Nie mniej niebezpieczna jest, niżej stojąca od Sanhedrynu masoneria z jej odrębnymi lożami czy kastami. Wymienię najważniejsze z nich: Rada

Transkrypt

1 OSTRZEŻENIE WSTĘP Książka, którą oddaję do rąk Czytelników przeznaczona jest przede wszystkim dla rdzennych Polaków, którzy pomimo tak tragicznej sytuacji w naszym kraju, gdzie naród polski jest okradany i z zimną krwią wydzierana jest jego własność, gdzie gospodarka celowo jest niszczona i z dnia na dzień w coraz większym stopniu za bezcen odsprzedawana obcym (a tak naprawdę tym z ("wybranego narodu"), gdzie nasza kultura narodowa jest wyszydzana, wypaczana i na siłę wprowadzane są wątki z obcej nam nieznanej kultury żydowskiej, gdzie nasza wiara katolicka jest zohydzana i celowo judeizowana, i gdzie, już wydawałoby się, że nie istnieje żaden autorytet, który dałby nadzieję do dalszej walki o suwerenną Polskę, nie stracili jeszcze nadziei, że prawdziwa Polska wciąż istnieje. Chciałbym, żeby Czytelnicy przeczytali tę książkę od początku do końca bardzo dokładnie, ponieważ jest to warunek peł-nego zrozumienia zawartych w niej myśli, uszeregowanych tak by w końcowym efekcie uwidocznić pełny obraz dziejowej konspiracji żydomasońskiej przeciwko Bogu, naturze i wszystkim narodom nieżydowskim; by miał jasny i ukształtowany pogląd na te wszystkie zachodzące w szybkim tempie na naszych oczach wydarzenia, co powoduje zdezorientowanie nawet wśród najbar-dziej świadomych i utratę poczucia zagrożenia kryjącego się za działalnością możnych tego świata. PRZEDMOWA Książka ta jest zbiorem faktów historycznych z zachodzących wydarzeń światowych, a w szczególności dotyczących Polski, które miały miejsce na przestrzeni stuleci aż do czasów obecnych, jak również komentarzy i artykułów prasowych ukazujących się w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, w prasie polonijnej oraz w jęz. angielskim, a dotyczących prowadzonej od wieków konspiracji żydomasońskiej wobec ludzkości. Treść przedstawiona jest chronologicznie w formie skryptów. Bardzo niewielki procent ludzi w skali światowej wiedziało o tej konspiracji, czy też wyczuwało, że taka konspiracja istnieje. Ogromna ich większość nie 5 5 wiedziała o niej. Ludzie do tej pory nie orientowali się, o co toczyła, i nadal toczy się gra na tym świecie. Wojny, rewolucje, powstania, tworzenie różnego rodzaju organizacji, stowarzyszeń, religii, systemów, partii rzekomo zwalczających się miało na celu podporządkowanie sobie, przez Żydów, innych nacji tzw. pogan i ich zniewolenie. Oraz zaprowadzenie tzw. nowego porządku światowego. Przykładem może być ostatnie 50 lat, gdzie żydomasoneria stworzyła dwa rzekomo zwalczające się systemy. Kapitalizm zachodni i komunizm wschodni (Wschód-Zachód), wprowadzając tym samym zupełne zamieszanie w orientacji politycznej wśród społeczeństw pozorując zimną wojnę. Była to wielka reżyseria żydo-masoneri politycznego teatru XX wieku. Wszystko jest utrzymywane w tajemnicy przed narodami na tym świecie. Historia jakiej się uczyliśmy i uczymy się nadal, jest po prostu sztucznym tworem, kompletnie odbiegającym od rzeczywistości. Celowo wypaczona, z której usunięte zostało wszystko to, co skierowałoby podejrzenia o jakąkolwiek konspirację prowadzoną przez naród żydowski wobec innych narodów. Fałszowana, w zależności od sytuacji w danym czasie i wykorzystywana w celu manipulowania nami oraz użycia nas, dla realizacji swoich dalekosiężnych celów. Środki masowego przekazu są używane do kształtowania opini i poglądów jakie są im wy-godne w danej chwili i pomocne do realizacji nowego porządku światowego! Pomocnym narzędziem w ich rękach jest fakt, że opanowali niemalże wszystkie dziedziny życia massmedia, fi-nanse, szkolnictwo, kulturę i sztukę, etc. Wywołana wojna z Irakiem w 1991 r., była skutkiem faktu, że prezydent Saddam Hussein zdemaskował spisek żydowsko-masoński przeciwko nie-żydom. Było to dużym zaskoczeniem dla samych Żydów, dlatego w kołach syjonistyczno-masońskich zapadła decyzja o wywołaniu wojny w tym kraju. Liczyli, że poprzez wojnę i całkowitą blokadę tego kraju zniszczą S. Husseina i jego naród. To zapoczątkowało między innymi proces wzrostu świadomości wśród innych nacji oraz wzrost zrozumienia powagi sytuacji światowej. Do tej pory większość z ludzi skupiała swoją uwagę na ewentualnym zagrożeniu danego narodu. Istniała świadomość wroga narodowego ale nie istniało pojęcie wroga światowego.

2 W książce tej jest często poruszany temat masonerii jako organizacji o najdłuższym stażu, za którą żydostwo ukrywając się siało spustoszenie wśród narodów tego świata. Zapewne niewielki procent czytelników jest zorientowanych w tym temacie. Masoneria, w języku angielskim zwana freemasonery, czyli wolnomularstwo. Obecna propaganda żydowska na całym świecie podaje różne daty jej powstania XIV, XV, XVI, XVII wieku jest to niezgodne z prawdą. Żydzi celowo wprowadzają ludzi w błąd, żeby nikt nie domyślił się od kiedy ta organizacja istnieje, od czego powstała i do czego zmierza. Scharakteryzuję jej zalążki i cele. Z różnych książek i archiwalnych dokumentów wynika niezbicie że wolnomularstwo powstało jeszcze przed narodzeniem Chrystusa. Celem jego jest zdominowanie, przez Żydów, innych nacji gojów na całym świecie i podporządkowanie ich sobie. Jest to ścisła realizacja żydowskiego programu, który zawarty jest w Talmudzie. W Talmudzie czytamy: nie-żydzi to bydło tylko w ludzkiej postaci. Są stworzeni przez Boga na usługi Żydom. Są gojami. Naród żydowski to naród królewski, do którego należy cały świat i jego bogactwa na nim. Zalążki wolnomularstwa datują się (jak głosi legenda) od czasów Króla Salomona. Główny architekt budowli tej świątyni, (a była to pierwsza świątynia masońska) Hiram Abbif, ówczesny Król Tyru i były mistrz, po ukończeniu jej budowy, jako pierwszy ujawnił Salomonowi tajne hasło masońskie, nazwę tej organizacji. Oto wypowiedziane przez niego słowa Mach Hach Bone, co po angielsku znaczy Grand Masonic World. Hasłem tym posługują się do dnia dzisiejszego. Czy tak było naprawdę? Ze Starego Testamentu wynika że Żydzi od czasów rzekomej ucieczki z niewoli egipskiej mieli coś w rodzaju swojej organizacji, która później po klęsce Judei w Babilonii (niewola babilońska) przybrała konkretną nazwę Sanhedryn. Był to i nadal jest mózg żydostwa, w skład którego wchodzi 71 rabinów, którzy są zakonspirowani i zarządzają z ukrycia. Nawet sami Żydzi nie wiedzą których, natomiast wiernie wykonują ich polecenia. Żydzi skupieni w swoich stowarzyszeniach czy 6 6 organizacjach podlegając sanhedrynowi byli wykonawcami jego poleceń i służyli jako narzędzie do eksterminacji narodów nieży-dowskich. To prawdopodobnie były pierwsze zalążki późniejszej masonerii. Wszystko wskazuje na to, że korzenie masonerii biorą się z żydostwa. Główne założenia masonerii opierają się na żydowskiej księdze kabały. Po ukrzyżowaniu Chrystusa, który ujawnił ludzkości całą prawdę o żydach i ich szatańskim spisku przeciw innym narodom, Żydzi postanowili zmienić swój kierunek działania i tą tajną organizację skierować do walki z chrześcijaństwem. Żydzi w stosunku do innych narodów, które przyjęły chrześcijaństwo, byli procentowo niewielką siłą. Bali się walczyć jawnie i przeszli do podziemia. Nałożyli sobie rygor przestrzegania jeszcze większej tajności w działaniu tej organizacji już o profilu masońskim. Dopiero w XVI wieku, gdy ich populacja powiększyła się zaczęli stanowić poważną siłę. Loże masońskie zaczęły działać jaw-nie, szczególnie w Europie Zachodniej w takich krajach jak Anglia, Francja, Niemcy, Włochy i Hiszpania. (Oczywiście nie ujawniając swoich celów do jakich dążą). Oficjalnie masoni głoszą wolność, tolerancję, pokój, itd. Wszystko jest jednym wielkim kłamstwem. Kto zna dobrze Żydów i lichwę żydowską, wie że żaden z nich nigdy nie powie prawdy, żyje on z kłamstwa, podstępu i ludzkiej krzywdy. Są to ludzie, którzy mają w sobie coś z diabła. Oto słowa Chrystusa Ew. Św. Jana 8,44 który powiedział do Żydów: wy z ojca diabła jesteście i pożądania ojca waszego czynić chcecie. Tak, wygląda przedstawiona w wielkim skrócie początkowa historia masonerii. Szczegółowy program i jej działalność przedstawione są w dalszej części książki. Przestrzegam czytelników przed straszliwą konspiracją żydowską z Sanhedrynem na czele. W książce, spotkacie się z różnymi określeniami jak Nieznani Naczelnicy, Mędrcy Syjonu, Nieznani Przywódcy jest to nic innego jak Sanhedryn. Nie mniej niebezpieczna jest, niżej stojąca od Sanhedrynu masoneria z jej odrębnymi lożami czy kastami. Wymienię najważniejsze z nich: Rada

3 33 stopnia wtajemniczenia, jest to najwyższa hierarchia w masonerii. Podlegają tej radzie organizacje masońskie jak: Klub Bilderberg, Illuminati, Różokrzy-żowcy (dawniej Prieure de Sion ), Rotary Klub, i wiele innych. Zakony: Zakon Rycerzy Maltańskich, Zakon Templariuszy, Za-kon Obrońców Św. Grobu, i wiele innych. Następnie organizacje: ONZ, NATO, Międzynarodowy Fundusz Walutowy, Bank Światowy, EWG, Światowa Organizacja Zdrowia, Czerwony Krzyż, Trójstronna Komisja (Trilateral Commission) i wiele innych mniej znaczących są to organizacje stworzone i kontrolowane przez żydo-masonerię. Nazwy określające grupy jak: Globaliści, Kapitaliści, Komuniści, Syjoniści, Liberałowie (bardzo niebezpieczna grupa ludzi), Naturyści itd. Za wyżej wymienionymi nazwami, kryją się konspiratorzy żydowskiego spisku. Trzeba się ich wystrzegać i być świadomym zagrożenia, jakie niesie ich działalność. Tomasz Koziej ŻYDZI I ICH KONSPIRACYJNE PLANY Podbój świata Ostatnimi czasy coraz więcej i częściej mówi się o planach i dążeniach żydowskich. Zmierzają one do podboju całego świata i podporządkowania wszystkich narodów władzy narodu żydowskiego. Równocześnie czynione są próby zaprzeczenia temu, próby mało przekonywujące, niepoważne. Jak więc jest w istocie..? Otóż stwierdzić należy z naciskiem, że plany podboju całego świata przez Żydów i podporządkowanie ich władzy wszystkich narodów świata nie są żadną nowością. Znane są już one nie od dziś, nie od wczoraj, ani nawet od stu, czy dwustu lat, ale od lat tysięcy. A pierwsze wskazówki i dowody istnienia i nurtowania wśród żydostwa znajdują się w żydowskich księgach 7 7 świętych. Rzecz zrozumiała, że cytaty, wzięte z ksiąg Mojżesza i innych żydowskich ksiąg świętych, miały pewne znaczenie i moc obowiązującą wobec Żydów dopóty, dopóki nie sprzeniewierzyli się oni Bożemu posłannictwu, kiedy nie tylko odrzucili naukę Jezusa, jako zapowiedzianego im Mesjasza, ale nawet okrutnie go zamordowali. Wówczas wielkie przyrzeczenia i zapowiedzi Boskie, zawarte w księgach Mojżesza i innych, straciły swoje znaczenie i swoją obowiązującą moc. Dlatego też dalsze powoływanie się na nie jest karygodnym z ich strony nadużyciem, za które też Bóg spuszcza na nich od czasu do czasu srogie kary, jakich prawie od dwóch tysięcy lat, społeczeństwa narodów nieżydowskich są świadkami. Zauważyć należy, że Jezus Chrystus, jako Mesjasz, spełnił wszystko, co przepowiedzieli Prorocy. Żydzi nie uznali w Nim wysłannika Bożego, i nie uznają Go do dziś. Wierzą uparcie, że zapowiedziany im Mesjasz będzie potężnym królem, mającym za zadanie zaprowadzić na całym świecie królestwo mesjańskie, będące właściwie królestwem żydowskim. W królestwie tym Żydzi, jako naród wybrany, będą warstwą panującą a reszta narodów ma być ich niewolnikami. Jezus Chrystus nie ziszczał tych ściśle materialistycznych nadziei i oczekiwań żydowskich. Nie był wojownikiem i potężnym władcą ziemskim. Dlatego został przez Żydów odtrącony, i zamordowany. Za co? Za to, że głosił hasło: Miłujcie nieprzyjaciół waszych, dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą i módlcie się za prześladujących i oczerniających was. Tak wzniosłe hasło nauki Chrystusowej było czymś niepojętym dla Żydów, narodu na wskroś zmaterializowanego i dyszącego straszliwą zemstą do innych narodów. Nie dość na tym. Było ono także kamieniem obrazy dla Żydów, oczekujących Me-sjasza, jako pogromcy narodów nieżydowskich, mściciela krzywd rzeczywistych i urojonych, odnowiciela królestwa Izraelskiego i budowniczego nowego potężnego państwa żydowskiego na całym świecie. O tak pojmowanym Mesjaszu, Żydzi mówią bardzo wiele w całym szeregu różnych, pseudoproroczych

4 pism. Najciekawsze i najbardziej charakterystyczne we wszystkim z tych pism jest to, że prawie jednogłośnie przedstawiają one czasy przyjścia Mesjasza, jako epokę powszechnych walk, zaburzeń, wojen i przewrotów rewolucyjnych, a samego Mesjasza, jako mściciela i pogromcę narodów nieżydowskich oraz twórcę wszechświatowego państwa żydowskiego, w którym Ży-dzi będą narodem panującym nad pozostałymi. Równocześnie Żydzi sądzą, że na nadejście czasów mesjańskich nie powinni cierpliwie wyczekiwać z założonymi rękoma, lecz przeciwnie, powinni dążyć wszelkimi siłami do przyśpieszenia ich nadejścia. W tym też celu Żydzi już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa wywołali cały szereg wojen i zamieszek w państwie rzymskim, które miały po pierwsze: osłabić i zniweczyć państwo rzymskie, co zresztą w końcu V wieku osiągneli; po drugie: zniszczyć chrześcijaństwo, jako twór znienawidzonego i zamordowanego przez nich Jezusa Chrystusa, czego jednak nie udało się im przeprowadzić, gdyż chrystianizm szczęśliwie zniósł i przezwyciężył wszelkie z ich strony prześladowania i zadawane mu rany, by wreszcie w wiekach średnich ku niesłychanej wściekłości Żydów, dojść do wspaniałego rozkwitu. Wówczas to kościół wprowadził, do życia społecznego wiernych, zazdrości godną harmonię i jednocześnie doskonalił ich duchowo w myśl zasad i wskazań nauki Chrystusowej. Wspaniały rozkwit chrześcijaństwa oraz powstanie i rozwój całego szeregu nowych państw w świecie, opartych o kulturę i cywilizację chrześcijańską, w najwyższym stopniu niepokoiło żydostwo, które w tym czasie, po klęskach, jakie nań spadały wraz z upadkiem państwa rzymskiego, leczyło zadane mu rany, równocześnie przebudowując się wewnętrznie, według zasad i wskazań Talmudu, który też swoimi niezliczonymi nakazami i zakazami, niczym żelaznymi obręczami, ściskał i zamykał coraz bardziej wyznawców, czyniąc je społeczeństwem niesłychanie zwartym i posłusznym woli i rozkazom jego nieznanych naczelników. Wobec takiego stanu rzeczy należało zmienić metody dzia-łania i przystosować się do nowych warunków, 8 8 skierowując ży-dostwo na nowe tory rozwoju. Na rozkaz nieznanych naczelników narodu żydowskiego, dzieła tego podjęli się: Mojżesz Maj-monides i współcześni mu kabaliści. Na czym polegała ich praca? Na ponownym nawiązaniu ścisłej łączności pomiędzy żydostwem, a światem chrześcijańskim, łączności, która wsku-tek ogarnięcia Żydów przez Talmud, została w średniowieczu zerwana i pozbawiła przez to samo Żydów bezpośredniego wpły-wu na ogół państw chrześcijańskich, tworząc jednocześnie wśród nich dla Żydów faktyczne ghetto już na długi czas przed jego prawnym powstaniem. Podczas gdy Majmonides dziełami swymi oddziaływał głównie na inteligencję żydowską, kabaliści pracowali nad żydowskimi masami. Pod wpływem ich wspólnego, pozornie niez-godnego z sobą wysiłku, pękły wreszcie niepotrzebne już orga-nizacyjne okowy Talmudu. Społeczność żydowska już wówczas była tak wytresowana, że bez żadnych trudności, dostosowywała się posłusznie do wskazówek i poleceń swoich niezna-nych naczelników. Odtąd też rozpoczyna się nowy okres przygotowawczy Żydów do przyśpieszenia nadejścia czasów mesjańskich, okres w którym kolejno mamy reformację, ten wytwór ducha i mózgu żydowskiego. Spowodowała ona rozłam w dotychczas jednolitym chrześcijaństwie zachodnim i wstrząsnęła potężnie jego podwalinami. Szereg poreformacyjnych ruchów rewolucyjnych, opartych o podłoża sekciarskie i wojny religijne, w których inspirowaniu i kierownictwie udział Żydów, został już niezbicie dowiedziony. W pierwszych latach poreformacyjnych {mniej więcej pomię-dzy } Żydzi do tego stopnia wierzyli w swoje zwycięstwo nad Kościołem katolickim, że nawet publicznie określali już czas, w którym Izrael zostanie wywyższony i zapanuje nad światem. Jednocześnie zapowiadali nadejście Mesjasza raz na rok 1529, innym razem na rok 1530, 1531, 1533, 1534, przy czym dodawali, że nastąpi to nie później jak do roku 1540, mia-nowicie jeszcze przed upływem 5300 r. według kalendarza żydowskiego. Jednak te żydowskie nadzieje i rachuby zawiodły na całej linii. Zamiast bowiem Mesjasza, pojawiły się antysemickie pisma Marcina Lutra, który wreszcie przejrzał, do czego go Żydzi użyli i używać nadal zamierzali. Gwałtownie przeciwko nim wystąpił. Wystąpienie Lutra przeciwko Żydom musiało na nich podziałać jak grom z jasnego nieba, tym więcej, że

5 było ono niesłychanie gwałtowne: Oto co Marcin Luter pisał w owym czasie: «Nigdy nie było pod słońcem narodu krwi żądniejszego i mściwszego, niż ci, którym się zdaje, że są narodem przez Boga wybranym, aby obowiązani byli i musieli mordować pogan. Największą rzeczą, jakiej spodziewają się od swego Mesjasza, jest to, że powinien swym mieczem wymordować i zatracić cały świat. Żyd, to jest serce żydowskie, jest drewnianokamienno-diabelsko-stalowo twarde, niczym niewzruszalne gdy przyjdzie Mesjasz, to on ma zabrać całemu światu złoto i srebro i pomiędzy nich rozdzielić Pod ich boźnice i szkoły należy podkładać ogień, a kto może, niech dorzuca do niego smoły i siarki. Kto dorzuciłby do tego piekielnego ognia, uczyniłby dobrze. A czego nie chwyci się ogień, potrzeba posypać grubo ziemią, ażeby żaden człowiek nigdy nie zobaczył kamyka lub żużla z tego. Tak samo potrzeba połamać i zniszczyć ich domy, a ich samych jak cyganów pozamykać pod dachem lub w chlewie, aby wiedzieli, że nie są panami świata. Potrzeba Żydom odebrać urzędową opiekę i zamknąć przed nimi drogi, bo nic na wsi nie mają do szukania. Potrzeba im zakazać wszelkiej lichwy i odebrać im wszelki majątek, klejnoty, złoto i srebro, bo wszystko, co posiadają ukradli swoim rozbojem lichwiarskim, bo w inny sposób żyć nie umieją Bogacą się naszym potem i naszą krwawicą, my stajemy się coraz biedniejsi wskutek ich wyzysku. Wysysają nas jak pijawki, jak zmora leżą nam na piersiach te próżniacze szelmy i leniwce; te brzuchacze piją i żrą i dobre czasy spędzają w naszym domu, za to wszystko bluźnią jeszcze Panu Je-zusowi, kościołom, i nam wszystkim grożą i życzą śmierci i wszelkiego nieszczęścia.» Rzecz zrozumiała, że następstwa wystąpienia Marcina Lutra przeciwko Żydom były dla nich opłakane: nastały znowu czasy strasznych pogromów. Zaznaczyć należy tutaj, że niemal cały wiek XVI i pierwsza połowa wieku XVII były okresem niezliczonych prób żydow-skich wywołania w Europie powszechnej zawieruchy, która miała w zakończeniu oddać władzę nad narodami europejskimi w ich ręce. Czasy te są także 9 9 okresem pojawienia się wśród Żydów całego szeregu fałszywych mesjaszów, którzy na polecenie nieznanych naczelników podniecali ciemne masy żydowskie i zachęcali je do ponoszenia coraz to nowszych ofiar na rzecz maniackich planów podboju całego świata przez naród wybrany. Ale te wszystkie wysiłki się nie udały: żydostwo znowu spotkał sromotny zawód. Mimo to nie zrezygnowało ono ze swoich tajemnych planów. Po krótkim zaleczeniu otrzymanych ran przystąpiło do ponownej reorganizacji wewnętrznej, mającej na celu przygotowanie się do świeżej akcji. I znowu mamy przygotowania na dwa fronty: na zachodzie, głównie inteligencji żydow-skiej wykreśla nowe drogi postępowania i penetrowania w głąb społeczeństw rdzennych Mojżesz Mendelssohn; na wschodzie zaś przygotowuje i tresuje ciemne, fanatyczne masy żydowskie do wydatnego poparcia wysiłków nieznanych przełożonych Izrael z Międzyborza, a po jego śmierci Dob Beer z Międzyrzecza, organizując je w związki chassydzkie, które nawiązują tra-dycją do dawnych historycznych związków chassydzkich, znanych w czasach rzymskich ze swej rewolucyjnej działalności. Jednocześnie nieznani przełożeni światowego żydostwa do-chodzą do wniosku, że bez oparcia się o jakoweś terytorium, które by na stałe było w niepodzielnym władaniu Żydów, nie uda im się opanować pod swoją władzę narodów europejskich. A że wówczas najwięcej Żydów było już skupionych na ziemiach polskich i że wszystkie czynniki społeczne były na ich usługi, oraz że Polacy ze wszystkich narodów europejskich najłagodniej traktowali ich, przeto nieznani naczelnicy przeznaczyli ówczesną Polskę na ziemię obiecaną dla Żydów w Europie i polecili Jakubowi Frankowi założyć na jej terytorium coś w rodzaju niepodległego państwa żydowskiego, na wzór dawnych zakonów rycerskich. Zresztą nie było wówczas podatniejszego terenu w świecie na założenie królestwa żydowskiego nad Polskę, której szlachta, czego wam właśnie trzeba, mówił Frank do Żydów jest dobra, jej królowie dla was zaś byli zawsze jeszcze lepsi, niż ona. Gdy wypędzonych z ziem zachodnich przodków naszych przyjęła szlachta polska na swoją ziemię, wnet poznali w tej ziemi nową, obiecaną. Udała się nowa akcja żydowska na zachodzie Europy, głównie we Francji, gdzie Żydzi w imię rzekomej wolności, równości i braterstwa

6 wszystkich ludzi, rozpalili pochodnię rewolucji, która jednak nie spełniła także w całej pełni ich rachub, bo poprzestała tylko na Francji, resztę Europy pozostawiając we względnym spokoju. Przynisła jedynie ona od razu Żydom wielkie korzyści najpierw we Francji w postaci równouprawnienia oraz utorowała ścieżki dla nadania im równouprawnienia w całej Europie. Tym samym przyczyniła się niesłychanie do wzrostu ich potęgi i znaczenia w świecie w ciągu XIX i XX wieku. Ten wzrost znaczenia i potęgi Żydów w świecie przypomniał im marzenia mesjańskie, t. j. od tysięcy lat snute skrycie plany opanowania pod swoją władzę całego świata. I znowu Żydzi w ciągu XIX wieku rozpoczęli zręcznie siać niepokoje między narodami rdzennymi i pobudzać je do co raz to nowych wojen, które przyniosły żydostwu olbrzymie korzyści, wzmacniając wydatnie zarówno gospodarczo, politycznie i kulturalnie. Dzięki właśnie tej powszechnej niezgodzie narodów-gospodarzy, Żydzi umacniali w ich krajach swoje stanowisko, zdobyli równouprawnienie, ba, nawet przywileje, i chwycili w swoje ręce rządy nad światem. Kapitał zrabowany podstępnie narodom rdzennym dał im do tego siłę. Opanowawszy następnie przy pomocy wolnomularstwa ruch nacjonalistyczny XIX stulecia i zakaziwszy go materialistycznym, handlarsko-przemysłowym światopoglądem i kabalistyczną filozofią, Żydzi uczynili europejską myśl nacjonalistyczną narzędziem własnych celów. Dla żydowskich celów bowiem wywołano w Europie w 1848 roku ruchy wolnościowe, rewolucje oraz wojny: austriacko-pruską w 1866 r. i francusko-pruską w 1870 r. dla żydowskich handlarzy diamentów prowadzili Anglicy wojnę z Boerami; dla handlarzy opium, głównie Żydów, zbombardowano bezbronne miasta chińskie; dla wzmocnienia pozycji Żydów w Rosji, celem łatwiejszego przygotowania przez nich późniejszej rewolucji bolszewickiej, pchnięto Rosję w 1904 roku do wojny z Japonią, a w dziesięć lat potem dla umocnienia pozycji Żydów w całym świecie i przygotowania gruntu już pod jawne ich panowanie nad narodami nieżydowskimi, sprowokowano wojnę wszechświatową, która co prawda, nie spełniła wszystkich marzeń Izraela: następstwami swymi nie wszędzie zmu-siła narody rdzenne do oddania władzy w ręce żydowskie lub ich pachołków, przyniosła jednak olbrzymie korzyści finansjerze żydowskiej. Wojnę bowiem wygrała nie koalicja francusko angielsko włosko amerykańska, tylko żydowscy kapitaliści. Dla ścisłości zauważyć należy, że do drugiej połowy XIX wieku, mianowicie do czasu, dopóki żydostwo nie wzmogło się potężnie na siłach i nie doszło niemal wszędzie do wielkich wpływów i wielkiego znaczenia, jego przywódcy w sposób bardzo oględny i niewyraźny mówili o planach i dążnościach Żydów do opanowania całego świata pod swoją władzę. W roku 1859 zostało to już wypowiedziane jasno i wyraźnie na cmentarzu w Pradze przy mogile wielkiego mędrca syjońskiego, ra-bina Symeona-ben-Juhudy, wobec zgromadzonych tam z całego świata najbardziej wpływowych rabinów i mędrców syjońskich, kierujących losami żydostwa, przez znakomitego mędrca syjońskiego rabina Reichhorna. Reichhorn powiedział wówczas, co następuje: «Bracia! Nasi Ojcowie zawarli związek, wymagający od wszystkich wbrańców pokolenia Izraelskiego, aby się zbierali przynaj-mniej raz w każdym stuleciu przy mogile wielkiego mistrza Kalady, błogosławionego Rabbi Symeona-ben- Jehuda, którego nauka nadaje wybranym potęge na ziemi i władzę nad wszystkimi rodzajami Izraelskiego potomstwa. Tysiące lat już ciągnie się walka narodu Izraela o wszechwładzę, która była obiecaną Abrahamowi, a która wydartą mu została przez Krzyż. Nasi uczeni przez całe setki lat z niezrażającą ich niczym wytrwałością, prowadzą święty bój; lud nasz stopniowo podnosi się z upadku. Potęga jego wzmaga się i rozszerza. Do nas należy ten bóg ziemski, którego z taką niechęcią i smutkiem ulał nam Aaron na puszczy ów złoty cielec, któremu się teraz wszyscy kłaniają i którego wszyscy ubóstwiają. Gdy raz więc złoto ziemskie stanie się wyłącznie naszą własno-ścią, władza przejdzie w nasze ręce, a wtedy spełni się owa obietnica zapowiedziana Abrahamowi Złoto! To pełnia władzy na ziemi; ona jest siłą, rozkoszą i wynagrodzeniem; tym wszystkim, czego się człowiek lęka, a czego pragnie! Oto jest tajemnica Kabały, oto najgłębsza nauka o duchu, który rządzi światem, oto jest cała przyszłość. Osiemnaście wieków należały do wrogów

7 naszych, lecz następne będą już należały do nas! Po dziesiąty już raz schodzą się na tym cmentarzu ci, którzy w czasie tysiącletniej walki ludu Izraela z Krzyżem, w każdej nowej generacji wtajemniczeni bywają w ten związek skryty, mający na celu naradzanie się nad sposobami, dającymi możność korzystania z błędów wrogów naszych. Każdym razem nowy Sanhedryn zapowiedział coraz gwałtowniejszą walkę z tymiż wrogami, ale w żadnym stuleciu nie przyszliśmy do takiej potęgi, do tak świetnego powodzenia, jak w obecnych czasach. Możemy więc słusznie pochlebiać sobie, że to, do czego dążymy, jest już bardzo bliskim, a przyszłość nasza jest zapewniona Minęły bowiem na szczęście owe czarne i smutne chwile, w jakich Żydzi byli tak strasznie prześladowani. Postęp cywilizacji w narodach chrześcijańskich jest dla nas najlepszą tarczą obronną i nie przeszkadza w niczym naszym dążeniom. Rozpatrzmy się tylko i rozbierzmy uważnie środki materialne, jakimi pokolenie żydowskie władać może, i tak: w Paryżu, Londynie, Wiedniu, Hamburgu, Neapolu, Rzymie, Amsterdamie, u wszystkich Rotszyldów i w wielu innych większych miastach, a zatem w całej Europie, Żydzi są posiadaczami kilku miliardów franków, a przy tym w każdej mniejszej miejscowości są także Żydzi, którzy trzymają w swym ręku całkowity obrót monety krążącej, a ożywiającej przemysł, handel i rolnictwo tejże miejscowości oraz przyległej okolicy. Dzisiaj panujący królowie i książęta są zadłużeni po uszy na utrzymanie ogromnych armii wojska. Giełda reguluje te długi; jeżeli więc zapanujemy na giełdzie, zbliżymy się znacznie do władzy w państwie. Potrzeba zatem ułatwić pożyczki dla rządów, abyśmy coraz bardziej i więcej trzymali je w naszych rękach. Za kapitały, dawane przez nas, trzeba o ile możności, brać w zastaw koleje żelazne, administrację podatków, lasy, fabryki i wszelkie nieruchomości. Ziemiowładztwo pozostanie zawsze żelaznym, długowiecznym majątkiem każdego kraju. Stąd wypada, iż potrzeba o ile możności nabywać posiadłości ziemskie, a im bardziej potrafimy wpłynąć na podział większych majątków, tym łatwiej dostają się one do naszych rąk. Pod pretekstem ulg dla klas ubogich, potrzeba cały ciężar podatków rządowych i gminnych zwalić na posiadaczy ziemi, a skoro tylko będziemy jej właścicielami, cała praca robotników chrześcijańskich dostarczy nam dochodów nadzwyczaj korzystnych. Praca jest niewolniczą sługą spekulacji, eksploatacja zaś jej i z tego pochodzące wpływy, są sługami rozumu a któż może zaprzeczyć Żydom, że nie posiadają rozumu, przebiegłości i chytrości? Lud nasz jest ambitny, chciwy, skłonny do niepohamowanej pychy i miłujący rozkosze. Gdzie światło, tam cień; nie bez racji nasz Bóg nadał swemu wybranemu ludowi żywotność węża, chytrość lisa, sokoli rzut oka, pamięć psa, pracowitość mrówki, stowarzyszanie się i solidarność dobra. Byliśmy w niewoli babilońskiej, a staliśmy się potęgą. Świątynia nasza upadła, a tysiące innych świątyń podźwignęliśmy. Tysiąc osiemset lat byliśmy w niewoli, a dzisiaj przerośliśmy czołem nad wszystkie te ludy, które nami pogardziły. Powiadają, że mnóstwo Żydów przystępuje do chrztu. To wcale nie szkodzi. Ochrzczeni posłużą nam właśnie i będą dla nas stopniami, po jakich wejdziemy na drogi nowoodkryte, obecnie jeszcze nam nieznane; albowiem neofici trzymają się zawsze nas i mimo chrztu ich ciała, duch i umysł zostają prawie zawsze żydowskimi. Nadejdzie czas, za sto lat najpóźniej że nie Żydzi będą przechodzili na wiarę chrześcijańską, lecz w skutku połączeń fizycznych, chrześcijanie będą się starali zostać Żydami, ale wówczas Izrael z pogardą ich odepchnie. Naturalnym dla Żydów wrogiem jest Kościół chrześcijański, powinniśmy zatem ze wszystkich sił naszych wszczepiać weń wolnomyślność, sceptycyzm, niewiarę, schizmę, a podniecać wszelkie kłótnie i swary między rozmaitymi sektami chrześcijańskimi. W logicznym porządku rzeczy, zacznijmy od księży, głośmy przeciwko nim otwartą wojnę, otaczając ich podejrzeniami i drwinkami, śledząc pilnie i wyjawiając skandal prywatnego ich życia. Powinniśmy się starać pozyskać wpływ na młodzież. Pretekst postępu cywilizacji, pociąga za sobą równouprawnienie wszystkich religii, a zatem wystarczy

8 najzupełniej do wykreślenia nauki religii z programu chrześcijańskich szkół. Żydzi zaś potrafią utrzymać katedry nauczycielskie we wszystkich tychże chrześcijańskich szkołach i zakładach wychowania. Wypłynie stąd, że religijne wykształcenie pozostać musi w zakresie domowego wychowania, a ponieważ na to nie starczy dosyć czasu w największej części rodzin chrześcijańskich, rzecz naturalna, że duch religijny stopniowo upadać będzie, aż do zupełnego zatracenia. Wywłaszczenie Kościoła z posiadłości ziemskich sprawi to, iż w krótkim bardzo czasie posiadłości te, jako należące do rządów, przejdą w nasze ręce za pożyczki, jakich tymże rządom czynić nie przestaniemy, a wszystkie te okoliczności wyjdą na naszą korzyść i potęgę, do której dążymy. Wszelki handel połączony ze spekulacją i wypływającymi z nich korzyściami, nie powinien wychodzić z rąk naszych, boć to przecież że tak powiem jest wrodzonym prawem Żydów. Najpierw powinniśmy zawładnąć handlem spirytusu, masła, ziarna i wełny, a wtedy będziemy posiadali w naszych rękach rolnictwo i całe gospodarstwo wiejskie. My potrafimy dostarczyć zawsze ziarna dla wszystkich, lecz jeżeliby powstały jakieś nieukontentowania między ludem, wypływające z drożyzny i z niej pochodzącej nędzy z łatwością możemy zwalić winę na rządy i wzniecić jakieś zamieszanie, bo każda rewolucja, każde wstrząśnienie, przysparza nam kapitału i zbliża do wytknięcia tego celu. Wszelkie posady rządowe muszą nam być dostępnymi, a skoro tylko je otrzymamy, przebiegłość i pochlebstwa żydowskich faktorów z rozmaitych klas i postaci dopomogą nam dojść tam, gdzie są prawdziwe wpływy i prawdziwa potęga. Rozumie się, że mowa jest o takich posadach tylko, które przynoszą ze sobą zaszczyty, władzę, przywileje i z tego wszystkiego wypływające zyski, albowiem te posady, których udziałem jest wiedza i praca, a mierne wynagrodzenie, mogą zostawać przy chrześcijanach. Prawnictwo jest dla nas bardzo ważną rzeczą. Adwokatura to wielki krok naprzód, bo fach ten, prowadzący do najwyższych szczebli godności, najwięcej idzie w parze z chytrością i krętactwem, jakie są w nas od dzieciństwa wpajane i uważane za zalety, a które tak potężnie mogą dopomóc nam wznieść się do władzy i do wywierania wpływu na stosunki naszych naturalnych, a śmiertelnych nieprzyjaciół chrześcijan. I czemuż nie mogliby być ministrami oświaty publicznej, kiedy tyle razy byli już ministrami skarbu? Żydzi muszą również stanąć wszędzie jako prawodawcy, aby znieść prawa Goimów {niewiernych grzeszników}, wymierzone przeciw dzieciom Izraela. My zaś z naszej strony, zostańmy wiernymi na wieki prawom, przekazanym nam przez ojców naszych, to jest: przechowaniu w sercach naszych nieprzebłagalnej nienawiści dla wrogów i nieprzyjaciół Izraela Zresztą już nie potrzebujemy praw dla obrony naszej, bo takowe z tzw. postępem cywilizacji zostały prawie wszędzie w Europie już nam nadane. W obecnej więc chwili powinniśmy się starać o nabycie takich jeszcze praw, które wyłącznie mogą być korzystnymi dla naszego ludu, jak na przykład: łagodne prawo o bankructwie, uchwalone w celu humanitarnym, stałoby się w naszym ręku bogatszą kopalnią złota, aniżeli niegdyś owe nieprzebrane kopalnie Kalifornii. Żydzi powinni stanąć na czele wszystkich towarzystw spekulacyjnych, nie narażając się jednakże na żadne niebezpieczeństwo, które by mogło powstać z nadużycia praw krajowych, jakie przez swą przebiegłość powinni zręcznie omijać, i dlatego powinni się oddawać takim tylko naukom, które idą w parze z chytrością i przebiegłością im wrodzonymi, a które z tego powodu są dla nich łatwiejszymi. Najporęczniejszym jest dla Żydów kierować się na doktorów prawa i medycyny, kompozytorów muzyki, autorów w roz-maitych przedmiotach ekonomicznych, a to z przyczyny, że wszystkie te powołania i zajęcia nierozłączne są ze spekulacją. Co do sztuk pięknych nasi wynajdą rozmaite sposoby na dobre przyjęcie debiutanta i chociażby ten był zwykłą marnością, potrafią otoczyć go pewnym kadzidłem pochlebstw i zachęty. W naukach znowu medycyna i ekonomia polityczna należą do naszego plemienia. Doktór medycyny dopuszczalnym bywa do najskrytszych tajemnic rodzinnych w jego rękach jest życie naszych wrogów. O doktorach prawa, już wspomnianym było W ekonomi zaś politycznej bardzo łatwo jest

9 zamącić głowę i wykazać, że białe jest czarnym, a czarne białym. Powinniśmy popierać starania chrześcijan o zastąpieniu aktu ślubnego, odbywanego w kościele, prostym kontraktem przed urzędnikiem cywilnym, bo wówczas ujrzeć będzie można żony i ich córy zdążające do naszego obozu, gdzie złoto przyciągać je będzie. Jeżeli złoto jest pierwszą potęgą tego świata, to niezawodnie drugą jest prasa, lecz cóż ona może znaczyć bez współudziału pierwszej? Wszystkie zatem wyżej przytoczone zasady, rady i myśli wówczas dopiero się zrealizują, gdy prasa będzie nam podwładną. Nasi więc powinni i muszą objąć kierownictwo prasy codziennej w każdym kraju. Jesteśmy chytrzy, zręczni i władamy groszem, potrzeba zatem za pomocą wielkich dzienników politycznych kształcić i kierować opinię publiczną, według naszych wyłącznie interesów; krytykować dzieła i scenę i uzyskać wpływy na publiczność, czyli na proletariat. Takimi drogami postępując krok za krokiem, odeprzemy chrześcijan od wszelkiego wpływu i podyktujemy światu to wszystko, w co ma wierzyć, co szanować, czym pogardzać i co przeklinać. Powtórzmy żałobny płacz Izraela i skargę na ucisk, który tak długo nas dławił! Wtedy pojedyńczo występować będą nasi nieprzyjaciele, atakując dążności nasze; lecz masy głupie i ciemne będą po naszej stronie. My zaś, dzierżąc prasę w naszych dłoniach, będziemy mogli zmienić prawość w nieprawość; bezcześć podnieść do prawdziwej czci, będziemy mogli wstrząsnąć nietykalną dotąd instytucją rodziny i rozbić jej członków na oddzielne cząstki będziemy mogli wykorzenić to wszystko, w co dotychczas wrogowie nasi wierzyli będziemy mogli zrujnować kredyt, podburzyć drażniące namiętności, wydać wszystkiemu i wszystkim wojnę otwartą, narzucić sławę lub pogrążyć w otchłań bezcześci kogo i co tylko chcemy! Wszystko to, niechaj wyrytym zostanie w pamięci każdego Izraelity!!! Potęga nasza rozwinie się w olbrzymie drzewo, którego konarami będą: szczęście, bogactwo, potęga i rozkosz używania. Każdy więc Izraelita powinien nieść pomoc drugim. Skoro tylko jeden kroczy naprzód, niechaj ciągnie i innych za sobą, a jeżeli mu się noga poślizgnie, niechaj wszyscy biegną mu na pomoc. Jeżeli który z naszych jest pociągnięty przez sąd chrześcijański za przekroczenia praw kraju w jakim zamieszkuje, inni Żydzi powinni mu dopomagać, lecz tylko w takim razie, jeżeli obwiniony postępował zgodnie z prawami, jakimi się rządził lud izraelski. Lud nasz jest zachowawczym, konserwatywnym, pielęgnującym i ochraniającym obrządki religijne i ustawy od początkowych źródeł ich pochodzenia. Silnie on stoi przy prastarym; lecz w interesie naszym trzeba się starać przyjąć udział, a nawet przyjąć kierownictwo w reformach, które stoją na porządku dziennym, to jest: polepszeniu bytu materialnego klas roboczych i ubogich. Powinniśmy więc przyjąć udział w tym ruchu, ale tylko pozornie; bo w rzeczy samej starania nasze powinny dążyć do skierowania całego prądu tychże reform, czyli podziału pracy na drogę polityczną. Masy same przez się głupie i ślepe dają się zawsze powodować i prowadzić krzykaczom a któż lepiej i głośniej od Żyda hałasować i blagą omamiać potrafi? Dlatego też nasi wiodą rej w prasie i na trybunach we wszystkich chrześcijańskich narodach. Im więcej gromad i zebrań, tym więcej powodów do niezadowolenia, a lenistwa do pracy, z czego koniecznie musi nastąpić zubożenie ładu i poddanie go tym, którzy władają groszem, czyli dźwignią do pomnożenia proletariatu. Wszelki ruch, mający na celu zmianę, wzbogaca nas, rujnując drobne majątki, które muszą brnąć w długi. Kruchość podstawy podnosi nasze wpływy i naszą potęgę i dlatego popierać wypada wszelkie niezadowolenia, wypływające stąd wstrząśnienia, bo te przysparzają nam bogactw i przyśpieszają chwile dojścia do naszego jedynego celu to jest do panowania na ziemi.» Tak mówił mędrzec żydowski, rabin Reichhorn. Mowa jego odsłania nam już całą duszę żydowską i kreśli cały program narodu żydowskiego, dlatego też zasługuje ona na poznanie, jako najlepsze studium psychologi tego

10 narodu. Ale na zjeździe praskim nie tylko został wyraźnie sprecyzowany plan podboju świata przez Żydów, ale także postanowiono powołać do życia jawną organizację żydowską, która by zajęła się praktycznym wcielaniem go w życie i która by równocześnie opiekowała się Żydami na całym świecie, udzielając im potrzebnych rad, pomocy i wskazówek, jak mają postępować. Tak więc powstał w Paryżu w 1860 roku, a więc w rok po zjeździe praskim, Wszechświatowy Związek Żydowski {Allian-ce Israelite Universelle}, założony przez Adolfa Cremieux ego. Że Wszechświatowemu Związkowi żydowskiemu nieznani przełożeni poruczyli zadanie praktycznego wcielania w życie programu podboju świata przez Żydów, świadczy o tym najlepiej manifest, jaki Adolf Cremieux ogłosił przy założeniu tegoż Związku. W manifeście tym czytamy: «Wszyscy Żydzi za jednego i każdy za wszystkich; nauka żydowska powinna zapanować na całym świecie; największy nasz wróg, chrześcijaństwo rozkłada się, trafione w głowę ; naszą narodowością jest religia ojców naszych i nie uznajemy innej, nasza sprawa jest wielka i święta, jej pomyślne zakończenie jest zapewnione, sieć pajęcza, którą Izrael zarzucił na całą kulę świata, powiększa się i rozszerza z dniem każdym, a proroctwo naszych ksiąg świętych nareszcie się spełnia, bliski jest czas, w którym Jeruzalem stanie się domem modlitwy wszystkich narodów i ludów, tam flaga jedynego boga żydowskiego powiewać będzie, i zatknięta zostanie na najdalszych krańcach świata, umiejmy wykorzystać nadarzające się sposobności, nasza potęga jest ogromna, uczmy się używać jej ku chwale zwycięstwa naszej sprawy. Czego mamy się obawiać? Niedalekim jest dzień, w którym wszystkie bogactwa, wszystkie skarby ziemi będą w rękach dzieci Izraela.» Na zebraniach zaś Związku Cremieux głosił: «Musi powstać nowe państwo mesjańskie, nowe Jeruzalem musi wznieść się w miejsce cesarzy i papieży.» Powyższe tłumacząc na język prostszy, bardziej zrozumiały, wyrazić należy następująco: «Nadszedł już czas na rozpoczęcie bezwzględnego niszczenia wszystkich dotychczasowych odrębnych państw i królestw, na zniesienie wszystkich religii, ma się rozumieć za wyjątkiem talmudowej (żydowskiej), i na ustanowienie na całym świecie jednego państwa żydowskiego, w którym naród żydowski będzie żywiołem panującym i w którym będzie obowiązywała tylko jedna, jedyna religia, mianowicie żydowska.» Ale przytoczony powyżej tekst mowy mędrca syjońskiego Reichhorna, odsłaniający ostateczny cel dążeń narodu żydow-skiego, dość jednak ogólnie mówi o sposobach, za pomocą któ-rych cel ten (podbój świata przez Żydów) ma być osiągnięty. Te jednak zostały już wypowiedziane dokładnie w pięć lat po tym, mianowicie w 1864 roku, przez innego mędrca syjońskiego, niejakiego Maurice (Mośka) Joly'ego, rzekomo Francuza, a w istocie marrana (Żyda hiszpańskiego), którego przodkowie kie-dyś ochrzcili się dla interesu lub z konieczności życiowych, spokrewnionego z wielu domami szlachty francuskiej różnego autoramentu (pokroju) i pochodzenia, nie wyłączając żydowskiego. Joly, podobnie jak i jego przyjaciel Adolf Cremieux, mason najwyższych stopni, mimo chrześcijaństwa, które wyznawał pozornie, a więc oszukańczo, był Żydem z krwi, kości i wiary. On to właśnie w 1864 roku napisał głośną swego czasu książ-kę, pt. Dialogues aux Enfers entre Macchiavel et Montesquieu ou la poltique de Macchiavel aux XIX sieele par un contemporaine (Rozmowy Makiawela i Monteskiusza w piekle, albo polityka makiawelska w XIX wieku, przez współczesnego), skierowaną rzekomo przeciwko rządom Napoleona III we Francji, z którymi jako czynny polityk był w zatargu, a w istocie będąc technicznym doradcą uzurpatorów żydowskich, wskazującym im środ-ki i sposoby, za pomocą których można będzie osiągnąć i utrzy-mać władzę w swym ręku nad narodami rdzennymi nawet wbrew ich woli. Sztuczka, mistyfikacja (oszustwo) Żyda Mośka Joly'ego udała się znakomicie. Francuzi w książce jego widzieli najwyż-szego gatunku polityczny pamflet (utwór złośliwy) całym swym ostrzem skierowany przeciwko rządom Napoleona III i za to samo uważał ją także rząd cesarski, a tymczaseem Żydzi śmieli się w kułak, że im tak

11 łatwo udało się wywieść w pole głupich gojów i jawnie pouczać swych współwyznawców o tym, w jaki sposób i jakimi środkami, nieznani naczelnicy Izraela, zamierzają osiągnąć i utrzymać władzę narodu wybranego nad całym światem. Nie dość na tym. Doszło nawet do tego, że wielu Francuzów, jak i cudzoziemców uważało i uważa jeszcze do dziś dnia Maurice (Mośka) Joly'ego za wielkiego patriotę francuskiego, kochającego gorąco (tak!) swój kraj (jaki? czy Pale-stynę?), który na próżno, z narażeniem się cesarzowi, siedział nawet w więzieniu za swoją prawdomówność (??) i akcję polityczną! (co za wzruszające bohaterstwo!) Ostrzegał naród francuski przed rządami Napoleona III, które prowadziły Francję do nieuchronnej klęski, co też nastąpiło w 1870 roku. Tak mó-wił w 1927 roku w Paryżu na jednym ze swoich wykładów Jean Izoulet, profesor College de France, o rzekomych zasługach dla Francji Maurice (Mośka) Joly'ego. Ale piewca patriotycznych czynów" Joly'ego zapomniał widocznie przez roztargnienie" dodać, że zarówno Maurice Joly, jak i Adolf Cremieux, Rotszyld francuski, słynny baron Hirsch, Józef Reinach, Victor Saint-Paul, Hippolyte Rodrigues, Jules Oppert (Blowitz) i inni Żydzi przygotowywali Francji za czasów Napoleona III zgubę, pchając ją z jednej strony do wojny z Prusakami, wojny, do prowadzenia której nie była zupełnie przygotowana, z drugiej zaś strony dokładnie informując Prusaków o zasobach skarbu francuskiego, o stanie kraju i jego obrony, o nastrojach ludności itp. sprawach. Wprawdzie niesłychanie ciekawe materiały dowodowe, świad-czące niezbicie o tych haniebnych czynach Żydów francuskich i niefrancuskich, których cała masa pętała się wówczas po Francji, za sprawą Adolfa Cremieux ego w dziwny sposób znik-nęły z francuskiego ministerium spraw zagranicznych, niemniej jednak o tym wszystkim wiadomym jest dość dobrze prawdziwym patriotom francuskim. Ale wracam do tematu. Zarówno mowa rabina Reichhorna, jak i Rozmowy Makiawela z Monteskiuszem w piele" Joly'ego były jeszcze niedoskonałym żydowskim programem podboju świata. Ten został należycie odtworzony i wypracowany, po prostu z drobiazgową ścisłością dopiero w tzw. Protokołach Mędrców Syjonu, które duchowo, ideologicznie i stylistycznie łączą się ściśle z mową rabina Reichhorna i Rozmowami Joly'ego, jako że wypływają z jednego i tego samego źródła i środowiska, mianowicie ży-dowskiego. Są więc bezsprzecznym tworem ducha i mózgu żydowskiego, czego w żaden sposób zaprzeczyć nikt nie jest w stanie choć podjęto takie próby. Wykłady Mędrca Syjonu zawierają najnowszy plan, jaki nam jest znany, podboju świata przez Żydów. Mówię najnowszy plan dlatego, że zdaniem moim już od niepamiętnych czasów istnieje wśród Żydów olbrzymi, gigantyczny wprost, rzekłbym, maniacki plan podboju całego świata przez naród wybrany. Plan ten, który można by nazwać olbrzymim, przewrotnym spiskiem Żydów, wymierzonym przeciwko wszystkim narodom świata, prawdopodobnie zrodził się już w głowach pierwszych naczelników plemienia izraelskiego... Z biegiem czasu zmieniano go stale i przystosowywano do wymogów chwili życia bieżącego, czyniąc go tym samym zawszę praktycznym, zawsze aktualnym. Nawet całe dotychczasowe dzieje żydostwa są niczym innym, jak tylko łańcuchem całego szeregu wypadków z góry opracowanych i przewidzianych w tym planie przez nieznanych nam, tajemniczych naczelników żydostwa, którzy też są jego właściwym mózgiem i władcą. Nieznani naczelnicy nie są nawet znani samym Żydom, którzy wiedzą tylko to, że tacy istnieją i że ich nakazom i rozkazom należy być bezwzględnie posłusznym. Z pośród kogo oni się rekrutują, kto ich wybiera, czy mianuje kierownikami i władcami życia zbiorowego wszystkich Żydów to jest tajemnicą, którą dotychczas na próżno starano się zgłębić i poznać. Wiadomo tylko, że władza i potęga tych nieznanych naczelników Żydów jest nieograniczona; że przed nimi korzyli się nawet najpotężniejsi królowie żydowscy, jakimi byli bezsprzecz-nie Dawid i Salomon; że dzisiaj słuchają ich poleceń i rozkazów także najwpływowsi i najpotężniejsi finansiści żydowscy, trzęsący życiem ekonomicznym całego świata. Przypuszczać tylko można, że są to członkowie jakiejś tajnej sekty, czy, jak kto woli związku, założonego z najwybitniejszych i najwartościowszych głów żydowskich, które też od niepamiętnych czasów wykreślają drogi życia narodu wybranego. Wprawdzie nie zawsze wszystko działo się i dzieje w myśl planów i zamierzeń tych tajnych kierowników żydostwa, bo narody rdzenne niejednokrotnie potargały już i w niwecz obróciły misternie snute plany i projekty żydowskie, niemniej jednak jest faktem, że nie jedną kombinację Żydzi zrealizowali w pełnych stu

12 procentach. Weźmy dla przykładu żydowską diasporę. Czym ona jest w istocie? Środkiem wiodącym Żydów do celu, wymarzonego i wytkniętego już przed tysiącami lat, a mianowicie do opanowania przez Żydów całego świata i podporządkowania wszystkich narodów władzy i mocy "narodu wybranego". Gdzie należy szukać początków diaspory żydowskiej, odpowiedzieć trudno. Skłonny jestem postawić tezę, że właściwie już wędrówka Abrahama i jego następców ma w sobie wiele cech późniejszego rozproszenia żydowskiego. Bo czemże wła-ściwie żyją Żydzi w diasporze? Pasożytnictwem. Jaką zaś rolę spełniają wśród narodów rdzennych? Destrukcyjną, niszczącą szybko ich zdrowe organizmy życia zbiorowego i indywidualnego. Taką zresztą rolę odgrywali już kiedyś, przed tysiącami lat. Brak miejsca nie pozwala mi o tym mówić szerzej. A są to rzeczy niesłychanie ciekawe i ważne. Ich znajomość znakomicie ułatwia nam zrozumienie i poznanie duszy wspóczesnego Ży-da, która bez wielkich zmian pozostała taką, jaką była kiedyś przed tysiącami lat. Za pierwszą historyczną diasporę żydowską, będącą umyślnym wdarciem się żydostwa do wnętrza obcego sobie społe-czeństwa dla celów pasożytniczych i rozkładczych jego zdrowego organizmu, uważam tzw. niewolę egipską. Od kiedy i jak długo ona trwała określić trudno. Uczeni co do czasu jej trwa-nia nie są z sobą zgodni. Faktem jest jednak ustalonym ponad wszelką wątpliwość, że Żydzi przez kilka wieków przebywali w Egipcie i że odegrali w jego dziejach rolę zagadkową, według wszelkich prawdopodobieństw, niesłychanie szkodliwą dla pań-stwa i narodu egipskiego. Wiemy, że z Egiptu Żydzi udali się ponownie do Palestyny, którą przed kilku wiekami dobrowolnie opuścili. Udali się głów-nie dlatego, że widzieli w ponownym jej zamieszkaniu niezły interes dla siebie. Właśnie w tym czasie doszła ponownie do wielkiego rozkwitu i znaczenia Mezopotamia. A że to samo działo się i w Egipcie, przeto Palestyna, jako ziemia, położona pomiędzy tymi dwoma ogniskami ówczesnej cywilizacji, mianowicie pomiędzy Egiptem i Mezopotamią, posiadała wielką wartość, jako kraj tranzytowy, staje się po prostu krainą zło-tem płynącą, bo wzmożony ruch handlowo-tranzytowy pomiędzy Egiptem a Mezopotamią i innymi państwami i innymi krajami Azji przynosił jej mieszkańcom olbrzymie zyski i znaczenie na zewnątrz. Wszystko to zostało dobrze ocenione przez Żydów, mających wszędzie, jak za naszych czasów, swoich lu-dzi, którzy donosili im o wszystkim, co się gdziekolwiek działo. Pozostawiwszy więc część swoich ziomków dla kontynuowa-nia dalszego rozkładu państwa egipskiego, drogą siania w nim fermentu i eksploatowania jego bogactw, Żydzi pod wodzą genialnego prawodawcy swego i reformatora Mojżesza, emigrują z Egiptu i po wielu latach, w czasie których zdobywali i wyrzynali kolejne miasta. A po wyczerpaniu się zapasów mordowano następne. (Ks. Mojżeszowe prawo), wchodzą do Palestyny. Palestynę zamieszkiwali wówczas Kananejczycy, których Żydzi w większości wycięli, a resztę zamienili na niewolników, pracują-cych na ich korzyść. Izraelici biblijni byli ludźmi o niesłychanie dzikich obyczajach i niskiej kulturze zarówno duchowej, jak i materialnej. A ponieważ Kananeńczycy posiadali dość wysoką kulturę, przeto Żydzi przyswoili ją sobie wraz z ich obyczajami, legendami i opowieściami, które później sztucznym węzłem powiązali z dziejami swoich przodków. W jakim celu to uczynili, domyślić się łatwo, skoro zważy się, że wszystko to zostało powiązane i ujęte w jednolitą całość dopiero po ześrodkowaniu kultu religijnego Żydów w Jerozolimie, tj. po roku 621 przed Chrystusem, a więc w czasie, kiedy już cele i dążenia żydostwa zostały wyraźnie sformułowane, kiedy już wybraństwo" Żydów i myśl zupełnego opanowania pod swoją władzę całego świata i uczynienia zeń rzekomo królestwa Bożego na ziemi, dostatecznie przeniknęły do szerokich mas narodu żydowskiego i stały się ich kanonem i niezłomną wiarą, że to kiedyś nastąpić musi. Tym planom i dążeniom żydowskim, w których spełnienie od niepamiętnych czasów wierzą z sekciarskim uporem z pokolenia na pokolenie wszyscy Żydzi, zarówno zasymilowani, jak i postępowi ateiści, zarówno liberalni, jak i ortodoksyjni chassydzi, trzeba było dać pewne uzasadnienie, pewną dekorację, które by motywowały je. I do tego właśnie służą różne opowieści i legendy, zaczerpnięte z zamierzchłych dziejów dawnych narodów, zręcznie przy tym powiązane w jedną całość i przystosowane do historii Izraela. W przeprowadzeniu swoich planów jak też i w utrzymaniu w karbach posłuszeństwa mas żydowskich nieznani naczelnicy Izraela, oprócz tajemnych sekt i związków, istniejących juź wśród Żydów w czasie ich pobytu w Egipcie, posługiwali się tzw. sędziami, jednostkami wybitnymi, później

13 prorokami, ludźmi wychowanymi w specjalnych szkołach prorockich. Prorocy speł-niali przeważnie rozkazy nieznanych naczelników głosząc i przygotowując wypadki, które, według tajnych planów, wydarzyć się powinny. Wprawdzie były wśród proroków jednostki naprawdę od Boga natchnione, ale takich było mało i przeważnie prześladowano je, ogół bowiem proroków, a było ich bardzo wielu, ulegał zawsze nieznanym naczelnikom i speł-niał ich rozkazy. Mówi o tym nawet bardzo ostrożny i powścią-gliwy w słowach historyk żydowski Graetz. Pisze on w swej Historii Żydów, że prorok Jezajasz, wiedząc, iż państwo judzkie nie sprosta walce z Assyrią, do której parli nieznani naczelnicy, chciał się ich planom przeciwstawić, chciał przeciw temu podnieść swój potężny głos, lecz nie było mu wolno. Naczelnicy rządu zamknęli prorokowi usta! (H. Graetz. Historia Żydów, tom 1, str.170). Na ogół biorąc, opór proroków przeciwko dążeniom nieznanych naczelników Izraela, którym we wszystkim ulegali wszyscy królowie żydowscy, był rzadki. Wszyscy prawie im wysługiwali się. Jako przykład podaję fakt przygotowania tzw. niewoli babilońskiej przez proroka Ezechiela, za którego sprawą Żydzi zawiązali spisek w Jerozolimie przeciwko królowi Nebukaduczarowi, za co zostali potem przez niego uprowadzeni do Babilonu. W Babilonie Jezajasz II przepowiada upadek państwa nowobabilońskiego, któremu zgubę już gotują nieznani naczelnicy Izraela w porozumieniu z Persami. Po zdobyciu Babilonu przez Persów nie wszyscy Żydzi wracają do Palestyny. Wraca ich niewielka garstka. Reszta na rozkaz nieznanych naczelników pozostaje w rosnącej w coraz większą potęgę Persji, w celu siania w niej zamętu i eksploato-wania jej bogactw oraz przygotowania z kolei upadku tego państwa. Ponieważ wówczas masy żydowskie zaczęły powoli wyłamywać się z pod władzy nieznanych naczelników i zachodziła obawa, aby święte nasienie nie wynarodowiło się wśród obcych społeczeństw, rodzi się więc w Babilonie pomysł ogrodzenia Zakonu, pomysł, którego realizacja oddzieliła duchowym murem Żydów od innych narodów. Na rozkaz niezna-nych naczelników" ogrodzenie to przeprowadzili wśród Żydów Ezdrasz i Nehemiasz. Po powrocie Żydów do Palestyny z niewoli babilońskiej proroków wśród nich już nie spotykamy. Okazali się przeżytkiem. Zastąpiono więc ich znawcami Zakonu (Soferim). Oni też tworzyli najwyższą radę, składającą się z 71 członków, nazywającą się później Synhedrionem, która na zewnątrz kierowała życiem religijnoduchowym żydostwa. Wkrótce potem przychodzi najazd na Azję Aleksandra Macedońskiego, najazd, na którego przyjęcie Żydzi są już przygotowani, któremu drogi sami zresztą wykreślali i przygotowywali i który miał zapoczątkować w ich dziejach nowy okres, mianowicie okres żydowskiej ekspansji w głąb państw i narodów, tworzących olbrzymie imperium macedońskie, okres ży-dowskiej diaspory, zakrojonej już na skalę całego ówczesnego świata cywilizowanego. Od tego też czasu widzimy, jak Żydzi niczym ohydne, natrę-tne i wstrętne karaluchy, rozchodzą się do wszystkich państw śródziemnomorskich, dążąc wyraźnie do rozkładu moralnego ich społeczeństw i do osiągnięcia w nich potężnych wpływów, a nawet władzy Tak więc zaczęła się na wielką skalę zakrojona diaspora ży-dowska, diaspora, połączona z niesłychanie męczeńskimi scenami i prawdziwą tragedią mas żydowskich, którym kazano dla maniackiego celu dążności do opanowania całego świata pod władzę Żydów składać tysiące, ofiar ze swoich najlepszych synów, ojców, braci, sióstr i matek. Bo jeśli jakieś państwa czy narody nie chciały dobrowolnie zgodzić się na swobodną penetrację Żydów do ich wnętrza, wówczas drogą krwa-wych wojen, buntów i prowakacji zmuszano ich do tego. Przecież tylko dzięki prowakacji Palestyna stała się za Pompeniusza autonomiczną prowincją rzymską, a tysiące Żydów, jako niewolników, uprowadzono do Rzymu, w którym Żydzi, osie-dliwszy się, szybko osiągneli wielki wpływ na losy państwa rzymskiego. Uwidoczniło się to już za czasów Cezara, który w ambitnych dążeniach swych opierał się na Żydach, atakujących już wówczas coraz wyraźniej państwo rzymskie od wewnątrz. Ponieważ istnienie Palestyny, jako autonomicznej prowincji rzymskiej utrudniało Żydom penetrację w głąb innych prowin-cji cesarstwa rzymskiego, przeto znowu drogą prowokacji Żydzi osiągneli to, że Palestynę pozbawiono autonomi i uczyniono ją zwykłą prowincją rzymską. To ostatnie ogromnie ułatwiło Żydom rozlanie się po całym imperium rzymskim i dążenie do owładnięcia jego rządami drogą wpływów gospodarczych, politycznych i kulturalnych. Jednocześnie Żydzi od wewnątrz rozkładają moralnie państwo rzymskie i osłabiają jego siłę i spoistość drogą nieustannych spisków i

14 buntów; od zewnątrz zaś podburzają przeciwko niemu sąsiednie narody, głównie Partów, wśród których posiadali wielkie wpływy, a z którymi Rzym był też w ustawicznej wojnie. Nie koniec na tym. Na polecenie nieznanych naczelników rewolucjoniści żydowscy, tzw. zeloci, rozpoczynają w tym czasie głosić wszędzie coraz gwałtowniej hasła mesjańskie wśród Żydów. Wywołuje to nienawiść religijną, antysemityzm oraz bunty Żydów przeciwko Rzymowi. Dochodzi do zburzenia Jerozolimy, co zresztą leżało w programie nieznanych naczelników, którzy w ten sposób chcieli w masach żydowskich wzbu-dzić bezgraniczną nienawiść do Rzymu i chęć zemsty za zniszczenie świątyni. I cel ten osiągnęli. Odtąd też zguba państwa rzymskiego stała się już nieunikniona, bo rozproszone po ca-łym imperium rzymskim masy żydowskie dyszą nienawiścią do Rzymu i pracują nad jego upadkiem. One też organizują potem szereg krwawych powstań w Egipcie, w Cyrenaju, na Cyprze i w Palestynie, podczas których krwiożerczość żydowska objawiła się w sposób niesłychany: Żydzi pili kipiącą krew mordowanych przez siebie Greków i Rzymian lub żywcem darli z nich skórę. Powstania te i bunty potężnie wstrząsnęły imperium rzymskim. A że osłabiano je równocześnie przez paraliżowanie jego życia gospodarczego i politycznego, przez rozstrajanie obyczajów obywateli i przez osadzenie na tronie cesarskim zjudeizowanych lub judeizujących cesarzy, nic dziwnego, że Rzym upadł. Wprawdzie Rzym mogło uratować jeszcze od upadku chrześcijaństwo, ale Żydzi intrygami swymi udaremnili wcześniejsze uznanie religii chrześcijańskiej za religię panującą, państwo-wą. A tylko tą drogą można było imperium uratować. Gdy zaś to nastąpiło i zanosiło się na uzdrowienie państwa, wówczas ukazał się w chrześcijaństwie arianizm, dziecko mózgu judejskiego, który ostatecznie udaremnił możność ocalenia Rzymu. Tak więc, osłabiony duchowo i organizacyjnie Rzym uległ naporowi barbarzyństwa, a jego spuściznę i cywilizację uratowało od całkowitej zagłady tylko chrześcijaństwo, przeciwko któremu też natychmiast obróciła się cała nienawiść żydostwa. A było i jest za co nienawidzieć. Chrześcijaństwo bowiem, głosząc także mesjanizm i królestwo Boże, ale nie z tego świata, odebrało Żydom wszystkich pozelitów (zwolenników Żydów po-śród pogan), wynoszących miliony, którzy byli całkowicie posłuszni Żydom i służyli ich celom politycznym. Chrześcijaństwo więc zniweczyło wówczas plany opanowania pod władzę narodu wybranego całego świata, co już Żydom wydawało się wtedy być rzeczą pewną. Odtąd rozpoczyna się nieubłagana walka Żydów z chrześcijaństwem i narodami chrześcijańskimi, walka, która w ciągu ostatnich 15 wieków toczy się ze zmiennym szczęściem. Przyniosła ona wprawdzie Żydom wiele strat i klęsk, ale przyniosła także wiele zdobyczy i triumfów. Powiem nawet, że poniesione straty i klęski nie tylko są powetowane przez zdobycze i triumfy Żydów, ale nawet rokują im pewne zwycięstwo, o ile wszystkie narody nie wystąpią zgodnie do mądrej, konsekwentnej i nieubłagalnej walki z nimi. Jak ta walka jest konieczna i dlaczego ją należy podjąć jak najwcześniej mówią o tym najlepiej Wykłady Mędrców Syjonu, które z niesłychanym wprost realizmem, odkrywają nam plany, cele i dążenia żydowskie oraz pouczają, co nas czeka w przyszłości, gdy władza nad nami dostanie się w ręce mściwego, krwiożerczego Izraela. Czytajmy więc Wykłady Mędrców Syjonu i zastanawiajmy się głęboko nad ich treścią!!! Protokoły Mędrców Syjonu - Bolesław Rudzki r. ZBRODNICZE PLEMIĘ Motto. «Kapitalizm, masoneria i bolszewizm zmierzają zgodnie do przemiany ludzi w zorganizowane zwierzęta, używające jak najszerzej życia, dla których jedyną absolutną prawdą jest byt doczesny» Ks Northumberland. «Koniec wielkiego kapitalizmu europejskiego jest nieunikniony. I nie wiem, czy warto nad jego losami płakać. Miał on wielkie zasługi w dziedzinie materialnej, stworzył w Europie okres największego dobrobytu, jaki świat widział. Jednocześnie jednak podkopał te podstawy moralne, na których opiera się cywilizacja europejska: rozkłada obyczaje, niszczy rodzinę, wypłukuje z dusz ludzkich wszelkie wyższe, szlachetniejsze porywy, osłabia instynkty wiążące jednostkę z całością społeczną, na miejsce trwałych więzów naturalnych, usiłuje wytworzyć sztuczne, nie mające żadnej wartości, wreszcie niszczy w duszach zdolności do silnej wiary w

15 cokolwiek, prócz wiary w pieniądz i użycie» Roman Dmowski. «Gdyby nienawiść i wstręt okazywał Żydom jeden tylko naród, byłoby to zrozumiałe. Jednakże Żydzi na tę nienawiść narażeni byli zawsze i od wszystkich narodów, wśród których żyli. Ponieważ wrogowie Żydów należeli do najróżniejszych narodów, narody te żyły w krajach bardzo od siebie odległych, wyznawały religie inne, miały inną kulturę i inne prawa, przeto przyczyny antysemityzmu tkwią w Żydach, a nie w narodach, wśród których żyją» Baruch Lazaire La antisemitisme W tym sformułowaniu Barucha Lazaire tkwi głęboka myśl. Przyzwyczajeni byliśmy do bezkrytycznego przyjmowania sądów obiegowych, potocznych o znaczeniu słowa antysemityzm. Nad utrwaleniem tej opini pracuje wytrwale światowa lewica żydowska, powtarzają ją do znudzenia historycy żydowscy, przyjmują ją bezkrytycznie czytelnicy podręczników, książek, opracowań, gazet. Tymczasem interpretacja, wyjaśniająca tę kategorię jako nienawiść do rasy żydowskiej jest błędna. Antysemityzm jest pojęciem takim, jak antykomunizm. Być antykomunistą nie oznacza wcale, że nienawidzi się każdego człowieka, który tkwi formalnie w strukturze komunistycznej. Jest to tylko wyraz postawy wobec pewnej idei, wrogiej człowieczeństwu, wolności i godności człowieka. Tak samo antysemityzm nie jest stosunkiem otoczenia do każdego bez wyjątku Żyda, ale do idei, których ten Żyd jest nośnikiem. Szczególnie Polacy mogą poszczycić się tym, że w Rzeczypospolitej nigdy nie było nienawiści rasowej, a dowodem tego może być cała nasza historia (zresztą Żydzi nie są wcale rasą vide: Moryc Iudt Żydzi jako rasa fizyczna 1902 r.). Celem tej pracy jest odkłamanie stosunków polsko-żydow-skich i pokazanie roli, jaką odegrali Żydzi w przełomowych chwilach naszych dziejów. Panuje wśród nas stereotyp Berka Joselewicza czy Jankiela z Pana Tadeusza, tymczasem rzeczywistość jest bardziej skomplikowana. Dawna przedrozbiorowa Rzeczpospolita była z dzisiejszego punktu widzenia państwem wyjątkowym w Europie. Brak jaskrawego feudalizmu na ziemiach polskich, silne poczucie na-rodowe już od XIII XIV wieku olbrzymie przywileje obywateli przede wszystko słynne neminem captivabimus nisi iure victum" z 1430 r. rękojmia osobistej wolności, 1573 r. Konfederacja Warszawska, potwierdzająca całkowitą i faktyczną wolność religijną wszystkich obywateli wówczas, gdy w Europie szalały wojny religijne, wreszcie zasada unijna, całkowicie polski wytwór ustrojowy, prawdziwie chrześcijański, zakładający łączenie na zasadzie dobrowolności i autonomi, a nie wchłaniania i redukcji, to są elementy różniące całkowicie kul-turę polską od innych cywilizacji chrześcijańskiej. Bardzo ważną cechą była duma z posiadanej wolności i skłonność do dzielenia się nią z każdym, kto pragnął być poddanym polskiego króla. Nic więc dziwnego, że gwałtowny wzrost terytorialny odbywał się drogą pokojowych, a nie wojennych podbojów, a wojen napastniczych nie prowadziliśmy. Mowę polską przyjmowali stopniowo wszyscy ludzie wolni, zamieszkujący Rzeczpospolitą od Litwinów i Rusinów, aż po Ormian i Tatarów a w miastach szybko postępowała polonizacja napływowych Niemców. Stopniowo mowa i kultura polska przekraczały granice polityczne do tego stopnia, że język polski stał się językiem urzędowym kancelarii chana krymskiego, a na dworze moskiewskim w XVII w. kultura polska była tym, czym francuska dla Europy XVIII wieku. Ba, jeszcze na początku XIX w. Odessa która nigdy nie była miastem polskim, mó-wiła po polsku. Nic więc dziwnego, że do polski i polskości lgnęły kraje przy-ległe. Unie z Litwą, Mazowszem, Prusami Królewskimi, Inflantami, Kurlandię były wynikiem nie tylko obaw przed pruskim czy moskiewskim podbojem, lecz przede wszystkim dążeniem do zachowania i rozszerzania swobód, samorządu i zapewnienia tolerancji, a właściwie wolności religijnej. Była jeszcze jedna rzecz, o której często dziś zapominamy, czy zgoła nie wiemy nic nasz stosunek do Żydów. Stanowili oni w Rzeczypospolitej znaczny liczebnie i ekonomicznie żywioł, całkowicie odrębny obyczajowo, religijnie i politycznie. Ich na-pływ do Polski rozpoczął się już od XIII wieku, po licznych pogromach na zachodzie i wypędzeniu ich z Francji, Anglii, Hiszpani, Portugalii czy Niemiec. Podczas gdy w Europie ponad sto razy spalono uroczyście Talmud, my kierowaliśmy się dosłowną miłością bliźniego. Ciągneli więc masowo do Polski, gdzie uzyskali odrębność prawną, podatkową i sądowniczą. Szybko też narodziło się pojęcie w szerszej opini europejskiej, a także wśród Żydów, że Polska to asilium judeorum czyli azyl dla Ży-dów. I nie było w tym żadnej przesady. Pierwszy akt

16 prawny, ustalający ich byt, to Statuta Judeorum z 1264 roku, wydany przez księcia kaliskiego, Bolesława Pobożnego. Przywilej ten pozwalał ściągać Żydom lichwę, choć chrześcijanom było to za-kazane (jako ciekawostkę warto podać 31-wszy punkt przywileju: «Według ustaw papieskich imieniem Ojca naszego świętego srogo rozkazujemy, aby na potym żadni żydowie, którzy są w państwie naszem, nie byli winowani, żeby używać mieli krwi ludzkiej, gdyż według rozkazania zakonu od wszelkiej krwi wstrzymywają się wszyscy żydowie. Ale jeżeli który Żyd o zabicie którego dziecięcia chrześcijańskiego będzie obwinion, ma być pokonan trzema chrześcijany i trzema Żydy ; a gdy będzie pokonan, tedy tylko ma być karan winą, która zwykła naśladować za takim uczynkiem dopuszczonym ).» Statuta Iudeorum rozszerzony został przez Kazimierza Wielkiego w 1334 roku na całe państwo, a następnie potwierdzał go każdy kolejny władca, ostatni raz w 1765 roku Stanisław August. Od XVI wieku działał na ziemiach Rzeczypospolitej tzw. Con-gressus Iudaicus (sejm żydowski), oraz sejmiki ziemskie, tzw. waady. W ich kompetencji leżała całość problematyki wewnętrznej społeczności żydowskiej administracja, oświata, podatki, zagadnienia gospodarcze i religijne oraz sądownictwo. Dopuszczano Żydów do wysokich godności, często nawet bez formalnego przejścia na wiarę chrześcijańską (np. w XVI wieku Salomon Ezofowicz był podskarbim litewskim, a jego brat Michał podskarbim koronnym). W 1534 roku wydrukowano w Polsce pierwszą rzecz w języku jidysz. Konstytucja z roku 1567 głosiła Żydzi zaś obojga płci, nawróceni do wiary chrześcijańskiej, otrzymują przywileje szlacheckie wraz z ich potomstwem. Wydawało się więc, że ten bezpaństwowy, wszędzie prześladowany naród znalazł wreszcie miejsce, gdzie będzie się mógł normalnie rozwijać. Stworzono mu w tym celu wszelkie możli-we warunki, a nawet wyróżniono go (punkt 10-ty Statuta Indeorum mówił, że «Jeżeli chrześcijanin Żyda zabije, słusznym sądem niech będzie karan i wszystkie dobra jego ruchome i nieruchome w naszą moc niech przepadną» tymczasem majątek Ży-da mordercy nie ulegał konfiskacie!) Ludność żydowska w Polsce nie asymilowała się jednak, przeciwnie, dzięki uzyskanym przywilejom, szczelnie odgrodziła się od społeczności polskiej i zamknęła się zgodnie z przepisami Talmudu w swej szerokiej autonomi. Wprawdzie brak asymilacji i odgradzanie się Żydów od gojów (pogan) nie był naganny, ale zawierał na przyszłość niebezpieczeństwo odśrodkowych działań. Mimo rozszerzania przywilejów i autonomi narastała stopniowo w Rzeczypospolitej powszechna niechęć do przybyszów, którzy tymczasem całkowicie zadomowili się i ściągali masowo swoich ziomków. Niechęć ta nie była irracjonalna, wewnętrzna, gdyż nie dopuszczono by do stworzenia państwa w państwie państwa żydowskiego w państwie polskim. Powstawała ona w trakcie poznawania przybyszów, ich etyki, religii, uczynków, kultu pieniądza i zdobywania go za wszelką cenę, ale przede wszystkim spowodowana była stosunkiem Żydów do chrystianizmu. Talmud: Szukać u Żyda poczucia prawa i uczciwości znaczy to samo, co szukać dziewictwa u starej nierządnicy Manawi al-maulid. Czym jest właściwie Talmud? Graetz w Historii Żydów Warszawa 1929 r. (t.v. str.27) mówi wprost: Talmud stał się wyłącznym autorytetem w łonie żydostwa i wyparł niemal Biblię z świadomości narodu. W Wielkiej Literaturze Powszechnej Warszawa 1930 r. (T.I. str. 331) inny Żyd mówi: Talmud jest właściwie kodeksem kanonicznym, karnym i cywilnym, zbiorem ustaw dotyczących życia obrzędowego, rodzinnego i osobistego. Jest to definicja kapitalna, bowiem według słów rabinów, w Talmudzie na każdy moment życia jest przepis". Oto niektóre z tych przepisów : «Najlepszego z gojów zabij» (Soferim XV & 10). «Jeżeli goj zabił goja lub Żyda, to odpowiada, a jeżeli Żyd zabił goja, to nie odpowiada» (Tosefta, Aboda Zara VIII, 5). «Majętności gojów są jako pustynia, kto je pierwszy zajął, pierwszy ma do nich prawo» (Baba Batra 546). «Jeżeli nieżyd, któremu Żyd był dłużny, umarł, a spadkobiercy jego o tym długu nie wiedzą, Żyd

17 płacić nie potrzebuje» (Choszen Hamiszpat & 283 art. 1). «Można powiedzieć, wszelki ślub, który uczynię, niechaj będzie unieważniony, lecz powinien on pamiętać podczas ślubu» (Miszna, Nedarim III, 1). Modlitwa Szefot: Wylej twoją zawziętość na gojów, którzy cię nie znają, na królestwa, które imienia twego nie używają, oni bowiem połknęli Jakuba i spustoszyli jego siedzibę. Wylej na nich twoją złość, a żar twojego gniewu niech ich dosięgnie. Prześladuj ich swoim gniewem i wyniszcz ich pod niebem Bożym. Dla pobożnych Żydów Talmud jest księgą świętą i uczył Żydów życzliwości i uczynności dla narodów współzamieszkałych jak twierdzi Samson R. Hirsch. Talmud według Hirscha jest je-dynym źródłem, z którego żydostwo wypłynęło, jest gruntem, na którym żydostwo istnieje i jest duszą żywiącą, która żydostwo kształtuje i utrzymuje. Zastanawia nas fakt, dlaczego Talmud nie jest dostępny dla szerokich rzesz czytelników, dlaczego nie jest tłumaczony, roz-powszechniany, oceniany tak jak to się dzieje z Biblią Odpowiedź znajduje się prawdopodobnie w samym Talmudzie, Traktacie Sanhendryn (59a): goj studiujący zakon winien jest śmierci! Do dziś aktualne są słowa świętego Justyna (II wiek po Chry-stusie). Zamiast żałować zabójstwa, popełnionego na Chrystu-sie, nienawidzicie nas, którzy przez Niego wierzymy w Boga, Oj-ca wszystkich stworzeń, zabijacie nas, o ile macie tylko sposobność, ciągle przeklinacie Chrystusa i Jego wyznawców, pod-czas gdy my modlimy się za was i za wszystkich ludzi. ( Cialogus cum Tryphone Iudaeo, roz. 133). Żydzi w dawnej Polsce: Nie znaczy to, że chrześcijanie w Polsce nie mieli rozeznania co do natury żydowskiej. Punkt 24-ty, Statuta Iudeorum mówił: Chcemy, aby żaden w domu żydowskim nie stawał. Kazimierz Wielki, obok wydawanych przywilejów ostrzegał jednocześnie ludność chrześcijańską (1343 rok), że są oni prawdzi-wymi nieprzyjaciółmi naszej wiary chrześcijańskiej i dalej, że cel żydowskiej przewrotności do tego zmierza, aby dobra i majętności chrześcijan zawsze uszczuplać i wydrzeć. Nie chcemy, aby ktokolwiek był w domu Żyda gościem. Władysław Jagiełło w Statucie Krakowskim z roku 1420, mó-wi o nich następująco: Przewrotna perfidia żydowska zawsze była i jest przeciwna i wroga dla chrześcijan i nie tylko co do wiary i co do ciała, ale także najsilniej zmierza do rozdrapywania posiadłości i przywłaszczenia majętności. W roku 1423, nawet zakazał, aby Żydzi pieniędzy chrześcijanom nie pożyczali na kartę i prowizję pod przepadkiem. Dalej poszedł Zygmunt I w roku 1538, mówiąc Postanawiamy, aby nienaruszenie zachowywano, że Żydzi nie powinni być i nie mogą być wyznaczeni na jakiekolwiek cła, uważamy to za niegodne i przeciwne prawu Bożemu, aby tego rodzaju ludzie mogli wśród chrześcijan używać jakichkolwiek zaszczytów lub sprawować urzędy. Zygmunt I w 1527 roku, na prośbę mieszczan warszawskich wypędził Żydów z przyszłej stolicy Polski, co zostało utrzymane w mocy aż do rozbiorów. Ale wypędzono ich nie tylko z Warszawy. W roku 1407 z Krakowa, w 1547 z Rawy, za zabójstwo dziecka, a następnie z Pułtuska. W roku 1572 Zygmunt II August skazał Żydów na karę zł za fałszowanie monety bitej m. in. z kradzionych sreber kościelnych. W roku 1566 wygnani zostali z Urzędowa, w roku 1578 z Kościana, w roku 1600 z Bochni za świętokradztwo, a także z Sącza, Biecza i Ujścia. W roku 1610 wygnano ich za zabicie dziecka ze Staszowa. W szybkim tempie narastała więc kwestia żydowska. Seba-stian Klonowicz ( ) sędzia w Lublinie do spraw żydo-wskich w swym dziele Victoria Deorum (cyt. za T. Jeske-Choińskim Historia Żydów w Polsce 1919 r. str. 119) mówi o nich następująco: Żyd lichwą ciąży wielkim miastom, dziwnemi siły dobija się podług zysku. Przedaje wszystko: handluje wodą, handluje powietrzem, handluje pokojem, frymarczy przedajnym prawem. A wszędzie, gdzie się z handlem wciśnie, przymili się panującym, aby zarzucić sieci zwykłego sobie obłowu. Szarpią go i obdzierają urzędnicy, ale on ich nawzajem, bo nikt, celnik nawet, nie ustrzeże się jego fortelów tak wszystkich nawet nagle może oślepić złoto. Otóż to Abrahama podobno jedyne potomstwo, naśladujące święte i sprawiedliwe obyczaje przodków. Żyd stając do zawodu z chrześcijańskimi kupcami, których obowiązywała tak ściśle wówczas przestrzegana etyka, byli w stanie przetrzymać wszelką konkurencję i wyjść z niej

18 zwycięsko. Trafnie ocenił to W. Sombart ( Żydzi i życie gospodarcze Wa-wa r. str. 240): (Gdy w Europie przyjmował się powoli zwyczaj pożyczania pieniędzy na procent, inne było położenie pobożnego chrześcijanina i pobożnego Żyda). Kiedy pobożny chrześcijanin, trapiony na łożu śmierci wyrzutami sumienia, żałuje, że zajmował się lichwą i przed zgonem jeszcze gotów jest wyzbyć się swego majątku, jako zdobytego w nieuczciwy sposób i ciążącego na jego duszy; pobożny Żyd pod koniec swego życia przygląda się z uśmiechem pełnym skrzyniom i kufrom, gdzie leżą cekiny, wyłudzone od ubogich chrześcijan lub mahometan. Widok ten raduje pobożne serce, bo każdy grosz procentu był prawie ofiarą, składaną Bogu. Chrześcijanin chcąc bogacić się, tak jak Żyd, musi iść na przekór swej etyce, ale Żyd zbiera lichwę w imię Boże. Im pobożniejszy Żyd, im lepiej znał swe pisma religijne (Talmud), tym więcej czerpał podniety dla zysków z nauk swej wiary. Szybko opanowywali handel krajowy i uważali, że nikt nie ma takiego prawa, jak oni zajmowania się nim. Miasta stawały się jedynym rynkiem zbytu przemysłu rolnego, a Żydzi stali się jedynymi pośrednikami pomiędzy miastem a szlachtą, reprezentującą polską wieś i rolnictwo. Ponieważ byli właściwie jedynymi odbiorcami towarów wiejskich, pozostawali w bezustannej styczności z dworem, i stawali się z czasem powiernikami szlachty, gdyż ta oddawała im pacht, czy też inne zajęcia. Powstało stąd sarkastyczne wyrażenie, że szlachcic bez Żyda obejść się nie może. Głos w sprawie żydowskiej zabierali papieże. Oto fragmenty Bulli Piusa V z 26. II roku. Hebraeorum Gens : «Naród żydowski, natchniony Boskiemi słowami, uczestniczący w niebieskich tajemnicach, później wskutek swojej niewierności wzgardzony i zaniedbany, zasłużył na odrzucenie (...) Lecz pobożność chrześcijańska, litując się nad tem fatalnem jego położeniem pozwoliła mu dosyć w ludzki sposób przebywać u siebie, aby patrząc na niego, pamięć męki Pańskiej u wiernych przewijała się częściej przed oczyma, a zarazem, aby przykładami, nauką, upomnieniami, zachęcić raczej do wymiany zdań i zbawienia, które ma nastąpić dla resztek Izraela, jak przepowiedzieli Prorocy, od czego oddalałby się ten naród coraz więcej, gdyby wyrzucony został z siedzib chrześcijańskich, do tych narodów, które nie znają Chrystusa. Niegodziwość jednak tego narodu uzbrojona najgorszymi wszelkiego rodzaju sposobami do tego doszła, iż zagraża wspólnemu naszemu dobru. Sile jednak tak wielkiej choroby należy zapobiec szybkim środkiem zaradczym. Albowiem jeśli dopuścimy tak liczne rodzaje lichwy, przez którą Żydzi wszędzie niszczyli majątki biednych chrześcijan, uważamy, że dostatecznie jasną jest rzeczą, iż oni przechowują złodziei, bandytów i są ich wspólnikami, starają się przez nich rzeczy pochwycone i skradzione, nie tylko świeckie, ale i do służby Bożej służące, aby nie były rozeznane, na jakiś czas ukryć, albo przenieść na inne miejsce albo wogóle przerobić. Bardzo wielu również Żydów pod pozorem załatwiania różnych interesów, chodząc do domów uczciwych kobiet, sprowadza liczne do domów nierządu; co zaś ze wszystkiego najzgubniejszym jest, to że oddani przepowiadaniom rzeczy przyszłych, czarom, magicznym zabobonom i oszustwom, naprowadzają do szatańskiego kuglarstwa bardzo wielu nieostrożnych i słabych, którzy wierzą w przepowiadanie rzeczy przyszłych, wyjawianie kradzieży, skarbów, i rzeczy ukrytych, że nadto można poznać wiele rzeczy, których badanie nawet niedozwolone jest wielu śmiertelnikom. Wreszcie poznaliśmy dostatecznie i zbadali, jak nienawistnie odnosi się ten przewrotny rodzaj do Imienia Chrystusa, jak jest nieprzyjaznym dla wszystkich, którzy zaliczają się do tego imienia, jakimi wreszcie podstępami czychają na ich życie ( )» Bulla Klemensa VIII z 3. IV r. (fragmenty), Cum Haebreorum Malitia : «Kiedy złość żydowska wymyśla od dnia do dnia nowe zdrady i jawnie ogłasza w zgubnych dziełach, bezbożnych książkach, zupełnie potępionych, napisanych zaś już to w starożytności, już też świeżo. My za przykładem poprzedników naszych ( ) potępiających bezbożny Talmud i pokrewne dzieła, zakazujemy na wieki, aby Żydzi w żaden sposób nie odważyli się, nie próbowali czytać, mieć, albo przechowywać, kupować lub sprzedawać albo rozszerzać jakiejkolwiek

19 książki i kodeksy bezbożnego Talmudu często potępianego i zabronionego przez naszych poprzedników, tak samo komentarze, traktaty, dzieła i pisma czy to w języku hebrajskim, czy w jakim innym dotąd napisane czy tłumaczone, wydane, drukowane ( ) zawierające ubocznie czy wprost herezje ( ) lub też obelgi i bezbożnictwo i bluźnierstwa przeciw Bogu ( ) i przeciw wiernym Chrystusowym ( ) w których to książkach podane są bezwstydne i rozpustne opowiadania ( )» Tymczasem Żydzi wzrastali ekonomicznie i liczebnie, a wszelkie próby prawnego ograniczenia ich metod zdobywania majątku upadały. Przyczyną tego stanu rzeczy było stanowisko Sejmów i Sejmików ziemsko-szlacheckich, które w tych sprawach były dziwne, egoistyczne i interes prywatny (swych związków z Żydami) stawiały ponad dobro publiczne, ponad dobro skrępowanego mieszczanina polskiego czy wyzyskiwanego chłopa. Ale przecież nic nie dzieje się samo przez się. Otóż kapitalnym źródłem do studiowania wpływu Żydów na stosunki polityczne w przedrozbiorowej Rzeczypospolitej może być artykuł Izzaka Lewina pt. Udział Żydów w wyborach sejmowych w dawnej Polsce opublikowany w Miesięczniku Żydowskim, Wawa 1932 r., styczeń, strony niepodobna mówić o stosunkach polsko-żydowskich w dawnej Rzeczypospolitej, a pominąć sztadlanów. (Sztadlan urzędnik d/s przekupstwa, wybierany przez kahał raz na kilka lat). Doszło bowiem do tego, że rozpowszechniło się w Polsce mniemanie: Kto o Żydach dobrze mówi, jest już przekupiony; kto na nich wygaduje chce nim dopiero zostać. Pierwszych i drugich było sporo. A wskutek tego wydatki nieustannie rosły. Na wybór posłów poniekąd i pośrednio na obrady sejmu wpływali niekiedy Żydzi ( ) W dobie saskiej, kiedy zresztą na kilkadziesiąt zwołanych sejmów doszło do skutku zaledwie 5, postronne te wpływy wzięły już całkiem górę. Co więcej nawet bezpośrednio brali udział w obradach sejmowych ludzie wcale do tego nieuprawnieni ( ) W takich warunkach nie wyda się już dziwne liberum veto, wstrzymywanie activitatis i inne zwyczaje, które wyryły swe piętno na dawnym sejmie polskim. Czyż więc przy tym procederze trudno było zainteresowanym osobom postronnym znaleźć sobie odpowiedni wpływ? Podobnie łatwo można było wpłynąć i na wybór posłów, dając im zobowiązujące instrukcje, do których spełnienia zobowiązywali się posłowie pod przysięgą. Wiedzieli o tym dobrze Żydzi polscy, że instrukcje poselskie ważyły mocno na sali obrad sejmowych ( ) Wiedzieli dalej, że każdy poseł może odegrać ważną rolę i że należy wytężyć siły, aby na sejm pojechali deputaci, dobrze wobec Żydów usposobieni. Wszczynali tedy energiczne starania w tym kierunku i brali w ten sposób czynny udział w wyborach sejmowych". W czym się te starania objawiały było dotychczas tajemnicą kilku, niewyczerpanych zresztą zapisek w starych pinaksach {protokołach} hebrajskich ( ) Droga to zresztą była jedyna, która wiodła do celu. Jeżeli chciało się istotnie przychylnie usposobić dla jakiejś sprawy posłów czy innych dygnitarzy w dawnej Polsce, to najbardziej i najniezawodniej można to było uskutecznić podarunkami. Ten argument przemawiał do przekonania, był więc stale w użyciu i wykazywał tendencje do ciągłego wzrostu na wadze i pojemności". Dalej pisze Lewin o sztadlanach, że byli oni pomostem, przez który przedostawały się dezyderaty żydowskie na zewnątrz: z drugiej zaś strony komunikowali Żydom, co ich ze strony włodarzy państwa czeka. Oni byli tymi, którzy w imieniu Żydów nawiązywali kontakt z najrozmaitszymi czynnikami polskimi. Sztadlanem był, krótko mówiąc, każdy, kto występował na zewnątrz w imieniu Żydów. Jasne jest, że na sejmikach szlacheckich bronili interesów żydowskich sztadlani. Na potwierdzenie tych wywodów Lewin przytacza kilka pinaksów protokołów hebrajskich z XVII w. Uchwała delegatów kahałów: brzeskiego, grodzkiego i pińskiego z 1623 r. Brześć Litewski. Odnośnie do wszystkich trzech gmin naczelnych, winni są przełożeni tychże gmin, powinni stać na straży podczas zbierania się sejmików przed sejmem, dowiadywać się i uważać, żeby ( ) nie ustanowiły czego nowego, co by nam było bolesnym kolcem. Wydatki, jakie powstaną, zapłaci każda gmina z jej okręgiem ( ) A jeżeli się okaże, że jakaś gmina nie stała na straży i nie stanowiła swych sztadlanów na sejmikach, zostanie ona ukarana grzywną stu czerwonych złotych

20 Pinaks z 1628 r. Na trzy albo na cztery tygodnie przed sejmikiem powinni przełożeni krajowi w każdej wielkiej rezydencji rozsyłać pisemne wezwania, do przybywających w pobliżu zebrania się sejmiku mężów, by czuwali, ażeby broń Boże nie postanowiono czegoś nowego i by zaradzili, czemu się jeszcze da zaradzić, Posłom zaś do sejmu, którzy zostaną wybrani, należy złożyć podarunki i prosić ich, aby nam byli na sejmie przychylni. Pinaks gm. poznańskiej z 1646 r. w sprawie obniżki podatków, płaconych przez Żydów. Wszyscy sztadlani, zarówno z gminy naszej, jak i z okręgu, czynili heroiczne wysiłki, by tę rzecz unicestwić. I Pan Bóg im dopomógł, że starania ich zostały uwieńczone z pomyślnym skutkiem. Ale ich dobrodziejstwo nie jest kompletne: postanowili (na sejmie), aby ściągnąć podymne 45 kwot podymnego i nie pomogły żadne skarby, by unicestwić podymne. Natomiast zjazd gmin żydowskich w Chomsku w roku 1691 uchwalił, że wśród delegatów na Sejm powinni znajdować się przynajmniej dwaj, którzy by potrafili stanąć w pałacu króla i dygnitarzy, pozostali zaś mają być mądrzy, roztropni i światli. Musimy prz tym pamiętać, że wiek XVII to okres nieustannych wojen obronnych, prowadzonych przez Rzeczypospolitą ze Szwedami, Moskwą, Turcją, Tatarami, Siedmiogrodem, Kozakami. Gdy wydatki stale rosły, skarb świecił pustką, kraj w czasie Potopu został zruinowany. I właśnie w tym czasie Żydzi potrafili osiągnąć obniżanie podatków i tak niezbyt wysokich. Jeśli weźmiemy pod uwagę, że jednocześnie szlachta potrafiła cały ciężar podatkowy przerzucić na chłopów i polskie mieszczaństwo które prawa głosu w sejmie nie miało - to jawi nam się podstawowa przyczyna upadku Rzeczypospolitej szlacheckiej. Szlachta, zainteresowana w powiększaniu majątków drogą handlu, w którym pośrednikami byli Żydzi, wyniszcza-jący tego samego szlachcica lichwą. Przekupna szlachta, nie potrafiła zdobyć się na reformę ustroju państwa, ani polityczną, ani ekonomiczną. Przecież to w 1652 r. po raz pierwszy w Sejmie zagrzmiało złowrogie liberum veto, choć dopuszczone było już 150 lat przedtem. Gdzie wkradła się korupcja, upadały stosunki publiczne. W 1658 roku na Sejmie próbowano zająć się sprawą Żydów za ich masowe sprzyjanie Szwedom w czasie Potopu. {W 1656 r. Stefan Czarniecki za otwartą zdradę kazał ich wyciąć w San-domierzu}. Sejm ten zdołał jedynie wypędzić za zdradę arian polskich, ale próby wypędzenia Żydów nie dały wyniku. Zadziałali sztadlani Uczciwa opinia publiczna była właściwie bezbronna, mogła swe obawy wyrażać jedynie słowem. Ks. Stefan Żuchowski w swej pracy Proces kryminalny ( ) o niewinne dziecię (...) okrutnie od Żydów zamordowane (1713 r.) pisał: Ledwie nie z całej Europy rugowani do nas jako do raju przyszli, bo to już w przysłowie poszło: Polska jest czyścem dla księży, piekłem dla wieśniaków, rajem dla Żydów. Ale te jaszczurki czas by i Polakom z zanadrza wyrzucić O. Gaudenty Pikulski Złość żydowska Lwów 1758 r. Jeśli według zdania cudzoziemca Polska jest piekłem wieśniaków to Żydzi ze stroju i funkcji swojej, jak czarni diabli w tym piekle na arandach i karczmach dopiekają ubogich wieśniaków (str. 457). Jedyną właściwie siłą która wówczas dostrzegała w całej pełni niebezpieczeństwo żydowskie, i brała lud chrześcijański pod swą moralną opiekę, był Kościół katolicki. Uchwały Synodów i Listy pasterskie (które podaje w swej pracy ks. dr Morawski Stanowisko Kościoła wobec niebezpieczeństwa żydowskiego w dawnej Polsce ) są w swej wymowie wstrząsające. Synod prowincjonalny w Piotrkowie Episkopatu Polski w 1542 r. W memoriale do Zygmunta Starego zwracał się z prośbą, aby pomnąć na wielkie szkody i straty, jakie dzieją się Kościołowi i chrześcijańskiej ludności w całym państwie polskim z powodu przyjmowania na jego terytorium tak wielkiej liczby przewrotnych i bezbożnych Żydów, wypędzonych z są-siednich i innych krajów, zamknął całkowicie dostęp i napływ Żydów do Polski, zmniejszył i ograniczył