PREZES URZĘDU OCHRONY KONKURENCJI I KONSUMENTÓW DELEGATURA URZĘDU OCHRONY KONKURENCJI I KONSUMENTÓW w Warszawie

Transkrypt

1 PREZES URZĘDU OCHRONY KONKURENCJI I KONSUMENTÓW DELEGATURA URZĘDU OCHRONY KONKURENCJI I KONSUMENTÓW w Warszawie RWA-61-8/13/JKa Warszawa, dn. 7 listopada 2013 r. DECYZJA Nr RWA-19/2013 I. Na podstawie art. 27 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331 ze zm.) oraz stosownie do treści art. 33 ust. 6 tej ustawy - w imieniu Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów po przeprowadzeniu postępowania w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów wobec przedsiębiorcy Jacka Ciećwierza, prowadzącego w Płocku działalność gospodarczą pod nazwą Jacek Ciećwierz Firma Handlowo Usługowa JC Lider Auto Komis uznaje się, że działanie przedsiębiorcy Jacka Ciećwierza, polegające na zamieszczaniu na fakturach VAT marża pieczęci, zawierającej postanowienie o treści: ( ) Stan techniczny ww pojazdu po dokładnym jego sprawdzeniu i odbyciu jazdy próbnej jest mi znany i z tego tytułu nie będę wnosił roszczeń do F.H.U. JC LIDER Auto Komis Jacek Ciećwierz. Strony zgodnie odstępują od rękojmi stanowi praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów polegającą na: a) naruszeniu art. 11 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2002 r. Nr 141, poz ze zm.) oraz b) stosowaniu nieuczciwej praktyki rynkowej, o której mowa w art. 5 ust. 1 w zw. z art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (Dz. U. Nr 171, poz. 1206), polegającej na wprowadzaniu konsumentów w błąd co do uprawnień przysługujących im z tytułu niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową, co stanowi zarazem naruszenie art. 24 ust. 2 w zw. z art. 24 ust. 1 oraz naruszenie art. 24 ust. 2 pkt 3 w zw. z art. 24 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów i stwierdza zaniechanie jej stosowania z dniem 6 marca 2013 r.

2 II. Na podstawie art. 106 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331 ze zm.) oraz stosownie do treści art. 33 ust. 6 tej ustawy, po przeprowadzeniu postępowania w sprawie naruszenia zbiorowych interesów konsumentów - w imieniu Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nakłada się na przedsiębiorcę Jacka Ciećwierza, prowadzącego w Płocku działalność gospodarczą pod nazwą Jacek Ciećwierz Firma Handlowo Usługowa JC Lider Auto Komis karę pieniężną w wysokości 2545 zł (słownie: dwa tysiące pięćset czterdzieści pięć złotych) płatną do budżetu państwa z tytułu naruszeń określonych w pkt. I niniejszej decyzji. UZASADNIENIE Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów Delegatura w Warszawie (dalej Prezes Urzędu ), wskutek skargi złożonej przez konsumenta, przeprowadził postępowanie wyjaśniające (sygnatura: RWA-403-9/13/JKa) mające na celu wstępne ustalenie, czy w związku ze stosowaniem przez Pana Jacka Ciećwierza, prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Jacek Ciećwierz Firma Handlowo Usługowa JC Lider Auto Komis, postanowienia zawierającego treść: ( ) Stan techniczny ww pojazdu po dokładnym jego sprawdzeniu i odbyciu jazdy próbnej jest mi znany i z tego tytułu nie będę wnosił roszczeń do F.H.U. JC LIDER Auto Komis Jacek Ciećwierz. Strony zgodnie odstępują od rękojmi. nastąpiło naruszenie przepisów prawa uzasadniające wszczęcie postępowania w sprawie stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów. Z załączonej do skargi konsumenta dokumentacji, w tym dokumentacji związanej z toczącym się procesem sądowym, wynikało, iż Pan Jacek Ciećwierz (dalej: Przedsiębiorca) prowadzi komis samochodowy. W ramach prowadzonej przez siebie działalności sprzedaje używane samochody konsumentom w rozumieniu art. 22¹ kodeksu cywilnego. Sprzedając samochód Przedsiębiorca wręcza konsumentom fakturę VAT marża, na której znajdują się dane samochodu niezbędne do zarejestrowania pojazdu przez nowego właściciela. Faktury są dodatkowo opatrzone pieczęcią zawierającą m.in. ww. treść, wyłączającą odpowiedzialność Przedsiębiorcy za wady pojazdu. Do skargi załączono pismo procesowe w którym Przedsiębiorca, za pośrednictwem swojego pełnomocnika procesowego, oświadczył, że pieczęcią taką opatrywany jest każdy czysty druk (blankiet) faktury VAT, który następnie wypełniany jest danymi konsumenta oraz samochodu. Każda faktura jest następnie podpisywana zarówno przez Przedsiębiorcę, jak również konsumenta. Przeprowadzone postępowanie wyjaśniające dało podstawy do wszczęcia postępowania w sprawie stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów. W związku z powyższym, Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów Delegatura w Warszawie postanowieniem z dnia 13 sierpnia 2013 r. wszczął wobec Jacka Ciećwierza postępowanie w związku z podejrzeniem, iż działanie przedsiębiorcy Jacka Ciećwierza, prowadzącego w Płocku działalność gospodarczą pod nazwą Jacek Ciećwierz Firma Handlowo Usługowa JC Lider Auto Komis, polegające na zamieszczaniu na fakturach VAT marża pieczęci, zawierającej postanowienie o treści: 2

3 ( ) Stan techniczny ww pojazdu po dokładnym jego sprawdzeniu i odbyciu jazdy próbnej jest mi znany i z tego tytułu nie będę wnosił roszczeń do F.H.U. JC LIDER Auto Komis Jacek Ciećwierz. Strony zgodnie odstępują od rękojmi a) stanowi naruszenie art. 11 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2002 r. Nr 141, poz ze zm.), co może stanowić naruszenie art. 24 ust. 2 w zw. z art. 24 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, b) stanowi nieuczciwą praktykę rynkową, o której mowa w art. 5 ust. 1 w zw. z art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (Dz. U. Nr 171, poz. 1206), polegającą na wprowadzaniu konsumentów w błąd co do uprawnień przysługujących im z tytułu niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową, co może stanowić naruszenie art. 24 ust. 2 pkt 3 w zw. z art. 24 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Jednocześnie postanowieniem z dnia 13 sierpnia 2013 r. Prezes Urzędu zaliczył w poczet materiałów dowodowych pismo pełnomocnika Pana Jacka Ciećwierza z dnia 14 marca 2013 roku zawierające m.in. kopie faktur VAT wystawianych kontrahentom z tytułu sprzedaży samochodu, uzyskanego przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w postępowaniu wyjaśniającym znak: RWA-403-9/13/JKa oraz skargę konsumenta z dnia 17 stycznia 2013 r. zawierającą pisma pełnomocnika Jacka Ciećwierza z dnia 30 lipca 2012 r. oraz z dnia 16 listopada 2012 r. Zawiadamiając Przedsiębiorcę o wszczęciu przedmiotowego postępowania, Prezes Urzędu wezwał również do ustosunkowania się do postawionych zarzutów. W odpowiedzi na wezwanie działający poprzez swojego pełnomocnika Przedsiębiorca podtrzymał stanowisko zaprezentowane w złożonym w postępowaniu wyjaśniającym piśmie z dnia 14 marca 2013 r. wnosząc o umorzenie postępowania, ewentualnie o stwierdzenie zaniechania stosowanej praktyki. Przedsiębiorca podniósł, że praktyka nie była zawiniona, lecz powstała wskutek niewiedzy i błędnych informacji pozyskanych w Internecie. Z załączonych do pisma faktur wynika, że od 6 marca 2013 r. Przedsiębiorca nie posługuje się już pieczęcią o zakwestionowanej treści. Przedsiębiorca został zawiadomiony o zakończeniu zbierania materiału dowodowego w niniejszym postępowaniu. Stronie umożliwiono zapoznanie się z materiałem zgromadzonym w aktach sprawy oraz wypowiedzenie się co do zebranych w sprawie dowodów i materiałów. Strona nie skorzystała z przysługującego jej uprawnienia. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił, co następuje Pan Jacek Ciećwierz jest przedsiębiorcą prowadzącym w Płocku działalność gospodarczą pod nazwą Jacek Ciećwierz Firma Handlowo Usługowa JC Lider Auto Komis. W zakres działalności Przedsiębiorcy wchodzi sprzedaż hurtowa i detaliczna samochodów osobowych i furgonetek. Przedsiębiorca kupuje samochody w celu ich dalszego odsprzedania. Przedsiębiorca sprzedaje samochody głównie konsumentom. Wykorzystywane przy zawieraniu umów sprzedaży blankiety faktur Przedsiębiorca opatrywał pieczęcią o treści: Kwituję odbiór pojazdu wraz z wyposażeniem i kompletem dokumentów. Przebieg według stanu licznika. Stan techniczny ww pojazdu po dokładnym jego sprawdzeniu i odbyciu jazdy próbnej jest mi znany i z tego tytułu nie będę wnosił roszczeń do F.H.U. JC LIDER Auto Komis Jacek Ciećwierz. Strony zgodnie odstępują od rękojmi. 3

4 Blankiety faktur opatrzone pieczęcią o ww. treści były następnie wypełniane przez Przedsiębiorcę niezbędnymi danymi (dane nabywcy, sprzedawcy, dane pojazdu, cena, data itp.). Przedsiębiorca powoływał się na treść ww. pieczęci w celu ochrony swoich prawnych interesów w postępowaniu reklamacyjnym dotyczącym wad sprzedanego pojazdu. W 2012 r. Przedsiębiorca wystawił [ ] faktur opatrzonych ww. pieczęcią. W 2013 r. Przedsiębiorca wystawił [ ] faktur opatrzonych ww. pieczęcią. Przedsiębiorca posługiwał się ww. pieczęcią od 16 czerwca 2012 r. do 5 marca 2013 r. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje Naruszenie interesu publicznego Podstawą do rozstrzygania sprawy w oparciu o przepisy ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jest uprzednie zbadanie przez Prezesa Urzędu, czy w danej sprawie zagrożony został interes publicznoprawny. Dopiero wykazanie tej okoliczności pozwala na realizację celu ustawy, którym zgodnie z jej art. 1 ust. 1 jest określenie warunków rozwoju i ochrony konkurencji oraz zasad podejmowanej w interesie publicznym ochrony interesów przedsiębiorców i konsumentów. Przedmiotowa sprawa, w ocenie Prezesa Urzędu, ma charakter publicznoprawny, gdyż wiąże się z ochroną interesu wszystkich konsumentów, którzy byli, obecnie są lub w przyszłości będą klientami Przedsiębiorcy. Interes publicznoprawny przejawia się także w postaci zbiorowego interesu konsumentów. Innymi słowy naruszenie zbiorowego interesu konsumentów jest jednocześnie naruszeniem interesu publicznoprawnego. Zatem uzasadnione było w niniejszej sprawie podjęcie przez Prezesa Urzędu działań przewidzianych w ustawie o ochronie konkurencji i konsumentów. Naruszenie zakazu z art. 24 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, zakazane jest stosowanie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, przez które stosownie do definicji zawartej w art. 24 ust. 2 rozumie się godzące w zbiorowe interesy konsumentów bezprawne działanie przedsiębiorcy. Zbiorowe interesy konsumentów podlegają zatem ochronie przed wymierzonymi w nie naruszeniami, polegającymi na sprzecznych z prawem działaniach przedsiębiorców. W świetle powyższego, dane zachowanie może zostać uznane za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, gdy spełnione są równocześnie trzy przesłanki: - kwestionowane działanie jest działaniem przedsiębiorcy, - zachowanie przedsiębiorcy nosi znamiona bezprawności, - praktyka godzi w zbiorowe interesy konsumentów. 4

5 Strona postępowania przedsiębiorca Ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów zawiera legalną definicję przedsiębiorcy. Zgodnie z jej art. 4 pkt 1, pod pojęciem tym należy rozumieć przedsiębiorcę w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 672 ze zm.) oraz: a) osobę fizyczną, osobę prawną, a także jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej, której ustawa przyznaje zdolność prawną, organizującą lub świadczącą usługi o charakterze użyteczności publicznej, które nie są działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów o działalności gospodarczej, b) osobę fizyczną wykonującą zawód we własnym imieniu i na własny rachunek lub prowadzącą działalność w ramach wykonywania takiego zawodu, d) związek przedsiębiorców w rozumieniu pkt 2 na potrzeby przepisów dotyczących ( ) praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów. 1 Natomiast w myśl art. 4 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorcą w jej rozumieniu jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Właściwą dla przedsiębiorcy działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły (art. 2 ww. ustawy). Jacek Ciećwierz jest osobą fizyczną prowadzącą we własnym imieniu działalność gospodarczą. Jako przedsiębiorca podlega obowiązkowemu wpisowi do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG). Nie ulega zatem wątpliwości, iż Jacek Ciećwierz posiada status przedsiębiorcy w rozumieniu powoływanego powyżej art. 4 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Oznacza to, że przy wykonywaniu działalności gospodarczej Przedsiębiorca podlega rygorom określonym w ustawie o ochronie konkurencji i konsumentów. Tym samym jej działania mogą podlegać ocenie w aspekcie naruszenia zakazu stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów. Bezprawność działań Przedsiębiorcy Przepisy ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nie regulują konstrukcji bezprawności działań przedsiębiorcy. Bezprawność, do której odwołał się ustawodawca wprowadzając do ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów definicję praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów, należy rozumieć jako sprzeczność z prawem. Należy wskazać, że działania przedsiębiorcy mogą okazać się bezprawne w razie ustalenia, że doszło do naruszenia przepisów innych ustaw, ale także zasad współżycia społecznego i dobrych obyczajów. Bezprawność jest taką cechą działania, która polega na jego sprzeczności z normami prawa lub zasadami współżycia społecznego, bez względu na winę, a nawet świadomość sprawcy. Dla ustalenia bezprawności działania 1 Trzeci człon definicji przedsiębiorcy zawartej w art. 4 pkt 1 [lit. c)] uokik znajduje zastosowanie wyłącznie w postępowaniach w sprawach koncentracji. 5

6 wystarczy ustalenie, że określone zachowanie koliduje z przepisami prawa (por. Janusz Szwaja (red.) Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, Komentarz, Warszawa 2000, s ). Przepisy regulujące postępowanie w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów w większości mają charakter procesowy. Materialnoprawne przesłanki, istotne z punktu widzenia wydania decyzji, znajdują się w innych niż ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów aktach prawa powszechnie obowiązującego. Prezes Urzędu oceniając zachowanie przedsiębiorcy pod kątem ewentualnego naruszenia przepisów zakazujących stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, musi zatem co do zasady stosować inne akty prawa powszechnie obowiązującego i na ich podstawie stwierdzić, czy działanie przedsiębiorcy było bezprawne. Jak wyżej wspomniano, art. 24 ust. 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów definiuje praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów jako godzące w nie bezprawne zachowanie przedsiębiorcy. Jednocześnie artykuł ten zawiera przykładowe wyliczenie zachowań przedsiębiorców uważanych za naruszające zbiorowe interesy konsumentów. W otwartym katalogu zakazanych praktyk ustawodawca umieścił stosowanie postanowień wzorów umów, które zostały wpisane do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone (pkt 1), naruszenie przez przedsiębiorcę obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji (pkt 2), nieuczciwe praktyki rynkowe lub czyny nieuczciwej konkurencji (pkt 3). Bezprawność działań przedsiębiorcy, co do zasady wynika z naruszenia innych przepisów powszechnie obowiązujących. Jako sprzeczne z prawem kwalifikuje się zachowania sprzeczne z nakazem zawartym w ustawie, rozporządzeniu wydanym na podstawie i dla wykonania ustawy, a także w umowie międzynarodowej oraz akcie prawa wspólnotowego, mających bezpośrednie zastosowanie w stosunkach wewnętrznych. Sprzeczne z prawem są nadto: czyny zabronione i zagrożone sankcją karną, czyny zabronione pod sankcjami dyscyplinarnymi, czyny zakazane przepisami administracyjnymi lub przepisami prawa gospodarczego publicznego, czyny zabronione przepisami o charakterze cywilnoprawnym, zawartymi w aktach normatywnych z zakresu prawa cywilnego i administracyjnego. Przedsiębiorca dopuszcza się zatem działań sprzecznych z prawem wówczas, gdy podejmuje działania niezgodne z przepisami, jak i wtedy, gdy nie dopełnia ciążącego na nim prawnego obowiązku. Dla stwierdzenia bezprawności działania przedsiębiorcy bez znaczenia pozostaje strona podmiotowa czynu, a zatem wina sprawcy (w znaczeniu subiektywnym, oznaczającym wadliwość procesu decyzyjnego sprawcy) i stopień tej winy (umyślność bądź nieumyślność), a także świadomość istnienia naruszonych norm prawnych. W przedmiotowej sprawie wszczynając przeciwko Przedsiębiorcy postępowanie w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów Prezes UOKiK stanął na stanowisku, iż bezprawność działań podejmowanych przez Przedsiębiorcę można wywieść: z jednej strony z naruszenia przepisów ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej, z drugiej zaś z naruszenia zakazu stosowania nieuczciwych praktyk rynkowych, określonych w art. 5 ust. 1 w zw. z art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym. 6

7 Naruszenie ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej Wywodząc bezprawność działań podejmowanych przez Przedsiębiorcę z naruszenia przepisów ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej w pierwszej kolejności należy wskazać, iż ustawa ta znajduje zastosowanie do umów sprzedaży zawieranych z konsumentami w zakresie przedsiębiorstwa prowadzonego przez Przedsiębiorcę. W przedmiotowej sprawie przedmiotem umów sprzedaży zawieranych przez Przedsiębiorcę z klientami są pojazdy samochodowe osobowe i dostawcze, będące rzeczami ruchomymi. Klientami Przedsiębiorcy są głównie konsumenci, nabywający pojazdy w celach niezwiązanych z działalnością gospodarczą ani zawodową. Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej, sprzedawca odpowiada wobec kupującego, jeżeli towar konsumpcyjny w chwili jego wydania jest niezgodny z umową; w przypadku stwierdzenia niezgodności przed upływem sześciu miesięcy od wydania towaru domniemywa się, że istniała ona w chwili jego wydania. Dla stwierdzenia zgodności towaru z umową ustawa odwołuje się do następujących przesłanek: zgodności z podanym przez sprzedawcę opisem, posiadaniem cech okazanej kupującemu próbki lub wzoru, przydatności dla celu określonego przez nabywcę przy zawarciu umowy, co do którego sprzedawca nie zgłosił zastrzeżeń (art. 4 ust. 2 ustawy), przydatności dla celu zwykłego użytku, zgodności właściwości z właściwościami towarów tego samego rodzaju oraz zgodności z oczekiwaniami co do towaru tego rodzaju, opartymi na składanych publicznie zapewnieniach sprzedawcy, producenta lub jego przedstawiciela (art. 4 ust. 3 ustawy). Jak wynika z powyższego wyliczenia, pojęcie niezgodności z umową jest bardzo pojemne i nie ogranicza się, na wzór rękojmi, jedynie do wad fizycznych i prawnych rzeczy sprzedanej. Odpowiedzialność sprzedawcy nie jest w ogóle uwarunkowana wystąpieniem wady, a jej podstawą może być np. mylny opis właściwości rzeczy zawarty w prospektach, materiałach reklamowych, itp. Zakres przedmiotowy pojęcia niezgodności z umową jest zatem znacznie szerszy niż w przypadku przewidzianej w art. 556 k.c. przesłanek wadliwości rzeczy uzasadniających odpowiedzialność z tytułu rękojmi za wady. W art. 8 ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej ustawodawca określił uprawnienia przysługujące kupującemu (konsumentowi) w sytuacji, gdy towar konsumpcyjny jest niezgodny z umową. Uprawnienia te w pierwszej kolejności zmierzają do przywrócenia stanu zgodnego z umową. Cel ten może być zrealizowany w drodze nieodpłatnej naprawy towaru lub jego wymiany na nowy, o ile naprawa lub wymiana są możliwe i nie wymagają nadmiernych kosztów (art. 8 ust. 1 ww. ustawy). Gdy naprawa lub wymiana jest niemożliwa albo naraża kupującego na znaczne niedogodności, a także, gdy sprzedawca nie zdoła tego uczynić w odpowiednim czasie, kupujący może skorzystać z uprawnienia do żądania stosownego obniżenia ceny albo odstąpienia od umowy. Prawo do odstąpienia nie przysługuje, gdy niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jest nieistotna (art. 8 ust. 4 ww. ustawy). Okres, przez który ciąży na sprzedawcy odpowiedzialność z tytułu niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową, wynosi zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o szczególnych sprzedaży konsumenckiej dwa lata od momentu wydania towaru; jeżeli przedmiotem sprzedaży jest rzecz używana, strony mogą ten termin skrócić, jednakże nie poniżej jednego roku. 7

8 Jak wynika z powyższego, ustawa o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej zapewnia konsumentowi daleko idącą ochronę jego interesów i praw w sytuacji, gdy nabyty od przedsiębiorcy towar okazuje się być niezgodny z umową. W takim przypadku konsument ma prawo realizowania swoich roszczeń w dwóch etapach, z których pierwszy obejmuje wymianę lub naprawę towaru, drugi zaś następujący wówczas, gdy wymiana lub naprawa towaru są niewykonalne pozwala na realizację dalej idących żądań, w postaci obniżenia ceny lub odstąpienia od umowy. Należy podkreślić, iż na mocy art. 11 ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej uprawnienia w niej przewidziane mają charakter bezwzględnie obowiązujący i jako takie nie mogą zostać wyłączone ani ograniczone w drodze umowy stron zawartej przed zawiadomieniem sprzedawcy o niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową; w szczególności, nie można tego dokonać przez oświadczenie kupującego, że wie o wszelkich niezgodnościach towaru z umową (art. 11 ww. ustawy). W ocenie Prezesa UOKiK, odniesienie powyższych rozważań do działań podejmowanych przez Przedsiębiorcę, polegających na zamieszczaniu na fakturach VAT marża pieczęci, zawierającej postanowienie o treści: ( ) Stan techniczny ww pojazdu po dokładnym jego sprawdzeniu i odbyciu jazdy próbnej jest mi znany i z tego tytułu nie będę wnosił roszczeń do F.H.U. JC LIDER Auto Komis Jacek Ciećwierz. Strony zgodnie odstępują od rękojmi prowadzi do konkluzji, iż wskazana powyżej treść pieczęci pozostaje w sprzeczności z art. 11 ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej, zgodnie z którym nie można wyłączać opisanych w tej ustawie uprawnień konsumenta w szczególności poprzez oświadczenie kupującego, że wie o wszelkich niezgodnościach towaru z umową. Analiza treści pieczęci nie budzi wątpliwości, że celem działania Przedsiębiorcy, który opatrywał ww. pieczęcią każdy blankiet faktury było wyłączenie odpowiedzialności za ewentualne niezgodności sprzedanego pojazdu z umową. Potwierdzają to zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty, z których wynika, iż Przedsiębiorca powoływał się na treść pieczęci w postępowaniu reklamacyjnym. Sprzeczność działania Przedsiębiorcy z treścią art. 11 ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej jest zatem ewidentna. Tym samym ewidentne jest również naruszenie przez Przedsiębiorcę art. 24 ust. 2 w zw. z art. 24 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów Zarzut stosowania nieuczciwej praktyki rynkowej W ocenie Prezesa UOKiK, zachowanie Przedsiębiorcy stanowi także nieuczciwą praktykę rynkową w rozumieniu art. 5 ust. 1 i art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym. Jako jedną z zakazanych praktyk naruszających zbiorowy interes konsumentów określonych w art. 24 ust. 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów ustawodawca wymienił stosowanie nieuczciwych praktyk rynkowych. Oznacza to, że jeśli mamy do czynienia z nieuczciwą praktyką rynkową w rozumieniu przepisów ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym, która jednocześnie narusza zbiorowe 8

9 interesy konsumentów, to takie działanie w świetle prawa może zostać uznane za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów. Stosowanie nieuczciwych praktyk rynkowych jest zakazane na mocy art. 3 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym. W myśl art. 4 ust. 1 ww. ustawy, stosowana przez przedsiębiorcę praktyka jest nieuczciwa, jeżeli jest sprzeczna z dobrymi obyczajami i w istotny sposób zniekształca lub może zniekształcić zachowanie rynkowe przeciętnego konsumenta przed zawarciem umowy dotyczącej produktu, w trakcie jej zawierania lub po jej zawarciu. Przedmiotowy przepis zawiera klauzulę generalną, która na okoliczność stosowania danej praktyki podlega stosownej konkretyzacji. Jednocześnie ustawa dokonuje podziału nieuczciwych praktyk rynkowych na praktyki wprowadzające w błąd oraz agresywne praktyki rynkowe (art. 4 ust. 2 ustawy). Praktyki rynkowe wprowadzające w błąd mogą przybierać postać czynną lub bierną, tj. polegać na działaniu (art. 5 ustawy) lub zaniechaniu (art. 6 ustawy). Należy podkreślić, iż praktyki wprowadzające w błąd same w sobie (poza wyjątkami wskazanymi w art. 7 ustawy) nie stanowią nieuczciwych praktyk rynkowych zakazanych w każdych okolicznościach. Oznacza to, iż w celu wykazania, że dana praktyka ma charakter nieuczciwej praktyki rynkowej, należy odwołać się zarówno do definicji praktyki wprowadzającej w błąd (art. 5 ust. 1 lub art. 6 ust. 1 ustawy), jak i ogólnej definicji nieuczciwej praktyki rynkowej zawartej w art. 4 ust. 1 ustawy. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym, za praktykę rynkową wprowadzającą w błąd uznaje się działanie wprowadzające w błąd, które w jakikolwiek sposób powoduje lub może powodować podjęcie przez przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie podjął. Wprowadzającym w błąd działaniem może być w szczególności rozpowszechnianie nieprawdziwych informacji lub rozpowszechnianie prawdziwych informacji w sposób mogący wprowadzać w błąd (art. 5 ust. 2 pkt 2 i 3 ustawy). Wprowadzające w błąd działanie może w szczególności dotyczyć praw konsumenta, w szczególności prawa do naprawy lub wymiany produktu na nowy albo prawa do obniżenia ceny lub do odstąpienia od umowy (art. 5 ust. 3 pkt 4 ww. ustawy). Dokonując w powyższym kontekście analizy postanowienia zamieszczanego przez przedsiębiorcę Jacka Ciećwierza na fakturach, należy stwierdzić, że zawiera ono informacje nieprawdziwe, które poprzez zamieszczenie ich w określonym kontekście wprowadzają konsumentów w błąd. Stosowana przez Przedsiębiorcę praktyka dotyczyła zachowań tzw. przeciętnego konsumenta na rynku. Ustawa o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym nie definiuje pojęcia konsument odsyłając w art. 2 pkt 2 do kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 22¹ k.c. Za konsumenta uważa sie osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Oznacza to, iż status konsumenta osoba fizyczna uzyskuje z chwila dokonania czynności prawnej i zachowuje go dopóki ta czynność prawna wywołuje skutki, a wiec również np. na etapie zgłaszania wad pojazdu. Sprawa niniejsza niewątpliwie dotyczy zatem konsumentów, skoro to właśnie głównie konsumenci byli klientami komisu Przedsiębiorcy. Zarzucane Przedsiębiorcy praktyki dotyczą przeciętnych konsumentów w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym. Zgodnie z art. 2 pkt 8 ww. ustawy za przeciętnego konsumenta uważa sie konsumenta, który jest dostatecznie dobrze poinformowany, uważny i ostrożny; oceny dokonuje się 9

10 z uwzględnieniem czynników społecznych, kulturowych, językowych i przynależności danego konsumenta do szczególnej grupy konsumentów. Odnosząc powyższe rozważania do sytuacji zaistniałej w niniejszej sprawie podnieść należy, iż charakter podejmowanych przez Przedsiębiorcę działań wskazuje na fakt, iż jego czynności nie były kierowane do konkretnie określonej, dającej się wyodrębnić grupy konsumentów. Oferta Przedsiębiorcy kierowana była do kręgu przeciętnych konsumentów. Tym samym, zdaniem Prezesa Urzędu, tak określony przeciętny konsument, nie był w stanie określić skutków prawnych treści pieczęci, którymi Przedsiębiorca opatrywał każdą fakturę. Tymczasem sprzedawca ponosi względem kupującego odpowiedzialność z tytułu niezgodności nabytego towaru konsumpcyjnego z umową, w tym m.in. ale nie tylko z tytułu wad fizycznych towaru. Co więcej, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, nie można ograniczać, ani wyłączać tej odpowiedzialności wobec konsumenta. Z tego względu informacja umieszczana przez Przedsiębiorcę na fakturach VAT marża, iż Strony zgodnie odstępują od rękojmi wprowadza konsumenta w błąd, gdyż sugeruje, że konsument odstąpił od możliwości zareklamowania wadliwego towaru i nie ma już możliwości realizować przysługujących mu z tego tytułu uprawnień. Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, iż działanie Jacka Ciećwierza wprowadzało konsumentów w błąd co do uprawnień przysługujących im w sytuacji, gdy nabyty pojazd ma wady lub z innych powodów jest niezgodny z umową. Mogło się zdarzyć, iż konsument pozostając w błędnym przekonaniu wywołanym przez Przedsiębiorcę iż sprzedawca nie ponosi względem niego odpowiedzialności z tytułu niezgodności towaru z umową, nie skorzystał z przysługujących mu z mocy prawa uprawnień do żądania wymiany lub naprawy towaru, a w dalszej kolejności także obniżenia ceny lub odstąpienia od umowy. Z uwagi na powyższe okoliczności uzasadnione jest stwierdzenie, iż opisane zachowanie Przedsiębiorcy stanowiło praktykę wprowadzającą w błąd w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym. Tym samym, zdaniem Prezesa UOKiK, zachowanie to wypełniło zarazem znamiona nieuczciwej praktyki rynkowej, o której mowa w art. 4 ust. 1 ww. ustawy. Zamieszczanie na fakturach VAT-marża postanowienia wprowadzającego w błąd niewątpliwie jest bowiem sprzeczne z dobrymi obyczajami. Dobre obyczaje to niekodyfikowane normy postępowania, którymi przedsiębiorca winien kierować się w swojej działalności, kształtowane przez ludzkie postawy, warunkowane m.in. wyznawanymi wartościami moralnymi, celem ekonomicznym i praktyką życia gospodarczego. Zasada ich poszanowania nakazuje przestrzeganie norm moralno - etycznych i zwyczajowych, funkcjonujących na określonej płaszczyźnie działalności gospodarczej, albowiem wynikają one z obowiązujących w danym środowisku standardów etyczno - moralnych. W przedmiotowej sprawie dobrym obyczajem jest z pewnością uczciwość w stosunkach pomiędzy kontrahentami, rozumiana także jako niewprowadzanie kontrahenta (tu: konsumenta) w błąd za pomocą pieczęci zawierającej treść opisaną w sentencji niniejszej decyzji. W ocenie Prezesa UOKiK, nie ulega wątpliwości, iż kwestionowane działanie Przedsiębiorcy zniekształcało zachowania rynkowe przeciętnych konsumentów w momencie stwierdzenia niezgodności nabytego pojazdu z umową, a zatem już po zawarciu umowy, powodując, przynajmniej w niektórych przypadkach, zrezygnowanie przez konsumenta z dochodzenia roszczeń przysługujących mu względem Przedsiębiorcy. Takie działanie Przedsiębiorcy pozostawało zatem także w sprzeczności dobrymi obyczajami. 10

11 Mając powyższe na uwadze, w ocenie Prezesa UOKiK, działania Przedsiębiorcy, polegające na zamieszczaniu na fakturach VAT-marża pieczęci o treści kwestionowanej w niniejszym postępowaniu, stanowiły przejaw nieuczciwej praktyki rynkowej w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym, sprecyzowaną w art. 5 ust. 1 ww. ustawy. Tym samym przedsiębiorca dopuścił się naruszenia art. 24 ust. 2 pkt 3 w zw. z art. 24 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów Zbiorowe interesy konsumentów Dla stwierdzenia przez Prezesa Urzędu stosowania przez przedsiębiorcę praktyki, określonej w art. 24 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów konieczne jest także wykazanie, że w wyniku jej stosowania przez przedsiębiorcę naruszony został zbiorowy interes konsumentów. Zbiorowy interes konsumentów oznacza interes dotyczący ogółu, a naruszenie tego interesu może mieć miejsce, gdy skutkami działań sprzecznych z ustawą o ochronie konkurencji i konsumentów dotknięty jest szerszy krąg uczestników rynku konsumentów. Do naruszenia zbiorowych interesów konsumentów konieczne jest, by działanie przedsiębiorcy zostało skierowane nie do konkretnego adresata, lecz do adresata, którego nie da się z góry oznaczyć indywidualnie. Wobec tego działanie to jest w stanie wywołać niekorzystne następstwa w odniesieniu do każdego z konsumentów (a nie jedynie wobec określonego konsumenta) i zagraża ono, przynajmniej potencjalnie, interesom każdego z członków zbiorowości konsumentów. W niniejszej sprawie mamy do czynienia z naruszeniem interesów nieograniczonej liczby konsumentów, których nie sposób zindywidualizować. Oczywistym jest bowiem, iż działanie Przedsiębiorcy było skierowane do nieoznaczonego kręgu odbiorców dotyczyło wszystkich potencjalnych konsumentów zawierających z Przedsiębiorcą umowę kupna samochodu, na podstawie której Przedsiębiorca wypełniał blankiet faktury VAT-marża opatrzony opisaną pieczęcią. W związku z powyższym należy stwierdzić, iż kwestionowane przez Prezesa Urzędu działanie Przedsiębiorcy naruszało zbiorowy interes konsumentów. Wykazanie, iż działanie Przedsiębiorcy ma charakter bezprawny i narusza zbiorowy interes konsumentów, przesądza, iż działanie to miało charakter praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa w art. 24 ust. 2 w zw. z art. 24 ust. 1 oraz art. 24 ust. 2 pkt 3 w zw. z art. 24 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Stwierdzenie zaniechania Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, jeżeli Prezes Urzędu stwierdzi naruszenie zakazu określonego w art. 24 ustawy, wydaje decyzję o uznaniu praktyki za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów nakazującą zaniechanie jej stosowania. Zgodnie z art. 27 ust. 1 ww. ustawy Prezes Urzędu nie wydaje określonej w art. 26 ww. ustawy decyzji, jeżeli przedsiębiorca zaprzestał stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów. W takim przypadku Prezes Urzędu wydaje decyzję o uznaniu praktyki za naruszającą zbiorowy interes konsumentów i stwierdzającą zaniechanie jej stosowania (art. 27 ust. 2 ww. ustawy). 11

12 W toku prowadzonego postępowania Przedsiębiorca oświadczył, iż od dnia 6 marca 2013 r. nie stosuje już praktyki zakwestionowanej w przedmiotowym postępowaniu. Oceniając przedstawione przez Przedsiębiorcę dowody, Prezes Urzędu ustalił, że Przedsiębiorca od dnia 6 marca 2013 r. wystawia faktury VAT-marża na formularzach nieopatrzonych zakwestionowaną pieczęcią. Mając powyższe na względzie Prezes Urzędu uznał, iż stosowanie przez Przedsiębiorcę praktyki naruszającej zbiorowy interes konsumentów zostało zaniechane z dniem 6 marca 2013 r. Wobec powyższego orzeczono jak w punkcie I sentencji decyzji. II. Zgodnie z art. 106 ust. 1 pkt 4 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów Prezes Urzędu może w drodze decyzji nałożyć na przedsiębiorcę, który dopuścił się stosowania praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów w rozumieniu art. 24 ustawy, karę pieniężną w wysokości nie większej niż 10% przychodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary. Z powołanego wyżej przepisu wynika, że kara pieniężna ma charakter fakultatywny. Oznacza to, iż o celowości jej nałożenia Prezes Urzędu rozstrzyga każdorazowo biorąc pod uwagę okoliczności naruszenia przepisów ustawy. Zatem o tym, czy w konkretnej sprawie w odniesieniu do danego przedsiębiorcy zasadne jest nałożenie kary pieniężnej, decyduje Prezes Urzędu w ramach uznania administracyjnego. Zwrócić należy uwagę, iż przepisy ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nie określają jakichkolwiek przesłanek, od których uzależnione byłoby podjęcie decyzji o nałożeniu kary. Ustawodawca wskazał jedynie przykładowo w art. 111 ustawy te okoliczności, które Prezes Urzędu winien uwzględnić decydując o wymiarze kary pieniężnej, wymieniając w szczególności okres, stopień oraz okoliczności naruszenia przepisów ustawy, a także uprzednie naruszenie przepisów ustawy. Nakładając karę pieniężną określoną w art. 106 ust. 1 pkt 4 ustawy Prezes Urzędu bierze pod uwagę konieczność spełnienia przesłanek podmiotowych, tj. stwierdzenia, że naruszenie zakazu stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów dokonane zostało umyślnie, bądź nieumyślnie. Niezależnie od powyższego, już stwierdzenie nieumyślności zakwestionowanej praktyki daje podstawę do nałożenia na Przedsiębiorcę kary pieniężnej, o której mowa w art. 106 ust. 1 pkt 4 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Należy jednocześnie podkreślić, że na profesjonalnych uczestnikach obrotu rynkowego zawsze spoczywa obowiązek dochowania należytej staranności przy ocenie zgodności ich działań z obowiązującymi przepisami prawa. Ustawa nie przesądza bezwzględnie wysokości kary nakładanej przez Prezesa Urzędu, który decyduje o tym w każdym konkretnym przypadku, kierując się założeniem, że sankcja musi spełniać zarówno funkcję represyjną (nakładana jest za naruszenie ustawowych zakazów), jak i prewencyjną (ma zapobiegać podobnym naruszeniom w przyszłości i zniechęcać do naruszania prawa), zaś zagrożenie nią, czyli potencjalna możliwość nałożenia kary przez Prezesa Urzędu, nadaje jej charakter dyscyplinujący 2. W niniejszej sprawie za udowodnione należało uznać, iż doszło do naruszenia przez Przedsiębiorcę zakazu stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, 2 Por.: wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2004 r. (sygn. akt: III SK 31/04). 12

13 o którym mowa w art. 24 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, w sposób określony w pkt I sentencji niniejszej decyzji. Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, przede wszystkim charakter oraz społeczną dotkliwość praktyk stosowanych przez Przedsiębiorcę, Prezes Urzędu uznał nałożenie kary pieniężnej za uzasadnione. Przy ocenie działalności Przedsiębiorcy Prezes Urzędu dokonał oceny złożonych w postępowaniu wyjaśnień, iż jego działanie wynikało z niewiedzy i błędnych informacji uzyskanych w sieci Internet. Prezes Urzędu wziął także pod uwagę, że stroną postępowania jest przedsiębiorca, profesjonalny uczestnik obrotu, na którym ciąży obowiązek znajomości przepisów prawa. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Prezes Urzędu uznał, iż działanie Przedsiębiorcy zarzucane w niniejszej sprawie było co najmniej nieumyślne. Zgodnie z zeznaniem podatkowym PIT-36 za rok 2012, przychód Przedsiębiorcy w roku poprzedzającym wydanie niniejszej decyzji wyniósł [ ] zł. Maksymalna wysokość kary mogła zatem wynieść [ ] zł. W punkcie I sentencji decyzji Prezes Urzędu stwierdził stosowanie przez Przedsiębiorcę praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów, o których mowa w art. 24 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, co daje podstawę do nałożenia na Przedsiębiorcę kary pieniężnej określonej w art. 106 ust. 1 pkt 4 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Ustalenie kary w przedmiotowej sprawie miało charakter wieloetapowy. Spowodowane było to zaistnieniem w postępowaniu licznych okoliczności mających wpływ na jej wysokość. Ustalając wymiar kary pieniężnej Prezes Urzędu w pierwszej kolejności dokonał oceny wagi stwierdzonej praktyki i na tej podstawie ustalił kwotę bazową, stanowiącą podstawę do dalszych ustaleń wysokości kary, a następnie w oparciu o zaistniałe w sprawie okoliczności mające wpływ na wysokość kary dokonał gradacji ustalonej kwoty. W powyższym kontekście wzięto pod uwagę, iż naruszenie przez Przedsiębiorcę zbiorowych interesów konsumentów polegało na stosowaniu pieczęci, której treść była niezgodna z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa oraz wprowadzała konsumentów w błąd w zakresie przysługujących im uprawnień. Działanie Przedsiębiorcy ujawniało się na etapie zawierania kontraktu. Na skutek działania Przedsiębiorcy wielu konsumentów będących jego klientami mogło w ogóle nie złożyć reklamacji związanej z wadą towaru, gdyż pozostawało w błędnym przekonaniu, że takie uprawnienie im nie przysługuje. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało również, że Przedsiębiorca w sporach z konsumentami powoływał się na treść pieczęci w celu wzmocnienia swojej sytuacji prawno-procesowej. Prezes Urzędu wziął także pod uwagę przy wymiarze kary okres stosowania praktyki. Należy zauważyć, że Przedsiębiorca stosował stwierdzoną praktykę przez okres wynoszący ok. 9 miesięcy. Podsumowanie wagi stwierdzonych naruszeń pozwoliło Prezesowi Urzędu na stwierdzenie, iż łącznie waga naruszeń kształtuje się na poziomie [ ] przychodu osiągniętego przez Przedsiębiorcę w 2012 r. Tym samym ustalona przez Prezesa Urzędu kara pieniężna stanowiąca równowartość [ ] przychodu osiągniętego przez Przedsiębiorcę wynosi [ ] zł (słownie: [ ]). Dokonując ustalenia ostatecznego wymiaru kary pieniężnej nałożonej na Przedsiębiorcę za stwierdzoną w pkt. I sentencji niniejszej decyzji praktykę, Prezes Urzędu 13

14 uznał, że w sprawie występują okoliczności łagodzące. Prezes Urzędu uwzględnił w szczególności okoliczność, że Przedsiębiorca zaniechał stosowania praktyki natychmiast po wszczęciu postępowania wyjaśniającego w przedmiotowej sprawie. Ta okoliczność zasługiwała na uwzględnienie przy dokonywanej gradacji kary i w efekcie miała wpływ na zmniejszenie o [ ] % kary z tytułu naruszeń określonych w pkt. I niniejszej decyzji. Tym samym w niniejszej sprawie za naruszenie stwierdzone w pkt. I sentencji przedmiotowej decyzji Prezes Urzędu nałożył na Przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości zł (słownie: dwa tysiące pięćset czterdzieści pięć złotych), co stanowi ok. [ ] % przychodu osiągniętego przez Przedsiębiorcę w 2012 roku i ok. [ ] % kary maksymalnej. Nakładając niniejszą decyzją ww. karę pieniężną za naruszenie przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów Prezes Urzędu wziął pod uwagę, że mają one po pierwsze charakter represyjny (nakładane są za naruszenie ustawowych zakazów), po drugie prewencyjny (mają zapobiegać podobnym naruszeniom w przyszłości i zniechęcać do naruszania prawa), zaś zagrożenie nimi, czyli potencjalna możliwość nałożenia kary przez Prezesa Urzędu nadaje jej charakter dyscyplinujący (wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2004 r., sygn. akt: III SK 31/04). Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności zdaniem Prezesa Urzędu uznać należy, że kara pieniężna nałożona na Przedsiębiorcę jest adekwatna do okresu, stopnia oraz okoliczności naruszenia przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Nakładając karę w ustalonej wyżej wysokości Prezes Urzędu wyszedł z założenia, iż powinna ona mieć charakter zarówno represyjny, jak i prewencyjny, podkreślając naganność ocenianego zachowania Przedsiębiorcy. Poza wymiarem indywidualnym, w ocenie Prezesa Urzędu, orzeczona kara będzie mieć również wymiar ogólny, spełniając funkcję odstraszającą i wychowawczą w stosunku do innych uczestników rynku. W ocenie Prezesa Urzędu, w świetle powyższych okoliczności zarówno nałożenie przedmiotowej kary, jak i jej wysokość, są w pełni uzasadnione. Mając powyższe na względzie należało orzec jak w punkcie II sentencji. Zgodnie z art. 112 ust. 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, karę pieniężną należy uiścić w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się niniejszej decyzji na konto Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nr: NBP O/O Warszawa Przy dokonywaniu wpłaty na powyższe konto należy dopisać numer decyzji Prezesa Urzędu stanowiącej podstawę jej dokonania. Stosownie do treści art. 81 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w zw. z art k.p.c., od niniejszej decyzji przysługuje odwołanie do Sądu Okręgowego w Warszawie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, w terminie dwutygodniowym od dnia jej doręczenia, za pośrednictwem Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów Delegatury w Warszawie. Dyrektor Delegatury UOKiK w Warszawie Dorota Grudzień-Barbachowska /podpis/ 14