ZASADY PROGRAMOWANIA STRUKTURALNEGO ( ZAP - zima 2015 ) prof. nzw. dr hab. inż. Barbara Putz

Transkrypt

1 POLITECHNIKA WARSZAWSKA Instytut Automatyki i Robotyki ZASADY PROGRAMOWANIA STRUKTURALNEGO ( ZAP - zima 2015 ) prof. nzw. dr hab. inż. Barbara Putz pok. 306 Język programowania: C/C++ Środowisko programowania: Qt Creator Wykład 1 : Podstawowe pojęcia, proste programy, instrukcje warunkowe

2 Informacje organizacyjne 2 ZASADY PROGRAMOWANIA STRUKTURALNEGO TYGODNIOWY WYMIAR ZAJĘĆ Rok ak. Semestr W L P ECTS 2015/2016 I 1 E /2016 II Program, regulamin i harmonogram zajęć, literatura, prezentacje do wykładu: na witrynie przedmiotu ZAP w systemie komunikacji ze studentami (SKS) - tam też będą zamieszczane oceny z zajęć laboratoryjnych i egzaminu: (wejście przez login i hasło, które każdy student otrzyma w mailu). Tymczasowo niniejsza prezentacja jest pod adresem:

3 Zespół prowadzący zajęcia 3 nr pokoju dr inż. Anna Sztyber 339 dr inż. Marcin Stachura 341 mgr inż. Łukasz Chechliński 30 mgr inż. Bartłomiej Fajdek 341 mgr inż. Jan Klimaszewski 307 mgr inż. Maciej Przybylski 307 mgr inż. Kornel Rostek 339 Bliższe dane (godziny konsultacji, ) na stronie Instytutu Automatyki i Robotyki:

4 Efekty kształcenia 4 1. WIEDZA: uporządkowana wiedza ogólna obejmująca: kluczowe zagadnienia z zakresu konstrukcji języka strukturalnego i programowania strukturalnego w języku C/C++ zagadnienia konstruowania algorytmów dla prostych zadań przetwarzania danych klasyfikację algorytmów i dobór struktur danych 2. UMIEJĘTNOŚCI: praktyczna umiejętność opracowania algorytmu i wynikającego stąd programu strukturalnego w języku C/C++ (z wykorzystaniem struktur dynamicznych włącznie) dla prostego zadania programistycznego praktyczną umiejętność napisania i uruchomienia w trakcie 45 min. zajęć programu w środowisku C/C++ na podstawie otrzymanego zadania umiejętność posługiwania się kompilatorem i debuggerem 3. KOMPETENCJE SPOŁECZNE: nawyk ustawicznego kształcenia się i wyszukiwania nowych informacji, aby radzić sobie z rozwiązywaniem nowych, nietypowych zadań. Szczegółowy program wykładów, bibliografia za tydzień

5 Weryfikacja efektów kształcenia 5 1. ZALICZENIE ĆWICZEŃ LABORATORYJNYCH: 2 sprawdziany złożone z części teoretycznej (2 zadania do opracowania w rękopisie) i praktycznej (1 zadanie do uruchomienia w postaci programu na komputerze) każda część do napisania na jednej godzinie zajęć, oceniana w skali 0-6 pkt, max. 2 pkt dodatkowe za aktywność na zajęciach. sprawdzian nr 1: listopada, sprawdzian nr 2: stycznia sprawdzian poprawkowy: 26stycznia 1 lutego (tylko dla 1 części teor. i 1 prakt.) warunek zaliczenia ćwiczeń i dopuszczenia do egzaminu: min. 6 pkt z każdego sprawdzianu (na 12 możliwych). 2. EGZAMIN: część zadaniowa (18 pkt ) - opracowanie w rękopisie kilku zadań wymagających napisania funkcji lub całych programów, czas trwania: 60 minut część testowa (8 pkt) 8 pytań jednokrotnego wyboru z zakresu algorytmów i struktur danych, czas trwania: 5 minut warunek zdania egzaminu: uzyskanie min. 13 pkt łącznie z obu części egzaminu. możliwość zwolnienia z pisemnej części egzaminu: min. 11 pkt z każdego sprawdzianu, min. 23 pkt łącznie. SZCZEGÓŁY: REGULAMIN ZAJĘĆ w SKS, tymczasem:

6 Programowanie 6 PROBLEM ALGORYTM PROGRAM Algorytmizacja Kodowanie Założony cel zajęć: Nabycie umiejętności algorytmizacji różnorodnych problemów Nabycie umiejętności kodowania algorytmów z wykorzystaniem języka wysokiego poziomu

7 Kompilacja i wykonanie programu 7 Błędy kompilacji jeśli kompilator nie rozumie programu źródłowego. Błędy wykonania programu jeśli program po kompilacji nie daje się wykonać. Błędy logiczne jeśli program wykonuje się nieprawidłowo.

8 Prezentacja algorytmu w postaci sieci działań 8 Algorytmy przedstawiane są z różnym stopniem szczegółowości. Najczęściej stosuje się: opis słowny lub sieci działań (schematy blokowe). Symbole graficzne do budowy sieci działań Przykład: Początek Koniec Oznaczenie początku, końca sieci działań 5 5 Łączniki dzielące sieć działań na fragmenty Realizacja operacji Opis realizowanej w algorytmie czynności Tak Warunek prawdziwy? Nie Rozgałęzienie - przejście do części algorytmu wynikającej ze spełnienia warunku czytaj a, b, c pisz a, b, c Odpowiednio: wczytanie lub wydrukowanie wartości: a, b, c

9 Program w C/C++ 9 STRUKTURA PROGRAMU # include <iostream> dołączanie plików nagłówkowych bibliotek... using namespace std; // udostępnienie nazw ze standardowych bibliotek // po znakach // wpisujemy komentarze ignorowane przez kompilator int main ( ) { definicje, deklaracje i instrukcje return 0; } funkcja main (główna) - musi być w programie... inne funkcje - niekoniecznie SŁOWA KLUCZOWE: ciąg znaków o ściśle określonym znaczeniu; np. (tych będziemy używać): bool break case char const continue do extern false float for goto if int namespace new not or return short sizeof struct switch true using void while SYMBOLE SPECJALNE: jednoznakowe: + - * / = < > ( ) [ ] { }., ; : ' ^ % ~ dwuznakowe (dwa znaki traktowane jako całość):!= <= >= == && itd.

10 Przykłady programów 10 1) Najprostszy program: int main ( ) { return 0; } To samo w innej konwencji zapisu nawiasów klamrowych: int main ( ) { return 0; } 2) Wczytać dwie wartości i wydrukować większą z nich: # include <iostream> // dołączamy bibliotekę wejścia-wyjścia using namespace std; // standardowy początek programu int main ( ) { double x, y; // definicje zmiennych rzeczywistych x i y cin >> x >> y; // wczytywanie zmiennych x i y if (x > y) // jeśli x>y cout << x; // wydrukuj x // w przeciwnym razie cout << y; // wydrukuj y return 0; } 3) Wczytać imię i numer grupy, a następnie wydrukować powitanie: #include <iostream> using namespace std; int main ( ) { int nrgrupy; string imie; // definicje zmiennych: całkowitej (int) i napisowej (string) cout << "Podaj imie: \n"; // drukowanie tekstu zapraszającego do pisania i przejście do nowej linii (\n) cin >> imie; // wczytywanie tekstu napisanego przez użytkownika cout << "Podaj numer grupy: " ; // drukowanie tekstu zapraszającego do pisania cin >> nrgrupy; // wczytywanie liczby napisanej przez użytkownika cout << "Witaj " << imie << " w grupie " << nrgrupy << "!" << endl; // drukowanie powitania return 0; // i przejście do nowej linii (endl) }

11 Środowisko programowania 11 Na zajęciach laboratoryjnych obowiązuje: środowisko programowania Qt Creator z biblioteki Qt w wersji (z roku 2013) biblioteka wieloplatformowa, bezpłatna, typu open source, z kompilatorem MinGW4.7, qt-windows-opensource mingw47_32-x86-offline.exe, do pobrania ze strony: Zmiana wersji językowej: Narzędzia>Opcje>Środowisko>Język Można też używać wersji najnowszej 5.5.0, do pobrania stąd: Tworzymy tylko aplikacje konsolowe: Sesje i projekty > Utwórz projekt > Projekt nieużywający Qt > Zwykły projekt C++ Tymczasowo wprowadzenie do obsługi Qt Creator jest pod adresem:

12 Szkielety aplikacji konsolowych w Qt Creator 12 Szkielet nowego programu po wykonaniu Utwórz projekt > Projekt nieużywający Qt > Zwykły projekt C++ Tu dołączamy ew. inne biblioteki Tę całą linię możemy usunąć A zamiast niej wpisujemy tutaj własne definicje i instrukcje Okno wynikowe - po wykonaniu Uruchom : Ctrl-R albo Wynik działania programu (Naci w polskiej wersji językowej skrót od: Naciśnij Enter, aby zamknąć to okno)

13 Zmienne, ich typy i nazwy 13 Zmienną nazywa się daną mogącą przyjmować różne wartości. Każda zmienna występująca w programie ma swoją nazwę i musi mieć określony typ Najprostsze typy zmiennych: całkowite (int) rzeczywiste (double) znakowe (char) 'a' 'A' '?' napisowe (string) "Wcisnij jakis klawisz" "Napisz swoje imie" Nazwa zmiennej Dowolny ciąg liter i cyfr zaczynający się od litery (tylko litery alfabetu łacińskiego). Znak podkreślenia jest traktowany jak litera. Małe i duże litery są rozróżniane. Nazwy zmiennych muszą się różnić od słów kluczowych. Nazwy poprawne: a A4 a4 _A4 liczbapunktow przyklad_1 NowyTyp Nazwy błędne: 5gr przykład_1 przyklad-1 a+b a[4] Wszystkie zmienne występujące w programie muszą być zdefiniowane przed ich pierwszym użyciem.

14 Definiowanie zmiennych 14 Definicja zmiennej Informuje o typie zmiennej i przydziela na nią pamięć. Najpierw podaje się typ, a potem wymienia nazwy wszystkich zmiennych tego typu. Definicja zmiennych typ zmienna1, zmienna2,...; Zmienne mogą być definiowane w dowolnym miejscu, jak tylko zajdzie potrzeba ich wykorzystania. Definicja zmiennej może być nawet wpleciona w instrukcje, np. połączona z instrukcją przypisania wartości początkowej (to jest zalecane - przykłady dalej). Przykład definicji zmiennych prostych : int i,j,k; double x1,x2,y1,y2 ; char znak_wczytany, znakwczytany; string nazwa_pliku, nazwapliku, filename; zalecany styl nazwy zmiennych zaczynać z małej litery styl1 styl2 Przykładowy zalecany styl programowania:

15 Wyrażenia arytmetyczne 15 Wyrażenia - zapis tworzony z wykorzystaniem stałych, zmiennych, funkcji i łączących je operatorów i nawiasów okrągłych. OPERATORY ARYTMETYCZNE + - * / % dodawanie odejmowanie mnożenie dzielenie reszta z dzielenia (modulo) lub plus lub minus jednoargumentowy jednoargumentowy Resztę z dzielenia można wyznaczyć tylko dla argumentów całkowitych: 5%2 czyli 1 (reszta z dzielenia 5 przez 2=1) 6%3 czyli 0 PRIORYTET OPERATORÓW - wewnątrz jednej pary nawiasów okrągłych 1. jednoargumentowy + oraz - (symbol liczby dodatniej oraz ujemnej) 2. * / % (dodawanie i odejmowanie) Przykłady: b -b / 2*a oznacza a -b / (2*a) 2 -b / 2 / a oznaczają Wyrażenie z dwoma jednoargumentowymi minusami -5+3*-8 daje wynik -29, bo kolejność obliczeń odpowiada wyrażeniu (-5) + (3* (-8)) b 2a UWAGA: W sytuacjach wątpliwych najpewniejszym sposobem jest używanie nawiasów okrągłych.

16 Konwersja typów 16 Dzielenie można wykonać dla różnych typów argumentów. W razie potrzeby kompilator dokonuje niejawnej konwersji typów, np. zamienia liczbę rzeczywistą na całkowitą, obcinając ją. UWAGA: dzielenie dwóch liczb całkowitych daje wynik całkowity (!!) powstały przez obcięcie części ułamkowej wyniku dzielenia: 8/3 = /3 = /3 = /3 = Operatory rzutowania postaci: typ (nazwa zmiennej) lub: (typ) nazwa zmiennej służą do jawnej konwersji typów, np. double(x) zamienia dowolny typ zmiennej x na typ double. To samo wykona się dla (double)x. Dzięki temu np. możemy policzyć dokładnie iloraz x/y w przypadku, gdy x i y są typu int, pisząc: double(x)/y albo (double)x/y Można napisać też po prostu: x*1.0/y Ale uwaga: nie wolno napisać tak: double(x/y), to niczego nie zmienia!

17 Instrukcje 17 INSTRUKCJE - polecenia dla komputera - zmuszają go do przetwarzania danych podczas procesu obliczeniowego. UWAGA: w C++ każda instrukcja kończy się średnikiem. Na początek: instrukcja pisania instrukcja czytania instrukcja przypisania instrukcja złożona instrukcja warunkowa

18 Instrukcja pisania (drukowania) 18 Instrukcja drukowania wyników Służy do wyprowadzania wyników (wartości wyrażeń) na standardowe urządzenia wyjściowe komputera (domyślnie na konsolę, czyli monitor ). Wymaga dołączenia pliku nagłówkowego biblioteki iostream (mamy to gotowe w szkielecie Qt): #include <iostream>... cout << wyrażenie1 << wyrażenie2...; W rzeczywistości cout jest obiektem tzw. klas strumieni wejścia-wyjścia, zaś << operatorem, ale dla uproszczenia będziemy mówili o instrukcji drukowania. Funkcja endl oznacza przejście do nowej linii i jest równoważna wstawieniu \n do napisu: cout << " napisz swoje imie " << endl; cout << " napisz swoje imie \n" ; Np.: cout <<34 <<x << y+5; cout << endl; cout << " Wynik = " << x+2*y <<endl;

19 Instrukcja czytania 19 Instrukcja czytania danych Służy do wprowadzania danych (nadawania wartości zmiennym) ze standardowego urządzenia wejściowego komputera (domyślnie z konsoli, czyli klawiatury ). #include <iostream> //... cin >> zmienna1 >>zmienna2...; // UWAGA: // Tu muszą być pojedyncze zmienne, a nie całe wyrażenia! Np.: cin >> x; cin >> y; cin >> x >> y; cin >> znak; równoważne

20 Instrukcja przypisania 20 INSTRUKCJA PRZYPISANIA ( podstawienia ) Służy do nadawania zmiennej nowej wartości: ZMIENNA = WYRAŻENIE ; // ta zmienna powinna być wcześniej zdefiniowana lub: typ ZMIENNA = WYRAŻENIE ; // a tu definiujemy zmienną i nadajemy wartość początkową Typ zmiennej i wyrażenia nie muszą się zgadzać. Np. w przypadku podstawienia wartości rzeczywistej pod zmienną całkowitą następuje obcięcie części ułamkowej - jest to niejawna konwersja typów (niezalecane!) int k = -10.6; // k będzie równe -10 int k = int (-10.6); // k będzie równe -10 zalecany styl jawna konwersja typów Przykłady instrukcji przypisania: k = 3; x = k - 4.5; k = k+1; // zwiększ wartość k o 1 double y = 2.5*(x+3)/2; z = a ; imie = "Witold ";

21 Instrukcja złożona 21 INSTRUKCJA ZŁOŻONA (inaczej: blokowa, grupująca) Tworzy z ciągu instrukcji jedną. Można używać jej wszędzie tam, gdzie wolno zastosować tylko jedną instrukcję. { ciąg instrukcji } ciąg instrukcji - instrukcje zakończone średnikami, wykonywane w kolejności zapisania. Przykład instrukcji złożonej: { suma=suma+x; ile=ile+1; } UWAGA: Instrukcja złożona kończy się klamrą, dodatkowy średnik za klamrą nie jest konieczny (ale nie jest błędem).

22 Instrukcje warunkowe - wprowadzenie 22 Instrukcja if Instrukcja if- if (serce) na_niebiesko ; if (a<0) cout << ujemna ; if (serce) na_niebiesko ; na_czerwono ; if (a<0) cout << ujemna ; cout << nieujemna ;

23 Instrukcja warunkowa if 23 Instrukcja warunkowa uzależnia wykonanie instrukcji w programie od spełnienia lub niespełnienia warunku. Najprostsze warunki zawierają wyrażenia arytmetyczne, operatory relacji i nawiasy okrągłe. OPERATORY RELACJI > >= (większy równy) < <= == (równy)!= (nierówny) if (warunek) instrukcja zalecany styl Przykład: if (liczba>0) suma = suma+liczba; Uwaga: tu musi być jedna (!) instrukcja; w szczególności może to być instrukcja złożona: if (warunek) { ciąg instrukcji } zalecany styl Przykład: if (a>0) { s = s+a; k = k+1; }

24 Instrukcja warunkowa if- 24 if (warunek) instrukcja1 instrukcja2 zalecany styl Przykład: if (liczba>0) s_dod = s_dod+liczba; s_niedod = s_niedod+liczba; Uwaga: Każda z powyższych instrukcji musi być jedną (!) instrukcją; w szczególności może to być instrukcja złożona: if (warunek) { ciag_instrukcji_1 } { ciag_instrukcji_2 } zalecany styl Przykład: if (a>0) { sd = sd+a; kd = kd+1; } { snd = snd+a; knd = knd+1; }

25 Instrukcje warunkowe zagnieżdżone (1) 25 if (...)... if (...)... if (serce) na_niebiesko ; if (trojkat) na_czerwono ; if (a<0) cout << ujemna ; if (a>0) cout << dodatnia ;

26 Instrukcje warunkowe zagnieżdżone (2) 26 if (a<0) cout << ujemna ; if (a>0) cout << dodatnia ; cout << zero ; if (a<0) cout << ujemna ; if (a>0) cout << dodatnia ; cout << zero ; Błąd logiczny!!!

27 Instrukcje warunkowe zagnieżdżone (3) 27 Przykłady konstrukcji instrukcji warunkowych zagnieżdżonych: if (w1) if (w1) i1 if (w2) i1 if (w2) i2 i2; i3; Obowiązuje zasada: przyporządkowane jest najbliższemu wstecz if W sytuacjach wymagających zmiany tej zasady konieczne jest ujęcie instrukcji if w klamry {...} : if (w1) { if (w2) i1 } i2; UWAGA: Również w sytuacjach wątpliwych najpewniejszym sposobem jest tworzenie instrukcji złożonych za pomocą klamer.