"Drogi wiary" nr. 3 (5)/2019

Transkrypt

1 Narodowy Kościół Katolicki Nr. 3(5)/2019

2 SŁOWO REDAKTORA Drodzy Czytelnicy! Oddajemy w Wasze ręce kolejny, już numer naszego kwartalnika,,,tym razem po lekkiej modyfikacji. Nowa nazwa naszego kwartalnika to: Drogi wiary. Pismo to jest kierowane nie tylko do wiernych naszego Kościoła, ale do wszystkich ludzi bez względu na przynależność konfesyjną czy też wyznawaną religię. W naszym czasopiśmie chcemy przedstawiać tematy związane z szeroko rozumianym pojęciem religii. Będziemy publikować artykuły nie tylko odnoszące się do całego chrześcijańskiego świata, innych religii czy także różnych aspektów życia społecznego.. Kolejny nasz numer ukazuje się w czasie Adwentu czyli radosnego oczekiwanie na przyjście Pana w tajemnicy świąt Bożego Narodzenia. Niech podczas tego kolejnego adwentu w Waszym życiu i tych kolejnych świętach związanych z tajemnicami Misterium Pana niech sam Chrystus Pan narodzi się w waszych sercach. Z pasterskim błogosławieństwem Bp Grzegorz

3 Życzenia Biskupów Narodowego Kościoła Katolickiego z okazji Świąt Bożego Narodzenia i Nowego 2020 Roku Bóg się rodzi, moc truchleje, Pan niebiosów obnażony; Ogień krzepnie, blask ciemnieje, Ma granice nieskończony. Wzgardzony okryty chwałą, Śmiertelny Król nad wiekami; A Słowo Ciałem się stało i mieszkało między nami Umiłowani w Chrystusie Panu! Wypełnił się czas adwentowego oczekiwania. W tych szczególnych dniach, kiedy dzielimy się opłatkiem, kiedy dar Bożej Miłości, narodził się w ludzkim ciele, składamy życzenia, by Bóg mógł rodzić się nieustannie w każdym z nas, w naszych sercach, poprzez miłość, w tajemnicy pojednania i Eucharystii. Niech radosne, rodzinne Święta Bożego Narodzenia napełnią nas wdzięcznością za dar Tajemnicy Betlejemskiej Nocy, pogłębią naszą miłość i zaufanie, niech umocnią wiarę, wzbudzą nadzieję, przywrócą pokój i jedność. Niech w nadchodzącym Roku Pańskim 2020, Boża Dziecina napełni Was obfitością wszelkich darów, aby przez miłość i dobroć Bóg rzeczywiście się narodził pośród nas. Życzymy osobistego spotkania z nowo narodzonym Panem i niech to spotkanie nas wewnętrznie przemieni i wzmacnia naszą wiarę, nadzieję i miłość. Z darem modlitwy i pasterskim błogosławieństwem. Robert Matysiak Biskup Grzegorz Wyszyński Biskup Hannover / Toruń/Gdańsk Boże Narodzenie 2019 Artur Miłański Biskup

4 Adwent... Adwent oznacza przyjście, przybycie. W tym przypadku przyjście Pana. Adwent jaki obchodzimy dzisiaj jest połączeniem dwóch tradycji chrześcijańskich. Według jednej to okres przygotowania do Narodzenia Pańskiego, według drugiej to czas, w którym skupia się uwagę na przyjście Jezusa sędziego na końcu czasów i akcentuje potrzebę nawrócenia przez pełnienie surowej pokuty. Jest to zatem czas nadziei, modlitwy i radosnego oczekiwania. Adwent obejmuje 4 niedzielę poprzedzające Narodzenie pańskie. Dzieli się na 2 okresy od pierwszej niedzieli do 16 grudnia wierzący kierują serca i myśli o oczekiwaniu przyjścia Jezusa na końcu czasu. Od 17 do 24 grudnia wszystkie teksty liturgiczne dotyczą bezpośrednio przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego. Podczas adwentu w liturgii występują 3 osoby. Trzech bohaterów. Oni są głównymi bohaterami całego adwentu, którzy prowadzą nas na spotkanie z Jezusem. Pierwszy to Izajasz prorok. Najbogatsze w teksty mesjańskie bezgraniczna pewność jego wiary, że Bóg podaruję ludziom swego Mesjasza i swoje zbawienie. Pozwala mu znajdować wzniosłe słowa, które jeszcze dziś stanowią najwyższy wyraz pragnienia Boga przez człowieka. Drugą taką centralną postacią jest Jan Chrzciciel. Lud chrześcijański przenosi się w duchu nad brzegi Jordanu i gorliwie poddaje atmosferze radosnego oczekiwania i wezwania do nawrócenia aktualnego we wszystkich czasach. Trzecią centralną postacią jest matka oczekiwanego. Najświętsza Maria Panna, każdy wierzący, który oddaje się Najświętszej Maryi Panny podczas adwentu w Świętej liturgii wprowadza swoje życie rozważając niewypowiedziany gest miłości. Z jaką miłością dziewica matka oczekiwała syna czuwając na modlitwie i raduje się w swoich uwielbieniach. Czas adwentu to prawdziwy miesiąc maryjny. Podczas adwentu także możemy zobaczyć czy przejście w adwencie przeżywamy w swoim życiu przygotowanie do powtórnego przyjścia Jezusa. Przede wszystkim wspominamy oczekiwanie na historyczne przyjście Pana na na ten świat. W łonie Maryi przez narodziny w Betlejem, następnie czekamy na Jego przyjście do naszej chrześcijańskiej wspólnoty. To i teraz gdzie jesteśmy. Wezwanie do nawrócenia ukazania własnym życiem jego dobroczynności i

5 dobroci. Wreszcie czekamy na jego wielkie przyjście na końcu czasów. Właśnie refleksją nad tym ostatnim przyjściem rozpoczyna się adwent z pierwszą z czterech niedziel. Przyjdź Panie Jezu! Warto zatrzymać się na chwilę na ostatecznym przyjściu Pana. Okres adwentu nadaje szczególny koloryt i intensywność w oczekiwaniu, szczęśliwego spełnienia nadziei ukazywania się chwały wielkiego Boga i naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa. Chrystus przyszedł w naszym ludzkim ciele po śmierci na krzyżu. Ukazał się jako zmartwychwstały. Szczególnym wyrazem takiego pierwotnego kultu chrześcijańskiego jest aramejskie zawołanie Marana tha! Znajdujące się na końcu pierwszego listu do Koryntian. Liturgicznej części Didache, którego tekst wydaje się starsze od samej redakcji Ewangelii. Dla nas perspektywa się zmieniła, ale zapał oczekiwania nie powinien z tego powodu słabnąć. Ostateczne przyjście Pana co prawda ciągle odsuwa się w czasie ale jest nieuchronne w miarę upływu czasu. Wszystko ulega zniszczeniu. Lecz nadzieja paruzji i umierania nawet jeśli teraz z radością zbieramy się wokół Zmartwychwstałego obecnego w sposób niewidzialny a jednak realny nie gasi to naszego pragnienia kompletowania go takim jakim jest. Dlatego być może najlepszym symbolem adwentu jest pusty tron Pana, który przedstawiony w niektórych starożytnych mozaikach Rzymu i Rawenny. Adwent przygotowuje nas do Narodzenia Pańskiego. Niezaprzeczalna prawda ta wyłania się z tekstów liturgicznych. Przede wszystkim w drugiej części tego okresu uroczystość Narodzenia Pańskiego przedstawiana jest jako zbawczy cel. Oczekujemy że Bóg mocą dokonana w nas swojego zbawienia, że Bóg swoją mocą dokona przyjścia na świat jednorodzonego Syna Bożego i wyzwoli z dawnej niewoli. Niejednokrotnie liturgia przywołuje nawet typowo paschalny temat nowego życia. W opozycji do starego życia Adama co może być większą nowością od przychodzącego na świat dziecka. Adwent to oczekiwanie na Pana. Chodzi o czujność dynamiczną która chroni przed niespodziankami i podtrzymuje, że bez angażowania liturgia staję się smutniejsza. Przywołuje do związku z tym niektóre ewangeliczne obrazy. To Panny, które z zapalonymi lampami w dłoniach biegną w nocy na spotkanie Pana młodego. To słudzy, którzy czuwając oczekują na pana niespodziewanie powracającego w środku nocy. To wreszcie wierny, który w postawie gotowości biegnie aby otworzyć drzwi Chrystusowi aby ugościć go przy swoim stole. Podczas wspólnej wieczerzy jak mam przyjąć Pana jeśli nie potrafię Go rozpoznać? On jest obecny nie tylko w znakach liturgii w łamanym chlebie i głoszonym słowie, ale towarzyszy nam w drodze jaką podążał z dwoma uczniami. Dni naszego życia przemijają, jeden podobny do drugiego. Żyjemy w nieustannym pośpiechu, stale zajęci tysiącami obowiązków i spraw do załatwienia. Dokąd zmierzamy? Czym nasze istnienie jest? Szukaniem się bez celu, bez znaczenia. Od kołyski aż po grób. Wielu tak myśli. Również niektórzy chrześcijanie mogą doświadczać tego odrętwienia. Prawie uśpienie codziennością życia pozbawionego

6 sensu dla wierzących. Adwent jest czasem przebudzenia, czasem odzyskania pewności, że Jezus Chrystus wychodzi nam naprzeciw by nadać życiu znaczenie. A jak ja przygotowuję się na ten dzisiejszy adwent? Czy zamierzam razem z Maryją i Janem Chrzcicielem wędrować wspólnie? Adwent to czas wspaniałego przeżycia. Czas radosnego czuwania. Chociaż widzimy stojącego kapłana w kolorach fioletowych, kolorach żałobnych, kolorach pokuty, smutku, żalu, mamy się radować. Wieniec adwentowy, który odlicza z nami czas do narodzin Naszego Zbawiciela, uświadamia nam razem ze spalającą się świecą, jak kruche jest nasze życie. Jak szybko nasze życie się wypala, życie to adwent, to czas, w którym człowiek przygotowuje się na życie wieczne. Narodziliśmy się do życia. W dniu narodzin otrzymaliśmy właśnie taką kartę, która nazywa się adwent- czas oczekiwania. Ale w naszym adwencie, w naszym życiu człowiek do ostatniej chwili nie jest pewien. Człowiek błądzi, ale człowiek również poszukuję. Kiedy przypomnę sobie czasy gdy byłem młody chodziło się na mszę tak zwaną roratnią. Msze roratnie są sprawowane w godzinach bardzo porannych. Jest to godzina piąta, szósta, siódma. Przed każdą mszą świętą są odśpiewane godzinki ku czci Najświętszej Maryi Panny. Pamiętam ten czas, kiedy człowiek jako mały ministrant zasiadał w prezbiterium. Wspólnie z ludem wyśpiewywał godzinki ku czci Najświętszej Maryi Panny. Ciemno na dworze,półmrok w kościele prawdziwy adwent. Kiedy zwrócimy uwagę zauważymy kapłana w białych szatach sprawującego msze wotywne o Najświętszej Maryi Pannie. Msza roratnia różni się od mszy adwentowej. Msza roratnia ma swój taki klimat właśnie, że wychodzimy i wędrujemy razem z najświętszą Maryją Panną. Podążamy razem z Nią do Betlejem. To właśnie Ona przygotowuje nas wierzących na spotkanie z Jej synem. Ona sama zatroskana o swój los i przyszłego dziecka gorliwie modli się do Boga prosząc o siłę łaskę. Nie zdaję sobie sprawy z tego wszystkiego, że również dla niej nie będzie wolnego miejsca na poród. Ale wędruje wraz ze swoim mężem Józefem. Podążają drogą, która zaprowadzi ich do ubogiego miejsca. Do miejsca gdzie spało bydło, pasło się bydło ale nie przeszkadzało to im urodzić Królewicza. Właśnie podczas mszy roratniej możemy także również zwrócić uwagę na jeszcze jeden bardzo ważny symbol. Podczas całej liturgii oprócz wieńca adwentowego na którym palą się świece pali się również tak zwana roratka- świeca poświęcona właśnie Najświętszej Maryi Pannie. Ta świeca właśnie oświetla drogę jej i oświetla drogę naszego adwentu. Czymże jest człowiek jeżeli nie będzie szukał? Nie będzie podążał? Właśnie do szczęścia. I chociaż adwent trwa 4 niedziele pokazuje nam jak bardzo łatwo możemy kroczyć, jak bardzo łatwo możemy w naszym życiu właśnie poszukiwać Boga, jak iść drogą zanim i odnajdywać to co on nam chce dać. Adwent jest czasem wspaniałym chociaż zimnym bo odbywa się w grudniu zazwyczaj już jest śnieg, zimno człowiekowi. Czasem nie chce się z domu ruszyć aby wyjść na spotkanie z Panem. Ale tak naprawdę nagrodę do pokoju pragną zniesienia granic i cała ludzkość usiłuje stać się właśnie jedną wspólnotą. Niestety nie powodzenia w chwilach których ludzie próbują się ze sobą godzić pokazują że egoizm potrafi przekreślić nawet najlepsze intencje. I to jest właśnie adwent podążać drogą aby wyzbyć się tego wszystkiego co nas niepokoi. Powinniśmy czuwać, by być gotowi na spotkanie z Panem. To główne przesłanie mamy pobudzać i mamy być czujni w naszym codziennym życiu. Na przyjście Jezusa jesteśmy gotowi nie wtedy gdy znamy jego dzień i godzinę, ale gdy przeżywamy dobrze każdą chwilę. Zatem bycie czujnym nie oznacza pobudzenia czy strach przed śmiercią nerwowego i dręczącego człowieka. Przyszłość spokojną, niewzruszoną. Nadzieję tego kto dzień po dniu pracuje wiernie dla Ewangelii, radość zbawionych. Okres

7 adwentu rozpoczyna się radosnym obwieszczeniem, że zbawienie ofiarowane jest wszystkim. Idea ta powraca też w innych fragmentach Księgi Izajasza, a dalszy rozwój następuje po owocnym doświadczeniu niewoli babilońskiej. Bóg zawsze pozostaje wierny swoim zbawczym obietnicom. Celem przejścia mnogich Ludów do Jerozolimy jest poznanie woli pana i pragnienie radykalnej przemiany życia. Są to warunki których dzięki możemy dostąpić zbawienia. Idźmy z radością na spotkanie Pana! Pójdźmy do domu Pana. Wyjdźmy na spotkanie jego zbawienia, jego radości i szczęścia. Pragnienie domu do którego zostaniemy przygarnięcie wpisany jest w nas wszystkich a szczególnie, w tych którzy są samotni. Każdy z nas pragnie i szuka bezwarunkowego przygarnięcia. Tylko Bóg może na to pragnienie odpowiedzieć. Trwajmy w oczekiwaniu na naszego Zbawiciela Króla Sprawiedliwości i pokoju. On chciał byśmy i my za sprawą sakramentów otrzymali dar Ducha Świętego, który on w pełni posiada w szczególności potrzeby ducha mądrości i rozumu. Aby w wydarzeniach współczesnego świata rozumniej dostrzegać realizację Bożego planu, niech słowo przywraca nam nadzieję i pozwala dostrzegać niosące pokój i braterstwo odnowionego człowieczeństwa. Niechaj ten adwent będzie dla nas czasem, o którym mówi najpiękniejsza pieśń brewiarzowa: W tym świętym czasie oczekiwania Równajmy ścieżki naszego życia, By Pan nas zastał przygotowanych Na Jego przyjście. Niech się obniżą wyniosłe szczyty, Niech się doliny podniosą w górę, A wszelka droga podąża prosto Do swego celu. Bo już się zbliża Zbawiciel świata Przynosząc światło zbłąkanym w mroku, I każdy człowiek zobaczy Słowo Wcielone dla nas. A kiedy wróci na końcu czasów, By sądzić ludzi za ich uczynki, Niech Jego łaska i miłosierdzie Przeważą winę. Wielbimy Ciebie, Odkupicielu, I Twego Ojca z płomiennym Duchem: Niech będzie chwała przez całą wieczność Najświętszej Trójcy. Amen. ks. kanonik Przemysław Knop

8 Pomoc ubogim Pomoc ubogim to nie tylko wyciągnięcie ręki do drugiego człowieka i zajrzenie w jego problemy. Pomoc człowieka można okazać nawet poprzez jedno małe zdanie. Kiedy pierwszy raz pomogłem człowiekowi poczułem wewnętrzny spokój i radość w sercu. Zrozumiałem, że tak naprawdę każdy człowiek jest ubogi nie tylko materialnie ale i duchowo. Pomagać można na różne sposoby. W naszej parafii pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego w Poznaniu, kierujemy przede wszystkim dla ubogich, rodzin dla osób bezdomnych, opuszczonych, zranionych. Organizujemy różnego rodzaju zbiórki charytatywne. Zbieramy odzież, żywność i wychodzimy do tych ludzi. W dzisiejszych czasach pomoc ubogim ludziom jest bardzo trudna. Otóż każdy człowiek, któremu chcemy pomóc nie zawsze chce przyjąć taką pomoc w postaci odzieży czy żywności. Drugim problemem wychodzącym z pomocą ubogim jest brak zaangażowania innych ludzi. Drugi człowiek, który mógłby się podzielić swoimi dobrami uważa, że od tego jest państwo. Jednak nigdy nie możemy przewidzieć co spotka nas w życiu. Musimy brać pod uwagę to, że każdy z nas mimo to, że jest ubogi duchowo może stać się ubogim materialnie. Za każdym razem gdy organizujemy jakąkolwiek zbiórkę zadajemy sobie pytanie czy damy radę? czy cel, który sobie obieramy uda nam się wywiązać? Kiedy już zaczniemy organizować daną zbiórkę gorliwie modlimy się aby ludzie otworzyli swoje serca, aby wyciągnęli rękę na pomoc do drugiego człowieka. Podczas pracy z ubogimi ludźmi doświadczamy bardzo wiele dobra. Każdy człowiek jest wdzięczny za to, że drugi człowiek potrafi wyciągnąć tą rękę, że potrafi okazać swój szacunek i w momencie kiedy pomagamy drugiemu człowiekowi musimy pamiętać i zdać sobie sprawę z tego, że mamy być podobni do tego człowieka, aby wejść w jego życie aby zrozumieć jego problemy, jego codzienność, to że boryka się z tymi problemami. Musimy sobie uświadomić, że w takim człowieku widzimy Chrystusa, właśnie Chrystus w ubogich ludziach jest najbardziej ukryty. Do takich właśnie ludzi Chrystus wychodzi malutcy i ubodzy. Takim właśnie Chrystus objawił swoją Ewangelię i do takich ludzi wychodził. Na świecie są owszem ludzie wielkiego serca, którzy posiadają ogromne majątki ale są tez i ubodzy duchowo. I kiedy spotykam się z ubogimi czy to z rodzinami czy z osobami, które żyją samotnie doświadczam wiele dobra, każde ich słowo, które zazwyczaj jest pokryte łzami ubogaca wewnętrznie człowieka. Na człowieka ubogiego musimy spojrzeć tak, jak byśmy spoglądali na Chrystusa, który cierpi na krzyżu, bo ubóstwo to jest właśnie cierpienie i ktoś by mógł zadać teraz pytanie na dlaczego taki ubogi nic nie robi w swoim życiu aby wyjść na prostą? Czasami w życiu człowieka tak się układa, że bez pomocy drugiego człowieka nie jest w stanie sam wyjść na prostą, i to właśnie my ludzie wiary, ludzie którzy wierzymy w Chrystusa musimy wyciągnąć rękę do drugiego człowieka, musimy wyjść mu z pomocą i czasami taką pomocą wystarczy nawet gdy spotkamy przy sklepie ubogiego człowieka opuszczonego, brudnego zrobić mały gest chociaż podejść zapytać się czy cokolwiek mu potrzeba? Nie patrzmy na takiego człowieka Pod jednym kontem, że to jest tylko alkoholik czy menel. Spójrzmy na takiego człowieka jak na Chrystusa, bo w takich ludziach Chrystus się ukrywa. W

9 takich ludziach Chrystus, nas doświadcza czy jesteśmy prawdziwymi bliźnimi dla drugiego człowieka. Potrafimy wyjść z pomocą o czym większość ludzi przechodzi obok takiego człowieka nikt nie chce aby drugi człowiek zobaczył, że ja podchodzę do bezdomnego. Czy taki człowiek czuje wstyd obrzydzenie? Właśnie tym bardziej powinniśmy wyciągnąć rękę do tego człowieka, a jeżeli nie potrafimy nie mamy na tyle odwagi aby to uczynić są różne organizacje, które pomagają ubogim, potrzebują wolontariuszy. Nie trzeba do tych ludzi wychodzić można pomagać w ukryciu, można samemu organizować jakiekolwiek zbiórki czy to odzieży czy to żywności i przekazywać do różnych organizacji. Jednakże zaangażowanie w życiu człowieka równa się z poświęceniem. Pomoc ubogim ludziom Uszlachetnia drugiego człowieka. Uszlachetnia przede wszystkim tego, który pomaga jest to nie tylko szkoła, którą człowiek przechodzi w swoim życiu, ale również patrzy zupełnie inaczej na swoje życie. Ubóstwo może spotkać każdego z nas. Każdy z nas dzisiaj jest bogaty jutro może stać się ubogim człowiekiem. Ubóstwo człowieka można porównywać na różne sposoby. Tak jak już to zostało wspomniane ubóstwo może być również duchowe, wielu ludzi odrzuca Chrystusa w swoim życiu, nie przyznaje się do niego, nie uczestniczy w życiu Kościoła, nie chce się angażować w jakąkolwiek instytucje to jest właśnie ubóstwo. I również my kapłani z kościoła starokatolickiego wychodzimy do takich ludzi. Świadczymy swoją pomoc aby nie odrzucali Chrystusa w swoim życiu, aby nie stawali się ubogimi, aby statek na którym płyną nie zatonął. Czymże jest życie bez Chrystusa? Bez wiary? Bez jego miłości? Jest to duchowe ubóstwo, ubóstwo które powoduje, że człowiek w życiu czuję pustkę. Tutaj w tym miejscu osoby, które nie wierzą w Chrystusa, które nie wierzą w instytucje mógłby się ze mną kłócić mówiąc, że one są szczęśliwe w życiu, że wszystko mają, że Chrystus jest niepotrzebny, że to wszystko co kościół oferuje jest bardzo trudne,bo po co wierzyć w coś czego nie widzę? Otóż właśnie jak zostało już to wspomniane w tych ubogich ludziach spotykamy Chrystusa. Wyjdź na ulicę. Spójrz na tego człowieka, przecież widzisz w nim Miłosierdzie Boże. Nie dostrzegasz jego współczucia? Jego cierpienia? Taki człowiek zostaję sam i właśnie czeka na ten krok abyś wyszedł i podał mu swoją dłoń. Abyś podszedł i chociaż zapytał jak się czujesz? Podał bułkę, cokolwiek. To jest mały gest. Gest w stronę ubogiego człowieka. Nie zamykajmy się przede wszystkim na swoim życiu. Otwórzmy również swoje serca dla drugiego człowieka, bo łatwo jest przez życie iść samemu, ale jest to bardzo trudna i kręta droga. Jedynym pomostem naszego życia jest kładka podczas wędrówki na tej ziemskiej pielgrzymce. Jest krzyż. To właśnie krzyż sprawia, że potrafi nam przejść przez różne etapy naszego życia. Niejednokrotnie sam doświadczyłem pomocy.

10 Krzyże kiedy pojawiały się trudności w życiu, czy to w życiu prywatnym czy w życiu duchowym. Krzyż jest moją ostoją. Krzyż wyciągnął do mnie rękę. To właśnie Krzyż jest tłem aby dojść do danego celu. To właśnie krzyż ten który symbolizuje cierpienie również symbolizuje miłość, radość, zwycięstwo. Właśnie każdy człowiek powinien każdego dnia spoglądać na krzyż, na ten znak hańby dla których on jest zgorszeniem. Wielu ludzi pozbywa się Krzyża. Wielu ludzi nie chce Krzyża w swoim życiu, odrzuca Go. Większość ludzi twierdzi,że Krzyż to jest tylko i wyłącznie kara tego człowieka za swoje błędy. Jednak to właśnie krzyż nas wszystkich wykupił,ten właśnie Jeden Człowiek Jezus Chrystus, który poświęcił swoje życie na krzyżu za miliardy ludzi na świecie. O nas wszystkich odkupił. Cóż za poświęcenie dla człowieka. Czymże jest człowiek że Jezus Chrystus poświęcił swoje życie? Że go odkupił? Każdy z nas może wyjść z pomocą do drugiego człowieka. Każdy może mu pomóc. Chrystus dał radę to i ty też dasz radę. Za chwilę będą święta Bożego Narodzenia, wielu ludzi będzie samotnych nie zasiada przy wigilijnym stole będą sami będą czuć ogromną pustkę. Czyż miejsce które znajduje się przy stole które tradycja mówi aby było jedno nakrycie wolne dla wędrowca ubogiego wędrowca nie byłoby można usadzić tam właśnie tego ubogiego człowieka którego może nie raz w swoim życiu czy na swojej drodze spotykamy? Czy aż tak bardzo przeszkadza nam to że ten człowiek jest brudny zaniedbany? Ja zdaję sobie sprawę z tego że każdy z nas do takich ludzi podchodzi z pewnym dystansem ale przecież przez cały rok kalendarzowy mamy okazję do tego aby tego człowieka poznać możemy się z nim zaprzyjaźnić możemy mu pomóc każdy z nas może mieć ubogiego przyjaciela nie chodzi tutaj o to aby człowieka ubogiego od razu budować mu dom czy kupować mu luksusowy samochód. Wystarczy chociaż jeden malutki gest aby codziennie widząc go podejść zapytać się jak się czuje czy cokolwiek potrzebuję i to właśnie w życiu drugiego człowieka będzie powodowało jego radość. Ile w naszym życiu jest takich niepotrzebnych przedmiotów Niepotrzebnych przedmiotów, które zalegają nam czy są zupełnie bezużyteczne gdybyśmy tak potrafili dzielić się tym co posiadamy to każdy człowiek byłby szczęśliwy. Doświadczając właśnie tych spotkań z ubogimi ludźmi buduje się wewnętrznie. Nie tylko widzę w nich Chrystusa ale widzę przede wszystkim człowieka który ma serce, człowieka który ma uczucia który potrafi kochać ale także takiego człowieka, który potrafi okazać szacunek wdzięczność za okazaną pomoc i to człowieka buduje to sprawia że człowiek Chcę rozwijać swoje skrzydła chce pomagać drugiemu człowiekowi i nie chodzi tutaj tylko o to żeby ktoś się chwalił że ty potrafisz pomagać bo ten co chwali też potrafi pomaga i Wystarczy w takim człowieku zaszczepić tylko odrobinę chęci do tego aby wyciągnął swoją rękę na pomoc dla drugiego człowieka każdego kto czyta ten artykuł zachęcam przede wszystkim do refleksji nad swoim życiem nad tym czy ja potrafię wyjść do drugiego człowieka z pomocą Nie bójmy się opinii drugiego człowieka które może nas wyśmiać takiej człowiek zazwyczaj sam Potrzebuję pomocy bo jest ubogi jeżeli masz odrobinę odwagi wyciągnij rękę do drugiego człowieka a zobaczysz jak twoje życie zacznie się zmieniać jak Zaczniesz doceniać to co masz najcenniejsze w swoim życiu nie bój się podejść Nie bój się tego człowieka który może nie wygląda z zadbany który jest brudny opuszczone Spójrz na niego jak na Chrystusa uczeń mały krok nie tylko w swoim życiu ale podczas swojej drogi to na ziemi to są małe gest gesty które zazwyczaj nic nas nie kosztują a mogą tak wiele dać w naszym życiu ks. kanonik Przemysław Knop

11 RELACJE MIĘDZYLUDZKI Relacje międzyludzkie towarzyszą nam od naszych narodzin. Tworzymy je wszędzie w każdej chwili naszego życia. Dzielimy je na pozytywne i negatywne. Wymagają od nas wiedzy o nas samych oraz o drugim człowieku. Pozytywne relacje pozwalają nam na łatwiejsze funkcjonowanie w społeczeństwie. Dzięki temu nawiązywanie kontaktu z drugim człowiekiem nie stanowi problemu a co najważniejsze pozwala nam zachować dobre relacje na zawsze. Dzielenie się pozytywnymi emocjami jest bardzo potrzebne w relacjach rodzinnych, wspólnotowych, przyjacielskich oraz służbowych. Niestety mamy doświadczenie również z tymi złymi relacjami. Są bardzo zgubne prowadzą do utraty znajomości ludzi którzy nas otaczają, kontaktu z rodziną, przyjaciółmi. Życie tych ludzi staje się szare, mdłe, przaśne. Powoduje wrogie nastawienie do świata, każdej sytuacji. Staje się niewolnikiem siebie samego. Myślę że każdy miał w życiu takie spotkania, rozmowę, po których czuliśmy się przygnębieni, bez energii ale nie do końca znany był nam powód tego uczucia. Są ludzie, którzy mimo naszych sukcesów zawodowych,rodzinnych porównują nas do siebie, stawiając nas na niższej pozycji. W naszych myślach zaczynamy analizować, dlaczego mimo tak dobrego dnia,poczucie własnej wartości zanikło. To dobry moment kiedy powinna nam się zapalić czerwona lampka, która skłoni nas do skupienia się na naszych relacjach. Przeanalizowania czy są pośród nas osoby które ciągle potrzebują bycia na świeczniku, są to osoby narcystyczne mające potrzebę ciągłego kontaktu. Kontrola drugiej osoby,toksyczność np. przez kilka godzin nie odpisuje, bo jest na spotkaniu, w pracy, odpoczywa po ciężkim dniu. Następuje ochłodzenie relacji, uporczywe pretensje, niewłaściwe zachowania... To czas na umiejętne postawienie sobie granic w relacji z drugą osobą. To bardzo dojrzały i odpowiedzialny krok w budowaniu zdrowej znajomości. Nasze granice nie mogą wykraczać poza nas samych. Muszą być postawione z miłości do bliźniego i samego siebie. Jednak nie mogą mieć bezpośredniego wpływu na życie kogoś bliskiego. Przy stawianiu sobie granic nie można pominąć tego, iż granice to nie są mury. Granice to mosty, które łączą. W brew pozorom nie jest to takie trudne jak może się wydawać. Jako chrześcijanie musimy nieustannie odkrywać swoją wartość i swoje talenty. Trzeźwe myślenie o sobie nie pozwoli nam dać się manipulować i dawać wykorzystywać. Pamiętajmy, jeśli będziemy karmić się negatywnymi postawami czeka nas nic innego jak cierpienie. Jeśli zaś będziemy otaczać się pozytywnym myśleniem będziemy w stanie czerpać radość, miłość. Warto więc zastanowić się co ja sam mogę zmienić w swoim życiu, w relacji z drugim człowiekiem. kl. Szymon Klatt

12 Czas oczekiwanie i przyjście Pana... Można powiedzieć, że okres Narodzenia Pańskiego jest najkrótszym okresem w roku liturgicznym. Najdłuższym wymiarze czasu, może trwać maksymalnie niecałe 3 tygodnie. Tego w mijającym i Podobnie będzie w obecnie rozpoczynającym się roku liturgicznym. Nie oznacza to jednak, że treści formularzy mszalnych na ten czas, jest mniej niż w pozostałych dłuższych okresach liturgicznych na samą uroczystość Narodzenia Pańskiego są przewidziane 4 formularze mszalne, z których każdy ma inny modlitwy. Tak więc, kolekcje wieczornej mszy wigilijnej mowa jest jeszcze o oczekiwaniu na uroczystość Narodzenia Pańskiego, ale już teraz prosimy, abyśmy całym sercem przyjęli Bożego Syna jako naszego Odkupiciela, i bez trwogi mogli go oglądać gdy przyjdzie jako sędzia. Modlitwa nad darami, prosimy o nową gorliwość, składanie ofiary w wigilię Narodzenia Pańskiego, które stało się początkiem naszego odkupienia, komunia święta, którą przyjmujemy w ten dzień ma umocnić naszą siłę. Właśnie przez obchód Narodzenia jedynego Syna Bożego, podczas pasterki z mszy świętej, w której być może uczestniczy większość z nas kolekta przypomina nam, że ta najświętsza noc zajaśniała blaskiem prawdziwej Światłości. Jest to wyraźne nawiązanie do tajemnicy Paschalnej. Podczas Wigilii Paschalnej, bowiem modlimy się o to, by Bóg rozpalił w nas tak wielkie pragnienie nieba, abyśmy z czystym sercem mogli dostąpić świąt wiekuistej Światłości. Temat światła pojawia się jeszcze w kolekcie mszy o świcie, a także w następnych dniach okresu Narodzenia Pańskiego. W kolekcie piątego dnia, w oktawie i 4 stycznia, oraz szczególnie w dniach objawieniach po objawieniu Pańskim w kolektach, jest również mowa o blasku Bożej chwały. Blask Bożej prawdy ma oświecać wierzących w Chrystusa, abyśmy poznawszy Boga przez wiarę zostali doprowadzeni do oglądania twarzą w twarz w blasku Bożego majestatu. Kolejnym tematem który wielokrotnie przewija się przez modlitwę okresu Narodzenia Pańskiego jest święta wymiana, prosimy aby Syn Boży, który rodząc się z dziewicy stał się uczestnikiem naszego człowieczeństwa, dał nam udział w królestwie Twojej łaski, przekształcił nas wewnętrznie aby nasza ludzka natura mogła zjednoczyć się z Jego bóstwem. Pragnienie zjednoczenia z Jezusem wyrażamy również modlitwa po komunii. Wyraża się ono w prośbie o to abyśmy, mieli udział w życiu Bożym, zasłużyli na zjednoczenie z Jezusem, wieczności, pogłębianie naszej wiary, w tajemnicy wcielenia i gorąco ją umiłowali w omawianym okresie roku liturgicznego. Prosimy także o wzrost naszej wiary, i odnowienie naszej ludzkiej natury, którego wcielenie jest początkiem. Znajdą swoje dopełnienie tajemnicy paschalnej Chrystusa, o której wypełnienie rozpoczyna się wraz z jego przyjściem na świat w ludzkiej naturze. W niedzielę Świętej Rodziny nasze prośby koncentrują się wokół właśnie tej tajemnicy. Święta Rodzina jest określana jako wzór życia, a my złączeni wzajemną miłością Pragniemy naśladować jej cnoty i dojść do wiecznej radości. W domu Ojca, aby razem ze Świętą Rodziną cieszyć się życiem wiecznym. Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki, natomiast zwracamy uwagę na początek naszego zbawienia prosząc abyśmy mogli zebrać jego owoce. To w Maryi dziewicy właśnie Bóg obdarzył nas łaską wiecznego zbawienia. Dając nam przez Jej pośrednictwo dawcą życia wiecznego on został objawiony poganom, a Jego światło ma nam towarzyszyć zawsze i wszędzie abyśmy czystym wejrzeńiem przenikaly tajemnicę

13 Eucharystii, w której uczestniczymy. My, Ona, w pełni objawiona nam Bożą miłość czego możemy nieustannie doświadczać, biorąc udział w ofierze Chrystusa. Kościół czyta w okresie adwentu fragment Listu do Rzymian, mówiący o zbawieniu, który jest teraz bliżej nas niż wtedy gdy uwierzyliśmy. Odnosząc te słowa najpierw do zbawienia, którego dokonał Chrystus w czasie swojego pierwszego przyjścia. Teraz zbawienie nasze czyli, sam Chrystus jest bliżej niż w czasach kiedy był zapowiadany przez proroków. Święty Tomasz z Akwinu, Powiada, że Słowa te można odnieść również do czasu miłosierdzia, kiedy w kimś pojawia się pragnienie nawrócenia, zerwania z grzechem taki bowiem człowiek jest wówczas bliżej swojego zbawienia niż na początku, kiedy jego wiara nie była ukształtowana. Przez miłość oczekując przyjścia naszego Pana, kiedy się narodzi kiedy przyjdzie do nas jako dzieciątko Boże. Ewangelie pełne są opisów oczekiwania. Czekają słudzy, aż ich Pan powróci. Panny z lampami w rękach wyglądają Oblubieńca. Gospodarz czeka aż ziemia wyda plony, apostołowie którzy nie mogą doczekać już się powrotu Pana Jezusa modlącego się przed męką. We wszystkich tych fragmentach tajemnica pozostaje. Godzina wypełnienia obietnicy. Dlatego na początku adwentu słyszymy wezwanie czuwajcie więc bo nie wiecie, w którym dniu wasz Pan przyjdzie. Każdy człowiek jest istotą czekającą. Kiedy wie na kogo czeka i ma nadzieję, że on nadejdzie. Wówczas oczekiwanie staje się czasem błogosławionym. Chaos, by w sercu wypełnioną tęsknotą dojrzewała łaska. Advent to słowo pochodzące z języka łacińskiego oznaczające przejście lub obecność. W starożytności adwentem określono pojawienie się dostojnika a przede wszystkim uroczyste przybycie króla lub cesarza na prowincję chrześcijanin. Chrześcijanie przyjęli ten termin by wyrazić w ten sposób swój szczególny stosunek do Chrystusa. To on jest prawdziwym monarchą, Panem przybywającym na Ziemię by zamieszkać pośród swojego ludu i stać się Bogiem. Z nami to Jego obecność wyznają zebrani na liturgii wierni. Bóg w Jezusie Chrystusie choć Go nie widzimy i nie możemy dotknąć jest prawdziwy obecnie i przychodzi do nas w różnoraki sposób. Adwent jest czasem uczenia się. Rozpoznawania śladów Bożej obecności. Nigdy nie myślałem, że mogę zmienić świat, starałem się jedynie być grupą czystej, przejrzystej wody w której mógłbym znaleźć swoje odbicie. Całą miłość, którą Bóg nas obdarował. Życie i działalność tej pięknej liturgii jest znakomitym komentarzem do naszego życia. Każdy z nas deklaruje przynależność do Chrystusa, nie tylko słowami czy charakterystycznym wyrażaniem pomocy drugiemu człowiekowi, ale przede wszystkim życiem oddanym służbie. Służbie ubogim, trędowatym, wszystkim tym, którzy zostali odrzuceni. I chociaż zapewne nie uda nam się zmienić świata, ale każdy z nas możne. Odbijająca miłość, którą Bóg nas obdarzą. Szczęśliwi, ci którzy ufają Panu. Są bowiem jak ojciec, który pochyla się nad duchowymi i fizycznymi ranami w tych dzieci i leczy złamanych na duchu. Przywiązuje w tym pięknym obrazie Boskiego lekarza. Psalmista przekonuje nas, o tym, że Bóg ma wgląd zarówno na wszelkie sprawy, każdego obolałego i zagubionego człowieka, bo zatroskanie, pocieszenie i nadzieje daje ludziom pokornym. Ujrzli jednak ci, którzy grzeszą pychą, powinni liczyć się z konsekwencjami swojego postępowania. Pan bowiem gardzi grzeszników zgina do ziemi. Na czym polegała sprawiedliwość Świętego Józefa wiedząc, że Maryja jest w ciąży a on nie jest ojcem dziecka? Postanowił potajemnie oddalić swoją żonę ratując tym samym jej honor i przyszłość zgodnie z ówczesnym obyczajem powinien postąpić zupełnie inaczej oskarżając ją publicznie o cudzołóstwo. Ponieważ Józef kochał Maryję i całkowicie jej ufał nie dopuszcza możliwości, że jego żona nie była mu wierna. Możemy sobie wyobrazić jak trudne to były chwile. Dla każdego mężczyzny i jego żony. Dlatego Bóg wkroczył po raz kolejny w sposób cudowny w jej życie rozświetlić mrok pytań. Anioł Pański, ukazał się Józefowi we śnie, udzielił mu łaskę Poznania Bożych Zamysłów. Pan Bóg nie pozostawia człowieka samego kiedy pragnie go zaprosić do jakiegoś działania, zadania. Ostatni tydzień adwentu to czas dużego napięcia w liturgii, która jest wypełniona oczekiwaniem dnia narodzin Chrystusa. Przed liturgia prowadzą nas tak zwane Wielkie antyfony nazywane także od swego łacińskiego brzmienia antyfona nim powstały najprawdopodobniej w piątym wieku były przez kościół śpiewane podczas nieszporów, w nieco skróconej formie.

14 W czasie mszy świętej,podczs aklamacji przed ewangelią dziś usłyszymy wezwanie skierowane do Chrystusa nazwanego kluczem Dawida. To określenie znajdziemy u proroka Izajasza oraz w księdze Apokalipsy Świętego Jana. Chrystus jest Panem, który otwiera bramy wiecznego królestwa, On jest dla nas kluczem otwierającym bramy miłosierdzia, przez które wiodą drogi prowadzące do pełni życia. Wolą Boga Ojca było aby przyjście na świat w ludzkim ciele Syna Bożego zostało poprzedzone zgodą tej którą Bóg wybrał na Jego matkę. Dlatego Anioł Pański pozdrowił Maryję, jako pełną łaski, to znaczy całkowicie ukształtowaną i przenikającą tą Duchem świętym. Stąd tradycja Wschodnia nazywa Maryję całą świętą. Rozważając Słowa Ewangelii o zwiastowaniu dostrzegamy, że boskie macierzyństwo Maryi zaczyna się od Niej całkowitego posłuszeństwa. W wierze odpowiada Ona aniołowi Oto Ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa Twego. Wielkie dzieła Boże w naszym życiu biorą początek od zaufania i zgody by dać się prowadzić Duchowi Świętemu. Maria fizycznie nosiła w swoim łonie i urodziła Syna Bożego, ale każdy z nas może Go nosić duchowo w swoim sercu. Przygotowując się do świąt Bożego Narodzenia warto postawić sobie pytanie czy również Ja i moi bliscy otwieramy drzwi naszych serc Panu Jezusowi? Ewangelia opowia o wizycie Maryi w domu Elżbiety. to jedna z pierwszych rzeczy których zrobiła Maryja nosząc w sobie Syna Bożego. Wyruszyła z posługą Miłosierdzia do swojej krewnej. Zauważmy, że jeśli ktoś rzeczywiście trwa w łasce Bożej, czyli nosi w sobie Boga ma oczy serce i dłonie otwarte na tych, którzy potrzebują pomocy. To jest bardzo praktyczne kryterium według, którego możemy przeglądać ją naszemu duchowemu życiu. Elżbieta powiedziała coś bardzo ważnego o wierze Maryi. Błogosławiona jesteś, która uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane jej od Pana. to znaczy jesteś całkowicie oddany do dyspozycji Panu Bogu, nie myślisz o sobie ale pragniesz tego czego On chce. Matka Boża wierzyła w ten sposób, że jak będzie się modliła to święty Józef znajdzie dobre mieszkanie w Betlejem. I gdy na kolanach wymodli nie będzie Wielkiego Piątku. Jakże często wierzymy właśnie taką wiarą i potem Załamuje my się, że Bóg milczy, nie odpowiada. Wiara prawdziwa wierzy, że spełni się to co mówi Bóg. Duchowym przewodnikiem jest święty Józef mąż Maryi. Można pokusić się o stwierdzenie że w liturgii słowa przywołując w Ewangelii scenę Jego tajemniczego spotkania z aniołem, proponuję nam pójście jego drogą. Jest to głębokie i ufności wiodąca przez prawdziwe życiowe próby. Konieczność zmierzenia się z tym co trudne a nawet po ludzku w przypadku Świętego Józefa całkowicie niezrozumiałe, jak poczęcie przez dziewice za sprawą Ducha Świętego. Świętego Józefa w prowadzi jednak do pełni życia. Oto Panna pocznie i porodzi syna i nazwie go imieniem Emanuel. Te jedne z najbardziej nam znanych słów Biblii. Stanowiący Izajasz o zapowiedźi Narodzenia Mesjasza wypełniają się wraz z narodzeniem Jezusa Chrystusa syna Maryi. Oczywiście pierwsze konteksty i zapowiedzi to proroctwo skierowane do Aha za króla Judy. Bóg słowami Izajasza pociesza króla zapewniając go że jego królestwo nie zostanie ostatecznie pokonane, a młoda żona urodził mu potomka tym samym gwarantując przedłużenie rodu dawidowego. Widzimy zatem jak ważna jest znajomość Starego Testamentu dla uchwycenia sensu Nowego Przymierza. Jednocześnie bez poznania Nowego Testamentu prawda zawarta w starym pozostaje wciąż nie odkryta. Oto nadeszła by miała czasu Bóg zesłał swojego syna na ziemię tymi słowami z Listu do Galatów zawartymi w antyfonie na wejście rozpoczyna się najważniejsza liturgia. Boże Narodzenie jest świętem w którym Bóg tak bardzo zbliża się do człowieka że dzieli z nimi moment narodzin aby mu objawić jego głęboką godność godność Syna Bożego. I tak marzenie ludzkości którego początek tkwi w raju chcielibyśmy być jak Bóg w nieoczekiwany sposób urzeczywistnia się w niej wielkość człowieka który nie może stać się Bogiem ale dzięki pokorze Boga który uniża się i wchodzi w nas w swojej pokorze i wynosi nas do prawdziwej wielkości swojego bytu. Psalmista wychwala dobrodziejstwa uczynione przez Boga a nade wszystko jego wierność zawartemu przymierzu przypomniał obietnicy którą Bóg złożył Dawidowi przywołana została w dzisiejszej liturgii W pierwszym czytaniu z Drugiej Księgi Samuela. Twój tron będzie utwierdzony na wieki trwa niezmiennie pomimo niewierności ludu. Chrześcijanie interpretują te słowa jako zapowiedź narodzin Syna Bożego. Bóg jest wierny danemu słowo uczmy się z Księgi psalmów niezachwianej wiary w tą kratę liturgia Bożego Narodzenia że nie jest

15 światłem przychodzącym na świat. Zbawiciel Rozprasza mrok. Zachariasz również mówi o świetle pochodzącym z wysoka bo świeci dla tych co w mroku i cieniu śmierci mieszkają aby nasze kroki skierować na drogę pokoju.przychodzący Chrystus staje nazwany wschodzącym słońcem. Rozważając Ewangelie możemy zamknąć na chwilę oczy i wyobrazić sobie budzący się nowy dzień i piękny wschód słońca. Jeśli było nam kiedyś dane doświadczyć takiego widoku łatwiej będziemy mogli zrozumieć co autor pieśni Zachariasza chciał wyrazić opowiadając o Bogu przechodzący na świat jak wschodzące słońce. Celebracja Wigilii uroczystości Narodzenia Pańskiego przywołują słowa zawarte w Księdze Wyjścia. Wprowadza w nas w tajemnice obecnej chwili dzisiaj poznacie ze Pan przyjdzie aby nas zbawić a rano ujrzycie Jego chwałę. O to jesteśmy Wszyscy zaproszeni aby otworzyć nasze serca na przyjście przechodzącego Syna Bożego. Jako Naszego Odkupiciela. Jak pięknie wyraził to prorok Izajasz On jest tą prześliczną koroną w rękach pana Królewskim diademem w dłoni twego Boga. ks. kanonik Przemysław Knop

16 O świętach Bożego Narodzenia Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła. Pojawił się człowiek posłany przez Boga Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz [posłanym], aby zaświadczyć o światłości. Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było [Słowo], a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego którzy ani z krwi,

17 ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili. A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy. Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: «Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało nadane przez Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt nigdy nie widział, Ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, [o Nim] pouczył. (J 1,1-18) Być może będzie sporym zaskoczeniem stwierdzenie, że Boże Narodzenie, tak dla nas ważne przez setki lat nie były obchodzone. To co wyróżniało chrześcijan, to świętowanie najważniejszego dla nich wydarzenia zmartwychwstanie Zbawiciela. Boże Narodzenie, które obchodzimy dzisiaj, po raz pierwszy świętowano dopiero w 328 roku w Betlejem, a dopiero w roku 335 po raz pierwszy w Rzymie i to był początek wprowadzenia tradycji, którą znamy i pielęgnujemy dzisiaj. Dla wielu z nas święta Bożego Narodzenia są czasem, w którym niestety głównymi bohaterami są: choinka, karp, szopka, sianko pod obrusem i jeszcze bezdyskusyjnie prezenty i co może daje odrobinę nadziei, spotkania rodzinne. Jednak mimo iż właśnie te święta są obdarzone wspólnotą rodzinną, wielokrotnie jednoczącą nas przy wigilijnym stole po zbyt częstych rodzinnych całorocznych waśniach i sporach, to zbyt łatwo zapominamy iż nie to stanowi o istocie tych świąt. Mam wrażenie że zapominamy o tym co jest najważniejsze, przepraszam nie co lecz Kto jest najważniejszy, Kto powinien być najważniejszy w tym czasie gromadząc nas przy wigilijnym stole na pamiątkowe narodzin Chrystusa. Przygotowując się do świąt nie tylko obszernością domowej spiżarniani, lecz szczególnie w tym wymiarze duchowego zrozumienia po co są te święta, czy te święta są możliwe bez Niego, bez Jego obecności wśród nas chrześcijan? A, przecież Bóg naprawdę się narodził! Warto pamiętać o tym, by moc należycie przeżyć te święta właściwie nie potrzebujemy choinek, jemioły nad stołem, karpia na talerzu i jeszcze jedenastu dań, nawet zgodnie z naszą tradycją miejsca dla wędrowca a nawet przesadnie drogich i wyszukanych prezentów! A wtedy przyniosą one nam radość, miłość. Będą naszymi z Nim świętami o Jego narodzeniu. Myślę ze w tym czasie świątecznego zapomnienia w pogoni za prezentami, za tak ważnymi zakupami bez których w naszym rozumieniu święta nie mogą się odbyć zaczyna nam brakować wymiaru duchowego.

18 Czy w tym wyjątkowym czasie pamiątki o narodzeniu Pana, chodzić powinno o ilość i bogactwo potraw na stole, o ilość i bogactwo otrzymywanych prezentów? A gdzie w tym czasie jest nasze wnętrze, osłabione świątecznym obżarstwem kiedy nawet śpiewanie kolęd nie wypływa z serca tylko z przymusu? W modelowym wzorcu przygotowań do świąt, niestety dalekim od oczekiwanego, przedświąteczne szaleństwo zakupów, w wigilijny wieczór zamieniamy na tak upragnioną wigilijną kolację, nasze wigilijne stoły pięknie ozdobione, bogate w ilość wyszukanych dan. Jednak często można odnieść wrażenie, że pamięć o tym, co w tym dniu powinno być najważniejsze, tak łatwo zostaje przesunięta na drugi plan, ustępując miejsca opiniom politycznym, wspominaniu odchodzącego roku, często narzekaniu o tym, co było złe, trudne, a nawet sporom rodzinnym, bo nadaża się okazja, by komuś o czymś przypomnieć. Z powyższego schematu, tak ogólnego i zarazem chyba nam wszystkim znanego, możemy nabrać przekonania, że taka jest nasza wiara, poparta rodzinną tradycją. Tak łatwo umyka nam, że przy wigilijnym stole spotykamy się, obchodząc pamiątkę Jego narodzin. W tym momencie warto zadać sobie ważne pytanie: czy On, Dziecię, jest obecny przy naszym stole wigilijnym? Kim On, Jezus jest dla nas? Czas Bożego Narodzenia winien być niezwykłym czasem duchowego odnowienia, w nim przejawia się bogactwo tajemnicy obecności Boga wśród nas.. Wigilijny opłatek, którym będziemy się dzielić w wieczór wigilijny w oczekiwaniu na narodzenie Pana, jest wyrazem naszego związku ze wspólnotą rodziny i Kościoła, w których uczestniczymy. Świece i bożonarodzeniowe lampki na choinkach symbolizują, że Jezus jest światłością świata, która jest przeciwstawieniem dla ciemności i zła. Ten dzień świętowania narodzenia Boga, niech będzie ukierunkowany na przeżycie treści wypływających z Narodzenia Pana. Jego wyjątkowym czasem jest wieczerza wigilijna, w gronie rodzinnym, przy wspólnym świątecznie zastawionym stole, podczas której dokonuje się cud jednoczenia ludzi, często oddalonych od siebie tysiącami kilometrów. Zgodnie z tradycją niechaj będzie ona czasem spędzonym w świątecznej i rodzinnej atmosferze, w oczekiwaniu na wspólne przeżycie narodzin naszego Pana Jezusa Chrystusa. Przed jej rozpoczęciem odczytajmy fragment Ewangelii (Łk 2,1-20), zjednoczeni w modlitwie, podzielmy się opłatkiem, składając sobie wzajemne i szczere życzenia. Sens tego wigilijnego wieczoru ukryty jest przede wszystkim we wspólnocie rodziny. Ma on moc jednoczenia i utrwalania więzi rodzinnych w jednosci i miłości, wspartej wzajemnym wybaczeniem nieporozumień i zaszłości. Pozwólmy nam, siedzącym przy jednym, wspólnym świątecznym stole, na życzliwe wzajemne dostrzeżenie i szczere dzielenie się miłością narodzonego Boga. Śpiewanie kolęd jednoczy i umacnia wspólnotę rodziny. Każdy z nas niech spontanicznie włącza się w RADOSNE i pełne wiary i nadziei ogłaszanie narodzin Boga. Niechaj będą one naszą wspólną modlitwą dziękczynną.

19 Warto pamiętać że choinka należy do symbolicznej części budowania atmosfery, szczególnych rodzinnych świąt. Jej obecność w naszych domach podczas świąt nie należy do istoty świąt Bożego Narodzenia, jednak wpisała się ona w naszą tradycję. Wieczerza wigilijna powinna być wydarzeniem religijnym. Należy ją przede wszystkim dobrze przygotować od strony duchowej. Święta Bożego Narodzenia... To każdego roku zaledwie kilka dni świętowania, spędzanych w gronie rodzinnym. Bez wątpienia ważnych i potrzebnych dla nas ludzi i dla nas chrześcijan. Ale czy z tych świąt pozostała już tylko tradycja? WIECZERZA WIGILIJNA Jest w moim kraju zwyczaj, że w dzień wigilijny, przy wzejściu pierwszej gwiazdki wieczornej na niebie, ludzie gniazda wspólnego łamią chleb biblijny, najtkliwsze przekazując uczucia w tym chlebie. Ten biały kruchy opłatek, pszenna kruszyna chleba, a symbol wielkich rzeczy, symbol pokoju i chleba. Na ziemię w noc wtuloną, Bóg schodzi jak przed wiekami. Braćmi się znowu poczyńmy, przebaczmy krzywdy, gdy trzeba. Podzielmy się opłatkiem, chlebem pokoju i nieba. C. K. Norwid + Robert Matysiak

20 KAZANIE NA UROCZYSTOŚĆ BOŻEGO NARODZENIA Droga Siostro, Drogi Bracie, oto nadszedł ten bodaj najpiękniejszy wieczór w roku. Czy pamiętasz z jaką wielką, wręcz bezgraniczną radością zawsze, już od dzieciństwa czekało się na tę jakże upragnioną chwilę? Zapach choinki, bijący od niej wręcz magiczny blask świateł, leżące pod nią kuszące prezenty. Smakowite zapachy dobiegające z kuchni... Wszyscy domownicy jakby poruszeni, radośni, uniesieni. Magiczna noc... I kiedy tak patrzę Droga Siostro, Drogi Bracie na Ciebie w tej chwili, myślę jak przekazać Ci, jakie dobrać słowa, aby przedstawić Ci to, co się stało, co się wydarzyło prawie dwa tysiące lat temu w ciszy betlejemskiej stajenki... Spójrz Droga Siostro, Drogi Bracie na żłóbek rozlokowany pod Ołtarzem. Dzieciątko Jezus, Maryja, Józef, okoliczni pasterze, zwierzęta przybyłe za nimi i...o tam trochę z boku Trzej Mędrcy, Trzej Królowie. Powiadają, że i był czwarty Król, który także - jak pozostali ujrzał intensywnie świecącą gwiazdę oznajmującą całemu światu przyjście upragnionego Emmanuela i zapragnął równie jak inni trzej Królowie pokłonić się nowo narodzonemu Królowi żydowskiemu. On wiedział, że ma to być Król Miłości. I gdy tak myślał, z czym pójdzie do Króla, jaki dar mu przyniesie przypomniał sobie o największym swoim skarbie przechowywanych z całą pieczołowitością. Był to ogromny rubin o przepięknym, intensywnym czerwonym kolorze.

21 Wiedział, że do kraju żydowskiego wiedzie daleka i żmudna droga. Wybrał zatem najlepsze wielbłądy i osły, najlepsze do pomocy sługi. Polecił naładować na zwierzęta zapasy wody, jedzenia i ubrania na tę daleką wyprawę. Nie zapomniał też o darze dla nowo narodzonego Króla, chowając go do woreczka zawieszonego u szyi... by nie zgubić Gwiazda cały czas wskazywała drogę. Dopóki jechał przez swój kraj wszystko było jasne, łatwe i proste. Był znanym i szanowanym władcą. Znali jego mądrość, jego wielkie serce. Pozdrawiali go z miłością i życzliwością. Obraz ten uległ zmianie, gdy wjechał w kraje mu nieznane... Po jakimś czasie wjechał w kraj umęczony długotrwałą suszą; spalone żarem słońca pola, lasy, uschłe drzewa. Ziemię zmienioną wręcz w proch. Napotkał wsie nawiedzone klęską głodu. Ludzie głodnych, przerażonych, pozostawionych na pastwę losu, bez nadziei... Król bez wahania zaczął rozdawać to, czym miał objuczone wielbłądy i osły w ruch poszło jedzenie i woda. W pewnym momencie w jego sercu pojawiła się bolesna myśl: Gdy rozdam wszystko czy dojadę do nowo narodzonego Króla żydowskiego?!. Ale jego rozterka trwała dosłownie chwilę. W tej samej bowiem chwili, jakby poczuł ogień od zawieszonego u szyi woreczka, w którym przechowywał drogocenny rubin. Przecież jeżeli Ten, do którego zmierzam, do którego jadę jest Królem Miłości nie mogę postąpić inaczej. On zapewne zrozumie, że tak trzeba, że On też tak by postąpił. Rozdał wszystko... Czuł, że to jest jednak mało. Zatem zawrócił do domu, ściągnął jedzenie i picie, zadbał o tych mieszkańców nieszczęsnej krainy. Kiedy już pomógł jej mieszkańcom, wlał w serca otuchę i nadzieję ruszył dalej w drogę za gwiazdą prowadzącą do Króla żydowskiego. Zdawało mu się, że już nie napotka innych przeszkód, że chociaż spóźniony, to jednak zdąży do narodzonego Króla i odda mu pokłon. Tak jednak nie było... Po krótkim czasie spokojnego, niczym nie zakłóconego marszu napotkał wieś, którą nawiedziła choroba. Straszny widok..! I król musiał ponownie dokonać słusznego wyboru: wjechać w tę przeklętą chorobą wieś?! Czy ominąć ją z daleka i zdążać jak najprędzej do celu swej podróży?! Buntowało się w nim wszystko. Targały w nim potężne emocje! Był zmęczony, ogołocony z pieniędzy i żywności, które pozostawił przecież w tamtym kraju. Zostali tylko przy nim najwierniejsi słudzy... I znowu zapadła ta sama decyzja...zwyciężyła Miłość! Władca przemówił do swoich sług: - Kto z was chce, niech odjedzie. Macie wolną rękę. Kto chce, niech mi towarzyszy i przyjdzie z pomocą tym, którzy w tej biednej wsi jeszcze nie pomarli... I pozostał wraz z kilkoma najwierniejszymi towarzyszami, by nieść pomoc. Opiekował się ludźmi i zwierzętami, jak tylko umiał. Gdy mu pozostawała choć chwila wolnego czasu własnymi rękoma kopał doły i chował zmarłych. Nie zważał na nic. Czuł, że to jego obowiązek. Los go nie oszczędził. Pewnego dnia poczuł się bardzo słabo. Zachorował... Nie wiedział ile trwało jego zamroczenie. Długo dochodził do siebie pośród tych, których sam wcześniej leczył. Towarzysze widząc schorowanego Pana, rozpierzchli się w cztery świata strony, bojąc się o własne zdrowie, myśląc przy tym: jemu już nikt i nic mu nie pomoże!

22 Po powrocie do zdrowia, Król długo zastanawiał się czy iść dalej, za coraz słabiej świecącą gwiazdą, czy jednak zawrócić. Już tyle czasu minęło, odkąd ujrzał ją po raz pierwszy. A jednak zdecydował się iść dalej, już sam bez towarzyszy i zwierząt. Bez pieniędzy i jedzenia, z wiszącym u szyi woreczkiem, w którym uchował się z nie wiadomych przyczyn rubinem. I poszedł. Najmował się do roboty, aby zapracować na wyżywienie i nocleg. W ten sposób dotarł do wielkiego miasta, pełnego zgiełku, kramów i handlarzy. Jakże wielkie było jego zdumienie, gdy na jednym placu dojrzał zbitych w kupę, obdartych z odzienia, swoich dawnych towarzyszy, którzy porzucili go chorego, na pastwę losu w tamtej wiosce... Nie zastanawiał się i tym razem długo. Handlarzowi ludźmi oddał to, co miał jeszcze cennego, przeznaczonego dla Króla żydowskiego rubin. Jego towarzysze byli wolni... W tym momencie na nieboskłonie zgasła gwiazda prowadząca do nowo narodzonego, a wraz z nią zgasła w umęczonym sercu także i nadzieja... - Nie dotarłem... nie zdążyłem...wybacz mi proszę Królu Miłości... - wyszeptały nabiegłe z bólu i cierpienia krwią ściśnięte wargi władcy. Czy rzeczywiście nie dotarł..? Czy rzeczywiście, Droga Siostro, Drogi Bracie nie zdążył..?! Wigilijna Noc jest dla każdego z nas wierzących swoistym momentem składania osobistego egzaminu przed nowo narodzonym Dzieciątkiem Jezus, tu i teraz w blasku kościelnych świec i migocących lamp choinek... Egzaminu, który zdaję ja, Ty Droga Siostro i Ty Drogi Bracie z nie tak dawno odbytych dni Adwentu, które miały szczerze przygotować nas do tego kulminacyjnego momentu... Moment ten właśnie nastał... Staję ja, stajesz Ty Siostro, Bracie przed najważniejszym Egzaminatorem... Droga Siostro, Drogi Bracie to ja, to Ty jesteś tym Czwartym Królem, który przez dni Adwentu zmierzał za blaskiem gwiazdy... To ja i Ty brnęliśmy przez niezliczone piaski pokus i podszeptów zła... W spiekocie przykazań Bożych i cichych powiewach lekkiego wiatru naszych umartwień adwentowych... On, Władca o którym wcześniej była mowa nie dotarł, choć tak naprawdę wszyscy wiemy, że spotkał się ze swoim Królem Miłości, Jezusem Chrystusem w każdym z tych przytoczonych momentów, gdzie dokonywał jedynego i słusznego wyboru najwyższej próby Miłości Miłości Bliźniego... Rzeczywiście... On przyniósł w darze nowo narodzonemu Dzieciątku Jezus dar, nie rubinu, ale dar niezgłębionej Miłości...Nam się udało! My dotarliśmy do żłóbka Króla Miłości; Spójrz, Stoimy przed Nim! Ono patrzy na mnie, patrzy na Ciebie i czeka, aż rozsupłamy nasze osobiste woreczki zawieszone u szyi i... ofiarujemy Mu coś najcenniejszego dla mnie, dla Ciebie... z czym przez te wszystkie dni Adwentu szliśmy, aby pokłonić się Mu w pokorze i ofiarować w geście szczere i bezgranicznej miłości... No właśnie CO..?!

23 Czy mam coś specjalnie przygotowanego, by właśnie w tej uroczystej i podniosłej chwili, by przy Ołtarzu ofiarować jemu i tylko Jemu.? A jeśli nie mam, to czy sama tylko obecność tu i teraz wystarczy..? Czy nie uważasz, Droga Siostro, Drogi Bracie, iż jednak to za mało..? Niech chwila ciszy, będzie tą swoistą próbą złożenia naszych osobistych podarków teraz nowo narodzonemu właśnie Królowi Miłości - AMEN Bp Artur Miłański

24 Sceniczna maska czyli persona Chciałbym rozpocząć ten krótki artykuł od centralnej doktryny o Trójcy Świętej. Zawsze kiedy mówiło się o Trójcy Świętej, człowieka przenikał dreszcz tajemnicy, jednak prawda jest taka, jak uczyli nas nasi żydowscy przodkowie, że Bóg jest naszym Panem jedynym, cytując Księgę Powtórzonego Prawa rozdział 6 werset 4. Lecz jeśli uda nam się wspiąć na wyższy, bardziej subtelny poziom, to ta jedność jest radykalnym zjednoczeniem w miłości, pomiędzy trzema osobami. Trzy osoby Trójcy, nie są ze sobą tożsame, są odrębne a mimo to całkowicie zjednoczone we wszechogarniającym przepływie miłości. Tutaj trzeba zatrzymać się przed dalszą wędrówką i zapytać, co oznacza słowo persona, czyli osoba, słowo, które obecnie odnosi się do każdej ludzkiej istoty. Po raz pierwszy użyto słowa persona, posługując się grecką teologię Trójcy. Persona oznacza maskę sceniczną lub brzmienie przez, a dopiero później zastosowane zostało do nas, tak więc idąc za tym wyjaśnieniem sami nie jesteśmy autonomicznym istotami, choć oddzielni w radykalny sposób również stanowimy jedno dokładnie tak jak Ojciec i Syn i Duch Święty. Tutaj możemy przejść do księgi Rodzaju wersetu 26 z rozdziału pierwszego i rzec za tym tekstem: że jesteśmy stworzeni na obraz i podobieństwo Boga, nawet jeśli nasz umysł nie jest w stanie sobie tego wyobrazić, Trójca stanowi dla nas szablon uniwersalny, szablon dzięki któremu możemy pojąć naturę rzeczywistości i to w jaki sposób stać się jednością. Miłość Boga jednoczy nas do tego stopnia, że kiedy jesteśmy tego prawdziwie świadomi, żaden człowiek nie potrafi się oddzielić od drugiego oraz w oczach Boga wszyscy ludzie są jednym, a każda osoba jest wszystkimi ludźmi, a wszyscy ludzie są w jednej osobie podążając za myślą mistyczki i cytując za Julianną z Norwich. Chrześcijanie, którzy wchodzą w głąb samych siebie - jednak tutaj obawiam się, że nie wszystkim się to udaje, odkrywają zamieszkującą tam obecność. Doświadczają też tej obecności jako relacje ja - ty. W chrześcijańskiej teologii ta wewnętrzna obecność opisywana jest jako Duch Święty, immanentny Bóg wszechobecny i zamieszkujący w naszym najgłębszym i najprawdziwszym ja. Mimo, iż jest ta obecność w nas, jest nią Duch Święty, musimy stale i świadomie ją wybierać, stale i świadomie ją w sobie budzić poprzez stały kontakt z Duchem w miłości i przebywaniu w Jego Obecności. To właśnie w taki sposób obraz na który zostaliśmy stworzeni, podobieństwo by użyć słów z księgi rodzaju. Wszyscy posiadamy zamieszkujący w nas obraz, ale w różnym stopniu i na różnych poziomach. Wykazujemy podobieństwo jednak nikt z nas nie może o sobie powiedzieć, że jest moralnie i psychologicznie doskonały. Jednak różnica w obrazie i podobieństwie, nie znaczy różnicy w miłości Boga. Kiedy porusza się tematy dotyczące Boga, relacji należy zadać pytanie o kontemplacyjne oczy, dzięki którym możemy zobaczyć to o czym powyżej pisaliśmy. Człowiek który używa

25 kontemplacyjnych oczu, słowem Bóg określa serce wszystkiego połączone ze wszystkim, kiedy mówisz że kochasz Boga, to w rzeczywistości mówisz, że kochasz wszystko. Niedojrzała religia, ta która nie patrzy kontemplacyjnymi oczami, staje się pretekstem, żeby nie kochać całego mnóstwa rzeczy i jest dowodem na to, że nie przeżyliśmy jeszcze jako chrześcijanie autentycznego doświadczenia Boga. Dlatego mistycy potrafili kochać wrogów, obcych i tych którzy w oczach innych opuścili religię. Nie czynili żadnych rozróżnień, bo Bóg ich nie czyni. Noel

26 Kolory w liturgii katolickiej i ich znaczenie Paramenty liturgiczne księży katolickich podczas uroczystości religijnych i liczne paramenty sakralne przez nich używane odróżniają się wg gamy kolorystycznej, która ma precyzyjne symboliczne znaczenie. Kolory paramentów liturgicznych takich jak pluwiał, ornat, dalmatyka, stuła, odwołują się do okresu liturgicznego lub do bieżącej uroczystości. Używane kolory liturgiczne są kodowane wg woli Pawła VI w Obrządku Rzymskim z 1969 i jest ich cztery: biały, zielony, czerwony i fioletowy. Do tych kolorów, jeśli dodamy inne, takie jak różowy, błękitny, złoty i czarny, używane dla paramentów liturgicznych tylko podczas szczególnych okoliczności lub jako alternatywa kolorów kanonicznych. Prześledźmy każdy z nich. Biały kolor symbolizuje radość i czystość wywodzące się z Wiary. Jest to jeden z kolorów najczęściej spotykanych wśród paramentów liturgicznych, które zostają użyte każdego dnia przez przez kapłanów, bez względu na czas liturgiczny i bieżącej uroczystości. Odnosi się szczególnie do adoracji Jezusa i Madonny e celebrazioni wielkanocne i bożonarodzeniowe. Symbolizuje również Zmartwychwstanie, Chrystusa z martwych wstałego w triumfie Wiary.

27 Po białym, kolorem najcześciej używanym podczas mszy niedzielnych i dni powszednich, poza określonymi uroczystościami, jest zielony, symbol nadziei, niezmienności i wytrwałego wsłuchiwania się. Towarzyszy codzinnej wędrówce kapłanów i wiernych, ktorzy do nich się zwracają. Kolor fioletowy przywołuje pokutę, oczekiwanie i żałobę. Zostaje używane zwłaszcza podczas Adwentu i Postu. Fioletowe paramenty liturgiczne spotykamy podczas Mszy za zmarłych, podczas których mogą być zastąpione paramentami w kolorze czarnym. Kolor czerwony symbolizuje pasję Chrystusa i krew wylaną w męczeństwie Jego i świętych. Dlatego też zostaje użyty dla paramentów liturgicznych podczas Niedzieli Palmowej, Wielkiego Piątku, Zielonych Świątek, uroczystości dedykowanych Pasji Pana Naszego, świat Apostołów, ewangelistów i Świętych Męczenników. Odnośnie zaś kolorów niekodowanych, błękitny jest używany przede wszystkim do świętowania Najświętszej Dziewicy Maryji, specjalnie w krajach o kulturze hiszpańskiej lub portugalskiej. Różowy zaś wskazuje na radość i podniosłość podczas III niedzieli Adwentu i IV niedzieli Postu. Natomiast na koniec kolor złoty symbolizuje status królewski i może wymienić wszystkie kolory podczas każdej okazji, chociaż zwykle zostaje użyty tylko podczas niektórych podniosłych Uroczystości o szczególnej wadze. Dodatkowo dla naszych czytelnikow mamy specjalny bon rabatowy na pierwsze zakupy w zaprzyjaźnionym sklepie Holyart o wartości 10% z kodem: HOLYZAKUPY19.

28 Rola Maryi w zbawczym dziele odkupienia Maryja już od dawna w tradycji Kościoła była uznawana za ważną postać w zbawczym dziele odkupienia Chrystusa. Jej znamienna rola jest skutkiem Bożego planu- Bóg jako zbawca spełnia swoja obietnicę za pomoca ludzi, a następną osobą po Jego synu Jezusie Chrystusie zajmuje matka Jezusa czyli Maryja. Ogromne znaczenie pełnej miłości i oddania zgody Maryi na Boże macierzyństwo i trwanie przy Synu podczas jego śmierci i zmartchwywstania dobrze ilustrują słowa jednego z kazań św. Piotra Chryzologa ( ): Niebiosa czują wielkość Boga. Drżą przy Nim aniołowie, stworzenie nie może go pojąć, nie wystarcza natury. A jednak jedna panna bierze, przyjmuje, podejmuje Go jako gościa w swym łonie. I jako należność za jej dom, jako zapłatę za Jej łono, prosi i otrzymuje pokój dla ziemi, chwałę dla niebios, zbawienie dla zgubionych, życie dla zmarłych, niebieskie ojcostwo dla mieszkańców ziemi oraz zjednoczenie samego Boga z ludzkim ciałem 1 Rola Maryi w tajemnicy odkupienia jest identyczna jak w tajemnicy wcielenia. Przy śmierci Syna jak i podczas zwiastowania, Maryja bezwarunkowo zgadza się z wolą Stwórcy, ponieważ jest przepełniona miłością i wiarą w swojego Boga. A wiec wyraża zgodę na przyjęcie nowego życia, by potem wyrazić pełna smutku i bólu zgodę na śmierć Chrystusa, dzięki której zbawił on świat. TAK na które zgodziła się Maryja to zgoda pełna miłości na wszytsko, co zaplanował dla niej Bóg. Kulminacyjnym momentem dzieła odkupienia była śmierć Jezusa na krzyżu i powstanie z grobu po 3 dniach. Obecna przy Chrystusie była jego matka A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. (J 19,25). 2 W nauce Kościoła możemy wyodrębnić trzy etapy obecności Maryi podczas śmierci krzyżowej. Jako matka poświęciła życie Syna w ofierze odkupienia, jako pierwsza z odkupionych była reprezentatntką gatunku ludzkiego, lecz jako człowiekbyłą bez grzechu i ostatecznie występuje jako matka swojego Syna. Była obecna przy swoim Synu jako jedna z nielicznych osób, które do końca wierzyły w Jezusa, 1J.H.Newman, Odnajdywanie Matki, s.62. 2Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, Pallottinum 2014, s

29 jednoczesnie górowała nad pozostałymi pod względem cnót. Bóg jako miłujący Stwórca zaplanował zbawić czowieka przy pomocy człowieka, aby przyjąć ludzi odkupionych w urzeczywistnienie zbawczych planów. Obecność Maryi podczas śmierci krzyżowej pozwoliła na uwypuklenie ludzkich cech tak bardzo odległych od cech Boskich. Maryja jako kobieta i Matka Boga jest osobą ludzką, Chrystuś zaś jest Osobą Boską, Maryja jako pierwsza z odkupionych ma bardzo ważną role do spełnienia. Jako przedstawicielka Kościoła, podczas ofiary zbawienia pod krzyżem staje sie Matką Koscioła, przyjmując cierpienie Jezusa pokazuje jaką postawę powinien przyjąć Kościół wobec Chrystua. Maryja pod Krzyżem to przede wszystkim wzór postawy człowieka względem Boga, wzór głębokiego zaufania I powierzenia życia swojemu Stwórcy. Sobór Watykański II pokazuje bezpośrednio, że właśnie łączność Maryi z dziełem Syna, zwłaszcza z Jego zbawczym cierpieniem stała się przyczyną Jej duchowego macierzyństwa w stosunku do chrześcijan: Poczynając, rodząc, karmiąc Chrystusa, ofiarując Go w świątyni Ojcu i współcierpiąc z Synem swoim umierającym na krzyżu, w szczególny zaiste sposób współpracowała z dziełem Zbawiciela przez wiarę, nadzieję i miłość żarliwą dla odnowienia nadprzyrodzonego życia dusz ludzkich. Dlatego to stała się nam matką w porządku łaski (KK 61).3 Cytując Ignacio Larranaga: Na Kalwarii milczenie Maryi przekształca się w adorację. Nigdy milczenie nie osiągnęło tak bogatego i złożonego znaczenia, jak w owej chwili: opuszczenia, gotowości, mocy, wierności, pełni, łaski, brzemienności, pokoju. Nigdy żadne stworzenie nie doznało takiej intensywności istnienia, jak Maryja na Kalwarii 4 Obecność Maryi pod krzyżem nie jest koniecznym warunkiem odkupienia, lecz pełnym miłości dopełnieniem Bożego dzieła zbawienia. Czynny udział Maryi zaplanowany przez Boga pokazuje niezwykle ważną rolę Matki Jezusa, którą Maryja przyjęła już podczas wcielenia, a dopełniła poprzez posłuszeństwo i cierpienie w tajemnicy odkupienia. Maryja jako osoba bez grzechu pierworodnego poczęta mogła uczestniczyć w zbawieniu 3Katechizm Kościoła Katolickiego, Pallotitnum 1994, s.61 4Ibidem.

30 Jezusa za sprawą swojej świętości. W ofierze śmierci i zmartwychwstania nie było bowiem miejsca na grzech. Maryja jako najczystsza z ludzi, ta która była bez winy i grzechu stanowiła część historii zbawienia. Jako matka tak po ludzku cierpiała widząc śmierć swojego syna. Przepełniona bólem Maryja współodczuwała wraz ze swoim Synem na krzyżu. Jej serce było przebite mieczem boleści. Maryja była obecna tam, między krzyżami postawionymi na wzgórzu, jako Współodkupicielka, Niepokalana, jedyna istota ludzka zdolna współdziałać w odzyskaniu ludzkości. Wszystko, czego od niej wymagał, Matka Mu dawała. Maryja cierpiąca i przeżywająca śmierc swojego Syna, patrzyła na okrucieństwo i konanie Jezusa, znosiła wszystko w cierpliwości i pokorze, w pełni zaufała Bogu. Ofiara Maryi była dopełnieniem całego jej życia i poświęcenia się Boskiej woli, już od momentu zwiastowania aż do pełnej ofiary matki i praw, które posiadała wobec swojego syna. Śmierć Jezusa na krzyżu to śmierć jej dziecka z kórym była połączona więzami krwii i miłości oraz pełnego zjednoczenia. Maryja, pełna niepokoju i czułości w chwili narodzenia i dzieląca ból swojego ukrzyżowanego Syna, jawi się w powabie i ogromie kobiecości cierpiącej, ale opanowanej, obfitującej w zapas miłości, wobec której nawet śmierć jest bezsilna (Gianna Campanini). 5 Boski plan zbawienia zakładał obecność Maryi na Kalwarii. To właśnie tam zjednoczenie matki i Syna było najpełniejsze. O zjednoczeniu w miłości i cierpieniu pisał Pius XII Pius XII w encyklice Haurietis aquas w 1956 r.: Z woli Bożej w dziele dokonania ludzkiego zbawienia Najświętsza Dziewica Maryja była nierozdzielnie złączona z Chrystusem, tak że z miłości Jezusa Chrystusa i Jego cierpień wewnętrznie złączonych z miłością i cierpieniem Jego Matki powstało nasze zbawienie. Naukę tę potwierdził Sobór Watykański II: Błogosławiona Dziewica utrzymała wiernie swe zjednoczenie z Synem aż do krzyża, przy którym nie bez postanowienia Bożego stanęła, najgłębiej ze swym Jednorodzonym współcierpiała i z ofiarą Jego złączyła się matczynym duchem, z miłością godząc się, aby doznała ofiarniczego wyniszczenia żertwa z Niej zrodzona; a wreszcie przez tegoż Jezusa Chrystusa, umierającego na krzyżu, oddana została jako matka uczniowi tymi słowy: Niewiasto, oto syn Twój (KK 58).6 Maryja uczestniczy w dziele odkupienia w sposób niezwykle głęboki i całościowy, a to wszystko za sprawą łaski jej Syna. Zgodana śmierć Syna i współcierpienie razem z nim pozwalają jej na pełny udział w dziele odkupienia. W encyklice Redemptor hominis z 1979 roku Jan Paweł II pisał: Jej własny Syn chciał wyraźnie rozszerzyć macierzyństwo swej Matki rozszerzyć w szczególnym znaczeniu, łatwo dostępnym 5https:// 6Katechizm Kościoła Katolickiego, Pallotitnum 1994, s.58.

31 dla ludzkich dusz i serc wskazując jej z wysokości krzyża swego umiłowanego ucznia jako syna. Słowa Maryi na Kalwarii Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny (Łk 1,49)7 pokazują, że w pełni uszanowała wolę Boga. Dzięki udziałowi i swojej ofierze śmierć jej Syna uzupełniłą i rozpowszechniłą działo zbawienia. Jezus jako Syn swojej matki pragnie, żeby została uszanowana i przyjęta przez wszystkich wierzących jako ich Matka. Kiedy w pełni przyjmujemy do swojego życia Maryję godzimy się na włączenie do niego tajemnicy krzyża. W każdej chwili Maryja jest pociechą i pokojem; przemienia szorstkość w czułość, wojowniczość w łagodność. Matka łaskawa i słodka, cierpi z cierpiącymi, zostaje z pozostającymi, wyrusza z wyruszającymi (Ignacio Larranaga). Przyjmujemy Maryję jako naszą Matkę pod krzyżem. Przyjmując krzyż przyjmujemy Matkę, a nie zgadzając się na krzyż nie przyjmujemy Matki Jezusa do swojego życia. Za przykładem Jana, który nie przestraszył się i został z Maryją pod Krzyżem tym samym uznając ja za swoją Matkę otrzymał wielką wiarę, nadzieje i miłość. Od Maryi jako Matki możemy nauczyć sie zaufania i zawierzenia, a przede wszystkim bezwarunkowej miłości, która zawsze zwycięża. Słuchanie słowa Bożego i uwierzenie w jego wolę, tak jak to zrobiła Maryja staje sie dla nas źródłem siły w naszym codziennym życiu. W chwilach słabości możemy stanąć pod Krzyżem Jezusa razem z Maryją naszą Matką i w pełnym zaufaniu oddać swoje troski kochającej Matce. Jeśli naśladujesz Maryję, nie zgubisz się. Jeśli powierzysz się jej, nie zbłądzisz. Skoro cię podtrzymuje, nie upadniesz. Skoro się tobą opiekuje, nie obawiaj się zagubienia. Skoro cię prowadzi, bez trudu zbawisz się. Skoro cię broni, z pewnością osiągniesz królestwo błogosławionych. - św. Bernardem z Clairvaux Maryja po swojej śmierci została Wniebowzieta, czyli wraz z ciałem i dusza została zabrana do nieba. Pierwsza po Jezusie dostąpiła zbawienia. Rola Maryja jako współodkupicielki pozwala nam zobaczyć znaczenie jej roli w Bożym planie zbawienia, tym samym nam ludziom pokazuje, że sami możemy dostąpić czynnego udziału w Bożym planie zbawienia. Jako ludzie możemy polegać na Maryi i zawierzyć sie jej z pełnym oddaniem. Święty Jan Paweł II w encyklice o Bożym Miłosierdziu Dives in misericordia w rozdziale pod tytułem Matka Miłosierdzia (DIM 9) tak podsumowuje na sam koniec "Maryja wzięta do nieba nie zaprzestała zbawczego zadania, lecz poprzez wielorakie swoje wstawiennictwo ustawicznie 7Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, Pallottinum 2014, s

32 zjednuje nam dary zbawienia wiecznego. Dzięki swej macierzyńskiej miłości opiekuje się braćmi Syna swego, pielgrzymującymi jeszcze i narażonymi na trudy i niebezpieczeństwa, póki nie zostaną doprowadzeni do szczęśliwej ojczyzny". Na sam koniec możemy zawołać do Maryi Współodkupicielko nasza módl się, ach módl się za nami!. Maryja wydając na świat Zbawiciela przyszła nam z pomocą w największym ucisku i nieszczęściu. Poprzez swoje cierpienie pomogła nam zbliżyć sie do Jezusa i jako współodkupicielka wstawia się za nami u swojego Syna. Literatura: Bartosik G. M., Z Niej narodził się Jezus, Niepokalanów Dwa tysiące lat z Maryją myśli na każdy dzień, Warszawa Katolicyzm A-Z, Łódź Laurentin R., Matka Pana, Częstochowa Łucarz S., Blisko Maryi, Kraków Melotti L., Maryja Matka żyjących, Niepokalanów Rogowski R. E., ABC teologii dogmatycznej, Wrocław Suenens L. J., Kim jest Ona?, Warszawa Pismo Święte Starego I Nowego Testamentu, Pallottinum ks. dk. Mariusz Zieliński

33 Czy chrześcijaństwo w temacie obrony praw zwierząt ma naprawdę tak niewiele do powiedzenia, do zaoferowania? cz.2 W chrześcijaństwie bardzo szybko pojawia się przekonanie, a dowodem tego także święci kościołów, ich hagiografia, ze postępowanie droga świętości zmienia tez relacje człowieka do zwierzęcia. Hagiografia, czyli życiorysy świętych są tego doskonałym, przekonywującym dowodem. By nie pozostać gołosłownym: Św. Bazyli ( ), który miał duży wkład w rozwój myśli Kościoła Wschodniego, w poczuciu winy za to ile krzywdy wyrządziliśmy zwierzętom modlił się do Boga by ten w nas jego wyznawcach poszerzył więzy wspólnoty z naszymi mniejszymi braćmi i siostrami, stworzeniami, które przecież wyszły i z jego, Boga rąk. Ślady tego w tzw. liturgii św. Bazylego. Św. Antoni pustelnik ( ), pochylający się i leczący chorą świnię. Założyciel świętego Oratorium, św. Filip Neri, który stał się wegetarianinem nie ze względów ascetycznych ale pro zwierzęcych. Z głębokim żalem mówił o rzeźniach, mówi się o nim,że myszki z pułapek, uwalniał ptaki z klatek. Dziś pewnie uznany by został za ekoterroryste, wtedy po prostu dziwaka, wrażliwca. Św. Hubert ( ) który myślę że nigdy chyba nie wybaczy myśliwym,że wpadli na pomysł by obwołać go swoim patronem, bo przecież jego historia jest dokładnym tego zaprzeczeniem. To właśnie dzięki spotkaniu ze zwierzęciem, w czasie jednym z myśliwskich połowów spotkał zwierze, jelenia, które odmieniło całe jego życie. Ratując mu życie uratował zarazem swoje, stał sie głęboko wierzącym chrześcijaninem, kapłanem, w końcu biskupem w Liege. Św. Roch, ( ) który posługując śmiertelnie chorym ludziom w Rzymie i okolicach sam popadł w chorobę i w związku z tym musiał pozostać poza miastem. Nie przeżyłby, gdyby nie odwiedzał go psiak, przynoszący mu jedzenie i wylizujący dezynfekujące powiedziałbym dziś rany. Nic dziwnego że bardzo szybko ogłoszony został patronem psów ale i tych wszystkich, którym zwierzęta pomagają, jak choćby niewidomym, niepełnosprawnym, niesłyszącym. Św Ciaran ( ) nawrócony na chrześcijaństwo przez św. Patryka, Irlandczyk, który w czasie budowania swojej celi z gałęzi dostrzegł nagle w pobliżu przyglądającego mu się dzika. Dzik rozpoznał pokojowe zamiary świętego, więc postanowił pomóc mu w budowie jego celi, jak głosi legenda. A że był to mocny dzik, budowa postępowała w dużym tempie. Wkrótce do tej małej wspólnoty, jak mówi legenda dołączyły i zamieszkały w niej i inne zwierzęta jak wilk, borsuk, jeleń i ptaki. Ciaran mówił o nich wszystkich jako swoich braciach i siostrach.

34 Św Jan Chryzostom, wielki autorytet Kościoła bizantyjskiego, podkreślał, że jednym z atrybutów bycia świętym sa przyjazne relacje z dzikimi zwierzętami, co w sumie nie dziwi, jeśli weźmie sie pod uwagę scenę z ewangelii, w której ewangelista opisuje przebywanie Jezusa na pustyni, krótko przed jego publicznym wystąpieniem, kiedy ten przebywa jedynie wśród dzikich zwierząt a aniołowie niebiescy mu usługują. Podobnie jak św. Rochowi niedźwiedzią przysługę wyrządzono także św. Modestosowi ( ), biskupowi jerozolimskiemu, który w Grecji uchodzi za patrona tzw. zwierząt gospodarskich. Ironiczne i nie fair, bo św. Modestos nie hodował zwierząt na posiłki. Był wegetarianinem i nie tylko,że zwierząt nie zabijał ale je z głęboka troska leczył. Dowodem tego słynna modlitwa Modestosa. Św. Roch ( ) który posługując śmiertelnie chorym ludziom w Rzymie i okolicach sam popadł w chorobę i w związku z tym musiał pozostać poza miastem. Nie przeżyłby, gdyby nie odwiedzał go przynoszący mu jedzenie i wylizujący (dezenfekujący) rany psiak. Nic dziwnego że bardzo szybko ogłoszony został patronem psów ale i tych wszystkich, którym zwierzęta pomagaja, jak choćby niewidomym, niepełnosprawnym, niesłyszącym. Św Kieran z Clonmacnoise ( ) który zaprzyjaźnił się z dzikiem. Dzik rozpoznał pokojowe zamiary świętego, więc postanowił pomóc mu w budowie jego celi, jak głosi legenda. A że był to mocny dzik, budowa postępowała w dużym tempie. Wkrótce do tej małej wspólnoty, jak mówi legenda dołączyły i zamieszkały w niej i inne zwierzęta jak wilk, borsuk, jeleń i ptaki. Ciaran mówił o nich wszystkich jako swoich braciach i siostrach. Św Jan Chryzostom (ok ), wielki autorytet Kościoła bizantyjskiego, doktor Kościoła, święty Kościoła katolickiego i prawosławnego, podkreślał, że jednym z atrybutów bycia świętym są przyjazne relacje z dzikimi zwierzętami. Zapewne nawiązanie do sceny ewangelicznej ( zob:mk 1,13 ) w której Jezus przygotowujący się do działalności publicznej przebywał jedynie w otoczeniu aniołów i dzikich zwierząt. Ludzi najwyraźniej mieć w okól siebie nie musiał, nie chciał (moj dopisek). Św. Marcina de Porres( ) uważa wielu za założyciela pierwszego w świecie schroniska dla bezdomnych zwierząt. Legenda mówi, że kiedy otrzymał od przeora polecenie rozsypania trutki na szczury w klasztorze, bo te wyrządzał tam systematycznie szkody, miał do nich przemówić słowami: Kochane szczury, napsociłyście w naszym klasztorze i

35 przeor kazał wam podrzucić trutki. Dlatego naprawdę idźcie stąd, poszukajcie sobie takiego miejsca, gdzie nie będziecie nikomu przeszkadzały. Ksiądz Bosko ( ) charyzmatyczny wychowawca dzieci i młodzieży, założyciel słynnego Oratorium w Turynie, ośrodka wychowawczego dla zaniedbanej młodzieży poruszał się w obecności psa Grigio, przyjaciela, który zapewniał mu nie tylko głęboka przyjaźń ale i poczucie bezpieczeństwa. Sw. Starzec Porfiriusz, Sw. Sylwan, Sw. Starzec Amfilochiusz z Patmos to tylko niektórzy świeci bratniego Kościoła Prawosławnego, którzy podobnie spostrzegali w zwierzętach Boże stworzenia, dzieło rak jego i nawoływali by je z szacunkiem i miłością traktować. Jedzenie mięsa zwierząt było nieznane do czasu potopu. Jednak po potopie wepchnięto nam w usta strzępy zwierzęcego mięsa i jego cuchnące soki Jezus, Chrystus, który pojawił się kiedy wypełniły się czasy, znowu połączył koniec z początkiem, tak że nie mamy teraz pozwolenia na jedzenie mięsa zwierząt. (Adversus Jovinianum I,18) św. Hieronim ( ), Twierdził nie byle kto bo jeden z największych świętych Kościoła św. Hieronim, ojciec Kościoła, asceta, erudyta, teolog, znawca biblii, tłumacz jedynego w swoim rodzaju tłumaczenia Biblii z jeżyków oryginalnych na język łaciński zwanego wulgatą. Sw. Hieronim nie widział opcji, możliwości pogodzenia chrześcijaństwa, ewangelii Chrystusa z cierpieniem zadawanym zwierzętom, naszym mniejszym braciom i siostrom. W ikonografii przedstawiany jest często jako starzec pochylony nad święta księga a u stop jego lew. Legenda mówi, ze sw. Hieronim pomógł cierpiącemu lwu, wyciągnął z jego łap sprawiające ból ciernie a ten z wdzięczności dla świętego pozostał w klasztorze by usługiwać swemu dobroczyńcy. Kolejny piękny symbol. Nie wspomniałem jak dotąd o św. Franciszku. Świętym którego za patrona swej działalności obrało wiele organizacji prozwierzecych, świętym, który już całkiem wprost, z właściwa prostota biedaczyny z Asyżu mówił o nich jako braciach i siostrach. I tak naprawdę mówić w sumie więcej nie trzeba, tylko uwierzyć w końcu by trzeba! Bo cala reszta, jak obrona ich praw, niezbywalne, niepodlegające dyskusji prawo do życia w wolności i szczęściu to już jakby tylko prosta tego konsekwencja. Problem tylko, ze Kościół Chrystusowy w to do końca, do tej pory nie uwierzył pomimo tego, ze wyniósł go na ołtarze i tam oddaje mu hold każdego roku w dzień sw. Fransiczka z Asyzu, 4 października, z niezmienionym pietyzmem! Czy chrześcijaństwo w temacie obrony praw zwierząt ma naprawdę tak niewiele do powiedzenia, do zaoferowania? Bo odnosi się wrażenie, ze to w ogole jakby nie jego temat. Chrześcijaństwo powołane zostało przez Boga, by być światłem świata i sola ziemi (Mt 5, 13-16), znaczy by dać światu dobry przykład i odważnie nieść Dobra Nowinę: "Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. (Mt 16, 15-20). WSZELKIEMU stworzeniu! Ono zostało wezwane do zaszczytnego dzieła budowania (wspolbudowania z

36 Bogiem) Królestwa Bożego na Ziemi. Nowego Nieba i Nowej Ziemi (por. Ap 21, 5; Iz 11, 6-9), a to implikuje budowania dobrych, nowych, pełnych harmonii, pokoju mesjańskiego relacji pomiędzy człowiekiem a człowiekiem, pomiędzy człowiekiem a Bogiem ale i człowiekiem a zwierzęciem, przykładem tego wizja czasów mesjańskich według proroka Izajasza (Iz 11,6nn). Pytanie tylko, czy chrześcijaństwo jest gotowe pójść ta droga, pójść droga jego powołania. Wy, chrześcijanie posiadacie księgę, która zawiera w sobie tyle dynamitu, że mogłaby rozsadzić na kawałki całą cywilizację, wywrócić świat do góry nogami i uczynić z tej zniszczonej wojną planety świat pokoju. Wy jednak zachowujecie się tak, jakby była ona jedynie przykładem dobrej literatury, niczym więcej, tymi słowami zwrócił się kiedyś Mahatma Gandi do wyznawców Chrystusa. On, niechrześcijanin, w to absolutnie wierzył, wierza w to sami chrześcijanie? wierzy w to ich Kościół? ks. Tomasz Jaeschke Zachęcamy do wzięcia udziału i pomocy w akcjach organizowanych na rzecz zwierząt. Ostatnio Ksiądz Tomasz z grupą przyjaciół uratował źrebaka. Każdy kto chciałby pomóc i wesprzeć tą i inne akcje, a także publikacje Księdza Tomasza może kontaktować się bezpośredni z nim: tom@animalpastor.eu

37 MODLITWY ZA KAPŁANÓW I KAPŁANÓW Chcemy stworzyć miejsce, gdzie aktywni i poszukujący wspólnoty kapłani spotykają się na modlitwie. Pragniemy, aby każdy kapłan, który będzie chciał wraz z nami współbraćmi modlić się, mógł w znaleźć takie miejsce. Duchowo łączmy się na wspólnej modlitwie. Zapraszamy do wspólnej modlitwy w każdy wtorek o godzinie 21:00 Duchu Święty, Duchu Mądrości, prowadź kapłanów; Duchu Święty, Duchu Światłości, oświecaj kapłanów; Duchu Święty, Duchu Czystości, uświęcaj kapłanów; Duchu Święty, Duchu Mocy, wspieraj kapłanów; Duchu Święty, Duchu Boży spraw, by kapłani ożywieni i umocnieni Twoją łaską, nieśli słowo prawdy i błogosławieństwo pokoju na cały świat. Niech ogień świętej miłości rozpala ich serca, by w płomieniach tej miłości oczyszczali i uświęcali dusze. Duchu Święty, powierzamy Ci serca kapłańskie; Ukształtuj je na wzór Najświętszych Serc Jezusa i Maryi. Amen

38 ZAPRASZAMY PÓJDZ ZA GŁOSEM PANA!!! Panie Jezu Chryste, Ty obdarowałeś szczególnym powołaniem apostołów, którzy głosili orędzie Dobrej Nowiny o zbawieniu całemu światu. Spójrz Panie na potrzeby współczesnego świata i wezwij wielu młodych ludzi na Twoją apostolską służbę w stanie kapłańskim i zakonnym. Daj im odczuć ogrom Twojej miłości, jaką będą mogli doświadczyć szukając Ciebie w drugim człowieku, zwłaszcza w ubogim, cierpiącym, załamanym, zagubionym, nie znającym sensu życia, pogrążonym w nałogach. Jezu, wyzwól ich wolność, aby nie zważali na trudności i idąc za Twoim wezwaniem wspaniałomyślnie i z radością oddali Tobie swoje życie, przez wierną służbę tym, do których ich poślesz. Matko Najświętsza oddaję Ci w Twą matczyną opiekę wszystkich powołanych do kapłaństwa i życia zakonnego. Niechaj będą oddani sprawie Bożego królestwa na wzór Twojego oddania się woli Bożej w swym ziemskim życi