BUDśET SAMORZĄDU TERYTORIALNEGO

Transkrypt

1 REGIONALNA IZBA OBRACHUNKOWA W RZESZOWIE BUDśET SAMORZĄDU TERYTORIALNEGO zeszyt 13 RZESZÓW 2005

2 Redakcja: dr hab. Adam CZUDEC (dział ekonomiczny) mgr Lucyna KUŚNIERZ (sekretarz redakcji) mgr Waldemar WITALEC (dział prawny) dr Zbigniew K. WÓJCIK (redaktor naczelny) Opracowanie i korekta: Danuta OLSZEWSKA Skład komputerowy: Dorota PIETRASZEK ISSN Wydawca: Skład: Druk: Regionalna Izba Obrachunkowa w Rzeszowie Regionalna Izba Obrachunkowa w Rzeszowie Rzeszów, ul. Mickiewicza 10 Poligrafia WyŜszego Seminarium Duchownego w Rzeszowie

3 SPIS TREŚCI Mirosław P a c z o c h a Wiesław K u ś n i e r z Anna S u p r y n o w i c z ARTYKUŁY Dług i deficyt jednostki samorządu terytorialnego w świetle niektórych ograniczeń wynikających z ustawy o finansach publicznych Wygaśnięcie zobowiązań podatkowych przez przejęcie własności nieruchomości lub praw majątkowych w postępowaniu egzekucyjnym Pomoc finansowa Unii Europejskiej dla Polski w pierwszych latach członkostwa 27 Adam C z u d e c ANALIZY I OPINIE Finanse jednostek samorządu terytorialnego na Podkarpaciu w latach Hanna K m i e c i a k INFORMACJE PRAWNE I EKONOMICZNE Zaświadczenia wydawane przez gminę w sprawach podatkowych DZIAŁALNOŚĆ RIO W RZESZOWIE Działalność nadzorcza i opiniodawcza RIO w Rzeszowie w latach

4 WYJAŚNIENIA I INTERPRETACJE W sprawie ujmowania w sprawozdaniach Rb-30 sporządzanych przez zakłady budŝetowe operacji związanych z obowiązkiem podatkowym w podatku VAT W sprawie ujmowania w księgach rachunkowych środków trwałych przekazanych samodzielnym publicznym zakładom opieki zdrowotnej w nieodpłatne uŝytkowanie przez jednostki samorządu terytorialnego W sprawie umieszczenia dziecka w rodzinie zastępczej na terenie innego powiatu i wysokości wydatków na jego utrzymanie SKŁAD OSOBOWY RIO W RZESZOWIE ADRESY

5 ARTYKUŁY MIROSŁAW PACZOCHA Dług i deficyt jednostki samorządu terytorialnego w świetle niektórych ograniczeń wynikających z ustawy o finansach publicznych Ustawa z 26 listopada 1998 roku o finansach publicznych przewiduje szereg ograniczeń w zadłuŝaniu się jednostek samorządu terytorialnego 1. Szczególnie istotne są te, które wynikają z przepisów art. 113 i art. 114 tej ustawy. Analizie tych właśnie przepisów, niedawno w sposób istotny znowelizowanych 2, poświęcone będzie niniejsze opracowanie. W końcowej jego części przedstawione zostaną takŝe związane z zasadniczą tematyką rozwaŝań uwarunkowania wynikające z art. 45 ustawy o finansach publicznych, mające zastosowanie do budŝetów jednostek samorządu terytorialnego w roku Art. 113 ustawy o finansach publicznych Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o finansach publicznych łączna kwota przypadających do spłaty w danym roku budŝetowym rat kredytów i poŝyczek oraz potencjalnych spłat kwot wynikających z udzielonych przez jednostki samorządu terytorialnego poręczeń wraz z naleŝnymi w danym roku odsetkami od tych kredytów i poŝyczek, oraz naleŝnych odsetek i dyskonta, a takŝe przypadających w danym roku budŝetowym wykupów papierów wartościowych emitowanych przez jednostki samorządu terytorialnego nie moŝe przekroczyć 15% planowanych na dany rok budŝetowy dochodów jednostki samorządu terytorialnego. Jak z tego wynika wielkości 15% planowanych na dany rok budŝetowy dochodów nie mogą przekroczyć przypadające w tym roku budŝetowym spłaty rat kredytów i poŝyczek, kwot wynikających z udzielonych przez jednostkę samorządu terytorialnego poręczeń łącznie z przypadającymi na ten rok odsetkami od tych kredytów i poŝyczek, naleŝnych odsetek i dyskonta, wykupów papierów wartościowych. Dotyczy to nie tylko spłat zobowiązań długoterminowych, ale takŝe krótkoterminowych. Kwota zaciągniętego w roku budŝetowym kredytu 1 J.t.: DzU 2003 nr 15, poz. 148 z późn. zm. 2 Przez ustawę z 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz ustawy o uruchamianiu środków pochodzących z Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (DzU nr 93, poz. 890).

6 6 Mirosław Paczocha krótkoterminowego (tj. spłaconego w tym samym roku budŝetowym, w którym został zaciągnięty) musi być uwzględniona przy ustalaniu wskaźnika obciąŝenia budŝetu spłatami. Istotna jest przy tym nie tylko kwota faktycznie zaciągniętego kredytu krótkoterminowego, ale takŝe wielkość udzielonego organowi wykonawczemu upowaŝnienia do zaciągania kredytów (poŝyczek) krótkoterminowych czy emitowania krótkoterminowych papierów wartościowych, zawarta w uchwale budŝetowej. UpowaŜnienie takie oznacza bowiem, iŝ organ wykonawczy ma prawo zaciągać wskazane zobowiązania krótkoterminowe do określonej w nim kwoty. Tak więc wielkość upowaŝnienia musi być wliczona do kwoty spłat, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o finansach publicznych. Nierzadko zdarza się, iŝ przeoczenie tego faktu skutkuje wadliwością uchwały budŝetowej. Kwota, o której mowa w art. 113 ust. 1, moŝe zgodnie z ust. 2 art. 113 ulec obniŝeniu do 12% w sytuacji, gdy relacja łącznej kwoty państwowego długu publicznego powiększonej o kwotę przewidywanych wypłat z tytułu poręczeń i gwarancji udzielonych przez podmioty sektora finansów publicznych do produktu krajowego brutto przekroczy 55%. Tę relację ogłasza w drodze obwieszczenia minister finansów, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o finansach publicznych. Ogłoszenie relacji za dany rok budŝetowy następuje w terminie do dnia 31 maja roku następnego 3. Tak więc w przypadku, gdy relacja łącznej kwoty państwowego długu publicznego powiększonej o kwotę przewidywanych wypłat z tytułu poręczeń i gwarancji udzielonych przez podmioty sektora finansów publicznych do produktu krajowego brutto przekroczy 55% łączna kwota przypadających do spłaty w danym roku budŝetowym rat kredytów i poŝyczek oraz potencjalnych spłat kwot wynikających z udzielonych przez jednostki samorządu terytorialnego poręczeń wraz z naleŝnymi w danym roku odsetkami od tych kredytów i poŝyczek, oraz naleŝnych odsetek i dyskonta, a takŝe przypadających w danym roku budŝetowym wykupów papierów wartościowych emitowanych przez jednostki samorządu terytorialnego, nie moŝe przekroczyć 12% planowanych na dany rok budŝetowy dochodów jednostki samorządu terytorialnego. Podkreślić trzeba, Ŝe ograniczenie kwoty z art. 113 ust. 1 do 12% nie dotyczy obciąŝeń, które w całości wynikają ze zobowiązań zaciągniętych przed datą ogłoszenia relacji (art. 113 ust. 2 in fine ustawy o finansach publicznych). Oznacza to, Ŝe w przypadku zaciągnięcia przez jednostkę samorządu terytorialnego przed dniem ogłoszenia relacji zobowiązań które skutkują obciąŝeniem budŝetów przenoszącym 12% (lecz nieprzekraczającym 15%), prawodawca nie obliguje organów jednostki samorządu terytorialnego do podejmowania działań mających na celu zmniejszenie obciąŝeń budŝetu spłatami do poziomu nieprzekraczającego 12%. Regulacja z art. 113 ust. 2 ustawy o finansach publicznych ma co najmniej dwie złe strony. Pierwsza to samo obniŝenie spłat z 15% do 12% planowanych dochodów jednostki samorządu terytorialnego. Druga związana jest z tym, Ŝe zmiana kwoty z 15% do 12% następuje w trakcie roku budŝetowego, w sytuacji gdy w uchwale budŝetowej zaplanowano zaciągnięcie zobowiązań na warunkach, które w czasie uchwalania budŝetu i przez kilka miesięcy jego wykonywania były inne, bardziej korzystne. Ogłoszenie relacji spowodować moŝe istotną 3 Za rok 2003 relacja ta wynosi 51,6% i została ogłoszona w obwieszczeniu Ministra Finansów z 24 maja 2004 r. w sprawie ogłoszenia kwot i relacji, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o finansach publicznych (MP nr 23, poz. 403).

7 Dług i deficyt jednostki samorządu terytorialnego... 7 zmianę realizacji budŝetu i powodować konieczność dokonania w nim daleko idących zmian. W istocie jedynym kryterium decydującym o tym, czy dana jednostka samorządu terytorialnego będzie zobowiązana stosować ograniczenie z art. 113 ust. 2 ustawy o finansach publicznych okazać się moŝe data zaciągnięcia zobowiązania. JeŜeli zostanie ono zaciągnięte do dnia ogłoszenia relacji, ograniczenia stosować nie trzeba, jeśli miałoby być zaciągnięte po dniu ogłoszenia relacji, będzie musiało być odpowiednio skorygowane, aby dostosować je do nagle zmienionych warunków. Istotny wyjątek od zasady określonej w art. 113 ust. 1 ustawy o finansach publicznych wynika z art. 113 ust. 3 tej ustawy. Przewiduje on, Ŝe ograniczeń określonych w ust. 1 nie stosuje się do kredytów i poŝyczek zaciągniętych w związku ze środkami określonymi w umowie zawartej z podmiotem dysponującym funduszami strukturalnymi lub Funduszem Spójności Unii Europejskiej, a takŝe emitowanych w tym celu papierów wartościowych. Odstępstwo to wymaga szczegółowego omówienia. Przepis art. 113 ust. 3 dopuszcza niestosowanie ograniczeń, ale tylko tych, które określone są w art. 113 ust. 1. UmoŜliwia więc zaciąganie zobowiązań z tytułu kredytów, poŝyczek i emisji papierów wartościowych na warunkach, które skutkują tym, iŝ łączna kwota przypadających do spłaty w danym roku budŝetowym rat kredytów i poŝyczek oraz potencjalnych spłat kwot wynikających z udzielonych przez jednostki samorządu terytorialnego poręczeń wraz z naleŝnymi w danym roku odsetkami od tych kredytów i poŝyczek, oraz naleŝnych odsetek i dyskonta, a takŝe przypadających w danym roku budŝetowym wykupów papierów wartościowych emitowanych przez jednostki samorządu terytorialnego, przekroczy 15% planowanych na dany rok budŝetowy dochodów jednostki samorządu terytorialnego. Nie pozwala natomiast na niestosowanie ograniczenia z art. 113 ust. 2 ustawy o finansach publicznych. Tak więc w sytuacji, gdy relacja łącznej kwoty państwowego długu publicznego powiększonej o kwotę przewidywanych wypłat z tytułu poręczeń i gwarancji udzielonych przez podmioty sektora finansów publicznych do produktu krajowego brutto przekroczy 55%, łączna kwota przypadających do spłaty w danym roku budŝetowym rat kredytów i poŝyczek oraz potencjalnych spłat kwot wynikających z udzielonych przez jednostki samorządu terytorialnego poręczeń wraz z naleŝnymi w danym roku odsetkami od tych kredytów i poŝyczek, oraz naleŝnych odsetek i dyskonta, a takŝe przypadających w danym roku budŝetowym wykupów papierów wartościowych emitowanych przez jednostki samorządu terytorialnego nie będzie mogła przekroczyć 12% planowanych na dany rok budŝetowy dochodów jednostki samorządu terytorialnego takŝe wówczas, gdy kredyty, poŝyczki i papiery wartościowe są zaciągane (emitowane) w związku ze środkami określonymi w umowie zawartej z podmiotem dysponującym funduszami strukturalnymi lub Funduszem Spójności Unii Europejskiej. Zniesienie ograniczeń wynikających z art. 113 ust. 1 ustawy o finansach publicznych przy zachowaniu określonych w art. 113 ust. 2 wydaje się niezrozumiałe. Z jednej strony prawodawca niweluje ograniczenia łącznej kwoty spłat w odniesieniu do kredytów i poŝyczek oraz papierów wartościowych zaciąganych (emitowanych) w związku ze środkami określonymi w umowie zawartej z podmiotem dysponującym funduszami strukturalnymi lub Funduszem Spójności Unii Europejskiej w sytuacji, gdy relacja łącznej kwoty państwowego długu

8 8 Mirosław Paczocha publicznego powiększonej o kwotę przewidywanych wypłat z tytułu poręczeń i gwarancji udzielonych przez podmioty sektora finansów publicznych do produktu krajowego brutto nie przekracza 55%, z drugiej zaś nakazuje stosować rygorystycznie obniŝony do 12% wskaźnik w sytuacji, gdy relacja ta przekroczy 55%, znacznie ograniczając, a niekiedy wręcz uniemoŝliwiając, pozyskanie wymienionych środków unijnych. Brak oczywiście podstaw do stosowania per analogiam przepisu art. 113 ust. 3 do sytuacji, którą normuje art. 113 ust. 2. Przepis art. 113 ust. 3 ma charakter wyjątkowy i jako taki nie moŝe być interpretowany rozszerzająco. Dozwalając na niestosowanie ograniczeń z art. 113 ust. 1 ustawa o finansach publicznych, posługuje się w art. 113 ust. 3 pojęciem środków określonych w umowie zawartej z podmiotem dysponującym funduszami strukturalnymi lub Funduszem Spójności Unii Europejskiej, które wyznacza zakres przedmiotowy wyjątku od ogólnej reguły z art. 113 ust. 1. Klasyfikację środków publicznych zawiera art. 3 ustawy o finansach publicznych. Zgodnie z jego ust. 1 pkt 2 środkami publicznymi są m.in. środki pochodzące z budŝetu Unii Europejskiej. Definicję środków pochodzących z budŝetu Unii Europejskiej podaje z kolei art. 3 ust. 3 ustawy o finansach publicznych. Wynika z niego, iŝ do środków, o których mowa w ust. 1 pkt 2 (tj. pochodzących z budŝetu Unii Europejskiej), zalicza się: 1) środki przeznaczone na realizację programów przedakcesyjnych, 2) środki pochodzące z funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności, 3) środki Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnych Sekcja Gwarancji, 4) inne środki. Art. 113 ust. 3 stanowi wyłącznie o środkach z funduszy strukturalnych i z Funduszu Spójności Unii Europejskiej, czyli o tych środkach z budŝetu Unii Europejskiej, o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 2 ustawy o finansach publicznych. Tak więc ograniczenia z art. 113 ust. 1 nie stosuje się wyłącznie w odniesieniu do środków pochodzących z funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności. Wyjątek z art. 113 ust. 3 nie ma zastosowania do jakichkolwiek innych środków pochodzących z budŝetu Unii Europejskiej, wymienionych w pozostałych punktach art. 3 ust. 3 ustawy o finansach publicznych, tj. ani do środków przeznaczonych na realizację programów przedakcesyjnych 4 (pkt 1), ani do środków Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnych Sekcja Gwarancji (pkt 3), ani do innych środków (pkt 4). Przepis art. 113 ust. 3 dotyczy zarówno poŝyczek na prefinansowanie, jak równieŝ wszelkich innych kredytów, poŝyczek, papierów wartościowych, byle tylko były zaciągane lub emitowane w związku ze środkami pochodzącymi z funduszy strukturalnych lub Funduszu Spójności Unii Europejskiej. Kwestii uregulowanych w art. 113 dotyczy takŝe przepis art. 114 ust. 4, który zostanie omówiony w następnej kolejności. 4 Np. z programu SAPARD.

9 Dług i deficyt jednostki samorządu terytorialnego... 9 Art. 114 ustawy o finansach publicznych W myśl art. 114 ust. 1 ustawy o finansach publicznych łączna kwota długu jednostki samorządu terytorialnego na koniec roku budŝetowego nie moŝe przekraczać 60 % wykonanych dochodów ogółem tej jednostki w tym roku budŝetowym. Ustawa o finansach publicznych nie definiuje pojęcia długu jednostki samorządu terytorialnego. Trzeba więc sięgnąć do definicji państwowego długu publicznego, zawartej w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z nim przez państwowy dług publiczny rozumie się nominalne zadłuŝenie podmiotów sektora finansów publicznych ustalone po wyeliminowaniu przepływów finansowych pomiędzy podmiotami naleŝącymi do tego sektora. Do państwowego długu publicznego zalicza się zadłuŝenie nominalne i nie uwzględnia przy jego obliczaniu naleŝnych odsetek od tego zadłuŝenia. O tym, jakie zobowiązania obejmuje państwowy dług publiczny traktuje art. 10 ust. 1 ustawy o finansach publicznych. Napisano w nim, Ŝe państwowy dług publiczny obejmuje zobowiązania sektora finansów publicznych z następujących tytułów: 1) wyemitowanych papierów wartościowych opiewających na wierzytelności pienięŝne, 2) zaciągniętych kredytów i poŝyczek, 3) przyjętych depozytów, 4) wymagalnych zobowiązań: a) jednostek budŝetowych, b) wynikających z ustaw i orzeczeń sądu, udzielonych poręczeń i gwarancji oraz innych tytułów. Dług jednostki samorządu terytorialnego wynikał będzie przede wszystkim z wyemitowanych obligacji komunalnych, zaciągniętych kredytów i poŝyczek oraz zobowiązań wymagalnych. Tak rozumiany dług nie moŝe przekroczyć na koniec roku budŝetowego 60% wykonanych dochodów budŝetu jednostki samorządu terytorialnego. Inaczej niŝ w przypadku art. 113, w którym jest mowa o dochodach planowanych, wskaźnik z art. 114 ust. 1 jest obliczany na koniec roku w stosunku do dochodów wykonanych. Poprzednie brzmienie art. 114 mówiło tylko o dochodach, nie precyzując, czy chodzi o dochody planowane, czy wykonane. Obecna konstrukcja przepisu ma na celu zapobieŝenie róŝnego rodzaju manipulacjom planowanymi dochodami poprzez sztuczne ich zawyŝanie (szczególnie w zakresie tzw. dochodów własnych). Zaciągając zobowiązania, naleŝy zawsze mieć na uwadze realność zaplanowanych dochodów. Ograniczenia w zakresie zaciągania długu odnoszą się nie tylko do stanu na koniec roku. Z art. 114 ust. 2 wynika, Ŝe w trakcie roku budŝetowego łączna kwota długu jednostki samorządu terytorialnego na koniec kwartału nie moŝe przekraczać 60% planowanych w danym roku budŝetowym dochodów tej jednostki. Jest to nowe ograniczenie. Wynika z niego, iŝ takŝe w trakcie roku budŝetowego (na koniec kaŝdego kwartału) dług nie moŝe przekraczać 60% dochodów. JednakŜe w trakcie roku wskaźnik obliczany jest w odniesieniu do dochodów planowanych, a na koniec roku do dochodów wykonanych.

10 10 Mirosław Paczocha Zgodnie z art. 114 ust. 3 ustawy o finansach publicznych ograniczeń, o których mowa w ust. 1 i 2, nie stosuje się do emitowanych papierów wartościowych, kredytów i poŝyczek zaciąganych w związku ze środkami określonymi w umowie zawartej z podmiotem dysponującym funduszami strukturalnymi lub Funduszem Spójności Unii Europejskiej. Na szczególnie podkreślenia zasługuje fakt, iŝ omówione wyŝej przepisy art. 113 ust. 3 i 114 ust. 3 ustawy o finansach publicznych nie pozwalają na nieuwzględnianie kredytów, poŝyczek, papierów wartościowych zaciąganych (emitowanych) w związku ze wskazanymi środkami pochodzącymi z budŝetu Unii Europejskiej przy ustalaniu wskaźnika spłat i kwoty długu jednostki samorządu terytorialnego. Oznacza to, iŝ zarówno kwota spłat w poszczególnych latach, jak równieŝ kwota długu na koniec roku (kwartału) powinny być ustalane z uwzględnieniem tych źródeł przychodów i ich spłat. śaden przepis, a w szczególności art. 113 ust. 3 i art. 114 ust. 3, nie pozwala na wyłączenie kredytów, poŝyczek, papierów wartościowych zaciąganych (emitowanych) w związku ze środkami pochodzącymi z budŝetu Unii Europejskiej ani z kwoty długu, ani z kwoty spłat przypadającej na dany rok. Tylko dług i spłaty zadłuŝenia obejmujące omawiane środki pozwalają na rzeczywistą ocenę kondycji finansowej jednostki samorządu terytorialnego i przedstawiają prawdziwy obraz zadłuŝenia. Przepisy art. 113 ust. 3 i art. 114 ust. 3 pozwalają jedynie na niestosowanie ograniczeń wynikających odpowiednio z art. 113 ust. 1 i art. 114 ust. 1 i 2. W praktyce oznacza to, iŝ pomimo przekroczenia któregoś ze wskaźników z art. 113 ust. 1 lub 114 ust. 1 i 2, bądź teŝ wszystkich łącznie, jednostka samorządu terytorialnego będzie mogła zaciągać poŝyczki, kredyty, emitować papiery wartościowe. Nie moŝe jednak zmienić rzeczywistej wielkości długu ani kwot spłat. Dlatego załączona do budŝetu prognoza kwoty długu jednostki samorządu terytorialnego, o której mowa w art. 115 ust. 1 pkt 2 ustawy o finansach publicznych, powinna obejmować zadłuŝenie ze wszystkich przewidzianych prawem tytułów, w tym z tytułu kredytów, poŝyczek, papierów wartościowych zaciąganych (emitowanych) w związku ze środkami określonymi w umowie zawartej z podmiotem dysponującym funduszami strukturalnymi lub Funduszem Spójności Unii Europejskiej. Zarówno dług pochodzący z tytułu tych środków z budŝetu Unii Europejskiej, jak i kwoty spłat, powinny być w prognozie długu wyodrębnione w sposób umoŝliwiający ustalenie wskaźnika kwoty długu i wskaźnika spłat zarówno z uwzględnieniem tych środków, jak i bez ich uwzględnienia, tylko wówczas bowiem moŝliwa będzie ocena prawidłowości prognozy kwoty długu. Takie sporządzenie prognozy kwoty długu ma takŝe istotny walor praktyczny pozwala organom jednostki samorządu terytorialnego na uświadomienie sobie rzeczywistego poziomu zadłuŝenia i ułatwia ocenę związanego z tym ryzyka. Ustalenie długu i spłat bez uwzględnienia długu i spłat związanych z kredytami, poŝyczkami i papierami wartościowymi zaciągniętymi (wyemitowanymi) w związku ze środkami pochodzącymi z budŝetu Unii Europejskiej skutkowałoby zafałszowaniem rzeczywistego obrazu. O ile w sytuacji, gdy jednostka samorządu terytorialnego otrzyma środki ze wskazanych funduszy, jej sytuacja finansowa moŝe nie być trudna, o tyle moŝe stać się dramatyczna, gdy środki te nie wpłyną lub orzeczony zostanie ich zwrot. Bardzo daleko idące restrykcje zawiera przepis art. 114 ust. 4 ustawy o finansach publicznych, w myśl którego, gdy określone w umowie środki z funduszy strukturalnych lub Funduszu Spójności Unii Europejskiej nie zostaną prze-

11 Dług i deficyt jednostki samorządu terytorialnego kazane lub po przekazaniu orzeczony zostanie ich zwrot, jednostka samorządu terytorialnego nie moŝe emitować papierów wartościowych, zaciągać kredytów, poŝyczek i udzielać poręczeń do czasu spełnienia warunków, o których mowa w ust. 1 i 2 oraz w art. 113 ust. 1 i 2. Jeśli jednostka samorządu terytorialnego nie otrzyma środków (niezaleŝnie od przyczyn ich nieotrzymania, a więc nawet wówczas, gdy nie ponosi ona winy tego stanu rzeczy) albo otrzyma je, lecz później orzeczony zostanie ich zwrot, będzie pozbawiona moŝliwości zaciągania kredytów, poŝyczek, emitowania papierów wartościowych i udzielania poręczeń aŝ do czasu, gdy spełni wymogi określone w art. 113 ust. 1 i 2 oraz w art. 114 ust. 1 i 2. Inaczej mówiąc, zostanie zobligowana do rygorystycznego przestrzegania obostrzeń przewidzianych w tych przepisach takŝe w zakresie kredytów, poŝyczek, papierów wartościowych zaciągniętych (wyemitowanych) związku ze środkami określonymi w umowie zawartej z podmiotem dysponującym funduszami strukturalnymi lub Funduszem Spójności Unii Europejskiej. Tym istotniejsze jest rzetelne ustalenie rzeczywistego obciąŝenia budŝetu spłatami i rzeczywistej kwoty długu. Na marginesie podnieść trzeba, iŝ przepis art. 114 ust. 4 ustawy o finansach publicznych sformułowany został bardzo nieprecyzyjnie. CóŜ bowiem znaczy, Ŝe środki nie zostaną przekazane czy chodzi o nieprzekazanie całości środków, czy teŝ wystarczy nieprzekazanie ich części? To samo pytanie postawić moŝna w przypadku orzeczenia zwrotu czy tylko w przypadku, gdy orzeczono zwrot całości, czy takŝe, gdy zaŝądano zwrotu tylko części przekazanych środków? Zwrot środki nie zostaną przekazane rozumiem jako nieprzekazanie środków w ogóle, zaś sformułowanie po ich przekazaniu orzeczony zostanie ich zwrot odnosi się do zwrotu całości przekazanych środków, ale wobec nieprecyzyjności zapisów moŝna dokonywać róŝnej interpretacji. Art. 45 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy o finansach publicznych W roku 2003 relacja łącznej kwoty państwowego długu publicznego powiększonej o kwotę przewidywanych wypłat z tytułu poręczeń i gwarancji udzielonych przez podmioty sektora finansów publicznych do produktu krajowego brutto przekroczyła 50% i wyniosła 51,6%. Taką relację ogłosił minister finansów w cytowanym wcześniej 5 obwieszczeniu, wydanym zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o finansach publicznych. W roku 2005 zastosowanie znalazł więc przepis art. 45 ust. 1 pkt 1 ustawy o finansach publicznych, zgodnie z którym, w przypadku gdy wartość relacji łącznej kwoty państwowego długu publicznego powiększonej o kwotę przewidywanych wypłat z tytułu poręczeń i gwarancji, udzielonych przez podmioty sektora finansów publicznych, do produktu krajowego brutto, o której mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 lit. b, ogłoszonej i obliczonej zgodnie z art. 12 ust. 3 i 4 jest większa od 50%, a nie większa od 55%, to: a) Rada Ministrów uchwala projekt ustawy budŝetowej, w którym relacja deficytu budŝetu państwa do dochodów budŝetu państwa nie moŝe być wyŝsza niŝ analogiczna relacja z roku bieŝącego, 5 Por.: przypis 3.

12 12 Mirosław Paczocha b) relacja, o której mowa w lit. a, stanowi górne ograniczenie relacji deficytu kaŝdej jednostki samorządu terytorialnego do jej dochodów, jaka moŝe zostać uchwalona w budŝecie jednostki samorządu terytorialnego. Rada Ministrów ma obowiązek uchwalić projekt ustawy budŝetowej (na rok następujący po roku, w którym ogłoszono relację państwowego długu publicznego do produktu krajowego brutto, czyli w omawianym przypadku na rok 2005), w którym relacja deficytu budŝetu państwa do jego dochodów nie moŝe być wyŝsza niŝ ta relacja, która wystąpiła w roku bieŝącym, czyli w roku, w którym ogłoszono wskaźnik, a więc w omawianym przypadku w roku Relacja ta w roku 2004 wyniosła 29,3%. Taka relacja, czyli 29,3%, stanowi górne ograniczenie relacji deficytu do dochodów, jaka moŝe być uchwalona w budŝecie kaŝdej jednostki samorządu terytorialnego na rok następny, in concreto Inaczej mówiąc, stosunek ustalonego deficytu budŝetu na rok 2005 do dochodów kaŝdej jednostki samorządu terytorialnego moŝe wynieść co najwyŝej 29,3% 6. Po myśli art. 112 ust. 1 ustawy o finansach publicznych róŝnica między dochodami a wydatkami budŝetu jednostki samorządu terytorialnego stanowi odpowiednio nadwyŝkę budŝetu jednostki samorządu terytorialnego lub deficyt budŝetu jednostki samorządu terytorialnego. Z tej, niezbyt precyzyjnej, definicji wnioskować naleŝy, iŝ deficyt to ujemna róŝnica między dochodami a wydatkami budŝetu jednostki samorządu terytorialnego. Przedstawiana definicja deficytu ma zastosowanie do analizy pojęcia deficytu, uŝytego w przepisie art. 45 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o finansach publicznych. Nie naleŝy pojęcia deficytu utoŝsamiać z wydatkami nieznajdującymi pokrycia w planowanych dochodach, które mogą być wyŝsze niŝ deficyt. Tak więc stosunek kwoty deficytu (rozumianego jako ujemna róŝnica miedzy dochodami a wydatkami budŝetu jednostki samorządu terytorialnego) do planowanych dochodów nie moŝe w roku 2005 przekroczyć poziomu 29,3%. Ograniczenie z art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy o finansach publicznych nie obowiązuje bezwzględnie, albowiem z art. 45 ust. 2 tej ustawy wynika, Ŝe ograniczeń, o których mowa w ust. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a i b oraz pkt 3 lit. d, nie stosuje się do kwot deficytu jednostek samorządu terytorialnego lub budŝetu państwa sfinansowanych nadwyŝką budŝetową z lat poprzednich, a takŝe sfinansowanych emisją papierów wartościowych, zaciągniętymi kredytami i poŝyczkami w związku ze środkami określonymi w umowie zawartej z podmiotem dysponującym funduszami strukturalnymi lub Funduszem Spójności Unii Europejskiej. Początkowo omawiany wyjątek odnosił się wyłącznie do kwot deficytu sfinansowanych nadwyŝką budŝetową z lat ubiegłych, co w istotny sposób ograniczało moŝliwość zaciągania w roku 2005 kredytów, poŝyczek i emitowania papierów wartościowych w związku ze wskazanymi środkami z budŝetu Unii Europejskiej. Zmiana rozszerzająca krąg wyłączeń wynika z art. 1 pkt 11 ustawy z 25 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz o zmianie niektórych ustaw 7. 6 Jako nieporozumienie traktować naleŝy utrzymane w alarmistycznym tonie publikacje, z których zdaje się wynikać, iŝ jednostki samorządu terytorialnego muszą nieomal z dnia na dzień obniŝyć dług ( zadłuŝenie ) do 29,3% dochodów (por.: Z. Grzegorzewski, Teraz będzie bolało, Wspólnota 2004, nr 19, s ; Mieliśmy rację, Wspólnota 2004, nr 20, s. 16). 7 DzU nr 273, poz

13 Dług i deficyt jednostki samorządu terytorialnego Wydaje się, iŝ podobnie jak w przypadku wyjątków, o których mowa w przepisach art. 113 ust. 3 i 114 ust. 3 ustawy o finansach publicznych, w pierwszej kolejności naleŝy ustalić rzeczywistą (tj. nieuwzględniającą wyłączeń z art. 45 ust. 2) relację deficytu do dochodów, a dopiero następnie określić tę relację bez uwzględniania kwot przychodów wynikających z nadwyŝki z lat ubiegłych oraz z tytułu kredytów, poŝyczek, papierów wartościowych zaciąganych (emitowanych) w związku ze środkami określonymi w umowie zawartej z podmiotem dysponującym funduszami strukturalnymi lub Funduszem Spójności Unii Europejskiej. Sądzić naleŝy, Ŝe pojęcie nadwyŝka z lat ubiegłych obejmuje swym znaczeniem takŝe wolne środki. Te ostatnie definiowane są przecieŝ jako nadwyŝka środków pienięŝnych na rachunku bieŝącym budŝetu jednostki samorządu terytorialnego, wynikająca z rozliczeń kredytów i poŝyczek z lat ubiegłych (art. 112 ust. 2 pkt 6 ustawy o finansach publicznych). Ratio legis omawianego unormowania jest niegenerowanie nowego długu ponad określone prawem granice, a finansowanie deficytu wolnymi środkami nie powoduje zwiększenia długu jednostki samorządu terytorialnego. Przepis art. 45 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o finansach publicznych nie moŝe być rozumiany jako ograniczenie dotyczące wyłącznie uchwały budŝetowej, zawierającej pierwotny budŝet. Musi być ono przestrzegane takŝe w ciągu całego roku. Zmiany budŝetu dokonywane w trakcie roku budŝetowego muszą uwzględniać treść tego przepisu. Dokonanie zmian w budŝecie, które skutkowałyby zwiększeniem deficytu powyŝej dopuszczalnego poziomu 29,3% dochodów, jest niedopuszczalne (poza przewidzianymi prawem wyjątkami). Zwiększenie deficytu moŝe być skutkiem wzrost wydatków, które nie znajdują pokrycia w planowanych dochodach, ale równieŝ zmniejszenia dochodów bez jednoczesnego zmniejszenia wydatków. Ograniczenie z art. 45 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o finansach publicznych odnosi się do planowanych w budŝecie jednostki samorządu terytorialnego kwot dochodów i deficytu, albowiem mówi się w tym przepisie o relacji uchwalanej w budŝecie jednostki samorządu terytorialnego.

14 WIESŁAW KUŚNIERZ Wygaśnięcie zobowiązań podatkowych przez przejęcie własności nieruchomości lub praw majątkowych w postępowaniu egzekucyjnym Sposób wygasania zobowiązań podatkowych przez przejęcie własności nieruchomości lub praw majątkowych w postępowaniu egzekucyjnym w administracji do Ordynacji podatkowej 1 został wprowadzony ustawą z dnia 12 września 2002 roku o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz o zmianie innych ustaw 2, która weszła w Ŝycie 1 stycznia 2003 roku. Nowelizacja z 12 września 2002 roku w zakresie dotyczącym wygasania zobowiązań podatkowych nie tylko wprowadziła nowe sposoby wygasania, ale w sposób istotny zmodyfikowała poszczególne sposoby wygasania zobowiązań podatkowych, przy czym trzeba zaznaczyć, Ŝe ustawodawca nie ustrzegł się błędów, luk i nieścisłości, co jest podnoszone w piśmiennictwie 3. Katalog zdarzeń powodujących wygaśnięcie zobowiązań podatkowych zamieszczony jest w przepisie art. 59 Ordynacji podatkowej 4. 1 Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity DzU 2005 nr 8, poz. 60 z późn. zm). 2 DzU nr 169, poz ustawa ta dalej będzie powoływana jako nowelizacja z 12 września 2002 r. 3 Por.: np. B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki, Ordynacja podatkowa. Komentarz 2003, Wrocław s. 298; S. Babiarz, B. Deuter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Ordynacja podatkowa. Komentarz, Warszawa 2004, s. 274; O. Łunarski, Prawa i obowiązki organów podatkowych w związku z zapłatą podatku [w:] Systemy podatkowe w Polsce i na Ukrainie a struktura organizacyjna administracji podatkowych, Rabe 2003, s. 70 i nn.; W. Kuśnierz, Zapłata podatku po nowelizacji Ordynacji podatkowej, BudŜet Samorządu Terytorialnego 2003, z. 11, s. 86 i nn., W. Kuśnierz, Przedawnienie w prawie podatkowym [w:] Polski system podatkowy. ZałoŜenia a praktyka, Lublin 2004, s. 456 i nn., W. Kuśnierz, Przeniesienie własności rzeczy i praw majątkowych w Ordynacji podatkowej [w:] Jednostka, państwo, administracja nowy wymiar, Rzeszów 2004, s Katalog ten podzielony jest na przypadki dotyczące wygasania zobowiązań podatników oraz płatników i inkasentów. Katalog dotyczący podatników obejmuje sposoby wygaśnięcia zobowiązania przez: zapłatę, potrącenie, zaliczenie nadpłaty lub zaliczenie zwrotu podatku, pobranie podatku przez płatnika lub inkasenta, zaniechanie poboru, przedawnienie, umorzenie zaległości, przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych, przejęcie własności nieruchomości lub prawa majątkowego w postępowaniu egzekucyjnym. Katalog dotyczący płatników i inkasentów obejmuje sposoby wygaśnięcia ich zobowiązań przez: dokonanie wpłaty, zaliczenie nadpłaty lub zaliczenie zwrotu podatku, umorzenie zaległości z urzędu, przejęcie własności nieruchomości lub przejęcie prawa majątkowego w postępowaniu egzekucyjnym, przedawnienie.

15 16 Wiesław Kuśnierz W porównaniu do stanu sprzed 1 stycznia 2003 roku katalog zdarzeń powodujących wygaśnięcie zobowiązań podatkowych rozszerzono o przejęcie własności nieruchomości lub prawa majątkowego w postępowaniu egzekucyjnym oraz o zaliczenie zwrotu podatku, natomiast katalog zdarzeń dotyczący płatników został poszerzony o umorzenie zaległości z urzędu oraz o przejęcie własności nieruchomości lub przejęcie prawa majątkowego w postępowaniu egzekucyjnym. Wprowadzenie (art. 59 par. 1 pkt 7 oraz w par. 2 pkt 4) przejęcia nieruchomości lub prawa majątkowego w postępowaniu egzekucyjnym jako sposobu wygaśnięcia zobowiązań jest konsekwencją wprowadzenia do ustawy z 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji 5 przepisów dotyczących egzekucji z nieruchomości 6, które zostały wprowadzone ustawą z 6 września 2001 roku o zmianie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz niektórych innych ustaw. 7 Charakter prawny wygaśnięcia zobowiązania podatkowego przez przejęcie własności nieruchomości lub praw majątkowych w postępowaniu egzekucyjnym Przejęcie nieruchomości lub prawa majątkowego w trybie ustawy egzekucyjnej zmierza do ściągnięcia naleŝności publicznoprawnej, dlatego w pierwszej kolejności naleŝy ustalić znaczenia pojęcia przejęcie. Ustawa egzekucyjna nie definiuje tego pojęcia. Według Słownika języka polskiego pod redakcją M. Szymczaka 8 wyraz przejęcie oznacza tyle co wziąć, przyjąć, odebrać coś od kogoś, wziąć coś na swój rachunek, uŝytek do dalszego wykorzystania na swoją odpowiedzialność. Z kolei w znaczeniu języka prawniczego pojęcie to będzie oznaczało zarówno przeniesienie posiadania jak i prawa rozporządzania majątkiem, i takie znaczenie naleŝy przypisać pojęciu przejęcie uŝytemu w ustawie egzekucyjnej w przepisach artykułów 110y i 111h 111j. Przedmiotem przejęcia na podstawie ustawy egzekucyjnej moŝe być przedmiot postępowania egzekucyjnego z nieruchomości. W ustawie egzekucyjnej rozumienie pojęcia nieruchomości w podstawowym zakresie nie odbiega od rozumienia tego pojęcia w prawie cywilnym, gdyŝ ustawodawca do ustawy egzekucyjnej nie wprowadził odrębnej definicji nieruchomości innej niŝ określona w przepisie art. 46 par. 1 Kodeksu cywilnego 9, a jedynie rozszerzył to pojęcie. Obejmuje ono swoim zakresem grunty, grunty z budynkami trwale z gruntem związanymi lub części takich budynków, jeŝeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności 10, a takŝe na podstawie art. 1a pkt 5 ustawy egzekucyjnej zaliczane w prawie cywilnym do ograniczonych praw rzeczowych: 5 Tekst jednolity DzU 2002 nr 110, poz. 968 z późn. zm. powoływana dalej jako ustawa egzekucyjna. 6 Por.: Uzasadnienie do projektu ustawy o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Druk Sejmowy nr 414 z 18 kwietnia 2002 r., s DzU nr 125, poz Słownik języka polskiego pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1988, t. II, s Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (DzU nr 16, poz. 93 z późń. zm.). 10 Por. szerzej: S. Dmowski, S. Rudnicki, Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga pierwsza Część ogólna, Warszawa 1999, s. 142 i nn.

16 Wygaśnięcie zobowiązań podatkowych spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu uŝytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, w tym takŝe prawo do lokalu mieszkalnego w domu budowanym przez spółdzielnię mieszkaniową w celu przeniesienia jego własności na członka spółdzielni. Ponadto z przepisu art. 114 ustawy egzekucyjnej wynika, Ŝe przedmiotem egzekucji z nieruchomości moŝe być ułamkowa część nieruchomości jak i uŝytkowanie wieczyste. Oprócz przejęcia własności nieruchomości jako przesłankę powodującą wygaśnięcie zobowiązania Ordynacja podatkowa wymienia przejęcie prawa majątkowego w postępowaniu egzekucyjnym. Podstawą wyróŝnienia praw majątkowych i niemajątkowych jest typowy interes jaki one realizują. Prawami majątkowymi nazywa się wszelkie prawa podmiotowe bezwzględnie skuteczne nie tylko wobec ściśle określonych podmiotów 11. Wspólną cechą praw majątkowych, które ewentualnie mogą być przedmiotem egzekucji, musi być ich zbywalność, czyli cecha pozwalająca na zmianę podmiotów tych praw 12. Cecha zbywalności nie jest wystarczająca, aby wskazać, które prawa majątkowe mogą podlegać przejęciu w kontekście przepisu art. 59 par. 1 pkt 7 oraz w par. 2 pkt 4 Ordynacji podatkowej, gdyŝ ustawodawca nie określił, które prawa majątkowe mogą być przedmiotem przejęcia, czy tylko związane z poszerzoną definicją nieruchomości z ustawy egzekucyjnej, czy teŝ wszystkie prawa majątkowe, które mogą być przedmiotem egzekucji 13. Wskazówką interpretacyjną w tym zakresie jest fakt, Ŝe ustawodawca w przepisie art. 111h par. 3 ustawy egzekucyjnej dopuszcza jedynie przejęcie praw związanych wyłącznie z rozszerzoną definicja nieruchomości, pomimo Ŝe egzekucja moŝe dotyczyć róŝnych praw majątkowych. Postępowanie prowadzące do przejęcia własności nieruchomości lub prawa majątkowego Powiązanie tego sposobu wygasania zobowiązań podatkowych z egzekucją z nieruchomości powoduje konieczność przedstawienia przebiegu postępowania egzekucyjnego z nieruchomości w zakresie związanym z przejęciem własności nieruchomości. Egzekucja z nieruchomości zgodnie przepisem art. 110 par. 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji jest ostatecznym środkiem egzekucyjnym, co oznacza, Ŝe zastosowanie innych środków egzekucji naleŝności pienięŝnych nie było moŝliwe lub okazało się bezskuteczne. Egzekucja z nieruchomości moŝe być prowadzona wyłącznie w celu wyegzekwowania naleŝności pienięŝnych określonych lub ustalonych w orzeczeniu ostatecznym, a w przy- 11 Por.: E. Węgierek, Postępowanie zabezpieczające i egzekucyjne. Komentarz, Warszawa 1972, s O zbywalności prawa decydują przepisy je ustanawiające, np. do niezbywalnych majątkowych praw rzeczowych przepis art. 254 kc. zalicza uŝytkowanie, a przepis art. 300 kc. słuŝebność osobistą. 13 Ustawa egzekucyjna przewiduje miedzy innymi egzekucję z autorskiego prawa majątkowego i praw pokrewnych, patentu, udziału w spółce a takŝe z bliŝej nie określonych innych praw majątkowych (art. 96l ustawy egzekucyjnej).

17 18 Wiesław Kuśnierz padku orzeczenia sądu wydanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zaopatrzonego równieŝ w klauzulę wykonalności. Ponadto egzekucja z nieruchomości moŝe być prowadzona do naleŝności pienięŝnych wynikających z tytułu wykonawczego określonego w art. 44 ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa 14. Z przepisu tego wynika, Ŝe nie moŝe być Ŝadnych wątpliwości, co do wymagalności dochodzonego zobowiązania, a spełnienie przesłanek jest warunkiem koniecznym, od których ustawodawca nie przewidział Ŝadnych odstępstw. Ustawa egzekucyjna dzieli postępowanie egzekucyjne z nieruchomości na sześć etapów: Są to następujące etapy: 1. zajęcie nieruchomości, 2. opis i oszacowanie nieruchomości, 3. licytacja, 4. przybicie, 5. przyznanie własności, 6. podział kwoty uzyskanej z egzekucji. Ustawa egzekucyjna przewiduje moŝliwość przejęcia własności nieruchomości na 3 etapie postępowania licytacja, przy czym naleŝy rozwaŝyć moŝliwość przejęcia nieruchomości ze względu na charakter nieruchomości (jej przeznaczenie). 1. Przejęcie na własność nieruchomości wchodzącej w skład gospodarstwa rolnego Po raz pierwszy moŝliwość przejęcia własności takiej nieruchomości określona jest w przepisie art. 110y par. 1 ustawy egzekucyjnej i jest dopuszczalna z chwilą obwieszczenia 15 o licytacji nieruchomości wchodzącej w skład gospodarstwa rolnego. Prawo to wygasa z upływem trzeciego dnia przed wyznaczoną licytacją. Prawo to przysługuje wyłącznie współwłaścicielowi (współwłaścicielom) nieruchomości, który moŝe przejąć nieruchomość za cenę nie niŝszą od oszacowanej wartości nieruchomości. Po raz drugi prawo przejęcia nieruchomości wchodzącej w skład gospodarstwa rolnego przewiduje przepis art. 111h par. 1 i moŝe ono być zrealizowane przez współwłaściciela (współwłaścicieli) po nieprzystąpieniu 16 do licytacji Ŝadnego reflektanta za cenę nie niŝszą od trzech czwartych oszacowanej wartości nieruchomości. Ograniczenie prawa przejęcia wyłącznie do współwłaściciela (współwłaścicieli) nieruchomości wchodzącej w skład gospodarstwa rolnego powoduje, Ŝe w trybie przepisu art. 110y par. 1 i 111h par. 1 ustawy egzekucyjnej nie wystąpi wygaśnięcie zobowiązania publicznoprawnego, gdyŝ trudno wyobrazić sobie 14 Ustawa z dnia 8 maja 1997 r. o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne (tj. DzU 2003 nr 174, poz z późń, zm). Minister Finansów moŝe wystawić tytuł wykonawczy na podstawie dokumentów związanych z wierzytelnością Skarbu Państwa z tytułu wykonania umowy poręczenia lub gwarancji. 15 Za chwilę tę naleŝy uwaŝać ogłoszenie o licytacji bądź najwcześniejsze doręczenie dokonane na podstawie art. 110w ustawy egzekucyjnej. 16 Przez nieprzystąpienie do licytacji naleŝy rozumieć sytuację, w której licytacja nie moŝe być prowadzona ze względu na ograniczenia podmiotowe (np. brak licytantów) lub przedmiotowe (np. zaoferowanie niŝszej ceny niŝ cena wywoławcza).

18 Wygaśnięcie zobowiązań podatkowych sytuację, by organ podatkowy, który jest wierzycielem publicznoprawnym, był współwłaścicielem gospodarstwa rolnego. 2. Przejęcie na własność innych nieruchomości niŝ rolne (nierolnicze) Przejęcie na własność nieruchomości zarówno rolniczych jak i nierolniczych przewiduje przepis art. 111i par. 2 i przepis art. 111j par. 2 ustawy egzekucyjnej. Przepisy te mają więc znacznie szerszy zakres przedmiotowy niŝ omówione powyŝej. Przejęcie dopuszczalne jest wyłącznie w sytuacji, gdy: na podstawie przepisu art. 111i par. 1 została wyznaczona druga licytacja i nikt do niej nie przystąpił; przejęcie to moŝe nastąpić za cenę nie niŝszą od 70 % wartości nieruchomości; na podstawie przepisu art. 111j par. 1 została wyznaczona trzecia licytacja i nikt do niej nie przystąpił; przejecie to moŝe nastąpić za cenę nie niŝszą od 65% wartości nieruchomości. Prawo przejęcia na podstawie tych przepisów będzie przysługiwało wierzycielowi egzekwującemu lub hipotecznemu 17, lub współwłaścicielowi. Prawo to zostało wyłączone w stosunku do wierzyciela, którym jest naczelnik urzędu skarbowego 18. Zakaz ten dotyczy nie tylko naczelnika urzędu skarbowego, który pełni funkcję organu egzekucyjnego, ale dotyczy równieŝ naczelników wszystkich urzędów skarbowych będących wierzycielami w danej egzekucji. Przejęcie własności nieruchomości w trybie przepisu art. 111i par. 2 lub 111j par. 2 ustawy egzekucyjnej moŝe powodować wygaśnięcie zobowiązania podatkowego, jeŝeli wierzycielem egzekwującym lub hipotecznym jest: naczelnik urzędu celnego z tytułu zaległości w podatku akcyzowym pobieranym na podstawie ustawy z dnia 23 stycznia 2004 roku o podatku akcyzowym 19, wójt, burmistrz (prezydent miasta) z tytułu zaległości: w podatkach od nieruchomości, od środków transportowych, od posiadania psów pobieranych na podstawie ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych 20 ; w podatku rolnym pobieranym na podstawie ustawy z 15 listopada 1984 roku o podatku rolnym 21 ; 17 Wierzyciel hipoteczny podmiot, który ma ustanowioną hipotekę na nieruchomości będącej przedmiotem egzekucji. 18 Ustawa egzekucyjna posługuje się nazewnictwem organów podatkowych, które aktualne było przed 1 września 2003 r. Ustawą z 27 czerwca 2003 r. o utworzeniu Wojewódzkich Kolegiów Skarbowych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zadania i kompetencje organów oraz organizację jednostek organizacyjnych podległych ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych (DzU nr 137, poz. 1302) dokonano zmiany art. 13 Ordynacji podatkowej, stanowiąc, Ŝe organami podatkowymi są między innymi naczelnicy urzędów skarbowych. Z kolei w przepisie art. 38 powołanej powyŝej ustawy wprowadzono zasadę, Ŝe ilekroć w przepisach ustaw niezmienianych niniejszą ustawą mówi się o izbie skarbowej lub urzędzie skarbowym jako organie administracji rządowej, naleŝy rozumieć przez ten organ odpowiednio dyrektora izby skarbowej lub naczelnika urzędu skarbowego. 19 DzU nr 29, poz. 257 z późn. zm. 20 Tekst jednolity DzU 2002 nr 9, poz. 84 z późn. zm. 21 Tekst jednolity DzU 1993 nr 94, poz. 431 z późn. zm.

19 20 Wiesław Kuśnierz w podatku leśnym pobieranym na podstawie ustawy z 30 października 2002 roku o podatku leśnym 22. Wniosek o przejęcie nieruchomości w tych trybach wierzyciel 23 składa do organu egzekucyjnego w terminie 7 dni od dnia licytacji. JeŜeli kilku wierzycieli składa wniosek o przejęcie, w pierwszej kolejności nieruchomość przejmie wierzyciel, który zaoferował najwyŝszą cenę, a gdy ceny są równe, wierzyciel, którego wierzytelność jest większa. 3. Przejęcie prawa majątkowego Przepis art. 111h par. 3 ustawy egzekucyjnej dopuszcza przejęcie następujących praw majątkowych: spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu uŝytkowego, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, które jak wskazywano powyŝej, stanowią element rozszerzonej definicji nieruchomości na gruncie ustawy egzekucyjnej. Przejęcie to moŝe nastąpić wyłącznie po pierwszej licytacji 24, jeŝeli nikt do niej nie przystąpił, za cenę nie niŝszą od trzech czwartych oszacowanej wartości nieruchomości. Prawo to przysługuje tylko wierzycielowi hipotecznemu innemu niŝ naczelnik urzędu skarbowego. Wniosek o przejęcie wierzyciel hipoteczny powinien złoŝyć w terminie 7 dni od dnia licytacji. Uwagi dotyczące wygaśnięcia zobowiązań podatkowych poczynione w punkcie poprzednim mają zastosowanie do przejęcia prawa majątkowego, z tym Ŝe organy podatkowe tam wymienione muszą uprzednio zabezpieczyć zobowiązania podatkowe poprzez wpis hipoteki przymusowej określonej w przepisie art. 34 Ordynacji podatkowej. Czwarty etap postępowania egzekucyjnego z nieruchomości to przybicie. Gdy przejęcie nieruchomości na własność ma nastąpić po niedojściu do skutku licytacji, organ egzekucyjny udziela przybicia na rzecz przejmującego po wysłuchaniu wnioskodawcy. Przybicie ma formę postanowienia, które ogłasza się, jak wskazywałem powyŝej, po wysłuchaniu wnioskodawcy. Pojęcie wnioskodawcy w tym przypadku oznacza osoby uprawnione do przejęcia nieruchomości, czyli w zaleŝności od podstawy przejęcia będzie to współwłaściciel (współwłaściciele) nieruchomości, wierzyciel egzekwujący, wierzyciel hipoteczny. Postanowienie o przybiciu moŝe mieć postać pozytywną o udzieleniu przybicia, lub negatywną o odmowie udzielenia przybicia. Przyczyną odmowy mogą być np. przesłanki wymienione w przepisie art. 111n 25 ustawy egzekucyjnej, a takŝe zgłoszenie 22 DzU nr 200, poz z późn. zm. 23 JeŜeli wniosek pochodzi od organu podatkowego, który jest wierzycielem, musi być podpisany przez osobę uprawnioną do reprezentowania organu podatkowego. 24 Por.: R. Hauser, Z. Leoński, Postępowanie egzekucyjne w administracji. Komentarz, Warszawa 2004, s. 464 i nn. 25 Na podstawie przepisu art. 111n organ egzekucyjny odmawia przybicia, jeŝeli ostateczne rozstrzygnięcia skarg lub zaŝaleń wniesionych w toku postępowania egzekucyjnego potwierdzą naruszenie przepisów postępowania w toku licytacji i jeŝeli uchybienia te mogły mieć istotny wpływ na wynik licytacji lub wtedy, gdy postępowanie podlegało umorzeniu lub zawieszeniu albo jeŝeli uczestnik nie otrzymał zawiadomienia o licytacji, chyba Ŝe będąc na licytacji, nie wystąpił ze skargą na to uchybienie.

20 Wygaśnięcie zobowiązań podatkowych wniosku o przejęcie po upływie siedmiodniowego terminu, czy teŝ zgłoszenie wniosku przez osobę nieuprawnioną do przejęcia nieruchomości. Przybicie jest czynnością wstępną, która ma przygotować wydanie postanowienia o przyznaniu własności 26, dlatego postanowienie o przybiciu musi zgodnie z przepisem art. 111m par. 5 zawierać firmę lub imię i nazwisko nabywcy, oznaczenie nieruchomości, cenę nabycia i datę nabycia, gdy postanowienie zostaje wydane po przeprowadzeniu licytacji. Jeśli przybicia udziela się, gdy licytacja nie doszła do skutku, podawanie daty jest bezprzedmiotowe, podobnie jak w przypadku przejęcia nieruchomości. Postanowienie o przybiciu zgodnie z przepisem doręcza się wierzycielowi, dłuŝnikowi, nabywcy i osobom, które w toku licytacji zaskarŝyły czynności związane z udzieleniem przybicia, jak teŝ zarządcy, który nie jest dłuŝnikiem, a postanowienie o odmowie przybicia wierzycielowi, dłuŝnikowi i licytantowi, który zaoferował najwyŝszą cenę. Na postanowienie to przysługuje zaŝalenie. Podmiot przejmujący, na rzecz którego udzielono przybicia, uzyskuje prawo do przyznania własności nieruchomości. Postępowanie w sprawie przyznania własności nieruchomości to 5. etap postępowania egzekucyjnego z nieruchomości. Zgodnie z przepisem art. 112b par. 1 do przyznania własności konieczne jest wystąpienie łącznie dwóch przesłanek: postanowienie o przybiciu musi być ostateczne, uiszczenie ceny nabycia. Ostateczność postanowienia oznacza sytuację, gdy upłynął termin do wniesienia zaŝalenia (i nie przywrócono tego terminu) lub sytuację, gdy doręczono stronie postanowienie organu odwoławczego wydane w wyniku załatwienia zaŝalenia. Przesłanka uiszczenia ceny w kontekście przejęcia nieruchomości przez organ podatkowy, w wyniku którego następuje zgodnie z przepisem art. 59 par. 1 pkt 7 Ordynacji wygaśnięcie zobowiązania podatkowego, wymaga szerszego rozwaŝenia. Sposób uiszczenia ceny nabycia reguluje przepis art. 112 ustawy egzekucyjnej. Co do zasady cena nabycia powinna być uiszczona przez nabywcę wymienionego w postanowieniu o przybiciu w ciągu 14 dni od otrzymania wezwania od organu egzekucyjnego. Na wniosek nabywcy organ egzekucyjny moŝe wyznaczyć dłuŝszy termin uiszczenia ceny nabycia, jednak termin ten nie moŝe przekroczyć 3 miesięcy. Cena nabycia powinna być złoŝona do depozytu organu egzekucyjnego 27. Na podstawie przepisu art. 112 par. 2 ustawy egzekucyjnej na poczet ceny nabycia moŝe być zaliczona wierzytelność własna nabywcy albo jej część, jeŝeli znajduje pokrycie w cenie nabycia. W przypadku przejęcia własności nieruchomości przez organ podatkowy, uiszczenie ceny nabycia moŝe nastąpić wyłącznie poprzez zaliczenie wierzytelności publicznoprawnej (zaległości podatkowej) na poczet ceny nabycia. Wynika to z pozycji organu podatkowego, który tą drogą doprowadza do wygaśnięcia zobowiązania podatkowego (likwidacji zaległości podatkowej). Ustawa egzekucyjna nie precyzuje formy, w jakiej nabywca w tym wypadku organ podatkowy ma złoŝyć oświadczenie o zaliczeniu. Uzasadnionym wydaje się pogląd, Ŝe oświadczenie o zaliczeniu powinno przybrać formę postanowienia. Wniosek taki wynika z brzmienia art. 17 par. 1 ustawy egzekucyjnej, który stanowi, Ŝe o ile 26 Por.: Z. Świeboda, Sąd jako organ egzekucyjny, Warszawa 1980, s. 102 i nn. 27 Wpłata moŝe być dokonana w gotówce lub na rachunek depozytowy organu egzekucyjnego.