Mój Tarot. przewodnik po kartach. Artur Mikuła

Transkrypt

1 Mój Tarot przewodnik po kartach Artur Mikuła Warszawa,

2 Spis treści Spis treści... 2 Wstęp... 4 Tarot? To brzmi groźnie...5 Czy można nauczyć się Tarota?...8 Zakup kart... 9 Metoda samokształcenia...10 Medytacje z Tarotem...12 Przykład metody w działaniu...13 Wędrówkę czas zacząć...15 Mag czy iluzjonista?...17 Galopujące emocje...19 Matki, żony, kochanki...21 Macho z Florydy Pasterz bez owiec...25 Osiołkowi w żłoby dano...27 Bomba w górę proszę Państwa...29 Tego się ludziom nie robi...31 Synowie Szymona A jednak się kręci Nec Hercules contra plures...37 Always look on the bright side of life!...39 Danse macabre...41 Przez cnotę upadając...43 Diabeł tkwi w szczegółach...45 Metropolis Laura i Filon Dokąd prowadzi królicza nora?...51 Sol Invictus Eschatologia w pigułce...55 Axis mundi Życie płynie zwyczajnie...59 Bo w tym cały jest ambaras...61 Na krańcu świata...63 Teatime Może zostać tylko jeden...67 Pamiętaj, że jesteś tylko człowiekiem...69 Milczenie owiec Z wiatrem i pod wiatr...73 Jak wygląda ostrokół?...75 Sztuka przetrwania...77 ADHD, mania, czy dojrzewanie?...79 Stachanowca 500% normy...81 Żelazna dama Jestem mężczyzną...85 W oczekiwaniu na deszcz...87 Dewaluacja Pełnia szczęścia Piąte koło u wozu...93 Mój własny Matrix...95 Cnota egoizmu...97 Nibylandia strona 2

3 Pomieszanie z poplątaniem Obrońca krzyża i innych wartości Wakacje Młodzi junacy Sir Lancelot z Jeziora Jej czarne oczy Mentor Koniec degrengolady Równowaga wewnętrzna Punkt widzenia Wyśpisz się w piachu pod kombinatem Tanie dranie Gorączka Juma Smoki i dziewice Okrucieństwo bezsenności Umarł król niech żyje król! Małpa z brzytwą Fratres Militiae Templi Elizabeth Facet w lustrze Tajemniczy ogród Taniec pingwina na szkle Praca Twierdza Wiatr w oczy Gangsterzy i filantropi Siedem życzeń Konik polny i mrówka Harmonia Tam i z powrotem Wieczny student Kroniki Riddicka Wiedźma Argonauci Prawa autorskie strona 3

4 Wstęp Czasami zadaję sobie pytanie: Kim ty chłopie właściwie jesteś jeśli mowa o twoim światopoglądzie metafizycznym twojej duchowości? Niby odpowiedź powinna być oczywista i prosta, a określić się w trybie ekspresowym powinienem bez problemu. To jednak co oczywiste w pierwszej sekundzie przestaje być tak jasne po dziesięciu minutach myślenia. Po godzinie ma się tę nieznośną świadomość, że w prostych słowach się tego opisać nie da. I bęc. To nagle dociera. To, że jest się poganinem. Z krwi i kości. Nie jakimś tam kultystą agrarnym, przyrodniczym, astralnym a nawet, popularnym ostatnimi czasy, filozoficzno-etycznym. Jestem zwyczajnym wieśniakiem w kwestiach ważnych klasycznym poganinem. Mój świat to asfalt, kamienie, cegły, beton, stal, szkło i szybka komunikacja międzyludzka. Jestem nastawionym na zdobywanie sprawdzalnej i odtwarzalnej wiedzy materialistą. Może w związku z tym przestały mnie pociągać pomysły na duchowość synajskich pastuchów biegających po pustyniach; palestyńskich biedaków, rybaków i cieśli; arabskich watażków plemiennych; animistów wszelkiej maści; gości medytujących pod drzewami; oraz ich naśladowców i kontynuatorów w historii. Niewiele mi mogą zaoferować mimo, iż korzystam ze spuścizny kulturowej, którą ukształtowali. Jeszcze mniej oferują mi w tej materii wszelkiej maści restora cjoniści czy neoludki, którzy w XIX i XX wieku zbiorowo wpadali na pomysł podróży w czasie bez przemieszczania się w nim i kształtowali duchowość i rzeczywistość, własną, oraz obcą wedle zasady widzę misia. W takim świecie żyjąc stykam się nieustannie z symbolami. Otaczają mnie tak jak kiedyś innych spośród powyżej wymienionych. Poczynając od znaków drogowych, przez zdjęcia w gazetach i filmy, na obrazach kończąc. Żyję nimi, z nimi, wewnątrz nich i pośród, poddany ich wpływowi. Część z nich odczytuję w sposób świadomy, części nie. Gdy je dostrzegam (bez względu na stopień świadomości) odczytuję z nich informacje; tez zaś przekładają się wprost na moje zachowania, emocje, uczucia, gesty. Na to kim jestem i co sobą reprezentuję. W pewnym momencie życia Tarot stał się dla mnie takim właśnie skondensowanym zbiorem symboli uniwersalnych; narzędziem, które zacząłem wykorzystywać do rozwoju własnej duchowości, traktując ten termin w kategoriach egzystencjalnych (wpływ nadmiaru lektury dzieł P.Tillicha), co oznacza, że zazwyczaj mówiąc o wykorzystaniu kart odwołuję się do terminów takich jak samorealizacja, świadomy rozwój, autokreacja czy transgresja. I tak, będąc w pełni uduchowionym, stuprocentowym racjonalistą, poruszam się po świecie kart Tarota, i innych jego użytkowników, co prowadzi w konsekwencji, i czasami, do sytuacji pełnych komizmu. Nieporozumienia wynikają z tego, że jako poganin korzystam swobodnie ze wszystkich osiągnięć cywilizacji, nie krępując się szczególnie przesądami odnośnie wyboru, i posiadania, jednej tylko ścieżki życia, ani nie krygując się na przedstawiciela jedynej (bo mo jej) prawdy funkcjonalnej, naukowej czy religijnej. Niniejsza opracowanie jest, moim zdaniem, dobitnym tego przykładem. Jest przewodnikiem, zapisem pracy własnej, noszącym silne piętno indywidualne, którego celem jest ukazanie talii Tarota wpisanej w moje codzienne doświadczenia na przestrzeni szeregu miesięcy. Jest to także jedyny cel, który sobie postawiłem, zatem nie znajdziecie w tym opracowaniu zbyt wielu faktów z zakresu karcianych teorii, dogmatów, historii kart, jak też wiedzy o charakterze encyklopedycznym. strona 4

5 Tarot? To brzmi groźnie Na pudełku z kartami Tarota, na każdy z nich, powinno znaleźć się ostrzeżenie dla potencjalnych użytkowników. Treść owego winien moim zdaniem opracować ktoś, kto rozumie, kto czuje potencjalne zagrożenia wynikające z jego użytkowania. I nie chodzi mi tutaj o urojenia fa nów rozmaitych systemów religijnych, dla których wszystko co nie jest ich ścieżką musi fi nalnie okazać się zwiedzeniem, szeptem diabła, czy tylko grzechem. W chrześcijaństwie, które stanowi przewodni nurt duchowości w naszym kraju, Tarot jest Tabu. Złamanie go, lub choćby naruszenie, skutkować będzie określonymi konsekwencjami natury osobistej, z którymi niektórzy sobie nie poradzą, w żadnej formie. Długo szukałem stosownych słów, którymi chciałem opisać to zjawisko. Ostatecznie zdecydowałem się na sięgnięcie po cytat z bloga Szuflada Nocnego Grajka, którego autorowi chciałbym w tym miejscu podziękować za uważność: Często w mediach katolickich spotykamy świadectwa ludzi, którzy odeszli od Kościoła, by kontakt z transcendencją utrzymywać za pomocą niechrześcijańskich metod: wróżbiarstwo, magię lub praktyki związane z religiami Wschodu. Ludzie ci przeżywają psychiczne katusze, wewnętrzny chaos i kompletne rozbicie, by później wrócić na łono Kościoła i dopiero wtedy zaznać spokoju. Ostrzegają oni innych przed pułapką, jaka kryje się na innych duchowych obszarach niż te zajęte przez chrześcijaństwo. Stosunek do takich świadectw bywa zazwyczaj dwojaki: jedni mówią, że są one wyssane z palca lub nawet spreparowane przez niedobrą katolicką mafię w celach propagandowoindoktrynersko-konkwistadorskich, inni zaś powielają je i propagują, by pokazać jak bezpieczna i dobra jest droga Kościoła, a jak zwodnicze i zgubne są drogi inne. I tu Was zaskoczę: mimo tego, że nie jestem katolikiem, natomiast buddyzm, zen i psychologia alternatywna są mi bardzo bliskie, przychylam się bardziej do zwolenników prawdziwości omawianych świadectw. Nie mam powodu, by wątpić w ich szczerość. A to, że są one publikowane w mediach katolickich, a nie np. we Wróżce czy na Buddyzm.pl, jest zupełnie zrozumiałe. Jakby nie było, świadectwa te są prokatolickie. Choć moim zdaniem nie powinny być one publikowane nigdzie. Szkalują one niesłusznie wiele wspaniałych tradycji duchowych, a i chrześcijaństwu jako narzędzie misjonarskie nie przynoszą zaszczytu. Bo czy naprawdę jednak wynika z nich to, że inne metody, praktyki, doktryny, religie stanowią pułapkę? Pułapkę dla ludzi głęboko wierzących (w rozumieniu chrześcijańskim) na pewno. Ale nie polega owa pułapka na tym, że oto Szatan mieszka we wszystkim, co nie zostało pokropione wodą święconą, lecz na głębokim dysonansie poznawczym i na prostym prawie, mówiącym, że kto nieuważnie stąpa, łatwo się przewróci. [...] Schemat świadectw zawsze jest taki sam: chrześcijaństwo fascynacja innym bardzo głębokie wejście w inne załamanie i upadek powrót do chrześcijaństwa. Brak jakichkolwiek świadectw ludzi, którzy innym zajmowali się od początku wyrosłych w buddyjskich, jogicznych lub po prostu ateistycznych rodzinach. Świadectwa takie publikowane są wyłącznie w źródłach związanych z konkretną droga duchową (u nas jest to głównie chrześcijaństwo). Próżno ich szukać w mediach neutralnych, nawet tych życzliwie nastawionych do katolicyzmu. Gdy zauważyć te cztery fakty, okazuje się, że świadectwa wcale nie pokazują tego, że niechrześcijańskie praktyki są same w sobie niebezpieczne, nawet jeśli autor sam tak twierdzi. Niebezpieczne jest zajmowanie się nimi przez chrześcijan. Myślę, że pułapki, przed którymi ostrzegają autorzy świadectw są rzeczywiste wyłącznie dla osób, które głęboko wierzą w osobowego Boga, takiego, jakim przedstawia go chrześcijaństwo. Czasem tacy ludzie buntują się przeciw swojej religii, a w innych tradycjach nadal szukają włastrona 5

6 śnie tego Boga, wiarę w istnienie którego wyssały z mlekiem matki. I nie zawsze zdają sobie sprawę z tego, że choć obrały inną drogę, spodziewają się w niej tego samego. Czasem ich poszukiwania wydają się być dla nich zupełnie niezależne od chrześcijaństwa: ulegają fascynacji i idą beztrosko w kierunku nowego, nie licząc się z konsekwencjami porzucenia dotychczasowych dogmatów, a nawet nie zdając sobie sprawy ze sprzeczności pomiędzy nowym, a starym. [...] Samo chrześcijaństwo ostrzega, nie da się służyć jednocześnie dwóm panom. Tymczasem ani zen, ani buddyzm, ani zapewne Tarot nie prowadzi do chrześcijańskiego Boga. Autorzy świadectw, którzy głęboko w sobie mają w takiego Boga wiarę, wstępując na inną ścieżkę idą wprost i nieuchronnie ku głębokiemu dysonansowi poznawczemu, który bardzo łatwo może się źle skończyć dla psychiki. Chrześcijaństwo z innymi tradycjami może się spotykać tam, gdzie znika religia, a zaczyna się Duch tam, gdzie dostęp mają najbardziej urzeczywistnieni. Lecz doktryna Boga Ojca i Trójcy Św. jest NIE DO POGODZENIA z doktryną pustki czy wiarą w panujące nad życiem ludzkim demony i anioły. (więcej o buddyzmie i koncepcji Boga pisałem tutaj). Człowiek sam jest odpowiedzialny za swoje życie i działania. I mówi o tym każda z wiel kich religii. Zrzucanie winy za swoje nieprzemyślane kroki na Buddę, Krisznę, czy nawet sąsiada, małżonka, rodziców jest ucieczką od tej odpowiedzialności i przykrym jest, że opisy doświadczeń ludzi ocalonych przed popełnionymi przez siebie błędami są w tak opaczny sposób interpretowane i wykorzystywane do propagowania chrześcijaństwa, zupełnie jakby nie było ono warte uwagi ze względów znacznie szlachetniejszych. Nie umiem dopatrzeć się w nauce Buddy niczego demonicznego, szkodliwego czy niebezpiecznego, chociaż sama duchowość w ogóle jest ryzykowna i niebezpieczna wymaga od ważnych decyzji i zaufania. Natomiast wejście wyznawcy jakiejś religii w praktyki ducho we pochodzące skądinąd bez upewnienia się czy nie są one z jego religią sprzeczne rzeczywiście mogą skończyć się opisywanymi w świadectwach nieszczęściami i obłędem. Dlatego drodzy chrześcijanie: jeżeli nie chcecie wyrzec się Boga, Chrystusa i Ducha Św., zostańcie przy tym, co oferuje Wam Wasza religia, a oferuje ona naprawdę dużo. Wystarczy poszukać. Badanie obcych ścieżek duchowych wymaga buddyjskiej wręcz uważności, i to na każdym kroku :) Tarot nie jest narzędziem chrześcijańskiej duchowości. Nie jest także narzędziem buntu wobec niej. Jeśli bytem, systemem, odrębnym. Niezależnym, uczącym samodzielności, wymagającym. Zwróćcie jednak swoją uwagę na to, że przeciętny człowiek, który nabędzie talię kart Tarota i najczęściej przypadkowy podręcznik (w sumie dowolny, bo większość z wydanych i dostępnych na rynku odróżnia jedynie okładka i nazwisko autora), z wypiekami na twarzy tasuje karty, miesza, rozkłada, i stara się coś z tego co widzi zrozumieć oraz przełożyć na życie własne oraz bliźnich samego siebie mając za co najmniej tarocistę. Skutek jest taki, jakiego można oczekiwać w takich okolicznościach może nie zawsze od razu tragiczny, ale stwarzający pewne, i w mojej subiektywnej ocenie poważne, zagrożenia. strona 6

7 Beztroska. Zerowe przygotowanie i takież doświadczenie. Poczucie misji dziejowej i inne zapędy z bezkresów megalomanii. Do tego nieograniczone pokłady entuzjazmu... a potem czytamy świadectwa osób, których życie legło w w gruzach przez karty. I nie ma znaczenia fakt, że sami sobie uczynili krzywdę, na własne życzenie, że u jej podstaw legła zwyczajna głupota, bo inaczej, z pełnym szacunkiem dla przyczyny ich problemu, nie da się tego nazwać. Chodzi mi po głowie taki oto kawałek Trylogii Husyckiej Andrzeja Sapkowskiego (tom III): Trzy palce złamane odrzekła zimno Rixa. Drobiazg. Do wesela się zagoi. Do jakiego wesela? A kto by cię zechciał? Stara, pyskata, usposobienie gwałtowne, gotować te nie umiesz, założę się o co chcesz, choćby o własny tałes. Ty daj rękę, sziksa. Jehe sz meh raba mewarach l alam ul almej almajja! Na oczach zdumionego Reynevana palce Rixy wyprostowały się, momentalnie zniknęła z nich opuchlizna, rozpłynęły się w nicość krwiaki. Dziewczyna westchnęła, poruszywszy dłonią. Reynevan pokręcił głową. No, no powiedział wolno. Jestem medykiem, rabbi Maizl, nieobce są mi te artes magicae. Ale żeby tak gładko wyleczyć wyłamane stawy... Pełen jestem podziwu. Ciekawym, gdzie mo na się tego nauczyć? U mnie odrzekł sucho rabbi. Będziesz miał wolne siedem lat, wpadnij. Nie zapomniawszy wpierw się obrzezać. Chciałbym czasami powiedzieć komuś kto mając lat naście (i nie chodzi mi tutaj o wiek fi zyczny) sięga po karty, to samo co rzeczony rabbi jeśli będziesz miał parę lat wolnego możesz przewrócić stronę i czytać dalej, zobaczymy czego można Cię nauczyć. strona 7

8 Czy można nauczyć się Tarota? Jak to właściwie jest? Praktycznie każdy może sięgnąć po karty Tarota. Każdy może zapamiętać znaczenia owych kart pojedynczo i w rozkładzie. Każdy może nauczyć się kilku rozkładów kart, na różne oko liczności i potrzeby, oraz stosować je na użytek własny, rodziny, przyjaciół i obcych. Dosłow nie każdy1. Nie wszyscy jednak posługują się kartami z taką samą łatwością. Jak w każdej dziedzinie, tak i tutaj, predyspozycje osobowe, w pierwszym rzędzie, decydują o umiejętnościach (w kolejnych zaś wiedza i doświadczenie to takie oczywiste). Dlatego też spotkać można tarocistów, którzy okażą się pełnymi finezji i pasji ekspertami, ale można także trafić na dyplomowanych specjalistów o subtelności lecącej cegły. Wpływu na to nie mamy żadnego, a intuicja nie zawsze działa tak jak byśmy tego od niej oczekiwali. No dobrze, to czy mogę zacząć naukę Tarota? Możesz. Oczywiście. Metod na jego poznanie jest bardzo dużo, różnorodnych. Cieszy Cię przebywanie w grupie? Znajdź sobie jakiś kurs w okolicy. Wolisz uczyć się korespondencyjnie? Nie ma problemu ESKK prowadzi stosowną ścieżkę szkoleniową. Wolisz zajęcia indywidualne? Zapisz się na spotkania u najbardziej znanego specjalisty zagadnienia Jana Witolda Suligi (nawet nie kosztują tak drogo). Wolisz uczyć się samodzielnie? Biblioteki stoją otworem dla każdego chętnego. Księgarnie sprzedają książki. Wystarczy odrobina samozaparcia. Jeśli zaś jesteś fanem szkolnictwa klasycznego i chcesz chodzić do szkoły z workiem na kapcie i plecakiem zajrzyj do Instytutu Psychologii Stosowanej na zajęcia z psychotroniki. W tym ostatnim możesz także uzyskać dyplom z wiedzy o Tarocie i to niezależnie od wybranej metody nauki. Sam widzisz, że to tylko kwestia miejsca, sposobu i ceny. Oczywiście to także kwestia wyboru, determinacji, czasu, który zechcesz poświęcić. Propozycja Jako, że niniejsze opracowanie ma charakter przewodnika, chciałbym zaproponować Ci metodę nauki kart, którą określam mianem nauki przez zrozumienie. Metodę tę oparłem w całości na technice medytacji kart, będącej rozwinięciem prac, które prowadziłem z gronem przyjaciół w latach w ramach internetowej grupy dyskusyjnej Lotos. 1 Jakkolwiek karty te są przeznaczone dla ludzi dojrzałych (emocjonalnie i psychicznie). strona 8

9 Zakup kart Jaką talię nabyć? Przy wyborze jaki oferują nam obecnie sklepy jesteśmy jak ten osiołek co to dano mu w żło by, z tym, że on miał do wyboru tylko dwie potrawy, my zaś mamy do wyboru jedną spośród kilkudziesięciu dostępnych typów talii. Najpierw dobrze jest sobie karty obejrzeć. Różne talie. Można za pomocą internetu. Można osobiście w sklepie. Dobrze jest przy tym zabrać ze sobą kogoś kto nam pomoże. Jeśli takiej osoby nie znacie powinniście wziąć pod uwagę następujące kwestie: każda karta w talii powinna zawierać prezentację graficzną możliwych znaczeń weź pod uwagę, że zaczynasz swoją przygodę z Tarotem i nauka z kartami o niejasnym, nieintuicyjnym przekazie mogą Ci tę naukę utrudniać, karty powinny posiadać format stosowny do warunków nauki, którymi dysponujesz możesz kupić karty zbyt duże, wymiarowo, aby ze spokojem rozłożyć je na biurku, albo zbyt małe i męczące wzrok, oraz uciekające Ci z rąk, karty powinny być dobrze wykonane ostatnimi czasy słabej jakości wydawnictwa są wypierane z rynku, ale wszystko może się zdarzyć; karty to Twoje docelowe narzędzie pracy więc należy przed zakupem poprosić o prezentację wykonania zbyt cienkie, zbyt śliskie, źle wykonane zrezygnuj z zakupu talii, na którą padł wybór. Nie kupuj talii szczególnie udziwnionych lub radykalnie uproszczonych (poznasz je bez trudu, gdy tylko zobaczysz). Po co mają zbierać kurz na półce? Jeśli o mnie idzie uważam, że dobrze jest zakupić jedną z dwóch talii stworzonych do samodzielnej nauki talię Rider-Waite'a lub Thotha. Ta ostatnia oprócz symboliki posiada jeszcze opis karty (jednowyrazowy) przy kartach Małych Arkanów. Bywa to bardzo pomocne w okresie nauki. Gdzie można kupić talię? Metody są dwie. Można osobiście udać się do sklepu. Hipermarkety raczej odpadają. Podobnie urzędy pocztowe i niektóre księgarnie (ale zajrzeć można, albowiem różne cuda się zdarzają). EMPIK powinien pomóc, ale tam często trafić można na talię zdekompletowaną za sprawą fanów. Najlepiej jest odwiedzić tzw. sklep ezoteryczny. Gdzie go znaleźć? Uruchom wyszukiwarkę Google i wpisz hasło sklep ezoteryczny oraz dodaj do tego nazwę miasta, w którym chcesz owego zakupu dokonać. Powinno pomóc. A jako, że dotarliśmy do internetu wymieniamy szybko drugą metodą zakupu, czyli sklep internetowy. Spośród moich ulubionych wymienię: osiem.com.pl czarymary.pl fraida.pl strona 9

10 Metoda samokształcenia Teraz, gdy posiadasz już swoją talię Tarota, docieramy do właściwego momentu opracowania, do prezentacji metody pracy, która zapewni nam zajęcie na najbliższe miesiące. Technika samokształcenia w szczegółach Znajdujemy wolną chwilę w ciągu dnia to nie jest trudne 30 minut można wygospodarować wieczorem przed snem, rano przed wyjściem do pracy, w czasie przerwy śniadaniowej; Sięgamy po karty zaczynając od karty Głupca kartę kładziemy w miejscu, w którym będzie rzucała się nam w oczy, przy komputerze, na biurku, na regale z pamiątkami, wkładamy w antyramę i wieszamy na ścianie; technik jest wiele warunek jeden po winniśmy móc szybko uzyskać z nią kontakt wzrokowy; Pierwszego dnia patrzymy na kartę obserwujemy, przyglądamy się, uczymy się tego co przedstawia; zapamiętujemy kolory, układ postaci; nie robimy notatek; Drugiego dnia opisujemy kartę opisujemy to co zapamiętaliśmy dnia pierwszego i nowe doświadczenia z dnia bieżącego; zapisujemy uczucia oraz wrażenia jakie na nas wywarła a także skojarzenia, które wzbudziła; Trzeciego dnia czytamy i uzupełniamy notatki dopiero teraz możecie poszukać w sieci, lub w książkach, opisu karty autorstwa innych ludzi; w razie potrzeby uzupełniacie swoje notatki wyraźnie zaznaczając, iż zapisane informacje nie są waszymi własnymi doświadczeniami z kartą; jeśli w czasie spędzonym nad opracowaniem danej karty doświadczysz jakiegoś ciekawego zdarzenia w życiu opisz je także; Czwartego dnia sięgamy po kolejną kartę oczywiście procesy opisane mogą trwać dłużej; czasami zabraknie nam 10 minut w ciągu dnia, będziemy zmęczeni, czy zajęci życiem, ale to nie jest reżim i jeden czy dwa dni przerwy w niczym nam nie przeszkodzą; Proces powtarzamy 78 razy czyli osobno dla każdej karty z talii Ile czasu zajmie mi nauka Tarota tą metodą? Nauka kart, ich znaczeń, przesłania różni się znacząco od nauki tabliczki mnożenia. Owszem możecie podejść do zagadnienia w ten właśnie sposób. Wydrukować sobie krótki opis kart na karteczce i wbić go w głowę na pamięć. Potem niczym Neo w Matrixie stwierdzicie umiem Tarota i problemy zaczną się dokładnie wtedy, gdy ktoś rzuci wam hasłem pokaż. Przygotowana przeze mnie metoda nauki wymaga poświęcenia jej czasu. Średnio licząc potrzebujecie roku (plus minus kilku miesięcy) przy założeniu prac rozłożonych na maksymalnie trzy godziny pracy w tygodniu. Potrzebuję roku? Tak. Potrzebujesz roku (plus/minus kilka miesięcy) aby zrozumieć karty. Zrozumieć? Przecież miałem się ich nauczyć? Dokładnie. Jeśli chcesz czerpać przyjemność z przebywania z kartami, z pracy z nimi, musisz strona 10

11 je zrozumieć. Na tym polega uczenie się Tarota. Jedna z moich koleżanek mawiała: Nie jest według mnie dobrze zaczynać naukę tarota od obkuwania znaczeń wróżebnych poszczególnych kart z książki. Daj sobie czas na swobodne obejrzenie wszystkich kart, zastanowienie nad nimi bez sugerowania się opisami, zapisz w dzienniku własne odczucia i przemyślenia dotyczące każdej z nich. Takie swobodne zapoznawanie się z talią może się rozciągnąć na miesiące. Nie zaczynaj od wróżenia sobie według układów opisanych w książkach i odczytywania znaczenia wróżby poprzez kartkowanie opisów znaczeń. Jeśli już cię kusi do wróżenia, zaczynaj od losowania jednej lub trzech kart i próby odczytania ich przesłania według intuicyjnych odczuć, przed odwołaniem się do wiedzy encyklopedycznej.2 2 Za nieistniejącym już serwisem acheront.net. strona 11

12 Medytacje z Tarotem Obserwując ludzi zajmujących się kartami Tarota w naszym kraju doszedłem do wniosku, iż pojęcie medytować z tarotem ma dla znacznej części tej grupy ludzi znaczenie co najmniej pejoratywne. W środowisku istnieje wiele nieporozumień dotyczących terminu medytacja (w kontekście kart), związanych z faktem funkcjonowania mnogości szkół i technik, niewiedzą, ostracyzmem społecznym i lękiem (przyczyniają się do tego organizacje przeciwdziałające psychomanipulacji oraz kultom destrukcyjnym), czy też za sprawą prozaicznej różnicy kulturowej jako, że zazwyczaj sprzedaje się ten termin w powiązaniu z obcą nam duchowością (tzw. wschodnią lub stylizowaną). Osobiście zakładam, że medytacja z kartami to proces, w którym obrawszy pojedynczą kartę, czy też układ kart, osoba medytująca wycisza się i koncentruje na obrazie, rozważa go, w skupieniu analizuje, dzięki czemu uzyskuje możliwość lepszego zrozumienia znaczenia karty, lub rozkładu. Pisząc o lepszym zrozumieniu mam na myśli swoistą głębię znaczeniową, wycho dząca poza wiedzę nabytą poprzez studiowanie literatury tematu czy też pochodzącą z kursów. Z uwagi na ulotność myśli i wrażeń stoję na stanowisku, iż dobrze jest utrwalać je prowadząc notatki na bieżąco (w miarę możliwości). Dobrze sprawdza się w tym przypadku np. blog. Dzięki publikowaniu informacji uzyskujemy dwie rzeczy: werbalizujemy myśli dla innych co sprzyja ich precyzowaniu, zyskujemy grupę osób, które w razie potrzeby skorygują lub rozwiną nasze pomysły. Ps. Czasami używam także terminu kontemplacja jako równoważnika terminu medytacja. strona 12

13 Przykład metody w działaniu W trakcie pracy z kartami, która zaowocowała udostępnieniem tej publikacji stanąłem przed szeregiem wyborów, które musiałem podjąć. Wybór talii Zdecydowałem się na to, iż talią przewodnią mojej pracy będzie talia Hello Kitty (autorstwa Joe Rosales), bazującą na talii Rider-Waite. O moim wyborze zdecydowały kolejno klarowność i spójność talii; jej zdecydowanie popkulturowy charakter (odwołanie do kultowej kreskówki); odcięcie się od stereotypu głębokiej a mrocznej ezoteryki ; fakt, iż jest to jedyna ze znanych mi, objęta zakazem publikacji (w tym sensie zakazana ), talia kart (o co zadbali, wyrokiem sądu, autorzy postaci kreskówki). Zastosowanie techniki samokształcenia W czasach rozlicznych kursów, dyplomów, szkoleń zbiorowych, praca własna, wymagająca wyłącznie samodyscypliny rozłożonej w czasie, wydała mi się najlepszą z metod. Przy okazji uznałem, że docelowo dobrze jest także zaprezentować jak może wyglądać efekt jej użycia w praktyce. Starałem się przy tym, w trakcie pracy nie robić zbytnich wyjątków, od przyjętej metody pracy, niemniej należy powiedzieć jasno, że: w trakcie pracy nad poszczególnymi kartami sięgałem po różne talie kart, porównywałem je, w międzyczasie doszedłem do wniosku, iż włączę do tego cyklu samokształcenia także elementy o podłożu stricto biblijnym; stąd też, przy każdej karcie znajdziecie cytaty z Biblii w wydaniu Warszawsko-Praskim, które w szczególny sposób synchronizowały w moim odczuciu treść poszczególnych kart z obrazowymi sytuacjami z Pisma Świętego, cykl medytacji, spisywania tekstów, pracy z kartami, wydłużył się do około dwóch lat, niemniej wynikało to wyłącznie z faktu zmiany w pewnym momencie nośnika zapisu (rozpoczynałem spisywanie wniosków w systemie blogowym by ostatecznie przenieść się na system typu WIKI), oraz odkrywania dodatkowych potrzeb własnych rodzących się w tym okresie, a będących wynikiem prowadzonej pracy. Publikacja właściwa Skłamię, jeśli napiszę, że nie planowałem opublikowania wyników mojej pracy gdy zaczynałem ten cykl samokształcenia. Przygotowywałem się do niego. Tworzyłem rozliczne prace wstępne. Kilka takich prób znalazło swoje odbicie w sieci, gdzie prawdopodobnie możecie znaleźć moje pierwsze próby podzielenia się wynikami cząstkowymi prowadzonej pracy. Ostateczną wersję niniejszym publikuję. Mam nadzieję, że lektura, którą Wam udostępniam przyczyni się do pogłębienia Waszej wiedzy na temat możliwych sposobów wykorzystania kart Tarota z większym dla siebie pożytkiem; wprowadzi nową jakość do pracy z nimi; zachęci Was do dzielenia się wynikami Waszej pracy z innymi ludźmi, którzy podzielają naszą wspólną pasję Tarota. strona 13

14 Ocenę końcową, co do wartości tej pracy, pozostawiam Wam, drodzy czytelnicy, niemniej niech będzie mi wolno wyrazić nadzieję, iż pomoże Wam ona poszerzyć nieco horyzonty w zakresie możliwych zastosowań kart Tarota. Umysł głupka sprowadza filozofię do szaleństwa, Naukę do zabobonu, a sztukę do pedanterii. Stąd uniwersyteckie wykształcenie. strona 14

15 Głupiec Wędrówkę czas zacząć Początki zawsze bywały podobne. Któregoś dnia myśli płynęły spokojnie i w ukierunkowany sposób każda kończyła przy słowie: Tarot. Następnego dnia patrzyłem w niebo a księżyc dopowiadał: Czas się nim zająć. Po kilku dniach w nocy lampy uliczne nie pozwalały zasnąć a w tyłek gryzło coś zjadliwie, szepcząc: No zabierzesz się w końcu do roboty leniwcu jeden ty? No dobrze już dobrze. Zabieram się. Z medytacjami z tarotem jest tak, że nigdy nie wiadomo było dokąd mnie zaprowadzą tym razem. Owszem plan wędrówki jest gotowy, plecak spakowany, droga słoneczna, prognozy doskonałe, ale trzeba być cholernym głupcem (ups! przecież nim jestem), lub człowiekiem pokroju Dyzia marzyciela, aby wierzyć, że tym razem wycieczka odbywać się będzie bez niespodzianek. Bo przecież patrz. Gdzie mrok? Gdzie ezoteryczna głębia? Gdzie się podziały tradycje magiczne, szkoły tarota, uświęcona przez zakony wiedza dywinacyjna? Przecież twoja karta to kpina. Jakiś cholerny Prosiaczek, jak ta Pyza na polskich dróżkach. I ma jedno uszko bardziej. A właśnie o to chodzi. O Pyzę i Prosiaczka. O to wędrowanie, którego żaden rozsądny człowiek nie zaczyna od lektury banalnego przewodnika. Bo widzisz, na tej drodze chodzi się bez prze wodnika, gwarancji wsparcia i świadomości istnienia GOPR u. Bez mądrych książek z działu ezoteryki; bez porad wróżki Balbiny, czerwonych świec, krwawych ofiar. Tego wędrowania nie można zakuć a potem zdać. Nie istnieje potrzeba oprawiania go w obrzędowość, zadymiania kadzidłem, kropienia woskiem i mieszania z jelitami kurcząt. Wiesz o co chodzi? Nie wiesz. Przykro mi. Źle trafiłeś :) Tutaj należy pomyśleć. Zechcieć otworzyć się na obraz. Obejrzeć treści w nim zawarte bez względu na to jaką formę przybierze tym razem stary, dobrze znany symbol. W końcu zaś należy pozwolić symbolowi by stał się Twoim przewodnikiem na nadchodzące minuty, godziny, dni a może nawet miesiące. W sumie nigdy tego nie wiesz gdy zaczynasz. Może okazywać się w tym czasie, że i słowa są zbyteczne, bo nie wszystko daje się opisać. Zatem hyc. Jestem na drodze i jest mi wesoło. Będę pisał. Kiedy myślę o karcie Głupca zawsze towarzyszy jej myśl o BHP. Przeciętny fan nadprzyrodzonych doświadczeń widząc przepaść na początku drogi pomyśli sobie coś w stylu duchy, ciała astralne, myślokształty, bogowie, cały ten kipiący życiem wszechświat stawił się aby mnie wesprzeć w drodze; stawił się by podziwiać początek mojej drogi, mój wspaniały start; zaś ta przepaść jest ułudą pięciu zmysłów; pułapką na wędrowca, ale nie dam się zwieść. Chwilę potem zrobi krok do dziury i skończy swoją przygodę z kartami. Często swoją przygodę ze wszystkim. Bo widzisz głupiec to nie idiota, który wskakuje bezmyślnie do każdej napotkanej dziury. Pakuje się w kabałę dla zasady. Wsadza palce w maszynkę do mielenia mięsa. Jest ciekawy świata, ale nie jest bezmyślny. Zachował rozsądek przynależny ludziom prostych i chociaż głęboko wierzy w możliwość lotów na miotle, to na wszelki wypadek zakłada spado chron zanim na miotłę wsiądzie. BHP. Dlatego też nie mam zamiaru wkraczać w przepaść instrona 15

16 wokując. Zamierzam ją pokonać. Zwyczajne zejść po ścianie. I tutaj kończę. Dzisiaj pobędę jeszcze chwilę Głupcem. Nacieszę się wolnością. Przyrodą. Światem dookoła. I dopiero jutro stanę się zadufanym w sobie dupkiem (arcy) magiem we własnej osobie. Utworem przewodnim karty był utwór The Fool on the Hill grupy The Beatles. Ewangelia Mateusza, rozdział 19: (16) A oto zbliżył się do Niego pewien człowiek i powiedział: Nauczycielu, co dobrego powinienem uczynić, żeby osiągnąć życie wieczne? (17) Jezus odpowiedział: Czemu Mnie pytasz o to, co dobre? Jest tylko jeden Dobry. A jeśli chcesz wejść w posiadanie życia, zacho wuj przykazania. (18) A on zapytał: Które? Jezus zaś odpowiedział: Te oto: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie dawaj fałszywego świadectwa. (19) Czcij ojca twego i matkę twoją, a bliźniego twego kochaj jak siebie samego. (20) A młodzieniec ów powiedział: Wszystko to czyniłem. Czegóż mi jeszcze brak? (21) Jeśli chcesz być doskonałym powiedział Jezus idź, sprzedaj, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. A potem przyjdź i pójdź za Mną. (22) Usłyszawszy te słowa, młodzieniec odszedł zasmucony, jako że posiadał wielkie dobra. (23) Wtedy Jezus powiedział do swych uczniów: Zaprawdę mówię wam, że człowiekowi bogatemu trudno będzie wejść do królestwa niebieskiego. strona 16

17 Mag Mag czy iluzjonista? Ledwo zszedłem z góry i już mi się w głowie poprzewracało. Mam fikuśne nakrycie głowy, frak, kociołek, sztylet, złotego denara (z pentagramem!) a nawet różdżkę. No tylko jeszcze śnieżna sowa Hedwiga (SRSLY?) i istny ze mnie Harry Potter będę czarował was i dzieci wasze. Dobrze. Oszukiwałem. Jestem tutaj po to by czynić swą wolę całym prawem (najlepiej waszym). Pewnie zastanawiacie się w jakim celu stoję przed wami w szlafroku w kaczorki i z czarną świecą? Sam nie wiem, ale podobno lepiej to wygląda niż stać w samych gaciach. I tak dookoła Macieju. Jesteś poważny, traktujesz świat poważnie, takoż ludzi uważają Cię za czarusia iluzjonistę. Zachowujesz się jak czaruś iluzjonista? Niechybnie uznają, że jesteś wielkim, mrocznym wcieleniem kogoś bardzo potężnego. Bywają takie chwile, w których nie mam ani potrzeby ani chęci porównywania się z innymi ludźmi. Nie mam nawet potrzeby dostrzegania ich wokół siebie. Świat skurczył się do moich rozmiarów. Mam świadomość własnych możliwości i umiejętności. Jestem archetypem karty Mag. Czasem w takich okolicznościach przyrody pogardzam innymi ludźmi. Mniej świadomymi. Mniej pewnymi własnej wartości. Czasami daję im to odczuć. Oni reagują. Spirala się rozkręca. Nie będę jed nak zbyt głęboko wchodził w świat dygresji. Sprawa dotyczy mnie. Bywają chwile, gdy odczuwam głęboką potrzebę porównywania się z nie nie z ludźmi, ale z samym sobą z wyżej opisanych okresów życia. I gdy nie znajduję siebie takim jakim bywałem mam skłonność do teatralizacji. Odgrywam więc sam przed sobą scenkę rodzajową pt. Je stem zajebiaszczy. Po jednodniowym teatrzyku okazuje się, że jestem doprawdy taki jak napisałem (zwłaszcza gdy teatr jednego aktora jest równolegle teatrem jednego widza) i nabieram nagle chęci do wystawienia kolejnych 500 spektakli, albowiem łatwiej jest grać niż żyć. I nadal jestem archetypem karty. Karty Iluzjonista. Dobrze się domyślasz, to ten sam obraz. Różnica leży we mnie. Widzę w danej chwili dokładnie to kim jestem aktorem czy człowiekiem, którego gra. W obu przypadkach jestem per fekcyjny. Nieziemski. Nieludzki. Nieskończenie doskonały. Wszystkomający. Samowystarczalny. Jeśli zastanawiasz się nad kartą mówiącą o kwintesencji samczości, co przekłada się na kom pleks postaw poczynając od szturmu Moskwy na zabawie kolejką elektryczną kończąc, dość ciekawie możesz zareagować na zdarzenie, w którym, ktoś stara się wyrządzić Ci krzywdę. Specyfika reakcji polega na tym, że przyjmujesz ze spokojem starania wrogiej osoby patrząc na nią wzrokiem kogoś, kto odwiedza ZOO i w terrarium dostrzegł egzotyczne stworzenie. Gdy planujesz rewanż wiesz, że dysponujesz stosowną siłą pozwalającą Ci zniszczyć życie jednost ce, ale zastanawiasz się czy warto. Ostatecznie zamiast podciągać artylerię robisz natarczywemu stworzeniu delikatny żart a ono nawet nie zdaje sobie sprawy z faktu, iż właśnie otarło się o Armagedon ;) Ciekawe prawda? strona 17

18 Urokliwie zastanawiam się nad tym czy killer to jednak killer czy tylko popierdółka :) Księga Wyjścia, rozdział 7: (8) Jahwe powiedział do Mojżesza i Aarona: (9) Jeśli faraon zażąda od was, dla potwierdzenia waszego posłannictwa, jakiegoś znaku, to ty powiesz do Aarona, żeby wziął swoją laskę i rzucił ją na ziemię przed faraonem. Laska zamieni się w węża. (10) Kiedy Mojżesz i Aaron przyszli do faraona, uczynili wszystko tak, jak im polecił Jahwe: Aaron rzucił swoją laskę pod nogi faraona i jego służących, a laska przemieniła się w węża. (11) Wtedy faraon kazał przywołać mędrców, zaklinaczy i jasnowidzów egipskich i ci, za pomocą swoich sztuczek, uczynili to samo: (12) każdy z nich rzucił na ziemię laskę i wszystkie laski prze mieniły się w węże. Ale laska Aarona pochłonęła wszystkie laski wróżbitów. strona 18

19 Najwyższa kapłanka (arcykapłanka) Galopujące emocje Kochamy przeczucia, palpitacje, emocje. Ten uwznioślony uczuciami stan pobudzenia. Czuję, że jeśli nie napiszę kolejnego wpisu na blogu, to wszystkie wielkie czakramy padną i tak będą leżały jak padły. No w każdym razie emocje rzecz święta i mieć je należy bezwzględnie. I niech kicają jak króliczki. I niech się mnożą i niech nam wszystkim będzie dobrze. Bo przecież każdy je odczuwa i dzięki temu, w towarzystwie nikt nie czuje się wyobcowany. No właśnie. Tyle, że Najwyższa Kapłanka nie jest Jolą Rutowicz. Emocjonalne zagrania, efekciarskie sztuczki i inne pokazówki nie mają na nią żadnego wpływu. Kreatywne działanie umysłu na zaawansowanym poziomie abstrakcji już tak. I to jest to co należy o niej wiedzieć. Polega na intuicji twórczej, odkrywczej i wartościującej. Planuje i przewiduje łącząc wszystkie świadome i podświadome działania własnej jaźni. Wydaje się przez to raczej zimną suką niż gorącą kotką. Cholera przez całe życie nie spotkałem takiej kobiety3. Znajdowałem natomiast nieustannie jej przeciwieństwa. Przeintelektualizowane. Tworzące wrażenie niedostępności. Obojętne. Bezmyślne. Podczas gdy Ona jest tak nieobojętna jak i zmyślna. Patrząc na jej obraz i rozważając jego znaczenia przypominam sobie podstawy prowadzenia Dziennika intuicji. Współczesnego odpowiednika grymuarów, o którym wiedzę przejęli, lecz stosują w sposób ograniczony, specjaliści z branży motywacyjnej i goście od programowania neurolingwistycznego. Dochodzę do wniosku, że czas najwyższy wykonać i spisywać tę księgę na własne potrzeby. Przedmiot magiczny metodą jego użycia. Spotkanie z Najwyższą ustawia wewnętrzny świat na głowie jednocześnie porządkując go. Wprowadza w życie dualizm form, poglądów, postaw i równolegle usuwa go. Łącząc przeciwności uwypukla różnice ucząc je koegzystencji. Spotkanie takie zawsze uważać będę za atrakcyjne. Księga Przysłów, rozdział 8: (12) Ja, mądrość, bliska jestem roztropności, ja odkrywam poznanie i udzielam rad dobrych. (13) Bojaźń Boża żąda, by zła nienawidzić. Nie znoszę więc pychy i wszelkiej wyniosłości, złego postępowania i obłudnej mowy. (14) Ja służę radą i pomocą, u mnie jest rozwaga i siła. (15) Dzięki mnie rządzą królowie, a władzę mający czynią to, co słuszne. (16) Dzięki mnie sprawują władzę przywódcy, wszyscy przełożeni i prawa stróże. (17) Kocham wszystkich, którzy mnie kochają, i pozwalam się znaleźć tym, co mnie szukają. (18) U mnie bogactwo i sława, dobra rozległe i szczęście. (19) Owoce, które ja wydaję, cenniejsze są od najszczerszego złota, a korzyści ze mnie droższe niż srebro. (20) Drogami 3 Z jednym wyjątkiem; ta, którą spotkałem jest obecnie moją żoną. strona 19

20 sprawiedliwości chodzę, samym środkiem prawości wiodą moje ścieżki, (21) a wszystko po to, by miłującym mnie dóbr przysporzyć i napełnić po brzegi ich skarbce. (22) Pan mnie stworzył na początku dróg swoich, przed wiekami, nim jeszcze cokolwiek uczynił. (23) Na samym początku zostałam stworzona, na początku, zanim ziemia powstała. (24) Jeszcze nie było oceanów, kiedy się rodziłam, ani źródeł bogatych w wodę (25) Nim wyłoniły się szczyty górskie i nim wzgórza powstały już byłam. strona 20

21 Cesarzowa Matki, żony, kochanki O tym kim mężczyzna staje się w życiu decydują: jego matka, żony i kochanki. Mistrzynie wywierania wpływu świadome swojej przewagi nad samcem. Przewagi wynikającej z faktu relacji krwi, przyrzeczenia, tajemnicy. Jeden znak, a już nie wiecie sami; Co i jak, wzdychacie godzinami: Ech! Uch! Och! Ach! Słychać wciąż po całych dniach. Jestem typem, który lubi wywierać wpływy. Sprawować władzę. Jest też tak, że chętnie przekazuję obowiązek decydowania innym gdy tylko mam możliwość zachowania pozorów tyranii. Niedostrzegalnej tyranii. Najlepiej spełniam się w roli szarej eminencji. Pozory. Mam pełną kontrolę nad własnym życiem. Nie ulegam wpływom, szantażowi, manipulacji. Jestem oazą roztropności i samodzielnej niezależności. Nie ulegam fascynacjom. Żądzy. Nie poddaję się dyskretnemu wpływowi osób bez względu na poziom pokrewieństwa ciała czy duszy, oraz rzeczy bez względy na to jak dalece użyteczne czy eleganckie wydają się być. To wszystko brzmi tak doskonale, iż można odnieść wrażenie, że jest równie piękne co sztuczne. Pomyślmy: Ile osób wiedząc, iż poddam się wpływom, o ile zachowam pozory, podejmie się próby wywarcia na mnie wpływu w imię partykularnych interesów? Ten medal ma także drugą stronę. Przecież nic nie stoi na przeszkodzie, abym to ja był mat ką, żoną i kochanką :) Abym to ja wywierał wpływy mając świadomość tego, że ludzie chętnie mi ulegną jeśli zachowają przeświadczenie o tym, że kontrolują sami własne życie; że są sa modzielni. Wystarczy znaleźć sposób i dopasować go do osoby. Pochlebstwem, prezentem, obietnicą przyjemności przejąć inicjatywę. Uzależnić. Związać. Czerpać korzyści w czasie nie objętym granicami. Wszystko w zamian za stosownie przyjazną wizję rzeczywistości. Taką, którą tylko ja potrafię zapewnić. W przypadku Cesarzowej nie można pominąć jednego elementu, który na tym wyobrażeniu karty pozostaje w pełni ukryty. Mam na myśli drugorzędowe i trzeciorzędowe cechy płciowe. Dochodzimy tym samym do pewnego rozdźwięku pomiędzy tą a kartą poprzednio rozważaną. Arcykapłanka jest atrakcyjna pięknym wnętrzem. Cesarzowa wyglądem zewnętrznym i dojrzałością. To za nią wędrują oczy. To ona patrzy na nas z rozkładówek Playboya. To o niej śnimy na jawie. To w jej towarzystwie chcemy się pokazywać. To z nią chcemy uprawiać seks. To ona rodzi nasze dzieci. To ostatnie jest dość istotne. Wzorem mormońskiej żony pozostaje istotą wiecznie ciężarną. Ps. Lub tylko zapładnia nasze męskie umysły taką właśnie myślą Nieustająco kojarzyła mi się Adele, w utworze Rolling in The Deep z Cesarzową. strona 21

22 Księga Sędziów, rozdział 16: (15) Powiedziała znów do niego: Jak ty możesz mówić, że mnie kochasz, skoro twoje serce jest tak daleko ode mnie? Oto już trzy razy zakpiłeś sobie ze mnie i nie powiedziałeś mi, w czym tkwi twoja niezwykła siła. (16) I tak nękała go każdego dnia i natarczywie niepo koiła. W końcu obrzydło mu już życie. (17) Otworzył przed nią swoje serce i powiedział jej: Nigdy dotychczas brzytwa nie dotknęła mojej głowy, bo jestem nazirejczykiem Boga od łona mojej matki. Gdybym się pewnego dnia ogolił, opadłbym natychmiast z sił i stał bym się jak każdy inny człowiek. (18) Dalila uznała, iż tym razem rzeczywiście otworzył jej swoje serce. Wezwała więc do siebie przywódców filistyńskich i powiedziała im: Chodźcie teraz! Tym razem już rzeczywiście otworzył mi swoje serce. Przyszli tedy przywódcy filistyńscy, przynosząc ze sobą w rękach obiecaną zapłatę. (19) Ona zaś uśpiła Samsona na własnych kolanach, po czym wezwała człowieka i poleciła mu wystrzyc w siedmiu miejscach włosy na głowie Samsona. Potem poczęła go poruszać i [stwierdziła, że] uszła z niego siła. (20a) Wtedy zawołała: Samsonie, nad tobą Filistyni! strona 22

23 Cesarz Macho z Florydy Pamiętasz na pewno taki monolog Ala Pacino z filmu Adwokat diabła Nie zadzieraj nosa. Nieważne, jak dobry jesteś. Nie ściągaj na siebie uwagi. Tu tkwi tajemnica, przyjacielu. Musisz być skromny. Nieszkodliwy. Niezauważalny. Rozumiesz: głupek, prostaczek, naiwniaczek. Spójrz na mnie. Niedoceniany od samego początku. Nigdy byś nie powiedział, że jestem panem wszechświata prawda? To jedyna słabość, jaką do tej pory u ciebie zauważyłem. Keanu Reeves zapytał Co takiego? i usłyszał w odpowiedzi Twój wygląd. Macho z Florydy. Przez całe dorosłe życie uczyłem się jak pozostawać w cieniu zdarzeń i ludzi. Na uboczu, skromnie, nieszkodliwie. Niemniej bycie panem i władcą kusi. Kusi świadomość wiedzy. Kusi chęć potwierdzania jej przydatności. Kusi konfrontacja. Zazwyczaj wygląda to tak, że na horyzoncie zdarzeń pojawia się osoba silnie akcentująca swoją obecność rozpoczyna serial w odcinkach pt. Lans bez granic a ja miast wyrozumiałości wykazuję się jedynie irytacją, a poirytowanym będąc testuję granice cudzego lansu. W jakiś czas potem automatycznie włączają się fanfary i tylko po głowie telepie się świadomość tego, że zwycięstwo z niegodnym konfrontacji, gdyż od początku słabszym, przeciwnikiem to w istocie spektakularna klapa. Ale co tam. Za Keanu powtarzam Ja nie przegrywam! (od siebie dodaję: nigdy) i w odpowiedzi słyszę, że zafascynowanie samym sobą to najsilniej działający naturalny narkotyk :) W trakcie trwania tej wędrówki chcę zmienić nastawienie. Mam zamiar pozostać panem świata lecz rozstać się z pozą hegemona. Odpowiedzialnie i z szacunkiem, lecz jednak bawić się władzą, rzeczywistością, życiem, żywiołami, wiedzą. Przekonać się i doświadczyć jak to jest gdy podchodzi się do rzeczy poważnych z przymrużonym okiem, z uśmiechem na twarzy, a mimo to bez nonszalancji (tak typowej dla rozrywkowych ludzi). Czas rozstać się z postawą macho z Florydy nie stając się przy tym metroseksualnym, bez wyrazu, padalcem. Rzekłem! W Cesarzu zawsze cenię jego samczość i jej atrybuty siłę, zdecydowanie, wolę i ojcostwo, które nieodwołalnie i w każdych okolicznościach z niego się wyłaniają. Historyczna rola tego ostatniego, razem ze słowami Pan Ojciec, zaciera się mocno w obecnych realiach. Utworem przewodnim karty był utwór Ballada o cysorzu Tadeusza Chyły. strona 23

24 Pierwsza Księga Samuela, rozdział 16: (1) Powiedział Jahwe do Samuela: Jak długo jeszcze będziesz rozpaczał z tego powodu, że pozbawiłem Saula władzy królewskiej nad Izraelem? Napełnij twój róg oliwą i ruszaj w drogę. Pójdziesz do Betlejemity Jessego, bo pośród jego synów upatrzyłem sobie króla. (2) Rzekł na to Samuel: Jakże ja mam tam pójść? Przecież zaraz dowie się o tym Saul i mnie zabije. Odpowiedział mu Jahwe: Weźmiesz ze sobą jedną jałowicę i będziesz mówił: Przychodzę, żeby złożyć ofiarę na cześć Jahwe. (3) Zaprosisz też na uroczystość składania ofiary Jessego, a Ja powiem ci wtedy, co masz czynić dalej. I namaścisz Mi na króla tego, którego ci wskażę. (4) Uczynił Samuel wszystko tak, jak mu nakazał Jahwe, i udał się do Betlejem. Zaniepokojeni tym starsi miasta wyszli mu naprzeciw i powiedzieli: Czy twoje przybycie przynosi nam pokój? (5) A on odpowiedział: Przynoszę wam pokój. Przychodzę, żeby złożyć ofiarę na cześć Jahwe. Oczyśćcie się i pójdźcie ze mną złożyć ofiarę. Sam dokonał oczyszczenia Jessego oraz jego synów i zaprosił ich do udziału w składaniu ofiary. (6) Kiedy przybyli na miejsce, zobaczył [Samuel] Eliaba. I powiedział sobie zaraz: To z pewnością ten stoi przed Jahwe jako Jego pomazaniec. (7) Lecz Jahwe rzekł do Samuela: Nie bierz pod uwagę ani jego wyglądu, ani wysokiego wzrostu. Ja też nie jego wybrałem. Nie jest ważne to, co widzi człowiek. Człowiek patrzy na wygląd, Jahwe czyta w sercu. (8) Następnie zawołał Jesse Abinadaba i pokazał go Samuelowi, ale Samuel powiedział: Nie tego wybrał sobie Jahwe. (9) Potem wezwał Szammę, lecz Samuel znów oświadczył: To jeszcze nie ten, którego wybrał sobie Jahwe. (10) I tak Jesse przedstawił Samuelowi siedmiu swoich synów, lecz Samuel powiedział: Żadnego z tych nie wybrał Jahwe. (11) Następnie zapytał Samuel: Czy byli tu już wszyscy twoi młodzieńcy? A on odpowiedział: Jest jeszcze najmłodszy, który pilnuje teraz stada owiec. Powiedział Samuel do Jessego: Poślij po niego. Nie zasiądziemy do stołu, dopóki on tu nie przyjdzie. (12) Posłał tedy Jesse kogoś po niego, żeby go poszukano. Był on rudy i miał piękne oczy i pociągający wygląd. Wtedy powiedział Jahwe: Wstań i namaść tego. To on. (13) Wziął więc Samuel róg napełniony oli wą i namaścił owego młodzieńca pośród jego braci. strona 24

25 Arcykapłan (papież) Pasterz bez owiec Czasami można odnieść wrażenie, że w naszej czasoprzestrzeni obraz kapłana uległ barbaryzacji. Patrzysz i widzisz kapłanów na stanowiskach aktywistów politycznych czy biznesowych. Kapłanów hołdujących światopoglądowej cepelii, ludycznym rozrywkom oraz ludowej teologii. Kapłanów wchodzących w rolę bogów na ziemi, pakujących się z butami w życie współwyznawców. Kapłanów, którzy własnym przykładem nie inspirują, nie pociągają do niczego. Którzy w większości przypadków budzą wyłącznie Twoje obrzydzenie. Jakiś czas temu cytowałem Tomasza Piątka, i dzisiaj znowu powtórzę za nim: pogańska pseudo-laicyzacja oznacza odejście od bardziej tradycyjnych form życia i pójście za konsumpcją, za blichtrem, blaskiem i błyskiem, za ostrymi przyprawami i różowymi majteczkami. Czci się przedmioty, a jeszcze bardziej obrazy, telewizyjne, błyszczące, wdzierające się do mózgu i nie pozwalające na refleksję. Człowiek w takim stanie ducha nie zwróci się wprost do Boga, ani też się od Boga nie odwróci. Nie jest zdolny do tak poważnych wyborów. Raczej spróbuje rozwiązać ten problem w sposób dziecinny. Spróbuje zepchnąć całą sprawę na starszych i mądrzejszych. Niech ktoś inny zajmuje się Bogiem i załatwia to za mnie, żebym ja mógł się spokojnie bawić. Niemniej dodam od siebie, że w medytacji karta kapłana jest tą kartą, która mówi mi: nie musisz niczego delegować, spychać na starszych i mądrzejszych. To Ty jesteś starszym i mądrzejszym. Cóż więc pozostało. Pobawiłem się cesarzem będąc i szybko zostałem skorygowany. W świecie medytacji nad tarotem tak właśnie się zdarza, że gdy już podejmiesz decyzję, wydawać by się mogło, że z konsekwencjami na wieki, okazuje się ona czymś niezwykle eterycznym, ulotnym, tymczasowym. Karty bowiem nie determinują życia, nie wpływają na nie w żaden inny sposób niż pobudzając do refleksji i działania. Stanowią pomoc wizualną, której celem jest zachęcić mnie do rozważań nad własną naturą. Wzbudzić chęć poszukiwania mądrości, głębi w sobie. Nie ograniczają mnie jednak tylko do rozważań. Jeśli za owymi nie staną konkretne zachowania, postawy, wybory życiowe rozważania tracą rację bytu. Wiedza staje się sztuką dla sztuki. Zaczyna budzić wyłącznie obrzydzenie brakiem przełożenia na codzienność. W ten sposób nie będąc dłużej kapłanem z wyboru ludzi pozostaję nim z racji tego, co tworzę łącząc refleksję z praktyką w tradycyjnych sferach, formach życia. Ps. Dodam wiki się do nich nie zalicza :) Wolność i nieustanna podległość. Wolność i nie kończące się posłuszeństwo. Wolność i trwałe wyrzeczenie się. Ciemna esencja życia duchownego. Zagęszczają ją wydatnie brak prywatno ści, nieustanna gotowość do pracy, zwyczajna niechęć i zazdrość otoczenia bo przecież duchownemu wszystko przychodzi tak łatwo. To wszystko czego nie widać a jest. strona 25

26 Księga Rodzaju, rozdział 14: (17) Kiedy Abram wracał po zwycięstwie nad Kedorlaomerem i sprzymierzonymi z nim królami, wyszedł mu na spotkanie aż ku dolinie Szawe, czyli Królewskiej, król Sodomy. (18) Melchizedek zaś, król Szalem, wyszedł mu naprzeciw, niosąc ze sobą chleb i wino. Będąc kapłanem Boga Najwyższego, (19) błogosławił on Abramowi i mówił: Niech spłynie na Abrama błogosławieństwo od Boga Najwyższego, Stwórcy nieba i ziemi. (20) Niech będzie uwielbiony Bóg Najwyższy za to, że wydał w twoje ręce wszystkich wrogów twoich. Wtedy Abram złożył w ofierze dziesiątą część wszystkiego, co posiadał. strona 26