Postera MAGAZYN EUROPEJSKIEGO FORUM WŁAŚCICIELEK FIRM. NR 1(29) sierpień 2013 ISSN

Transkrypt

1 Postera NR 1(29) sierpień 2013 MAGAZYN EUROPEJSKIEGO FORUM WŁAŚCICIELEK FIRM ISSN

2 Od Redakcji Szanowne Panie, Szanowni Państwo, Europejskie Forum Właścicielek Firm działa już 10 lat. Niedawno odbyło się jedno z największych i najbardziej prestiżowych wydarzeń w EFWF w ostatnich latach. Uroczystość nadania tytułu Kobiety Wybitnej Pani Małgorzacie Niezabitowskiej i przyjęcie przez Nią honorowego członkostwa w naszym Stowarzyszeniu, miała niezwykłą oprawę i została perfekcyjnie przygotowana przez Radę Programową z Panią Prezes Martą Kaczkowską u steru. W tym numerze Postery znajdą Państwo relację z tego wydarzenia zilustrowaną zdjęciami Pana Tomasza Tomaszewskiego, za które pięknie dziękujemy. Uroczystość w Wilkowicach była kamieniem milowym w życiu naszej organizacji, więc nic już nie będzie takie samo, będzie po prostu inne! Postera Czasopismo Europejskiego Forum Właścicielek Firm Nr 1(29) sierpień 2013 roku Wydawca: Europejskie Forum Właścicielek Firm Rada Programowa: Marta Kaczkowska Redaktor naczelna: Kaja Kwaśniewska Redakcja: Danuta Bierzańska, Jerzy Gęgotek, Anita Kwecko, Elżbieta Mądro, Serafina Ogończyk - Mąkowska, Małgorzata Rapak, Andrzej Rapak, Grażyna Sroczyńska Adres redakcji: Siedziba: ul. Foksal 18, Warszawa zarzad@efwf.p Skład i opracowanie graficzne: Dominika Łuczyńska Zdjęcia: Tomasz Tomaszewski, Monika Rogozińska, Janina Nasierowska, Małgorzata i Andrzej Rapak, Tomasz Desko, Teresa Starzec, Katarzyna Gajek Zdjęcie na okładce: Pragnę zwrócić Państwa uwagę, że w nowe dziesięciolecie EFWF wchodzi z nieco zmienioną strukturą, której tworzenie będziecie mogli Państwo obserwować w najbliższych miesiącach, a której filary już teraz Państwu przedstawiamy. Ważnymi dziedzinami, które oddają kierunek rozwoju EFFW są Nauka, Współpraca, Etyka, Dyplomacja, Biznes. Działania związane z tymi elementami życia społecznego będziemy realizować poprzez rady, którymi kierują: Rada Programowa - Prezes Marta Kaczkowska, Rada Finansowa - Prezes Grażyna Gęgotek, Rada Public Relations - Prezes Kaja Kwaśniewska, Rada Naukowa - Anita Kwecko, Rada Medyczna - Prezes Elżbieta Mądro, Rada Biznesu - Prezes Grażyna Sroczyńska, Rada Dyplomacji - Prezes Serafina Ogończyk - Mąkowska. Proszę zajrzeć w głąb Postery, gdzie część prezesów Rad przedstawia się Państwu w swojej nowej roli. Znajdą tu Państwo także relacje z innych wydarzeń: Walnego Zebrania Członków EFWF, wykładu Prof. E.C. Króla wraz z projekcją filmu Mazurek, wystawy malarstwa Teresy Starzec i wystawy fotografii Tomasza Desko. Kaja Kwaśniewska Zapraszam do lektury nastrojowego artykułu Pani Moniki Rogozińskiej Polskość to dzielność oraz relacji z wręczenia Pani Monice Rogozińskiej Medalu Sweeneya przyznawanego przez The Explorers Club. Niedługo nastąpi premiera zupełnie nowej strony internetowej naszego Stowarzyszenia, a tymczasem oddaję w Państwa ręce naszą Posterę w nowej szaciej graficznej. Kaja Kwaśniewska Redaktor Naczelna Postery

3 Spis treści str str str str str str str str str str str str str str str str str str str str 6 UROCZYSTOŚĆ PRZYZNANIA TYTUŁU KOBIETY WYBITNEJ 8 LAUDACJA 11 LISTY 15 BIAŁA MAGIA 22 RZYMSKIE PASJE 26 POLSKOŚĆ TO DZIELNOŚĆ 28 W 100-LECIE THE EXPLORERS CLUB SPOTKANIE NAUKOWE 35 Z PROFESOREM E.C.KRÓLEM 38 WALNE ZEBRANIE CZŁONKIŃ EFWF WOLNA GOSPODARKA 42 CZY GOSPODARKA SPEKULACYJNA? 46 MIĘDZY PRACĄ A DOMEM NADGODZINY U PRACOWNIKÓW ZATRUDNIONYCH W 49 NIEPEŁNYM WYMIARZE CZASU PRACY 50 JĘZYK PRAWNY I PRAWNICZY 51 DYPLORACJA 54 KOBIETA I JEJ FIRMA 56 ZDROWIE KOBIET 62 SZTUKA ORGANIZACJI EVENTU WYSTAWA MALARSTWA 74 TERESY STARZEC WYSTAWA FOTOGRAFII 78 TOMASZA DESKO 82 NASZE MAŁE OJCZYZNY

4 Uroczystość przyznania tytułu Kobiety Wybitnej

5 Laudacja Premier Tadeusz Mazowiecki miał w zwyczaju rozważać wszelkie istotne sprawy ze swoimi najbliższymi współpracownikami, a najważniejszym kryterium tych narad było niezmiennie: Czy to jest dobre dla Polski? Grupa składała się z osób wielce ideowych, ale nawet wśród nich wyróżniała się jedna. To właśnie do niej zwrócił się raz premier, aby zakończyć przedłużającą się dyskusję, mówiąc: Pani Małgosiu, pani tylko ta Polska i Polska Tą, której udało się zadziwić i może trochę wyprowadzić swym zapałem z równowagi tak przecież spokojnego premiera była rzeczniczka jego rządu i bohaterka naszego dzisiejszego wieczoru, Małgorzata Niezabitowska. Ona sama podkreśla zawsze, że głębokie przywiązanie do ojczystego kraju, poczucie odpowiedzialności i obowiązku wobec niego zawdzięcza wychowaniu i że czuje się tylko kolejnym ogniwem w długim łańcuchu pokoleń. Niewątpliwie Małgorzata odziedziczyła bojowego ducha swoich przodków, wśród których byli żołnierze licznych wojen, powstańcy, legioniści, akowcy. Jest fighterką, wojowniczką i to od dzieciństwa. W połowie lat pięćdziesiątych opowiadano sobie na warszawskim Mokotowie o ośmioletniej dziewczynce. Widząc, jak furman bije ociekającego potem konia, który nie miał już siły ciągnąć dalej wyładowanego węglem wozu, ta mała wyrwała mężczyźnie bat i zaczęła go nim chłostać z taką pasją, że wielki chłop uciekał przed nią aż na koniec ulicy. Drugą bowiem podstawową cechą Małgorzaty jest wrażliwość na krzywdę ludzi i zwierząt, na przemoc, na wszelką niesprawiedliwość. Ileż razy zachowywała się tak, jak wtedy gdy broniła udręczonego konia, w sprawach znanych jedynie tym, którym pomogła, i w takich, o których wiedziała cała Polska, jak zdarzyło się w maju 1994 roku. Wówczas Małgorzata, wstawszy rano, usłyszała w radio, że na uroczystości 50lecia zdobycia Monte Cassino premier Pawlak zabiera pełen samolot notabli i jednego uczestnika bitwy. Oburzona zawołała na głos w pustej kuchni: Tak być nie może! Kombatanci pojadą! I pojechali, choć wydawało się to zupełnie niemożliwe. W ciągu czterech dni, bo tyle zaledwie zostało do obchodów, Małgorzata porwała swą ideą i entuzjazmem tysiące ludzi, którzy stali w długich kolejkach, aby ofiarować pieniądze dla weteranów Drugiego Polskiego Korpusu i zorganizowała wyjazd wszystkim bohaterom bitwy, którym zdrowie i paszport pozwoliły na tę podróż. A gdy witała ich powracających z Włoch na lotnisku, każdy wręczył jej czerwony mak zerwany na Monte Cassino. Małgorzata była inicjatorką i współwykonawczynią bardzo wielu akcji, ale znając ją wiem, że nie chciałaby przedłużania tej wyliczanki. A w końcu ta laudacja ma jej sprawić przyjemność. Wspomnę więc tylko o dwóch, które są dla Małgorzaty źródłem szczególnej satysfakcji. Jako prezes Fundacji Animals doprowadziła wbrew ogromnym oporom części polityków do uchwalenia ustawy o ochronie praw zwierząt z zakazem tuczu gęsi na stłuszczone wątroby, metodzie opartej na straszliwych torturach, za zniesieniem której zebrała wcześniej, wraz z młodymi przeważnie wolontariuszami, 150 tysięcy podpisów oraz o wydaniu Księgi Dziesięciolecia Polski Niepodległej , której jako prezes specjalnie powołanej fundacji, wydawca, autorka koncepcji graficznej oraz wielu tekstów, poświęciła 3 lata pracy, a następnie to monumentalne dzieło przekazała w darze wyższym uczelniom i najlepszym szkołom średnim w całym kraju. A powstanie Księgi łączy się z tym, co Małgorzata nazywa swoją obsesją. Tą obsesją jest prawda jej dociekanie, opisywanie, przekazywanie innym. Stąd zawód, dziennikarstwo, wybrany znów cytat z naiwną młodzieńczą wiarą, że mimo cenzury się uda. Nie udało się, przynajmniej na początku. Większość utworów młodej reporterki tygodnika Kultura zdejmowała cenzura, i ta oficjalna, państwowa, i wewnętrzna, redakcyjna. Toteż Małgorzata, nie chcąc iść na kompromisy, porzuciła dziennikarstwo, pisała scenariusze filmowe i teksty piosenek. Po Sierpniu 80 roku natychmiast opisała strajki i powstanie Solidarności w sztuce teatralnej, której wystawienie uniemożliwił jednak znowu Urząd Kontroli Publikacji i Widowisk. Swoje miejsce znalazła wreszcie w powstałym na wiosnę 1981 roku Tygodniku Solidarność, ale i tam jej bezwzględne dążenie do prawdy wywołało konflikt. Redaktor naczelny, Tadeusz Mazowiecki, uważał zgodnie z teorią oblężonej twierdzy że w piśmie Związku nie należy go krytykować, podczas gdy Małgorzata przeciwnie, twierdziła, że to właśnie my, dziennikarze Solidarności powinniśmy wykazywać nieuniknione przecież błędy tego dziesięciomilionowego ruchu, aby można było je naprawić. Dopiero po latach, pisząc Małgorzacie rekomendację na Harvard, Tadeusz Mazowiecki z właściwą sobie szlachetnością przyznał: Pani miała rację, ja się myliłem. 8/ 8

6 Małgorzata jako pierwsza opisała wypadki grudniowe na Wybrzeżu w reportażu Sztandar i drzwi, który ukazał się w ostatnim numerze Tygodnika Solidarność, a w prawie siedem lat później pierwszy numer odrodzonego po Okrągłym Stole Tygodnika otwierał jej wywiad z Lechem Wałęsą. Pomiędzy tymi dwoma symbolicznymi datami, niczym w klamrze, zawiera się wiele niezwykłych dokonań i wyczynów Małgorzaty. Wraz z mężem Tomaszem Tomaszewskim dokumentowała co było zakazane wieloletnim więzieniem stan wojenny, zarówno na ulicy, fotografując przez dziurkę wyciętą w rękawiczce, jak też przemycając aparat do miejsc internowania czy wreszcie biorąc udział w brawurowej akcji wykonania zdjęć uwięzionego Wałęsy. Te materiały oraz swój zmikrofilmowany dziennik, przekazywała następnie - w iści bondowskim - stylu zachodniemu dyplomacie, który w poczcie dyplomatycznej przesyłał je na Zachód, gdzie były szeroko publikowane, zadając kłam oficjalnej propagandzie. Także z Tomaszem pracowała przez pięć lat nad książką o polskich Żydach, w czasach gdy, w co trudno dziś uwierzyć, tak zwany temat żydowski był całkowicie wyrugowany przez cenzurę z obiegu publicznego, a zarazem w sferze prywatnej stanowił tabu. Małgorzata nie ulękła się tego tematu, stawiała wszystkie trudne pytania, a zarazem swoją uczciwością i wrażliwością zdobyła zaufanie zamkniętych środowisk żydowskich. Książka ukazała się w 1986 roku w USA, gdzie cieszyła się dużą popularnością, potem w Europie Zachodniej, w Polsce dopiero po odzyskaniu niepodległości. A nasza pokojowa rewolucja przyniosła również rewolucyjne zmiany Małgorzacie. Stała się jak nazywały ją zachodnie media nową twarzą Polski, symbolem zmian, najbardziej rozpoznawalną i wedle ówczesnych badań opinii publicznej najbardziej lubianą kobietą w kraju. Po dymisji gabinetu Mazowieckiego nie chciała zostać w polityce, uważając, że wymaga ona zbyt wielu kompromisów, ale swój udział w pierwszym niekomunistycznym rządzie uznaje za ogromny zaszczyt i największą przygodę życia. Pytana teraz, kim jest, odpowiada: pisarką. Dodajmy znakomitą. Jej ostatnia książka Składana wanna jest tego dowodem. Mistrzowsko napisana rodzinna saga, zarazem zabawna i przejmująca, pokazuje dalszy rozwój pisarskiego talentu Małgorzaty, który ujawnił się już w liceum, gdy jej wypracowania drukowano w prasie polonistycznej i rozwieszano w gablotach szkolnych. Pisz więc, droga laureatko, jak proszą liczni czytelnicy, dalsze tomy. Niech się w twoich książkach odbija nasza rzeczywistość historia i teraźniejszość, abyśmy ją lepiej poznali i zrozumieli, jednocześnie bawiąc się i wzruszając.

7

8 Biała magia Małgorzato Droga! Choć dziś niestety nie mogę uczestniczyć w uroczystości tak miłej i zaszczytnej dla nas wszystkich, przesyłam tą drogą, radosne przywitanie w naszym gronie i jednocześnie pozdrawiam wszystkie Panie. Pewnie podczas dzisiejszej uroczystości zostaną wygłoszone laudacje na Twoja cześć i padną wszystkie należne Ci słowa pochwał i uznania. Ja ze swojej strony dołączam się do tych słów, łączę moje wyrazy szacunku i podziwu, szczególnie za czas kiedy byłaś rzecznikiem rządu pana premiera Tadeusza Mazowieckiego a potem za Twoją postawę i wyjście z podniesionym czołem i zwycięstwem moralnym, z trudnego czasu kłamstw i pomówień. Kłaniam Ci się głęboko. Państwu wszystkim składam najserdeczniej życzenia wszystkiego dobrego. Serdecznie pozdrawiam. Krystyna Janda Pojęcie magii towarzyszy ludzkości od początku dziejów. Pani Małgorzata Niezabitowska jest osobą szczególną. Uosabia białą magię, roztacza swój urok i zapada w pamięć. Zrobiła wiele dobrych rzeczy i nadal zależy jej na kierowaniu otoczenia w stronę dobrej mocy. Postać Pani Małgorzaty Niezabitowskiej idealnie wpisuje się w misję i otoczenie Dworu Wilkowice, który rozkwitł pod czułym okiem Marty Kaczkowskiej, właścicielki zabytkowego zespołu dworsko-parkowego Dwór Wilkowice. Dzięki Właścicielce i powołanej przez Nią Fundacji Dworu Wilkowice, miejsce to będące kolebką patriotyzmu Tytusa Wilskiego, który poległ broniąc Ojczyzny w bitwie pod Kockiem i wojennym schronieniem dla Rodziny generała Władysława Andersa, znowu tętni życiem nauki, myśli, przyrody i sztuki. Dzięki połączeniu niezwykłej osoby i miejsca, uroczystość nadania Pani Małgorzacie Niezabitowskiej tytułu Kobiety Wybitnej stała się zwieńczeniem pewnej epoki i początkiem zupełnie nowej ery dla członków i sympatyków Stowarzyszenia Europejskie Forum Właścicielek Firm. Pani Małgorzata Niezabitowska Kobieta Wybitna Szanowna Laureatko, Mam zaszczyt przedstawić emocjonalny stosunek do Pani Osoby. Jest pięć ważnych słów, które określają Pani metafizyczną siłę. Mądrość. Jest Pani autorytetem, którego potrzebujemy. Mając parę chwil zatrzymujemy myśli i wówczas fragmenty Pani książek, Pani działalności, Pani doświadczeń powodują w nas refleksje. Pani życie motywuje do analiz wartości. Romantyzm. Pani Osoba, przepojona romantyzmem i polskością tworzy piękną postać budzącą nas do usłyszenia muzyki w pejzażach, poczucia delikatności makowych płatków, wiary w dotknięcie unoszącej się mgły To wszystko odkrywamy od nowa i od nowa. Twórczość. Zatrzymana historia w Pani twórczości subtelnie ukazuje pokorę wobec przemian. Zmusza do weryfikacji poglądów i wyborów oraz refleksji na temat tego kim jesteśmy i co pozostawimy. Przekazuje Pani następnym pokoleniom wiedzę. To pozostawia nadzieję na przetrwanie świadomej polskości w naszych domach. Energia. Wybitne osoby są zróżnicowane w cechach przejawianych podczas kontaktów międzyludzkich. Ta wariacja cech przyczynia się do wachlarza możliwych odczuć u odbiorcy, zarówno pozytywnych jak i negatywnych. Pani przekazuje pozytywne emocje, ciepło człowieka i nieokreśloną energię życia. Wzorzec. Jako autorytet wskazuje Pani kierunek dla rozwoju intelektualnego i emocjonalnego kobiety. Z wyrazami szacunku, Marta Kaczkowska Prezes EFWF

9 Po przyjeździe do Dworu goście uroczystości mogli odpocząć i porozmawiać na tarasie z widokiem na starodrzew parku i łąki oraz obejrzeć wystawę malarstwa Pani Teresy Starzec i wystawę fotografii Pana Tomasza Desko. Salę Kominkową Dworu zdobiła przepiękna suknia projektu Pani Teresy Rosati, którą miała na sobie Weronika Rosati - ambasadorka młodzieżowej linii For Weronika Studia Mody Teresy Rosati - podczas przyjęcia pooskarowego u Eltona Johna w Los Angeles. W bibliotece przyciągała wzrok ekspozycja najnowszych książek Pani Laury Łącz i płyt Pani Krystyny Prońko. Sala kolumnowa, podniosła atmosfera głównej uroczystości nadania Pani Małgorzacie Niezabitowskiej tytułu Kobiety Wybitnej, świetni goście i zauroczeni członkowie i członkinie EFWF miłe i mądre słowa, piękni ludzie i kwiaty. Spotkanie poprowadziła Pani Laura Łącz, a laudację odczytał Pan Tomasz Stockinger. To było wydarzenie, które długo będzie budziło wspomnienia. Na uroczystość przybyły także Kobiety Wybitne, które wcześniej przyjęły ten tytuł od EFWF: Pani Profesor Jadwiga Koralewicz, Pani Teresa Rosati, Pani Krystyna Prońko i Pani Małgorzata Rogozińska. Listy gratulacyjne przysłały Pani Premier Hanna Suchocka i Pani Krystyna Janda. Po Laudacji Członkinie zarządu EFWF wręczyły Pani Małgorzacie Niezabitowskiej pamiątkowy medal oraz certyfikat. W pięknych, pełnych emocji słowach Prezes EFWF Marta Kaczkowska podziękowała Pani Małgorzacie Niezabitowskiej i przywitała w gronie Honorowych Członków stowarzyszenia Europejskie Forum Właścicielek Firm. Po uroczystości wszyscy goście zostali skierowani na spacer po winnicy, aby dotrzeć w niezwykle zaskakujące miejsce. Nabot, to strażnica winnicy. Nabot w Winnicach Dworu Wilkowice jest bajkowy. Pani Krystyna Prońko obiecała Laureatce bardzo osobisty koncert, więc wykreowana cudownym głosem atmosfera i nastrój wzniosły serca gości jak ptaki z papieru, które tym razem wzleciały wysoko w niebo i będą krążyć nad Wilkowicami przyciągającymi dobrych ludzi. A kolor nieba? Kto tam był, ten rozumie i z pewnością zapamięta. Magiczny wieczór w magicznym miejscu. Wygląda na to, że w Dworze Wilkowice zagościła magia biała magia - i szczęśliwy ten, kto miał okazję tej magii zaznać. Kaja Kwaśniewska

10 18/ 18 Od lewej: Prof. Jerzy Cieślik, Pani Mariola Falk, żona reżysera Feliksa Falka, Prof. Andrzej Rottermund, Pan Janusz Gradowski, Prof. Andrzej Blikle

11

12 Rzymskie Pasje Osoba wielu zasług i talentów. Utytułowany i ceniony na całym świecie: Prawnik, Poseł, Premier Rządu RP, Polityk, Dyplomata, Wykładowca, Autor. Zasiada w Loży Kobiet Wybitnych Europejskiego Forum Właścicielek Firm. Św. Sabiny poprzez (tu wymieniam tylko kościoły odwiedzane w Niedziele Wielkiego Postu) Bazylikę Św. Jana na Lateranie (I NWP), Kościół Matki Boskiej in Dominica (II NWP), Bazylikę Św. Wawrzyńca (III NWP), Bazylikę Św. Krzyża w Jerozolimie (IV NWP), Bazylikę Św. Piotra (V NWP), ponownie Bazylikę Św. Jana na Lateranie (Niedziela Palmowa) aż do Wielkiej Środy i Bazyliki Matki Boskiej Większej, a kończąc w Niedzielę Miłosierdzia Bożego pielgrzymką do Kościoła Św. Pankracego. Czterdzieści cztery niezwykłe spotkania. Myślę, że dla każdego Czytelnika inne, bardzo osobiste. Bo poza merytoryczną wiedzą, informacjami pomocnymi w zwiedzaniu, poza opisami codziennego życia ulicy rzymskiej, anegdotami, zawiera osobiste refleksje nad przypadającymi na każdy dzień Wielkiego Postu czytaniami Pisma Świętego oraz rozważania tyczące kondycji współczesnego świata, człowieka, chrześcijanina. I tyle, nieobcych nam, ważkich pytań... To lektura wymagająca i taka, po którą się sięga wielokrotnie nie po to by utrwalić czy też odświeżyć wiedzę na temat losów świątyni czy zgromadzonych w niej dzieł sztuki, lecz by kontemplować nasze relacje ze światem, Bogiem, samymi sobą... Książka została bogato zilustrowana zdjęciami Janusza Rosikonia. Ukazała się nakładem wydawnictwa Rosikon Press. Premiera książki miała miejsce na początku 2013r. Małgorzata Gęgotek-Rapak Członek Wspierający EFWF Szanowni Państwo, Niniejszym przypadł mi zaszczyt zaprezentowania książki ki RZYMSKIE PASJE. Kościoły Stacyjne Wiecznego Miasta. autorstwa Jej Ekscelencji Pani Ambasador Hanny Suchockiej Małgorzata Gęgotek-Rapak To niezwykła lektura. Sprawia, że w czasach kiedy jesteśmy nieustannie zabiegani, zaabsorbowani tyloma sprawami, zobligowani do przestrzegania rozmaitych terminów, wypełniania obowiązków i spełniania oczekiwań, nagle wszystko wokół nabiera innego wymiaru. Loża Kobiet Wybitnych: Teresa Rosati, Ambasador Hanna Suchocka, Krystyna Prońko EFWF: Grażyna Gęgotek, Marta Kaczkowska, Krystyna Turkowska. To wyjątkowe zaproszenie do skupienia, zatrzymania uwagi nie tylko na kwestiach wiary i duchowości, historii, architektury, sztuki, ale również tego co zwykłe i codzienne. Pokazuje jak pięknie i mądrze łączyć sacrum i profanum. We wstępie Autorka przedstawia ideę opisania swojego doświadczenia nawiedzania kościołów stacyjnych - rzymskiej tradycji Wielkiego Postu. Następnie objaśnia i przybliża nam historię i terminy niezbędne do pełnego przeżycia i zrozumienia przesłania płynącego z dalszej treści książki, a potem zabiera nas na arcyciekawą peregrynację, w trakcie której odwiedzamy czterdzieści jeden świątyń. Czterdzieści cztery wczesnoporanne pielgrzymki. Poczynając od Środy Popielcowej i Kościoła 22/ 22 23

13

14 Polskość to dzielność Medale The Explorers Club w świecie eksplora- cji są tym czym Oskary w świecie filmu. Lecz Oska- ry otrzymuje się za zrealizowanie fikcji, a Medale Klubu za poszukiwanie Prawdy. Dla poznania jej ludzie narażają życie. Po raz pierwszy w 109-letniej historii The Explorers Club jednym z najwyższych wyróżnień uhonorowano Polaka - miałam zaszczyt otrzymać Sweeney Medal. Uroczysta gala odbyła się w marcu 2013 w hotelu Waldorf Astoria w Nowym Jorku podczas dorocznego zjazdu Klubu. Medale otrzymali także: James Cameron, twórca filmu Titanic, za dotarcie do najgłębszego miejsca oceanów, dna Rowu Mariańskiego - Explorers Club Medal; John Glenn i Scott Carpentier, pierwsi amerykańscy astronauci, którzy krążyli Ziemię w kosmosie - Legendary Explorer Medal. Senator Glenn w wieku 77 lat wrócił na orbitę na pokładzie wahadłowca Discovery. Jest najstarszym człowiekiem, który znalazł się w kosmosie. Monika Rogozińska od dawna jest ukrytą siłą napędową The Explorers Club brzmiał fragment Monika Rogodzińska oficjalnego werdyktu Rady Dyrektorów. Dla mnie to wyróżnienie jest jak hołd złożony polskiej eksploracji, którą promuję ze wszystkich sił i jak prezent na 20. urodziny Oddziału Polskiego The Explorers Club. The Explorers Club jest organizacją unikatową. Skupia ponad 3000 członków z ok. 60 krajów: badaczy i odkrywców głębin morskich, kosmosu, Ziemi i kultur ją zamieszkujących, popularyzatorów nauki. Łączy ludzi ponad granicami, wspiera ratowanie dziedzictwa kultury i przyrody, propaguje sposób na życie będące fascynującą i pożyteczną przygodą. Do Klubu nie można się zapisać, trzeba być wybranym przez Radę Dyrektorów spośród zaproszonych i rekomendowanych kandydatów. Główna siedziba znajduje się na Manhattanie. Klub tworzy niezwykłą rodzinę. Należeli lub należą do niego pierwsi zdobywcy biegunów Roald Amundsen i Robert Peary; astronauci, którzy stąpali po Ksieżycu - Buzz Aldrin i Neil Armstrong; żeglarz i archeolog Thor Heyerdahl; himalaiści lord John Hunt - kierownik zwycięskiej wyprawy na Mount Everest oraz sir Edmund Hillary zdobywca tej góry; Robert Ballard, który odnalazł wrak Titanica ; Don Walsh i Jacques Picard - pierwsi, którzy dotarli na dno Rowu Mariańskiego w batyskafie Trieste w 1960 r Oddział Polski The Explorers Club założyliśmy w 1993 r. Byli lub są wśród nas polarnicy - założyciele polskich stacji polarnych w Antarktyce i na Spitsbergenie, himalaiści, speleolodzy, biolodzy, archeolodzy kierujący misjami w Ameryce Południowej, basenie Morza Śródziemnego czy Sudanie, żeglarze, nurkowie, antropolog, dziennikarze Jesteśmy ambasadorami Polski w Klubie. Siedzibą i sekretariatem Oddziału 20 lat temu zostało moje małe dwupokojowe mieszkanie z piętrowym łóżkiem synów, którzy mieli wtedy 10 i 8 lat. Tak jest do dziś, choć synowie wyrośli i łóżko porąbałam. Nie posiadaliśmy i nie mamy funduszy na finansowanie sekretariatu, który prowadzę niemal cała dobę, a jest międzynarodową centralą informacji. Oddział ma status Organizacji Pożytku Publicznego. Borykanie się z brakiem pieniędzy na opłacanie rachunków telefonicznych, prąd, infrastrukturę sekretariatu, na utworzenie i prowadzenie strony internetowej uniemożliwia wykorzystanie potencjału, jaki tworzą sukcesy polskich eksploratorów, którymi powinniśmy się szczycić. Mimo ogromnych trudności, Oddział Polski należy dziś do najbardziej inspirujących i aktywnych w The Explorers Club. Wśród tej międzynarodowej społeczności Polacy kojarzą się z odwagą, otwartością, kreatywnością, wytrwałością i pracą dla wspólnego dobra. Pierwszym Polakiem przyjętym do klubu był w 1920 r. Henryk Arctowski, uczestnik wyprawy na żaglowcu Belgica, pierwszej, która zimowała w Antarktyce w końcu XIX w. Na pokładzie był Norweg przyszły zdobywca bieguna Południowego i amerykański lekarz, przyszły prezes The Explorers Club. Z czasem o obecności Arctowskiego zapomniano, chociaż był kierownikiem naukowym ekspedycji, której badania i opracowania dały podwaliny wielu naukom. Iluż Polaków wie, że inny jej uczestnik Bolesław Dobrowolski, uciekinier z zesłania na Syberii, stworzył naukę o lodzie kriologię? Sukcesy Polaków budują poczucie dumy narodowej. Obserwuję jak bardzo inne państwa dbają o pamięć o swoich bohaterach eksploracji. Jak wielka jest niepamięć o naszych. Chcemy więc stworzyć internetową Bazę Polskich Odkrywców. Biogramy polskich podróżników, badaczy od czasów średniowiecza, tłumaczone będą najpierw na język angielski. Potrzebujemy informatyka i grafika komputerowego, którzy stworzą atrakcyjną stronę internetową, kogoś, kto ją będzie prowadził i funduszy na ten projekt. Interaktywnie rozwijany, powinien zainteresować młodych ludzi. Wielu podróżuje po świecie śladami polskich odkrywców, niektórzy kontynuują ich dzieło. Doroczna kolacja w Waldorf Astoria (Explorers Club Annual Dinner) podczas której przyznawane są wyróżnienia, ma znacznie bardziej szlachetny charakter niż gala oskarowa. W głównej amfiteatralnej sali miałam przemówić do 1200 osób. Na kilka dni przed tym byłam przygotowana tylko merytorycznie. To za mało na uroczystość, na której powinnam wystąpić w długiej sukni. Pochłonięta relacjonowaniem tragicznej wyprawy na ośmiotysięcznik Broad Peak, której uczestnikami byli koledzy, nie miałam możliwości zajęcia się sobą. Uratowały mnie Panie z Europejskiego Stowarzyszenia Właścicielek Firm. Larum podniosła pisarka Katarzyna Grochola - rozumiała rangę wydarzenia, jakie mnie czekało. Na pomoc pośpieszyła Prezes EFWF Marta Kaczkowska i projektantka mody Teresa Rosati. To była błyskawiczna, mistrzowska akcja. Narada, miara i wkrótce wyruszałam na lotnisko ze wspaniale skrojoną, wygodną suknią w bagażu podręcznym. Ogromnie dziękuję! Materiał filmowy, który przygotowałam na moment odbioru Medalu, poruszył ludzi. Widziałam łzy. Pokazałam jak wyglądała po wojnie Warszawa miasto, w którym się urodziłam. Heroiczne podniesienie z niebytu stolicy państwa. Trudności, jakie musieli i muszą pokonywać rodacy, dążąc do godnego życia. To właśnie hart ducha, który wymusza na nas historia, ułatwia Polakom sukcesy eksploracyjne w ekstremalnie trudnych warunkach. Bo Polskość, to dzielność, na którą ze względu na geopolityczne położenie, Polacy są skazani. Monika Rogozińska 26/ 26 27

15 W 100-lecie The Explorers Club

16 Między najwyższym - Jamesem Whittakerem, pierwszym Amerykaninem na Mount Evereście a najgłębszym kapitanem Donem Walshem, pierwszym człowiekiem, który dotarł do najgłębszego miejsca oceanów. Profesor Walsh jest Honorowym Prezesem The Explorers Club. Wręczenie Monice Rogozińskiej Medalu Sweeney a w Waldorf Astoria w marcu 2013 r. Na uroczystość specjalną kreację Pani Monice Rogodzińskiej przygotowało studio Teresa Rosati Monika Rogozińska jest dziennikarzem, Prezesem Oddziału Polskiego The Explorers Club, członkiem Media Outrich Committee i od maja tego roku Flag and Honors Committee The Explorers Club. Absolwentka polonistki i kulturoznawstwa Uniwersytetu Warszawskiego po studiach wyjechała w Tatry. Pracowała w schronisku w Dolinie Pięciu Stawów Polskich. Została przewodnikiem tatrzańskim i ratownikiem TOPR jako jedna z nielicznych kobiet w ponad 100 letniej historii tej organizacji. Tworzyła dla polskich i zagranicznych biur podróży autorskie programy zwiedzania naszego kraju. Współorganizowała zimowe ekspedycje na ośmiotysięczniki Himalajów oraz Karakorum i uczestniczyła w nich jako korespondent dziennika Rzeczpospolita, radia i TVP. Pod egidą Oddziału Polskiego organizowała i prowadziła wyprawy otwierające nowe szlaki turystyczne w Azji i Ameryce Południowej - promowały światowe dziedzictwo kultury i polskie odkrycia. Organizowała wizyty w Polsce połączone z otwartymi prelekcjami sir Edmunda Hillary ego, Dona Walsha, Reinholda Messnera i inn. Jest redaktorem, konsultantem i współautorem książek, wystaw prezentowanych na trzech kontynentach. Publikuje w prasie polskiej i zagranicznej. W 2004 r., w 100-lecie The Explorers Club otrzymała, jako pierwszy Polak, Citation of Merit za nadzwyczajną służbę Klubowi. W 2006 r. Europejskie Forum Właścicielek Firm przyznało Monice Rogozińskiej tytuł Kobiety Wybitnej. Syn Moniki Rogodzińskiej, absolwent inżynierii lotniczej i kosmonautyki w języku angielskim na MEL Politechniki Warszawskiej, Uniwersytetu Cranfield w Wielkiej Brytanii, czterech lat anglistyki na Uniwersytecie Warszawskim, pracy w Europejskiej Agencji Kosmicznej w Holandii, obecnie jako polski emigrant projektuje helikoptery Eurocoptera w Niemczech. Łukasz w Waldorf Astoria udziela wywiadu oraz je krokodyla. 30/ 30 31

17

18 Spotkanie Naukowe z profesorem E. C. Królem Jerzy Gęgotek Plan dnia, w którym odbywało się Walne Zebranie, przewidywał prelekcję profesora Eugeniusza Cezarego Króla. Podobnie jak wcześniej i tym razem Członkinie EFWF oraz zaproszeni goście mieli okazję uczestniczyć w nadzwyczajnej rozmowie Profesora ze słuchaczami. Nasze spotkania z Profesorem zawsze dostarczają nam wielu pozytywnych emocji, ogromnej dawki wiedzy oraz pozostawiają w stanie jaka szkoda, że to już koniec. W części wieczoru, której gospodarzem był prof. Eugeniusz Cezary Król zaplanowano pokaz filmu z 1935 roku pod tytułem Mazurka z Polą Negri w roli głównej. Uspokoję czytelników plan został zrealizowany. Ale zanim nastąpił pokaz filmu miało miejsce wcześniej nie planowane wydarzenie. Pan Profesor przedstawił zebranym w Sali kolumnowej Wilkowickiego Dworu pierwszy, jeszcze ciepły, odebrany wprost z drukarni egzemplarz I tomu Dzienników Josepha Goebbelsa. Pierwszy tom dzienników ministra propagandy III Rzeszy obejmuje lata To czas, kiedy nieszczęśliwie zakochany i skłonny do depresji absolwent studiów filologicznych przeobraża się Prowadząc wykład Profesor zdobywa przychylność słuchaczy swoją erudycją, ogromną wiedzą, piękną polszczyzną. Potrafi również w sposób Jemu tylko właściwy skupić na przedmiocie wykładu uwagę słuchaczy. Profesor Eugeniusz Cezary Król

19 w ministra oświecenia i propagandy. Zapiski tego arcykłamcy i zbrodniarza, to bardzo cenne źródło wiedzy historycznej mówił tłumacz Dzienników prof. Eugeniusz Cezary Król. Dla chcących dowiedzieć się więcej o prezentowanej książce podaję link do artykułu, który został zamieszczony na stronie internetowej Programu III PR: Pod tym linkiem znajdą Państwo również odnośnik do nagranej rozmowy z autorem przekładu, prowadzonej przez redaktora Jerzego Sosnowskiego w ramach cyklu audycji Klub Trójki. Rozmowa o czasach II Wojny Światowej oraz kwietniowy termin naszego spotkania sprowokowały prof. Króla do przywołania tragicznych zdarzeń z tamtego okresu, a współcześnie określanego jako zbrodnia katyńska, polegająca na rozstrzelaniu wiosną 1940 roku co najmniej obywateli Polski, w tym ponad 10 tys. oficerów wojska i policji, na mocy decyzji najwyższych władz Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich zawartej w tajnej uchwale Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku (tzw. decyzja katyńska). Egzekucji ofiar, uznanych za wrogów władzy sowieckiej i zabijanych strzałami w tył głowy z broni krótkiej, dokonała radziecka policja polityczna NKWD. W latach władze ZSRR zaprzeczały swojej odpowiedzialności za zbrodnię katyńską, lecz 13 kwietnia 1990 roku oficjalnie przyznały, że była to jedna z ciężkich zbrodni stalinizmu. Wiele kwestii związanych ze zbrodnią katyńską nie zostało jak dotąd wyjaśnionych. Słuchając słów wykładowcy w ciszy i skupieniu, poprzez wspomnienie tamtych chwil oddaliśmy hołd rozstrzelanym ofiarom. * * * * Nastąpiła krótka przerwa i po pokonaniu niewielkich technicznych trudności (brak głosu, za cicho, za głośno) i wysłuchaniu krótkiego wprowadzenia dotyczącego filmu i głównych aktorów rozpoczęliśmy seans. W prezentowanym filmie główną rolę grała Pola Negri (właściwie Apolonia Chałupiec albo Barbara Apolonia Chałupiec urodzona 3 stycznia 1897 w Lipnie, zm. 1 sierpnia 1987 w San Antonio w Teksasie) polska aktorka teatralna i filmowa, międzynarodowa gwiazda kina niemego. Nie odniósłszy sukcesu w filmach dźwiękowych (Z rozkazu kobiety - z powodu silnego akcentu i niskiego głosu odczuwanego jako zbyt ordynarny jak na wielką gwiazdę), powróciła do Niemiec, gdzie początkowo kontynuowała karierę. Po dojściu do władzy nazistów minister propagandy Goebbels zakazał angażowania jej do filmów z powodu rzekomo żydowskiego pochodzenia. Uwolniona od podejrzeń w wyniku osobistej interwencji Hitlera, który był jej wielbicielem, zagrała ponownie w filmach Mazurka (Mazurek, 1935) ten właśnie film był przedmiotem projekcji, Moskau-Shanghai (Moskwa-Szanghaj, 1936), Madame Bovary (1937), Tango Notturno (1937), Die fromme Lüge (Pobożne kłamstwo, 1938) i Die Nacht der Entscheidung (Decydująca noc, 1938). Scenariusz filmu oparty został na prawdziwym wydarzeniu i opisuje losy matki i jej córki. Matka nie waha się użyć pistoletu, aby ustrzec córkę przed nieszczęśliwą miłością. Uczestniczymy w rozprawie sądowej, w trakcie której poznajemy tragiczne losy kobiety. Z pewnością w momencie powstania film dostarczał widzom wielu emocji. Dzisiaj, według mojej oceny, film już tylko nieco wzrusza. Współczesny świat, poprzez zalew w każdym możliwym środku przekazu wymyślanych, a czasami i prawdziwych podobnych historii, chyba nas znieczulił i widzom nie towarzyszą już tak mocne wrażenia. Plakat do filmu pt. Mazurka źródłó: articles/mazuka_sheet_music_7.jpg O tłumaczu i autorze opracowania polskiego wydania Dzienników Goebbelsa: Profesor Eugeniusz Cezary Król jest historykiem i politologiem, pracownikiem naukowym Instytutu Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk oraz nauczycielem akademickim w Collegium Civitas. Źródło: Wikipedia 36/ 36 37

20 Walne Zebranie członkiń EFWF