zwierząt, a także minerałów i bursztynu; umyślnego zabijania dziko występujących zwierząt, niszczenia nor, legowisk zwierzęcych oraz tarlisk i złożonej ikry, z wyjątkiem amatorskiego połowu ryb oraz wykonywania czynności związanych z racjonalną gospodarką rolną, leśną, rybacką i łowiecką; zbioru, niszczenia, uszkadzania roślin i grzybów na obszarach użytków ekologicznych, utworzonych w celu ochrony stanowisk, siedlisk lub ostoi roślin i grzybów chronionych; umieszczania tablic reklamowych.
Źródła: Jankowska Z., 2000, Ochrona przyrody w województwie pomorskim - informator Regionalne centrum Edukacji Ekologicznej, Gdańsk. Kostarczyk A., Przewoźniak M., (red.), 2002, Diagnoza stanu i koncepcja ochrony środowiska przyrodniczo-kulturowego w województwie pomorskim, Materiały do Monografii Przyrodniczej Regionu Gdańskiego, t. VIII, Gdańsk. Ustawa o ochronie przyrody z 16 kwietnia 2004 roku (Dz. U. nr 92, poz. 880) www.gdynia.pl www.gdyniazaóhd.pl Wikipedia wolna encyklopedia. Hufiec harcerski ZHR Gdynia. Dziękuję za uwagę podczas prezentacj. STANISŁAW BUCZEK KL5