Tomasz Sahaj. Niepełnosprawni i niepełnosprawność w mediach: filmy, seriale, internet

Transkrypt

1 Tomasz Sahaj Niepełnosprawni i niepełnosprawność w mediach: filmy, seriale, internet 1

2 Karta Praw Osób Niepełnosprawnych, przyjęta uchwałą Sejm 1 sierpnia 1997 roku Karta Praw Osób Niepełnosprawnych 1. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uznaje, że osoby niepełnosprawne, czyli osoby, których sprawność fizyczna, psychiczna lub umysłowa trwale lub okresowo utrudnia, ogranicza lub uniemożliwia życie codzienne, naukę, pracę oraz pełnienie ról społecznych, zgodnie z normami prawnymi i zwyczajowymi, mają prawo do niezależnego, samodzielnego i aktywnego życia oraz nie mogą podlegać dyskryminacji. Sejm stwierdza, iż oznacza to w szczególności prawo osób niepełnosprawnych do: 1) dostępu do dóbr i usług umożliwiających pełne uczestnictwo w życiu społecznym, 2) dostępu do leczenia i opieki medycznej, wczesnej diagnostyki, rehabilitacji i edukacji leczniczej, a także do świadczeń zdrowotnych uwzględniających rodzaj i stopień niepełnosprawności, w tym do zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze, sprzęt rehabilitacyjny, 3) dostępu do wszechstronnej rehabilitacji mającej na celu adaptację społeczną, 4) nauki w szkołach wspólnie ze swymi pełnosprawnymi rówieśnikami, jak również do korzystania ze szkolnictwa specjalnego lub edukacji indywidualnej, 5) pomocy psychologicznej, pedagogicznej i innej pomocy specjalistycznej umożliwiającej rozwój, zdobycie lub podniesienie kwalifikacji ogólnych i zawodowych, 6) pracy na otwartym rynku pracy zgodnie z kwalifikacjami, wykształceniem i możliwościami oraz korzystania z doradztwa zawodowego i pośrednictwa, a gdy niepełnosprawność i stan zdrowia tego wymaga - prawo do pracy w warunkach dostosowanych do potrzeb niepełnosprawnych, 7) zabezpieczenia społecznego uwzględniającego konieczność ponoszenia zwiększonych kosztów wynikających z niepełnosprawności, jak również uwzględnienia tych kosztów w systemie podatkowym, 8) życia w środowisku wolnym od barier funkcjonalnych, w tym: dostępu do urzędów, punktów wyborczych i obiektów użyteczności publicznej, swobodnego przemieszczania się i powszechnego korzystania ze środków transportu, dostępu do informacji, możliwości komunikacji międzyludzkiej, 9) posiadania samorządnej reprezentacji swego środowiska oraz do konsultowania z nim wszelkich projektów aktów prawnych dotyczących osób niepełnosprawnych, 10) pełnego uczestnictwa w życiu publicznym, społecznym, kulturalnym, artystycznym, sportowym oraz rekreacji i turystyce odpowiednio do swych zainteresowań i potrzeb. 2. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej stwierdzając, iż powyższe prawa wynikają z Konstytucji, Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, Konwencji Praw Dziecka, Standardowych Zasad Wyrównywania Szans Osób Niepełnosprawnych, aktów prawa międzynarodowego i wewnętrznego, wzywa Rząd Rzeczypospolitej Polskiej i władze samorządowe do podjęcia działań ukierunkowanych na urzeczywistnienie tych praw. 2

3 SPIS TREŚCI Wstęp... 6 Osoby niepełnosprawne w przestrzeni medialnej... 6 Cel badań...13 Otwarcie telewizji na osoby niepełnosprawne...17 Niepełnosprawni jako niepokonani...20 Nieustraszeni i supersprawni...24 Obrazy niepełnosprawności w mediach...27 Język mediów a niepełnosprawność...28 Niepełnosprawność w serialach telewizyjnych...29 Reklamy telewizyjne z osobami niepełnosprawnymi...31 Sport intelektualnie sprawnych inaczej ELIOS Podsumowanie...33 Autystycy, genialni idioci, sawanci...35 Genialni idioci jako bohaterzy filmów fabularnych...36 Upadki i wzloty genialnych idiotów...41 Intelektualnie sprawni inaczej jako ofiary...47 Podsumowanie...49 Niepełnosprawni intelektualnie...51 Igranie z konwencjami i stereotypami dotyczącymi intelektualnej niepełnosprawności...52 Intelektualna niesprawność jako irracjonalny żywioł...56 Niepełnosprawność intelektualna w filmach dokumentalnych...57 Normy społeczne i tabu...59 Oswajanie niepełnosprawności...60 Osoby z zespołem Downa...63 Podsumowanie...67 Osoby z niesprawnym aparatem mowy, słuchu, wzroku:...72 Niewidomi i niedowidzący, niemi, głuchoniemi i głuchoniewidomi...72 Niewidomi i niedowidzący

4 Osoby głuche, głuchonieme i głuchoniewidome...78 Dostępność osób z upośledzonymi zmysłem wzroku i słuchu do przekazów medialnych.83 Podsumowanie...84 Karły osoby o skrajnie niskim wzroście...87 Karły jako bohaterowie negatywni...88 Karły w baśniach...89 Prozaiczne życie karłów w filmach...90 Karły w przestrzeni medialnej...93 Podsumowanie...99 Niepełnosprawni fizycznie: bezręcy i beznodzy oraz mający trudności z aparatem ruchowym Bezręcy Osoby mające trudności z aparatem ruchowym Amputanci Amputanci w wydarzeniach sportowych i medialnych Podsumowanie Poruszający się na wózkach inwalidzkich Inwalidzi wojenni Wózkowicze w świecie wirtualnym Wózkowicze w świecie uczuć Wózkowicze a aktywność sportowa Udawanie niepełnosprawnego na wózku Adolescencja a wózek inwalidzki Opieka nad osobą na wózku Wózkowicze w thrillerach Odchodzenie od stereotypu wózkowicza Wózkowicze w serialach telewizyjnych Podsumowanie Sparaliżowani czasowo lub trwale, w stanie śpiączki, uzależnieni od innych Trud opieki nad ludźmi sparaliżowanymi

5 Relacje opiekun podopieczny Nadużycie zaufania molestowanie seksualne Walka o prawo do śmierci Walka o normalne życie Podsumowanie Wnioski końcowe Filmoteka Seriale internetowe i telewizyjne, cykliczne programy dokumentalne, muzyczne i rozrywkowe Bibliografia Źródła internetowe Wybrane raporty i teksty dostępne w Internecie

6 WSTĘP OSOBY NIEPEŁNOSPRAWNE W PRZESTRZENI MEDIALNEJ Motto: ( ) telewizja nie powie ci, co masz myśleć ( ), ale powie ci, o czym myśleć powinieneś. A to już bardzo wiele. Wiesław Godzic Ze wzmiankami o chorobie i niepełnosprawności możemy, chcąc nie chcąc, zetknąć się codziennie już przy porannej lekturze prasy. Wertując najpopularniejsze dzienniki, zarówno o zasięgu lokalnym, jak i ogólnopolskim, z pewnością natkniemy się na bezpłatne anonse i ogłoszenia, w których znajdują się apele z prośbami o finansowe wsparcie ludzi chorych i mniej sprawnych intelektualnie bądź ruchowo; szczególnie dzieci. Wymagających kosztownych operacji, często przeprowadzanych jedynie w renomowanych lub unikatowych ze względu na specjalizację klinikach zagranicznych. Zabiegów będących najlepszym lub jedynym możliwym antidotum na schorzenie lub ułomność, którą dotknięte są te osoby. Anonse takie umieszczają osoby prywatne, jak też różnego rodzaju fundacje wspierające działania niepełnosprawnych i opiekujących się nimi osób. Anonse te z reguły zawierają zdjęcia ludzi, na rzecz których zbierane są pieniądze (z wyraźnie widocznymi oznakami choroby lub kalectwa), krótkim opisem biografii danego człowieka, charakterystyką optymalnej pomocy, jakiej on potrzebuje i narzędzi, jakimi ma być to zrealizowane; także spodziewane efekty lecznicze i terapeutyczne. Do ogłoszenia dołączany jest numer konta bankowego. Z początkiem każdego nowego roku kalendarzowego, w okresie wypełniania formularzy PIT i rozliczania z Urzędem Skarbowym, wzrasta ilość kampanii prasowych, radiowych i telewizyjnych z udziałem chorych i niepełnosprawnych (a także umierających, rezydentów hospicjów), którzy swoim wizerunkiem uświadamiają innym ludziom możliwość przekazywania cennego 1% na cele charytatywne. Odbiorca tego typu komunikatów, będący świadkiem zmagań ludzi na wózkach z wrogą im przestrzenią i barierami architektonicznymi, może ulec przemożnemu wrażeniu, że jedyną, bądź też podstawową bolączką życiową osób chorych i niepełnosprawnych, są problemy natury finansowej i medycznej oraz w nie mniejszym stopniu architektonicznej. Wizerunek taki może być jeszcze bardziej utrwalany u tych, którzy nie mają bezpośredniego kontaktu z ludźmi upośledzonymi, a jedyne zapośredniczony, np. poprzez mass media, w szczególności filmy i seriale telewizyjne. Mateusz Halawa zauważa, że następuje 6

7 samoutwierdznie się w prawdziwości przekazu telewizyjnego (zwłaszcza serialu) wtedy, gdy choroby i niepełnosprawności moje i bliskich mi osób przypominają te, które są oglądane na ekranie telewizora. Mamy więc do czynienia ze sprzężeniem doświadczenia przeżytego i doświadczenia zapośredniczonego; realia własnego życia stają się podstawą oceny wiarygodności telewizji, a telewizja dostarcza kategorii pomocnych w uświadomieniu sobie tych realiów 1. Tym większa jest uświadamiająca i uwrażliwiająca rola mediów, mających sposobność pokazania autentycznych i prawdziwych, realnych problemów oraz możliwości i potrzeb osób niepełnosprawnych. Zwłaszcza mediów publicznych, mających do wypełnienia statutowe zadanie krzewienia oświaty 2. Telewizji też wierzymy i jest ona dla nas miarodajnym źródłem informacji. Filmoznawca, medioznawcza i socjolog Wiesław Godzic informuje: ( ) widzowie, uznając telewizję publiczną za jedną z najbardziej wiarygodnych instytucji życia publicznego, formułują jednocześnie wobec niej szereg uwag krytycznych. Część z nich wynika z wielkich oczekiwań w stosunku do tego medium (szczególnie w konfrontacji ze stacjami komercyjnymi), inne zaś dotyczą odstępstw od na ogół nieartykułowanego wzorca tego, jak ma wyglądać telewizja w powszechnym odczuciu 3. W raporcie przygotowanym przez CBOS z 2007 roku, pt. Postawy wobec osób niepełnosprawnych, czytamy: Opinie i postawy społeczne kształtowane są częściowo przez kontakty interpersonalne. Ich ograniczenie lub brak sprawia, że ludzie formułują wobec siebie nietrafne sądy, założenia i oczekiwania, kształtują swoje postawy na podstawie obiegowych opinii i stereotypów, a nie własnych doświadczeń i wiedzy. ( ) Jedynie co piąty badany (21%) stwierdził, że nie stykał się z takimi osobami. Większość dostrzega w swoim otoczeniu ludzi niepełnosprawnych, choć zna ich słabo lub tylko z widzenia 4. Trudność w identyfikacji i ocenie poszczególnych kategorii osób może mieć również podłoże w tym, że przypadłościom towarzyszącym różnym chorobom psychicznym i dysfunkcjom intelektualnym towarzyszą podobne symptomy: nieskoordynowane ruchy, bełkotliwa mowa, niezrozumiałe zachowanie, ślinienie się itp. 1 Mateusz Halawa, Co widzowie robią z telewizją. Oglądanie jako zawłaszczanie i inne perspektywy interpretacji, (w:) Mateusz Halawa, Życie codzienne z telewizorem. Z badań terenowych, Wydawnictwo Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2006, ss Więcej o publicznej i społecznej roli telewizji: Wiesław Godzic, Telewizja i jej gatunki po Wielkim Bracie, Universitas, Kraków 2004, ss oraz Zbigniew Kosiorowski, Dysjunkcje misji. Media publiczne pomiędzy służbą, rynkiem a polityką, Książnica Pomorska & Stowarzyszenie Radia Publicznego, Szczecin-Poznań Wiesław Godzic, Telewizja jako kultura, Wydawnictwo Rabid, Kraków 2002, s Postawy wobec osób niepełnosprawnych, opracowała Edyta Chajda. Jest to komunikat z badań porównawczych, powtórzonych po siedmiu latach. Poprzedni raport, o tym samym tytule, przeprowadzono w 2000 roku. 7

8 Interesujących danych dostarcza raport z 2002 roku, przeprowadzony przez TNS OBOP, pt. Społeczna percepcja niepełnosprawności i niepełnosprawnych w Polsce 5. Praktycznie nie ma wśród nas osób, które nie nazywałyby jakoś ludzi, którzy w sposób widoczny dotknięci są nieuleczalną chorobą, kalectwem czy upośledzeniem. ( ) Zdecydowanie najczęściej skłonni jesteśmy mówić o takich osobach niepełnosprawni połowa Polaków (49%) przyznaje, że takie właśnie określenie przychodzi im na myśl, kiedy je widzą. Trzykrotnie rzadziej pojawia się w myśleniu badanych o widocznej niepełnosprawności określenie inwalida (16%). Ponad jedna dziesiąta społeczeństwa używa słowa kaleka (13%), zaś równo jedna dziesiąta mówi, że używa sformułowania sprawny inaczej (10%). Bardzo nieliczna część respondentów odpowiada, że widząc osoby niepełnosprawne myśli o nich jako o ludziach nieszczęśliwych (4%) bądź określa słowem biedak, nieborak (3%). ( ) Blisko dwie trzecie społeczeństwa (63%) jest zdania, że w Polsce osoby niepełnosprawne mogą czuć się ludźmi gorszej kategorii 6. Takiemu ujęciu towarzyszy również szereg stereotypów utrwalanych w kinematografii. Colin Barnes w raporcie na temat najczęściej występujących wizerunków niepełnosprawności w mediach wyróżnił kilka najczęstszych stereotypów pojawiających się w środkach masowego przekazu. Według tego autora niepełnosprawni przedstawiani są przeważnie jako: godni pożałowania, dotknięci przemocą, przerażający i źli, dziwolągi i osobliwości, super-bohaterzy, obiekty drwin, wrodzy samych siebie, ciężar dla społeczeństwa, nienormalni seksualnie, niezdolni do pełnego udziału w życiu społecznym, a wreszcie, ale i najrzadziej: jako normalni ludzie 7. Wyjątkową rolę we współczesnych masowych mediach odgrywają seriale (w tym dokumentalne) i telenowele. To jeden z najważniejszych gatunków TV, obejmujący mydlane opery (soap opera), telenowele i telenowele dokumentalne (docu drama, docu soap) oraz fabularne seriale i mini seriale (nadawane przeważnie w telewizjach publicznych i stacjach tematycznych). Serial jest narracyjną formą telewizyjną, która prezentuje w sposób regularny epizody, zawierające symultanicznie rozgrywające się historie z udziałem stałej grupy bohaterów. Serial odróżnia się od niektórych serii oraz komedii sytuacyjnych tym, że epizody łączą się na ogół związkiem przyczynowo-skutkowym i rozwijają się fabularnie (tym samym poszczególne epizody nie mogą być oglądane w dowolnym porządku). Odcinki serialu zwykle nie mają wyrazistego zakończenia, w ramach pojedynczego epizodu zawierają na 5 Społeczna percepcja niepełnosprawności i niepełnosprawnych w Polsce, 6 Ibidem, s Colin Barnes, Wizerunki niepełnosprawności i media badanie sposobów przedstawiania osób niepełnosprawnych w środkach przekazu, tłum. M. Dastych, Ogólnopolski Sejmik Osób Niepełnosprawnych, Warszawa 1997, s

9 samym końcu zaskakujący element zawieszenia uwagi. Odcinki serialu początkowo trwały 15 minut, potem 30 obecnie standardem jest odcinek pięćdziesięciominutowy 8. Katarzyna Citko zauważa: Fenomen popularności seriali telewizyjnych skłania badaczy do postawienia pytania o źródła fascynacji i niesłabnącej oglądalności tego typu produkcji. Serial zdaje się być mikrokosmosem całej telewizji, kwintesencją wszystkich programów, zwierciadłem, w którym przygląda się duch szklanego ekranu. Telenowele biją rekordy popularności, gdyż wychodzą naprzeciw gustom i preferencjom szerokiej publiczności, zaspakajając jej różnorodne potrzeby natury społecznej i kulturowej (w tym mitotwórczej), psychologicznej (głównie emocjonalnej), a nawet intelektualnej (a przynajmniej poznawczej) 9. Alicja Kisielewska dopełnia obrazu: ( ) serial, który poprzez repetycję telewizyjnie przetworzonych i ułożonych w ciąg narracyjny społecznych wyobrażeń, zaspakaja głód opowieści mówiących o codziennym życiu, a jednocześnie stanowiących wzory uporządkowania otaczającej rzeczywistości, a tym samym uprawniających świat życia codziennego. Seriale są więc ważnym elementem jednoczącej wyobraźnię mitologii popularnej czy też naiwnej, która stanowi źródło stereotypów wyobrażeniowych zbiorowości i współtworzy jej symboliczne uniwersum 10. Pytanie o to, czy seriale odzwierciedlają rzeczywistość, czy też na odwrót projektują ją pozostawiamy na razie pytaniem otwartym. Szczególnie ważne wydaje się to, dlaczego chorzy i niepełnosprawni pojawiają się w filmach dokumentalnych, fabularnych i w serialach telewizyjnych oraz jakie pełnią oni w tych filmach role. Organizacje osób niepełnosprawnych, a także socjolodzy musieli przejść długi proces, zanim doszli do wniosku, że najlepszym sposobem na poprawę wizerunku tych ludzi (i ich integrację społeczną) jest pokazywanie ich w tych samych rolach, w jakich występują sprawni obywatele. Nie jako bohaterów akcji charytatywnych i niezwykłych ludzi zdobywających góry i bieguny, albo malujących obrazy stopami, lecz jako zwyczajne osoby (choć wyjątkowe w tym, co robią), które uczą się, studiują, pracują, zakładają rodziny, wyjeżdżają na wakacje, mają swoje hobby, problemy i plany 11. Faktem jest, że w serialach poruszane są problemy i wątki bliskie prozaicznym niekiedy przejawom życia. Ale dotykają też kwestii choroby i zdrowia, miłości i szczęścia, budowania rodziny i jej rozpadowi, niepełnosprawności i sensu życia; poruszają tym samym bardzo ważne kwestie natury egzystencjalnej i społecznej. Do popularnych polskich seriali telewizyjnych bohaterzy niepełnosprawni zawitali dopiero z 8 Wiesław Godzic, Telewizja i jej gatunki po Wielkim Bracie, op. cit., ss Katarzyna Citko, M jak miłość, czyli o negocjacjach związanych z procesami produkcji i odbioru serialu, (w:) Między powtórzeniem a innowacyjnością. Seryjność w kulturze, Alicja Kisielewska (red.), Wydawnictwo Rabid, Kraków 2004, s Alicja Kisielewska, Serial telewizyjny jako forma mitologizacji kultury, (w:) Między powtórzeniem a innowacyjnością, op. cit., s Piotr Stanisławski, Bohaterowie tylko jednego tematu, 9

10 czasem, z pewnym opóźnieniem w stosunku do głównych postaci. Początkowo jako autorzy grający rolę niepełnosprawnych, a następnie ludzie autentycznie dotknięci dysfunkcjami ruchowymi oraz intelektualnie sprawni inaczej. Beata Łaciak zauważa: ( ) popularyzacji tych postaw w społeczeństwie, czego chyba najlepszym dowodem mógł być wzrost liczby kobiet poddających się badaniom mammograficznym po wprowadzeniu do serialu Klan wątku nowotworu piersi. Także w badaniach ankietowych widzowie przyznają, że seriale są dla nich ważnym źródłem wiedzy medycznej, prawniczej, psychologicznej, dostarczają informacji o sposobach układania relacji rodzinnych czy rozwiązywani problemów wychowawczych 12. W intencji producentów seriali mają one zbliżać się realizmem do problemów życiowych w jak największym stopniu. Jest to dobrze widoczne np. w przypadku Barw szczęścia. W setkach odcinków tego serialu występują ludzie będący (bądź grający role) fizycznie niepełnosprawnymi: głusi, jeżdżący na wózkach itp. Są w stanie sprawnie funkcjonować nie tylko dzięki swojej sile, ale także dzięki wsparciu bliskich osób, przede wszystkim przyjaciół i rodziny co zwykle jest bardzo mocno podkreślanym akcentem w serialach telewizyjnych. Alicja Kisielewska zauważa: ( ) serial telewizyjny stanowi jedno ze źródeł współczesnych wyobrażeń zmityzowanych, ponieważ dostarcza odbiorcom prawd niezmiennych w postaci ciągle powtarzanych tych samych historii: o miłości, rodzinie, szczęściu, dających proste odpowiedzi na fundamentalne pytania, zazwyczaj w postaci stereotypów wyobrażeniowych, zrozumiałych i łatwo przyswajalnych, często krążących w różnych formach w społecznym obiegu. Powtarzalność wątków, motywów, postaci stanowi przy tym zasadę formalną serialu, podstawową cechę gatunku 13. Polskie seriale telewizyjne, takie jak Barwy szczęścia, Klan, M jak miłość, Na dobre i na złe, Plebania Złotopolscy itp. to w gruncie rzeczy sagi rodzinne, stanowiące kolektywne wyobrażenie stereotypowego staropolskiego domu klasy średniej, trzypokoleniowej rodziny, w której każdy członek znajdzie oparcie w pozostałych. To także sentymentalny wzór wyidealizowanych relacji międzyludzkich, stanowiących polisę ubezpieczeniową dla tych, którym powiodło się w życiu gorzej: zachorowali, stali się mniej sprawni; popadli w kłopoty przezwyciężalne dzięki wspólnym wysiłkom. Świadectwem otwarcia się na szeroko rozumiane problemy (nie tylko w sensie medycznym) osób niepełnosprawnych jest pojawienie się seriali, których głównymi 12 Beata Łaciak, W medialnej pułapce wizerunek osób niepełnosprawnych, przekłamania, niedopowiedzenia, idealizacja, Autorka tego raportu dodaje: Prawie 5% badanych mówiąc o tym, czego mogli dowiedzieć się czy nauczyć z serialu Klan, wspominało o zwróceniu uwagi na problem niepełnosprawnych umysłowo dzieci, dzięki obecności takiego dziecka w tym filmie. Wynika to pewnie z faktu, że bohater z zespołem Downa był pierwszą serialową postacią niepełnosprawną umysłowo, ibidem. 13 Alicja Kisielewska, Serial telewizyjny jako forma mitologizacji kultury, op. cit., ss

11 bohaterami są ludzie upośledzeni. Szczególnym przykładem tego jest wyemitowany w 2009 roku przez TVP 1 polski serial Doręczyciel, opowiadający o perypetiach 40-letniego mężczyzny o obniżonych parametrach intelektualnych, który po śmierci opiekującej się nim matki musiał odnaleźć się w nowej dla niego rzeczywistości. Poszczególne odcinki, w których w rolę głównego bohatera wcielił się Artur Barciś, spotkały się z ciepłym przyjęciem ze strony widzów i zyskały znaczną, jak na polskie realia, oglądalność. Nadawany w TVP 1 w niedzielne popołudnia serial obyczajowy Doręczyciel miał znacznie więcej widzów niż emitowane w tym samym czasie propozycje głównych konkurentów Jedynki. ( ) Średnia oglądalność serialu (emisja w niedziele o 17.20) wyniosła 3,91 mln osób, co dało TVP 1 35,37 proc. udziału w grupie 4+ i 28,10 proc. w komercyjnej grupie wynika z danych AGB Nielsen Media Research dla Wirtualnemedia.pl. Była to zatem minimalnie większa widownia niż tym samym paśmie, ale w analogicznym okresie ubiegłego roku, bowiem wtedy Jedynkę śledziło 3,87 mln widzów przy nieco niższym udziale w całej populacji (34,84 proc.), ale nieco wyższym w grupie komercyjnej (29,06 proc.) 14. Cytowany już Wiesław Godzic przypomina, żebyśmy doceniając znaczącą rolę telewizji nie podchodzili nazbyt bałwochwalczo do jej możliwości i potencjalnego oddziaływania: Z oglądania telewizji zwykle po kilka godzin dziennie czerpiemy większość informacji o świecie oraz wzory zachowań; to za jej pomocą kształtujemy naszą tożsamość i poglądy. Natomiast o publiczności telewizyjnej wiemy niewiele. Zauroczeni precyzją danych telemetrycznych powinniśmy pamiętać, że dostarczają one wiedzy niedoskonałej, a niekiedy mylącej. Dla humanisty zaś wiedza ta ma zasadniczą lukę nie mówi, co ludzie myślą w trakcie czynności oglądania, ani co może z tego wynikać. ( ) Dane telemetryczne niezbyt też wzbogacają naszą wiedzę o tym, jak telewizja wpływa na życie rodzinne, które cechy wzmacnia, a które z nich osłabia? 15. Krytyczny do telemetrycznego pomiaru oglądalności telewizyjnej widowni i traktowania tego narzędzia jako ostatecznego kryterium oceny, był klasyk francuskiej socjologii Pierre a Bourdieu, pisząc: ( ) myślę, że telewizja za pośrednictwem rozmaitych mechanizmów ( ) zagraża różnym sferom produkcji kulturowej: sztuce, literaturze, nauce, filozofii czy prawu 16. Jeszcze bardziej sceptyczny w stosunku do kulturotwórczej roli telewizji był filozof niemiecki Jürgen Habrmas 17. Był on zdania, że widzowie telewizyjni są dziś przez media zdekomponowani w tym sensie, że stanowią zbiór 14 Podaję za: portalem internetowym który jest w tym raporcie głównym źródłem informacji o omawianych filmach: dostarczy+drugiego+sezonu Wiesław Godzic, O telewizorze i innych ważnych sprawach popkultury, (w:) Mateusz Halawa, Życie codzienne z telewizorem. Z badań terenowych, Wydawnictwo Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2006, s Pierre Bourdieu, O telewizji. Panowanie dziennikarstwa, przeł. K. Sztandar-Sztanderska i A. Ziółkowska, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2009, s Jürgen Habermas, Institutions of the public sphere, (in:) Approaches to Media: a Reader, Oliver Boyd-Berrett, Chris Newbold (eds.), Arnold Publishing, London 1985, ss

12 atomów społecznych, podmiotów wyizolowanych z całości kontekstu społecznego, funkcjonujących obok sceny (a nie na niej); niezdolnych do krytyki i realnego wpływu na medialną rzeczywistość. Media (jako twór rynkowy) w mniejszym stopniu realizują misję, w większym zaś dostarczają w porcjach przyjemności biernym odbiorcom, bezrefleksyjnie pochłaniającym dostarczane im kolejne dania. Im bardziej rozrobiony niezliczonymi ofertami telewizyjnymi odbiorca, tym łatwiej nim manipulować jako uzależnionym od spreparowanego specjalnie dla niego menu konsumentem. O szczególnym charakterze seriali telewizyjnych i ich ogromnym wpływie na współczesną kulturę audiowizualną, świadczy fenomen amerykańskiego serialu medycznego Dr House 18 (z tytułowym, ze wszech miar upośledzonym, bohaterem), który stał się już ikoną popkultury, ze wszystkimi tego konsekwencjami (np. stylizowaniem się ma jego modłę reklam koncernów farmaceutycznych, emitowanych tuż przed projekcją kolejnego odcinka serialu zarówno w telewizji publicznej, jak i w prywatnych). Innym, jak sądzę nie mniej interesującym przykładem, jest wchodzący z początkiem 2011 roku na polskie ekrany telewizyjne musicalowy serial amerykański Glee 19. Długość jego rodowodu jest odwrotnie proporcjonalna do stopnia jego popularności. Powstał zaledwie w 2009 roku, a w momencie pisania niniejszego tekstu był w trakcie powstawania trzeciego sezonu (w USA) i najwyraźniej zapowiadała się możliwość stworzenia kolejnych. W rodzimych Stanach Zjednoczonych bijący rekordy popularności, Glee porównywalny jest z oglądalnością najważniejszych widowisk sportowych. Odcinki premierowej serii oglądało średnio grubo ponad milionów widzów, co dało wtedy Glee pierwsze miejsce wśród nowych tytułów. Druga seria ma się jeszcze lepiej. Kolejne odcinki przyciągają po blisko 12 milionów ludzi, a specjalny, wyemitowany tuż po Superbowl finale rozgrywek futbolu amerykańskiego aż 26 milionów 20. Glee został wprost obsypany renomowanymi nagrodami filmowymi: 5 nominacji i 4 wygrane Złote Globy, 16 nominacji i 4 nagrody Emmy, 1 nominacja do Grammy i wiele innych, pomniejszych lecz równie ważnych 21. Serial ten pokazuje, że nawet w komediowej, pop kulturowej wersji, można pokazywać w dobrym świetle osoby sprawne inaczej nie tylko w sensie medycznym, ale i społecznym. I że przełamywanie barier jest nie tylko możliwe, ale łatwiejsze dzięki przyjaznym i życzliwym osobom skorym do niesienia pomocy. Tematyka serialu Glee, choć podana w konwencji komediowo-muzycznej, dotyczy jednak rzeczy bardzo istotnych ze społecznego punktu widzenia. Dotyka kwestii nierówności i 18 Dr House, serial telewizyjny emitowany od 2004 roku, reżyseria Keith Gordon, Deran Sarafian i inni. 19 Glee, serial telewizyjny emitowany od 2009 roku, reżyseria John Scott, Bill D Elia i inni. 20 Robert Sankowski, Glee, czyli jak hartują się idole, Gazeta Wyborcza, 17 lutego 2011, s Zobacz więcej: 12

13 stereotypów społecznych, homofobii i braku tolerancji dla inności (w tym także niepełnosprawności). Głównymi bohaterami Glee są m.in. tacy inni, jak: Afro-amerykanka z pokaźną nadwagą, chorobliwie nieśmiała jąkająca się Euro-azjatka, nieakceptowana w szkole dziewczyna o bardzo niskim wzroście, mało rozgarnięty (choć wrażliwy) sportowiec o wzroście ponadprzeciętnym, młodzieniec o skłonnościach homoseksualnych oraz zgodnie z lansowaną w USA polityczną poprawnością chłopiec poruszający się na wózku inwalidzkim. W tle filmu występują i okolicznościowo wydobywani są przez światła jupiterów takie postaci, jak osoby z zespołem Downa (dorośli i dzieci), sfrustrowani ludzie o niskim poczuciu wartości (bardzo otyły nauczyciel wychowania fizycznego trener drużyny futbolowej), chimeryczny gej, pełna fobii psycholog szkolna z nerwicą natręctw. Lisa Taylor i Andrew Wills zwracają uwagę na rolę stereotypów, wykorzystywanych jako pewna konwencja w niektórych produkcjach telewizyjnych, w tym także w serialach. Stereotypy pojawiają się często w rozmaitych tekstach medialnych. Można na przykład bronić tezy, ze należą one do konwencji gatunkowych telewizyjnej komedii sytuacyjnej. Ponieważ gatunek opiera się na elementach znanych, wpisane w stereotypy przeświadczenia stanowią poręczny skrót używany przez twórców programów w celu dokonania charakterystyki postaci. Z pojęciem władzy wiąże się także wykorzystywanie komedii do wyśmiewania typowych cech innych grup społecznych 22. CEL BADAŃ Celem niniejszego opracowania jest prezentacja wyników badań poświęconych obrazom osób niepełnosprawnych (fizycznie i intelektualnie) kreowanych w przestrzeni publicznej przez współczesne mass media. Analiza skupiona jest w szczególności na filmach (dokumentalnych i fabularnych) oraz serialach telewizyjnych (animowanych i fabularnych). Pod uwagę wzięte zostały zmiany zachodzące w samej telewizji: programy prowadzone przez osoby niepełnosprawne, kanały telewizyjne poświęcone tematyce niepełnosprawności, wiadomości sportowe informujące o osiągnięciach niepełnosprawnych zawodników. Zanalizowane zostały niektóre programy festiwali filmowych prezentujących filmy związane z kalectwem i sposoby oceny i wyróżniania tych filmów. Wykorzystano zawartość portali internetowych, na których umieszczane są materiały filmowe zawierające treści połączone z problematyką niepełnosprawności. Seriale filmowe, jako specyficzna forma prezentacji, 22 Lisa Taylor, Andrew Wills, Medioznawstwo. Teksty, instytucje i odbiorcy, przeł. M. Król, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2006, ss

14 przeznaczona dla różnego rodzaju odbiorców (starannie wyselekcjonowanych i dozorowanych telemetrycznie), są omówione wraz z filmami dotyczącymi konkretnych rodzajów niepełnosprawności (jako dopełnienie problematyki w nich poruszanej). W części zasadniczej opracowanie koncentruje się na dwojakiego rodzaju kategoriach niepełnosprawności: fizycznej i intelektualnej. Pewne problemy związane z niepełnosprawnością, np. dysfunkcje ruchowe, są wspólne dla różnych kategorii osób, zarówno niepełnosprawnych cieleśnie, jak i umysłowo. Wśród fizycznie niepełnosprawnych uwaga została poświęcona: amputantom, ludziom od urodzenia pozbawionych kończyn górnych i dolnych, ludziom z uszkodzonym rdzeniem kręgowym na różnym odcinku (lędźwiowym i szyjnym; paraplegików i tetralegików), częściowo i całkowicie sparaliżowanych (po udarach, zawałach, wylewach, wypadkach komunikacyjnych i wojennych), poruszających się za pomocą kul, balkoników, wózków (napędzanych ręcznie, elektrycznych i spalinowych), a w przypadku sportowców: wózków przeznaczonych do aktywnej rehabilitacji, sledgów, hanbike ów 23 itp. ludziom o skrajnie niskim wzroście (karły), licznej w Polsce kategorii osób niedowidzących i niewidomych, niedosłyszących i głuchych, głuchoniewidomych oraz głuchoniemych, posługujących się językiem migowym lub czytających z ruchu ust. ludzie dotknięci mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD), dystrofią mięśniową Duchenne a, stwardnieniem zanikowym bocznym (ALS). Drugą kategorią osób, której poświęcone zostało niniejsze opracowanie, to osoby o odmiennych w stosunku od standardowej populacji parametrach intelektualnych, wynikających z przebytych chorób neurologicznych, dotkniętych wadami wrodzonymi lub anomaliami genetycznymi: autyzmem, zespołem Downa, zespołem Aspergera, Alzheimerem, Parkinsonem; będących efektem zaawansowanego wieku, demencji starczej oraz schizofrenii będącej chorobą wieloczynnikową, na której powstanie wpływ ma również środowisko społeczne. Choroby psychiczne i niepełnosprawność intelektualna są często mylone ze sobą. Wraz z tym podąża obawa i silna niechęć w stosunku do osób o obniżonych parametrach intelektualnych. W Polsce zwroty odnoszące się do intelektualnego lub 23 Sledge rodzaj sanek, platforma na płozach umożliwiająca amputantom i osobom z niewładnymi nogami na grę w hokeja na lodzie w pozycji siedzącej; handbike rower ręczny, wózek do aktywnej rekreacji napędzany rękoma, poprzez mechanizm korbowy analogicznie jak w rowerze. 14

15 umysłowego upośledzenia, np. Ty Downie, zwłaszcza używane przez dzieci i młodzież, mają charakter obelżywy, nierzadko wulgarny, uwłaczający osobie, w stosunku do której z taką intencją są skierowane. Przyjętym narzędziem badań jest metoda jakościowa, polegająca na obserwacji uczestniczącej w tym sensie, że gruntownej analizie poddano treść szeregu dostępnych filmów i seriali telewizyjnych (polskich i zagranicznych), w których występują aktorzy grający rolę fizycznie i intelektualnie niepełnosprawnych oraz tych, w których niepełnosprawni są nimi faktycznie. Zastosowanie analizy zawartości/treści pozwoliło na wychwycenie w badanym materiale poszukiwanych cech, postaw i wartości związanych z niepełnosprawnością oraz określenie częstotliwości ich występowania oraz stopnia nasilenia. Analiza jakościowa pozwoliła na dotarcie do głębszych treści przekazu oraz ujawnienie intencji autorów przekazu (producentów, reżyserów, scenarzystów). Zakres analizy jest celowo zawężony do wybranych środków masowego przekazu, obejmując filmy i seriale, natomiast pomijając prasę, powieści i radio, w umiarkowanych stopniu wykorzystując Internet. Filmy fabularne są specyficznym rodzajem otwartego tekstu, różniące się sposobem przekazu od seriali i wiadomości telewizyjnych. Subiektywny dobór filmów oraz równie subiektywna, obiektywizowana jednak przez wyniki raportów innych autorów, analiza treści, zaowocowała czymś w rodzaju fabularyzowanego dokumentu lub też dokumentalizowanej fabuły. Innym rodzajem podejścia do oceny sposobów przedstawiania grup społecznych jest analiza treści. Ta wywodząca się z socjologii metoda koncentruje się na zestawianiu i pomiarze jawnej treści dużej liczby produktów medialnych w danym okresie. Skupienie uwagi na jawnej treści odróżnia to ujęcie od semiotycznego, koncentrującego się na analizie treści ukrytej teksów medialnych. Analiza treści ma zatem przede wszystkim charakter opisowy i cechuje się rzekomo naukową systematycznością i obiektywizmem 24. Opis fabuły filmów stanowi podstawową część prezentowanej pracy. W przekazie medialnym brana była pod uwagę następująca kwestia, uznawana za newralgiczną: jaki jest wizerunek osób niepełnosprawnych w mediach? Przede wszystkich zaś: w jaki sposób są one w mediach przedstawiane? Czy tendencyjnie i w stereotypowy sposób: jako osoby cierpiące, pokrzywdzone, niesamodzielne, bezradne lub jako niezaradne wymagające ciągłej pomocy i stałego wsparcia innych ludzi (rodziny, przyjaciół i znajomych, pracowników socjalnych, instytucji publicznych, społeczeństwa)? 24 Lisa Taylor, Andrew Wills, Medioznawstwo. Teksty, instytucje i odbiorcy, op. cit., s

16 Czy jako osoby o wyjątkowych zdolnościach, herosi mężnie zmagającymi się z własnymi ułomnościami, dzielnie dążący do samodzielnego rozwiązywania swoich problemów i pomimo ułomności oraz mniejszych szans społecznych starający się prowadzić samodzielną egzystencję? Chodzący do pracy, uczący się lub studiujący, mający hobby i pasje, podróżujący, uprawiający sport? Za ważne uznano postawienie kwestii: w jakich proporcjach te dwie podstawowe wersje wizerunkowe osób niepełnosprawnych są prezentowane w filmach i serialach oraz jakie czynniki społeczne mają na to wpływ? Nie mniej ważnym zadaniem było sprawdzenie, jaki rezonans społeczny wywołują tego typu obrazy filmowe, jakie lansowane są w mediach. Jaka jest ich recepcja społeczna? Czy media podtrzymują stereotypy społeczne związane z chorobą i kalectwem, czy też przyczyniają się do uwalniania od nich? W jakim świetle pokazują rodziców, opiekunów, fizjoterapeutów, pracodawców oraz inne osoby mające sporadyczny kontakt ze sprawnymi inaczej. Czy to prawdziwy, lustrzany obraz społeczeństwa, w którym żyją niepełnosprawni? Czy filmy i seriale mają szanse na zmiany postaw społecznych w stosunku do osób niepełnosprawnych? Czy są w stanie przyczynić się do wzrostu wrażliwości społecznej? Spowodować zwiększone zainteresowanie profilaktyką skoncentrowaną na własnym zdrowiu i sprawności fizycznej odbiorców filmów kinowych i telewizyjnych oraz seriali? Przy konstruowaniu niniejszego opracowania, zwłaszcza prób znalezienia odpowiedzi na hipotezy i pytania o proweniencji społecznej, wykorzystano narzędzia obiektywizujące, w postaci wyników badań przeprowadzonych przez renomowane instytucje monitorujące opinię publiczną: CBOS, OBOP, SMG/KRC itp. Za wszystkie niedociągnięcia i usterki odpowiada jednak wyłącznie sam autor. 16

17 OTWARCIE TELEWIZJI NA OSOBY NIEPEŁNOSPRAWNE W przeciągu zaledwie kilku ostatnich lat mass media zwłaszcza telewizja szerzej otworzyły swoje podwoje na obecność osób niepełnosprawnych i użyczyły im swojej przestrzeni antenowej. Przeciętnego odbiorcę telewizyjnego zdziwić może widok człowieka dotkniętego chorobą lub kalectwem na ekranie telewizyjnym szczególnie jako prowadzącego program a już zwłaszcza wtedy, gdy dysfunkcje ruchowe lub zmiany cielesne są dostrzegalne i wyraźnie widoczne. Dlatego też początkowo nie epatowano wizerunkiem pierwszych i nielicznych jeszcze prezenterów telewizyjnych. W 2003 roku Roku Osób Niepełnosprawnych TVP zorganizowała casting na niepełnosprawnego prezentera. Wybrano sześć osób, wśród nich Paulinę Malinowską-Kowalczyk ( ) i Macieja Winiarskiego, który prowadził później Panoramę, a obecnie jest autorem i prezenterem cotygodniowego programu Echa Panoramy. Mało osób jednak wie, że Maciej porusza się na wózku. Już na początku jego pracy w Panoramie uznano, że wózka widać nie będzie. Prezenter przesiada się więc na krzesło ( ). Może jednak niepełnosprawny na wizji w pełnosprawnym programie był nie do zaakceptowania dla władz telewizji? Jeśli jednak osoba niepełnosprawna miałaby zaistnieć na ekranie poza programami dla swojego środowiska, to właśnie w taki sposób w studiu. O wiele trudniej wyobrazić sobie, by ktoś z problemami m.in. ruchowymi biegał z kamerą za politykami 25. Sytuacja ta uległa już dalszej ewolucji i kolejnym zmianom. Dobrym przykładem na to, że telewizja wychodzi naprzeciw niektórym przynajmniej potrzebom osób sprawnych inaczej, był program telewizyjny Integracja emitowany w Telewizji Polskiej. Tworzony był zarówno przez osoby w pełni, jak i nie w pełni sprawne. Prezentował ludzi znanych (aktorów, gwiazdy telewizyjne, polityków) oraz zwykłych ludzi z ograniczonymi możliwościami intelektualnymi i ruchowymi. Program Integracja w TVP 3 przede wszystkim dostarcza dobrej, rzetelnej informacji niezbędnej do codziennego funkcjonowania osoby niepełnosprawnej, przełamuje dotychczasowe stereotypy postrzegania niepełnosprawności tylko przez pryzmat cierpienia, bólu i lęku, oferując pogodne i optymistyczne, a nawet humorystyczne podejście do tematu. Wykraczamy poza regionalność, prezentując uniwersalną tematykę dotyczącą zarówno mieszkańców dużych miast, jak i wsi, łamiemy mity i przełamujemy podział na MY i ONI, czyli sprawni i niepełnosprawni 26. Program prezentował bardzo różne formy rozrywki i liczne 25 Tomasz Przybyszewski, Misja na wizji, Integracja 2008, nr 1, s Fragment reklamy programu Integracja na antenie TVP 3, zamieszczanej wielokrotnie w kolejnych numerach magazynu Integracja, np. w 2004 roku. 17

18 oferty aktywnego spędzania czasu wolnego. Po 12 latach nadawania Integracji, ze względu na ograniczenia finansowe i cięcia budżetowe w publicznej telewizji, program został przechwycony przez prywatną telewizję Polsat, o czym będzie jeszcze mowa poniżej. Poza telewizją lokalną, regionalną o ograniczonym zasięgu oddziaływania także telewizja ogólnopolska ma ofertę skonstruowaną na potrzeby osób niepełnosprawnych. Telewizja Polska, jako jedyna w kraju, emituje napisy dla niesłyszących. Są dostępne przy wybranych audycjach, również nadawanych na żywo. Do publikacji napisów TVP wykorzystuje teletekst. Listę programów z napisami można znaleźć w Telegazecie na stronie 358. oraz na stronach Napisy są dostępne na stronie 777 Telegazety. Codziennie w emisji jest około 4-5 godzin programów z napisami 27. Na telewizji publicznej, podobnie jak na innych jednostkach oświatowych, ciąży brzemię niesienia kaganka oświaty. Z tą misją telewizji związane jest również kryterium doboru programów z napisami dla niesłyszących. Programy takie muszą uwzględniać grupy jak największej oglądalności, a przy tym dbać o edukacyjne walory emitowanych treści. Priorytetem cieszą się programy polskiej produkcji. Podstawę programu stanowią filmy fabularne i seriale. Oprócz nich teleturnieje Jeden z dziesięciu i Familiada, filmy przyrodnicze, dokumentalne i podróżnicze np. Wojciech Cejrowski boso przez świat oraz na życzenie widzów program publicystyczny Sprawa dla reportera. Okazjonalnie są przygotowywane napisy do ważnych wystąpień politycznych i religijnych. Codziennie na żywo są emitowane napisy do Teleexpressu i głównego wydania Wiadomości. Od grudnia 2008 r. napisy towarzyszą przedstawieniom Teatru TV. Od tego momentu w TVP1 w paśmie po głównym wydaniu Wiadomości napisy ukazują się codziennie 28. Obecnie niepełnosprawni prezenterzy nie tylko oficjalnie prowadzą programy telewizyjne, ale na dodatek powstały programy i kanały telewizyjne przeznaczone dla osób niepełnosprawnych, poruszające problemy dla nich ważne. Przy czym, co może wydawać się zaskakujące, prym pod tym względem przestaje wieść telewizja publiczna w grę wchodzą komercyjne, prywatne stacje. W studio telewizji Polsat (w paśmie ogólnopolskim, w dobrym czasie antenowym) kontynuowany jest program Integracja, podczas którego poruszane są newralgiczne kwestie związane z niepełnosprawnością fizyczną i intelektualną oraz różnorodnymi sposobami dyskryminowania takich osób w naszym społeczeństwie. Gospodarzem programu jest właściwa osoba na właściwym miejscu dobrze znająca problemy omawianych osób, znane jej także z własnego doświadczenia. Piotr Pawłowski, prezes Fundacji Integracja i Stowarzyszenia Przyjaciół Integracji, poprowadził premierowy 27 Informacje TVP dla niepełnosprawnych, 28 Ibidem. 18

19 odcinek nowej Integracji w kanale informacyjnym Telewizji Polsat. Po rozmowach z Polsatem nie ukrywał zaskoczenia: Jestem pod wrażeniem, że stacja komercyjna, która ma własny profil, ukierunkowany przede wszystkim na tematykę dochodową, stacja z własną fundacją, wyciąga do nas rękę i daje czas antenowy na stworzenie czegoś jeszcze. Tym bardziej, że dzieje się to w czasie, kiedy telewizja publiczna zdejmuje programy, które powinny być realizowane w ramach misji TVP, m.in. programy wokół niepełnosprawności 29. Do programu zapraszani są do dyskusji na żywo przedstawiciele różnych środowisk społecznych kulturalnych, politycznych, religijnych reprezentujący odmienne opcje światopoglądowe i punkty widzenia. Do studia przychodzą również specjaliści zawodowo zajmujący się problemami niepełnosprawności, a także sami niepełnosprawni, pragnący wnieść głos do dyskusji, w myśl zasady nic o nas bez nas. Dla Polsatu nie jest to incydentalna bądź też przypadkowa inicjatywa raczej element długofalowej polityki działania ( Fundacja Polsat od lat pomaga dzieciom). Jak stwierdził Henryk Sobierajski, szef Polsat News, Integracja idealnie wpisuje się w potrzeby programowe kanału, w którym często poruszana jest tematyka społeczna, m.in. wykluczania ludzi z powodów niedostosowania naszego kraju chociażby do potrzeb osób niepełnosprawnych 30. Aby zwiększyć krąg odbiorców o kolejne kategorie, po konsultacjach z Polskim Towarzystwem Głuchych, do programu Integracja wprowadzono w 2010 roku lektora tłumaczącego niesłyszącym widzom tekst językiem migowym. Tłumacz języka migowego będzie gościł w programie przez cały październik. Jest to swojego rodzaju pilotaż, który może zaowocować wprowadzeniem tłumaczy do większej liczby programów z oferty Polsatu 31. Działania te były fragmentem programu realizowanego w ramach Europejskiego Roku Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym. Znany i rozpoznawalny dziennikarz i prezenter telewizyjny TVN Marcin Pawłowski nie miał takiego szczęścia, jak wleczony kolega po fachu Kamil Durczok. W TVN i TVN24 Pawłowski prowadził programy o charakterze polityczno-społecznym. Gdy zachorował na rzadką odmianę trudno uleczalnego nowotworu, nie ściągnięto go z anteny telewizyjnej. Po utracie włosów na skutek chemioterapii nadal występował jako główny prowadzący. Leczenie okazało się skuteczne jedynie na krótką metę nastąpił drugi atak choroby, a wraz z tym konieczność przyjmowania następnych dawek chemioterapii. I, pomimo degradującego pochodu choroby przez jego organizm i nieskuteczności leczenia, dalej prowadził programy 29 Kornelia Wróblewska, Integracja w telewizji, Poszczególne odcinki tematyczne można oglądać w Internecie na stronie telewizji: 30 Kornelia Wróblewska, Integracja w telewizji, 31 Kornelia Wróblewska, Integracja w Polsat News dla niesłyszących!, 19

20 telewizyjne. Zaskakująca dla wielu widzów, dla niektórych kontrowersyjna i problematyczna w odbiorze, była transformacja gwałtowna zachodząca na twarzy popularnego prezentera, która zmieniała go diametralnie w przerażającym stopniu i tempie. Marcin Pawłowski publicznie zwrócił się do publiczności telewizyjnej z prośba o akceptację swego psychofizycznego stanu, podobnie jak zaaprobowali to wcześniej jego szefowie i współpracownicy. Była to prośba trudna do spełnienia zważywszy na fakt zaawansowania choroby, zmieniającej młodego prezentera w osobę niepełnosprawną 32. Wkrótce potem Pawłowski zmarł, pośmiertnie uznany przez kolegów po fachu za Dziennikarza Roku NIEPEŁNOSPRAWNI JAKO NIEPOKONANI Jesienią 2010 roku w TVP 1 ruszył cykl programów biograficzno-dokumentalnych pt. Niepokonani. Niezwykłe historie. Pierwszy odcinek był poświęcony wokalistce Monice Kuszyńskiej, popularnej i znanej niegdyś członkini zespołu muzycznego Various Manx. Uległa ona poważnemu wypadkowi samochodowemu, w wyniku doznanego urazu ma bezwładne nogi i porusza się na wózku inwalidzkim. Wróciła jednak do aktywnego życia zawodowego, sprzężonego z jej postępującą i dobrze rokującą rehabilitacją. Program Niepokonani prowadzi znany dziennikarz i prezenter telewizyjny Krzysztof Ziemiec, który sam przeżył dramatyczną historię. W 2008 roku ratując swoje dzieci z pożaru mieszkania został dotkliwie poparzony na znacznym obszarze ciała. Przez kilka dni był utrzymywany w szpitalu w stanie farmakologicznej śpiączki, ale po kilkunastomiesięcznej rekonwalescencji wrócił do pracy na wizji jako gospodarz telewizyjnych Wiadomości. W brytyjskiej telewizji posunięto się do jeszcze dalej idących eksperymentów. BBC zatrudniła kobietę bez ręki Cerrie Burnell do prowadzenia popularnego programu rozrywkowego Cbeebies, przeznaczonego dla najmłodszych dzieci. Nie odbyło się to w sposób niezauważony dla widzów rodziców dzieci oglądających ten program. Kilkudziesięciu z nich zadzwoniło do redakcji telewizji, prosząc o usunięcie z wizji prezenterki odbiegającej od powszechnie przyjętych standardów. Głównym argumentem było to, że ona straszy ich dzieci swoim odmiennym wyglądem. Media informowały wówczas, że te rodzicielskie ( ) ataki były wyjątkowo ostre. Do stacji wpłynęło 25 oficjalnych skarg w związku z Cerrie podaje CNN, przytaczając słowa rzeczniczki BBC. Rodzice protestowali także na forum CBeebies. Pojawiło się wiele wulgarnych postów, które trzeba było usuwać ze strony pisze Daily Mail. Jak dodaje dziennik, jeden z ojców napisał, że zabronił swojej 32 Zobacz: 20

21 córce oglądania programów z udziałem Cerrie Burnell, bo boi się, iż jego córka będzie miała koszmary. Inny skarżył się BBC, że był zmuszony odbyć z dzieckiem rozmowę na temat niepełnosprawności. To dobrze, że stałam się dla rodziców okazją do tego, by rozmawiać z dziećmi o ludziach niepełnosprawnych komentuje Burnell, cytowana przez CNN. Prezenterka zapewniała, ze nie zamierza przejmować się tego rodzaju krytyką 33. Na jeszcze poważniejszą próbę zostali wystawieni widzowie innego brytyjskiego kanału telewizyjnego Channel Five. W listopadzie 2009 roku 57-letni James Partridge z organizacji Changing Faces 34 poprosił władze stacji żeby zgodziły się, aby przez tydzień prowadził serwis informacyjny. I zgodę taką uzyskał serwis poprowadził 35. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że jego twarz jest wyraźnie zmieniona, chirurgicznie zrekonstruowana. Partridge występując w telewizji chciał zwrócić uwagę na problem osób z twarzami chorobowo zniekształconymi lub oszpeconymi na skutek nieszczęśliwych wypadków. Liczył na aprobatę widzów, zwiększenie akceptacji, a przynajmniej tolerancji społecznej dla ludzi takich jak on, z konieczności zmuszonych do izolacji, zamknięcia w domach, do ukrywania się. Telewizyjny występ oszpeconego prezentera był swoistym eksperymentem, próbą przełamania schematów, pozbycia się uprzedzeń i oswajania widzów z odmiennością, widokiem ludzi o różnym wyglądzie i możliwościach ruchowych. Szefowie Channel Five zadeklarowali, że będą na bieżąco monitorować sytuację i rejestrować reakcje widzów na występ tak szczególnego prezentera. Nie wykluczali też w przyszłości przeprowadzenia innych akcji, o podobnie uświadamiającym i uwrażliwiających charakterze. Ta konkretna akcja miała również na celu unaocznienie samym ludziom ze zniekształconymi twarzami tego, że nie należy się ukrywać i powinno się przynajmniej spróbować wyjść do innych osób, wrócić do świata. W towarzyszących programach oświatowych występowali ludzie z odmienionymi obliczami: ze znacznie zdeformowaną chorobowo głową w części twarzowej, z pozostałościami po poparzeniach lub operacjach chirurgicznych 36. Programy z tymi ludźmi nie pojawiły się w alternatywnych do BBC brytyjskich kanałach telewizyjnych przez przypadek. Była to raczej świadoma strategia ich działania. Analogiczną sytuację zauważamy w polskich realiach: gdy nie starcza pomysłów lub pieniędzy na realizację ambitnych programów przez telewizję publiczną (mającą misję do wypełnienia), na scenę wkraczają prywatne telewizje. Przy czym okazuje się, że otwarcie na 33 niepelnosprawna_ prezenterka_straszy.html