Cele ogólne Cele szczegółowe. Poznanie

Transkrypt

1 Roczny plan dydaktyczny Informatyka zakres rozszerzony tom 2 ( klasa 2 LO) Temat (rozumiany jako lekcja) Rozdział z podręcznika Liczba godzin Cele ogólne Cele szczegółowe I. Podstawy programowania Edytor i kompilator, czyli środowisko (IDE) (1) Edytor Free Pascal (2) Tworzenie kodu źródłowego i budowa Treści (pkt podsta wy progra mowej) 1/ Odpowiedź na pytanie czym jest środowisko IDE. 1/ zasad edycji tekstu kodu źródłowego w środowisku struktury kodu budowy i podstawowych możliwości edytora i kompilatora Turbo Pascal. istoty kodu źródłowego, kompilacji. sposobu wyświetlania tekstu kodu w edytorze IDE z uwzględnieniem kolorów dla słów kluczowych. podstawowych narzędzi edycyjnych takich jak Search, Replace z uwzględnieniem ich opcji. Analiza budowy na podstawie Kształcenie umiejętności posługuje się menu edytora Turbo Pascal; odnajduje opcje dotyczące edycji i kompilacji kodu. stosuje zasady edycji kodu z zachowaniem wcięć, podziału na linie. Uczeń wyróżnić poszczególne Propozycje metod nauczania. Pokaz i ćwiczenia z edytorem TP. i ćwiczenia z edytorem Free Pascal z zastosowaniem przykładowego kodu. Analiza przypadkui ćwiczenia z Propozycje środków dydaktycznych Turbo Pascal. ekran, np. LCD Uwagi Do pokazu można użyć jednego z kodów używanych w następnych lekcjach. Program proponowa ny przez autora (CD). Program o typowej strukturze,

2 (3) komputerowego w języku Pascal. Identyfikatory w Turbo Pascalu (4) Typy proste (5) pojęcia identyfikatora. klasyfikacji typów. przykładowego kodu z wyróżnieniem jego najważniejszych elementów struktury i budowy (wcięcia, średniki, dwukropki, słowa kluczowe, komentarze itp.). definicji identyfikatorów w języku Pascal i zasad tworzenia ich nazw. komunikatów kompilatora o błędach w nazwach identyfikatorów. Zdefiniowanie typu prostego. cech i właściwości typów: całkowitych, rzeczywistych, znakowych i logicznych. bloki kodu ; kompiluje program i analizuje wynik kompilacji; stosuje komentarze w treści programie. poprawnie zapisywać nazwy identyfikatorów; zna zasady i ograniczenia dotyczące identyfikatorów; odczytywać komunikaty kompilatora dotyczące identyfikatorów. odróżnić typ prosty od złożonego; określić właściwości poszczególnych typów prostych; określa wpływ typu na zajętość edytorem Free Pascal dotyczące komunikatów kompilatora w przypadku błędu w kodzie. Analiza przypadku na podstawie treści kodów programów z poprawnie i błędnie nazwanymi lub użytymi identyfikatorami. z niedostosowania typów do danych przez nie reprezentowanyc h. Tabela 5.1. z Proste Tabela 5.1. np. proponowa ny przez autora (CD). Należy zwrócić identyfikator y mogą składać się tylko z liter, cyfr i znaku podkreśleni a, muszą zaczynać się od litery lub podkreśleni a, nia, mogą być słowami kluczowymi. Podkreślić, że typy dzielimy na standardow e i te, które może tworzyć programista. Każdy typ zajmuje

3 Zmienne i deklaracje (6) Stałe i definicje (7) Zapoznanie się ze sposobami deklaracji. Zapoznanie się ze sposobem deklaracji stałej i jej znaczeniem w programie. wpływu rodzaju typu na zajętość pamięci. Przypomnienie kodów ASCII. znaczenia. Poprawna deklaracja różnych typów. Sposoby przypisywania wartości zmiennym. Wyświetlanie zawartości zmiennej. celowości stosowania stałych. Poprawna deklaracja stałej z użyciem const identyfikatora stałej operatora = i wartości. Wyświetlanie zawartości stałej. pamięci; wie, jak zapisać typ znakowy, by odróżnić go od identyfikatora; posługuje się kodem ASCII. deklarować zmienne różnych typów; stosuje odpowiednie słowa kluczowe i znaki (; :) do deklaracji ; wyświetla zawartość różnych ; nadaje wartość zmiennej za pomocą procedury readln. deklarować stałe i przypisywać im wartości; stosuje poprawny schemat deklaracji stałej; wyświetla zawartość różnych stałych. deklaracji. Ćwiczenie z deklaracji. Analiza przypadku na podstawie treści kodów programów z poprawnie i błędnie zadeklarowanym i stałymi. Fragmenty Fragmenty określoną wielkość pamięci. zmienne muszą mieć nadaną nazwę i określony typ i służą do przechowy wania wartości. Sama deklaracja nie powoduje nadania wartości zmiennej. w definicji stałych można użyć operatorów arytmetyczn ych, tworząc wyrażenia i nazw innych

4 Operatory i wyrażenia (8) Operatory i wyrażenia, typ znakowy i logiczny ćwiczenia (9, 10) Instrukcje proste zmieniamy wartość (11) Zapoznanie się z rodzajami i funkcjami operatorów. Praktyczne przećwiczenie zasad budowy wyrażeń z operatorami. sposobów przypisywania wartości zmiennym. Zdefiniowanie pojęć, np. wyrażenie całkowite. znaczenia i zastosowania operatorów. Poprawne używanie operatorów znakowych i logicznych. Używanie operatorów do obliczeń w programach. przypisania. warunku zgodności. komunikatów stosować operatory działające na różnych typach i stałych; zapisywać skomplikowane wyrażenia arytmetyczne za pomocą operatorów. stosować operatory działające na typach logicznych i znakowych; zapisywać skomplikowane wyrażenia logiczne za pomocą operatorów; poprawnie zapisuje wyrażenia znakowe. stosuje instrukcje przypisania w odniesieniu do różnych typów i wyrażeń; przypisuje deklaracji stałych. Ćwiczenie z zapisywania wyrażeń arytmetycznych za pomocą operatorów. Praca indywidualna z podręcznikiem ćwiczenie na ocenę. Analiza przypadku na podstawie treści kodów programów z poprawnie i błędnie użytym przypisaniem. Podręcznik i platforma e- learningowa. stałych. Zadania oceniane na zajęciach. Pod uwagę brana jest szybkość i dokładność wykonania. dla każdego typu wyniku przeznaczo ne są odpowiedni e operatory. należy koniecznie sprawdzić, czy typ deklarowan

5 Instrukcje warunkowe rozgałęziamy działania (12) warunkowej if. kompilatora dotyczących zgodności typów podczas przypisania i zmiany wartości. składni warunkowej, warunkowej złożonej i wyboru. Analiza przykładów warunkowej if i wyboru case. Programowa realizacja bloków warunkowych algorytmu. wartość jednej zmiennej do drugiej; interpretuje komunikaty kompilatora; wyświetla wartości, do których przypisano inne zmienne lub wyrażenia; wskazuje źródła niezgodności typów przy przypisaniu; zna pojęcie pustej. stosuje instrukcje warunkowe, warunkowe złożone i wyboru; wskazuje fragmenty algorytmów, które mogą być realizowane za pomocą warunkowych i wyboru. i analiza przypadku na podstawie treści kodów programów z poprawnie i błędnie użytymi instrukcjami warunkowymi i wyboru. Ćwiczenie na ocenę. ej zmiennej pomieści wartość, która może być przypisana zmiennej. instrukcja złożona zawiera się w bloku.

6 Instrukcja wyboru case (13) Instrukcje warunkowe ćwiczenia (12, 13) Instrukcje powtarzania pętle for (14) wyboru case. Praktyczne wykorzystanie warunkowych. istoty for i jej zastosowania. składni wyboru, analiza fragmentów kodu z zastosowanie case, napisanie z wykorzystaniem case na podstawie opisu sytuacji. Programowa realizacja bloków warunkowych algorytmu za pomocą warunkowych if i warunkowych złożonych if teh else oraz wyboru case. budowy for. działania warunkowej krok po kroku. różnicy pomiędzy do a down to. stosuje instrukcję wyboru case; zna różnicę pomiędzy instrukcją wyboru a instrukcją warunkową; stosuje typy dla selektorów. zapisuje w języku programowania fragmenty algorytmów z blokami warunkowymi, stosując instrukcje warunkowe i instrukcję wyboru case. stosuje zmienne sterujące występujące w pętlach for; opisuje kolejne działania podejmowane przez komputer w czasie wykonywania pętli for; i analiza przypadku na podstawie treści kodów programów z poprawnie i błędnie użytymi instrukcją wyboru. Ćwiczenie na ocenę. Quiz dydaktyczny i ćwiczenie na ocenę. wykorzystania pętli for. Burza mózgów nad realizacją z użyciem pętli for. do podejmowa nia decyzji w programie służą instrukcje warunkowe if then else oraz case. w case wyrażenie nie musi być wyrażeniem logicznym. prawidłowa pętla for wykonuje się skończoną ilość razy.

7 Instrukcje powtarzania pętle repeat until (15) Instrukcje powtarzania pętle while... do (16) Zrozumienie istoty pętli wykonywanej dopóty, dopóki warunek nie jest spełniony. Zrozumienie istoty pętli while... do wykonywanej jeśli warunek został spełniony. istoty typu złożonego tablicowego. składni pętli repeat... until. różnicy pomiędzy repeat... until a for. Układanie programów z zastosowaniem pętli repeat... until. składni while... do. róznicy pomiędzy while do a poznanymi wcześniej instrukcjami pętli. sposobu deklarowania tablic. Zdobycie układa programy realizujące proste algorytmy realizowane za pomocą pętli for. wskazuje istotne różnice pomiędzy działaniem pętli for i repeat... until; układa programy z użyciem repeat... until. wskazuje i opisuje istotne różnice pomiędzy pętlą while... do a poznanymi wcześniej instrukcjami pętli; układa programy z zastosowaniem while... do. deklaruje tablice jedno- i wielowymiarowe; wykorzystania pętli repeat... until. Burza mózgów nad realizacją z użyciem pętli repeat... until. Metoda problemowa np. wspólne rozwiązanie problemu liczenia głosów w wyborach.. pętli repeat until używa się, gdy nie jest znana ilość powtórzeń, jednak musi ona być skończona. Początek tworzenia liczącego głosy w wyborach do Samorządu Uczniowski ego. Kontynuacj a tworzenia liczącego głosy w

8 Tablice definiujemy własne typy złożone (18) Tablice definiujemy własne typy złożone ćwiczenia (19) tablicowych i ich zastosowania. Praktyczna realizacja ze zmiennymi zapisanymi w tablicach. umiejętności używania tablic wielowymiarowy ch. Deklarowanie dla tablic. następujących zagadnień: zastąpienie pojedynczych tablicowymi; nadawanie wartości początkowych tablicy; modyfikacja tłumaczy zastosowanie tablic. wymienia typy dopuszczalne w tablicach; wyjaśnia, na czym polega różnica pomiędzy zmiennymi tablicowymi a zmiennymi jednoelementow ymi; deklaruje zmienne tablicowe; podaje przykłady zastosowania tablicowych. definiuje własne tablice różnych typów; zastępuje zmienną tablicową osobno występujące zmienne, Ćwiczenia z zastosowaniem tablicowych wykorzystania tablic. wyborach do Samorządu Uczniowski ego. Kontynuacj a tworzenia liczącego głosy w wyborach do Samorządu Uczniowski ego. Kontynuacj a tworzenia liczącego głosy w wyborach do Samorządu Uczniowski ego.

9 Łańcuchy (20) typu łańcuchowego. elementów tablicy. zajętość pamięci. sposobu deklaracji zmiennej typu string. Opanowanie podstawowych operacji na typu string. Sprawdzenie działania standardowych funkcji i procedur działających na stringach. uzasadniając swoją decyzję i wykazując zasadność takiego postępowania; nadaje wartości początkowe zmiennym tablicowym; dobiera rozmiary tablicowych i typy zapisywanych w tablicach. poprawnie deklaruje zmienne typu łańcuchowego; poprawnie dobiera długość deklarowanej zmiennej typu string; dodaje zmienne łańcuchowe; je wprowadzanie łańcuchowych za pomocą klawiatury; szacuje zajętą ilość pamięci na podstawie deklaracji wykorzystania ze łańcuchowych. Ćwiczenia. zmienna typu string może pomieścić maksymalni e 255 znaków. Jeśli wiadomo, że będzie ich mniej, należy ograniczyć ją w deklaracji, używając po słowie string nawias kwadratowy

10 Procedury piszemy własne podprogramy (21) Procedury: piszemy własne podprogramy zmienne lokalne i globalne, nie (22, 23) , konstrukcji i wykorzystania procedur. lokalnych o globalnych w odniesieniu do procedur. Zapoznanie z metodami przekazywania parametrów do pod budowy procedury i sposobów jej wywołania. Definiowanie procedur. Wywołanie procedur bez parametrów i z parametrami. Umiejętność odróżniania, stałych, typów i podprogramów lokalnych od globalnych. Zastosowanie lokalnych i globalnych w programowaniu procedur. metody przekazywania parametrów bez zmiennej łańcuchowej; stosuje standardowe funkcje i procedury Pascala działające na stringach. zna budowę procedury; omawia istotę deklaracji wewnętrznych i stałych, typów i podprogramów lokalnych; układa i wywołuje procedury z parametrami i bez parametrów. układa procedury wykorzystujące globalne i lokalne zmienne; stosuje unikalne nazwy wewnątrz bloku; określić różnice pomiędzy przekazywaniem parametrów przez wartość i Dyskusja i wykład procedur. Dyskusja i wykład procedur. Ćwiczenia z układania programów z procedurami. z ilością znaków. procedurę wywołuje się przez podanie jej nazwy. zmienne zadeklarow ane w procedurze lub funkcji nazywa się lokalnymi i nie używa ich program główny.

11 Funkcje piszemy własne podprogramy (24) Złożone struktury danych (rekordy) grupujemy dane (25) Stosowanie funkcji w programach. zasad i celu grupowania danych. var przez wartość. metody przekazywania parametrów z var przez zmienną. budowy składniowej funkcji i jej charakterystyczn ych cech. Sposoby wywoływania funkcji. Znaczenie parametru formalnego. pojęcia rekordu. struktury rekordu. Tworzenie rekordu. zmienną; układa procedury z przekazywaniem parametrów na oba sposoby; wyjaśnia mechanizmy obu sposobów przekazywania parametrów w procedurze. określa przypadki, w których niezbędne jest zastosowanie funkcji; układa kod funkcji; wywołuje funkcje; analizuje działanie funkcji. definiuje rekord i typ rekordowy; podaje przykłady rekordów i typów rekordowych; deklaruje rekordy składające sie z różnych danych. procedur. Ćwiczenia z układania programów z funkcjami. procedur. Ćwiczenia z układania struktur złożonych. funkcje pod swoją nazwą zwracają obliczoną wartość, a procedury tego nie robią. rekordem nazywa się zarówno strukturę, jak i zmienną typu rekordoweg o. Złożone struktury danych Stosowanie Definiowanie Praca

12 zmienne rekordowe (26) Operacje wejścia i wyjścia zapoznajemy się z plikami (27) Operacje wejścia i wyjścia wykonujemy działania na plikach (28) rekordowych struktury i dostępu do pliku. podstaw obsługi plików w językach programowania. rekordowych. Struktura tablicowa rekordowych. pojęcia deskryptora pola. Zdefiniowanie operacji wejścia wyjścia. struktury pliku tekstowego i położenia elementu w pliku. Sposoby dostępu do elementu w pliku. i stosowanie etapów działań z plikiem. Definiowanie typu pliku. Kojarzenie plikowych z nazwą pliku. Tworzenie i otwieranie pliku. definiuje zmienne rekordowe; podaje przykłady rekordowych; posługuje się deskryptorami pól; podaje przykłady odwołania się do pola. opisuje strukturę pliku; określa położenie elementu w pliku; opisuje sekwencyjny dostęp do elementów pliku i dostęp swobodny do plików. omawia poszczególne etapy działań na plikach; definiuje typy plikowe; deklaruje zmienną plikową w bloku deklaracji; kojarzy zmienną plikową indywidualna z podręcznikiem ćwiczenie na ocenę. Dyskusja i wykład procedur. Ćwiczenia. procedur. Ćwiczenia z układania programów z procedurami. rolę kropki w odwoływani u się do pól rekordu. do elementów pliku jest dostęp sekwencyjn y poszczegól ne etapy tworzenia pliku.

13 Operacje wejścia i wyjścia wykonujemy działania na plikach (29) Wykrywamy błędy (debugowanie) (30) , Opanowanie operacji na plikach. Diagnozowanie błędów w programach komputerowych. podstawowych operacji zapisu i odczytu. działania standardowych procedur dla plików tekstowych. innych procedur do obsługi plików. dyrektyw kompilatora. podstawowych metod i narzędzi odnajdowania błędów w programach komputerowych. Zapoznanie z nazwą pliku; otwiera i tworzy pliki. używa procedury write i writeln z parametrami (zmienną plikową, nazwą zmiennej); używa procedury read readln z parametrami (zmienną plikową, nazwą zmiennej); je pobranie, modyfikacje i zapis pliku; odczytuje programowo dane z plików; zamyka plik procedurą close; posługuje się procedurą seek i funkcjami filesize, oef, eoln. stosuje narzędzie Debugowanie do wykrywania błędów w programach komputerowych; Praca indywidualna z podręcznikiem ćwiczenie na ocenę. Dyskusja i wykład procedur. Ćwiczenia na ocenę. poszczegól ne etapy tworzenia pliku. skróty klawiszowe i istotę debugowani a.

14 Rekurencja wywołujemy samych siebie, dziel i zwyciężaj po raz pierwszy (31) i zastosowanie w praktyce pojęcia rekurencji. ssięz pojęciem debugowania i śledzenia krokowego. Użycie tych opcji w środowisku Zastosowanie pułapek w diagnozowaniu błędów. istoty rekurencji i omówienie przykładów. Realizacja programowa algorytmów zawierających rekurencje. kontrolować wartości w trakcie debugowania; uruchamia program metoda krokową, kontrolując zawartości ; uruchomić debugowanie od dowolnego miejsca ; debuguje lub pomija w tym procesie podprogramy; ustawia pułapki i zna sposób ich wizualizacji w edytorze; odnajduje błędy za pomocą debugera lub pracy krokowej. zna i definiuje pojęcie autowywoływani a pod, rekurencji i iteracji, podaje przykłady; układa program z Metoda problemowa. procedury i funkcje są rekurencyjn e, gdy w ich definicjach występuje odwołanie

15 Modularyzacja grupujemy podprogramy (32) Sprawne i poprawne grupowanie własnych funkcji i tworzenie modułów predefiniowalnyc h. przykładu metody dziel i zwyciężaj. i wykorzystanie modułów predefiniowalnyc h, ich części i kolejności ich wykonywania. zastosowaniem iteracji, obliczający silnię i dokładnie objaśnia jego działanie jako funkcji; wie, jakie rodzaje powstają w czasie wywoływania procedury lub funkcji; wyjaśnia zasadę dostępu do poszczególnych zestawów w procesach wykorzystującyc h rekurencję; wyjaśnia pojęcie poziomu zagłębienia w procesach rekurencyjnych. zna budowę i składnię modułu; charakteryzuje części publiczną, implementacyjną i inicjującą modułu; kompiluje moduły; układa programy procedur. Ćwiczenia z grupowania pod Ćwiczenia oceniane. Platforma e.- do samych siebie. część implementa cyjna modułu jest widoczna tylko w samym module.

16 II. Dynamiczne struktury danych W świecie wskaźników (1) 5.14 typu wskaźnikowego oraz jego zastosowania. sposobu odwołania się do dynamicznych za pomocą wskaźnikowych. Definiowanie i przykłady zastosowania typu wskaźnikowego i wskaźników. korzystające z modułów. wie jakie są mechanizmy odwoływania się do dynamicznych za pomocą wskaźników; podaje przykłady takich zastosowań typów wskaźnikowych. procedur. Ćwiczenia ze wskaźnikami. Ćwiczenia oceniane. Podkreślić, że wartośći typu wskaźnikow ego nazywa się wskaźnikam i. Deklarujemy zmienne wskaźnikowe (2) Tworzymy pierwsze zmienne dynamiczne (3) Opanowanie prawidłowej deklaracji zmiennej wskaźnikowej. Tworzenie dynamicznych w języku Pascal. Deklaracja wskaźnikowych procedur tworzenia dynamicznych oraz funkcji działających na tych. deklaruje zmienne wskaźnikowe; w swoich programach umie odwołać się do zmiennej dynamicznej za pomocą wskaźników. tworzy zmienne dynamiczne za pomocą procedury new; posługuje się funkcjami assigned oraz Praca zespołowa nad programem ze zmiennymi wskaźnikowymi. Analiza przypadku i ćwiczenia z edytorem Free Pascal dotyczące dynamicznych. w definicji typu wskaźnikow ego można użyć nazwy typu, który nie został jeszcze zdefiniowan y. znaczenie stałej nil.

17 Co jeszcze powinieneś wiedzieć o wskaźnikach? (4) Dynamiczne struktury danych (5) Dynamiczne struktury danych zapis kodu (6) , ,5. 25 Unikanie błędów w definiowaniu i używaniu wskaźników. istoty i zastosowania dynamicznych struktur danych. sposobu definiowania i deklaracji zmiennej najczęściej stosowanych błędów w użyciu wskaźników w odniesieniu do dynamicznych. pojęcia pole wskaźnikowe i jego funkcji w dynamicznej strukturze danych. graficznej metody początkującego programisty na prawidłowe programowanie dynamicznych struktur. Posługiwanie się zmiennymi dynamicznymi i ich łączenie. dispose; wie, jak działają powyższe funkcje i procedura. analizować błędy powstałe podczas tworzenia ze zmiennymi dynamicznymi; wie, czym jest spowodowana utrata dostępu do zmiennej dynamicznej. zna znaczenie rekordu w tworzeniu struktur dynamicznych jako zmiennej dynamicznej; wie, czym jest zmienna wskaźnikowa i umie opisać jej znaczenie w dynamicznej strukturze danych. definiuje i deklaruje w programie struktury Ćwiczenia z podręcznikiem i plikami dołączonymi do dynamicznych struktur danych. Analiza działających fragmentów kodu. dynamicznych struktur danych. możliwość zagubienia zmiennej dynamiczne j tworzonej wcześniej. za pomocą wskaźnikow ych tworzy się i usuwa zmienne dynamiczne. wypełnianie wszystkich pól struktury

18 Stos ostatni wchodzi, pierwszy wychodzi (LIFO) (7) Kolejka pierwszy wchodzi, pierwszy wychodzi (FIFO) (8) 5.14, , 5.25 wskaźnikowej. funkcji i znaczenia stosu oraz jego zastosowania w programowaniu. funkcji i znaczenia kolejki oraz jej zastosowania w programowaniu. Praktyczne wykorzystanie w programach właściwości stosu do wstawiania i usuwania dynamicznych. Tworzenie kolejek dynamicznych, wstawianie do nich elementów i ich usuwanie. dynamiczne, łączy zmienne dynamiczne, używa zmiennej wskaźnikowej do wypełniania pola rekordu dynamicznego. zna budowę stosu i jego zastosowanie; wie, jak zbudować stos dla dynamicznych; zna funkcję zmiennej wskaźnikowej w adresowaniu wierzchołka stosu; wie, jak przeglądać stos i jak usuwać zmienne dynamiczne. wie, czym różni się FIFO od LIFO; tworzyć w swoich programach kolejkę ; opisuje rolę wskaźników i wskaźnikowych Analiza działających fragmentów kodu. stosu. Ćwiczenia podręcznikiem. kolejek. Ćwiczenia z podręcznikiem. ekran, np. LCD. dynamiczne j w trakcie jej konstruowa nia. Pamiętać o przesunięci u wierzchołka na aktualną górę stosu po usunięciu elementu stosu. operację dodawania elementu kolejki wykonuje się na końcu kolejki.

19 Lista jednokierunkowa (9) Lista dwukierunkowa, cykliczna (10) 5.14, , 5.25 Praktyczne wykorzystanie list jednokierunkowy ch stosu i kolejki. funkcji i znaczenia listy dwukierunkowej jej zastosowania w programowaniu. Analiza programów operujących na listach jednokierunkowy ch. list uporządkowanyc h. Definiowanie rekordu dla listy dwukierunkowej i operacje na jej elementach. w tworzeniu i obsłudze kolejek; wie, na czym polega wstawianie elementów do kolejki, jej przeglądanie i usuwanie elementów. zna dokładnie różnice pomiędzy kolejką a stosem; porządkować listy jednokierunkowe. wskazuje różnicę pomiędzy listą jedno- i dwukierunkową; definiować w programie listy dwukierunkowe; wstawia i usuwa elementy z listy dwukierunkowej; wymienia cechy listy list jednokierunkowy ch. Ćwiczenia ze wskaźnikami. Ćwiczenia oceniane. list dwukierunkowyc h. Ćwiczenia ze wskaźnikami. Ćwiczenia oceniane. zapamiętani e elementów listy znajdującyc h się za usuwanymi elementami. w liście dwukierunk owej cyklicznej pierwszy element wskazuje także na ostatni.

20 Drzewo (11) III. Bazy danych Tabele, wiersze i klucze (1) 5.14, , 2.2, 2.3, 5.1 funkcji i znaczenia drzewa oraz jego zastosowania w programowaniu. Przypomnienie, utrwalenie i poznanie nowych właściwości tabel. Budowanie struktur drzewiastych i analogie do struktur folderów w systemie operacyjnym. Analiza przykładu tabel utworzonych na podstawie zadania pod kątem ich budowy i elementów z których się składają. cyklicznej; analizuje przykład z listą cykliczną. definiuje rekordy dla struktury drzewiastej; opisuje pojęcia poddrzewo, węzeł, drzewo binarne, głębokość i wysokość drzewa; omawia znaczenie i pełnioną funkcję zmiennej wskaźnikowej w drzewie wskaźnikowym;; analizuje program wykorzystujący struktury drzewiaste. wybiera odpowiednie nazwy dla pól tabeli; operuje słownictwem znamiennym dla baz danych takim jak rekordy, pola, klucze; Ćwiczenia z podręcznikiem i plikami dołączonymi do z prezentacją i. Plik z założeniami do bazy danych użytej w ćwiczeniach. drzewo jest strukturą rekurencyjn ą. szczególną budowę tabeli i ilość jej pól.

21 Projektujemy bazę danych Pierwsza i druga postać normalna. (2) 1 2.1, 2.2, 2.3, 5.1 pojęcia pierwszej i drugiej postaci normalnej tabel bazy danych. Zapoznanie się z procesem normalizacji tabel (dla 1. i 2. postaci normalnej) i rolą różnych rodzajów kluczy w zależności od postaci tabeli. wskazuje pola, które jednoznacznie identyfikują rekordy, np. PESEL, numer, telefonu itp.; ustala klucze i identyfikatory dla tabel. rozumie pojęcie normalizacji i opisuje ten proces; wskazuje różnice pomiędzy 1. a 2. postacią normalną; ustala klucz główny dla 1. postaci normalnej tabeli; zna zależności pomiędzy polami niekluczowanymi a kluczem głównym; wskazuje miejsca, w których następuje redundancja danych; przeprowadzić proces normalizacji do Metoda projektowa oparta o zadanie z Przykłady tabel w 1. i 2. postaci normalnej. proces normalizacji eliminuje redundancj ę.

22 Projektujemy bazę danych. Trzecia i czwarta postać normalna. (3) Projektujemy bazę danych. Określamy relacje miedzy tabelami. (4) 1 2.1, 2.2, 2.3, , 2.2, 2.3, 5.1 pojęcia trzeciej i czwartej postaci normalnej tabel bazy danych. Określanie relacji między tabelami w procesie projektowania bazy danych. procesu normalizacji do postaci 3. i 4. oraz wpływu tego procesu na projektowanie baz danych. Ustalanie prawidłowych i skutecznych relacji między tabelami bazy. Rola kluczy w ustalaniu relacji. Integralność bazy danych 2. postaci normalnej; omawia rolę klucza głównego w 2. postaci normalnej. wskazuje różnice pomiędzy 3. a 4. postacią normalną; normalizuje tabele do postaci 3. i 4. odróżnia relacje 1 1 od 1 n; określa prawidłowe relacje pomiędzy tabelami, używając kluczy; wykazuje, że po poprawnym procesie normalizacji tabele są powiązane prawidłowymi relacjami; określić integralność bazy danych na podstawie analizy tabel. Metoda projektowa oparta na zadaniu z Kontynuacja Metoda projektowa oparta na zadaniu z Kontynuacja Przykłady tabel w 3. i 4. postaci normalnej. Przykłady relacji pomiędzy tabelami. możliwe jest od razu sprowadzen ie tabeli do postaci 4. po procesie normalizacji tabele są ze sobą powiązane relacjami. Pierwsze chwile z bazą 1 2.1, Wykorzystanie Zapoznanie się z Metoda Program Omówić

23 danych programy do tworzenia baz danych (5) Tworzymy tabele (6) 2.2, 2.3, , 2.2, 2.3, 5.1 zdobytych umiejętności i wiedzy do budowy bazy danych w aplikacji bazodanowej. Prawidłowe tworzenie tabel za pomocą kreatora. kreatorem baz danych Użycie kreatora do tworzenia tabel. Prawidłowe określanie typów pól tabel. Określanie kluczy. Użycie formularzy do wprowadzania danych do tabel. uruchomić program do tworzenia relacyjnych baz danych, np. Base, i zna rozmieszczenie opcji menu; posługiwać się kreatorem; zna i omawia funkcję obiektów głównego ekranu OpenOffice Org uruchomić i posługiwać się kreatorem tabel do tworzenia baz danych np. projektowa oparta na zadaniu z Kontynuacja ćwiczenia z wykorzystaniem LibreOffice.org Metoda projektowa oparta na zadaniu z Kontynuacja ćwiczenia z wykorzystaniem LibreOffice.org OpenOffi ce.org LibreOffic e.org Przykłady baz utworzonych za pomocą tego. Program OpenOffi ce.org LibreOffic e.org Przykłady tabel tworzonych za pomocą tego. wszystkie obiekty występując e w bazach danych takich jak OpenOffice. org Podkreślić znaczenie kreatora.

24 Tworzymy i modyfikujemy tabele (7) Indeksujemy i określamy relacji (8) 1 2.1, 2.2, 2.3, , 2.2, 2.3, 5.1 Prowadzenie modyfikacji tabel z kreatorem oraz tworzenie tabel bez użycia kreatorów. Prawidłowe i skuteczne indeksowanie i wprowadzanie relacji. Ćwiczenie wprowadzania zmian w tabelach. Tworzenie tabel bez użycia kreatorów w systemach tworzenia baz danych, np. Ustanawianie kluczy. Prawidłowe zaplanowanie indeksów i powiązań na podstawie kryteriów wyszukiwania ustalonych w trakcie projektowania bazy. Używanie klucza głównego jako indeksu. Tworzenie nowych indeksów. Ustanawianie relacji pomiędzy tabelami. samodzielnie tworzy tabele z użyciem kreatora; samodzielnie tworzy tabele bez użycia kreatora; ustala typy pól w tabelach; modyfikuje nazwy tabel, pól i typów pól; ustala klucze dla tabel. planuje powiązania i indeksy zgodnie z założeniami wyszukiwania danych w bazie; samodzielnie tworzy indeksy z wykorzystaniem kreatora i bez niego; samodzielnie ustala i tworzy relacje; wyjaśnia, w jakim celu wprowadza się indeksowanie i relacje między tabelami. Metoda projektowa oparta na zadaniu z Kontynuacja ćwiczenia z wykorzystaniem LibreOffice.org Metoda projektowa oparta na zadaniu z Kontynuacja ćwiczenia z wykorzystaniem LibreOffice.org Program OpenOffi ce.org LibreOffic e.org Przykłady modyfikacji tabel. Program OpenOffi ce.org LibreOffic e.org Przykłady indeksowania tabel i relacji między nimi. każda tabela powinna mieć swój klucz. klucze główne są indeksowan e automatycz nie.

25 Budujemy kwerendy z kreatora (9) Budujemy kwerendy bez kreatora (10) 1 2.1, 2.2, 2.3, , 2.2, 2.3, 5.1 Zdobycie umiejętności formułowania prawidłowych i skutecznych kwerend za pomocą kreatora. Zdobycie umiejętności formułowania prawidłowych i skutecznych kwerend bez stosowania kreatora. Użycie opcji kreatora w procesie tworzenia kwerend w tym: wyboru pól, porządku sortowania, warunków przeszukiwania, szczegółów i skrótów, aliasów. Sprawdzenie poprawności działania kwerendy. Tworzenie kwerend z zastosowaniem opcji Utwórz projekt kwerendy dla jednej tabeli lub kilku tabel. używa kreatora do formułowania kwerend; świadomie używa wszystkich opcji kreatora w czasie tworzenia kwerendy; używa odpowiednich słów do wypełniania pól kreatora; przeprowadza testy poprawności działania kwerendy. samodzielnie tworzy kwerendę dla jednej tabeli i większej ilości tabel ze wszystkimi jej cechami bez użycia kreatora. Metoda projektowa oparta na zadaniu z Kontynuacja ćwiczenia z wykorzystaniem LibreOffice.org Metoda projektowa oparta na zadaniu z Kontynuacja ćwiczenia z wykorzystaniem LibreOffice.org Ocena wykonanych baz danych i ich zgodności z zadaniem z Program OpenOffi ce.org LibreOffic e.org Przykłady kwerend. Program OpenOffi ce.org LibreOffic e.org Przykłady kwerend. znaczenie kwerend dla prawidłowe go i skuteczneg o wyszukiwan ia danych w bazie. powiązania tabel można dokonać także podczas edycji.

26 Budujemy kwerendy za pomocą SQL (11) Kreujemy formularze (12) 1 2.1, 2.2, 2.3, , 2.2, 2.3, 5.1 Użycie języka SQL do tworzenia kwerendy dla bazy danych. Tworzenie formularzy zgodnie z projektem bazy danych. Wykorzystanie edytora Base do tworzenia kwerendy w języku SQL. najważniejszych poleceń języka SQL służących do tworzenia kwerend. Programowanie w SQL wyświetlania danych wyszukanych przez kwerendę. Wykorzystanie kreatora do tworzenia formularzy. Kształcenie umiejętności korzystania ze stylów. posługuje się edytorem SQL z Base; układa kwerendę za pomocą poleceń języka SQL; organizuje wydruk danych z kwerendy za pomocą SQL; omawia działanie najważniejszych poleceń języka SQL. korzysta z opcji kreatora formularzy; jętnie wybiera polaformularze; definiuje podformularze; wybiera tryb wprowadzania danych; stosuje style kreatora dla formularzy; prawidłowo Metoda projektowa oparta na zadaniu z Kontynuacja ćwiczenia z wykorzystaniem LibreOffice.org Metoda projektowa oparta na zadaniu z Kontynuacja ćwiczenia z wykorzystaniem LibreOffice.org Program OpenOffi ce.org LibreOffic e.org Przykłady kwerend zbudowanych za pomocą SQL. Slajdy z omówieniem poleceń SQL. Program OpenOffi ce.org LibreOffic e.org Przykłady różnych formularzy. znaczenie języka SQL. formularze służą do uporządkow anego przedstawia nia danych.

27 Drukujemy raporty (13) 1 2.1, 2.2, 2.3, 5.1 Wykorzystanie kreatora do generowania raportów. Prawidłowy wybór pól do raportu i dobór adekwatnego do danych wyglądu raportu. określa nazwę formularza. używa kreatora i wszystkich jego opcji do tworzenia raportów; wybiera pola do raportu; i zgodnie z charakterem danych nazywa pola; grupuje dane w raporcie; organizuje sortowanie danych w raporcie; dobiera odpowiedni wygląd; drukuje raporty. Metoda projektowa oparta na zadaniu z Kontynuacja ćwiczenia z wykorzystaniem LibreOffice.org Podsumowanie działu z powtórką. Program OpenOffi ce.org LibreOffic e.org Przykłady wydruków z kwerend. raporty mogą być statyczne i dynamiczne. W planie nie przewidziano godzin na sprawdzanie wiedzy i umiejętności. Każdy nauczyciel wypracował swoje metody diagnostyczne, a te wymagają różnej ilości godzin i różnią się częstotliwością. Plan przewiduje 57 godzin zajęć. Pozostałe mogą być wykorzystane na sprawdzanie wiedzy i umiejętności. Plan zawiera także propozycję wykorzystania platformy e-learningowej do przesyłania i sprawdzania prac uczniów.