"...W POSZUKIWANIU NIRWANY..."

Transkrypt

1 "...W POSZUKIWANIU NIRWANY..." DEKADENTYZM EPOKI MODERNIZMU W KONTEKŚCIE WITALIZMU CHŁOPOMANII "WESELA" WYSPIAŃSKIEGO. - SCENARIUSZ IMPREZY INTERAKTYWNEJ W 106 rocznicę ślubu Lucjana Rydla z Jadwigą Mikołajczykówną. I. Założenia ogólne: Uczestnicy imprezy stanowią symbole gości weselnych "Wesela" w Bronowicach. W czasie imprezy posilają się oni chłopskim jadłem, dyskutują, słuchają muzyki, tworzą w dowolnej technice, tańczą, śpią. O świcie natomiast wspólnie poszukują chochoła. Celem głównym imprezy jest: - zapoznanie młodzieży z filozofią i twórczością epoki fin de siècle'u, - zintegrowanie się ze standardowymi hasłami wspomnianego okresu literackiego poprzez aktywne uczestnictwo i atmosferę imprezy, - odnalezienie indywidualnej Nirwany poprzez kontemplację sztuki i własną twórczość artystyczną zgodnie z hasłem "sztuka dla sztuki". II. Założenia szczegółowe: I Scena z WESELA Poeta, Rachel (Ensembl) - dyskusja na temat filozofii Artura Schopenhauera (pojęcia: bezsensu życia ludzkiego oraz Nirwany), - Kamil - dyskusja na temat filozofii Fryderyka Nietzchego (pojęcia: nadczłowieka jako jednostki dążącej do doskonałości wewnętrznej, której witalność pozostaje na planie pierwszym oraz odrzucenie chrześcijańskiej moralności poza dobrem i złem na rzecz założeń: wartości życia, wolności silnego, nierówności) - Ziuta - dyskusja na temat poglądów na sztukę ideologa Młodej Polski Stanisława Przybyszewskiego (wokół cytatów: "(...) sztuka staje się najwyższą religią, a kapłanem jej jest artysta. (...) Artysta stoi ponad życiem, ponad światem, jest Panem Panów, nieokiełznany żadnym prawem, nieograniczony żadną siłą ludzką.") - dyskusja wokół pozostałych pojęć charakteryzujących epokę: dekadentyzm, symbolizm, parnasizm, - recytacja poezji modernistycznej: Tadeusz Przerwa Tetmajer, Stanisław Korab Brzozowski, Edward Leszczyński, Charles Baudelaire, Paul Verlaine, Jean Arthur Rimbaud, Tadeusz Miciński. - obcowanie z fragmentami "Wesela" poprzez recytację (utożsamianie się z rolami) oraz "podglądanie" scen z adaptacji filmowej Andrzeja Wajdy,

2 - indywidualne wypowiedzi uczestników spotkania na temat sensu życia i odnajdywania własnej Nirwany, zainspirowana panującą atmosferą i poruszanymi tematami twórczość artystyczna w dowolnej technice (np. tworzenie poezji, rysowanie) III. Miejsce akcji: - biblioteka, - teren wokół szkoły, sąsiadujący z biblioteką. IV. Czas akcji: wieczór, noc i poranek: listopada 2006r. (sobota niedziela). V. Działania szczegółowe: - piątek - 17 listopada po południu przyozdobienie sali, - sobota 18 listopada od ok. godz przygotowania do imprezy, - sobota 18 listopada / niedziela 19 listopada godz impreza, - niedziela 19 listopada godz nocleg na materacach, - niedziela 19 listopada godz poszukiwanie chochoła, - niedziela 19 listopada godz wspólne śniadanie, prezentacja stworzonych prac, - niedziela 19 listopada godz sprzątanie. VI. Uczestnicy: Maciej Malinowski, Bartosz Morys, Adam Renk, Jakub Zieliński, Lidia Kuliś, Anna Raciniewska, Radosław Błaszkowski, Zuzanna Larysz, Karolina Glinkau, Joanna Grubecka, mgr Iwona Macioszek. Uczestnicy wcielają się w role bohaterów Wesela. Opracowali: mgr Iwona Macioszek Maciej Malinowski kl. IV BI Przy pomocy naukowej: mgr Justyny Lorenc - Jerzejewskiej

3 CHARLES BAUDELAIRE ( ), poeta fr.; jeden z gł. prekursorów poezji nowocz., wywarł wpływ zwł. na twórczość symbolistów; wyd. zbioru poet. Kwiaty zła (1857, wyd. pol. częściowe 1894, pełne 1920, nowe 1958) spowodowało wyrok sądowy za obrazę moralności; zbiór ten cechuje doskonałość formy języka poet. i kompozycji; twórczość Baudelaira pozostawała w opozycji do gł. tendencji jego epoki; wyraża skrajnie pesymistyczną wizję człowieka, istoty tragicznej poszukującej absolutu poprzez grzech; także autor zbioru Paryski spleen. Poematy prozą (1869, wyd. pol. 1959, 1. wyd. pol. pt. Małe poezje prozą 1901), szkiców O sztuce (wybór pol. 1961) i Sztuka romantyczna (1868, wyd. pol wraz z Dziennikami poufnymi); tłumacz utworów E.A. Poego, znawca muzyki R. Wagnera; Poezje wybrane (1970). Charles Pierre Baudelaire - Zniszczenie Miotający się ciągle demon mnie okala I płynie wokół, wiatru nieuchwytnym drżeniem, Połykam go i czuję, jak płuca mi spala I napełnia je wiecznym, zbrodniczym pragnieniem. Niekiedy, mej miłości dla sztuki świadomy, Przybiera kształt kobiety, pełnej cudnych czarów, I podszeptem zwodniczym obłudnik kryjomy Przyzwyczaja me usta do wstrętnych wywarów. I daleko ode mnie już Boga źrenice! On wiedzie złamanego znużeniem w granice, Gdzie nudów kraj się ciągnie pusty, niezbadany, I rzuca w oczy moje, pełne przerażenia, Splamione brudem szaty, ropiejące się rany I narzędzia skrwawione dzikiego zniszczenia.

4 Do Przechodzącej Miasto wokół mnie tętniąc huczało wezbrane. Smukła, w żałobie, w bólu swym majestatyczna Kobieta przechodziła, a jej ręka śliczna Lekko uniosła wyhaftowaną falbanę. Zwinna, szlachetna, z posągowymi nogami. A je piłem, skurczony, dziwaczny przechodzień, W jej oku, niebie modrym, gdzie huragan wschodzi, Rozkosz zabijającą i słodycz, co mami. Błyskawica... i noc! Pierzchająca piękności, Co błyskiem oka odrodziłaś moje serce, Czyliż mam cię zobaczyć już tylko w wieczności? Gdzieś daleko! Za późno! Może nigdy więcej! Bo nie wiesz, dokąd idę, nie wiem, gdzieś przepadła, Ty, którą mógłbym kochać, ty, coś to odgadła!

5 Miłość kłamstwa Gdy widzę, jak przechodzisz, moja obojętna, I poddajesz harmonii smyczkowego pienia Krok, ruch, gest, drgnienie serca, a nawet rytm tętna, Wodząc nudę w głębinie swojego spojrzenia; Gdy widzę upiększone chorobliwym wdziękiem Czoło twoje, na którym się wieczór rozjarzył Od gazowych kinkietów w subtelną jutrzenkę, I oczy jak z portretu patrzące z twej twarzy; Mówię: "Jakże jest piękna i świeża przedziwnie! Wieńczy ją ciężar wspomnień, ta wieża mądrości, A tak jak miąższ brzoskwini, ślepo i naiwnie Serce jej do wymyślnej dojrzało miłości. Czyś owocem jesieni o smaku królewskim, Zapachem egzotycznym oaz i klimatów? Czyś żałobną amforą czekającą łezki, Wezgłowiem dla pieszczoty czy wiązanką kwiatów? Wiem, są oczy z wyrazem czystej melancholii, Choć nie kryje tajemnic ich głębia zazdrosna, Sanktuaria bez bóstwa, szkatułki bez kolii, Bardziej puste i głębsze niż wy, o niebiosa! Czyż olśnieniu nie starczy, abyś była złudą? Serce me gardząc prawdą przed pozorem klęknie. Czyś jest obojętnością, głupotą czy nudą, Maską czy szychem - witaj! Wielbię cię w twym pięknie".

6 [I CIĄGLE WIDZĘ ICH TWARZE] Kochany Panie. I ciągle widzę ich twarze, ustawnie w oczy ich patrzę ich nie ma - myślę i marzę, widzę ich w duszy teatrze. Teatr mój widzę ogromny, wielkie powietrzne przestrzenie, ludzie je pełnią i cienie, ja jestem grze ich przytomny. Ich sztuka jest sztuką moją, melodię słyszę choralną, jak rosną w burzę nawalną, w gromy i wichry się zbroją. W gromach i wichrze szaleją i gasną w gromach i wichrze w mroku mdlejące i cichsze już ledwo, ledwo widnieją znów wstają - wracają ogromne, olbrzymie, żyjące - przytomne. Grają - tragedię mąk duszy w tragicznym teatru skłonie, żar święty w trójnogach płonie i flet zawodzi pastuszy. Ja słucham, słucham i patrzę poznaję - znane mi twarze, ich nie ma - myślę i marzę, widzę ich w duszy teatrze! Stanisław Wyspiański 6-go sierpnia 1904

7

8

9

10