Życie konsekrowane orędziem dla dzisiejszego świata

Transkrypt

1 Zenon Kard. Grocholewski Życie konsekrowane orędziem dla dzisiejszego świata Kazanie wygłoszone z okazji Roku Życia Konsekrowanego dla osób konsekrowanych posługujących wśród Polaków za granicą, przy grobie św. Jana Pawła II, Watykan, 8 października 2015 Czwartek, 27 tydzień zwykły 1. Proście dobrego Ojca w niebie a będzie wam dane Dzisiejsza Ewangelia święta (Łk 11,5-13) uwypukla przede wszystkim dwie prawdy. Pierwsza to to, że Bóg jest dla nas Ojcem, kochającym Ojcem. Jest to wspaniała prawda. Może nie zawsze bierzemy ją pod uwagę w naszym życiu duchowym i w naszym postępowaniu. Ileż to światła, radości, pociechy i optymizmu wynika z tego faktu, że mamy takiego Ojca. Starajmy się żyć tą prawdą na co dzień, w zmaganiach się z naszymi słabościami, w naszych smutkach i radościach. Bóg jest moim Ojcem! Niech nikt i nic nie przysłania nam tej prawdy. Druga prawda wypływająca z dzisiejszej Ewangelii świętej to to, że ten Ojciec nie jest głuchy na nasze prośby. Nie poczytuje naszych próśb jako pewnego rodzaju naprzykrzania się czy natręctwa z naszej strony. Nie jest jak ten ktoś z dzisiejszej Ewangelii świętej, który proszącemu przyjacielowi powiedział: Nie naprzykrzaj mi się! Drzwi są już zamknięte i moje dzieci leżą ze mną w łóżku. Nie mogę wstać i dać tobie. Nie! Nie takim jest nasz Ojciec w niebie. On bowiem zapewnia: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą. Co więcej, Pan Jezus porównuje ojców na ziemi z Ojcem niebieskim, by wykazać, że żaden ojciec ziemski nigdy nie dorówna Ojcu niebieskiemu, ani gdy chodzi o miłość ojcowską ani gdy chodzi o jego wrażliwość na potrzeby proszących Go. Jeżeli którego z was, ojców, syn poprosi o chleb, czy poda mu kamień? Albo o rybę, czy zamiast ryby poda mu węża? Lub też gdy prosi o jajko, czy poda mu skorpiona? Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą. O ileż bardziej Ojciec z nieba da [ ] tym, którzy Go proszą! Jest On więc bardziej Ojcem niż jakikolwiek ojciec ziemski. Jeszcze jedno jest godne podkreślenia w dzisiejszej Ewangelii świętej. Pan Jezus mówi: O ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą. Da Ducha Świętego! Czyli Pan Jezus zwraca uwagę, że

2 GROCHOLEWSKI, kazanie: Życie konsekrowane, Watykan szczególnie jest wrażliwy na prośby duchowe, których wysłuchanie łączy się z działaniem Ducha Świętego, tzn. prośby o nawrócenie kogoś lub siebie, o uwolnienie się od grzechu, o zwycięstwo nad zakusami szatana w naszych sercach, o to byśmy umieli realizować jego wolę, o wzrost łaski w nas, itd. Tak, to są te dobra które prowadzą do świętości, prowadzą do zbawienia. Chrystus chce byśmy zwłaszcza o te dobra prosili. 2. Śluby orędziem dla współczesnego świata W tym Roku Życia Konsekrowanego zebraliście się tutaj w Rzymie, w sercu chrześcijaństwa, by wysłuchać konferencji, obradować, rozważać, zastanawiać się w jaki sposób najlepiej realizować waszą misję we współczesnym świecie, według specyficznych potrzeb dzisiejszych czasów. Ale przybyliście tutaj także, by się modlić, by coś wymodlić. Taki właśnie wymiar ma uczestniczenie w tej Mszy świętej, przy grobie tak bardzo nam drogiego świętego, św. Jana Pawła II. Wasze prośby dotyczą na pewno tych dóbr duchowych, o których wspomniałem. Do takich bowiem próśb ogromnym wyzwaniem jest także postać św. Jana Pawła II, który nie przykładał większego znaczenia do dóbr ziemskich, lecz starał się i był bogaty w dobra duchowe, wymadlane w gorącej modlitwie i tymi właśnie dobrami zaimponował światu. W dzisiejszym rozważaniu chciałbym uczynić pewną refleksję, gdy chodzi o znaczenie, i równocześnie misję, życia konsekrowanego we współczesnym świecie, by podsunąć wam czego nie można pominąć w waszych prośbach do Ojca w niebie za przyczyną św. Jana Pawła II. Nie trudno zauważyć, że ludzie, zwłaszcza może w naszych czasach, przywiązują ogromną wagę: po pierwsze, do przyjemności, do seksu, do tego, by jak najbardziej używać życia, zaspakajać swoje namiętności; po drugie, by jak najwięcej mieć, by bogacić się; po trzecie, by mieć władzę, znaczenie, górować nad innymi. Te tendencje są głęboko zakorzenione w naszej naturze, skażonej grzechem pierworodnym. Jeśli nie panujemy nad nimi rujnują życie na ziemi, rujnują relacje z innymi. Prowadzą do tego, że człowiek przestaje być wolnym, staje się niewolnikiem własnych namiętności; prowadzą do konfliktów, wojen, niesprawiedliwości. Niemniej jednak wiele ludzi dostrzega w tych trzech pasjach (zaspokoić swoje namiętności, jak najwięcej mieć, górować nad innymi), sens swego życia, widzi w tym coś najważniejszego do osiągnięcia, widzi w tym dążenie do szczęścia. Mając to na uwadze, życie konsekrowane, poprzez potrójne śluby, staje się jakimś ważnym orędziem, krzykiem, wołaniem, zaprzeczeniem. Poprzez ślub czystości, staje się orędziem, że nie seks, przyjemności są najważniejsze, nie one dają prawdziwe szczęście, bo przecież błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą (Mt 5,8). W ustach Jezusa

3 GROCHOLEWSKI, kazanie: Życie konsekrowane, Watykan godni uznania są więc ci którzy dla królestwa niebieskiego sami zostali bezżenni (Mt 19,12). Poprzez ślub ubóstwa, życie konsekrowane staje się orędziem, że nie najważniejszym są bogactwa materiale i nie one dają szczęście. Chrystus bowiem będąc bogaty, dla was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić (2 Kor 8,9). Dlatego błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie (Mt 5, 3). Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne niż bogatemu wejść do królestwa niebieskiego (Mt 19, 24; Mk 10, 25; Łk 18, 24). Piotrowi Pan Jezus powiedział I każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci lub siostry, ojca lub matkę, dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy (Mt 19, 29). Maryja chwaliła Boga bo głodnych nasyca dobrami, a bogatych z niczym odprawia (Łk 1, 53). Do zamożnego człowieka z przypowieści, któremu dobrze obrodziło pole i postanowił zbudować nowe spichlerze, myśląc, że na długie lata będzie mógł jeść, pić i używać, Bóg rzekł: Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, coś przygotował?. Pan Jezus zakończył tę przypowieść słowami: Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty przed Bogiem ( por. Łk 12, 15-21). Ślub ubóstwa jest więc wyzwaniem, by szukać prawdziwych skarbów, tych które mają znaczenie przed Bogiem. Jest niejako wołaniem słowami Pana Jezusa: Cóż za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? (Mt 16, 26). Poprzez ślub posłuszeństwa, życie konsekrowane jest orędziem dla współczesnych ludzi, że nie najważniejszym jest władza, panowanie, i związane z tym hołdowanie własnej pysze, bo Pan Jezus ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, [ ] uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej (Fil 2, 7-8). I mówił: Wiecie, że władcy narodów uciskają je, a wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie u was. Lecz kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem waszym, na wzór Syna Człowieczego, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu (Mt 20, 24-28). Dlatego kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony (Mt 23,12; Łk 14,11. 18,14). A Maryja chwali Pana bo Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych (Łk 1, 52). Śluby więc czystości, ubóstwa i posłuszeństwa są pójściem pod prąd, pod prąd niszczycielskim tendencjom tego świata, wyrażając realizm Ewangelii. Są orędziem, wołaniem że zarówno w perspektywie budowania dobra ludzkości jak i w perspektywie osobistego szczęścia, zwłaszcza w wymiarze wiecznym nie najważniejsze są przyjemności tego świata, bogactwo i panowanie, lecz czystość serca, ubóstwo w sensie nie

4 GROCHOLEWSKI, kazanie: Życie konsekrowane, Watykan przywiązywania się do dóbr doczesnych, służebna pokora. To właśnie pozwala nam napełniać nasze serca twórczą miłością Boga i bliźniego. A ta jest największą siłą budowania dobra na ziemi i własnego szczęścia. 3. Proście Boga o dobra duchowe Życie konsekrowane ze swoimi ślubami to wspaniałe orędzie, wspaniałe wyzwanie da współczesnego świata. Dla wszystkich więc członków instytutów życia konsekrowanego powstaje pytanie na ile rzeczywiście realizujemy wspomniane śluby, a więc na ile każdy z nas i każdy instytut jest w rzeczywistości tym orędziem. Także poprzez strój zakonny stawia się to orędzie ludziom przed oczy, czyniąc je w pewnym sensie widocznym. Ponieważ chodzi o rzecz wielką w oczach Bożych, siły ciemności na pewno starają się was odwieść od realizacji tych ślubów, początkowo podsuwając małe odstępstwa a potem coraz większe, otępiając progresywnie sumienie i doprowadzając niejednokrotnie do tego, że stajemy się solą która straciła swój smak, orędziem bez pokrycia. Nawiasem mówiąc, zeświecczone życie zakonne nie było i nigdy nie będzie pociągające, raczej jest zniechęcające dla młodego pokolenia. Czy i w tym nie leży częściowo powód tzw. barku powołań? Znamy też wypadki jawnego sprzeniewierzenia się powziętym zobowiązaniom, które zawsze są owocem pewnego procesu. Nic dziwnego, że Papież Franciszek w Liście Apostolskim do zakonnic i zakonników na rozpoczęcie tego Roku Życia Konsekrowanego (21 listopada 2014), pisze, że spojrzenie na przeszłość powinno stać się wezwaniem do nawrócenia (I, 1). Zresztą, życie zakonne może pozostać żywotnym i doskonalić się tylko dzięki procesowi nieustannemu nawracaniu się. Toteż, we wspomnianym Liście papież Franciszek wzywa do tego, by ten rok był dla was również okazją do wyznania z pokorą, a równocześnie z wielką ufnością w Boga, który jest Miłością (por. 1J 4,8) naszej słabości oraz do przeżywania jej jako doświadczenie miłosiernej miłości Pana (I, 1), okazją do rachunku sumienia (por. I, 2), w perspektywie realizacji proroczej misji przebudzania świata, bycia coraz bardziej zaczynem dla społeczeństwa zainspirowanego Ewangelią, «miastem na górze», które mówi o prawdzie i mocy słów Jezusa (II,2). Brońcie się za wszelką cenę przed miernotą w życiu konsekrowanym, by być poprzez śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa wyraźnym, widocznym i przemawiającym orędziem dla współczesnych ludzi, że nie przyjemności tego świata, nie bogactwo i nie panowanie, lecz zupełnie inne wartości budują dobro i prowadzą do szczęścia. Zakończenie

5 GROCHOLEWSKI, kazanie: Życie konsekrowane, Watykan Tutaj przy grobie św. Jana Pawła II który sam był świetlanym przykładem realizacji czystości, ubóstwa i posłuszeństwa proście Dobrego Ojca w niebie, by wasze życie stawało się coraz bardziej takim orędziem. Ten Dobry Ojciec zapewnia bowiem: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą. Jeżeli ojcowie ziemscy umieją dawać dobro swoim dzieciom, to o ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą. Właśnie chodzi tutaj o prośby duchowe, na które ten Dobry Ojciec jest szczególnie wyczulony, czyli związane z działaniem Ducha Świętego w waszych sercach.