Ewangelia według świętego Jana różni się od pozostałych trzech Ewangelii, zwanych synoptycznymi. Powstała chronologicznie najpóźniej, chociaż raczej

Transkrypt

1 Ewangelia według świętego Jana różni się od pozostałych trzech Ewangelii, zwanych synoptycznymi. Powstała chronologicznie najpóźniej, chociaż raczej przed 100 rokiem n.e. Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła. Pojawił się człowiek posłany przez Boga Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz [posłanym], aby zaświadczyć o światłości. Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było [Słowo], a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili. A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy (J 1, 1 14). Ten hymn otwiera czwartą w kolejności relację o życiu i czynach Jezusa. Zaraz potem autor przedstawia nam Jezusa, przytaczając słowa św. Jana Chrzciciela: Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach:»ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie«. (J 1, 15). 1

2 Żydzi wysłali do Jana kapłanów i lewitów z zapytaniem, kim jest. Pytali, czy jest Mesjaszem, Eliaszem, prorokiem. Na wszystkie pytanie odpowiedział przecząco. Ale na powtórne pytanie, kim jest, odpowiedział: Jam głos wołającego na pustyni. Prostujcie drogę Pańską, jak powiedział prorok Izajasz. (J 1, 23). Spytali go, czemu więc chrzci, a Jan odpowiedział, że chrzci wodą, ale po nim przyjdzie Ten, który po nim idzie, a któremu Jan nie jest godzien odwiązać rzemyka u sandała. Działo się to w Betanii, po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu. Nazajutrz Jan zobaczył Jezusa idącego ku niemu i rzekł: Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata. ( ) (J 1, 29). I dał Jan świadectwo: ujrzał Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba i spoczął na Jezusie. Ten, który posłał Jana, zapowiedział mu przedtem, że Ten, nad którym ujrzy zstępującego ducha, będzie Tym, który chrzci Duchem Świętym. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym. (J 1, 34). Nazajutrz znowu stał Jan w tym samym miejscu z dwoma uczniami, gdy ujrzeli przechodzącego Jezusa. Jan rzekł: Oto Baranek Boży. Uczniowie usłyszeli to i poszli za Jezusem. Jednym z tych uczniów był Andrzej, brat Szymona Piotra. Kiedy Andrzej spotkał swego brata, powiedział mu, że znaleźli Mesjasza i zaprowadził go do Jezusa. A Jezus ujrzawszy go rzekł:»ty jesteś Szymon, syn Jana, ty będziesz nazywał się Kefas«to znaczy: Piotr. (J 1, 42). Następnego dnia Jezus postanowił udać się do Galilei. Spotkał Filipa, który pochodził z Betsaidy, miasta Andrzeja i Piotra, i powiedział mu: Pójdź za Mną. Filip spotkał Natanaela, któremu powiedział, że znaleźli Tego, o którym pisał Mojżesz w Prawie i prorocy Jezusa, syna Józefa z Nazaretu. Natanael zdziwił się, czy może być coś dobrego z Nazaretu. Chodź i zobacz powiedział mu Filip. Kiedy Natanael przyszedł do Jezusa, który powiedział mu, że widział go pod drzewem figowym, Natanael odrzekł: Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś Królem Izraela! (J 1, 49). Już wtedy Jezus zapowiedział pierwszym swoim uczniom, że ujrzą niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących na Syna Człowieczego. Trzeciego dnia odbywało się wesele w Kanie Galilejskiej. Była tam też Matka Jezusa. Zaproszono na to wesele także Jezusa i jego uczniów. A kiedy zabrakło wina i Matka powiedziała Jezusowi o tym, On odrzekł wprawdzie: Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czyż jeszcze nie nadeszła godzina moja? (J 2, 4). jednak nakazał sługom napełnić wodą sześć stągwi kamiennych, potem zaczerpnąć z nich i zanieść staroście weselnemu. Ten spróbowawszy zdziwił się, że najlepsze wino podają dopiero na końcu uczty. Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie. Następnie On, Matka, bracia i uczniowie Jego udali się do Kafarnaum, gdzie pozostali kilka dni.taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie. Następnie On, Matka, bracia i uczniowie Jego udali się do Kafarnaum, gdzie pozostali kilka dni. Zbliżała się pora Paschy i Jezus udał się do Jerozolimy. W świątyni zobaczył bankierów i sprzedawców. Sporządził bicz ze sznurków i powypędzał wszystkich ze świątyni, porozrzucał monety, a stoły powywracał. Powiedział do nich, żeby nie robili z domu Jego Ojca targowiska. Żydzi spytali Go, jakim znakiem wykaże się wobec nich, skoro takie rzeczy czyni. On odpowiedział, żeby zburzyli tę świątynię, a On w trzy dni ją odbuduje. Żydzi nie chcieli 2

3 w to uwierzyć, ale nie wiedzieli, że mówił o świątyni swego ciała. Gdy zmartwychwstał, przypomnieli to sobie Jego uczniowie i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus. Kiedy Jezus przebywał w Jerozolimie w czasie Paschy, wielu uwierzyło w imię Jego, widząc znaki, które czynił. A Jezus nie potrzebował niczyjego świadectwa o człowieku, sam bowiem wiedział, co się w człowieku kryje. Był wśród faryzeuszów pewien człowiek: Nikodem, dostojnik żydowski. Przyszedł on do Jezusa nocą i powiedział Mu, że wie, iż Jezus od Boga przyszedł, nikt bowiem nie mógłby czynić takich znaków, gdyby Bóg nie był z nim. A Jezus odpowiedział Nikodemowi, że nikt, kto nie narodzi się powtórnie, nie może ujrzeć królestwa Bożego. Nikodem nie zrozumiał, więc Jezus dodał, że jeśli ktoś nie narodzi się z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego. To co się z ciała narodziło, jest ciałem, a co się z Ducha narodziło, jest duchem. W odpowiedzi spytał Nikodem, jak to może się stać. Spytał Jezus: ty jesteś nauczycielem Izraela, a tego nie wiesz? I mówił, że ludzie nie chcą przyjmować świadectwa. Jeśli nie wierzą w to co Jezus mówi o sprawach ziemskich, jak mają uwierzyć w to co mówi o sprawach niebieskich? Syn Człowieczy musi być wywyższony, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. ( ) (J 3, 15 16). Światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność niż światło: bo złe były ich uczynki. Potem Jezus i Jego uczniowie udali się do ziemi judzkiej, gdzie przebywał z nimi i udzielał chrztu. Także i Jan był w Ainon, w pobliżu Salim. Powstał spór między uczniami Jana a pewnym Żydem w sprawie oczyszczenia. Przyszli więc do Jana i powiedzieli mu, że Ten, o którym Jan wydał świadectwo, jest obok i udziela chrztu, a wszyscy idą do Niego. Jan odrzekł, że człowiek nie może otrzymać niczego, co by mu nie było dane z nieba. Przecież już wcześniej powiedział, że nie jest Mesjaszem, ale został przed Nim posłany. Trzeba więc teraz, żeby On wzrastał, a Jan się umniejszał. ( ) Kto wierzy w Syna, ma życie wieczne; kto zaś nie wierzy Synowi, nie ujrzy życia, lecz grozi mu gniew Boży. (J 3, 36). Kiedy faryzeusze usłyszeli, że Jezus pozyskuje sobie więcej uczniów i chrzci więcej niż Jan chociaż On sam nie chrzcił, tylko Jego uczniowie, Jezus opuścił Judeę i odszedł do Galilei. Przechodząc przez Samarię przybył do miasteczka Sychar, w pobliżu pola, które dał niegdyś Jakub synowi swojemu Józefowi. Kiedy Jezus, zmęczony drogą, siedział około południa przy studni, nadeszła kobieta, aby zaczerpnąć wody. Jezus poprosił, żeby dała Mu pić. Kobieta zdziwiła się, że prosi ją o to Żydzi bowiem z Samarytanami unikają się nawzajem. Jezus odpowiedział, że gdyby wiedziała, kto ją prosi, ona by Go prosiła, a wówczas dałby jej wody żywej. Kobieta nie zrozumiała i pytała, skąd weźmie wody żywej. Czy Jezus jest większy od ojca Izraela, Jakuba? A Jezus w odpowiedzi rzekł do niej, że każdy kto będzie pił wodę, którą On mu da, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda ta stanie się źródłem wody wytryskującej ku życiu wiecznemu. Wówczas Samarytanka poprosiła o tę wodę. Kiedy Jezus powiedział kobiecie o jej życiu, ona nazwała Go prorokiem. I powiedział jej Jezus, że nadchodzi godzina, kiedy ani tu na górze, ani w Jerozolimie nie będą czcili Ojca. Zbawienie bierze początek od Żydów. Nadchodzi jednak godzina, kiedy prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie. Kobieta powiedziała, że wie o Mesjaszu, który ma przyjść i objawić się wszystkim. Jezus odrzekł, że On nim jest. 3

4 Na to przyszli uczniowie i dziwili się, że Jezus rozmawia z Samarytanką. A ona odeszła do miasta i mówiła ludziom, żeby przyszli zobaczyć Mesjasza i ludzie szli do Niego. Tymczasem uczniowie namawiali Jezusa, żeby jadł. Powiedział im Jezus:»Moim pokarmem jest wypełniać wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło. ( ) Ja was wysłałem żąć to nad czym wyście się nie natrudzili. ( )«(J 4, 34; 38). Wielu Samarytan uwierzyło świadectwu kobiety, która rozmawiała z Jezusem. Zaczęli więc w Niego wierzyć i pozostał tam Jezus dwa dni. I o wiele więcej uwierzyło na Jego słowo. Po dwóch dniach wrócił Jezus do Galilei. Wprawdzie Jezus sam twierdził, że prorok nie doznaje czci w swojej ojczyźnie, Galilejczycy jednak przyjęli Go, bo byli w Jerozolimie i widzieli, co czynił. Potem znów przybył do Kany Galilejskiej. A w Kafarnaum mieszkał pewien urzędnik królewski, którego syn chorował. Przyszedł on do Jezusa prosić, żeby uzdrowił mu syna, żeby przyszedł, zanim syn umrze. Ale Jezus powiedział: Idź, syn twój żyje. Urzędnik uwierzył i wrócił do domu. A kiedy był jeszcze w drodze, wyszli mu na spotkanie słudzy, mówiąc, że syn jego żyje. A stało się to o godzinie, o której urzędnik rozmawiał z Jezusem. I uwierzył on i cała jego rodzina. Potem nastąpiło święto żydowskie i Jezus udał się do Jerozolimy. Jest tam sadzawka Owcza, nazywana po hebrajsku Betesda. Wokół leżało mnóstwo chorych: niewidomych, chromych, sparaliżowanych; czekali na poruszenie się wody. Anioł bowiem zstępował i poruszał wodę, a kto pierwszy wchodził po poruszeniu się wody, doznawał uzdrowienia. Był tam człowiek, który już od trzydziestu ośmiu lat cierpiał na swoją chorobę. Gdy Jezus go zobaczył, nakazał: Wstań, weź swoje łoże i chodź. Człowiek ów natychmiast wyzdrowiał. Jednak tego dnia był szabat. Żydzi mówili mu, że nie wolno mu w szabat nosić łoża. On odparł im, że nakazał mu to człowiek, który go uzdrowił. Nie wiedział jednak, kim on jest, bowiem Jezus odszedł od tłumu. Potem Jezus znalazł go w świątyni nakazując, żeby nie grzeszył już więcej. Człowiek ów odszedł i doniósł Żydom, że to Jezus go uzdrowił. Dlatego Żydzi prześladowali Jezusa, że to uczynił w szabat. I tym bardziej usiłowali Go zabić, że nazywał Boga swoim Ojcem, czyniąc się równym Bogu. W odpowiedzi Jezus mówił im, że Syn nic nie mógłby uczynić sam od siebie. Tłumaczył, że Ojciec wszystko przekazuje Synowi, aby wszyscy oddawali cześć Synowi, tak jak oddają cześć Ojcu. I mówił o godzinie sądu, o zmartwychwstaniu, o Tym, który Go posłał. Wspomniał też, że i Jan wydał o Nim świadectwo. Mówił też, że dzieła, które czyni, świadczą o Nim. Pytał, jak mogą uwierzyć, skoro od siebie wzajemnie odbierają chwałę, a nie szukają chwały, która pochodzi od samego Boga. Zarzucił im, że nie wierzą pismom Mojżesza, więc i Jego słowom nie uwierzą. Potem Jezus udał się za Jezioro Galilejskie, czyli Tyberiadzkie. Zbliżało się święto Paschy. Szedł za Nim wielki tłum. Jezus wszedł na wzgórze i usiadł, a kiedy zobaczył tłumy, które przyszły za nimi, spytał Filipa żeby go wypróbować skąd wezmą chleba, żeby nakarmić tylu ludzi. Filip stwierdził, że nie wystarczy im pieniędzy na jedzenie, a Andrzej, brat Szymona Piotra powiedział, że jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby. Jezus kazał ludziom usiąść, wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym; podobnie uczynił z rybami. A gdy się ludzie nasycili, uczniowie zebrali jeszcze 4

5 dwanaście koszy resztek. Ludzi widząc to mówili, że Jezus naprawdę jest prorokiem. Chcieli porwać Go i obwołać królem, ale Jezus usunął się na górę. O zmierzchu uczniowie wsiedli do łodzi i przeprawili się przez jezioro do Kafarnaum. Było już ciemno, woda burzyła się, a Jezusa nie było. Gdy upłynęli już około dwudziestu pięciu lub trzydziestu stadiów, zobaczyli, że Jezus idzie ku nim po jeziorze. Przestraszyli się, ale Jezus uspokoił ich. I zaraz łódź znalazła się przy drugim brzegu. Nazajutrz ludzie spostrzegli, że w miejscu, gdzie spożyto chleb, nie ma Jezusa. Przypłynęły też od Tyberiady inne łodzie. Wszyscy razem przypłynęli do Kafarnaum i szukali tam Jezusa i jego uczniów. Znalazłszy Go pytali, kiedy tu przybył. On odpowiedział, że szukają Go nie dlatego, że widzieli znaki, ale dlatego, że jedli do syta. Troszczą się tylko o ten pokarm, który ginie, a nie o ten, który trwa na wieki. Oni pytali więc, cóż mają czynić. Jezus nakazał im uwierzyć w Niego. Ale ludzie prosili Go o znak, tak jak ojcowie ich dostali z nieba mannę na pustyni. Jezus odrzekł, że nie Mojżesz dał im chleb z nieba, ale dopiero Ojciec da im prawdziwy chleb z nieba. I prosili Go, żeby zawsze dawał im tego chleba. Odpowiedział im Jezus:»Jam jest chleb życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie. ( )«(J 6, 35). Dalej mówił, że Ojciec posłał Go, żeby ze wszystkiego, co Mu dał Ojciec, nic nie stracił, ale wskrzesił w dniu ostatecznym. Ale Żydzi szemrali przeciwko Niemu, wiedzieli bowiem, że pochodził z Nazaretu, że był synem cieśli Józefa, znali Jego rodzinę. Jakże On teraz może mówić, że zstąpił z nieba? Ale Jezus powtórzył, że każdy, kto w Niego wierzy, ma życie wieczne. Że jest chlebem, który z nieba zstępuje, i kto go spożywa, ten ma życie wieczne. Chlebem, który im da, jest Jego ciało za życie świata. A Żydzi szemrali: jak On może dać im swoje ciało do spożycia? Ale Jezus znów im mówił, że kto spożywać będzie Jego Ciało i Krew, będzie miał życie wieczne i Jezus wskrzesi go w dniu ostatecznym. Tak nauczał w synagodze w Kafarnaum. A wielu spośród Jego uczniów nie mogło zrozumieć, co mówił Jezus. Ale On powiedział im, że zobaczą Syna Człowieczego, jak będzie wstępował tam, gdzie był przedtem. Ale są wśród nich tacy, którzy nie wierzą. Jezus bowiem wiedział, którzy nie wierzą i kto miał Go wydać. Dodał też, że nikt nie może przyjść do Niego, jeśli mu to nie zostało dane przez Ojca. Wtedy wielu uczniów odeszło od Jezusa. Spytał Jezus Dwunastu, czy oni też chcą odejść. Ale oni odparli, że wierzą, iż On jest Świętym Boga i ma słowa życia wiecznego. Dodał jeszcze Jezus, że wybrał ich dwunastu, ale jeden z nich jest diabłem. Mówił o Judaszu, synu Szymona Iskarioty, ten bowiem miał Go wydać. Potem Jezus obchodził Galileę. Nie chciał chodzić po Judei, bo Żydzi chcieli Go zabić. Zbliżało się żydowskie Święto Namiotów. Namawiali Go bracia, żeby poszedł do Judei, iżby ludzie ujrzeli Jego czyny. Niech okaże się światu. Nawet bowiem Jego bracia nie wierzyli w Niego. Ale Jezus odparł, że Jego czas jeszcze się nie wypełnił i pozostał w Galilei. Kiedy jednak Jego bracia wybrali się na święto, poszedł i On, ale skrycie. Tymczasem Żydzi już Go szukali. Dopiero w połowie świąt przyszedł Jezus do świątyni i nauczał. Żydzi zdumiewali się, w jaki sposób On zna Pisma, skoro się nie uczył. On odpowiedział, że Jego nauka nie jest Jego, lecz Tego, który Go posłał. Kto nie szuka swojej chwały, tylko Tego, który go posłał, ten godzien jest wiary. Czemu nikt nie zachowuje prawa Mojżesza, bo przecież chcą Go zabić? Oni nie przyznali się do tego i zarzucili Mu, że jest opętany przez złego ducha. Ale Jezus stwierdził, 5

6 że dokonują w szabat obrzezania, dlaczego więc złoszczą się na Niego, że w szabat uzdrowił człowieka? Żydzi nie dowierzali, że Jezus jest Mesjaszem, bo wiedzieli, skąd pochodzi, a gdy przyjdzie Mesjasz, nie będą wiedzieli, skąd jest. Natomiast wielu spośród tłumu uwierzyło w Niego i mówili:»czyż Mesjasz, kiedy przyjdzie, uczyni więcej znaków, niż On uczynił?«(j 7, 31). Zamierzali więc Go pojmać, jednakże nikt nie podniósł na Niego ręki, bo godzina Jego jeszcze nie nadeszła. Faryzeusze jednak wysłali strażników w celu pojmania Jezusa. On powiedział: Jeszcze krótki czas jestem z wami, a potem pójdę do Tego, który Mnie posłał. Będziecie Mnie szukać, a nie znajdziecie, a tam, gdzie Ja będę potem, wy pójść nie możecie. (J 7, 33 34). Ale Żydzi tego nie zrozumieli. W ostatnim, najbardziej uroczystym dniu święta Jezus zawołał do tłumów, żeby każdy, kto jest spragniony, przyszedł do Niego i pił ze strumieni wody żywej. A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Niego, a który jeszcze nie był dany, ponieważ Jezus nie został jeszcze uwielbiony. A w tłumie niektórzy uważali Go za proroka, inni za Mesjasza, a jeszcze inni nadal nie wierzyli. Powstało w tłumie rozdwojenie z tego powodu. Niektórzy chcieli Go nawet pojmać, ale nikt nie śmiał podnieść na Niego ręki. Wrócili więc strażnicy do arcykapłanów i faryzeuszów i powiedzieli, że nikt jeszcze nie przemawiał tak, jak ten człowiek przemawia. Faryzeusze uznali, że tłum, który nie zna Prawa, jest przeklęty. Ale Nikodem, który przedtem przyszedł do Jezusa, spytał, czy Prawo potępia człowieka, zanim go najpierw nie przesłucha i nie zbada, co uczynił? Faryzeusze jednak odpowiedzieli mu, że żaden prorok nie powstaje z Galilei. I rozeszli się. Jezus natomiast udał się na Górę Oliwną, a o brzasku pojawił się znów w świątyni i nauczał. Wtedy faryzeusze i kapłani przyprowadzili Mu kobietę, którą złapano na cudzołóstwie. W Prawie Mojżesz kazał takie kamienować. A co Jezus mówi? Wystawiali Go w ten sposób na próbę, żeby oskarżyć. Lecz Jezus nic nie powiedział, tylko nachylił się i pisał palcem po ziemi. A kiedy nadal Go pytali, powiedział: Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci kamień. I znów pisał palcem po ziemi. Kiedy to usłyszeli, zaczęli po cichu odchodzić. Pozostał tylko Jezus i kobieta. I powiedział do niej, że jeśli nikt jej nie potępił, to i On jej nie potępi. Niech idzie i więcej nie grzeszy. Oto znów przemówił Jezus do tłumów, mówiąc, że On jest światłością świata. Faryzeusze zarzucili Mu, że sam o sobie wydaje świadectwo i że to świadectwo nie jest prawdziwe. Jezus odparł, że Jego świadectwo jest prawdziwe, bo wiem, skąd przyszedł i dokąd idzie, oni zaś tego nie wiedzą. Jednak także w Prawie jest napisane, że świadectwo dwóch ludzi jest prawdziwe. Oto Jezus wydaje świadectwo o sobie, świadczy też o Nim Jego Ojciec, który Go posłał. Spytali Go, gdzie jest Jego Ojciec. Jezus powiedział, że gdyby Go poznali, poznaliby i Ojca Jego. Słowa te wypowiedział przy skarbcu, kiedy uczył w świątyni. Jednakże nikt Go nie pojmał, gdyż godzina Jego jeszcze nie nadeszła. Innym razem Jezus powiedział do nich, że tam, dokąd On idzie, oni pójść nie mogą. Oni są z niskości, On jest z wysoka; oni są z tego świata, On nie jest z tego świata. jeżeli nie uwierzycie, że JA JESTEM, pomrzecie w grzechach swoich. (J 8, 24). Spytali Go, kim On jest. A On odparł: Gdy wywyższycie Syna Człowieczego, wtedy poznacie, że JA JESTEM i że Ja nic od siebie nie czynię, ale że to mówię, czego Mnie Ojciec nauczył. ( ) (J 8, 28). 6

7 Kiedy to mówił, wielu uwierzyło w Niego. I powiedział do nich Jezus, że jeśli będą trwać w Jego nauce, będą Jego uczniami. I poznają prawdę, a prawda ich wyzwoli. Odpowiedzieli Mu, że nie są poddani w niczyją niewolę, jak więc On może mówić: wolni będziecie? Ale Jezus powiedział, że każdy, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu. Jeśli Syn ich wyzwoli, wtedy będą wolni. Są potomstwem Abrahama, ale usiłują zabić Jezusa, bo nie przyjmują Jego nauki. Usiłują zabić człowieka, który powiedział im prawdę usłyszaną od Boga. Tego Abraham nie czynił. Odpowiedzieli Mu, że mają jednego Ojca Boga. A Jezus rzekł na to że gdyby Bóg był ich ojcem, to i Jego by miłowali. Dlaczego nie rozumieją Jego nauki? Nie mogą słuchać Jego nauki, bo mają diabła za ojca i chcą spełnić pożądania ich ojca. Od początku był on zabójcą i prawdy w nim nie ma. Jest kłamcą i ojcem kłamstwa. A kto z nich udowodni Jezusowi grzech? Kto jest z Boga, słów Bożych słucha. Oni dlatego nie słuchają, że nie są z Boga. Na to Żydzi zarzucili Mu, że jest Samarytaninem i jest opętany przez złego ducha. Jezus odpowiedział, że nie jest opętany, ale czci Ojca Swego, a Żydzi Go znieważają. Ale kto zachowa Jego naukę, nie zazna śmierci na wieki. Teraz Żydzi stwierdzili, że Jezus jest opętany. Przecież Abraham umarł i prorocy, a On mówi, że kto zachowa Jego naukę, nie zazna śmierci na wieki. Ale Jezus nadal mówił, że zna Boga i zachowuje Jego słowa. Abraham ucieszył się, gdy ujrzał Jego dzień. A Żydzi zdziwili się, że nie ma jeszcze pięćdziesięciu lat, a twierdzi, że Abrahama widział. A Jezus odpowiedział, że Zanim Abraham stał się, JA JESTEM. (J 8, 58). Wówczas porwali kamienie, aby je rzucić na Niego, ale Jezus ukrył się i wyszedł ze świątyni. Jezus przechodząc obok ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia. Uczniowie Jego pytali, kto zgrzeszył, że człowiek ten urodził się niewidomy on czy jego rodzice. Jezus odparł, że nikt nie zgrzeszył, ale stało się tak, aby na nim objawiły się sprawy Boże. Potrzeba pełnić wolę Tego, który Go posłał, póki jest dzień. Bo nadchodzi noc, kiedy nikt nie będzie mógł działać. Po czym plunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny, nałożył je na oczy niewidomego i nakazał mu umyć się w sadzawce Siloam. Kiedy niewidomy to zrobił, zaczął widzieć. Jego sąsiedzi dziwili się, jak to się stało, że teraz widzi. On opowiedział, że zrobił to człowiek zwany Jezusem, ale nie wie, gdzie On jest. Zaprowadzili tego człowieka do faryzeuszów. A tego dnia, kiedy Jezus go uzdrowił, był znowu szabat. Więc faryzeusze znów mówili, że Jezus nie pochodzi od Boga, bo nie zachowuje szabatu. Inni zastanawiali się, w jaki sposób człowiek grzeszny może czynić takie znaki. I powstało między nimi rozdwojenie. Spytali niewidomego, co sądzi o Jezusie. Odpowiedział, że to prorok. Ale Żydzi nie wierzyli, że był niewidomy i że przejrzał, pytali o to jego rodziców. Oni powiedzieli, że to prawda, ale jak to się stało, trzeba pytać jego samego. Rodzice niewidomego tak powiedzieli, ponieważ bali się Żydów. Żydzi bowiem postanowili, że kto uzna Jezusa za Mesjasza, zostanie wyłączony z synagogi. Znowu więc przywołali Żydzi niewidomego i znów pytali go, jak to się stało, że teraz widzi. Odpowiedział, że mówił już, ale go nie słuchali. Czy i oni chcą zostać uczniami Jezusa? Wtedy zelżyli go, że oni są uczniami Mojżesza, a skąd pochodzi Jezus nie wiedzą. Niewidomy zdziwił się, że nie wiedzą. Przecież Bóg grzeszników nie wysłuchuje, więc gdyby Jezus nie pochodził od Boga, nie mógłby nic czynić. Oburzyli się na niewidomego, że cały urodził się w grzechach, a śmie ich pouczać. I wyrzucili go. Jezus usłyszał o tym i spotkawszy go spytał, czy wierzy w Syna Człowieczego. Ale niewidomy nie wiedział, kto to jest Syn Człowieczy. Kiedy Jezus powiedział mu, że to On, 7

8 niewidomy od razu wyznał, że wierzy i oddał Mu pokłon. A Jezus rzekł, że przyszedł, by niewidomi przejrzeli, a widzący stali się niewidomymi. Usłyszeli to niektórzy faryzeusze i pytali siebie, czy i oni są niewidomi. Jezus powiedział do nich, że gdyby byli niewidomi, nie mieliby grzechu, ale skoro mówią, że widzą, grzech ich trwa nadal. Dalej mówił, że kto nie wchodzi do owczarni przez bramę, ale wdziera się inną drogą, ten jest złodziejem i rozbójnikiem. Kto jednak wchodzi przez bramę, jest pasterzem owiec. A kiedy owce wyprowadzi, owce idą za nim, bo głos jego znają. Ale za obcym nie pójdą. Ale faryzeusze nie pojęli znaczenia tego, co mówił Jezus. Powtórnie więc powiedział do nich Jezus, że On jest bramą owiec. Wszyscy, którzy byli przed Nim, są złodziejami i rozbójnikami. Każdy, kto przez Niego wejdzie, będzie zbawiony. On przyszedł po to aby owce miały życie i miały je w obfitości. Jezus jest dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie za owce. Najemnik zaś, widząc nadchodzącego wilka, ucieka, bo nie zależy mu na owcach. Jezus jest dobrym pasterzem i zna owce swoje, a one znają Jego, podobnie jak Jezusa zna Ojciec, a On zna Ojca. Jezus życie swoje oddaje za owce. Ma także inne owce, które nie są z tej owczarni. I te musi przyprowadzić i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz. Dlatego miłuje Go Ojciec, bo On życie swoje oddaje, aby je znów potem odzyskać. I znowu nastąpiło rozdwojenie między Żydami z powodu tych słów. Wielu z nich mówiło, że Jezus jest opętany przez złego ducha. Inni mówili, że to nie są słowa opętanego. Czy zły duch może otworzyć oczy niewidomym? Obchodzono wtedy w Jerozolimie uroczystość Poświęcenia świątyni. Było to w zimie. Jezus przechadzał się w świątyni, w portyku Salomona. Żydzi znów zaczęli Go pytać, czy jest Mesjaszem, czy nie. Jezus odrzekł, że powiedział im, ale Mu nie wierzą, bo nie są z Jego owiec. Ojciec i On są jednym. I znowu Żydzi chcieli Go ukamienować. Jezus rzekł, że ukazał im wiele dobrych czynów, pochodzących od Ojca. Spytał, za który z nich chcą Go ukamienować. Odpowiedzieli, że chcą Go ukamienować za bluźnierstwo, ponieważ będąc człowiekiem, uważa siebie za Boga. Jezus mówił jednak, że choćby Mu nie wierzyli, to powinni uwierzyć Jego dziełom, aby poznali i wiedzieli, Ojciec jest w Nim, a On w Ojcu. I znów chcieli Go pojmać, ale On uszedł z ich rąk. Powtórnie Jezus udał się za Jordan, na miejsce, gdzie Jan udzielał chrztu. Wielu tam przybyło, mówiąc, że to co Jan powiedział o Nim, jest prawdą. I wielu tam w Niego uwierzyło. Był pewien chory w Betanii, Łazarz, który miał dwie siostry: Marię i Martę. Maria była tą, która namaściła nogi Jezusa olejkiem i otarła włosami. Ów Łazarz chorował. Siostry wysłały do Jezusa wiadomość o chorobie Łazarza. Jezus dowiedziawszy się o tym, rzekł, że choroba ta nie zmierza ku śmierci, ale ku chwale Bożej. Jezus miłował Łazarza i jego siostry, jednak wstrzymał się z wyruszeniem w drogę jeszcze przez dwa dni. Kiedy chciał pójść do Judei, uczniowie Go powstrzymywali, wspominając, że dopiero co chciano Go tam ukamienować. Jezus odpowiedział, że kto chodzi za dnia, nie potknie się, ponieważ widzi światło; potknie się ten, kto chodzi w nocy. Łazarz, przyjaciel nasz, zasnął, lecz idę, aby go obudzić. (J 11, 11). Jezus mówił o śmierci, ale uczniowie tego nie zrozumieli. Wtedy powiedział im, że Łazarz umarł. Kiedy przybyli do Betanii, Łazarz od czterech dni spoczywał już w grobie. A Betania była oddalona od Jerozolimy około piętnastu stadiów i wielu Żydów przybyło do Marty i Marii, aby je pocieszyć. Kiedy przyszedł Jezus, Marta wyszła Mu na spotkanie i powiedziała, że gdyby Jezus tu był, Łazarz by nie umarł. Ale i teraz wie, że Bóg da Jezusowi wszystko, o co 8

9 On Go poprosi. Jezus powiedział Marcie, że brat jej zmartwychwstanie, a Marta zrozumiała, że mówi o zmartwychwstaniu w dniu ostatecznym. Rzekł do niej Jezus:»Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Wierzysz w to?«(j 11, 25 26). Marta odpowiedziała, że tak. Potem odeszła i przywołała swoją siostrę. Gdy Maria zobaczyła Jezusa, powiedziała to samo, co Marta: że gdyby Jezus tu był, Łazarz by nie umarł. Jezus zobaczywszy, jak wszyscy płaczą z powodu śmierci Łazarza, wzruszył się. Zapytał, gdzie on jest. Pokazano Mu i Jezus zapłakał. Żydzi zobaczyli, jak bardzo Jezus miłował Łazarza. Niektórzy pytali siebie, czy Ten, który otworzył oczy niewidomemu, nie mógł sprawić, żeby Łazarz nie umarł. Jezus ponownie okazując głębokie wzruszenie, przystąpił do grobu. Była to pieczara, a na niej spoczywał kamień. Jezus kazał odsunąć kamień. Marta ostrzegła, że już cuchnie, leży bowiem od czterech dni w grobie. Jezus przypomniał jej, że jeśli uwierzy, ujrzy chwałę Bożą. Usunięto kamień, a Jezus podziękował Bogu, że Go wysłuchał i zawołał Łazarza, żeby wyszedł na zewnątrz. I wyszedł Łazarz na wołanie Jezusa, a nogi i ręce miał powiązane opaskami i twarz zasłoniętą chustą. Wielu spośród Żydów przybyłych do Marii ujrzawszy to uwierzyło w Niego. Niektórzy donieśli faryzeuszom o tym, co Jezus uczynił. Wtedy arcykapłani i faryzeusze zaczęli się zastanawiać, co mają uczynić z Jezusem. Jeśli tak Go pozostawią, to wszyscy uwierzą w Niego, przyjdą Rzymianie i zniszczą ich święte miejsce i ich naród. Wtedy Kajfasz, najwyższy arcykapłan w tym roku, stwierdził, że lepiej, żeby umarł jeden człowiek za lud, niż gdyby miał zginąć cały naród. Tego jednak nie powiedział od siebie, ale jako najwyższy kapłan wypowiedział proroctwo, że Jezus miał umrzeć za naród, a także za to żeby rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno. Tak więc tego dnia postanowiono Go zabić. Odtąd Jezus już nie występował publicznie; odszedł stamtąd do miasteczka w pobliżu pustyni, zwanego Efraim, i tam przebywał ze swymi uczniami. Zbliżała się Pascha żydowska. Wielu przed świętem udawało się z tej okolicy do Jerozolimy, żeby się oczyścić. Oni szukali Jezusa, zastanawiając się, czy miał przyjść na święto. Zaś arcykapłani i faryzeusze wydali polecenie, aby każdy, kto wie o miejscu Jego pobytu, doniósł im o tym, aby Go można było pojmać. Na sześć dni przez Paschą Jezus przybył do Betanii, gdzie mieszkał Łazarz. Urządzono tam ucztę, a Marta posługiwała, Łazarz zaś był jednym z zasiadających z Jezusem przy stole. Maria wzięła funt drogocennego olejku nardowego i namaściła nim nogi Jezusa, a włosami swymi je otarła. Na to Judasz spytał, czemu to nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów i nie rozdano ich ubogim. Powiedział to nie dlatego, że dbał o biednych, ale ponieważ był złodziejem i mając trzos wykradał to co składano. Ale Jezus powiedział, że Maria namaściła Go na dzień Jego pogrzebu. Bo ubogich zawsze mają u siebie, ale Jego nie zawsze mieć będą. Wielki tłum Żydów przybył, żeby zobaczyć Jezusa, ale także chcieli zobaczyć Łazarza, który wstał z martwych. Arcykapłani postanowili także stracić Łazarza, gdyż wielu z jego powodu odłączyło się od Żydów i uwierzyło w Jezusa. Nazajutrz wielki tłum, usłyszawszy, że Jezus przybywa do Jerozolimy, wziął gałązki palmowe i wybiegł Mu naprzeciw. Wołali: Hosanna! Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie, oraz»król izraelski!«(j 12, 13). A Jezus znalazł osiołka i dosiadł go, jak to było napisane w Piśmie. Z początku Jego uczniowie tego nie rozumieli, ale gdy Jezus został uwielbiony, wtedy przypomnieli sobie o tym. 9

10 Faryzeusze zaś mówili jeden do drugiego, że nic nie zyskują: świat poszedł za Jezusem. Wśród tych, którzy przybyli, żeby ujrzeć Syna Człowieczego, byli też Grecy. Przystąpili do Filipa, pochodzącego z Betsaidy Galilejskiej i prosili go, że chcą ujrzeć Jezusa. Filip powiedział o tym Andrzejowi, a potem poszli i powiedzieli Jezusowi. A On powiedział im, że nadeszła godzina, aby został uwielbiony Syn Człowieczy. Ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię, musi obumrzeć, żeby przynieść plon obfity. ( ) Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go Mój Ojciec. (J 12, 25 26). Powiedział też, że dusza Jego doznała lęku, ale czy ma prosić Ojca o wybawienie od tej godziny? Nie, właśnie dlatego przyszedł na tę godzinę. Poprosił:»Ojcze, wsław Twoje imię!«wtem rozległ się głos z nieba:»już wsławiłem i jeszcze wsławię«. Tłum stojący [to] usłyszał i mówił:»zagrzmiało!«inni mówili:»anioł przemówił do Niego«. (J 12, 28 29). Na to rzekł Jezus, że głos ten rozległ się nie ze względu na Niego, ale ponieważ teraz odbywa się sąd nad tym światem. Teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony. A gdy Jezus zostanie nad ziemię wywyższony, pociągnie wszystkich do siebie. Miał tu na myśli śmierć, jaką umrze. Ale tłum mówił, że Mesjasz ma trwać na wieki. Jakże więc Jezus może mówić, że trzeba wywyższyć Syna Człowieczego? Jezus powiedział im, że jeszcze krótki czas przebywa wśród nich światłość. Niech chodzą, póki ją mają, aby ciemność ich nie ogarnęła. I odszedł Jezus, i ukrył się przed ludźmi. Chociaż Jezus uczynił przed Żydami tak wielkie znaki, nie uwierzyli w Niego, aby się spełniło słowo proroka Izajasza. Izajasz widział chwałę Jego i o Nim mówił. Niemniej jednak i spośród przywódców wielu w Niego uwierzyło, ukrywali to jednak z obawy przed faryzeuszami. Bardziej bowiem umiłowali chwałę ludzką niż chwałę Bożą. Jezus zaś mówił, że ten, kto w Niego wierzy, wierzy w Tego, który Go posłał. On przyszedł na świat jako światło, aby nie błądzili w ciemnościach. Nie przyszedł na świat, aby go sądzić, ale by go zbawić. Wszystko, co mówił, mówił tak, jak Ojciec Mu nakazał. Było to przed świętem Paschy. Jezus wiedział, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca. Umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował. W czasie wieczerzy, widząc, że diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty, aby Go wydał, wstał od wieczerzy i złożył szaty. Wziął, prześcieradło, przepasał się nim, nalał wody do miski, zaczął myć apostołom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany. Podszedł więc do Piotra, który nie chciał się zgodzić, żeby Jezus umył mu nogi. Odpowiedział mu jednak Jezus, że jeśli tego nie zrobi, nie będzie Piotr miał z Nim udziału. Na to Piotr poprosił: Panie, nie tylko nogi moje, ale i ręce, i głowę. (J 13, 9). Ale Jezus odparł, że wykąpany potrzebuje tylko nogi obmyć, bo cały jest czysty. I apostołowie są czyści, ale nie wszyscy. Wiedział bowiem, kto Go wyda. A kiedy umył im nogi, przywdział szaty i zasiadł znów przy stole. Spytał, czy rozumieją, co im uczynił. Jeśli On Pan i Nauczyciel umył im nogi, to i oni powinni nawzajem nogi sobie umywać. Jezus dał im przykład, jak powinni czynić. Zaprawdę, sługa nie jest większy od swego pana, ani wysłannik od tego, który go posłał. Gdy według tego będą postępować, będą błogosławieni. Nie mówi o nich wszystkich. Wie, których wybrał, ale potrzeba, aby się wypełniło Pismo, że ten, kto z Nim spożywa chleb, podniesie na Niego swoją piętę. Już teraz, zanim się to stanie, mówię wam, abyście, gdy się stanie, uwierzyli, że JA JESTEM. (J 13, 10

11 19). Kto przyjmuje tego, którego Jezus pośle, przyjmuje Jezusa, a kto przyjmuje Jezusa, przyjmuje Tego, który Go posłał. To powiedziawszy Jezus doznał głębokiego wzruszenia i oświadczył uczniom, że jeden z nich Go zdradzi. Spoglądali uczniowie na siebie, nie wiedząc, o kim mówi. Jeden z uczniów, ten, którego Jezus miłował, spoczywał na Jego piersi. On to na znak Szymona Piotra spytał Jezusa, kto to jest. Jezus powiedział, że to ten, dla którego umoczy kawałek chleba i poda mu. Umoczył więc kawałek chleba i podał Judaszowi. A po spożyciu wszedł w niego szatan. Judasz po spożyciu chleba wyszedł. A była noc. Po wyjściu Judasza Jezus powiedział uczniom, że jeszcze krótko będzie z nimi. Będą Go szukać, ale tam, gdzie On idzie, oni nie mogą pójść. Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; ( ) Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami Moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali. (J 13, 34 35). Szymon Piotr spytał Jezusa, dokąd idzie. Zapewniał, że życie swoje odda za Niego. Jezus powiedział mu jednak, że zanim kogut zapieje, Piotr trzy razy się Go wyprze. Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie! W domu Ojca Mego jest mieszkań wiele. ( ) Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie ( ) (J 14, 1 3) Tomasz powiedział, że nie wiedzą, dokąd idzie. Jak więc mogą znać drogę? Jezus odparł mu, że On jest drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak przez Niego. Filip Poprosił Jezusa, żeby pokazał im Ojca. Na to Jezus powiedział mu, że kto zna Jego, zna i Ojca. Dodał też, że kto w Niego wierzy, będzie dokonywał tych samych dzieł, których Jezus dokonuje, owszem, i większe od tych uczyni. A o cokolwiek prosić będą w Imię Jezusa, On to uczyni, aby Ojciec otoczony był chwałą w Synu. Dalej mówił im, że jeśli Go miłują, będą zachowywać Jego przykazania. Będzie też prosił Ojca, żeby dał im innego pocieszyciela Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Mówił, że kto ma Jego przykazania i zachowuje je, ten Go miłuje. Kto zaś miłuje Jezusa, ten będzie umiłowany przez Ojca. Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec przyśle w imieniu Jezusa, wszystkiego ich nauczy i przypomni im wszystkie słowa Jezusa. Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak, jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze, ani się lęka! ( ) Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca. ( ) (J 14, 27 28). Mówił Jezus, że jest prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec jest tym, który go uprawia. Każdą latorośl, która nie przynosi owocu, odcina, a tę, która przynosi owoc, oczyszcza, aby przynosiła owoc jeszcze obfitszy. Uczniowie są już czyści dzięki słowu, które Jezus do nich wypowiedział. A tak, jak latorośl nie może przynosić owocu sama, tylko trwając w winnym krzewie, tak i uczniowie, jeśli nie będą trwać w Jezusie, nie będą mogli bez Niego nic uczynić. Jeśli będą trwać w Jezusie, niech proszą o wszystko, o cokolwiek zechcą, a to im się spełni. Ojciec przez to dozna chwały, że przyniosą owoc obfity. Znów powtórzył Jezus swoje przykazanie, żeby się wzajemnie miłowali, tak jak On ich umiłował. Nikt nie ma miłości większej od tej, gdy życie oddaje za przyjaciół swoich. Teraz już nie nazywa uczniów swoich sługami, ale przyjaciółmi. Bo sługa nie wie, co pan czyni, ale uczniowie wiedzą już o wszystkim, co Jezus otrzymał od Ojca swego. Nie uczniowie wybrali Jezusa, ale On ich wybrał i przeznaczył na to aby szli i owoc przynosili. 11

12 Dalej mówił, że jeśli świat ich nienawidzi, Jezusa znienawidził najpierw. Gdyby byli ze świata, świat kochałby ich jako swoją własność. Ale ponieważ nie są ze świata, ponieważ Jezus ich wybrał ze świata, dlatego świat ich nienawidzi. I jeżeli prześladowali Jezusa, będą prześladować i uczniów. A jeśli Jego słowo zachowali, to i ich będą zachowywać. A będą to czynić z powodu imienia Jezusa, bo nie znają Tego, który Go posłał. Gdyby Jezus nie przyszedł i nie mówił do nich, nie mieliby grzechu. Teraz jednak nie mają usprawiedliwienia dla swego grzechu. Kto nienawidzi Jezusa, ten i Ojca nienawidzi. Gdyby Jezus nie dokonał wśród nich dzieł, których nikt nie dokonał, nie mieliby grzechu. Teraz jednak widzieli je, a jednak znienawidzili i Jezusa, i Ojca Jego. Ale to się stało, żeby się wypełniło Pismo, które mówi, że nienawidzili Go bez powodu. Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel, Duch Święty, on będzie świadczył o Jezusie. Ale uczniowie też mają świadczyć, bo są z Nim od początku. Powiedział im, że mówił o tym wszystkim, żeby nie załamali się w wierze. Przestrzegł, że nadejdzie godzina, kiedy każdy, kto ich zabije, będzie sądził, że oddaje cześć Bogu. Teraz już wraca do Tego, który Go posłał. Wie, że smutek napełnił im serca, ale pożyteczne będzie Jego odejście, bo jeśli nie odejdzie, Pocieszyciel nie przyjdzie do nich. A gdy On przyjdzie, przekona świat o grzechu i o sądzie. Stwierdził Jezus, że jeszcze wiele ma im do powiedzenia, ale teraz jeszcze znieść nie mogą. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi ich do całej prawdy. Jeszcze chwila, a nie będą Go widzieć, i znowu chwila, a zobaczą Go. Wówczas niektórzy uczniowie zaczęli się zastanawiać, o czym Jezus mówi. On poznał, że chcieli Go pytać. Zaczął więc im wyjaśniać, że smutek ich zamieni się w radość. Kobieta, gdy rodzi, też doznaje bólu, ale za chwilę już o nim nie pamięta z powodu radości, że się człowiek narodził. Tak i uczniowie, teraz doznają smutku, ale gdy znów Go zobaczą, rozradują się ich serca, a tej radości nikt nie zdoła im odebrać. W owym zaś dniu o nic nie będą pytać. Przedtem Jezus mówił im o tych sprawach w przypowieściach. Nadchodzi jednak godzina, w której całkiem otwarcie oznajmi im o Ojcu. Uczniowie stwierdzili, że teraz Jezus nie mówi już w przypowieściach, ale całkiem otwarcie. Teraz już więc wiedzą, że On wszystko wie i że od Boga wyszedł. Jezus dodał im jeszcze, że uczniowie rozproszą się każdy w swoją stronę. To wam powiedziałem, abyście pokój we Mnie mieli. Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat. (J 16, 33). To powiedziawszy Jezus uniósł oczy do nieba i rzekł: Ojcze, nadeszła godzina. Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś. ( ) (J 16, 1 2). I dalej modląc się, mówił że objawił imię Ojca ludziom. Prosił za nimi, bo oni jeszcze zostają na świecie, żeby zachował ich w Swoim imieniu, aby stanowili jedno. Prosił, żeby Ojciec ustrzegł ich od złego, żeby uświęcił ich w prawdzie. Prosił też za tymi wszystkimi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć w Jezusa. Potem Jezus wyszedł z uczniami za potok Cedron. Był tam ogród, do którego weszli. Także i Judasz znał to miejsce. Wziąwszy kohortę oraz strażników od kapłanów i faryzeuszów, przybył tam z latarniami, pochodniami i bronią. Jezus, wiedząc o tym, wyszedł im naprzeciw i spytał, kogo szukają. Odpowiedzieli, że Jezusa z Nazaretu. Powiedział do nich Jezus, że to On. Kiedy to powiedział, cofnęli się i upadli na ziemię. Powtórnie zapytał ich, kogo szukają. Znów powiedzieli, że Jezusa z Nazaretu. A Jezus odparł, że to On. Jeśli Jego szukają, niech pozwolą reszcie odejść. Tak się stało, żeby wypełniło się słowo, które wypowiedział, 12

13 że nie utracił żadnego z tych, których dał Mu Ojciec. Wtedy Szymon Piotr wydobył miecz i odciął ucho słudze arcykapłana, który miał na imię Malchos. Ale Jezus nakazał mu schować miecz. Czyż nie ma pić kielicha, który podał Mu Ojciec? Wówczas pojmano Jezusa i zaprowadzono Go najpierw do Annasza, który był teściem Kajfasza, który owego roku pełnił urząd arcykapłański, a który właśnie poradził Żydom, żeby jeden człowiek zginął za cały naród. A Szymon Piotr szedł za Jezusem razem z innym uczniem, który był znany arcykapłanowi, dlatego też wszedł na dziedziniec arcykapłana, podczas gdy Piotr zatrzymał się za bramą na zewnątrz. Ale ów drugi uczeń wprowadził Piotra do środka. Wówczas odźwierna spytała, czy Piotr jest jednym z uczniów tego człowieka. On odpowiedział, że nie. Ponieważ było zimno, strażnicy i słudzy grzali się przy ognisku. Wśród nich stał także Piotr. Arcykapłan zapytał Jezusa o Jego uczniów i o Jego naukę. On odpowiedział, że przemawiał jawnie przed światem. Mogą o Nim powiedzieć ci, którzy Go słuchali. Gdy to powiedział, jeden ze sług spoliczkował Go. Powiedział do niego Jezus, że jeśli coś źle powiedział, niech Mu to udowodni, a jeśli dobrze, to dlaczego Go bije? Następnie Annasz wysłał Go związanego do Kajfasza. A gdy Szymon Piotr grzał się przy ogniu, spytali go, czy nie jest jednym z uczniów Jezusa. Piotr zaprzeczył. Jeden ze sług, krewny tego, któremu Piotr obciął ucho, spytał, czy to nie jego widział z Nim w ogrodzie. Piotr znowu zaprzeczył i natychmiast kogut zapiał. Od Kajfasza zaprowadzili Jezusa do pretorium. A było to wczesnym rankiem. Wyszedł Piłat i spytał, o co oskarżają tego człowieka. Odpowiedzieli, że to złoczyńca i dlatego Go przyprowadzili. Piłat kazał im zabrać i osądzić Jezusa według swego prawa, ale powiedzieli, że im nie wolno nikogo zabić. Wtedy Piłat przywołał Jezusa i spytał, czy On jest Królem Żydowskim. Naród żydowski i arcykapłani wydali Go: co uczynił? Jezus powiedział Piłatowi, że królestwo Jego jest nie z tego świata. A więc jesteś królem? spytał Piłat. Jezus potwierdził. Piłat po tej rozmowie wyszedł do Żydów i powiedział, że nie znajduje w Jezusie żadnej winy. Jest zwyczaj, że w czasie święta Paschy uwalnia Żydom jednego z więźniów. Czy ma uwolnić Jezusa? Tłum zakrzyknął, że nie, niech uwolni Barabasza. A Barabasz był zbrodniarzem. Wówczas Piłat kazał Jezusa ubiczować. Żołnierze upletli koronę z cierni, włożyli Mu na głowę i okryli Go płaszczem purpurowym. Potem z Niego szydzili i policzkowali Go. Piłat wyprowadził ubiczowanego Jezusa do Żydów, wypowiadając pamiętne słowa: Oto Człowiek. Ale Żydzi wołali, żeby ukrzyżować Jezusa, bo On uczynił siebie Synem Bożym. Piłat przeląkł się, ale po rozmowie z Jezusem próbował Go uwolnić. Żydzi jednak napierali, żeby Go ukrzyżować. Wtedy Piłat wyszedł na zewnątrz, zasiadł na trybunale, na miejscu zwanym Lithostrotos, po hebrajsku Gabbata. Był to dzień przygotowania Paschy, około godziny szóstej. I wydał Jezusa Żydom, aby Go ukrzyżowano. Zabrali Jezusa. On sam, dźwigając krzyż, wyszedł na miejsce zwane Miejscem Czaszki, po hebrajsku Golgota. Tam Go ukrzyżowano, a z Nim dwóch innych, po prawej i po lewej stronie. Wypisał też Piłat tytuł winy i kazał go umieścić na krzyżu. A było napisane: Jezus Nazarejczyk, Król Żydowski w języku hebrajskim, łacińskim i greckim. Arcykapłanom nie podobał się taki tytuł winy, ale Piłat nie zgodził się go zmienić. Żołnierze zaś po ukrzyżowaniu wzięli szaty Jezusa i podzielili na cztery części. Wzięli także tunikę, a nie była ona szyta, ale tkana od góry do dołu. Nie rozdarli jej więc, ale rzucili o nią losy. 13

14 A obok krzyża stały Matka Jezusa i siostra Matki Jego, Maria żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy Jezus ujrzał Matkę, a obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki:»Niewiasto, oto syn Twój«. Następnie rzekł do ucznia:»oto Matka twoja«. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie. (J 19, 26 27). Potem Jezus, aby się wypełniło Pismo, powiedział, że ma pragnienie. Nasączono gąbkę octem i podano Mu do ust. A gdy Jezus skosztował octu, powiedział, że wykonało się i oddał ducha. Ponieważ był to dzień Przygotowania, aby ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat, Żydzi poprosili Piłata, żeby połamano ukrzyżowanym golenie i usunięto ich ciała. Przyszli więc żołnierze i połamali golenie dwóm, którzy byli ukrzyżowani z Jezusem. Ale kiedy zobaczyli, że Jezus już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda. Stało się tak, aby wypełniło się Pismo, które mówiło, że kość Jego nie będzie złamana i że będą patrzeć na Tego, którego przebili. Potem Józef z Arymatei, który był uczniem Jezusa, lecz ukrytym z obawy przed Żydami, poprosił Piłata o ciało Jezusa. Piłat się zgodził. Poszedł więc i zabrał Jego ciało. Przyszedł też Nikodem, ten, który po raz pierwszy przyszedł do Jezusa w nocy, i przyniósł około stu funtów mieszaniny mirry i aloesu. Zabrali więc ciało i obwiązali je w płótna razem z wonnościami, stosownie do żydowskiego sposobu grzebania. Na miejscu, gdzie Jezusa ukrzyżowano, był ogród, w ogrodzie zaś nowy grób, w którym jeszcze nie złożono nikogo. Tam też złożono Jezusa, bo grób znajdował się w pobliżu. Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy było jeszcze ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i powiedziała im, że zabrano Pana z grobu. Poszli więc razem do grobu, a ów drugi uczeń przybył tam pierwszy. Gdy się pochylił, zobaczył leżące płótna, lecz nie wszedł do środka. Nadszedł Szymon Piotr i wszedł do grobu. Ujrzał płótna oraz chustę, która leżała oddzielnie. Wówczas uczniowie uwierzyli, dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych. Maria Magdalena stała przed grobem płacząc. Kiedy nachyliła się do grobu, ujrzała dwóch aniołów, którzy spytali ją, czemu płacze. Odrzekła, że zabrano jej Pana i nie wie, gdzie Go położono. Wtedy ujrzała stojącego obok Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Myśląc, że to ogrodnik, pytała, gdzie położono Jezusa. Jezus powiedział do niej: Mario, a wtedy Go poznała. Powiedział jej, żeby zawiadomiła uczniów, że wstępuje do Ojca. Poszła Maria Magdalena i oznajmiła uczniom, co jej Jezus powiedział. Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami. Przyszedł Jezus, stanął pośrodku nich i pozdrowił ich słowami: Pokój wam. Powiedziawszy to pokazał im ręce i bok. Uradowali się uczniowie, ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich:»pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam«. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im:»weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane«. (J 20, 21 23). Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Kiedy dowiedział się od innych uczniów, co się wydarzyło, powiedział, że uwierzy dopiero, gdy zobaczy na rękach Jezusa ślady gwoździ i dotknie ich, a także kiedy dotknie rany na boku. A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie znów byli razem w domu i Tomasz z nimi, stanął pośrodku 14

15 Jezus i pozdrowiwszy ich pokazał Tomaszowi swoje rany i kazał mu ich dotknąć. Wtedy Tomasz uwierzył. Powiedział mu Jezus:»Uwierzyłeś dlatego, ponieważ Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli«. (J 20, 29). I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus. Te zaś zapisano, aby ludzie uwierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym i aby ludzie wierząc, mieli życie w imię Jego. Potem znów ukazał się Jezus nad Morzem Tyberiadzkim. Kiedy byli razem Szymon Piotr, Tomasz, Natanael, synowie Zebedeusza oraz dwaj inni z Jego uczniów, Szymon Piotr wybierał się łowić ryby. Wsiedli więc z nim do łodzi, ale tej nocy nic nie złowili. A gdy ranek zaświtał, Jezus stanął na brzegu, jednak uczniowie nie poznali, że to był Jezus. Spytał ich, czy mają co na posiłek, ale odpowiedzieli, że nie. On powiedział, żeby zarzucili sieć po prawej stronie łodzi. Kiedy zarzucili sieci, z powodu mnóstwa ryb nie mogli ich wyciągnąć. Wtedy uczeń, którego Jezus miłował, powiedział do Piotra, że to Pan. Piotr przywdział na siebie szatę i rzucił się w morze; reszta uczniów dobiła do brzegu łodzią, ciągnąc sieci. Jezus siedział na brzegu przy ognisku, na którym ułożone były ryby i chleb. Powiedział Piotrowi, żeby przyniósł też ryby, które teraz złowili. Było tych ryb sto pięćdziesiąt trzy, a pomimo tak wielkiej ilości sieć się nie rozerwała. Żaden z uczniów nie ważył się zadać pytania: Kto Ty jesteś, wiedzieli bowiem, że to Jezus. A Jezus podał im chleb i rybę. To już trzeci raz, jak Jezus ukazał się uczniom od chwili zmartwychwstania. Gdy zjedli śniadanie, spytał Jezus Szymona Piotra, czy miłuje Go bardziej od innych. Odpowiedział Mu, że tak. Wtedy Jezus rzekł do niego: Paś baranki Moje. Po raz drugi zapytał Jezus Szymona Piotra, czy miłuje Go. Odpowiedział, że tak. Jezus rzekł do niego: Paś owce Moje. Zadał Jezus to samo pytanie po raz trzeci. Zasmucił się Piotr, że po raz trzeci zadaje mu Jezus to samo pytanie, ale odparł znów, że tak. Rzekł do niego Jezus:»Paś owce Moje! Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. A gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz«. (J 21, 17 18). I powiedział Piotrowi, żeby poszedł za Nim. Piotr obróciwszy się zobaczył za sobą ucznia, którego Jezus miłował. Zapytał Jezusa, co z nim będzie. Odpowiedział mu Jezus:»Jeżeli chcę, aby pozostał, aż przyjdę, co tobie do tego? Ty pójdź za Mną!«(J 21 22). Rozeszła się wśród braci wieść, że ów uczeń nie umrze. Ale Jezus nie powiedział mu, że nie umrze, tylko że jeśli zechce, aby pozostał, aż On przyjdzie, to Piotrowi co do tego. Ten właśnie uczeń daje świadectwo o tych sprawach i on to opisał. Wiemy, że jego świadectwo jest prawdziwe. Jest ponadto wiele innych rzeczy, których Jezus dokonał, a które gdyby szczegółowo opisać, to cały świat nie pomieściłby ksiąg, które trzeba by napisać. 15