Transkrypt

1 Abp Damian Zimoń Metropolita Katowicki HOMILIA NA ŚWIĘTO OFIAROWANIA PAŃSKIEGO Panewniki r. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, które przygotowałeś wobec wszystkich narodów (Łk 2,30-31) I. Zwyczajowo dziś kończymy okres Bożego Narodzenia. Jeszcze raz wpatrujemy się w Tajemnicę Wcielenia Syna Bożego. Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu. (Łk 2,22). W Polsce to święto nazywa się Świętem Matki Boskiej Gromnicznej. Wielką czcią otacza się gromnice w tym dniu święcone. Symeon nazwał Chrystusa Światłem na oświecenie pogan (Łk 2,32). Chrystus jest Światłością, która nam się objawia i rozprasza mroki ciemności. Światło ukazuje się wszędzie tam, gdzie ukazuje się Chrystus. Stąd pochodzi zwyczaj zapalenia świec w czasie Mszy świętej. Chrześcijanin na chrzcie otrzymuje zapaloną świecę. I ona towarzyszy mu aż do śmierci. Na drodze jego życia zapala się wiele świateł. Światła te mają coraz większe natężenie. Media takie jak telewizja, internet mogą całkowicie zaślepić człowieka. Mogą też być ważnym środkiem nowej ewangelizacji. Symeon i Anna z dzisiejszej Ewangelii potrzebowali czegoś więcej niż tylko zdolności naturalnych, aby rozpoznać Jezusa.

2 2 Wielu ludzi tego dnia mijało Maryję i Józefa. Nie zwracali szczególnej uwagi na Dzieciątko w ramionach Matki. Tak też działo się przez całe życie Jezusa. Nawet podczas Jego działalności publicznej niewielu patrząc na Niego było w stanie powtórzyć słowa Symeona; Moje oczy ujrzały Twoje zbawienie (Łk 2,30). Symeon i Anna byli w stanie rozpoznać Jezusa, gdyż Duch Święty otworzył im oczy serca. W Piśmie świętym czytamy, że Symeon był sprawiedliwy i pobożny, a Anna nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą (Łk 2, 25.37). Te informacje dają nam wgląd w ich dusze. Pokazują w jak wielkiej bliskości żyli z Bogiem. Dzięki tej bliskości w Dziecku ubogich rodziców rozpoznali zesłanego przez Boga Mesjasza. Ten sam Duch, który uzdolnił Symeona do rozpoznania w Jezusie światłości świata, pragnie ukazać nam to światło. Pragnie nam na nowo pokazać Jezusa, abyśmy mogli spojrzeć na własne życie i otaczający nas świat w zupełnie nowy sposób. Wystarczy tylko, byśmy otworzyli się na Jego natchnienia przez modlitwę i lekturę Pisma świętego. Co się stanie, jeśli to zrobimy? Uzyskamy Bożą perspektywę dla naszego życia.

3 3 Problemy, które nas dotychczas przytłaczały, nie będą wydawać się tak straszne, ponieważ będziemy mieli świadomość, że Chrystus jest z nami i nam pomaga. Staniemy się bardziej czujni i odporni na pokusy, gdyż zapragniemy być świętymi, jak Jezus jest święty. Jezus pragnie dziś wejść do świątyni twego serca. Zaproś Go. Jest światłością dla ciebie. II. Postawmy sobie pytanie, czy w naszych czasach można wskazać ludzi, którzy z całą pewnością rozpoznali Jezusa w swoim życiu. Byli Mu wierni do końca swych dni. Byli prawdziwą światłością dla świata. Takim człowiekiem był na pewno Sługa Boży Jan Paweł II. Pierwszy Słowianin na stolicy Piotrowej. Jego wybór w 1978 roku na papieża zaskoczył wielu ludzi na całym świecie. Trzydzieści lat temu bił nie tylko dzwon Zygmunta na Wawelu, ale zabiły serca polskie z niezwykłą mocą. Papież, któremu wypadło realizować uchwały Soboru Watykańskiego II, rozpoczął swój pontyfikat od słów: Nie lękajcie się, otwórzcie drzwi Chrystusowi. Ukazał nowe horyzonty nie tylko chrześcijanom, ale całej rodzinie ludzkiej. Tego się nikt nie spodziewał. Dwa lata słuchałem jego wykładów w Seminarium Duchownym z etyki społecznej ponad 50 lat temu. Nikt z nas

4 4 słuchaczy nie dopuszczał do siebie myśli, że ten profesor będzie biskupem, kardynałem, papieżem. Jego słowa na placu Zwycięstwa w 1979 roku: Niech stąpi Duch Twój na tę polską ziemię przejdą do historii. Trudno dziś opisać to wszystko, co zrobił Jan Paweł II dla Polski, dla Polaków na świecie, dla całej rodziny ludzkiej. Swoje życie na ziemi zakończył cztery lata temu. Takiego pogrzebu świat jeszcze nie widział. A nam zostawił wezwanie niezwykłej nadziei. Drugą postacią, którą chciałbym dziś przypomnieć to Sługa Boży, prymas Polski, kard. Stefan Wyszyński. On jest nazywany prymasem tysiąclecia. Był niestrudzony w budzeniu nadziei w czasach zniewolenia ateistycznego. Najpierw był krytykowany za zawarcie porozumienia z Rządem w 1950 r. ale już trzy lata później jest uwięziony. Kardynał Wyszyński pochodził z części Polski okupowanej przez carat rosyjski i wiedział, że ustąpić nie może w sprawach ważnych dla Kościoła i narodu. U kard. Wyszyńskiego istotną cechą jego duchowości jest miłość do ojczyzny, którą wiązał z kultem Matki Boskiej Częstochowskiej. Maryja, Królowa Polski, jest dana przez Boga ku obronie naszego narodu. Ten kult pozwolił Wyszyńskiemu przetrwać

5 5 najtrudniejsze dni prześladowania. Wprzęgnięto w nie całą machinę zakłamania, sączoną Polakom przez nowoczesne media. Ale kard. Wyszyński przeszedł przez morze Czerwone suchą stopą. Trzecią postacią, która rozpoznała bez reszty Jezusa pod wpływem Ducha Świętego był Sługa Boży, prymas Polski kard. August Hlond. Zbudował fundamenty diecezji Śląskiej w latach Potem pojawił się niespodziewanie na stolicy biskupiej Gniezna i Poznania, a po wojnie był arcybiskupem Gniezna i Warszawy. Niezwiązany z żadnym stronnictwem politycznym jednoczył we wierze Polaków trzech zaborów. Wykształcony wszechstronnie za granicą umiał się wznieść ponad podziały polityczne, dzielnicowe. Przez swoją działalność społeczną przyczynił się do zmniejszenia niesprawiedliwości na polskich ziemiach. Ziemianie mieli go czasem za czerwonego kardynała. Kardynał August Hlond jako salezjanin założył zgromadzenie zakonne dla pracy wśród polskich emigrantów. Głośno wołał, że na emigracji polskie dusze giną. W czasie II wojny światowej będąc na wygnaniu informował nie tylko papieża, ale cały wolny świat o sytuacji w kraju. Po wojnie budził nadzieję na gruzach zburzonej Warszawy. Nie wszedł w proponowaną mu współpracę z rządem nie liczącym się z prawami człowieka i narodu. Do

6 6 dziś nie są wyjaśnione okoliczności jego nagłej śmierci w październiku Prymasa Augusta Hlonda ogromnie cenił jego następca kardynał Stefan Wyszyński. Moi Drodzy! Ośmielam się powiedzieć takie słowa. Nie byłoby Jana Pawła II gdyby nie było prymasa Wyszyńskiego. Zresztą to stwierdził sam Jan Paweł II. Ale też nie byłoby prymasa Wyszyńskiego, gdyby nie było prymasa Hlonda. Hlond wskazał Piusowi XII Wyszyńskiego na swego następcę. Czy nie trzeba widzieć w tym działania Bożego? Czy nie trzeba Bogu dziękować za świadectwo ich wiary często związane z wielkim cierpieniem. Byli do dyspozycji Chrystusowi w swoim posłannictwie w czasach dramatycznych i fascynujących. III. Uczmy się rozpoznawać Jezusa w historii Kościoła. Patrzmy na wspomniane postacie Sług Bożych. Pan postawił ich na czele ludu Bożego. To pasterze posłani przez Chrystusa, głoszący Słowo Boże w Jego imieniu. Oni przewodniczyli ludowi Bożemu z wielką mocą. W nich możemy dostrzec Chrystusa, kroczącego przez świat. Nie jesteśmy sami, jak owce bez pasterza. Taka wizja Kościoła jest dziś bardzo potrzebna. Kościół Katolicki ma strukturę hierarchiczną ubogaconą zasadą kolegialności.

7 7 Chrystus jest Głową Kościoła, swego Ciała Mistycznego. Głosił swoja naukę z mocą. Nawet duchom nieczystym rozkazywał i były mu posłuszne (Mk 1,28). Zastępca Chrystusa na ziemi, Benedykt XVI, czyni to samo. Jego nauczanie nie podlega zatwierdzeniu przez demokratycznie wybrane parlamenty. On jest głosem Chrystusa dla nas. Sądzę, że osoby konsekrowane winne być dzisiaj apostołami takiej eklezjologii. Na takim fundamencie wiary opieramy nasze powołanie do realizacji rad ewangelicznych. Słowo Boże i nauczanie Kościoła chcemy przyjmować jako prawdę objawioną i zagwarantowaną przez Ducha Świętego. Młodzież bardzo potrzebuje takiego patrzenia na Kościół. Kościół to wspólnota Ludu Bożego zorganizowana i pewna swego posłannictwa. Młody człowiek wychowywany w liberalnych zasadach etycznych poszukuje ludzi przekonanych o Chrystusie, który jest nie tylko prawdziwym człowiekiem, ale i prawdziwym Bogiem. Tylko wspólnoty zakonne pewne swego posłannictwa umieją poszukującemu młodemu człowiekowi ukazać piękno Ewangelii. Bez radykalizmu ewangelicznego nie zwiększymy liczby powołań zakonnych.

8 8 Módlmy się dzisiaj o nowe powołania, ale także o prawdziwą naszą świętość. Chrystus Światłość świata winien być rozpoznawalny w Kościele przez nas samych, także w pasterzach. Proszę też bardzo pokornie o modlitwę w intencji papieża i wszystkich biskupów, aby byli otwarci na działanie Ducha świętego w nauczaniu i posłudze Ludowi Bożemu. I na koniec ciekawostka. Od kilku lat szkoły różnego stopnia obierają sobie swoich patronów. Najczęściej wybierają sobie w naszych warunkach tych trzech wymienianych pasterzy Kościoła Jana Pawła II, kard. Stefana Wyszyńskiego i kard. Augusta Hlonda. Czy to nie ciekawe? Sądzę, że to znak wielkiej nadziei.