Wbrew fizyce. Audio Physic Tempo VI kontra Usher Mini-1 DMD PORÓWNANIE

Transkrypt

1 PORÓWNANIE Audio Physic Tempo VI kontra Usher Mini-1 DMD Wbrew fizyce Jeszcze 10 lat temu nikomu nie przyszłoby do głowy, by kolumny z Tajwanu porównywać do konstrukcji stricte audiofilskich, pochodzących od najbardziej renomowanych wytwórców. Czasy się zmieniają. Usher ma już swoją markę, ale czy nowa wersja Mini-1 podoła jednej z najlepiej sprzedających się kolumn za około 12 tysięcy złotych? Sprawdziliśmy to Tekst: Filip Kulpa Zdjęcia: Bartosz Makowski, autor AUDIO VIDEO 55

2 PORÓWNANIE Audio Physic Tempo VI kontra Usher Mini-1 DMD Au dio Phy sic Tem po VI Szósta wersja Tempo liczy sobie już trzy lata, lecz nadal sprzedaje się bardzo dobrze, choć od niedawna przybył jej konkurent wersja rocznicowa (Tempo 25). Nas interesowała jednak tańsza odmiana Tempo to klasyk w ofercie producenta z Brilon. Pierwsza wersja pojawiła się w 1986 roku, czyli tak naprawdę na samym początku historii tej znamienitej niemieckiej firmy. Przez 24 lata zestawy ewoluowały sześciokrotnie, co daje średnią arytmetyczną: jedna generacja na cztery lata. Teoretycznie, z końcem przyszłego roku możemy spodziewać się generacji siódmej (Tempo VI zadebiutowały z końcem 2007 roku). Na razie są z nami szóstki kolumny bardzo cenione nie tylko w Polsce. Niemiecki Stereoplay dwukrotnie uznał je za najlepsze w swoim przedziale cenowym. Ale kon ku ren ci nie śpią, a my ma my wresz cie oka zję sprawdzić, czy renoma tych kolumn jest zasłużona. BUDOWA Proporcje i gabaryty Tempo VI wydają się idealne z punktu widzenia polskiego czy nawet europejskiego audiofila. Nie są to duże kolumny, powiedziałbym, że mieszczą się w dolnych stanach średnich. Spójrzmy na liczby: wysokość 100 cm, szerokość 18,7 cm, głębokość 32 cm. Środkowy wymiar należy powiększyć o konieczne belki poprzeczne, zastępujące cokoły i zapewniające stabilność smukłym i odchylonym do tyłu o kąt 7, nieregularnym skrzynkom. Z boku mają profil rombu, zaś od góry kształt przypominający ściętą z obu koń ców grusz kę. Tyl na część jest szer sza niż przednia, przy czym profil jest gładki, pozbawiony załamań po to, by powiększyć objętość obudowy, nie zwiększając jednak wysokości ani szerokości przedniej ścianki, która wynosi zaledwie 14,5 cm. To znacznie mniej niż średnia rynkowa. Niemiecka firma wciąż stoi na stanowisku, że dla jakości efektów przestrzennych wąska odgroda przednia ma kluczowe znaczenie. Mo że tak, mo że nie w tej ma te rii zda nia są po - dzielone. W istocie tezę tę łatwo zarówno obronić, jak iza ne go wać. Clou konstrukcji stanowi głośnik średniotonowy o efektownej nazwie HHCM (Hyper Holographic Cone Mi dran ge). Nie mam po ję cia, co on ma wspól ne go z holografią, ale nie da się zaprzeczyć, że to oryginalny przetwornik. Jednym z koników Manfreda Diesterticha (główny projektant) jest odprzęganie mechaniczne elementów (czytaj: walka z wibracjami). Opracował on system podwójnego kosza. Kosz wewnętrzny utrzymuje zawieszenie i cewkę, zaś zewnętrzny łączy się z obudową (jego przedłużeniem jest kołnierz mocujący). Oba elementy są metalowymi odlewami i łączą się ze sobą w dolnej części ciekawie wyglądającego układu magnetycznego. Wszystko po to, by zapobiec przenikaniu drgań obudowy na głośnik średniotonowy, który przenosi tak że gór ny bas czę sto tli wo ści od 150 do 3000 her - ców. Na ile to rozwiązanie jest skuteczne, trudno powiedzieć (trzeba zaufać deklaracjom wytwórcy), ale jest ono z pewnością sensowne. Nietypowy, lekko rozszerzający się (ku przodowi) walcowaty korektor fazy to element charakterystyczny dla konstrukcji Audio Physic. Jest nim także bliźniacza para głośników basowych o średnicy 165 mm każdy, umiejscowionych na ściankach bocznych. Zaletą tego rozwiązania jest częściowe znoszenie sił działających na ścianki boczne wskutek aktywności głośników, choć przy takich proporcjach obudowy i umiejscowieniu (małych) głośników trudno czynić z tego jakąś filozofię (rzecz ma się inaczej w przypadku obudów o rozmiarach porównywalnych z gabarytami membran patrz subwoofer B&W PV1). Z pewnością jednak symetryzacja układu głośników (w stosunku do rozwiązania z dwoma wooferami na jednej ściance) jest zabiegiem korzystnym. O dziwo, producent oznacza jedną z kolumn jako prawą, drugą jako lewą. Z pewnością robi to lepsze wrażenie na użytkowniku. Membrany głośników basowych wydają się być wykonane z tego samego stopu aluminium, pokryte identyczną farbą, jednak są znacznie grubsze a w związku z tym o wiele sztywniejsze. Gumowe resory zapewniają relatywnie długi skok. Cewka ma pokaźną średnicę (40 mm). Oba woofery korzystają ze wspólnej komory, wewnątrz której doszukałem się dwóch ożebrowań. Do dyspozycji membran jest stosunkowo niewielka przestrzeń, bowiem tuż poniżej średniotonowca znajduje się półka, która oddziela sekcję średniotonową, a powyżej niej ko mo ra twe ete ra. Tak więc każ da sek cja ma de - dykowaną objętość. Kanał BR wypada dokładnie na poziomie magnesów obu wooferów. Ścianki mają umiarkowaną grubość 18,5 mm, a wykonano je ze standardowego materiału, czyli MDF-u. Na uwagę zasługuje specyficzny rodzaj kabla dostarczającego sygnał do kopułki. Jedna z żył jest pozba- 56 AUDIO VIDEO

3 Głośnik średniotonowy HHCM ma interesującą konstrukcję. Podwójny kosz to unikatowe rozwiązanie. Charakterystyczne jest także okablowanie biegnące do tweetera wiona izolacji i w takiej postaci wnika do zewnętrznej koszulki żółtego kabla (druga ma własną izolację). Przewody dostarczające sygnał do pozostałych głośników są bardziej prozaiczne to (z pozoru) zwyczajne kable z miedzi OFC z przezroczystej, miękkiej izolacji z PVC. O zwrotnicy trudno mi cokolwiek napisać, gdyż dostęp do niej jest skutecznie utrudniony. Głośnik wysokotonowy to własne opracowanie Audio Physica. Jest to tekstylna kopułka powleczona dość grubą warstwą błyszczącego impregnatu. Dobór tego typu materiału zaskakuje w kontekście tego, że pozostałe głośniki mają przecież twarde, aluminiowe membrany. BRZMIENIE Tem po do tar ły do mnie ja ko pierw sze i to od nich roz - począłem odsłuchy. Właściwie już po chwili wiedziałem, że są to bar dzo uda ne ko lum ny. Ofe ru ją cał kiem spójny, ciepławy dźwięk z minimalnie podkreśloną górą (efekt raczej wąskopasmowy) oraz basem, który jest... totalnym zaskoczeniem. Potęga i rozciągnięcie niskich tonów sugerują znacznie większe gabaryty obudów. Doprawdy zadziwiony byłem tym, jak swobodnie poczynają sobie w tym względzie te w sumie niewielkie zestawy. Jakość niskich tonów nie jest już tak spektakularna, jak ich wolumen, niemniej uzyskano dobry kompromis. Bas nie cierpi na spowolnienie czy słabą kontrolę, słyszalna jest jednak jego basrefleksowa natura, co bardzo łatwo potwierdzić obiektywnie, puszczając sinus z zakresu Hz. Słychać wte dy wy raź nie tunel BR. Nie wiem, ja kie zna cze nie miało nietypowe rozmieszczenie głośników, ale w klasycznym ustawieniu kolumn (przy którym testuję zdecydowaną większość modeli) niskie tony były silniej, niż zwykle, uwypuklone w okolicach 60 Hz. Jest to zjawisko do pewnego stopnia normalne (jeden z silniej- Oba woofery i port BR zaczynają się niemal w tym samym miejscu. Zapewne nie jest to przypadek. Perforowanie bocznej ścianki umożliwiło jej wypukły profil, a ożebrowanie niweluje chęć obudowy do grania wraz z głośnikami Woofery mają nieszczególną konstrukcję mechaniczną (blaszany kosz), ale wyróżnia je duża 40-milimetrowa cewka z dobrą wentylacją. Membrany są grube, bardzo sztywne, wykonane z aluminium

4 PORÓWNANIE Audio Physic Tempo VI kontra Usher Mini-1 DMD Kolumny są odchylone do tyłu o kąt 7. Zwróćmy uwagę, że wyrównanie czasowe obejmuje również woofery znajdujące się jak najbliżej przedniej krawędzi Terminale głośnikowe, tradycyjnie dla Audio Physica, ignorują bi-wiring i bi-amping szych modów mojego pokoju), jednak tym razem stało się na tyle dokuczliwe, że zostałem zmuszony do poszukiwań lepszego ustawienia. Udało się i problem na szczęście ustąpił. Zawiniła chyba silniejsza niż zwykle interakcja ze ścianami bocznymi. Gdybym nie posłuchał później Usherów, byłbym skłonny wystawić średnicy tych kolumn najwyższe noty. Oczywiście jeszcze nie w skali bezwzględnej, ale jednak. Zakres ten brzmi gęsto i bogato. Interesująco, w żadnym razie szczupło czy konturowo. Czuć pełnię wybrzmień i jednorodność przekazu na linii środek- -góra. Wiedziałem wprawdzie, że można lepiej (choćby na podstawie odniesień do moich 11-letnich Zollerów), że trochę brakuje mikroinformacji, że rozdzielczość nie jest ab so lut na. Jed nak ze wzglę du na ce nę Tem po, trud no się cze piać, i twier dzę tak na dal, choć te raz już wiem, że jed nak moż na mieć jesz cze lep sze barwy, więcej otwartości i przejrzystości za te same pieniądze. Na powyższą ocenę z pewnością mają wpływ soprany, które jak wiedzą konstruktorzy potrafią wpływać na znacznie szersze spektrum oceny subiektywnej niż tylko wysokie. Siłą rzeczy tweeter zawsze zahacza o średnicę, bo to on przekazuje gros harmonicznych instrumentów akustycznych. Wysokie tony Tempo VI są dobre, może dobre z plusem. Ilościowo na ogół jest ich w sam raz, nie kie dy sły chać ten den cję do lek - kiego rozjaśnienia, które pojawia się gdzieś pomiędzy 5 a 10 khz. W porównaniu z tweeterem Ushera daje się odczuć skromniejszą paletę harmonicznych, lekkie ubytki rozdzielczości. Nic wielkiego, ale wypada odnotować w bezpośrednim porównaniu. Przestrzeń, już zwyczajowo, należy do mocnych stron konstrukcji AP. Słuchając tych kolumn miałem nieodparte wrażenie, że procentuje jednak wąskość ścianek że dźwięk jest bar dziej zwiew ny niż z Ushe rów. Wiele osób zapewne stwierdziłoby jego lepsze oderwanie od obudów. Nie sposób także odmówić Tempo VI umiejętności grania szeroko, ekspansywnie, z rozmachem. 30-metrowe, dość szerokie pomieszczenie stwarzało tym kolumnom bardzo komfortowe warunki pracy. W mniejszych prawdopodobnie nie usłyszymy pełni generowanej sceny. Jeśli chodzi o budowa nie głę bi i pla nów, oce na jest wciąż wy so ka, ale jednak niższa niż w przypadku Usherów. Doskonałym tego przykładem był album Mike a Garsona The Oxnard Sessions, vol. 2 (Reference Recordings RR- -53), zawierający dość niekonwencjonalnie nagrany materiał studyjny. Mikrofony stały dość daleko, słychać czytelny pogłos, rewerberacje od ścian studia. Ushery tworzyły relatywnie wąską scenę, ale z doskonałym oddaniem planów (najdalszy definiuje perkusja, którą słychać jakby zza tylnej ściany pomieszczenia) i gabarytów fortepianu. Tempo VI nie oddawały tych relacji przestrzennych tak czytelnie. Za to na materiale zmanipulowanym fazowo potrafią pokazać się z jak najlepszej strony. Puśćcie sobie takiego Watersa (wiadomo, o który album chodzi), Up Gabriela czy Er Nilsa Pettera Molvaera. Efekty będą świetne. Dwa słowa o dynamice. Audiofile niegrający ekstremalnie głośno, dysponujący dwudziestoparometrowymi pomieszczeniami, prawdopodobnie nie będą dochodzić do limitu możliwości tych zestawów, który leży naprawdę całkiem wysoko. Podobało mi się, że przy głośnym graniu kawałków Marcusa Millera, Tempo nie wysyłały komunikatu: dość, dajże mi wreszcie odpocząć. 106 db, jakie zmierzył w teście magazyn Stereoplay, to skądinąd zacna wartość, jak na kolumny, i to wcale niekoniecznie tak drobne. NASZYM ZDANIEM Tempo VI to bardzo sprytnie zaprojektowane kolumny. Grają bardzo dobrze lub znakomicie w przypadku zdecydowanej większości repertuaru, szczególnie rozrywkowego. W klasyce i jazzie akustycznym nierzadko uznają wyższość Usherów (przynajmniej w mojej ocenie), jednak mają nad nimi sporą przewagę w rozmachu niskich tonów i ogólnej potędze brzmienia, co predestynuje je do muzyki rozrywkowej a zarazem jawnie przeczy fizycznym cechom obu konstrukcji. Ale to wła śnie jest w audio pięk ne... Dane techniczne Układ głośników 3-drożny basrefleks 2 x 165 mm woofer aluminiowy 130 mm średniotonowy HHCM (aluminiowy) 25 mm kopułka tekstylna Częstotliwość podziału 150 Hz, brak da nych Efektywność 89 db / 1 W / 1m Impedancja znamionowa / minimalna 4 Ω / 3,5 Ω Pasmo przenoszenia 38 Hz 40 khz (-6 db) Wymiary (wys. x szer. x głęb.) 1000 x 187 x 320 mm Masa (jednej sztuki) 17,3 kg Dystrybutor Cena OCENA* Audio System, zł za pa rę Neutralność 9/10 Wyrównanie i spójność rejestrów są bardzo dobre. Góra tylko okazjonalnie wychodzi przed szereg. Średnica jest minimalnie cofnięta. Precyzja 8,5/10 Detaliczność i rozdzielczość nie dają powodów do narzekań, ale na tle Usherów nie robią wrażenia. Muzykalność 9,5/10 Jeden z najmocniejszych atutów tych kolumn. Timing mógłby być ciut lepszy. Stereofonia 9/10 Znakomite oderwanie źródeł pozornych od bazy stereo, ale projekcja głębi i różnicowanie planów są trochę słabsze. Dynamika 8,5/10 Zaskakujące możliwości grania bez kompresji w kontekście gabarytów tych kolumn. Bas 8/10 Zadziwiające rozciągnięcie pasma (w pomieszczeniu grają do 30 Hz, a nawet poniżej) oraz potęga basu, uzyskane jednak koszem silnego wspomagania portem BR. Ocena łączna* 89% KATEGORIA SPRZĘTU * ocena relatywna, odnosząca się do produktów w danym przedziale cenowym A 58 AUDIO VIDEO

5 Usher Mini-1 DMD Nowy, diamentowy głośnik wysokotonowy był wystarczającym powodem do odświeżenia przez Ushera całej serii Dancer. Po ponadrocznej przerwie mamy znów okazję testować kolumnę Mini-1, tym razem w odmianie DMD Ten, kto w ubie głym ro ku na był ko lum ny Mi - ni-1, wówczas z berylowym tweeterem, zapewne nie jest zachwycony, bowiem z początkiem roku Usher odświeżył serię Dancer, zastępując wcześniej produkowane modele odmianami DMD. Różnią się one tym, że zamiast tweetera berylowego mają diamentową kopułkę. Ale nie tylko tym. Oczywiście producenci uwielbiają takie praktyki. Klienci niekoniecznie. Do tak szybko rotujących nowości przygotowani są co najwyżej klienci zainteresowani amplitunerami A/V i odtwarzaczami wizyjnymi, audiofile zdecydowanie mniej. Ale Usher trzyma fason, oferując swoim klientom możliwość odpłatnego upgrade u modeli berylowych do nowych wer sji DMD. Mini-1 DMD jest najmniejszą i najtańszą kolumną podłogową tajwańskiej marki, w której pracuje zupełnie nowy głośnik wysokotonowy 1,25-calowa kopułka diamentowa. Diamentowa w cudzysłowie, bo tak naprawdę mamy do czynienia nie z diamentem, lecz diamentopodobnym węglem amorficznym, specyficzną postacią tego niezwykłego pierwiastka. BUDOWA W swoich materiałach Usher rozprawia się ze sztucznym diamentem otrzymywanym metodą chemicznego osadzania z fazy gazowej (CVD). Kopułki z diamentu CVD są ponoć ciężkie, a ich rezonans źle kontrolowany. Owa krytyka ma oczywiście swojego adresata, którym jest największy propagator diamentowych kopułek pewna dobrze znana firma w Wielkiej Brytanii. Kopułka DMD ma zupełnie inną konstrukcję. Składa się z metalowego rdzenia pokrytego obustronnie wyżej wymienioną, szczególną posta cią wę gla (DLC Dia mond Li ke Car - bon). W ujęciu mikroskopowym, różni się ona od dia men tu tym, że wy stę pu - ją w niej wiązania atomowe sp2 i sp3, Mini-1 wcale nie są mini. Wykonanie masywnej obudowy prezentuje najwyższy poziom. Tempo są znacznie bardziej dyskretne i dostępne aż w 7 wykończeniach. Tutaj Usher jest bezradny podczas gdy w diamencie mamy tylko najmocniejsze wiązanie sp2, wiążące atomy w regularną, supermocną sieć krystaliczną. Lifting Mini-1 nie ograniczył się jednak do wymiany samego tweetera. Pogrubiono ścianki obudowy i poprawiono cokół, wykonany obecnie w żeliwa. Na szczę ście nie jest tak wiel ki, jak w sta rej se rii 6, ale jego ciężar (13,4 kg) poprawia stabilność kolumn, a bardzo wygodne kolce zakończone szerokimi stożkami zapewniają bajecznie łatwe pionowanie obudów. W poprzedniej wersji kolce były zdecydowanie gorzej zaprojektowane. Górna część przedniej ścianki, do której przymocowano tweeter, została ścięta w celu wyrównania czasowego obu przetworników. Miło widzieć takie rozwiązanie w kolumnach, które nie kosztują kilkadziesiąt tysięcy. Obudowy, w przekroju poziomym, mają kształt zbliżony do najwyższych modeli Sonusa Fabera, co znaczy, że ścianki boczne są wypukłe i zbiegają się z tyłu, tworząc dość silne wyoblenie. Wygląda to zacnie, tym bardziej że obudowy zdają się być wykonane z litych kawałków drewna, co nie jest do koń ca praw dą, bo wiem bu - dulcem pozostaje MDF. Przednia ścianka mierzy aż 52 mm grubości. W dolnej części tyłu obudów mamy do dyspozycji dwie pary zacisków głośnikowych ustawionych w linii pionowej. Nie jest to najwygodniejszy sposób rozmieszczenia przyłączy, ale pod łą cze nie dwóch par ka - bli nie nastręcza problemów. Trzeba tylko uważać na nieco zdradliwy rozkład plusów i minusów. Głośnik basowy wykorzystuje całą objętość wewnętrzną sporych i naprawdę masywnych obudów. Ushery uzbrojone w cokoły są dwukrotnie cięższe od modeli Audio Physic. Tunel bas refleksu ma nietypowy kształt szczeliny umieszczonej na samym dole AUDIO VIDEO 59

6 TESTY SPRZĘTU Audio Physic Tempo VI kontra Usher Mini One DMD Tył wygląda tak, jak w poprzedniej wersji. Dwa dolne zaciski to minusy trzeba uważać. Jakość wykonania i dbałość o detale (bardzo solidne zwory) godne pochwał Dane techniczne Układ głośników 2-drożny basrefleks niskotonowy 8948A (7 ), kopułka 1,25 DMD Częstotliwość podziału 2,3 khz Efektywność 87 db / 1 W / 1m Impedancja znamionowa 8 Ω Pasmo przenoszenia 38 Hz 40 khz (-3 db) Wymiary (wys. x szer. x głęb.) 1062 x 320 x 400 mm Masa (jednej sztuki) 37,5 kg (z cokołem) Dystrybutor Cena OCENA* Audiofast, zł za pa rę Neutralność 10/10 Równowaga i spójność rejestrów są wzorowe. Precyzja 9,5/10 Znakomita w górnej i środkowej części spektrum. Muzykalność 9/10 Przy odpowiedniej elektronice brzmienie będzie bardzo żywe i wciągające. Niezły timing. Stereofonia 9,5/10 Te pół punktu odejmujemy na wszelki wypadek. Głębia i wielowarstwowość sceny są fenomenalne. Oderwanie dźwięku od obudów nie tak efektowne jak u rywala. Dynamika 8/10 Nie oczekiwalibyśmy wyższej oceny dla konstrukcji dwudrożnej. W skali mikro jest bardzo dobrze, a kompresja właściwie się nie pojawia chyba, że w niskim basie... Bas 8/10... który jest nieco specyficzny, ale jednak lepszy niż u poprzednika. Impulsy są lekko złagodzone właściwie tylko w najniższym podzakresie. Ocena łączna* 90% KATEGORIA SPRZĘTU * ocena relatywna, odnosząca się do produktów w danym przedziale cenowym A Nową wersję DMD łatwo odróżnić od poprzedniej. Ścięcie ekstremalnie grubej przedniej ścianki (52 mm) wyrównuje fazę akustyczną obu głośników przedniej ścianki. Okazuje się, że mimo braku zaokrągleń szum turbulencyjny, nawet przy dość dużych wychyleniach membrany, jest praktycznie niesłyszalny. W tych samych warunkach Tempo VI wyraźnie furkoczą. BRZMIENIE Nie miałem sposobności bezpośredniego porównania Mini-1 DMD z wersją berylową, uważam jednak, że obie kolumny łączy wiele podobieństw. Po wstępnych odsłuchach sięgnąłem do swojej recenzji z lipca 2009 roku. Odnalazłem w niej wiele analogii: zbliżony charakter basu, dość podobny układ zalet. Niemniej, wer sja DMD jest bez wąt pie nia lep sza. Bar - dziej przezroczysta i rozdzielcza. Mam też wrażenie, że poprawie uległa precyzja i motoryka basu. Przezroczystość i rozdzielczość to cechy dość ewidentnie odróżniające Mini-1 DMD od Tempo VI. Nie bę dę owi jał w ba weł nę i po wiem to wprost: Ushe ry w omawianej kwestii górują nad Audio Physicami. W czym się to przejawia? Pierwsze wrażenie dotyczy swoistej świeżości i lekkości brzmienia Usherów. Niech do myślenia da fakt, że kolumny te podłączyłem, bezpośrednio po dwóch innych zestawach głośnikowych w cenach, odpowiednio, 40 i 26 tysięcy złotych. Odetchnąłem z ulgą. W tamtych kolumnach (nazw nie wymienię) uznani skądinąd producenci tak namieszali z barwą i spójnością rejestrów (a raczej ich brakiem), że podłączenie Usherów wywołało od razu komentarz: no, teraz to mogę słuchać. Barwa dźwięku była bardziej wiarygodna. Od razu stało się jasne, że Mini-1, choć żywe, wręcz świetliste i klarowne, są niesamowicie spójne. Dyspersja wydaje się być znakomita. Praktycznie w każdym punkcie pomieszczenia słychać prawidłową, niezafałszowaną barwę wokali i instrumentów. Nie ukrywam, że cenię zestawy głośnikowe grające dobrze także poza osią główną. Specjaliści są zresztą zgodni, że to miarodajny wyróżnik dobrze zaprojektowanych kolumn, choć pewne konfiguracje filtrów oraz głośników z definicji wykluczają tę cechę. Po chwili odsłuchu do naszej świadomości dociera, że Mini-1 są kopalnią wiedzy o nagraniach, szczególnie w obrębie średnicy i góry, która jest na pewno jedną z najlepszych, jakie można uzyskać z kolumn za kilkanaście tysięcy. Prawdę mówiąc, dawno nie słyszałem lepszych wysokich tonów mam na myśli ich detaliczność niepowiązaną z żadnym sztucznym podkreślaniem konturów, metalicznością itp. Tweeter DMD jest zaiste znakomity. Na pewno znacznie lepszy od poprzedniej berylowej kopułki. Lepszy także, i to wyraźnie, od tweetera w Tempo. Nowe Mini-1, podobnie zresztą jak poprzednicy, znakomicie radzą sobie z wokalami. Mamy tutaj połączenie takich cech reprodukcji jak czystość, zwiewność, brak słyszalnych podbarwień. Brak wszelkiej nosowości, zawoalowania, zdudnień. Środek jest wyjątkowo klarowny i barwny zupełnie jakby nie pochodził z dużej, stosunkowo miękkiej i ciężkiej membrany. W pamięci mam jeszcze brzmienie słynnych przetworników węglowych Scan Speaka bardzo podobnych pod względem konstrukcji do Usherów Tamto brzmienie było dla mnie nie do zaakceptowania, zaś to jest obiek tyw nie bar dzo do bre. Wy star - czy posłuchać fortepianu. Instrument ten, za pośrednictwem Usherów, ma bardziej wyrównaną i kompletną strukturę harmoniczną niż w przypadku kolumn Audio Physic. W pierw szej edy cji Mi ni -1 nie przy padł mi do gu stu bas, który nawiasem mówiąc realizuje szkołę brzmienia Ushera, jest zbyt miękki, pozbawiony wykopu. Nowa wersja też częściowo cierpi na tę przypadłość, jednak w nowym ustawieniu kolumn, które zna la złem dla obu par w tym te ście, ni skie to ny pre - zentowały się zdecydowanie lepiej. Nadal są zestrojone dość ni sko i na dal bra ku je im nie co ude rze nia w najniższym basie (specyficzny rodzaj stępienia), jednak równomierność niskich tonów, brak efektu pogrubienia oraz słyszalnego furkotania portu to ewidentne zalety. Nie mam wątpliwości, że bas Usherów jest bardziej liniowy, mniej basrefleksowy niż z Audio Phy sic. Jest go też wy raź nie mniej. Pre fe ren cje dla obu kolumn w omawianym zakresie zmieniały się zależnie od nagrania. Bardzo niski bas syntetyczny z płyty Er Nilsa Pettera Molvaera efektowniej i w sumie ciekawiej wypadał na Audio Physicach, to samo dotyczyło nagrań Marcusa Millera z albumu Free (wciąż jestem pod wrażeniem koncertu w ramach Ery Jazzu w klubie Palladium ). Generalnie, wszędzie tam, gdzie pojawiały się bardzo niskie, krótko wybrzmiewające dźwięki, prym w kwestii dynamiki wiodły Tempo VI. Jednak akustyczne brzmienia nie dawa- 60 AUDIO VIDEO

7 Woofer, znany już z poprzedniej wersji i wielu innych konstrukcji Ushera, to 18-cm jednostka z dużym magnesem i miękką celulozową membraną z dodatkami węgla (8948A). Tweeter ma prawdopodobnie identyczny magnes jak wersja berylowa Zwrotnicę tworzą dwie niepołączone ze sobą płytki, zawierające bardzo dobre elementy. Są przymocowane do dwóch stalowych chassis-wzmocnień ścianek bocznych. Płytka na pierwszym planie to filtr górnoprzepustowy 3. rzędu ły im już jednoznacznej przewagi. Podejrzewam, że w wielu pomieszczeniach kolumny Audio Physic sprawią zdecydowanie więcej trudności, jeśli chodzi o reprodukcję basu, niż bardziej powściągliwe i mniej efekciarskie Ushe ry. Nie spo sób nie wspomnieć o wy jąt ko - wo dobrej stereofonii tych kolumn. Scenę dźwiękową charakteryzowały znakomita głębia i wielowarstwowość (znacząco lepsze niż z Tempo) oraz naprawdę dobre oderwanie od obudów. Trudno też coś zarzucić lokalizacji, na wet przy gło śnym gra niu. Jak na kolumnę dwudrożną Ushery okazały się zresztą całkiem odporne na kompresję, choć nieco większe możliwości dynamiczno-motoryczne oferują jednak trójdrożne zestawy niemiec kie. Mimo to, rytmiczność i timing przemawiają za Mini-1. NASZYM ZDANIEM Mini-1 DMD posiadły rzadką sztukę grania analitycznego, rozdzielczego, bardzo dobrze różnicującego płyty, przy jednoczesnym zachowaniu nieagresywnego, barwnego i żywego typu prezentacji. Są to rasowe zestawy głośnikowe, w pełni zasługujące na miano głośnika high-end. W istocie lepsze od niektórych znacznie droższych (i do tego markowych) konstrukcji. Nawet na tle Audio Physic Tempo VI, które są niewątpliwie trudnym przeciwnikiem, Ushery mają wciąż wiele do zaoferowania: przede wszystkim lepszą rozdzielczość i detaliczność w średnim i wyższym zakresie oraz bardziej liniowy, choć jednocześnie mniej rozrywkowy, bas. Biorąc to wszystko pod uwagę, trzeba przyznać, że nowe Mini-1 w pełni zasłużyły na naszą rekomendację.