Krzyż. Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa. Zaprawdę, powiadam Ci: Dziś ze Mną będziesz w raju

Transkrypt

1 Krzyż 24 Mój krzyż co przyszedł z niewidzialnej strony zna samotność w spotkaniu przy stole niepokój i spokój bez serca bliskiego wie że mąż wzdycha częściej niż kawaler nie dziwi się już Hegel że w szkole dostawał po łapie nie każdy go rozumiał krzyż wszystko uprości nie człowieka --- o miłość prosi Boga od tego zacząć żeby iść do ludzi wie i nie mówi bo słowom przeszkadzają słowa milczenie nawet rybkę w akwarium obudzi dopiero żyć zaczniesz gdy umrzesz kochając mój krzyż co przyszedł z niewidzialnej strony wie że wszystko wydarzyć się może choćby nie chciał tego na przykład wilia z barszczykiem czerwonym bez śniegu choć przecież zima w sam raz o tej porze czasami krzyż ofuka uderzy ubodzie z krzyżem jest się na zawsze by sprzeczać się co dzień jeśli go nie utrzymasz to sam cię podniesie a szczęście tak jak zawsze o tyle o ile bywa że się uśmiecha gdy myśli zapewne chce mnie zrzucić zobaczysz że ciężej beze mnie Jan Twardowski NUMER PRZYGOTOWAŁ ZESPÓŁ REDAKCYJNY: Aleksandra Królak- redaktor naczelny, Paulina Piekart - zastępca redaktora, Anna Duk, Olga Bajszczak, Michał Wierzbicki Wsparcie duchowe zespołu: ks. Sławomir Homoncik MIC Wydano za zgodą ks. Proboszcza Gazetka Sanktuarium Krzyża świętego przy Parafii pw. Nawrócenia św. Pawła Apostoła w Skórcu Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa 2/2008 (15) Zaprawdę, powiadam Ci: Dziś ze Mną będziesz w raju

2 OD REDAKCJI Odpust Podwyższenia Krzyża to szczególny czas dla naszej parafii. Nie chodzi tu tylko o trudności z poruszaniem się, gdyż utrudniają je stragany i huk petard, na co czekają najmłodsi, a czasem również ci nieco starsi. To święto, ku czci naszego krzyża - warto przypomnieć, że krzyża cudownego, do którego tak wiele pokoleń zanosiło swoje prośby, błagania i dziękczynienia. W cieniu tego krzyża przeżywamy nasze wszystkie radości i smutki, upadki i powstania z nich. Dlatego w najnowszym numerze W cieniu krzyża nie mogło zabraknąć artykułu o podwyższeniu krzyża jak i ciekawego opowiadania na ten temat. Wrzesień to w naszej parafii czas wielu zmian. Zmieniają się bracia w nowicjacie, lecz nieco wcześniej mają miejsce zmiany znacznie ważniejsze. W czerwcu pożegnaliśmy ks. Marka Jarosza, który wyjechał do Republiki Czeskiej, a nie tak dawno, bo w sierpniu nasz ks. proboszcz Henryk Kulik został przeniesiony do pracy w Górze Kalwarii. Jednak jak powszechnie wiadomo życie nie lubi próżni na ich miejsce powitaliśmy ks. Andrzeja Kondraciuka - nowego proboszcza, z którym wywiad można znaleźć w tym numerze - i ks. Łukasza Wiśniewskiego. Ponadto zapraszamy do przeczytania wspomnień z pielgrzymki i artykułu o tym jak pokochać siebie samego, żeby potem móc kochać innych ;-). Ciekawość wzbudzą na pewno ciekawe zdjęcia naszych księży jak i foto kronika. Życzymy miłej lektury!! 2 W tym numerze: OBLICZA MARYI str. 3 str.4 Opowiadanie: Co zrobiłeś ze swoim krzyżem? str.7 Nasi duszpasterze str. 8 Czyli rozmowa z nowym ks. Proboszczem? str. 10 Wspomnienia z 28 Pieszej Pielgrzymki Podlaskie na Jasną Górę str.13 PROBLEMY MŁODYCH str.14 POKOCHAĆ SAMEGO SIEBIE str.15 EDYTA STEIN ŚWIĘTA NASZEGO CZASU str.18 ROK ŚWIĘTEGO PAWŁA str.20 str.21 str.22 Wiersz Krzyż str. 24 Cisza i piękno polskich Tatr zostały zakłócone, gdy na ich teren wkroczyła grupa naszej młodzieży ;-))) Na Dożynkach odbyła się druga edycja konkursu na najpiękniejszy wieniec zwycięzcy otrzymali puchary. Dnia 8 września ks. Bogusław Czupryna i br. Radosław Zawada złożyli pierwsze śluby zakonne i od tego momentu stali się marianinami. 23

3 OBLICZA MARYI 22 Z okazji niedzieli misyjnej naszą parafię odwiedziła siostra ks. Henryka Kulika siostra Doris, która pracuje na misjach w Brazylii. Na Marianki przyszedł znów czas Skórzec dopisał i dzięki temu mamy co umieścić w FOTO KRONICE ;-) W tym roku do grona WYBRAŃCÓW dołączyło kilku nowych MINISTRAN- TÓW. Oby nie zabrakło im zapału bo łaski Bożej z pewnością nie zabraknie. Maryja Matka Boga Niepokalanie Poczęta, Królowa Anielska, Brama Niebieska, Matka Częstochowska. Jedna, a pod tak wieloma imionami, tyle tytułów zostało jej nadanych. Wzywamy Ją w czasie odmawiania Różańca, Litanii czy też Godzinek, ale czy ktokolwiek zadał sobie pytanie dlaczego znajdujemy aż tyle określeń, aby nazwać Matkę Chrystusa? Pobożność chrześcijańska od wieków zwraca się do Maryi. Poprzez wszystkie kontynenty rozlega się wołanie, które zawiera w sobie (poza prośbami) tysiące tytułów i wezwań. Otóż jest tak, ponieważ: - Niektóre tytuły nadawane Matce Bożej są wynikiem określeń dogmatycznych, czyli objawionych prawd i zasad wiary chrześcijańskiej, jak np Święta Boża Rodzicielka, Niepokalana czy też Wniebowzięta. - Inne tytuły mają charakter bardziej symboliczny, np. Brama Niebieska, Gwiazda Zaranna czy Wieża Dawidowa. Symbole te w znacznej części mają swoje źródło w Piśmie Świętym. Bardzo wiele tych symbolicznych nazw znalazło się w Godzinkach czy Litanii do Matki Bożej. - Niektóre z wezwań mają charakter eschatologiczny, czyli odnoszący się do rzeczy ostatecznych, np. Królowa Aniołów, Królowa Męczenników. - Imiona nadawane Maryi wyrażają też wiarę i zaufanie, jakie mają do niej jej czciciele, jak choćby Matka Dobrej Rady, Pośredniczka Łask, Uzdrowienie Chorych czy Ucieczka Grzesznych. -Wiele tytułów Maryjnych związanych jest z nazwą miejscowości, w której znajduje się cudowny obraz lub figura Matki Bożej lub w której doszło do cudownych objawień, chociażby: Matka Boża Częstochowska, Matka Boża Fatimska czy Matka Boża z Gwadalupe. Wszystkie te tytuły czy wezwania, choć w jakiś sposób się wzajemnie przenikają, to każdy z nich niesie jakieś przesłanie i przybliża nam duchowe oblicze Matki Bożej. Należy jednak pamiętać, iż OBLICZE DU- CHOWE Matki Bożej jest JEDNO, ale w różny sposób, często w sposób niedoskonały, jest przedstawiane przez poszczególne obrazy, figury czy wezwania. W zależności od tego, w jakiej jesteśmy potrzebie takim wezwaniem przyzywamy do siebie naszą orędowniczkę, aby nam pomogła. Tak samo jest z jej wizerunkami - ich różnorodność jest wynikiem całego wachlarza kultur, w których Maryja jest czczona. Inaczej wygląda w naszej kulturze, a inaczej przedstawia ją mieszkaniec Chin. Jeżeli używamy określenia Oblicza Maryi to odnosi się on nie tyle do samej Matki Bożej, co raczej do poszczególnych figur czy obrazów, które Matkę Bożą przedstawiają. Opracowała: Paulina Piekart 3

4 Tajemnica Krzyża Chrystusowego kieruje nasze myśli ku wydarzeniom Wielkiego Piątku. Dlaczego więc Kościół przywołuje ją również w połowie września, obchodząc święto Podwyższenia Krzyża Świętego? Święto to przypomina nam o wydarzeniu biblijnym (Lb 21,4-9), kiedy to Mojżesz - proszący Boga o miłosierdzie nad ukąszonymi przez węże - usłyszał, że ma wykonać węża miedzianego i zawiesić go na palu. Zgodnie z obietnicą Boga każdy ukąszony, który spojrzał na węża, uzyskiwał ocalenie przed niechybną śmiercią. To jednak nie ów wąż, tylko sam Bóg niósł im ratunek! A była to zapowiedź wywyższenia na Drzewie Krzyża Syna Człowieczego. Pomiędzy prawdą a legendą Co stało się z Krzyżem Chrystusowym po Jego chwalebnym Zmartwychwstaniu? W apokryfach można znaleźć sugestię, że - w obawie przed zniszczeniem przez Żydów albo Rzymian - został ukryty w pustym grobie, razem z tablicą, gwoźdźmi i krzyżami obu łotrów. Pomimo zamknięcia grobu relikwia Krzyża św. miała objawiać niezwykłą moc: ukazywała się wierzącym w świetlistej postaci i uwalniała opętanych - znajdujących się w okolicach grobu - spod władzy złych duchów. Legenda pochodząca z Edessy głosi, 4 Medytacja o Podwyższeniu Krzyża że odnalazła go Petronika, małżonka cesarza Klaudiusza, która nawróciła się pod wpływem nauczania św. Piotra. Najbardziej jednak rozpowszechnione jest podanie przypisujące odnalezienie tej bezcennej relikwii w 326 r. św. Helenie, matce Konstantyna Wielkiego. Poleciła ona usunąć z Golgoty pogańskie budowle; podczas robót - na dnie głębokiej cysterny - natrafiono na Krzyż i narzędzia Męki Zbawiciela. Ich autentyczność potwierdził ówczesny biskup Jerozolimy, Makariusz oraz seria cudownych wydarzeń. Znalezisko zostało podzielone: część cesarzowa przesłała synowi do Konstantynopola, z kolei on połowę zatrzymał sobie, a połowę przekazał papieżowi Sylwestrowi I. Z rozkazu św. Heleny część relikwii została oprawiona w srebro, a potem złożona w bazylice Grobu Pańskiego i Zmartwychwstania, wzniesionej przez św. Helenę. Relikwia ta otaczana jest tam czcią pielgrzymów przybywających do Jerozolimy z całego świata. Podwyższenie Drzewa Krzyża Dzień poświęcenia bazyliki, tj. 14 września, związano ze świętem Znalezienia Krzyża, które miało zastąpić żydowskie święto Namiotów. Podczas radosnych obchodów uroczyście podnoszono Drzewo Krzyża - w czterech różnych miejscach świątyni - aby zebrany lud mógł je adorować. Pewnego razu było dziecko gotowe, żeby się urodzić. Któregoś dnia zapytało Boga: - Mówią, że chcesz mnie jutro posłać na ziemię, ale jak ja mam tam żyć, skoro jestem takie małe i bezbronne? Spomiędzy wielu aniołów wybiorę jednego dla ciebie. On będzie na ciebie czekał i zaopiekuje się tobą. Twój anioł będzie ci śpiewał i będzie się także uśmiechał do ciebie każdego dnia. I będziesz czuł jego anielską miłość i będziesz szczęśliwy. Twój anioł powie ci więcej pięknych i słodkich słów niż kiedykolwiek słyszałeś i z wielką cierpliwością i troską będzie uczył cię mówić. Czytanka - Twój anioł złoży twoje ręce i nauczy cię jak się modlić. - Twój anioł będzie cię chronić, nawet jeśli miałby ryzykować własnym życiem - Twój anioł będzie wciąż mówił tobie o Mnie i nauczy cię, jak do mnie wrócić, chociaż ja i tak będę zawsze najbliżej ciebie. - O, Boże, jeśli już zaraz mam tam podążyć powiedz mi, proszę, imię mojego anioła? - Imię twojego anioła nie ma znaczenia, będziesz do niego wołał: "Mamusiu. malowanka Olga Bajszczak 21

5 Dnia 28 czerwca 2007 r., podczas nieszporów w wigilię uroczystości św. Piotra i Pawła, Papież Benedykt XVI ogłosił Rok św. Pawła, który rozpoczął się 29 czerwca 2008 r., a który skończy się 28 czerwca 2009 r. Bezpośrednim powodem ogłoszenia tego Jubileuszu była dwutysięczna rocznica urodzin św. Pawła, przez historyków datowana między 7 a 10 rokiem po Chrystusie. W programie obchodów zaplanowano wiele wydarzeń liturgicznych, kulturalnych i ekumenicznych, a także szereg inicjatyw o charakterze duszpasterskim i społecznym. Większość z nich odbywać się będzie w rzymskiej Bazylice św. Pawła za Murami, gdzie spoczywają jego szczątki. Obchody rozpoczęto otwarciem Drzwi św. Pawła, które znajdują się na lewo od głównego wejścia do bazyliki, które Papież zamknie na zakończenie Roku św. Pawła. W każdy wtorek i piątek odprawiana jest szczególna liturgia. Wierni uczestniczyć mogą w przechodzeniu przez Drzwi św. Pawła, modlić się przy jego grobie. Ważnym wydarzeniem w czasie Roku św. Pawła będzie Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. Nie zabraknie także wydarzeń kulturalnych i artystycznych. Z okazji Jubileuszu W Rzymie utworzono szlaki pielgrzymkowe do miejsc związanych ze św. Pawłem Apostołem, ponadto podjęto wiele inicjatyw wydawniczych tj. np. wydawanie książek o Apostole czy też 20 nowe wydania listów św. Pawła i Dziejów Apostolskich. Ojciec Święty uczcił rocznicę urodzin Apostoła Narodów, ustanawiając Rok nazwany jego imieniem ponieważ św. Paweł uznawany jest za jednego z twórców Kościoła. Jako pierwszy z apostołów nawracał nie tylko Żydów, ale także inne narody. Apostoł szczególnie zabiegał o jedność wszystkich chrześcijan. Papież, uzasadniając swoją decyzję podkreślał, że: jak w początkach, tak i dziś Chrystus potrzebuje apostołów gotowych poświęcić samych siebie. Potrzebuje takich świadków i męczenników jak św. Paweł niegdyś zawzięty prześladowca chrześcijan. (...) Oślepiony Bożym światłem, bez wahania przeszedł na stronę Ukrzyżowanego i konsekwentnie poszedł za Nim. Żył i pracował dla Chrystusa; dla Niego cierpiał i umarł. Jakże aktualny jest dzisiaj jego przykład! Benedykt XVI Opracował: Michał Wierzbicki Nabożeństwo do Krzyża św. rozszerzyło się wkrótce także na Wschodzie, a potem w całym Kościele. Aż nadszedł dramatyczny dzień 20 maja 614 roku, kiedy Persowie - pod wodzą Chosroesa II - podbili Jerozolimę, zburzyli bazyliki, wymordowali wielu chrześcijan, a tysiące innych wzięli do niewoli. Relikwię Krzyża św. wywieźli do Ktezyfonu, stolicy Persji. W 629 r. cesarz bizantyjski Herakliusz pokonał Persów i przywiózł relikwię Krzyża św. z powrotem do Jerozolimy. Według podania, chciał wnieść Krzyż osobiście przez Bramę Złotą, ale nie mógł go udźwignąć. Zdołał to uczynić dopiero wtedy, gdy - za radą biskupa Jerozolimy - zdjął swoje drogocenne szaty i ruszył boso w kierunku odbudowywanej bazyliki. Wydarzenie to - czyli ponowne Podwyższenie Krzyża-ugruntowało wrześniowe święto. A kiedy w XII w. Jerozolima była w posiadaniu krzyżowców, na pamiątkę powrotu Krzyża Chrystusowego do Jerozolimy 14 września otwierano - podobnie jak w Niedzielę Palmową - zamkniętą w inne dni Bramę Złotą. Dawniej 3 maja obchodzono święto Znalezienia Krzyża, natomiast 14 września - Podwyższenia Krzyża. Po Soborze Watykańskim II przeprowadzono reformę kalendarza i wówczas oba święta zostały połączone. Obecnie jest to święto obchodzone zarówno przez chrześcijański Zachód (14 września), jak i Wschód - 27 września, gdzie nadal obowiązuje kalendarz juliański. Znak zwycięstwa Jako symbol chrześcijański krzyż został rozpowszechniony po sennej wizji, którą przeżył w 312 r. cesarz Konstantyn Wielki. A było to w noc przed bitwą z Maksencjuszem na moście Muliwijskim, nieopodal murów Wiecznego Miasta. Konstantyn ujrzał wtedy płonący krzyż i napis: In hoc signe vinces", to znaczy W tym znaku zwyciężysz". Nazajutrz, na jego rozkaz, na tarczach jego żołnierzy zostały wymalowane krzyże. I wkrótce okazało się, że symbol śmierci stał się symbolem zwycięstwa, bo Konstantyn pokonał Maksencjusza. Rok później cesarz ogłosił edykt wolnościowy, kładący kres prześladowaniom religijnym. Znak krzyża, najpopularniejszy gest liturgiczny, był początkowo kreślony kciukiem na czole albo piersiach, w kształcie litery T lub X. W VI w. upowszechniło się żegnanie trzema palcami - jako wyraz wiary w Trójcę Świętą - a od XII w. całą dłonią: od czoła do piersi i od lewego ramienia do prawego. Po soborze trydenckim praktyka ta została usankcjonowana liturgicznie. W jednej ze swych katechez założyciel jezuitów św. Ignacy Loyola tak ją objaśniał: Czyniąc znak krzyża świętego dotykamy ręką głowy, co oznacza Boga Ojca, który od nikogo nie pochodzi. Kiedy potem dotykamy ręką ciała (brzucha), oznacza to Syna Jego, Pana naszego, który pochodzi od Ojca i zstąpił do łona Przenajświętszej Dziewicy Maryi. Kiedy znów kładziemy rękę na jednym i na drugim ramieniu, oznacza to Ducha Świętego, który pochodzi od Ojca i od Syna. A kiedy nasze ręce składamy razem, oznacza to, że trzy Osoby są jedną istotą. Kiedy zaś znaczymy krzyżem nasze usta, oznacza to, że w Jezusie, Zbawicielu naszym i Odkupicielu, jest Ojciec i Syn i Duch Święty, 5

6 EDYTA STEIN ŚWIĘTA NASZEGO CZASU jeden jedyny nasz Bóg, Stwórca i Pan, i że Bóstwo nigdy nie było oddzielone od ciała Chrystusa w (czasie) jego śmierci". Krzyż jak pieczęć Krzyż - pradawny - symbol słońca, ognia i życia już w starożytnym Egipcie był symbolem życia, wieczności i nieśmiertelności bóstw. Jako narzędzie kary pojawił się wśród Persów, Partów i Kartagińczyków. Z relacji Herodota wiadomo np., że w VI w. przed Chrystusem Persowie ukrzyżowali trzy tysiące mieszkańców Babilonu. W Imperium Rzymskim ukrzyżowanie było śmiercią haniebną, przeznaczoną wyłącznie dla niewolników i najcięższych przestępców, m.in. morderców, zdrajców czy świętokradców. Dopiero Męka Zbawiciela, który przez swój Krzyż dokonał dzieła Odkupienia świata i człowieka, sprawiła, że krzyż stał się symbolem poświęcenia i ofiary, zmartwychwstania i życia wiecznego. Okrutna kara ukrzyżowania została zniesiona w 337 r. przez cesarza Konstantyna Wielkiego. Krzyż towarzyszy nam na wszystkich drogach życia, od chrztu aż po śmierć. Dla pierwszych chrześcijan znak krzyża kreślony na czole był swoistą pieczęcią przynależności do Chrystusa. A my znakiem krzyża błogosławimy pokarmy i kreślimy go na każdym bochnie chleba. Krzyż jest znakiem rozpoznawczym chrześcijańskich świątyń, cmentarzy i przydrożnych kaplic, wisi na ścianach 6 naszych domów i na piersiach wielu ludzi wierzących, rozpoczyna oraz kończy wszystkie nasze modlitwy. Czcimy go publicznie i prywatnie. Widnieje nie tylko na flagach wielu państw, np. skandynawskich, ale i użyczył swej formy licznym odznaczeniom państwowym, nazywanych Krzyżami: Virtuti Militari, Walecznych, Niepodległości, Powstańczym, Wielkim, Komandorskim, Oficerskim, Kawalerskim czy Zasługi. W obronie krzyża Krzyż bywa często znakiem sprzeciwu, choć w istocie jest symbolem pojednania. Wystarczy spojrzeć na jego skrzyżowane ramiona: belka pionowa łączy nas z Bogiem, a pozioma - z innymi ludźmi. Św. Efrem Syryjczyk pisał, że krzyż jest zmartwychwstaniem umarłych, nadzieją chrześcijan, podporą kulawych, pociechą ubogich, hamulcem bogatych, upokorzeniem pysznych, nauczycielem młodzieży, spiżarnią ubogich, nadzieją strapionych". I właśnie dlatego trudno nie protestować wobec mnożących się prób zdeprecjonowania krzyża zarówno przez tych, którzy walczą z nim programowo, jak i tych, którzy niefrasobliwie próbują sprowadzić go do rzędu amuletu albo ozdoby biżuteryjnej. Nazbyt dobrze bowiem pamiętamy czas walki o obecność krzyża w urzędach publicznych, szpitalach czy szkołach. Michał Gryczyński Nie potrafiła zaakceptować drogi, którą poszła jej córka. Ona z kolei wiedziała, że przepaść, która dzieli ją z matką jest pozorna i że chrześcijaństwo jest wypełnieniem obietnicy danej przez Boga Abrahamowi. To powinowactwo obie kobiety odczuwały szczególnie mocno, gdy Edyta przychodziła z matką do synagogi. Pani Stein z podziwem patrzyła na zatopioną w modlitwie córkę Wielkim pragnieniem młodej dziewczyny było wstąpienie do Karmelu. Zawsze przeczuwałam, że Pan zachował dla mnie w Karmelu coś, co tylko tam mogę znaleźć napisała po latach. Spowiednicy opóźniali ten krok chcieli, aby nieprzeciętne zdolności ich penitentki przynosiły owoce w świecie. Była więc nauczycielką w gimnazjum sióstr dominikanek w Spirze, przetłumaczyła na niemiecki jedno z dzieł św. Tomasza z Akwinu, wykładała w Instytucie Pedagogiki Naukowej w Münster, jeździła po Europie z prelekcjami o pokoju, potrzebie odrodzenia społeczeństwa i o godności kobiety. W 1933 roku do władzy doszli w Niemczech naziści. Zaczęły się prześladowania Edyta jako Żydówka nie miała prawa uczyć niemiecką młodzież. Jej spowiednik zgodził się na upragnione wstąpienie do Karmelu. Została przyjęta do klasztoru w Kolonii. Tu kontynuowała pracę naukową. Za klauzurą powstało najważniejsze dzieło filozoficzne jej życia Akt i możność, a także Wiedza Krzyża, poświęcona wielkiemu reformatorowi jej zakonu św. Janowi od Krzyża. Rozpoczęła także spisywanie swojej autobiografii. Przejście na katolicyzm pomogła jej w odkryciu wagi i wartości swoich żydowskich korzeni. Nie uważała się za osobę oddzieloną przepaścią od dziedzictwa swego narodu czuła się kimś, kto w ścisły sposób je kontynuuje. Nigdy nie była bliżej swojego narodu niż wtedy, gdy przebywała za klauzurą zakonną. Rozmawiałam ze Zbawicielem i powiedziałam Mu, że wiem, iż to Jego Krzyż zostaje teraz włożony na naród żydowski. Ogół tego nie rozumie, ale ci, co rozumieją, ci muszą w imieniu wszystkich wziąć go na siebie. Chcę to uczynić, niech mi tylko wskaże jak. (...) na czym ma polegać to dźwiganie krzyża, tego jeszcze nie wiedziałam tak pisała o swoim akcie ofiarowania, który złożyła w 1933 roku. W zapiskach wyznała, że chciała być ubogą Esterą, która wstawia się u Boga za swoim ludem, pragnąc uratować go od zagłady. O tym, na czym będzie polegać dźwiganie krzyża, dowiedziała się w 1942 roku, gdy wraz z siostrą Różą, która również przyjęła chrzest i wstąpiła do Karmelu, została aresztowana przez gestapo w holenderskim mieście Echt. Do Holandii obie siostry przyjechały w grudniu 1938 roku, aby schronić się przed narastającą falą nazistowskich represji. Wraz z wieloma niearyjskimi chrześcijanami, zostaje odprowadzona przez Gestapo do zbiorczego obozu w Westerbork. Po 5 dniach wraz ze swą siostrą zostaje deportowana do Oświęcimia. Tam ślad po nich ginie. Obydwie, wraz z grupą 300 żydów - chrześcijan, 9 sierpnia 1942r zostają w Oświęcimiu zamordowane w komorze gazowej. Ostatnie dzieło Edyty Stein pozostaje niedokończone. Jego tytuł: Nauka Krzyża". Otwórzmy się, na posłanie, jakie nam niesie ta kobieta, pełna ducha i wiedzy, ta, która zrozumiała, że szczytem wszelkiej mądrości jest wiedza Krzyża! Jan Paweł II Opracowała: Aleksandra Królak 19

7 Edyta Stein - siostra Teresa Benedykta od Krzyża zginęła wraz ze swoją siostrą Różą w komorze gazowej obozu w Auschwitz 9 sierpnia 1942 roku, tydzień po aresztowaniu w holenderskim klasztorze. Jan Paweł II ogłosił ją błogosławioną w czasie swej pielgrzymki do Niemiec 1 maja 1987 roku w Kolonii, a świętą 11 października 1998 roku w Rzymie. Edyta Stein, pochodząca z rodziny żydowskiej, porzuciła błyskotliwą karierę naukową, by zostać karmelitańską mniszką, przybierając imię Teresy Benedykty od Krzyża i zmarła w obozie zagłady w Oświęcimiu, jest symbolem dramatów Europy naszego stulecia oświadczył Papież 1 października 1999 roku. 18 EDYTA STEIN ŚWIĘTA NASZEGO CZASU: FILOZOF, KARMELITANKA I MĘCZENNICA Edyta przyszła na świat 12 października 1891 r. we Wrocławiu jako jedenaste dziecko Zygfryda Steina i Augusty z domu Courant. Czworo jej rodzeństwa zmarło zaraz po urodzeniu. Ona przyszła na świat akurat w wielkie żydowskie Święto Pojednania. Gdy Edyta była jeszcze mała zmarł jej ojciec, z zawodu handlarz drewnem. Kierownictwo nad firmą przejęła matka, która szybo doprowadziła ją do rozkwili zapewniła rodzinie dobrobyt. Edyta była wychowywana przez starsze rodzeństwo. Jednak matka wpoiła dzieciom głęboki wstręt do grzechu i szacunek do spraw religii. W wieku 6 lat Edyta rozpoczęła naukę w szkole. Od dziecka zwracała uwagę najbliższych nieprzeciętnymi zdolnościami. Była prymuską, szkołę powszechną i gimnazjum ukończyła ze znakomitymi ocenami. W 1911 roku rozpoczęła studia na wydziale historycznym i germanistyki Uniwersytetu Wrocławskiego. Po dwóch latach zaczęła coraz bardziej interesować się filozofią, szczególnie rozwijającą się w Getyndze szkołą fenomenologiczną. W 1913 roku przeniosła się do Getyngi, aby studiować filozofię pod kierunkiem Edmunda Husserla, twórcy owej szkoły. Właśnie w tym okresie życia oddaliła się od wiary swych przodków, ale poszukiwanie prawdy nie przestawało ją fascynować. Cztery lata po rozpoczęciu studiów filozoficznych obroniła doktorat z filozofii we Fryburgu, gdzie jej mistrz otrzymał katedrę. Wybitny uczony zaliczał pannę Stein do swych najzdolniejszych uczniów. Bieg jej życia zmienił się pewnej nocy 1921 roku, gdy będąc w gościnie u przyjaciół przeczytała książkę o życiu św. Teresy z Avila. To jest prawda powiedziała, zamykając książkę. Kilka miesięcy później, 1 stycznia 1922 roku przyjęła chrzest w Kościele katolickim. Jako imię chrzestne obrała sobie imię - Teresa. Miesiąc później otrzymała bierzmowanie. Dla jej pobożnej matki chrzest ukochanej córki był prawdziwym szokiem Edyta powiedziała jej o tym na klęczkach. Po raz pierwszy kobieta, której nie złamały liczne przeciwności życiowe, płakała. Co zrobiłeś ze swoim krzyżem? Dawno, dawno temu, kiedy człowiek nie chodził jeszcze po ziemi, a ta kształtowała się w troskliwej ręce Boga, w niebie wybuchło niemałe poruszenie. Jak powiedzieliśmy żaden człowiek nie chodził jeszcze po ziemi, mimo iż wszyscy już w jakiś sposób istnieli, bo Bóg już myślał o każdym z nas, już nas kochał. A u Boga przecież tak powstają rzeczy, ludzie. Kiedy Bóg o czymś pomyśli, to zaczyna istnieć. Kiedy Bóg o kimś pomyśli, ten zaczyna istnieć. A u Boga nie ma przecież dawniej, kiedyś, albo później, u niego jest wieczne teraz, więc Bóg pomyślał o człowieku w swej odwieczności i człowiek stał się w czasie. Więc jak powiedzieliśmy wybuchło poruszenie w niebie, przez chóry aniołów przeleciał szum Bożego wezwania i wszyscy jak jeden stawili się przed Bogiem. Najwyższy czas - powiedział Bóg, byśmy wysłali człowieka na ziemię! Ale dajmy mu jeszcze kilka prezentów, zwołać mi tu wszystkich! Każdy anioł stróż w te pędy poleciał szukać człowieka, którym miał się opiekować (bo aniołowie w niebie nie pilnowali ludzi jeszcze tak bardzo jak później na ziemi). Po chwili zjawili się z wszystkimi ludźmi, jacy mieli kiedykolwiek się narodzić. Po chwili gwaru wszyscy umilkli i Bóg rozpoczął swoją przemowę: Człowieku! Masz już wolną wolę, ale za nim zejdziesz na ziemię, chcę ci jeszcze wiele rzeczy podarować! Oto archaniołowie będą rozdawać po kolei: rozum, wzrost, siłę, niebieskie oczy, blond włosy, zabawny wyraz twarzy, uśmiech, pokorę, i wiele innych. Nie chcę wszystkiego wymieniać. Każdy archanioł ma nad prawym skrzydłem tabliczkę z darem jaki rozdaje, będą tam różne rzeczy, różne dary, wybierajcie mądrze i zróbcie z nich dobry użytek! Mówiliśmy że w niebie wybuchło poruszenie, ale teraz to dopiero zaczęło się dziać. Najpierw archaniołowie z darami stali dość bezczynnie, bo rozważny człowiek chciał najpierw zobaczyć wszystkie dary, by ustawić się tam, gdzie najbardziej będzie mu odpowiadać. Największą popularnością cieszyło się bogactwo, ale i niebieskie oczy i blond włosy miały niezłe wzięcie. Wielu mężczyzn ustawiło się po siłę i mądrość, ale i władza miała konkretną kolejkę. Oczywiście znane były przypadki tych, co nabrali tyle wzrostu, albo siły, że jak przyszli po rozum to archanioł musiał wytężać wszystkie swe archanielskie siły, bo chociaż trochę upchnąć...? Były też dary dość nietypowe, min. był krzyż... zakłopotani wojownicy ustawili się w kolejce, naradzając się, co by tu można z tym krzyżem zrobić, no i w końcu odkryli, że można go używać jako miecza. Niektóre kobiety pełne urody, wpadły na pomysł, że mogłaby być z tego niezła dekoracja. Więc krzyże pojawiły się w uchu, jako kolczyki. Jeszcze inni zabrali krzyże, ale nie mając pomysłu na ich wykorzystanie porzucili je w kątach boskiego pałacu. Nagle wszyscy ludzie zamarli, bo od tronu Bożego wyszedł Jezus, Boży Syn. Zbliżył się tylko do archanioła z krzyżem, wziął go na siebie i dał się ukrzyżować... O co zabiegam w życiu? Co jest dla mnie ważne? Co zrobiłem ze swoim krzyżem, czy go niosę przez życie, czy używam go jako dekoracji, a może leży gdzieś w kącie mego życia, nie ruszany, bo niewygodny, bo ciężki... ks. Grzegorz SDB 7

8 POKOCHAĆ SAMEGO SIEBIE... szeroką perspektywę, ofensywę w miłości? A zatem miłości trzeba się uczyć. Gdzie? U kogo? Miłości można się często uczyć u swojej matki lub ojca, ale pierwszym wzorem dla nas powinien być Ten, który jest wzorem najdoskonalszym - samą miłością. Jak mówił Papież Benedykt XVI podczas Mszy św. na krakowskich Błoniach: warto otworzyć Ewangelię i wędrować razem z Chrystusem po palestyńskiej ziemi, obserwując jak On się zachowuje. A później zamknąć Ewangelię i wyjść razem z Chrystusem na ulice naszych miast i chodzić po ziemi i patrzeć na ludzi Jego oczyma i Jego sercem, a wtedy otaczająca nas rzeczywistość stanie się niezwykle piękna i bogata. Człowiek, który nie pokocha, nie wie co to miłość, jego wyobraźnia miłości nie pozwoli na przeżycie pełni. Kto nie kocha nie jest podobny do Boga. Na tym właśnie polega nasze podobieństwo, że potrafimy kochać. Czy mogę kochać kogoś, nie kochając samego siebie? Skoro nie potrafię obdarzyć miłością samego siebie, nie mam dla siebie szacunku, to jak mogę ofiarować tę miłość i należyty szacunek drugiemu człowiekowi? Pamiętaj! Stajesz się takim, jakim się widzisz. Nie porównuj się z nikim, jesteś inną osobą. Naucz się żyć w zgodzie z własnym ciałem i pokochaj siebie takim, jakim jesteś, a kiedyś na pewno znajdzie się osoba, która pokocha Ciebie mimo wad... Dla tych, którzy mieli problemy z rozpoznaniem naszych skórzeckich Marianów zamieszczamy ponownie ich zdjęcia jednak już z numerem notek zamieszczonych na str Kto wymaga od siebie niewiele, ten nie osiągnie niczego. Kto wymaga od siebie dużo, ten osiągnie wszystko..." Wymagajmy od siebie, ale z miłością. 8 3 Anna Duk 17

9 PROBLEMY MŁODYCH 16 POKOCHAĆ SAMEGO SIEBIE... Juz po przeczytaniu samego tytułu czytelnikowi od razu narzuca się zapewne myśl: pokochać siebie? Cóż za egoizm!. Otóż nie! I w tym tkwi sedno całej sprawy, ponieważ pokochanie samego siebie nie wiąże się w żaden sposób z egoizmem. Owszem, między pokochaniem siebie, a egoizmem jest bardzo cienka granica, którą łatwo przekroczyć, ale na tym polega cała sztuka akceptacji samego siebie. Należy spojrzeć na swoje ciało czy cechy charakteru pozytywnie, z dystansem. Każdy z nas jest doskonały na swój sposób, każdy ma w sobie to coś, co czyni go wyjątkowym. Przez cale życie należy pracować nad samym sobą. Nie myśleć zbytnio o tym, jak chcielibyśmy wyglądać, czy jak wyglądaliśmy kiedyś. Ważne jest teraz. Wiele osób, zwłaszcza kobiet próbuje ulepszyć się za wszelką cenę. Podążają za modą, która może lansować rzeczy całkowicie nie pasujące do nich. Nie dajmy się więc ogłupić dzisiejszemu światu! Zgodnie z panującymi trendami, tysiące kobiet, a nawet mężczyzn decyduje się na operacje plastyczne, aby poprawić wszystko to, czego nie uważają za dostatecznie doskonałe. Obecnie częściej pojawiają się ludzie, którzy zoperowali właściwie wszystko co mają, poddając sie panującej modzie. Moda na określony typ urody mija jednak dość szybko i co wówczas? Następna przeróbka. Należy nauczyć się akceptować swoje wady i zalety. Wydobyć piękno, które każdy z nas ma w sobie Co będzie lepsze: akceptacja mojej płci, budowy fizycznej, zdolności, czy też brak akceptacji, poczucie bycia gorszym i ciągła rywalizacja? Co roku tysiące nastolatków, a nawet osób starszych popełnia samobójstwo, tylko dlatego, że nie potrafią zaakceptować własnego ciała. Dlaczego? Gdyż uważają, że są gorsi od innych. Tak naprawdę każdy z nas jest stworzony na podobieństwo Boga i wszyscy jesteśmy w jakimś sensie tacy sami. Świat nie dzieli się na lepszych i na gorszych, ponieważ wszyscy są sobie równi, mimo ze czasem niektórzy, np. rasiści o tym zapominają. Trzy argumenty na to, dlaczego mamy pokochać samego siebie: *Chcę pokochać siebie, bo Bóg mnie właśnie taką pokochał; *Chcę pokochać siebie, bo tylko wtedy się w pełni rozwinę; *Chcę pokochać siebie, bo tylko wtedy pokocham innych ludzi. Jak poznać to, że siebie naprawdę kocham? Po tym, że stawiam sobie wymagania. Kochać to znaczy wymagać. Nie można kochać Boga nie kochając bliźniego, nie można kochać bliźniego nie kochając siebie. Miłość jak wiadomo wymaga trudu i poświęcenia, jak wszystko co piękne i dobre, ale my jesteśmy w tej sprawie dość leniwi. Wrodzony egoizm każe skupiać się przede wszystkim na sobie. Jak tu uzgodnić miłość własną, z miłością do drugiego: do człowieka, do Boga w człowieku? Żeby kochać naprawdę mocno, musimy kochać siebie samego. W pewnym stopniu im bardziej kochamy siebie, tym mamy większy potencjał do miłości bliźniego. Paradoks? Może. Ale wyobraźmy sobie człowieka z niskim poczuciem wartości, z małą miłością własną, sfrustrowanego, zgorzkniałego, smutnego w swej codzienności. Skąd nagle u niego wziąć szaleństwo, Przedstawiamy, niekiedy trochę z przymrużeniem oka, Braci i Księży posługujących obecnie w naszej parafii. Jeśli jesteś spostrzegawczy spróbuj ich notkom biograficznym oraz obecnie sprawowanym funkcjom i zadaniom przyporządkować zdjęcia. Życzymy powodzenia :-) 1. Ks. Tadeusz Mierzwiński, ur r. - Kalinowo Nowe diec. łomżyńska, pierwsza profesja (pp) r., święcenia kapłańskie (śk) r. Obecnie Przełożony Domu, opiekun Kółek Różańcowych i chorych w Gołąbku, Żebraku i Grali. 2. Ks. Andrzej Kondraciuk, ur r. - Chełm diec. lubelska, pp r. śk - 24 maja 1997 r. Obecnie Proboszcz Parafii, opiekun grupy Odnowy w Duchu Św. Galilea oraz chorych w Czerniejewie, Dąbrówce Stany, Nowakach i Skórcu. 3. Ks. Stanisław Chryc, ur r. - Rdzawka diec. krakowska, pp r., śk r. Obecnie opiekun Caritas parafialnej i zespołów tanecznych oraz honorowy vice prezes Skórzeckiego Stowarzyszenia Dobroczynnego. 4. Br. Franciszek Ruda, ur r. - Ostrów Wielkopolski diec. kaliska, pp r. Obecnie zakrystianin i zaopatrzeniowiec. 5. Ks. Mateusz Pietrzyk, ur Damienice koło Bochni diec. tarnowska, pp r., śk r. Obecnie ekonom domu i opiekun chorych w Cisiu, Dąbr. Starej, Nowej, Niwce, Boroszkowie i Wólce Kobylej. 6. Ks. Józef Chaim, ur r. - Tarnów diec. tarnowska, pp r., śk r. Obecnie katecheta i duszpasterz młodzieży, opiekun Grupy Biblijnej Droga - Prawda - Życie, młodzieżowej Któż jak Bóg, AA i Al. anon, a także chorych w Dąbrówce Ług, Drupii, podlipniaku i Przyworach. 7. Ks. Sławomir Homoncik, ur r. - Nowy Sącz diec. tarnowska, pp r., śk r. Obecnie Magister nowicjatu i człowiek od łatania dziur :-). 8. Br. Krzysztof Zabłocki, ur r. - Tuchola diec. pelplińska, pp r. Obecnie katecheta i pomocnik opiekuna ministrantów. 9. Ks. Łukasz Wiśniewski, ur r. - Nowy Dwór Mazowiecki diec. płocka, pp r., śk r. Obecnie katecheta i duszpasterz dzieci, opiekun ministrantów i chorych w Żelkowie i Wyłazach. Jeśli z rozpoznaniem osób miałeś jakieś problemy na str. 17 zamieszczamy zdjęcia z odpowiednio przyporządkowanymi numerami notek. 9

10 10 Pragnąłem zostać prawdziwym mężczyzną - czyli wywiad z ks. Andrzejem Kondraciukiem, nowym proboszczem. Chociaż część naszych parafian zna Księdza z tej racji, że pracował Ksiądz tutaj 4 lata temu dla wielu, szczególnie młodszych osób jest ksiądz mniej znany. Dlatego prosimy o kilka słów o sobie i jak to się stało, że został ksiądz Marianem? Dziękuję, przede wszystkim za to pytanie: jak to się stało, że został ksiądz Marianinem? Takie pytanie jest jakby powrotem do tej pierwszej, jedynej miłości na całe życie, której się doświadczyło w swojej historii powołania. Czyli jest to powrót do źródeł, dotknięcia łaską Pana Boga. Takie pytania powinno się zadawać księżom, siostrom zakonnym jak najczęściej, zwłaszcza wobec trudności, wobec próby rezygnacji z podjętych dzieł. A moje ludzkie życie jest takie proste i zwyczajne. Co prawda od najmłodszych lat wychowywałem się przy plebanii księży diecezjalnych z Lubelszczyzny, to jednak najpierw pragnąłem zostać prawdziwym mężczyzną podbijającym serca moich koleżanek ze szkoły podstawowej, a może i średniej. To właśnie w Liceum Lotniczym, a potem na Wyższej Oficerskiej Szkole w Dęblinie (2 lata studiów) Pan Bóg zburzył moje młodzieńcze plany i zostałem powołany by zostać marianinem. Najpierw rozkochał mnie w Maryi i pozwolił mi bym złożył pierwsze śluby zakonne dnia 8 września 1991 r. w Skórcu. Przedziwne było to pukanie Pana Boga do mojego serca właśnie w takich miejscach jak wojsko, jak tamte czasy, kiedy zabierano nam Boga z życia i karano za chodzenie do kościoła. Wówczas najmocniej działał Pan Bóg w moim życiu. Zagłębiałem się w lekturę Pisma św., zastanawiałem się dlaczego walczono z wiarą, Panem Jezusem skoro On nikomu krzywdy nie zrobił? Dlaczego było tyle nienawiści do ludzi wierzących, których fundamentem życia była i jest miłość. Pan Bóg ochronił mnie od picia alkoholu, choć to bywało na porządku dziennym. Raczej nie zawróciłem też żadnej dziewczynie w głowie. Przynajmniej niczego nie obiecałem. I oto jak grom z jasnego nieba spadła na mnie świadomość, kim jestem, do czego jestem przeznaczony, komu miałem służyć i wiedziałem, że nie chcę zdradzać Pana Jezusa, a z Nim iść przez życie, to Jego Ewangelię wcielać w życie, by ono stawało się coraz bogatsze, radośniejsze, szczęśliwe. Czułem się takim dalekim od Boga, wstydziłem się, że tracę wartości wyniesione z domu rodzinnego. Zazdrościłem tym, którzy mogli spokojnie upaść na kolana i modlić się, być w kościele i przyjmować często Komunię św. To był właśnie ten czas poznania sercem Maryi. W Tej, w której Bóg tak bardzo się rozkochał i mi pozwolił się rozkochać i przyjąć za Matkę, która tak bardzo mocno tuli takiego łobuziaka jak ja do Swego Niepokalanego Serca Tuli tak jak tuliła Jezusa, do niego prowadziła i wskazywała na niego mówiąc: zróbcie wszystko cokolwiek wam powie. Podpisałam dokumenty, proszę o chrzest, ponieważ wiem, że dziecko, które noszę pod sercem to dziewczynka, podaje imiona: Gloria Maria. Maryja! Przecież wybrałam te imiona na Twoją chwałę, a teraz co? Będą widniały na białym nagrobku, jaka to chwała Maryi? Idę na sale operacyjną. Wokół mnie kilkunastoosobowa ekipa. Prawa ręka przypięta przez anestezjologa, lewą po raz ostatni kładę na brzuchu, chcę pożegnać się ze swoim dzieckiem. Anestezjolog zakłada mi maskę, czuje ostry ból szczęki, zasypiam. Przebudzenie. Czuje potworny ból brzucha. Przede mną długa noc. Potworna noc, bo mimo środków znieczulających i nasennych, nie śpię. Nasłuchuje dźwięków wydobywających się z wózeczków, w których siostry rozwożą dzieci do karmienia z oddziału noworodków. Tam jest moja córeczka. Jeśli jakiś wózeczek nie wjeżdża do Sali, a jedzie na drugi koniec korytarza, to jestem pewna, że to moje dziecko jedzie do prosektorium Zasypiam. Otwieram oczy. Jest jasno. Na ścianie naprzeciwko wisi kalendarz, na nim zdjęcie Ojca Świętego Jana Pawła II w tym samym geście wzniesionych rąk, co na obrazku, który kładłam na brzuchu. Po chwili do mojej Sali wchodzi pediatra, która w nocy opiekowała się moim dzieckiem. Siada na łóżku. Prosi, abym nie rozbudzała sobie nadziejni ale z moim dzieckiem dzieje się coś niesamowitego. Pojawiły się kropelki moczu a więc jest pęcherz i przynajmniej jedna nerka, oddycha samodzielnie, co jest niewiarygodne w 28 tygodniu z masą ciała 86 dkg. Pani doktor mówi, że mała jest silna, ruchliwa i bardzo chce żyć. Ojcze Święty, to nie jest przypadek, że ty tu jesteś- myślę patrząc na zdjęcie w kalendarzu. Wierzę, że za Twoją przyczyną moje dziecko żyje. Gloria! Po raz pierwszy dotykam cię dzisiaj! Jesteś delikatna i krucha. Trzymałam twoje malutkie paluszki, maleńką rączkę, głaszcze cię po główce. Masz 38 dni, ważysz już 1250 gramów, podczas wizyt nie spałaś, mrugałaś tymi czarnymi oczkami i robiłaś takie miny jakbyś mnie słyszała i rozpoznawała. Kocham Cię! Leżałaś dziś u mnie na piersiach. Większej radości nikt nie mógł mi sprawić. Pomimo tego iż ważysz tylko 1890 gramów pozwolono ci dzisiaj opuścić inkubator. Po 62 dniach tam spędzonych możesz spać w łóżeczku. Ale to jeszcze nic. Druga niespodzianka sprawiła mi jeszcze więcej radości. Pozwolono mi nakarmić Cię piersią Gloria wychodzi z kliniki!!! Pierwszy rok życia Glorii Marii. Byliśmy w godzinie narodzin na mszy św. W kaplicy cudownego obrazu na Jasnej Górze. Miną rok cudu życia. To skromne świadectwo jest wyrazem naszej skromnej wdzięczności dla wszystkich, którzy w ciężkich chwilach wspierali nas i dzięki którym żyje Gloria Maria. Fragment książki Cuda 15

11 Pragnąłem zostać prawdziwym mężczyzną 14 GLORIA MARIA CUDEM ŻYCIA! Nic nie zapowiadało, że latem roku 2005 przeżyjemy wraz z całą rodziną coś, co radykalnie odmieni nasze życie Jest 26, tydzień ciąży. Od kilku dni odczuwam słabe ruchy dziecka, towarzyszy temu dziwny niepokój, który narasta z każdym dniem. Dostaje skierowanie do szpitala. Badania wykazują że prócz małej ilości wód płodowych u dziecka wystąpiła niepowaga. Dziecko przestało rosnąć, a jego rozwój zatrzymał się na 22 tygodniu. Waga dziecka wynosi 467 g, szansę na przeżycie w tym momencie wynoszą,,0. Lekarz informuje nas, abyśmy nie robili sobie zbyt dużych nadziei na uratowanie dziecka Od tego momentu modle się do Ojca Świętego Jana Pawła II, prosząc Go o uratowanie naszego dziecka. Każdego dnia kładę na brzuch obrazek z Jego wizerunkiem. Jest 28. tydzień ciąży. Dziecko nie posiada nerek ani pęcherza, uniemożliwia mu to życie poza organizmem matki; rozwarstwione łożysko jest zrośnięte z z macicą, co uniemożliwia poród. Lekarz proponuje natychmiastowe zakończenie ciąży poprzez cesarskie cięcie. Ostateczną decyzję pozostawia mnie i mężowi. Przez krótką chwilę płacze, zdając sobie sprawę z tego, że moje dziecko za kilka chwil nie będzie żyło. Proszę Matkę Bożą o siłę, aby przyjąć wszystko to, co jest mi przeznaczone. Aby tak jak ona pod krzyżem, patrząc na śmierć własnego dziecka, cierpieć ogromną boleść w milczeniu. Jezu, Ty dajesz krzyż i cierpienie tym, których kochasz. Wznoszę oczy na Chrystusa rozpiętego na krzyżu. Nie buntuje się. Nie mam pretensji. Pytam Go tylko, dlaczego właśnie mnie tak wyróżnił i pozwolił współuczestniczyć w swoim cierpieniu. Chrystus jest mi teraz tak bliski, że namacalnie pod plecami czuję chropowatość drzewa Jego krzyża. Czuję,że idę razem z Nim Przed podjęciem decyzji o zakończeniu ciąży proszę o wizytę duszpasterza szpitalnego. Tymczasem ostatnie wyniki badań dodają do diagnozy, że dziecko ma rozdęte jelita oraz megadardia, przerośnięte serce, gdzie komory nie współpracują z przedsionkami. Z ust zakonnika padają słowa, że jeśli wyrażę zgodę na operację, będzie to jednoznaczne z dokonaniem aborcji. Ciężko jest mi opisać uczucia jakie w tym momencie targają moją duszą: ogromna boleść, trudny do wyrażenia ból, aż odczuwalny fizycznie, spowodowany świadomością, że dziecko, które noszę pod sercem, umiłowane, wytęsknione, wymodlone, za kilka minut przestanie żyć Nadal czuje jego delikatne ruchy, nadal bije jego serce. Ksiądz przypomina mi historię Joanny Molli. Znam doskonale tą sylwetkę, modliłam się do niej, ale nie mam tyle siły co ona, aby powiedzieć: Nie. Przyszła pielęgniarka., muszę podjąć decyzje, co zrobić z ciałem dziecka. Tę, która stała pod krzyżem Jezusa, gdy wszystko wykonało się, i którą ofiarował nam Syn Boży: synu oto Matka twoja. Tę, w której Sercu było Niebo, wokół której zstępował Duch św. I tak oto zostałem marianinem: miesięczny postulat w Stoczku Warmińskim, rok nowicjatu w Skórcu. Potem 6 lat seminarium w Lublinie, 2 lata pracy w Licheniu jako duszpasterz młodzieży i katecheta, 5 lat w Skórcu jako ten, który bawił dzieci duszpasterz dzieci i wreszcie ostatnie 4 lata pracy w Grudziądzu. Z naszej parafii odszedł ksiądz do Grudziądza. Czym się tam ksiądz zajmował? W Grudziądzu przez rok uczyłem religii w szkole średniej - klasy maturalne, a przez 3 lata byłem przełożonym wspólnoty Księży Marianów w tym mieście. Zwykle pomagałem i zastępowałem księży w ich posługach, nawet kapelana w szpitalu towarzysząc chorym, umierającym (nawet byłem na bloku operacyjnym po potrąceniu przez samochód 12 letniego chłopca, który zmarł na moich oczach). Prowadziłem też wspólnoty przykoś cielne (Neokatechumenat). Opiekowałem się chórem parafialnym (zwykle otwierając buzię ze zdumienia nad pięknem śpiewu. I któregoś dnia otrzymałem propozycję powrotu do Skórca. Jaka była księdza reakcja na propozycję powrotu do Skórca w charakterze proboszcza? O Skórcu to ja sobie już wcześniej marzyłem, ale myślałem, że to będzie możliwe dopiero, jak już będę zaawansowany w latach i to w charakterze spowiednika. Jakie skojarzenia czy obrazy nosił ksiądz w swojej pamięci związane ze Skórcem, które wtedy się odtworzyły? Tak, to prawda, że po nominacji pojawiły się miłe obrazy związane z moim poprzednim pobytem w Skórcu. To przede wszystkim dobroć, ciepło, serdeczność, życzliwość wobec księży i wielu ludzi tutejszych parafian. To ten cichy zakątek skórzeckiego klasztoru i ogrodu, to modlitwa w kaplicy z nowicjatem. To miejsce, gdzie mogłem sobie spokojnie pobiegać (zrzucić kilogramy) i pograć w piłkę z młodzieżą. To miejsce, gdzie mogłem liczyć na pomoc moich współbraci itp. Jakie myśli towarzyszą księdzu na początku tej pracy i jakie ma ksiądz plany? Powróciły te piękne obrazy w kontekście gorącego przyjęcia. Mam takie wrażenie, że żyjący tutaj ludzie, chyba chcieliby zatrzymywać w parafii wszystkich księży Marianów Moje plany? To nie popsuć tego, czego dokonali poprzednicy, to dzielenie się wiarą, osobą, to posługa wobec chorych, zmarłych. To marzenie, by powstawało coraz więcej grup modlących się i działających, śpiewających i grających przy parafii, oczywiście przy udziale innych księży i naszych sióstr. I co najważniejsze ze spraw, to jeśli nie rozbudowa (miejmy nadzieję, że tak) to przynajmniej odnowienie (elewacja) kościoła, parkanu i placu przed kościołem, parking, a także wykończenie domu parafialnego pod czujnym, fachowym okiem ks. Mateusza. Czym się ksiądz interesuje i co lubi robić w wolnym czasie? Szukam w tej chwili wolnego czasu, by poczytać - to bardzo, bardzo lubię, może pobiegać wieczorem w stronę Gołąbka czy Nowak, może trochę poleniuchować. No tak To na razie są tylko moje marzenia. Dziękujemy 11

12 Panie do kogóż pójdziemy? Relacja z Pieszej Pielgrzymki do Częstochowy Panie do kogóż pójdziemy to hasło tegorocznej XXVIII Pieszej Pielgrzymki Podlaskiej na Jasną Górę. Grupa podlaska wyruszyła 2 sierpnia 2008 r., a do celu dotarła 14 sierpnia. Cała trasa liczyła 360 km. Z naszej parafii również wyruszyło kilku pątników, w tym ja i 6 moich koleżanek. Chciałabym podzielić się z naszymi parafianami wspomnieniami z tych pięknych dwóch tygodni. Wydaje się, że 360 km to mało w 14 dni, lecz w rzeczywistości te kilometry dawały nam w kość. Nie ukrywam, że chwilami było bardzo ciężko, chwile zwątpienia, łzy z bólu, chęć powrotu do domu, wyspania się we własnym ciepłym łóżku, a nie w chłodzie na twardej ziemi Każda z nas i pątniczek postawiła sobie jakiś cel, każda szła z jakąś intencją w sercu i chyba tylko to dawało siły, aby iść dalej. Ja doszłam tylko dlatego, że jestem bardzo uparta i jak sobie coś postanowię to muszę tego dokonać, ale i dlatego, że przed wyjściem kilka osób nie wierzyło we mnie i odradzało pójście, z założeniem, że i tak nie dojdę. Chciałam udowodnić, że potrafię i udało się! Martwiłam się jak to będzie, gdyż zdecydowałam o tym, że pójdę dzień przed wyjściem pielgrzymki. W biegu pakowałam rzeczy, z nadzieją, że niczego nie zapomnę. Pół godziny przed odjazdem samochodu zdałam bagaże i następnego dnia ruszyłam w drogę. Pielgrzymkę na Jasną Górę rozpoczęła Msza św. w Katedrze w Siedlcach o godz. 7. Godzinę później szliśmy ulicami 12 Siedlec żegnając znajomych. Moja grupa, czyli czwóreczka liczyła około 160 pątników - wspaniałych ludzi, których będę długo pamiętała i z którymi mam nadzieję spotkać się za rok, już na XXIX PPP na Jasną Górę. Przeciętny dzień zaczynał się od pobudki w godzinach 4-6 rano, w zależności od tego ile danego dnia mieliśmy przebyć kilometrów. Po ubraniu się, złożeniu namiotów i zjedzeniu śniadania, na które nie zawsze był czas, pędziliśmy na codzienną Mszę św., która była w pobliskim kościele lub na polu namiotowym. Po Mszy wyruszaliśmy w drogę. Idąc śpiewaliśmy różne piękne pieśni (nie tylko religijne), modliliśmy się, słuchaliśmy różnych świadectw i konferencji wygłaszanych przez księży przewodników z innych grup. Tak ubywał kilometr po kilometrze. Czasem zmęczenie i ból już nie pozwalały iść i wtedy każdy z nas wypatrywał postoju. Usłyszenie pierwszych akordów i słów pioseneczki: Patrz, patrz, postój. Patrz, patrz, mamy postój, połóż się lub postój było jak zbawienie. Spałam na niemalże każdym postoju, nawet jeśli był to postój przy autostradzie, gdzie na okrągło jeździły tiry. Nic mi nie przeszkadzało i ze zmęczenia usypiałam w zadziwiającym tempie. Denerwowałam się strasznie, gdy po upłynięciu zaledwie pół godziny, porządkowy na cały głos krzyczał przez tubę: Czwóreczko! Wstajemy! i znów przed oczyma stawał trud kilku następnych odcinków trasy. Pod koniec dnia wszyscy wyczekiwaliśmy słów: patrz, patrz, nocleg.... Zawsze, gdy zostało nam ok. 2, może 3 km do końca odcinka trasy, ksiądz przewodnik wygłaszał Codzienny biuletyn informacyjny PPP na Jasną Górę, w którym przekazywał nam informacje doty- Panie do kogóż pójdziemy? czące przebytej trasy - dziś pokonaliśmy odcinek z Żelechowa do Dęblina długości 35 km i rozkładu dnia następnego - jutro pobudka o godz. 4 rano.... Kiedy w końcu dochodziliśmy do miejscowości, w której był przewidziany nocleg, najpierw chodziliśmy szukać kwatery, a w ostateczności spaliśmy na polu namiotowym, niekiedy w trawie po pas, czy pokrzywach, ale nie było tak źle. Szczególnym dniem był dzień, gdzie wszystkie grupy modliły się na Przeprośnej Górce. Cała grupa zjednoczyła się. Obok w lasku pojednania, dzieliliśmy się chlebem. Wtedy dziękowało się ludziom po prostu za to, że są, przepraszało się za wszystkie krzywdy i błędy. Nie było osoby, która wtedy by nie płakała. Każdy usłyszał wiele pięknych słów od innych i wręczało się innym pątnikom kwiatki, zerwane po drodze do lasku pojednania. Te, które ja dostałam ususzyłam i przywiozłam do domu. Niby nic nie znaczący akt, jednak dał tak wiele Najgorszym z całej trasy był dzień trzeci, czyli trasa do Dęblina, gdzie szło się bardzo ciężko. Trzy moje koleżanki chciały wracać do domu, z powodu ogromnych odcisków, czy też naciągniętych mięśni. Niekiedy ból był tak ogromny, że szło się, a łzy ciekły po twarzy, lecz mimo wszystko cała nasza siódemka dotarła na Jasną Górę. Gdy było jeszcze dość blisko domu rodzinnego, dwa razy odwiedzili nas rodzice, z ciepłym obiadem i kilkoma słowami otuchy, a potem byłyśmy skazane tylko na siebie. Jak na pierwszy raz i tak dobrze dałyśmy sobie radę. W pięciu miejscowościach noclegowych spałyśmy na kwaterze, gdzie serdeczni ludzie przyjmowali nas pod swój dach. Wtedy doceniałyśmy nawet kawałek podłogi i dywanu, na którym można było spać w śpiworze. Przynajmniej nie musiałyśmy rozkładać namiotów i nie było nam zimno. Niektóre noce były tak zimne, że śpiąc nawet w kilku polarach, czułyśmy chłód. Na szczęście prawie przez całą trasę pogoda nam dopisywała. Nawet jak w dzień było słońce, to po nocy namiot był cały mokry od rosy i nawet ciężko było go zwinąć. Załamanie pogody nastąpiło 15 sierpnia, kiedy odbywała się Msza św. na Jasnej Górze. Wtedy nad Mirowem, gdzie mieliśmy nocleg, przeszły około cztery burze i to tak ogromne, że na drodze utworzyła się prawdziwa rzeka. Na szczęście zdążyłyśmy wszystkie ze złożeniem namiotów i zdaniem bagażu. Dnia 14 sierpnia, wchodząc już na Jasną Górę o 5 rano, byłam bardzo szczęśliwa. Łzy same napływały do oczu, gdy widziało się wieżę Sanktuarium Jasnogórskiego. Wchodząc przed ołtarz główny umieszczony na wałach, każda grupa śpiewała swój hymn i po błogosławieństwie podążała do Sanktuarium, do świętego obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej. Ten dzień był najpiękniejszym dniem z tych całych dwóch tygodni, mimo, że wszystkie były piękne. Już postanowiłam, że za rok też pójdę i mam nadzieję, że wytrwam w tym postanowieniu. Te dwa tygodnie dały mi dużo. Poznałam wielu wspaniałych ludzi, a z którymi nadal utrzymuje kontakt i pewnie spotkamy się za rok. Pozostaje też pragnienie, by z naszej parafii mogło pójść więcej osób na następną Pieszą Pielgrzymkę Podlaską na Jasną Górę. Wbrew temu co mówi wiele osób, to naprawdę wspaniałe przeżycie mające niesamowity klimat. Moim zdaniem, w miarę swoich możliwości każdy chrześcijanin powinien choć raz w życiu odbyć taką pielgrzymkę. Duk Anna 13