WSPARCIE DLA NAUKOWCÓW CHCĄCYCH WSPÓŁPRACOWAĆ Z FIRMAMI WE WROCŁAWIU: INFORMACJA O MOśLIWOŚCI DOFINANSOWANIA PARTNERSTWA NAUKOWO-BIZNESOWEGO.

Transkrypt

1 WSPARCIE DLA NAUKOWCÓW CHCĄCYCH WSPÓŁPRACOWAĆ Z FIRMAMI WE WROCŁAWIU: INFORMACJA O MOśLIWOŚCI DOFINANSOWANIA PARTNERSTWA NAUKOWO-BIZNESOWEGO. PODSTAWA PRAWNA KONKURSU Konkurs organizowany jest jako realizacja uchwały nr XXIX/652/12 Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 5 lipca 2012 r. w sprawie przyjęcia Miejskiego Programu Wsparcia Współpracy Szkolnictwa WyŜszego i Nauki oraz Sfery Aktywności Gospodarczej. Program ten przewiduje moŝliwość partnerstwa naukowców i firm opartego o formułę dwunastomiesięcznego staŝu, którego celem jest doprowadzenie do powstania konkretnych rezultatów biznesowych nowych produktów, usług i innych rozwiązań mających wpływ na rynek pracy we Wrocławiu. WYTYCZNE WYPEŁNIANIA WNIOSKU O DOFINANSOWANIE Język i styl wniosku o dofinansowanie partnerstwa Aby ułatwić zarówno aplikującym jak i oceniającym skupienie uwagi na merytorycznej stronie wniosku o dofinansowanie wprowadza się ujednolicony format tekstu. Formularz naleŝy wypełnić starannie, na komputerze/ maszynie zgodnie z następującymi wytycznymi: Czcionka: Verdana, 9 pkt; Wcięcie: od nowego akapitu; Odstępy między akapitami: 3 pkt; Śródtytuły: pogrubionym drukiem; Treść formularza ma być sformułowana po polsku, z uŝyciem znaków diakrytycznych; Styl ma być przejrzysty i wolny od Ŝargonu branŝowego; Specjalistyczne kwestie mają zostać przedstawione zgodnie z prawidłami sztuki tam gdzie jest to konieczne, jednak proponowane partnerstwo ma jednoznacznie określić w sposób zrozumiały dla przeciętnego podatnika zamierzone korzyści dla rynku pracy; Tekst ma być podzielony na akapity zgodnie z budową wypowiedzi; NaleŜy unikać skrótów specjalistycznych, a w razie potrzeby ich stosowania, naleŝy przyjąć je wprowadzając na początku fragmentu tekstu; Cytowane dane liczbowe, rysunki itp. naleŝy opatrzyć krótkim komentarzem interpretacyjnym. Część A formularza Kwestia fundamentalna: czemu to wszystko ma słuŝyć? Pierwsza część formularza jest najwaŝniejsza, bo wyczerpująca odpowiedź na pytania w niej zawarte są fundamentalne dla sukcesu proponowanego partnerstwa (zgodnie z uchwałą Rady Miejskiej na jej ocenę przypada 35 z 45 moŝliwych do zdobycia punktów konkursowych). Dlatego na samym początku warto przypomnieć, po co Miasto Wrocław dedykuje wsparcie finansowe dla partnerstwa nauki i biznesu. Wypełniając pierwszą część A, aplikujący o dofinansowanie powinni pamiętać, Ŝe celem partnerstwa ma być rozwój rynku pracy we Wrocławiu. Taki jest, w kaŝdym razie, warunek, aby otrzymać wsparcie samorządu miejskiego. Przez rozwój rynku pracy naleŝy rozumieć tworzenie sytuacji, w której wrocławskie przedsiębiorstwa, pomimo silnej konkurencji światowej oraz rosnących kosztów Ŝycia w Polsce, zachowają przewagę, i to przewagę wynikającą ze zdolności tworzenia innowacji produktowych. Zatem partnerstwo powinno postawić sobie za cel pracę nad tymi aspektami działalności 1

2 biznesowej, które dzięki współpracy z naukowcem, osobą z zewnątrz przełoŝą się na stworzenie nowych produktów i usług; na tworzenie miejsc pracy. Rzecz jasna, produkty i usługi, jakie powstaną dzięki wsparciu w ramach programu, są rozmaite. NaleŜy je teŝ rozumieć szeroko, ale zgodnie z zapisami Uchwały Rady Miejskiej Wrocławia. Katalog produktów, do jakich wytworzenia mają dąŝyć partnerstwa, został sformułowany w sposób następujący: a) wzrost przychodów przedsiębiorcy; b) wzrost dochodów przedsiębiorcy; c) obniŝenie kosztów; d) wprowadzenie innowacji i nowatorskich rozwiązań w zakresie zarządzania przedsiębiorstwem w jakiejkolwiek płaszczyźnie działalności przedsiębiorcy; e) poprawa zarządzania przedsiębiorstwem w jakiejkolwiek płaszczyźnie działalności przedsiębiorcy; f) wzrost zatrudnienia; g) wprowadzenie nowych produktów lub usług. Jakie są elementy partnerstwa? Skoro powiedzieliśmy, Ŝe instrument wsparcie, który oferuje Państwu wrocławski samorząd, jest ukierunkowany na rozwój rynku pracy, zastanówmy się jakie narzędzia do osiągnięcia tego celu przewiduje nasz program. Kto decyduje o kształcie partnerstwa? Partnerstwo składa się z naukowca i firmy, których łączy konkretny program staŝu; decyzję o zakresie współpracy zostawiamy właśnie im. Stawiamy na formułę prostą, poniewaŝ wierzymy, Ŝe firmy i naukowcy sami najlepiej wiedzą, gdzie kryją się największe moŝliwości osiągnięcia sukcesu. Ktoś powie: skoro jest to takie proste, dlaczego nie zostawicie ich samych w ogóle, po co cały ten program? Program najwidoczniej jest potrzebny, właśnie dlatego, Ŝe to, co z zasady bardzo proste, z rozmaitych względów nie jest jeszcze tak powszechne, jak byśmy sobie tego Ŝyczyli. Interweniujemy więc, angaŝując pieniądze wrocławskich podatników, ale nie zapominamy kto jest bohaterem tego programu, i komu, z tegoŝ właśnie powodu, naleŝy dać moŝliwość podejmowanie decyzji, od których zaleŝeć będzie rzeczywista wartość dla wrocławskiego rynku pracy. Kto współtworzy partnerstwo? Partnerstwo, które moŝe zostać objęte wsparciem finansowym składa się z jednej firmy i jednego naukowca. Uchwała mówi wprost, Ŝe chodzi o pracownika naukowego bądź naukowo-dydaktycznego. Co do firm, muszą one spełniać kryteria umoŝliwiające przyjęcie pomocy de minimis [odniesienie do aktów prawnych]. Kryteria tutaj nie są zaleŝne od decyzji Wrocławia, ale wynikają z nadrzędnych przepisów. Nie oznacza to, bynajmniej, Ŝe partnerstwo powinno odgrodzić się murem od innych firm i naukowców. Wręcz przeciwnie: wykazanie, Ŝe program pracy partnerstwa sięga dalej niŝ to przewiduje relacja opisana w harmonogramie staŝu, zostanie uznane za wartość dodaną partnerstwa, którą naleŝy wykazać w części C. Podobnie: kaŝda dodatkowa okoliczność demonstrująca głębokość partnerstwa powinna być pieczołowicie wykazywana takŝe w części B wniosku. MoŜliwe jest stworzenie partnerstw, w których dofinansowanie miejskie dotyczy wprawdzie jednej osoby współpracującej z biznesem, która wszak koordynuje lub współtworzy zespół doktorantów i badaczy finansujących swoją pracę z innych dostępnych źródeł krajowych i wspólnotowych. Synergia tego typu jest poŝądana, poniewaŝ zbliŝa nas do celu, jakim jest długookresowa współpraca nauki i biznesu, moŝliwa takŝe dzięki tak właśnie rozumianej koordynacji instytucjonalnej po stronie szkolnictwa wyŝszego. Ile ma trwać partnerstwo? 2

3 Współpraca w ramach staŝu moŝe zostać objęta wsparciem miejskim przez 12 miesięcy. NaleŜy przyjąć, Ŝe początek staŝu wypada w listopadzie. W tym czasie naleŝy doprowadzić do nowej sytuacji biznesowej, mające wpływ na jakość zatrudnienia w przedsiębiorstwie, a jeśli dopisze szczęście kto wie? moŝe nawet w całej branŝy. Intensywność współpracy szacuje się na 384 godzin na terenie firmy w ciągu staŝu, a zatem średnio 8 godzin tygodniowo. Wiarygodność partnerstwa Cześć A formularza zawiera szereg pól, których przedmiotem jest zebranie informacji, pozwalających ocenić wiarygodność proponowanego partnerstwa. PoniewaŜ uŝyte słowo odnosi się do oceny nieostrej, wymaga komentarza odnośnie tego, jak rozumieć będą je oceniający. Punktem wyjścia jest tutaj dla nas następujące spostrzeŝenie, Ŝe deklaratywny opis staŝu, wraz z produktami, do jakich ma doprowadzić, rodzi obawy o podział ryzyka w projekcie. NaleŜy patrzeć na to w sposób następujący: partnerstwo, jakie proponujemy, polega na tym, Ŝe naukowiec i firma podejmują ryzykowną współpracę, a wrocławski podatnik dzieli się z nimi ryzykiem finansowym wiedząc, Ŝe od tego zaleŝy rozwój naszego rynku pracy. Nie będzie jednak dobrze, jeŝeli ryzykowność proponowanych przedsięwzięć będzie nadmierna. Wprawdzie nie powinno tak być choćby dlatego, Ŝe firmy, podejmujące współpracę z naukowcami, są zainteresowane zyskiem, a zatem robieniem rzeczy choć ryzykownych, to jednak sensownych, w biznesowym rozumieniu, wprowadzamy kryterium wiarygodności, aby w ocenie partnerstwa ująć relację pomiędzy dorobkiem i potencjałem partnerstwa a programem, jaki stawia sobie do realizacji. Co w praktyce chcemy badać w tej części formularza? Wiarygodność partnerstwa będzie uznana za duŝą, jeŝeli partnerzy o niebagatelnym dorobku i kontaktach podejmą współpracę nad ryzykownym przedsięwzięciem, wykazując wszelako dlaczego uznają prawdopodobieństwo jego powodzenia. Wiarygodność zostanie uznana za niewielką, jeŝeli przedsiębiorstwo bez dorobku współpracy zaproponuje działanie wysokiego ryzyka z naukowcem, który nigdy wcześniej nie współpracował z biznesem. Innymi słowy, wiarygodność to spójność celu, jaki stawia sobie partnerstwo, z dotychczasowym dossier naukowca i firmy razem wziętych. Uwaga: nasz program dopuszcza, Ŝe dostatecznym powodem uznania za wiarygodne danego przedsięwzięcia moŝe być konkluzja typu mając na uwadze wybitne osiągnięcia naukowca X, naleŝy przyjąć, Ŝe trudny i nierozwiązany dotąd problem, którym ma się zająć, zostanie rozwiązany w ciągu 12 miesięcy. W konkretnych przypadkach logikę tego typu dopuszczamy, dlatego, Ŝe z załoŝenia chcemy ufać, iŝ powaŝne firmy i powaŝni naukowcy nie mają czasu na karkołomne przedsięwzięcia, skoro mogą podjąć współpracę owocną, choć wciąŝ ryzykowną. Cały ten fragment moŝna ująć w dwóch zdaniach wartych zapamiętania: mówiąc o tym, Ŝe mamy świadomość, Ŝe nie wiadomo w stu procentach do czego doprowadzą przedsięwzięcia staŝowe, mówimy na powaŝnie. Podobnie, naleŝy brać na serio zapewnienie, Ŝe na ręce firmom i naukowcom będzie patrzeć wrocławski podatnik, powierzając realizatorowi programu po stronie miejskiej funkcje monitoringowe i kontrolne. Wypełniając część A formularza pamiętaj, aby: w sposób przejrzysty i wolny od skrótów myślowych wytłumaczyć wrocławskiemu podatnikowi w jaki sposób pieniądze, które powierzy partnerstwu, wpłyną na powstawanie nowych produktów i usług, na tworzenie miejsc pracy; wykazać jak będzie skonstruowany staŝ i jakie będą jego efekty, z których partnerstwo rozliczy się wobec wrocławskiego podatnika; 3

4 przedstawić dorobek partnerstwa firmy i jej potencjalnego współpracownika skupiając się na tych aspektach, które są szczególnie waŝne dla wiarygodności składanej propozycji. Część B formularza Cześć B formularza (podobnie jak i następująca dalej część C) skupia się na wartości dodanej partnerstwa opartego na doświadczeniu staŝu. Chodzi o rzecz następującą: relacja jaka łączy staŝystę z przedsiębiorstwem polega na regularnej, stosunkowo intensywnej współpracy; współpraca ta w stosunkowo krótkim czasie wyposaŝa staŝystę w wiedzę na temat procesów oraz problemów biznesu. I ta właśnie wiedza powinna trafić do środowiska macierzystego staŝysty, na uczelnię, a w części B prosimy o przedstawienie propozycji jak do tego doprowadzić. Podobnie jak wcześniej, prosimy, aby skupić się na prostych, precyzyjnych deklaracjach i mierzalnych rezultatach. Mamy świadomość, Ŝe rezultaty te naleŝy rozumieć inaczej niŝ pierwotne produkty staŝu, z jakich korzysta przedsiębiorstwo, i jakie wskazano w części A. Tak jak w pierwszym przypadku chodziło o konkrety, z których wynika coś nowego dla tych, którzy tworzą miejsca pracy i ustalają zarobki, tak tutaj chodzi o budowanie ustrukturyzowanego dialogu, którego rezultaty będą dotyczyć w pierwszym rzędzie przyszłych absolwentów studentów, których doświadczenie edukacyjne zmieni się dzięki temu wszystkiemu, co wspólnie wypracują pracodawca i staŝysta. Trzy pytania do rozwaŝenia Działania zaproponowane w części B powinny stanowić odpowiedź na trzy pytania. Po pierwsze w jaki sposób partnerstwo będzie wykorzystywać swoje przemyślenia na temat potrzeby zmian treści programowych nauczania w macierzystym środowisku staŝysty? Celowo mówimy ogólnie o treściach programowych, bo w róŝnych obszarach potrzeby, o jakich mowa, wyglądać będą zupełnie inaczej. I z tegoŝ powodu skupiamy się na samym mechanizmie, a nie treściach. Treści pojawią się w trakcie pracy i nie sposób ich przewidzieć. Natomiast dziś moŝna juŝ określić jak chcemy je komunikować i jak będziemy oceniać efektywność tej komunikacji; jak nazwiemy jej produkty. Po drugie, naleŝy odpowiedzieć zwięźle na pytanie jak doświadczenie partnerstwa wpłynie na dyskusję na temat metod dydaktycznych stosowanych w macierzystym środowisku staŝysty. Chodzi o to, Ŝe firmy, jako praktycy, mogą mieć sporo do zaoferowania w wielu obszarach; warto poprosić je o ewentualne deklaracje dotyczące wsparcia nauczania na przykład w obszarze zarządzania projektami. Wreszcie po trzecie, poniewaŝ niektóre kompetencje dydaktyczno-naukowe jak choćby we wspomnianym obszarze zarządzania projektami de facto recenzowane są przez biznes, który pozostaje największym ich konsumentem, niektóre środowiska akademickie mogą pokusić się o wykorzystanie tego atutu firm w tworzeniu polityki kadrowej. MoŜliwych jest wiele rozwiązań: od zatrudniania praktyków (dialog z partnerem biznesowym?) po stworzenie mechanizmu konsultacyjnego przy podejmowaniu rozmaitych decyzji mających wpływ na politykę kadrową uczelni. Oznaczać to moŝe zarówno przykład śmiały i nowoczesny zaproszenie ekspertów biznesowych do komisji konkursowych decydujących o naborze pracownika uczącego przedmiotu podlegającego wprost kompetencjom biznesu; po rozwiązanie skromniejsze na przykład organizację warsztatu z biznesem, którego celem jest konfrontacja praktyki biznesowej z praktyką dydaktyczną w kształceniu kompetencji i umiejętności studentów. Wartość dodana, czyli nie treść fundamentalna Zarysowany program potencjalnie sięga głęboko w środowisko macierzyste staŝysty, dotykając jego procedur oraz obyczajów. Rodzi się pytanie, czy nie jest to program nazbyt ambitny. 4

5 Zainteresowanym złoŝeniem oferty, w których głowach nurtują takie właśnie obawy, przypominamy: część B skupia się na wartości dodanej. A zatem: puste pole B nadal oznacza szanse na zdobycie staŝu, choć i równieŝ zmarnowane 10 punktów. Skąd i rekomendacja: warto podjąć trud i zrealizować choćby program minimum, a podczas jego realizacji moŝe się okazać, Ŝe inicjatywa jest nie tyle mile widziana, co rozwiązuje strukturalny problem wynikający z narzuconych przez nowe prawodawstwo obowiązków uczelni (trzecia misja uniwersytetów). Wreszcie, kaŝdy staŝysta ma istotne atuty, o których nie zawsze pamięta. Na przykład własną niezaleŝność dydaktyczną, która pozwala zrealizować harmonijny program współpracy dydaktycznej z biznesem przynajmniej na kilku przedmiotach (z aktywnym udziałem studentów, warsztatami, zwrotną informacją) na tych przedmiotach, które prowadzi sam staŝysta. Część C formularza Podobnie jak w części B, w części C skupiamy się na wartości dodanej partnerstwa, przy czym tym razem przedmiotem zainteresowanie jest nie dydaktyka, a badania naukowe. Dlatego najwaŝniejsze pytanie, jakie partnerstwo powinno sobie postawić przed proponowaniem działań brzmi: czy problem, który staramy się wspólnie rozwiązać w ramach staŝu nie jest częścią większego problemu badawczego? Czy nie jest przypadkiem zawiązką długoterminowej współpracy, którą finansować będzie moŝna z innych źródeł? W praktyce odpowiedź na to pytanie moŝe podwoić lub potroić korzyści z partnerstwa. MoŜe się bowiem okazać, Ŝe szersze spojrzenie na problem, który chcą w ciągu roku wspólnie rozwiązać staŝysta i firma, otworzy drogę do zaangaŝowania do współpracy większej liczby osób. Innymi słowy: część C formularza jest pytaniem o koordynację polityki badawczej. Jej kluczowym wymiarem jest zarządzanie łączenie rozproszonych wątków, mnoŝenie siły zespołów wobec złoŝonych problemów, dobre zarządzanie dostępnymi zasobami, takŝe tymi niedostatecznie wykorzystanymi w sprawy współpracy z biznesem jak na przykład doktoranci. Obecna sytuacja w obszarze szkolnictwa wyŝszego, którą cechuje mnogość atrakcyjnych źródeł finansowania programów rozwoju kadr, młodych talentów akademickich, współpracy z biznesem pozwala z optymizmem zabrać się za rozpracowanie jakie inne źródła moŝna zmobilizować, aby wzmocnić w przyszłości partnerstwo, które juŝ teraz dają wrocławianom rezultaty, od których zaleŝy przyszłość rynku pracy. 5