Z deszczu pod rynnę. Magdalena Koziej. Denise Brunkus. Przełożyła. Ilustrowała. Nasza Księgarnia

Transkrypt

1 Z deszczu pod rynnę Przełożyła Magdalena Koziej Ilustrowała Denise Brunkus Nasza Księgarnia

2 Tytuły oryginałów Junie B., First Grader (at last!) Junie B., First Grader. Boss of Lunch Junie B., First Grader. Toothless Wonder Junie B., First Grader. Cheater Pants Junie B., First Grader. One-Man Band Junie B., First Grader. Shipwrecked Text copyright 2001, 2002, 2003, 2004 by Barbara Park. Illustrations copyright 2001, 2002, 2003, 2004 by Denise Brunkus. All rights reserved under International and Pan-American Copyright Conventions. Published in the United States by Random House, Inc., New York, and simultaneously in Canada by Random House of Canada Limited, Toronto. Copyright for this edition by Wydawnictwo Nasza Księgarnia, Warszawa 2013 Copyright for the Polish translation by Magdalena Koziej Projekt okładki Karia Korobkiewicz Ilustracja na okładce Denise Brunkus

3

4

5 1 Niespodzianki czwartek Drogi dzienniczku pierwszaka! Wczoraj był mój pierwszy dzień w szkole. Wszystko jest nowe. Dziś nauczyciel dał nam dzienniczki. Każe nam pisać w tych głupich zeszycikach. Tylko że nie wiem o czym. Mój nauczyciel ma mięśnie i wonsy wąsy. Nazywa się pan Straszny. Pewnie wymyślił sobie to nazwisko. Bo wcale się go nie boję. Zuzia D. Zołzik, pierwszoklasistka Odłożyłam ołówek. I spojrzałam na to, co napisałam. Westchnęłam. Chciałabym już pójść do domu powiedziałam do siebie. Ciii! syknęła dziewczynka o imieniu Maja. Ja jeszcze piszę. Maja siedzi obok mnie na końcu klasy. Właściwie wcale mnie nie obchodzi.

6

7 Nagle nauczyciel wstał zza biurka. Jego wąsy podniosły się w przyjaznym uśmiechu. No dobrze, dziewczynki i chłopcy. Możecie zakończyć pisanie oznajmił. Jak już mówiłem, w tym roku dość często będziecie notować różne rzeczy w tych dzienniczkach. Wkrótce zostaną waszymi starymi przyjaciółmi. Przewróciłam oczami. Czy stary przyjaciel wygląda jak jakiś głupi notes? spytałam. Ciii! syknęła znowu Maja. Nie powinnaś się odzywać, kiedy nauczyciel mówi, Zuzanno! Spojrzałam na nią ze złością. Mam na imię Zuźka! warknęłam. Już ci to mówiłam, Maju. Nachyliłam się ku jej twarzy. Zuźka, Zuźka, Zuźka powtórzyłam dobitnie. Potem osunęłam się na krzesło. I położyłam głowę na biurku. Zerknęłam na inne dzieci siedzące obok Huberta, Julka i José. Nie wiem, co to za jedni. Znowu westchnęłam. Pierwsza klasa wcale nie jest taka fajna, jak miała być. 9 Uczę się w Sali numer 1. Bardzo się denerwowałam, kiedy tu wczoraj przyszłam. Właściwie to tatuś musiał mnie wnieść do środka. Nogi miałam jak z galarety. Postawił mnie na podłodze i oświadczył: No to jesteśmy na miejscu, Zuziu. Pierwsza klasa. Nareszcie.

8 10 Czułam się tak, jakby mi w brzuchu latały motylki. A na rękach miałam gęsią skórkę. A po czole ciekły mi krople potu. Jestem wrakiem powiedziałam. Tata bardzo miło się uśmiechnął. Zuziu, naprawdę nie masz się o co martwić zapewnił. Zobaczysz, że bardzo ci się tu spodoba. Pomyśl tylko: w tej sali jest mnóstwo nowych przyjaciół, którzy nie mogą się doczekać, kiedy cię poznają. Zmierzwił mi włosy. Jesteś już gotowa tam wejść? spytał. Hm? Czy jesteś gotowa rozpocząć swoją przygodę pierwszoklasistki? Patrzyłam na niego przez długą chwilę. Potem odwróciłam się na pięcie. I pomknęłam jak strzała korytarzem! A tata pobiegł za mną. Szybko mnie dogonił i zaniósł z powrotem do klasy. Tylko że tym razem wniósł mnie od razu do środka. Gdy tylko postawił mnie na podłodze, schowałam się za jego nogami. Bo tam było jak w zoo, mówię wam! Ludzie kłębili się dosłownie wszędzie! Dziewczynki i chłopcy. Mamusie i tatusiowie. Babcie i dziadkowie. A do tego jeszcze zaślinione dzidziusie w wózkach. Nagle aż otworzyłam buzię ze zdziwienia. Dlatego że dobra wiadomość! wreszcie zobaczyłam kogoś, kogo znałam! Aż podskoczyłam z radości i zaczęłam kicać dokoła. TATUSIU! TO LUCYNKA! wrzasnęłam. PAMIĘTASZ LUCYNKĘ, MOJĄ NAJLEPSZĄ PRZYJACIÓŁKĘ Z ZERÓW- KI?! Lucynka stała obok ławki przy oknie. Natychmiast do niej podbiegłam. Rzuciłam się na nią i zaczęłam ją obściskiwać.

9 LUCYNKA, LUCYNKA, TO JA! zawołałam. TWOJA NALEPSZA PRZYJACIÓŁKA Z ZE RÓWKI, ZUŹKA ZOŁZIK! Spróbowałam ją podnieść. TAK SIĘ CIESZĘ, ŻE CIĘ WIDZĘ! zawołałam radośnie. Lucynka mnie odepchnęła. Przestań, Zuźka! burknęła. Gnieciesz mi nową szkolną sukienkę! Kosztowała majątek! Przestałam ją obściskiwać. Lucynka wygładzała i obciągała ubranie. Pomogłam jej to robić. No już powiedziałam. Wygląda jak nowa. Potem złapałam Lucynkę za rękę. I zaczęłam ciągnąć. Chodź, Lucynko. Znajdziemy dwie ławki koło siebie zaproponowałam. Myślę, że powinnyśmy usiąść przy drzwiach. Chcesz? Wtedy będziemy mogły gapić się na ludzi, którzy przechodzą korytarzem. Lucynka wyrwała swoją dłoń. NIE, Zuźka! Nie. Zamierzam siedzieć tutaj oświadczyła, wskazując ławkę pod oknem. Właśnie to miejsce wybrałam ze swoimi nowymi przyjaciółkami, Celinką i Malwinką. Wskazała drzwi. Widzisz je? spytała. Poznałam je, zanim przyszłaś. Właśnie się żegnają ze swoją mamą. Czyż nie są śliczne? Spojrzałam na Celinkę i Malwinkę. I wiecie co? Aż mi gały wyszły na wierzch! Bo to były BLIŹ- NIACZKI! Podskoczyłam wysoko. BLIŹNIACZKI! TO SĄ BLIŹNIACZKI, LUCYNKO! TO NASZ SZCZĘŚLIWY DZIEŃ! 11

10 12 Znowu ją pociągnęłam za rękę. Chodź, Lucynko! Dotkniemy ich! Szybko, zanim się ustawi do nich kolejka! Lucynka ani drgnęła. Przestań mnie szarpać, Zuźka burknęła wyniośle. Celinka i Malwinka nie chcą być dotykane. A poza tym, to JA jestem ich nową przyjaciółką, a nie TY. Spojrzałam na nią ze zdziwieniem. No tak, ale mogę być ich najlepszą przyjaciółką razem z tobą. Prawda, Lucynko? spytałam. Muszę się tylko z nimi za-

11 poznać. I wtedy wszystkie możemy być najlepszymi przyjaciółkami. Lucynka pokręciła głową. Nie, Zuziu, przykro mi. Ty i ja już BYŁYŚMY przyjaciółkami, pamiętasz? powiedziała. Przyjaźniłyśmy się cały długi rok. Teraz przyszła kolej na Celinkę i Malwinkę. Wzruszyła ramionami. Tak jest sprawiedliwie wyjaśniła. A poza tym ich imiona RYMUJĄ SIĘ z moim. A twoje nie. Zmarszczyła uroczo nosek. CELINKA, MALWINKA i LUCYNKA. Widzisz? Słodko to brzmi, prawda? 13

12 14 Potem poklepała mnie po ramieniu. Nie smuć się, dobrze? poprosiła. Ty i ja nadal możemy być przyjaciółkami. Tylko że nie na co dzień. Potem pomachała paluszkami, powiedziała: pa, pa i w radosnych podskokach pomknęła do Celinki i Malwinki.

13 Warszawa, ul. Sarabandy 24c tel , , faks Dział Handlowy tel , tel./faks Sprzedaż wysyłkowa: tel Redaktor prowadzący Anna Garbal Redakcja Magdalena Korobkiewicz, Joanna Kończak Redakcja techniczna, DTP Joanna Piotrowska Korekta Ewa Mościcka ISBN PRINTED IN POLAND Wydawnictwo Nasza Księgarnia, Warszawa 2013 r. Druk: Zakład Graficzny COLONEL, Kraków