Organy pomocnicze Wspólnot Europejskich

Transkrypt

1 Organy pomocnicze Wspólnot Europejskich

2 Wspólnoty Europejskie charakteryzuje oryginalny system instytucjonalny, który odróżnia je od klasycznych organizacji międzynarodowych. Państwa, które podpisały traktaty europejskie, uzgodniły zrzeszenie się części swej suwerenności na rzecz niezależnych organów reprezentujących zarówno interesy państwowe poszczególnych krajów członkowskich, jak i interes wspólnotowy.

3 Głównymi podmiotami tego systemu są z jednej strony Rada Europejska, a z drugiej instytucje Wspólnot Europejskich, do których należą: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Parlament Europejski, Europejski Trybunał Sprawiedliwości i Sąd Pierwszej Instancji oraz Trybunał Obrachunkowy. Do instytucji przewidzianych w traktatach europejskich należą również organy pomocnicze, takie jak: Komitet Ekonomiczno Społeczny, Komitet Regionów, Europejski Bank Centralny oraz Europejski Bank Inwestycyjny.

4 Rada Europejska impuls polityczny l decyzja strategiczna l v Coreper wspomaganie procesu decyzyjnego Parlament Europejski Rada Unii Europejskiej Komitet współdecydowanie decydowanie Ekonomiczno-Społeczny konsultowanie l Komitet Regionów kontrolowanie l debatowanie v Komitet Konsultacyjny Komitety Zarządzające Komisja Europejska Komitety Regulacyjne administrowanie Inne komitety i instytucje współdziałanie wykonywanie opiniowanie Europejski kontrolowanie Trybunał Obrachunkowy Trybunał Sprawiedliwości inspirowanie kontrola budżetu Wspólnot interpretowanie Sąd Pierwszej Instancji sądzenie Rys. Schemat Instytucji Unii Europejskiej orzekanie w niektórych sprawach

5 Przewodniczący Rady Europejskiej Herman Van Rompuy

6 Komitet Ekonomiczno-Społeczny Komitet Ekonomiczno-Społeczny (KES) pozwala na włączenie do życia Unii Europejskiej przedstawicieli różnych dziedzin życia gospodarczego i społecznego. Jest organem doradczym, którego zadaniem jest wyrażanie opinii na temat polityki gospodarczej i społecznej w ramach Wspólnot Europejskich. W Komitecie Ekonomiczno-Społecznym działają trzy grupy reprezentujące pracodawców, pracowników i środowiska innych podmiotów społeczno-gospodarczych.

7 Komitet Ekonomiczno- Społeczny przygotowuje i udostępnia pozostałym organom WE opinie na temat określonych kwestii ekonomicznych i społecznych. Komitet jako organ doradczy musi być wysłuchany przez Radę Europejską i Komisję Europejską w sprawach wyliczonych w traktatach, tzn. w takich dziedzinach jak podatki, edukacja, zdrowie, ochrona konsumentów, sieci transeuropejskie, swobodny przepływ osób i kapitału. Rada i Komisja mogą, jeśli uznają to za konieczne, zasięgnąć opinii Komitetu we wszystkich innych sprawach.

8 Komitet Regionów Komitet Regionów został powołany na mocy traktatu Maastricht z inicjatywy Niemiec, na skutek działań podejmowanych przez niemieckie landy i Zgromadzenie Regionów Europy, w celu stworzenia niezależnej europejskiej instytucji reprezentującej interesy regionalnych i lokalnych organizacji samorządowych. Jego status prawny i instytucjonalny zbliżony jest do Komitetu Ekonomiczno-Społecznego.

9 Siedziba Komitetu Regionów w Brukseli

10 Rada i Komisja obowiązkowo zasięgają konsultacji Komitetu Regionów w wypadkach przewidzianych przepisami traktatów, to znaczy w zakresie funduszy strukturalnych i funduszu spójności, edukacji, zdrowia i sieci transeuropejskich. Komitet może wydawać opinie z własnej inicjatywy, jeśli uzna, że działania podejmowane przez Radę lub Komisję dotyczą problemów regionalnych.

11 Europejski Bank Centralny Europejski Bank Centralny (EBC) z siedziba we Frankfurcie nad Menem powstał na podstawie wcześniej funkcjonującego Europejskiego Instytutu Walutowego. Podstawowym Zadaniem EBC jest utrzymanie stabilnej waluty europejskiej (euro). Cel ten osiągany jest poprzez współpracę EBC z bankami narodowymi poszczególnych członków UE, skupionych w Europejskim Systemie Banków Centralnych.

12 Siedziba Europejskiego Banku Centralnego z siedzibą we Frankfurcie

13 Podstawę prawną dla obu instytucji stanowi Traktat o ustanowieniu EWG z 25 marca 1957 roku. Wprowadzenie do organów WE Europejskiego Banku Centralnego wiążę się z realizacją trzeciego etapu Unii Gospodarczo-Walutowej (UG-W). Europejski Bank Centralny posiada osobowość prawną i jest niezależny od wpływów politycznych. Członkowie jego władz nie mogą przyjmować jakichkolwiek instrukcji ani od instytucji unijnych, ani od przedstawicieli państw członkowskich.

14 EBS posiada własny niezależny budżet. Kapitał Banku wynosi 5 miliardów euro i może zostać podwyższony, a jego jedynymi właścicielami są państwa członkowskie UE. Do kompetencji EBC należy: definiowanie i realizacja polityki pieniężnej. Wspólnoty, ustalanie stóp procentowych, przeprowadzanie operacji walutowych, utrzymywanie oficjalnych rezerw walutowych państw członkowskich i zarządzanie nimi, piecza nad działaniem systemów płatniczych, decydowanie o emisji banknotów euro.

15 Europejski Bank Inwestycyjny Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) został utworzony 1 stycznia 1958 roku w celu zapewnienia państwom członkowskim dodatkowych środków służących pogłębianiu współpracy gospodarczej Wspólnot. Jest jedną z najstarszych instytucji wspólnotowych. EBI ma osobowość prawną, a jego członkami są wszystkie państwa członkowskie WE. Od 1993 roku, na mocy traktatu z Maastricht, EBI funkcjonuje jako instytucja finansowa Unii Europejskiej. Bankiem kieruje Rada Gubernatorów, w której skład wchodzą ministrowie finansów 27 krajów członkowskich. Wydaje ona ogólne zalecenia dotyczące polityki kredytowej i kontroluje ich wykonanie.

16 Siedziba Europejskiego Banku Inwestycyjnego z siedzibą w Luksemburgu

17 Europejski Bank Inwestycyjny jest ważnym instrumentem finansowym UE- w pewnym sensie bankiem domowym Wspólnoty. Zapewnia on kredyty inwestycyjne i przyczynia się do urzeczywistnienia ważnych celów Wspólnoty, takich jak zrównoważony i stabilny rozwój wspólnego rynku. W tym celu Bank prowadzi działalność nie nastawioną na zysk i udziela pożyczek oraz gwarancji umożliwiających finansowanie projektów we wszystkich sektorach gospodarki, na przykład rozwoju regionów słabiej rozwiniętych, modernizacji lub przekształceń przedsiębiorstw, projektów transportowych, ochrony środowiska, energetycznych itp.

18 Wykonując swe zadania, EBI ułatwia finansowanie programów inwestycyjnych ze wsparciem funduszy strukturalnych i innych instrumentów Wspólnoty. Część pomocy EBI kierowana jest także do krajów niebędących członkami UE: krajów przedakcesyjnych, Rosji i państw Europy Wschodniej, krajów basenu Morza Śródziemnego oraz obszarów leżących poza Europą (krajów Afryki, Azji oraz Ameryki Łacińskiej).

19 Prawo Unii Europejskiej

20 Na porządek prawny Unii Europejskiej składają się przede wszystkim: prawo pierwotne, prawo wtórne, porozumienie międzynarodowe.

21 Prawo pierwotne Pierwotne prawo wspólnotowe jest najważniejsze w systemie prawnym Wspólnot Europejskich (WE). Istnieje pisane i niepisane prawo pierwotne. Pisane prawo pierwotne WE stanowią przede wszystkim traktaty założycielskie Wspólnot i traktaty je modyfikujące. Na nienapisane prawo pierwotne składają się ogólne zasady prawne oraz prawo zwyczajowe.

22 Prawo wtórne Prawo wtórne to prawo tworzone przez organy Wspólnoty. Obejmuje ono wszystkie akty prawne przyjęte na podstawie traktatów. W skład prawa wtórnego wchodzą: rozporządzenia, dyrektywy, decyzje, zalecenia i opinie wydawane przez uprawnione organy i instytucje wspólnotowe.

23 Rozporządzenia to najważniejsze akty prawne we Wspólnotach. Są publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i wchodzą w życie albo z datą wyznaczoną w tekście, albo w dwudziestym dniu po publikacji. Za odpowiednik rozporządzeń w prawie krajowym można uznać ustawy.

24 Dyrektywy nie mają swojego odpowiednika w ustawodawstwie krajowym. Są wiążące co do celu dla każdego państwa członkowskiego, do którego są skierowane. Konstrukcja dyrektyw jest kompromisem pomiędzy koniecznością zachowania jednolitości prawa wewnątrz UE a potrzebą jak największego poszanowania różnorodności poszczególnych państw członkowskich. Z tego względu dyrektywy wydawane są głównie w takich dziedzinach, w których chodzi o zbliżenie, a nie ujednolicenie prawa państw członkowskich.

25 Decyzje służą do regulowania przypadków indywidualnych. Zazwyczaj decyzje wymieniają swoich adresatów imiennie. Decyzja jest więc typowym aktem indywidualnym porównywanym na gruncie prawa krajowego z aktem administracyjnym. Większość decyzji wydaje Komisja Europejska. Jest to instrument prawny wykorzystywany przez Komisję do codziennego działania.

26 Zalecenia i opinie nie ustanawiają żadnych praw ani obowiązków. Ich głównym celem jest przekonywanie lub pomoc w interpretacji innych aktów prawnych. Opinie skierowane przez Komisję do rządów są tylko wyrazem pewnego stanowiska, zaproszeniem do przyjęcia pewnych zasad postępowania, a nie wiążącym prawem.

27 Nadrzędność prawa wspólnotowego nad prawem krajowym Według Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości zasada nadrzędności prawa europejskiego polega na tym, że żaden organ państwowy nie stosuje przepisu prawa wewnętrznego kolidującego w danym wypadku z regulacją wspólnotową. Tak więc jest to nie tyle prymat ważności, co pierwszeństwo w zastosowaniu. Wymusza to na władzach państw członkowskich konieczność dostosowania prawa krajowego do prawa wspólnotowego.

28 Procedury podejmowania decyzji w Unii Europejskiej Unia Europejska to organizacja nietypowa. Nie ma cech tradycyjnych rozwiązań charakterystycznych dla międzynarodowych organizacji ani wzorców typowych dla państw narodowych. Proces podejmowania decyzji w ramach Unii Europejskiej jest bardzo skomplikowany.

29 Instytucją, w której cały proces decydowania bierze początek, jest Komisją Europejską. Jest ona jedyną instytucją posiadającą prawo inicjatywy ustawodawczej. Z formalnego punktu widzenia Komisja, opracowując projekt aktu, jest całkowicie niezależna, ograniczona jedynie zasadą kierowania się dobrem Wspólnoty.

30 Większość rozwiązań wspólnotowych odnoszących się do określonych polityk zapada, gdy zastosowana zostanie tak zwana metoda europejska. Mówi się, iż przepis na tę metodę brzmi następująco: Komisja proponuje, Rada rozporządza, Parlament poprawia. W ramach proceduralnych zasad odnośnie uchwalania decyzji w UE istnieje ponad 20 różnych trybów postępowania decyzyjnego. Cztery z nich mają znaczenie podstawowe. Są to procedury: konsultacji, współpracy, współdecydowania, zgody.

31 Procedura konsultacji jest dosyć prostą procedurą, ograniczającą się wyłącznie do jednego czytania. Ostatecznym decydentem jest tutaj Rada UE, która jednak nie może podjąć decyzji bez zasięgnięcia opinii Parlamentu Europejskiego.

32 Procedura współpracy przewiduje już dwa czytania i jako taka jest już o wiele bardziej skomplikowana. Nowym, bardzo ważnym elementem pojawiającym się w tym trybie podejmowania decyzji jest zdolność Parlamentu do złożenia weta wobec propozycji projektu Komisji. W ramach procedury współdecyzji przewidziane są już trzy czytania, gdyż jest ona najbardziej skomplikowana. Jej istotą jest równorzędna rola Parlamentu z Radą UE w zakresie prawodawstwa.

33 Ostatnią z czterech kluczowych procedur podejmowania decyzji w Unii Europejskiej jest procedura zgody. Różni się ona zasadniczo od pozostałych procedur. Przyjęcie określonych aktów prawnych jest uzależnione od zgody Parlamentu. Uzyskanie jej stanowi warunek konieczny uchwalenia aktu. Procedura ta ma zastosowanie w niewielu wypadkach.

34 Budżet Unii Europejskiej

35 Zasady konstruowania budżetu Budżet Unii jest konstruowany na dwóch poziomach: perspektywy wieloletniej oraz budżetu rocznego. Przykładem planu o wieloletniej perspektywie finansowej, określającej maksymalne ramy finansowe, jest plan finansowy przyjęty na lata Wieloletni plan finansowy, ustalając główne priorytety na kilka lat, ułatwia opracowywanie budżetów rocznych.

36 Budżet roczny zawiera dokładne określenie wielkości przychodów i wydatków na dany rok. Konstrukcja budżetu rocznego podlega regułom jedności i równowagi. Jedność budżetu oznacza, że wszystkie wydatki i dochody muszą zostać ujęte w jednym budżecie, a zasada równowagi nie dopuszcza do powstania deficytu budżetowego, czyli dochody i wydatki muszą się równoważyć. Ta druga zasada uniemożliwia zaciąganie kredytów przez UE.

37 Wkład do budżetu poszczególnych państw członkowskich w dużej mierze zależy od ich potencjału gospodarczego, który wynika z liczby mieszkańców i produktu krajowego brutto przypadającego na osobę w danym kraju. Najwięcej do budżetu wpłacają Niemcy, następnie kolejno: Wielka Brytania, Francja i Włochy.

38 Źródła dochodów budżetu Unii Europejskiej Unia Europejska jest finansowana głównie ze środków przekazywanych przez państwa członkowskie są to tak zwane środki własne.

39 Do środków własnych zaliczamy: wpływy od państw członkowskich uzależnione od ich dochodu narodowego brutto (DNB) stanowią największe źródło środków finansowych i stanowiły w 2008 roku 69%; część dochodów z podatku od towarów usług (VAT) tradycyjne zasoby własne pochodzące głownie z opłat celnych wynikające ze wspólnej taryfy celnej pobieranej przy wymianie handlowej z krajami spoza UE pozostałe wpływy, pochodzące ze składek państw spoza UE na niektóre programy unijne, z kar finansowych nakładanych na przedsiębiorstwa, na przykład za łamanie prawa dotyczącego konkurencji itp.

40 Wydatki budżetowe Unii Europejskiej W latach poprzednich wydatki na rolnictwo pochłaniały największa część budżetu Unii Europejskiej. W 1988 roku na ten cel przewidziano blisko 65% całości budżetu, a obecnie te wydatki wynoszą tylko około 40%. Trwały rozwój i zwiększenie poziomu zatrudnienia ma największy udział w planach finansowych Unii Europejskiej na lata

41 Dla poprawy poziomu gospodarki fundusze są przeznaczone na badania naukowe i edukację oraz na rozwój sieci transferowej. Ochrona naturalnych zasobów i zarządzanie nimi to w głównej mierze wydatki związane z rolnictwem. Państwa członkowskie, chcąc utrzymać przystępne ceny żywności, muszą wspomagać ten dział gospodarki.

42 Pozycja Unii Europejskiej na arenie międzynarodowej i jej wizerunek wśród obywateli innych państw jest ważnym elementem działań związanych z polityką zagraniczną. Udział wydatków w budżecie na ten cel stale wzrasta. W roku 1988 wynosił 2%, w roku 2002 wzrósł do 4%, a w latach wyniesie średnio około 6%.

43 Inne wydatki, w tym administracyjne, od wielu lat stanowią podobną część budżetu Unii Europejskiej. Są to koszty utrzymania budynków, infrastruktury technicznej i personelu instytucji Unii Europejskiej. Obywatelstwo Unii Europejskiej, wolność, bezpieczeństwo i wymiar sprawiedliwości. Wydatki na ten cel są przeznaczone na ochronę dziedzictwa kulturowego i bogactwa różnorodności kulturowej regionów Unii Europejskiej opartej na wspólnych wartościach.

44 Gospodarka Unii Europejskiej

45 Cztery swobody wspólnego rynku UE: Swobodny przepływ towarów Swobody przepływ kapitału Swobodny przepływ usług Swobodny przepływ ludzi Rys. Podstawy jednolitego rynku wewnętrznego UE

46 Historia integracji walutowej Jednym z celów integracji europejskiej były próby pogłębiania współpracy monetarnej. Konkretne działania zaowocowały w roku 1971 tak zwanym planem Wernera, na podstawie którego, powstał system powiązania kursów walutowych nazwany europejskim wężem walutowym. W roku 1979 powrócono do założeń ograniczania wahań kursów, tworząc Europejski system walutowy.

47 W tym czasie utworzono Europejską Jednostkę Walutową (ECU), która stała się jednostką rozliczeń handlowych między państwami członkowskimi (nie była środkiem płatniczym codziennego użytku, lecz jednostką, na którą przeliczano waluty narodowe). Działania te stały się podstawą utworzenia Unii Gospodarczo-Walutowej (UG-W).

48 Jej wprowadzenie rozłożono na trzy etapy: etap pierwszy od 1990 roku polegał na zacieśnianiu współpracy banków centralnych i zniesieniu ograniczeń w wymianie walutowej; etap drugi od 1994 roku to wyrównywanie poziomów gospodarczych w krajach Unii Europejskiej oraz przygotowanie do wprowadzenia wspólnej waluty, polegające na ograniczeniu inflacji, zmniejszeniu deficytów budżetowych i obniżenia zadłużenia państw; etap trzeci od 1999 roku to stopniowe wprowadzenie do obrotu wspólnej waluty

49 Stabilność wartości wspólnej waluty wymaga wiarygodności gospodarek narodowych państw członkowskich. Dlatego wprowadzenie trzeciego etapu integracji walutowej wymagało spełnienia przez państwa kryteriów konwergencji (zwanych tez kryteriami zbieżności lub spójności).

50 Kryteria konwergencji to: Inflacja nie może wynosić więcej niż 1,5 punktu procentowego powyżej średniej stopy inflacji w trzech krajach Unii Europejskiej, w których inflacja była najniższa. Długoterminowe stopy procentowe nie mogą przekroczyć średniej stóp procentowych w trzech krajach o najniższej inflacji o więcej niż 2 punkty procentowe. Deficyt budżetowy nie może przekroczyć 3% produktu krajowego brutto (PKB). Dług publiczny nie może być większy niż 60% produktu krajowego brutto. Kurs wymiany walut powinien być stabilny w ciągu ostatnich dwóch lat.

51 Spełnienie tych kryteriów jest gwarancją stabilności cen oraz trwałości i stabilności kursu nowej waluty. Rada Europejska w celu wzmocnienia nadzoru nad budżetami narodowymi przyjęła w czerwcu 1997 roku Pakt stabilności i Wzrostu. Przewiduje on między innymi możliwość nałożenia kar finansowych na państwa, które dopuszcza do powstania nadmiernego deficytu budżetowego. Istnieje możliwość odstąpienia od stosowania kar w wypadku spadku wyników gospodarczych danego kraju oraz gdy państwo zobowiąże się do zmniejszenia deficytu w kolejnych latach. W takiej sytuacji są obecnie Francja i Niemcy, najwięksi płatnicy do budżetu unijnego.

52 Korzyści i koszty wprowadzenia euro Do korzyści wynikających z wprowadzenia euro należą: stabilizacja gospodarek krajów członkowskich spowodowana koniecznością spełnienia kryteriów konwergencji, czego efektem jest stabilność cen i niska inflacja; uniknięcie kosztów wymiany walut przy transakcjach wewnątrz unii monetarnej; eliminacja ryzyka zmiany kursów walut w rozliczeniach między krajami członkowskimi, co ułatwia przepływ towarów, usług, osób i kapitału; cdn.

53 możliwość porównywania cen, co prowadzi do ich wyrównywania; ułatwienia dla podróżujących w dokonywaniu zakupów za granicą; pojawienie się na rynkach światowych silnej waluty, będącej konkurencją dla dolara amerykańskiego; polepszenie konkurencyjności Unii Europejskiej w stosunku do gospodarek Stanów Zjednoczonych i Japonii.

54 Unia walutowa niesie za sobą również koszty jej wprowadzenia. Do najważniejszych z nich należą: nakłady poniesione na przystosowanie systemu bankowego (sieć informatyczna, szkolenia pracowników, przystosowanie urządzeń) do obsługi nowej waluty; utrata zysków banku i instytucji finansowych pochodzących z transakcji wymiany dawnych walut krajowych; rezygnacja państw członkowskich z indywidualnej polityki pieniężnej i polityki kursu walutowego jako instrumentu wspomagającego gospodarki krajowe;

55 Prawa i obowiązki obywateli państw Unii Europejskiej

56 Należą do nich między innymi: swoboda poruszania się i pozostawania w obrębie Unii, prawo wyborcze do Parlamentu Europejskiego i władz lokalnych w miejscu zamieszkania, ochrona konsularna i dyplomatyczna ze strony wszystkich państw członkowskich, prawo składania petycji do Parlamentu Europejskiego i skarg do rzecznika praw obywatelskich Unii Europejskiej prawo dostępu do dokumentów instytucji europejskich.

57 Korzystanie z praw, jakie mają obywatele Unii, nakłada także pewne obowiązki. Takie sformułowanie znalazło się w preambule Karty Praw Podstawowych. Tak więc na przykład swobodny przepływ osób nakłada na pracodawców obowiązek zatrudnienia pracownika z innego kraju członkowskiego na takich samych zasadach jak miejscowych pracowników.

58 Oprócz wspólnych praw i obowiązków obywateli Unii dotyczą także obowiązki prawa krajowego, o ile nie są one sprzeczne z prawem wspólnotowym. Polska konstytucja przewiduje między innymi obowiązek przestrzegania prawa, ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, obrony ojczyzny, dbałości o stan środowiska naturalnego oraz troski o dobro wspólne. Podobny zakres obowiązków spoczywa również na obywatelach innych państw Unii. Część z tych obowiązków ma charakter uniwersalny. Dbałość o stan środowiska naturalnego nie może dotyczyć wyłącznie kraju, którego jest się obywatelem.

59 Proces integracji Polski z Unią Europejską

60 Układ europejski i kryteria kopenhaskie Stosunki dyplomatyczne między Polską a Europejską Wspólnotą Gospodarczą zostały nawiązane dopiero we wrześniu 1988 roku. Pierwszym ambasadorem RP akredytowanym prze Wspólnotach w Brukseli został Jan Kułakowski. W grudniu 1990 roku rozpoczęto pierwsza rundę na temat negocjacji umowy o stowarzyszeniu. Na czele ekipy negocjującej układ stanął Jacek Saryusz-Wolski, który niedługo potem został pełnomocnikiem rządu do spraw integracji europejskiej oraz pomocy zagranicznej.

61 Prawie roczny okres negocjacji nad Układem europejskim zakończył się jego podpisaniem (16 grudnia 1991 roku). W dniach czerwca 1993 roku odbyło się posiedzenie Rady Europejskiej w Kopenhadze, na którym przywódcy UE zdefiniowali i przyjęli kryteria oceny gotowości państw Europy Środkowo-Wschodniej do członkostwa w UE. Były to tak zwane kryteria kopenhaskie, których spełnienie umożliwia państwu kandydującemu ubieganie się o członkostwo w Unii Europejskiej (patrz tabela).

62 Kryteria kopenhaskie dotyczące kraju kandydującego Kryteria polityczne - osiągnięcie przez państwo kandydujące stabilności instytucji gwarantujących: - demokrację (m.in. reforma i wzmocnienie administracji publicznej, kodeks etyki służby cywilnej) - rządy prawa (m.in. reforma sądownictwa, działania antykorupcyjne) - przestrzeganie praw człowieka (m.in. prawo azylowe, kwestie aresztowania przedprocesowego, odwoływanie się od nadużyć policji) - poszanowanie i ochronę mniejszości Kryteria ekonomiczne - funkcjonowanie sprawnej gospodarki rynkowej - istnienie potencjału mogącego sprostować presji konkurencji i sił rynkowych wewnątrz Unii Europejskiej Kryteria zdolności - zdolność do przyjęcia obowiązków wynikających z członkostwa - zdolność do wypełniania celów Unii Politycznej, Gospodarczej i Walutowej - zdolność do korzystania z praw wynikających z członkostwa

63 Kryteria niezależne dotyczące UE w momencie przyjmowania nowego kraju Unia będzie właściwie przygotowana na przyjęcie nowego członka przyjęcie nowego członka nie zahamuje tempa procesu integracji europejskiej.