Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 340. Legislacja. Akty o charakterze nieustawodawczym. Tom grudnia Wydanie polskie.

Transkrypt

1 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 340 Wydanie polskie Legislacja Tom grudnia 2016 Spis treści II Akty o charakterze nieustawodawczym UMOWY MIĘDZYNARODOWE Zawiadomienie dotyczące tymczasowego stosowania Wstępnej umowy o partnerstwie gospodarczym między Ghaną, z jednej strony, a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony... 1 ROZPORZĄDZENIA Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2016/2250 z dnia 4 października 2016 r. ustanawiające plan w zakresie odrzutów dla niektórych połowów gatunków dennych w Morzu Północnym i w wodach Unii rejonu ICES IIa... 2 Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2016/2251 z dnia 4 października 2016 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych dotyczących technik ograniczania ryzyka związanego z kontraktami pochodnymi będącymi przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które nie są rozliczane przez kontrahenta centralnego ( 1 )... 9 Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/2252 z dnia 1 grudnia 2016 r. rejestrujące w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych nazwę [Oliva di Gaeta (ChNP)] Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/2253 z dnia 14 grudnia 2016 r. otwierające unijne kontyngenty taryfowe na niektóre produkty rolne i przetworzone produkty rolne pochodzące z Republiki Południowej Afryki i określające sposób zarządzania tymi kontyngentami Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/2254 z dnia 14 grudnia 2016 r. ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw ( 1 ) Tekst mający znaczenie dla EOG (Ciąg dalszy na następnej stronie) Akty, których tytuły wydrukowano zwykłą czcionką, odnoszą się do bieżącego zarządzania sprawami rolnictwa i generalnie zachowują ważność przez określony czas. Tytuły wszystkich innych aktów poprzedza gwiazdka, a drukuje się je czcionką pogrubioną.

2 DECYZJE Decyzja Komitetu Politycznego i Bezpieczeństwa (WPZiB) 2016/2255 z dnia 7 grudnia 2016 r. w sprawie przyjęcia wkładów państw trzecich w szkoleniową misję wojskową Unii Europejskiej w dziedzinie WPBiO w Republice Środkowoafrykańskiej (EUTM RCA) (EUTM RCA/2/2016) ZALECENIA Zalecenie Komisji (UE) 2016/2256 z dnia 8 grudnia 2016 r. skierowane do państw członkowskich w sprawie wznowienia przekazywania osób do Grecji na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/ Sprostowania Sprostowanie do rozporządzenia Komisji (UE) 2016/1015 z dnia 17 czerwca 2016 r. zmieniającego załączniki II i III do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości 1-naftyloacetamidu, kwasu 1-naftylooctowego, chloridazonu, fluazifopu-p, fuberidazolu, mepikwatu i tralkoksydymu w określonych produktach oraz na ich powierzchni (Dz.U. L 172 z ) 72

3 L 340/1 II (Akty o charakterze nieustawodawczym) UMOWY MIĘDZYNARODOWE Zawiadomienie dotyczące tymczasowego stosowania Wstępnej umowy o partnerstwie gospodarczym między Ghaną, z jednej strony, a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony Unia Europejska i Republika Ghany notyfikowały zakończenie procedur koniecznych do tymczasowego stosowania Wstępnej umowy o partnerstwie gospodarczym między Ghaną, z jednej strony, a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony ( 1 ) zgodnie z art. 75 tej umowy. W związku z tym umowa ta ma od dnia 15 grudnia 2016 r. tymczasowo zastosowanie między Unią Europejską a Republiką Ghany. ( 1 ) Dz.U. L 287 z , s. 1.

4 L 340/ ROZPORZĄDZENIA ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) 2016/2250 z dnia 4 października 2016 r. ustanawiające plan w zakresie odrzutów dla niektórych połowów gatunków dennych w Morzu Północnym i w wodach Unii rejonu ICES IIa KOMISJA EUROPEJSKA, uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniające rozporządzenia Rady (WE) nr 1954/2003 i (WE) nr 1224/2009 oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 2371/2002 i (WE) nr 639/2004 oraz decyzję Rady 2004/585/WE ( 1 ), w szczególności jego art. 15 ust. 6, uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 850/98 z dnia 30 marca 1998 r. w sprawie zachowania zasobów połowowych poprzez środki techniczne dla ochrony niedojrzałych organizmów morskich ( 2 ), w szczególności jego art. 18a, a także mając na uwadze, co następuje: (1) Rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 ma na celu stopniowe wyeliminowanie odrzutów we wszystkich rodzajach połowów w Unii poprzez wprowadzenie obowiązku wyładunku w odniesieniu do połowów gatunków podlegających limitom połowowym. (2) Artykuł 15 ust. 6 wspomnianego rozporządzenia upoważnia Komisję do przyjęcia planów w zakresie odrzutów w drodze aktów delegowanych na okres nie dłuższy niż trzy lata na podstawie wspólnych rekomendacji opracowanych przez państwa członkowskie w porozumieniu z odpowiednimi komitetami doradczymi. (3) Belgia, Dania, Niemcy, Francja, Niderlandy, Szwecja i Zjednoczone Królestwo mają bezpośredni interes w zarządzaniu rybołówstwem w Morzu Północnym. Po konsultacji z Komitetem Doradczym ds. Morza Północnego te państwa członkowskie przedstawiły Komisji w dniu 3 czerwca 2016 r. wspólną rekomendację dotyczącą nowego planu w zakresie odrzutów w odniesieniu do niektórych połowów gatunków dennych w Morzu Północnym. Wkład naukowy został pozyskany od odpowiednich podmiotów naukowych i został zweryfikowany przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF). W dniu 14 lipca odbyło się spotkanie grupy ekspertów składającej się z przedstawicieli 28 państw członkowskich i Komisji oraz Parlamentu Europejskiego w charakterze obserwatora w celu omówienia odnośnych środków. (4) Środki zawarte we wspólnej rekomendacji są zgodne z art. 18 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013. (5) Do celów wspomnianego rozporządzenia Morze Północne obejmuje obszary ICES IIIa i IV. Ponieważ niektóre stada gatunków dennych, istotne dla proponowanego planu w zakresie odrzutów, występują również w wodach UE rejonu ICES IIa, państwa członkowskie zalecają, aby rejon ten został również objęty planem w zakresie odrzutów. (6) W odniesieniu do Morza Północnego zgodnie z art. 15 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 obowiązek wyładunku ma zastosowanie najpóźniej od dnia 1 stycznia 2016 r. w odniesieniu do: wielogatunkowych połowów dorsza atlantyckiego, plamiaka, witlinka i czarniaka, połowów homarca, ( 1 ) Dz.U. L 354 z , s. 22. ( 2 ) Dz.U. L 125 z , s. 1.

5 L 340/3 wielogatunkowych połowów soli i gładzicy, połowów morszczuka europejskiego, oraz połowów krewetki północnej. Zgodnie z art. 15 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2015/2440 ( 1 ) określono gatunki, które należy wyładowywać od dnia 1 stycznia 2016 r. Gatunki te to: czarniak, plamiak, homarzec, sola, gładzica, morszczuk europejski i krewetka północna. W rozporządzeniu delegowanym (UE) 2015/2440 ustanowiono także obowiązek wyładunku przyłowów krewetki północnej. W niniejszym rozporządzeniu należy przywrócić z rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2440 przepisy dotyczące gatunków, które mają być wyładowywane, oraz określić dodatkowe gatunki i połowy, do których ma zastosowanie obowiązek wyładunku w latach 2017 i (7) Zainteresowane państwa członkowskie uważają, że zasady dotyczące nakładu połowowego określone w rozdziale III rozporządzenia Rady (WE) nr 1342/2008 ( 2 ) stanowią przeszkodę dla skutecznej realizacji obowiązku wyładunku dorsza atlantyckiego ze względu na fakt, iż system nakładu połowowego określony w tym rozdziale zmniejszyłby elastyczność niezbędną do dostosowania praktyk połowowych, takich jak wybór obszaru oraz narzędzi połowowych, po wprowadzeniu obowiązku wyładunku. Rozporządzenie (WE) nr 1342/2008 jest obecnie poddawane przeglądowi przez współprawodawców. W celu zapobieżenia jednoczesnemu stosowaniu systemu nakładu połowowego i obowiązku wyładunku dorsza atlantyckiego obowiązek wyładunku dorsza atlantyckiego należy stosować dopiero wtedy, gdy system nakładu połowowego przestanie mieć zastosowanie. (8) Rozporządzeniem delegowanym (UE) 2015/2440 wprowadzono wyłączenie z obowiązku wyładunku wszystkich połowów w odniesieniu do gatunków, co do których dowody naukowe wykazują wysokie wskaźniki przeżycia ( wyłączenia z uwagi na wysoką przeżywalność ), w odniesieniu do połowów homarca w rejonie ICES IIIa, pod warunkiem że stosowane są klatki lub niektóre włoki denne. Zgodnie z tym rozporządzeniem delegowanym państwa członkowskie mające bezpośredni interes w zarządzaniu Morzem Północnym przedstawiają Komisji dodatkowe informacje naukowe potwierdzające wyłączenia w odniesieniu do określonych włoków dennych. Informacje te zostały przekazane, a STECF stwierdził, że są one wystarczające. W związku z tym wyłączenie to należy zawrzeć w nowym planie w zakresie odrzutów. (9) Wspólna rekomendacja zawiera wyłączenie z uwagi na wysoką przeżywalność w odniesieniu do połowów homarca w podobszarze ICES IV przy użyciu niektórych narzędzi połowowych, pod warunkiem że wykorzystywana jest kratownica sieciowa NetGrid. (10) Wspólna rekomendacja zawiera wyłączenie z uwagi na wysoką przeżywalność w odniesieniu do połowów soli w podobszarze ICES IV przy użyciu niektórych narzędzi połowowych i pod pewnymi warunkami sprzyjającymi przeżywalności soli. (11) Na podstawie dowodów naukowych przedstawionych we wspólnej rekomendacji i zweryfikowanych przez STECF oraz uwzględniając cechy narzędzia połowowego, praktyk połowowych i danego ekosystemu, wyłączenia te należy zawrzeć w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do 2017 r. Państwa członkowskie powinny przedstawić dodatkowe dane w celu umożliwienia STECF dalszej oceny wskaźnika przeżycia homarca i soli złowionych w podobszarze ICES IV przy użyciu odnośnych włoków oraz w celu umożliwienia Komisji dokonania przeglądu stosownego wyłączenia. (12) Rozporządzeniem delegowanym (UE) 2015/2440 wprowadzono wyłączenia de minimis dotyczące: soli złowionej przy użyciu drygawic i sieci skrzelowych w rejonie ICES IIIa, podobszarze ICES IV oraz wodach Unii podobszaru ICES IIa, soli złowionej przy użyciu niektórych włoków rozprzowych w podobszarze ICES IV, homarca złowionego przy użyciu niektórych włoków dennych w podobszarze ICES IV oraz wodach Unii rejonu ICES IIa, oraz soli i plamiaka razem złowionych przy użyciu niektórych włoków dennych w rejonie ICES IIIa. We wspólnej rekomendacji sugeruje się dalsze stosowanie tych wyłączeń. W związku z tym należy je zawrzeć w nowym planie w zakresie odrzutów. ( 1 ) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/2440 z dnia 22 października 2015 r. ustanawiające plan w zakresie odrzutów dla niektórych połowów gatunków dennych w Morzu Północnym i w wodach Unii rejonu ICES IIa (Dz.U. L 336 z , s. 42). ( 2 ) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1342/2008 z dnia 18 grudnia 2008 r. ustanawiające długoterminowy plan w zakresie zasobów dorsza i połowów tych zasobów oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 423/2004 (Dz.U. L 348 z , s. 20).

6 L 340/ (13) Wspólna rekomendacja zawiera wyłączenie de minimis dotyczące soli, plamiaka i witlinka razem w odniesieniu do połowów przy użyciu niektórych włoków dennych w rejonie ICES IIIa, wyłączenie de minimis dotyczące soli, plamiaka i witlinka razem w odniesieniu do połowów przy użyciu koszy w rejonie ICES IIIa oraz, w odniesieniu do 2018 r., wyłączenie de minimis dotyczące witlinka złowionego przy użyciu włoków dennych w rejonie ICES IVc. (14) Na podstawie przekonujących dowodów przedstawionych przez państwa członkowskie w odniesieniu do wymienionych wyłączeń zweryfikowanych przez STECF, który stwierdził, że wyłączenia te zawierały uzasadnione argumenty dowodzące, że dalsza poprawa w zakresie selektywności jest trudna do osiągnięcia lub powodowałaby nieproporcjonalne koszty związane z postępowaniem z niezamierzonymi połowami, Komisja uznaje, że należy ustanowić wyłączenia de minimis zgodnie z udziałami procentowymi zaproponowanymi we wspólnej rekomendacji, w granicach określonych w art. 15 ust. 5 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013. (15) Artykuł 18a rozporządzenia (WE) nr 850/98 upoważnia Komisję do ustalenia, do celów przyjęcia planów w zakresie odrzutów dla gatunków objętych obowiązkiem wyładunku, minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony (MCRS), by zapewnić ochronę niedojrzałych organizmów morskich. Te minimalne rozmiary odniesienia do celów ochrony mogą, w stosownych przypadkach, być objęte odstępstwem od rozmiarów ustalonych w załączniku XII do rozporządzenia (WE) nr 850/98. W odniesieniu do homarca w rejonie ICES IIIa należy utrzymać minimalne rozmiary odniesienia do celów ochrony określone w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2015/2440, tj. długość całkowitą wynoszącą 105 mm i długość karapaksu wynoszącą 32 mm. Należy dodać minimalną długość ogona wynoszącą 59 mm na podstawie wspólnej rekomendacji i oceny STECF, w której stwierdza się, że taka długość ogona odpowiada obecnym wartościom w zakresie długości całkowitej i długości karapaksu. (16) Plany w zakresie odrzutów mogą obejmować również środki techniczne dotyczące połowów lub gatunków objętych obowiązkiem wyładunku. W celu zwiększenia selektywności narzędzi połowowych i zmniejszenia niezamierzonych połowów w cieśninie Skagerrak należy utrzymać szereg środków technicznych, które zostały uzgodnione między Unią a Norwegią w latach 2011 ( 1 ) i 2012 ( 2 ). (17) W celu zapewnienia właściwej kontroli należy ustanowić określone wymogi dla państw członkowskich dotyczące sporządzania wykazów statków objętych niniejszym rozporządzeniem. (18) Niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu, ponieważ środki w nim przewidziane wywierają bezpośredni wpływ na planowanie okresu połowowego dla statków Unii i powiązaną z nim działalność gospodarczą. Niniejsze rozporządzenie powinno obowiązywać od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. w celu zapewnienia zgodności z ramami czasowymi określonymi w art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: Artykuł 1 Realizacja obowiązku wyładunku Obowiązek wyładunku, o którym mowa w art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, stosuje się w podobszarze ICES IV (Morze Północne), rejonie ICES IIIa (Kattegat i Skagerrak) oraz wodach Unii rejonu ICES IIa (Morze Norweskie) do połowów określonych w załączniku do niniejszego rozporządzenia. Artykuł 2 Definicje Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje: 1) panel Seltra oznacza urządzenie zapewniające selektywność składające się z górnego płatu o rozmiarze oczek sieci co najmniej 270 mm (oczko romboidalne), umieszczonego w czteropanelowym oknie i o krawędzi zamontowanej w porządku: trzy oczka o rozmiarze 90 mm na jedno oczko w rozmiarze 270 mm, lub z górnego płatu o rozmiarze oczek sieci co najmniej 140 mm (oczko kwadratowe). Panel ma co najmniej 3 metry długości, jest umieszczony nie dalej niż 4 metry od sznurówki worka włoka i odpowiada całej szerokości górnego płata włoka (tj. od krawędzi do obrębu tkaniny sieciowej); ( 1 ) Protokół konsultacji między Norwegią a Unią Europejską w sprawie regulacji połowów w cieśninach Skagerrak i Kattegat na 2012 r. ( 2 ) Protokół konsultacji między Unią Europejską a Norwegią w sprawie środków w zakresie realizacji zakazu odrzutów i środków kontroli w obszarze cieśniny Skagerrak z dnia 4 lipca 2012 r.

7 L 340/5 2) kratownica sieciowa»netgrid«oznacza urządzenie zapewniające selektywność składające się z czteropanelowego okna umieszczonego w dwupanelowym włoku wyposażonym w pochyloną tkaninę sieciową o oczkach romboidalnych o rozmiarze oczek sieci co najmniej 200 mm, prowadzącego do otworu wyjściowego w górnej części włoka. Artykuł 3 Przepisy szczegółowe dotyczące obowiązku wyładunku w odniesieniu do dorsza atlantyckiego Nie naruszając przepisów art. 1, obowiązek wyładunku połowów dorsza atlantyckiego na mocy niniejszego rozporządzenia ma zastosowanie, wyłącznie jeżeli rozporządzenie (WE) nr 1342/2008 straci moc lub jego rozdział III zostanie uchylony przed dniem 1 stycznia 2017 r. Artykuł 4 Wyłączenia z uwagi na przeżywalność w odniesieniu do homarca 1. Wyłączenie z obowiązku wyładunku zgodnie z art. 15 ust. 4 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, w odniesieniu do gatunków, co do których dowody naukowe wykazują wysokie wskaźniki przeżycia, ma zastosowanie do następujących rodzajów połowów homarca: a) połowów klatkami (FPO ( 1 )); b) połowów w rejonie ICES IIIa przy użyciu włoków dennych (OTB, TBN) o rozmiarze oczek sieci wynoszącym co najmniej 70 mm, wyposażonych w kratownicę sortującą według gatunków o rozstawie prętów maksymalnie 35 mm; c) połowów w rejonie ICES IIIa przy użyciu włoków dennych (OTB, TBN) o rozmiarze oczek sieci wynoszącym co najmniej 90 mm, wyposażonych w panel Saltra; d) w 2017 r. do połowów w rejonie ICES IV przy użyciu włoków dennych (OTB, TBN) o rozmiarze oczek sieci wynoszącym co najmniej 80 mm, wyposażonych w kratownicę sieciową NetGrid. 2. Homarca złowionego w przypadkach, o których mowa w ust. 1, uwalnia się w całości, natychmiast i w obszarze, w którym został złowiony. 3. Przed dniem 1 maja 2017 r. państwa członkowskie mające bezpośredni interes w zarządzaniu Morzem Północnym przedstawiają Komisji dodatkowe dane oprócz danych określonych we wspólnej rekomendacji z dnia 3 czerwca 2016 r. oraz wszelkie inne istotne informacje naukowe potwierdzające wyłączenie określone w ust. 1 lit. d). Komitet Naukowo- Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF) ocenia te dane i informacje do dnia 1 września 2017 r. Artykuł 5 Wyłączenie z uwagi na przeżywalność w odniesieniu do soli 1. Wyłączenie z obowiązku wyładunku zgodnie z art. 15 ust. 4 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 w odniesieniu do gatunków, co do których dowody naukowe wykazują wysokie wskaźniki przeżycia, stosuje się w 2017 r. do połowów soli poniżej minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony, dokonanych w obrębie sześciu mil morskich od brzegu w obszarze ICES IVc i poza określonymi obszarami dojrzewania narybku za pomocą włoków rozpornicowych (OTB) o rozmiarze oczek sieci wynoszącym mm. 2. Wyłączenie, o którym mowa w ust. 1, ma zastosowanie wyłącznie do statków o długości maksymalnej do 10 metrów, o maksymalnej mocy silnika do 180 kw, podczas połowów na wodach o głębokości 15 m lub mniej oraz przy zaciągach trwających nie dłużej niż półtorej godziny. 3. Sola złowiona w przypadkach, o których mowa w ust. 1, zostaje natychmiast uwolniona. ( 1 ) Kody narzędzi połowowych stosowane w niniejszym rozporządzeniu odnoszą się do kodów w załączniku XI do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 404/2011 z dnia 8 kwietnia 2011 r. ustanawiającego szczegółowe przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady (WE) nr 1224/2009 ustanawiającego wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa (Dz.U. L 112 z , s. 1). W odniesieniu do statków, których długość całkowita jest mniejsza niż 10 metrów, kody narzędzi połowowych stosowanych w tej tabeli odnoszą się do kodów klasyfikacji narzędzi połowowych FAO.

8 L 340/ Państwa członkowskie mające bezpośredni interes w zarządzaniu Morzem Północnym przedstawiają Komisji do dnia 1 maja 2017 r. dodatkowe informacje naukowe potwierdzające wyłączenie określone w ust. 1. STECF ocenia te informacje do dnia 1 września 2017 r. Artykuł 6 Wyłączenia de minimis W drodze odstępstwa od art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 następujące ilości mogą zostać odrzucone na podstawie art. 15 ust. 4 lit. c) wymienionego rozporządzenia: a) w odniesieniu do soli maksymalnie 3 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku przez statki używające sieci skrzelowych i sieci trójściennych (GN, GNS, GND, GNC, GTN, GTR, GEN, GNF) w rejonie ICES IIIa, podobszarze ICES IV oraz wodach Unii rejonu ICES IIa; b) w odniesieniu do soli poniżej minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony maksymalnie, w 2017 r., 7 %, a w 2018 r. 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku przez statki używające włoków rozprzowych (TBB) o rozmiarze oczek sieci mm ze zwiększonym rozmiarem oczek sieci na przedłużeniu włoka rozprzowego, w podobszarze ICES IV; c) w odniesieniu do homarca poniżej minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony maksymalnie 6 % całkowitych rocznych połowów tego gatunku przez statki używające włoków rozprzowych (OTB, TBN, OTT, TB) o rozmiarze oczek sieci mm, w podobszarze ICES IV i wodach Unii rejonu ICES IIa; d) w 2017 r. w odniesieniu do soli i plamiaka razem poniżej minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony maksymalnie 2 % całkowitych rocznych połowów homarca, soli, plamiaka i krewetki północnej w połowach homarca przez statki używające włoków dennych (OTB, TBN) o rozmiarze oczek sieci co najmniej 70 mm, wyposażone w kratownicę sortującą według gatunków o rozstawie prętów wynoszącym maksymalnie 35 mm, w rejonie ICES IIIa; e) w 2018 r. w odniesieniu do soli, plamiaka i witlinka razem poniżej minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony maksymalnie 4 % całkowitych rocznych połowów homarca, soli, plamiaka, witlinka i krewetki północnej w połowach homarca przez statki używające włoków dennych (OTB, TBN) o rozmiarze oczek sieci co najmniej 70 mm, wyposażone w kratownicę sortującą według gatunków o rozstawie prętów wynoszącym maksymalnie 35 mm, w rejonie ICES IIIa; f) w odniesieniu do soli, plamiaka i witlinka poniżej minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony maksymalnie 1 % całkowitych rocznych połowów homarca, soli, plamiaka, witlinka i krewetki północnej w połowach homarca przez statki używające włoków dennych (OTB) o rozmiarze oczek sieci co najmniej 35 mm, wyposażone w kratownicę sortującą według gatunków o rozstawie prętów wynoszącym maksymalnie 19 mm, z niezablokowanym otworem wylotowym dla ryb w rejonie ICES IIIa; g) w odniesieniu do soli, plamiaka i witlinka razem maksymalnie 0,5 % całkowitych rocznych połowów homarca, soli, plamiaka, witlinka i krewetki północnej w połowach homarca dokonywanych klatkami (FPO) w rejonie ICES IIIa; h) w 2018 r. w odniesieniu do witlinka maksymalnie 7 % całkowitych rocznych połowów homarca, plamiaka, soli, krewetki północnej, witlinka, gładzicy, czarniaka i dorsza atlantyckiego w połowach wielogatunkowych soli, witlinka i gatunków bez limitów połowowych, dokonywanych przez statki używające włoków dennych (OTB, OTT) o rozmiarze oczek sieci mm, w rejonie ICES IVc. Artykuł 7 Minimalny rozmiar odniesienia do celów ochrony W drodze odstępstwa od minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony ustanowionego w załączniku XII do rozporządzenia (WE) nr 850/98 minimalny rozmiar odniesienia homarca do celów ochrony w rejonie ICES IIIa, jest następujący: a) długość całkowita 105 mm; b) długość ogona 59 mm; c) długość karapaksu 32 mm.

9 L 340/7 Artykuł 8 Szczegółowe środki techniczne w cieśninie Skagerrak 1. W cieśninie Skagerrak zabrania się posiadania na statku lub używania jakiegokolwiek włoka, niewodu duńskiego, włoka rozprzowego lub podobnej sieci ciągnionej o rozmiarze oczek mniejszym niż 120 mm. 2. W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1 można stosować również następujące włoki: a) włoki z workiem włoka o rozmiarze oczek co najmniej 90 mm, pod warunkiem że są one wyposażone w panel Seltra lub kratownicę sortującą, której rozstaw prętów nie przekracza 35 mm; b) włoki z workiem włoka z oczkami kwadratowymi o rozmiarze oczek co najmniej 70 mm, wyposażonym w kratownicę sortującą o rozstawie prętów nie więcej niż 35 mm; c) włoki o minimalnym rozmiarze oczek mniejszym niż 70 mm przy połowach gatunków pelagicznych lub przemysłowych, pod warunkiem że połowy zawierają więcej niż 80 % jednego lub większej liczby gatunków pelagicznych lub przemysłowych; d) włoki z workiem włoka o rozmiarze oczek co najmniej 35 mm przy połowach gatunku Pandalus, pod warunkiem że włok jest wyposażony w kratownicę sortującą o maksymalnym rozstawie prętów 19 mm. 3. Urządzenie do zatrzymywania ryb może być stosowane podczas połowów gatunku Pandalus zgodnie z ust. 2 lit. d) pod warunkiem istnienia odpowiednich uprawnień do połowów do pokrycia przyłowów i pod warunkiem że urządzenie to: jest skonstruowane tak, że minimalny rozmiar oczek kwadratowych górnego płata wynosi 120 mm, ma długość co najmniej 3 m, oraz ma szerokość co najmniej równą szerokości kratownicy sortującej. Artykuł 9 Wykaz statków Państwa członkowskie określają, zgodnie z kryteriami ustanowionymi w załączniku do niniejszego rozporządzenia, statki podlegające obowiązkowi wyładunku w odniesieniu do każdego rodzaju połowów. Do dnia 31 grudnia 2016 r. państwa członkowskie przedkładają Komisji i pozostałym państwom członkowskim, za pośrednictwem bezpiecznej unijnej strony internetowej służącej kontroli, wykazy wszystkich statków ukierunkowanych na połowy czarniaka, zgodnie z definicją w załączniku, sporządzone na podstawie zdania pierwszego. Państwa członkowskie aktualizują te wykazy. Artykuł 10 Wejście w życie i stosowanie Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. Jednakże art. 9 stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Sporządzono w Brukseli dnia 4 października 2016 r. W imieniu Komisji Jean-Claude JUNCKER Przewodniczący

10 L 340/ ZAŁĄCZNIK Połowy podlegające obowiązkowi wyładunku Narzędzie połowowe ( 1 ) ( 2 ) Rozmiar oczek sieci Odnośne gatunki Włoki: OTB, OTT, OT, PTB, PT, TBN, TBS, OTM, PTM, TMS, TM, TX, SDN, SSC, SPR, TB, SX, SV 100 mm W latach 2017 i 2018: wszystkie połowy czarniaka (jeżeli złowione przez statek ukierunkowany na połowy czarniaka ( 3 )), gładzicy, plamiaka, witlinka, dorsza atlantyckiego, krewetki północnej, soli i homarca. Włoki: OTB, OTT, OT, PTB, PT, TBN, TBS, OTM, PTM, TMS, TM, TX, SDN, SSC, SPR, TB, SX, SV Włoki: OTB, OTT, OT, PTB, PT, TBN, TBS, OTM, PTM, TMS, TM, TX, SDN, SSC, SPR, TB, SX, SV mm W latach 2017 i 2018: wszystkie połowy homarca, soli, plamiaka i krewetki północnej W 2018 r.: wszystkie połowy witlinka mm W latach 2017 i 2018: wszystkie połowy krewetki północnej, homarca, soli, plamiaka i witlinka. Włoki rozprzowe: TBB 120 mm W latach 2017 i 2018: wszystkie połowy gładzicy, krewetki północnej, homarca, soli, dorsza atlantyckiego, plamiaka i witlinka. Włoki rozprzowe: TBB Sieci skrzelowe, drygawice i sieci oplatające: GN, GNS, GND, GNC, GTN, GTR, GEN, GNF Haki i liny: LLS, LLD, LL, LTL, LX, LHP, LHM Pułapki: FPO, FIX, FYK, FPN mm W latach 2017 i 2018: wszystkie połowy soli, krewetki północnej, homarca i plamiaka. W 2018 r.: wszystkie połowy witlinka. W latach 2017 i 2018: wszystkie połowy soli, krewetki północnej, homarca, plamiaka, witlinka i dorsza atlantyckiego ( 4 ) W latach 2017 i 2018: wszystkie połowy morszczuka europejskiego, krewetki północnej, homarca, soli, plamiaka, witlinka i dorsza atlantyckiego. W latach 2017 i 2018: wszystkie połowy homarca, krewetki północnej, soli, plamiaka i witlinka. ( 1 ) Kody narzędzi połowowych stosowane w niniejszej tabeli odnoszą się do kodów w załączniku XI do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 404/2011. ( 2 ) W odniesieniu do statków, których długość całkowita jest mniejsza niż 10 metrów, kody narzędzi połowowych stosowanych w tej tabeli odnoszą się do kodów klasyfikacji narzędzi połowowych FAO. ( 3 ) Statki są traktowane jako ukierunkowane na połowy czarniaka, jeżeli, używając włoków o rozmiarze oczek 100 mm, osiągają średnie roczne wyładunki czarniaka wynoszące 50 % masy wszystkich wyładunków dokonywanych przez statki zarówno w UE, jak i państwie trzecim basenu Morza Północnego w okresie x 4 do x 2, gdzie x oznacza rok stosowania; tj. lata dla 2016 r., lata dla 2017 r. oraz lata dla 2018 r. Jeżeli statek został uznany za statek ukierunkowany na połowy czarniaka w jednym roku, należy nadal uznawać go za taki w kolejnych latach. ( 4 ) Obowiązek wyładunku w odniesieniu do dorsza atlantyckiego złowionego przy użyciu sieci skrzelowych, drygawic i sieci oplątujących nie ma zastosowania w obszarze ICES IIIaS.

11 L 340/9 ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) 2016/2251 z dnia 4 października 2016 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych dotyczących technik ograniczania ryzyka związanego z kontraktami pochodnymi będącymi przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które nie są rozliczane przez kontrahenta centralnego (Tekst mający znaczenie dla EOG) KOMISJA EUROPEJSKA, uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji ( 1 ), w szczególności jego art. 11 ust. 15, a także mając na uwadze, co następuje: (1) Kontrahenci mają obowiązek zapewnić sobie ochronę przed ekspozycjami kredytowymi wobec kontrahentów zajmujących pozycje w instrumentach pochodnych przez pobieranie depozytów zabezpieczających, w przypadku gdy te kontrakty nie są rozliczane przez kontrahenta centralnego. W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się standardy w zakresie terminowej, precyzyjnej i odpowiednio wyodrębnionej wymiany zabezpieczeń. Standardy te należy obowiązkowo stosować w odniesieniu do zabezpieczeń, które kontrahenci są zobowiązani pobierać lub wnosić zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Kontrahenci wyrażający zgodę na pobieranie lub wnoszenie zabezpieczenia w zakresie wykraczającym poza wymogi niniejszego rozporządzenia powinni mieć jednak możliwość określenia, czy chcą wymieniać takie zabezpieczenie zgodnie z tymi standardami. (2) Kontrahenci podlegający wymogom art. 11 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 powinni uwzględnić poszczególne profile ryzyka kontrahentów niefinansowych, którzy nie przekroczyli progu rozliczania, o którym mowa w art. 10 tego rozporządzenia, przy ustanawianiu procedur zarządzania ryzykiem związanym z kontraktami pochodnymi będącymi przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawartymi z takimi podmiotami. Dlatego też kontrahentom należy zapewnić możliwość ustalenia, czy poziom ryzyka kredytowego kontrahenta stwarzanego przez tego rodzaju kontrahentów niefinansowych, którzy nie przekroczyli progu rozliczania, należy ograniczyć poprzez wymianę zabezpieczenia. Biorąc pod uwagę fakt, że kontrahentów niefinansowych mających siedzibę w państwie trzecim, którzy nie przekroczyliby progu rozliczania, gdyby mieli siedzibę w Unii, można uznać za posiadających takie same profile ryzyka jak mający siedzibę w Unii kontrahenci niefinansowi, którzy nie przekroczyli progu rozliczania, w odniesieniu do obydwu rodzajów podmiotów należy stosować takie samo podejście, aby zapobiec arbitrażowi regulacyjnemu. (3) Kontrahenci będący stroną rozliczanych niecentralnie kontraktów pochodnych, które są przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, muszą być chronieni przed ryzykiem związanym z możliwością niewykonania zobowiązania przez drugiego kontrahenta. Dlatego też prawidłowe zarządzanie ryzykiem, na które narażeni są ci kontrahenci, wymaga ustanowienia dwóch rodzajów zabezpieczenia w formie depozytów zabezpieczających. Pierwszy rodzaj zabezpieczenia to zmienny depozyt zabezpieczający, który chroni kontrahentów przed ekspozycjami związanymi z bieżącą wartością rynkową ich kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. Drugi rodzaj zabezpieczenia to początkowy depozyt zabezpieczający, który chroni kontrahentów przed ewentualnymi stratami, jakie mogliby ponieść w rezultacie zmian wartości rynkowej pozycji w instrumentach pochodnych w okresie od dnia ostatniej wymiany zmiennego depozytu zabezpieczającego, która miała miejsce przed niewykonaniem zobowiązania przez kontrahenta, do dnia zastąpienia kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym lub zabezpieczenia ryzyka związanego z tymi kontraktami. (4) Ponieważ zgodnie z przepisami unijnymi kontrahenci centralni mogą posiadać zezwolenie na prowadzenie działalności instytucji kredytowej, rozliczane niecentralnie kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które kontrahenci centralni zawarli w trakcie postępowania w sprawie zarządzania skutkami niewykonania zobowiązania, należy zwolnić z wymogów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu z uwagi na fakt, że takie kontrakty podlegają już przepisom rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 153/2013 ( 2 ), a zatem nie są objęte przepisami niniejszego rozporządzenia. ( 1 ) Dz.U. L 201 z , s. 1. ( 2 ) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 153/2013 z dnia 19 grudnia 2012 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych dotyczących wymogów obowiązujących kontrahentów centralnych (Dz.U. L 52 z , s. 41).

12 L 340/ (5) Jeżeli chodzi o rozliczane niecentralnie kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które wiążą się z koniecznością wypłacenia premii z góry, aby zagwarantować zrealizowanie kontraktu, kontrahent otrzymujący premię ( wystawca opcji ) nie posiada aktualnej ani ewentualnej przyszłej ekspozycji wobec kontrahenta. Ponadto wypłata takiej premii obejmuje już codzienną wycenę takich kontraktów według wartości rynkowej. Dlatego też w przypadku gdy pakiet kompensowania składa się z tego rodzaju pozycji w opcjach, wystawca opcji powinien mieć możliwość rezygnacji z pobrania początkowego lub zmiennego depozytu zabezpieczającego dla tego rodzaju instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, o ile nie jest narażony na żadne ryzyko kredytowe. Kontrahent wypłacający premię ( nabywca opcji ) powinien jednak pobrać zarówno początkowy, jak i zmienny depozyt zabezpieczający. (6) Chociaż procedury rozstrzygania sporów przewidziane w umowach dwustronnych między kontrahentami zapewniają możliwość skrócenia czasu trwania sporów i zmniejszenia częstotliwości ich występowania, w przypadku zakwestionowania kwoty wezwania do uzupełnienia depozytu zabezpieczającego kontrahenci powinni w pierwszej kolejności pobrać przynajmniej bezsporną kwotę. Pozwoli to ograniczyć ryzyko związane ze spornymi transakcjami, a tym samym zapewni możliwie najlepsze zabezpieczenie rozliczanych niecentralnie kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. (7) Aby zagwarantować równe warunki działania we wszystkich jurysdykcjach, w których kontrahent mający siedzibę w Unii zawarł rozliczany niecentralnie kontrakt pochodny będący przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym z kontrahentem mającym siedzibę w państwie trzecim, początkowe i zmienne depozyty zabezpieczające powinny być wymieniane w obydwu kierunkach. Kontrahenci mający siedzibę w Unii, którzy przeprowadzają transakcje z kontrahentami mającymi siedzibę w państwach trzecich, powinni podlegać obowiązkowi przeprowadzania oceny wykonalności prawnej umów dwustronnych oraz skuteczności uzgodnień dotyczących wyodrębnienia. (8) Należy umożliwić kontrahentom stosowanie minimalnej kwoty transferu przy wymianie zabezpieczenia, aby zmniejszyć obciążenie operacyjne związane z wymianą ograniczonych kwot w przypadku jedynie nieznacznej zmiany ekspozycji. Należy jednak zapewnić stosowanie takiej minimalnej kwoty transferu jako narzędzia operacyjnego, a nie jako niezabezpieczonej linii kredytowej pomiędzy kontrahentami. Dlatego też należy wyznaczyć maksymalny poziom takiej minimalnej kwoty transferu. (9) Ze względów operacyjnych w niektórych przypadkach lepszym rozwiązaniem może być ustanowienie odrębnych minimalnych kwot transferu dla początkowego i zmiennego depozytu zabezpieczającego. W takich przypadkach kontrahentom należy zapewnić możliwość uzgodnienia odrębnych minimalnych kwot transferu dla zmiennego i początkowego depozytu zabezpieczającego. Suma odrębnych minimalnych kwot transferu nie powinna jednak przekraczać maksymalnego poziomu minimalnej kwoty transferu. Ze względów praktycznych należy zapewnić możliwość wyznaczenia minimalnej kwoty transferu w walucie, w której depozyty zabezpieczające są zazwyczaj wymieniane, a którą to walutą może nie być euro. (10) W jurysdykcjach niektórych państw trzecich może zostać określony inny niż w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012 zakres do celów obowiązujących w tych jurysdykcjach wymogów w zakresie wymiany zabezpieczenia w związku z kontraktami pochodnymi będącymi przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które nie są rozliczane centralnie. Dlatego też gdyby w niniejszym rozporządzeniu ustanowiono wymóg uwzględniania w obliczeniach depozytu zabezpieczającego na potrzeby transgranicznych pakietów kompensowania wyłącznie tych rozliczanych niecentralnie kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które są objęte przepisami rozporządzenia (UE) nr 648/2012, kontrahenci w różnych jurysdykcjach mogliby potencjalni zostać zmuszeni do dwukrotnego przeprowadzania wymaganych obliczeń, aby uwzględnić różne definicje lub różne zakresy produktów przewidziane w poszczególnych wymogach dotyczących depozytu zabezpieczającego. Mogłoby to doprowadzić do zniekształcenia obliczeń depozytu zabezpieczającego. Ponadto taka sytuacja prawdopodobnie zwiększyłaby ryzyko wystąpienia sporów. Dlatego też zapewnienie możliwości korzystania z szerszego zestawu produktów w ramach transgranicznych pakietów kompensowania, który obejmuje wszystkie kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, w odniesieniu do których przeprowadza się wymianę zabezpieczenia w jednej lub w drugiej jurysdykcji, ułatwiłoby sprawniejszy pobór depozytów zabezpieczających. Podejście to jest zgodne z wyznaczonym w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012 celem, jakim jest ograniczanie ryzyka systemowego, ponieważ wymogami dotyczącymi depozytu zabezpieczającego objęty zostałby szerszy zakres produktów. (11) Kontrahenci mogą zdecydować się na pobranie początkowych depozytów zabezpieczających w środkach pieniężnych w takim przypadku zabezpieczenie nie powinno zostać poddane żadnej redukcji wartości, pod warunkiem że waluta zabezpieczenia odpowiada walucie kontraktu. Jednak w przypadku pobierania początkowych depozytów zabezpieczających w środkach pieniężnych w walucie innej niż waluta kontraktu, niedopasowanie walutowe może stanowić źródło ryzyka walutowego. Dlatego też w odniesieniu do początkowych depozytów zabezpieczających pobieranych w środkach pieniężnych w innej walucie należy stosować redukcję wartości z tytułu niedopasowania walutowego. Jeżeli chodzi o zmienne depozyty zabezpieczające pobierane w środkach pieniężnych, zgodnie w ramami opracowanymi przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego i IOSCO żadne redukcje wartości nie są konieczne, nawet jeżeli płatność jest realizowana w innej walucie niż waluta kontraktu.

13 L 340/11 (12) Ustalając poziom wymogów dotyczących początkowego depozytu zabezpieczającego, Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego i Rada Międzynarodowej Organizacji Komisji Papierów Wartościowych zwróciły uwagę w szczególności na dwa aspekty, co znalazło odzwierciedlenie w opracowanych przez nie ramach pt. Margin requirements for non-centrally cleared derivatives (Wymogi dotyczące depozytu zabezpieczającego dla rozliczanych niecentralnie instrumentów pochodnych) z marca 2015 r. ( ramy opracowane przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego i IOSCO ). Pierwszym aspektem jest dostępność płynnych aktywów o wysokiej jakości kredytowej na pokrycie wymogów dotyczących początkowego depozytu zabezpieczającego. Drugi to zasada proporcjonalności, ponieważ wymogi dotyczące początkowego depozytu zabezpieczającego mogą stanowić nieproporcjonalne obciążenie dla mniejszych kontrahentów finansowych i niefinansowych. Aby zapewnić równe warunki działania, w niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić próg, który będzie identyczny z progiem wyznaczonym w ramach opracowanych przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego i IOSCO, poniżej którego dwaj kontrahenci nie są zobowiązani do wymiany początkowego depozytu zabezpieczającego. Powinno to znacznie obniżyć koszty i obciążenie operacyjne dla mniejszych uczestników oraz rozwiać obawy związane z dostępnością płynnych aktywów o wysokiej jakości kredytowej bez wywierania negatywnego wpływu na realizację ogólnych celów rozporządzenia (UE) nr 648/2012. (13) Chociaż progi należy zawsze obliczać na poziomie grupy, fundusze inwestycyjne należy traktować jako szczególny przypadek, ponieważ może nimi zarządzać jedna osoba zarządzająca inwestycjami i można je traktować jako jedną grupę. Jeżeli jednak fundusze stanowią odrębne pakiety aktywów i nie są zabezpieczone ani objęte gwarancjami czy wsparciem w ramach innych funduszy inwestycyjnych lub przez samą osobę zarządzającą inwestycjami, są one stosunkowo wolne od ryzyka związanego z pozostałymi członkami grupy. Tego rodzaju fundusze inwestycyjne należy zatem traktować przy obliczaniu progów jako odrębne podmioty zgodnie z ramami opracowanymi przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego I IOSCO. (14) Jeżeli chodzi o początkowy depozyt zabezpieczający, wymogi ustanowione w niniejszym rozporządzeniu prawdopodobnie wywrą wymierny wpływ na płynność rynkową, ponieważ aktywów dostarczanych w charakterze zabezpieczenia nie można upłynnić ani ponownie wykorzystać w inny sposób w okresie obowiązywania rozliczanego niecentralnie kontraktu pochodnego będącego przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. Ustanowienie takich wymogów wiąże się z istotną zmianą praktyki rynkowej i stwarza określone wyzwania operacyjne i praktyczne, którymi trzeba będzie zarządzać po wejściu nowych wymogów w życie. Biorąc pod uwagę fakt, że zmienny depozyt zabezpieczający obejmuje już wahania wartości rozliczanych niecentralnie kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, do których doszło do momentu niewykonania zobowiązania, za proporcjonalne uznaje się zastosowanie progu w wysokości 8 mld EUR w kwocie referencyjnej brutto aktywnych kontraktów pochodnych w kontekście stosowania wymogów dotyczących początkowego depozytu zabezpieczającego. Próg ten ma zastosowanie na szczeblu grupy lub w przypadku gdy kontrahent nie wchodzi w skład grupy na szczeblu pojedynczego podmiotu. Zagregowana kwota referencyjna brutto aktywnych kontraktów powinna być wykorzystywana jako odpowiedni poziom odniesienia, ponieważ kwota ta jest odpowiednią miarą wielkości i złożoności portfela rozliczanych niecentralnie kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. Jest to również wartość referencyjna, którą łatwo jest monitorować i zgłaszać. Wspomniane progi są również zgodne z ramami dla rozliczanych niecentralnie kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym opracowanymi przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego i IOSCO, w związku z czym są spójne z normami międzynarodowymi. (15) Przy obliczaniu zagregowanej kwoty referencyjnej brutto należy również uwzględniać ekspozycje z tytułu kontraktów lub ekspozycje względem kontrahentów, które są trwale lub tymczasowo zwolnione z wymogu ustanawiania depozytów zabezpieczających. Wynika to z faktu, że wszystkie kontrakty przyczyniają się do ustalenia wielkości i złożoności portfela kontrahenta. Dlatego też rozliczane niecentralnie kontrakty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które mogą być zwolnione z wymogów ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu, są również istotne przy ustalaniu wielkości, skali i złożoności portfela kontrahenta i w związku z tym należy je uwzględnić w obliczeniach progów. (16) Należy ustanowić specjalne procedury zarządzania ryzykiem związanym z niektórymi rodzajami rozliczanych niecentralnie kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które charakteryzują się szczególnymi profilami ryzyka. W szczególności zgodnie z ramami opracowanymi przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego i IOSCO wymiana zmiennego depozytu zabezpieczającego bez początkowego depozytu zabezpieczającego powinna zostać uznana za odpowiednią wymianę zabezpieczenia w przypadku rozliczanych fizycznie kontraktów walutowych. Podobnie z uwagi na fakt, że swapy walutowe można rozłożyć na sekwencję terminowych transakcji walutowych typu forward, początkowy depozyt zabezpieczający powinien obejmować wyłącznie element dotyczący stopy procentowej. (17) Należy wziąć pod uwagę przeszkody, jakie napotykają emitenci obligacji zabezpieczonych lub instytucje, w których zgromadzone są aktywa stanowiące zabezpieczenie obligacji zabezpieczonych, zapewniając zabezpieczenie. W ściśle określonych warunkach emitenci obligacji zabezpieczonych lub instytucje, w których zgromadzone są aktywa stanowiące zabezpieczenie obligacji zabezpieczonych, nie powinni być zatem zobowiązani do ustanowienia zabezpieczenia. Powinno to zapewnić emitentom obligacji zabezpieczonych lub instytucjom, w których zgromadzone są aktywa stanowiące zabezpieczenie obligacji zabezpieczonych, pewną elastyczność, gwarantując jednocześnie ograniczenie ryzyka, na jakie są narażeni ich kontrahenci. Emitenci obligacji zabezpieczonych lub instytucje, w których zgromadzone są aktywa stanowiące zabezpieczenie obligacji

14 L 340/ zabezpieczonych, mogą napotkać przeszkody prawne przy ustanawianiu i pobieraniu niepieniężnego zabezpieczenia tytułem początkowego lub zmiennego depozytu zabezpieczającego lub przy wnoszeniu zmiennego depozytu zabezpieczającego w środkach pieniężnych, ponieważ płatność zmiennego depozytu zabezpieczającego mogłaby zostać uznana za roszczenie nadrzędne wobec roszczeń obligatariuszy, co mogłoby skutkować wystąpieniem przeszkód prawnych. Podobnie możliwość zastąpienia lub wycofania początkowego depozytu zabezpieczającego mogłaby zostać uznana za roszczenie nadrzędne wobec roszczeń obligatariusza podlegającego tego samego rodzaju ograniczeniom. Nic nie stoi jednak na przeszkodzie, aby emitent obligacji zabezpieczonych lub instytucja, w której zgromadzone są aktywa stanowiące zabezpieczenie obligacji zabezpieczonych, zwróciły środki pieniężne uprzednio pobrane jako zmienny depozyt zabezpieczający. Na kontrahentów emitentów obligacji zabezpieczonych lub instytucji, w których zgromadzone są aktywa stanowiące zabezpieczenie obligacji zabezpieczonych, należy zatem nałożyć wymóg wnoszenia zmiennego depozytu zabezpieczającego w środkach pieniężnych i należy przyznać im prawo odzyskania tego depozytu w całości lub w części, niemniej emitenci obligacji zabezpieczonych lub instytucje, w których zgromadzone są aktywa stanowiące zabezpieczenie obligacji zabezpieczonych, powinni być zobowiązani wyłącznie do wnoszenia zmiennego depozytu zabezpieczającego w wysokości odpowiadającej uprzednio otrzymanej kwocie środków pieniężnych. (18) Kontrahenci powinni każdorazowo oceniać możliwość prawnego wyegzekwowania wypracowanych przez siebie uzgodnień dotyczących bilansowania i wyodrębnienia. Jeżeli po uwzględnieniu ram prawnych obowiązujących w państwie trzecim wynik takiej oceny okaże się negatywny, kontrahenci powinni oprzeć się na uzgodnieniach innych niż dwustronna wymiana depozytów zabezpieczających. Aby zapewnić spójność z normami międzynarodowymi, nie dopuścić do sytuacji, w której kontrahenci z Unii nie będą w stanie zawierać transakcji z kontrahentami w tych jurysdykcjach, oraz zapewnić kontrahentom z Unii równe warunki działania, należy wyznaczyć minimalny próg, poniżej którego kontrahenci mogą zawierać transakcje z kontrahentami mającymi siedzibę w tych jurysdykcjach bez wymiany początkowych lub zmiennych depozytów zabezpieczających. W przypadku gdy kontrahenci mają możliwość pobrania depozytów zabezpieczających i mogą zapewnić spełnienie przepisów ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do pobieranego zabezpieczenia w odróżnieniu od ustanawianego zabezpieczenia, kontrahenci unijni powinni być zawsze zobowiązani do pobrania zabezpieczenia. Ekspozycje z tytułu kontraktów z kontrahentami mającymi siedzibę w państwach trzecich, których jurysdykcje nie są objęte żadną wymianą zabezpieczenia ze względu na przeszkody prawne występujące w tych jurysdykcjach, należy ograniczyć poprzez ustanowienie limitu, ponieważ kapitału nie uznaje się za równoważny wymianie depozytów zabezpieczających w odniesieniu do ekspozycji z tytułu rozliczanych niecentralnie kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym i nie wszyscy kontrahenci podlegający wymogom dotyczącym depozytu zabezpieczającego ustanowionym w niniejszym rozporządzeniu podlegają również wymogom kapitałowym. Tego rodzaju limit należy wyznaczyć w taki sposób, aby można go było łatwo obliczyć i zweryfikować. Aby uniknąć kumulowania się ryzyka systemowego i nie dopuścić do sytuacji, w której tego rodzaju szczególny sposób traktowania stwarzałby możliwość obchodzenia przepisów niniejszego rozporządzenia, wspomniany próg należy wyznaczyć na zachowawczym poziomie. Opisane sposoby traktowania zostałyby uznane za dostatecznie ostrożne, ponieważ istnieją również inne techniki ograniczania ryzyka stanowiące alternatywę dla depozytów zabezpieczających. (19) Aby zapewnić ochronę w sytuacji, w której zabezpieczenia nie można upłynnić natychmiast po niewykonaniu zobowiązania przez kontrahenta, przy obliczaniu początkowego depozytu zabezpieczającego należy wziąć pod uwagę długość okresu od ostatniej wymiany zabezpieczenia obejmującego pakiet kompensowania kontraktów z kontrahentem, który nie wykonał zobowiązania, do zlikwidowania kontraktów i ponownego zabezpieczenia związanego z nimi ryzyka rynkowego. Okres ten określa się mianem okresu ryzyka w związku z uzupełnieniem zabezpieczenia i stanowi on narzędzie analogiczne do narzędzia ustanowionego w art. 272 pkt 9 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 ( 1 ) w odniesieniu do ryzyka kredytowego kontrahenta instytucji kredytowych. Ponieważ jednak cele obu rozporządzeń są odmienne oraz z uwagi na fakt, że w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 ustanowiono zasady obliczania okresu ryzyka w związku z uzupełnieniem zabezpieczenia wyłącznie na potrzeby wymogów w zakresie funduszy własnych, niniejsze rozporządzenie powinno obejmować szczegółowe zasady dotyczące okresu ryzyka w związku z uzupełnieniem zabezpieczenia, które są wymagane w kontekście procedur zarządzania ryzykiem w przypadku rozliczanych niecentralnie kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. Przy wyznaczaniu okresu ryzyka w związku z uzupełnieniem zabezpieczenia należy wziąć pod uwagę procedury wymagane na mocy niniejszego rozporządzenia do celów wymiany depozytów zabezpieczających. (20) Wymiana początkowego i zmiennego depozytu zabezpieczającego powinna zasadniczo odbywać się najpóźniej na koniec dnia roboczego przypadającego po dniu realizacji transakcji. Wydłużenie okresu przeznaczonego na wymianę zmiennego depozytu zabezpieczającego jest jednak dopuszczalne, jeżeli zostanie zrównoważone odpowiednim wyliczeniem okresu ryzyka w związku z uzupełnieniem zabezpieczenia. Alternatywnie w przypadku gdy nie mają zastosowania żadne wymogi dotyczące początkowego depozytu zabezpieczającego okres ten można przedłużyć, jeżeli zostanie pobrana odpowiednia kwota dodatkowego zmiennego depozytu zabezpieczającego. ( 1 ) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 176 z , s. 1).