Czasopismo Rzymskokatolickiej Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bukowinie Ta trzańskiej Nr 5 (363) /2014

Transkrypt

1 ISSN Czasopismo Rzymskokatolickiej Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bukowinie Ta trzańskiej Nr 5 (363) /2014 Fot. A. Brzoza Gwiozda gore zeć na niebie, Prziseł Krystus tu, do Ciebie! B. K., Kolydziołka 2013

2 WIGILIA BOŻEGO NARODZENIA Ponad dwa tysiące lat temu przyszedł na świat Jezus Chrystus, Syn Boży, oczekiwany Zbawiciel. Opowiada o tym Ewangelia: W owym czasie wyszło rozporządzenie Cezara Augusta, żeby przeprowadzić spis ludności w całym państwie. Pierwszy ten spis odbył się wówczas, gdy wielkorządcą Syrii był Kwiryniusz. Wybierali się więc wszyscy, aby się dać zapisać, każdy do swego miasta. Udał się także Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i rodu Dawida, żeby się dać zapisać z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna. Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie. W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoją trzodą. Naraz stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli. Lecz anioł rzekł do nich: «Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. A to będzie znakiem dla was: Znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie». I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami: «Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania» Łk 2,1-14 MODLITWA Panie Boże, Ty sprawiłeś, że ta święta noc zajaśniała blaskiem prawdziwej światłości Jednorodzonego Syna Twojego, spraw, abyśmy jaśnieli blaskiem Twego światła w naszym codziennym postępowaniu. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen. 2 IDZIE HYR Nr 5 /2014

3 Drodzy Czytelnicy Ks. Damian Drzyżdżyk Czas nowego roku liturgicznego i kalendarzowego czas nowych planów, jakie podejmujemy w pracy nad sobą oraz nowe nadzieje na lepszą przyszłość. To również kolejne wysiłki i cele, jakie stawiamy przed sobą, aby coś ulepszyć w życiu, aby dążyć małymi krokami do wymarzonego ideału. Musimy jednak być przygotowani, że wiele razy przyjdzie zniechęcenie, zmęczenie i osłabniecie, a na końcu może powiemy: chciałem dobrze, a wyszło jak zawsze. I całe planowanie zostanie zepchnięte na margines, zapomniane. Taką mamy naturę, że chcielibyśmy dużo, szybko, ale najlepiej bez wysiłku. Trzeba wiedzieć, że wielkim zamiarom musi towarzyszyć wysiłek i wielokrotnie zaparcie się siebie. Od Adwentu, a tym samym z nowym rokiem liturgicznym, biskupi w Polsce zaproponowali Kościołowi hasło: Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię. Tych słów tłumaczyć nie trzeba, bo są one oczywiste i przez wszystkich zrozumiałe. Zadaniem na ten rok jest SŁUCHAĆ Jezusa, na Jego słowach budować silną WIARĘ i nieustannie podejmować w swoim życiu proces NAWRACANIA siebie. Skorzystajmy z tej łaski, jaką niesie nam kolejny rok i powtarzajmy za św. Teresą z Avila zawołanie: Solo Dios basta (Bóg sam wystarczy). O co chodzi w tych słowach św. Teresy zwanej Wielką? Chodzi tu o to, byśmy jak Maryja i Józef w życiu codziennym zaufali Panu, powierzyli Mu swój dzień i pozwolili Mu działać w nas przez sakramenty święte, Słowo Boże i w naszych codziennych wysiłkach zawodowych, społecznych, naukowych. Chciejmy w przeżywanych zdarzeniach oraz w naszych bliskich widzieć Chrystusa, a przekonamy się, że świat, w którym żyjemy, będzie lepszy. Drogi Czytelniku! Boże Narodzenie jest tam, gdzie człowiek przyjmuje Jezusa Trwając w radości Świąt Bożego Narodzenia, pełni nadziei związanej z nowym rokiem wpatrujemy się w betlejemski żłóbek. Niech Boża Dziecina rozpromieni każdy dzień, napełni radością i miłością oraz darzy zdrowiem i pomyślnością. Życzymy, aby każda chwila tych świąt naznaczona była Bożym pięknem, a Nowy Rok 2015 obdarowywał Was pokojem. Redakcja W numerze: Ks. Władysław Podhalański, Niech każdy czuje, że go Jezus ratuje... 4 Elżbieta Bafia, Spójrz, w ciemności światełko się pali... 5 Natalia Kubasiak, Wy jesteście światłością świata... 5 Wywiad: W centrum jest radość z narodzin Jezusa... 6 Justyna Wojtan, Pradawne potrawy wigilijne na Podhalu... 7 Ks. Damian Drzyżdżyk, Eucharystia pod lupą... 8 Albina Policht, Czekam na adopcję serca!... 9 Dr n. med. Edward Jan Charczuk, Lekarska deklaracja wiary...10 Ks. Jacek Jastrzębski, Zostać księdzem...12 Ks. Krystian Socha MIC, Obchody XII Dnia Papieskiego w Rzepiskach...13 Elżbieta Lichaj, Ofiarowała się za mamę bł. Laura Vicuña...15 Z życia Kościoła...17 Monika Bobula i Bożena Dunajczan, Swego nie znacie?...20 Agnieszka Chowaniec, Dorota Wojnarowicz, Bohaterska przeszłość Podhalan...21 Adriana Plucińska, Zginęli ludzie. Ludzie z krwi i kości...22 Marek Wodziak, Dzielmy się talentami...23 Wywiad: Młody rzeźbiarz...24 Maria Sztokfisz, Bukowiański chór parafialny w Licheniu...25 Renata Łukaszczyk, Pożytki pielgrzymki...26 Wywiad: Od Ostrej Bramy do Bukowiny Tatrzańskiej...27 Marta Lichaj, Nasze ludzkie marzenia...28 Zwierzę też człowiek?...29 Barbara Kamińska, Zielona Apteczka...30 Danuta Strukowska, Panie, serce nam daj, mężne w walce ze złem!...32 Magdalena Wojtanek, Grupy Trzeźwościowe...33 Weronika W. i Natalia B., Wycieczka do Twinpigs...34 Beata Koszut, Odblaskowa Bukowina...35 Iwona Walas, Europejski Dzień Języków...36 Krzyżówka...37 Kącik dla dzieci...38 Intencje Mszalne...39 IDZIE HYR Nr 5 /2014 3

4 Ks. Władysław Podhalański Niech każdy czuje, że go Jezus ratuje Dawno, dawno temu (to nie bajka) za górami, za lasami, za wielkimi morzami stał się cud niesłychany, z którego to my największą Radość mamy. Nie wyrosła tam góra złota, nie powrócił raj, ale spełniła się natarczywa prośba ludzi: Boże, Zbawiciela daj, daj, daj. Cicha noc, skromna Matka, ubożuchna szopna chatka, ale przecież wszyscy wiecie, że w niej już jest Boskie Dziecię. Boska stopa dotknęła naszego świata i zrodzony z człowieka Syn Boży uratuje człowieka swego brata. Skąpane w jasnościach były te urodziny, ale niezbyt uroczyste było przywitanie Bożej Dzieciny, chociaż kto zmierzył radość i miłość Matki, która zakryła wszystkie niedostatki. Święty Józef z wiarą i ufnością też promieniował niebiańską radością. A i pasterze razem z Aniołami cieszyli się szczerze. I Trzej Królowie przybyli niosąc bogate dary, ale Jezus najbardziej cieszy się z ich wiary. Oddali pokłon, złożyli uwielbienie bo Boga powinno czcić każde stworzenie: Anieli grają, Króle witają, pasterze śpiewają, bydlęta klękają, cuda, cuda ogłaszają. Na Podhale już dawno przyszedł hyr i przyleciała nowina, że do wszystkich ludzi została posłana ta Boża Dziecina. Konieczną była potrzeba, aby Bóg do nas i po nas zstąpił z nieba. Na ziemi Jezus wzrastał w latach, w mądrości i łasce u Boga i u ludzi Kto tego jeszcze nie widzi, niech się wreszcie zbudzi. Niech szeroko otworzy oczy, niech zobaczy Zbawiciela, który do nas kroczy, który żłóbek, pieluszki i sianko dawno za sobą zostawił i dla człowieka, przez człowieka zbawczy krzyż postawił. Aby na nim to się dokonało, że ciało Boga-Człowieka ofiarą się stało. Tak się stać miało, że to Ciało na krzyżu wisiało i wiele tam krwi Bożej się wylało. Żeby człowiek dostąpił zbawienia, Chrystus Jezus musiał najpierw doznać okrutnego cierpienia. To była zapłata za mój i za twój grzech, a więc niech... człowiek z grzechu wyzwolony żyje i umiera jak nowonarodzony. Amen 4 IDZIE HYR Nr 5 /2014

5 Elżbieta Bafia Spójrz, w ciemności światełko się pali... czyli parę słów o historii rorat i lampionów Wkościele panuje ciemność, słychać śpiew pieśni A ja czekam na Ciebie mój Jezu, w procesji idą nieco jeszcze zaspane dzieci z lampionami. Mimo że nieraz o świcie jest bardzo zimno, a drogi są zasypane śniegiem, co roku całymi rodzinami udajemy się na adwentowe Msze Święte roraty. W ten sposób przygotowujemy się do nadchodzących świąt Bożego Narodzenia i otwieramy serca na przyjście Jezusa. Początki rorat (mszy wotywnych o Najświętszej Maryi Pannie) związane są z celebrowaniem Zwiastowania Pańskiego. Od V w. święto to przypadało 18 grudnia. Właśnie w tym dniu przed wschodem słońca odprawiano Missa Aurea Złotą Mszę. Do Polski tradycja przybyła za sprawą bł. Kingi w XIII w. Sama nazwa rorat pochodzi od pieśni opartej na proroctwie Izajasza (Iz 45,8): Rorate caeli desuper, et nubes pluant iustum; aperiatur terra, et germinet Salvatorem Niebiosa, spuśćcie Sprawiedliwego jak rosę, niech jak deszcz spłynie z obłoków, niech się otworzy ziemia i zrodzi Zbawiciela. Każde dziecko idące na roraty niesie ze sobą lampion. Tradycja ta pochodzi z czasów średniowiecznych i ma bardzo symboliczne znaczenie. Przed rozpoczęciem mszy, do ołtarza przychodzili przedstawiciele wszystkich stanów król, prymas, senator, ziemianin, rycerz, mieszczanin i chłop. Przynosili zapalone świece i mówili: Sum paratus ad adventum Dei Jestem gotowy na przyjście Pana. Z tego obrzędu wywodzi się tzw. roratka świeca symbolizująca Maryję niosącą prawdziwe światło Jezusa. Wraz z postępem czasu świeczki zostały wyparte przez kolorowe lampiony. Niemałe zaskoczenie wywołałby król czy rycerz niosący lampion, więc ich miejsce zajmują dziś dzieci. Nie zmieniła się jednak treść, którą przekazuje ten symbol. Każdy człowiek oczekuje przyjścia Jezusa... Adwent tegoroczny trwa to czas przygotowania do świąt. W sklepach krzyczą do nas reklamy, ozdoby i kolorowe światełka, niosące iluzję radości i ciepła. W szale świątecznych przygotowań należy pamiętać o tym, że to nie ilość prezentów pod choinką, nie stół pełen jedzenia czy wypolerowane podłogi są najważniejsze. Kultywując piękną tradycję, otwórzmy serca dla Chrystusa poprzez uczestnictwo w roratach i czas spędzony z rodziną. Wtedy nasze święta z pewnością będą wartościowe i pełnie miłości. Natalia Kubasiak Wy jesteście światłością świata Światło to cień Boga stwierdzenie paradoksalne, aczkolwiek odkrywające niezwykłą prawdę. Człowiek woli te słoneczne dni i lubi ten nastrój przy zapalonej świecy. Światło dookoła nas, światło wszędzie, nie potrafimy żyć bez światła Światło to ŻYCIE powiedziano w Biblii. W Ewangelii św. Jana czytamy o tym, jak Jezus utożsamia się ze światłem: Ja jestem światłością świata. Kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia ( J 8,12). Stwierdzić można, że swoim przyjściem na świat Pan Jezus oświecił wszystko i wszystkich. Jego blasku nie jest w stanie pochłonąć żadna ciemność. Życie należy rozumieć tutaj jako rzeczywistość nadprzyrodzoną, mowa więc o życiu wiecznym, do którego dojdziemy podążając za Światłem. Mamy to szczęście być uczniami Chrystusa. Nasza wielka rola zaczyna się wtedy, kiedy Mistrz daje nam zadanie: Wy jesteście światłem świata. [ ] Tak niech wasze światło jaśnieje przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie (Mt 5, 14-16). To bezpośredni nakaz do dzielenia się wiarą i krzewienia jej w swoim otoczeniu. Uczniowie Jezusa są postawieni pośrodku świata jako znak obecnego już królestwa Bożego, nie mogą więc uchylać się od IDZIE HYR Nr 5 /2014 5

6 wypełnienia zadania wiarygodnych świadków. Ludzie tkwią w ciemności tej rzeczywistości, którą sobie umiłowali, przez ich złe czyny. Głosiciele nauki Pana, mając poczucie misji, muszą otwarcie szerzyć Ewangelię słowem i czynem, żeby wszyscy mogli dobrowolnie uznać Chrystusa za Zbawcę. Jest to szczególnie ważne posłanie, zwłaszcza kiedy Jezus po swoim objawieniu jako Światłość nazywa nas pokrewnym określeniem. Chrześcijaninem jest się dla innych. Oznacza to, że każdy prawdziwy wierzący chciałby, żeby Bóg przybył także do innych. Tak więc światłość, która płonie w naszych sercach, musimy przekazywać do następnych, tak jak ogień ze świeczki na świeczkę, kiedy ktoś potrzebuje światła. Matka Teresa posłużyła się dobrym, prostym porównaniem: Często możesz zobaczyć druty, które biegną wzdłuż drogi. Zanim nie puścisz przez nie prądu, nie będzie światła. Drut to ty i ja! Prądem jest Bóg! Mamy moc pozwolić płynąć przez nas prądowi i w ten sposób przynieść światło światu: JEZUSA. Albo odmówimy bycia użytecznymi i tym samym pozwolimy, aby świat opanowywała ciemność. Zatem postępujmy jak dzieci światłości! W centrum jest radość z narodzin Jezusa Z panią Dianą O. ze Szwajcarii rozmawiała A. Kulka Pani Diano, Pani Mama pochodzi z Bukowiny Tatrzańskiej, a Tata jest Szwajcarem. Gdy Pani myśli o Bukowinie Tatrzańskiej, to co się Pani przypomina? Z Bukowiną łączę moje najpiękniejsze wspomnienia z dzieciństwa. Tutaj spędzaliśmy letnie wakacje i wszystko mi się podobało: kochana babcia, wujek i jego żona z dziećmi. Miłe piękne okolice. Gospodarstwo, wiele zwierząt, kwiatów. A także możliwość przyjścia każdego dnia do wspaniałego kościółka z wielką figurą Serca Pana Jezusa. Tak, to było piękne. Najlepsze oczywiście było to, że w czasie wakacji moja mama i ja miałyśmy dużo czasu dla siebie. No i byłam z moją ukochaną kuzynką Krysią. Całymi dniami spędzałyśmy czas razem. Czy Pani ma dla siebie strój góralski? Ja nie mam stroju góralskiego, ale tego lata kupiłam dla naszej 2-letniej Mirjam (Maria) sukienkę trochę w stylu góralskim. Podobną kupiłam również jako prezent dla znajomej dziewczynki w Szwajcarii. Wszyscy podziwiali. Wkrótce będą święta Bożego Narodzenia. Jakie zwyczaje polskie, góralskie zachowały się w Pani rodzinie? Zachowaliśmy te piękne polskie zwyczaje związane z Wigilią: dzielenie się opłatkiem z miodem, składanie najlepszych życzeń. Słuchamy oraz śpiewamy polskie kolędy. Nie spożywamy potraw mięsnych (w Szwajcarii tego zwyczaju nie znają) oraz idziemy do kościoła polskiego, który jest zawsze pełny. 6 IDZIE HYR Nr 5 /2014

7 A jakie zwyczaje Bożonarodzeniowe ze strony Taty i Męża pielęgnują Państwo w domu? Nic specjalnego. Mój mąż jest świadomy naszej polskiej tradycji, szanuje ją. W centrum jest radość z narodzin Jezusa i wdzięczność, że możemy świętować razem. Mają Państwo małe, rezolutne dzieci. Co chciałaby Pani koniecznie przekazać z kultury polskiej swoim dzieciom, a potem wnukom, w których będzie coraz mniej krwi polskiej? Chyba najważniejszym elementem kultury polskiej będzie język polski. Jestem bardzo szczęśliwa, że moja mama jest bardzo konsekwentna w rozmowie z wnukami. Mówi tylko po polsku, tak że dzieci wszystko rozumieją, ale najczęściej odpowiadają w języku niemiecko- -szwajcarskim. W domu rozmawiamy po szwajcarsku, mój mąż nie zna polskiego. Jeszcze może powiem, że w Szwajcarii rozmawiają 4-ma językami, w zależności od kantonu (województwo), tj.: w języku niemieckim, francuskim, włoskim oraz retoromańskim. Wreszcie według mnie najważniejsze jest w wychowaniu dzieci to, ażeby były taktowne do wszystkich, miały dobre maniery, były gościnne i ochocze w pomocy, a to przecież polskie cnoty! Dziękuję Pani za ubogacające nas informacje, za łączność z Bukowiną i życzę Bożego błogosławieństwa całej Waszej Rodzinie. Serdecznie pozdrawiam oraz życzę zdrowych, radosnych Świąt Bożego Narodzenia, błogosławieństwa od Bożej Dzieciny oraz Dosiego Roku. Dziękujemy za wspaniałą gościnność u Was!!! Diana z rodziną. Justyna Wojtan Pradawne potrawy wigilijne na Podhalu Wigilia Bożego Narodzenia to wyjątkowy wieczór w roku, długo wyczekiwany przez wszystkich. Tradycyjna kolacja wigilijna w dawnych czasach bogata była w wiele potraw rzadko spotykanych już na dzisiejszym stole. Przysmaki te nawiązywały do góralskiej kultury regionu. Obok tradycyjnych potraw postnych z kapusty i maku (na Podhalu powszechnym daniem były kluski z makiem i miodem) obecne były tak zwane bukty, inaczej ziemniaczane kopytka. Dodatkowo podawało się pieczone na blasze moskole z pokruszoną bryndzą i masłem. Na góralskich stołach nie rzadko można było spotkać podhalańską kołatankę, czyli danie z kaszy jęczmiennej wymieszanej z pokrojoną brukwią i polanej miodem. W niektórych domach podawano także kłótę. Jest to ugotowana kapusta z ziemniakami. Serwowano również postną kwaśnicę z dodatkiem suszonych śliwek. Popularnym ciastem świątecznym były kołoce z serem. W niektórych domach podawano pstrąga smażonego na oleju lnianym. Typowo góralskim zwyczajem kultywowanym do dziś na Podhalu jest maczanie opłatka w miodzie. IDZIE HYR Nr 5 /2014 7

8 Ks. Damian Drzyżdżyk Eucharystia pod lupą Wostatnim numerze rozpoczęliśmy przyglądanie się Mszy świętej z bliska. Zostały wytłumaczone pierwsze gesty obrzędu wstępnego procesja, oddanie czci ołtarzowi oraz pozdrowienie wiernych przez kapłana. Bezpośrednio po słowach wprowadzenia ksiądz wzywa wiernych do aktu pokuty, który ma wszystkich przygotować do godnego uczestniczenia we Mszy świętej. Wezwanie Uznajmy przed Bogiem, że jesteśmy grzeszni ma nas pobudzić do uświadomienia sobie naszych grzechów. Czynimy to w chwili ciszy, a następnie słowami i gestem bicia się w piersi uznajemy żal za zło popełnione myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem względem Boga i bliźniego. W końcowej formule prosimy o wstawiennictwo za nami nie tylko samego Boga, względem którego zgrzeszyliśmy, ale również Kościół święty (Matkę Najświętszą, Aniołów i Świętych oraz zgromadzonych braci i siostry), któremu nasz grzech zadał ranę. To jednocześnie powinno nas mobilizować, abyśmy się modlili o przebaczenie grzechów dla wszystkich zgromadzonych na Eucharystii, a nie co najgorsze wytykać w myślach czyjeś błędy. Ostatnim członem aktu pokuty jest modlitwa kapłana o przebaczenie, odpuszczenie grzechów i życie wieczne. Musimy wiedzieć, że akt pokutny nie zastępuje sakramentu pokuty, ale uwalnia nas od grzechów powszednich (lekkich) i broni nas przed grzechami śmiertelnymi (ciężkimi). Na końcu śpiewamy lub recytujemy aklamację Panie, zmiłuj się nad nami (Kyrie, eleison), która jest prośbą o miłosierdzie Boga nad nami. W czasie uroczystości i świąt oraz obchodów o szczególnym charakterze wysławiamy Boga w Trójcy Jedynego hymnem Chwała na wysokości. Po zakończeniu hymnu (w dni powszednie bezpośrednio po akcie pokuty) kapłan odmawia modlitwę zwaną kolektą. Kolekta to modlitwa kapłana obejmująca wszystkich wiernych i zbierająca ich wszystkie prośby razem. Kapłan z podniesionymi rękami przedstawia je Bogu jako modlitwy Kościoła. Po słowach kapłana Módlmy się powinno się zachować krótką ciszę, aby można było wypowiedzieć Bogu swoją prośbę i uświadomić sobie ten moment, że my grzeszni i niegodni stoimy przed Panem Bogiem i z pokorą zanosimy do Niego przez kapłana naszą modlitwę. 8 IDZIE HYR Nr 5 /2014

9 Albina Policht Czekam na adopcję serca! 1. Misje moim i twoim obowiązkiem. Co roku w październiku przeżywamy w Kościele tydzień poświęcony misjom. Wszyscy katolicy jesteśmy odpowiedzialni za misje, nie tylko ci, którzy bezpośrednio jadą do obcych krajów, by głosić Ewangelię. Ważne jest zaplecze misyjne, jakie tworzymy, tj. modlitwa za misje, ofiarowanie swojego cierpienia, a także pomoc materialna. 2. Sługi Jezusa misjonarki. Sługi Jezusa pracują w Boliwii 22 lata w obrębie trzech placówek. W swojej pracy katechetycznej i socjalnej spotykają się z ogromną biedą niektórych rodzin, a zwłaszcza zaniedbanych dzieci. Z zasady praca pastoralna (religijna) misjonarek obejmuje organizację kościoła lokalnego, katechizowanie w szkołach, przygotowywanie do sakramentów, nawiedzanie chorych z Komunią św., troskę o kościoły i kaplice dojazdowe, docieranie do wiosek, gdzie kapłan pokazuje się od czasu do czasu. Po za tym, przy pomocy tamtejszych osób świeckich, Sługi Jezusa prowadzą dla dzieci przedszkole, przychodnię lekarską, aptekę. 3. Co to jest Adopcja Serca? Pomoc najbiedniejszym rodzinom i dzieciom niosą misjonarki częściowo także przez prowadzenie Dzieła Adopcji Serca, w której pośredniczą. Adopcja serca, w której może wziąć udział prawie każdy, to życzliwe przyjęcie sercem boliwijskiego dziecka, objęcie codzienną modlitwą oraz pokrycie kosztów jego utrzymania i wykształcenia na poziomie podstawowym i zawodowym, by jak najszybciej je usamodzielnić. Adoptujący takie dziecko wpłaca co miesiąc na wskazane poniżej konto równowartość 15$. Dzieci nie otrzymują tych pieniędzy do ręki w gotówce, ale misjonarki czuwają, by dziecko nie było głodne oraz miało ubrania, książki i przybory szkolne. 4. W parafii w Bukowinie T. adoptowaliśmy dzieci z Boliwii. Adopcję Serca podjęło w naszej parafii kilka rodzin. Również Grupa Modlitewno-Trzeźwościowa w Bukowinie, w której jestem, od 10 lat podejmuje to dzieło, a pierwszą boliwijską dziewczyną była Ewa Spinoza, której Grupa pomogła zdobyć studia. W zamian Ewa pomagała misjonarkom w pracy wychowawczej. Wpłacaliśmy dla niej po 130 zł miesięcznie od 2004 do 2007 roku. Po Ewie od 2008 roku Grupa pomagała Juanowi, aż do obecnego roku. Wysyłaliśmy po 50 zł. co miesiąc. W ostatnim liście od Juana przyszło podziękowanie za dotychczasową pomoc duchową i materialną z informacją, że rodzina z pomocą Bożą podoła już swym zadaniom. Sami przyznali, że IDZIE HYR Nr 5 /2014 9

10 są rodziny dużo biedniejsze i niech teraz ktoś inny ma możliwość otrzymać pomoc. Zatem, na prośbę misjonarek Sług Jezusa o pomoc dla kolejnej osoby, Grupa podjęła się od października 2014 roku Adopcji Serca dla dwóch nowych dzieci: dziewczynki Rut i chłopca Józefa. Co miesiąc będzie przekazywane 100 zł od członków grupy adopcyjnej dla tychże dzieci i ich rodzin, a przede wszystkim dzieci zostaną objęte naszą serdeczną modlitwą. Otrzymujemy fotografie dzieci i dokumentujemy kontakty z nimi. Wszystkim, którzy w naszej parafii podjęli się do tej pory Adopcji Serca, wyrażamy uznanie, gratulujemy wytrwałości w czynieniu dobra. Pan Jezus wciąż mówi: Wszystko, co uczyniliście tym najmniejszym, Mnieście uczynili. Módlmy się o nowe osoby, rodziny i grupy w naszej parafii, które mogłyby podjąć dzieło misyjne Adopcji Serca. Każda najmniejsza ofiara jest miła w oczach Bożych, a co dopiero poratowanie drugiego, bezradnego człowieka. Aby przystąpić do Adopcji Serca, trzeba wypełnić odpowiedni formularz i przesłać na adres: boliwia.sj@ wp.pl (W sprawie formularza kontakt z Iwoną Urbańską przez wyżej wymieniony adres mailowy lub tel ) Adres i nr konta bankowego: Zgromadzenie Sług Jezusa; ul. Sewerynów 8; Warszawa Bank PKO S.A. XIII/O Warszawa z dopiskiem: ADOPCJA SERCA P.s. Fotografie przedstawiają dzieci czekające na Adopcję Serca. Dr n. med. Edward Jan Charczuk Lekarska deklaracja Znana z przyjaźni ze św. Janem Pawłem II dr n. med. Wanda Półtawska przed Jego kanonizacją, a dokładnie w Środę Popielcową 5 marca 2014 roku wystosowała List otwarty do lekarzy i studentów medycyny z okazji kanonizacji polskiego papieża Jana Pawła II, który widział szczególną odpowiedzialność lekarzy, nie tylko za zdrowie, ale za los pacjenta, wręcz za jego wieczność. Bolał nad tym, że techniczny rozwój w medycynie zagraża etyce i że rady i działania lekarzy stanowią zagrożenie dla rodziny i miłości ludzkiej. Cierpiał, widząc postępujący spadek moralności, ale uważał, że lekarze mogliby temu zapobiec, gdyby szerzyli prawdę o ludzkiej płciowości i płodności, o teologię ciała. Wielokrotnie powtarzał: Stwórzcie mocny związek lekarzy katolickich, żeby zapanować nad opinią publiczną - nie doszło do tego, ani w Polsce, ani na poziomie Europy, ani świata. Śledził losy coraz bardziej niszczonej rodziny i bronił godności osoby ludzkiej przemawiał do wszystkich, wszędzie i spodziewał się pomocy od lekarzy, ale się zawiódł, mimo że Pan Jezus powiedział do nas wszystkich, w tym też współczesnych lekarzy: Do każdego więc, który się przyzna wiary do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem w niebie. ( Mat ). W liście tym jest deklaracja wiary lekarzy katolickich i studentów medycyny w przedmiocie płciowości i płodności ludzkiej. Zawiera ona takie główne stwierdzenia: Uznaję, że ciało ludzkie i życie, będące darem Boga, jest święte i nietykalne: ciało podlega prawom natury, ale naturę stworzył Bóg, moment poczęcia człowieka i zejścia z tego świata zależy wyłącznie od decyzji Boga. Jeżeli decyzję taką podejmuje człowiek, to gwałci nie tylko podstawowe przykazania Dekalogu, popełniając czyny takie jak aborcja, antykoncepcja, sztuczne zapłodnienie, eutanazja, ale poprzez zapłodnienie in vitro odrzuca samego Stwórcę. Stwierdzam, że podstawą godności i wolności lekarza katolika jest wyłącznie jego sumienie oświecone Duchem Świętym i nauką Kościoła i ma on prawo do działania 10 IDZIE HYR Nr 5 /2014

11 zgodnie ze swoim sumieniem i etyką lekarską, która uwzględnia prawo sprzeciwu wobec działań niezgodnych z sumieniem. Uznaję pierwszeństwo prawa Bożego nad prawem ludzkim aktualną potrzebę przeciwstawiania się narzuconym antyhumanitarnym ideologiom współczesnej cywilizacji. Uważam, że nie narzucając nikomu swoich poglądów, przekonań lekarze katoliccy mają prawo oczekiwać i wymagać szacunku dla swoich poglądów i wolności w wykonywaniu czynności zawodowych zgodnie ze swoim sumieniem. Lekarz jak każdy polski obywatel ma konstytucyjnie zagwarantowaną wolność sumienia; Art.53 ust.1 Konstytucji RP: Każdemu zapewnia się wolność sumienia i religii. Lekarz jak każdy człowiek ma prawo korzystać z praw człowieka zapisanych w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka ONZ: Art. 18. Każdy człowiek ma prawo wolności myśli, sumienia i wyznania; prawo to obejmuje swobodę zmiany wyznania lub wiary oraz swobodę głoszenia swojego wyznania lub wiary bądź indywidualnie, bądź wespół z innymi ludźmi, publicznie i prywatnie, poprzez nauczanie, praktykowanie, uprawianie kultu i przestrzeganie obyczajów. Lekarz ma obowiązek przestrzegać zasad Kodeksu Etyki Lekarskiej, w którym Art.39 brzmi: Podejmując działania lekarskie u kobiety w ciąży lekarz równocześnie odpowiada za zdrowie i życie jej dziecka. Dlatego obowiązkiem lekarza są starania o zachowanie zdrowia i życia dziecka również przed jego urodzeniem. Lekarz winien przestrzegać Konwencji o Prawach Dziecka ONZ, która mówi: dziecko, z uwagi na swoją niedojrzałość fizyczną oraz umysłową, wymaga szczególnej opieki i troski, w tym właściwej ochrony prawnej, zarówno przed jak i po urodzeniu. A w rezolucji nr 1763 Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy Prawo do sprzeciwu sumienia w ramach legalnej opieki medycznej czytamy: Pkt 1. Żadna osoba, szpital ani instytucja nie może być przymuszona, pociągana do odpowiedzialności ani w żaden sposób dyskryminowana z powodu odmowy przeprowadzenia, udzielenia, asystowania lub podporządkowania się wykonaniu aborcji, spowodowania poronienia lub przeprowadzenia eutanazji albo jakiegokolwiek innego czynu, który mógłby spowodować śmierć ludzkiego embrionu lub płodu z jakiejkolwiek przyczyny. Wykonanie aborcji czyli zabicie przez rozszarpanie poczętego, ale jeszcze niesamodzielnego życia ludzkiego, eutanazja czyli zabicie człowieka cierpiącego fizycznie lub psychicznie, zabieg zapłodnienia in vitro czyli manipulacje na procesie poczęcia ludzkiego życia, nie są zabiegami bezpośrednio ratującymi zagrożone ludzkie życie. Wręcz przeciwnie immanentnie zawierają w sobie element zabójstwa. Dlatego straszenie przez niektóre środowiska i urzędników ( w tym ministra ), że lekarze podpisujący deklarację wiary są lub mogą być niebezpieczni dla chorych jest ordynarną manipulacją, wręcz propagandowym kłamstwem środowisk wrogich katolikom. My z żoną bez wahania podpisaliśmy tę deklarację i nie uważamy, że przez to jesteśmy dla kogokolwiek zagrożeniem. Wręcz przeciwnie, jako specjalista anestezjologii i intensywnej terapii oraz reanimacji jestem kompetentny, aby oceniać jakie procedury medyczne służą ratowaniu ludzkiego zdrowia i życia, a jakie mu zagrażają. IDZIE HYR Nr 5 /

12 Ks. Jacek Jastrzębski Zostać księdzem Witajcie. Jestem ksiądz Jacek. Zostałem posłany jako ksiądz wikariusz do parafii Groń-Leśnica. Chcę wam opowiedzieć krótko o tym, jak to się stało, że zostałem księdzem. Pierwsze pytania o to, czy zostać księdzem, stawiałem sobie bardzo nieśmiało już w podstawówce. W gimnazjum te pytania gdzieś się ulotniły, bo serce miałem raczej bardziej skierowane ku zabawie niż ku Panu Bogu, chociaż byłem nadal lektorem, co sobie bardzo ceniłem. Kilka lat temu, gdy jeszcze byłem gimnazjalistą, z mediów docierały do mnie różne informacje o złu panującym w Kościele. W sumie wydawało się, że ten Kościół to tylko kłębowisko zła i nic więcej. Tak uczciwie to nie mogłem uwierzyć w to, że tak jest naprawdę. Coś mi tu nie pasowało. Chciałem to sam sprawdzić. W liceum przyszedł czas w moim życiu na ważne dla mnie pytania. Chyba najbardziej podstawowym pytaniem, jakie sobie zadałem w pierwszej klasie liceum, było pytanie, czy ja naprawdę wierzę w Boga. Badałem siebie, jaka jest moja odpowiedź. Nie zadowalałem się byle stwierdzeniem: tak, wierzę i koniec. Doszedłem do wniosku, że wierzę w Boga, który jest Bogiem Ojcem, Synem i Duchem Świętym. I przyszedł wniosek: Jacek, skoro wierzysz w Boga, to logiczne jest, że Bóg musi być najważniejszy w twoim życiu. Bo inaczej to jest po prostu bez sensu. I ta myśl jakoś powracała często do mnie. Miałem zwątpienia, czy Kościół katolicki naprawdę przez dwa tysiące lat nie wypaczył nauki o Panu Bogu. Przecież co to był za problem sfałszować w średniowieczu Biblię? Modliłem się do Boga w ten sposób przez krótki czas mego życia: Boże, który naprawdę jesteś i w którego wierzę, proszę, prowadź mnie do siebie tak jak zechcesz i pomóż mi odkryć, jak mogę do Ciebie najlepiej w swoim życiu iść. Tu muszę zaznaczyć, że bardzo lubiłem się modlić do Ducha Świętego, którego działanie widzę dzisiaj po kilku latach jak przemieniał stopniowo, łagodnie i spokojnie moje życie. Gdy rozmyślałem przed snem w łóżku, kim chciałbym zostać w przyszłości, przychodziła myśl, że kimś, kto będzie pomagał ludziom. I tu rodziła się we mnie dziwna wtedy dla mnie myśl, żeby iść na księdza. Jak to!? Nie wierzyłem, żebym miał zostać tak naprawdę księdzem. Było to dla mnie za odległe. Ale coś mnie jednocześnie w tę stronę pchało. Przyszła trzecia klasa liceum, matura i wakacje. Już wtedy postanowiłem: Dobrze, choć tyle się nasłuchałem o złu w Kościele, o złych i niedobrych księżach, to pójdę do seminarium na chwilę i zobaczę, jak to tam młodzi ludzie przygotowują się na kapłanów. Czy naprawdę wszystkim tylko pieniądze w głowie i inne złe rzeczy. Gdy szedłem do seminarium na rok pierwszy, kolega Maciek, którego dopiero co poznałem, powiedział mi ciekawe słowa: Kościół jest jak orzech włoski. Jeśli spróbujesz zjeść go ze skorupką, to sobie możesz połamać zęby. Ale jeśli przebijesz się przez tę twardą skorupkę, to dojdziesz do tego, czego szukałeś, do bardzo dobrego pokarmu. Rzeczywiście: z Kościołem jest 12 IDZIE HYR Nr 5 /2014

13 trochę tak jak z tym orzechem. Jeśli będziemy patrzyli na Kościół tylko od zewnątrz, i nie będziemy chcieli wejść dalej w niego, jeśli nie będziemy chcieli więcej być z Panem Bogiem na modlitwie, na Mszy Świętej, to zobaczymy tylko taką skorupkę, która nie jest atrakcyjna, a nawet może krzywdę zrobić temu, kto zechce ją spożyć. Lecz jeśli włożymy troszkę wysiłku w poznawanie Kościoła, będziemy wchodzili w głąb tego, czym on naprawdę jest, to zobaczymy, skąd on bierze swoją moc, by mimo trudności przetrwać. Jak ten Kościół jednak poznawać? Najlepiej od zadania sobie pytania: Jak się modlę, ile minut dziennie rozmawiam z Bogiem, który mnie kocha. Może wcale tego nie robię? A Kościół przecież to jest dzieło Boga. Można też zacząć czytać Pismo Święte, na przykład fragment Ewangelii codziennie po 5 minut. Poszedłszy do seminarium zrozumiałem wiele już w kilka dni. To były bardzo proste rzeczy. Zrozumiałem, że ci ludzie, teraz moi koledzy, są po prostu ludźmi ze swoimi zaletami i wadami. Co wynieśli z domu, to często wnosili do seminarium. Nic nadzwyczajnego. Wielkiego zła, o których media się rozpisują, mogę zaświadczyć, że nie widziałem. Widziałem za to radość moich kolegów z powodu różnych wydarzeń, widziałem i strach, gdy zbliżał się czas egzaminów na studiach. Wielu z nas miało wątpliwości dotyczące tego, czy zostać księdzem i niektórzy spośród nas po namyśle albo odeszli, albo trwali i przez te kilka lat wyzbyli się wątpliwości. Zostaliśmy diakonami i księżmi. Z perspektywy tych kilku lat widzę, że Duch Święty chciał, bym poszedł do seminarium. Pozwolił zostać mi diakonem i rok później księdzem. Miałem bardzo wiele wątpliwości przez te pięć lat, czy to na pewno moja droga, czy nadaję się, do czego ja się mogę Bogu przydać. Zawsze jednak się modliłem do Boga o to, by to Jego wola działa się w moim życiu, a nie moja. Jeszcze mocniej tak modliłem się, gdy na drugim roku w seminarium ojciec duchowny powiedział na konferencji, by modlić się o rozpoznanie woli Boga w życiu, bo wtedy mam na pewno zagwarantowane, że albo odejdę z seminarium z podniesionym czołem w poczuciu, że tak należało postąpić, albo też że w momencie święceń diakonatu i święceń kapłańskich w katedrze wawelskiej będę miał pokój w sercu, że tego Bóg dla mnie chciał. Święcenia kapłańskie (prezbiteratu) miałem w maju 2014 roku. Ten pokój towarzyszył mi. Kończąc chcę zachęcić was młodzi przyjaciele: jeśli czujecie w waszym wnętrzu, w waszych myślach taką chęć, której może nie rozumiecie do końca, by iść do seminarium, czy do zakonu męskiego lub (dziewczęta) do żeńskiego, albo żeby zostać misjonarzem, to zachęcam was gorąco: spróbujcie. Spróbujcie jak i ja spróbowałem, a może się okaże, że to Bóg naprawdę Cię woła. A jeśli to Bóg woła, to uwierz, On już pomoże Ci w dojściu do celu i to po takiej drodze twojego życia, na której będziesz bardzo szczęśliwy, choć cierpienie cię nie ominie, jak wszędzie. Bo Bóg wie, jaka droga twojego życia jest dla ciebie najlepsza. Zaufaj Mu. Ks. Krystian Socha MIC Obchody XII Dnia Papieskiego w Rzepiskach Wszyscy jesteśmy wezwani do świętości i tylko święci mogą odnowić ludzkość. Wdniach października w Rzepiskach odbył się już po raz dwunasty Dzień Papieski pt. Jan Paweł II Świętymi bądźcie. Podobnie, jak miało to miejsce w latach poprzednich, został on połączony z III Dekanalnym Młodzieżowym Dniem Papieskim. W sobotę 18 października w kościele rektoralnym pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy św. Jan Paweł II IDZIE HYR Nr 5 /

14 w Rzepiskach licznie zgromadziła się młodzież wraz z duszpasterzami z dekanatu białczańskiego na spotkaniu, które było poświęcone Światowym Dniom Młodzieży w Krakowie w 2016 r. Spotkanie prowadzili: ks. Rafał Buzała, ks. Krzysztof Krawczyk, Veronika Grishiel i Katarzyna Kucik, którzy podzielili się swoimi świadectwami z poprzednich spotkań ŚDM. Przedstawili oni również historię, sens i ideę Światowych Dni Młodzieży oraz strukturę i funkcjonowanie wolontariatu, a także nakreślili kolejne etapy działań na zbliżające się spotkanie w Krakowie w 2016 r. W samo południe została odprawiona uroczysta Msza św. prymicyjna pod przewodnictwem ks. Jacka Jastrzębskiego tegorocznego neoprezbitera wikariusza z parafii Groń-Leśnica. W homilii ks. neoprezbiter ukazał drogę swojego powołania, dając w ten sposób pięknie świadectwo działania Pana Boga w jego życiu. Zachęcił tym samym zgromadzoną młodzież do dawania świadectwa świętości swoim życiem na wzór św. Jana Pawła II. Liturgię uświetnił śpiew scholi młodzieżowej z parafii Gronków. Na zakończenie ks. Prymicjant udzielił błogosławieństwa prymicyjnego zgromadzonej młodzieży. Sobotnie spotkanie zakończyło się wspólnym poczęstunkiem agapą w Domu Rekolekcyjno-Wypoczynkowym Stajenka w Rzepiskach. W niedzielę 19 października uroczystą Eucharystią o godz zainaugurowano XII Dzień Papieski w Rzepiskach. Uroczystej Mszy św. przewodniczył ks. Jan Mikołaj Rokosz MIC, dyrektor Stowarzyszenia Pomocników Mariańskich w Polsce w koncelebrze ks. Albina Pawłowskiego MS z Łapsz Wyżnych i ks. Krystiana Socha MIC z Rzepisk, przy udziale licznie przybyłych gości. W homilii ks. Rokosz nawiązał do osoby Jana Pawła II, podkreślając codzienne dążenie papieża do świętości. Wspólną liturgię uświetniła kapela Dziadonie z Rzepisk i zespół Majus grupa śpiewacza z Zakopanego-Olczy oraz poczty sztandarowe: Szkoły Podstawowej im. bł. Jana Pawła II z Łapsz Wyżnych, Szkoły Podstawowej nr 2 im. Jana Pawła II w Rzepiskach. Po Mszy Świętej wszyscy przybyli goście oraz księża przeszli do Ośrodka Rekolekcyjnego Księży Marianów na wspólny obiad. Po obiedzie dokonano uroczystego otwarcia XII Dnia Papieskiego w Rzepiskach. Wszystkich przybyłych dostojnych gości przywitali Pani Danuta Madeja Dyrektor Szkoły Podstawowej nr 2 im. Jana Pawła II w Rzepiskach i ks. Krystian Socha MIC miejscowy duszpasterz. Następnie zabrał głos Wójt Gminy Bukowina Tatrzańska Stanisław Łukaszczyk, który od początku wspiera tę inicjatywę. Dalej Pani Dyrektor przekazała głos konferansjerce: Pani Alicji Kuchcie prowadzącej dalszą część artystyczną. Jako pierwsi wystąpili uczniowie z miejscowej Szkoły Podstawowej nr 2 im. Jana Pawła II w Rzepiskach. A po nich ks. Jan podzielił się osobistym świadectwem spotkań ze św. Janem Pawłem II w Rzymie. Ks. Rokosz wielokrotnie spotykał się ze św. Janem 14 IDZIE HYR Nr 5 /2014

15 Pawłem II, będąc zastępcą Generała i później, jako Generał, Zgromadzenia Księży Marianów w Rzymie, a w czasie pobytu Ojca Świętego w Polsce w 1999 r. i gdy Święty zamieszkał w domu zakonnym w Licheniu, był Gospodarzem Polskiej Prowincji. W dalszej części wystąpili m.in.: Wioletta Hajnos Technikum im. Stanisława Staszica w Nowym Targu Rogoźnik, Teatr z Pasją Papież u nos był Czerwienne, SPSK. Zespół Majus Szukałem Was Grupa śpiewacza z Olczy, Zespół regionalny Mali Białcanie z Białki Tatrzańskiej, uczniowie Gimnazjum w Łapszach Niżnych inscenizacja teatralna o bł. ks. Józefie Stanku. W trakcie został też rozstrzygnięty Gminny Konkurs Wiedzy o św. Janie Pawle II pod hasłem: Tatrzańskiej I miejsce uzyskując tym samym największą ilość punktów: 72. Na zakończenie dyrektor miejscowej szkoły Danuta Madeja i ks. Krystian Socha MIC złożyli wszystkim podziękowanie za zaangażowanie i wsparcie w organizacji XII Dnia Papieskiego. Spotkanie zakończono wspólną modlitwą za wstawiennictwem św. Jana Pawła II i Pod twoją obronę oraz błogosławieństwem. Oprócz uczty kulturalno-duchowej można było skosztować również specjałów kuchni regionalnej m.in. ciast, moskoli i innych, wziąć udział w Wielkiej Loterii Fantowej i wielu innych atrakcjach. Obchody Dnia Papieskiego w Rzepiskach wpisały się już w tradycję miejscowości, a nawet w Gminę Bukowina Tatrzańska i dekanat białczański. Wszystkich cieszy przede wszystkim niepowtarzalny klimat, krajobraz górski i atmosfera w miejscu spotkania, ale także życzliwość mieszkańców Rzepisk. Duża zasługa w tym organizatorów Dyrekcji i Grona Pedagogicznego Szkoły Podstawowej nr 2 im. Jana Pawła II w Rzepiskach. Trzeba też zauważyć, że z roku na rok Uroczystość ta cieszy się szczególnym wsparciem Wójta Gminy Stanisława Łukaszczyka, radnych i pracowników gminy, licznych sponsorów i wielu innych ludzi dobrej woli. Tak jak sól nadaje smak pożywieniu i jak światło oświeca ciemności, tak świętość nadaje pełny sens życiu, czyniąc je odblaskiem chwały Bożej. św. Jan Paweł II ŚWIĘTYMI BĄDŹCIE, który odbył się w Szkole Podstawowej nr 2 im. Jana Pawła II w Rzepiskach Elżbieta Lichaj w piątek 17 października, br. W konkursie wzięło udział 6 Ofiarowała się za mamę szkół podstawowych z Białki Tatrzańskiej, Bukowiny Tatrzańskiej, bł. Laura Vicuña Brzegów, Jurgowa, Czarnej Góry- -Zagóry oraz z Rzepisk-Grocholów Jej życie było poematem czystości, ofiary, miłości do matki lęciem. Jej ojciec zmarł na zapale- kiedy Laura była zaledwie niemow- Potok. Łączna ilość uczestników: 24 uczniów. W kategorii szkół podstawowych I miejsce zajęła Szko- Paweł II rozpoczął prezentację dwa lata. Już po jego śmierci uro- to słowa, którymi papież Jan nie płuc, gdy dziewczynka miała ła Podstawowa nr 2 im. Jana Pawła II w Rzepiskach, a indywidual- Laura Vicuna urodziła się 5 Julia Amanda. Samotna matka sylwetki salezjańskiej wychowanki. dziła się młodsza siostra Laury nie ze szkół podstawowych I miejsce ex æquo zajęły: Agata Nowo- Santiago. Była pierwszym z dwojsie popadła w ubóstwo. W 1899 r. kwietnia 1891 r w stolicy Chile z dwojgiem dzieci w krótkim czabilska z Brzegów i Marcela Pawlik ga dzieci Józefa Dominika Vicuña w poszukiwaniu środków do życia z Rzepisk, II miejsce Damian Malec i Mercedes Pino. Ojciec, wojskowy Mercedes wraz z córkami emigrowała do Argentyny. Znalazła pracę z Czarnej Góry-Zagóry. Natomiast o arystokratycznym rodowodzie, w kategorii gimnazjum I miejsce zajęło Gimnazjum w Białce Tatrzań- postanowił ożenić się z krawcową. Mora, z którym żyła w nieformal- został wyklęty ze środowiska, gdy u właściciela ziemskiego Manuela skiej, a II zajęło Gimnazjum w Bukowinie Tatrzańskiej. Z gimnazjażycielki Laura przyjęła chrzest. nem i człowiekiem podłym. 24 maja w święto Maryi Wspomonym związku. Okazał się on tyralistów najlepszą okazała się Kinga Harnik z Gimnazjum w Białce siły rodzinę do ucieczki ze stolicy, lat, matka idąc za radą jednego Wydarzenia rewolucyjne zmu- Kiedy Laura miała osiem IDZIE HYR Nr 5 /

16 z salezjanów wysłała obydwie dziewczynki do kolegium Córek Maryi Wspomożycielki (salezjanek) w Patagonii. Laura była jedną z najlepszych uczennic. Cieszyła się też bardzo dobrą opinią. Tu dziewczynka znalazła duchowe schronienie i zapałała miłością do Jezusa tak mocno, że postanowiła poświęcić Mu swoje życie. Już w tak młodym wieku Laura Vicuna dobrze wiedziała, iż sens życia zawiera się w poznaniu Chrystusa i miłości do Niego. Zrozumiała, że liczy się tylko życie wieczne, a wszystko, co pochodzi z tego świata, podlega przemijaniu. Oprócz radości życia duchowego Laura przeżywała również poważne rozterki związane ze swoją sytuacją domową. W dziesiątym roku życia przyjęła Pierwszą Komunię Świętą. Na uroczystości była obecna jej matka, ale nie przystąpiła do sakramentów, co sprawiło dziewczynce przykrość. Zauważyła też, że jej mama nie jest szczęśliwa. Odtąd do swoich regularnych modlitw odprawianych przed Najświętszym Sakramentem dodawała prośbę: Jezu, chciałabym, żeby mama lepiej Ciebie poznała i odkryła szczęście. 8 grudnia 1901 roku została przyjęta do Stowarzyszenia Córek Maryi. Była to grupa, do której należały najlepsze wychowanki sióstr. Po otrzymaniu w roku 1902 sakramentu bierzmowania Laura prosiła o przyjęcie jej do postulatu zgromadzenia sióstr salezjanek. Odmówiono jej tego z powodu młodego wieku i postępowania matki żyjącej w oddaleniu od Boga. Dziewczyna wybrała wówczas ascezę i za zgodą spowiednika złożyła prywatne śluby: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Pewnego dnia usłyszała w Ewangelii słowa, że prawdziwa miłość prowadzi do oddania życia za ukochaną osobę. Te słowa skłoniły ją do decyzji, którą podjęła w Wielkanoc 1902 roku. Poprosiła Jezusa, aby przyjął jej młode życie w zamian za nawrócenie i zbawienie matki. Następnego roku Laura zachorowała. Matka odwiedziła ją i prosiła, aby pojechała z nią do jej mieszkania. W domu Manuela stan zdrowia dziewczynki bardzo się pogorszył. Rozumiała, że Pan Bóg przyjął jej ofiarę i zabierze ją wkrótce do siebie. Manuel dużo czasu spędzał poza domem. Kiedy wracał, chłodno odnosił się do matki, natomiast pożądliwie spoglądał na Laurę, zwłaszcza gdy był pijany. Obie, matka i córka, widziały to wyraźnie. Mimo jego gróźb matka zabrała córki i zamieszkała z nimi osobno w wynajętej chacie. W styczniu 1904 r. zdrowie Laury pogorszyło się jeszcze bardziej. Gorączka nie opuszczała jej dzień i noc. W połowie miesiąca przyjechał konno Manuel Mora. Upojony alkoholem, gniewem i pożądaniem oznajmił, iż zamierza spędzić noc z Mercedes i dziewczynkami. Laura, choć blada i osłabiona chorobą, powiedziała: Jeżeli on zostanie, ja wyjdę i nie czekając na odpowiedź opuściła chatę. Manuel wpadł w furię i ruszył za nią. Laura szła w kierunku domu sióstr, ale nie zdążyła uciec. Mężczyzna dogonił ją, rzucił na ziemię i zaczął bić aż do krwi. Byłby ją zabił w szale wściekłości, lecz zainterweniowała pani Felicindy Lagos, która wyskoczyła z domu słysząc krzyk Laury. Manuel uciekł. Dziewczyna przez tydzień cierpiała, pozostając pod opieką matki i zakonnic. Dopiero kilka godzin przed śmiercią wyjawiła matce swój sekret: Mamo, ja umieram! Już dawno prosiłam Jezusa ofiarując swoje życie za ciebie, abym wywalczyła twój powrót do Niego Mamo, czy przed śmiercią nie doświadczę radości z twojego nawrócenia? Mercedes Pino przejęta ogromem ofiary swej córki przyrzekła, że zmieni życie. Ze łzami upadła na kolana i błagała o przebaczenie córkę, jak również Pana Boga. Laura Vicuna zmarła 22 stycznia 1904 roku, zaledwie kilka miesięcy przed swymi trzynastymi urodzinami. Jej modlitwa, poświęcenie i cierpienie zostały przyjęte przez Boga. Modlitwa oraz wierność wobec zasad moralnych zwyciężyła. Matka wyspowiadała się i przy trumnie córki przyjęła Komunię świętą. W dniu 3 września 1988 roku Jan Paweł II ogłosił Laurę błogosławioną. Bł. Laura Vicuna jest patronką rozbitych rodzin i skłóconych małżeństw. W Kościele czczona jest 22 stycznia. Modlitwa za przyczyną bł. Laury Vicuna: O Boże, który w dorastającej Laurze Vicuna zjednoczyłeś godną podziwu siłę ducha ze szczerą niewinnością, pozwól za jej wstawiennictwem, abyśmy również my, przezwyciężając trudne życiowe próby, mogli żyć w czystości serca i promieniować miłością. Modlitwa do bł. Laury Vicuna: Błogosławiona Lauro Vicuna, pomóż mi i naucz mnie kochać wszystkich ludzi, a w szczególności moją mamę, całym sercem i umysłem. Dodaj odwagi oraz siły 16 IDZIE HYR Nr 5 /2014

17 w dążeniu do upragnionych celów. Proszę Cię, pomóż mi naśladować Cię w mojej ziemskiej wędrówce. Utwierdzaj we mnie nowy zapał, abym służyła Bogu radosnym i szczerym sercem. Chciałabym tak jak Ty być całkowicie otwarta na obecność Bożą oraz na mocną i wspaniałomyślną miłość w stosunku do innych. Spraw, ażeby Twoje cierpienia, które dały Ci nieskończona chwałę, doprowadziły i mnie do wiekuistego szczęścia. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen. Z życia Kościoła * * * Papież Franciszek w siedzibie Rady Europy wystąpił przed 700 przedstawicielami 47 narodów, witających go owacjami na stojąco. (Stolica Apostolska ma status stałego obserwatora i angażuje się w prace tej instytucji od wielu lat.) Ojciec Święty wobec wspomnianego gremium powiedział, że uprzywilejowaną drogą do pokoju jest uznanie w drugim nie wroga, którego należy pokonać, lecz brata, którego trzeba przyjąć; zaś pokój jest dobrem, które trzeba nieustannie zdobywać, wymagającym bezwzględnej czujności. Rada Europy wg Papieża odgrywa znaczącą rolę w zwalczaniu różnych form okrucieństwa, jak międzynarodowy terroryzm na tle religijnym, handel bronią oraz handel ludźmi, będący niewolnictwem naszych czasów, który zamienia osoby w towar. Zwrócił uwagę, że pokój nie jest jedynie brakiem wojny, konfliktów i napięć, lecz w wizji chrześcijańskiej jest on darem Boga i owocem wolnego i racjonalnego działania człowieka realizującego dobro wspólne w prawdzie i miłości. *** Pielgrzymka papieża Franciszka do Turcji (28-30 listopada 2014 r.) nie przykuwała uwagi mediów w Polsce. Zatem trzeba ją przybliżyć. W całej historii Kościoła to siódme papieskie odwiedziny w dawnym Konstantynopolu. Prawosławni patriarchowie Konstantynopola zaczęli przyjeżdżać do Rzymu dopiero w XX wieku. Pobyt Franciszka u patriarchy Bartłomieja I był bardzo ważnym wydarzeniem, gdyż spotkali się w atmosferze braterstwa papieże Zachodu i Wschodu (dwaj bracia Apostołowie: Piotr i Andrzej) i wypowiedzieli ważną refleksję dotyczącą jedności w różnorodności Kościoła katolickiego i prawosławnego. Papież zadeklarował w imieniu Kościoła katolickiego m.in.: Chcę zapewnić każdego z was, że Kościół katolicki, aby osiągnąć upragniony cel pełnej jedności, nie zamierza narzucać żadnych wymogów, poza wyznawaniem wspólnej wiary i abyśmy byli gotowi do poszukiwania razem, w świetle nauczania biblijnego i doświadczenia pierwszego tysiąclecia, sposobów, którymi można by zapewnić niezbędną jedność IDZIE HYR Nr 5 /

18 Kościoła w obecnych warunkach. Podkreślił też, że przywrócenie pełnej jedności nie oznacza ani podporządkowania jednego Kościoła drugiemu ani też wchłonięcia, ale raczej przyjęcie wszystkich darów, jakie Bóg dał każdemu, by ukazać całemu światu wielką tajemnicę zbawienia dokonanego przez Chrystusa Pana za pośrednictwem Ducha Świętego. Patriarcha Bartłomiej zauważył, że jedność, dla której jeszcze wiele musimy zrobić, już się dokonuje, niestety za sprawą męczeństwa, jakie ponoszą właśnie teraz chrześcijanie wszystkich wyznań. Ponieważ trwają przygotowania do soboru wszechprawosławnego, który ma się odbyć w Stambule w 2016 r., Bartłomiej poprosił papieża o modlitwę w intencji tych prac, zaprosił katolickich obserwatorów na sobór w oczekiwaniu na pełną komunię. Z żalem przypomniał, że rozdział między naszymi Kościołami nie pozwala jeszcze na zwołanie wielkiego, wspólnego soboru powszechnego. Ojciec św. wracając z Turcji wprost powiedział, że chce się spotkać z prawosławnym patriarchą moskiewskim i całej Rusi Cyrylem i jemu pozostawia wybór miejsca tego istotnego dla jedności wyznawców Chrystusa spotkania. *** Programowi duszpasterskiemu w Polsce na rok 2014/2015 towarzyszy hasło: Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię Poszukujmy nowych form towarzyszenia ludziom w doświadczeniu nawrócenia zachęca przewodniczący Episkopatu abp Stanisław Gądecki. Proponuję, by organizować celebracje pokutne, w trakcie których wierni przed indywidualną spowiedzią mogliby skorzystać z modlitwy wstawienniczej lub rozmowy. *** W Toruniu uroczystościom 23. rocznicy powstania Radia Maryja przewodniczył metropolita krakowski kard. Stanisław Dziwisz. Powiedział: Zdaję sobie sprawę, że mój przyjazd i dzisiejsze wystąpienie w Radiu Maryja spotka się z krytyką niektórych środowisk. Podjąłem jednak tę decyzję, kierując się poczuciem odpowiedzialności za jedność Kościoła w Polsce. Nie ma bowiem Kościoła Pawła i Apollosa. Nie ma Kościoła łagiewnickiego i toruńskiego. Jest jeden Chrystusowy Kościół. *** W Poznaniu w wieku 103 lat zmarła (27 XI 2014 r.) dr Wanda Błeńska, misjonarka i lekarka zwana matką trędowatych, współtwórczyni nowoczesnych metod leczenia trądu. Misjonarka ponad 40 lat spędziła w Ugandzie, oddając całe swoje życie służbie chorym, zwłaszcza trędowatym, tworząc sieć stacji leczniczych. Dzięki polskiej lekarce tamtejsza placówka sióstr franciszkanek zyskała światową sławę i nosi dziś nazwę Wanda Blenska Training. *** Rok 2015 w Kościele będzie poświęcony osobom zakonnym. To okazja do większego zainteresowania się życiem tych osób i głębszego zrozumienia własnego powołania. Osoby konsekrowane od setek lat modlitwą, pracą i świadectwem ubogacają życie Kościoła i społeczeństwa. Tak bardzo wrosły w naszą codzienność, że współcześnie prawie ich nie zauważamy napisał bp Kazimierz Gurda w specjalnym komunikacie. W Polsce jest ok. 35 tys. osób konsekrowanych, co oznacza, że co tysięczny Polak i Polka jest osobą konsekrowaną. *** W listopadzie b.r. biskupi Ukrainy apelowali do swoich wiernych w sprawie uczczenia pamięci ofiar Głodomorów na Ukrainie. Drodzy Bracia w kapłaństwie oraz osoby Bogu poświęcone i ukochani w Chrystusie Bracia i Siostry! Tego roku 22 listopada będziemy czcić pamięć ofiar ludobójstwa w latach oraz głodomorów w latach , na Ukrainie. Wspominając tych, którzy zginęli od głodowej śmierci, zwracamy się do Pana Dawcy wszelkich dóbr o wieczne życie dla nich. Niechaj każdy z nich, kto na ziemi cierpiał niedostatek pożywienia, nasyci się w Krainie Życia Chlebem Niebieskim i oglądaniem Boga twarzą w twarz. Błagamy też Boga za tymi, którzy poddali się działaniu Złego 18 IDZIE HYR Nr 5 /2014

19 i spowodowali katastrofę głodu. Niech im przez łaskę niewyczerpanego miłosierdzia będą odpuszczone grzechy. Mimo nie lekkich czasów nam nie brakuje codziennego chleba. Dziękujmy Bogu za ten dar. Dzielmy się też z tymi, którym wojenne wydarzenia na Wschodzie Ukrainy zniszczyły urodzaj ziemi i pozostawiły ludzi bez żadnych zasobów do życia; z tymi, którzy chronią granice Ukrainy, a także z tymi, którzy z wyciągniętą ręką stoją na ulicach naszych miast czekając na okruchy pomocy. Ostatnie wydarzenia na Ukrainie świadczą o tym, że zapominamy o Bogu, naszym Stwórcy, Dawcy dóbr, Panu, Zbawicielu i Królu świata. Przybliżajmy się zatem do Boga, który w swoich sakramentach, a szczególnie w Eucharystii, całkowicie nam się oddaje staje się Chlebem, bez jakiego nie ma życia. Nie cierpimy duchowego głodu, gdy sycimy się zastawionym Posiłkiem Jezusem Panem, i nie zadowolimy się tylko tym, co nasyca jedynie nasze ciało. Z Bożym błogosławieństwem Konferencja Biskupów Rzymskokatolickich Ukrainy Ex. 48 Lwów, 18 listopada 2014 roku *** W 500 lat po wizycie Marcina Lutra przybędzie (w dniach grudnia 2014 r.) do Rzymu delegacja Zjednoczonego Kościoła Luterańskiego Niemiec (VELKD). Skupia ona siedem Kościołów luterańskich w Kościele Ewangelickim Niemiec i reprezentuje 9,5 mln wiernych. Na jego czele stoi biskup Schwerinu Gerhard Ulrich. Okazją przybycia są wyniki ekumenicznego projektu: 2017 wspólnie w drodze. Projekt miał zaznajomić społeczeństwo niemieckie ze wspólnym dokumentem Światowej Federacji Luterańskiej (LWB) i Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan z 2013 r., zatytułowanym Od konfliktu do wspólnoty. Wspólne luterańsko-katolickie upamiętnienie Reformacji w 2017 roku. Delegacja VELKD spotka się z papieżem Franciszkiem oraz z przewodniczącym Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan i prefektem Kongregacji Nauki Wiary. *** Prześladowania chrześcijan nie ustają. Dnia 2 XII 2014 r. islamistyczna grupa Al Szabab zamordowała podczas snu co najmniej 36 pracowników kamieniołomów w rejonie Kormey, położonego ok. 10 km od graniczącego z Somalią kenijskiego miasta Mandera. Wszystkie ofiary były nie-muzułmanami. Przed dokonaniem masakry muzułmanie zostali odseparowani od chrześcijan. Napastnicy otworzyli ogień, niektórym ścięto głowy. W zeszłym tygodniu w Mandera zginęło już 28 osób, w większości nauczycieli. Zostali zastrzeleni po uprowadzeniu autobusu przez bojówki islamistów. *** O modlitwę w intencji chrześcijan mieszkających w Turcji i na Bliskim Wschodzie zaapelował 3 listopada 2014 r. papież Franciszek wprost do Polaków podczas audiencji ogólnej. Serdecznie witam polskich pielgrzymów. Drodzy bracia i siostry, dziękując Bogu za to, że umożliwił mi spotkanie się z braćmi chrześcijanami, którzy żyją w Turcji i na Bliskim Wschodzie, proszę Was, byście modlili się ze mną za nich, aby mocni wiarą, miłością i nadzieją byli dla całego Kościoła znakiem braterskiej komunii. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! *** Nowe wezwanie w Litanii Loretańskiej. Poniżej dokument Stolicy Apostolskiej. Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Prot. 130/14 DLA POLSKI Na prośbę Jego Ekscelencji Józefa Michalika, Arcybiskupa Metropolity Przemyskiego Obrządku Łacińskiego, Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, wyrażoną w liście z dnia 15 stycznia 2014 r., mocą uprawnień udzielonych tej Kongregacji przez papieża Franciszka chętnie zezwalamy, aby w Litanii do Najświętszej Maryi Panny (Litanii Loretańskiej) po wezwaniu: Matko Łaski Bożej, mogło być dodane wezwanie: Matko Miłosierdzia. Bez względu na jakiekolwiek przeciwne zarządzenia. W siedzibie Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, dn. 8 listopada 2014 r.+ Artur Roche Arcybiskup Sekretarz, O. Konrad Maggioni Podsekretarz (Materiał opracowała A. Kulka, głównie w oparciu o prasę katolicką oraz Katolickie Media Center w Ukrainie) IDZIE HYR Nr 5 /

20 Monika Bobula i Bożena Dunajczan Swego nie znacie? Dnia 27 XI 2014 r. po raz pierwszy w Zespole Szkół odbył się Konkurs Regionalny o Bukowinie Tatrzańskiej. Mottem przewodnim konkursu stała się myśl Stanisława Jachowicza Cudze chwalicie, swego nie znacie, ponieważ Konkurs miał na celu budzenie zainteresowania historią i kulturą bukowiańskiej małej Ojczyzny. Uczestniczyli w nim uczniowie klas 4 6. Od dłuższego czasu przygotowywali się do udziału w konkursie. Mieli spotkania, m.in. z panią Stanisławą Galicą Górkiewicz, panami Andrzejem Pietrasem i Bartłomiejem Koszarkiem. Czterosobowe drużyny rywalizowały w pięciu konkurencjach: plakat reklamujący Bukowinę Tatrzańską, scenki dotyczące charakterystycznych budynków, krzyżówka, wiersz o Bukowinie i przyśpiewka góralska. Przez konkursowe zmagania zwycięsko przeszli uczniowie z klasy V b. Gratulujemy odwagi, zapału i wiedzy wszystkim uczestnikom konkursu, tym bardziej że w jury zasiadali tak znakomici goście, jak: pani Katarzyna Walas reprezentująca Radę Rodziców, pani Stanisława Galica Górkiewicz muzykantka i autorka książek o Bukowinie, pan Stanisław Łukaszczyk wójt gminy, pan Bartłomiej Koszarek dyrektor Bukowiańskiego Centrum Kultury, pan Andrzej Pietras muzykant i aktor amatorskiego teatru im. Józefa Pitoraka, pan Edward Kuchta prezes Fundacji Bukovina oraz pan Adam Sztokfisz dyrektor szkoły. Rywalizacji przyglądali się uczniowie z klas 4 6 wraz z wychowawcami oraz rodzice. Rodzice i uczniowie zadbali również o przygotowanie stołu z potrawami regionalnymi, za co im serdecznie dziękujemy. Listopad w naszej szkole obfitował w wiele różnych wydarzeń. Oprócz wyżej wymienionych odbywały się ogniska klasowe, wyjazdy do kina, konkurs śpiewania pieśni żołnierskich, konkurs plastyczny Pluszowy miś i Uczta literacka. Nadszedł czas, aby podsumować zadania konkursowe z ubiegłego roku szkolnego. Jak wiecie, na łamach Idzie Hyr ogłosiliśmy konkursy dla trzech grup wiekowych: dla najmłodszych czytelników, dla uczniów przygotowujących się do I Komunii Świętej i dla uczniów starszych. Przyznacie sami, że te zadania nie były trudne, ale wymagały od Was wytrwałości. I właśnie za tę wytrwałość w dążeniu do celu, Redakcja postanowiła nagrodzić wszystkich, którzy zdecydowali się na udział w konkursach. Nie jest źle: prace oddało 23 uczniów, ale wydaje mi się, że mogłoby być więcej chętnych. Ci, którzy odpadli po drodze, albo których ogarnęło lenistwo niech żałują, a Ci, którzy wytrwali do końca niech się cieszą. Po zasłużone nagrody proszę zgłaszać się do siostry katechetki. Zachęcamy do licznego udziału w tegorocznych konkursach! A oto nagrodzeni uczniowie: W konkursie dla najmłodszych: 1. Chowaniec Karolina kl.0a 2. Czernik Mateusz kl.0a 3. Dunajczan Justyna kl.1b 4. Kuchta Wiktoria kl.1b Trwały wyjazdy do TPN w ramach projektu Bliżej Tatr, wycieczki do Term w Bukowinie Tatrzańskiej, a nawet jedne z zajęć wychowania fizycznego prowadziła mistrzyni Katarzyna Solus-Miśkowicz. Tydzień wcześniej, dnia 18, 19, 20 XI 2014 r. budynek szkoły rozbrzmiewał głośną muzyką, ponieważ uczniowie szkoły podstawowej i gimnazjum bawili się na dyskotekach andrzejkowych. Zabawy połączone były z różnymi konkursami. Szczególne emocje towarzyszyły dyskotece dla gimnazjalistów. Do grona społeczności szkolnej byli przyjmowani pierwszoklasiści, którzy musieli wykazać się sporymi umiejętnościami tanecznymi. Pokaz tańca belgijskiego, rock starszych: and rolla, zorby i lambady przygotowały dla nich klasy trzecie. Chociaż pot lał się strumieniami, umiejętności taneczne zaliczyli wszyscy, włącznie z wychowawczyniami i każdy otrzymał grosik na szczęście. Listopad może kojarzyć się z ponurym, GRATULUJEMY! jesiennym czasem, lecz w naszej szkole taki z pewnością nie był, o czym zapewniają Was autorki. 5. Marduła Katarzyna kl.0b 6. Stasik Katarzyna kl.0a 7. Sztokfisz Klaudyna kl.0a 8. Walas Weronika kl.1a 9. Wodziak Dominika kl.0b W konkursie dla drugoklasistów: 1. Bafia Elżbieta kl.3b 2. Chowaniec Agnieszka kl.3a 3. Chowaniec Anna kl.3a 4. Liptak Arkadiusz kl.3a 5. Nowobilski Janusz kl.3a 6. Zając Eliza kl.3b W konkursie dla uczniów 1. Bukowski Jakub kl.6 2. Bukowski Michał kl.5 3. Czernik Leszek kl.6 4. Kuruc Ewa kl.6 5. Nowobilska Aneta kl.6 6. Szostak Piotr kl. 1 gim. 7. Szostak Wojciech kl.4 8. Wojtanek Dominika kl.6 Stałe nabożeństwa w naszym kościele: Codziennie o godz odmawiamy Koronkę do Miłosierdzia Bożego w kaplicy w Matki naszym Bożej. kościele Stałe nabożeństwa W każdą niedzielę o godz są śpiewane Godzinki o odmawiamy Niepokalanym Koronkę Poczęciu do Miłosierdzia Najświętszej Bożego Maryi w kaplicy Panny. Matki Bożej. Codziennie o godz W każdą niedzielę o godz. W poniedziałki 7.30 są śpiewane pół Godzinki godziny o przed Niepokalanym Mszą św. Poczęciu wieczorną Panny. grupa modlitewno-trzeźwościowa odmawia Ró- Najświętszej Maryi żaniec w intencji trzeźwości w naszych rodzinach, parafii i Ojczyźnie. W poniedziałki pół godziny przed Mszą św. wieczorną grupa modlitewno-trzeźwościowa odmawia Różaniec We wtorki w intencji po trzeźwości rannej Mszy w naszych św. odmawiamy rodzinach, parafii litanię i Ojczyźnie. We wtorki po rannej do Mszy św. św. Józefa. odmawiamy litanię do św. Józefa. W środy i czwartki przed W wieczorną środy i czwartki Mszą św. w przed kaplicy wieczorną Matki Bożej Mszą odmawiany św. w ka-jesplicy parafii, Matki Kościoła Bożej odmawiany i Ojczyzny. jest Różaniec w intencji pa- Różaniec w intencji rafii, Kościoła i Ojczyzny. W środy po Mszy św. wieczornej odprawiamy nabożeństwo do Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W środy po Mszy św. wieczornej odprawiamy nabożeństwo czynna codziennie, do Matki Bożej z wyjątkiem Nieustającej niedziel Pomocy. i świąt, po Mszach Świętych Kancelaria parafialna rannych i wieczornych przez pół godziny. Fot. ks. Marek Suder 20 IDZIE HYR WRZESIEŃ-PAŹDZIERNIK IDZIE HYR Nr 5 /2014