ZAPROSZENIE DO BAJKI

Transkrypt

1 ZAPROSZENIE DO BAJKI Biblioteka szkolna w 2012 roku zorganizowała konkurs literacki Zaproszenie do bajki. Powstał wyjątkowy zbiór bajek (także o charakterze biblioterapeutycznym), napisany przez uczniów i nauczycieli. Dodatkowo bajki zostały zilustrowane przez naszą młodzież podczas zajęć kółka plastycznego. Społeczność szkolna zaangażowała się w zbiórkę pieniędzy przeznaczonych na druk bajek. Ostatecznie, dzięki pomocy finansowej Rady Rodziców II LO, udało się wydrukować Zaproszenie do bajki. AUTORZY: Sarah Skiba - Miś Stasiu - bajka nagrodzona Joanna Rymko - Przyjaźń Agnieszka Głów 4 cnoty z Tropilandii Joanna Woszczyk Bajka o wróbelku Anna Górecka Przeznaczona do walki ze złem Dominika Urbaniak- Bajka o magicznej, czarnej substancji Michalina Kowala Bajka o Ramzesie Aleksander Brych Bajka o pracy Stasiu Kinowski Tutu Agata Koralewska Zamek Prof. Julia Klemenska Bajka o baloniku Prof. Ewelina Smak O kotku, który chciał być wolny Prof. Renata Urbaniak Wszędobył, Trzy poduszki Uczestnicy kółka plastycznego prowadzonego przez prof. Agatę Urbańską Gwiazda Szeryfa Uczennice prof. Agnieszki Furmanek Tajemnicza Sarenka Zapraszamy do zapoznania się z bajkami, które można zakupić w bibliotece szkolnej.

2 Miś Stasiu Większość z nas ma, a przynajmniej miało, pewnego bardzo szczególnego przyjaciela. Przyjaciela, który zna nas od bardzo dawna i był z nami we wszystkich najtrudniejszych chwilach. Przyjaciela, do którego się przytulaliśmy, kiedy było nam smutno albo nie mogliśmy zasnąć. Przyjaciela, który teraz leży może na łóżku czy półce albo, w wypadku dorosłych, w kartonie, na strychu lub zapomniany, rzucony za szafę. Kto z Was nie ma ukochanej, pluszowej maskotki, do której może się przytulić, kiedy jest mu źle, z którym może się bawić i który zawsze towarzyszy Wam w drodze do krainy snów? Wasze pluszaki są na pewno bardzo szczęśliwe, że do Was należą. Może nawet się nawet uśmiechają z radości. Ta opowieść mówi o bardzo szczególnej maskotce, która się nie uśmiechała, bo do nikogo nie należała. Opowiem Wam o misiu Stasiu. Stasiu został stworzony, razem z setką innych misiów, które wyglądały prawie identycznie jak on. Powstał w ogromnej fabryce, pełnej dużych, skomplikowanych, buchających parą maszyn. Jedna z nich malowała misiom uśmiechy. Pracownicy zakładu kładli maskotki na długiej taśmie, która się przesuwała, tak, że każdy miś podjeżdżał i maszyna niczym pieczątka odciskała na nim uśmiech. Kiedy jednak przyszła kolej na Stasia, maszyna zacięła się i stempelek się odwrócił się do góry nogami! Wyglądało to tak, jakby zamiast uśmiechniętego pyszczka na Stasiu odcisnęła się smutna mina. No nie Pracownicy na szczęście zauważyli błąd i szybko naprawili maszynę. Nie spostrzegli natomiast, że na Stasiu krzywy uśmiech już się odcisnął. Tak więc zapakowano go razem z wszystkimi wesołymi maskotkami do ciężarówki i zawieziono do dużego supermarketu. Inne misie śmiały się z Stasia. - Hahaha, ciekawe kto kupi takiego smutnego pluszaka mówiły. Stasiowi zrobiło się przykro. Następnego dnia misie zostały już poukładane na półkach i czekały na swoich nowych właścicieli. Dzieci przychodziły z tatą i mamą, wskazywały którego chcą, a rodzice sięgali po maskotkę i wkładali ją do koszyka. I tak o to coraz więcej misiów odchodziło do nowych domów, a Stasiu siedział i siedział i czekał, nie tracąc nadziei. W końcu jednak

3 zrozumiał, że inni mieli rację. Jaki rodzic kupi swojemu dziecku smutnego misia? Żaden! Taka prawda. Kiedy Stasiu sobie to uświadomił, naprawdę posmutniał. Na końcu nie został już żaden pluszak, oprócz niego. Pewnego razu obok półki przechodziła jakaś kobieta, która prowadziła przed sobą wózek małym dzieckiem. Chłopczyk darł się w niebogłosy! Jego matka zaczęła się nerwowo rozglądać, dostrzegła Stasia, wzięła go i wcisnęła dziecku do ręki. Chłopiec patrzył zaskoczony, zaczął oglądać misia ze wszystkich stron. Mama uradowana chwilą spokoju, kontynuowała zakupy. Udało się! W końcu ktoś mnie kupi pomyślał uradowany Stasiu. Miał rację. Mama była tak uradowana milczeniem dziecka, że położyła Stasia na kasie, nie zważając na to, że ma smutną minę, kiedy to misie powinny być przecież wesołe. Gdy wychodzili z supermarketu chłopczyk nagle stracił zainteresowanie maskotką. Rzucił nią prosto przed siebie. Stasiu wylądował w szparze otwartych, automatycznych drzwi. Po chwili się zamknęły i przytrzasnęły Stasiowi nogę! Futerko przedarło się i noga Stasia została w drzwiach. Mama zaczęła krzyczeć na dziecko i podniosła misia. - Zobacz, jak zniszczyłeś! Teraz już nic z nim nie zrobisz, a dopiero przed chwilą za niego płaciłam powiedziała i wyrzuciła pluszaka do najbliższego kontenera. No nie! Już było tak blisko! pomyślał Stasiu. Prawie znalazł rodzinę. A teraz nie miał ani rodziny, ani uśmiechu, ani nogi! Na dodatek zaczęło padać. Stasiowi wydawało się, że nie ma już dla niego ratunku. Wtedy usłyszał jakiś cichy dźwięk za sobą. Odwrócił się i zobaczył lalkę. Miała ona długie jasne włosy i bardzo ładną twarz. - Ciebie też wyrzucili? zapytała. - Tak odparł Stasiu. - Leżę tu już od kilku dni. Nie jest aż tak źle. Oczywiście, wolałabym być u kogoś w domu, ale tu mnie przynajmniej nie wyśmiewają.

4 - Czemu niby miałby cię ktoś wyśmiewać? - No popatrz na mnie! Dopiero teraz zauważył, że lalka nie ma ani rąk, ani nóg. Na dodatek, jej szyja była dziwnie skręcona. - Co oni ci zrobili? zapytał Stasiu. - Trafiłam na bardzo brutalne, małe dziecko. A ty co taki smutny? Uśmiechnij się trochę! - Nie mogę. - Jak to nie możesz? - Nie mogę. Nie potrafię się uśmiechać, nawet jakbym chciał. - Ojej jak masz na imię. - Stasiu, a Ty? - Ja jestem Zosia. lat. I tak oto zaczęła się przyjaźń między Zosią a Stasiem, która miała trwać jeszcze wiele Oboje leżeli w kontenerze przez jakiś czas, rozmawiając o tym, jak były wyśmiewane przez inne zabawki i marząc wspólnie o ciepłych domach, z wesołymi dziećmi, które lubiłby się nimi bawić. Pewnego razu do kontenera zajrzał pan Arek. Pan Arek był starszym, miłym mężczyzną, posiadającym sklep z zabawkami. Zajrzał do kontenera, bo mu się zdawało, że przez przypadek wyrzucił pełną puszkę kukurydzy. Wtedy zauważył Zosię i Stasia. A ponieważ pan Arek miał bardzo dobre serduszko, zwłaszcza jeżeli chodzi o zabawki, to nie mógł ich po prostu tak zostawić. Wziął lalkę i misia ze sobą, do swojego sklepu. Było to malutkie, ale bardzo przytulne pomieszczenie. Ściany zasłaniały ciągnące się od podłogi po sufit półki, zapełnione zabawkami. Pan Arek usiadł sobie na zapleczu i zaczął naprawiać misia i lalkę. Stasiowi zrobił nową nogę i nawet przyszył mu najprawdziwszy uśmiech! Zosi doczepił nowe ręce i nogi, wyprostował jej szyję. Na koniec ubrał ją w śliczną, różową sukienkę. Tak odnowione zabawki postawił na półce, do innych. Nadeszła zima, śnieg okrył miasto białym kocem, a szron malował tajemnicze symbole na oknach sklepu pana Arka. Życie Stasia i Zosi zmieniło się. Byli tu szczęśliwi. W sklepie było ciepło, mieli towarzystwo. W głębi duszy jednak każdy z nich chciałby należeć do jakieś rodziny. To było w środę wieczór. Do sklepu weszła jakaś starsza pani. - Szukam prezentów dla wnuków, na święta powiedziała panu Arkowi. - Proszę się rozejrzeć i coś sobie wybrać.

5 Starsza pani założyła na nos okulary i zaczęła dokładnie oglądać zawartość półek. - Ja bym chciała tego misia powiedziała i wskazała na Stasia. - Ten miś jest w komplecie z tą lalką odpowiedział pan Arek, pokazując jej Zosię. - Poproszę. Pani zapłaciła, schowała maskotki do torebki i wyszła. Następnego dnia Zosia i Stasiu zostali zapakowani do kolorowych pudełek i podłożeni pod choinkę. Radość dzieci była niesamowita, kiedy zobaczyły, co się kryje pod barwnym i opakowaniami. Od tego czasu Stasiu i Zosia żyją sobie u nich, a ich właściciele bardzo szanują zabawki. - Jednak znaleźliśmy rodzinę powiedział Stasiu, uśmiechając się do Zosi. - Widzisz? Wszystko dobrze się skończyło odparła. Sarah Skiba