Boże plany są wspanialsze od naszych (32)

Transkrypt

1 Pozwalamy i zachęcamy do kopiowania i rozprowadzania tego materiału w dowolnej formie, pod warunkiem, że nie zmienia się tekstu w żaden sposób i nie pobiera opłaty poza kosztem reprodukcji. Wszelkie wyjątki muszą być zatwierdzone przez autora i Zbór Ewangeliczny Agape w Poznaniu. Boże plany są wspanialsze od naszych (32) 2 Księga Samuela 7:1-17 Piotr Słomski (Peter Slomski) Seria: Życie Dawida Człowiek według Bożego serca 25 sierpnia, 2013 r. Kiedy Bóg mówi Nie Nie wiem, czy należysz do osób, które ekscytują się swoimi dobrymi pomysłami. Być może zdarza ci się, że nad czymś dużo myślisz i planujesz wszystkie szczegóły, a następnie powierzasz całą sprawę Bogu w modlitwie. Bardzo przejmujesz się nowym projektem, który, jak sądzisz, zmieni życie twoje i życie zboru. Ale gdy już przedstawisz swoje plany innym, Pan Bóg zdaje się mówić: Nie, nie możesz tego zrobić. Naturalne jest wtedy poczucie zniechęcenia i rozczarowania. Pokładałeś tak wielkie nadzieje w swoich planach i naprawdę wierzyłeś, że twój pomysł będzie odpowiedzią na jakąś wielką potrzebę, ale wszystko poszło na marne. W takiej sytuacji trudno jest nie czuć się sfrustrowanym, a nawet rozgoryczonym. W tego rodzaju sytuacji znalazł się Dawid. Zdobył Jerozolimę i uczynił ją stolicą dla swojego ludu. Pokonał Filistyńczyków w bitwie. Z powodzeniem sprowadził Arkę do Jerozolimy. Teraz miał znakomity pomysł: zbuduje świątynię dla Arki. Bogu się to spodoba. Ale Bóg zamiast tego powiedział Nie. Jednakże Boże Nie często oznacza coś znacznie lepszego niż to, co kiedykolwiek planowaliśmy. Sądzimy, że mamy znakomity plan. Ale Boży plan jest wspanialszy niż moglibyśmy sobie kiedykolwiek wymarzyć. Bóg obiecuje Dawidowi coś, o czym on nigdy nie marzył. Dlatego właśnie tytuł tego kazania brzmi: Boże plany są wspanialsze od naszych. Chciałbym, abyśmy zastanowili się nad 2 Księga Samuela 7:1-17 w trzech częściach: godne pochwały pragnienie (wersety 1-3); łaskawa odmowa (wersety 4-13); oraz wspaniała obietnica (wersety 11-17). Godne pochwały pragnienie Chciałbym, abyśmy najpierw pomyśleli o godnym pochwały pragnieniu, które odnajdujemy w wersetach 1-3. Dawid miał dobre pragnienie: chciał wybudować trwałą świątynię dla Pana. Od dni Mojżesza Arka Boga przebywała w namiocie. W 2 Księdze Samuela 7:2 czytamy: Rzekł król do Natana, proroka: Patrz! Ja mieszkam w domu z drzewa cedrowego, a Skrzynia Boża jest pomieszczona w środku namiotu! Wydawało mu się, że nie jest to w porządku, że on sam mieszka w przepychu i okazałym domu z drewna cedrowego, podczas gdy Arka Przymierza stoi w namiocie. Więc Dawid podzielił się swoimi myślami z prorokiem Natanem i w wersecie 3 czytamy: Wtedy Natan odpowiedział królowi: Wszystko, co masz w swoim sercu, uczyń, gdyż Pan jest z tobą. Natan widział, że było to godne pochwały pragnienie Dawida. Tak jak Natan, Bóg uznał to pragnienie za dobre, choć, jak zobaczymy później, Bóg powie Dawidowi Nie. W 1 Księdze Królewskiej 8:18, syn Dawida Salomon powiedział do przywódców wszystkich plemion Izraela: Lecz Pan rzekł do Dawida, mojego ojca: Iż zamierzałeś zbudować dom dla imienia mojego, postąpiłeś dobrze, tak zamyślając. Dawid miał dobre pragnienie. Te wersety dotyczące pragnienia Dawida 1

2 kierują nas ku poważnemu zastanowieniu się nad sobą i naszymi pragnieniami. Spójrzmy przez chwilę na to, co wersety 1-3 mówią nam o Dawidzie i czego mogą nas one nauczyć. Po pierwsze mówią nam one, że odpoczywając w wolnym czasie Dawid rozmyślał o tym, w jaki sposób mógłby uczynić coś, co spodoba się Bogu. Zwróć uwagę na werset 1: Gdy pewnego razu król siedział w swoim domu, a Pan dał mu wytchnienie od wszystkich okolicznych nieprzyjaciół jego wokoło. Dawid zażywał odpoczynku i z pewnością na niego zasłużył. Po piętnastu latach uciekania przed Saulem i zmagania się z Filistyńczykami w końcu odpoczywał w swoim nowym domu. Ale nawet wtedy starał się podobać Bogu. Pastor David Bentley tak komentuje: Co robimy, kiedy mamy okres odpoczynku i relaksu? Czy oddajemy się w temu bardzo podekscytowani, zapominając, że Pan obserwuje wszystko, co czynimy i mówimy? czy nie jest tak, że gdy jesteśmy gdzieś na wakacjach, nie zawracamy sobie głowy pójściem do zboru, ponieważ nie ma tam żadnego z naszych znajomych, który mógłby przypomnieć nam o uwielbianiu Boga wraz z jego ludem? Dawid taki nie był. On nie przestał dbać o kwestie duchowe; w rzeczywistości okazał silne pragnienie służenia Panu. Dawid nie przestał myśleć o Bogu. Po drugie wersety te mówią nam, że Dawida niepokoiło to, że jemu osobiście powodzi się lepiej niż dziełu Pana. Zdawał się być zakłopotany tym, że żyje w takim luksusie, podczas gdy Arka znajduje się w tak prymitywnym lokum. Czuł, że nie honoruje Pana we właściwy sposób. Purytański pastor, Matthew Henry, mówi o takich wierzących: Nie mogą cieszyć się własnymi wygodami, gdy widzą kościół Boży w nędzy i trudnościach. Wieki później, po zbudowaniu świątyni przez Izraelitów i zburzeniu jej przez Chaldejczyków, prorok Aggeusz powiedział do ludu: Czy już czas dla was na to, abyście mieszkali w domach wykładanych tafelkami, podczas gdy dom Pana leży w gruzach? (Księga Aggeusza 1:4). Czy możemy się utożsamić z Dawidem? Czy odczuwamy niezadowolenie, uważając, że dla Boga powinno się robić więcej? Czy mamy gorące pragnienie, aby zbudowana została świątynia Boża? Nie ma teraz fizycznej, ziemskiej świątyni, ale jest świątynia zbudowana z żywych kamieni (por. 1 List Piotra 2:5). Nowotestamentowa świątynia jest zbudowana z ludzi, którzy otrzymali nowe życie w Jezusie. Czy mamy pragnienie budowania tej nowotestamentowej świątyni? Czy jesteśmy zaniepokojeni i przygnębieni, gdy nam się powodzi, podczas gdy dzieło Boże nie posuwa się naprzód? Czy też, jak wielu ludzi dzisiaj, jesteśmy do tego stopnia pochłonięci dbaniem o własne powodzenie i powodzenie swojej rodziny, że nasz zbór zajmuje ostatnie miejsce? Czy staramy się, aby dzieło Pana miało powodzenie, wkładając w to naszą energię, pieniądze i czas? Dawid nie mógł się powstrzymać w swoim zatroskaniu i pragnieniu, dlatego udał się do Bożego proroka. Miało upłynąć wiele wieków, zanim Biblia będzie kompletna, a do tego czasu Bóg dawał proroków, którzy przekazywali ludowi wiadomości od Niego. Natan, widząc miłość Dawida do Boga, wspierał Dawida w tym godnym pochwały pragnieniu i zachęcał go, aby uczynił to, co mu leży na sercu. Jest to zatem pierwsza rzecz, na jaką należy zwrócić uwagę: godne pochwały pragnienie Dawida. Powinniśmy zadać sobie pytanie, czy my mamy takie pragnienie jak Dawid? Łaskawa odmowa Kolejną rzeczą, na którą należy zwrócić uwagę, jest Boża łaskawa odmowa, którą znajdujemy w wersetach Gdy Natan zachęcał Dawida, nie miał bezpośredniego przesłania od Boga. Było to jego osobiste słowo. Osiemnastowieczny, baptystyczny pastor, John Gill, wyjaśnia: Natan jako bogobojny i dobry człowiek wypowiedział to jako swoją prywatną opinię, nie działając w charakterze 2

3 proroka czy też w duchu proroczym; gdyż prorocy nie zawsze mówili pod takim wpływem, ale czasami jako osoby prywatne mówili pewne rzeczy nieświadomie i przez pomyłkę. Tej właśnie nocy Bóg przemówił do Natana bezpośrednio, mówiąc mu, jaka odpowiedź powinna zostać udzielona na pragnienie Dawida. Bożą odpowiedzią była łaskawa odmowa. W wersetach 4-13 czytamy o tej łaskawej odmowie, którą Bóg skierował do Natana, a Natan przekazał ją Dawidowi. Są tu przynajmniej dwie istotne rzeczy, które przez Natana Pan wskazuje Dawidowi. Pierwsza z nich znajduje sie w wersetach 5-7: Idź, powiedz memu słudze Dawidowi: Tak mówi Pan: Czy ty miałbyś zbudować mi dom, abym w nim mieszkał? Nie mieszkam bowiem w domu od dnia, kiedy wywiodłem synów izraelskich z Egiptu aż do dnia dzisiejszego, ale wędrowałem, mając za mieszkanie namiot. Czy kiedykolwiek, wędrując wraz ze wszystkimi synami izraelskimi, przemówiłem do któregoś z plemion izraelskich, któremu zleciłem przewodnictwo nad moim ludem, Izraelem, w te słowa: Dlaczego nie budujecie mi domu z drzewa cedrowego? Zwróć uwagę na ostatnie słowa w wersecie 7, w których Bóg wskazuje, że nie nakazał budowy świątyni. Znajduje się tu bardzo łagodna korekta ze strony Boga, ale znajduje się również bardzo ważną zasadą, którą powinniśmy wziąć pod uwagę jest to, że dobre pragnienie służenia Bogu musi zawsze być kierowane przez to, co Bóg jasno objawił. Nasze pragnienia muszą być regulowane przez Boże Słowo. Jest to znane jako zasada regulacyjna Pisma Świętego. Wielu chrześcijan ma dobre pragnienia: chcemy, aby świat usłyszał o Jezusie; chcemy, aby niewierzący przyszli do zboru; chcemy, aby zgubieni zostali zbawieni. Ale musimy kurczowo trzymać się tego, czego naucza Słowo Boże na temat wzrostu Bożego królestwa. Wiele osób o dobrych chęciach odczuwa, że głoszenie i nauczanie Bożego Słowa oraz modlitwa o Bożą moc powinny zostać zastąpione lub przynajmniej uzupełnione innymi rzeczami. Ale jak powiedział o Dawidzie Matthew Henry: Lepszy jest Boży namiot według Jego wskazania niż świątynia według własnego pomysłu. W łaskawej odmowie skierowanej przez Boga do Dawida pierwszym Bożym wskazaniem jest to, że nasze pragnienia powinny być regulowane przez Biblię. A drugim wskazaniem jest to, że czasami Jego cel dla nas jest inny niż nasze pragnienie. Pan wskazał, że świątynia zostanie w końcu zbudowana, ale miał dla Dawida inny cel. To drugie wskazanie odnajdujemy w wersetach Bóg powiedział Dawidowi, że wybrał go, aby był pasterzem i władcą nad ludem (werset 8). Bóg błogosławił mu i używał go, szczególnie w kwestii pokonania wrogów Izraela (wersety 9-11). Bóg ustanowił go, aby był wojownikiem, który przyniesie pokój, ale to jego syn, Salomon miał być tym, który będzie panował w czasie pokoju i który wybuduje świątynię (wersety 12-13). Później Dawid wyjaśnił swojemu synowi, dlaczego nie zbudował świątyni: Lecz doszło mnie słowo Pana tej treści: Wiele krwi przelałeś i wielkie wojny prowadziłeś, nie możesz więc zbudować świątyni dla imienia mego, gdyż wiele krwi wylałeś na ziemię przede mną (1 Księga Kronik 22:8). Dalej wyjaśnił, dlaczego tę świątynię ma zbudować Salomon, przytaczając słowa Boga: Ale oto narodzi ci się syn, on będzie mężem spokoju, i Ja sprawię, że dozna spokoju od wszystkich swoich nieprzyjaciół wokoło; imię jego będzie Salomon i za jego czasów dam pokój i wytchnienie Izraelowi. On zbuduje świątynię dla imienia mojego (1 Księga Kronik 22:9-10). Bóg miał cel dla Dawida i miał cel dla Salomona. Pierwszy z nich miał walczyć, aby przynieść pokój, a drugi miał panować w pokoju i podczas tego pokoju zbudować świątynię. Bóg ma dla swoich ludzi różne role. Czasami nie jest łatwo rozpoznać, czy nasze dobre pragnienie jest Bożym celem. Samuel Pearce był bogobojnym, młodym pastorem baptystycznym w Birmingham w Anglii. Był bliskim przyjacielem osiemnastowiecznego misjonarza w Indiach, Wiliama 3

4 Careya i członkiem angielskiego komitetu do spraw misji w Indiach. Z upływem czasu coraz bardziej ciążyło mu pragnienie popłynięcia do Indii jako misjonarz. Oto co zapisał w swoim pamiętniku: Uczyniłem to stałym przedmiotem mojej modlitwy, często błagając Boga, aby albo zabrał to pragnienie, albo otworzył drzwi ku jego wypełnieniu. A wynikiem tego było to, że im więcej miłości odczuwałem do Boga i im większej wspólnoty z Nim doświadczałem, tym bardziej byłem gotowy udać się jako misjonarz pomiędzy pogan. Samuel Pearce miał dobre, godne pochwały pragnienie. Jest to pragnienie, które jest potrzebne u tak wielu dzisiejszych chrześcijan: być gotowym porzucić wszystko, co się ma i służyć Panu z pełnym poświęceniem. Wszystko to wydawało się Pearce owi właściwe. Gdyby znalazł się Natan, bez wątpienia powiedziałby: Idź, uczyń wszystko co masz w swoim sercu; gdyż Pan jest z tobą. Pearce podzielił się swoim pragnieniem ze swoim zborem i innymi pastorami należącymi do komitetu do spraw misji w Indiach. Zastanawiano się nad tym i poświęcono czas na poważną modlitwę i post. W końcu decyzja była jednogłośna: była to łaskawa odmowa. Ponieważ Pearce zajmował bardzo ważne stanowisko w ramach misji w Anglii, powiedziano mu aby pozostał. Jego rolą było działanie w Anglii, nie w Indiach. Pearce uniżył się i zaakceptował decyzję innych pastorów. Ale kto miał rację? Mogłoby się zdawać, że obie strony miały właściwe pragnienie. Jednak Pearce zaakceptował osąd swoich współpracowników pastorów. Dzisiaj, gdy nie ma Bożych proroków, Bóg nie tylko dał nam Biblię jako nasz fundament, ale dał nam też zbór i jego pastorów jako narzędzia, przez które działa. Pearce miał cudowne, dobre pragnienie, ale wygląda na to że Bóg odmówił jego realizacji. Pearce poddał się woli pastorów, z którymi współpracował. William Carey napisał do Samuela Pearce a z Indii: Obaj pracujemy dla tej samej sprawy, z tą jedną różnicą: ty jesteś zatrudniony w centrum dowodzenia armią, a ja zostałem wysłany, aby sforsować placówkę wroga. Bóg ma dla nas różne role. Rolą Dawida było osiągnięcie pokoju dla chwały Pana. Rolą Salomona było wykorzystanie tego pokoju dla chwały Boga. Poprzez takie przykłady Bóg uczy nas, abyśmy byli szczęśliwi z powodu tego, co dla nas przeznaczył i nie irytowali się ani nie narzekali, jeśli nie jest to coś tak dużego, jak byśmy chcieli. Naszym powołaniem jest być wiernym Bogu, a wierne życie, bez względu na to, jak bardzo niezauważalne będzie dla świata, nie zostanie zapomniane przez Boga (Roger Ellsworth). Wspaniała obietnica Tak jak Samuel Pearce, Dawid być może czuł się głęboko zasmucony. Ale jego rozczarowanie Bożą odmową musiało szybko stopnieć w jasnym blasku wspaniałej obietnicy danej mu przez Boga (Roger Ellsworth). Chciałbym, abyśmy zwrócili się ku trzeciemu elementowi, wspaniałej obietnicy, którą odnajdujemy w wersetach Pozwól, że przeczytam ostatnią część wersetu 11: Zwiastuje ci też Pan, że wzniesie ci dom. Sądzę, że te słowa oszołomiły Dawida. Bóg mówił: Dawidzie, to nie ty masz budować mi dom, ale ja zamierzam zbudować dom tobie! Dawid myślał, że ma wielkie plany pracy dla Pana. Ale Bóg miał jeszcze większe plany. Zdaje się, że Bóg wykorzystuje tutaj grę słów. Słowo przetłumaczone jako dom to Hebrajskie słowo bayith. Może ono oznaczać miejsce ze ścianami i dachem lub grupę ludzi stanowiących rodzinę lub będących domownikami. Gdy Dawid mówił o domu, miał na myśli dom pierwszego rodzaju ściany i dach on chciał zbudować fizyczną świątynię. Gdy Bóg mówił o domu, miał na myśli dom drugiego rodzaju miał wybudować Dawidowi rodzinną dynastię. To odnajdujemy w wersetach 12 i 4

5 13: A gdy dopełnią się dni twoje i zaśniesz ze swoimi ojcami, Ja wzbudzę ci potomka po tobie, który wyjdzie z twego łona, i utrwalę twoje królestwo. On zbuduje dom mojemu imieniu i utwierdzę tron królestwa jego na wieki. Nie tylko Dawid zapoczątkuje dynastię poprzez swojego syna, ale dowiadujemy się również, że jego królestwo zostanie utwierdzone, i jego syn wybuduje świątynię. Werset 13 stwierdza: On zbuduje dom mojemu imieniu. Poprzez tego syna powstanie dynastia, królestwo i świątynia. Gdyby Dawid nie siedział, gdy Bóg dawał mu te obietnice poprzez Natana, sądzę, że musiałby ostatecznie usiąść z wrażenia. Wow! To było więcej niż mógł sobie kiedykolwiek wyobrazić. Ale było coś jeszcze. Bóg obiecał, że potraktuje syna Dawida inaczej niż traktował Saula. Gdy Saul zgrzeszył, Pan ukarał go, nie pozwalając żadnemu z jego potomków panować po nim. Saul nie został również wybrany do zbawienia. Ale gdy syn Dawida, o którym wiemy, że miał to być Salomon, zgrzeszy, Bóg dotkliwie go ukarze, ale nigdy całkowicie nie odbierze mu Swojego miłosierdzia. Ale jest jeszcze coś więcej! Boża obietnica jest większa niż Dawid mógłby sobie kiedykolwiek wyobrazić. Była to obietnica dotycząca nie tylko ziemskiego syna Dawida, Salomona. Była to również obietnica dotycząca wspanialszego syna Dawida, Jezusa Chrystusa. Nie ma co do tego wątpliwości, ponieważ język użyty tutaj jest powtórzony w Nowym Testamencie w odniesieniu do Jezusa. W 2 Księdze Samuela 7:12 Bóg powiedział, że On wzbudzi Dawidowi potomka. W Dziejach Apostolskich 13:22-23, które stanowiły podstawę naszego pierwszego kazania o Dawidzie, Bóg powiedział: Dawida Z jego potomstwa zgodnie z obietnicą wywiódł Bóg Izraelowi Zbawiciela, Jezusa. W 2 Księdze Samuela 7:13, Bóg powiedział, że potomek Dawida zasiądzie na tronie. W Ewangelii Łukasza 1:31-32, anioł Gabriel powiedział Marii: I oto poczniesz w łonie, i urodzisz syna, i nadasz mu imię Jezus. Ten będzie wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego. I da mu Pan Bóg tron jego ojca Dawida. Ale prawdopodobnie najdokładniejszy cytat z Bożych słów pochodzi z 2 Księgi Samuela 7:14, gdy Bóg powiedział o potomku Dawida: Ja będę mu ojcem, a on będzie mi synem. W Liście do Hebrajczyków 1:5 czytamy słowa Boga Ojca dotyczące Boga Syna: Ja będę mu ojcem, a on będzie mi synem. Autor Listu do Hebrajczyków bezpośrednio cytuje 2 Księgę Samuela 7:14. Bardzo istotne jest, aby zauważyć, że nie cytuje reszty wersetu dotyczącej grzechów potomka. W wypadku proroctw Starego Testamentu często mamy do czynienia z podwójnym wypełnieniem. Istnieje wypełnienie doczesne poprzez pewną osobę lub wydarzenie w Starym Testamencie, ale jest również wypełnienie duchowe i wieczne, które znajdujemy w Nowym Testamencie lub wykraczające poza Nowy Testament. Proroctwo dotyczące popełnienia nieprawości i ukarania odnosiło się jedynie do Salomona. Dlatego właśnie autor Listu do Hebrajczyków nie zacytował dalszej części wersetu 8 z 2 Księgi Samuela. Czy widzisz, jak cudowna i wspaniała jest ta obietnica, którą Bóg daje Dawidowi? Na tronie zasiądzie nie tylko bezpośredni syn Dawida, Salomon, ale na tronie zasiądzie również późniejszy syn Dawida, Jezus, który będzie Zbawicielem i będzie znany jako Syn Boży. Ale jest jeszcze coś więcej. Bóg mówi nie tylko o fizycznej dynastii, królestwie i świątyni, ale o duchowej, niebieskiej i wiecznej dynastii, królestwie i świątyni. To Jezus zbuduje tę duchową rodzinę, królestwo i świątynię, która będzie trwała na wieki. Wiemy, że potomkowie Dawida okazali się być niewiernymi oraz niegodziwymi i naród został w końcu ukarany przez zesłanie do niewoli babilońskiej. Wydawało się, że Królestwo Izraela osiągnęło swój koniec. Gdy ludowi pozwolono powrócić, przez Cyrusa, miało miejsce pewne 5

6 odnowienie (zob. Księga Ezdrasza; Księga Nehemiasza). Możliwe, że to było doczesne, pierwsze spełnienie obietnicy. Gdy rozpoczyna się Nowy Testament, mąż i żona są w drodze do Betlejem. To wtedy rodzi się ten, który wypełnia obietnicę, że dynastia i królestwo Dawida będą trwały na zawsze. To Pan Jezus Chrystus. On jest z rodu Dawida. I to z powodu Jego odkupieńczego dzieła na krzyżu Golgoty i Jego powstania z martwych została Mu dana wszelka władza na niebie i ziemi. Jezus teraz panuje po prawicy Boga i będzie panował na zawsze. Jego dynastię i Jego królestwo stanowią wszyscy ci, którzy ukorzą się przed Nim i uznają Go swoim Panem i swoim Zbawicielem. Chrześcijanie na całym świecie i poprzez cały czas są tą dynastią i królestwem. Ale Jezus miał zgodnie z obietnicą zbudować nie tylko dynastię i królestwo. Bóg obiecał, że On zbuduje również świątynię. Wiele lat po tym, gdy Bóg dał obietnicę Dawidowi, Salomon zbudował wielką świątynię. Ale świątynia ta została zburzona przez króla Babilonu Nebukadnesara (Nabuchodonozora) w 587 roku przed Chrystusem. Druga świątynia, którą po jej zbudowaniu, Król Herod uczynił jeszcze większą, została zniszczona przez rzymskiego wodza i późniejszego cesarza, Tytusa w 70 roku po Chrystusie. Pozostała tylko ściana, która pierwotnie stanowiła jej fundament i jest znana jako Ściana Zachodnia lub Ściana Płaczu. Ale Bóg obiecał, że potomek Dawida, zbuduje świątynię. I on to zrobił. Trzecia światynia jest budowana w tej właśnie chwili. I jest większa niż którakolwiek z poprzednich świątyń. Jest to duchowa, niebiańska i wieczna świątynia. To nie kamienie i zaprawa murarska, ale ciało i krew. Apostoł Jakub rozumiał to. Posłuchaj jego słów z Dziejów Apostolskich 15:13-17, dotyczących wierzących Pogan: Bóg pierwszy zatroszczył się o to, aby spomiędzy pogan wybrać lud dla imienia swego. A z tym zgadzają się słowa proroków, jak napisano: Potem powrócę i odbuduję upadły przybytek Dawida, i odbuduję jego ruiny, i podźwignę go Apostoł Piotr wiedział, czym była trzecia świątynia. Posłuchaj jego słów do wierzących w 1 Liście Piotra 2:5: I wy sami jako kamienie żywe budujcie się w dom duchowy, w kapłaństwo święte, aby składać duchowe ofiary przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa. Apostoł Paweł powiedział wierzącym w Koryncie, kim są: Czy nie wiecie, że świątynią Bożą jesteście i że Duch Boży mieszka w was? (1 List do Koryntian 3:16). Czy Dawid w pełni pojął, czym była Boża obietnica? Być może nie. Ale jedna rzecz była pewna. Zdał sobie sprawę, że Boże plany były znacznie większe niż jego własne. Czasami możemy być przygnębieni, ponieważ Bóg powiedział Nie. Ale musimy pamiętać, że Boże plany są większe niż nasze. Jego łaskawa odmowa może być początkiem czegoś wspanialszego. 2 Księga Samuela 7 powinna być dla nas wielką zachętą, gdyż mamy Boga wielkich planów. Największy Boży plan wypełnia się w Jezusie Chrystusie właśnie teraz. My jesteśmy częścią tej obietnicy i planu: my jesteśmy Jego rodziną, królestwem i świątynią. Powinno nas to zachęcać każdego dnia. A kiedy jesteśmy rozczarowani tym, jak pewne sprawy się układają, powinniśmy pamiętać, że Bóg może mimo to uczynić coś większego i wspanialszego niż sobie wyobrażamy. Potrzebujemy wciąż ufać oraz być posłuszni i oczekiwać, że On uczyni wspaniałe rzeczy. Peter Slomski i Zbór Ewangeliczny Agape w Poznaniu. Strona internetowa: 6