Rosella Griffith Martin

Transkrypt

1 Rosella Griffith Martin Urodzona: 22 września 1923 roku Obecne miejsce zamieszkania: Jasper, Teksas, USA Kiedy stanęła przed Bożym mężem, została uwolniona, by stad się trofeum Bożej wiecznej łaski.

2 BRAT Branham pomodlił się za mnie 11 lipca 1952 roku. Moja mama i ja jechałyśmy około 60 kilometrów z Joliet, Illinois, gdzie mieszkałam, na zgromadzenie do Civic Center (centrum administracyjno-kulturalne miasta) w Hammond, w Indianie. Kiedy tam weszłyśmy, wszyscy ludzie śpiewali i chwalili Boga. Pomyślałam: Oni robią wiele hałasu przy tym wszystkim. Potem jakiś młody, przystojny mężczyzna, który, jak potem się dowiedziałam, nazywał się brat Billy Paul Branham, podszedł do mnie i rzekł: Siostro, czy potrzebujesz kartę modlitwy?. Pomyślałam: Co to takiego?. Jednak powiedziałam: Cóż, myślę, że tak. Tak więc dał mi kartę z numerem J-27. Brat Branham wygłosił wtedy Chodźcie, by spotkad Męża. Nigdy w życiu nie słyszałam nikogo, kto by w tak osobisty sposób mówił o Jezusie. Kiedy go słuchałam, wiedziałam, że gdybym tylko mogła stanąd przed tym Bożym mężem, zostałabym uzdrowiona. Gdy przyszedł czas na kolejkę modlitwy, poprosili wszystkich, których karty miały numer pomiędzy J-25, a J-50, aby wyszli do przodu. Byłam trzecia w kolejce. Kiedy tam stanęłam, coś mi powiedziało: Przecież nie chcesz tam iśd, aby ci wszyscy ludzie dowiedzieli się, co z tobą jest nie w porządku, a potem cię wyśmiewali. Jednak byłam gotowa, by byd wolną. Nie znałam ani jednego miejsca Pisma na temat uzdrowienia, lecz pomyślałam sobie, że jeśli Bóg stworzył wszechświat, wszystkie jego cuda, i stworzył także mnie, to będzie to dla Niego małą rzeczą uzdrowid moje ciało. Stałam przed bratem Branhamem, czując tę Obecnośd, o której wiedziałam, że to był Bóg, i bałam się. Byłam w kościele metodystycznym i baptystycznym, lecz tam nie mówiono o kolejkach modlitwy. Nie wiedziałam, czego się spodziewad. Kiedy brat Branham zaczął mówid do mnie, powiedział, że widzi mnie w ciemności. Następnie rzekł: Jesteś alkoholiczką. KIEDY ukooczyłam szkołę, podjęłam pracę w biurze. Po pracy zaczęłam wychodzid z innymi dziewczynami i wpadłam wkrótce, tak jak zresztą one, w rutynę zamawiania koktajli alkoholowych. Dla innych alkohol nigdy nie wydawał się stanowid jakiegoś problemu, albo przynajmniej tak się zdawało. Jednak ze mną było inaczej. Niebawem wpadłam w nałóg.

3 Piłam ponad miarę, ale nigdy nie stałam się niemoralna. Zdawałam sobie sprawę z tego, że coś zapanowało nad moim życiem, coś, czego nie mogłam kontrolowad. Bałam się, że stracę nad sobą panowanie i mnie zamkną, podczas gdy wszystko, czego chciałam, to byd wolną i szczęśliwą. W nocy miałam ciągle zapaloną lampkę nocną, ponieważ ogarniał mnie strach. W 1949 roku, w wieku 25 lat, byłam nałogową alkoholiczką i wyglądało na to, że nie ma dla mnie nadziei. Moi rodzice chcieli mi pomóc, ale ponieważ ani jedno z nich nie piło, nie wiedzieli, przez co przechodzę i co zrobid w takiej sytuacji. Moja mama kupiła mi futrzany płaszcz z myślą, że kiedy upadnę pijana na ulicy, to przynajmniej w zimie nie zamarznę na śmierd. Rozprułam szwy w kieszeni i chowałam butelki z alkoholem do podszewek tego płaszcza. Rodzice poświęcili swoje finanse na moją opiekę medyczną, lecz pięciu najlepszych lekarzy w mieście zupełnie zrezygnowało z dalszego leczenia mnie. Dawali mi zastrzyki z witaminami, aby utrzymad mnie przy życiu, ponieważ nie miałam apetytu. Przychodziłam i odchodziłam ze szpitala, aż w koocu mieli mnie tam dosyd. Straciłam dobrą pracę, bo byłam taka słaba, że nie mogłam pracowad. Sąsiedzi śmiali się ze mnie, ponieważ te wszystkie wstrząsy i drgawki, które są związane z alkoholizmem, wyglądają dziwacznie. Pewnego razu wskoczyłam pod samochód, który jechał około 130 km/h, mając nadzieję na wyzwolenie z niekooczącej się rozpaczy i ciągłego alkoholowego głodu, z którego nie mogłam znaleźd uwolnienia. Wyminął mnie zaledwie o parę centymetrów i ciągle słyszę w myślach pisk opon tego samochodu, kiedy wpadał w poślizg. Pomimo tego moja mama nie zrezygnowała ze mnie. Tata powiedział jej, że ja nigdy się nie zmienię, lecz ona odpowiedziała: Byd może ona nie potrafi siebie zmienid, jednak Bóg to potrafi. Kiedy byłam zupełnie na dnie, mama zobaczyła mnie w wizji z moją Biblią znajdującą się przede mną. Wierzyła, że to Bóg dał jej tę wizję i trzymała się tego bardziej niż tego, co mówili jej lekarze. Modliła się nie tylko o to, aby Bóg mnie uzdrowił i zbawił, ale też o to, aby potem się mną posłużył. Przyłączyłam się do Anonimowych Alkoholików i przez dziewięd miesięcy byłam trzeźwa. Każdego dnia klękałam przy łóżku i modliłam się: Boże, spraw, abym dzisiaj była trzeźwa. Byłam przez ten czas trzeźwa, jednak nie byłam wolna. Ten okropny pociąg do alkoholu wciąż tam był. Nawet AA potwierdza, że

4 to pragnienie pozostaje w człowieku przez resztę życia. Jedynie Chrystus potrafi uzdrowid alkoholika. W JOLIET był pewien kierowca autobusu, który był chrześcijaninem i znajomym mojej mamy. Był znany z tego, że nie wypuszczał ludzi z autobusu, dopóki z nimi nie porozmawiał. Dlatego zawsze obawiałam się wejśd do jego autobusu. Pewnego dnia po pracy zdążyłam akurat na jego autobus i on powiedział do mnie: Rosello, nie zapomnij powiedzied swojej mamie, że w Hammond, w Indianie jest mąż Boży. Tylko nie zapomnij. Dwa wieczory później stałam na podwyższeniu przed bratem Branhamem, który swoimi proroczymi oczami zobaczył mnie okrytą ciemnością. Rzekł do mnie: Jesteś alkoholiczką. Odparłam: Tak jest. Powiedział zgromadzonym, aby skłonili swoje głowy, następnie położył rękę na mojej głowie i zgromił tego demona alkoholu w Imieniu Pana Jezusa Chrystusa. Natychmiast zostałam uwolniona! Wolna po raz pierwszy w życiu. Tak po prostu. To było wspaniałe. Wiedziałam, że zostałam uzdrowiona. Wiedziałam to, wiedziałam to, wiedziałam to. Wcześniej wszystkim sprawiałam kłopot. Lecz zostałam uwolniona w ciągu sekundy, kiedy stałam przed tym Bożym mężem, który wziął Boga za Jego Słowo. To się zakooczyło. Jezus Chrystus powiedział, że da nam moc nad nieprzyjacielem. Jeśli więc Syn was wyswobodzi, prawdziwie wolnymi będziecie. Kiedy zeszłam z podwyższenia, podeszła do mnie pani i powiedziała: O kochanie, tak mi cię żal. Popatrzyłam na nią w osłupieniu i Rosella i Gene Martin

5 powiedziałam: Niech pani się o mnie nie martwi. Właśnie zostałam uzdrowiona i mam się dobrze. Powiedziałam jej prawdę. Jej oczy nabiegły krwią od płaczu, a ja zapytałam się, czy coś się stało. Przyznała się, że jej córka była uzależniona od narkotyków i pracowała jako tancerka w nocnym klubie. Zapytała mnie, czy nie mogłabym zadzwonid do jej córki i z nią porozmawiad. Dała mi numer telefonu. Nazywała się Helen Proctor. Tego wieczoru, kiedy przyszłam ze zgromadzenia do domu, powiedziałam: Panie, przebacz mi wszystkie moje grzechy, które uczyniłam, odkąd żyję. Po prostu zbaw mnie, Panie. Pan wspaniale okazał mi swoją zbawienną łaskę. Następnie stało się coś, co pochodziło z samego wnętrza mojej istoty. Czułam, jak prawdziwa ja, podnoszę się i prawie dotykam sufitu, a potem łagodnie powracam i na nowo wstępuję do mojego śmiertelnego ciała. Wystraszyłam się na śmierd. Myślałam, że umieram. To byłam prawdziwa ja, ale w tym samym czasie czułam, że jestem na łóżku. Jakiś czas potem poszłam do brata Branhama i powiedziałam mu, że muszę wiedzied, co to było. On uśmiechnął się i rzekł Siostro Rosello, to była twoja teofania. Następnego poranku, po moim uzdrowieniu, zjadłam normalne śniadanie i pierwszy raz czułam, że chce mi się jeśd. Cały świat wyglądał dla mnie inaczej; nawet trawa była bardziej zielona. Powiedziałam mamie, że czuję mocne pragnienie, by zadzwonid do Helen Proctor, dziewczyny, której numer telefonu dostałam. Rozmawiałam z nią około 45 minut i zaprosiłam ją, aby przyszła na zgromadzenia. Tego wieczoru poszłam na zgromadzenie i po raz pierwszy spotkałam Helen. Dostała kartę modlitwy, tak jak ja wieczór wcześniej. Jej numer został wywołany i bała się tak samo jak ja. Powiedziałam jej: Zapomnij o wszystkim i tylko wierz Jezusowi. Zaledwie wieczór wcześniej zostałam uzdrowiona i zbawiona, a zachowywałam się, jakbym wiedziała, o co chodzi! Ona była ostatnia w kolejce. Kiedy brat Branham pomodlił się za nią, Jezus uleczył ją także. Jakże byłyśmy szczęśliwe; łzy spływały nam po policzkach, bo wiedziałyśmy, że moc Boża nas uwolniła. Jak wspaniale jest służyd Chrystusowi! Jakiś czas potem Helen wyszła za mąż za ewangelistę. Ona i jej mąż podróżowali po całym kraju, składając świadectwa i przyprowadzając dusze do Jezusa Chrystusa.

6 Któregoś wieczoru pojechał z nami na zgromadzenie mężczyzna, który też był alkoholikiem. Mój tata i on dostali karty modlitwy. Tata nie został wywołany, ale ten mężczyzna tak. Skłoniłam swoją głowę i poprosiłam Boga, aby uleczył i zbawił mojego tatę oraz aby uzdrowił tego alkoholika, tak samo jak uzdrowił mnie. Kiedy poszedł on do kolejki modlitwy, brat Branham odwrócił się i powiedział: Ta dziewczyna, tam na balkonie, została uzdrowiona tydzieo temu z tej samej rzeczy, z powodu której ty cierpisz. Ona modli się za ciebie, a także za kogoś innego. Chodzi tu o jej tatę. Niech on powstanie. Połóż swoją rękę na jego głowie i niech on otrzyma swój słuch i przyjmie swoje zbawienie. Następnego dnia na poduszce taty była kropla krwi w miejscu, gdzie jego ucho otworzyło się. Później przyprowadziłam tatę do Pana. OD TEGO CZASU tak planowałam swój urlop, abym mogła byd na zgromadzeniach brata Branhama. Pojechałam do Indianapolis, Chicago, Ohio, a nawet do Kalifornii. Jeden ze sprzedawców w pracy lubił pokpid sobie ze mnie i mówił: Czego będziesz słuchad Rosello? Opery?. Odpowiadałam: Nie, będę słuchad kazania. Oni mi współczuli, ale pomyślałam sobie, że to ja muszę im współczud! Kroczyłam po prostu naprzód i nigdy nie zwalniałam. Te zgromadzenia były takie dobre. Jestem tak wdzięczna, że brat Branham tak bardzo troszczył się o ludzi, do których jechał na tak wiele miejsc. On był taki uprzejmy, że gdy musiał powiedzied ludziom coś twardego, zawsze wtykał w to coś śmiesznego. Dla mnie był on więcej niż człowiekiem; był Bożym reprezentantem dla nas. KIEDY PO RAZ pierwszy spożywałam Wieczerzę Paoską w kaplicy Branhama, myślałam sobie, że wezmę chleb, ale ominę wino. Gdy byłam przed zborem, spojrzałam na brata Branhama, a on powiedział: Siostro Rosello, będzie w porządku. Wzięłam chleb i wino i od tego czasu podczas każdej Wieczerzy Paoskiej brałam wino. To potwierdza, że zostałam uzdrowiona; pid wino i nie mied pociągu do alkoholu.

7 DWA DNI po tym, kiedy wyszłam za mąż, powiedziałam coś mojemu mężowi, Genowi, o Panu, a on zaczął płakad. Rzekł: Rosello, chcę żebyś przyprowadziła mnie do tego Jezusa Chrystusa. Odparłam: Dobrze. I przyprowadziłam go do Jezusa. Mój mąż dał mi tę Biblię, w której napisał: Dla Roselli, mojej najdroższej, kochającej żony. Daję ci to drukowane Słowo naszego Pana Jezusa Chrystusa. Daję ci to z powodu mojej miłości do ciebie i tego, że zawsze jesteś tutaj, kiedy cię potrzebuję. W każdej Biblii, którą mam, podkreśliłam 2 List do Koryntian 5:17: Tak więc, jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe. NIGDY nie zapomnę o bracie Branhamie, ponieważ on przyprowadził mnie do Jezusa. Powiedział do mnie: Nigdy nie przestao świadczyd o Jezusie Chrystusie. Przez 50 lat świadczyłam w więzieniach, dzielnicach biedoty, kościołach, szpitalach, moim sąsiadom i ludziom, których spotykam na ulicy. Kiedy brat Branham pomodlił się za mnie, zapytał się, czy będę służyd Jezusowi przez resztę swojego życia. Odpowiedziałam: Tak i to właśnie miałam na myśli! Moją największą radością było iśd i pozyskiwad dusze dla Pana. Kiedy pójdę do mojego Wiecznego Domu, w dalszym ciągu będę Go chwaliła i miłowała za to, co On dla mnie uczynił. ***