1. Czas pracy w 2006 r... str Wynagradzanie nauczycieli w 2006 r... str Pytania i odpowiedzi... str. 7

Transkrypt

1 2 SPIS TREŚCI KADRY I PŁACE 1. Czas pracy w 2006 r.... str Wynagradzanie nauczycieli w 2006 r.... str Pytania i odpowiedzi... str. 7 GOSPODARKA FINANSOWA 1. Pomoc w zakresie dożywiania... str. 11 ORGANIZACJA I ZARZĄDZANIE 1. Kontrola wewnętrzna i audyt... str Ocenianie, klasyfikowanie i promowanie uczniów... str Zasady tworzenia przypisów i bibliografii załącznikowej... str. 13 INNOWACJE 1. Bezpieczny przedszkolak... str. 29

2 3 CZAS PRACY W 2006 r. Miesięczny okres rozliczeniowy Miesiąc e dni w miesiąc u Podstawow a liczba godzin w miesiącu (4 x 40godz) dni pozostałych po 28 dniu miesiąca, przypadających od poniedziałku do piątku (x 8 świąt nie przypadaj ą-cych w niedzielę (x 8 I (16 - II III (24 - godzin pracy w miesiącu 176 ( ) 160 ( ) 184 ( ) dni pracy w miesiąc u IV (8 152 (160 8) 19 V (24 1 (8 176 ( ) 22 VI (16 1 (8 168 ( ) 21 VII (8-168 ( ) 21 VIII (24 1 (8 176 ( ) 22 IX (8 - X ( ( ) 176 ( ) XI (16 2( ( ) 20 XII (8 Razem I XII (160 1 (8 7( ( ) 2024 ( )

3 4 Kwartalny okres rozliczeniowy Kwartał y 1 (I III) 2 (IV VI) 3 (VII IX) 4 (X XII) Razem (I XII) dni w kwartal e pełnych tygodni Podstawow a liczba godzin (ilość tyg. x 40godz) dni pozostałych do końca okresu rozliczenioweg o przypadających od pn - pt (x 8 świąt nie przypadających w niedzielę (x 8 godzin pracy w kwartal e dni pracy w kwartal e (24 g.) (8 g.) (24 g.) (56 g.) Obowiązujący pracownika wymiar czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym obliczamy na podstawie art i art i 2 Kodeksu pracy. Przedstawioną tam zasadę można określić wzorem: CP = B + R S gdzie: CP wymiar czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym (miesiąc, kwartał) B wymiar bazowy będący iloczynem ilości tygodni w w/w okresie i 40 godzin przeciętnie w tygodniu R iloczyn ilości dni pozostałych do końca okresu rozliczeniowego, przypadających od poniedziałku do piątku i 8 godzin. S iloczyn ilości świąt przypadających w okresie rozliczeniowym w inne dni niż niedziela (w przypadku dwóch świąt w tygodniu liczymy tylko jedno) i 8 godzin. Dla miesięcznego okresu rozliczeniowego wymiar bazowy (B) wynosi miesiącu 160 godzin (4 tyg. x 40 godz./tyg.) w każdym (...)

4 5 Wynagradzanie nauczycieli w 2006 r. Zapowiadając w numerze grudniowym powyższy temat nie sądziliśmy, że stan prawny warunkujący wynagradzanie nauczycieli w roku bieżącym znacznie się skomplikuje. Chodzi o ustawę budżetową na 2006 r., której ogłoszenie legalizuje stosowanie nowych minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego. Przeciąganie procesu legislacyjnego w przypadku w/w ustawy nie blokuje co prawda wypłat wynagrodzeń, stwarza jednak pewne problemy. Stawki wynagrodzeń zasadniczych nauczycieli ustalane są w każdym roku w oparciu o tabelę stawek minimalnych, które corocznie określa Minister Edukacji Narodowej w drodze rozporządzenia. W/w dokument jest przygotowany do publikacji i czeka na ogłoszenie ustawy budżetowej. Projekt powyższego rozporządzenia (tekst znajduje się na stronie internetowej MEN) zawiera tabelę minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego, która nie stanowi (do czasu publikacji) formalnej podstawy prawnej przy ustalaniu wynagrodzeń nauczycieli, może być jednak pomocna do celów kalkulacyjnych. Mamy nadzieję, że w przyszłym miesiącu sytuacja się unormuje, co umożliwi szersze i dokładniejsze omówienie tematyki wynagrodzeń nauczycieli. PROJEKT TABELA MINIMALNYCH STAWEK WYNAGRODZENIA ZASADNICZEGO ZŁOTYCH 1) Poziom wykształcenia Tytuł zawodowy magistra 1 z przygotowaniem pedagogicznym Tytuł zawodowy magistra bez przygotowania pedagog., tytuł 2 zawodowy licencjata (inżyniera) z przygotowaniem pedagogicznym Tytuł zawodowy licencjata (inżyniera) bez przygotowania pedagog., dyplom ukończenia 3 kolegium nauczycielskiego lub nauczyc. kolegium języków obcych nauczyci el stażysta Stopnie awansu zawodowego nauczyci nauczyciel el kontraktow mianowa y ny nauczyciel dyplomowa ny Pozostałe wykształcenie ) Podstawę do ustalenia minimalnej stawki wynagrodzenia zasadniczego nauczyciela stanowi najwyższy posiadany przez nauczyciela poziom wykształcenia.

5 6 Pytania i odpowiedzi Bardzo proszę o odpowiedź na pytania dotyczące dodatkowego wynagrodzenia rocznego dla pracowników sfery budżetowej, tzw. 13-stki. Pracownik obsługi zatrudniony na umowę na czas określony w okresie od dn r. do dn r. przepracował łącznie 6 m-cy: w tym 4 m-ce w 2004 r. i 2 m-ce w 2005 r. Czy zatem pracownikowi należy się trzynastka za 4 miesiące z 2004 r. i 2 m-ce z 2005 r., czy tylko za okres 2 miesięcy z 2005 r.? Pracownica administracji była zatrudniona w okresach od r. do r. (rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło w związku z przejściem na emeryturę), a następnie została zatrudniona na kolejną umowę od dn r. do dn r. w wymiarze 1/4 etatu. Nastąpiła 3 dniowa przerwa w zatrudnieniu. Następnie została podpisana nowa umowa na inne stanowisko pracy. Pytanie, czy za okres od r. do r. pracownica może otrzymać 13-stkę? Zasady nabywania prawa oraz ustalania wysokości i wypłacania dodatkowego wynagrodzenia rocznego określają przepisy ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. (Dz. U. Nr 160, poz.1080 ze zm.). Zgodnie z przepisami art. 2 ust. 2 tej ustawy, pracownik, który nie przepracował u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego, nabywa prawo do wynagrodzenia rocznego w wysokości proporcjonalnej do okresu przepracowanego, pod warunkiem, że okres ten wynosi co najmniej 6 miesięcy. W świetle tych przepisów obydwu wymienionym pracownikom nie przysługuje "13-tka za 2005 rok, natomiast pracownikowi administracji przysługuje za 2004 rok (9 m cy pracy). Proszę o odpowiedź na pytanie, czy nauczycielowi zatrudnionemu na zastępstwo w okresie od r. do r. należy się dodatkowe wynagrodzenie roczne? Zgodnie z art. 2 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowum wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz.U. Nr 160, poz.1080 ze zm.), nauczycielowi, z którym nawiązano stosunek pracy w trakcie roku kalendarzowego zgodnie z organizacją pracy szkoły (zastępstwo), mimo że nie przepracował 6 ciu miesięcy, przysługuje prawo do wynagrodzenia rocznego w wysokości proporcjonalnej do okresu przepracowanego. (...)

6 7 Pomoc w zakresie dożywiania W dniu 29 grudnia 2005 r. Sejm uchwalił ustawę o ustanowieniu programu wieloletniego Pomoc państwa w zakresie dożywiania. Program ma na celu: wsparcie gmin w wypełnianiu zadań własnych o charakterze obowiązkowym w zakresie dożywiania dzieci oraz zapewnienia posiłku osobom jego pozbawionym, ze szczególnym uwzględnieniem osób z terenów objętych wysokim poziomem bezrobocia i ze środowisk wiejskich, długofalowe działanie w zakresie poprawy stanu zdrowia dzieci i młodzieży poprzez ograniczenie zjawiska niedożywienia, upowszechnienie zdrowego stylu życia, poprawa poziomu życia osób i rodzin o niskich dochodach, rozwój w gminach bazy żywieniowej, ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb dzieci i młodzieży. Program ma zapewnić pomoc w zakresie dożywiania dla: dzieci do lat 7, uczniów do czasu ukończenia szkoły ponadgimnazjalnej, osobom i rodzinom znajdującym się w trudnej sytuacji rodzinnej lub życiowej, przy czym oceny w/w sytuacji dokonuje się w oparciu o kryteria określone w art. 7 ustawy o pomocy społecznej (Dz. U. z 2004 r. nr 64, poz. 593 z późn. zm.). Są to: ubóstwo, sieroctwo, bezdomność, bezrobocie, niepełnosprawność, długotrwała lub ciężka choroba, przemoc w rodzinie, potrzeba ochrony macierzyństwa lub wielodzietności, bezradność w sprawach opiekuńczo wychowawczych i prowadzeniu gospodarstwa domowego, zwłaszcza w rodzinach niepełnych lub wielodzietnych, brak umiejętności w przystosowaniu do życia młodzieży opuszczającej palcówki opiekuńczo wychowawcze, trudność w integracji osób, które otrzymały status uchodźcy, trudność w przystosowaniu do życia po zwolnieniu z zakładu karnego, alkoholizm lub narkomania, zdarzenia losowe i sytuacje kryzysowe, klęski żywiołowe lub ekologiczne. (...)

7 8 Zasady tworzenia przypisów i bibliografia załącznikowa Od kilku lat obowiązują nowe normy sporządzania przypisów i bibliografii załącznikowej, ale raczej niewiele osób o tym wie i stosuje je powszechnie. Wskazane jest zatem przypomnienie zasad sporządzania opisów bibliograficznych, wprowadzonych przez Polski Komitet Normalizacyjny normami PN-ISO 690:2002 oraz PNISO 690-2:1999, tym bardziej, że dla przystępujących do nowej matury jednym z wymagań egzaminacyjnych jest sporządzenie bibliografii do pracy tematycznej z języka polskiego. Wymóg ten obowiązuje na egzaminie ustnym, ocenianym wewnętrznie. W praktyce obowiązywał opis, jaki w danej szkole został uznany (głównie przez nauczycieli bibliotekarzy i polonistów) za obowiązujący 1. Im wcześniej więc zapoznamy ucznia z nowymi zasadami, tym lepiej. Ustrzeżemy się tym samym przed chaosem w zakresie tworzenia opisów, panującym dziś w dostępnych źródłach i nie wprowadzimy ucznia w błędne przekonanie o prawidłowości opisu ściągniętego z "wiarygodnego" źródła. Wiadomo, że norma jest dokumentem normatywnym stosowanym na zasadzie dobrowolności, powszechnie dostępnym i zaakceptowanym przez jednostkę normalizacyjną jej stosowanie jednak nie jest obligatoryjne, na co często powołują się uczący. Ale prawda jest taka, że jeżeli ją wprowadzono, to przede wszystkim nauczyciele bibliotekarze, jako specjaliści w tej dziedzinie, powinni zadbać o wprowadzenie jej do praktyki szkolnej i ujednolicenie wskazówek nauczycielskich, często niezgodnych z żadną normą. Jeśli chcemy dobrze przygotować uczniów do tworzenia bibliografii załącznikowej, to podajmy uczniom nowe, jednolite normy, a nie wprowadzajmy ich w błąd, ucząc według starych zasad lub własnych doświadczeń wyniesionych z okresu pisania pracy magisterskiej. Nauczyciele bibliotekarze oraz nauczyciele przedmiotów powinni także zadbać o wprowadzanie najnowszych norm już na wcześniejszych etapach edukacji, przygotowując dzieci i młodzież do konstruowania bibliografii załącznikowych do prac tematycznych, projektów, referatów itd. takie działania pozwolą na oswojenie się z nowymi zasadami i wcześniejsze nabycie umiejętności sporządzania literatury przedmiotu czy podmiotu. OPIS BIBLIOGRAFICZNY 2 1. TYTUŁEM PRZYPOMNIENIA Wasilewski, J., Kłopoty z bibliografią załącznikową. Biblioteka w Szkole, 2004, nr 11, s. 1. Zawałkiewicz A., Opis bibliograficzny. [online] Warszawa: OEIIZK, [dostęp 26 listopada 2004] Dostępny w: World Wide Web <:

8 9 Jest to zespół informacji o dokumencie służących jego identyfikacji, z reguły przejmowanych z opisywanego dokumentu w niezmienionej postaci. PRZYPISY Komentarze, krótkie objaśnienia, uwagi, odnoszące się do konkretnych wyrazów, zwrotów, fragmentów tekstu i wskazujące np. źródło pochodzenia informacji czy wyjaśniające użyty wyraz, zwrot, dany fragment tekstu, czy też wskazujące na odmienne sądy w danym zakresie. Przypisy są wyrazem właściwego wykorzystania literatury przez autora pracy i są potwierdzeniem właściwego sporządzania opisów bibliograficznych przez autora pracy. Przypisy odgrywają w pracy bardzo ważną rolę, tworząc wraz z bibliografią tzw. aparat naukowy pracy, który służy nie tylko wskazaniu z jakich źródeł korzystał autor przy pisaniu (opracowywaniu) pracy, ale także zweryfikowaniu samej pracy. Poprzez podanie źródła danej informacji autor umożliwia innym sprawdzenie, czy treści zawarte w pracy są zgodne ze stanem faktycznym, czy może autor opierał się na źródłach wątpliwej jakości. Przypisy powinny być opracowane zwięźle i jednolicie. Każdy z nich zaczynamy wielką literą, a kończymy kropką. Do przypisu kierują odsyłacze (liczby, znaki graficzne) wstawione na końcu wyrazu lub fragmentu tekstu. W przypadku cytowania, na końcu każdego przypisu mają być podane strony, z których zaczerpnięto cytat, w bibliografii tego się nie robi. Przypisy zamieszczane są zwykle: u dołu strony, na której naniesiono odsyłacz, na końcu każdego rozdziału, na końcu pracy. BIBLIOGRAFIA ZAŁĄCZNIKOWA 3 Bibliografia przedstawia warsztat naukowy pracy; jest to spis źródeł, które autor wykorzystał przy pisaniu pracy lub które poleca czytelnikom jako związane z tematem pracy. Bibliografię załącznikową powinny zawierać wszystkie prace naukowe i popularnonaukowe. Bibliografia załącznikowa stanowi gotowe źródło literatury na określony temat i jest świadectwem uczciwości autora pracy. Zwykle umieszczana jest na końcu pracy, artykułu, rozdziału; po tekście głównym i innych materiałach (aneksach, przypisach, słownikach terminów, indeksach itp.) Potocznie określana jest jako literatura przedmiotu. 3 GOLEC, W. Przypisy i bibliografia załącznikowa. [online] Siedlce: Biblioteka Pedagogiczna, ca [dostęp 28 listopada2004]. Dostępny w World Wide Web: zalacznikowa.htm.

9 10 Opis bibliograficzny w bibliografii załącznikowej musi być sporządzony zgodnie z normą tzn. musi zawierać elementy stałe i należy je wymieniać według przyjętej kolejności, a kolejne opisy trzeba porządkować według ustalonego klucza: wszystkie źródła w alfabetycznej kolejności według pierwszego elementu opisu (alfabetyczny), według treści, działów i zagadnień, np. literatura podmiotu i literatura przedmiotu (rzeczowy), według rodzajów dokumentów, np. wydawnictwa zwarte, ciągłe, netografia dokumenty elektroniczne, mapy, filmy itp. (układ formalny). Najpopularniejszy jest układ alfabetyczny. W obrębie przyjętego klucza opisy porządkujemy w kolejności alfabetycznej. Jeśli bibliografię załącznikową tworzą wyłącznie przypisy, pozycje powinny być ułożone alfabetycznie i kolejno ponumerowane; dopuszcza się też układ numeryczny wg kolejności cytowanych w przypisach dokumentów. Literatura podmiotu, czy inaczej bibliografia podmiotu, to wszystkie dokumenty poddawane analizie. Mogą to być dzieła literackie, dzieła sztuki, fragmenty muzyczne, fotografie, plakat, film i inne. Literatura przedmiotu, czyli tak zwana bibliografia przedmiotowa, to pozycje krytyczno literackie, które posłużyły do opracowania tematu, czyli publikacje o przedmiocie pracy, o cytowanych w pracy dziełach i autorach. Literatury przedmiotu się nie interpretuje, służy ona uzasadnieniu wniosków wysnutych z własnej interpretacji omawianych dzieł. Na przykład przy temacie: Moralność wczoraj i dziś w literaturze podmiotu znajdzie się Moralność pani Dulskiej G. Zapolskiej, a w literaturze przedmiotu: Dwudziestolecie literackie A. Zawady. Przy temacie: Motyw tańca śmierci w literaturze w literaturze podmiotu znajdzie się Rozmowa mistrza Polikarpa ze Śmiercią, natomiast w bibliografii przedmiotowej jedną z pozycji będzie Słownik mitów i symboli W. Kopalińskiego. Jeżeli na przypisy składają się także inne objaśnienia, czy uwagi, na końcu pracy umieszczamy najpierw Przypisy potem Bibliografię każdy spis numerowany oddzielnie. NORMA 4 jest dokumentem normatywnym stosowanym na zasadzie dobrowolności, powszechnie dostępnym i zaakceptowanym przez uznaną jednostkę normalizacyjną. Aktualnie obowiązujące NORMY w zakresie przypisów bibliograficznych: PN-ISO 690:2002 Dokumentacja. Przypisy bibliograficzne. Zawartość, forma i struktura. PN-ISO 690 2:1999 Informacja i dokumentacja. Przypisy bibliograficzne. Dokumenty elektroniczne i ich części. (...) 4 Polskie Normy i informacje o nich można znaleźć na stronie Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. Dostępny w World Wide Web:

10 11 Bezpieczny przedszkolak. Program autorski Wybrane scenariusze zajęć SCENARIUSZ ZAJĘCIA RUCHOWEGO: JAZDA SAMOCHODEM ZESTAW ZABAW RUCHOWYCH. Temat: Jazda samochodem zestaw zabaw ruchowych. GRUPA: 4,5 latków. OBSZAR: edukacja ruchowa. CELE: wyrabianie zwinności, swobody w poruszaniu się na czworakach, doskonalenie umiejętności utrzymywania równowagi, nabywanie ogólnej sprawności i zwinności. RODZAJ AKTYWNOŚCI: zadaniowo zabawowa. FORMY REALIZACJI: zbiorowa, indywidualna. ŚRODKI DYDAKTYCZNE: obręcze, kółka od sersa, skakanki. PRZEBIEG ZAJĘCIA: 4.Marsz sygnalizujący rozpoczęcie zabawy. 5.Zabawa orientacyjno porządkowa Garaż. Dzieci biegają lekko po sali naśladując ruchem jazdę samochodem. Na sygnał wracają do garaży rozłożone na podłodze kółka. Na ponowny sygnał samochody ruszają. 6.Ćwiczenie dużych grup mięśniowych Dętka. Siad klęczny, prawa ręka oparta o podłogę. Lewa ręka pompuje powietrze, naśladując ruch wciskania i wyciskania tłoka. Zmiana rąk. 4. Zabawa z elementem czworakowania Nakrętka. W czasie pompowania dętki zgubiła się nakrętka. Dzieci chodzą po sali szukając jej. Na sygnał maszerują na czworakach. Na ponowny sygnał wstają i pokazują nakrętkę, wysoko wznosząc rękę. 5. Ćwiczenie tułowia skłony boczne. Dzieci stoją w lekkim rozkroku, ramiona wyprostowane i wzniesione w bok. Wiatr porusza samochód rytmiczne skłony w prawo i w lewo. To samo w siadzie skrzyżnym (duże i małe auto). 6. Zabawa z elementem równowagi Mostek. Na podłodze jest ułożony z lin wąski tor mostek. Samochody przejeżdżają po nim tak, by nie

11 12 zjechać do wody. Po wykonaniu ćwiczenia siad skrzyżny ocena jazdy kolegów. 7. Zabawa bieżna Samochody. Samochody ciężarowe rozwożą towary do sklepów bieg w różnym tempie, zależnie od możliwości dzieci. 8. Marsz uspokajający. SCENARIUSZ ZAJĘCIA RUCHOWEGO: BEZPIECZNA ULICA ĆWICZENIA GIMNASTYCZNE Temat: Bezpieczna ulica ćwiczenia gimnastyczne. 1. GRUPA: 5, 6 latków. 2. OBSZAR: edukacja ruchowa. 3. CEL: ćwiczenie umiejętności prawidłowego reagowania na sygnały i znaki na jezdni. 4. RODZAJ AKTYWNOŚCI: zadaniowa. 5. FORMY REALIZACJI: zbiorowa, indywidualna. 6. ŚRODKI DYDAKTYCZNE: tunel, ławka, szarfy zielone i czerwone, dwa krążki: zielony i czerwony, cztery duże plansze z naklejonymi pasami ulicznymi, małe obręcze, makieta skrzyżowania z zebrą. 7. PRZEBIEG ZAJĘCIA: 2. Marsz. Dzieci maszerują w rytm piosenki: Jak przechodzić przez jezdnię. Nauczycielka rozdaje szarfy zielone i czerwone. 3. Zabawa orientacyjno porządkowa Parkujemy samochody. Dzieci samochody naśladują jazdę pojazdami, biegając przy muzyce. Gdy muzyka milknie, ustawiają się według kolorów krążków trzymanych przez nauczyciela: czerwony, zielony zgodnie z kolorem wcześniej otrzymanych szarf (3x). 4. Ćwiczenie mięśni grzbietu i równowagi Przejście podziemne i naziemne. Dzieci zostają podzielone na dwie grupy. Następnie ustawiają się w dwa pociągi i stają: pierwsza grupa przed tunelem, druga przed ławką (przejście podziemne i naziemne) (2x). 5. Zabawa z biegiem i skokiem Czerwone stop, zielone jedź. Dzieci zostają podzielone na dwie grupy: I grupa samochody, II grupa kangury. Gdy nauczyciel podniesie zielony krążek dla samochodów wówczas jadą, gdy czerwony stają. Gdy nauczyciel podniesie zielone światło dla kangurów skaczą przez pasy (plansze z

12 13 naklejonymi pasami) na dwóch nogach na drugą stronę ulicy. Następnie znów mogą jechać samochody, gdy zmienia się światło (3x). 6. Zabawa z elementem czworakowania Piesi na jezdni. Dzieci zostają podzielone na dwie grupy: I grupa dzieci to pieski, II grupa dzieci to kotki. Na środku skrzyżowania (makieta) stoi policjant nauczycielka w czapce policyjnej z gwizdkiem. Mogą przechodzić po ulicy te zwierzęta, którym policjant daje sygnały ręką. Gdy policjant stoi do zwierząt przodem idą, gdy bokiem stoją (3x). 7. Ćwiczenia mięśni nóg i brzucha Droga dla rowerów. Dzieci w pozycji leżącej (leżenie na plecach) naśladują jazdę rowerem. Gdy nauczyciel podniesie znak P postój, rowerzyści przystają i odpoczywają (3x). 8. Doskonalenie oddechu Pompowanie dętki. Dzieci tworzą z dłoni kształt dętki i mocno dmuchają do niej powietrze (3 4x). 9. Marsz. Dzieci maszerują rytmicznie przy piosence Gapa lub inscenizują ją ruchem. (...)