Ewangelia i rozważania 30 września - 6 października 2019 r.

Transkrypt

1 Ewangelia i rozważania 30 września - 6 października 2019 r.

2 Poniedziałek, 30 września - św. Hieronima Łk 9,46-50 Uczniom Jezusa przyszła myśl, kto z nich jest największy. Lecz Jezus, znając tę myśl w ich sercach, wziął dziecko, postawił je przy sobie i rzekł do nich: «Kto by to dziecko przyjął w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto by Mnie przyjął, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Kto bowiem jest najmniejszy wśród was wszystkich, ten jest wielki». Wtedy przemówił Jan: «Mistrzu, widzieliśmy, jak ktoś w imię Twoje wypędzał złe duchy, i zaczęliśmy mu zabraniać, bo nie chodzi z nami». Lecz Jezus mu odpowiedział: «Przestańcie zabraniać; kto bowiem nie jest przeciwko wam, ten jest z wami».

3 Rozważanie Wywyższenie. Uczniom Jezusa przyszła myśl. Czy ta myśl nie jest mi może znana? Czy nie odczuwam wyższości wobec innych, mniej uprzywilejowanych osób? Nawet w kontekście religii czy nie mam w sercu takiej myśli, że jestem lepszy, tylko dlatego, że jestem katolikiem? Tymczasem Jezus, kiedy się wywyższa, jedyny raz w życiu, to tylko na krzyżu, okrutnie zeszpecony i poniżony. A to On przecież założył nasz Kościół. Otoczka. Zaczęliśmy mu zabraniać, bo nie chodzi z nami. Czy czasem, w mojej religijności, nie tracę tego, co jest w niej najważniejsze? Czy otoczka, którą sobie zbudowałem wokół mojej religii, nie jest dla mnie ważniejsza, przyjemniejsza, wygodniejsza niż Ten, który mi kiedyś powiedział: Pójdź za Mną? Czy nie z tego powodu jest tyle rozłamów wśród ludzi wierzących, że wciąż jedni uważają się za lepszych, większych od innych? Tymczasem Jezus uczy zupełnie czego innego. Ale może Jego głos już nie jest dla mnie słyszalny, może zupełnie na czym innym się skupiam niż na tym, co On mówi?

4 wtorek, 1 października - św. Teresy od dzieciątka jezus Łk 9,51-56 Gdy dopełniały się dni wzięcia Jezusa z tego świata, postanowił udać się do Jeruzalem, i wysłał przed sobą posłańców. Ci wybrali się w drogę i weszli do pewnego miasteczka samarytańskiego, by przygotować Mu pobyt. Nie przyjęto Go jednak, ponieważ zmierzał do Jeruzalem. Widząc to, uczniowie Jakub i Jan rzekli: «Panie, czy chcesz, byśmy powiedzieli: Niech ogień spadnie z nieba i pochłonie ich?» Lecz On, odwróciwszy się, zgromił ich. I udali się do innego miasteczka.

5 Rozważanie Co jest ważne? Gdy dopełniały się dni. Co jest dla mnie najważniejsze w życiu? Chrystus przyszedł na świat po to, by umrzeć i zmartwychwstać, otwierając na oścież bramy domu swego Ojca, w którym jest mieszkań wiele. Czy ten fakt jest dla mnie absolutnie najważniejszy ze wszystkiego? Racje. Panie, czy chcesz, byśmy powiedzieli A może ważniejsze są dla mnie moje racje? Może Syn Boży jest dla mnie tylko bożkiem, potrzebnym, by sankcjonował moje racje? Tak jak w odwiecznym sporze pomiędzy Żydami a Samarytanami. Dla nich, wydaje się, spór ten był ważniejszy niż szczere poszukiwanie Boga. Ważniejsze było to, żeby tym drugim udowodnić, że to my właśnie mamy rację, a nie oni. A Pan, który przechodził obok, nie został przez nikogo zauważony. Ani Samarytanie, ani uczniowie, Jakub i Jan, nie zreflektowali się w dzisiejszej scenie, że to przecież Bóg jest pośród nich, i że w Jego obecności wszystko blednie moje spory i racje. Jak bardzo aktualna jest dzisiejsza Ewangelia! Wyjście. I udali się do innego miasteczka. Jezus też jest bardzo praktyczny w dzisiejszej Ewangelii: zawsze jest jakieś wyjście z trudnej sytuacji. Jeśli coś nie wychodzi, zawsze można to zrobić inaczej, zmienić kierunek, strategię. Nie ma sensu zaperzać się w gniewie na kogoś, kto jest mi przeciwny. O wiele lepiej zrobić coś konstruktywnego, zamiast tracić energię na oburzenie i złość.

6 Środa, 2 października - Św. Aniołów stróżów Mt 18, W tym czasie uczniowie przystąpili do Jezusa z zapytaniem: «Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?» On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł: «Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje. Strzeżcie się, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie».

7 Rozważanie Wielkość. Kto się więc uniży jak to dziecko. Dlaczego Jezus z takim naciskiem mówi o uniżeniu? Dlaczego, jeśli nie staniemy się jak dzieci, to nie wejdziemy do królestwa niebieskiego? O jakie uniżenie chodzi? Czy o to, żeby się płaszczyć przed innymi? Chyba nie. Chrześcijanin, bardziej niż ktokolwiek, powinien być świadomy wartości i godności człowieka, również swojej własnej. Może raczej chodzi o uniżenie serca. O to, żeby swojej własnej wielkości szukać w głębi siebie. W swoim sercu, w relacji z Bogiem, w poczuciu słabości i porażek, niemocy szukać źródła wielkości i siły. Nie w zaszczytach, osiągnięciach, pozycji społecznej, ale w trudnościach, w bolesnych doświadczeniach, które przeżyję i z których powstanę z Chrystusem tam odnajdywać wielkość mojego człowieczeństwa. Zrozumienie. Strzeżcie się, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych. Doświadczanie własnej słabości i bolesne podnoszenie się z upadków, akceptując tę prawdę, że nigdy nie będę doskonały, wolny od wad i grzeszności, pomaga mi też zrozumieć moich bliźnich i miłować ich, mimo że często jest to bardzo trudna miłość. Wszyscy jesteśmy dziećmi tego samego Ojca i przed Jego obliczem wszyscy jesteśmy równi. Bóg mówi: miłujcie się i przebaczajcie. I to jest dla mnie najważniejsze zadanie, największa praca do wykonania w życiu miłować i przebaczać, a nie piąć się po szczeblach kariery czy hierarchii społecznej. To będzie mój największy sukces w życiu, jeśli nauczę się prawdziwie kochać i przebaczać.

8 czwartek, 3 października Łk 10,1-12 Jezus wyznaczył jeszcze innych siedemdziesięciu dwu uczniów i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie! Oto posyłam was jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie. Gdy wejdziecie do jakiegoś domu, najpierw mówcie: Pokój temu domowi. Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co będą mieli: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże. Lecz jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie, a nie przyjmą was, wyjdźcie na jego ulice i powiedzcie: Nawet proch, który z waszego miasta przylgnął nam do nóg, strząsamy wam. Wszakże to wiedzcie, że bliskie jest królestwo Boże. Powiadam wam: Sodomie lżej będzie w ów dzień niż temu miastu».

9 Rozważanie Zadanie. Pokój temu domowi. Pewnie każdy kiedyś się zastanawia: Jakie jest moje zadanie w życiu? Do czego zostałem powołany? Co pięknego mam zrealizować? Jezus posyła przed sobą uczniów i każe im głosić pokój i królestwo Boże. To jest i moje zadanie: nieść innym Boży pokój. Bez względu na to, gdzie się znajduję, co się w moim życiu dzieje, co mnie spotyka, zawsze mogę innym nieść pokój. Mogę sprawiać, że osoby, z którymi się spotykam, w mojej obecności doświadczą Bożego pokoju. Tym zawsze mogę się dzielić. Ale najpierw muszę dbać o to, by ten pokój w sobie mieć: przez modlitwę, Eucharystię, adorację. Jeśli będę często przebywał sam na sam z Bogiem, to On napełni mnie swoim pokojem, a potem ja będę mógł dzielić się nim z innymi. A to stanie się dla mnie źródłem prawdziwego szczęścia i da mi poczucie spełnienia w życiu. Boża wola. Nie przechodźcie z domu do domu. Może też czasem zastanawiam się, jaka jest wola Boga względem mnie, czy właściwie wybrałem życiową drogę, a może minąłem się z powołaniem. Może jest mi ciężko, trudno, może marzę o tym, żeby moje życie dawno temu potoczyło się inaczej, albo żeby teraz rzucić wszystko i zacząć od nowa. Czasem rzeczywiście trzeba coś radykalnie zmienić. Ale zmiana nie może być ucieczką od problemów, od siebie. Jezus posyła uczniów do wszystkich: do tych, którzy ich przyjmą i do tych, którzy ich odrzucą. Zarówno w sukcesach, jak i w porażkach uczniowie ci nadal pozostają posłani przez Chrystusa, pełnią Jego wolę. I ja też nie błądzę po omacku. Nawet w najtrudniejszych doświadczeniach wiem, że Bóg ze mną jest, że sam mnie posłał i sam prowadzi. I nigdy nie zostawia mnie samemu sobie.

10 Piątek, 4 października Łk 10,13-16 Jezus powiedział: «Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsaido! Bo gdyby w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które u was się dokonały, już dawno by się nawróciły, siedząc w worze i popiele. Toteż Tyrowi i Sydonowi lżej będzie na sądzie niżeli wam. A ty, Kafarnaum, czy aż do nieba masz być wyniesione? Aż do Otchłani zejdziesz! Kto was słucha, Mnie słucha, a kto wami gardzi, Mną gardzi; lecz kto Mną gardzi, gardzi Tym, który mnie posłał».

11 Rozważanie Krótkowzroczność. Gdyby w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które u was się dokonały. Cuda, które czynił Jezus, nie były celem samym w sobie. Służyły raczej do tego, żeby zwrócić uwagę ludzi, oderwać ich od codzienności, pokazać, że jest coś więcej, że oto teraz jest czas zbawienia, że dzieją się wielkie rzeczy. Kiedy długo skupiam wzrok na jakimś bliskim obiekcie i potem podniosę oczy, żeby popatrzeć w dal, to nic nie widzę. Tak samo było i z tymi, nad którymi biadał Jezus: Korozain, Betsaidą czy wcześniej, na Górze Błogosławieństw, bogaczami, sytymi, czy później, na Górze Oliwnej, Jerozolimą, która nie rozpoznała czasu swego nawiedzenia. Wszyscy ci, nad którymi Jezus biadał, byli krótkowzroczni : widzieli tylko to, co przed ich nosem, codzienność, doczesność i nic poza tym. A Jezus przynosi ludziom coś więcej. Mi przynosi coś więcej życie wieczne. Czy to dostrzegam? Pogarda. Kto wami gardzi, Mną gardzi. Jezus nigdy nikim nie gardzi, nawet najbardziej upadłym człowiekiem. Nigdy naprawdę nie wiem, co jest w sercu drugiego człowieka, jak wygląda jego życie naprawdę, jaka jest jego relacja z Bogiem. Nie mnie oceniać innych, ani tym bardziej nimi gardzić. Ja mam miłować i przebaczać, i to wystarczy.

12 Sobota, 5 października - św. Faustyny Łk 10,17-24 Wróciło siedemdziesięciu dwóch z radością, mówiąc: «Panie, przez wzgląd na Twoje imię nawet złe duchy nam się poddają». Wtedy rzekł do nich: «Widziałem Szatana, który spadł z nieba jak błyskawica. Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach, i po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi. Jednakże nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie». W tej to chwili rozradował się Jezus w Duchu Świętym i rzekł: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić». Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: «Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli».

13 Rozważanie Żywe słowo. Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Czy ten fragment Ewangelii nie pasuje jak ulał do patronki dnia dzisiejszego, św. Faustyny? Słowa, które Jezus skierował do swoich 72 uczniów dwa tysiące lat temu dotyczą też i Jego współczesnej apostołki: Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach Faustyna opowiada w swoim Dzienniczku, jak jej modlitwy wypraszały u Boga zbawienie dla rzeszy dusz w czyśćcu cierpiących. Cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie skromnej zakonnicy nie interesowały ziemskie zaszczyty, ale pragnęła jak najszybciej zjednoczyć się już ze swoim Umiłowanym. Zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom święta skończyła tylko kilka klas podstawówki, a teologia jej Dzienniczka w niczym nie ustępuje dziełom doktorów Kościoła. Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie Faustyna wielokrotnie spotykała się z Jezusem i rozmawiała z Nim. A teraz uwaga: dlaczego ja nie miałbym być jak Faustyna? Co mi stoi na przeszkodzie? Czego mi brakuje, by tak się z Bogiem zaprzyjaźnić, jak ona?

14 Niedziela, 6 października Łk 17,5-10 Apostołowie prosili Pana: «Dodaj nam wiary». Pan rzekł: «Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze, a byłaby wam posłuszna. Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: Pójdź zaraz i siądź do stołu? Czy nie powie mu raczej: Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił? Czy okazuje wdzięczność słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono, mówcie: Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać».

15 Rozważanie Inne podejście. Apostołowie prosili Pana. Pewnie to myślenie nie jest mi obce: gdybym miał to czy tamto, byłbym lepszym chrześcijaninem, pracownikiem, współmałżonkiem, rodzicem A Jezus mówi dzisiaj, że nie potrzebuję nic ponad to co mam. Nic mi nie brakuje, by żyć pełnią życia, ale może powinienem zmienić podejście do życia: zobaczyć, co mam, i z tym, co mam czynić moje życie i świat wokół mnie piękniejszym. Praca. a potem ty będziesz jadł i pił. Wydaje się, że to potem będzie dopiero w domu Ojca. Na razie mam jakieś zadanie do wykonania. Może czuję zmęczenie, może mam poczucie, że już dosyć się w życiu natrudziłem, że już bym odpoczął. Jeśli jednak, z mojej wolnej woli, chcę współpracować z Panem, to żniwo wielkie, ale robotników mało. Kiedyś na pewno zobaczę owoce mojego całego trudu, nawet jeśli teraz czasem wydaje mi się, że moja praca to orka na ugorze.