Isabella Potter Rozdział 24: Noc z jednorożcami. Projekt okładki: Inna_odInnych. Fotografia na okładce: 2004 John McKee. Redakcja & korekta: as_ifhwat

Transkrypt

1 rozdzial 24

2 Isabella Potter Rozdział 24: Noc z jednorożcami Projekt okładki: Inna_odInnych Fotografia na okładce: 2004 John McKee Redakcja & korekta: as_ifhwat Copyright 2015 by Inna_odInnych Numer: IP1-024

3 Noc z jednorozcami Czekaliśmy na ciebie, te słowa huczały w mojej głowie. Dlaczego byłam tym zaskoczona? Powinno to być oczywiste, że doskonale wiedziały, kim jestem i że wkrótce mnie poznają, ale i tak wytrąciło mnie to z równowagi. Profesor Dumbledore sprawiał wrażenie rozbawionego, jednak jednorożec przede mną zachował powagę. To sprawiło, że od razu zaczęłam czuć do niego sympatię. Jestem Gremi przedstawił się. Od dziś będę twoim opiekunem, więc z każdym pytaniem i każdym problemem zgłaszaj się do mnie. Skinęłam głową, ponieważ nie byłam w stanie nic wykrztusić. Nie byłam pewna, ale wydawało mi się, że profesor Dumbledore zapomniał wspomnieć o takim szczególe, że będę miała swojego opiekuna. Ucieszyłam się, bo to oznaczało, że nie będę pozostawiona sama sobie i może łatwiej będzie odnaleźć mi się w tej sytuacji. Po chwili Gremi poprowadził nas w stronę reszty jednorożców. W pierwszej chwili bałam się zapytać o cokolwiek, ale szybko uznałam, że nie mam nic do stracenia. Dlaczego one nie mają rogów? zapytałam, wskazując na grupkę srebrnych jednorożców. Rogi wyrastają dopiero w czwartym roku życia odpowiedział Gremi. Wydawało mi się, że wiedział, że zadam to pytanie. To nie jedyna zmiana, która zachodzi z wiekiem. Widzisz te złote? To oznacza, że są najmłodsze w stadzie i nie mają jeszcze dwóch lat. Potem będą srebrne, a dopiero gdy będą mieć siedem lat, staną się białe. U was, ludzi, nie ma tych zmian, ponieważ pierwszą przemianę przeżywacie dopiero w wieku jedenastu lat. A czy można jakoś rozróżnić człowieka od jednorożca? Z wyjątkiem koloru kopyt? Kątem oka zauważyłam, że Dumbledore odszedł do grupki jednorożców. Nie byłam pewna, co takiego go odróżniało od tych magicznych zwierząt, ale bez trudu mogłam go rozpoznać. Rozsiewamy księżycową poświatę odpowiedział Gremi. Widoczna jest właściwie tylko w nocy, oczywiście dla ludzi, bo my mamy lepszy wzrok, ale widać ją nawet wtedy, gdy księżyca nie ma na niebie. Twoja sierść odbija jego światło, więc gdyby teraz chmury przesłoniły księżyc, przestałabyś tak lśnić. Odruchowo spojrzałam na swoją sierść, porównując ją z jednorożcami. Nawet w tej chwili miałam wrażenie, że widziałam różnicę.

4 Stanęliśmy na uboczu wśród kwiatów, na które wcześniej zwróciłam uwagę. Ich zapach był tak obłędny, że miałam ochotę skupić się na nim w stu procentach. Może zaczniemy od podstawowych informacji powiedział po chwili milczenia. Dziś nie będę cię męczyć, chciałbym, żebyś dowiedziała się kilku rzeczy, a potem poznała całą naszą społeczność. Przez najbliższe siedem lat, z wyjątkiem przerw wakacyjnych oraz ferii, spędzisz każdą swoją przemianę razem z nami na polanie. Albus nie zawsze będzie ci towarzyszył, dlatego ja będę przychodził na skraj lasu i przyprowadzał cię tutaj. Jak już dobrze poznasz drogę, sama dasz sobie radę. Będę chodziła sama po Zakazanym Lesie? zapytałam z przerażeniem w głosie. Gremi się roześmiał. W szkole was straszą, że jest tutaj niebezpiecznie, żeby uczniowie nie wchodzili do lasu. Właściwie jest w tym dużo prawdy, w lesie znajduje się wiele niebezpiecznych istot, ale nic ci nie grozi, o ile będziesz przychodziła tu ścieżką, którą dziś poznałaś. To bezpieczna droga. Przez chwilę milczeliśmy, a Gremi w tym czasie zbierał myśli. Zastanawiałam się, co takiego chciał mi powiedzieć. Jedną z podstawowych rzeczy o tak zwanej Mocy Jednorożca, jest to, że masz większą magiczną moc od przeciętnego czarodzieja. Została ci ona nadana przez nas, jednorożców. Więc to nie przypadek...? Nie. Raz na kilka lat wybieramy czarodzieja, którego obdarzamy naszą mocą i otaczamy go opieką. To bardzo stara i potężna magia, która ma zapewnić nam bezpieczeństwo. Bezpieczeństwo? Nie rozumiem. Dzięki mocy stałaś się jedną z nas, a więc należysz do naszego stada. Każdy członek stada jest zobowiązany do obrony innych. Jesteś tak silnie związana z nami magią, że nawet gdybyś chciała, nie tylko nie potrafiłabyś zabić któregokolwiek z nas, ale również nie potrafiłabyś nam nie pomóc w chwili zagrożenia. Twój instynkt nakazałby ci zrobić wszystko, by nas ocalić, nawet jeśli miałabyś stracić przy tym życie. Trochę drastyczne powiedziałam. Właściwie wymuszacie, żebym was broniła. Coś za coś odpowiedział ze spokojem. Dlatego też jesteś potężniejsza od większości czarodziejów, żebyś mogła nam zapewnić lepszą ochronę. Na pocieszenie dodam, że naprawdę rzadko z tego korzystamy, w większości sytuacji sami potrafimy się obronić. Nie boicie się, że obdarzycie mocą kogoś, kto was może nie zabije, ale będzie popełniał morderstwa na ludziach i innych istotach? To się jeszcze nie zdarzyło odparł. Żadne z ludzi obdarzonych Mocą Jednorożca nie przeszło na ciemną stronę. Zdarzało im się zabijać, ale w obronie własnej bądź osób trzecich.

5 A co, jeśli się zdarzy? zapytałam niecierpliwie. Wiem, czego się boisz, Isabello spojrzał mi prosto w oczy, a ja miałam wrażenie, że zagląda mi do duszy. Wybierając człowieka, którego obdarzymy mocą, jesteśmy ostrożni. Jeszcze nigdy nie popełniliśmy błędu. Naprawdę wierzymy, że w przyszłości dokonasz słusznego wyboru. Zdaję sobie sprawę z tego, że to nie będzie proste, ponieważ Lord Voldemort za wszelką cenę będzie chciał pozyskać twoją moc do własnych celów. Spojrzałam na niego zaskoczona i ze strachem. Nie było bezpieczniej obdarzyć tę mocą kogoś innego? Kogoś, kto nie ma Voldemorta za ojca? Gremi się roześmiał. Widzisz, czasami lubimy mieszać się w świat czarodziejów. Dlatego kiedyś naszą moc otrzymał Merlin. Z tego samego powodu obdarzyliśmy nią Albusa Dumbledore'a, a jedenaście lat temu ciebie. Jak już wspomniałem, wybranego czarodzieja albo czarownicę obdarzamy opieką. Ty będziesz pod moją. Polega to na tym, że będę do twojej dyspozycji. Będę udzielać ci odpowiedzi na pytania oraz pomagał rozwiązywać problemy. Ale przede wszystkim będę twoim nauczycielem. Chcę, żebyś jak najlepiej rozwinęła swoje umiejętności pod postacią jednorożca. Przede wszystkim myślę o czarach, ale również o niewidzialności i metamorfomagii. Jako jednorożec również mogę zmieniać wygląd i stać się niewidzialną? Tak. Dobrze by było, gdybyś rozwijała te umiejętności również jako człowiek. Wtedy to przychodzi łatwiej, ale nad tym będziesz musiała pracować samodzielnie. Skinęłam głową. Pierwszy raz pomyślałam, że te nocne przemiany nie będą wesołą przygodą, a kolejnymi, kilkugodzinnymi lekcjami, na których będę musiała dawać z siebie wszystko. Myślę, że na dziś wystarczy. Chodź, poznasz resztę. Posłusznie poszłam za nim, zastanawiając się, co miał na myśli, mówiąc o mieszaniu się w świat czarodziejów. Każdy wiedział, że Merlin był jednym z największy czarodziejów na świecie. Dumbledore był znany jako jedyny czarodziej, którego bał się Voldemort. Jaką rolę miałam do odegrania, że Gremi postanowił postawić mnie obok nich? Co takiego miałam zrobić? Czułam, że nie chciałam o tym wiedzieć, ponieważ na pewno by mi się to nie spodobało. Noc minęła bardzo szybko. Resztę czasu spędziłam, poznając resztę jednorożców i bawiąc się z tymi młodszymi. Nie chciałam opuszczać tego miejsca, kiedy profesor Dumbledore zakomunikował mi, że pora już wracać. Spokojnie wróciliśmy tą samą ścieżką. Na skraju lasu odczekaliśmy chwilę, aż się przemienię. Gdy znów byliśmy w ludzkich ciałach, spokojnie szliśmy do zamku. Podczas tego kilkuminutowego spaceru, profesor wypytywał mnie o wrażenia i odczucia z Polany Jednorożców.

6 Dopiero przed samym wejściem przypomniałam sobie słowa mojego nowego opiekuna. Panie profesorze... Gremi powiedział mi, że jednorożce lubią się mieszać do świata czarodziejów... Że obdarzyli tę mocą Merlina, pana... I dał mi do zrozumienia, że otrzymałam tę moc, ponieważ coś jest mi przeznaczone... coś wspólnego z moim ojcem... Profesor Dumbledore uśmiechnął się, co trochę podniosło mnie na duchu. Nie przejmuj się tym, co mówił. Przyszłość jest nieznana i mamy na nią wpływ. Nic nie jest przesądzone. Mimo że są przepowiednie i coś, co nazywamy przeznaczeniem, nie oznacza, że one muszą się spełnić. Tylko od ciebie i twoich decyzji zależy, jak będzie wyglądała przyszłość twoja oraz innych ludzi. Jeśli nawet istnieje jakieś przeznaczenie, nie oznacza, że musisz je wypełnić. Skup się na teraźniejszości i na niczym innym. Staraj się żyć tak, by niczego nie żałować, a jeśli popełnisz błąd, postaraj się go naprawić. Od twoich dzisiejszych decyzji zależy twoje jutro. Pamiętaj o tym. Odetchnęłam z ulgą. Przez kilka godzin bałam się o swoją przyszłość, ale słowa Dumbledore'a uświadomiły mi, że powinnam żyć chwilą, a nie myślą o tym, co być może nigdy nie nadejdzie. Podziękowałam mu i opustoszałymi korytarzami wróciłam do Wieży Gryffindoru. Spędziłam kilka minut przed obrazem Grubej Damy, która wypytywała mnie o noc wśród jednorożców. Nadal nie mogłam uwierzyć, że w Hogwarcie wszyscy wszystko wiedzą. W każdym razie tak się wydawało. W końcu wpuściła mnie do Wieży i nie wahając się ani chwili, weszłam do dormitorium i położyłam się spać. Nie wiedziałam, która była godzina, ale miałam nadzieję, że drzemka sprawi, że nie będę się czuła tak zmęczona. Zasnęłam od razu z myślą, że powinnam dostawać jakieś zwolnienie z zajęć, żebym mogła się porządnie wyspać po przemianie. Obudziło mnie jakieś szarpanie. Z trudem otworzyłam oczy i zobaczyłam nad sobą Hermionę. Wstawaj! powiedziała. Za pięć minut zaczynają się lekcje! Zerwałam się z łóżka jak oparzona. Nie wiedziałam, jak długo spałam, ale nadal byłam tak samo wyczerpana, jak po powrocie z Zakazanego Lasu. Przyniosłam ci kilka tostów dodała, wskazując na stolik nocny. Byłam tak zaskoczona, że chwilowo nie mogłam uwierzyć, że to się działo naprawdę. Dzięki powiedziałam. Hermiona machnęła ręką, jakby chciała powiedzieć: nie ma za co i wyszła z dormitorium. Szybko się przebrałam, jednocześnie zjadając śniadanie i udało mi się dotrzeć do sali przed nauczycielem. Usiadłam na swoim miejscu, zastanawiając się, czy przyjście na tę lekcję miało w ogóle jakikolwiek sens, ponieważ z pewnością nie byłam w stanie z niej zbyt wiele wynieść. Nie mówiąc o tym, że profesor Quirrell nie

7 był dobrym nauczycielem. Dodatkowo jego jąkanie sprawiało, że zaczynałam zasypiać z otwartymi oczami. Nie wiem, jak przetrwałam lekcje, ale z ulgą przywitałam ich koniec. Swoje kroki skierowałam do dormitorium i spałam aż do kolacji. Następnego dnia, kiedy byłam już porządnie wyspana, zastanawiałam się, dlaczego po tej przemianie byłam tak bardzo zmęczona, chociaż po wcześniejszych nie miałam problemu z normalnym funkcjonowaniem w ciągu dnia. Popołudnie postanowiłam spędzić na szkolnych błoniach. Tego roku koniec września był przyjemnie ciepły i chciałam wykorzystać dobrą pogodę, póki to było możliwe. Nie byłam jedyną uczennicą, która wpadła na ten pomysł. W wielu miejscach utworzyły się małe grupki, które już wspólnie się uczyły albo leniuchowały. Z uśmiechem przywitałam Amandę, która się do mnie dosiadła. Odwzajemniła uśmiech, ale była jakaś dziwna. Dopiero po chwili zorientowałam się, że była zdenerwowana. Stało się coś? zapytałam. Pokręciła głową. Chciałabym tylko z tobą porozmawiać powiedziała cicho. Uśmiechnęłam się zachęcająco. Po chwili zebrała się na odwagę i powiedziała: Ostatnio przeglądałam drzewa genealogiczne starych czarodziejskich rodów. Wiedziałam o tym, ponieważ sama widziałam, jak przeglądała te księgi. Spodziewałam się, że prędzej czy później będzie chciała ze mną o tym porozmawiać i będzie chciała się dowiedzieć, jak to jest z moją rodziną. Kolejny raz nazwałam siebie w myślach idiotką. Na własne życzenie wzbudziłam jej ciekawość. Jesteś chyba jedyną osobą, która to zrobiła. Tak właściwie to prawie nikogo to nie obchodzi powiedziałam spokojnie, postanawiając sobie, że powiem jej tak mało, jak to możliwe. Byłam pewna, że wiedziała dużo, ale nie musiała wiedzieć wszystkiego. Jestem ciekawa. Mama mówi, że kiedyś narobię sobie kłopotów tą moją ciekawością i to wszystko wina książek detektywistycznych, które przeczytałam. Wiesz, zanim dowiedziałam się, że jestem czarownicą, marzyłam o tym, by zostać detektywem. Zawsze możesz nim zostać. Amanda uśmiechnęła się, kiwając głową. To się okaże. Przeglądając te drzewa, zwróciłam uwagę na parę... hmm... rzeczy. Tak? Zastanawiałam się, co mogło ją tak zainteresować. Mówiłaś, że Mary jest twoją babcią... Nie wiedziałam, do czego dziewczyna zmierza i zaczęło mnie to stresować. Rozejrzałam się, ale na szczęście wokół nas nie było nikogo, kto mógłby nas podsłuchać. Niestety nigdzie jej nie zauważyłam. Nie była przypisana do Potterów, w rodzie

8 Blacków również jej nie ma. Prawdę mówiąc, w żadnym rodzie nie znalazłam osoby o tym imieniu, która jeszcze by żyła... Milczałam. Pomyślałam sobie, że nie bez powodu Amanda trafiła do Ravenclawu i z pewnością miała potencjał detektywistyczny. Nie wiedziałam, jak jej wytłumaczyć, dlaczego nie znajdzie Mary w żadnej książce. Pomyślałam, że pewnie osoby niemagiczne nie zostały tam wpisane... Poprosiłam mamę o pomoc i dowiedziałam się, że Mary jest właściwie twoją ciotką, a nie babcią i jej panieńskie nazwisko brzmi Riddle... Krew odpłynęła mi z twarzy. Starałam się na nią nie patrzeć, ale czułam, jak bacznie mnie obserwuje. Rodu Riddle'ów również nie ma... właściwie pojawiają się w tej książce tylko dwie osoby o tym nazwisku: Mugol Tom Riddle, pozwól, że zgadnę: to pewnie ojciec Mary, którego niemagiczna rodzina nie została uwzględniona w tej księdze, więc nic dziwnego, że jej tam nie znalazłam, oraz jego syn Tom Marvolo Riddle, którego matka nazywała się Meropa Gaunt i pochodziła od samego Salazara Slytherina! Zadrżałam. Byłam pewna, że byłam blada jak ściana. Miałam nadzieję, że Amanda nie doszukała się informacji, kim później stał się Tom Marvolo Riddle. Twoja pewność, że trafisz do Slytherinu, zawsze wydawała mi się zastanawiająca. Kiedy to odkryłam, dotarło do mnie, że właściwie mogłaś być pewna, że tam trafisz, ponieważ jesteś jego potomkinią. Tiara Przydziału chciała inaczej... rzuciłam w żartobliwym tonie, starając się ukryć to, jak bardzo byłam zdenerwowana. Amanda przez chwilę milczała, po czym spojrzała na mnie współczująco. Odkąd poprosiłaś mnie, bym nikomu nie zdradzała twojego prawdziwego nazwiska, zastanawiałam się, jaką kryjesz tajemnicę. Co takiego może zmusić człowieka, by ukrywał prawdę o sobie. Zrozumiałam to, kiedy odkryłam, że jesteś córką Voldemorta... Schowałam głowę w ramionach. Nie minął nawet miesiąc roku szkolnego, a już ktoś odkrył moją tajemnicę. Bałam się, że następnego dnia będzie wiedzieć o tym cała szkoła. Boisz się, że ktoś odkryje twoje pokrewieństwo z Voldemortem? Dlatego nie chcesz, by ktokolwiek wiedział, że jesteś kuzynką Harry'ego? To bardziej skomplikowane... Poznałaś Mary, dlatego udało ci się odkryć, kim naprawdę jest mój ojciec... Nie sądziłam, że to w ogóle możliwe, ale poza tobą chyba nikt nie jest w stanie tego dokonać. Spojrzałam na nią. Ukrywam się pod nazwiskiem Nikeyów, ponieważ boję się powiedzieć Harry'emu, że to ja jestem jego kuzynką. Od dziesięciu lat jesteśmy sąsiadami i nigdy nie miałam odwagi, żeby mu to powiedzieć. Nawet nie miałam odwagi, żeby powiedzieć mu o magii... Amanda spojrzała na mnie.

9 Teraz pewnie powiesz wszystkim... powiedziałam zrezygnowanym tonem, zastanawiając się, czy mogłabym gdzieś uciec, byle jak najdalej od Hogwartu. Nie, nie powiem odpowiedziała stanowczo, czym mnie zaskoczyła. Pod jednym warunkiem. Opowiesz mi o swoich rodzicach wszystko, co wiesz. Nie pomijając tego, jak to się stało, że profesor Snape został twoim ojcem chrzestnym. Spojrzałam na nią i przez chwilę rozważałam wszystkie za i przeciw. Ostatecznie doszłam do wniosku, że już wie tak dużo, więc spokojnie może poznać kilka nowych szczegółów. Poza tym czułam, co w szczególności przeważyło moją decyzję, że mogę jej ufać. W końcu do tej pory nikomu nie powiedziała o swoim odkryciu oraz nie uciekła z krzykiem, kiedy potwierdziłam, że jestem córką Voldemorta.