INSTRUMENTUM LABORIS

Transkrypt

1 INSTRUMENTUM LABORIS CZĘŚĆ IV Wprowadzenie duchowe TEKST AKTUALNY TEKST PROPONOWANY UZASADNIENIE ZMIAN Część V. Życie apostolskie braci Wprowadzenie duchowe Część IV. Misja braci Wprowadzenie duchowe Dokonano wyboru określenia misja w celu ukazania całej działalności braci: zajęcia manualne, umysłowe, duszpasterskie, ewangelizacyjne... zgodnie ze wskazaniami Redemptoris missio oraz Vita consecrata 72; W pojęciu misja zawiera się także missio ad gentes. a) Seraficki Ojciec, święty Franciszek, który zdolność do pracy uważał za znak powołania i nazywał łaską, wyznaje: Ja pracowałem własnymi rękami i pragnę pracować, i chcę stanowczo, aby wszyscy inni bracia oddawali się pracy (T). A bracia, którzy znają się na pracy, niech pracują wykonując ten zawód, którego się a) Święty Franciszek, mając w pamięci misję Jezusa, tak mówi: Zachowujmy więc słowa, życie i naukę, i świętą Ewangelię Tego, który raczył modlić się za nas do swego Ojca i objawić nam Jego imię mówiąc: [...] Ojcze «objawiłem Imię Twoje ludziom, których mi dałeś; gdyż słowa, które Mi dałeś, przekazałem im [...]. Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak Ja ich na świat posłałem» 178. Utworzono nowy paragraf w celu ukazania, że nasza misja znajduje swój fundament w misji Jezusa oraz Franciszka. Treść aktualnych paragrafów a) oraz b) została połączona i zawarta w proponowanym paragrafie i) Reg 22,

2 nauczyli, jeśliby to nie szkodziło duszy i mogło być uczciwie wypełniane (1Reg 7). Ci, którzy nie znają żadnego zawodu, niech się go wyuczą, nie z chciwości, aby otrzymać wynagrodzenie za pracę, lecz aby dać przykład i wyzbyć się próżnowania (T). Wszyscy bracia niech się przykładają gorliwie do pracy [...]. Przeto słudzy Boży powinni zawsze oddawać się modlitwie lub jakiemuś godziwemu zajęciu (1Reg 7). b) Wskazał również w jakim usposobieniu bracia mają wykonywać pracę:...niech pracują gorliwie i sumiennie, tak aby wyzbywszy się próżnowania, nieprzyjaciela duszy, nie gasili ducha świętej modlitwy i pobożności, któremu powinno służyć wszystko doczesne (Rz 5). Wszyscy bracia, którzy służą lub pracują u innych [...] niech nie obejmują stanowisk kierowniczych [...] niech nie przyjmują obowiązku, który mógł by wywołać zgorszenie lub wyrządzić szkodę ich duszy; lecz niech będą mniejsi i poddani wszystkim... (1Reg 7). c) Święty Ojciec Franciszek, wezwany przez Chrystusa Pana do służby apostolskiej: «Franciszku, idź, napraw mój dom, który, jak widzisz, cały się rozpada» [...] gotów do posłuszeństwa zbiera swe siły do wykonania rozkazu (2Cel 10). Gdy usłyszał słowa Ewangelii o rozesłaniu Apostołów, natychmiast rozradowany w Duchu Bożym zawołał: Oto jest to, czego pragnę, to, czego szukam, to całym sercem pragnę czynić (1 Cel 22). Franciszek, mąż katolicki i apostolski, nie uważałby się za przyjaciela Chrystusa, gdyby nie miłował dusz tak, jak On je umiłował (2Cel 172). b) Otrzymawszy od Ukrzyżowanego w kościele świętego Damiana misję naprawy Kościoła i usłyszawszy fragment Ewangelii o rozesłaniu Apostołów, Ojciec Franciszek woła: To jest, czego chcę, to jest, czego szukam, to całym sercem pragnę czynić 179 Od tego momentu z niezmordowanym zapałem oddaje się on głoszeniu Ewangelii. A w czasie choroby, za pośrednictwem listu, spełnia także swoje zobowiązanie misyjne: Będąc sługą wszystkich, mam obowiązek służyć wszystkim i udzielać wonnych słów mojego Pana. [...] Zatem [...] postanowiłem w tym liście i orędziu przekazać wam słowa Pana naszego Jezusa Chrystusa, który jest Słowem Ojca, i słowa Ducha Świętego, które są duchem i życiem 180. Ukazano doświadczenie misyjne św. Franciszka, posługując się cytatami z jego pism oraz biografii Cel Lw 2.

3 d) Seraficki Ojciec jako herold wielkiego Króla w wielu krajach...czynem głosił drogę Syna Bożego oraz naukę prawdy (1Cel 89). Braciom swoim wydał takie polecenie: Idźcie, najdrożsi, po dwóch w różne strony świata, głosząc ludziom pokój i pokutę na odpuszczenie grzechów, i bądźcie cierpliwi w uciskach... (1Cel 29). Zachęca ich do czynu:...bo po to posłał was na cały świat, abyście słowem i czynem dawali świadectwo Jego głosowi i przywiedli wszystkich do poznania, że oprócz Niego nie ma Wszechmogącego (LZ). c) Gdy Pan zleca mu troskę o braci 181, wysyła ich po dwóch by głosili ludziom pokój i pokutę 182, i by ewangelizowali, pisze do nich: Wysławiajcie Go [Pana], bo dobry i wywyższajcie Go w uczynkach waszych, bo po to posłał was na cały świat, abyście słowem i czynem dawali świadectwo Jego głosowi i przywiedli wszystkich do poznania, że oprócz Niego nie ma Wszechmocnego 183. d) Błogosławiony Franciszek nakazuje braciom łączność z Kościołem oraz posłuszeństwo ministrom w wykonywaniu misji: Żaden z braci niech nie głosi kazań wbrew praktyce i zarządzeniom świętego Kościoła i bez pozwolenia swego ministra 184 ; Bracia niech nie głoszą kazań w diecezji biskupa, który by im tego zabronił 185. e) Seraficki Ojciec wzywa braci, by w podejmowaniu dzieła ewangelizacji mieli na uwadze dobro ludzi, do których się udają: Upominam również i zachęcam tych braci, aby ich słowa w kazaniach, jakie głoszą, były wypróbowane i czyste, na pożytek i zbudowanie ludu. Niech mówią mu o wadach i cnotach, o karze i chwale słowami zwięzłymi; bo słowo skrócone uczynił Pan na ziemi 186. f) Franciszek kieruje do braci jeszcze inne zachęty, by swoją misję przeżywali w sposób ewangeliczny: I cieszmy się raczej wtedy, gdy wpadamy w rozmaite Przywołano zasadę ubóstwa oraz nieodzownego planowania oraz odniesiono się do norm prawa kanonicznego i Statutów generalnych. Dodano te paragrafy, aby uwypuklić niektóre charakterystyczne cechy misji franciszkańskiej. 181 Por. T Cel LZ Reg 17, Reg 9, Tamże, 9,3-4.

4 e) Franciszek, sługa Boga najwyższego, gdy wrócił od Saracenów, przemierza ziemię, kraje ją pługiem słowa, zasiewa ziarno życia, przynoszące błogosławiony owoc (1Cel 56). Braci swoich, jako misjonarzy, wysłał do pogan i napisał: Który z braci z Boskiego natchnienia chciałby udać się do Saracenów i innych niewiernych, niech idzie za pozwoleniem swego ministra i sługi. Minister zaś, jeżeli uzna ich za odpowiednich do wysłania, niech udzieli im pozwolenia i nie sprzeciwia się, będzie bowiem musiał przed Panem zdać rachunek, gdyby w tej lub innej sprawie postąpił nierozważnie. Bracia zaś, którzy udają się na misje, mogą według ducha postępować w dwojaki sposób. Jeden sposób polega na tym, ażeby nie wdawali się w kłótnie lub w spory, lecz by ze względu na Boga byli poddani wszelkiemu ludzkiemu stworzeniu i przyznawali się, że są chrześcijanami. Inny sposób polega na tym, aby, jeżeli uznają, że to podoba się Panu, głosili słowo Boże, aby poganie uwierzyli w Boga wszechmogącego, Ojca i Syna, i Ducha Świętego [...] i aby przyjęli chrzest i zostali chrześcijanami... (1Reg 16). Albowiem uważał, że najwyższy stopień posłuszeństwa polega na tym, że ciało i krew nic nie znaczą, gdy ktoś z Boskiego pokusy i gdy znosimy na tym świecie dla życia wiecznego różne przykrości lub utrapienia duchowe albo cielesne 187 ; Gdy bracia idą przez świat, nie powinni niczego brać na drogę 188, [...] nie wszczynać kłótni [...] i nie sądzić innych. Lecz niech będą cisi, spokojni i skromni, rozmawiając uczciwie ze wszystkimi [...]. Do któregokolwiek domu wejdą, niech najpierw mówią: Pokój temu domowi 189. g) Seraficki Ojciec następnie do Reguły włącza nowy aspekt misji wśród niechrześcijan: Gdyby którykolwiek brat chciał udać się miedzy saracenów i innych niewiernych, niech idzie za pozwoleniem swego ministra i sługi. A minister jeśli uzna ich za odpowiednich do wysłania, niech udzieli im pozwolenia i nie sprzeciwia się 190. Z paragrafu e) wyszczególniono dwa odrębne paragrafy, aby uwypuklić nowość franciszkańską misji ad gentes oraz sposób jej realizacji Reg 17, Tamże, 14, Reg 3, Reg 16,3-4.

5 natchnienia udaje się do niewiernych, czy to aby bliźnim przynieść pożytek, czy to kierując się pragnieniem męczeństwa. Uważał, że prośba o takie posłuszeństwo jest bardzo miła Bogu (2Cel 152). Wszyscy przeto bracia powinni zawsze pamiętać te słowa zachęty Serafickiego Ojca: Stąd to wielki wstyd dla nas, sług Bożych, że święci dokonali wielkich rzeczy, a my opowiadając o nich pragniemy pochwał i zaszczytów (Np 6). h) Według świętego Franciszka Ewangelia, zanim będzie przepowiadana słowami, najpierw powinna być głoszona życiem: Bracia zaś, którzy udają się do niewiernych, mogą w dwojaki sposób wśród nich postępować. Jeden sposób: nie wdawać się w kłótnie, ani w spory, lecz być poddanymi wszelkiemu ludzkiemu stworzeniu ze względu na Boga i przyznawać się do wiary chrześcijańskiej. Drugi sposób: gdyby wiedzieli, że tak Panu się podoba, niech głoszą słowo Boże, aby [ludzie] uwierzyli [...] i zostali chrześcijanami 191. i) Ojciec Franciszek mówi także: Wszyscy [...] bracia niech głoszą kazania czynami 192, wskazując, iż jest to łaska, że mogą pracować 193 : I ja pracowałem własnymi rękami i pragnę pracować; i chcę stanowczo, aby wszyscy inni bracia oddawali się pracy, co jest wyrazem uczciwości. Ci, którzy nie umieją, niech się nauczą 194. Gdziekolwiek i w każdej sytuacji słudzy Boży powinni zawsze oddawać się modlitwie lub jakiemuś dobremu zajęciu 195. j) Święty Franciszek wzywa braci, by się nie chlubili z ewentualnych sukcesów, których dostarcza ich Dodano kolejny tekst z pism św. Franciszka, aby poszerzyć temat pracy i wszelkich dobrych zajęć. Dodano ten paragraf w celu podsumowania tekstu dotyczącego misji franciszkańskiej. 191 Tamże, 16, Tamże, 17, Reg 5, T Reg 7,12.

6 działalność: Przez miłość, którą jest Bóg, błagam wszystkich moich braci kaznodziejów i tych, którzy się modlą, i tych, którzy pracują, tak kleryków, jak i niekleryków, aby się starali uniżać we wszystkim, aby się nie chełpili ani nie cieszyli i nie wynosili się w duchu z powodu dobrych słów i uczynków, ani nawet z żadnego dobra, jakie Bóg niekiedy czyni lub mówi i dokonuje w nich i przez nich [...] 196, lecz by przypisywali je Bogu od którego pochodzi wszelkie dobro 197. Rozdział I: Wprowadzenie duchowe TEKST AKTUALNY TEKST PROPONOWANY UZASADNIENIE ZMIAN Część V. Rozdział 1. Podstawa franciszkańskiej działalności Kościół z ustanowienia Bożego otrzymał misję szerzenia królestwa Bożego po całej ziemi ku chwale Ojca, aby wszystkich ludzi uczynić uczestnikami odkupienia i by przez nich cały świat doprowadzić do Chrystusa. Bracia, biorąc w różny i właściwy sposób udział w lej misji, dołożą starań, aby prowadzić życie apostolskie, kierując całą swoją działalność ku temu celowi. Część IV. Rozdział 1. Podstawa misji franciszkańskiej Syn Boży został posłany na świat przez Ojca dla wypełnienia szczególnej misji: niesienia dobrej nowiny ubogim, głoszenia wolności więźniom, a niewidomym przejrzenia, odesłania wolnymi uciśnionych i obwoływania roku łaski Pana 198. On z kolei powierzył Kościołowi misję głoszenia i krzewienia w całym świecie królestwa Bożego 199. Obowiązek ewangelizacji jest przeto łaską i powołaniem Kościoła oraz najprawdziwszą jego właściwością Bracia przez profesję rad ewangelicznych w szczególny sposób przyczyniają się do rozwoju misji Wyjaśniono fundament misji, przytaczając Pismo Święte oraz dwa fragmenty z dokumentów Magisterium Kościoła. Włączono nowy paragraf na temat misji życia konsekrowanego, przytaczając dokument Magisterium 196 Tamże, 17, Tamże, 17, Por. Łk 4, Por. LG Por. EN 14.

7 2. Zakon nasz bierze udział w tej służbie, a pełnią ją w różny sposób wszyscy jego członkowie, tak bracia, którym powierzono obowiązki kapłańskie, jak i ci, którzy na skutek powołania chrześcijańskiego i zakonnego, stawszy się uczestnikami tego samego posługiwania, uczestniczą również w posłannictwie Kościoła. 3. Ponieważ Seraficki Ojciec postawił sobie i swemu Zakonowi jako cel udział w posłannictwie Kościoła także przez działalność apostolską, bracia winni gorliwie oddawać się również zewnętrznym dziełom apostolstwa. Dlatego całe ich życie zakonne powinno być przepojone duchem apostolskim, a cała działalność apostolska ma być nacechowana duchem zakonnym Bracia przez profesję rad ewangelicznych w szczególniejszy sposób poświęcają wszystkie swe siły, aby słowem i czynem ukazywać światu ewangeliczne orędzie Chrystusa i obdarzać go Jego łaską, przepajając duchem ewangelicznym różne społeczności i środowiska oraz dając świadectwo o nadchodzącym królestwie Chrystusowym. 2. Główną formą apostolstwa braci winno być prowadzenie wśród ludzi życia ewangelicznego, opartego na miłości i ubóstwie, prostocie i pokorze Każda praca wykonywana przez braci winna mieć charakter autentycznego braterstwa franciszkańskiego i franciszkańskiej małości. Kościoła. W ich wezwaniu jest zawarte zadanie całkowitego poświęcenia się misji [Chrystusa], ponieważ samo życie konsekrowane, pod działaniem Ducha Świętego, staje się misją Wszyscy bracia za wzorem Chrystusa i świętego Franciszka niech głoszą Ewangelię całemu światu i wszelkiemu stworzeniu, czynnie uczestnicząc w misji ewangelizacyjnej Kościoła. Dlatego ich życie powinno być przepojone duchem apostolskim, a cała działalność apostolska ma być nacechowana duchem zakonnym Bracia przez swoją konsekrację i działalność ewangelizacyjną wnoszą znaczny wkład w misję Kościoła i, w miarę wcielania powierzonego im przez Ducha Świętego charyzmatu, stają się wiarygodnymi świadkami królestwa Bożego w świecie. Dlatego też niech ewangelizują, dając świadectwo przede wszystkim swoim życiem przez modlitwę, ubóstwo, prostotę, radość i braterstwo, co samo w sobie jest już ewangelizacją Każda misja spełniana przez braci winna zawsze wyrażać właściwe franciszkańskiemu charyzmatowi konwentualnemu walory braterskiej wspólnoty i Kościoła oraz przenosząc tutaj sformułowanie z tekstu aktualnie obowiązującego numeru 121, 1. Połączono ze sobą dwa paragrafy w celu wyrażenia skrótowo ich treści. Uaktualniono język i odwołano się do dokumentu Kościoła. Tekst uaktualniono językowo i skrótowo scalono dwa paragrafy. Tekst uaktualniono językowo. 201 Por. VC Por. PC 8; KPK, kan. 675, Por. VC 72; Życie braterskie we wspólnocie, nr 54; KPK, kan. 673.

8 2. Jako prawdziwi bracia mniejsi winni zawsze okazywać gotowość do służenia Kościołowi i pomagania ludziom. Niech bracia z pogodnym usposobieniem, nie żądając za pracę wynagrodzenia, wykonują zwykłe zajęcia, a spomiędzy odpowiednich środków niech wybierają uboższe i stosują prostsze metody. 3. Działalność wspólnoty braterskiej winna być wyrazem wewnętrznej jedności i z dnia na dzień stawać się zaczynem coraz bardziej skutecznego apostolstwa Bracia mają tak pracować, aby nie gasić ducha modlitwy i pobożności, owszem niech jeszcze gorliwiej oddadzą się modlitwie, aby pracę uświęcić i uczynić ją wydatniejszą. 2. Należy dołożyć starań, aby od początku formacji wychowywać braci do samodzielności i odpowiedzialności w modlitwie i w pracy Dzieła apostolatu należy podejmować w braterskiej zgodzie, a przełożeni będą je wyznaczać poszczególnym braciom stosownie do zdolności i możności każdego zakonnika. 2. Wszyscy bracia, a zwłaszcza ci, którzy zdobyli doświadczenie w specjalnych dziedzinach lub obowiązkach, niech chętnie współpracują z innymi wspólnotami. 3. W planowaniu i wykonywaniu różnych zadań będą, w miarę możliwości, pracować zespołowo. minoritas, które stają się prorockim znakiem przyszłego świata. 2. Jako bracia mniejsi winni zawsze okazywać gotowość do służenia Kościołowi i pomagania ludziom. Niech z pogodnym usposobieniem wykonują zwykłe zajęcia, nie żądając wynagrodzenia za pracę oraz stosując środki bardziej odpowiednie i zachowując prostotę stylu w relacjach z innymi. 91. Bracia niech gorliwie oddają się misji, tak jednak, aby nie gasić lub osłabić ducha modlitwy i pobożności 204, owszem niech poczuwają się do obowiązku jeszcze gorliwszego oddania się modlitwie, aby uświęcić i uczynić wydatniejszą całą ich działalność Wszelką działalność misyjną należy podejmować w braterskiej zgodzie oraz we wzajemnej współpracy, a ministrowie, kustosze i gwardianie niech wyznaczają, koordynują i nią kierują stosownie do zdolności i możności braci, dla dobra braterskiej wspólnoty i Kościoła. 2. Wszyscy bracia, dokonując stosownego rozeznania wspólnotowego, niech chętnie dzielą się swoimi talentami z będącymi w potrzebie wspólnotami własnego obszaru administracyjnego lub Zakonu. 3. W planowanie i wykonywanie różnych zadań misyjnych, niech bracia angażują się w taki sposób, aby Częściowo uaktualniono tekst pod względem językowym w celu podkreślenia dwóch cech charyzmatycznych, to jest minoritas i ubóstwo. Paragraf został usunięty ze względu na to, iż jego treść jest już zawarta we wcześniejszych punktach, zwłaszcza w numerze 88, 1-2 proponowanych Konstytucji. Zacytowano fragment z Pism św. Franciszka i uaktualniono językowo. Usunięto ten paragraf ze względu na to, iż jego treść jest zawarta w proponowanej części Konstytucji dotyczącej formacji. Przystosowano do współczesności język oraz rozbudowano treść całego numeru w celu wzmocnienia więzi pomiędzy wspólnotą braterską, misjami oraz osobistymi uzdolnieniami braci. 204 Por. 2 Reg 5, Por. KPK, kan. 675, 2.

9 dawać wyraz braterskiej wspólnoty zjednoczonej i przejawiającej inicjatywę. 4. Bracia winni dbać o to, aby podejmując różne zobowiązania nie naruszać jedności i świadectwa, jakie winna dawać braterska wspólnota. 4. Działalność misyjna poszczególnych braci powinna zostać zatwierdzona przez miejscową wspólnotę braterską i skoordynowana z innymi zajęciami wspólnotowymi, w zgodności z programem duszpasterskim własnego obszaru administracyjnego. Rozdział II: Zakres misji i działalności braci TEKST AKTUALNY TEKST PROPONOWANY UZASADNIENIE ZMIAN Część V. Rozdział 2. Zakres i formy działalności braci Bracia będą pełnić swe apostolstwo w różnoraki sposób, czy to przez pracę duszpasterską, umysłową i fizyczną, czy też przez dawanie świadectwa obecności franciszkańskiej. 2. Odpowiadając na bardziej palące potrzeby naszych czasów, niech bracia, odważni i mocni duchem, według wskazówek Kościoła, próbują nowych metod, czy to w doborze środków, czy też w wykonywaniu zadań apostolatu. Część IV. Rozdział 2. Zakres misji i działalności braci Bracia, pod kierownictwem ministrów, kustoszy i gwardianów, będą pełnić swą misję w różnoraki sposób, czy też przez dawanie świadectwa swoim życiem, czy to przez pracę duszpasterską, umysłową, charytatywną i fizyczną. 2. Odpowiadając na bardziej palące potrzeby naszych czasów oraz różnych obszarów geograficznych i kulturowych, niech bracia, odważni i mocni duchem oraz poprzez odpowiednią formację 206, według wskazówek Kościoła próbują nowych dróg i metod dawania świadectwa życia braterskiego 207 oraz prowadzenia działalności duszpasterskiej przystosowanej do czasów, posługując się narzędziami wytworzonymi przez postęp kulturalny, społeczny i technologiczny 208. Podkreślono rolę ministrów, kustoszy i gwardianów oraz uaktualniono tekst. Uwzględniono różnorodność kulturową i geograficzną Zakonu oraz odniesiono się do dokumentów Urzędu Nauczycielskiego Kościoła. 206 Por. PC Por. EN Cfr. GS 44.

10 3. Chociaż żadna forma apostolstwa nie powinna być obca Zakonowi, należy wybierać raczej takie prace, które są bardziej pożyteczne dla Kościoła i lepiej odpowiadają potrzebom chwili, miejsca i grup społecznych, a pomijać te, które obecnie uchodzą za mniej skuteczne lub mniej odpowiednie. 4. Niech bracia starają się poznać środowisko ludzi, wśród których przebywają, utrzymywać z nimi łączność i spieszyć im z posługą pasterską Wszelkie duszpasterskie wysiłki braci winny zmierzać do tego, aby wierni przez głoszenie im Ewangelii pouczeni o planach Ojca Niebieskiego i przez sakramenty wszczepieni w Mistyczne Ciało Chrystusowe, uczestnicząc w Eucharystii, łączyli swe życie i swą śmierć z ofiarą Chrystusa Głowy w misterium paschalnym. 2. Głoszenie słowa Bożego i sprawowanie sakramentów, przez co Kościół uobecnia nam Chrystusa, dawcę zbawienia, w szczególny sposób zaleca się braciom kapłanom; jednakże i inni bracia mają w tej posłudze do spełnienia niepoślednią rolę. 3. Przez głoszenie słowa Bożego w sercach niewierzących rodzi się wiara, w sercach zaś wierzących się umacnia, a przez udzielanie sakramentów dokonuje się i pogłębia zjednoczenie z Chrystusem, głoszonym w przepowiadaniu Należy usilnie zabiegać o to, aby kościoły, które spośród innych wyróżniają się znaczeniem lub cieszą się większą wziętością, stały się ośrodkiem życia chrześcijańskiego, kultu liturgicznego i szczególniejszej 3. Chociaż żadna forma misji czy działalności nie powinna być obca Zakonowi, bracia niech w różnych miejscach wybierają raczej takie prace, które odpowiadają potrzebom Kościoła, zgodnie z tradycją Zakonu oraz w harmonii z charyzmatem franciszkańskim. Jako bracia mniejsi oraz nic nie posiadający na własność, niech będą gotowi pozostawić te przestarzałe lub mniej odpowiednie Niech bracia poprzez wsłuchiwanie się oraz dialog starają się poznać środowisko ludzi, wśród których przebywają, utrzymywać z nimi łączność i spieszyć im z posługą pasterską. 94. Działalność misyjna braci wina zmierzać do tego, by nieść Ewangelię wszystkim ludziom wszelkich kręgów społecznych i przmieniając ich od wewnątrz, poprzez modlitwę, świadectwo życia braterskiego, głoszenie słowa Bożego, sprawowanie sakramentów oraz rozpoznawanie znaków czasu, tworzyć z nich nową ludzkość Bracia niech dołożą starań, aby zgodnie z wymogami miejsca, kościoły oraz sanktuaria przez nich obsługiwane były ośrodkami radosnego i owocnego oddziaływania na życie chrześcijańskie, poprzez Podkreślono, że nasza działalność powinna być zgodna z charyzmatem oraz dokonano odniesienia do dokumentu Magisterium Kościoła. Rozbudowano treść w celu pokreślenia ważności wsłuchiwania się oraz dialogu. W tym numerze scalono trzy kolejne paragrafy aktualnie obowiązujących Konstytucji dla dokonania ich syntezy oraz odwołano się do dokumentu Magisterium Kościoła. Poszerzono treść w celu wypełnienia niektórych braków aktualnie obowiązującego numeru. 209 Por. VC Por. EN 18.

11 działalności duszpasterskiej Niech bracia, w miarę własnych charyzmatów, pełnią posługę słowa na pożytek i zbudowanie słuchaczy, wiążąc odwieczną prawdę Ewangelii z konkretnymi warunkami życia i posługując się bardziej skutecznymi środkami społecznego przekazywania myśli. 2. Ponieważ kazanie treść swoją powinno czerpać przede wszystkim ze źródeł Pisma świętego i liturgii, jako zapowiedź przedziwnych dzieł Bożych w dziejach zbawienia, czyli w misterium Chrystusowym, niech więc bracia codziennie czytają Pismo święte i słuchają słowa Bożego, aby mogli lepiej innym przekazywać to, co sami poznali na rozmyślaniu. 3. Niech bracia głoszą tajemnicę Chrystusa i jego Ewangelię pokoju, miłości i pokuty, czyli nawrócenia, a także niech zachęcają ludzi, aby prowadzili życie cnotliwe zgodnie z prawem ewangelicznym. 4. Aby dzieło ewangelizacji mogło odnieść pełny skutek, bracia powinni posiadać należyte przygotowanie, a przez ciągłe ćwiczenie zdobywać szczególniejszą biegłość w kaznodziejstwie duszpasterskim. świadectwo, ewangelizację i katechezę, piękno celebracji liturgicznych, propagowanie duchowości franciszkańskiej oraz bogatą w inicjatywy działalność duszpasterską Niech bracia, w miarę własnych charyzmatów, pełnią posługę słowa, wiążąc odwieczną prawdę Ewangelii, głoszoną w krótkości słowa 211, z konkretnymi warunkami życia i posługując się bardziej skutecznymi środkami, odpowiadającymi wymogom czasu oraz różnych grup ludzkich. 2. Ponieważ kazanie, zapowiedź przedziwnych dzieł Boga w dziejach zbawienia, treść swoją powinno czerpać przede wszystkim z Pisma świętego, niech bracia codziennie czytają Pismo święte, słuchają słowa Bożego i zgłębiają je osobiście oraz we wspólnocie, przyjmując je całym sercem, aby mogli lepiej dawać świadectwo życia ewangelicznego oraz w sposób bardziej odpowiedni przekazywać innym te prawdy, które sami poznali na rozmyślaniu. 3. Niech bracia głoszą tajemnicę Chrystusa i jego Ewangelię pokoju, miłości, miłosierdzia i pokuty, czyli nawrócenia, a także niech zachęcają ludzi, aby prowadzili życie cnotliwe, w pełni zgodne z Ewangelią. 4. Aby przepowiadanie Ewangelii mogło odnieść pełny skutek, bracia powinni posiąść należyte przygotowanie poprzez rozmyślanie, modlitwę, studium, kursy dokształceniowe oraz ciągłe ćwiczenie, aby zdobywać szczególniejszą biegłość w kaznodziejstwie. 5. Na głoszenie kazań w naszych kościołach lub kaplicach gwardian może dać pozwolenie tym, którzy Poszerzono treść zapisu w celu podkreślenia konieczności ciągłego przystosowywania [metod i środków]. [W proponowanej wersji tego numeru uwzględniono pominięty w wersji polskiej fragment głoszoną w krótkości słowa, który istnieje w oryginale obowiązujących Konstytucji]. Poszerzono zapis w celu powiązania Słowa Bożego, modlitwy oraz świadectwa [życia]. Poszerzono treść paragrafu o wartości ewangeliczne. Podkreślono wagę przygotowania do przepowiadania Ewangelii. W to miejsce przeniesiono 4 numeru 77 z części III. obowiązujących Konstytucji. 211 Por. 2 Reg 9,4.

12 Bracia będą uważać posługę łaski za szczególny cel w posłannictwie Kościoła, a sprawowanie Ofiary eucharystycznej za szczyt posługi uświęcania. Dla braci kapłanów sprawowanie Eucharystii, jako akt kapłaństwa służebnego, winno być głównym czynem apostolskim, dzięki któremu nieustannie się uobecnia ofiara krzyża i spełnia ofiara ludu Bożego. Dla wszystkich zaś innych braci ędyuczestniczenie w Ofierze eucharystycznej będzie również szczególnym czynem apostolskim ich kapłaństwa powszechnego. 2. Inne sakramenty, jak i wszystkie kościelne posługi i dzieła apostolstwa, które wiążą się ze świętą Eucharystią i do niej zmierzają, będą bracia sprawować gorliwie, zgodnie ze swym stanem, aby wśród wiernych szerzyć życie sakramentalne i życie modlitwy, zwłaszcza liturgicznej. 3. Bracia kapłani z wielką gorliwością winni się przykładać do sprawowania sakramentu pokuty, czyli pojednania, biorąc pod uwagę czy to naturę ludzką, która potrzebuje nieustannego odnawiania i wzrostu w łasce Bożej, czy też dobroć Odkupiciela, który nie pragnie śmierci grzesznika, ale aby się nawrócił i miał życie Niech bracia starają się prowadzić do życiodajnej łączności z Chrystusem tych, którzy oddalili się od praktyk życia chrześcijańskiego. przez swego ordynariusza zostali uznani za odpowiednich Ponieważ Eucharystia jest źródłem i szczytem życia chrześcijańskiego 213, jej sprawowanie powinno dla braci stanowić główną czynność i najważniejszą misję ich kapłaństwa służebnego i powszechnego. 2. Inne sakramenty, obrzędy i praktyki pobożności ludowej, które wiążą się z Eucharystią i do niej zmierzają 214, będą bracia sprawować gorliwie, aby w ten sposób przyczynić się do pogłębienia życia sakramentalnego i życia modlitwy wiernych. 3. Za wzorem Chrystusa, który z miłością przybliżał do siebie grzeszników, bracia niech będą blisko tych, którzy przez grzech doznają ludzkiej ułomności i niech im głoszą wielkie miłosierdzie Boga, który nie pragnie śmierci grzesznika, lecz aby się nawrócił i miał życie 215. Bracia prezbiterzy natomiast niech gorliwie sprawują sakrament pokuty i pojednania, okazując współczucie oraz szanując godność każdej osoby Niech bracia z miłością wychodzą naprzeciw tym, którzy się oddalili od wiary lub od praktyk życia chrześcijańskiego oraz od Kościoła, aby doprowadzić ich do życiodajnej łączności z Chrystusem. Przytoczono cytat z dokumentu soborowego oraz dokonano syntezy treści. Dokonano odniesienia do dokumentu soborowego oraz przystosowano tekst językowo. Poszerzono treść paragrafu, dokonano odniesienia do Pisma św. oraz zalecono postawę życzliwości wobec grzeszników. Poszerzono zawartość paragrafu, mając na względzie obecną sytuację chrześcijaństwa. 212 Por. KPK, kan. 765; KKKW, kan Por. LG Por. SC Por. Ez 33,11.

13 2. Niech bracia otaczają szczególną troską chorych, niech ich często odwiedzają i ułatwiają przyjmowanie sakramentów; konających niech starannie przygotowują do przejścia do szczęśliwej wieczności. 2. Na wzór Chrystusa, który obchodził miasta i wioski, lecząc wszystkie choroby 216, oraz św. Franciszka, który okazywał miłosierdzie trędowatym 217, niech bracia otaczają szczególną troską chorych i niech ich często odwiedzają, podtrzymują na duchu, niosą im pomoc łaski udzielając sakramentów oraz przy sposobności przygotowują ich na spotkanie z siostrą śmiercią. Rozbudowano tekst, przytaczając wzór Chrystusa oraz św. Franciszka Bracia kapłani, konsekrowani do zadań kapłańskich, winni pamiętać, że są skrzętnymi współpracownikami stanu biskupiego ze względu na zwiększone potrzeby dusz. Bracia zakonni, należący również ze szczególnej racji do rodziny diecezjalnej, powinni świadczyć wielką pomoc świętej hierarchii Ze względu na dobro dusz, bracia mogą podejmować się, nawet czasowo, prowadzenia parafii, pod warunkiem, że życiem i pracą będą mogli dawać ludowi Bożemu skuteczne świadectwo franciszkańskiej małości i franciszkańskiego braterstwa. 2. Należy również dbać o to, aby w tych parafiach życie apostolskie uzgadniać z praktykami życia klasztornego; przeto w miarę możności nie należy przyjmować parafii, gdzie nie da się utworzyć wspólnoty. 99. Bracia niech utrzymują łączność z Kościołem partykularnym, współpracując z biskupem, duchowieństwem, innymi zakonnikami oraz wiernymi świeckimi, podejmując współpracę oraz uczestnicząc w realizacji przedsięwzięć podejmowanych w diecezji i ubogacając je charyzmatem i wartościami franciszkańskimi W duchu służby Kościołowi, bracia niech podejmują się prowadzenia parafii, jednakże pod warunkiem, aby mogli żyć zgodnie ze swoim powołaniem i dawać skuteczne świadectwo franciszkańskie przez minoritas, życie braterskie i działalność duszpasterską. 2. Ministrowie niech nie przyjmują parafii, w których według przewidywań nie byłoby możliwości prowadzeniu życia prawdziwie braterskiego Bracia niech chętnie podejmują się także prowadzenia misji ludowych, kierownictwa duchowego, prowadzenia rekolekcji, duszpasterstwa szpitalnego i więziennego oraz wśród zepchniętych na Tekst przystosowano do warunków współczesnych. Tekst przystosowano językowo. Obostrzono zastrzeżenie dotyczące przyjmowania parafii. Dodano nowy numer dla ukazania innych podejmowanych dzieł. 216 Por. Mt 9, Por. T Por. KPK, kan. 675, 3.

14 Bracia, mając na uwadze powołanie wszystkich ludzi świeckich do apostolstwa, niech po bratersku współpracują z nimi w Kościele i dla Kościoła, i niech otaczają specjalną troską świeckich w ich apostolskiej działalności. Niech nie biorą na siebie obowiązków, które swym charakterem bardziej odpowiadają osobom świeckim. 2. Wszędzie należy rozszerzać Franciszkański Zakon Świeckich zgodnie z Konstytucjami nr 116. Ponadto wśród księży diecezjalnych trzeba szerzyć znajomość margines społeczeństwa W krajach od dawna chrześcijańskich, zaś częściowo zdechrystianizowanych, bracia niech starają się z zapałem, entuzjazmem oraz w sposób twórczy proponować Ewangelię przez świadectwo życia oraz nowe metody duszpasterskie. 2. W krajach od niedawna chrześcijańskich niech bracia proponują Ewangelię, głosząc ją w sposób przystępny dla ludzi różnych kultur i uwarunkowań społecznych. 3. Jako że dzisiejsze społeczeństwa stają się coraz bardziej złożone na poziomie etnicznym, kulturowym i religijnym, bracia niech popierają dialog i utrzymują dobre stosunki także z ludźmi innych kultur, wyznań chrześcijańskich i religii oraz niewierzącymi, ze wszystkimi podejmując współpracę w zakresie poszanowania wolności religijnej, w krzewieniu wartości duchowych, moralnych i społecznokulturalnych 219 oraz w budowaniu świata o bardziej ludzkim obliczu Bracia niech odkrywają i doceniają powołanie i misję ludzi świeckich w Kościele 220 oraz w ścisłej komunii niech współpracują z nimi w prowadzonej przez nich apostolskiej działalności 221. Niech chętnie niosą pomoc grupom kościelnym, które zwracają się o asystencję, zawsze dając pierwszeństwo życiu i dziełom braterskiej wspólnoty. Kapituła klasztorna niech zawsze stara się zharmonizować wszelkie podejmowane zobowiązania. 2. Bracia niech wszędzie szerzą Franciszkański Zakon Świeckich, dzieląc z ich członkami łączące ich nawzajem sposób życia i misję, współpracując z nimi i wspierając Dodano nowy numer z trzema paragrafami w celu wyszczególnienia trzech różnych uwarunkowań dzisiejszej ewangelizacji. Tekst uaktualniono językowo w celu przystosowania go do nowej eklezjologii. Tekst przystosowano językowo do nowych zasad obowiązujących w FZŚ oraz do języka Reguły. Temat dotyczący duchowieństwa diecezjalnego przeniesiono 219 Por. NAe Por. LG 30; Por. VC 74.

15 ducha świętego Franciszka, aby i oni zrzeszali się w Franciszkańskim Zakonie Świeckich, popierali jego działalność w swoich parafiach i zespołach, otrzymując w zamian pomoc ze strony jego członków. 3. Bracia winni również gorliwie i zapałem rozwijać i szerzyć wśród ludu i duchowieństwa Rycerstwo Niepokalanej, w którym pełniej wyraża się maryjny duch Serafickiego Zakonu i które słusznie uchodzi za doskonałą formę ewangelicznego apostolstwa Bracia, kierując się duchem świętego Ojca Franciszka głoszącego pokój, niech biorą udział w ruchu ekumenicznym. Ci, którzy dobrze znają zagadnienia ekumeniczne, działając cierpliwie i roztropnie, przez osobiste kontakty i pracę w zespołach, według wskazań Kościoła, niech dążą do osiągnięcia upragnionej przez Pana pełni i rozwoju Ciała Mistycznego W stosunkach z niechrześcijanami bracia, kierując się gorliwością apostolską, mogą, zgodnie z przepisami wydanymi przez właściwą władzę kościelną, ich w działalności, w którą są zaangażowani przez powołanie i charyzmat Bracia niech się troszczą o żywotność i rozwój Młodzieży Franciszkańskiej oraz grup młodzieżowych o charakterze franciszkańskim, towarzysząc młodym w ich drodze życia chrześcijańskiego i w ich wzrastaniu ludzkim i duchowym oraz proponując im wyraźnie piękno charyzmatu franciszkańskiego. 4. Bracia winni szerzyć i rozwijać Rycerstwo Niepokalanej, które dobrze wyraża ducha maryjnego Zakonu Serafickiego oraz stanowi skuteczną realizację misji. 5. Bracia niech pośród duchowieństwa diecezjalnego szerzą znajomość ducha Franciszkańskiego Zakonu Świeckich i Rycerstwa Niepokalanej, aby mogli je rozpowszechniać w swoim środowisku Bracia, kierując się duchem świętego Franciszka, niech biorą szczególny udział w ruchu ekumenicznym i, według wskazań Kościoła, zabiegają o jedność chrześcijan przez osobiste kontakty, spotkania modlitewne, działalność charytatywną oraz sesje naukowe, aby dojść do tej jednośći, o którą Pan Jezus zwracał się w modlitwie do Ojca podczas ostatniej wieczerzy 223. Bez nieufności i uprzedzeń niech otworzą serce dla innych chrześcijan oraz poszukują pojednania i pokoju przede wszystkim w jedynym Bogu 224. do 5. Dodano jeden nowy paragraf dla uwypuklenia roli duszpasterstwa Młodzieży Franciszkańskiej. Tekst przystosowano językowo oraz przeniesiono tematykę duchowieństwa diecezjalnego do 5. Ten paragraf podejmuje tematykę duchowieństwa diecezjalnego z 2 oraz 4. Przeredagowano ten numer, aktualizując go językowo oraz przytaczając Ewangelię i dokument Magisterium Kościoła. Zawartość tego numeru znajduje się w paragrafie 3. numeru 102 proponowanego schematu Konstytucji. 222 Por. Reguła FZŚ Por. J 17, Por. EG 244.

16 współpracować w tych dziełach, które bezpośrednio zmierzają do pomnożenia wartości ludzkich Bracia, odpowiednio przygotowani do właściwego rozwiązywania w świetle wiary problemów społecznych i ekonomicznych, niech się wczuwają w życie, potrzeby i troski ludzi, aby im nieść skuteczną pomoc. 2. Niech bracia w miarę sił współpracują ze wszystkimi ludźmi dobrej woli w dziełach miłosierdzia, pomocy społecznej i międzynarodowej solidarności, aby wydobywać bliźnich z nędzy i zacofania do prawdziwie ludzkich warunków życia i aby wśród wszystkich popierać sprawiedliwość i pokój Należy popierać działalność i badania naukowe przede wszystkim w dziedzinie życia i doktryny franciszkańskiej; wyniki tychże oraz praktyczne doświadczenia braci należy ogłaszać również za pomocą środków społecznego przekazywania myśli. Na Aby skutecznie towarzyszyć w drodze ludziom obecnych czasów, wsłuchując się w ich problemy, cierpienia i nadzieje, bracia niech w świetle Ewangelii i nauki społecznej Kościoła pogłębiają znajomość uwarunkowań społecznych, ekonomicznych i kulturalnych, wspólnie angażując się po bratersku w solidarne niesienie im pomocy Bracie niech popierają dzieła zdecydowanie przyczyniające się do poprawy poczucia sprawiedliwości, godności ludzkiej ubogich oraz wykluczonych, dotykając w nich cierpiącego ciała Chrystusa i uważając ich za jedno z samym sobą 226. Niech podejmują współpracę z ludźmi dobrej woli w celu wskazywania strukturalnych przyczyn ubóstwa, niech w centrum ich starań będzie zapewnienie sprawiedliwości i pokoju zajmującym ostatnie miejsce społeczne oraz niech leży im na sercu troska o ochronę wszelkiego stworzenia jako o wspólny dom Bracia, zgodnie z tradycją Zakonu, niech się angażują w działalność naukową 227, dostrzegając w niej środek zapewniający całościową formację i praktyką niezwykle dziś aktualną w obliczu różnorodności kultur oraz wyraz pragnienia głębszego poznania Boga Ministrowie i kustosze niech popierają działalność kulturalną oraz badania naukowe w zakresie franciszkańskim, biblijnym, teologicznym, filozoficznym jak też i inne dziedziny naukowe i technologiczne przydatne w ralizacji misji. Uaktualniono językowo, poszerzono treść oraz dokonano odniesienia do dokumentu Magisterium Kościoła. Dokonano uaktualnienia językowego tekstu, rozbudowano go oraz odniesiono się do dokumentu Magisterium Kościoła. Utworzono nowy paragraf oraz dokonano odniesienia do dokumentu Magisterium Kościoła. Obecny paragraf 1. podzielono na dwa odrębne, poszerzając ich zawartość. 225 Por. tamże, Por. tamże, 24 oraz Por. LA Por. VC 98.

17 wydawanie książek, traktujących o religii i obyczajach, oprócz pozwolenia ordynariusza miejsca potrzebne jest pozwolenie przełożonego wyższego (kan. 832). 2. Bracia, którzy jako wykładowcy lub jako studenci uczęszczają na wyższe instytuty, niech dają świadectwo życia franciszkańskiego, łącząc umiłowanie prawdy z mądrością i zachowywaniem Ewangelii Bracia posiadający odpowiednie kwalifikacje mogą podejmować apostolstwo wychowywania lub nauczania wyższego stopnia w różnych zakładach, również niekatolickich. 2. Do form apostolstwa, które zawsze winny stać otworem dla apostolskiego posłannictwa Zakonu, należy zaliczyć działalność wychowawczą w instytutach nauk humanistycznych i dziełach opiekuńczych. 3. W instytutach i ośrodkach informacyjnych bracia winni nieść pomoc wszystkim ludziom, aby ich życie 3. Bracia na dokonywanie publikacji naukowych z zakresu religii i moralności, czy to wydawanych drukiem, czy w formie elektronicznej, oprócz pozwolenia ordynariusza miejsca potrzebują także pozwolenia ministra lub kustosza Działalność wychowawcza stanowi ważny element misji Zakonu. Dlatego też bracia niech okazują gotowość podjęcia pracy w szkołach własnych a także publicznych i prywatnych, również niekatolickich. Niech z innymi tam zatrudnonymi zdecydowanie współdziałają w dawaniu świadectwa życia Ewangelią w środowisku kulturalnym. 2. Bracia niech popierają i dowartościowują zrzeszenia byłych wychowanków z prowadzonych przez nich struktur edukacyjnych, aby w dalszym ciągu oddziaływać na ich formację Do działalności misyjnej Zakonu należą także dzieła społeczne i charytatywne, własne czy też prowadzone przez innych, w które bracia powinni się szczerze angażować Praca fizyczna, w jej różnorakich formach, wykonywana czy to w ramach wspólnoty braterskiej, czy to poza jej obrębem, stanowi rzeczywisty wkład w misję Zakonu i królestwa Bożego. Usunięto paragraf 2. ze względu na to, iż dawanie świadectwa franciszkańskiego jest obowiązkiem wszystkich braci. Rozbudowano zawartość tego paragrafu. W to miejsce przeniesiono aktualnie obowiązujący paragraf 4. Z aktualnie obowiązującego paragrafu 2. utworzono osobny numer ze względu na to, iż dotyczy on odrębnego co do treści argumentu. Numer dodany na wniosek Definitorium generalnego. Usunięto ten paragraf, ponieważ jego treść została już uwzględniona w proponowanym schemacie Konstytucji, 229 Por. KPK, kan. 218 oraz 832; KKKW kan. 21 oraz 662, 2.

18 przeniknął duch Chrystusowy; winni się troszczyć dobro społeczne i o kształtowanie kultury ludzkiej zgodnie z orędziem zbawienia. 4. Należy popierać owiane prawdziwym duchem Kościoła zrzeszenia byłych wychowanków, aby w miarę możności nie przerywać wychowawczego oddziaływania na młodzież Wszyscy bracia powinni pracować gorliwie i sumiennie, a jeśli w pracy zależą od innych, niech przyjęte obowiązki wypełniają z uległością i starannie. 2. Kto otrzymał specjalny charyzmat, niech go używa do budowania królestwa Bożego pod kierunkiem właściwej władzy i przy pomocy innych braci Wszyscy bracia powinni pracować wiernie i pobożnie 230, a jeśli w pracy za-leżą od innych, niech przyjęte obowiązki wypełniają z uległością, uczciwie oraz w duchu franciszkańskiej minoritas Ponieważ dary duchowe służą ku zbudowaniu wspólnoty 232, dlatego też kto otrzymał specjalny charyzmat, niech go używa do budowania królestwa Bożego i braterskiej wspólnoty pod kierunkiem ministra, kustosza i gwardiana oraz przy pomocy innych braci. w szczególności w numerach 93, 2; 102, 3; 105, 1-2. Ten paragraf przeniesiono do numeru 107, 2. Dokonano odniesienia do Reguł św. Franciszka. Dokonano odniesienia do fragmentu z listów św. Pawła Apostoła. Rozdział IV: Kierowanie misją i działalnością braci TEKST AKTUALNY TEKST PROPONOWANY UZASADNIENIE ZMIAN Część V. Rozdział 3. Kierowanie działalnością braci 140- Kapituła prowincjalna powinna rozważyć, czy działalność prowincji co do doboru konkretnych form] działania i mocy świadectwa odpowiada potrzebom chwili i posłannictwu franciszkańskiemu. Kapituła zbada również, czy prowincja mogła by rozwinąć swoją działalność! w szerzeniu królestwa Bożego wśród innych Część IV. Rozdział 3. Kierowanie misją i działalnością braci 111. Do kapituły generalnej prowincjalnej, kustodialnej i klasztornej należy kompetencja rozważenia oraz podjęcia działalności duszpasterskiej, wybierając taką, która odpowiada franciszkańskiemu charyzmatowi, wskazaniom Kościoła powszechnego i partykularnego, potrzebom ludzi, czasu i miejsca oraz powierzając ją Podkreślono zadanie całego Zakonu w rozeznawaniu misji. 230 Por. 2 Reg 5, Por. 1 Reg 7, Por. 1 Kor 14,2.

19 narodów i czy mogła by rozpocząć pracę na misjach Kapituła prowincjalna powinna również zbadać i ustalić ogólne metody apostolstwa oraz opracować statuty, dostosowane do przepisów diecezjalnych lub regionalnych, dla tych dzieł, które wymagają odrębnych przepisów. 2. Prowincjał wspierany, zależnie od okoliczności, przez Radę kieruje działalnością prowincji zgodnie z planem uchwalonym przez kapitułę prowincjalną, przy współpracy gwardianów i po zasięgnięciu zdania właściwej komisji Do konferencji prowincjałów należy uzgadnianie prac, których wykonania podejmują się prowincje wspólnym bratnim wysiłkiem, oraz poszukiwanie odpowiednich sposobów sprzyjających wspomnianej współpracy. 2. Należy zawsze uwzględniać to, czego prowincja może dokonać z lepszym wynikiem współpracując z innymi prowincjami i co przyniesie pożytek całemu Zakonowi Gwardian winien uważać za swój obowiązek kierowanie pracami wspólnoty oraz czuwanie nad tym, braciom uznanym za odpowiednich. Do tychże kapituł należy również wybór nowych form misji, które pełniej wyrażają aspkt prorocki braterskiej wspólnoty Kapituła prowincjalna i kustodialna powinna również zbadać i ustalić ogólne metody misji duszpasterskiej oraz opracować statuty, dostosowane do przepisów diecezjalnych lub regionalnych, dla tych dzieł, które wymagają odrębnych przepisów. 2. Minister lub kustosz wspierany przez Definitorium niech kieruje działalnością prowincji lub kustodii, pobudza jej rozwój i koordynuje ją zgodnie z planem uchwalonym przez kapitułę prowincjalną lub kustodialną, przy współpracy gwardianów i, zależnie od okoliczności, po zasięgnięciu zdania właściwej komisji Zarząd Zakonu niech popiera i podtrzymuje czynną współpracę pomiędzy różnymi obszarami administracyjnymi, by poprzez przyjęte różnorakie zobowiązania misyjne dawać bardziej przekonujący przykład ewangelicznego świadectwa. 2. Do konferencj i federacji należy planowanie i uzgadnianie prac, których wykonania podejmują się poszczególne obszary administracyjne wspólnym bratnim wysiłkiem, oraz poszukiwanie bardziej odpowiednich sposobów sprzyjających wspomnianej współpracy. 3. Ministrowie i kustosze niech tak kierują swoimi obszarami administracyjnymi, aby zapewnić jak najszerszą współpracę pomiędzy braćmi w ramach konferencji i federacji oraz całego Zakonu. 4. Ministrowie i kustosze niech podejmują współpracę z całą rodziną franciszkańską, z konferencjami episkopatów i wyższych przełożonych oraz z poszczególnymi biskupami w celu zapewnienia skuteczniejszej koordynacji inicjatyw duszpasterskich Do zadań gwardiana, wspieranego przez kapitułę klasztorną, należy obowiązek koordynowania Utworzono nowy paragraf dla zapewnienia współpracy pomiędzy obszarami administracyjnymi. Tekst przystosowano językowo. Tekst uaktualniono językowo oraz poszerzono jego zakres, podkreślając znaczenie współpracy pomiędzy konferencjami i federacjami Zakonu. Utworzono nowy paragraf dla poszerzenia pojęcia współpracy. Tekst uaktualniono językowo.

20 aby wśród braci oddających się różnym zajęciom panowała braterska jedność. 2. Do kapituły klasztornej, z zachowaniem kompetencji przełożonych, należy podejmowanie decyzji o przyjmowaniu na pewien czas określonych obowiązków albo o zwalnianiu z nich oraz, dla umacniania jedności wśród braci, przyjmowanie sprawozdań z działalności apostolskiej każdego brata i dyskusja nad tymi pracami. 3. Przy przyjmowaniu pracy apostolskiej, do której jest potrzebne lub wskazane zawarcie umowy na piśmie, umowę zawiera prowincjał po wysłuchaniu zdania kapituły klasztornej i za zgodą swej Rady. W umowie między innymi należy wyraźnie ustalić warunki pracy, obowiązki braci do niej skierowanych i sprawy ekonomiczne Przełożeni będą powierzać braciom tylko te obowiązki, które dadzą się pogodzić z życiem według Reguły; zajęcia te należy dostosować do praktyk życia wspólnego. 2. Przy powierzaniu braciom obowiązków apostolskich należy brać pod uwagę ich wyrobienie zakonne i apostolskie, przygotowanie naukowe i techniczne, jak również dostateczną znajomość panujących we współczesnym życiu społecznym obyczajów oraz kategorii wartościowania i myślenia. 3. Przełożeni, a zwłaszcza prowincjał, dołożą starań, aby nie zabrakło wystarczającej liczby braci biegłych i doświadczonych. Kto zaś osiągnął biegłość w jakimś misji i działalności braterskiej wspólnoty, wyznaczanie obowiązków oraz troska o zachowanie jedności wśród braci oddającym się różnym posługom duszpasterskim. 2. Do kapituły klasztornej, z zachowaniem prawa przysługującego ministrom, kustoszom i gwardianom, należy podejmowanie decyzji o przyjmowaniu na pewien czas określonych obowiązków albo o rezygnacji z ich prowadzenia. Ponadto, dla umacniania ducha braterskiej jedności, na kapitule klasztornej należy zdać sprawozdanie z misji duszpasterskiej każdego brata i przeprowadzić dyskusję nad poszczególnym rodzajem działalności Przy przyjmowaniu pracy duszpasterskiej, do której jest potrzebne lub wskazane zawarcie umowy na piśmie, umowę zawiera minister lub kustosz po wysłuchaniu zdania kapituły klasztornej i za zgodą swojego Definitorium. W umowie należy wyraźnie ustalić rodzaj wykonywanej pracy, obowiązki braci do niej skierowanych, sprawy ekonomiczne i zakres czasowy jej obowiązywalności Ministrowie, kustosze i gwardianie będą powierzać braciom tylko te obowiązki, które dadzą się pogodzić z życiem według Reguły; zajęcia te należy zawsze dostosować do praktyk wspólnych życia braterskiego. 2. Przy powierzaniu braciom obowiązków i działalności należy brać pod uwagę ich wyrobienie zakonne i duszpasterskie, przygotowanie naukowe i techniczne. Należy zadbać o ich odpowiednią formację ustawiczną, aby lepiej mogli wykonywać misję we współczesnym świecie. 3. Ministrowie, kustosze i gwardianie, dogłębnie rozpoznawając znaki czasu, niech dołożą starań, by przygotować wystarczającą liczbę braci biegłych i Tekst uaktualniono językowo. Tekst uaktualniono językowo. Tekst uaktualniono językowo. Tekst uaktualniono językowo. Tekst uaktualniono językowo oraz poszerzono jego zakres. Drugą część paragrafu przeniesiono do Statutów generalnych. 233 Por. KPK, kan. 671.

21 rzemiośle lub nauce, niech je uprawia, za zgodą przełożonego, dla dobra Kościoła Bracia, którym powierzono jakiś urząd lub obowiązek, powinni wiernie zachowywać Regułę i posłuszeństwo wobec przełożonych. 2. Bracia, zobowiązani na mocy umowy do wykonywania określonych prac, jako zakonnicy podlegają wizytacji i władzy prowincjała oraz nadzorowi gwardiana; natomiast w sprawach odnoszących się do samej działalności apostolskiej podlegają również władzy drugiej umawiającej się strony Bracia przydzieleni do duszpasterstwa winni zastosować się w tym, co dotyczy przystosowanej odnowy i sposobu apostołowania, do zarządzeń diecezjalnych i regionalnych oraz do wskazań Konferencji Episkopatu. 2. Należy popierać współpracę pomiędzy prowincjami i innymi instytucjami w danym kraju. Taka współpraca powinna szczególnie rozwijać się na terenach misyjnych Przyjmowanie parafii należy do prowincjała za zgodą jego Rady i po zasięgnięciu zdania generała, któremu należy wysłać odpis umowy i zachować inne przepisy prawa. 2. Przy przyjmowaniu parafii konieczne jest zawarcie pomiędzy prowincjałem a ordynariuszem miejsca umowy, w której należy dokładnie określić wszystkie warunki. doświadczonych w celu planowania, rozwoju oraz odnowy różnych dzieł podejmowanych przez Zakon Bracia, którym powierzono jakiś urząd lub obowiązek, powinni wiernie zachowywać zasady życia braterskiego, Regułę i Konstytucje oraz posłuszeństwo wobec ministrów, kustoszy i gwardianów. 2. Bracia, zobowiązani na mocy umowy do wykonywania określonych posług, jako zakonnicy podlegają wizytacji i władzy ministra lub kustosza oraz nadzorowi gwardiana; natomiast w sprawach odnoszących się do samej działalności apostolskiej podlegają również właściwej władzy kościelnej lub cywilnej Bracia odpowiedzialni za duszpasterstwo winni zastosować się do wskazań konferencji episkopatu oraz biskupów diecezjalnych w tym, co dotyczy sposobu prowadzenia, realizacji programu oraz ustalonych kryteriów pastoralnych Przyjmowanie parafii należy do ministra prowincjalnego za zgodą jego Definitorium i po uprzednim zasięgnięciu zdania Ministra generalnego, któremu należy wysłać kopię odnośnej umowy w celu uzyskania pozwolenia przed jej podpisaniem, z zachowaniem innych przepisów prawa oraz Statutów generalnych i prowincjalnych. 2. Przy przyjmowaniu parafii konieczne jest zawarcie pomiędzy ministrem prowincjalnym a ordynariuszem miejsca umowy, w której należy dokładnie określić wszystkie warunki 235. Wzmocniono wymogi życia braterskiego. Tekst uaktualniono językowo. Tekst uaktualniono językowo. Usunięto ten paragraf, ponieważ jego tematyka znajduje się już w numerze 113 proponowanego schematu Konstytucji. Tekst uaktualniono w celu dokonania refleksji nad obowiązującą praktyką oraz dokonano odniesienia do statutów. 3. Bracia, którzy pełnią posługi parafialne, podlegają 3. Bracia, którzy pełnią posługi parafialne, podlegają Tekst uaktualniono językowo. 234 Por. KPK, kan Por. KPK, kan. 520, 2.