(12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) PL/EP (96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego:

Transkrypt

1 RZECZPOSPOLITA POLSKA (12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) PL/EP (96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego: (13) (51) T3 Int.Cl. H04W 72/04 ( ) H04L 5/00 ( ) Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (97) O udzieleniu patentu europejskiego ogłoszono: Europejski Biuletyn Patentowy 2012/38 EP B1 (54) Tytuł wynalazku: Metoda alokacji zasobów (30) Pierwszeństwo: EP (43) Zgłoszenie ogłoszono: w Europejskim Biuletynie Patentowym nr 2010/42 (45) O złożeniu tłumaczenia patentu ogłoszono: Wiadomości Urzędu Patentowego 2013/02 (73) Uprawniony z patentu: Koninklijke Philips Electronics N.V., Eindhoven, NL (72) Twórca(y) wynalazku: PL/EP T3 BERNARD HUNT, Eindhoven, NL LUDOVICUS M. G. M. TOLHUIZEN, Eindhoven, NL TIMOTHY J. MOULSLEY, Eindhoven, NL (74) Pełnomocnik: rzecz. pat. Mariusz Kondrat KONDRAT KANCELARIA PRAWNO-PATENTOWA Al. Niepodległości 223/ Warszawa Uwaga: W ciągu dziewięciu miesięcy od publikacji informacji o udzieleniu patentu europejskiego, każda osoba może wnieść do Europejskiego Urzędu Patentowego sprzeciw dotyczący udzielonego patentu europejskiego. Sprzeciw wnosi się w formie uzasadnionego na piśmie oświadczenia. Uważa się go za wniesiony dopiero z chwilą wniesienia opłaty za sprzeciw (Art. 99 (1) Konwencji o udzielaniu patentów europejskich).

2 1 Dziedzina wynalazku Niniejszy wynalazek odnosi się do metody alokacji zasobów w sieci telekomunikacyjnej składającej się ze stacji pierwotnej i wielu stacji wtórnych. Wynalazek znajduje zastosowanie, przykładowo, w sieciach telekomunikacji komórkowej, takich jak UMTS lub kazdej innej sieci komunikacyjnej, gdzie pewne zasoby muszą podlegać alokacji. Stan techniki W systemach łączności działających na szerokości pasma, jakość transmisji zależna jest od częstotliwości oraz czasu. Rozpatrując system wyposażony w odpowiednio szerokie pasmo, rożne częstotliwości w ramach systemu mogą posiadać różną przepustowość pomiędzy określonymi węzłami systemu, w dowolnym czasie. Zazwyczaj częstotliwości leżące blisko siebie będą miały podobną przepustowość, natomiast te znajdujące się w większej odległości mogą mieć inne parametry. Idealnie, znajomość kanału (np. uzyskana z pomiaru odbioru znanych sygnałów referencyjnych) jest używana do identyfikacji bardziej pożądanych częstotliwości za pomocą których komunikuje się z danym zestawem węzłów w danym czasie. Jednakże sposób ten przyczynia się do wielu obciążeń systemu w odniesieniu do transmisji sygnałów referencyjnych oraz wymiany informacji pomiarowej między węzłami. W niektórych przypadkach transmisja powinna zostać zaszeregowana bez informacji, które częstotliwości dadzą lepszą wydajność. W tych przypadkach lepsze może okazać się wykorzystanie rożnorodności częstotliwości, to jest szeregowanie transmisji poprzez wiele różnych częstotliwości, gdzie wybrane częstotliwości dla wskazanej alokacji będą nieco odseparowane. W niektórych przypadkach informacja na temat wydajności kanału będzie ograniczona, co jest wystarczające, dla umożliwienia wyboru formatu transmisji (np. schematy kodowania i modulacji), który jest wykorzystany do transmisji na poszczególnych częstotliwościach, ale co nie jest wystarczające, dla dokonania wyboru na których częstotliwościach odbędzie się szeregowanie do których z alokacji. Takie szeregowanie alokacji może być z góry ustalone bądź dopasowywane. W każdym przypadku węzeł odbiorczy musi mieć informacje o szeregowaniu wykorzystywanym do jego transmisji w każdym momencie, aby miał możliwość sprawnie odebrać i odkodować transmisję. W celu otrzymania najlepszej wydajności systemu, szeregowanie rozproszonych alokacji musi optymalizować dwa różne kryteria. Pierwszym jest podział

3 2 częstotliwości osiągnięty w każdej alokacji, który powinien być tak duży jak to tylko możliwe, biorąc pod uwagę wolne zasoby, aby móc przeprowadzić testy na dużym paśmie częstotliwości. Drugim kryterium jest liczba sygnalizacji, która powinna być ograniczona do minimum, aby umożliwić węzłowi odbierającemu identyfikację pozycji transmisji, do odbioru której jest przeznaczony. Zaletą stałego szeregowania jest to, że wymaga użycia minimum dodatkowej sygnalizacji. W stałym zaszeregowaniu, mnogość zestawów bloków zasobów jest z góry ustalona i jedyna sygnalizacja, jaka jest wymagana dla każdego węzła to wskazanie, który zestaw bloków zasobów został przydzielony do tego węzła. Główną wadą stałego szeregowania jest to, że separacja częstowliwości również musi być stała i nie może być optmalizowana zgodnie obciążeniem systemu. Zazwyczaj, separacja jest ustawiona w połowie maksymalnej dopuszczalnej separacji co zapewnia optymalną separację w warunkach pełnego obciążenia, ale suboptymalną separację w innych warunkach. Znaną odmianą stałego szeregowania są alokacje lustrzane, gdzie dostępny blok zasobów o niższej częstotliwości jest parowany z dostępnym blokiem zasobów o wyższej częstotliwości, drugi blok zasobów o niższej częstotliwości z drugim blokiem zasobów o wyższej częstotliwości itd. Jednakże, w miarę zwiększania obciążenia, alokacje zbliżają się do środka pasma częstotliwości, ostatecznie z sąsiadującymi częstotliwościami w środku pasma zostają zaszeregowane jako jedna alokacja. To niweczy zaletę różnorodności częstotliwości w tych środkowych obszarach i dodatkowo dostarcza inną separację dla każdej alokacji, co prowadzi do niespójnych wyników całej alokacji. W przeciwieństwie do powyższego, wolne szeregowanie może zapewnić optymalną separację częstotliwości. W tym przypadku nie ma wstępnych ograniczeń związanych z identyfikacją alokacji, więc mogą one być dowolnie stworzone na węźle nadawczym. Niemniej jednak, aby węzeł odbiorczy mógł pracować, niezbędne jest sygnalizaowanie szczegółów elementów każdej lokacji do węzła odbiorczego. W przypadku gdy stosunkowo małe ilości użytecznych danych są szeregowane, obciążenie związane z tą sygnalizacją może wyeliminować jakiekolwiek zalety systemu związane z lepszą wydajnością radia. Patent o numerze US 6,882,847 opisuje metodę i system telekomunikacji dla ponownego, cząstkowego wykorzystania zasobów. Ta metoda obejmuje podział dostępnych zasobów w grupy logiczne dzielące te same zasoby radiowe. Europejskie zgłoszenie patentowe o numerze opisuje sposób przydzielania zasobów do częstotliwości selektywnej (FS) i częstotliwości nieselektywnej (FNS) użytkownikom w systemie komunikacji bezprzewodowej OFDM. Ta metoda obejmuje przypisanie blisko sąsiadujących podkanałów do użytkownika FS i niesąsiadujących podkanałów do użytkowników FNS.

4 3 PODSUMOWANIE WYNALAZKU Celem wynalazku jest dostarczenie metody alokacji zasobów, która rozwiązuje wymienione wyżej problemy. Innym celem wynalazku jest dostarczenie metody, która umożliwia słuszny kompromis pomiędzy ilością sygnalizacji i elastycznością. W tym celu, zgodnie z pierwszym aspektem wynalazku, proponuje się metodę alokacji zasobów do wielu stacji wtórnych dla umożliwienia komunikacji między stacją pierwotną i wieloma stacjami wtórnymi, obejmujcą etapy grupowania zasobów w przynajmniej pierwszy zestaw zasobów i drugi zestaw zasobów; alokacji pierwszego zasobu z pierwszego zestawu zasobów do pierwszej stacji wtórnej, gdzie pierwszy zasób ma pierwszy indeks w pierwszym zestawie zasobów; alokacji drugiego zasobu z drugiego zestawu zasobów do pierwszej stacji wtórnej, gdzie drugi zasób ma drugi indeks w drugim zestawie zasobów będący równy z pierwszym indeksem plus przesunięcie (offset) oparte przynajmniej częściowo na podstawie innych informacji znanych pierwotnej i/lub pierwszej stacji wtórnej. W rezultacie, metoda ta pozwala na obliczenie optymalnej separacji częstotliwości, dla różnych części szeregowanych alokacji, biorąc pod uwagę liczbę jednostek zasobów użytych dla alokacji, liczbę alokacji wymaganych do uzyskania, i liczbę dostępnych jednostek zasobów. Późniejsze udoskonalenie algorytmu uwzględnia różne techniki rezerwowania bloków zasobów w taki sposób, że nie bądą dostępne dla tego procesu szeregowania, i mogą zostać użyte w innych częściach systemu. Uwzględniając nakłady niezbędne do realizacji tej metody, można zauważyć jak zredukowane obciążenie sygnalizacji jest wymagane dla jednoczesnego zapewnienia optymalnej separacji częstotliwości. Niniejszy wynalazek odnosi się także do stacji pierwotnej obejmującej środki do realizacji metody zgodnej z pierwszym aspektem wynalazku. Te i inne aspekty tego wynalazku będą wynikały i będą wyjaśnione w odniesienu do przykładów jego wykonania opisanych poniżej. KRÓTKI OPIS RYSUNKÓW Wynalazek zostanie teraz opisany bardziej szczegółowo, w drodze przykładu, w odniesieniu do załączonych rysunków, gdzie: FIG.1 przedstawia schemat blokowy reprezentujący w schematyczny sposób alokację zasobów, zgodnie z pierwszym przykładem wykonania wynalazku; FIG.2 przedstawia schemat blokowy reprezentujący w schematyczny sposób alokację zasobów, zgodnie z pierwszym przykładem wykonania wynalazku; FIG.3 przedstawia schemat blokowy reprezentujący w schematyczny sposób alokację zasobów, zgodnie z drugim przykładem wykonania wynalazku;

5 4 FIG.4 przedstawia schemat blokowy reprezentujący w schematyczny sposób alokację zasobów, zgodnie z trzecim przykładem wykonania wynalazku; i FIG.5 przedstawia schemat blokowy reprezentujący w schematyczny sposób alokację zasobów, zgodnie z trzecim przykładem wykonania wynalazku. SZCZEGÓŁOWY OPIS WYNALAZKU Wynalazek odnosi się do metody alokacji zasobów w sieci telekomunikacyjnej i jest szczególnie dedykowany dla mobilnych sieci telekomunikacyjnych, takich jak GSM lub UMTS. W tego typu sieci, stacja bazowa lub stacja pierwotna komunikuje się z licznymi stacjami mobilnymi bądź stacjami wtórnymi poprzez liczne kanały. Fig. 1 ilustruje pierwszy przykład wykonania wynalazku. W tym wariancie, każda alokacja zawiera parę bloków zasobów i uważa się, że jeden blok zasobów jest znormalizowany do jednej jednostki częstotliwości, stąd opisy w zakresie częstotliwości faktycznie odnoszą się do numeracji i lokalizacji jednostki zasobu, pozwalając na używanie zrozumiałych określeń takich, jak szerokość pasma. Jednakże, zasobem może być również inny parametr niż częstotliwość. Dla uproszczenia, uważa sie także, że jednostki zasobów są identyfikowane w ciągłym zestawieniu sąsiedujących częstotliwości. W praktyce opisany przykład nie zawsze będzie miał zastosowanie, ale wynalazek w dalszym ciągu będzie znajdował zastosowanie, jak opisano poniżej. Z punktu widzenia systemu, idealna alokacja par daje te same rozstawy pomiędzy elementami pary, dla wszystkich par. Ponadto rozstaw ten będzie maksymalny z możliwych, biorąc pod uwagę liczbę par wymagających alokacji, i dostępne jednostki zasobów. Można to osiągnąć za pomocą systemu opartego na znanym schemacie stałej separacji, z dodaniem przesunięcia. Na FIG. 1, można zauważyć, że w przypadku niskiego obciążenia (LL), stacje wtórne A, B i C dokonały alokacji par zasobów blokowych odseparowanych przez 9 zasobów blokowych, a w przypadku wysokiego obciążenia (HL), odseparowanych przez 7 bloków. Dla każdej badanej stacji wtórnej, drugi blok zasobów może zostać wyprowadzony z pierwszego bloku zasobów poprzez kompensację indeksu pierwszego bloku zasobów przesunięciem. BW/2 jest idealnie dobraną separacją w przypadku pełnego obciążenia, gdzie BW jest numerem bloku zasobów, w przypadku niepełnego obciążenia przesunięcie (Offset) umożliwia przeniesienie niewykorzystanych elementów zasobów znajdujących się na krawędzi pasma do środka pasma, zwiększając separację pomiędzy elementami par. Jeżeli założymy, że wszystkie jedostki zasobów w paśmie dostępne są do szeregowania w tej funkcji, separacja pomiędzy elementami par może być podana za pomocą równania:

6 5 gdzie BW jest liczbą dostepnych bloków zasobów, floor stanowi funkcję tak, że dla każdego x, z n xn+1, floor(x) = n, oraz Offset oblicza się według gdzie Ngrp jest liczbą grup stacji wtórnych wymagających alokacji. Tutaj każda grupa obejmuje jedną stację wtórną, ale jak zostanie pokazane poniżej, stacje wtórne moga być pogrupowane w grupy kilku stacji wtórnych. FIG. 2 przedstawia przypadek, w którym stacje wtórne są pogrupowane w grupy po 3 stacje wtórne. To samo rozumowanie jednak pozostaje. Różnorodne alokacje mogą dzielić poszczególny zasób. Na przykład, uogólniony algorytm opisany powyżej można stosować do alokacji o wielkości odpowiadającej pojedynczej jednostce zasobów, która dla każdej z alokacji jest podzielona i przesyłana do n różnych jednostek zasobu. To zezwala n alokacji dzielić ten sam zestaw jednostek zasobu, na przykład sposób kumulacji z podziałem czasu w ramach każdej jednostki zasobu, z dodatkowym parametrem sygnalizowania dla każdej alokacji, aby wskazać w którym miejscu znajduje się alokacja pierwszej jednostki zasobów. To zostało pokazane poniżej na przykładzie dla przypadku gdzie n=3. W tych przykładach, algorytm może być użyty do alokacji każdego z zasobów ze zbioru zasobów do wielu odbiorców lub pojedynczego odbiorcy, gdzie liczba wielu odbiorców jest zwielokrotniona w danym zasobie, na przykład sposób czasowo, kodowo, lub przestrzennie zwielokrotniony. FIG. 3 przedstawia przypadek podziału pasma szerokości na trzy zestawy bloków zasobów i każda wtórna stacja jest przydzielona do zestawu trzech zasobów. Ten sposób alokacji odbywa się następująco. Pierwszy element z trzech jest poddany alokacji i sygnalizowany w ten sam sposób jak w przypadku par, z wyjątkiem tego, że dostępne alokacje są ograniczone do jednej trzeciej pasma, a nie do połowy. Liczba sygnalizacji jest taka sama jak dla par (taka sama liczba bitów), o ile całkowita ilość jednostek zasobu jest w przybliżeniu potęgą liczby 2 (jest możliwość oszczędności jednego bitu sygnalizacji dla niektórych wartości całkowitej ilości jednostek zasobu). Trzeci element z trzech jest przydzielony w powiązaniu z pierwszym elementem w dokładnie taki sam sposób jak w przypadku alokacji par.

7 6 Środkowy element z trzech jest przydzielony w połowie odległości pomiędzy pierwszym i trzecim elementem (dokładnie pomiędzy, lub z przesunięciem o 1 w przypadku równej liczby elementów zasobów pomiędzy pierwszym i trzecim elementem. Przesunięcie może być + lub 1, ale powinno być zgodne). Równania przedstawione powyżej mogą zostać uogólnione do alokacji n bloków zasobów jak poniżej. Separacja pomiędzy najbardziej odległymi elementami alokacji jest obliczana przez: gdzie odstęp brany pod uwagę to ten pomiędzy sąsiednimi elementami z grupy. gdzie, oraz gdzie n oznacza numer bloków zasobów na alokację. Separacja pomiędzy sąsiadującymi elementami alokacji jest obliczana przez: W innym przykładzie wykonania, niektóre bloki zasobów mogą nie być dostępne, ponieważ są zarezerwowane i wymagane jest, aby uwzględnić ten fakt. Zgodnie z tym przykładem wykonania wynalazku, pierwszy etap metody polega na sprawdzeniu, czy niektóre bloki zasobów są zarezerwowane i wykluczeniu ich z reszty metody. Dlatego waloryzacja będzie uwzględnieniem tego, co może być ignorowane przy obliczaniu przesunięcia. Dlatego, indeksacja będzie uwzględniała to, co może zostać pominięte przy obliczaniu przesunięcia. Jednakże, jeżeli te zarezerwowane bloki nie zostaną pominięte, możemy modyfikować przesunięcie jako: gdzie N res jest numerem zarezerwowanych bloków zasobów. W zakresie sygnalizacji, konieczne jest sygnalizowanie położenia jednego elementu z każdej pary, i dodatkowego zakresu, który może zostać użyty jako wartość przesunięcia, lub dokonanie kalkulacji wartości przesunięcia. Zazwyczaj szerokość pasma jest stała, lub zmienna tylko w długim okresie czasu, a więc nie musi być sygnalizowana często. Maksymalna liczba wymaganych alokacji i licza zarezerwowanych bloków może się zmieniać częściej. Istnieje możliwość wyboru częstotliwości sygnalizacji tak, aby zoptymalizować kompromis pomiędzy optymalną

8 7 wydajnością i obciążeniem sygnalizacji sygnalizacja może być używana rzadziej, przy czym sygnalizowana wartość jest maksymalną, która nastąpi do czasu następnej sygnalizacji. Jeżeli w okresie czasu rzeczywista liczba alokacji jest mniejsza niż maksymalna, będzie niewielki spadek w stosunku do separacji par w porównaniu do maksymalnej osiąganej dla chwilowej liczby alokacji. W drugim przykładzie wykonania wynalazku, niektóre środki mogą być zarezerwowane dla specyficznych stacji wtórnych przez stosunkowo długi okres czasu. Jako przykład, stacja mobilna może wymagać kilku zasobów do nadawania lub odbierania dużej ilości danych. W takim przypadku, alokacja może zostać zaszeregowana dla kilku przedzialów czasowych. Zarezerwowany blok może być taki sam dla kilku przedziałów czasowych lub różny zgodnie z wcześniej określonym wzorem. FIG.4 ilustruje pierwszy wariant tego wykonania biorąc pod uwagę bloki zarezerwowane. Jest on oparty na sztucznej alokacji zasobów. Jedną prostą metoda tworzenia zarezerwowanych bloków jest stworzenie jednej lub więcej sztucznych alokacji. Alokacje dokonane w sposób normalny (według algorytmu), ale nie przypisane do którychkolwiek z użytkowników za pomocą tej funkcji systemu, mogą być wtedy użyte przez inną funkcję systemu. Główną zaletą jest to, że nie jest wymagana dodatkowa sygnalizacja. Jednakże, szczegółowa ilość zarezerwowanych bloków jest ograniczona w stosunku do grup alokacji (np. pary, trójki, n ilości) i lokalizacja zarezerwowanych bloków nie jest w pełni elastyczna tylko jeden na każdą [parę/trójkę] może zostać dowolnie umieszczony reszta jest rozmieszczona zgodnie z algorytmem. Na FIG. 4, trzy stacje wtórne A, B i D wymagają alokacji i trzeci blok zasobów z pierwszego zestawu bloków zasobów został zarezerwowany dla określonej wtórnej stacji C. Następnie, zgodnie z tym szczególnym wariantem wynalazku, alokacja jest przeprowadzana według pierwszego przykładu wykonania wynalazku, jak gdyby określona stacja wtórna potrzebowała pary bloków zasobów, zawierające trzeci blok zasobów i inny, określony w wyżej opisanej metodzie, tutaj piąty z drugiego zestawu. Piąty blok z drugiego zestawu może nie być przydzielony do wtórnej stacji C ale może być utrzymywany w innych celach. W innym wariancie wykonania, zarezerwowane bloki mogą być przydzielone w dowolnym miejscu, przed alokacją elementów zasobów w pary, trójki, itd., oraz alokacje elementów zasobów w pary, trójki itd są wykonywane jak normalnie (według normalnego algorytmu). Jednakże, gdy jeden lub więcej zarezerwowanych bloków mieści się w przedziale pomiędzy dwoma elementami tej samej alokacji, separacja wzrośnie zgodnie z tą liczbą zarezerwowanych bloków, co można zobaczyć na FIG.5. Ta dodatkowa wartość przesunięcia jest sygnalizowana dla każdej dotyczącej alokacji, w powiązaniu do normalnej sygnalizacji schematu. Główne zalety to pełna

9 8 elastyczność związana z liczbą i rozmieszczeniem zarezerwowanych bloków oraz mniejszą sygnalizacją przeciążenia niż sygnalizacja położenia wszystkich elementów grup, albo bezwzględne odległości separacji (zakładając, że większość pasma jest używana do rozproszonego szeregowania, nie zarezerwowanych bloków). Jednakże to wymaga zwiększonej sygnalizacji w porównaniu z niezarezerwowanymi blokami, lub sztucznymi alokacjami. W innym wariancie wynalazku, i w przypadku pół statycznych rezerwacji, zarezerwowane bloki mogą zostać usunięte z zestawu dostępnych jednostek zasobu, z pozostałymi jednostkami które zostaną ponownie oznaczone lub zaindeksowane. Algorytm jest wtedy użyty do nowej siatki ( raster ) jednostek zasobów bez modyfikacji. Pół statyczna rezerwacja może również być tą, która zmienia się w czasie, zgodnie z ustalonym wcześniej (i znanym) wzorem, więc sygnalizacja zmian nie jest wymagana. Przykładem będzie sytuacja, gdzie ustalona jest częstotliwość przeskoku typu alokacji. Niski wskaźnik sygnalizacji (może to być transmisja, lub z punktu do punktu, może być również ustalona jako call set up ) jest używany do sygnalizowania zmian na siatce ( raster ), lub może również zostać użyty do przełączania pomiędzy małymi zestawami wstępnie skonfigurowanych siatek ( raster ). Główną zaletą jest to, że pozwala na pełną elastyczność związaną z ilością i rozmieszczeniem zarezerwowanych bloków, i relatywnie niski wzrost obciążenia sygnalizacji. Jednakże, wydajność sygnalizacji jest osiągana tylko w przypadku pół statycznych rezerwacji. Nieciągła siatka ( raster ) może również mieć zastosowanie jako podstawowy zestaw jednostek zasobów pierwotnie dostępny dla szeregowania różnorodnych częstotliwości. W niektórych sytuacjach może nie być konieczne sygnalizowanie istnienia oraz położenia luk w siatce ( raster ). Dwa przykłady to: 1. W UMTS LTE istnieje przekaz kanałów kontrolnych wysyłany z bazowej stacji nadawczej. Ich lokalizacja jest znana terminalom odbierającym. Stąd terminale mogą je pomijać z siatki (raster) bez szczególnej sygnalizacji tego kroku. 2. W niektórych przypadkach, węzeł nadawczy może żądać ograniczonej informacji o jakości kanału od terminali w celu dokonania wyboru pomiędzy różnymi formatami transmisji (modulacja, kodowanie itd.), podczas gdy nie uzyskuje dostatecznej informacji do wyboru pomiędzy różnymi częstotliwościami dla szeregowanej alokacji. Taka informacja może być żądana tylko dla podzestawu dostępnych częstotliwości, zamiast wszystkich częstotliwości. Tutaj można założyć, że częstotliwości dla których jest żądana ograniczona informacja na temat jakości kanału są to te, które budują siatkę ( raster ) z dostępnych jednostek zasobu bez potrzeby dodatkowej sygnalizacji, aby zidentyfikować siatkę ( raster ). Późniejsze modyfikacje siatki ( raster ) są możliwe, ale będą wymagały dodatkowej sygnalizacji.

10 9 Ten wynalazek oferuje szczególne korzyści w systemie z kanałem transmisji, który może sygnalizować stałe lub powoli zmieniające się parametry, które są potrzebne do obliczenia alokacji zasobów dla wszystkich użytkowników w systemie (np. pasmo szerokości systemu, bloki rezerwowe, liczba rozproszonych alokacji). To oznacza, że te parametry nie będą musiały być sygnalizowane indywidualnie do każdego użytkownika, w ten sposób ograniczając obciążenie sygnalizacji. W każdym przykładzie, więcej niż jedna z alokacji może być przypisana do pojedynczego użytkownika. W tym przypadku, wszystkie poza jedną z alokacji mogą być sygnalizowane przez element przesunięcia z pierwszej alokacji. Należy zauważyć, że obecny wynalazek nie jest ograniczony do przykładów opisanych powyżej i może być dostosowywany. Na przykład, zrozumiałe jest, że w niektórych zastosowaniach, funkcję stacji pierwotnej może sprawować stacja mobilna i stacja wtórna może być stacją bazową. Inne warianty przedstawionych przykładów wykonania mogą być zrozumiane i zastosowane przez specjalistów działających w dziedzinie według wynalazku, z analizy rysunków, ujawnienia, i dołączonych zastrzeżeń. W zastrzeżeniach, słowo "obejmuje" nie wyklucza zastosowania innych elementów lub etapów, i zastosowana liczba pojedyncza nie wyklucza mnogości. Pojedyncza jednostka może pełnić funkcje kilku pozycji recytowanych w zastrzeżeniach. Głównym faktem jest to, że niektóre środki recytowane we wzajemnie różnych zastrzeżeniach zależnych nie wykluczają możliwości, że kombinacja tych wielkości może zostać użyta dla zyskania lepszego rezultatu.

11 10 Zastrzeżenia 1. Metoda alokacji częstotliwości bloków zasobów do wielu stacji wtórnych (A, B, C, D, E) w celu umożliwienia komunikacji pomiędzy stacją pierwotną a wieloma stacjami wtórnymi (A, B, C, D, E), przy czym każdy blok zasobów jest identyfikowany indeksem, gdzie metoda obejmuje następujące kroki: a) grupowania bloków zasobów w przynajmniej pierwszy zestaw bloków zasobów oraz drugi zestaw bloków zasobów; b) alokacja pierwszego bloku zasobów z pierwszego zestawu bloków zasobów do przynajmniej jednej pierwszej stacji wtórnej z pierwszej grupy stacji wtórnych obejmującej przynajmniej jedną stację wtórną, przy czym pierwszy blok zasobów posiada pierwszy indeks w pierwszym zestawie bloków zasobów, c) alokacja drugiego bloku zasobów z drugiego zestawu bloków zasobów do pierwszej wtórnej stacji z pierwszej grupy stacji wtórnych, przy czym drugi blok zasobów posiada drugi indeks w drugim zestawie bloków zasobów, który jest równy z pierwszym indeksem z przesunięciem (Offset) będącym funkcją pozostałych informacji zawierających przynajmniej numer bloków zasobów przydzielonych do poszczególnej stacji wtórnej (A B, C, D, E). 2. Metoda według zastrz. 1, gdzie pozostałe informacje ponadto zawierają co najmniej jeden z numerów stacji wtórnych (A B, C, D, E), zestaw bloków zasobów, które nie są dostępne oraz numer dostępnych bloków zasobów. 3. Metoda według zastrz. 1 albo 2, gdzie pozostałe informacje ponadto zawierają zestaw bloków zasobów, dla których co najmniej niektóre przekazują pierwszej grupie stacji wtórnych (A B, C, D, E) informacje o stanie odpowiadającego im kanału lub informacje o jakości kanału. 4. Metoda według zastrz. 1, gdzie zestaw pierwszy jest zestawem bloków zasobów o niższej częstotliwości oraz gdzie drugi zestaw bloków zasobów jest zestawem bloków zasobów o wyższej częstotliwości. 5. Metoda według zastrz. 4, gdzie etap a) obejmuje grupowanie dostępnych bloków zasobów w pierwszy zestaw bloków zasobów, drugi zestaw bloków

12 11 zasobów oraz przynajmniej jeden trzeci zestaw bloków zasobów, przy czym co najmniej trzeci zestaw bloków zasobów jest zestawem bloków zasobów o częstotliwości pośredniej. 6. Metoda według któregokolwiek z poprzedzających zastrz., ponadto obejmująca etap d) sygnalizacji przesunięcia (Offset) do każdej ze stacji wtórnych. 7. Metoda według któregokolwiek z zastrz. od 1 do 5, ponadto obejmująca etap d) sygnalizacji pozostałych informacji do każdej ze stacji wtórnych. 8. Metoda według któregokolwiek z poprzedzających zastrz., ponadto obejmująca przed etapem a), etap z) dla każdego bloku zasobów, sprawdzający czy rozpatrywany blok zasobów jest dostępny, a jeśli nie, wykluczający rozpatrywany blok zasobów z etapu a). 9. Metoda według zastrz. 8, gdzie przesunięcie (Offset) jest obliczane według: gdzie BW oznacza numer dostępnego bloku zasobów, n oznacza numer bloku zasobów przydzielonego do poszczególnych stacji wtórnych (A B, C, D, E), a N Grp oznacza numer grup stacji wtórnych. 10. Metoda według zastrzeżenia 7 lub 8, ponadto obejmująca sygnalizację stacji wtórnych (A, B, C, D, E) bloków zasobów ustalonych jako niedostępne (R) w etapie z). 11. Metoda według któregokolwiek z poprzednich zastrzeżeń, w połączeniu z zastrzeżeniem 3, ponadto obejmująca etap alokacji trzeciego bloku zasobów trzeciego zestawu bloków zasobów do pierwszej stacji wtórnej, gdzie trzeci blok zasobów posiada trzeci indeks w trzecim zestawie bloków zasobów, tak, że liczba bloków zasobów między pierwszym blokiem zasobów i trzecim blokiem zasobów równa się gdzie BW to liczba dostępnych bloków zasobów, n jest liczbą bloków zasobów przydzielonych każdej stacji wtórnej (A, B, C, D, E), i N Grp to liczba grup stacji wtórnych. 12. Stacja pierwotna obejmująca elementy dla alokacji częstotliwości bloków zasobów do wielu stacji wtórnych (A, B, C, D, E), w celu umożliwienia komunikacji pomiędzy stacją pierwotną i wieloma stacjami wtórnymi (A, B, C,

13 12 D, E), gdzie każdy blok zasobów jest identyfikowany indeksem przy czym stacja pierwotna ponadto obejmuje: a) elementy do grupowania bloków zasobów w co najmniej pierwszy zestaw bloków zasobów i drugi zestaw bloków zasobów; b) elementy do alokacji pierwszego bloku zasobów z pierwszego zestawu bloków zasobów do pierwszej stacji wtórnej, gdzie pierwszy blok zasobów posiada pierwszy indeks w pierwszym zestawie bloków zasobów; c) elementy do alokacji drugiego bloku zasobów z drugiego zestawu bloków zasobów do pierwszej stacji wtórnej, gdzie drugi blok zasobów posiada drugi indeks w drugim zestawie bloków zasobów będący równy z pierwszym indeksem plus przesunięcie (Offset), jako funkcja innych informacji obejmujących co najmniej liczbę bloków zasobów przydzielonych do każdej stacji wtórnej (A, B, C, D, E). 13. Stacja pierwotna według zastrzeżenia 12, gdzie inne informacje zawierają co najmniej jeden numer stacji wtórnych (A, B, C, D, E), zestaw bloków zasobów, które nie są dostępne (R), i numer dostępnych bloków zasobów.

14

15

16