19.6. Ponieważ jest wiele niedomówień związanych z małżeństwem, zastanowimy się poza kolejnością, co na ten temat mówi Pismo.

Transkrypt

1 19.6. Ponieważ jest wiele niedomówień związanych z małżeństwem, zastanowimy się poza kolejnością, co na ten temat mówi Pismo. Już częściowo omawialiśmy w dotychczasowych komentarzach ten temat, ale spróbujmy to zebrać razem i uzupełnić. Wersety: 4, 5, 6 oraz inne miejsca Pisma wyjaśniają nam pojęcie małżeństwa. We współczesnych kościołach dokonano wielkiego nadużycia w tym względzie twierdząc, że to ksiądz lub pastor udziela ślubu, i że dopiero wypowiedziane przez nich odpowiednie formułki czynią z mężczyzny i kobiety małżeństwo w oczach Bożych z prawem do współżycia płciowego. Potępia się też wszystkich, którzy nie mają tzw. ślubu kościelnego, a są razem. Współżycie zaś kobiety i mężczyzny przed tymi kościelnymi ceremoniami jest uznawane za grzech, a zajście w ciążę przez kobietę w takim związku uznawane jest już za taki grzech, który powoduje wykluczenie ze zborów i publiczne napiętnowanie. I tak to właśnie tradycja i ludzkie nakazy wzięły górę nad Słowem. Ale właśnie Słowo mówi nam inaczej. Otóż, to Bóg zarezerwował sobie prawo łączenia kobiety i mężczyzny w małżeństwo. Jak On to czyni? Otóż widzimy to w wersecie 4. Pismo mówi, że Bóg na początku stworzył mężczyznę i kobietę. A ponieważ stworzył kobietę z ciała mężczyzny, a wiemy, że Bóg jest miłością, dlatego tych dwojga zapałało do siebie miłością. Zauważmy, że tego uczucia Adam nie żywił do żadnego innego stworzenia. (1 Moj. 2:20) Nadał tedy człowiek nazwy wszelkiemu bydłu i ptactwu niebios, i wszelkim dzikim zwierzętom. Lecz dla człowieka nie znalazła się pomoc dla niego odpowiednia. Również potwierdzeniem tej miłości Adama do Ewy było to, że nie odrzucił on Ewy, kiedy zgrzeszyła z wężem. Uległ jej, bo ją kochał. Tą miłość widzimy również w miłości Chrystusa do swej Oblubienicy to jest Kościoła. (Efez. 5:28-33) Tak też mężowie powinni miłować żony swoje, jak własne ciała. Kto miłuje żonę swoją, samego siebie miłuje. Albowiem nikt nigdy ciała swego nie miał w nienawiści, ale je żywi i pielęgnuje, jak i Chrystus Kościół, Gdyż członkami ciała jego jesteśmy. Dlatego opuści człowiek ojca i matkę, i połączy się z kobietą swoją, a tych dwoje będzie jednym ciałem. Tajemnica to wielka, ale ja odnoszę to do Chrystusa i Kościoła. A zatem niechaj i każdy z was miłuje kobietę swoją, jak siebie samego, a kobieta niechaj poważa męża swego. Tak więc Bóg połączył Adama i Ewę przez miłość. I obecnie łączy on kobietę i mężczyznę przez miłość. Tak więc powtórzmy, że Bożym sposobem wyboru mężczyzny i kobiety do wspólnego małżeństwa jest ich wzajemna miłość. Ta miłość wyraża też równocześnie Bożą wolę. Dlatego też, jeżeli ktoś się modli, czy jego narzeczona, czy też narzeczony jest dobrym kandydatem na małżonka, to albo nie łączy ich miłość i wtedy należy być ostrożnym i przedłużyć czas narzeczeństwa, albo nie rozumie, że właśnie wola Boża w tej sprawie wyraża się przez obopólną miłość. Chcę podkreślić, że chodzi tu o miłość, a nie na przykład fascynację, oraz o wzajemną miłość, a nie jednostronną. Każdy więc inny powód małżeństwa nie jest wyborem i wolą Bożą, ale wyborem człowieka. I kiedy mężczyzna i kobieta odkryją i upewnią się, że łączy ich miłość, a wymaga to odpowiedniego czasu i wzajemnego poznania swoich uczuć (dlatego też uważam, że ten okres narzeczeństwa powinien być odpowiednio długi i w razie cienia wątpliwości jeszcze przedłużony), wtedy następuje akt zaślubin, ślub, który polega na tym, że tych dwojga staje się jednym ciałem. I wtedy oni stają się małżeństwem przed Bogiem, a nie wtedy, gdy jakiś człowiek wypowie nad nimi jakąś formułkę, czy jak niektórzy uważają udzieli im ślubu. Nigdzie w Słowie nie czytamy, aby Bóg oddał tę sprawę w ręce jakiegoś człowieka, księdza, czy pastora. Pierwsi chrześcijanie żydowskiego pochodzenia, kiedy ich już wykluczono z synagog, zawierali tylko ślub świecki, który tak jak obecnie wiązał się z pewnymi konsekwencjami prawnymi, ale nie był momentem zaślubin w oczach Bożych. Bo powtórzmy, tym momentem zaślubin, tym przymierzem zawartym między kobietą i mężczyzną, jest moment, w którym dwoje staje się jednym. I jak niemal każde przymierze, tak i to przymierze małżeńskie zapoczątkowane zostaje rozlewem krwi. I jest ono czyste i święte przed obliczem Boga. Widzimy więc, że Bóg nie oddał sprawy małżeństwa w ręce człowieka, ale to człowiek uzurpuje sobie prawo, aby panować nad innym człowiekiem poprzez między innymi to, że może dać lub nie dać komuś ślubu i postraszyć go piekłem, jeśli ktoś złączy się bez jego zgody. Otóż właściwie przetłumaczony werset 5 również potwierdza fakt, że dwoje staje się małżeństwem, gdy stają się jednym ciałem. Słowo greckie γυνη oznacza przede wszystkim: kobieta i jest to samo słowo na określenie kobiety np. w (Jan. 8.9) gdzie nie ma nic wspólnego z żoną. Czyli ten 5 werset brzmi:... i połączy się z kobietą swoją i będą dwoje w ciele jednym. Czyli widzimy, że to słowo greckie nie sugeruje, że kobieta najpierw, dzięki jakiemuś ceremoniałowi, staje się żoną, a potem dopiero staje się jednym ciałem z mężem. A zatem potępianie np. księdza, który przez całe życie związany jest z tą swoją przysłowiową kucharką, jest niezgodne ze Słowem, i tych dwojga może być bardziej czystymi przed Bogiem, niż wiele z pozoru dobrych małżeństw. Oczywiście nie ma nic złego w tym, że w zborach modli się za tych, którzy wstępują w związek małżeński, uważam wręcz, że jest to coś pięknego i wskazanego, może nawet nieodzownego, aby wypowiedzieć nad nimi słowa błogosławieństwa, ale musimy sobie zdać sprawę, że zawarcie legalnego przed Bogiem małżeństwa następuje wtedy, kiedy dwoje staje się jednym. A jest to zgodne z wolą Bożą, kiedy tych dwoje przedtem połączonych zostaje przez miłość. 1

2 W tym miejscu należy sobie zadać pytanie, czy w takim razie w ogóle prawnie powinno brać się ślub. Otóż Pismo mówi, że powinniśmy poddać się prawu, jeżeli nie jest ono sprzeczne z prawem Bożym. I ze względu właśnie na to, powinniśmy zawierać związki małżeńskie przed urzędnikami państwa (takimi również w tej kwestii są obecnie księża i pastorowie niektórych wyznań), aby wszyscy wiedzieli, że jesteśmy mężem i żoną oraz abyśmy mogli korzystać ze wszystkich praw z tym związanych. Ale taka decyzja jest pozostawiona nam i nie ma nic wspólnego z prawem Bożym. Ci więc, którzy mówią, że kiedy dwoje staje się jednym ciałem, przed udzieleniem im ślubu kościelnego, grzeszą, położyli tradycję ponad Słowo. Tradycja stała się prawem. Popatrzmy na ten temat jeszcze z innej strony. Zastanówmy się dlaczego Bóg nadał sobie prawo łączenia i na czym to polega i dlaczego jest takie ważne, aby człowiek tego nie rozłączał? Otóż, popatrzmy na werset 4 w greckim zapisie. Tam jest powiedziane, że Stwórca uczynił na początku człowieka męskim i żeńskim. Zauważmy, nie tak jak jest w naszych tłumaczeniach mężczyznę i kobietę, ale męskim i żeńskim. Co to oznacza? Otóż, On stworzył jakby dwa bieguny u ludzi, wzajemnie się przyciągające. Jakby plus i minus, jakby anion i kation. Jest to siła wzajemnego przyciągania się. Nauka nazywa to popędem płciowym. A następnie w wersecie 19.5 mówi, że to męskie i żeńskie zostanie sklejone razem. Mężczyzna i kobieta stają się wtedy, przez wzajemne oddziaływanie tego męskiego i żeńskiego, jednym ciałem. A zatem, jak mówi ten werset i następny, oni już nie są dwoje, ale ciało jedno. A potem jest powiedziane w 19.6, że co Bóg razem zaprzągł, to człowiek niech nie rozłącza. Zatem, jak już powiedzieliśmy wcześniej, sam moment ślubu następuje wtedy, kiedy tych dwoje dobrowolnie zostaje sklejonych w jedno ciało. Ale rodzi pytanie, że jeżeli dzieje się to z woli kobiety i mężczyzny czyli z woli człowieka, to dlaczego jest napisane, że skleja Bóg? Otóż, chodzi właśnie o to męskie i żeńskie. To właśnie Bóg dał tą siłę połączenia stwarzając męskie i żeńskie. I chociaż decyduje człowiek czy i kiedy ma to nastąpić, to jednak samo sklejenie stało się możliwe dzięki temu, że Stwórca właśnie stworzył oddzielne męskie i oddzielne żeńskie. A ponieważ On to stworzył nadając temu siłę przyciągania, zatem dał sobie również prawo nazwania samego siebie Łączącym i zabronił człowiekowi wykorzystywania tej zdolności w ten sposób, aby ją rozłączać i sklejać z kimś innym. Popęd seksualny jest mocą Boga przeznaczoną do zrealizowania Jego planu rozmnażania się na świecie i utrwalania tego związku kobiety i mężczyzny. Ta moc Boga wyraziła się właśnie przez stworzenie męskiego i żeńskiego. Ta moc Boża czynna jest tylko na ziemi, bo została do ziemskiego celu przeznaczona i bez tej mocy rodzaj ludzki prawdopodobnie przestałby istnieć. (Mat. 22:29-30) A Jezus odpowiadając, rzekł im: Błądzicie, nie znając Pism ani mocy Bożej. Albowiem przy zmartwychwstaniu ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić, lecz będą jak aniołowie w niebie. Zauważmy w cytowanym wersecie, że przy zmartwychwstaniu tej siły żeńskiej i męskiej nie będzie. Ale na uwagę zasługuje ten 29 werset, gdzie Pan Jezus wyjaśnia saduceuszom, że dlatego tych spraw nie rozumieją, bo nie znają Pism ani mocy Bożej. Otóż możemy zrozumieć, że nie pojmują tego, bo nie znają Pism. Ale jak wytłumaczyć to błądzenie z powodu braku poznania Mocy Bożej? Otóż, tu to właśnie mamy. Oni nie rozumieli, co znaczy moc Boża i jakie są jej zasady działania. Im nie przyszło na myśl, że popęd seksualny jest właśnie mocą Boga daną człowiekowi w określonym celu i na określony czas. Dlatego w tych wersetach z Mateusza, Pan Jezus zarzuca saduceuszom nie tylko, że nie znają Pism, ale również nie potrafią rozpoznać tej mocy Bożej i zasad jej działania. Przecież i teraz wielu nawiedzonych nawołuje do tego, że współżycie seksualne jest czymś złym. W Piśmie ci, którzy zabraniają zawierania związków małżeńskich, czyli łączenia się dwojga w jedno ciało, nazwani są tymi, którzy wykonują nakazy duchów zwodniczych i kierują się nakazami szatana. (1 Tym. 4:1-3) A Duch wyraźnie mówi, że w późniejszych czasach odstąpią niektórzy od wiary i przystaną do duchów zwodniczych i będą słuchać nauk szatańskich. Uwiedzeni obłudą kłamców, naznaczonych w sumieniu piętnem występku, Którzy zabraniają zawierania związków małżeńskich, przyjmowania pokarmów, które stworzył Bóg, aby wierzący oraz ci, którzy poznali prawdę, pożywali je z dziękczynieniem. To właśnie widzimy wśród kleru katolickiego. Dlatego tak wiele, jak w żadnej innej grupie społecznej, jest wśród nich różnej maści zboczeńców. Ale z Pisma wiemy, że nie chodzi o to, że współżycie jest czymś złym, ale chodzi o to, że człowiek w swojej głupocie wypaczył jego przeznaczenie. Bo współżycie nie jest tylko przeznaczone do prokreacji, ale ono cały czas odnawia to przymierze małżeńskie. Nauka stwierdza obecnie, że współżycie seksualne, poprzez pewne reakcje chemiczne, które zachodzą w organizmie, powodują jeszcze większe scementowanie tego związku. Nie pamiętam jak nazwane są te substancje, ale one wytwarzane są właśnie podczas współżycia. To jest to stałe odnawianie przymierza. To jest ten cel stworzenia żeńskiego i męskiego, a mianowicie prokreacja i stałe utrwalanie więzi małżeńskiej. Wszystko inne jest wypaczeniem. Oczywiście ta moc nie dotyczy tylko ludzi, ale również zwierząt, ale zauważmy, że tylko ludzie byli zdolni do jej wypaczenia, współżyjąc na lewo i prawo i traktując tą siłę jako źródło zaspokojenia swoich namiętności. Musimy więc powiedzieć, że nie ma znaczenia czy ktoś ma tak zwany ślub czy go nie ma. Jeżeli kobieta z mężczyzną współżyje, to oznacza, że zawarli ślub. I każde złączenie z kimś innym tych dwoje jest cudzołóstwem. Oczywiście ten świat, a nawet tak zwani wierzący traktują to inaczej niż mówi Pismo. Otóż oni twierdzą, że seks przed tak zwanym udzieleniem ślubu, to taka sobie przygoda. Potem, po wielu takich przygodach biorą ślub w 2

3 kościele i twierdzą, że kiedy ksiądz odprawił nad nimi swoje obrzędy, to teraz to jest już ślub prawdziwy, zobowiązujący ich do wierności. I uważają, że teraz dopiero byłoby ciężkim grzechem współżyć z kimś innym. Ale oni w większości i tak to czynią i nawet rozwodzą się, bo przecież od początku należą do pokolenia Kaina i to czynili. Jeżeli mężczyzna nie jest pierwszym dla kobiety, a kobieta dla mężczyzny, to ci dwoje żyją w cudzołóstwie czy sobie zdają z tego sprawę czy nie. Chyba, że chodzi o wdowców. Wiem, że jest wiele osób, które nawracają się jako małżeństwo, ale ich związek jest już którymś z kolei i w zasadzie można powiedzieć, że żyją w cudzołóstwie. Jak postąpić w takim przypadku? Czy po nawróceniu powinni wrócić do swych pierwszych partnerów, a przynajmniej wyjść z obecnego związku i być samotnym? Otóż, na takie pytanie odpowiada nam wprost Pismo. (1 Kor. 7:17,20,24) Poza tym, niech każdy żyje tak, jak mu wyznaczył Pan, w takim stanie, w jakim powołał go Bóg; tak też zarządzam we wszystkich zborach. Niech każdy pozostanie w tym stanie, w jakim został powołany. Bracia, niech każdy pozostanie przed Bogiem w tym stanie, w jakim został powołany. A więc widzimy, że momentem wyjściowym jest nasze powołanie. A zatem jeżeli takie małżeństwo się nawraca, to musimy uznać, że oni zostali oczyszczeni z wszelkiego grzechu, w tym również z cudzołóstwa w którym żyli, a obecne ich cielesne zjednoczenie jest złączeniem, które uczynił Bóg. Oczywiście jeżeli mówimy o małżeństwie, powtórzę kolejny raz, to nie ma to nic wspólnego z tym, czy ktoś im udzielił tak zwanego ślubu czy nie. Małżeństwo zawsze bowiem musimy rozumieć jako cielesne zjednoczenie, a nie jako jakieś obrzędy. Natomiast to, czy małżeństwo tak pojęte ma status prawny czy nie, to już jest inna sprawa. U nas ten brak uwarunkowania prawnego małżeństwa nazwano konkubinatem, ale przed Bogiem jest to małżeństwo. Jeszcze jedna sprawa z tym związana. Jak to jest w świetle Pisma z tym, który ubiega się o biskupstwo? Oczywiście znowu mówimy o biskupstwie w znaczeniu Biblijnym. Jest powiedziane, że ma on być mężem jednej żony. (1 Tym. 3:2) Biskup zaś ma być nienaganny, mąż jednej kobiety, trzeźwy, umiarkowany, przyzwoity, gościnny, dobry nauczyciel. W tym wersecie nie chodzi o to, żeby biskup nie uprawiał wielożeństwa, bo to jest zrozumiałe w świetle Bożych przykazań, ale chodzi o to, aby kobieta, która jest jego żoną, była jego jedyną kobietą od początku. Powie ktoś, jak to może się stać, jeżeli ktoś się nawraca po tym, jak już zmieniał kobiety wielokrotnie czy to prawnie się rozwodząc, czy też traktując współżycie seksualne jako przygodę w swoim starym życiu, a teraz ubiega się o biskupstwo? Otóż ja wierzę, a poświadcza mi to Pismo na każdym kroku, że taki wybór na urząd biskupa, jest przewidziany przez Boga przed założeniem świata. I Bóg na pewno postara się o to, aby ten wybrany, żyjąc w tym złym i zepsutym świecie, według reguł i mody tego świata, w swojej bezmyślności i niewiedzy, nigdy nie popełnił tego grzechu. To jest pewne! Jeżeli zostałeś przeznaczony do biskupstwa nigdy nie złączysz się cieleśnie z kobietą, która nie została ci przeznaczona jako żona. Oczywiście ta Boża ochrona dotyczy czasu, kiedy jeszcze nie zostałeś powołany. Bo kiedy łaska na tobie się już objawiła, to już sam decydujesz jak chcesz czynić i jeżeli nie będziesz uciekał od takich złych sytuacji, to może się okazać, że ulegniesz, a wtedy, jeżeli nawet już masz biblijny urząd biskupa, to go utracisz, bo diabeł postara się na pewno o to, aby twój uczynek wyszedł na światło dzienne. Oczywiście jeszcze raz podkreślam, że chodzi o biskupa w rozumieniu biblijnym, a nie takim ogólnym, gdzie biskupi zachowują swoją funkcję pomimo tego, że są pedofilami i różnymi innymi zboczeńcami. Jeżeli zostałeś przewidziany w planach Bożych do biskupstwa, Bóg zatroszczy się o to, aby do czasu kiedy się nawrócisz, nie popełniłeś czegoś nieodwracalnego. Ale oczywiście ta zasada jednej kobiety nie odnosi się tylko do mężczyzny, ale również do kobiety tego, który ma być biskupem. To już w ogóle wywodzi się z tradycji żydowskiej, aby narzeczona każdego Żyda była dziewicą. W tamtych czasach to było oczywiste. Ale ta zasada musi obowiązywać i nas, którzy wywodzimy się z pogan. I znowu, jeżeli zostałeś przeznaczony przez Boga (nie chodzi o wybór przez człowieka), aby być biskupem, to On zatroszczy się o to, abyś poślubił dziewicę, jeżeli twój ślub nastąpi wcześniej niż twoje nawrócenie. Jeżeli natomiast pobieracie się już jako osoby wierzące, to na ciebie spada ta odpowiedzialność. Otóż jeszcze raz powtórzę. Ktoś może się z tym zgodzić lub nie. Ale biskup ma być mężem od zawsze jednej kobiety, a on dla swojej kobiety, ma być jedynym mężczyzną. To jest ważne, bo to obrazuje Chrystusa i Kościół, a małżeństwo biskupa ma być tego wyrazem i przykładem. Bóg takie powołanie przygotowuje i On zatroszczy się o to, aby ten, którego On powołuje sprostał Jego kryteriom. Ja idę jeszcze dalej w tych wnioskach i stwierdzam, że jeżeli jakiś biskup nie wytrzymuje tego kryterium, to powinien się zastanowić czy jest powołany na ten urząd przez Boga. Ale ostatecznie, jak pamiętamy z poprzednich komentarzy, to Bóg decyduje, przez dar. Bo jeżeli człowiek nie ma żadnego objawiającego się daru, to na pewno nie można mówić, że sprawuje urząd biskupa z woli Bożej. To jest ostateczne jedyne i pewne kryterium. Jeszcze jedna uwaga dotycząca zawierania małżeństw. Pismo mówi, że (1 Kor. 7:39) Żona związana jest tak długo, dopóki żyje jej mąż; a jeśli mąż umrze, wolno jej wyjść za mąż za kogo chce, byle w Panu. Chciałem zwrócić tu uwagę na słowa: byle w Panu, bo dotyczą one nas wszystkich. Bo jeżeli mamy do czynienia z sytuacją, w której jedna ze stron jest wierząca, a druga nie, to chociaż by się wydawało, że łączy ich miłość, to bezwzględnie musimy powiedzieć, że nie powinni zawierać tego małżeńskiego związku. To zawsze prowadzi do niebezpieczeństwa dla wierzącego, a przecież nie ma on pewności, że ta druga strona się nawróci. Jak ma wyglądać ta przysłowiowa uczta weselna dla takiego wierzącego, który w oczywisty sposób przekracza przykazanie Pańskie? Czy potrafił będzie się radować na tym przyjęciu przygotowanym w celu radowania się, 3

4 jeżeli będzie zdawał sobie sprawę, że grzeszy? Wątpię! Uważam, że lepiej takiemu wierzącemu pozostać samemu niż wstępować w taki związek. Inna sprawa jest, jeżeli nawraca się jeden z małżonków, a drugi nie. Taka sytuacja dosyć często się zdarza. Jak wtenczas mamy postępować wyjaśnia nam na przykład 7 rozdział Pierwszego Listu do Koryntian UZUPEŁNIENIE małżeństwo i rozwód. W tym miejscu chciałbym uzupełnić ten komentarz o temat rozwodu, bo wydaje się, że w tym temacie jest dużo nieporozumień. Nie wiem, czy uda mi się omówić wszystko w tym temacie, rozwiać wszystkie wątpliwości, ale spróbujmy. Rozpocznijmy od (Mat. 5:31-32) Powiedziano też: Ktokolwiek by opuścił kobietę swoją, niech jej da list rozwodowy. A Ja wam powiadam, że każdy, kto opuszcza kobietę swoją, wyjąwszy powód wszeteczeństwa, prowadzi ją do cudzołóstwa, a kto by opuszczoną poślubił, cudzołoży. Słowo greckie tłumaczone tutaj jako wszeteczeństwo πορνεια oznacza: rozpusta, rozwiązłość, nierząd, cudzołóstwo, prostytucja, wszeteczeństwo. Jest to słowo o bardzo szerokim znaczeniu, i praktycznie w nim zawierają się wszystkie znaczenia polskie związane z tym tematem. Określa ono wszystkie czyny zabronione przez Boga związane z seksualnością. Bardziej skonkretyzowanym słowem związanym z tym tematem jest greckie µοιχεια cudzołóstwo, który to wyraz precyzuje już dokładnie ten grzech związany z seksualnością, a mianowicie jest to wypadek, kiedy dochodzi do współżycia, w którym jeden lub oboje z partnerów byli już poślubieni (nie chodzi tu oczywiście o wdowę lub wdowca). W cudzołóstwie chodzi bowiem o przystanie kobiety (poślubionej) do innego mężczyzny lub przystanie mężczyzny poślubionego do innej kobiety. Oczywiście cały czas musimy mieć na uwadze, kiedy następuje zaślubienie mężczyzny i kobiety, to znaczy wtedy, kiedy złączą się ciałem. Dokładnie wyjaśniam te słowa w komentarzu do Dz.Ap Co wynika więc z tych wersetów Mat.5:31-32? Otóż wynika z tych wersetów, że jeżeli mężczyzna oddali swoją kobietę z innego powodu niż rozpusta, rozwiązłość, nierząd, cudzołóstwo, prostytucja, wszeteczeństwo czyli pornea, to ponosi odpowiedzialność jeżeli ona scudzołoży. Ale to nie znaczy, że taka, nazwijmy to kobieta niesłusznie odprawiona, ma prawo złączyć się z innym mężczyzną. Nie, bo ona w takim wypadku prowadzi do cudzołóstwa tego innego mężczyznę. A zatem widzimy, że jedno złamanie Bożego Prawa prowadzi do ciągu grzesznych czynów. Pierwszy grzeszny czyn dotyczy tego, który bezpodstawnie odprawił swoją kobietę. I teraz jeżeli ona nie pozostanie sama, to wina za jej cudzołóstwo spada częściowo na tego odprawiającego. Ale również i ona ponosi winę, bo doprowadziła do cudzołóstwa innego mężczyznę, jeżeli nie pozostała sama. Ale i ten mężczyzna, który ją poślubia jest winny cudzołóstwa, bo ją poślubił. A zatem odprawienie przez męża (rozwód) kobiety niewinnej (nazwijmy niewinnej pornea), obciąża zawsze tego męża, który dokonał rozwodu. Ale nawet w takim wypadku odprawiona kobieta nie ma prawa złączyć się z innym. Ale przyjmijmy drugą sytuację, a mianowicie, że kobieta dopuściła się pornea i została odprawiona czyli mąż się z nią rozwiódł według Prawa. Otóż oczywistym jest, że mąż nie jest w takim wypadku obarczony żadną odpowiedzialnością, bo nie prowadzi rozwodem, swojej żony do cudzołóstwa, bo ona znajduje się już w pornea, które to słowo zawiera w sobie znaczenie cudzołożyć. A zatem nie ma żadnej winy, że się mąż chce w takiej sytuacji rozwieść. On już ją swoim czynem nie prowadzi do cudzołóstwa, bo ona już w tym złym jest. Ale jest pytanie czy mężczyzna ma prawo drugi raz się w takiej sytuacji ożenić. Otóż uważam, że formalnie ma takie prawo, bo nie ma nigdzie napisane, że nie! Ale ostatecznie decyduje zawsze prowadzenie Ducha. Formalnie nie jest powiedziane, że nie, ale ostatecznie dla każdego przypadku decyduje Duch Święty, który w celu prowadzenia nas został nam dany. Będziemy analizować kolejne wersety w tym temacie i wyciągać z nich wnioski. Ale przedtem jeszcze sytuacja, kiedy mężczyzna cudzołoży i kobieta, jego żona postanawia od niego odejść. Oczywiście wbrew temu co niektórzy mówią, ona ma prawo do tego aby odejść. Pokażemy później wersety, które to potwierdzają. Ale czy może złączyć się z innym mężczyzną w takim wypadku? Otóż nie! Kobieta musi pozostać sama lub powrócić do męża jeżeli chce. Dlaczego? Otóż, powiedzmy na razie tylko, że kobieta nie jest równa mężczyźnie. Ona została stworzona z mężczyzny i dla mężczyzny. Pamiętamy, że wszystkie stworzenia jakie Bóg uczynił cechowały się tym, że były to oryginały. Zawsze Bóg tworzył samca i samicę wśród zwierząt, ptaków, płazów i czegokolwiek. Zawsze samca tworzył Bóg i zawsze równocześnie samicę tworzył Bóg. Jedynie w stosunku do człowieka widzimy, że postąpił inaczej. On stworzył mężczyznę, a inne stworzenia miały być pomocą dla mężczyzny. Ale jak czytamy w Piśmie, wśród oryginalnych stworzeń Bożych, nie znalazła się odpowiednia pomoc dla człowieka. (1 Moj. 2:20) Nadał tedy człowiek nazwy wszelkiemu bydłu i ptactwu niebios, i wszelkim dzikim zwierzętom. Lecz dla człowieka nie znalazła się pomoc dla niego odpowiednia. A zatem Bóg stworzył kobietę. Ale zauważmy, że nie stworzył ją, nazwijmy to oryginalnie, tak jak wszystkie samice, ale wykorzystał do tego już to, co sam stworzył, a mianowicie mężczyznę. A zatem kobieta, jako jedyna samica została stworzona ze stworzenia, a nie oryginalnie jak wszystkie inne. Według współczesnej nauki nie możemy się temu nawet specjalnie dziwić, ponieważ w mężczyźnie istnieje chromosom męski Y oraz równocześnie chromosom żeński X. Podczas gdy kobieta posiada tylko chromosomy żeńskie XX. A zatem ona nie może być nigdy równa mężczyźnie już nawet z tytułu stworzenia. Ale to nie wszystko. 4

5 Otóż Bóg jest sprawiedliwy i nawet w takiej sytuacji, to jest w sytuacji, że kobieta nie jest tym oryginalnym pierwszym stworzeniem, ale została stworzona ze stworzenia, On uznał na początku równość jej z mężczyzną. I czytamy w Piśmie, że kiedy omawiano z Panem Jezusem Zakon, który dopuszcza wielożeństwo i możliwość odprawienia żony, Pan Jezus stwierdził, że tak od samego początku nie było. I rzeczywiści w momencie stworzenia, na początku widzimy kobietę zrównaną z mężczyzną. Ale potem wydarzyła się rzecz straszna, a mianowicie kobieta została zwiedziona przez szatana. Nigdy Adam, jako oryginalne stworzenie Boga, nie mógłby być zwiedziony przez szatana. Do tego zdolna była jedynie kobieta, jako stworzenie nieoryginalne. Oczywiście kobieta już mogła zwieść Adama, ponieważ ona była z niego i ona miała do niego w związku z tym, nazwijmy to, dojście. I tak się też stało. Adam nigdy by nie upadł, jeżeli nie byłoby kobiety. Jedynie kobieta nie była oryginalnym stworzeniem w tym czasie i jedynie ona mogła być zwiedziona przez szatana, co też on wykorzystał. I po tym wydarzeniu, ona już w żaden sposób nie mogła być równa mężczyźnie. Stąd naród żydowski, wiedząc o tym wszystkim, już nigdy nie pozawala kobiecie zająć stanowiska równego mężczyźnie. Stąd wielożeństwo i nierówność kobiety i mężczyzny. Ale tak od początku jak wiemy nie było. I chociaż Pan Jezus przez swoje dzieło przywraca sytuację jak na początku (omówimy to później) to jednak konsekwencje wypowiedzianych słów Boga do kobiety aktualne są do końca świata. (1 Moj. 3:16) Do kobiety zaś rzekł: Pomnożę dolegliwości brzemienności twojej, w bólach będziesz rodziła dzieci, mimo to ku mężowi twemu pociągać cię będą pragnienia twoje, on zaś będzie panował nad tobą. Tutaj to mamy! A zatem widzimy ustanowione panowanie mężczyzny nad kobietą i nierówność praw tych dwojga. Zatem kobieta odchodząca od męża w wypadku jego cudzołóstwa, ma prawo odjeść, ale nie ma prawa się z kimkolwiek łączyć. Bo dalekim powodem cudzołóstwa mężczyzny, powodom sięgającym aż do początku, jest cudzołóstwo kobiety z wężem, w którym przebywał szatan. Potwierdzeniem również tego, że kobieta ma prawo do jednego zaślubienia jest też jej budowa fizyczna, która określa tylko jeden raz możliwość utraty dziewictwa, czego u mężczyzny nie ma. Nawet dla wdowy mamy zalecenie Pawła, aby pozostała sama. Oczywiście to nie znaczy, że mąż, który cudzołoży nie ma grzechu, albo że obciążona w tym wypadku jest kobieta. W żadnym razie. Mąż ma na sobie swoją winę swojego cudzołóstwa, ale odchodząca od niego w takim wypadku kobieta nie ma prawa łączyć się z kimkolwiek. Nim przejdziemy do omówienia następnych wersetów dotyczących tych tematów powiedzmy, że jedynie w Chrystusie kobiecie Bóg przywraca ten początkowy status, to znaczy jeden mężczyzna i jedna kobieta, ale i tak jeżeli chce uzyskać zbawienie musi się trzymać powyższych zasad i uznać rolę nadrzędną mężczyzny. Natomiast wszystkie inne w tym świecie, będące w tym ruchu na rzecz równouprawnienia kobiet, są w jawnym buncie przeciwko Bogu i w pełni objawiają zwodniczego ducha tego świata. Uważam nawet, że powinniśmy jako mężczyźni unikać zatrudnienia, gdzie naszym przełożonym miałaby być kobieta, bo ona nie ma prawa panować nad mężczyzną. Z mojej obserwacji wynika, że poczynania kobiet będących na różnych stanowiskach kierowniczych są z reguły głupie i szkodliwe, ponieważ one same są zwiedzione. Ale analizujmy następne wersety. Otóż, mamy tutaj wersety, w których skład wchodzi omawiany A mianowicie: (Mat. 19:3-9) 3. I przyszli do niego faryzeusze, kusząc go i mówiąc: Czy wolno odprawić żonę swoją dla jakiejkolwiek przyczyny? 4. A On, odpowiadając, rzekł: Czyż nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył męskie i żeńskie? 5. I rzekł: Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i połączy się z kobietą swoją, i będą ci dwoje jednym ciałem. 6. A tak już nie są dwoje, ale jedno ciało. Co tedy Bóg złączył, człowiek niechaj nie rozłącza. 7. Mówią mu: Czemuż jednak Mojżesz nakazał dać list rozwodowy i odprawić ją? 8. Rzecze im: Mojżesz pozwolił wam odprawiać swoje kobiety ze względu na zatwardziałość serc waszych, ale od początku tak nie było. 9. A powiadam wam: Ktokolwiek by odprawił kobietę swoją, z wyjątkiem przyczyny wszeteczeństwa (pornea), i poślubił inną, cudzołoży, a kto by odprawioną poślubił, cudzołoży. Otóż, powyższe wersety potwierdzają to, co powiedzieliśmy już wcześniej. W wersecie 3 faryzeusze zadają pytanie, czy mężczyzna (człowiek) może dla każdej przyczyny oddalić swoją kobietę. Oni wiedzieli, że według prawa przekazanego im przez Mojżesza, jest taka możliwość. Ta każda przyczyna może oznaczać na przykład to, że komuś żona przestała się już podobać. A Pan Jezus odpowiada im w 4 wersecie, że właśnie Bóg stworzył męskie i żeńskie. I 5 werset mówi, że mężczyzna opuści swoją rodzinę, aby złączyć się na podstawie tej mocy Boga ze swoją kobietą i oni staną się dzięki tej łączącej mocy Boga jednym ciałem w.5. I w tym samym 5 wersecie jest powiedziane, że co Bóg w ten sposób swoją mocą (męskie-żeńskie) złączył, człowiek nie ma prawa rozłączać. Chociaż człowiek decyduje o tym złączeniu, to jednak tak naprawdę łączy Bóg, bo On stworzył tą łączącą moc. Zauważmy, że mianem człowieka jest tu określony mężczyzna. A zatem Pan Jezus rozpatruje tutaj prawo Mojżesza, w którym kobieta w ogóle nie miała prawa do opuszczenia męża. Wiemy, że dopiero Nowe Przymierze, to w Jezusie Chrystusie daje jej prawo opuszczenia męża z nakazem nie łączenia się z żadnym innym mężczyzną. 5

6 A zatem w Nowym Przymierzu mąż nie ma prawa odprawić swojej żony według swojego widzimisię, tak jak to było możliwe w Zakonie oprócz, gdyby dopuściła się porneos. I w 9 wersecie Pan Jezus mówi, że było to w Zakonie dozwolone, ze względu na zatwardziałość serc Izraelitów. O co chodzi? Otóż, tak jak wspomniałem, Żydzi studiując Torę doskonale wiedzieli o winie kobiety i o charakterze jej stworzenia. A zatem ich serca z tego powodu były twarde w stosunku do kobiety, i oni nie pozwolili, aby ona kiedykolwiek miała równe prawa z mężem. I wyrazem tej zatwardziałości było prawo do odprawienia swojej żony, jak i wielożeństwo. Ale jak mówi Pan Jezus od początku tak nie było, a On przyszedł przywrócić to, co utracone zostało na początku. A zatem w 9 wersecie Pan Jezus zakazuje oddalania swojej żony za wyjątkiem porneos i mówi, co musimy bardzo uważnie przyjąć, że taki mężczyzna, który oddali swoją żonę (za wyjątkiem porneos), nie ma prawa poślubić żadnej innej kobiety, nawet dziewicy, ani też oczywiście takiej, która została odprawiona. A zatem te omawiane wersety potwierdzają nam to, co mówiliśmy wcześniej z tym, że bardziej nam to jeszcze wyjaśniają. Dodatkowo możemy powiedzieć, że w Chrystusie nie ma możliwości rozwodu, dlatego że Prawo Mojżesza do odprawienia żony przestaje istnieć, bo tak nie było od początku, a jedyny powód jaki usprawiedliwiałby odprawienie swojej żony, czy pozostawienie męża przez żonę, pornea, w Chrystusie przecież nie ma miejsca. Innymi słowy, jeżeli mąż lub żona dopuszcza się jakieś formy pornea, to jest oczywiste, że nie znajduje się w Chrystusie, bo w Nim jest to niemożliwe. No, ale praktycznie powtórzmy jeszcze raz. Jeżeli rozpatrujemy małżeństwo wierzących, to tylko jakaś forma pornea uczyniona przez kobietę daje prawo mężowi do rozwodu i poślubienia innej dziewicy, i powinien jeszcze mieć potwierdzenie Ducha w tej sprawie. W sytuacji odwrotnej kobieta wierząca może oczywiście odejść od męża, ale nie ma prawa poślubić kogokolwiek innego. Ma pozostać sama, albo powrócić do męża. Zwrócę jeszcze tylko uwagę na 9 werset, bo taką opinię gdzieś czytałem, a mianowicie, że mężczyzna z tytułu swej wyższości stworzenia, ma możliwość odprawić jednak swoją żonę, gdy znajdzie jakieś powody (oprócz oczywiście wszeteczeństwa), byleby tylko ta inna kobieta, którą ewentualnie poślubi, była dziewicą. Ale ten 9 werset wyraźnie rozgranicza oba przypadki i mówi, że poślubiając inną cudzołoży. A ta inna kobieta w domyśle jest dziewicą, bo o nie dziewicy (nie chodzi o wdowę), czyli rozwódce, jest powiedziane w drugiej części tego wersetu. Myślę, że widzimy to, że mąż ma większą odpowiedzialność za kobietę niż ona za niego. Bo jemu nie tylko nie wolno po odprawieniu niewinnej żony, pojąć innej, nawet dziewicy, ale jeszcze ponosi współodpowiedzialność przed Bogiem, kiedy ona w takim wypadku będzie cudzołożyć. Analizujmy następne wersety. Przeczytajmy wersety Mar Są one w zasadzie powtórzeniem tych z Mateusza, ale trzy ostatnie uzupełniają nasze informacje. (Mar. 10:10-12) A w domu pytali go uczniowie znowu o to samo. I rzekł im: Ktokolwiek by rozwiódł się z żoną swoją i poślubił inną, popełnia wobec niej cudzołóstwo. A jeśliby sama rozwiodła się z mężem swoim i poślubiła innego, dopuszcza się cudzołóstwa. Otóż, widzimy na podstawie tych wersetów to, co powiedzieliśmy już wcześniej, a mianowicie, że Jezus w swej nauce zrównuje odpowiedzialność kobiety i mężczyzny w sprawie rozwodu. Przypomnijmy sobie, że w poprzednio omawianych urywkach Pisma, Jezus tłumaczy faryzeuszom, dlaczego Zakon Mojżesza w tym na co pozwalał, niedomagał. A mianowicie, bo tą niewinną odprawioną kobietę narażał na grzech. A my wiemy, że Paweł pisał, że jeżeli czynimy coś, co gorszy naszego brata, to powinniśmy tego zaniechać. A tu jest coś gorszego, bo odprawienie niewinnej kobiety prowadzi ja wręcz do cudzołóstwa. A zatem Pan Jezus nie dozwala czegoś takiego. Ale tutaj w tych wersetach, biorąc pod uwagę, tak jak było na początku, rozpatruje zachowanie żony równorzędnie z zachowaniem męża. I mówi w tych wersetach, że jeżeli mąż rozwiedzie się z żoną i poślubi inną (nawet dziewicę) to dopuszcza się wobec niej cudzołóstwa, i również jeżeli żona rozwiedzie się z mężem i poślubi innego to również cudzołoży. To jest ten powrót w Chrystusie do tego, co na początku. Nie ma rozwodu z żadnej strony, bo nie ma grzechu. Ale jeżeli pojawi się grzech z którejś strony, to już to Nowe Przymierze w Chrystusie nie obowiązuje i mąż ma wtedy wyższe prawa od żony, co już omówiliśmy. Powiedzmy jeszcze raz wyraźnie. W Chrystusie kobieta zrównana jest z mężczyzną. (1 Kor. 11:11-12) Zresztą, w Panu kobieta jest równie ważna dla mężczyzny, jak mężczyzna dla kobiety. Albowiem jak kobieta jest z mężczyzny, tak też mężczyzna przez kobietę, a wszystko jest z Boga. Nie ma żadnego rozwodu, bo nie ma przyczyny. Kobieta nie dysponuje własnym ciałem, ale mężczyzna. I odwrotnie. (1 Kor. 7:4-5) Nie żona rozporządza własnym ciałem, lecz mąż; podobnie nie mąż rozporządza własnym ciałem, lecz żona. Nie strońcie od współżycia z sobą, chyba za wspólną zgodą do pewnego czasu, aby oddać się modlitwie, a potem znowu podejmujcie współżycie, aby was szatan nie kusił z powodu niepowściągliwości waszej. Ani mężczyzna nie opuszcza kobiety swojej, ani ona jego. Czy mówimy tu o jakiejś nierealnej doskonałości? Nie! Otóż mówimy tu o tym jak było na początku! To w Chrystusie zostaje po prostu przywrócone. Ale jeżeli jedna ze stron uczyni coś złego, to wtedy nie możemy już powiedzieć, że oni jako małżeństwo są w Chrystusie, ale zaczyna na nowo obowiązywać prawo, nazwijmy to ogólne, i takie przypadki właśnie omawiamy. Jeszcze jedna uwaga, a mianowicie, że chociaż przed Bogiem w Chrystusie kobieta jest równie ważna dla mężczyzny, jak mężczyzna dla kobiety, to jednak mamy szereg wersetów wyjaśniających co to znaczy i jaka ta 6

7 kobieta, żona powinna być. W małżeństwie, w Chrystusie realizuje się po prostu również to, że mąż ma panować nad kobietą. Oczywiście ma to być realizowane w Bogu, a zatem w miłości i według Bożych zasad. Przejdźmy do następnych wersetów. Myślę, że celem uzupełnienia powinniśmy przeczytać sobie teraz Efez oraz ITym Nie będę tutaj przytaczał tych wersetów. Mamy jeszcze 7 rozdział I Listu do Koryntian. (1 Kor. 7:1-2) A teraz o czym pisaliście: Dobrze jest, jeżeli mężczyzna nie dotyka kobiety; Jednak ze względu na niebezpieczeństwo wszeteczeństwa, niechaj każdy ma swoją żonę i każda niechaj ma własnego męża. Nie chcę w tej chwili rozważać dlaczego lepiej jest dla mężczyzny nie łączyć się z kobietą. Jeżeli uważnie przeczytamy cały 7 rozdział, to możemy wyciągnąć bardzo wiele wniosków na ten temat. Tu nie chodzi o zabranianie zawierania związków małżeńskich. Tu chodzi o dobrowolność, aby z tego zrezygnować, jeżeli oczywiście nie stanie się to powodem pornea. Dlatego 2 werset tego siódmego rozdziału mówi, że ze względu na takie niebezpieczeństwo niech każdy ma swoją kobietę i każda ma swojego mężczyznę. Słowo każdy w tym wypadku nie oznacza wszystkich, ale każdego, kto takim niebezpieczeństwem pornea jest zagrożony. Myślę, że to rozumiemy. Powodem tego, że stan bezżenny jest lepszy od małżeńskiego mogą być na przykład sprawy wymienione w wersetach: (1 Kor. 7:28-29,32-35) 28. A jeśli się ożeniłeś, nie zgrzeszyłeś, a jeśli panna wyszła za mąż, nie zgrzeszyła; wszakże tacy będą mieli doczesne kłopoty, ja zaś chciałbym wam tego oszczędzić. 29. A to powiadam, bracia, czas, który pozostał, jest krótki; dopóki jednak trwa, winni również ci, którzy mają żony, żyć tak, jakby ich nie mieli; Chcę, abyście byli wolni od trosk; kto nie ma żony, troszczy się o sprawy Pańskie, o to, jak by się Panu podobać; 33. A żonaty troszczy się o sprawy tego świata, o to, jak by się podobać żonie, 34. I żyje w rozterce. Także kobieta niezamężna i panna troszczy się o sprawy Pańskie, aby być świętą i ciałem i duchem; mężatka zaś troszczy się o sprawy tego świata, jakby się podobać mężowi. 35. A to mówię dla własnego dobra waszego, nie aby sidła na was zarzucać, lecz abyście postępowali przystojnie i trwali przy Panu ustawicznie. Tak jak powiedziałem, nie to jest tematem tego naszego rozważania. My w tej chwili zastanawiamy się nad małżeństwem i rozwodem. Powyższe wersety skomentujemy dokładnie, kiedy będziemy ten fragment Pisma omawiać. Dodam tylko, że kiedy Pan Jezus wyjaśnia faryzeuszom jak przedstawia się sprawa męża i żony, odpowiedzialności męża za żonę itd., to oni dochodzą do wniosku, że nie warto się żenić. Jest to tym bardziej zadziwiający wniosek, że przecież w Izraelu posiadanie synów było uznawane za błogosławieństwo, a brak ich za przekleństwo. Ale to są czasy ostateczne i Pan Jezus mówi, że pojąć tą prawdę o tym, że lepiej jest się nie żenić niż żenić, pojąć mogą jedynie ci, którym jest to dane. Ale wróćmy do tematu. A więc ze względu na niebezpieczeństwo pornea, niech każdy, który jest tym zagrożony, ma swoją żonę i każda niech ma swojego męża. Pamiętamy, że to słowo każdy nie dotyczy literalnie wszystkich, ale tych wszystkich, których to dotyczy czyli tych zagrożonych pornea. Wersety 3, 4 i 5 mówią nam, że mąż ma prawo do ciała żony i odwrotnie. Oznacza to, że w Chrystusie kobieta nie może mężowi odmówić współżycia, ani mąż żonie, chyba że za obopólną zgodą do czasu, aby szatan tego nie wykorzystał. A zatem odmówienie współżycia cielesnego przez jedną ze stron jest postępowaniem przeciw sprawiedliwości Bożej. Otóż rodzi się pytanie czy jeżeli żona odmawia współżycia cielesnego, to mąż ma prawo w takim wypadku się rozwieść i ponownie ożenić się z dziewicą? Otóż nie! Jest bowiem w Piśmie wymieniony tylko jeden powód rozwodu, a mianowicie gdyby ona dopuściła się pornea. Nie ma innego wymienionego powodu, więc my też nie możemy tego dodawać. Oczywiście on ją może opuścić, ale to też jest nie według sprawiedliwości Bożej. Widzimy znowu, że jedno nieposłuszeństwo rodzi cały ciąg wydarzeń prowadzący do złego. Podobnie jest, kiedy mąż odmawia współżycia z żoną. Znowu może to prowadzić, że ona odejdzie, ale i tak nie wolno się jej z kimkolwiek złączyć. Jest tu tylko ta jedna różnica między nimi, a mianowicie, jeżeli mąż ją odprawi, bo nie chce z nią współżyć, to chociażby pozostał sam, to ponosi z nią współodpowiedzialność jeżeli ona dopuści się cudzołóstwa. Z jednej strony widzimy więc tą odpowiedzialność męża za żonę, a z drugiej strony absolutny zakaz poślubienia innego mężczyzny przez oddaloną kobietę i to bez względu na to, jaki był powód rozwodu. Nawet wtedy, jak już powiedzieliśmy, kiedy to mąż dopuszcza się cudzołóstwa i oddala swoją żonę, to ona i tak nie ma prawa łączyć się z innym. Sprawę o współżyciu Paweł podaje jako zalecenie, a nie rozkaz, ale sprawa opuszczenia, a konkretnie zakaz rozwodu męża i żony nie jest już zaleceniem, ale nakazem Pańskim. Dlatego ze względu na tą odpowiedzialność mamy te wszystkie wersety mówiące, że w tych trudnych czasach lepiej jest pozostać samemu. (1 Kor. 7:8-9) A mówię tym, którzy nie wstąpili w związki małżeńskie, oraz wdowom: Dobrze zrobią, jeśli pozostaną w tym stanie, w jakim ja jestem. Jeśli jednak nie mogą 7

8 zachować wstrzemięźliwości, niechaj wstępują w stan małżeński; albowiem lepiej jest wstąpić w stan małżeński, niż gorzeć. Wersety 10, 11 są potwierdzeniem tego, o czym już mówiliśmy. (1 Kor. 7:10-11) Tym zaś, którzy żyją w stanie małżeńskim, nakazuję nie ja, lecz Pan, ażeby żona męża nie opuszczała, A jeśliby opuściła, niech pozostanie niezamężna albo niech się z mężem pojedna; niech też mąż z żoną się nie rozwodzi. Widzimy, że jest to nakaz Pański, aby żona męża nie opuszczała, a jeśli upuściła, ma tylko dwa wyjścia, a mianowicie powrócić lub pozostać sama. Również mąż ma żony nie odrzucać. Jednak nie jest napisane, że bezwzględnie ma pozostać sam, bo może zaistnieć powód pornea, a wtedy nie jest napisane, że ma pozostać sam. A więc ma możliwość w takim wypadku ponownie ożenić się, ale z dziewicą. Ale ta sprawa, jak już powiedzieliśmy powinna być według prowadzenia Ducha. W następnych wersetach mamy omówioną sytuację małżeństw mieszanych, to znaczy pogańsko chrześcijańskich. Ale tu jedna uwaga. W naszej kulturze podobno wszyscy są chrześcijanami. Z nazwy pewnie tak, ale na pewno nie z wiary i nowego narodzenia. A zatem definicję wierzącego musimy przyjąć jako tego, który narodził się na nowo lub jest na tej drodze jako wierzący. A zatem małżeństwo nowonarodzonego z Ducha z partnerem, który mówiąc dokładnie nie jest uczniem Jezusa (według tego jak wyjaśnialiśmy to już wcześniej) musi być traktowane jako małżeństwo mieszane i nazwijmy tą drugą stronę poganinem. A zatem, jeżeli poganin lub poganka w takim związku z wierzącym zgadza się na współżycie, mamy zalecenie, aby się nie rozwodzić. To jest jasne. (1 Kor. 7:12-14) Pozostałym zaś mówię ja, nie Pan: Jeśli jakiś brat ma żonę pogankę, a ta zgadza się na współżycie z nim, niech się z nią nie rozwodzi; I żona, która ma męża poganina, a ten zgadza się na współżycie z nią, niech się z nim nie rozwodzi. Albowiem mąż poganin uświęcony jest przez żonę i żona poganka uświęcona jest przez wierzącego męża; inaczej dzieci wasze byłyby nieczyste, a tak są święte. Sprawa się komplikuje kiedy poganin chce się rozwieść. Otóż, na podstawie Pisma oczywiście może, ale zachodzi pytanie, czy wierzący może ponownie zawrzeć małżeństwo? Musimy znowu powrócić do tego, co już wiemy, bo nie ma wyraźnie polecenia Bożego w tej sprawie. Otóż, formalnie mężczyzna wierzący ma prawo w takiej sytuacji drugi raz się ożenić, ale jak już powiedziałem powinien szukać woli Bożej w tej sprawie. Mówi o tym (1 Kor. 7:17) Poza tym, niech każdy żyje tak, jak mu wyznaczył Pan, w takim stanie, w jakim powołał go Bóg; tak też zarządzam we wszystkich zborach. To jest to kierownictwo Ducha w sprawach, które jakby w Piśmie nie są dopowiedziane. Bo mamy wersety (1 Kor. 7:26-27) Sądzę więc, że w obliczu groźnego położenia dobrze jest człowiekowi pozostać takim, jakim jest. Jesteś związany z żoną? Nie szukaj rozłączenia. Nie jesteś związany z żoną? Nie szukaj żony. A zatem w obu wypadkach, kiedy mężczyzna formalnie ma prawo do ponownego ożenienia się (oczywiście z dziewicą i oczywiście wierzącą), to znaczy w wyniku pornea żony i odejścia żony poganki, powinien zastanowić się nad zaleceniem z wersetów 17, 26, 27. Natomiast tak jak już powiedzieliśmy, kobieta wierząca nie ma prawa drugi raz złączyć się z mężem, bez względu na okoliczności, chyba, że jest wdową, ale i tu ma zalecone, aby tego nie czynić. (1 Kor. 7:28) A jeśli się ożeniłeś, nie zgrzeszyłeś, a jeśli panna wyszła za mąż, nie zgrzeszyła; wszakże tacy będą mieli doczesne kłopoty, ja zaś chciałbym wam tego oszczędzić. Z powyższego wersetu widzimy, że tylko panna może wyjść za mąż i nie jest to grzechem. A to słowo greckie panna παρθενος oznacza: dziewica! A więc tylko dziewica może wyjść za mąż nie popełniając grzechu, bo jak już powiedzieliśmy ślub w oczach Bożych jest wtedy, kiedy dwoje staje się jednym ciałem, a kobiecie wolno to uczynić tylko raz (wyjątkiem są wdowy). Mamy również wersety: (1 Kor. 7:17,20,24) 17. Poza tym, niech każdy żyje tak, jak mu wyznaczył Pan, w takim stanie, w jakim powołał go Bóg; tak też zarządzam we wszystkich zborach. 20. Niech każdy pozostanie w tym stanie, w jakim został powołany. 24. Bracia, niech każdy pozostanie przed Bogiem w tym stanie, w jakim został powołany. Te wersety załatwiają wszystkie sytuacje w zakresie małżeństw i rozwodów przed nawróceniem. Po prostu Pismo zaleca, aby każdy żył w takim związku, w jakim został powołany, bez względu na przeszłość. Jest to logiczne i słuszne, bo zabezpiecza przed jakimiś irracjonalnymi czynnościami w tym temacie. Na przykład, aby odprawić trzecią żonę, z którą ktoś akurat żyje i powrócić do pierwszej, która też powinna rozstać się dajmy na to z drugim mężem. Nie! Te kolejne małżeństwa były grzeszne w swej istocie, ale były to jedne z wielu grzechów jaki człowiek popełnia przed powołaniem. I w momencie powołania przez wiarę zostajemy usprawiedliwieni. I człowiek zostaje obmyty ze wszystkich grzechów, również z cudzołóstwa, i stąd ten moment jest początkiem nowego życia, jako osób wykupionych drogocenną krwią Jezusa Chrystusa. A zatem teraz nie ma już prawa nikt grzeszyć, również cudzołożyć, bo podeptałby w ten sposób krew Chrystusa i znieważył Ducha łaski. Dlatego powyższe wersety mówią o stanie początkowym człowieka w momencie powołania, również jeżeli chodzi o małżeństwo. Powołani kobieta i mężczyzna powinni pozostać w tym stanie małżeństwa w jakim zostali powołani. Przeczytajmy na koniec naszych rozważań jeszcze raz cały siódmy werset Pierwszego Listu do Koryntian i spróbujmy to wszystko razem podsumować. A więc w Chrystusie nie ma rozwodu, bo On przywraca to, co było na początku, to znaczy złączenie kobiety i mężczyzny i równość praw tych dwojga przed Bogiem z zastrzeżeniem właściwej postawy kobiety podległej 8

9 mężowi z uwagi na to, że to kobieta uległa zwiedzeniu. Jeżeli dochodzi jednak do jakichś złych sytuacji w małżeństwie, to musimy sobie przede wszystkim zdać sprawę, że on, ona lub oboje wychodzą z Chrystusa. A zatem mamy jedyny wypadek, kiedy mąż może rozwieść się z żoną, a mianowicie, kiedy ona dopuściła się pornea, w którym to słowie zawiera się również cudzołóstwo. W takim wypadku nie jest powiedziane, że mężczyzna nie może poślubić innej kobiety, byleby była to dziewica i również, jak zaleca nam Pismo, powołana. Ale ostatecznie decyduje w tej sprawie kierownictwo Ducha, bo Pismo mówi również, że jeżeli nie jesteśmy związani z kobietą, to mamy tego związania nie szukać. Ale ze względu na niebezpieczeństwo pornea, mężczyzna ma prawo poślubić inną wierzącą dziewicę. Jeżeli sytuacja jest odwrotna, to znaczy mąż dopuszcza się pornea, żona może go opuścić, ale musi pozostać sama. Nie ma innego powodu, aby żona opuszczała męża, a mąż żonę, jeżeli oboje są nowonarodzeni w Chrystusie. Jeśliby już jednak doszło do opuszczenia męża przez żonę, to oczywiście jest to przeciw nakazowi Pana i żona musi pozostać sama lub zdecydować się na powrót. Jeśliby mąż opuścił żonę (oprócz oczywiście pornea) to również musi pozostać sam, bo w przeciwnym razie cudzołoży wobec niej. Powtórzmy jeszcze raz pytanie, czy kiedy żona opuszcza męża i pozostaje sama, mąż ma prawo złączyć się z inną kobietą? Uważam, że nie, bo Pan Jezus mówi tylko o jednym dozwolonym przypadku, a mianowicie w wypadku pornea żony. Również obowiązkiem małżonków jest oddawać własne ciało drugiemu. Ale odmówienie współżycia również nie upoważnia męża do złączenia się z inną kobietą, bo taki powód nie jest po prostu wymieniony. Oczywiście odmowa współżycie jest przeciwko zasadom Pisma i jeżeli mąż dopuści się w takim przypadku cudzołóstwa to współodpowiedzialność ponosi żona. I odwrotnie jest podobnie. Zapewne są jeszcze inne różne sytuacje, które tutaj nie omówiliśmy. Może przy komentowaniu poszczególnych wersetów wyjdą te sprawy. Tyle na razie na ten temat Ja zakończyłem ten temat, ale Bóg nie. Dlatego muszę teraz dopisać to, co Bóg objawił mi na temat kobiety. Otóż zauważamy w Piśmie, że kobieta po upadku, to jest po tym, kiedy została zwiedziona przez szatana, traci jakby prawo do tego słowa człowiek. Może brzmi to bardzo kontrowersyjnie, ale tak jest. Greckie słowo człowiek to ανθρωπος. I kiedy Pan Jezus mówi o mężczyźnie, który opuści swojego ojca i matkę i złączy się z kobietą swoją, to nazywa tego mężczyznę człowiekiem. Kiedy wyjaśnia, że mężczyzna nie ma prawa odprawić swojej żony oprócz wszeteczeństwa, to używa w stosunku do niego słowa człowiek. Również, kiedy jest mowa o stworzeniu ciała kobiety wyraźnie jest rozróżnione między człowiekiem mężczyzną, a stworzeniem nazwanym kobietą. (1 Moj. 2:21-25) 21. Wtedy zesłał Pan Bóg głęboki sen na człowieka, tak że zasnął. Potem wyjął jedno z jego żeber i wypełnił ciałem to miejsce. 22. A z żebra, które wyjął z człowieka, ukształtował Pan Bóg kobietę i przyprowadził ją do człowieka. 23. Wtedy rzekł człowiek: Ta dopiero jest kością z kości moich i ciałem z ciała mojego. Będzie się nazywała mężatką, gdyż z męża została wzięta. 24. Dlatego opuści mąż ojca swego i matkę swoją i złączy się z kobietą swoją, i staną się jednym ciałem. 25. A człowiek i jego kobieta byli oboje nadzy, lecz nie wstydzili się. Ona, kobieta była dla człowieka czyli mężczyzny. (Kazn. 7:28) Czego jeszcze szukam, a czego nie znalazłem, jest to: W tysiącu ludzi znalazłem jednego człowieka, ale wśród nich wszystkich nie znalazłem kobiety. A zatem z powyższego wersetu widzimy, że Salomon również nie przypisywał kobiecie słowa człowiek. Moglibyśmy tu przytoczyć dziesiątki wersetów potwierdzających ten fakt, że kobieta jakby utraciła prawo do tego słowa człowiek. A więc mamy człowieka mężczyznę i stworzenie z mężczyzny nazwane kobietą. Ale oto są wersety: (1 Piotr. 3:1-4) Podobnie wy, żony, bądźcie uległe mężom swoim, aby, jeśli nawet niektórzy nie są posłuszni Słowu, dzięki postępowaniu kobiet, bez słowa zostali pozyskani, 2. Ujrzawszy wasze czyste, bogobojne życie. 3. Ozdobą waszą niech nie będzie to, co zewnętrzne, trefienie włosów, złote klejnoty lub strojne szaty, 4. Lecz ukryty wewnętrzny człowiek z niezniszczalnym klejnotem łagodnego i cichego ducha, który jedynie ma wartość przed Bogiem. Co się z tego 4 wersetu dowiadujemy? Otóż coś wspaniałego, a mianowicie, że ta wewnętrzna istota mieszkająca w ciele kobiety to człowiek (ανθρωπος) ανθρωπος)!!! A zatem kobieta utraciła jakby prawo do nazwy człowiek nie ze swego pochodzenia jako wewnętrzna istota, ale z powodu swojego ciała! Ale na początku tak nie było. (1 Moj. 1:27) I stworzył Bóg człowieka na obraz swój. Na obraz Boga stworzył go. Jako mężczyznę i niewiastę stworzył ich. W tym wersecie widzimy, że Bóg stworzył człowieka jako jeden rodzaj. On go stworzył na swoje podobieństwo, to znaczy stworzył go jako duszę i dał mu swój klejnot, to znaczy ducha ludzkiego. Tak Bóg stworzył człowieka. Ale umieścił go w różnych ciałach. W ciele mężczyzny i to był człowiek, i w ciele kobiety. Ale ciało kobiety zostało zubożone z uwagi na to, że Bóg je stworzył z ciała już stworzonego człowieka. To ciało kobiety, nie było już w pełni wyposażone jak ciało mężczyzny, a zatem Pismo nie nazywa już kobiety człowiekiem, ale po prostu kobietą. 9