WYBITNI ABSOLWENCI II LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCACEGO IM. HETMAN JANA TARNOWSKIEGO

Transkrypt

1 WYBITNI ABSOLWENCI II LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCACEGO IM. HETMAN JANA TARNOWSKIEGO

2 MAJOR HENRYK SUCHARSKI

3 Henryk Sucharski urodził się 12 listopada 1898 roku w Gręboszowie. W 1909 roku ukończył szkołę powszechną i rozpoczął naukę w II Gimnazjum Męskim im. Hetmana Jana Tarnowskiego. W szkole panował duch patriotyczny i w takiej atmosferze wzrastał i wychował się Henryk Sucharski.

4 W lutym 1917 roku został wcielony do wojska austriackiego. Służbę wojskową rozpoczął w batalionie zapasowym 32. Pułku Strzelców w Bochni. Władze szkolne i wojskowe stworzyły mu możliwość ukończenia w terminie wcześniejszym szkoły średniej. 17 listopada 1917 roku zdał egzamin dojrzałości (tzw. maturę wojenną) w II Gimnazjum. Został skierowany do Rezerwowej Szkoły Oficerskiej w Opawie.

5 Następnie pełnił służbę w 32 Pułku Strzelców w Bochni. Brał udział w walkach na froncie włoskim nad Piavą. Po powrocie do niepodległej Polski 7 lutego 1919 roku został powołany do służby w Wojsku Polskim, którą zaczął w 16. Pułku Piechoty w Tarnowie.

6 Już jako podporucznik, Sucharski brał udział w wojnie z Rosją Radziecką na froncie litewskobiałoruskim (1920). Za udział w walkach pod Lwowem otrzymał Order Virtuti Militari (1922) i został mianowany dowódcą kompanii w batalionie szturmowym 6. Dywizji Piechoty. Ponadto za męstwo na polu chwały odznaczony został Krzyżem Walecznych. Od 1921 roku stacjonował w Krakowie.

7 W 1928 roku został awansowany do stopnia kapitana i przeniesiony do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej jako instruktor. Od 1930 roku pełnił służbę w 35 Pułku Piechoty w Brześciu nad Bugiem. Następnie rozpoczął naukę w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, którą ukończył w 1936 roku. Został awansowany do stopnia majora (1938) i objął dowództwo batalionu 35 Pułku Piechoty.

8 We wrześniu 1938 roku decyzją władz wojskowych został skierowany na Westerplatte jako komendant Wojskowej Składnicy Tranzytowej. Dowodził obroną tej placówki po ataku Niemiec 1 września 1939 roku.

9 We wrześniu 1938 roku decyzją władz wojskowych został skierowany na Westerplatte jako komendant Wojskowej Składnicy Tranzytowej. Dowodził obroną tej placówki po ataku Niemiec 1 września 1939 roku. Major Sucharski, zdając sobie sprawę zarówno z trudnej sytuacji obrońców, jak i braku możliwości otrzymania pomocy z zewnątrz, zdecydował się na przerwanie walki, która nie rokowała już żadnych szans powodzenia

10 Po kapitulacji został osadzony m.in. w Oflagu II B w Arnswalde, i Oflagu II D Gross- Borni. Wolność odzyskał w kwietniu 1945 roku. Po rekonwalescencji został wysłany do Włoch, gdzie mianowano go dowódcą 6 Batalionu Strzelców Karpackich II Korpusu Polskiego. W sierpniu 1946 roku pogorszył się stan jego zdrowia. Zmarł 30 sierpnia 1946 roku w Neapolu, mając 48 lat.

11 Major Sucharski został pochowany na cmentarzu w Casamassima koło Bari. W sierpniu 1971 roku ekshumowano ciało zmarłego. Urna z prochami majora została uroczyście złożona na Westerplatte.

12 Tablica na byłym budynku gimnazjalnym w Tarnowie

13 Wiktor Tadeusz Badowski ( )

14 Urodził się roku. W 1913 roku rozpoczął naukę w II Gimnazjum w Tarnowie. Jako uczeń brał czynny udział w nielegalnych związkach niepodległościowych. W 1918 roku uczestniczył w rozbrajaniu Austriaków i pełnił służbę ochrony na stacji kolejowej i na moście kolejowym na rzece Białej. Po odzyskaniu niepodległości wrócił do szkoły.

15 W momencie wybuchu wojny polsko-bolszewickiej przerwał jednak naukę i zgłosił się do służby wojskowej. Został przydzielony do I Ochotniczej Baterii w IX Dywizjonie Artylerii Konnej i brał udział w obronie Warszawy. Następnie został skierowany na front wołyński do IX Brygady Kawalerii. (udział w bitwie pod Rohaczowem,).

16 W grudniu 1920 roku został zwolniony ze służby wojskowej, celem dokończenia nauki w Gimnazjum. Szkołę ukończył w maju 1921 roku i rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 1922 roku przerwał studia i rozpoczął naukę w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie, którą ukończył w 1923 roku.

17 Następnie został skierowany do Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu (ukończył ją w 1925). W 1925 roku uzyskał stopień podporucznika, a dwa lata później awansował do stopnia porucznika. Służbę w artylerii pełnił wzorowo co docenili jego zwierzchnicy i w 1936 awansował do stopnia kapitana. W 1937 roku został skierowany do Brygady KOP Czortków na stanowisko adiutanta celem utworzenia Dywizjonu Artylerii Lekkiej KOP Czortków. Po zrealizowaniu tego zadania zostaje odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.

18 W 1928 roku Wiktor Badowski otrzymał Medal Pamiątkowy za Wojnę i Medal Pamiątkowy 10-lecia Odzyskania Niepodległości oraz w 1938 roku Brązowy Medal za Długoletnią Służbę.

19 W momencie wybuchu wojny we wrześniu 1939 roku jako adiutant dostał rozkaz wymarszu wraz z Dywizjonem Artylerii Lekkiej KOP Czortków w rejon koncentracji 40 Pułku Artylerii Lekkiej. Dywizjonowi udało się dotrzeć w rejon między Bochnią a Tarnowem. W związku z trudną sytuacją na tym odcinku został skierowany do obrony Dunajca. Nacierające wojska niemieckie zepchnęły dywizjon w okolice Tomaszowa Lubelskiego, gdzie od wschodu podeszły wojska sowieckie, które 17 września zaatakowały Polskę od wschodu.

20 W bliżej nieznanych okolicznościach kpt. Wiktor Badowski dostał się do niewoli sowieckiej i został osadzony w obozie jenieckim w Kozielsku. W pierwszych transportach, jakie miały miejsce pomiędzy10 a 13 kwietnia 1940 roku został wysłany do Gniezdowa, a następnie rozstrzelany w lesie katyńskim.

21 Kiedy w kwietniu 1943 roku radio niemieckie podało informacje o odkryciu masowych grobów jeńców polskich, okazało się, że na pierwszych listach z dokonanych ekshumacji widnieje nazwisko kpt. Wiktora Badowskiego. Przy jego zwłokach odnaleziono legitymację służbową.

22 W uznaniu patriotycznej postawy, w dniu 5 października 2007 roku kpt. Wiktor Badowski został pośmiertnie awansowany do stopnia majora przez Prezydenta RP. Biogram napisany na podstawie informacji pisemnej sporządzonej przez bratanka Ryszarda Badowskiego.

23 Stefania Łącka ( )

24 Urodziła się 6 stycznia 1914 roku w Woli Żelichowskiej. Pierwsze nauki pobierała w szkole podstawowej w Woli Żelichowskiej i gimnazjum w Dąbrowie Tarnowskiej. Dalszą edukację odbyła w I Żeńskim Seminarium Nauczycielskim im. bł. Kingi w Tarnowie.

25 W okresie spędzonym w Seminarium Nauczycielskim aktywnie włączała się życie szkoły: była członkinią szkolnego teatru i orkiestry. Należała także do harcerstwa, gdzie pełniła funkcję sekretarki hufca. Dużo czasu poświęcała Sodalicji Mariańskiej, której była prezeską.

26 Dzięki jej duchowości i zaangażowaniu w rozwój Sodalicji, przyczyniła się do pogłębienia życia religijnego swoich koleżanek. Jej osobowość jak i oddziaływania apostolskie wpłynęło również na ukształtowanie się charakterów jej koleżanek z Seminarium Nauczycielskiego. W okresie nauki Stefania Łącka była redaktorką miesięcznika szkolnego Złota Nić.

27 Szkołę ukończyła w 1933 roku. Postanowiła kontynuować edukacje na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, lecz z powodu trudnej sytuacji materialnej jej rodziny zrezygnowała i wróciła do domu. Pomagając rodzicom, znajdowała czas na działalność w Katolickim Stowarzyszeniu Młodzieży Żeńskiej w Krasach i Gręboszowie. W roku 1933 decyzją biskupa tarnowskiego Franciszka Lisowskiego powstało pismo Ilustrowany Tygodnik Katolicki Diecezji Tarnowskiej Nasza Sprawa pod redakcją ks. Józefa Chrząszcza. Za jego namową Stefania Łącka została redaktorem specjalnego dodatku dla dzieci Króluj Nam Chryste. Pisała także artykuły do Naszej Sprawy, które poruszała tematy religijne jak i społeczne i wychowawcze

28 Pracę redakcyjną przerwała wojna. Od początku 1940 związana była z ruchem podziemnym. W 1941 roku została aresztowana i przewieziona do siedziby gestapo w Tarnowie. Poddana ciężkiemu śledztwu nie załamała się. Przebywając w więzieniu, pomagała współwięźniarkom Po rocznym pobycie w więzieniu, w kwietniu 1942 roku została wysłana do obozu koncentracyjnego Auschwitz, gdzie nadano jej numer W połowie sierpnia 1942 roku zostaje przeniesiona do Birkenau.

29 Podczas pobytu w obozie, była pielęgniarką w obozowym szpitalu oraz pełniła funkcję pisarki blokowej. Cały czas pomagała innym, organizując m.in. ojczyźniane zupy czyli akcję dożywiania ciężko chorych. Będąc pisarką obozową, miała dostęp do różnych dokumentów, co wykorzystywała do ratowania zagrożonych więźniów. Jej działania uchroniły niejedno życie.

30 Przez współwięźniarki nazywana była Ziemskim Aniołem Stróżem. Stefania Łącka należała także do ruchu oporu w obozie. Przygotowywała modlitwy, uroczystości i rocznice, starając się organizować w obozie życie religijne, patriotyczne i kulturalne.

31 W styczniu 1945 roku do obozu zbliżył się front. Wykorzystując zamieszanie z tym związane oraz ucieczkę SS-manów, wraz z piątką swoich koleżanek, ucieka z obozu. Po trudnym marszu (ponad 200km pieszo), wycieńczona wraca do rodzinnej miejscowości. Podejmuje wymarzone studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Jednak przeżycia obozowe, trudności finansowe podkopują jej zdrowie. Zapada na ciężką chorobę. Umiera 7 listopada 1946 roku, mając niespełna 33 lata.

32 Stefania Łącka całe swoje życie poświęciła Bogu, Ojczyźnie i człowiekowi. Tak pisała o trudach naszego życia: Wolno nam w chwilach smutku, przygnębienia i rozpaczy- i giąć się, i zachwiać, ale nie wolno nam załamać się.

33 Ferdynand Zarzycki ( )

34 Urodził się 22 grudnia 1888 roku w Tarnowie. Absolwent II Gimnazjum Męskiego w Tarnowie ( 1907). Ukończył studia filozoficzne i filologiczne na UJ w Krakowie.

35 Po ukończeniu studiów podjął pracę nauczyciela w II Gimnazjum, gdzie został drużynowym III Drużyny Skautowej im. Michała Wołodyjowskiego. Wraz ze starszymi skautami wstąpił do Drużyny Podhalańskiej w Nowym Targu. 26 VIII 1913 r. Rada Szkolna Krajowa przeniosła Go do c.k. II Gimnazjum w Tarnowie.

36 Od sierpnia 1914 do lipca 1917 aktywnie działał w Związku Strzeleckim; adiutant w Legionach Polskich. Uczestnik wojny polsko - bolszewickiej.

37 1924 roku mianowany generałem, dowódca 4 Dywizji Piechoty w Toruniu zastępca pierwszego wiceministra spraw wojskowych i szefa Administracji Armii 1931 r minister Przemysłu i Handlu w rządzie premiera Aleksandra Prystora oraz Janusza Jędrzejewicza. Senator w latach Prezes Rady Nadzorczej Polskiej Akcyjnej Spółki Telefonicznej.

38 Po agresji niemieckiej i sowieckiej w 1939 roku przedostał się na zachód, do Rumunii, gdzie przebywał w obozie w Braili, a następnie poprzez Grecję i Cypr dotarł do Palestyny. Mimo usilnych starań nie uzyskał żadnego przydziału do wojska polskiego na zachodzie, znalazł się w tzw. 2 grupie, bez przydziału.

39 Od 1943 dyrektor Państwowego Żeńskiego Liceum Humanistycznego i Gimnazjum Ogólnokształcącego dla polskich dziewcząt w Rodezji. 0d 1945 do roku dyrektor Liceum i Gimnazjum im. M. Kopernika w Diddington w Anglii. Redaktor Biuletynu Medycyny Polskiej w USA.

40 Odznaczony Orderem Virtuti Militari 5 klasy, Orderem Polonia Restituta 4 i 3 klasy, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Francuską Legią Honorową.

41 Jerzy Braun ( )

42 Urodził się 1 listopada 1901 roku w Dąbrowie Tarnowskiej. Tu też uczęszczał do szkoły podstawowej. Po jej ukończeniu rozpoczął naukę w II Gimnazjum Męskim im. Hetmana Jana Tarnowskiego w Tarnowie, którą ukończył w 1919 roku. W okresie gimnazjalnym był członkiem II Drużyny Harcerskiej im. Michała Wołodyjowskiego; od drużynowym.

43 W 1918 roku napisał słowa pieśni harcerskiej Płonie ognisko i szumią knieje skomponował do nich również muzykę. Był założycielem i redaktorem naczelnym czasopisma Czuwaj. W latach studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W czasie studiów działał w licznych kołach literackich.

44 Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej zaciągnął się jako ochotnik do wojska. W latach był redaktorem Gazety Literackiej, od 1932 roku wydawał dwutygodnik Zet. W czasie II wojny światowej stanął na czele utworzonej przez siebie katolickiej organizacji polityczno-wojskowej Unia. Był również członkiem podziemnej Rady Jedności Narodowej, aktywnie włączał się w walkę z okupantem.

45 Po zakończeniu wojny został ostatnim delegatem rządu RP na Kraj i zredagował Testament Polski Walczącej. Po wojnie w latach więziony był przez władze stalinowskie za działalność niepodległościową. W wyniku amnestii odzyskał wolność i rozpoczął działalność w Klubie Inteligencji Katolickiej w Warszawie.

46 W 1965 roku wyjechał do Rzymu, gdzie uczestniczył w IV sesji Soboru Watykańskiego II. Zmarł w 1975 roku i został pochowany na warszawskich Powązkach w alei zasłużonych. 11 listopada 2006 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

47 Adam Boryczka ( )

48 Urodził się 18 września 1913 r. w Wierzchosławicach W 1934 r. ukończył Gimnazjum im. Hetmana Jana Tarnowskiego w Tarnowie. Po gimnazjum kończy kurs Podchorążych rezerwy Piechoty przy 20pp. w Krakowie, po którym otrzymuje przydział do 16pp. w Tarnowie.

49 W latach pracownik Państwowych Zakładów Azotowych w Mościcach. W styczniu 1937 r. z powodów zdrowotnych przeszedł do rezerwy w stopniu jako podporucznika. Z tych samych przyczyn nie został zmobilizowany we wrześniu 1939 r. Po ewakuacji fabryki zgłosił się na ochotnika do wojska, gdzie walczył w ramach 6 Dywizji Piechoty.

50 18 września przekroczył granicę z Rumunią, gdzie został internowany w miejscowości Tirgu- Ju. Na początku stycznia 1940 r. uciekł z obozu i przez Jugosławię i Grecję przedostał się do Francji, gdzie wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych. Po kapitulacji Francji ewakuował się do Wielkiej Brytanii. Tam został wcielony do 4 Brygady Kadrowej Strzelców w Elioc, jako dowódca plutonu.

51 W połowie 1941 r. zgłosił się na ochotnika do formowanego właśnie oddziału cichociemnych, którego żołnierze przeznaczeni byli do przerzutu do Polski by działać w dywersji. Po przebyciu niezbędnych kursów, zaprzysiężony jako żołnierz ZWZ-AK pod pseudonimem Brona, w kwietniu 1942 r. powrócił do kraju.

52 Po zrzucie zostaje oficerem V odcinka organizacji dywersyjnej Wachlarz. W 1943 dowódca Kedywu w Okręgu Wilno AK. Od 1944 zastępca dowódcy i dowódca 6 Wileńskiej Brygady AK. Szef Oddziału III Komendy Okręgu Wilno AK.

53

54 Po rozwiązaniu AK brał udział w działaniach likwidacyjnych jej ogniw. Po wykonaniu wszystkich rozkazów, w październiku 1945 r. przedostał się do Wielkiej Brytanii. W latach działał, początkowo jako kurier Delegatury Zagranicznej Wolności i Niezawisłości, a następnie jako szef jej łączności.

55 Aresztowany 13 czerwca 1954 r. podczas przekraczania granicy z NRD, po rocznym śledztwie skazany został na 3-krotną karę śmierci, później zamienioną na dożywocie.

56 Przebywał w więzieniach w Strzelcach Opolskich, Wronkach i Rawiczu, m.in. w jednej celi z gen. Paulem Otto Geiblem - dowódcą SS i policji na dystrykt Warszawa. 29 listopada 1967 r., jako jeden z ostatnich żołnierzy Polskiego Państwa Podziemnego, po 13 latach więzienia wyszedł na wolność.

57 Gdy odzyskał siły, podjął pracę jako magazynier w jednym w przedsiębiorstw Ministerstwa Handlu Wewnętrznego i Usług. Był inicjatorem dorocznych pielgrzymek kombatanckich na Jasną Górę, przewodniczył kapitule Krzyża WiN. Zmarł w Warszawie 30 kwietnia 1988 r., pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim.

58 Pośmiertnie awansowany do stopnia majora, był wielokrotnie odznaczany, m.in. Krzyżem Virtuti Militari V klasy oraz trzykrotnie Krzyżem Walecznych.

59 Stanisław Mierzwa Biografia na podstawie życiorysu spisanego przez Wojciecha Mierzwę.

60 Stanisław Mierzwa przyszły działacz ludowy urodził się 27 stycznia 1905 roku w Biskupicach Radłowskich w byłym powiecie brzeskim, w biednej, wielodzietnej rodzinie chłopskiej. Dzięki swoim rodzicom, najpierw ukończył szkołę w Biskupicach oraz Żabnie, a następnie w 1918 roku rozpoczął naukę w Gimnazjum im. Hetmana Jana Tarnowskiego w Tarnowie. Tu też otrzymał dyplom maturalny.

61 Po maturze, wbrew stanowisku rodziny wstąpił do seminarium duchownego w Tarnowie, w którym przebywał dwa lata. Ze względu na stan zdrowia dobrowolnie wystąpił z seminarium.

62 W 1929 roku podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim na wydziale prawa. Studia na Wydziale Prawa ukończył w 1934 uzyskując stopień magistra. W marcu 1935 roku uzyskał wpis na listę aplikantów adwokackich. Aplikację odbył w latach w kancelarii Stanisława Grodziskiego w Krakowie.

63 W okresie studiów związał się z ruchem ludowym. Był działaczem bratniej Pomocy Studentów, Koła Tarnowiaków, Akademickiego Koła T.S.L., Polskiej Akademickiej Młodzieży Ludowej w Krakowie. W PAML-u od listopada 1930 r. był wiceprezesem, od listopada 1931 r. do listopada 1933 r. prezesem Zarządu, następnie przez dwie kadencje przewodniczącym Komisji Rewizyjnej, w latach wiceprezesem Ogólnopolskiego Zarządu PAML.

64 Od 1930 r. był członkiem Tymczasowego Zarządu Związku Młodzieży Wiejskiej w Krakowie, a po przekształceniu w Spółdzielnię Oświatową w latach członkiem Komisji Rewizyjnej i Rady Nadzorczej Spółdzielni. Równocześnie był członkiem Zarządu Wojewódzkiego Związku Młodzieży Wiejskiej, (od 1933 r. skarbnikiem, kierownikiem, od 1934 r. prezesem).

65 Za swoją działalność zostaje w 1933 r. aresztowany. W więzieniu, spędził dwa miesiące za udział w strajku okupacyjnym zorganizowanym na UJ.

66 W 1932 roku wstąpił do Stronnictwa Ludowego i pełnił funkcję sekretarza koła grodzkiego w Krakowie, od 1932 r. był członkiem Zarządu Powiatowego Stronnictwa Ludowego w Krakowie, w latach jego wiceprezesem, a w 1937 r. skarbnikiem. W latach pełnił funkcję sekretarza Zarządu Okręgowego Stronnictwa Ludowego w Krakowie, od 1933 r. do wybuchu wojny był członkiem Rady Naczelnej, a od sierpnia 1935 r. członkiem Naczelnego Komitetu Wykonawczego Stronnictwa Ludowego.

67 W okresie sanacji współpracował z Wincentym Witosem przebywającym na emigracji. To z jego plecenia w 1936 roku współorganizował wielką chłopską manifestację w Nowosielcach. Był też współorganizatorem strajku chłopskiego w swoim okręgu. Brał udział w przygotowaniach do strajku solidarnościowego i manifestacji wyznaczonej na 25 sierpnia 1937 roku. Za tę działalność Stanisław Mierzwa zostaje skazany na 2 miesiące więzienia.

68

69 Po wybuchu wojny w 1939 roku Stanisław Mierzwa przyjął pseudonim Słomka" i włączył się w główny nurt życia konspiracyjnego. Od stycznia 1940 r. był członkiem Krakowskiego Komitetu Międzypartyjnego. W latach był członkiem Okręgowego Kierownictwa SL Roch" na Małopolskę i Śląsk w Krakowie, a w latach członkiem Centralnego Kierownictwa Ruchu Ludowego. W latach był członkiem Rady Jedności Narodowej.

70 W dniu 28 marca 1945 r. został aresztowany przez NKWD w Pruszkowie. W słynnym procesie szesnastu Przywódców Polskiego Państwa Podziemnego Stanisław Mierzwa w dniu r. skazany został na 4 miesiące więzienia i do r. był więziony na Łubiance.

71

72 Po zwolnieniu z więzienia podjął - z polecenia Wincentego Witosa - działalność w organizowanym przez Stanisława Mikołajczyka Polskim Stronnictwie Ludowym. Od lipcu 1945 roku pełnił funkcję sekretarza Zarządu Okręgu, a w sierpniu został członkiem Prezydium Tymczasowego Naczelnego Komitetu Wykonawczego Polskiego Stronnictwa Ludowego. ( od członkiem NKW).

73 Od powrotu z więzienia w Moskwie wraz z żoną Heleną opiekował się podupadającym na zdrowiu prezesem Stronnictwa Ludowego Wincentym Witosem. Jemu Wincenty Witos dyktował swoją ostatnią odezwę do chłopów w 1945 roku. W styczniu 1946 r. Stanisław Mierzwa współorganizował Komitet Budowy Uniwersytetu Ludowego w Wierzchosławicach, rodzinnej wsi Wincentego Witosa.

74 W czerwcu 1946 roku zostaje wybrany na stanowisko drugiego sekretarza generalnego Polskiego Stronnictwa Ludowego, a od września 1946 powierzono mu stanowisko wiceprezesem Zarządu Wojewódzkiego PSL w Krakowie. 17 września 1946 roku Stanisław Mierzwa został aresztowany przez Urzędu Bezpieczeństwa. 10 września 1947 r zostaje skazany na 10 lat więzienia. 15 lutego 1954 decyzją Rady Państwa o zastosowaniu prawa łaski wychodzi na wolność.

75 Proces krakowski

76 Stanisław Mierzwa na ławie oskarżonych podczas procesu krakowskiego 1947r

77

78 Po zwolnieniu z więzienia i kuracji zdrowotnej został od listopada 1953 r. radcą prawnym w dwóch krakowskich spółdzielniach transportowych. We wrześniu 1956 r. ponownie wpisano go na listę adwokatów. Od 1957 r. prowadził własną kancelarię, a od 1958 r. pracował w Zespole Adwokackim nr 3 w Krakowie, aż do przejścia na emeryturę w 1975.

79 Od 1955 roku czynnie uczestniczył w pracach komitetów budowy nowej szkoły, domu ludowego, wodociągu, gazociągu oraz pomnika upamiętniającego trzystu poległych żołnierzy Września w rodzinnej wsi Biskupice Radłowskie. Był inicjatorem i współorganizatorem powstałego w grudniu 1971 r. Muzeum Wincentego Witosa w Wierzchosławicach, i w styczniu 1973 r. - Towarzystwa Przyjaciół Muzeum Wincentego Witosa.

80 Był honorowym przewodniczącym Komitetu Budowy Pomnika Wincentego Witosa w Tarnowie, od marca 1982 roku do końca swego życia - wiceprzewodniczącym Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Wincentego Witosa w Warszawie. Stanisław Mierzwa zmarł 10 października 1985 r

81 Wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia r. skazani w procesie krakowskim" Stanisław Mierzwa i pozostali działacze PSL zostali pośmiertnie uniewinnieni i zrehabilitowani.