NIEDZIELA PALMOWA. Mk 11,1-10

Transkrypt

1 NIEDZIELA PALMOWA Mk 11,1-10 Gdy się zbliżali do Jerozolimy, do Betfage i Betanii na Górze Oliwnej, Jezus posłał dwóch spośród swoich uczniów i rzekł im: Idźcie do wsi, która jest przed wami, a zaraz przy wejściu do niej znajdziecie oślę uwiązane, na którym jeszcze nikt z ludzi nie siedział. Odwiążcie je i przyprowadźcie tutaj. A gdyby was kto pytał, dlaczego to robicie, powiedzcie: «Pan go potrzebuje i zaraz odeśle je tu z powrotem». Poszli i znaleźli oślę przywiązane do drzwi z zewnątrz, na ulicy. Odwiązali je, a niektórzy ze stojących tam pytali ich: Co to ma znaczyć, że odwiązujecie oślę? Oni zaś odpowiedzieli im tak, jak Jezus polecił. I pozwolili im. Przyprowadzili więc oślę do Jezusa i zarzucili na nie swe płaszcze, a On wsiadł na nie. Wielu zaś słało swe płaszcze na drodze, a inni gałązki zielone ścięte na polach. A ci, którzy Go poprzedzali i którzy szli za Nim, wołali: Hosanna. Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie. Błogosławione królestwo ojca naszego Dawida, które przychodzi. Hosanna na wysokościach.

2 Komentarz 1. Zbliżanie się Jezusa do Jerozolimy przedstawione jest jako zamierzony przez Jezusa akt symboliczny. Scena pełna jest obrazów starotestamentowych, które stają się zrozumiałe w świetle ich znaczenia mesjańskiego (V. Howard i D.B. Peabody): a) Umieszczenie sceny w pobliżu Góry Oliwnej przywołuje Za 14,1-5, ale gdy tam Bóg przedstawiony jest jako Wielki Wojownik, który z Góry Oliwnej poprowadzi Izraela przeciwko wszystkim narodom, ten, który teraz tam stanął, jest wszystkim, tylko nie wojownikiem. Już Za 9,9 (niekiedy łączony z Rdz 49,11) mówi o triumfującym, ale pokornym królu, który przybywa na osiołku. b) Słanie na drodze płaszczy i gałązek oraz śpiewanie jednego z psalmów Hallelu (Ps , tu 118,26) wśród okrzyków Hosanna! ( Niech Bóg zapewni nam pomoc i zwycięstwo! Ps 12,1[2]; 20,9[10]; 28,9; 60,5[7]; 108,6[7]) jest celebrowaniem nadchodzącego królestwa Dawida, ale królestwo, które przynosi Jezus, jest o wiele wspanialsze od odnowionego Izraela. Tak więc, pomimo znanych obrazów i publicznego charakteru tej sceny, zostaje zachowane coś z tajemnicy otaczającej Jezusa podczas Jego całej działalności publicznej, tajemnicy przynajmniej częściowo związanej z Jego zupełnie nową interpretacją mesjanizmu w świetle nadchodzących wydarzeń Jego śmierci i zmartwychwstania. 2. Bardzo mocno zwraca uwagę uprzednie przygotowanie przez Jezusa Jego ostatniej wizyty w Jerozolimie. Ofiara, którą wkrótce złoży poprzez śmierć na krzyżu, nie będzie czymś przypadkowym, niespodziewanym biegiem wydarzeń, które wymknęły się spod kontroli. Jezus trzykrotnie zapowiadał swój krzyż i zmartwychwstanie (zob. 8,31-33; 9,30-32 i 10,32-34). Dlatego zarówno w czasie wjazdu do Jerozolimy, jak i tuż przed Pachą Jezus posyła swoich uczniów, którzy mają wykonać to, co Jezus już wcześniej (w czasie poprzedniego pobytu w Jerozolimie?) ustalił z właścicielem osła (11,3-6) oraz gospodarzem uczty paschalnej (14,13-16).

3 Rozważanie: 1. Gdy się zbliżali do Jerozolimy, do Betfage i Betanii na Górze Oliwnej. Będę towarzyszył Jezusowi w Jego podróży do Jerozolimy na Święto Paschy. Tym razem sam Jezus stanie się Barankiem ofiarnym, który odda swoje życie, aby uwolnić mnie od śmierci, którą przynosi mój grzech. Będę kontemplował miłość Jezusa, który za mnie pragnie oddać swoje życie. Pascha Jezusa przypomina mi, że moje życie jest również Paschą, czyli przejściem z tego, co grzeszne do tego, co święte, z tego, co przynosi śmierć do tego, co daje życie. 2. Jezus posłał dwóch spośród swoich uczniów i rzekł im: Idźcie do wsi, która jest przed wami, a zaraz przy wejściu do niej znajdziecie oślę uwiązane, na którym jeszcze nikt z ludzi nie siedział. Odwiążcie je i przyprowadźcie tutaj. A gdyby was kto pytał, dlaczego to robicie, powiedzcie: Pan go potrzebuje i zaraz odeśle je tu z powrotem. Czy potrafię na wzór uczniów Jezusa wiernie wykonywać polecenia Mistrza? Czy jestem posłuszny Słowu Bożemu, nawet jeżeli go do końca nie rozumiem? 3. Wielu zaś słało swe płaszcze na drodze, a inni gałązki zielone ścięte na polach. A ci, którzy Go poprzedzali i którzy szli za Nim, wołali: Hosanna. Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie. Błogosławione królestwo ojca naszego Dawida, które przychodzi. Hosanna na wysokościach. Przyłączę się do tłumu, który wita Jezusa. Pomyślę, za co chciałbym w sposób szczególny uwielbić Jezusa. Czy potrafię uwielbiać Boga w różnych sytuacjach mojego życia, nie tylko tych oczekiwanych, ale również tych, w których przeżywam cierpienie czy odrzucenie ze względu na moją wiarę?

4 Wielki Poniedziałek J 12, 1-11 Na sześć dni przed Paschą Jezus przybył do Betanii, gdzie mieszkał Łazarz, którego Jezus wskrzesił z martwych. Urządzono tam dla Niego ucztę. Marta usługiwała, a Łazarz był jednym z zasiadających z Nim przy stole. Maria zaś wzięła funt szlachetnego, drogocennego olejku nardowego i namaściła Jezusowi stopy, a włosami swymi je otarła. A dom napełnił się wonią olejku. Na to rzekł Judasz Iskariota, jeden z Jego uczniów, ten, który Go miał wydać: «Czemu to nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów i nie rozdano ich ubogim?» Powiedział zaś to nie dlatego, że dbał o biednych, ale ponieważ był złodziejem i mając trzos, wykradał to, co składano. Na to rzekł Jezus: «Zostaw ją! Przechowała to, aby Mnie namaścić na dzień mojego pogrzebu. Bo ubogich zawsze macie u siebie, Mnie zaś nie zawsze macie». Wielki tłum Żydów dowiedział się, że tam jest; a przybyli nie tylko ze względu na Jezusa, ale także by ujrzeć Łazarza, którego wskrzesił z martwych. Arcykapłani zatem postanowili zabić również Łazarza, gdyż wielu z jego powodu odłączyło się od Żydów i uwierzyło w Jezusa.

5 Rozważanie: Razem z Jezusem przygotowuję się do Paschy 1. Na sześć dni przed Paschą. Ewangelista Jan szczegółowo opisuje wydarzenia ostatniego tygodnia ziemskiego życia Jezusa. Wszystko, co się w tym czasie dzieje, jest bardzo ważne i stanowi bezpośrednie przygotowanie do męki, śmierci i zmartwychwstania Syna Bożego. A ja, gdzie ja teraz jestem? Czy przyszedłem razem z Jezusem na ucztę do Jego przyjaciół? Czy jestem obecny przy tym, jak Maria namaszcza stopy swego Mistrza? Czy wybieram się z Jezusem dalej, do Jerozolimy? Czy może mam inne plany na ten Wielki Tydzień? Co jest w tej chwili dla mnie najważniejsze? Na co zamierzam poświęcić najbliższe dni? 2. Trzysta denarów. Wydaje się, że dla Judasza w tym czasie najważniejsze były pieniądze. I to go właśnie zgubiło. Kiedy zrozumiał, że są rzeczy o wiele cenniejsze, było już za późno. Czy ja biorę sobie do serca przykład Judasza? A może uważam, że ja sam nigdy bym tak nie postąpił, jak on? Ale czy na pewno? Czy wydaje mi się że jestem na tyle silny, że nie ulegnę żadnej pokusie? Czy na pewno? Czy liczę tylko na własne siły, czy raczej zdaję się na Boga że w chwilach próby On nie pozwoli, by potknęła się moja noga, ochroni mnie przed upadkiem? 3. Arcykapłani zatem postanowili zabić również Łazarza. Decyzja o uśmierceniu Jezusa została podjęta już wcześniej. Teraz arcykapłani zdecydowali, że Łazarz też musi umrzeć. Kogo jeszcze zabiją? Ze złem jest tak, że jeden grzech prowadzi do kolejnego: pierwsze kłamstwo rodzi następne, po jednej, drobnej kradzieży przychodzi druga, już zuchwalsza, i tak dalej. Czy o tym pamiętam, na przykład kiedy codziennie na modlitwie proszę Ojca: i nie wódź nas na pokuszenie? Czy mam świadomość własnych słabości i tego, że do grzechów można łatwo się przyzwyczaić? Czy wystrzegam się nawet drobnych nieuczciwości, po to, by nie wystawiać się na ryzyko popełnienia o wiele większego zła?

6 Jezus umarł na krzyżu za nasze nieprawości. Świadomy tego, że jestem słaby i grzeszny, powiem teraz Chrystusowi, że pragnę Mu towarzyszyć, krok w krok, w tym ostatnim tygodniu przygotowania do Jego męki, śmierci i zmartwychwstania.

7 Wielki Wtorek J 13, W czasie wieczerzy z uczniami Jezus wzruszył się do głębi i tak oświadczył: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeden z was Mnie wyda». Spoglądali uczniowie jeden na drugiego, niepewni, o kim mówi. Jeden z Jego uczniów ten, którego Jezus miłował spoczywał na Jego piersi. Jemu to dał znak Szymon Piotr i rzekł do niego: «Kto to jest? O kim mówi?» Ten, oparłszy się zaraz na piersi Jezusa, rzekł do Niego: «Panie, któż to jest?» Jezus odparł: «To ten, dla którego umoczę kawałek chleba i podam mu». Umoczywszy więc kawałek chleba, wziął i podał Judaszowi, synowi Szymona Iskarioty. A po spożyciu kawałka chleba wstąpił w niego Szatan. Jezus zaś rzekł do niego: «Co masz uczynić, czyń prędzej!» Nikt jednak z biesiadników nie rozumiał, dlaczego mu to powiedział. Ponieważ Judasz miał pieczę nad trzosem, niektórzy sądzili, że Jezus powiedział do niego: «Zakup, czego nam potrzeba na święto», albo żeby dał coś ubogim. On więc po spożyciu kawałka chleba zaraz wyszedł. A była noc. Po jego wyjściu rzekł Jezus: «Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony. Jeżeli Bóg został w Nim otoczony chwałą, to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym, i to zaraz Go chwałą otoczy. Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Będziecie Mnie szukać, ale jak to Żydom powiedziałem, tak i teraz wam mówię dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie». Rzekł do Niego Szymon Piotr: «Panie, dokąd idziesz?» Odpowiedział Mu Jezus: «Dokąd Ja idę, ty teraz za Mną pójść nie możesz, ale później pójdziesz». Powiedział Mu Piotr: «Panie, dlaczego teraz nie mogę pójść za Tobą? Życie moje oddam za Ciebie». Odpowiedział Jezus: «Życie swoje oddasz za Mnie? Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Kogut nie zapieje, aż ty trzy razy się Mnie wyprzesz».

8 Rozważanie: Przyznam się przed Jezusem do mojej słabości 1. Jezus wzruszył się do głębi. Ewangelista Jan poświęca dużo uwagi opisowi Ostatniej Wieczerzy. W pewnym momencie Chrystus doznaje głębokiego wzruszenia, wiedząc, że jeden z najbliższych towarzyszy ma go zdradzić. Być może nie chodzi Mu tylko o Niego samego przecież świadomie zgodził się na to, co miało się wydarzyć ale o to, że zdrada oddala od Niego Judasza. Każde zło, którego się dopuszczam, zabija we mnie miłość i odciąga mnie od Boga, w ten sposób czyniąc mnie nieszczęśliwym. Ja sam najdotkliwiej odczuwam konsekwencje moich grzechów, bo dobrowolnie odsuwam się od dobra, od radości, od miłości. Czy mam tego świadomość, że nie tylko Jezus cierpi z powodu moich grzechów, ale że i ja sam siebie ranię, odchodząc od źródła życia? 2. Jeden z Jego uczniów spoczywał na Jego piersi. W tamtych czasach ucztowało się w pozycji półleżącej. Uczeń, którego Jezus miłował, zajął miejsce obok Niego, tak, że mógł opierać głowę na Jego piersi. To jest bardzo intymna bliskość, ale też bezpieczna. Jeśli jestem tak blisko Jezusa, że czuję Jego dotyk, to Jego obecność chroni mnie przed upadkiem. Nie mogę zdradzić Jezusa, spoczywając na Jego piersi. Żeby to zrobić, muszę podjąć świadome działanie: oddalić się od mojego Mistrza, wyjść na zewnątrz w ciemną noc, jak czytam dziś o Judaszu. Czy staram się zawsze być blisko Jezusa, nie tylko na modlitwie, ale wszędzie tam, gdzie jestem, we wszystkim, czym się zajmuję? 3. Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą. Bóg nawet z największego zła potrafi wyprowadzić dobro. Mimo zdrady Judasza, mimo wyparcia się Piotra, mimo ucieczki najbliższych przyjaciół, Jezus dopełnił swego dzieła, dając zbawienie każdemu człowiekowi na ziemi. Sam tego dokonał, w swojej boskiej chwale. Do takiego Zbawiciela mogę przyjść bez lęku i opowiedzieć Mu o wszystkich moich

9 słabościach, bo wiem, że On sam mnie wywyższy do swojej chwały, gdyż taka jest Jego wola. Na koniec oprę głowę na piersi Jezusa i wsłucham się w rytm Jego serca, które bije miłością do mnie, słabego człowieka.

10 Wielka Środa Mt 26, Jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i rzekł: «Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam?» A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać. W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: «Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali spożywanie Paschy?» On odrzekł: «Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka i powiedzcie mu: Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie urządzam Paschę z moimi uczniami». Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę. Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu uczniami. A gdy jedli, rzekł: «Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was Mnie wyda». Bardzo tym zasmuceni, zaczęli pytać jeden przez drugiego: «Chyba nie ja, Panie?» On zaś odpowiedział: «Ten, który ze Mną rękę zanurzył w misie, ten Mnie wyda. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził». Wtedy Judasz, który miał Go wydać, rzekł: «Czyżbym ja, Rabbi?» Odpowiedział mu: «Tak, ty».

11 Rozważanie: Przylgnę do Jezusa z całą moją grzesznością 1. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać. Judasz postanowił zarobić na Jezusie. Od momentu powzięcia przez niego tej decyzji do rzeczywistej zdrady minęło kilka dni. Judasz miał czas, żeby się opamiętać. Nosząc w sobie zamiar sprzedania Mistrza, przebywał w Jego obecności: przygotowywał Mu Paschę i razem z Nim zasiadał do stołu. Dlaczego trzydzieści srebrników okazało się dla niego ważniejsze niż przyjaźń Jezusa? Czy czegoś mu brakowało, kiedy towarzyszył Chrystusowi w ostatnich latach? A ja? Czy mi czegoś brakuje, kiedy jestem blisko Jezusa? Dlaczego więc ciągle od Niego odchodzę, szukając zupełnie czegoś innego niż Jego obecność? Przecież On jest Bogiem. Czy cokolwiek na tym świecie jest w stanie mi Go zastąpić? 2. Czas mój jest bliski. Jezus wie doskonale, co Go czeka. Już nie będzie długo przebywał na ziemi w ludzkiej postaci. Jednak po męcie i śmierci zmartwychwstanie, by i mi otworzyć drogę do wieczności. Ja nie wiem, ile mi jeszcze zostało życia tu na ziemi. Czy mam świadomość, że ono może w każdej chwili się skończyć? Czy się tego boję, czy boję się śmierci? Czy raczej powierzam moje życie Bogu, ufając, że On uczyni wszystko, bym był szczęśliwy teraz, i w wieczności? 3. Chyba nie ja, Panie? Kiedy Jezus zapowiedział uczniom, że jeden z nich Go wyda, każdy zapewne pomyślał: ja bym nigdy czegoś takiego nie zrobił. Kiedy słyszę, że ktoś popełnia wyjątkowo naganny czyn, pewnie też nasuwa mi się podobna myśl: ja bym nigdy czegoś takiego nie zrobił. Ale czy na pewno? Skąd mogę wiedzieć, jak się zachowam w trudnej sytuacji? Nie mogę polegać na własnych siłach. Mogę jedynie powierzać Bogu moją słabość i prosić, by On sam był moją siłą.

12 Uklęknę teraz przed Jezusem i powiem Mu: Panie, Ty znasz moje serce, Ty wiesz, że jestem słaby i grzeszny. Przytul mnie mocno do swego serca i strzeż mnie, bym nigdy Ciebie nie zdradził.

13 Wielki Czwartek J 13, 1-15 Było to przed Świętem Paschy. Jezus, wiedząc, że nadeszła godzina Jego, by przeszedł z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował. W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty, syna Szymona, aby Go wydał, Jezus, wiedząc, że Ojciec oddał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie, wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło, nim się przepasał. Potem nalał wody do misy. I zaczął obmywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany. Podszedł więc do Szymona Piotra, a on rzekł do Niego: «Panie, Ty chcesz mi umyć nogi?» Jezus mu odpowiedział: «Tego, co Ja czynię, ty teraz nie rozumiesz, ale poznasz to później». Rzekł do Niego Piotr: «Nie, nigdy mi nie będziesz nóg umywał». Odpowiedział mu Jezus: «Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał udziału ze Mną». Rzekł do Niego Szymon Piotr: «Panie, nie tylko nogi moje, ale i ręce, i głowę!» Powiedział do niego Jezus: «Wykąpany potrzebuje tylko nogi sobie umyć, bo cały jest czysty. I wy jesteście czyści, ale nie wszyscy». Wiedział bowiem, kto Go wyda, dlatego powiedział: «Nie wszyscy jesteście czyści». A kiedy im umył nogi, przywdział szaty i znów zajął miejsce przy stole, rzekł do nich: «Czy rozumiecie, co wam uczyniłem? Wy Mnie nazywacie Nauczycielem i Panem, i dobrze mówicie, bo nim jestem. Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wy powinniście sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem».

14 Rozważanie: Gorąco pragnę Bożej miłości 1. Do końca ich umiłował. Jezus wie doskonale, co Go czeka: że Judasz Go wyda, że Piotr trzy razy się Go zaprze, że inni zasną, kiedy On będzie przeżywał trwogę konania, a potem całkiem od Niego uciekną, zostawiając Go samego na pastwę oprawców. Wie też, że Ojciec dał Mu wszystko w ręce i że od Boga wyszedł i do Boga idzie, i że ma władzę nad całym światem. A mimo tego zasiada z uczniami do wieczerzy i umywa im nogi, On, Bóg wszechmogący. W innym miejscu Jezus mówi: Gorąco pragnąłem spożyć Paschę z wami (Łk 22,15). Kiedy przyjdę dziś do kościoła, by przeżywać Mszę Wieczerzy Pańskiej, to uświadomię sobie, że to nie moja zasługa, że tu jestem, ale że to On, Jezus, przygotował tę ucztę dla mnie i zaprosił mnie na nią, bo mnie do końca umiłował. Postaram się przeżyć całe Triduum Paschalne właśnie z tą świadomością że Jezus mnie DO KOŃCA umiłował. Niech ta informacja będzie dla mnie najważniejsza w tym czasie. 2. Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał udziału ze Mną. Uczniowie nie rozumieją, dlaczego Jezus zdjął szaty, przepasał się prześcieradłem, nalał wody do misy i zaczął obmywać im nogi i wycierać je prześcieradłem, którym był przepasany. Kiedyś faryzeusze zarzucali Jezusowi, że Jego uczniowie nie szanują tradycji i nie myją sobie rąk przed jedzeniem (Mt 15,2). Umywając uczniom nogi, Jezus podkreśla, że nie tradycja ma znaczenie, że tylko On sam jest drogą wiodącą do zbawienia. Przestrzeganie praw i tradycji religijnych nie wystarczy, by mieć życie wieczne dopiero Jezus mnie oczyszcza z moich grzechów, podnosi i wprowadza do swego królestwa. Przychodzi do mnie, dotyka mnie i, przez swoją obecność w moim życiu, nadaje mi godność dziecka Bożego. W jaki sposób ja przeżywam Święta Paschalne? Co jest dla mnie najważniejsze w tym czasie? Tradycje, które na dobrą sprawę są tylko automatycznym przyzwyczajeniem i nic mi nie dają? Czy

15 Jezus, który umarł i żyje, i przychodzi, by mnie oczyścić, bym miał z Nim udział w niebie? Czy pragnę, by Syn Boży mnie obmył by usunął z mego życia wszystko, co mnie od Niego oddala? 3. Czy rozumiecie, co wam uczyniłem? Odchodząc do domu Ojca, Jezus przykazuje uczniom, by się wzajemnie miłowali. To jest najważniejsze przykazanie: kochać Boga i bliźnich. Chrystus daje też przykład, jak w praktyce ma wyglądać miłość bliźniego: mamy sobie nawzajem umywać nogi. To znacz, że mam nie unosić się gniewem na drugiego człowieka, nie żywić w sercu nienawiści, nie chować urazy, przebaczać winy, dawać drugą szansę, nie stawiać siebie na pierwszym miejscu. Skoro Jezus, Pan i Nauczyciel do końca mnie umiłował, to i ja mam od Niego uczyć się doskonałej miłości. Czy pragnę, by Chrystus był moim Nauczycielem miłości? Na koniec poproszę Jezusa, by pomógł mi wytrwać przy Nim przez całą Jego mękę, tak, bym mógł powitać Go z radością w poranek Zmartwychwstania.

16 Wielki Piątek J 18, 1 19, 42 Po wieczerzy Jezus wyszedł z uczniami swymi za potok Cedron. Był tam ogród, do którego wszedł On i Jego uczniowie. Także i Judasz, który Go wydał, znał to miejsce, bo Jezus i uczniowie Jego często się tam gromadzili. Judasz, otrzymawszy kohortę oraz strażników od arcykapłanów i faryzeuszów, przybył tam z latarniami, pochodniami i bronią. A Jezus, wiedząc o wszystkim, co miało na Niego przyjść, wyszedł naprzeciw i rzekł do nich: Kogo szukacie? Odpowiedzieli Mu: Jezusa z Nazaretu. Rzekł do nich Jezus: Ja jestem. Również i Judasz, który Go wydał, stał między nimi. Skoro więc Jezus rzekł do nich: Ja jestem, cofnęli się i upadli na ziemię. Powtórnie ich zapytał: Kogo szukacie? Oni zaś powiedzieli: Jezusa z Nazaretu. Jezus odrzekł: Powiedziałem wam, że Ja jestem. Jeżeli więc Mnie szukacie, pozwólcie tym odejść. Stało się tak, aby się wypełniło słowo, które wypowiedział: Nie utraciłem żadnego z tych, których Mi dałeś. Wówczas Szymon Piotr, który miał miecz, dobył go, uderzył sługę arcykapłana i odciął mu prawe ucho. A słudze było na imię Malchos. Na to rzekł Jezus do Piotra: Schowaj miecz do pochwy. Czyż nie mam wypić kielicha, który Mi podał Ojciec? Wówczas kohorta oraz trybun razem ze strażnikami żydowskimi pojmali Jezusa, związali Go i zaprowadzili najpierw do Annasza. Był on bowiem teściem Kajfasza, który owego roku pełnił urząd arcykapłański. Właśnie Kajfasz poradził Żydom, że lepiej jest, aby jeden człowiek zginął za naród. A szedł za Jezusem Szymon Piotr razem z innym uczniem. Uczeń ten był znany arcykapłanowi i dlatego wszedł za Jezusem na dziedziniec pałacu arcykapłana, natomiast Piotr zatrzymał się przed bramą, na zewnątrz. Wszedł więc ów drugi uczeń, znany arcykapłanowi, pomówił z odźwierną i wprowadził Piotra do środka. A służąca odźwierna rzekła do Piotra: Czy może i ty jesteś jednym spośród uczniów

17 tego człowieka? On odpowiedział: Nie jestem. A że było zimno, strażnicy i słudzy, rozpaliwszy ognisko, stali przy nim i grzali się. Wśród nich stał także Piotr i grzał się przy ogniu. Arcykapłan więc zapytał Jezusa o Jego uczniów i o Jego naukę. Jezus mu odpowiedział: Ja przemawiałem jawnie przed światem. Nauczałem zawsze w synagodze i w świątyni, gdzie się gromadzą wszyscy Żydzi. Potajemnie zaś nie nauczałem niczego. Dlaczego Mnie pytasz? Zapytaj tych, którzy słyszeli, co im mówiłem. Przecież oni wiedzą, co powiedziałem. Gdy to rzekł, jeden ze sług stojących obok spoliczkował Jezusa, mówiąc: Tak odpowiadasz arcykapłanowi? Odrzekł mu Jezus: Jeżeli źle powiedziałem, udowodnij, co było złego. A jeżeli dobrze, to dlaczego Mnie bijesz? Następnie Annasz wysłał Go związanego do arcykapłana Kajfasza. A Szymon Piotr stał i grzał się przy ogniu. Powiedzieli wówczas do niego: Czy i ty nie jesteś jednym z Jego uczniów? On zaprzeczył, mówiąc: Nie jestem. Jeden ze sług arcykapłana, krewny tego, któremu Piotr odciął ucho, rzekł: Czyż nie ciebie widziałem razem z Nim w ogrodzie? Piotr znowu zaprzeczył i zaraz zapiał kogut. Od Kajfasza zaprowadzili Jezusa do pretorium. A było to wczesnym rankiem. Oni sami jednak nie weszli do pretorium, aby się nie skalać i móc spożyć Paschę. Dlatego Piłat wyszedł do nich na zewnątrz i rzekł: Jaką skargę wnosicie przeciwko temu człowiekowi? W odpowiedzi rzekli do niego: Gdyby to nie był złoczyńca, nie wydalibyśmy Go tobie. Piłat więc rzekł do nich: Weźcie Go sobie i osądźcie według swojego prawa. Odpowiedzieli mu Żydzi: Nam nie wolno nikogo zabić. Tak miało się spełnić słowo Jezusa, w którym zapowiedział, jaką śmiercią miał umrzeć. Wtedy Piłat powtórnie wszedł do pretorium, a przywoławszy Jezusa, rzekł do Niego: Czy Ty jesteś Królem żydowskim? Jezus odpowiedział: Czy to mówisz od siebie, czy też inni powiedzieli ci o Mnie? Piłat odparł: Czy ja jestem Żydem? Naród Twój i arcykapłani wydali mi Ciebie. Co uczyniłeś? Odpowiedział Jezus: Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi

18 biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd. Piłat zatem powiedział do Niego: A więc jesteś królem? Odpowiedział Jezus: Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu. Rzekł do Niego Piłat: Cóż to jest prawda? To powiedziawszy, wyszedł ponownie do Żydów i rzekł do nich: Ja nie znajduję w Nim żadnej winy. Jest zaś u was zwyczaj, że na Paschę uwalniam wam jednego więźnia. Czy zatem chcecie, abym wam uwolnił Króla żydowskiego? Oni zaś powtórnie zawołali: Nie tego, lecz Barabasza! A Barabasz był rozbójnikiem. Wówczas Piłat zabrał Jezusa i kazał Go ubiczować. A żołnierze, uplótłszy koronę z cierni, włożyli Mu ją na głowę i okryli Go płaszczem purpurowym. Potem podchodzili do Niego i mówili: Witaj, Królu żydowski! I policzkowali Go. A Piłat ponownie wyszedł na zewnątrz i przemówił do nich: Oto wyprowadzam Go wam na zewnątrz, abyście poznali, że ja nie znajduję w Nim żadnej winy. Jezus więc wyszedł na zewnątrz w koronie cierniowej i płaszczu purpurowym. Piłat rzekł do nich: Oto Człowiek. Gdy Go ujrzeli arcykapłani i słudzy, zawołali: Ukrzyżuj! Ukrzyżuj! Rzekł do nich Piłat: Zabierzcie Go i sami ukrzyżujcie! Ja bowiem nie znajduję w Nim winy. Odpowiedzieli mu Żydzi: My mamy Prawo, a według Prawa powinien On umrzeć, bo sam siebie uczynił Synem Bożym. Gdy Piłat usłyszał te słowa, jeszcze bardziej się uląkł. Wszedł znów do pretorium i zapytał Jezusa: Skąd Ty jesteś? Jezus jednak nie dał mu odpowiedzi. Rzekł więc Piłat do Niego: Nie chcesz ze mną mówić? Czy nie wiesz, że mam władzę uwolnić Ciebie i mam władzę Ciebie ukrzyżować? Jezus odpowiedział: Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną, gdyby ci jej nie dano z góry. Dlatego większy grzech ma ten, który Mnie wydał tobie. Odtąd Piłat usiłował Go uwolnić. Żydzi jednak zawołali: Jeżeli Go uwolnisz, nie jesteś przyjacielem cezara. Każdy, kto się czyni królem, sprzeciwia się cezarowi.

19 Gdy więc Piłat usłyszał te słowa, wyprowadził Jezusa na zewnątrz i zasiadł na trybunale, na miejscu zwanym Lithostrotos, po hebrajsku Gabbata. Był to dzień Przygotowania Paschy, około godziny szóstej. I rzekł do Żydów: Oto wasz król! A oni krzyczeli: Precz! Precz! Ukrzyżuj Go! Piłat powiedział do nich: Czyż króla waszego mam ukrzyżować? Odpowiedzieli arcykapłani: Poza cezarem nie mamy króla. Wtedy więc wydał Go im, aby Go ukrzyżowano. Zabrali zatem Jezusa. A On sam, dźwigając krzyż, wyszedł na miejsce zwane Miejscem Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota. Tam Go ukrzyżowano, a z Nim dwóch innych, z jednej i drugiej strony, pośrodku zaś Jezusa. Wypisał też Piłat tytuł winy i kazał go umieścić na krzyżu. A było napisane: Jezus Nazarejczyk, Król żydowski. Napis ten czytało wielu Żydów, ponieważ miejsce, gdzie ukrzyżowano Jezusa, było blisko miasta. A było napisane w języku hebrajskim, łacińskim i greckim. Arcykapłani żydowscy mówili do Piłata: Nie pisz: Król żydowski, ale że On powiedział: Jestem Królem żydowskim. Odparł Piłat: Com napisał, napisałem. Żołnierze zaś, gdy ukrzyżowali Jezusa, wzięli Jego szaty i podzielili na cztery części, dla każdego żołnierza jedna część; wzięli także tunikę. Tunika zaś nie była szyta, ale cała tkana od góry do dołu. Mówili więc między sobą: Nie rozdzierajmy jej, ale rzućmy o nią losy, do kogo ma należeć. Tak miały się wypełnić słowa Pisma: Podzielili między siebie szaty moje, a o moją suknię rzucili losy. To właśnie uczynili żołnierze. A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: Niewiasto, oto syn Twój. Następnie rzekł do ucznia: Oto Matka twoja. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie. Potem Jezus, świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: Pragnę. Stało tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę

20 nasączoną octem i do ust Mu podano. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: Dokonało się! I skłoniwszy głowę, oddał ducha. Ponieważ był to dzień Przygotowania, aby zatem ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat ów bowiem dzień szabatu był wielkim świętem Żydzi prosili Piłata, żeby ukrzyżowanym połamano golenie i usunięto ich ciała. Przyszli więc żołnierze i połamali golenie tak pierwszemu, jak i drugiemu, którzy z Nim byli ukrzyżowani. Lecz gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok, a natychmiast wypłynęła krew i woda. Zaświadczył to ten, który widział, a świadectwo jego jest prawdziwe. On wie, że mówi prawdę, abyście i wy wierzyli. Stało się to bowiem, aby się wypełniło Pismo: Kość jego nie będzie złamana. I znowu w innym miejscu mówi Pismo: Będą patrzeć na Tego, którego przebili. Potem Józef z Arymatei, który był uczniem Jezusa, lecz krył się z tym z obawy przed Żydami, poprosił Piłata, aby mógł zabrać ciało Jezusa. A Piłat zezwolił. Poszedł więc i zabrał Jego ciało. Przybył również i Nikodem, ten, który po raz pierwszy przyszedł do Jezusa nocą, i przyniósł około stu funtów mieszaniny mirry i aloesu. Zabrali więc ciało Jezusa i owinęli je w płótna razem z wonnościami, stosownie do żydowskiego sposobu grzebania. A w miejscu, gdzie Go ukrzyżowano, był ogród, w ogrodzie zaś nowy grób, w którym jeszcze nie złożono nikogo. Tam to więc, ze względu na żydowski dzień Przygotowania, złożono Jezusa, bo grób znajdował się w pobliżu.

21 Rozważanie: Stanę u stóp Jezusowego krzyża 1. A Jezus, wiedząc o wszystkim, co miało na Niego przyjść, wyszedł naprzeciw i rzekł do nich: Kogo szukacie? Na początku Janowej Ewangelii Jezus zadaje podobne pytanie swoim późniejszym Apostołom: Czego szukacie? (J 1,38). Tyle tylko, że to pierwsze pytanie prowadzi do życia, a drugie do śmierci. Uczniowie szukali Jezusa, gdyż chcieli Go poznać i być z Nim. Kohorta i strażnicy zaś szukali Go, by Go zabić. A ja, po której stronie stoję? Czy wybieram życie, czy śmierć? Czy szukam Jezusa, który jest życiem i dawcą życia, czy raczej zajmuje mnie to, co daje mi chwilowe zadowolenie, ale jest nietrwałe i zbawić mnie nie może? Czy w ogóle w moim życiu szukam Jezusa? 2. Ja przemawiałem jawnie przed światem. Jezus wie, że Jego oskarżyciele nie mają Mu nic do zarzucenia. On zawsze postępował w światłości i prawdzie. Jego tak zawsze było tak, a nie nie. Nigdy nie krył się ze swoją nauką i postępowaniem. Ja też nie mogę się usprawiedliwiać, że czegoś nie wiedziałem. Mam dostęp do całej wiedzy, jaka mi jest potrzebna, by uwierzyć w Jezusa i pójść za Nim. To tylko mój wolny wybór czy otworzę uszy i serce na Jago nauczanie, czy będę udawał przed sobą samym że Jezus nic co do mnie nie mówi. Czy mam odwagę stanąć teraz u stóp Jezusowego krzyża i wsłuchać się w słowa, które On z krzyża kieruje osobiście do mnie? 3. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu. Jezus kieruje te słowa do Piłata, który zupełne nie rozumie ich znaczenia. Usprawiedliwia się, że nie jest Żydem i nie chce mieszać się w sprawę Jezusa. Najchętniej by się Go pozbył. A jednak Jezus przyszedł na świat po to, by dać świadectwo prawdzie. I tego świadectwa nie można zagłuszyć tylko On jest życiem i tylko w Nim jest moje

22 życie. To jest prawda i nic nie jest w stanie tego zmienić. Czy ja słucham głosu Jezusa, bez zniekształcania go? Czy słucham całej prawdy, którą On mi głosi, czy raczej dopasowuję ją do siebie? Czy przyjmuję wszystkie słowa Jezusa takimi, jakie one są, nawet jeśli są dla mnie trudne, czy raczej interpretuję je tak, jak mi wygodniej? Piłat pyta Jezusa: Cóż to jest prawda? Czy dla mnie Jezus jest całą, jedyną i niepodważalną prawdą? Dzisiaj jest bardzo ważny dzień. Zostawię dziś wszystkie moje sprawy, by stanąć u stóp Jezusowego krzyża, by przy Nim trwać, by słuchać, co On do mnie chce powiedzieć w tym szczególnym dniu.

23 Wigilia Paschalna Mt 28, 1-10 Po upływie szabatu, o świcie pierwszego dnia tygodnia przyszła Maria Magdalena i druga Maria obejrzeć grób. A oto nastąpiło wielkie trzęsienie ziemi. Albowiem anioł Pański zstąpił z nieba, podszedł, odsunął kamień i usiadł na nim. Postać jego jaśniała jak błyskawica, a szaty jego były białe jak śnieg. Ze strachu przed nim zadrżeli strażnicy i stali się jakby martwi. Anioł zaś przemówił do niewiast: «Wy się nie bójcie! Gdyż wiem, że szukacie Jezusa Ukrzyżowanego. Nie ma Go tu, bo zmartwychwstał, jak zapowiedział. Przyjdźcie, zobaczcie miejsce, gdzie leżał. A idźcie szybko i powiedzcie Jego uczniom: Powstał z martwych i oto udaje się przed wami do Galilei. Tam Go ujrzycie. Oto, co wam powiedziałem». Pośpiesznie więc oddaliły się od grobu, z bojaźnią i wielką radością, i pobiegły oznajmić to Jego uczniom. A oto Jezus stanął przed nimi, mówiąc: «Witajcie!» One podeszły do Niego, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon. A Jezus rzekł do nich: «Nie bójcie się! Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech udadzą się do Galilei, tam Mnie zobaczą».

24 Rozważanie: Oddam moje lęki Jezusowi 1. Wy się nie bójcie. Spróbuję sobie wyobrazić, co działo się w sercach kobiet, które przyszły obejrzeć grób. Tylko co, na ich oczach, w okrutnych męczarniach umarł ich umiłowany Mistrz, z którym związały całe swoje życie. Ale to nie koniec dramatycznych wydarzeń. Kiedy przyszły obejrzeć Jego grób, nagle nastąpiło WIELKIE trzęsienie ziemi, a przy grobie pojawił się anioł, odsunął kamień i usiadł na nim. Strażnicy, żołnierze przyzwyczajeni przecież do najróżniejszych widoków, zamarli ze strachu. To co te dwie biedne kobiety miały czuć? Jak miały się nie wystraszyć? A jednak anioł je uspokaja, a jego mowa wypełnia serca niewiast WIELKĄ radością. A co jest w moim sercu teraz, kiedy oczekuję na zmartwychwstanie Jezusa? Radość, czy lęk? Jaka jest moja sytuacja życiowa? Czy jest coś, co mnie teraz wypełnia cierpieniem, strachem? Jezus Zmartwychwstały chce do mnie przyjść, chce stać się częścią mego życia, chce mi pomóc stawiać czoło wszystkim trudnym sytuacjom. Czy pragnę oddać Mu moje lęki, tak, bym nie musiał iść przez życie sam, ale razem ze Zmartwychwstałym? 2. Zmartwychwstał, jak zapowiedział. Bóg nawet z największego zła potrafi wyprowadzić dobro. I to okrutne, niewyobrażalne cierpienie swego Syna umiłowanego też przemienił w najpiękniejsze dobro: życie wieczne dla wszystkich, którzy tego pragną. W moim życiu też dzieją się różne złe rzeczy, zawinione przeze mnie czy przez innych, albo w ogóle niezależne od nikogo. Jak sobie z nimi radzę? Czy oddaję je Jezusowi, prosząc, by wszystko, co jest złe, przemienił w dobro? Czy wierzę, że On ma taką moc, by sprawić, że nawet po najciemniejszej nocy nastanie poranek jasny, czysty i dobry, jak poranek Jego Zmartwychwstania? Czy gorąco w to ufam, wtedy właśnie, kiedy wydaje się, że wszystko mi się wali?

25 3. Witajcie! Kobiety biegną, by opowiedzieć innym o tym, czego były świadkami. Wtedy staje przed nimi Jezus i mówi: Witajcie! Czy to nie był najcudowniejszy, najszczęśliwszy moment w ich życiu? Czy to nie było najpiękniejsze powitanie, jakie kiedykolwiek usłyszały? Do mnie też przyjdzie dziś Zmartwychwstały. Będę więc z wielką radością czekał na Jego Witaj, które wypowie osobiście do mnie. Bo dla mnie też On zmartwychwstał, z miłości do mnie. Oddam więc Jezusowi wszystko, co mnie napełnia w tej chwili smutkiem, wszystko, czego się boję, tak, by moje serce wypełniła radość poranka Zmartwychwstania.

26 Niedziela Wielkanocna J 20, 1-9 Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus miłował, i rzekła do nich: «Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono». Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych.

27 Komentarz Kontekst: Dwa ostatnie rozdziały Ewangelii św. Jana to relacja z odkrycia pustego grobu i opis objawień Zmartwychwstałego Jezusa, najpierw w Jerozolimie, a następnie nad brzegiem Jeziora Galilejskiego. Omawiany fragment to pierwsze zderzenie się z prawdą o pustym grobie wczesnym rankiem, pierwszego dnia tygodnia. 1. Werset 1. wskazuje na relację pomiędzy żydowskim szabatem a chrześcijańską niedzielą (Dzień Pański). Widać to na przykładzie relacji między stworzeniem i zbawieniem. Oznaczenie czasu ukazania się Zmartwychwstałego nawiązujące do pierwszego dnia stworzenia oznacza, że zmartwychwstanie jest ustawione pod znakiem stworzenia. U Jana nie chodzi o nowe stworzenie, lecz o stworzenie ostatecznie zrealizowane. Stwarzając świat, Bóg miał na względzie zmartwychwstanie swojego Syna. I odwrotnie, zmartwychwstanie Chrystusa niesie dopełnienie stworzenia, jako zbawienie. Przy stworzeniu Duch unosi się nad wodami (Rdz 1,2). Teraz udziela się On jako dar, żeby grzech był odpuszczony (Mędala). 2. Pusty grób nie dla wszystkich musi oznaczać zmartwychwstanie Jezusa. Sama Maria Magdalena początkowo nie łączy wcale pustego grobu ze zmartwychwstaniem. Mówi do uczniów: Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono. Arcykapłani próbowali rozpowszechnić wręcz plotkę, że pusty grób był efektem ingerencji apostołów. Oto co nakazali głosić żołnierzom pełniącym wartę przy grobie: Rozpowiadajcie tak: Jego uczniowie przyszli w nocy i wykradli Go, gdyśmy spali (Mt 28,13). Odmienną intuicję miał z kolei uczeń, którego Jezus miłował. Kiedy wszedł do grobu, to ujrzał i uwierzył. Użyty tu ze słownika Janowego czasownik horao (dostrzegam) oznacza widzenie przez wiarę. Stąd niektórzy przypisują mu wiarę

28 w zmartwychwstanie na podstawie faktu pustego grobu. Przez odniesienie do Pisma (20,9) ta wiara zostaje pogłębiona. 3. Nadzwyczajna jest rola, jaką odgrywa w tej historii miłość. To Maria, która kochała Jezusa tak bardzo, była tą, która pierwsza przyszła do grobu. To Jan, uczeń, którego Jezus miłował i który miłował Jezusa, był tym, który pierwszy uwierzył w zmartwychwstanie. Jest to wielkim przywilejem Jana być pierwszym człowiekiem, który zrozumiał i uwierzył. Miłość dała mu oczy do czytania znaków i rozum do pojmowania (Barclay).

29 Rozważanie: Otworzę szeroko drzwi mego serca na radość Poranka Zmartwychwstania 1. Wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno. Maria Magdalena towarzyszyła Jezusowi do ostatnich chwil Jego ziemskiego życia. Musiała też być przy Jego pogrzebie, skoro wiedziała, gdzie znaleźć grób, mimo że jeszcze było ciemno. Ona, w odróżnieniu od uczniów, wyszła, poszła do swego Pana, choć spodziewała się znaleźć tylko Jego martwe ciało. Czy ja, w kryzysowych chwilach, kiedy wydaje mi się, że już wszystko stracone, wciąż jednak pokładam nadzieję w moim Panu i Mistrzu, że mnie nie opuści, że ocali moje życie? 2. Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Świadectwo Marii Magdaleny zachęciło dwóch uczniów do wyjścia z ukrycia. Tak ich poruszyły słowa kobiety o pustym grobie, że biegli, aby jak najszybciej przekonać się czy to prawda, co ona mówi. Gdyby nie Maria Magdalena, może jeszcze długo nie dowiedzieliby się o Zmartwychwstaniu. Czy ja potrafię innym głosić Dobrą Nowinę? Dobrą to znaczy o tym, że Jezus kocha i zbawia, każdego człowieka. Czy staram się tak rozmawiać z innymi, by przeze mnie przemawiała dobroć i miłosierdzie Chrystusa, dla którego najważniejsze jest, by każdy człowiek mógł dostąpić radości życia wiecznego? Czy w ten sposób rozumiem moje bycie Chrześcijaninem wyznawcą Chrystusa, że mam innych do Niego pociągać, a nie odstraszać od Niego? 3. Ujrzał i uwierzył. Wyobrażę sobie, jak przybiegam do grobu razem z Piotrem i Janem. Wchodzę do środka i widzę płótna i chustę, poplamione zaschniętą krwią. Jezusa jednak tam nie ma. W tym momencie dociera do mnie to, w co może nie ośmielałem się wierzyć: Syn Boży zmartwychwstał. Prawdziwie. Wezmę głęboki

30 oddech i pozwolę, by radość i tryumf ostatecznego zwycięstwa nad śmiercią wypełniły moje serce, moje ciało, moje życie. Czy może mi się stać coś złego, skoro On pokonał śmierć i dla mnie także otworzył bramy raju? Na koniec zawołam z radością i mocą: Alleluja! I będę bez ograniczeń i bez skrępowania czerpał z radości, jaką dzisiaj Pan daje całemu światu.