Miesięcznik uczniów Szkoły Podstawowej nr 2 im. M. Skłodowskiej Curie w Sobótce nr 7/13/14 kwiecień 2014

Transkrypt

1 Miesięcznik uczniów Szkoły Podstawowej nr 2 im. M. Skłodowskiej Curie w Sobótce nr 7/13/14 kwiecień 2014 Mamy wiosnę! KILKA SŁÓW O MARZANNIE W nocy z 20 na 21 marca słońce wchodzi w znak Barana. Zaczyna się astronomiczna wiosna, pora roku od zarania dziejów oczekiwana z niecierpliwością i witana z radością. Dzieci zaczną wypatrywać pierwszego bociana - zwiastuna wiosny i pójdą topić Marzannę. Śniegi stopnieją, trawa się zazieleni, a ptaki zaczną radośnie ćwierkać. Dziś wiemy, że taka jest kolej rzeczy, ale nasi pradziadowie myśleli trochę inaczej. Sądzili, że wiosna nadejdzie szybciej, jeśli jej w tym pomogą. Dlatego przygotowywali się do niej bardzo starannie. Dawniej wierzono, że czwarta niedziela postu poprzedzającego Wielkanoc jest dniem walki zimy z wiosną. Dzień ten określano mianem zwycięstwo życia nad śmiercią, dzień uzyskiwał przewagę nad nocą, a jasność nad ciemnością. Śmiertelna niedziela otwierała ciekawy okres obrzędowy, zwany Śródpościem. Najważniejszym wydarzeniem Śródpościa było topienie Marzanny - personifikacji zimy i śmierci. Marzanna jest zwana również Moreną, Marzaniokiem (na Śląsku), Śmiercichą, Śmiertką, Śmierteczką, Śmiercią (w Wielkopolsce i na Podhalu). Wszystkie nazwy, w mniej lub bardziej dosłowny sposób, odwoływały się do zmory, moru, śmierci, ponieważ Marzanna była uważana właśnie za uosobienie śmierci, zimy i chorób. Powszechne było przekonanie, że jej unicestwienie spowoduje szybkie nadejście wiosny. Topiono ją pod koniec zimy lub tuż po pierwszych symptomach wiosny. Marzannę wynoszono ze wsi całą gromadą, po lub w trakcie zabawy. Niesiono ją ponad głowami albo wieziono na taczce. Kukłę wyobrażającą postać ludzką palono lub wrzucano w nurt rzeki, stawu, jeziora. Topiono ją po uprzednim rozebraniu z szat i wzniesieniu do nieba. Potem Marzannę oddawano wodzie, a właściwie jej władcom, od których zależało powodzenie pracy włożonej w uprawę ziemi. Do Marzanny podchodzono z szacunkiem. Jej resztki rozrzucano po polach, bo wierzono, że dzięki temu ziemia będzie obficiej owocować. śmiertelnej niedzieli. Tego dnia dokonywało się 1

2 Ledwo Marzanna popłynęła z zimą do morza, a już wnoszono do wsi kolorowy, zielony gaik - maik. Była to gałąź sosny lub świerku, pięknie przystrojona wstążkami i ozdobami z papieru, czasami z lalką umieszczoną u szczytu. Gaik - symbol wiosny - wędrował od chaty do chaty z radosnym śpiewem. Od kilkudziesięciu lat obrzęd powitania wiosny jest już przede wszystkim zabawą dzieci i młodzieży, łączoną z początkiem kalendarzowej wiosny. Uczniowie ogłosili pierwszy dzień wiosny "Dniem Wagarowicza", w którym to w radosnych nastrojach i wymyślnych strojach, wręcz karnawałowych, świętują dzień bez szkoły. Mogą w wodzie utopić nie tylko kukłę Marzanny, ale przy okazji również niedole i smutki WYWOŁYWANIE WIOSNY Po utopieniu Marzanny przychodziła kolej na wywoływanie wiosny. Zwyczaj ten zachował się głównie u wschodnich Słowian jako "zaklinanie" lub "hukanie" wiosny. Wielkorusini zaklinanie wiosny zaczynali już 1 marca. Tego dnia dzieci i dziewczęta wychodziły na dachy, wzgórza i śpiewając prosiły wiosnę o łaskawe przybycie i przyniesienie darów. Rytuał ten powtarzano przez cały marzec, a czasami jeszcze dłużej. Czekano na znak świadczący o tym, że prośby i zabiegi ludu zostały dostrzeżone. Tym znakiem był pierwszy wiosenny grzmot. Wierzono, że otwierał on ziemię. Nadejście wiosny zwiastowało też pojawienie się pewnych gatunków ptaków, zwykle skowronka, jaskółki, bociana lub kukułki. Miały one przynosić klucze, którymi wiosna otwierała ziemię, aby ta mogła wypuścić roślinność. uczniowskie. "KIEDY BOCIAN PRZYLECI, MOGĄ WYJŚĆ NA DWÓR DZIECI" Według wierzeń ludowych przylatujące bociany zbierają na swe skrzydła resztki śniegu i sprowadzają wiosnę. Od wieków gospodarze prześcigali się w zachęcaniu tych ptaków do zakładania gniazd w ich zagrodach, bo bociany - oprócz swych wiosennych zasług - zapewniają również szczęście i pokój. Na powitanie ptaków powracających z ciepłych krajów w Polsce południowo-wschodniej i na Kurpiach pieczono specjalne bułeczki w kształcie bocianich łap i wkładano je do gniazd. Ten, kto pierwszy zobaczył przylatującego bociana, miał zapewnione szczęście. 2

3 Z tą wiosną, proszę państwa, To jednak mała draka: Niby trawka tu-ówdzie wyprysła, Przysłała na zwiady ptaka, No tak, niby to przyszła, Ale na razie Byle jaka. Są zbyt nieśmiałe I ledwie nieszczelnej zieleni Umyka przydymiony fiolet. Lecz pachną za to, (Hanna Łochocka) Jak śnieg wypity, kiedy Wiosna Pierwszy promień rzuci. Ściśnięte razem przy wiotkich łodyżkach Wydają się śmielsze. (Mieczysława Buczkówna) Dzisiaj rano niespodzianie Zapukała do mych drzwi. Wcześniej niż oczekiwałem Przyszły te cieplejsze dni. Zdjąłem z niej zmoknięte palto, Posadziłem vis a vis, Zapachniało, zajaśniało. Wiosna, wiosna, Ach, to ty! (Marek Grechuta) Klub pismaka Nachylając się nad klombem wypełnionym pięknymi piwoniami, dostrzegłam dwie rodziny żuczków. Znajdowały się na ogromnym liściu tuż pod płatkami kwiatów. Toczyły między sobą towarzyską rozmowę, którą przerwał mały krzyk jednej z pań. Była przerażona, gdy zorientowała się, że zniknął jej mały synek. Ze łzami w oczach poprosiła znajomych o pomoc w poszukiwaniu syna. Dzieląc się na dwie grupy poszukiwawcze, rozpoczęli szukanie. Jedni udali się do pąków piwonii, mając nadzieję, że młody żuczek wybrał się po nektar, a drudzy szukali wśród listków łodygi. Po długich nawoływaniach i przeszukaniu wszystkich miejsc i zakamarków malca nadal nie było. Gdy wszyscy byli już zrezygnowani z dalszych poszukiwań, pojawiła się iskierka nadziei. Jeden z sąsiadów oznajmił, że widział malucha kierującego się na dno klombu. Wówczas wszyscy mimo zmęczenia ruszyli w kierunku wskazanym przez sąsiada. Docierając na miejsce, ujrzeli małą postać żuczka, która była wystraszona, ale cała i zdrowa. Wracając do domu pani Żukowa obiecała, że już nigdy nie spuści dziecka z oczu, bo dzieci to największy skarb. Sybilla Dwornicka 3

4 Szczęście rozumiem jako pewnego rodzaju emocje, które są wywołane pozytywnymi przeżyciami. W szkole czuję się szczęśliwie, gdy otrzymuję dobrą ocenę, kiedy mam szansę reprezentować szkołę w konkursach i zawodach. Uprawiam piłkę nożną. Przeżywam chwile szczęścia, kiedy wygrywamy mecze. Jestem szczęśliwy, gdy w trakcie meczu udaje mi się strzelić wspaniałe gole. Jednak najbardziej czuję się szczęśliwy w otoczeniu mojej rodziny mamy, taty, rodzeństwa, babci i dziadka. Przeżywałem chwile szczęścia podczas Wigilii, gdy zgromadziliśmy się wszyscy przy fortepianie i śpiewaliśmy kolędy, które ja z kuzynkami grałem na instrumencie. Szczęście jest człowiekowi w życiu bardzo potrzebne. Jakub Rogalski Dla mnie szczęście to spotkania z przyjaciółmi i spędzanie czasu z rodziną. Bardzo lubię, kiedy rodzina z dalszych okolic przyjeżdża w odwiedziny. Wtedy wszyscy są radośni, bo każdy się stęsknił. W domu jest duże zamieszanie. Mama cały czas parzy kawę i dokłada ciastek. Tata prowadzi rozmowę z wujkiem, babcia z babcią, ciocia z ciocią i robi się wielki hałas, a ja w tym wszystkim mam najlepiej, bo siedzę z kuzynkami w swoim pokoju i od czasu do czasu skubnę coś ze stołu i porozmawiam z ciocią. Potem tylko nikt nie lubi się żegnać, więc umawiamy się na następne spotkanie. Nicole Pilarska Dla mnie szczęście to spędzanie czasu z rodziną, ponieważ mamy wspólne zainteresowania. Szczęście to chwila, sekunda, minuta, dla której warto żyć. Zdarza się niespodziewanie. Wtedy czujemy, jakie życie jest piękne. Dla mnie szczęściem jest widzieć człowieka, któremu się pomogło lub który dzięki mnie jest szczęśliwy i jego życie stało się lepsze. Nie wyobrażam sobie innego szczęścia. Może to dziwnie brzmi, ale ja uważam tak naprawdę. Katarzyna Firosz 4

5 Szczęście to dla mnie dzień bez kłopotów. To miło spędzony dzień z rodzicami, dobra ocena w szkole i dzień bez uwag. Prawie codziennie jestem z rodzicami, choć tato pracuje do godziny 22:00. W każdą sobotę odrabiamy razem lekcje, a potem cieszę się, że mogę z tatem pojechać w trasę. Kamil Plasan Szczęście jest to dla mnie radość z codziennego życia, czyli ze spędzania czasu z rodziną, wspólne żarty i wycieczki w weekendy. Jest to również każda chwila spędzona z przyjaciółmi. Wspólne zabawy, wygłupy i wycieczki. Szczęście mogę znaleźć w pomaganiu innym. Nie ma nic lepszego, jak nieść pomoc innemu człowiekowi oraz rówieśnikom i widzieć radość na ich twarzy. Dla mnie szczęśliwe życie to takie, w którym najważniejsze są najwyższe wartości, a na chwilowe upadki nie ma miejsca. Radość dla mnie, to cieszenie się życiem. Gdy rano wstanę, wierzę, że ten dzień będzie dobry. Gdy czujemy, że jesteśmy szczęśliwi, to łatwiej jest nam pokonać problemy i wiemy, że możemy zrobić wszystko. Alicja Sobieszczańska Są różne typy szczęścia. Ktoś je odczuwa, kiedy jest z najbliższymi, ktoś inny - kiedy jest samotny. Dla jednych szczęściem są pieniądze, a dla innych miłość. Dla każdego szczęście jest czymś innym. Szczęścia nie da się opisać naukowymi definicjami. Jest to po prostu stan, kiedy jest nam dobrze. Mnie trudno jest mówić o szczęściu, bo zbyt rzadko go doświadczam, ale ono jednak istnieje dla każdego. Dla mnie szczęśliwe życie to takie, w którym najważniejsze są najwyższe wartości. Szczęście daje rodzina, w której czuje się bezpiecznie, wiedza, że wracając do domu, ktoś w nim na mnie czeka, dobrze spożytkowany czas na czytaniu książki, słuchaniu muzyki i zabawach z przyjaciółmi. Są też szczęścia krótkotrwałe, jak na przykład dzwonek oznaczający koniec lekcji lub dobra ocena. Czując, że jesteśmy szczęśliwi, łatwo pokonać problemy i nie ma już dla nas rzeczy niemożliwych. Szczęściem może być dla nas drugi człowiek, np. przyjaciel. To, że możemy z nim przebywać, rozmawiać i wypłakać mu się, może być dla nas wielką radością. Uważam, że każdy z nas co innego rozumie przez pojęcie szczęścia, dlatego trudno o nim mówić. Warto, żebyśmy nauczyli się cieszyć z rzeczy nawet na pozór nieistotnych, takich jak ładna pogoda, czyjś uśmiech. Byśmy byli szczęśliwi, pomimo problemów, i niepowodzeń które mamy. Kacper Wancerz 5

6 Co znaczy szczęście? Na pewno dla każdego może znaczyć coś innego. Jeden jest szczęśliwy, gdy ma pieniądze, gdy mu się w życiu powodzi, inny może powiedzieć, że jest szczęśliwy, gdy dostanie dobre oceny itd. Dla mnie szczęście to rodzina i bliscy. Poczucie bezpieczeństwa i miłości. To znaczy czuć się dobrze tam, gdzie jestem, czyli w swoim domu czy w szkole. To akceptowanie samej siebie. Jestem szczęśliwa, gdy się dobrze bawię wśród swoich przyjaciół, którzy mnie znają i lubią taką, jaka jestem. Jestem szczęśliwa, gdy mogę komuś pomóc i podzielić się moim szczęściem. Uśmiech na twarzy moich bliskich jest oznaką, że też są szczęśliwi. Sprawiając innym radość, sama jestem szczęśliwa. Dla mnie szczęście to rodzina i bliscy. Szczęście nie zdarza się przypadkiem. Nie jest też czymś, czego sobie życzysz. Szczęście to coś, co tworzysz Jim Rohn Kaja Masiowska 25 marca w Szkole Podstawowej w Rogowie Sobóckim odbyły się gminne eliminacje powiatowego konkursu recytatorskiego poezji dla uczniów klas IV VI szkół podstawowych Wrocławia i powiatu wrocławskiego. Organizatorką etapu gminnego była Pani Karolina Gajewska. Celem konkursu jest popularyzowanie literatury pięknej, odkrycie i wspieranie talentów recytatorskich, poszukiwanie nowatorskich interpretacji utworów literackich i poetyckich, dbałość o kulturę żywego słowa, doskonalenie warsztatu artystycznego poprzez udział w konkursie oraz integracja środowiska nauczycieli, uczniów i rodziców gminy Sobótka. Uczestnicy przygotowali do recytacji jeden utwór były to wiersze i fragmenty prozy. W konkursie oceniano wyraziste, pełne ekspresji wygłaszanie z pamięci tekstów poezji i prozy artystycznej bez korzystania z gestów i wszelkich akcesoriów teatralnych. Jedna uczennica wykonywała utwór należący do kategorii poezja śpiewana. Występowali uczniowie ze szkół podstawowych nr 1 w Sobótce, nr 2 w Sobótce, Rogowie Sobóckim i Świątnikach. Wszyscy prezentowali wysoki poziom. Naszą szkołę reprezentowali: Amelia Kurdziel, Wik- 6

7 tor Dyś, Piotr Białucha, Filip Sompolski, Małgorzata Pieluszyńska. Niezależna komisja oceniająca składająca się z emerytowanych nauczycieli gminnych szkół i Pana Dariusza Lecha aktora, pedagoga teatralnego, wykładowcy dramy na Uniwersytecie Wrocławskim, dyrektora Lalateatru jednogłośnie przyznała I miejsce naszej uczennicy z klasy czwartej Amelii Kurdziel za recytację wiersza Dama Agnieszki Frączek. Drugie miejsce przyznano Piotrkowi Białusze za recytację wiersza Łóżko. Uczniów przygotowała Pani Alicja Kamińska. Będą reprezentować szkołę i gminę na eliminacjach powiatowych we Wrocławiu 12 kwietnia. Gminni laureaci otrzymali pamiątkowe dyplomy i książki. Nagrodę pierwszego miejsca, piękny album, ufundowała jurorka, Pani Krystyna Zmyślona. Pan Dariusz Lech pogratulował najlepszym, udzielił cennych wskazówek recytatorom. Uczniowie ze Szkoły w Rogowie Sobóckim pod kierunkiem Pani Karoliny Gajewskiej przygotowali wesołą wiosenną inscenizację, a Pani Dyrektor Mariola Pilichowska osobiście ugościła wszystkich przybyłych słodkim poczęstunkiem i czuwała nad sprawnym przebiegiem uroczystości. Uczniowie naszej szkoły, Amelia Kurdziel i Piotr Białucha godnie reprezentowali naszą gminę podczas eliminacji rejonowych we Wrocławiu 12 kwietnia. Ich prezentacje nagrodzone zostały burzliwymi oklaskami r. uczniowie z klasy 0-3 i parę osób z klas 4-6 pod opieką Pani Renaty Błahuty i Pani Anny Górniak oraz rodzica jednego z uczniów pojechali autobusem na basen do Strzelina. Na pływalni ratownik wytłumaczył dzieciom, jak należy się zachowywać. Atrakcji było bardzo dużo. Największym powodzeniem cieszyła się rwąca rzeka. Najmłodsi upodobali sobie brodzik z grzybkiem. Starsi zjeżdżali na ślizgawce. Grupka pływających dzieci popisywała się swoimi umiejętnościami na basenie sportowym. Kto złamał zasady obowiązujące na basenie, nie ominęła go kara. Do wyboru były karne ławeczki lub karne leżaki. Niestety, wszystko co dobre, szybko się kończy i trzeba było wracać do domu. Dzieci w drodze powrotnej mimo zmęczenia planowały już następny wyjazd na basen. Amelia Kurdziel r. w Zespole Szkół w Miękini odbyła się IV edycja Dolnośląskiej Gali Talentów. Zaproszono na nią 25 reprezentantów z różnych szkół z Dolnego Śląska. Gminę Sobótka reprezentowały Szkoła Podstawowa nr 1 w Sobótce, Szkoła Podstawowa nr 2 w Sobótce, Gimnazjum Gminne w Sobótce i Ośrodek Opiekuńczo Wychowawczy w Sobótce. Uczestnicy prezentowali niezwykle wysoki poziom swoich umiejętności. Były występy, podczas których wysłuchaliśmy śpiewu chórów szkolnych, podziwialiśmy występy indywidualne piosenki aktorskiej, gry na instrumentach, pokazy tańca towarzyskiego, nowoczesnego i ludowego, umiejętności karate, tresurę psa, pokazy zdolności matematycznych, pokazy teatralne grupy aktorskiej, galerie plastyczne. Występowali 7

8 uczniowie od klasy pierwszej szkoły podstawowej po najstarsze klasy liceum. Każdy jeden pokaz był dopracowany w najdrobniejszych szczegółach, niezwykle interesujący. Zachwycały też stroje uczestników. Wszyscy uczniowie mają na koncie liczne sukcesy w swojej kategorii, swoich pasjach. Często jest to młodzież wszechstronnie uzdolniona, o szerokim wachlarzu umiejętności, uzdolnień. Jury nominujące do IV Dolnośląskiej Gali Talentów składało się z dyrektorów lub ich przedstawicieli reprezentujących placówki biorące udział w gali regionalnej. Naszą szkołę reprezentowała Pani Alicja Kamińska. Każdy z głosujących dysponował dwoma głosami. Wybierając nominowanych, należało brać pod uwagę: ogólne wrażenie artystyczne, oryginalność, nietuzinkowość zainteresowań, pasji i talentów, profesjonalizm. W głosowaniu obowiązywała zasada nieoddawania głosu na swoją placówkę. Do r. zostanie ogłoszona na stronie Kuratorium Oświaty we Wrocławiu lista 5 uczestników, którzy zaprezentowali się najlepiej i uznano ich zdolności za najbardziej oryginalne i niekonwencjonalne i wezmą udział w dalszym etapie Gali r. w Polanicy Zdrój. Minusem wspaniałej imprezy był brak podziału wiekowego poszczególnych uczestników. Wszyscy młodzi ludzie spełniali kryteria i ogólne wrażenia artystyczne były niesamowite, a uzdolnienia bardzo zróżnicowane. lizm imprezy, podziwialiśmy nowoczesny, znakomicie wyposażony obiekt zespołu szkół, niezwykły nastrój uroczystości. Każdy uczestnik otrzymał dyplom pamiątkowy wręczony przez Panią Dyrektor Zespołu Szkół w Miękini i przedstawicielkę KO we Wrocławiu. Po gali zaproszono wszystkich na poczęstunek. Przegląd dostarczył wszystkim niezwykłych wrażeń artystycznych, to była prawdziwa uczta dla duszy! Naszą szkołę reprezentowała uczennica klasy IV, Amelia Kurdziel, której występ był perfekcyjny i bardzo profesjonalny. Amelia zagrała 3 utwory na pianinie: Valse de printemps Sylvain a Thomasa, Małe preludium F-dur J.S.Bacha, Rondo z Sonatiny F-dur op.168 nr1 A.Diabelliego. Opiekunem artystycznym naszej uczennicy jest Pani Katarzyna Bajorek, nauczycielka Szkoły Muzycznej w Świdnicy, organizatorka wielu konkursów muzycznych. Brawo, Amelia! Tato złości się na syna: Przyrzekłeś mi, że zaraz po lekcjach wrócisz do domu! Tak, tato. A ja ci przyrzekłem, że jeśli wrócisz późno, dostaniesz lanie. I co teraz? Skoro ja nie dotrzymałem słowa, to ty też nie musisz. Redakcja gazetki: uczniowie koła polonistycznego kl. 4-6, opiekun A. Kamińska Gospodarz imprezy zadbał o profesjona- 8