Muzyka to całe moje życie

Transkrypt

1 Muzyka to całe moje życie wywiad z Panem Mariuszem Trzcińskim, kapelmistrzem orkiestry dętej przy OSP Mycielin 1. Gdzie i kiedy się Pan urodził? Urodziłem się w Ostrowie Wielkopolskim 13 października 1977 r. 2. Czy ma Pan drugie imię? Owszem. Moje pierwsze imię to Mariusz, a drugie Piotr. 3. Jak mieli na imię Pana rodzice? Czym się zajmowali? Mama miała na imię Anna, a tata Czesław. Tata pracował w Kaliszu, w takiej dużej firmie, która nazywała się WSK. Produkowała części do silników samolotowych. Tata był tam kontrolerem jakości, więc to od niego zależało, czy jakiś silnik opuści fabrykę, czy nie. Mama natomiast pracowała w ogrodnictwie. 4. Ma Pan rodzeństwo? Tak. Mam brata Piotra oraz siostrę Milenę. Oboje są młodsi brat o 5, a siostra o 10 lat. Kiedyś nawet mieliśmy szansę udziału w takim programie , ale niestety nie mogliśmy z niej skorzystać. 5. Gdzie się Pan wychowywał? Wychowałem się tak naprawdę w miejscowości Słowiki koło Koźminka, w którym była moja szkoła podstawowa. Potem los skierował mnie w stronę miejscowości, w której się urodziłem, czyli Ostrowa Wielkopolskiego. Tam kończyłem szkołę średnią, ale to prawdziwe dzieciństwo jest związane ze wspomnianą miejscowością Słowiki. 6. Jak wspomina Pan swoje dzieciństwo? Bardzo fajnie, było to piękne dzieciństwo. Miałem wspaniałych, kochających rodziców, miałem superkolegów, superkoleżanki, czas na zabawę, czas na naukę. Tak, było dużo czasu i na naukę, i na zabawę. Dzisiaj wydaje się, że uczniowie mają znacznie więcej nauki. Ale mimo, że my się dużo bawiliśmy, spośród tych moich towarzyszy dziecięcych zabaw wyrośli i lekarze, i architekci, więc nie było źle z tą naszą nauką. 7. Gdy był Pan mały, w jakie zabawy lubił się Pan bawić? Aaa, czułem, że padnie takie pytanie No wiadomo, jakie rozrywki Facebook, tego typu rzeczy, cha, cha! Nie no, słuchajcie, tak naprawdę, kiedy byłem dzieckiem, nie było jeszcze nawet telefonów komórkowych. Pierwsze pojawiły się, kiedy chodziłem do szkoły średniej i miały wielkość cegły. Nie musieliśmy się martwić, czy kolega dodał jakiś wpis na Facebooku, czy nie, bawiliśmy się po prostu w jakieś zwykłe, fajne rzeczy, np. w kapsle. Rysowało się na chodniku trasę i pstrykało kapslami od startu do mety, oczywiście zgodnie z przyjętymi zasadami. Nie dość, że zabawa była świetna (zachęcam wszystkich), to jeszcze i niezła gimnastyka, bo ciągle trzeba się było schylać, klękać. Co poza tym? Spacery, piłka nożna, ale nie FIFA" w komputerze, tylko prawdziwa na boisku, na podwórku. Jeździliśmy też na rowerach, graliśmy w chłopka. Aha, nie mówcie o tym nikomu, ale grałem jeszcze z dziewczynami w gumę, za co one mi czasem pomagały w odrabianiu pracy domowej... A bawiliście się kiedyś procą? Strzelaliśmy z procy do puszek, do tarczy. Mój kolega wymyślił nawet procę automatyczną. Ale bywało różnie. Kiedyś jeden z kolegów stłukł szybę na sali od wuefu i procę nam wtedy zabrano. Pomysłów mieliśmy tysiące. Zresztą w Internecie można dziś znaleźć strony, na których wiele z tych zabaw jest dokładnie opisanych. Idę o zakład, że jeśli spróbowalibyście w się w nie bawić, spodobałyby się wam.

2 8. Kto z Pańskich rodziców miał największy wpływ na Pana wychowanie? Trudno na to pytanie odpowiedzieć Ten wpływ był chyba jednakowy. Moi rodzice byli bardzo zgodni w kwestii wychowania. Oboje wiedzieli, co jest dla nas najlepsze i starali się nam to zapewnić. Starali się uczyć nas pomagania potrzebującym, dzielić się z tymi, którzy mają mniej. Uczyli nas kultury, umiejętności zachowania się w różnych sytuacjach. Generalnie byli bardzo fajnymi rodzicami i potrafili wyegzekwować od nas to, co sobie zamierzyli. Mama była oczywiście ciepła, zawsze dbała o to, żeby niczego nam nie brakowało. Nawet kiedy nie było z czego zrobić obiadu, to ten obiad i tak zawsze był, bo mama była bardzo przedsiębiorcza i zaradna. Opowiadam o tym, bo ja dzisiaj czasem mam pełną lodówkę i nie wiem, co ugotować, a mama radziła sobie w sytuacjach naprawdę kryzysowych. Natomiast tata ciężko pracował i w swoim zakładzie pracy, i w domu, ale zawsze miał dla nas czas, podobnie jak mama. Rodzice czytali nam bajki, opowiadali nam je, bawili się z nami, a jedyne, czego nie znosili, to były moje ćwiczenia domowe na instrumencie. Odpowiedź na to pytanie jest najczęściej uwarunkowana tym, z kim częściej przebywamy, a u nas było tak, że kiedy wracaliśmy ze szkoły, to i tata wracał z pracy, więc mogliśmy spędzać czas razem. Dzisiaj dzieci nie zawsze mają taką możliwość. Moje dzieci przebywają częściej z mamą, bo mnie ciągle nie ma w domu 9. Czy Pana rodzice byli z Pana zadowoleni? Trzeba by ich zapytać! (śmiech). Na pewno nie byli zadowoleni, kiedy przynosiłem ze szkoły dwójki (to była wtedy najgorsza ocena), ale na szczęście nie przynosiłem ich często, więc tutaj nie było kłopotów. No i raz nie byli zadowoleni, kiedy paliłem papierosy Nie wrócę do tego, uwierzcie mi, że to było okropne. To był tylko jeden raz i od razu się wydało. Wtedy byli bardzo niezadowoleni. Ale myślę, że poza tym nie mieli powodów do zmartwień, bo starałem się być dobrym dzieckiem, na ile tylko potrafiłem. Mama zawsze się martwiła, kiedy wychodziłem na dyskotekę. Zawsze czekała na mój powrót, niezależnie od tego, czy była to godzina 24.00, czy 3.00 nad ranem. Czekała, dopóki nie wróciłem. Rodzice czasem się martwili, ale to dotyczy wszystkich rodziców, bez wyjątku. A czy byli zadowoleni? Myślę, że tak. Ułożyłem sobie życie, nie popadłem w żadne kłopoty, więc chyba nie było najgorzej. 10. Kim chciał Pan być kiedy był Pan dzieckiem? No właśnie Każdy z was ma jakiś swój pomysł na przyszłe życie, a ja miałem je wszystkie. Chciałem być strażakiem, jak pewnie większość chłopaków. Chciałem być kierowcą autobusu, bo kierowcy w tamtych czasach mieli takie fajne teczki, z których wydzierali bilety, co mi się bardzo podobało. Przyznajcie, że kiedy jesteście w sklepie, też macie czasem ochotę odedrzeć paragon z kasy fiskalnej Pewnie niejedna dziewczyna chciałaby być sklepową i ja też o tym marzyłem. W tamtych czasach sklepowa miała dostęp do wszystkich towarów, a zwykli ludzie nie. Teraz jest zupełnie inaczej, nie ma z tym żadnych problemów, a wtedy były. No i to wydawanie z tej kasy Później chciałem być telefonistą. Czy wiecie, czym się zajmowała telefonistka? Kiedyś nie było telefonów komórkowych, stacji przekaźnikowych itd. Dzwoniło się, nie wykręcając numeru, tylko podnosiło się słuchawkę i się czekało, czekało, czekało Bo zazwyczaj pani telefonistka była czymś ważnym zajęta. Ale w końcu podnosiła słuchawkę i zamawiało się rozmowę, podając numer, z którym chcieliśmy się połączyć. Najgorzej było z rozmowami międzymiastowymi, czasem czekało się całe godziny, zanim ktoś oddzwonił i powiedział, że będzie rozmowa. O tym, że chciałem być lekarzem itd. już chyba nie będę opowiadał, w każdym razie dużo było tych pomysłów. Na pewno nie planowałem być muzykiem 11. Jak długo mieszkał Pan z rodzicami? Do czternastego roku życia. Później zamieszkałem w bursie w Ostrowie Wielkopolskim. Przez cztery lata dzieliłem pokój z czterema kolegami. Po ukończeniu szkoły średniej mieszkałem z rodzicami jeszcze przez cztery lata, ale wracałem z kolejnych szkół do domu w nocy, więc trudno to nazwać takim normalnym wspólnym mieszkaniem. A później moje życie było związane już z innymi miejscowościami (Oleśnica, Kalisz, Lisków), więc można powiedzieć, że mieszkałem z rodzicami do czternastego roku życia. 12. Do jakich szkół Pan uczęszczał? W jakich latach? Najpierw uczęszczałem do zerówki, która mieściła się w takim pałacyku w malowniczym parku w Koźminku. Bardzo fajnie tam było. Później (w latach ) chodziłem do podstawówki, ale innej niż wasza, do ośmioklasowej. Później trafiłem do Zespołu Szkół Technicznych w Ostrowie Wielkopolskim (lata ), gdzie zdałem maturę. Po maturze przez pół roku chodziłem w do studium w Zespole Szkół

3 Technicznych (żeby zdobyć dyplom technika), ale zrezygnowałem z tej szkoły, bo stwierdziłem, że uczę się tego samego, co wcześniej i jeszcze muszę za to płacić. Postanowiłem więc pójść na studia, tym bardziej, że już miałem świadomość, że profil mojej działalności się zmieni będzie ona związana z muzyką. Tak naprawdę jestem z zawodu elektronikiem, co zresztą bardzo mi się dziś przydaje. Studiowałem na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu na kierunku wychowanie muzyczne, specjalność dyrygentura chóralna. Wcześniej, chodząc do liceum, rozpocząłem naukę w szkole muzycznej w Ostrowie Wielkopolskim, którą później dokończyłem w Kaliszu. W 2001 roku odbyłem zasadniczą służbę wojskową w Centrum Szkolenia Inżynieryjno-Lotniczego w Oleśnicy, gdzie po szkoleniu z zakresu regulaminów, strzelania, poligonów i innych fajnych ćwiczeń trafiłem do orkiestry wojskowej. Tak naprawdę to było wtedy moje największe marzenie. Niestety, w trakcie mojej służby w Orkiestrze CSIL przyszedł rozkaz o rozformowaniu jednostki i przeniesieniu orkiestry do Bytomia. Wielu z moich starszych kolegów skorzystało z tej opcji, ale kilku pożegnało karierę żołnierza zawodowego raz na zawsze. Byłem zmuszony wrócić w moje rodzinne strony, lecz, jak się potem okazało, tak miało być! A później to już była praca 13. Czy lubił Pan chodzić do szkoły? Jak wszyscy, czyli nie bardzo. Ale zastanówcie się, co by było, gdyby wam powiedziano, że nie ma szkoły. Fajnie? Pewnie kilka dni, może tydzień, może dwa odpoczywalibyście, bawilibyście się, ale potem by się okazało, że nie ma tego, tamtego kolegi, bo daleko mieszkają i widywaliście się tylko w szkole. I okazałoby się, że tracicie wielu przyjaciół tylko dlatego, że siedzicie w domu. Zaufajcie mi, Facebook wam tego nie zastąpi. Można mieć dwa tysiące znajomych na Facebooku, ale zastanówcie się, ilu z nich odwiedzi was z prezentem, kiedy będą wasze urodziny? Jeden? Dwóch? Dwa tysiące znajomych na Facebooku to jest nic. Lipa! Liczą się ci, z którymi chodzisz do klasy, do szkoły, bo oni są naprawdę. Mogą cię pociągnąć za warkocz, mogą ci pomóc w lekcjach, uśmiechnąć się do ciebie. Oni są naprawdę, a nie na niby. I choćby dlatego fajnie jest, że jest szkoła. A przy okazji zdobywacie sprawności, które kiedyś wykorzystacie w rożnych sytuacjach w życiu. Np. elektronika, której się uczyłem w szkole, przydaje mi się, bo oprócz tego, że gram i uczę muzyki, pracuję jeszcze w firmach, które nagłaśniają koncerty. A tam jest bardzo dużo elektroniki, strasznie dużo kabelków, strasznie dużo połączeń i czasami awarii. I wtedy się sprawdzam. 14. Jaki był Pana ulubiony przedmiot w szkole? Chyba matematyka. Bo nauka matematyki zawsze przychodziła mi z łatwością. Zauważcie, że zawsze lubimy najbardziej ten przedmiot, z którego mamy najlepsze oceny. No i wuef. I to niezależnie od ocen, bo możemy się wyżyć na wuefie. Gorzej, jeśli trzeba zaliczać testy sprawnościowe Kiedy nie graliśmy w piłkę, tylko trzeba było biegać na czas, już nie było tak fajnie. Ale matematykę uwielbiałem, muzykę niekoniecznie. Pewnego razu na muzyce poszliśmy z chłopakami na wagary. Graliśmy w piłkę i nikt by się pewnie nie zorientował, ale kolega tak mocno kopnął piłkę, że wpadła przez otwarte okno do pokoju nauczycielskiego i trafiła prosto w urodzinowy tort pani wicedyrektor. I nasz wybryk wyszedł na jaw. Raz coś przeskrobaliśmy i od razu wtopa Jeśli chodzi o muzykę, to lubiłem na nią chodzić, bo wtedy dużo się na niej śpiewało. Pani grała na pianinie, cała klasa śpiewała i to było fajne, lekcje były ciekawe. Nie lubiłem tych wszystkich teorii, nauki o kompozytorach to mnie nie interesowało. Lubiłem sobie pośpiewać, potupać nóżką i tego było bardzo dużo na tych lekcjach. Było bardzo dużo muzyki na muzyce. Ale piłka nożna mnie ciągnęła bardziej. 15. Którego nauczyciela Pan najbardziej lubił? No i tutaj moglibyśmy wymieniać bez końca, panowie i panie. Było niewielu, których nie lubiłem, a nie lubiłem ich tylko dlatego, że byli bardzo wymagający. Zazwyczaj tak jest, że nauczyciel, który stawia wam jedynkę, albo przez cały czas wymaga, żebyście wiedzieli dużo, jest tym najgorszym. No, ale dzisiaj jest najgorszy, a za piętnaście lat spojrzycie na to z innej strony i okaże się, że tak naprawdę w ogóle wam nie przeszkadzał. Zapomnicie już o tym, że musieliście ciągle wkuwać i stwierdzicie, że tak naprawdę nic do niego nie macie, że było OK. Najbardziej jednakowoż lubiłem pana Jacka Piekielnego ze szkoły muzycznej. Jest to postać, której nie można nie lubić. Pogodny, żartobliwy, uwielbia Edytę Górniak. Nie mogliśmy tego zrozumieć, chyba mu się podobała. Ale naprawdę lekcje z nim były czystą frajdą. Uczył kształcenia słuchu. Było fajnie, zabawnie, mimo że o nutkach.

4 16. Jak nazywał się Pana wychowawca? Tych wychowawców musiałbym zacząć wyliczać, ponieważ zmieniali się jak rękawiczki. Ale i tak nie jestem rekordzistą, np. mój syn w ciągu czterech lat miał czterech wychowawców, a wszystko jeszcze przed nim (śmiech). W liceum moim wychowawcą byli pan Borusiak i pani Ewa Napieralska, a miałem jeszcze dwóch wychowawców w szkole muzycznej, w której tę rolę pełni zazwyczaj osoba, ucząca głównego instrumentu (moim był klarnet). W Ostrowie był to Piotr Lewek, niezwykle wymagający nauczyciel, ale świetny muzyk. Z nut zagrałby wszystko. Gdybyście mu namazali na kartce cokolwiek, też by to zagrał. On zagrałby wszystko, prawdziwy mistrz świata. A w szkole w Kaliszu moim wychowawcą był wspomniany Jacek Piekielny i na drugim stopniu Marek Maciejewski. 17. Czy dobrze się Pan uczył? Różnie to bywało. Wszystko zależało od przedmiotu. Były takie, które mi łatwo przychodziły, np. matematyka czy geografia. Nawiasem mówiąc nigdy nie rozumiałem, dlaczego mam tak dobre stopnie z geografii. I to zarówno w szkole podstawowej, jak i w średniej. Jako jedyny z mojej klasy miałem w liceum piątkę z geografii. Do dziś nie wiem, jak to się stało. A nie była to szkoła, w której było łatwo. Panował tam niezwykły rygor. Np. po korytarzach w czasie przerw wolno było chodzić tylko w jedną stronę. Bywało tak, że chcąc się dostać do jakiejś klasy, trzeba było przejść na inne piętro, obejść pół szkoły, wrócić na poziom poprzedni. Kto się do tego nie stosował, popadał w ogromne kłopoty. A wszystko to wynikało z tego, że do tej szkoły chodziło bardzo wielu uczniów i trzeba było to jakoś zorganizować. Dyrektor był bardzo surowy. Nie wolno było nosić żadnych kolczyków, długich włosów. Miałem długie włosy w klasie maturalnej i bardzo się bałem, ale nic mi się jakoś nie stało. Jeden z moich kolegów miał jeszcze dłuższe włosy niż ja i kiedy na lekcji geografii nie umiał pokazać na mapie Jerozolimy, dyrektor mu powiedział, że wygląda jak Jezus, a nie wie, gdzie jest to sławne biblijne miasto. Ale mimo tych wszystkich rygorów czułem się tam świetnie i bezpiecznie. Wiedziałem, że nikt tam się nie ośmieli nikogo popchnąć, bo zaraz byłby ukarany 18. Gdzie Pan uczęszczał na studia? Studiowałem w Kaliszu, w Uniwersytecie im. A. Mickiewicza na kierunku wychowanie muzyczne. Niestety, musiałem przerwać studia na trzecim roku, tuż po egzaminach końcowych z dyrygowania. Pojawiła się możliwość wstąpienia w szeregi Orkiestry Wojskowej CSIL, i wtedy to wydawało mi się najważniejszym celem. Dziś brakuje mi trochę dyplomu tej uczelni, ale w życiu nic nie dzieje się bez powodu. Dzięki temu los pokierował mnie w kierunku wspaniałych ludzi. Nie cofnąłbym ani jednego dnia z tamtych czasów 19. Czy miał Pan wielu przyjaciół? Tak. Takich prawdziwych, którzy przychodzili na urodziny, z którymi grałem w piłkę Nadal mam wielu przyjaciół, bo każdy uczeń w moich orkiestrach to mój przyjaciel. 20. Ile Pan miał lat gdy poznał swoją pierwszą miłość? Pierwsza dziewczyna spodobała mi się już w zerówce, nawet pobiłem się wtedy o nią z kolegą, ale tak naprawdę moją pierwszą, prawdziwą i jedyną miłością jest moja żona. Był czas, kiedy myślałem, że się nie ożenię do 27 roku życia, ale poznałem przyszłą żonę i musiałem skapitulować. To było silniejsze ode mnie To było w 2000 r. Grałem ostatnie wesele na tych ziemiach, ponieważ dostałem propozycję grania w orkiestrze wojskowej w Oleśnicy i miałem się tam przeprowadzić na stałe. Kolega poprosił mnie, bym z nim zagrał na weselu w jego rodzinie i zgodziłem się zrobić mu tę przysługę. I właśnie na tym weselu spodobała mi się bardzo ładna dziewczyna. Nie podchodziłem do niej, bo była tam z jakimś kolegą, ale na poprawiny przyszła już sama Myślała, że nie zapamiętam jej numeru telefonu, bo usłyszałem go tylko raz i nigdzie nie zapisałem, ale nie wzięła pod uwagę moich talentów matematycznych. Trzy dni później, w środę, podszedłem do klawiatury telefonu i pozwoliłem moim palcom wykreślić na niej tę figurę, która wyświetliła mi się w głowie, kiedy usłyszałem numer pięknej nieznajomej. I odezwała się 21. Jak ma na imię Pana żona? Czym się zajmuje? Moja żona ma na imię Magdalena i jest pielęgniarką. Pracuje z osobami niepełnosprawnymi.

5 22. Czy ma Pan dzieci, a jeśli tak to ile i jak mają na imię? Mam troje dzieci. Najstarszy z nich jest Miłosz, który chodzi do piątej klasy i gra na puzonie w orkiestrze. Gra też bardzo dobrze w piłkę nożną. Mam jeszcze siedmioletnie bliźnięta Maję i Mikołaja. Jeśli przyjrzeliście się imionom mojej żony, dzieci i mojemu, z pewnością zauważyliście coś szczególnego wszystkie zaczynają się na literę M. To jest w ogóle szersze zjawisko w naszej rodzinie. Mam siostrę Milenę, chrześniaka Macieja, babcię Mariannę, czyli prawie wszyscy mamy inicjały MT. 23. Gdzie Pan pracował/pracuje? Przy wiśniach. Nie licząc pomagania w domu, to była moja pierwsza praca. Jako młody chłopak w wakacje chodziłem do pracy na budowie. Zarobione w ten sposób pieniądze starczały mi na cały rok nauki szkolnej i rożne zabawy. Pierwszą prawdziwą umowę o pracę chciałem zawrzeć z wojskiem, ale skończyło się to bardzo szybko, bo rozwiązano nam jednostkę wojskową. A potem, w 2001 r. zatrudniłem się w Gminnym Ośrodku Kultury w Liskowie, gdzie pracuję do dziś. Oprócz tego, jak wiecie, pracuję w Mycielinie, gdzie prowadzę orkiestrę przy tamtejszej OSP. Można mnie też zobaczyć przy nagłaśnianiu koncertów, oraz w zespołach muzycznych grających podczas dużych uroczystości rodzinnych, festynów, itp. 24. Którą pracę Pan najbardziej lubił? Lubię pracę z dziećmi, lubię grę w zespołach muzycznych, lubię pracę przy nagłaśnianiu imprez, czyli można powiedzieć, że w ogóle lubię to, co robię. 25. Ile miał Pan lat gdy zaczął grać na instrumentach? Pierwsze instrumenty były takie jak u wszystkich dzieci grzechotki, bębenki, patyczki, garnki, pokrywki itp., natomiast pierwszy raz na prawdziwym instrumencie zagrałem w wieku czternastu lat. A w wieku 17 lat trafiłem do szkoły muzycznej i od tej pory już zawsze miałem kontakt z instrumentami. 26. Jaki był Pański pierwszy instrument? W szkole muzycznej moim instrumentem był klarnet, natomiast pierwsze instrumenty, na których grałem, były instrumentami klawiszowymi. 27. A który był ulubiony? Bardzo trudno mi na to pytanie odpowiedzieć. Z wykształcenia jestem klarnecistą i klarnet rzeczywiście podoba mi się ekstremalnie, ale lubię także inne instrumenty puzon, trąbkę, perkusję. Uwielbiam gitarę basową. Lubię, jak się od niej podłoga trzęsie. 28. Jaka jest Pana ulubiona piosenka/gatunek muzyczny? Z piosenek aktualnie najbardziej podobają mi się utwory Hit me w wykonaniu szwedzkiego zespołu Dirty Loops i Only girl in the world (FLR project). Jeśli chodzi o gatunek muzyki, to najbardziej lubię muzykę filmową, np. z Piratów z Karaibów, z Gladiatora, Incepsji, Gwiezdnych wojen, Pearl Harbour. I niedługo będę miał okazję te wszystkie utwory usłyszeć we Wrocławiu. Będzie tam koncert muzyki filmowej w wykonaniu wielkiej orkiestry, chóru oraz solistki, będą grane wszystkie moje ulubione utwory. Już się nie mogę doczekać. 29. Jaki był pierwszy utwór który Pan zagrał? Pierwszym była melodyjka demonstracyjna z keyboardu męża mojej chrzestnej. A drugą melodia z filmu Policjanci z Miami, którego nie znacie, bo jesteście za młodzi. Utwór nazywa się Crocket theme. Kiedyś grałem go sobie w internacie (miałem już wtedy 17 lat) i podeszła do mnie fajna dziewczyna. Okazało się, że jest pianistką, ale potrafi grać przede wszystkim z nut. Strasznie jej się spodobała ta piosenka, poprosiła mnie, żebym napisał do niej nuty. Zrobiłem to. Wyobraźcie sobie, że kiedy po 18 latach skontaktowaliśmy się na Facebooku, napisała mi, że czasami wyciąga moją karteczkę i gra sobie tę piosenkę. 30. Z ilu osób składa się Pana orkiestra? Orkiestra przy OSP Mycielin liczy sobie obecnie 32 osoby.

6 31. W jakich imprezach bierze udział Pańska orkiestra? Przede wszystkim w imprezach gminnych zawodach strażackich, święcie św. Floriana, świętach kościelnych, dożynkach itp. Jeździmy także na imprezy powiatowe, konkursy, koncerty. 32. Czy muzyka to dla pana tylko praca, czy coś więcej? Muzyka to całe moje życie Na muzykę jesteśmy skazani. Słyszymy ją już w brzuchu mamy. Pierwszym rytmem, jaki słyszymy, jest bicie serca mamy. Zresztą mamy często śpiewają swoim dzieciom jeszcze przed ich narodzinami. I one to słyszą. Pewnie już ludzie pierwotni coś tam sobie wystukiwali, czym mogli. Nie można nie lubić muzyki. 33. Jakie było Pana ulubione danie? To jest temat rzeka. Nie należało zadawać tego pytania (śmiech). Jeśli muszę coś wybrać, powiem spaghetti, ale tak naprawdę lubię wiele potraw. 34. Czego Pan nienawidzi? Mam nadzieję, że się nie obrazicie o to, co powiem nie lubię Internetu. Ludzie wypisują tam najróżniejsze bzdury, których nie powiedzieliby w prawdziwym życiu. Ktoś, kto to czyta, denerwuje się i okazuje się, że zamiast się wspierać, robimy sobie krzywdę. To jest straszne. Wolę spotkać się i porozmawiać z kimś naprawdę, niż czytać bzdury w Internecie. Pamiętajcie, że każda godzina spędzona na Facebooku czy w ogóle przy komputerze to jest godzina mniej z mamą, godzina mniej z tatą, godzina mniej z kolegą. Starajcie się jak najmniej czasu poświęcać na wizyty w tym sztucznym, nieprawdziwym świecie, w którym tak naprawdę nikt wam nie poda ręki, gdy będzie wam się działa krzywda. Poświęćcie ten czas rodzinie, przyjaciołom. Ludziom, z którymi żyjecie, a którzy mogą w każdej chwili zniknąć z waszego życia. Nie lubię też chamstwa i fałszu. 35. Czy lubi Pan sport? Bardzo. Może teraz na to nie wyglądam, ale w szkole uprawiałem piłkę nożną. Grałem w szkolnej drużynie. Grałem też w tenisa ziemnego. Ze sportu wyeliminowała mnie kontuzja kolana. 36. Jaki sport Pan najbardziej lubi? Jak już mówiłem piłkę nożną, tenis ziemny, tenis stołowy. Bardzo lubię oglądać rozgrywki snookera i łyżwiarstwo figurowe. 37. Jakie jest Pana ulubione zwierzę? Miałem kiedyś rybkę, rodzice mieli psa. Mieszkam w bloku i nie mogę trzymać zwierząt w domu. Na psy mam alergię, więc chyba i tak nie mógłbym żadnego mieć. Przyznam się wam, że kiedyś bardzo spodobał mi się lew. Byłem w cyrku, siedziałem w pierwszym rzędzie. Lew przechodził tuż obok mnie i zaczął wydawać pomruk, od którego się krzesełka trzęsły. Wtedy zrozumiałem, dlaczego lew jest nazywany królem zwierząt. 38. Czy lubił Pan czytać? Jakie książki Pan czytał/czyta? Uwielbiam czytać instrukcje obsługi. To z powodu mojego technicznego wykształcenia. Sprawia mi wielką frajdę czytanie nawet trzystustronicowych instrukcji obsługi jakiegoś urządzenia, czy instrumentu elektronicznego. Byłbym w stanie przeczytać podręcznik do matematyki. Za lekturami nigdy nie przepadałem, ale wszystkie czytałem. 39. Czy chodzi Pan na koncerty muzyczne? Tak, chodzę, kiedy tylko mogę. Zazwyczaj mam próby z orkiestrami, ale jeśli tylko mogę, korzystam z okazji. Muzyka to jest przekazywanie myśli za pomocą dźwięków. Interesuje mnie, co mają do powiedzenia inni ludzie. Chodzę na koncerty muzyki filmowej, jazzowej, klasycznej, ale także na koncerty zespołów moich znajomych, kolegów odbywające się w różnych klubach.

7 40. Jakie święto Pan najbardziej lubi? Teoretycznie powinienem powiedzieć: Boże Narodzenie, bo wiadomo kolędy, choinka, fajna atmosfera, ale lubię też święta wielkanocne, gdyż przychodzi wtedy wiosna, wszystko się budzi do życia po tej zimie, kiedy niewiele się dzieje z powodu pogody. A najbardziej lubię okres Wielkiego Postu z powodu moich ulubionych pieśni kościelnych poważnych, smutnych pieśni pasyjnych. 41. Czy lubi Pan wcześnie wstawać? Odpowiem jednym słowem nie! 42. Co Pan uważa za swoje największe osiągnięcie? Może wyda wam się to dziwne, ale rozmowę z wami. To, ze chcieliście mnie zaprosić jest dla mnie wielkim wyróżnieniem. Podoba mi się również to, że prowadzę dwie fantastyczne orkiestry, w których mam mnóstwo przyjaciół. 43. Czy ma Pan jakieś plany, marzenia? Bardzo dużo. Zapraszam do orkiestry, będziecie mogli na bieżąco śledzić ich realizację (śmiech). Moje prywatne plany i zamiary są podobne do planów większości ludzi. Chciałbym kupić fajny samochód (śmiech). Tak naprawdę mam wszystko, czego chciałem wspaniałą rodzinę, świetnych przyjaciół, dwie wspaniałe orkiestry czego chcieć więcej? Serdecznie dziękujemy za poświęcenie nam czasu i wyczerpujące odpowiedzi. Życzymy wielu sukcesów związanych z muzyką i życiem prywatnym.