Kościół pod wezwaniem świętej Barbary w Tomicach. Kościół pod wezwaniem Wszystkich Świętych w Słupi

Transkrypt

1 Kościół pod wezwaniem świętej Barbary w Tomicach Kościół pod wezwaniem Wszystkich Świętych w Słupi

2 Szczepan ( Stefan) Augustyniak ( ) Urodził się r. w Trzcielinie (gmina Dopiewo) w rodzinie Idziego i Marianny Dominiak. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Trzcielinie pracował w tamtejszym majątku r. został wcielony do armii niemieckiej. Do 17 listopada 1918r. brał udział w walkach na froncie zachodnim. Prawdopodobnie w czasie działań wojennych doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu, być może na skutek zatrucia gazem bojowym lub przysypania ziemią. Po powrocie do Wielkopolski w listopadzie 1918r. ochotniczo wstąpił do Straży Ludowej w Poznaniu i został przydzielony do 2. kompanii I Baonu Garnizonowego. Walczył z bronią w ręku na ulicach Poznania i w okolicy. W Wojsku Polskim służył do końca 1920r. Był w tym czasie chory i przebywał w szpitalu wojskowym w Poznaniu (II połowa 1919r.)Służba w wojsku niemieckim, a potem polskim spowodowała, że podupadł na zdrowiu. Komisja wojskowo-lekarska stwierdziła u niego rozległy nieżyt oskrzeli, rozedmę płuc i uszkodzenie serca r. został bezterminowo urlopowany i przeniesiony do rezerwy ( z bronią). Wrócił do Trzcielina i podjął pracę w majątku. 21 stycznia 1922r. zawarł związek małżeński z Antoniną Dybioną. Ze związku tego urodziły się dzieci : 1924 r. Joanna ( Rozumek), 1926r. Wanda ( Kaźmierczak), 1927 Stanisław. W kwietniu 1937r. przeprowadził się wraz z rodziną do Jeziorek, gdzie podjął pracę w charakterze robotnika rolnego w majątku Stefana Dąbrowskiego. W II wojnie światowej nie walczył. Przez cały okres okupacji pracował jako posłaniec w biurze majątku. Po zakończeniu wojny został wybrany sołtysem wsi Jeziorki. Funkcję tę pełnił do 1971r. Był czynnym członkiem ochotniczej Straży Pożarnej, radnym Gromadzkiej Rady Narodowej, członkiem PZPR, aktywnie działał też w ZBoWiD. Odznaczony był : Krzyżem Waleczności nadanym przez gen. armii Stanisława Bułak Bałachowicza w 1931r. za walki o wschodnią granicę Rzeczpospolitej ( zaświadczenie ), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski ( 1968r.) Złotym Krzyżem Zasługi ( 1964r.) Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym( 1958r.), odznaką Związku Weteranów Powstań Narodowych RP , Medalem za Długoletnie Pożycie Małżeńskie i odznaką za wysługę 45 lat w Związku Ochotniczych Straży Pożarnych. Zmarł r. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Słupi ( na pomniku widnieje napis Powstaniec Wielkopolski ) Wywiad z Piotrem Rozumkiem - styczeń 2009r. Z. Kościański, E. Tomkowiak, Mieszkańcy gminy Dopiewo w Powstaniu Wielkopolskim w latach , s , Dopiewo 2009 Złoty Krzyż Zasługi i Krzyż Waleczności

3 Walenty Balcerek ( ) Urodził się 4 lutego 1899r. w Słupi. Z rodzinie Andrzeja i Franciszki z domu Gielnik. Jak wielu innych Polaków z Wielkopolski służył w armii niemieckiej. 28 XII 1918 r. wstąpił w szeregi powstańców wielkopolskich w Dopiewie. Walczył pod dowództwem porucznika Andrzeja Kopy. W styczniu 1919r. brał udział w walkach o Wolsztyn. W lutym 1919 r. uczestniczył w walkach o Zbąszyń i Nowy Dwór. Jego dowódcą był porucznik Kosteński. W 1921r. zawarł w Tomicach związek małżeński ze Stanisławą Zimną ( z domu Balcerek). Ze związku tego narodziły się dzieci: Wawrzyn, Janina( Kosicka 1924r.), Marian, Regina. W okresie międzywojennym wyjechał z rodziną za chlebem do Francji, gdzie pracował w kopalni. Po powrocie w 1938r. podjął pracę jako listonosz na poczcie w Racocie. Uczestniczył jako żołnierz w kampanii wrześniowej. Potem znalazł się na terenie ZSRR. Stąd, z portu w Archangielsku wypłynął do Anglii. Już w 1940r. służył w siłach lotniczych Wielkiej Brytanii (nr RAF ), prawdopodobnie jako mechanik. Zachowało się wiele zdjęć z tego okresu jego życia. Po powrocie do kraju w 1946r. pracował w Stęszewie na poczcie jako listonosz. Należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD ). Po II wojnie światowej został odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Zmarł 18 września 1966 r. w Stęszewie. Spoczywa na tutejszym cmentarzu. Walenty Balcerek jako żołnierz brytyjskich sił powietrznych Powstańcy wielkopolscy. Biogramy uczestników Powstania Wielkopolskiego tom IV, str. 15, Poznań 2008r. Udział powiatu Poznań Zachód w Powstaniu Wielkopolskim w latach Spis powstańców biorących żołd w styczniu 1919 r. poz. 22, str. 15 W.B.- trzeci z prawej Wywiad z wnuczką p. Haliną Hałas i wnukiem p. Ryszardem Jankowskim kwiecień 2009r. Tadeusz Krzystek Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach " wydanie II, Warszawa, Comandor 2008 W.B.- pierwszy z lewej

4 Antoni Beszterda ( ) Urodził się 11 maja 1895 r. w Mirosławkach w rodzinie rolnika Andrzeja i Magdaleny z domu Kaczmarek. Po ukończeniu nauki w szkole powszechnej pomaga ojcu w gospodarstwie. W 17 roku życia wyjeżdża do Nadrenii i podejmuje tam pracę. W 1915r. zostaje powołany do armii niemieckiej i do końca wojny walczy na froncie zachodnim. Podczas urlopu, 28 grudnia 1918r. wstępuje do oddziału powstańczego podporucznika Andrzeja Kopy. Bierze udział w bojach powstańczych pod Szubinem i Zbąszyniem. Następnie walczył na wojnie polsko bolszewickiej w 1920 r. Po zakończeniu działań wojennych wrócił do rodzinnej wioski i objął gospodarstwo rolne po ojcu. Później pracował jako robotnik leśny. W 1924r. zawarł w Tomicach związek małżeński z Antoniną Łukasik z Mirosławek. Miał z nią dzieci: Jana ( ur. 1930r.), Kazimierę ( Wójcik ur. 1933r.) i Joannę ( Nowak ur. 1946r.) W 1932r. Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości za udział w powstaniu wielkopolskim 1918/1919 oraz za waleczność okazaną w bojach powstańczych pod Szubinem i Wolsztynem przyznaje Antoniemu Beszterdzie Medal Niepodległości. Pod wnioskiem podpisują się m.in. płk Bohdan Hulewicz, Wincenty Wierzejewski, Mieczysław Paluch, Kazimierz Glabisz, płk Ludwik Bociański i Zygmunt Wieliczka. Po II wojnie światowej Antoni Beszterda został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Zmarł r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Tomicach. Powstańcy wielkopolscy. Biogramy uczestników Powstania wielkopolskiego tom IV, str. 18, Poznań 2008r. Udział powiatu Poznań Zachód w Powstaniu Wielkopolskim w latach Spis powstańców biorących żołd w styczniu 1919 r. poz. 40, str. 15 Centralne Archiwum Wojskowe w Warszawie (CAW) - Akta personalne i odznaczeniowe, sygn. MN r. Awers i rewers Medalu Niepodległości

5 Antoni Czapczyk ( ) Urodził się r. w Słupi w rodzinie gospodarza Jana i Antoniny z domu Kalemba. Uczęszczał w latach r. do niemieckiej szkoły w Słupi (Album świadectw nr 305). Służył w armii niemieckiej. Przez krótki czas pracował w kopalni w Niemczech r. ożenił się z Weroniką Rybarczyk. Miał z nią jedenaścioro dzieci: ( Franciszka(1908r.), Józefa( 1909r.), Stanisława ( 1911r.), Marię ( 1913r.), Franciszkę ( 1916r.), Joannę ( 1918r.), Józefę( 1921r.), Władysławę ( 1923r.), Jana( 1924r.), Bronisławę ( 1927r.) i Władysława ( 1929r). Pomagał przy budowie kościoła parafialnego w Słupi. Należał do Kółka Rolniczego w Słupi ( widnieje w spisie z 1913r). W Albumie Pamiątkowym Powstańców i Niepodległościowców RP z 1937r. podał informację, że brał udział w działaniach wojennych na frontach I wojny światowej. Wrócił z niej z nadszarpniętym reumatyzmem zdrowiem r. włączył się do Powstania Wielkopolskiego. Agitował gospodarzy w swojej wsi do walki z zaborcą. Pełnił służbę na posterunku w Słupi. W 1927r. zbudował w Słupi dom dla swojej rodziny. W kapliczce na strychu domu umieścił figurkę św. Antoniego ( stąd wzięło się jego przezwisko Heilige Anton ). W czasie II wojny światowej Czapczykowie byli jedyną rodziną w Słupi wysiedloną przez Niemców ze swojego gospodarstwa. Okupację spędzili w Kiekrzu pod Poznaniem. Po zakończeniu działań wojennych wrócili do rodzinnej wsi. Antoni Czapczyk zmarł r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Słupi. Informacja o Antonim Czapczyku zamieszczona w Albumie z 1937r. Album Pamiątkowy Powstańców i Niepodległościowców Ziem Zachodnich RP 1918/1919. nr 1, str. 30, Poznań 1937r. Wywiad z synową p. Martą Czapczyk ( żoną Jana) Słupia kwiecień 2009r.

6 Jan Czub ( ) Urodził się 24 lutego 1892 r. w Słupi w rodzinie rolnika Bartłomieja i Agnieszki z domu Sternal. Służył w niemieckiej piechocie morskiej przed wybuchem I wojny światowej i w czasie jej trwania ( w armii niemieckiej od r. do r.- dosłużył się stopnia starszego marynarza prawdopodobnie w jednostce w Wilhelmshaven w północno zachodniej części Niemiec nad zatoką Jade nad Morzem Północnym). Oddziały w których służył, testowały starty samolotów z pokładu okrętów. W listopadzie 1918r. wrócił do Słupi w pełnym umundurowaniu. 22 grudnia 1918r. wstąpił w szeregi powstańców wielkopolskich. Walczył pod dowództwem podporucznika Andrzeja Kopy. Służył w 10 pułku piechoty wielkopolskiej od r. do r r. Awansowano go na stopień kaprala. Następnie od r. do września 1919r. walczył na Ukrainie. W czerwcu 1920r. ukończył wojskowe przysposobienie lotnicze r.walczył na froncie polsko- bolszewickim w 3 pułku lotnictwa. Bezterminowo urlopowany r. wrócił do Słupi. W 1931r. zawarł w Słupi związek małżeński z Franciszką Rybarczyk. Z tego związku narodziły się dzieci: Władysława ( ur. 1932) i Bernard ( ur.1933). W okresie międzywojennym był członkiem Kółka Rolniczego w Słupi. Po II wojnie światowej należał do ZBoWiD, Gminnej Spółdzielni, Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. W 1957r. został odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Zmarł 5 lutego 1961r. w Słupi i pochowany został na miejscowym cmentarzu parafialnym. Udział powiatu Poznań Zachód w Powstaniu Wielkopolskim w latach Spis powstańców biorących żołd w styczniu 1919 r. poz. 75, Album Pamiątkowy Powstańców Ziem Zachodnich RP 1918/1919, nr 2, str. 63, Poznań 1937r. Powstańcy wielkopolscy. Biogramy uczestników Powstania Wielkopolskiego tom IV, str. 38, Poznań 2008rWywiad z synem p. Bernardem Czubem przeprowadzony r. Pierwszy z lewej w drugim rzędzie klęczy Jan Czub. Reszta marynarzy to Niemcy.

7 Stanisław Czub ( ) Stanisław Czub- syn Franciszka i Anny z Napieralskich. Urodził się r. w Januszewicach. Brał udział jako żołnierz armii niemieckiej w bitwie pod Verdun, po powrocie z wojny walczył w powstaniu wielkopolskim i w wojnie polsko- bolszewickiej 1920r. w szeregach 3 pułku artylerii polowej. W wojsku pracował w wyuczonym zawodzie jako kowal. W 1924r. w kościele w Granowie wziął ślub z Rozalią Rajewicz córką kowala z Niemierzyc. Po ślubie zamieszkali w Niemierzycach, gdzie urodziły się ich dzieci: Cecylia, Edmund, Kazimiera oraz Teresa. W 1932roku rodzina Stanisława Czuba przeprowadziła się do Słupi. Tu narodziły się ich następne dzieci: Marian, Stanisław, Kazimierz oraz Stefan. Stanisław pracował jako kowal w Słupi do 1946r. Po II wojnie rodzina wyprowadziła się najpierw do Głogusza, a potem w 1949 r. do Kalska koło Sulechowa na Ziemiach Odzyskanych. Stanisław Czub prowadził w Kalsku zakład kowalski do chwili przejścia na emeryturę. Należał do koła ZBoWiD w Sulechowie. W latach siedemdziesiątych został odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł r. i pochowany został na cmentarzu w Sulechowie. CAW Wniosek o przyznanie Krzyża lub Medalu Niepodległości. Odrzucony. Wywiad z córką Kazimierą Pietruszyńską luty 2009r. Stanisław Czub w mundurze 3 pułku artylerii polowej

8 Jakub Czubala ( ) Urodził się 14 lipca 1893 r. w Jeziorkach w rodzinie listonosza Marcina i Marianny Kowalczyk. Po ukończeniu nauki w zawodzie ślusarz- kowala powołany został w 1914 r. do armii niemieckiej. 28 grudnia 1918r. przyłączył się do Powstania Wielkopolskiego. Brał udział w rozbrajaniu żołnierzy niemieckich na Dworcu Głównym, w Poznaniu, a następnie zdobywał koszary przy ul. Grunwaldzkiej i walczył o lotnisko na Ławicy. Przydzielony do 19 Pułku Strzelców Wielkopolskich w stopniu kaprala brał udział w walkach pod Gołańczą, Kcynią, Szubinem i Rynarzewem. Po likwidacji Armii Wielkopolskiej podjął pracę na kolei jako ślusarz-kowal w warsztatach kolejowych w Poznaniu. W sierpniu 1939r. powołany został do 57 Pułku Piechoty. W pierwszej fazie walk podkuwał konie, naprawiał wozy, a następnie walczył nad Bzurą i w obronie Warszawy. Od listopada 1939r. pracował jako ślusarz na Dworcu Głównym w Poznaniu aż do przejścia na emeryturę w 1958r. Był żonaty z Marią Nizielską i miał dwóch synów: Józefa( ur. 1922) i Janusza ( ur. 1924) Po II wojnie światowej odznaczony został Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Zmarł w 1972r. Powstańcy wielkopolscy. Biogramy uczestników Powstania Wielkopolskiego tom IV, str. 38, Poznań 2008r.

9 Ludwik Czyż ( ) Urodził się r. w Ceradzu Dolnym w rodzinie rolnika Franciszka i Antoniny z domu Woźna. Odbył służbę wojskową w wojsku niemieckim. Podczas I wojny światowej walczył na froncie zachodnim. 28 grudnia 1918r. wstąpił w szeregi powstańców wielkopolskich. W 1924r. zawarł związek małżeński z Marią Korbas z Mirosławek. Miał z nią dzieci: Stanisława(ur.1925), Anielę(1926), Teofila (1929), Mariana(1930),Tadeusza(1933), Ludwika ( 1932) i Franciszka ( 1935). Po II wojnie światowej był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Zmarł r. W Mirosławkach. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Tomicach. Powstańcy wielkopolscy. Biogramy uczestników Powstania Wielkopolskiego tom I, str. 38, Poznań 2005r. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

10 Franciszek Fabiś ( ) Urodził się r. w Piekarach w rodzinie Kaspra i Magdaleny z domu Kalemba. Służył w armii niemieckiej. Przez cały okres I wojny światowej przebywał na froncie. Walczył pod Verdun. Został ranny. Po opuszczeniu szpitala skierowany został na front wschodni w Prusach Wschodnich. Po zakończeniu działań wojennych wracał w niemieckim mundurze węglarką z Gdańska w rodzinne strony. Na wieść o wybuchu powstania w Poznaniu przystał do oddziału porucznika Andrzeja Kopy. Jego nazwisko figuruje w spisie żołnierzy biorących żołd w styczniu 1919 r. (oddział wojskowy powiatu zachodnio-poznańskiego). Po zakończeniu powstania walczył na wojnie polsko-bolszewickiej 1920r. jako sierżant sanitarny. Wyróżnił się w bitwach pod Sochaczewem i Płońskiem. Ubiegał się o Krzyż Walecznych. Po zakończeniu działań wojennych gospodarzył w Piekarach, a następnie w 1932r. przeniósł się wraz z rodziną do Chrzypska Wielkiego koło Międzychodu. Ożenił się z Antoniną Strzykałą. Ze związku tego narodziły się dzieci: Stefan ( 1922r. ), Franciszek ( 1923r.), Stanisław ( 1926r.) i Maria ( 1929r.). W okresie międzywojennym w Chrzypsku wielkim mieszkali także gospodarze Niemcy. Franciszek Fabiś należał do lokalnej organizacji byłych powstańców wielkopolskich. 12 grudnia 1939r. rodzina Fabisiów została wraz z innymi polskimi rodzinami wysiedlona najpierw do Niepokalanowa, a potem do wsi Stare Kłudno w powiecie Grodzisk Mazowiecki. Cała rodzina pracowała ciężko w majątku rolnym i mieszkała w bardzo skromnych warunkach. Stamtąd w 1941r. zostali wywiezieni na roboty przymusowe do Niemiec w okolice Gryfina ( Greifenhagen) do wsi Kunow ( dziś Kunowo). Tam zmuszeni byli pracować w niemieckim majątku rolnym. Po zakończeniu działań wojennych cała rodzina wróciła do Chrzypska Wielkiego. Franciszek Fabiś aktywnie włączał się w życie swojej wsi. Działał w Ochotniczej Straży Pożarnej. W 1963r. Otrzymał odznaką za 55lat służby w tej organizacji. Należał także do koła ZBoWiD. Był odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Zmarł r. Jego prochy spoczywają na cmentarzu parafialnym w Chrzypsku Wielkim. Udział powiatu Poznań Zachód w Powstaniu Wielkopolskim w latach Spis powstańców biorących żołd w styczniu 1919 r. poz. 102,103, str.16 CAW, akta personalne i odznaczeniowe, KW-29/F-14 Wywiad z synem Stanisławem Fabisiem r.

11 Ignacy Gawron ( ) Urodził się r. w Dobieżynie w rodzinie Franciszka i Józefy z domu Wrzeszczyńska. Brał wraz z bratem Wawrzynem i kuzynami ( Michałem i Marcinem Gawronami) udział w Powstaniu Wielkopolskim jako ochotnik Straży Ludowej w Dobieżynie r. bierze udział w walkach na terenie Galicji. Następnie uczestniczył w wojnie polsko- bolszewickiej 1920r. aż do zawieszenia broni. W czasie walk w lipcu 1920r. został ranny. W 1921r. otrzymał Krzyż Walecznych za walki na froncie litewsko- białoruskim. We wszystkich walkach wykazuje nadzwyczajną odwagę, idąc na ochotnika w najniebezpieczniejsze patrole, Bardzo dzielny, energiczny, wytrwały żołnierz. Zasługuje na odznaczenie napisał o Ignacym Gawronie dowódca kompanii porucznik Frołowicz we wniosku o przyznanie mu Krzyża Walecznych. Po zakończeniu działań wojennych osiedlił się w Tomiczkach. W roku. ożenił się w Dakowach Mokrych z Katarzyną Janiszewską i miał z nią dzieci: Henryka (1932), Barbar ę (1933), Mieczysława (1937) i Teresę(1940). W czasie drugiej wojny światowej wysiedlony został z rodziną w Lubelskie ( prawdopodobnie okolice Puchaczowa ).Tam w 1942r. zmarła i została pochowana jego żona. Ożenił się powtórnie z Marianną Baliszak. Nie miał z nią dzieci. Zmarł r. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Tomicach. Notatka i fotografia w Albumie Pamiątkowym Powstańców i Niepodległościowców RP z 1938r. Album Pamiątkowy Powstańców i Niepodległościowców Ziem Zachodnich RP 1918/1919. nr 3, str. 83, Poznań 1938r. Wywiad z p. Kazimierzem Gawronem luty 2009 CAW Akta personalne i odznaczeniowe KW 32/G484 Zdjęcie z czasów okupacji wykonane w zakładzie fotograficznym w Puchaczowie

12 Franciszek Golczak ( ) Urodził się 15 października 1897 r. w Januszewicach w rodzinie rolnika Franciszka i Marianny z d. Balcerek r. wstąpił do oddziałów powstańczych Kompanii Bukowskiej. Brał udział w walkach na froncie zachodnim w składzie 3 baonu grupy zachodniej. Poległ 9 stycznia 1919 roku pod Zbąszyniem. Po zakończeniu walk został pochowany na cmentarzu w rodzinnej parafii Słupia. 11 października 1936 roku jego szczątki ekshumowano i przeniesiono do grobowca przy kościele parafialnym w Słupi. Spoczywa w grobie zachodnim, pierwszy od pomnika Najświętszego Serca Pana Jezusa. Pośmiertnie na wniosek komisarza straży granicznej Franciszka Szulca zostaje r. odznaczony Krzyżem Niepodległości. Za bohaterską śmierć w pierwszych dniach powstania napisał w uzasadnieniu pułkownik dyplomowany Kazimierz Glabisz. Powstańcy wielkopolscy. Biogramy uczestników Powstania Wielkopolskiego , tom II, str. 53, Poznań 2006r. CAW, KN 370, Krzyż Niepodległości nadany Franciszkowi Golczakowi pośmiertnie w 1938r.

13 Józef Golczak ( ?) Urodził się r. w Januszewicach jako syn Franciszka i Marianny z domu Balcerek. Był młodszym bratem Franciszka. W czerwcu 1917 roku został zmobilizowany do armii niemieckiej ( 17 pułk rezerwowy w Bojanowie), a następnie wysłany na front rosyjski, a później zachodni do Flandrii. W połowie grudnia 1918r. wrócił do domu. 6 stycznia 1919r. wstąpił w szeregi Kompanii Bukowskiej. Walczył m.in. pod Zbąszyniem. W szeregach Kompanii Bukowskiej pozostawał do końca marca 1919r. W maju 1919r. wcielony został do 1 baterii zapasowej na Sołaczu. W czerwcu 1919r. wyruszył z pułkiem pod Lwów. Po powrocie spod Lwowa wyruszyliśmy na okupacje Pomorza, skąd pojechaliśmy na Ukrainę aż pod Kijów. Walczył także na froncie białoruskim pod Mińskiem i Berezyną. Brał udział w walkach o Warszawę w 1920r. Pod Łomżą został ranny w lewą stopę. W r. otrzymał na wniosek podporucznika Kazimierza Białego Krzyż Walecznych. Po powrocie z wojska wspólnie z kolegami założył w Januszewicach gniazdo Sokoła i ćwiczył młodsze roczniki. W 1937r. składał podanie o odznaczenie do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości. Zaświadczenie o udziale w Kompanii Bukowskiej wystawili mu Franciszek Górczak ( sierżant Kompanii Bukowskiej), Szczepan Gielnik oraz Kazimierz Zenkteler. W okresie międzywojennym mieszkał w Poznaniu i pracował jako kupiec. Dalsze losy Józefa Golczaka nie są znane. CAW Akta personalne i odznaczeniowe, sygn. KW 34/G 1186

14 Odznaka pamiątkowa Frontu Litewsko-Białoruskiego Urodził się 12 września 1901 r. w Słupi w rodzinie kowala Stanisława i Michaliny z d. Wiśniewska. 27 grudnia 1918 r. wstąpił do Straży Ludowej i jako goniec konny nawoływał do udziału w Powstaniu Wielkopolskim. Brał udział w zdobyciu lotniska Ławica pod dowództwem Andrzeja Kopy. Walczył pod Wolsztynem i Kępnem. Później był uczestnikiem wojny polsko-bolszewickiej i został ranny r. w czasie Bitwy Warszawskiej. Za udział w Powstaniu Wielkopolskim i wojnie polsko-bolszewickiej otrzymał gospodarstwo rolne w Tomiczkach. 11 listopada 1924 r. zawarł związek małżeński z Marianną Stachowiak, z którą miał dzieci: Joannę (ur.1925), Genowefę (ur. 1927, Karpisiak), Longinę (ur. 1930, Walkowiak), Felicję ( ) i Halinę (ur. 1937, Kowalkowska). We wrześniu 1939 r. został powołany do wojska, służył w piechocie. Brał udział w walkach pod Sochaczewem, a jego oddział przedostał się do Warszawy. Po kapitulacji, ponieważ znał język niemiecki, na polecenie władz okupacyjnych z kilkoma kolegami przeprowadził stado koni z Warszawy do Poznania, gdzie uzyskał zwolnienie z niewoli. W 1941 r. został wysiedlony ze swego gospodarstwa rolnego do Jeziorek, a następnie pod koniec wojny do Tomiczek. Franciszek Jesionkowski za udział w Powstaniu Wielkopolskim otrzymał Odznakę Pamiątkową Wojsk Wielkopolskich, a za walkę z Rosją Radziecką Odznaką Pamiątkową Frontu Litewsko-Białoruskiego. Zmarł 29 lipca 1981 r. w Tomiczkach i pochowany został na cmentarzu parafialnym w Tomicach. Album Pamiątkowy Powstańców i Niepodległościowców Ziem Zachodnich RP 1918/1919. nr 4, str. 228, Poznań 1937 r. Powstańcy wielkopolscy. Biogramy uczestników Powstania Wielkopolskiego tom III, str.93, Poznań 2007r. Odznaka Pamiątkowa Frontu Litewsko-Białoruskiego Odznaka Pamiątkowa Wojsk Wielkopolskich

15 Jan Kalemba ( ) Urodził się r. w Piekarach w rodzinie rolnika Marcina i Agnieszki z domu Rozalczak. W czasie I wojny światowej służył w armii niemieckiej. W czasie urlopu 25 listopada 1918r. wstąpił do Straży Ludowej w Poznaniu. Od 12 stycznia 1919r. do 18 lutego 1919r. brał udział w Powstaniu Wielkopolskim. Był ochotnikiem I pułku strzelców wielkopolskich( późniejszy 55 Poznański Pułk Piechoty). Walczył m.in. o zdobycie lotniska na Ławicy (akcją dowodził podporucznik Andrzej Kopa) oraz pod Lesznem. Po zakończeniu powstania brał udział w walkach na Wschodzie Rzeczypospolitej; nad Berezyną, pod Lwowem, a potem w Bitwie Warszawskiej w sierpniu 1920r. Był wywiadowcą w grupie gen. Daniela Konarzewskiego pod Lwowem. Po zakończeniu działań wojennych pełnił służbę garnizonową r. zwolniony został do domu. W okresie międzywojennym pracował w gospodarstwie w Piekarach. W 1936r. zawarł związek małżeński z Pelagią Nawrot.( zm r.) i miał z nią dzieci: Anielę i Zofię ( 1937r.), Jana ( 1939r. ), Kazimierza( 1942r. ), Helenę( 1943r.) i Stanisława ( ur. 1947r. poseł na Sejm) r. został zmobilizowany do baonu wartowniczego w Poznaniu. Brał udział w kampanii wrześniowej w 1939r., walczył nad Bzurą pod dowództwem gen. Tadeusza Kutrzeby. Dostał się do niewoli. Do 1942r. przebywał w stalagu 1 A Hohenstein na terenie Prus Wschodnich. Zwolniony z niego powrócił do Piekar i pracował w gospodarstwie ojca. W 1959 r. wstąpił do ZBoWiD. Odznaczony był m.in. Odznaką Honorową Orlęta, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Zmarł 14 września 1989r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Słupi. Powstańcy wielkopolscy. Biogramy uczestników Powstania Wielkopolskiego tom I, str. 85, Poznań 2005r. Album Pamiątkowy Powstańców i Ziem Zachodnich RP 1918/1919. nr 1, str. 31 Poznań 1937r. CAW Akta personalne i odznaczeniowe,odrzucone r. Odznaka Honorowa "Orlęta"

16 Józef Kalemba ( ) Urodził się r. w Piekarach w rodzinie Marcina i Agnieszki z domu Rozalczak. Starszy brat Jana i Stanisława również powstańca wielkopolskiego. W 1915r.wcielony został do armii niemieckiej. Na frontach I wojny światowej przebywał do listopada 1918r. Zdezerterował i powrócił w rodzinne strony. Brał udział w Powstaniu Wielkopolskim r. wstąpił do oddziału powstańczego podporucznika Andrzeja Kopy w Dopiewie. Nazwisko Józefa Kalemby widnieje na liście powstańców powiatu Poznań - Zachód biorących żołd w styczniu 1919r. ( poz. 186). Jako dowódca drużyny bierze udział w walkach powstańczych pod Wolsztynem, Nowym Dworem i Pierzynami. W tych bojach odznaczył się wielokrotnie wybitnym męstwem i odwagą. Za bohaterskie czyny wyróżniany był przez dowódcę odcinka ppłk. A. Kopę. Walczył też na Ukrainie i w wojnie polsko- bolszewickiej. Na zachowanym zdjęciu ubrany jest w mundur wojsk wielkopolskich ( 10 Pułk Strzelców Wielkopolskich - późniejszy 68 Pułk Piechoty ). Oznaki na lewym ramieniu wskazują na przynależność do kompanii karabinów maszynowych i stopień kaprala. W niepodległej Polsce zamieszkał w Sznyfiniu na ojcowiźnie. Później dokupił ziemi z parcelowanego majątku Mielżyńskich. Ożenił się ok. 1927r. z Jadwigą z domu Wiórek i miał z nią troje dzieci : Marię ( 1928r. Mytko ), Stanisława( 1930r.) i Stefanię ( 1932r.) W 1926r. otrzymał Odznakę Pamiątkową Wojsk Wielkopolskich, a w 1932r. został odznaczony Medalem Niepodległości. W archiwum rodzinnym oprócz zdjęć zachował się patent Medalu Niepodległości wystawiony na nazwisko Józefa Kalemby. Zmarł w 1934r. i został pochowany na cmentarzu w Dakowach Mokrych. CAW, Akta personalne i odznaczeniowe, sygn.mn Wywiad z p. Marią Mytko styczeń 2009r Udział powiatu Poznań Zachód w Powstaniu Wielkopolskim w latach Spis powstańców biorących żołd w styczniu 1919 r. poz. 186, str. 17

17 Stanisław Kalemba ( ) Urodził się w Piekarach r. w rodzinie Marcina i Agnieszki z domu Rozalczak, brat Józefa i Jana. W 1914r. wcielony został do armii niemieckiej. Kopał m.in. rowy strzeleckie w Poznaniu r. wysłano go na front zachodni i przydzielono do 20 pułku artylerii polowej. Na wieść o wybuchu powstania w Poznaniu uciekł z armii niemieckiej i zaciągnął się jako ochotnik z bronią w ręku do Kompanii Dopiewskiej. Walczył pod Zbąszyniem. 8 stycznia 1919r. wstąpił ochotniczo do 55 pułku Piechoty Wielkopolskiej. Walczył w szeregach tej jednostki pod Lesznem, Rynarzewem i Szubinem. Brał udział w obronie Lwowa r. wcielony został do 17 pułku artylerii polowej. Walczył z bolszewikami w obronie polskiej granicy na Wschodzie. Do rezerwy został zwolniony r. Po powrocie do cywila zakupił gospodarstwo w Sznyfinie. Ożenił się z Marianną Nawrot. Miał z nią dzieci: Franciszka, Jana, Helenę i Stanisława. Był członkiem kółka rolniczego i Związku Weteranów Powstań Narodowych w Buku. W 1938r. wystąpił do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości z prośbą o nadanie mu odznaczenia. O jego zasługach w Powstaniu Wielkopolskim świadczyli płk. Andrzej Kopa i kap. dr Kazimierz Biały członek Sztabu Powstańczego Frontu Północno Zachodniego w Grodzisku Wlkp. Wniosek został odrzucony. Zmarł r. i pochowany został na cmentarzu w Dakowach Mokrych. Udział powiatu Poznań Zachód w Powstaniu Wielkopolskim w latach Spis powstańców biorących żołd w styczniu 1919 r. poz. 188, str. 17 CAW Akta personalne i odznaczeniowe odrzucone r.

18 Józef Kałek ( ) Urodził się 10 stycznia 1899 r. w Zemsku w rodzinie rolnika Jana i Petroneli z d. Rydzewska. Walczył w dniach od 6 stycznia do 28 lutego 1919 r. jako ochotnik Kompanii Bukowskiej w Powstaniu Wielkopolskim na odcinkach Zbąszyń Międzychód Sieraków. Posiadał Odznakę Pamiątkową Wojsk Wielkopolskich. Po II wojnie światowej Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Zmarł w dniu 4 stycznia 1987 roku. Dalszych danych brak Album Pamiątkowy Powstańców Ziem Zachodnich RP 1918/1919, nr 1, str. 31, Poznań 1937r. Zdzisław Kościański, Eligiusz Tomkowiak, Bukowianie w Powstaniu Wielkopolskim , Poznań-Buk 2008,s.93 Powstańcy wielkopolscy. Biogramy uczestników Powstania Wielkopolskiego tom III, str. 100, Poznań 2008r.

19 Urodził się w Mirosławkach r. w rodzinie Jana i Marii z domu Kowalczyk. Uczęszczał do niemieckiej szkoły w Tomicach. Ok r. wcielony został do armii niemieckiej. Służył w marynarce wojennej. Wspominał po latach o tym, że był naocznym świadkiem strasznych zniszczeń, jakim uległo włoskie miasto Messina na Sycylii w wyniku trzęsienia ziemi, które nawiedziło te rejony 28 grudnia 1908 r. Zginęło wtedy ok. 84 tys. ludzi. Po zakończeniu służby wojskowej zaciągnął się do marynarki handlowej. Pływał po morzach świata pod niemiecką banderą. W czasie I wojny światowej walczył jako marynarz podobnie jak jego przyrodni bracia. 15 listopada 1918r. wstąpił ochotniczo do tajnej organizacji, z którą brał udział przy zdobywaniu lotniska na Ławicy, Cytadeli i innych obiektów wojskowych na terenie Poznania. Następnie walczył w kompanii marynarskiej na frontach Rynarzewo Szubin pod dowództwem kapitana Białoszyńskiego. Po zakończeniu powstania wrócił do Mirosławek, zakupił ziemię z rozparcelowanego majątku w Rybojedzku i zaczął gospodarzyć jako rolnik. Około 1920 r. ożenił się z Katarzyną Mądrą z Mirosławek. Miał z nią siedmioro dzieci, z których wychowało się pięcioro: Jan(1921r.), Irena( 1923r.), Czesław ( 1928r.), Krystyna ( 1931r.) i Władysław( 1940r.) Przez wiele lat pełnił funkcję sołtysa. Przed wojną sołectwo obejmowało wsie : Mirosławki, Rybojedzko, Skrzynki, Tomice i Tomiczki. Działał także aktywnie w radzie parafialnej przy kościele w Tomicach. Należał do Polskiego Stronnictwa Ludowego. W czasie II wojny światowej przez 3 lata ( r. ) w gospodarstwie Andrzeja Klemczyńskiego ukrywał się poszukiwany przez gestapo Jan Antkowiak, który przed wybuchem wojny pracował jako strażnik w Czarnkowie na ówczesnej granicy polsko- niemieckiej. Andrzej Klemczyński zmarł r. w Mirosławkach i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Tomicach. Andrzej Klemczyński ( ) Album Pamiątkowy Powstańców i Niepodległościowców Ziem Zachodnich RP 1918/1919, nr 6, str. 189, Poznań 1939r. Wywiad z synem Czesławem styczeń 2009r.

20 Szczepan Kierończyk (1901-???) Urodził się r. w Piekarach jako syn Walentego i Agnieszki z domu Czeszak. Od 1909r. uczęszczał do szkoły powszechnej w Jeziorkach. Po jej ukończeniu pracował przy rodzicach. Był zbyt młody, by służyć w armii niemieckiej w czasie I wojny światowej. W czerwcu 1918r. jak pisze w życiorysie przesłanym do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości, znieważony przez niemieckiego urzędnika, wystąpił czynnie. Został za to skazany przez niemiecki sąd na grzywnę i roboty karne w Niemczech. W listopadzie 1918r. uciekł z Niemiec i wstąpił do formującej się w Buku Kompanii Bukowskiej. Rozbrajał Niemców i walczył o oswobodzenie Wielkopolski pod Zbąszyniem, Wolsztynem i Rawiczem. Wcielony został do 2 pułku strzelców wielkopolskich( 56 Pułk Piechoty) i w tej formacji walczył o polską granicę wschodnią. W listopadzie 1920r. został zwolniony do rezerwy jako rocznik niepoborowy. W kwietniu 1921r. został powołany do 25 pułku Ułanów Wielkopolskich, a następnie przeniesiony do 26 pułku ułanów. Służył w nim później jako podoficer zawodowy. Ukończył szkołę podoficerską i kurs saperski. Odznaczenia: Medal Pamiątkowy za Wojnę , Medal 10 -lecia RP. O udziale Szczepana Kierończyka w walkach niepodległościowych zaświadczyli swoimi podpisami Stanisław i Franciszek Szulcowie w 1937r. Szczepan Kierończyk odznaczenia jednak nie otrzymał. W 1937r. za 17 lat wzorowej służby w26 Pułku Ułanów Wielkopolskich im. Hetmana Jana Karola Chodkiewicza i zasługi na polu administracyjnym w wojsku otrzymał Brązowy Krzyż Zasługi. Przed II wojną światową mieszkał w Baranowiczach. Dalsze losy Szczepana Kierończyka nie są znane. CAW Akta personalne i odznaczeniowe, sygn. KZ 8-292, odrzucone Awers i rewers Medalu 10-lecia RP

21 Antoni Klorek ( ) Urodził się r. w Słupi w rodzinie Piotra i Franciszki z domu Kalota. Walczył w Powstaniu Wielkopolskim w Kompanii Dopiewskiej pod dowództwem porucznika Andrzeja Kopy. Brał udział w oswobodzeniu Grodziska Wielkopolskiego. Po zakończeniu powstania walczył w Galicji oraz na froncie litewsko-białoruskim. Uczestniczył w Bitwie Warszawskiej w sierpniu 1920r. Dostał się do niewoli, z której udało mu się zbiec. W czasie wojny polsko-bolszewickiej zasłużył się szczególnie w bitwie o Baranowicze, (odciął dostęp bolszewickiego pociągu pancernego do miasta) za co otrzymał Krzyż Walecznych. Po zakończeniu walk wrócił do Słupi. Skończył szkołę rolniczą i podjął pracę jako ekonom w prywatnych majątkach rolnych. W 1927r. zdecydował się na opuszczenie kraju i wyemigrował za chlebem do Kanady. Tam ożenił się z Marią - Polką ze Śląska. Miał z nią dwóch synów Adolfa i Zenona. Najpierw zamieszkał na wsi. Zbudował dom i prowadził gospodarstwo rolne. Po pewnym czasie przeniósł się do miasta. Zamieszkał w Edmonton. Pracował tam jako urzędnik kolejowy. Boleśnie przeżył agresję Niemiec na Polskę w 1939r. W 1941r. wstąpił do armii kanadyjskiej. Po II wojnie światowej zmienił nazwisko na Clark. Utrzymywał kontakt listowy z rodziną w Polsce. Synowie po wojnie odwiedzili rodzinne strony ojca. Zmarł w Kanadzie r. Wywiad z siostrzeńcem p. Stanisławem Kośmidrem 21 lutego 2009r. Udział powiatu Poznań Zachód w Powstaniu Wielkopolskim w latach Spis powstańców biorących żołd w styczniu 1919 r. poz. 198, str. 17 CAW, Akta personalne i odznaczeniowe, sygn. KW

22 Antoni Klorek ( ) Urodził się r. w Piekarach w rodzinie Marcina i Katarzyny z domu Wiciak. Od 6 do 14roku życia uczęszczał do szkoły ludowej w Jeziorkach. Brał udział w strajku szkolnym w 1906r. Wybuch I wojny światowej zastał go w Essen ( Niemcy).3 maja 1915r. został powołany pod broń do 158 pułku piechoty w Padeborn. Po 7 tygodniach ćwiczeń wysłany został na front zachodni r. został zasypany pod fortem Vanse, skąd trafił do szpitala w Hellenstadt, a potem w Padeborn r.przydzielono go do 3 kompanii ciężkich karabinów maszynowych 130 pułku piechoty pod Verdun. Stacjonował w nim do końca wojny. Po zawieszeniu broni r. bez zezwolenia opuścił swoją formację i udał się pieszo i koleją do Baszkowa w pow. Krotoszyn, gdzie mieszkali jego rodzice r. wstąpił do Rady Żołnierskiej i Straży Ludowej. Brał czynny udział z bronią w ręku przy oswobodzeniu Krotoszyna i Zdun r.wstąpił do I kompanii 12 pułku strzelców wielkopolskich. Brał udział w walkach pod Zdunami, Ostrzeszowem, Rogoszycami, Kobylą Górą, Ligotą i Kępnem. Od r.do r. był słuchaczem szkoły podoficerskiej 70.pułku piechoty w Ostrowie, a następnie do r. szkoły oficerskiej w Poznaniu r. zgłosił się jako ochotnik do 3 pułku lotnictwa na Ławicy w Poznaniu, skąd wysłany został pod Lidę r. wrócił do cywila i podjął pracę jako urzędnik celny w Zdunach. Dalsze losy Antoniego Klorka nie są znane. CAW, Akta personalne i odznaczeniowe, sygn. Odrzuc ( m.in. rękopis życiorysu)

23 Ludwik Klorek ( ) Urodził się 23 lipca 1897 r. w Zemsku w rodzinie rolnika Franciszka i Stanisławy z domu Napierała. W 1919 r. brał udział w Powstaniu Wielkopolskim na odcinku frontu pod Zbąszyniem. Następnie w latach odbywał służbę w Wojsku Polskim. Zawarł związek małżeński z Marianną, urodzoną w 1896 r. Po II wojnie światowej został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Zmarł 9 marca 1982 r. Powstańcy wielkopolscy. Biogramy uczestników Powstania Wielkopolskiego tom III, str. 108, Poznań 2007r. Album Pamiątkowy Powstańców Ziem Zachodnich RP 1918/1919, nr 1, str. 30, Poznań 1936r. Zdzisław Kościański, Eligiusz Tomkowiak, Bukowianie w Powstaniu Wielkopolskim ,Poznań-Buk 2008,s.92

24 Michał Klorek (1893-.) Urodził się r. w Słupi. Syn Piotra i Franciszki z domu Kalota. Starszy brat Antoniego. Rodzice prowadzili gospodarstwo rolne. Szkołę powszechną ukończył w rodzinnej wsi. Brał udział w strajku szkolnym. Pomimo chłosty cielesnej aż do krwi wzbraniałem się odmawiać pacierz na religii w języku niemieckim - pisze w życiorysie przesłanym do Komisji Krzyża I Medalu Niepodległości w 1938r. Od 16 do 20 roku życia pracował w nadleśnictwie Jeziorki u Heinricha von Tiedemanna. W 1913r. został powołany do służby wojskowej w armii niemieckiej. W czasie odbywania służby wybuchła I wojna światowa. Udało mu się zdezerterować na stroną francuską. Będąc w niewoli należał do związku Sokoła. W 1918r. wstąpił jako ochotnik do armii gen. J. Hallera i z nią wrócił do Polski. Otrzymał Krzyż Walecznych armii gen. Hallera, odznakę honorową za polską szkołę, medal Polska Swojemu Obrońcy, dyplom 14 dywizji za wierną służbę. Walczył w Powstaniu Wielkopolskim i w wojnie polsko- bolszewickiej. Po powrocie do cywila pracował jako leśniczy w miejscowości Porażynko, poczta Bukówiec Stary. Dalsze losy są nieznane. Składając podanie do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości podał jako świadków swej drogi niepodległościowej ks. kanonika Jankiewicza, byłego proboszcza parafii Słupia, majora Jana Kąkolewskiego oraz kapitana pospolitego ruszenia Dyonizego Vogla z Buku. Żadnego z tych odznaczeń nie otrzymał. CAW, Akta personalne i odznaczeniowe, sygn. KK i MN odrzucone

25 Stanisław Kośmider ( ) Urodził się w Wiktorowie koło Buku w rodzinie rolnika Walentego i Michaliny z domu Łysiak. Do 14 roku życia uczęszczał do szkoły powszechnej w Niegolewie. W latach odbywał w Krotoszynie służbę wojskową w armii niemieckiej. Po wybuchu I wojny światowej walczył na froncie zachodnim we Francji. Brał udział w bitwie pod Verdun r. wstąpił ochotniczo z bronią w ręku do Polskiej Organizacji Wojskowej, a potem do Kompanii Bukowskiej. Brał udział pod dowództwem komendanta miasta Buk Ignacego Kaczmarka przy rozbrajaniu oddziałów Grenzschutzu na dworcu w Buku i okolicy. Walczył potem pod Zbąszyniem, Łomnicą i Strzyżewem pod dowództwem pułkownika Kazimierza Zenktelera r. wcielony został do 7 pułk Strzelców Wielkopolskich ( 7 kompania, 2 batalion ). Dosłużył się stopnia plutonowego. 19 lipca 1919r. został zwolniony z wojsk powstańczych. W 1920 roku zawarł związek małżeński z Magdaleną Klorek ze Słupi. Miał dzieci: Janinę (ur.1921), Stanisława (ur.1923)- nauczyciela, Zenonę (ur.1924), Wita Modesta ( ), Janusza (ur.1929) i Teresę (ur.1931). Wspólnie prowadzili gospodarstwo rolne w Słupi. W okresie międzywojennym aktywnie włączył się w budowę pomnika Poległym za wolność przy kościele parafialnym w Słupi. Upamiętnia on ofiary I wojny światowej, Powstania Wielkopolskiego, wojny polsko bolszewickiej 1920 roku oraz II wojny światowej. Pomnik ten powstał z inicjatywy mieszkańca Januszewic Jan Szulca oraz proboszcza Juliana Wolniewicza, który w 1943 roku został zamordowany w Dachau. W komitecie budowy pomnika pełnił odpowiedzialną funkcję skarbnika. W 1938r. ubiegał się o odznaczenie Medalem Niepodległości. Jako świadków swojego udziału w Powstaniu Wielkopolskim podał : ppłk. Pawła Thomasa, Ignacego Kaczmarka-byłego dowódcę POW i byłego komendanta miasta Buk, Stanisława Michalskiego - byłego komendanta odwachu dworcowego w Buku i Walentego Blumczyńskiego -byłego żandarma polskiego i byłego sierżanta Kompanii Bukowskiej. Zaświadczyli oni ten fakt swoimi podpisami. Po II wojnie światowej odznaczony był Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Zmarł 6 grudnia 1958 roku w Słupi i został pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym. Wielkopolski Krzyż Powstańczy Powstańcy wielkopolscy. Biogramy uczestników Powstania Wielkopolskiego tom I, str. 101, Poznań 2005 r. Wywiad z synem Stanisławem Kośmidrem, marzec 2009r. CAW, Akta personalne i odznaczeniowe, odrzucone r. Zdzisław Kościański, Eligiusz Tomkowiak, Bukowianie w Powstaniu Wielkopolskim ,Poznań-Buk 2008,s.93

26 Jan Kowalczyk ( ) Urodził się 1 XII 1889r. w Słupi w rodzinie Andrzeja i Katarzyny z domu Gielnik. Rolnik. Od r. do 1911 służył w 47 pułku armii niemieckiej. W 1914r. został zmobilizowany i wysłany na front. Po zawieszeniu broni wrócił do Słupi. 27 XII 1918r wstąpił jako ochotnik do oddziału organizowanego przez podporucznika Andrzeja Kopę w Dopiewie. Odbierał broń okolicznym Niemcom oczyszczając poszczególne wsie i miasta m.in. : Wolsztyn, Zbąszyń, Szubin, Rynarzewo, Kępno, Leszno, Krotoszyn. Walczył pod dowództwem mjr Antoniego Szyftera, porucznika Andrzeja Kopy i pułkownika Poniatowskiego w 10 pułku Strzelców Wielkopolskich ( 68 Pułk Piechoty). Po zakończeniu powstania brał udział w walkach na froncie bolszewickim pod Lwowem, Tarnopolem, Stanisławowem, Husiatyniem. W 1920r. jako starszy rocznik został zwolniony z wojska w stopniu kaprala. Po zakończeniu służby zakupił w Tomiczkach gospodarstwo poniemieckie (55 mórg). Powstańcy mieli prawo pierwokupu. W 1922r. ożenił się z Katarzyną Golczak z Januszewic ( ). Miał z nią 4 dzieci: Marię( po mężu Targosz), Krystynę, Teresę i Władysława ur r. (gospodarował potem na ojcowiźnie w Tomiczkach). W 1938r. Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości przyznał Janowi Kowalczykowi Medal Niepodległości. Wniosek o to wysokie odznaczenie zaopiniowali dowódcy Andrzej Kopa i Antoni Szyfter. W uzasadnieniu komisja napisała: Za zasługi bojowe w czasie powstania. Aresztowany przez Niemców w czasie okupacji za nielegalny ubój świni osadzony został w więzieniu w Rawiczu, gdzie zmarł r. Zwłoki po wojnie sprowadzono i pochowano na cmentarzu parafialnym w Tomicach. W czasie II wojny światowej żona została wysiedlona z gospodarstwa i zamieszkała w Jeziorkach. Dzieci pracowały w miejscowym majątku. Gospodarstwo w Tomiczkach zajęła rodzina niemiecka, która przebywała tu do stycznia 1945r. P o wojnie, w czasie remontu budynku gospodarczego znaleziono ukryty w dachu, zabezpieczony przed wilgocią Album Pamiątkowy Powstańców i Niepodległościowców Ziem Zachodnich RP, w którym zamieszczone było zdjęcie Jana Kowalczyka i krótka wzmianka o nim. Medal Niepodległości Album Pamiątkowy Powstańców i Niepodległościowców Ziem Zachodnich RP 1918/1919. nr 4, str. 129, Poznań 1938r. Udział powiatu Poznań Zachód w Powstaniu Wielkopolskim w latach Spis powstańców biorących żołd w styczniu 1919 r. poz. 220, str. 18 Wywiad z wnukiem Mirosławem Kowalczykiem i synową Danutą Kowalczyk - styczeń 2009 CAW, Akta odznaczeniowe i personalne,mn

27 Marcin Kowalczyk ( ) Urodził się r. we Wronczynie, gmina Stęszew w rodzinie Andrzeja i Agnieszki z d. Szymkowiak. Członek Straży Ludowej, a następnie uczestnik Powstania Wielkopolskiego i wojny polsko bolszewickiej 1920 r. W okresie międzywojennym pracował jako robotnik rolny w majątku Potockich. Zawarł związek małżeński w kościele w Modrzu z Władysławą Nowicką, z którą miał dzieci: Mariannę, Eulalię, Stanisława, Genowefę i Władysława (ur.1940). W sierpniu 1939r. został zmobilizowany do wojsk łączności. Walczył m.in. nad Bzurą. Po II wojnie światowej nabył gospodarstwo rolne w wyniku parcelacji majątku Potockich. Po śmierci żony (1947r.) ożenił się ponownie ze Stanisławą Łukanowską. W 1973r. przeprowadził się do Tomic do syna Władysława. Po II wojnie światowej należał do ZBoWiD, a po jego rozwiązaniu do Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych. Odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, a w roku 1990 Krzyżem za Udział w Wojnie Zmarł 23 grudnia 1994 r. w Tomicach i został pochowany na tutejszym cmentarzu parafialnym. Powstańcy wielkopolscy. Biogramy uczestników Powstania Wielkopolskiego tom III, str. 113, Poznań 2007 r. Wywiad z synem p. Władysławem Kowalczykiem, kwiecień 2009r. Krzyż za Udział w Wojnie

28 Stefan Kowalczyk ( ) Urodził się r. w Słupi, gmina Stęszew w rodzinie Jana i Józefy z domu Gimzicka. Po ukończeniu szkoły powszechnej w rodzinnej miejscowości pracował razem z ojcem w gospodarstwie. W latach służył w armii niemieckiej i walczył na froncie zachodnim. Od października 1918r. należał do Straży Ludowej powiatu zachodnio-poznańskiego. Walczył pod dowództwem podporucznika Andrzeja Kopy. Następnie został wcielony do 10 Pułku Strzelców Wielkopolskich( późniejszy 68 Pułk Piechoty). Brak informacji na temat późniejszych losów wojennych. W 1933r. ożenił się z Władysławą Balcerek, miał z nią dwoje dzieci: syna Stanisława( ur. 1934r.) i córkę Marię ( ur. 1936r.) Pod koniec sierpnia 1939r. został zmobilizowany i powołany do służby wojskowej w macierzystym pułku piechoty we Wrześni. W czasie bitwy nad Bzurą dostał się do niewoli niemieckiej i został skierowany na roboty przymusowe w gospodarstwach rolnych w Danii. W ciągu trzech pierwszych miesięcy niewoli jeńcy skoszarowani byli w szczerym polu. Nabawił się wtedy nieuleczalnej choroby. Po zakończeniu działań wojennych wrócił w 1946r. do rodzinnej miejscowości. Zmarł 3 kwietnia 1955r. i pochowany został na cmentarzu parafialnym w Słupi. 40 lecie Kółka Rolniczego w Słupi- 1929r. Stefan Kowalczyk 8 z lewej w najwyższym rzędzie. Powstańcy wielkopolscy. Biogramy uczestników Powstania Wielkopolskiego tom I, str. 102, Poznań 2005 r. Wywiad z synem Stanisławem Kowalczykiem, Słupia marzec 2009

29 Franciszek Krupka ( ) Urodził się r. w Jeziorkach w rodzinie Józefa i Michaliny z domu Balcerek. Uczęszczał do szkoły w powszechnej w Jeziorkach. Jego nauczycielem był Niemiec Zellner. W 1908r. brał udział w strajku szkolnym. Obszerny opis zajść w szkole zamieścił w napisanym po latach ( w1936r.) życiorysie. Po ukończeniu szkoły pracował w majątku Niemca Heinricha von Tiedemanna jako pomocnik ogrodnika. Gdy skończył 18 lat został powołany do służby w wojsku niemieckim. Pełnił w nim służbę garnizonową. W czasie I wojny światowej pół roku spędził na froncie. Po zakończeniu wojny r. zgłosił się jako ochotnik do Straży Ludowej organizowanej przez por. A. Kopę w Dopiewie. Brał udział w zdobywaniu lotniska na Ławicy w Poznaniu r. zgłosił się do I pułku artylerii lekkiej w Poznaniu ( późniejszy 15 Wielkopolski Pułk Artylerii Polowej). W styczniu 1919r. pod dowództwem porucznika Kupskiego (???) walczył pod Szubinem, Rynarzewem, Zalesiem, Kcynią z oddziałami Grenzschutzu. W początkach lutego 1919r. wrócił z oddziałem do Poznania. W marcu 1919r. walczył pod Lwowem. Po dwumiesięcznym pobycie na Wschodzie powrócił do Wielkopolski, aby w czerwcu znów wyruszyć na Lwów. Od lutego do sierpnia 1920r. walczył na froncie polsko- bolszewickim. W październiku 1920r. został zwolniony ze służby wojskowej. Po powrocie do cywila pracował w Poznaniu jako woźny w firmie Akwawit. Należał do Związku Weteranów Powstań Narodowych. Był zarejestrowany w kartotekach Dowództwa Okręgu Korpusu VII w Poznaniu. Posiadał dyplom weryfikacyjny nr W 1937r. starał się o Medal Niepodległości. W dokumentach,które złożył oprócz życiorysu widnieją także oświadczenia świadków jego drogi wojskowej, wśród nich pułkownika Andrzeja Kopy i Antoniego Szyftera. Dalsze losy Franciszka Krupki nie są znane. Udział powiatu Poznań Zachód w Powstaniu Wielkopolskim w latach Spis powstańców biorących żołd w styczniu 1919 r. poz. 228, str. 18 CAW Akta personalne i odznaczeniowe KK i MN odrzucone r. ( m.in. pisany ręcznie życiorys Franciszka Krupki, zaświadczenia o służbie Franciszka Krupki w Straży Ludowej w Poznaniu w okresie od r. do r. oraz w 1 pułku artylerii polowej od r. )

30 Piotr Kurkowiak ( ) Urodził się 14 stycznia 1900 r. w Rybojedzku, w rodzinie rolnika Franciszka i Jadwigi z domu Polody. Uczęszczał do niemieckiej szkoły w Tomicach. W czasie I wojny światowej służył w armii niemieckiej od r. do r. w pułku strzelców w Hirschbergu ( dzisiaj Jelenia Góra) r. został wysłany na front francuski, skąd r. zdezerterował. Po powrocie do domu wstąpił do Straży Ludowej w Tomicach. 27 grudnia 1918 r. zgłosił się jako ochotnik do oddziałów porucznika Andrzeja Kopy w Dopiewie. Brał udział w walkach o lotnisko Ławica w Poznaniu. Walczył pod Wolsztynem, gdzie został ranny w prawą rękę. Leczony był w szpitalu okręgowym w Poznaniu. Po okresie rekonwalescencji wstąpił ochotniczo do 3 Pułku Strzelców Wielkopolskich ( późniejszy 57 Pułk Piechoty Wielkopolskiej. Brał udział w walkach o Kijów, Berdyczów, Żytomierz, Baranowicze. Pod Brześciem dostał się do niewoli bolszewickiej, udało mu się jednak uciec i wrócić do pułku. W czasie kolejnych walk zostaje ponownie ranny. Jest leczony w Chełmie i Poznaniu r. zwolniono go ze służby wojskowej w stopniu kaprala. Komisja lekarska orzeka o jego 30 % inwalidztwie. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do swojej miejscowości, pracował w gospodarstwie rodziców, które później otrzymał na własność. W styczniu 1925r. zawarł związek małżeński z Marią Skrzypek. Z małżeństwa tego przyszło na świat..dzieci: Za odwagę wykazaną w czasie wojny polsko-bolszewickiej otrzymał Medal za wojnę 1918 /1921, W 1938r. Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odznaczył go Medalem Niepodległości za zasługi bojowe w czasie powstania Po II wojnie światowej odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Zmarł 27 czerwca 1964r. w Rybojedzku. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Tomicach. Powstańcy wielkopolscy. Biogramy uczestników Powstania Wielkopolskiego tom IV, str. 97, Poznań 2008r. Album Pamiątkowy Powstańców i Niepodległościowców Ziem Zachodnich RP 1918/1919, nr 6, str. 189, Poznań 1939r. Udział powiatu Poznań Zachód w Powstaniu Wielkopolskim w latach Spis powstańców biorących żołd w styczniu 1919 r. poz. 243, str. 18 CAW Akta personalne i odznaczeniowe,sygn. MN 468, r. Zdzisław Kościański, Eligiusz Tomkowiak, Bukowianie w Powstaniu Wielkopolskim ,Poznań-Buk 2008,s.93 Wywiad z wnukiem Zdzisławem Zemlerem- luty 2009r. Odznaka T.P.W. wykonana z mosiądzu