Opowieści Ziemi Wronieckiej. Dla najmłodszych

Transkrypt

1 Opowieści Ziemi Wronieckiej Dla najmłodszych

2

3 Wydawca: Urząd Miasta i Gminy Wronki ul. Ratuszowa Wronki 2 Autor tekstów: Sabina Jasińska Autor ilustracji: Beata Adam-Dąbrowska ISBN Wronki 2014

4 O powstaniu Wronek 3

5 O powstaniu Wronek 4

6 Za kwiecistymi łąkami, za głębokimi jeziorami wypełnionymi tłuściutkimi rybami, tuż nad rzeką Wartą stał ogromny, kolorowy zamek. Na jego szczycie znajdowało się pięć wież, na których przesiadywały czarne wrony. Budynek został wzniesiony na stosie czarodziejskich gałęzi i z daleka wyglądał jak olbrzymie ptasie gniazdo. 5

7 O powstaniu Wronek 6

8 Mieszkańcami zamku byli: najodważniejszy z odważnych rycerz Warcisław herbu Wrona, jego ukochana córeczka i oddana rycerskiej rodzinie służba. Córka rycerza była piękna jak poranne słońce i delikatna jak płatki niezapominajki. Na imię miała Dąbrówka. 7

9 O powstaniu Wronek 8

10 Pewnego dnia do drzwi zamku zapukał rycerz Jarogniew i powiedział, że żąda, by dziewczyna została jego żoną. Warcisław, słysząc to, spojrzał na gościa ze złością i wyrzucił go z zamku. Wiedział bowiem, iż jest on okrutnym człowiekiem. Upokorzony i rozwścieczony Jarogniew obiecał sobie, że zdobędzie piękną Dąbrówkę, nawet jeśli będzie musiał użyć do tego podstępu. 9

11 O powstaniu Wronek 10

12 Kilka nocy później zakradł się pod mury zamku i go podpalił. W pożarze zginął ojciec Dąbrówki. Jarogniew zabrał osieroconą dziewczynę siłą do swojej twierdzy. Ta, zrozpaczona, chcąc uwolnić się z rąk okrutnika, podała mu zatruty napój. Sama również go wypiła. W chwilę później ogarnął ich głęboki sen, z którego już nigdy się nie obudzili. 11

13 O powstaniu Wronek 12

14 Olbrzymi zamek Warcisława spłonął całkowicie. Z nieszczęśliwej zasadzki Jarogniewa uszedł z życiem tylko jeden dworzanin, a ponieważ bardzo szanował swojego pana, postanowił, że na jego cześć w ruinach zamku założy osadę, której nadał imię Wronki. KONIEC 13

15 14

16 O Biezdrowie 15

17 O Biezdrowie 16

18 Dawno, dawno temu, tak dawno, że nikt już nie pamięta, kiedy to dokładnie było, mieszkańcy Biezdrowa przychodzili się modlić do starej chałupy. Chwiała się ona z każdym podmuchem wiatru. Ksiądz opiekujący się tym Domem Bożym marzył o pięknym kościele dla swoich wiernych. Nie miał jednak pieniędzy na to, by go wybudować. 17

19 O Biezdrowie 18

20 Pewnej nocy, kiedy położył się spać, przyśnił mu się hrabia Biezdrew mieszkający w okolicy. Objeżdżał on konno swoją ziemię i z zadowoleniem rozglądał się dookoła. Nagle zwierzęciu ugrzęzła przednia noga w miejscu, w którym ukryty był skarb. Najdziwniejsze, że tej nocy ów hrabia również miał taki sen. 19

21 O Biezdrowie 20

22 Parę dni później, nękany przez powtarzającą się wizję, Biezdrew dosiadł konia i postanowił objechać swoją posiadłość. Gdy znalazł się w miejscu, gdzie przebiega granica między Biezdrowem a Nową Wsią, kopyto konia zapadło się pod ziemię. 21

23 O Biezdrowie 22

24 Hrabia nie czekał długo i kazał swym poddanym zakasać rękawy, wziąć łopaty i kopać w tym miejscu. Pod górą ziemi znaleziono wielką skrzynię. Biezdrew, widząc ją, zeskoczył do dołu i uchylił ciężkie wieko. W skrzyni ujrzał ogromną liczbę srebrnych monet. 23

25 O Biezdrowie 24

26 By wydobyć skarb, zaprzężono wóz w dwa białe byki, które były najsilniejszymi zwierzętami w całej wsi. Z dużym trudem wyciągnęły niezwykłe znalezisko i pobiegły przed siebie. Tam, gdzie się zatrzymały, ku uciesze Księdza wybudowano wspaniały kościół biezdrowski. Podanie głosi, że w jego murach ukryto połowę skarbu. Dębowa skrzynia, z której wydobyto monety, znajduje się do dnia dzisiejszego w przedsionku kościoła. KONIEC 25

27 26

28 O Samołężu 27

29 O Samołężu 28

30 Słońce grzało wysoko na niebie, otulając swoimi promieniami cały Samołęż. Mieszkańcy wsi spokojnie wykonywali swoje codzienne obowiązki, nie przeczuwając nadciągającej katastrofy. Boguchna plewiła ogródek, Chwalibóg sprzątał oborę dla zwierząt, a dzieci bawiły się z małymi kociętami. 29

31 O Samołężu 30

32 Nagle na skraju wioski, która sięgała wtedy aż do toru kolejowego, biegnącego wzdłuż drogi do Koźmina, wybuchł pożar. Rozszerzał się szybko w stronę domostw i niszczył wszystko, co napotkał. Ludzie uciekali z posiadłości i ratowali tyle, ile byli w stanie unieść w rękach. Zagrody płonęły i uciekały z nich przestraszone zwierzęta. 31

33 O Samołężu 32

34 Boguchna wpierw usłyszała krzyk ludzi, a dopiero później ujrzała wielkie jak drzewa płomienie. Nie namyślając się długo, pobiegła do domu i przyniosła obraz św. Wawrzyńca. Trzymając go w rękach, uklękła na ziemi i zaczęła modlić się o ratunek. Pozostali mieszkańcy Samołęża, biorąc z niej przykład, zaczęli modlić się tak samo. W niebo popłynęły błagania i żale. 33

35 O Samołężu 34

36 I czy to przypadkiem, krótko po wzniesieniu do Boga modlitw nastąpiły dziwne zjawiska. Nagle pojawił się silny wiatr, który zawrócił pożar tam, skąd przyszedł. Ogień przestał niszczyć wiejskie zagrody. W chwilę po tym pojawił się deszcz, który ugasił uciekające przed wiatrem płomienie. 35

37 O Samołężu 36

38 Wioska została ocalona. Ludzie uznali, że stało się to za sprawą św. Wawrzyńca, dlatego na środku Samołęża postawili kapliczkę z jego figurą. Znajduje się ona w miejscu skrzyżowania trzech dróg. Gdy wybierzesz się w to miejsce dzisiaj, zobaczysz trzy domy, stojące blisko kapliczki, które ocalały od ognia. KONIEC 37