II FSK 3116/14 Wyrok NSA

Transkrypt

1 II FSK 3116/14 Wyrok NSA Data orzeczenia orzeczenie prawomocne Data wpływu Sąd Sędziowie Symbol z opisem Hasła tematyczne Naczelny Sąd Administracyjny Grażyna Nasierowska Krzysztof Winiarski /przewodniczący sprawozdawca/ Tomasz Zborzyński 6115 Podatki od nieruchomości Podatek od nieruchomości Sygn. powiązane I SA/Lu 836/13 Wyrok WSA w Lublinie z Skarżony organ Treść wyniku Samorządowe Kolegium Odwoławcze Oddalono skargę kasacyjną Powołane przepisy Dz.U nr 9 poz 31 art. 1a ust. 1 pkt 3 Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych. SENTENCJA Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krzysztof Winiarski (sprawozdawca), Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, Sędzia del. WSA Grażyna Nasierowska, Protokolant Joanna Bańbura, po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej L. [...] "D." sp. z o.o. w likwidacji z siedzibą w C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 19 lutego 2014 r. sygn. akt I SA/Lu 836/13 w sprawie ze skargi L. [...] "D." sp. z o.o. w likwidacji z siedzibą w C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia 27 maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2012 r. oddala skargę kasacyjną. UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 19 lutego 2014 r., sygn. akt I SA/Lu 836/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę L. [...] z siedzibą w C. (dalej jako "spółka") na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2012 r. W uzasadnieniu wyroku przedstawiony został stan faktyczny sprawy, z którego wynika, że decyzją z dnia 27 maja 2013 r., SKO w L. utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy L. z dnia 5 listopada 2012 r., określającą spółce wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2012 r. w kwocie zł. Spółka została postawiona w stan likwidacji na podstawie uchwały Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników z dnia 4 sierpnia 2008 r., w związku z tym, że nie złożyła deklaracji na podatek od nieruchomości w terminie określonym w art. 6 ust. 9 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2010 r. Nr 95, poz.613 ze zm., dalej "u.p.o.l."), postanowieniem z dnia 15 lutego 2012r. Wójt Gminy L. wszczął postępowanie w sprawie zobowiązania podatkowego spółki w podatku od nieruchomości za 2012 r., zaś w dniu 27 lutego 2012 r. likwidator spółki złożył deklarację na podatek od nieruchomości za 2012 r., która nie została wypełniona przez wskazanie przedmiotów opodatkowania, natomiast w polu "Informacje o przedmiotach i podmiotach zwolnionych" likwidator wniósł o zwolnienie spółki z naliczania podatku od nieruchomości za 2012 r. z powodu trwającego postępowania likwidacyjnego, przy czym uzasadniał, że podatek powinien być naliczany od przedsiębiorcy tylko w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. 1/9

2 Pierwotnie wydana w sprawie decyzja organu I instancji z dnia 19 marca 2012 r., określająca wysokość zobowiązania podatkowego w kwocie zł, została uchylona decyzją SKO w L. z dnia 3 września 2012 r., bowiem w ocenie organu odwoławczego dokumenty, które zgromadzono w sprawie, nie pozwalały na ustalenie, czy podstawa opodatkowania budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (92461 zł) przyjęta została w prawidłowej wysokości. Po ponownym rozpatrzeniu sprawy organ I instancji wydał wymienioną wyżej decyzję z dnia 5 listopada 2012 r. W odwołaniu od tej decyzji spółka zarzuciła, że wydana ona została z naruszeniem art. 4 ust. 1 pkt 3 i 7 u.p.o.l., art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 1a pkt 3 i 4 u.p.o.l., art. 120, art. 121, art. 122, art.124 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz.749 ze zm., dalej "O.p."). Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie Kolegium wskazało na wstępie, że wobec niezłożenia przez spółkę prawidłowo wypełnionej deklaracji na podatek od nieruchomości za 2012 r., zawierającej dane zgodne ze stanem faktycznym, wszczęcie postępowania w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego oraz wydanie decyzji określającej, było uzasadnione. SKO stwierdziło, że organ I instancji prawidłowo ustalił na podstawie wypisu z ewidencji gruntów, że spółka jest właścicielem gruntu o powierzchni 9126 m², oznaczonego jako tereny przemysłowe oraz gruntu leśnego o powierzchni 922 m² i uwzględnił grunty terenów przemysłowych, o których mowa, jako przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości przy zastosowaniu stawki 0,80 zł za m² (zgodnie z 1 pkt 1 lit. a uchwały Rady Gminy L. z dnia 29 listopada 2011 r. w sprawie określenia stawek podatku od nieruchomości obowiązujących na terenie Gminy L. na rok 2012). W zakresie opodatkowania budynków organ odwoławczy stwierdził, powołując się na opinię techniczną z dnia 29 marca 2012 r., przedstawioną jako załącznik do odwołania, że na gruncie, o którym mowa wyżej, posadowiony jest budynek o powierzchni 1431 m², w stanie technicznym średnim, w dacie sporządzania opinii niewykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej, od którego odłączona została energia elektryczna, woda oraz ogrzewanie i co do którego spółka podnosiła, że z uwagi na brak bieżących remontów i konserwacji jego dach przecieka. W tym kontekście, odwołując się do art.1a ust.1 pkt 3 u.p.o.l., organ stwierdził, że pojęcie grunty, budynki, budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej oznacza grunty, budynki, budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych i gruntów, o których mowa w art. 5 ust.1 pkt 1 lit.b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Z orzecznictwa sądów administracyjnych wynika przy tym, że faktyczne niewykorzystywanie na potrzeby prowadzonej działalności przedmiotów opodatkowania będących w posiadaniu przedsiębiorcy nie uzasadnia stosowania niższych stawek opodatkowania, za wyjątkiem sytuacji, gdy ze względu na stan techniczny tych przedmiotów opodatkowania nie są one i nie mogą być wykorzystywane do tej działalności, a same względy techniczne oznaczają trwałą i obiektywną przeszkodę w wykorzystywaniu przedmiotu opodatkowania do prowadzenia działalności gospodarczej. Organ podkreślił, że z powołanej opinii technicznej wynika, że stan budynku jest średni, a dokumentacja fotograficzna wskazuje, że stan konstrukcji budynku nie uniemożliwia wykorzystywania go do prowadzenia działalności gospodarczej, podnoszony zaś przez spółkę brak bieżących napraw nie stanowią trwałej przeszkody uniemożliwiającej wykorzystanie budynku do prowadzenia działalności gospodarczej. Nie można uznać, iż względy techniczne uniemożliwiające wykorzystywanie budynków do działalności gospodarczej, o jakich mowa w art.1a ust.1 pkt 3 u.p.o.l., mogą być tożsame z 2/9

3 określonymi w stosownych przepisach warunkami technicznymi, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Wobec tego organ uznał za prawidłowe zastosowanie do opodatkowania budynku stawki 17,50 zł za m² (zgodnie z 1 pkt 2 lit. b powołanej wyżej uchwały Rady Gminy L. z dnia 29 listopada 2011 r.). Za prawidłową uznało Kolegium także przyjętą przez organ I instancji wartość budowli w kwocie zł i zastosowaną stawkę 2 % (wynikającą z 1 pkt 3 powołanej wyżej uchwały Rady Gminy L. z dnia 29 listopada 2011 r.). Zauważono przy tym, że w dniu 6 maja 2013 r. wpłynęło od organu I instancji pismo wraz z załącznikami stanowiącymi dokumenty składane przez podatnika w toku dodatkowego postępowania wyjaśniającego. Zebrany materiał uzasadniał ustalenie podstawy opodatkowania budowli w kwocie ich wartości wynikającej z tabeli amortyzacyjnej środków trwałych złożonej przez podatnika. W skardze na powyższą decyzję spółka wniosła o uchylenie decyzji organów obu instancji i zarzuciła naruszenie: art O.p. przez nieuchylenie decyzji organu I instancji mimo jej wydania bez zastosowania się do wskazań zawartych w decyzji z dnia 3 września 2012 r. i ponowne wydanie decyzji na podstawie tych samych niewystarczających dowodów; art. 229 O.p. przez brak inicjatywy dowodowej i w konsekwencji wydanie decyzji odmiennej w treści niż decyzja z dnia 3 września 2012 r. na podstawie tego samego niewystarczającego materiału dowodowego; art. 120, art. 121, art. 122, art. 124 oraz art pkt 6 O.p. przez niewyjaśnienie wszelkich okoliczności mających znaczenie dla sprawy, niezebranie wystarczającego materiału dowodowego oraz brak wyczerpującego uzasadnienia stanowiska organu II instancji w zakresie uznania zgromadzonego materiału za wystarczający i wydaniu na jego podstawie, wbrew stanowisku wyrażonemu w decyzji z dnia 3 września 2012 r., orzeczenia uznającego rozstrzygnięcie organu I instancji za słuszne; art. 4 ust. 1 pkt 3 i 7 u.p.o.l. przez wydanie zaskarżonej decyzji pomimo nieustalenia w sposób zgodny z prawem podstawy opodatkowania; art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art.1a ust.1 pkt 3 i 4 u.p.o.l. oraz art. 3 pkt 9 O.p. w zw. z art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej przez przyjęcie, że podatnik w okresie, którego dotyczy przedmiotowa decyzja, prowadził działalność gospodarczą w rozumieniu tych przepisów oraz pominięcie istotnej kwestii związanej z brakiem możliwości wykorzystania hali produkcyjnej na cele prowadzonej działalności gospodarczej z uwagi na "względy techniczne". Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. wniosło o oddalenie skargi. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie i dlatego oddalił ją na podstawie art. art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270, ze zm., dalej jako "p.p.s.a."). Uzasadniając swoje orzeczenie Sąd wskazał, że skarżąca jest spółką z o.o. powołaną w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Jest ona zatem podmiotem funkcjonującym zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 września 2000r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U. Nr 94, poz.1037 ze zm.) i podlegającym ujawnieniu w Krajowym Rejestrze Sądowym jako przedsiębiorca. 3/9

4 Postawienie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w stan likwidacji nie powoduje, że jej dotychczasowy status przedsiębiorcy ulega zmianie. Jako nieznajdujący podstaw w przepisach prawa ocenił Sąd pogląd, że w okresie likwidacji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzenie działalności gospodarczej jest zabronione. Zatem do czasu zakończenia likwidacji, wykreślenia z KRS i w konsekwencji, ustania bytu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jako osoby prawnej, pozostaje ona przedsiębiorcą, chociaż w likwidacji. W świetle powyższego Sąd stwierdził, że wydając decyzje w niniejszej sprawie organy podatkowe prawidłowo przyjęły, że będące własnością spółki nieruchomości, o jakich mowa w art.2 ust.1 pkt 1 3 u.p.o.l., pozostają w posiadaniu przedsiębiorcy w rozumieniu art.1a ust.1 pkt 3 u.p.o.l. Sąd dalej zauważył, że z art.1a ust.1 pkt 3 u.p.o.l. wynika ponadto, iż nawet jeżeli grunty, budynki, budowle są w posiadaniu przedsiębiorcy, to nie traktuje się ich jako związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, jeżeli nie są one i nie mogą być wykorzystywane do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych, przy czym i to określenie nie zostało wyjaśnione przez ustawodawcę. Zdaniem WSA w Lublinie "względy techniczne" oznaczają szeroko rozumiane uwarunkowania natury technicznej, które stoją na przeszkodzie korzystaniu z określonych składników majątku przedsiębiorcy podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, a które nadto mają charakter przeszkody obiektywnej, niezależnej od decyzji (woli) przedsiębiorcy, a przez to trwałej. Sformułowanie "nie są i nie mogą być wykorzystywane (...) ze względów technicznych" determinuje zarówno źródło, jak i obiektywny charakter przyczyn, dla którego dany składnik majątku nie może służyć działalności gospodarczej (wyroki NSA: sygn. akt II FSK 151/10., sygn. akt II FSK 773/06). Tego rodzaju ocena dokonywana jest w odniesieniu do realiów konkretnego stanu faktycznego, nie ma ona cech oceny abstrakcyjnej. Sąd zauważył, że w opinii technicznej z dnia 29 marca 2012r., sporządzonej przez Zespół Usług Projektowych w L. podano wprawdzie, że "w obecnym stanie hala produkcyjna wraz z zapleczem o powierzchni użytkowej 1431 m² nie jest i nie może być wykorzystana do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych", to jednak jako argument dla takiego stwierdzenia wskazano, iż "według rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie dział III Budynki i pomieszczenia wymagania ogólne od 44 do 56, obiekty przeznaczone do użytkowania muszą posiadać czynne instalacje takie jak: wodociągowa, kanalizacyjna, centralnego ogrzewania i elektryczna". Sąd stwierdził, że w istocie ww. opinia odwołuje się do argumentu natury prawnej niespełnienie przez budynek wymagań wynikających z przepisów prawa budowlanego, nie zaś do względów technicznych rozumianych jako obiektywnie istniejące uwarunkowania natury technicznej. Nie kwestionując przy tym, że brak spełnienia niektórych z wymagań określonych jako konieczne przez przepisy prawa budowalnego może przesądzać o istnieniu względów technicznych, z powodu których obiekt budowlany nie może być wykorzystywany do działalności gospodarczej, stwierdzić jednak trzeba, że nie należy do niech odłączenie przez przedsiębiorcę budynku od sieci infrastruktury takich jak sieci energetyczne, wodociągowe, kanalizacyjne, ciepłownicze, ani też brak bieżących napraw i remontów skutkujący pogorszeniem się stanu budynku. Wobec powyższego, stanowisko organów rozstrzygających sprawę, uznać należy za prawidłowe, podjęte bez naruszenia art.1a ust.3 pkt 3 u.p.o.l. lub przepisów postępowania, art.122, art.180 1, art.187 1, art.191, art O.p. Sąd podkreślił, że w sytuacji, gdy opinia, o której mowa wyżej, nie dowodzi okoliczności istotnej dla 4/9

5 rozstrzygnięcia sprawy, jaką byłoby istnienie względów technicznych, z powodu których budynek nie może być wykorzystywany do działalności gospodarczej, nie było też potrzeby zwalczania tej opinii, jako dowodu, innymi dowodami, w szczególności za pomocą opinii biegłego (art O.p.). Postępowanie dowodowe służy bowiem ustaleniu jedynie tych okoliczności, które mają znaczenie dla sprawy (por.: art i art w zw. z art.188 O.p.). W kontekście art. 4 ust.1 u.p.o.l. wątpliwości spółki budziła legalność przyjęcia przez organy podstawy opodatkowania budowli w kwocie zł, tj. takiej samej, jaka została uwzględniona w decyzji organu I instancji z dnia 19 marca 2012 r., gdy uchylając tę decyzję, decyzją z dnia 3 września 2012 r. SKO stwierdziło, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie jest wystarczający do wydania decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości w zakresie opodatkowania budowli. Sąd stwierdził, że i w tym zakresie zaskarżona decyzja oraz utrzymana nią w mocy decyzja organu I instancji wydane zostały bez naruszenia prawa, tak materialnego, jak i przepisów postępowania. Sąd podkreślił, że podstawą opodatkowania budowli (związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej) jest wartość stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w danym roku podatkowym, ustalona na dzień 1 stycznia tego roku podatkowego, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego. Zasady amortyzacji, o której mowa, w tym wartość, od której jest ona dokonywana, zwana wartością początkową, określają przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2011r. Nr 74, poz.397 ze zm.), do których odwołuje się art. 4 ust.1 pkt 3 u.p.o.l. W toku postępowania podatkowego spółka była kilkakrotnie wzywana do złożenia ewidencji środków trwałych w celu wykazania wartości, o której mowa i w związku z tymi wezwaniami przedłożyła ostatecznie, w dniu 30 kwietnia 2013r., tabelę amortyzacyjną środków trwałych na 2006 r., na którym to dokumencie złożyła oświadczenie poświadczające aktualność stanu ewidencji w okresie od 2006 r. do dnia 29 kwietnia 2013 r. W dokumencie tym jako wartość początkowa budowli podana jest kwota 92461,02 zł. Do akt sprawy złożone zostały także deklaracje podatkowe w podatku od nieruchomości za lata , w których spółka również ujawniała kwotę zł jako podstawę opodatkowania budowli. Dlatego nie budziło wątpliwości, w ocenie Sądu, że kwota zł jest wartością, o jakiej mowa w art. 4 ust.1 pkt 3 u.p.o.l., tj. wartością, która stanowiła lub powinna stanowić podstawę odpisów amortyzacyjnych, aktualną na dzień 1 stycznia 2012 r., bez pomniejszenia o dokonane odpisy amortyzacyjne i dla oceny tej nie ma znaczenia, czy w dniu 1 stycznia 2012 r. budowle lub niektóre z nich były już całkowicie zamortyzowane, czy też nie. Sąd wyjaśnił, że przedmiotem kontroli w zakresie zgodności z prawem była w niniejszej sprawie decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 27 maja 2013 r., nie zaś decyzja tego organu z dnia 3 września 2012 r. Także obecny stan materiału dowodowego będącego źródłem ustaleń w zakresie podstawy opodatkowania budowli spółki znacząco różni się od tego materiału, jaki w aktach sprawy istniał w dniu 3 września 2012 r. Po tej dacie włączona została do akt sprawy, m.in. "tabela amortyzacyjna środków trwałych na 2006 r." z oświadczeniem spółki, że przedstawia ona stan ewidencji aktualny także na dzień 1 stycznia 2012 r., który to dokument obejmuje również środki trwałe będące budowlami, co odróżnienia go od dokumentów składanych przez spółkę na wcześniejszych etapach postępowania. Od wyroku WSA w Lublinie wywiedziona została skarga kasacyjna, którą spółka zaskarżyła tenże wyrok w całości zarzucając naruszenie: art. 3 2 pkt 1, art , art w zw. z art pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a. w zw. z art. 120, 5/9

6 art. 121, art. 122 oraz art. 124 w zw. z art oraz art. 191 O.p. przez nieuwzględnienie skargi, mimo naruszenia w toku postępowania przed organem I i II instancji art. 120, art. 121, art. 122 oraz art. 124 w zw. z art oraz art. 191 O.p., co uniemożliwiło dokonanie prawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie, a tym samym wydanie rzetelnego i zgodnego z prawem rozstrzygnięcia; art p.p.s.a. przez brak inicjatywy dowodowej i nieuzupełnienie materiału dowodowego, mimo wydania na jego podstawie dwóch sprzecznych decyzji (z dnia 27 maja 2013 r. oraz z 3 września 2013 r.); art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. przez błędną jego wykładnię, polegającą na uznaniu, że do względów technicznych, rozumianych jako obiektywnie istniejące uwarunkowania natury technicznej, nie należy spełnienie wymogów prawa budowlanego. Z uwagi na powyższe spółka wiosła o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy WSA w Lublinie do ponownego rozpoznania, zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych oraz wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia WSA oraz zaskarżonej skargą decyzji SKO z dnia 27 maja 2013 r., gdyż jego pozostawanie w obrocie prawnym powoduje, iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej strona podkreśliła, że zaskarżony wyrok nie tylko nie doprowadził do usunięcia z obrotu prawnego decyzji wydanej w warunkach na tyle wadliwie zgromadzonego materiału dowodowego, że na jego podstawie możliwe było wydanie w niemal identyczny sposób uzasadnionych, lecz sprzecznych ze sobą rozstrzygnięć (decyzja wójta gminy L. z dnia 27 maja 2013 r. oraz z dnia 3 września 2013 r.). Zarzuca również Sądowi pierwszej instancji, że ten mimo istnienia podstawy prawnej w postaci art p.p.s.a. nie uzupełnił tego braku. Strona uważa, że zarówno organy oraz WSA w Lublinie dokonały błędnej wykładni ustawowego określenia "względy techniczne". Spółka jest zdania, że niewłaściwe jest nieuznawanie za "względy techniczne" spełnienie (przez obiekt budowlany) wymogów wynikających z prawa budowlanego, w tym rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Tym samym nie zgadza się z możliwością zakwestionowania stanowiska zawartego w Opinii Technicznej. Uważa nadto, że tez zawartych w Opinii nie można było zignorować przez pominięcie tego dokumentu, bez przeprowadzenia dalszego postępowania wyjaśniającego. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Skarga kasacyjna, jako pozbawiona usprawiedliwionych podstaw, nie zasługuje na uwzględnienie. Stosownie do treści art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1); naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2). Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, co oznacza, że zakres jego kontroli ograniczony jest wyłącznie do oceny zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej. Z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania (art p.p.s.a.), której przesłanki określa przepis art p.p.s.a. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wiąże się z koniecznością prawidłowego ich sformułowania w samej skardze, poprzez powołanie konkretnych przepisów prawa (konkretnego artykułu, jego paragrafu, ustępu, punktu, jeżeli artykuł podzielony został na jednostki redakcyjne), którym zdaniem Skarżącego 6/9

7 uchybił wojewódzki sąd administracyjny, uzasadnienia ich naruszenia, a w przypadku zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego wskazania, że wytknięte naruszenie mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Podkreślić bowiem trzeba, że Naczelny Sąd Administracyjny nie może domniemywać intencji strony i samodzielnie uzupełniać, czy też konkretyzować zarzutów kasacyjnych (por. wyrok NSA z dnia 11 września 2012 r., sygn. akt II OSK 151/12, dostępny: W warunkach niniejszej sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny, wobec braku podstaw do stwierdzenia nieważności postępowania, zobligowany był do rozpoznania sprawy w granicach skargi kasacyjnej. Skarżący podniósł w niej zarzuty oparte na obu podstawach kasacyjnych, o których mowa w art. 174 p.p.s.a. Obrazy przepisów postępowania upatruje w naruszeniu art. 3 2 pkt 1, art , art w zw. z art pkt 1 lit. a/ i c/ p.p.s.a. w zw. z art. 120, art. 121, art. 122 oraz art. 124 w zw. z art oraz art. 191 O.p., a także art p.p.s.a. Natomiast za związany z podstawą kasacyjną wymienioną w art. 174 pkt 1 p.p.s.a. należy uznać sformułowany w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. W sytuacji, kiedy skarga kasacyjna zarzuca naruszenie prawa materialnego oraz naruszenie przepisów postępowania, w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlega zarzut naruszenia przepisów postępowania. Do kontroli subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przepis prawa materialnego można przejść dopiero wówczas, gdy okaże się, że stan faktyczny przyjęty w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo nie został skutecznie podważony. Wbrew twierdzeniom spółki Naczelny Sąd Administracyjny nie dostrzegł braków w poczynionych przez organy w toku postępowania podatkowego ustaleniach faktycznych, które przyjęte zostały następnie przez Sąd pierwszej instancji za podstawę orzekania. Zgromadzony w toku postępowania podatkowego materiał dowodowy nie wykazuje niekompletności i okazał się wystarczający dla rozstrzygnięcia spornego problemu. Sedno sporu sprowadza się do rozstrzygnięcia czy WSA w Lublinie prawidłowo ocenił stanowisko organów, iż należący do podatnika budynek o powierzchni użytkowej m² powinien być opodatkowany podatkiem od nieruchomości przy zastosowaniu stawki przyjętej dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Uwzględniając opinię techniczną z dnia 29 marca 2012 r. ustalono, że wymieniony budynek znajduje się w stanie technicznym średnim, w dacie sporządzenia opinii nie był wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej, a nadto odłączono od niego energię elektryczną, wodę oraz ogrzewanie. Z uwagi na brak bieżących remontów dach budynku przecieka. Strona zarazem nie wskazywała jaki dodatkowy dowód, na okoliczność uzupełnienia wiedzy o stanie technicznym budynku, miałby zostać przeprowadzony. Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko WSA w Lublinie, że zgromadzony w aktach administracyjnych sprawy materiał dowodowy pozwala na pełną ocenę kluczowej w sprawie okoliczności, a mianowicie czy w odniesieniu do wskazanego budynku występują tzw. "względy techniczne" w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. W istocie polemika między spółką, a organami (a później Sądem pierwszej instancji) ogniskuje się wokół rozumienia ww. zwrotu legislacyjnego. W ocenie strony skarżącej nie spełnienie przez budynek kryteriów technicznych dopuszczenia do użytkowania, określonych rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75, poz. 690 ze zm.) oznacza jednocześnie, że istnieją względy techniczne, wyłączające w świetle art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. budynek z kategorii związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela tego stanowiska, aprobując zarazem pogląd prezentowany 7/9

8 w tej kwestii przez Sąd pierwszej instancji. Stosownie do art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. grunt, budynek i budowla są traktowane jako związane z działalnością gospodarczą, chyba że nie są i nie mogą być wykorzystywane do prowadzenia tej działalności gospodarczej ze względów technicznych. Ustawodawca nie wyjaśnił, co należy rozumieć przez względy techniczne. Z treści samego przepisu można wyczytać, że "względy" muszą mieć charakter techniczny, a zatem nie np. prawny, finansowy czy faktyczny oraz, że mogą się one odnosić zarówno do gruntów, budynków, jak i budowli. Nie ulega wątpliwości, że "względy techniczne" winny dotyczyć czyli tkwić w samej rzeczy (w rozważanym przypadku w budynku). Jednakże okoliczności te muszą uniemożliwiać korzystanie z przedmiotu opodatkowania, przy czym ustawodawca posłużył się sformułowaniem "nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności gospodarczej". Wypływa z tego wniosek, że nie chodzi o jakąś przemijającą przeszkodę w korzystaniu z posiadanych dóbr, ale definitywny brak możliwości ich gospodarczego wykorzystania i to ze względów technicznych. Z istoty swojej przeszkoda ta powinna mieć charakter obiektywny, tj. niezależny od woli i możliwości (zdolności produkcyjnych czy finansowych) danego podmiotu. To, że budynek, od którego odłączono przyłącza wody, elektryczności i ogrzewania nie spełnia warunków umożliwiających w świetle ww. rozporządzenia RM oddanie go do użytkowania nie oznacza jednocześnie, że nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej w przyszłości, po usunięciu wskazanych wad oraz uszczelnieniu dachu, który przecieka. Rację zatem przyznać należy WSA w Lublinie, że brak spełnienia niektórych z wymagań określonych jako konieczne przez przepisy prawa budowalnego może wprawdzie przesądzać o istnieniu względów technicznych, z powodu których obiekt budowlany nie może być wykorzystywany do działalności gospodarczej, lecz stanu, o którym mowa w art. 1a ust. 1 pkt 3 in fine u.po.l. nie tworzy odłączenie przez przedsiębiorcę budynku od sieci infrastruktury technicznej, ani też brak bieżących napraw i remontów skutkujący pogorszeniem się stanu budynku. Opisane fakty dowodzą, że sporny budynek nie jest dotknięty wadami o charakterze technicznym, w sposób definitywny uniemożliwiającymi jego wykorzystanie w celu gospodarczym. Natomiast potencjalne uwarunkowania ekonomiczne leżące po stronie podatnika, uniemożliwiające kontynuowanie działalności gospodarczej, nie mogą mieć wpływu na istnienie względów technicznych w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. Z przedstawionych wyżej powodów za nietrafne uznać zatem należy zarzuty skargi kasacyjnej wskazujące na braki zgromadzonego materiału dowodowego oraz jego niewłaściwą ocenę, a także zarzut naruszenia art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. Oczywiście chybiony jest również sformułowany w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art p.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Przytoczona regulacja wyznacza ścisłe granice wykorzystania w postępowaniu sądowoadministracyjnym nowych dowodów. Z przepisu tego wynika, że nie każdy dowód może być dopuszczony w tym postępowaniu, lecz jedynie dowód z dokumentów, przy czym ma to być dowód uzupełniający, a więc taki, który nie był przedstawiony i oceniony w postępowaniu administracyjnym zakończonym zaskarżaną decyzją. Z przepisu tego wynika także, że dopuszczenie dowodu z dokumentu jest uprawnieniem, a nie obowiązkiem sądu. NSA podziela dokonaną przez organ odwoławczy oraz WSA w Lublinie ocenę opinii technicznej oraz wyprowadzone z jej treści wnioski, w kontekście interpretacji art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. Dyspozycja art p.p.s.a. nie daje nadto podstaw, by żądać przeprowadzenia przed sądem administracyjnym postępowania dowodowego wskazującego na istnienie nowych okoliczności faktycznych, których strona nie podniosła w toku postępowania przed organem administracji. 8/9

9 Mając to wszystko na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji. 9/9