Redakcja Mirosław Kalinowski Iwona Niewiadomska. Skazani na wykluczenie!? Zasoby adaptacyjne osób zagrożonych marginalizacją społeczną

Transkrypt

1

2

3 Redakcja Mirosław Kalinowski Iwona Niewiadomska Skazani na wykluczenie!? Zasoby adaptacyjne osób zagrożonych marginalizacją społeczną Wydawnictwo KUL Lublin 2010

4

5 ROZDZIAè XIII ZASOBY ADAPTACYJNE OSO  B BEZDOMNYCH Joanna Chwaszcz BezdomnosÂc okresâlana jako negatywne zjawisko spoøeczne jest jednym z nierozwiaîzanych i ciaîgle narastajaîcych problemoâw wspoâøczesnego panâstwa polskiego, innych krajoâw europejskich i pozaeuropejskich, jest wieîc zjawiskiem globalnym. LiczbeÎ osoâb bezdomnych szacuje sieî w Polsce w przedziale od 30 do 300 tysieîcy. Andrzej PrzymenÂski w 2000 roku podjaîø sieî obliczenâ osoâb bezdomnych w Polsce, z uźyciem dwoâch metod statystycznych. Otrzymaø przedziaø w granicach tysieîcy bezdomnych (PrzymenÂski 2001, s. 65). Tak wielka rozbieźnosâcâ spowodowana jest brakiem moźliwosâci dokonania precyzyjnych obliczenâ, co wynika z nierejestrowania osoâb bezdomnych przez instytucje panâstwowe oraz ciaîgøego przemieszczania sieî bezdomnych. Ponadto, precyzyjne okresâlenie liczby bezdomnych w Polsce uniemoźliwia brak powszechnie akceptowanej definicji bezdomnosâci. W literaturze przedmiotu i w praktyce dominujaî formuøy utworzone przez praktykoâw, søuźaî one gøoâwnie uporzaîdkowaniu dziaøanâ wspierajaîcych osoby pozostajaîce bez dachu nad gøowaî oraz definicje operacyjne przyjeîte na potrzeby badanâ empirycznych. Europejska Federacja Narodowych Organizacji PracujaÎcych na rzecz Ludzi Bezdomnych FEANTSA opracowaøa typologieî bezdomnosâci i wykluczenia mieszkaniowego nazywanaî ETHOS. Klasyfikacja ta opiera sieî gøoâwnie na charakterystyce warunkoâw mieszkaniowych. Punktem wyjsâcia dla typologii ETHOS jest zaøoźenie, źe istniejaî trzy domeny konstytuujaîce ¹domº: 1. domena fizyczna ± oznacza posiadanie odpowiedniego schronienia (przestrzeni) przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi 2. domena spoøeczna ± daje moźliwosâcâ zaspokojenia potrzeby prywatnosâci i czerpania satysfakcjonujaîcych relacji spoøecznych 3. domena prawna ± zapewnia posiadanie tytuøu prawnego do zajmowanego miejsca zamieszkania. Wykluczenie z jednej lub z kilku domen wyznacza kategorie koncepcyjne braku domu: brak dachu nad gøowaî, brak mieszkania, niezabezpieczone mieszkanie, nieodpowiednie mieszkanie (

6 388 ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± Joanna Chwaszcz W omawianiu zagadnienia bezdomnosâci jako zjawiska spoøecznego nie moźna zapomniecâ o konteksâcie psychologicznym. J. Chwaszcz proponuje psychologicznaî koncepcjeî definiujaîcaî bezdomnosâcâ jako utrwalonaî formeî uczestnictwa w døugotrwaøej, niszczaîcej sytuacji źyciowej polegajaîcej na licznych deprywacjach, ograniczajaîcej w istotny sposoâb wyboâr posteîpowania, prowadzaîcaî do pogorszenia stanu psychicznego i fizycznego czøowieka bezdomnego i utrudniajaîcaî zmianeî poøoźenia na lepsze (Chwaszcz 2008, s. 24). 1.Problemy przystosowawcze bezdomnych Pomimo iź bezdomni tworzaî grupeî zroâźnicowanaî, istniejaî pewne cechy ich funkcjonowania, w mniejszym lub wieîkszym stopniu, wspoâlne dla wszystkich. NaleźaÎ do nich: skrajne uboâstwo przejawiajaîce sieî nieposiadaniem niczego, ograniczenie zaspokajania elementarnych potrzeb egzystencjalnych, wyalienowanie ze spoøeczenâstwa obejmujaîce izolacjeî spoøecznaî, psychicznaî i fizycznaî, bezradnosâcâ wobec zaistniaøej sytuacji (PrzymenÂski 2001, s ). Problemy przystosowawcze bezdomnych wynikajaî zaroâwno z czynnikoâw spoøecznych, rodzinnych, jak i indywidualnych. TworzaÎ one siecâ wzajemnie powiaîzanych zaleźnosâci. Typowe obszary problemowe osoâb bezdomnych: Deprywacja potrzeby posiadania domu z uwzgleîdnieniem domeny fizycznej, spoøecznej i prawnej Takie ujeîcie pozwala na klasyfikacjeî osoâb bezdomnych z deficytami w zakresie posiadania domu na 13 typoâw operacyjnych: ludzie zamieszkujaîcy w przestrzeni publicznej, osoby zakwaterowane interwencyjnie, przebywajaîcy w placoâwkach dla bezdomnych, zakwaterowani w schroniskach, opuszczajaîcy pewne instytucje typu zakøady penitencjarne, osârodki medyczne (osârodki terapii uzaleźnienâ), domy dziecka, osoby otrzymujaîce døugotrwaøe wsparcie z powodu bezdomnosâci, ludzie w lokalach niezabezpieczonych, osoby zagroźone eksmisjaî, zagroźeni przemocaî, ludzie zamieszkujaîcy konstrukcje tymczasowe, nietrwaøe, osoby zamieszkujaîce w warunkach substandardowych, ludzie mieszkajaîcy w sytuacji przeludnienia. Deprywacja potrzeby pracy Z badanâ meîźczyzn w lubelskim schronisku dla bezdomnych wynika, źe osoby zgøaszajaîce sieî do schroniska w 97,7% saî bezrobotne. NajczeÎsÂciej utraciøy praceî w latach NasteÎpnie jeszcze przez jakisâ czas pracowaøy nielegalnie, ¹na czarnoº, bez umowy, ubezpieczenia, za bardzo niskie wynagrodzenie (Babiarz 2001, s ). Z badanâ prowadzonych w wojewoâdztwie lubelskim i podkarpackim

7 Zasoby adaptacyjne osoâb bezdomnych ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± 389 w latach wynika, źe w proâbie 100 osoâb bezdomnych bezrobotnych bez źadnej formy zatrudnienia byøo 94%, 5% otrzymywaøo zajeîcia dorywcze bez ubezpieczenia, 1% posiadaø praceî na warunkach umowy (Chwaszcz 2009, s. 142). Przytoczone wyniki badanâ wskazujaî na to, źe praca, ktoâra ma søuźycâ czøowiekowi, staøa sieî dla niego czymsâ niedosteîpnym lub kojarzy sieî z wyzyskiem osoby. WaźnaÎ kwestieî dotyczaîcaî tej sfery aktywnosâci podnosi R. Babiarz. Powoøuje sieî ona na stanowisko KosÂcioøa katolickiego, ktoâry podkresâla wartosâcâ pracy w samym czøowieku beîdaîcym jej twoârcaî i adresatem. Praca bowiem stanowi dla ludzi cosâ wieîcej niź tylko zabezpieczenie wartosâci materialnych. Umoźliwia osobie samorealizacjeî w kontakcie ze sâwiatem zewneîtrznym, pozwala na podejmowanie zadanâ źyciowych, jest dla czøowieka dobrem, chociaź nieraz øaîczy sieî z wielkim trudem. Ludzie bezdomni zostajaî praktycznie pozbawieni moźliwosâci pracy, przynajmniej tej legalnej. NajczeÎstszym powodem braku zatrudnienia wsâroâd bezdomnych saî: bezrobocie, likwidacja licznych zakøadoâw produkcyjnych, niskie kwalifikacje zawodowe tych osoâb, ich søaba kondycja psychofizyczna. Piekut-Brodzka zauwaźa, źe wysoka stopa bezrobocia ogranicza søabszym jednostkom moźliwosâcâ samodzielnego funkcjonowania socjalnego (2000, s. 88). J. Bittel, powoøujaîc sieî na rozporzaîdzenie Ministra Pracy i Polityki Spoøecznej z 28 maja 1996 roku w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawcoâw dokumentacji w sprawach zwiaîzanych ze stosunkiem pracy oraz sposobami prowadzenia akt osobowych pracownika (DzU nr 62, poz. 286), stwierdza, źe zatrudnienie osoby bez staøego zameldowania jest bardzo køopotliwe dla pracodawcy i trudno podejrzewacâ, by w takim wypadku doszøo do skutku. BioraÎc pod uwageî wysokie bezrobocie i konkurencyjnosâcâ na rynku pracy, bezdomny beîdzie zawsze staø na straconej pozycji w poroâwnaniu z osobami majaîcymi zameldowanie przy analogicznych predyspozycjach (Bittel 1997, s. 98). UboÂstwo RoleÎ uboâstwa jako predyspozycji do bezdomnosâci podkresâlajaî liczni badacze problemu w Polsce (KaminÂski 1997, Sidorowicz 1997, S  ledzianowski 1997, PrzymenÂski 2001, KawczynÂska-Butrym 2003, Kulka 2003, Sadowscy 2003) jak i w literaturze sâwiatowej (Toro 1995, Rabideau, Toro 1997, Shinn, Weitzman 1998, Tompsett, Torro 2003, Crosier 2004). BezdomnosÂc jest formaî skrajnego uboâstwa, a ono warunkuje bezdomnosâcâ. Jednym z jego skutkoâw jest izolacja, alienacja rodzin ze sârodowiska spoøecznego baîdzâ zamknieîcie ich w subkulturowych enklawach. Problem ten odnosi sieî zwøaszcza do møodego pokolenia, bowiem marginalizacjeî w okresie startu źyciowego trudno przeøamacâ w dorosøym źyciu (PrzymenÂski 2001, s. 123). UboÂstwo zwieîksza takźe prawdopodobienâstwo wystaîpienia roâźnego rodzaju patologii i dysfunkcji źycia rodzinnego. Niekiedy jest czynnikiem wymuszajaîcym zbyt wczesne usamodzielnienie sieî lub opuszczenie domu

8 390 ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± Joanna Chwaszcz przez starsze osoby celem ¹usunieÎciaº sieî dla møodych (Sidorowicz 1997, S  ledzianowski 1997, PrzymenÂski 2001). UboÂstwo moźe bycâ takźe potraktowane jako potencjalna baîdzâ nawet ukryta forma bezdomnosâci. Na szczegoâlnaî uwageî zasøuguje tak zwane uboâstwo przeøomu spoøecznego, do ktoârego zaliczycâ moźna sytuacje rodzin zajmujaîcych tereny byøych pegeeroâw. Przybiera ono formeî procesu gwaøtownej degradacji materialnej rodziny i czeîsto prowadzi do najgøeîbszej postaci, jakaî jest bezdomnosâcâ (KawczynÂska-Butrym 2003, s. 9-29). Niska kondycja fizyczna Z bezdomnosâciaî zwiaîzane saî czeîsto cieîźkie i døugotrwaøe zaburzenia somatyczne, nierzadko takźe poøaîczone z chorobami psychicznymi. OgraniczajaÎ one moźliwosâci zarobkowania, skazujaî czøowieka na staøaî opiekeî, czeîsto izolacjeî w specjalistycznych osârodkach. NiezadowalajaÎcy stan zdrowia osoâb bezdomnych wiaîźe sieî z warunkami źycia w bezdomnosâci, do ktoârych zaliczycâ moźna: niski poziom higieny, niedoźywienie, naraźenie na duźe zmiany temperatury (zwøaszcza przemarznieîcie), døugotrwaøy stres i niezaspokojenie potrzeb. PodatnosÂc na rozwijanie choroâb zwieîksza ponadto alkoholizm i nieleczenie juź ujawnionych schorzenâ (Robertson 1992, s , Toro 1998, s , PrzymenÂski 2001, s. 95). Styl źycia bezdomnych cechuje: niezdrowe odźywianie, brak adekwatnej dla zdrowia aktywnosâci ruchowej, brak higieny, rzadkie korzystanie ze sâwiadczenâ opieki zdrowotnej, niemoźnosâcâ relaksu i odpoczynku, wysteîpowanie ciaîgøego stresu i roâźnych form naøogoâw (por. SeÎk 2003, s ). OdwoøujaÎc sieî do nurtu psychoneuroimmunologii, moźna takźe wnioskowacâ, źe niezadowalajaîcy stan zdrowia osoâb bezdomnych jest odzwierciedleniem przeźywanych przez nie trudnosâci w sferze psychicznej (por. Heszen, SeÎk 2008, s ). Niska kondycja psychiczna Wielu badaczy twierdzi, źe bezdomnosâcâ powodowana jest gøoâwnie zaburzeniami psychicznymi osoâb niezdolnych do źycia spoøecznego. Dane na temat obecnosâci zaburzenâ psychicznych wsâroâd bezdomnych wahajaî sieî od 15 do 90% (Sidorowicz 1997, s. 105; Link, Phelan 1999, s ), lecz pochodzaî gøoâwnie z badanâ amerykanâskich i charakteryzujaî tamtejszaî populacjeî. W Polsce jedyne znane autorce badania dotyczaîce stanu zdrowia psychicznego bezdomnych przeprowadziø S. Sidorowicz ze wspoâøpracownikami. Wyniki badanâ wskazujaî na to, źe wsâroâd tych osoâb chorzy ze schizofreniaî stanowiaî 7%, bezdomni depresyjni 3%, uposâledzeni umysøowo 7%, a organiczne zaburzenia funkcji poznawczych i charakteru przejawia 15% badanych. WsÂroÂd respondentoâw 60% stanowili uzaleźnieni od alkoholu. Jedynie 8% nie wykazywaøo zaburzenâ psychicznych (Sidorowicz 1997, s. 105). Trzeba jednak zaznaczycâ, źe badania Sidorowicza pochodzaî z roku 1983, nie obejmujaî one ogromnej fali bezdomnych powstaøej po 1998 roku. Naleźy zachowacâ ostroźnosâcâ w inter-

9 Zasoby adaptacyjne osoâb bezdomnych ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± 391 pretowaniu zaburzenâ psychicznych jako czynnikoâw prowadzaîcych do bezdomnosâci (Koegel 1996, s. 3-54; Toro, Warren 1999, s ). Wiele zaburzenâ psychicznych, choroâb somatycznych czy uzaleźnienâ moźe bycâ skutkiem pozostawania w bezdomnosâci, a nie jej przyczynaî (Bassuk i in. 2002, s ). Do zaburzenâ psychicznych w tej grupie przyczynia sieî wiele czynnikoâw, takich jak: choroby somatyczne, infekcje HIV, gruzâlica, hipotermia, napieîcie emocjonalne, nieustanne zagroźenie egzystencji, neîdza, osamotnienie, izolacja spoøeczna i deprywacje wielu potrzeb (Sidorowicz 1997, s. 108; Draine i in. 2002, s ). IstniejaÎ takźe badania przeprowadzone wsâroâd pacjentoâw psychiatrycznych bezdomnych i niebezdomnych, ktoâre nie wykazujaî wzrostu objawoâw psychopatologicznych u osoâb z pierwszej grupy w stosunku do tych z drugiej. WykazujaÎ natomiast dosâwiadczanie mniejszego poczucia wsparcia spoøecznego przez pacjentoâw bezdomnych, co przyczynia sieî do trudniejszego leczenia stanoâw chorobowych (Wu, Serper 1999, s ). W badaniu 100 bezdomnych z wojewoâdztwa lubelskiego i podkarpackiego zanotowano wystaîpienie nasilenia syndromu depresji (wysokie poczucie beznadziejnosâci, negatywne emocje, negatywna postawa do siebie, innych, przyszøosâci) (Chwaszcz 2008, s ). Podobne prawidøowosâci w swoich badaniach otrzymali B. Bartosz i E. Bøaźej (1995) oraz Robertson (1992), Toro (1995, 1998). Uzaleźnienia Uzaleźnieni od alkoholu stanowili wsâroâd bezdomnych od 60% do 100% (Sidorowicz 1997, Soøtysiak 1997). Problem alkoholizmu jako jednej z przyczyn bezdomnosâci powtarza sieî prawie we wszystkich polskich publikacjach dotyczaîcych bezdomnosâci (Florczak 1990; Bøaźej, Bartosz 1995; Duracz-Walczak 1996; Sidorowicz 1997; Soøtysiak 1997; S Â ledzianowski 1997; Pawøowska, Jundziøø 2000; Piekut-Brodzka 2000; PrzymenÂski 2001; Hoøyst 2002, Kulka 2003, Steuden 2003). Alkoholizm (przewaźnie meîźa) prowadzi do przemocy i rozpadu rodziny, co zwykle konâczy sieî wyrokiem nakazujaîcym meîźczyzânie opuszczenie domu. Choroba alkoholowa niesie skutki nie tylko dla sârodowiska domowego, powoduje ona zaniedbania uzaleźnionego w pracy, co prowadzi do utraty zâroâdøa dochodoâw. CiaÎgøa potrzeba picia alkoholu powoduje liczne zapoźyczenia sieî, a nawet popycha do czynoâw przesteîpczych. Problem uzaleźnienâ jako predyktoroâw bezdomnosâci zostaø szeroko omoâwiony w literaturze sâwiatowej. IstniejaÎ jednak duźe rozbieźnosâci pomieîdzy poszczegoâlnymi wynikami badanâ dotyczaîcymi proporcji osoâb uzaleźnionych w populacji bezdomnych. WahajaÎ sieî one od 20 do 80%. Do najczeîsâciej wymienianych substancji uzaleźniajaîcych naleźaî alkohol i narkotyki (Hartwell 2003, s , Kellett, Moore 2003, s , Sosin, Grossman 2003, s. 504, Zøotnick, Tam, Robertson 2003, s ), ale takźe papierosy (Crosier 2004, s. 2-10) oraz uzaleźnienie od ryzykownych kontaktoâw seksualnych (Ennett, Bailey, Federman 1999, s , Rew 2002, s ).

10 392 ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± Joanna Chwaszcz Zaburzenia procesu socjalizacji 1 DysfunkcjonalnosÂc rodziny jako gøoâwny powoâd bezdomnosâci w Polsce podaje S  ledzianowski (1997, s. 57). Takźe inni autorzy podkresâlajaî znaczenie czynnikoâw rodzinnych w uwarunkowaniach bezdomnosâci (Rafferty, Shinn 1991, Sidorowicz 1997, Cekiera 1998, Piekut-Brodzka 2000, PrzymenÂski 2001, Steuden 2003, Crosier 2004). ZaleźnosÂci te wynikajaî z badanâ sytuacji rodzinnych dorosøych bezdomnych i møodocianych uciekinieroâw. Stwierdza sieî liczne zaburzenia w funkcjonowaniu rodzinnym takich osoâb. Nie wykazano jednak bezposârednich odniesienâ tych dysfunkcji do powstawania bezdomnosâci. Przedstawiane dane sâwiadczaîo bezposâredniej zaleźnosâci pomieîdzy sytuacjaî rodzinnaî a procesem socjalizacji dziecka. Z kolei nieprawidøowa socjalizacja i adaptacja spoøeczna mogaî stacâ sieî przyczynaî bezdomnosâci. Dysfunkcje rodzinne beîdaî wieîc przyczyniacâ sieî do zaburzenâ funkcji adaptacyjnych, a te z kolei mogaî warunkowacâ bezdomnosâcâ. Jak widacâ, droga od patologii rodzinnych do utraty domu nie jest bezposârednia, nie moźna jednak pominaîcâ znaczenia aspektu rodzinnego w ksztaøtowaniu sieî podatnosâci na bezdomnosâcâ tym bardziej, źe w badaniach osoâb z tej grupy powtarzajaî sieî czeîste dysfunkcje rodzinne. Do gøoâwnych wskazânikoâw dysfunkcjonalnosâci rodzin naleźaî: brak jednego z rodzicoâw, brak obojga rodzicoâw, skøoâcenie rodzicoâw, rodziny zrekonstruowane, w ktoârych nasteîpuje brak akceptacji ze strony dziecka dla rodzica zasteîpczego, wielodzietnosâcâ, alkoholizm, døugotrwaøa choroba lub inwalidztwo w rodzinie. Ponadto na dysfunkcjonalnosâcâ rodzin wpøywajaîczynniki spoøeczne, takie jak: staøa praca jednego z rodzicoâw poza miejscem zamieszkania, zatrudnienie w systemie troâjzmianowym, niecheîcâ podjeîcia pracy przez rodzicoâw, źycie z nieuczciwych dochodoâw, bezrobocie, uboâstwo, negatywny wpøyw sârodkoâw masowego przekazu, przynaleźnosâcâ møodzieźy do grup subkulturowych czy sekt (S  ledzianowski 1997, s ). Inne spojrzenie na sytuacjeî rodzinnaî jako czynnik bezdomnosâci prezentujaî D. Piekut-Brodzka i A. PrzymenÂski. KoncentrujaÎ sieî oni na ksztaøtowaniu sieî w rodzinie sposoboâw funkcjonowania spoøecznego. PodkresÂlajaÎ, źe dysfunkcje rodzinne, takie jak konflikty, uzaleźnienia, przemoc, brak adekwatnej emocjonalnosâci czy nieefektywne sposoby pokonywania przeszkoâd źyciowych przez rodzicoâw, przyczyniajaî sieî do defektoâw w socjalizacji dzieci. Osoby pochodzaîce z rodzin dysfunkcyjnych czeîsto majaî niskaî samooceneî, saî podatne na stres, a ich relacje interpersonalne saî zaburzone (Piekut-Brodzka 2000, s ; PrzymenÂski 2001, s ). Wymienione czynniki warunkujaî bezradnosâcâ w trudnych sytuacjach źyciowych, a dysfunkcje obecne w rodzinie czeîsto zostajaî przenoszone, niekiedy z pogøeîbieniem, w rodzineî prokreacyjnaî. 1 Punkt ten dotyczy posârednio wnioskowanych, na podstawie opisoâw socjologicznych i pedagogicznych, cech osobowosâci. Termin cechy osobowosâci nie zostaø uźyty ze wzgleîdu na brak podøoźa teoretycznego dla wnioskowania o osobowosâciowych predyktorach bezdomnosâci.

11 Zasoby adaptacyjne osoâb bezdomnych ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± 393 Zaburzenia te powstajaî gøoâwnie poprzez przyswajanie nieprawidøowych wzorcoâw interakcji spoøecznych. WynikajaÎ z dysfunkcjonalnosâci rodzin pochodzenia a takźe z dysfunkcjonalnosâci sârodowisk wychowawczych pozarodzinnych. Do przejawoâw zaburzonej socjalizacji naleźaî: niska samoocena, brak przekonania o wøasnej skutecznosâci dziaøanâ, zewnaîtrzsterownosâcâ, brak kontroli emocjonalnej, brak wytyczonych celoâw w źyciu, nadmierna wraźliwosâcâ na stres i frustracjeî, emocjonalne, obronne strategie zachowanâ. Wymienione czynniki osobowosâci czøowieka, majaîce olbrzymie znaczenie dla prawidøowych interakcji spoøecznych i prawidøowego funkcjonowania w zbiorowosâci, wskazane zostaøy na podstawie pozapsychologicznych opisoâw braku socjalizacji u bezdomnych przez badaczy tego problemu. Uwagi poczynione przez socjologoâw i pedagogoâw saî jednak bardzo cenne i umoźliwiajaî psychologicznaî interpretacjeî zagadnienia socjalizacji u osoâb z tej grupy. WartosÂciowych danych na ten temat dostarczajaî przede wszystkim pozycje D. Piekut-Brodzkiej (2000) i A. PrzymenÂskiego (2001). Wymienione charakterystyki osobowosâciowe znajdujaî potwierdzenie w badaniach A. Kotlarskiej-Michalskiej, ktoâra zweryfikowaøa nasteîpujaîce psychiczne przyczyny bezdomnosâci: poczucie niźszosâci wobec innych osoâb, przyjmowanie postawy wycofywania sieî z relacji interpersonalnych, poczucie bezsensu źycia, leîk przed odpowiedzialnosâciaî za wøasne źycie, stan gøeîbokiej deprywacji potrzeb (Kotlarska-Michalska 1998, s. 248). Do czynnikoâw ryzyka bezdomnosâci u møodzieźy wykolejonej przesteîpczo naleźaî: brak poczucia odpowiedzialnosâci za wøasne czyny, negatywny stosunek do norm spoøecznych, zaburzenia emocjonalne, stosowanie licznych mechanizmoâw obronnych, czeîsty brak systemoâw wsparcia rodzinnych i spoøecznych, leîkowe i agresywne reakcje na frustracjeî, obniźona tolerancja na stres, nieadekwatna samoocena, zaburzona komunikacja, obniźony poziom poczucia sensu źycia (por. SzaøanÂski 1978, SzaøanÂski 1998). W literaturze sâwiatowej odnoszaîcej sieî do bezdomnosâci odnajdujemy czeîsto powtarzajaîce sieî charakterystyki osobowosâci bezdomnych ¹trouble personº (Link, Phelan i in. 1999, s ), co moźna tøumaczycâ jako osobowosâcâ cierpiaîca, køopotliwa, problematyczna, uszkodzona, podatna na køopoty. Wielu autoroâw, jak zostaøo juź przedstawione, wskazuje na zaburzenia psychiczne beîdaîce zaroâwno przyczynaî, jak i konsekwencjaî bezdomnosâci (Rafferty 1991, Rabideau, Toro 1997). WsÂroÂd psychologicznych problemoâw dosâwiadczanych przez ludzi bezdomnych wymienia sieî: depresjeî, nasilone poczucie niepokoju, nadmiernaîzaleźnosâcâ od innych, uzaleźnienia psychoaktywne (Robertson 1992, Toro 1995, Toro 1998). WysuwajaÎc wnioski, moźna stwierdzicâ, źe istniejaî takźe osobowosâciowe predyspozycje do bycia bezdomnym. Naleźy podkresâlicâ, źe uwarunkowania bezdomnosâci saî czynnikami wzajemnie ze sobaî powiaîzanymi i w roâźnych proporcjach determinujaî one stawanie sieî bezdomnym. B. Link, J. Phelan i in. podkresâlajaî wieloczynnikowaî zaleźnosâcâ prowadzaîcaî do takiej sytuacji, obejmujaîcaî: stres okolicznosâciowy, czynniki osobowosâcio-

12 394 ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± Joanna Chwaszcz we i genetyczne (Link, Phelan 1999, s ). Podobne stanowisko w polskiej literaturze przedmiotu zajmuje B. Hoøyst. Traktuje on bezdomnosâcâ jako zjawisko spoøeczne i indywidualnaî sytuacjeî krytycznaî, uwarunkowane zaroâwno wpøywami biologiczno-psychicznymi, jak i spoøeczno-gospodarczymi. Sytuacje zmian ustrojowych i gospodarczych powodujaî uwypuklenie grup ludzi niezdolnych do samodzielnego rozwiaîzywania wøasnych problemoâw. Czynnikami sprzyjajaîcymi bezdomnosâci saî zaroâwno: stawanie sieî ofiaraî roâźnorodnych wydarzenâ źyciowych, niedostatkoâw, znieczulicy spoøecznej, bezdusznosâci sârodowiska, alkoholizm, narkomania, karalnosâcâ, inne zachowania nieaprobowane spoøecznie, a nawet obcosâcâ rasowa czy etniczna (Hoøyst 2002b, s. 529, 531). 2.Zasoby ksztaøtujaîce przystosowanie jednostek pozostajaîcych bez domu Postawiono dwa pytania badawcze: jakie saîformy przystosowania osoâb bezdomnych? oraz jakie rodzaje zasoboâw konstytuujaî ich adaptacjeî spoøecznaî? Na potrzeby badanâ przyjeîto operacyjnaî definicjeî bezdomnosâci. Za bezdomnaî uwaźano kaźdaî osobeî, ktoâra przez okres co najmniej 12 miesieîcy w ciaîgu swojego źycia pozostawaøa bez dachu nad gøowaî. Przebadano 117 osoâb bezdomnych. S Â redni wiek respondentoâw w proâbie badawczej o zasieîgu ogoâlnopolskim wynosiø 43 lata. Kobiet byøo 30%, meîźczyzn 70%. Stosunek pøci pozostaje zgodny ze strukturaî bezdomnych w Polsce. Charakterystyka socjodemograficzna grupy umieszczona zostaøa w rozdziale drugim. Formy adaptacji u osoâb bezdomnych WyodreÎbniono na podstawie analizy skupienâ, uwzgleîdniajaîc przystosowanie osobiste (wynik ogoâlny i wyniki w szesâciu sferach przystosowania uzyskane na podstawie RISB), trzy grupy osoâb bezdomnych: Bezdomni N ± grupa 56 osoâb o wysokim nieprzystosowaniu osobistym przejawiajaîcym sieî: ± negatywnymi relacjami interpersonalnymi ± negatywnymi relacjami rodzinnymi ± negatywnym stosunkiem do siebie ± negatywnym stosunkiem do wartosâci ± brakiem celoâw i daîźenâ ± dosâwiadczaniem licznych problemoâw.

13 Zasoby adaptacyjne osoâb bezdomnych ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± 395 Bezdomni S ± grupa 39 osoâb o sârednim poziomie przystosowania osobistego przejawiajaîcym sieî: ± konfliktowymi relacjami z innymi ± konfliktowymi relacjami rodzinnymi ± negatywnym lub ambiwalentnym stosunkiem do siebie ± ambiwalentnym stosunkiem do wartosâci ± brakiem klarownych daîźenâ i celoâw ± dosâwiadczaniem licznych problemoâw. Bezdomni P ± grupa 22 osoâb przystosowanych charakteryzujaîcych sieî: ± poprawnymi relacjami z innymi ± poprawnym stosunkiem do rodziny ± pozytywnym stosunkiem do siebie ± zagubieniem wartosâci ± klarownymi celami i daîźeniami ± niskim nasileniem dosâwiadczanych problemoâw. Wykres 1. Poziomy przystosowania u osoâb bezdomnych (N=117): wyniki analizy skupienâ w tesâcie RISB J. Rottera w grupach N (N=56), S (N=39), P (N=22)

14 396 ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± Joanna Chwaszcz Zasoby rozwojowe a formy adaptacji u osoâb bezdomnych ZwiaÎzek pomieîdzy zasobami rozwojowymi a formami adaptacji u bezdomnych zostanie przeanalizowany na trzech pøaszczyznach: 1. ksztaøtowanie adaptacji bezdomnych poprzez poziom posiadanego kapitaøu ± analizuje sieî wyniki ogoâlne w tesâcie Ocena Zachowania ZasoboÂw S. Hobfolla w kategoriach: a) przypisywanie znaczenia zasobom d) spostrzeganie zyskoâw kapitaøowych e) ocenianie strat w dobrach, jakimi dysponuje jednostka. 2. ksztaøtowanie przystosowania poprzez cztery typy kapitaøu psychospoøecznego (wykorzystuje sieî dwanasâcie wynikoâw w tesâcie Ocena Zachowania ZasoboÂw S. Hobfolla): a) przypisywanie znaczenia zasobom o charakterze materialnym, podmiotowym, stanu i energetycznym b) spostrzeganie zyskoâw w zasobach materialnych, podmiotowych, stanu i energetycznych c) ocena straty w zasobach materialnych, podmiotowych, stanu i energetycznych 3. ksztaøtowanie adaptacji bezdomnych poprzez dwa rodzaje kapitaøu (por. rozdziaø pierwszy ± zasoby wewneîtrzne i zewneîtrzne; analiza uwzgleîdnia szesâcâ rodzajoâw wynikoâw w tesâcie Ocena Zachowania ZasoboÂw S. Hobfolla) a) nadawanie znaczenia zasobom wewneîtrznym i zewneîtrznym b) spostrzeganie zyskoâw w zasobach wewneîtrznych i zewneîtrznych c) ocena strat w zasobach wewneîtrznych i zewneîtrznych 4. ksztaøtowanie przystosowania osoâb bezdomnych poprzez zasoby religijne (religijne radzenie sobie pozytywne i negatywne) (wyniki uzyskane w Kwestionariuszu Religijnych SposoboÂw Radzenia Sobie ze Stresem BRIEF RCOPE K. Pargamenta). Poziom przystosowania bezdomnych a znaczenie, zysk i strata zasoboâw WyodreÎbnione grupy bezdomnych (N, S, P) roâźniaî sieî mieîdzy sobaî pozyskiwaniem zasoboâw. Z kolei nie ma pomieîdzy nimi roâźnic w znaczeniu nadawanym zasobom i ich utracie. Pozyskiwanie zasoboâw roâźnicuje na poziomie istotnym statystycznie grupy bezdomnych nieprzystosowanych (N) i sârednio przystosowanych (S) oraz nieprzystosowanych (N) i przystosowanych (P).

15 Zasoby adaptacyjne osoâb bezdomnych ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± 397 Wykres 2. Pozyskiwanie zasoboâw rozwojowych przez osoby bezdomne o roâźnym poziomie przystosowania (N=117): wyniki jednoczynnikowej analizy wariancji dla testu Ocena Zachowania ZasoboÂw S. Hobfolla w grupach N, S, P Osoby przystosowane i sârednio przystosowane charakteryzujaî sieî wieîkszym pozyskiwaniem zasoboâw rozwojowych. Poziom przystosowania bezdomnych a znaczenie, zysk i strata zasoboâw materialnych, podmiotowych, energii, stanu Osoby bezdomne z odmiennym przystosowaniem osobistym roâźniaî sieî pomieîdzy sobaî pozyskiwaniem zasoboâw podmiotowych, materialnych, energii i stanu. Nie ma natomiast roâźnic pomieîdzy nimi w znaczeniu nadawanym zasobom podmiotowym, materialnym, energii i stanu ani ich utracie. Osoby przystosowane i sârednio przystosowane w znacznie wieîkszym stopniu niź nieprzystosowane pozyskujaî zasoby podmiotowe. Bezdomni przystosowani cechujaî sieî wyźszym poczuciem wartosâci, posiadajaî nadziejeî, źe przyszøosâcâ beîdzie pomysâlna, wierzaî, źe powodzenie w przyszøosâci zwiaîzane jest z ich aktywnosâciaî wøasnaî. Osoby te majaî poczucie sensu źycia, posiadajaî uznanie dla wøasnych osiaîgnieîcâ i poczucie spokoju.

16 398 ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± Joanna Chwaszcz Wykres 3. Pozyskiwanie zasoboâw podmiotowych przez osoby bezdomne o roâźnym poziomie przystosowania (N=117): wyniki jednoczynnikowej analizy wariancji dla testu Ocena Zachowania ZasoboÂw S. Hobfolla w grupach N, S, P Wykres 4. Pozyskiwanie zasoboâw materialnych przez osoby bezdomne o roâźnym poziomie przystosowania (N=117): wyniki jednoczynnikowej analizy wariancji dla testu Ocena Zachowania ZasoboÂw S. Hobfolla w grupach N, S, P

17 Zasoby adaptacyjne osoâb bezdomnych ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± 399 Bezdomni przystosowani pozyskujaî istotnie wieîcej zasoboâw materialnych niź nieprzystosowani. Osoby z wyźszym poziomem przystosowania majaî poczucie pozyskania odpowiedniego ubrania, miejsca zamieszkania, sprzeîtu niezbeîdnego do wykonywania pracy. CzujaÎ one takźe bezpieczenâstwo ze wzgleîdu na pozyskanie sârodkoâw na potrzeby dzieci. Wykres 5. Pozyskiwanie zasoboâw energii przez osoby bezdomne o roâźnym poziomie przystosowania (N=117): wyniki jednoczynnikowej analizy wariancji dla testu Ocena Zachowania ZasoboÂw S. Hobfolla w grupach N, S, P Bezdomni przystosowani i sârednio przystosowani pozyskujaî wieîcej zasoboâw energetycznych niź nieprzystosowani. Osoby przystosowane cechuje siøa do zrealizowania podjeîtych zadanâ, satysfakcjonujaîce zarobki i stabilizacja finansowa. DzielaÎ czas z tymi, ktoârych kochajaî, cieszaî sieî zdrowiem partneroâw. Osoby bezdomne przystosowane i sârednio przystosowane pozyskujaî wieîcej zasoboâw stanu niź bezdomni nieprzystosowani. Przystosowanych charakteryzuje stabilnosâcâ rodzinna, dobre relacje z dziecâmi, odpowiedni status w pracy. PrzejawiajaÎ oni pozytywne uczucia do innych. PosiadajaÎ spoøeczne systemy wsparcia, mogaî liczycâ na pomoc w realizacji zadanâ zaroâwno w domu, jak i w pracy.

18 400 ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± Joanna Chwaszcz Wykres 6. DosÂwiadczanie zyskoâw w zasobach stanu przez osoby bezdomne o roâźnym poziomie przystosowania (N=117): wyniki jednoczynnikowej analizy wariancji dla testu Ocena Zachowania ZasoboÂw S. Hobfolla w grupach N, S, P Osoby bezdomne przystosowane charakteryzujaî sieî wieîkszym pozyskiwaniem zasoboâw podmiotowych, materialnych, energetycznych i stanu niź bezdomni nieprzystosowani. Poziom przystosowania bezdomnych a ocena znaczenia, zysku i straty zasoboâw wewneîtrznych i zewneîtrznych UwzgleÎdniajaÎc podziaø zasoboâw na wewneîtrzne (podmiotowe, zarzaîdzajaîce) i zewneîtrzne, moźna stwierdzicâ, źe istniejaî istotne roâźnice pomieîdzy grupami bezdomnych wyodreîbnionymi ze wzgleîdu na poziom przystosowania osobistego zaroâwno pod wzgleîdem znaczenia nadawanego zasobom wewneîtrznym, jak i pozyskiwania tychźe oraz gromadzenia zasoboâw zewneîtrznych. Osoby bezdomne przystosowane nadajaî znacznie wieîksze znaczenie zasobom wewneîtrznym niź nieprzystosowane. Podobna zaleźnosâcâ, lecz o mniejszym nasileniu, istnieje pomieîdzy bezdomnymi przystosowanymi i sârednio przystosowanymi. Pierwsi nadajaî szczegoâlne znaczenie nasteîpujaîcym zasobom zarzaîdzajaîcym: posiadanej nadziei, optymizmowi, poczuciu humoru, umiejeîtnosâci dobrego porozumiewania sieî, poczuciu zaangaźowania.

19 Zasoby adaptacyjne osoâb bezdomnych ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± 401 Wykres 7. Znaczenie nadawane zasobom wewneîtrznym przez osoby bezdomne o roâźnym poziomie przystosowania (N=117): wyniki jednoczynnikowej analizy wariancji dla testu Ocena Zachowania ZasoboÂw S. Hobfolla w grupach N, S, P Wykres 8. Pozyskiwanie zasoboâw wewneîtrznych przez osoby bezdomne o roâźnym poziomie przystosowania (N=117): wyniki jednoczynnikowej analizy wariancji dla testu Ocena Zachowania ZasoboÂw S. Hobfolla w grupach N, S, P

20 402 ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± Joanna Chwaszcz Osoby bezdomne przystosowane i sârednio przystosowane pozyskujaî zasoby wewneîtrzne w wyźszym stopniu niź nieprzystosowane. Do zasoboâw tych naleźaî: poczucie wartosâciowosâci, nadzieja, wewneîtrzne wraźenie kontroli, uznanie dla wøasnych osiaîgnieîcâ, poczucie sensu źycia, dobre relacje z innymi. Wykres 9. Pozyskiwanie zasoboâw zewneîtrznych przez osoby bezdomne o roâźnym poziomie przystosowania (N=117): wyniki jednoczynnikowej analizy wariancji dla testu Ocena Zachowania ZasoboÂw S. Hobfolla w grupach N, S, P Bezdomni przystosowani i sârednio przystosowani pozyskujaî zasoby zewneîtrzne w wieîkszym stopniu niź nieprzystosowani. Zasoby te obejmujaî: ubranie, mieszkanie, odpowiednie dochody, wøasâciwy status w pracy, stabilizacjeî finansowaî. PomieÎdzy grupami bezdomnych wyodreîbnionymi ze wzgleîdu na przystosowanie osobiste, nie odnotowano istotnych statystycznie roâźnic pod wzgleîdem utraty zasoboâw wewneîtrznych i zewneîtrznych oraz znaczenia kapitaøu zewneîtrznego. Poziom przystosowania bezdomnych a zasoby religijne WyodreÎbnione grupy osoâb bezdomnych ze wzgleîdu na poziom przystosowania, nie roâźniaî sieî na poziomie istotnym statystycznie pod wzgleîdem korzystania z zasoboâw religijnych.

21 Zasoby adaptacyjne osoâb bezdomnych ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± 403 PodsumowujaÎc rozwaźania dotyczaîce wspoâøwysteîpowania zmiennych psychospoøecznych (zasoboâw) z poziomem przystosowania osoâb bezdomnych, moźna zauwaźycâ istotne prawidøowosâci. Z wyźszym przystosowaniem osobistym bezdomnych wspoâøwysteîpuje: ogoâlnie wieîkszy poziom pozyskiwania zasoboâw rozwojowych pozyskiwanie zasoboâw wewneîtrznych i zewneîtrznych duźe znaczenie nadawane zasobom wewneîtrznym pozyskiwanie zasoboâw podmiotowych, materialnych, energii i stanu. 3.Strategie wzmacniajaîce przystosowanie osoâb bezdomnych Aktualny stan oddziaøywanâ readaptacyjnych skierowanych do ludzi bezdomnych w Europie 2 Aktualne oddziaøywania wobec osoâb pozostajaîcych bez domu koncentrujaî sieî gøoâwnie na zapewnieniu im miejsca zamieszkania, w kolejnym etapie na prewencji bezdomnosâci. Zmienione zostajaî cele polityk spoøecznych w Europie ze skoncentrowanych na radzeniu sobie z bezdomnosâciaî na nakierowane na rozwiaîzanie tego problemu. W marcu 2008 roku Parlament Europejski przyjaîø EuropejskaÎ DeklaracjeÎ Likwidacji BezdomnosÂci Ulicznej do 2015 roku. FEANTSA na poczaîtku 2010 roku rozpoczeîøa kampanieî ¹RozwiaÎzanie problemu bezdomnosâci jest moźliweº. W wieîkszosâci krajoâw europejskich funkcjonujaî programy uporzaîdkowania tego zagadnienia. Poniźej przedstawione zostanaî gøoâwne zaøoźenia strategii z wybranych panâstw. W Danii dziaøania w zakresie bezdomnosâci opierajaî sieî w znacznej mierze na wdroźeniu metody ¹najpierw mieszkanieº (housing first). Cele strategii koncentrujaî sieî na zwalczaniu bezdomnosâci ulicznej, dawaniu alternatyw ludziom møodym przebywajaîcym w schroniskach, skracaniu czasu tymczasowego pobytu oraz zabezpieczaniu zakwaterowania dla osoâb opuszczajaîcych szpitale i inne placoâwki opiekunâcze. 2 Analiza sytuacji dotyczaîcej strategii pomocowych skierowanych do bezdomnych w Europie opiera sieî mieîdzy innymi na materiaøach opracowanych przez P. Olecha i M. DeÎbskiego z Pomorskiego Forum Wychodzenia z BezdomnosÂci, przygotowanych na spotkanie robocze Zespoøu ds. RozwiaÎzywania Problemu BezdomnosÂci w zakresie prac Obywatelskiej Strategii Walki z UboÂstwem i Wykluczeniem Spoøecznym, w dniu 28 kwietnia 2010 roku w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich w Warszawie.

22 404 ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± Joanna Chwaszcz W Anglii realizuje sieî strategie przeciw bezdomnosâci od 1990 roku. Obecna zakøada caøkowite zlikwidowanie bezdomnosâci ulicznej. Cele dziaøanâ koncentrujaî sieî na: prewencji bezdomnosâci poprzez dostarczanie wsparcia ludziom niaî zagroźonym, zwalczaniu czynnikoâw sprzyjajaîcych powstaniu tego zjawiska, jak roâwnieź wspieraniu wychodzenia z tak trudnej sytuacji. W Norwegii skoncentrowano sieî na zmniejszeniu liczby wnioskoâw o eksmisjeî i jej zredukowaniu. W Finlandii strategia skupia sieî na zmniejszeniu zjawiska bezdomnosâci døugoterminowej. We Francji mieszkalnictwo i bezdomnosâcâ zostaøy zidentyfikowane jako problemy priorytetowe. GøoÂwnym celem dziaøanâ jest zredukowanie liczby ludzi bezdomnych, przebywajaîcych na ulicach, oraz wdroźenie zorientowanych na czøowieka, zindywidualizowanych, opartych na prawach usøug publicznych dla osoâb bezdomnych i wykluczonych mieszkaniowo. W Irlandii realizuje sieî strategieî ¹Droga do domuº. Przyjmuje ona nasteîpujaîce cele: zapobieganie i prewencja bezdomnosâci, eliminacja pobytu na ulicy osoâb pozbawionych domu, zlikwidowanie bezdomnosâci døugookresowej, tworzenie døugoterminowych rozwiaîzanâ mieszkaniowych, zapewnienie efektywnych usøug dla ludzi z tej grupy oraz lepszej koordynacji finansowej. Aktualny stan oddziaøywanâ readaptacyjnych skierowanych do osoâb bezdomnych w Polsce 3 W Polsce nie istniejaî przepisy regulujaîce funkcjonowanie caøosâciowej polityki spoøecznej. Zjawisko bezdomnosâci, podobnie do innych problemoâw spoøecznych, w duźej mierze jest konsekwencjaî braku zintegrowanej polityki spoøecznej. IstniejaÎce regulacje i rozwiaîzania systemowe majaî charakter interwencyjny, nie zapobiegajaî bezdomnosâci ani nie rozwiaîzujaî tego problemu. W Polsce brakuje zapisoâw prawnych gwarantujaîcych ciaîgøosâcâ pomocy osobom bezdomnym. Regulacje prawne odnoszaî sieî gøoâwnie do zapewnienia im podstawowych, gwarantowanych usøug. Nie zapewniajaî one ciaîgøej i stopniowalnej pomocy, w odniesieniu do potrzeb beneficjentoâw, nakierowanej na wyjsâcie z bezdomnosâci. W Polsce wsâroâd instytucji pomocy i integracji spoøecznej sâwiadczaîcych wsparcie dla osoâb bezdomnych dominuje orientacja interwencyjna (opiekunâcza), brakuje natomiast orientacji profilaktycznej (zapobiegawczej) i readaptacyjnej (naprawczej). 3 Analiza sytuacji dotyczaîcej strategii pomocowych skierowanych do bezdomnych w Polsce opiera sieî mieîdzy innymi na materiaøach opracowanych przez P. Olecha i M. DeÎbskiego z Pomorskiego Forum Wychodzenia z BezdomnosÂci, przygotowanych na spotkanie robocze Zespoøu ds. RozwiaÎzywania Problemu BezdomnosÂci w zakresie przygotowania Obywatelskiej Strategii Walki z UboÂstwem i Wykluczeniem Spoøecznym, w dniu 28 kwietnia 2010 roku w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich w Warszawie.

23 Zasoby adaptacyjne osoâb bezdomnych ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± 405 FunkcjonujaÎce aktualnie rozwiaîzania oraz system pomocy ludziom bezdomnym oparty jest na przypuszczeniach i poglaîdach. Brakuje rozumienia problematyki bezdomnosâci wynikajaîcej z analiz empirycznych oraz cyklicznego monitorowania tego zjawiska. ¹Na terenie naszego kraju istnieje gøeîboki i wyrazânie odczuwalny deficyt badanâ naukowych w obszarze problematyki bezdomnosâci. (...) Elementem kluczowym i zasadniczym w kaźdej relacji pomagania, niezaleźnie czy medycznej, czy spoøecznej, jest przygotowanie rzetelnej empirycznej diagnozy. Trudno sobie wyobrazicâ lekarza, ktoâry leczy pacjenta roâźnymi sârodkami farmakologicznymi bez zbadania osoby i postawienia diagnozy. Uźycie nieadekwatnych metod leczenia moźe przyniesâcâ opøakane w skutkach efekty. Tymczasem praktyka polskiej polityki spoøecznej w wymiarze regionalnym i ponadregionalnym wskazuje na to, źe wiele dziaøanâ zaroâwno w zakresie przeciwdziaøania, jak i rozwiaîzywania problematyki bezdomnosâci tworzonych jest bez realizacji nieodøaîcznej w tym procesie diagnozyº (DeÎbski, Olech 2005, s ). Rozumienie zjawiska bezdomnosâci wpøywa wymiernie na przyjeîcie rozwiaîzanâ w zakresie walki z tym problemem. W Polsce nie ma spoâjnego rozumienia tego zjawiska. Definicja bezdomnosâci, zawarta w ustawie o pomocy spoøecznej, ma charakter jedynie administracyjny. Polskie regulacje definiujaî obowiaîzki sâwiadczenia pomocy ludziom bezdomnym, natomiast nie definiujaî sposobu realizacji i jakosâci tych usøug. Sytuacja ta powoduje niemoźnosâcâ zweryfikowania jakosâci usøug skierowanych do osoâb bezdomnych. Ich wspieranie prowadzone jest w 80-90% przez organizacje pozarzaîdowe. W Polsce nie ma oficjalnie prowadzonego rejestru usøug kierowanych do bezdomnych. JednoczesÂnie brakuje nadzoru formalnego nad placoâwkami sâwiadczaîcymi wsparcie dla takich osoâb. Brak wspoâøpracy pomieîdzy instytucjami wspierajaîcymi bezdomnych a podmiotami badawczymi prowadzaîcymi analizy empiryczne zaroâwno w obszarze polityki spoøecznej, jak i problematyki bezdomnosâci. WspoÂøpraca pomieîdzy obszarem badawczym i aplikacyjnym oraz koordynacja dziaøanâ aplikacyjnych zwieîkszajaî efektywnosâcâ pomocy bezdomnym poprzez dostosowanie dziaøanâ wspierajaîcych do potrzeb beneficjentoâw, jak roâwnieź moźliwosâcâ uzupeøniania sieî oferty instytucji pomocy i integracji spoøecznej. W Polsce brakuje zaangaźowania ludzi bezdomnych w tworzenie systemu pomocy skierowanego do nich samych. S Â wiadczone formy wsparcia wynikajaî z interpretacji potrzeb bezdomnych przez osoby sâwiadczaîce pomoc. CzeÎsto saî one niezgodne z zapotrzebowaniem na wsparcie ze strony zainteresowanych. RoÂźnica pomieîdzy ofertaî pomocowaî narzuconaî a rzeczywistymi potrzebami i oczekiwaniami bezdomnych obniźa efektywnosâcâ udzielanej pomocy, a tym samym utrudnia wychodzenie z bezdomnosâci.

24 406 ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± Joanna Chwaszcz PodsumowujaÎc analizeî aktualnego stanu oddziaøywanâ skierowanych do osoâb bezdomnych w celu pozytywnej readaptacji spoøecznej i zawodowej, naleźy podkresâlicâ podstawowe deficyty w tym aspekcie wpøywajaîce na obniźenie efektywnosâci dziaøanâ readaptacyjnych: ± brak precyzyjnej koncepcji bezdomnosâci ± brak analiz empirycznych w zakresie zapotrzebowania na wsparcie ze strony osoâb bezdomnych ± brak analiz empirycznych w zakresie zapotrzebowania na wsparcie ze strony instytucji pomocy i integracji spoøecznej w dziedzinie sâwiadczenia usøug osobom bezdomnym i zagroźonym tym zjawiskiem ± brak wspoâøpracy pomieîdzy podmiotami badawczymi i aplikacyjnymi ± brak aktywnego zaangaźowania osoâb bezdomnych zwiaîzanego ze wspoâøodpowiedzialnosâciaî za wyznaczanie celoâw i ich realizacjeî w procesie readaptacji. Wyniki badanâ empirycznych przeprowadzonych na 122 osobach bezdomnych wnoszaî cenne informacje wyznaczajaîce kierunki pracy z tymi ludzâmi, adekwatne do ich potrzeb i moźliwosâci. Bezdomni, jak caøa grupa, dysponujaî niewielkimi zasobami zaradczymi. Cechuje ich bowiem niski poziom wyksztaøcenia, frustracja wielu potrzeb podstawowych, brak spoøecznego systemu wsparcia. RoÂźniaÎ sieî oni jednak poziomem przystosowania i posiadanym kapitaøem psychospoøecznym. WykorzystujaÎc roâźnice w psychospoøecznym funkcjonowaniu osoâb bezdomnych i wspoâøwysteîpujaîce z roâźnym poziomem funkcjonowania zasoby psychospoøeczne, moźemy okresâlicâ potrzeby bezdomnych i kierunki poźaîdanych dziaøanâ w procesie pozytywnej reintegracji spoøecznej tych osoâb. Zalecenia do oddziaøywanâ reedukacyjnych sformuøowane na podstawie wynikoâw badanâ Zasada pierwsza Dostosowac wsparcie do potrzeb osoâb bezdomnych PlanujaÎc dziaøania pomocowe, naleźy przeprowadzicâ dokøadnaî analizeî potrzeb ich odbiorcoâw. BøeÎdne jest kierowanie oddziaøywanâ wedøug celoâw instytucji wspierajaîcych jak roâwnieź wytyczanie celoâw troski poprzez analizeî diagnozy potrzeb przeprowadzonej na innej grupie niź aktualnie wymagajaîca wsparcia. Bowiem oproâcz problemoâw typowych dla wszystkich bezdomnych istniejaî znaczne roâźnice w sposobie funkcjonowania, przyczynach bezdomnosâci, cechach osobowosâci takich

25 Zasoby adaptacyjne osoâb bezdomnych ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± 407 ludzi. Pomoc kierowana do konkretnych osoâb powinna zostacâ zaplanowana poprzez wyznaczenie dziaøanâ realizujaîcych cele obrane dla tychźe adresatoâw troski. Zasada druga Aktywne wøaîczenie osoâb bezdomnych w proces readaptacji spoøeczno-zawodowej. EfektywnosÂc oddziaøywanâ readaptacyjnych zostaje zwieîkszona woâwczas, gdy osoba bezdomna czuje sieî odpowiedzialna za realizacjeî wyznaczonych celoâw. Bezdomny powinien wieîc uczestniczycâ w kaźdym etapie dziaøanâ readaptacyjnych jako aktywny podmiot. Kierowanie do bezdomnych dziaøanâ wspierajaîcych, jednokierunkowych, w ktoârych pomagajaîcy jest podmiotem a otrzymujaîcy wsparcie przedmiotem odbierajaîcym pomoc jest posteîpowaniem szkodliwym. Powoduje ono ksztaøtowanie sieî u osoâb bezdomnych wyuczonej bezradnosâci. Jej podstawowym deficytem jest utrzymujaîca sieî biernosâcâ. Kolejnym przejawem wyuczonej bezradnosâci jest nieumiejeîtnosâcâ nauczenia sieî, źe odpowiednia reakcja moźe przyniesâcâ poźaîdany efekt, nawet woâwczas, gdy zostanie ona wykonana i dzieîki niej zdarzenie podlega kontroli (Rosenhan, Seligman 1994, s ). Deficyty wywoøane wyuczonaî bezradnosâciaî saî rozlegøe. Osoby jej dosâwiadczajaîce swoje oczekiwania co do przyszøosâci uzaleźniajaî od poprzednich dosâwiadczenâ, spodziewajaî sieî negatywnych rozstrzygnieîcâ nowych sytuacji. Zasada trzecia Na moźliwosâcâ przyjeîcia pomocy przez osobeî bezdomnaî skøadajaî sieî posiadane przez niaî zasoby oraz umiejeîtnosâcâ ich wykorzystania. Osoby bezdomne z niskim potencjaøem zasoboâw beîdaî skoncentrowane na ich ochronie. Zachowanie takie, minimalizujaîce koszty psychologiczne, pozwala im przetrwacâ. Kierowanie do bezdomnych z niskim potencjaøem rozwojowym roâźnorodnych form wsparcia moźe doprowadzicâ wreîcz do odwrotnych, niź zamierzone, rezultatoâw. Osoby z brakiem gotowosâci do zmian adaptacyjnych najczeîsâciej wycofujaî sieî, odrzucajaî pomoc. Fakt ten potocznie interpretowany jest jako cheîcâ do pozostawania w bezdomnosâci z pewnych wzgleîdoâw, np. ucieczki od odpowiedzialnosâci, moźliwosâci niekontrolowanego przez otoczenie spoźywania alkoholu itp. Wszystkie te twierdzenia saî mitami powstaøymi na podøoźu braku diagnozy moźliwosâci rozwojowych osoâb bezdomnych i w zwiaîzku z tym kierowaniem do nich dziaøanâ niezgodnych z ich oczekiwaniami i moźliwosâciami na danym etapie procesu reintegracji.

26 408 ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± Joanna Chwaszcz Zasada czwarta Naleźy podniesâcâ potencjaø bazowy osoâb bezdomnych. PrzyjeÎcie wsparcia i aktywne wøaîczenie sieî w proces readaptacji wymaga w pierwszej kolejnosâci wzmocnienia zasoboâw pozwalajaîcych na przynajmniej czeîsâciowe zaspokojenie potrzeb podstawowych (bezpieczenâstwa, schronienia, poźywienia). Kolejnym krokiem jest praca nad zmianaî oceny waźnosâci zasoboâw rozwojowych przez osoby bezdomne. Zasada ta obejmuje: ± udzielanie wsparcia ± praceî poznawczaî nad poczuciem sensu źycia ± reinterpretacjeî znaczenia (waźnosâci) nadawanego przez osobeî bezdomnaî zasobom zarzaîdzajaîcym, ktoâre saî istotne w pozytywnej adaptacji ± wyznaczanie i wartosâciowanie celoâw. U osoâb bezdomnych, w zaleźnosâci od potrzeb indywidualnych, naleźy wzmacniacâ znaczenie nasteîpujaîcych zasoboâw zarzaîdzajaîcych: ± poteîgowacâ nadziejeî na pozytywne rozwiaîzanie sytuacji trudnej poprzez pokazywanie konkretnych rozwiaîzanâ ± wzmacniacâ poczucie optymizmu, budowacâ pozytywne nastawienie do przyszøosâci i innych ludzi ± uczycâ patrzenia na sytuacjeî z perspektywy drugiego czøowieka ± wyzwalacâ chocâ maøe radosâci, podtrzymywacâ poczucie humoru ± ksztaøcicâ umiejeîtnosâcâ dobrego porozumiewania sieî - stwarzacâ moźliwosâcâ zaangaźowania sieî osoby bezdomnej w realizowane zadanie. Zasada piaîta WspoÂlne z osobaî bezdomnaî planowanie zadanâ søuźaîcych realizacji wyznaczonych celoâw. Po etapie wsparcia emocjonalnego i pracy poznawczej nad zmianaî wartosâciowania oraz wyznaczeniem celoâw døugo- i kroâtkoterminowych naleźy zaplanowacâ szczegoâøowo zadania, dzieîki realizacji ktoârych zamiary zostanaî osiaîgnieîte. Podczas planowania realizacji zadanâ naleźy zwroâcicâ uwageî na czas realizacji, jej koszty, podziaø obowiaîzkoâw zwiaîzanych z wykonywaniem zadania oraz ponoszenie odpowiedzialnosâci za poszczegoâlne etapy jego realizacji. Osoba bezdomna powinna bycâ zaangaźowana w realizacjeî zadania i odpowiedzialna za niaî na roâwni z wspierajaîcaî.

27 Zasoby adaptacyjne osoâb bezdomnych ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± 409 Poczucie zaangaźowania w podjeîte wyzwanie pozwala czeîsto bezdomnemu na odkrycie sensu źycia, otrzymuje on informacje, źe potrafi zrobicâ cosâ waźnego, poźytecznego, wzmacnia sieî poczucie wartosâci, co z kolei wyzwala cheîcâ podejmowania kolejnych dziaøanâ. Nowy nurt w readaptacji osoâb bezdomnych Grupy samopomocowe efektywnaî formaî readaptacji bezdomnych. Etapy rozwoju grupy samopomocowej: 1. W pierwszym etapie naleźy przeprowadzicâ diagnozeî potencjaøu rozwojowego osoâb bezdomnych. Pozwoli ona wyselekcjonowacâ osoby o najwyźszym kapitale rozwojowym. Ludzie ci majaî bowiem najwieîksze szanse na zmianeî destrukcyjnych form przystosowania na pozytywne oraz na nabycie nowych umiejeîtnosâci czy wzmocnienie posiadanych kompetencji niezbeîdnych w procesie pozytywnej adaptacji spoøecznej i zawodowej. 2. Drugi etap posâwieîcony jest pracy terapeutycznej i readaptacyjnej z liderami grup samopomocowych w celu wzmocnienia ich zasoboâw zarzaîdzajaîcych oraz przygotowanie lideroâw do tworzenia sieci pomocy osobom bezdomnym. 3. Trzeci etap polega na tworzeniu grup samopomocowych przez uprzednio przygotowanych do tego zadania lideroâw. Zalety grupy samopomocowej: ± roâwnolegøosâcâ relacji pomieîdzy pomagajaîcymi i dosâwiadczajaîcymi wsparcia ± ta sama osoba moźe bycâ zaroâwno osobaî pomagajaîcaî jak i otrzymujaîcaî wsparcie (elastycznosâcâroâl), nie ma zagroźenia nabycia wyuczonej bezradnosâci ± wzajemne wsparcie osoâb dosâwiadczajaîcych tych samych lub podobnych problemoâw ± wzajemne wsparcie w osiaîganiu zamierzonych celoâw ± moźliwosâcâ korzystania przez osoby bezdomne z dosâwiadczenâ tych, ktoârzy wyszli z bezdomnosâci (przystosowanych spoøecznie) ± wzajemne uczenie sieî poprzez modelowanie zachowanâ poźaîdanych. Bibiografia: Babiarz R. (2001). WartosÂc pracy w źyciu bezdomnych. Roczniki Nauk Spoøecznych, z. 2, s Bassuk E., Mickelson K., Bissell H., Perloff J. (2002). Role of kin and nonkin support in the mental health of low-income women. American Journal of Ortopsychiatry, nr 1, s

28 410 ±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±± Joanna Chwaszcz Bittel J. (1997). Polskie prawo wobec problemu bezdomnosâci. W: T. KamienÂski (red.). Roczniki Naukowe Caritas ± BezdomnosÂcÂ. Warszawa: PRO CARITATE, s Bøaźej E., Bartosz B. (1995). O dosâwiadczaniu bezdomnosâci. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar. Cekiera Cz. (1998). Bezdomni. W: Cz. Cekiera (red.). Psychoprofilaktyka uzaleźnienâ oraz terapia i resocjalizacja osoâb uzaleźnionych. Lublin: TN KUL, s Chwaszcz J. (2008). OsobowosÂciowe i spoøeczne wyznaczniki funkcjonowania bezdomnych meîźczyzn. Lublin: TN KUL. Crosier A. (2004). Homelessness, smoking and health. London: Health Development Agency. DeÎbski M., Olech P. (2005). Socjodemograficzny portret zbiorowosâci ludzi bezdomnych wojewoâdztwa pomorskiego. Raport z badanâ. W: POMOST. O bezdomnosâci bez leîku. GdanÂsk, s DeÎbski M., Stachura K. (red). (2008). Oblicza bezdomnosâci. GdanÂska: Uniwersytet GdanÂski Draine J., Salzer M., Culhane D., Hadley T. (2002). Role of social disatvantage in crime, joblessness, and homelessness among persons with serious mental illness. Psychiatric Services, nr 53, s Duracz-Walczak A. (1998). BezdomnosÂc w Polsce, o ujednolicenie pojeîcâ. Polityka Spoøeczna,nr 5-6. Ennett S., Bailey S., Federman E. (1999). Social network characteristics associated with risky behaviours among runaway and homeless youth. Journal of Health and Social Behavior, nr 1, s Florczak J. (1990). Bezdomni w Polsce. DziaøalnosÂc Towarzystwa Pomocy im. Adama Chmielowskiego. W: J. KwasÂniewski. (red.). ZaradnosÂc spoøeczna. Wrocøaw: Ossolineum, s Hartwell S. (2003). Deviance over the life course: The case of homeless substance abusers. Substance Use & Misuse, nr 3-6, s Heszen I., SeÎk H. (2008). Psychologia zdrowia. Warszawa: PWN Hoøyst B. (2002a). Alkohol jako czynnik ryzyka suicydalnego. W: B. Hoøyst (red.). Suicydologia. Warszawa: Wydawnictwo Prawnicze: LexisNexis, s Hoøyst B. (2002b). Suicydogenne aspekty bezdomnosâci. W: B. Hoøyst (red.). Suicydologia. Warszawa: Wydawnictwo Prawnicze: LexisNexis, s KamienÂski T. (1997). WokoÂø pojeîcia bezdomnosâci. W: T. KamienÂski (red.). Caritas ± BezdomnosÂcÂ. Warszawa: PRO CARITATE, s KawczynÂska-Butrym Z. (2003). Źycie rodzinne w enklawach uboâstwa: wybrane zagadnienia. W: M. Kalinowski (red.). S  rodowiska specjalnej troski. Lublin: Polihymnia, s Kellett P., Moore J. (2003). Routes to home: Homelessness and home-making in contrasting societies. Habitat International, nr 1, s Koegel P., Burnam A. (1996). Problems in the assessment of mental illness among homeless: An empirical approach. W: M. J. Robertson, M. Greenblatt (red.). Homelessness: The national perspective. Boston: Plenum Press, s Kotlarska-Michalska A. (1998). Psychospoøeczne aspekty bezdomnosâci. W: J. Miluska (red.). Psychologia rozwiaîzywania problemoâw spoøecznych. PoznanÂ, s Kulka B. (2003). Ludzie bezdomni ± jak wspoâlnie moźemy im pomoâc. W: M. Kalinowski (red.). S  rodowiska specjalnej troski. Lublin: Polihymnia, s