1/2013. Koń trojański Fundament apostołów i proroków Herod Wielki wielki król, czy wielki zbrodniarz? Długi szereg chybionych dowodzeń W sieci

Transkrypt

1 1/2013 Koń trojański Fundament apostołów i proroków Herod Wielki wielki król, czy wielki zbrodniarz? Długi szereg chybionych dowodzeń W sieci

2 Czasopismo DUCH CZASÓW jest kwartalnikiem wydawanym przez KOŚCIÓŁ CHRZEŚCIJAN DNIA SOBOTNIEGO NR 92 (472), ROK 48 PLISSN Redakcja: Robert Cyganik, Skład: Piotr Jabłoński Projekt okładki: Robert Cyganik Adres redakcji: Bielsko-Biała skr. poczt. 411 tel./faks (33) Cena numeru 5 zł Warunki prenumeraty: całoroczna 26 zł, półroczna 13 zł, całoroczna zagraniczna: Europa 10 EUR, Australia i Ameryka 14 USD, (czasopismo wysyłamy pocztą). Należność prosimy wpłacać na konto: Kościół Chrześcijan Dnia Sobotniego nr rachunku: PKO BP Bielsko-Biała, ul. 11 Listopada 15. Redakcja nie zwraca materiałów nie zamówionych oraz zastrzega sobie prawo zmian, skrótów i adjustacji, a także zmiany tytułów nadsyłanych materiałów. sekretariat@kchds.pl Spis treści: Wstańcie, idziemy...2 Koń trojański...7 Zbaw mnie od samego siebie...3 Fundament apostołów i proroków...5 Herod Wielki wielki król, czy wielki zbrodniarz?...8 Długi szereg chybionych dowodzeń...13 W sieci...18 Historia chrześcijaństwa na ziemiach polskich (7)...35 Kryzys pierwotnego chrześcijaństwa (7)...39 Robert Cyganik Wstańcie, idziemy! A to czyńcie, wiedząc, że już czas, że już nadeszła pora, abyście się ze snu obudzili, albowiem teraz bliższe jest nasze zbawienie, niż kiedy uwierzyliśmy. Noc przeminęła, a dzień się przybliżył. Odrzućmy tedy uczynki ciemności, a obleczmy się w zbroję światłości. Rz 13,11-12 Śniło mi się, że jestem na wakacjach, nad ciepłym morzem. Świeciło słońce, było pięknie i cicho. Delikatny szum fal uspokajał, a na horyzoncie płynął wolno biały żaglowiec. Łagodny powiew chłodził rozgrzane słońcem ciało i dawał uczucie świeżości. Drobny, złocisty, ciepły piasek był niczym wygodny hamak, na którym można ułożyć się wygodnie i zapomnieć o świecie. Wtedy właśnie usłyszałem natrętny dźwięk. Odwróciłem się, spojrzałem i wszystko zniknęło; była 6.30 rano, zaczynał się kolejny dzień. Czasami, gdy się budzimy, trudno nam uwierzyć, że to co przed chwilą przeżyliśmy było tylko snem. Obrazy i emocje, które towarzyszą nam w marzeniach sennych są tak intensywne, że trudno oddzielić je od rzeczywistości. W końcu jednak otwieramy oczy i do naszych zmysłów docierają realne bodźce. Przeżywamy wtedy smutek zwłaszcza, gdy rzeczywistość nie jest tak atrakcyjna jak sen. Innym razem, gdy mamy koszmar, cieszymy się, że to był tylko sen. Biblia mówi, że Bóg niekiedy przemawiał do człowieka we śnie, aby przekazać mu swoje Słowo. Faraon miał sny, które go zaniepokoiły i za wszelką cenę chciał się dowiedzieć jakie jest ich znaczenie. Bóg we śnie przemawiał również do Abrahama, Jakuba, Józefa, Salomona i wielu innych. W Biblii opisanych jest kilkadziesiąt takich przypadków. Sen jest jednak w Biblii również symbolem stanu człowieka, który nie zdaje sobie sprawy ze swojego prawdziwego położenia i nie ma wpływu na to, co się z nim dzieje. Słowo Boże wzywa nas do czujności i ostrzega, że dla niektórych ludzi powtórne przyjście Pana Jezusa może być wielkim niemiłym zaskoczeniem. Biblia otwiera oczy ludzi, którzy pogrążeni we własnych grzechach nie są w stanie ocenić właściwie swojego położenia. Osoby, które poznały Słowo Boże zaczynają stopniowo poznawać swój stan duchowy i dopiero wtedy są zdolni świadomie działać, zmieniać swoje życie i wielbić Boga. Ewangelie opisują przypadki ludzi, którzy dzięki Jezusowi obudzili się ze snu lub przejrzeli na własne oczy. Niestety o ile w naszym codziennym życiu łatwo nam zweryfikować, kiedy spaliśmy a kiedy czuwamy, w duchowym życiu bywa z tym różnie. Można bowiem być pewnym, że czuwamy i realnie patrzymy na rzeczywistość, podczas gdy pozostajemy ślepi lub śpiący. Pan Jezus zarzucał faryzeuszom swoim oponentom ślepotę, mimo, że upierali się oni przy tym, że widzą lepiej niż inni. Zachęcam zatem wszystkich czytelników do lektury numeru, w którym zachęcamy do czujności i trzeźwego spojrzenia na naszą rzeczywistość, gdyż ma to decydujące znaczenie dla naszego zbawienia.

3 Roman Witek Koń trojański Nikt z nas nie może przewidzieć, co spotka go dziś czy jutro. Ślepe zaufanie doczesnym dobrom i brak czujności, staje się przyczyną przykrych doświadczeń a nawet tragedii. To mówi ten, który ma siedem duchów Bożych i siedem gwiazd. Znam uczynki twoje: Masz imię, że żyjesz, a jesteś umarły. Bądź czujny i utwierdź, co jeszcze pozostało, a co bliskie jest śmierci; nie stwierdzam bowiem, że uczynki twoje są doskonałe przed moim Bogiem. Pamiętaj więc, czego się nauczyłeś i co usłyszałeś, i strzeż tego, i upamiętaj się. Jeżeli tedy nie będziesz czujny, przyjdę jak złodziej, a nie dowiesz się, o której godzinie cię zaskoczę. Lecz masz w Sardes kilka osób, które nie skalały swoich szat, więc chodzić będą w szatach białych, dlatego, że są godni. Zwycięzca zostanie przyobleczony w szaty białe, i nie wymażę imienia jego z księgi żywota, i wyznam imię jego przed moim Ojcem i przed jego aniołami. Obj 3,1-5 Zacytowany fragment opisuje historię kościoła w Sardes, mieście które przeżywało niegdyś okres świetności i prosperity. Po jakimś czasie jednak przeżyło też trudne doświadczenia, dlatego warto wniknąć w jego historię i wyciągnąć stosowne wnioski. Wielkie sukcesy Sardes przypadły na okres VII p.n.e. Było ono wówczas jednym z największych miast na świecie. Znajdowało się na wzgórzu, co czyniło je bardzo bezpiecznym, niedostępnym dla wroga. Przez niższą część miasta przepływała rzeka, niosąca duże ilości złota. Swój rozkwit Sardes przeżywało za panowania króla Krezusa. Jego bogactwo było ogromne. Nawet współcześnie imię Krezus jest synonimem nieprzeciętnie bogatego człowieka, choć od tamtych czasów minęło ponad 2500 lat. Historia uczy, że bogac- two to było jednak złudne. Władcy wydawało się, że miastu nie mogło nic zagrozić. Zarówno jego położenia jak i ogromne zasoby, dawały poczucie bezpieczeństwa i pewności siebie. Niestety, właśnie za panowania Krezusa doszło do katastrofy. W jaki sposób do tego doszło? Otóż pewny siebie władca, chcąc osiągnąć jeszcze więcej niż miał, wypowiedział wojnę królowi perskiemu Cyrusowi. Niestety, musiał jednak uznać wyższość przeciwnika i wycofać się. Zmuszony do odwrotu wrócił do Sardes, pewny, że nic mu nie grozi. W stosownym czasie miał ponowić działania wojenne. Cyrus postanowił jednak zdobyć miasto i przez kilkanaście dni oblegał Sardes, które usytuowane na wzgórzu było prawdziwą twierdzą. Cyrus widząc strome, niedostępne zbocze, ustanowił wysoką nagrodę za wskazanie możliwości dojścia do miasta. Wkrótce jeden z żołnierzy perskich zauważył obrońcę z Sardes, który upuścił hełm, następnie zszedł po zboczu, zabrał swoją zgubę i powrócił na swoją pozycję. Była to wskazówka, że w skale muszą być rysy i pęknięcia umożliwiające dostanie się do miasta. Przypuszczenia te okazały się prawdziwe i kluczowe dla losów miasta. Żołnierze perscy pod osłoną nocy wspięli się po zboczu na szczyt i co stwierdzili? Otóż na murach obronnych nie było straży, a mieszkańcy miasta spali w najlepsze, pewni swego bezpieczeństwa. Miasto zostało zdobyte praktycznie bez walki. Krezus, który chciał osiągnąć jeszcze większy sukces, wskutek lekkomyślności stał się sprawcą druzgocącej porażki! Czy mogą dziwić słowa Chrystusa: bądź czujny?, Słowa te odnoszą się nie tylko do miasta Sardes, ale również do Kościoła. Odnoszą się również do każdego z nas. Inna pouczająca historia, to dzieje Troi i wojny trojańskiej sprzed ponad 3000 lat. Historycy podają, iż wojna Greków z Trojanami, trwająca przez 10 lat nie dawała jednoznacznego rozstrzygnięcia i zwycięstwa żadnej ze stron. Wówczas Grecy postanowili użyć podstępu. Wykonali oni drewniany posąg konia, którego przekazali w darze Trojanom a sami symulowali odwrót, co miało świadczyć o zaniechaniu walki i uznaniu wyższości Trojan. Mimo sprzeciwu niektórych sceptyków, koń został wprowadzony do miasta, jako symbol zwycięstwa. DUCH CZASÓW nr 1/2013 3

4 Koń trojański Okazało się jednak, że cały ten pomysł został sprytnie przemyślany, gdyż we wnętrzu posągu konia ukryci byli żołnierze greccy. W nocy wyszli oni ze swej kryjówki, otworzyli bramy miasta i wpuścili swoje wojsko. W wyniku rzezi, wymordowano niemal wszystkich Trojan, kobiety uprowadzono do niewoli a miasto spłonęło. Podstępne działanie Greków i brak czujności Trojan przyniósł tragicznie zakończenie wojny. Koń Trojański jest dziś symbolem podstępu lub przynoszącym zgubę podarunkiem. Wspomniane historie uczą nas, że człowiek potrafi przez wiele lat skutecznie walczyć z przeciwnościami. Tak skutecznie, że po czasie może mu się wydawać, iż nic mu już nie grozi. Traci wówczas czujność i staje się lekkomyślny. Może to jednak niestety być przyczyną niemiłego zaskoczenia. Warto zatem zastanowić się, czy my ludzie jesteśmy właściwie przygotowani na doświadczenia oraz czy potrafimy uniknąć błędów tych, którzy okazali się lekkomyślni i nieodpowiedzialni? Czy nasze bramy, zapewniają nam bezpieczeństwo, czy otwierając je, jesteśmy pewni, iż nie wpuszczamy do naszego wnętrza umysłu i serca jakiegoś konia trojańskiego? Chciałbym, abyśmy wspólnie zastanowili się nad kilkoma przykładami z naszego życia, które mają kluczowe znaczenie dla naszego zbawienia. Jeśli okażemy się w tych kwestiach lekkomyślni, może to doprowadzić do bardzo poważnych skutków. Kilka zdań na temat korzystania z telewizji czy komputera. Nie muszę chyba mówić, jakie są zalety tych środków przekazu. Korzystanie z programów edukacyjnych, przyrodniczych, historycznych, obejrzenie dobrego filmu czy reportażu, może pogłębić naszą wiedzę i pobudzić naszą wrażliwość na problemy innych ludzi. Mogą też skłonić nas do refleksji i zmian w naszym życiu. Przypominam sobie reportaż o pewnej osobie, spędzającej swoje życie w więzieniu. Po emisji postanowiłem nawiązać z nią kontakt i odwiedziłem ją w Zakładzie Karnym. Tak czyni wielu z nas, niosąc pomoc tym, których poznajemy dzięki szklanemu ekranowi. Tak pojmowana i odbierana telewizja spełnia swoją funkcję i jest niezwykle pożyteczna. Ale środki masowego przekazu niosą ze sobą również ogromne zagrożenia, o których należy wspomnieć. Poważnym problemem jest na przykład uzależnienie od tego typu mediów. Dla wielu osób, czas spędzony przed telewizją lub komputerem nie pozwala na inną aktywność. Nie ważne, czy jest nam coś potrzebne czy nie, oglądanie telewizji stało się sposobem na życie. Obecnie można wybierać spośród setek stacji telewizyjnych, a gdybyśmy każdemu programowi poświęcili tylko jedną minutę, to praktycznie cały dzień musielibyśmy spędzić przed telewizorem! Zamiast pomagać innym lub rozwiązywać swoje problemy, wolimy ekscytować się problemami bohaterów telenowel albo emocjonować się widowiskami sportowymi. Psychologowie alarmują że rodzice rozmawiają ze swoimi dziećmi średnio kilka minut dziennie. Sytuacja ta prowadzi do tego, że rodzina co prawda siedzi godzinami przy jednym stole, ale nie komunikuje się ze sobą, gdyż koncentruje się na telewizji. Dochodzi do powstania barier. Rodzice dziwią się później, że ich dorastające pociechy nie dzielą się z nimi żadnymi informacjami a każdy żyje swoim życiem. Przeprowadzane badania przerażają. Okazuje się że rośnie liczba ludzi, którzy żyją po to, żeby oglądać telewizję. Czas kontaktu z mediami sięga nawet 17 godzin na dobę! Uzależnienie od mediów jest niebezpieczne. Szukając nowych, silniejszych wrażeń, ludzie mają kontakt z coraz bardziej wyrafinowanymi scenami przemocy, bezprawia i niemoralności. Twórcy prześcigają się w dostarczaniu coraz bardziej drastycznych scen, aby w ten sposób dotrzeć do świadomości widza, posadzić go w fotelu z którego nie potrafi się podnieść. Kiedy wracam myślami do swoich młodzieńczych lat, gdy dostępny był tylko jeden czarno biały program telewizyjny, nie chce mi się wierzyć, że dziś mamy na każdym kroku monitory i setki różnych programów. W starych filmach sceny zabijania czy seksu były bardzo zakamuflowane. Obecnie jest zupełnie inaczej. Stale zauważam progresję w odkrywaniu i pokazywaniu najbardziej osobistych tajemnic; wszystko dziś można pokazać i sprzedać. Dziś już nic nie jest tajemnicą. Tylko czy ta dosłowność i ekshibicjonizm są nam naprawdę potrzebne? Warto kilka zdań powiedzieć o naszych dzieciach, które coraz dłużej siedzą przed ekranami telewizora czy komputera i bardzo często bez cenzury rodziców. Dzieci potrzebują przede wszystkim ojca i matki, ich miłości i czułości. Jednak coraz częściej się zdarza, że opiekuje się nimi elektroniczna babcia, czyli telewizor lub komputer. Na pewnym etapie dziecko nawiązuje bardzo silne więzi ze swoją elektroniczną babcią, i są one 4 DUCH CZASÓW nr 1/2013

5 Koń trojański tak mocne, że kiedy tej babci zabraknie, dziecko może mieć problemy z nawiązaniem podobnych relacji z prawdziwymi rodzicami lub rodzeństwem. Musimy pamiętać, że psychika dzieci działa inaczej niż u osób dorosłych. Dzieci pozbawione krytycznego spojrzenia potrafią w szczególny sposób utożsamiać się z wirtualnymi bohaterami i naśladować ich w zachowaniu, sposobie wyrażania się, ubiorze i przekonaniach. Dochodzi czasami do sytuacji, kiedy dzieci tak bardzo naśladują swoich bohaterów, że tracą poczucie odrębności i rzeczywistej sytuacji. Potrafią wtedy zranić, zabić lub popełnić samobójstwo. Dzieje się to niestety w rzeczywistości a nie w świecie telewizyjnej fikcji. Na dzieci o wiele mocniej działają drastyczne obrazy i słowa niż na osoby dorosłe. Może to prowadzić do bardzo poważnych problemów. Aby wyciągnąć wnioski z tych informacji, nie można dla spokoju, pozwalać naszym pociechom na wszystko, wręcz przeciwnie. Czytałem niedawno o pewnym eksperymencie z pięciolatkami, które nigdy nie widziały przemocy w telewizji. Później innej grupie pokazano film, w którym inne dzieci biły plastikowym młotkiem swoje lalki. Po projekcji obie grupy dzieci połączono i dano im do dyspozycji klocki, zabawki, również lalki i plastikowe młotki. Jak nietrudno się domyślić, w grupie dzieci, które oglądały sceny przemocy, zauważono wzmożoną, agresywną aktywność. Co zatem robić, żeby nie ulec tej negatywnej progresji? Odpowiedzi na te pytania są dość proste w realizacji. Otóż warto wyznaczyć sobie limity czasu do oglądania telewizora czy komputera. Dokonujmy selekcji treści, ze szczególnym uwzględnieniem dzieci. Wyznaczajmy sobie stałe pory dnia czy tygodnia, w czasie których poświęcimy czas na wspólne rozmowy, spacery, czytanie Słowa Bożego i modlitwy. Kiedy odwiedzają nas goście, zajmujmy się nimi a nie telewizorem, uczyńmy to co najwyżej po ich odejściu. Tam, gdzie media rządzą domownikami, nie może być mowy o zdrowych relacjach. Gdyby wyłączyć je choćby na kilka tygodni, domownicy musieliby na nowo uczyć się przebywania ze sobą, rozmawiania, dzielenia się radościami i smutkami. Zróbmy więc wszystko, aby otwierając bramy naszego życia, nie wpuścić do naszych serc konia trojańskiego, który może w nich dokonać ogromnego spustoszenia. Kolejnym bardzo poważnym problemem naszych czasów jest alkohol a raczej nieumiejętne jego spożywanie. W Słowie Bożym są wzmianki o alkoholu. Wino jest symbolem dobrobytu, wesela i świętowania. Jest też symbolem sądu i kary za złe uczynki. Symbolika biblijna wina jest bardzo szeroka. Słowo Boże wypowiada się neutralnie o korzystaniu z tego trunku, jednak pod pewnymi warunkami. Kaznodzieja Salomon napisał: jedz radośnie swój chleb i pij w dobrym nastroju swoje wino, gdyż Bogu już dawno miłą jest ta twoja czynność... Umyśliłem sobie, że pokrzepię swoje ciało winem, lecz tak, aby moje serce mądrze mnie prowadziło. Biblia zawiera jednak jednoznaczne ostrzeżenia w tej kwestii. Między innymi w księdze Daniela w 5 rozdziale opisana jest uczta, w której król Babilonu Belsazar, zaprosił około 1000 gości i dostojników. Kiedy jak czytamy był pod wpływem wina, kazał przynieść naczynia ze świątyni jerozolimskiej, z których on i jego goście pili i w najlepsze się bawili. Jednak Bóg po pewnym czasie sprawił, że na ścianie pojawiła się ręka pisząca napis, którego nikt nie mógł zrozumieć. Belzasar tak się przeraził, że jak czytamy stawy jego bioder rozluźniły się a jego kolana zadrżały... był bardzo przestraszony... Nikt z mędrców nie mógł rozszyfrować tego napisu i dopiero prorok Daniel zaspokoił ciekawość króla i wszystkich zebranych. Wiadomości te nie były jednak krzepiące. Między innymi napisane zostało, iż życie króla zostało zważone na wadze przez Boga i został on uznany lekkim. Dni jego panowania były policzone. Tak się też stało. Czytamy, iż Tej samej nocy król został zabity w wyniku zamachu. Lekkomyślność tego człowieka, połączona z niekontrolowanym piciem wina doprowadziły go do śmierci i upadku jego mocarstwa. Król Salomon napisał: Kto mówi: Biada! Kto mówi: Ach! U kogo jest kłótnia? U kogo skarga? Kto ma rany bez powodu? Kto ma zaczerwienione oczy? Ci, którzy do późna przesiadują przy winie, którzy chodzą kosztować winnej mieszaniny. Nie patrz na wino, jak się czerwieni, jak się skrzy w pucharze i lekko spływa do gardła. Bo w końcu ukąsi jak wąż, wypuści jad jak żmija. Twoje oczy oglądać będą dziwne rzeczy, a twoje serce mówić będzie opaczne słowa, I wyda ci się, że śpisz na pełnym morzu i że jesteś jak śpiący przy sterze okrętu. Bili mnie, a wcale nie bolało, tłukli mnie, a nic nie czułem. Jak tylko wytrzeźwieję, znów do niego wrócę. Słowa te, choć napisane ok lat temu, mają do dziś wielkie znaczenie, a ich wartość się nie zmieniła. Ileż nieszczęść jest w domach, gdzie alkohol jest zbyt częstym gościem? Statystyki mówią, że każdy Polak wypija rocznie ok. 10 litrów czystego alkoholu. Każdego dnia 3 miliony Polaków znacznie przekracza próg trzeźwości a 4-5 milionów to grupa ludzi pijących intensywnie, z czego 1 milion to nałogowi alkoholicy. Niestety wielu ludziom się wydaje, że ich życie ma wtedy sens, gdy mają pod dostatkiem alkoholu. Czują się wówczas wzmocnieni i bezpieczni, kiedy towarzyszy im w codziennym życiu. Alkohol może być dla człowieka koniem trojańskim, który jeśli zostanie wpuszczony, dokona strasznego spustoszenia zarówno w życiu osób pijących jak i ich bliskich. Pamiętam, że gdy byłem dzieckiem, w mojej rodzinnej miejscowości żył pewien prawnik. Ze względu na wykonywany zawód, była to postać powszechnie znana i szanowana. Człowiekowi temu dobrze się powodziło, miał mnóstwo znajomych i przyjaciół. Jednak po jakimś czasie, w jego życiu pojawił się jeszcze jeden przyjaciel alkohol. Jak w takich przypadkach DUCH CZASÓW nr 1/2013 5

6 Koń trojański bywa, krok po kroku a raczej kieliszek po kieliszku jego życie zaczęło się staczać, by ostatecznie znaleźć się na prawdziwym dnie. Któregoś dnia zobaczyłem tegoż prawnika, spacerującego ulicami miasta, którego jedynym majątkiem był płaszcz. Nauczył się żebrać, aby zdobyć pieniądze na alkohol. Mój ojciec mawiał, że można zobaczyć go na placu targowym, gdzie szukał pożywienia. Zbierał wówczas z ziemi liście z kapusty, które były dla niego pożywieniem. Noce spędzał na dworcu kolejowym, a któregoś dnia jego zwłoki zostały znalezione w jednym z pomieszczeń na zapleczu tegoż dworca. Niedawno poznałem człowieka, który przez 20 lat nie mógł wydostać się z nałogu. Stał się przez to złodziejem kradł alkohol w sklepach, za co odsiedział w więzieniach 6 lat. Kradziony alkohol przechowywał w lesie. Pewnego dnia, gdy w czasie libacji zabrakło trunku, szedł po kolejną porcję do swojej leśnej spiżarni. Niestety przechodząc przez tory, został potrącony przez pociąg. W ciężkim stanie odwieziono go do szpitala. W wyniku potrącenia stracił rękę. To straszne doświadczenie stało się jednak punktem zwrotnym w jego życiu. Poznał on i uwierzył Bogu, a od kilkunastu lat nie pije. Gdy naprawdę wytrzeźwiał i zaczął porządkować swoje życie, uświadomił sobie również, że ma troje dzieci, wychowywane przez babcię. Jego życie już nie jest topione w alkoholu. Postawa tego mężczyzny jest przykładem zwycięstwa. Jakże miło jest spojrzeć na tego człowieka, który uwolnił się od swojego prześladowcy i odzyskał kontrolę nad swoim życiem. Pozostając przy tematyce alkoholu, chcę jeszcze wspomnieć o problemie picia alkoholu przez kobiety, głównie w ciąży. Statystyki podają, że czyni to co trzecia ciężarna kobieta. Niestety wiele z nich nie zdaje sobie sprawy z tego, że łożysko, nie chroni dziecka przed skutkami picia alkoholu przez ciężarną kobietę. Jeśli w jej żyłach znajduje się np. 2 promile alkoholu, taką samą ilość ma dziecko w łonie matki. Czy możemy sobie wyobrazić, jakie konsekwencje poniesie dziecko, które się narodzi? Każdego roku ok istotek rodzi się z zaburzeniami rozwojowymi spowodowanymi kontaktem z alkoholem w czasie okresu płodowego. Ileż nieszczęść, ile dramatów przynosi alkohol, który panuje nad człowiekiem. Drogi czytelniku! Poruszyłem zaledwie dwa z wielu niebezpieczeństw, które mogą doprowadzić człowieka na skraj przepaści. Aby tak się nie stało, musimy być czujni. Musimy stale badać nasze serca i jednocześnie uświadomić sobie, że powinien w nich zamieszkać Bóg. Spróbujmy Go poszukać i zaprosić do siebie. Apostoł Piotr w swoim liście napisał: Boska jego moc obdarowała nas wszystkim, co jest potrzebne do życia i pobożności, przez poznanie tego, który nas powołał przez własną chwałę i cnotę, Przez które darowane nam zostały drogie i największe obietnice, abyście przez nie stali się uczestnikami boskiej natury, uniknąwszy skażenia, jakie na tym świecie pociąga za sobą pożądliwość. I właśnie dlatego dołóżcie wszelkich starań i uzupełniajcie waszą wiarę cnotą, cnotę poznaniem, Poznanie powściągliwością, powściągliwość wytrwaniem, wytrwanie pobożnością, Pobożność braterstwem, braterstwo miłością. Jeśli je bowiem posiadacie i one się pomnażają, to nie dopuszczą do tego, abyście byli bezczynni i bezużyteczni w poznaniu Pana naszego Jezusa Chrystusa. Kto zaś ich nie ma, ten jest ślepy, krótkowzroczny i zapomniał, że został oczyszczony z dawniejszych swoich grzechów. Dlatego, bracia, tym bardziej dołóżcie starań, aby swoje powołanie i wybranie umocnić; czyniąc to bowiem, nigdy się nie potkniecie. W ten sposób będziecie mieli szeroko otwarte wejście do wiekuistego Królestwa Pana naszego i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. Słowo Boże mówi, że oddanie życia Bogu, uczyni je bogatym. Jeśli poszukujemy szczęśliwego, spełnionego życia i nadziei zmartwychwstania, Bóg jest odpowiedzią na to poszukiwanie. Nasze życie powinno być stałym duchowym wzrostem. Nie możemy stać w miejscu, lecz każdego dnia sięgać po nowe cele i dążyć do postępu. Nie jest to łatwe zadanie ale osiągalne! Pamiętajmy o cytowanym wcześniej fragmencie: Boska jego moc obdarowała nas wszystkim, co jest potrzebne do życia i pobożności. Burzliwa i tragiczna historia miast Sardes oraz Troi są dla nas przestrogą. Uczą nas, że zbytnia pewność siebie może zaprowadzić człowieka na krawędź przepaści. Można te historie odnieść do naszych osobistych zmagań i zagrożeń, jakie nas dotykają. Niestety bardzo często nasze problemy zaczynają się bardzo niewinnie. Jeśli jednak uśpimy naszą czujność, koniec może być tragiczny. Oddanie się pod ochronę Bożą, jest dla nas szansą na zwycięstwo. Nie ufajmy zatem tylko swoim możliwościom, jeśli człowiek polega na sobie samym, odsuwając Boga ze swojego życia na pewno poniesie klęskę. Dobra doczesne choć potrzebne człowiekowi, nie mogą nam zapewnić wszystkiego. Jezus Chrystus powiedział: Szukajcie najpierw Królestwa Bożego i jego sprawiedliwości... Ktoś powiedział, że za pieniądze można kupić przyjemności ale nie szczęście. Można kupić służących ale nie przyjaciół. Można kupić nawet kościół ale nie można kupić zbawienia. To jednak, czego nie możemy kupić za pieniądze, Bóg chce ofiarować za darmo. On nas kocha i zrobił wszystko, żeby nas ratować. Od nas jednak zależy, jaką drogą pójdziemy i dokąd ona nas zaprowadzi. Moim pragnieniem jest, aby droga, którą wszyscy podążamy, wiodła do góry i była nacechowana progresją wiary, miłości i pokoju. Żyjąc w ten sposób, będziemy u źródła Bożej miłości, dzięki której kiedyś, w przyszłości, w powtórnym przyjściu naszego Pana Jezusa Chrystusa zabrani zostaniemy do Jego Domu. Tego Wam życzę z całego serca, niech Dobry Bóg nam w tym błogosławi, Amen. 6 DUCH CZASÓW nr 1/2013

7 Mateusz Matczak Zbaw mnie od samego siebie O, gdzie to wszystko, gdzie się podziały te lata, gdy byłem młody, wesoły, mądry, gdy marzyłem i myślałem tak subtelnie, gdy teraźniejszość i przyszłość moja opromienione były nadzieją? Dlaczego my, ledwo zacząwszy żyć, od razu stajemy się nudni, bezbarwni, nieciekawi, opieszali, obojętni, bezużyteczni, nieszczęśliwi? Dlaczego? (A.Czechow) Ponoć człowiek nieszczęśliwy nienawidzi poranków. Nienawidzi słońca, które go budzi. Nienawidzi dźwięku zegara, bez względu na porę. Do dziś nastawianie budzika kojarzy mi się z masochizmem, a poranek niekiedy z uderzeniem głową w drzwi ze szkła, których nie zauważyłem. Zawsze zazdrościłem tym, dla których poranek był powodem do euforii. Przecież Bóg dał Ci nowy dzień! Nowe szanse! Nową nadzieję! Dobrze tylko co z tego skoro bardzo często robi to na mnie wrażenie jak zeszłoroczny śnieg? Ponoć obojętność to atak terrorystyczny na Boga. Obojętność staje się dla Chrześcijanina doskonałą formą udowodnienia Bogu, żeby Ten nie wyobrażał sobie zbyt wiele. Sprowadzamy Boga na ziemię. Boże! Czy Ty aby mnie nie przeceniasz?!. Stałeś się Człowieku największą przeszkodą w dotarciu do Boga. Ty już nawet nie podkładasz sobie pod nogi świń, nie potykasz się o własne sznurówki. Ty po prostu jesteś obojętny. Obojętność to paraliż duszy, to przedwczesna śmierć. (A.Czechow). Spróbuj pewnego dnia Paniom kasjerkom w marketach powiedzieć komplement. Spróbuj. Powiedz : Jakie życie jest piękne, a Pani fryzura znakomita!. Jeśli nie spotkasz się z obojętnością otrzymasz w zamian wyraz twarzy sugerujący, żebyś wracał do galaktyki, z której przybyłeś. Staliśmy się niewolnikami obojętności. Pielęgnujemy ją jak najbardziej obrzydliwy nałóg, który nas niszczy. Wypala od środka. Żyjemy w czasach, w których miłe słowa są nadużyciem, komplement powodem do skrępowania. Żyjemy w czasach, w których rodzice wiedzą o swoich dzieciach coraz mniej, a dzieci interpretują ludzi, którzy ich wychowali jako karty bankomatowe na dwóch nogach. Czy to nie jest straszne? Nie chodzi tutaj o wypisanie recepty na obojętność. Nie chodzi również o zrzucanie winy na Adama i Ewę. Przecież zawsze mogli jeść warzywa, prawda? Dopóki nie nazwiesz po imieniu swojej obojętności względem Boga, szubienica dopadnie Twojego ducha szybciej niż przypuszczasz. Obojętność Cię skompromituje, a przeciętność będzie Twoim znakiem rozpoznawczym. Gdy którego z was syn prosi o chleb, czy jest taki, który poda mu kamień? Albo gdy prosi o rybę, czy poda mu węża? Czytamy w Ewangelii. Pozwolę sobie zadać kolejne pytanie. Gdy którego z was Bóg prosi o miłość, czy jest taki który poda mu obojętność? Czy jest wśród was taki?! DUCH CZASÓW nr 1/2013 7

8 Zbaw mnie od samego siebie Jesteśmy profesjonalistami w oszukiwaniu samych siebie. W poklepywaniu się po plecach z tępym wyrazem twarzy mówiąc: przecież inni zachowują się o wiele gorzej, sam widziałem!. Bóg nigdy nie pytał Cię o to jak zachowują się Twoi sąsiedzi, jak zachowują się ludzie z Twojego zboru, do których niekoniecznie Ci po drodze. Bóg zawsze pyta jak zachowujesz się Ty i czy przypadkiem zamiast chleba nie podajesz bliźniemu jadowitego węża w eleganckim etui sztucznego uśmiechu? Jeśli jesteś obojętny wiedz, że jesteś obrzydliwie świadomy tego co robisz. Jeśli jesteś obrzydliwie świadomy tego co robisz wiedz, że Bóg nie ma nerwów ze stali. On skacząc za Tobą w ogień nie zapytał czy warto. On oddając za Ciebie pełnię swojej miłości nie pytał jakie jest ryzyko, że się nie powiedzie. On nie zadawał pytań, tylko jak owca prowadzona na rzeź w pokorze trwał. Rozumiesz? On jest, a nie bywa. On kocha, a nie jest obojętny. Wszyscy jak owce zbłądziliśmy, każdy z nas na własną drogę zboczył, a Pan Jego dotknął karą za winę nas wszystkich. Znęcano się nad nim, lecz on znosił to w pokorze i nie otworzył swoich ust, jak jagnię na rzeź prowadzone i jak owca przed tymi, którzy ją strzygą, zamilkł i nie otworzył swoich ust. (Ks. Izajasza 53:6-7) Śmiem przypuszczać, że bardzo często zarzucamy Bogu obojętność. Boże! Czy Ty mnie w ogóle słyszysz? Jutro ubiorę się na czerwono. Mam nadzieję, że mnie zauważysz. Nie zauważyłeś. Znowu. A może dzieje się tak, ponieważ to Twoja obojętność daje Bogu wyraźny sygnał, by nauczył Cię zrozumieć ból, który sam zadajesz? A może dzieje się tak, ponieważ to właśnie Twoja obojętność pozwala Ci przespać całe swoje życie? Na początku tekstu wspomniałem o nienawiści do dźwięku zegara. Chyba nikt z nas nie lubi być budzonym ujmując to bardzo łagodnie. Dźwięk wpływa na nasze życie. Problem w tym, że tak często jesteśmy głusi na wołanie Boga. Przecież nic nam nie grozi. Prawda? Powiem Wam coś. Do dziś fascynuje, ale i przeraża mnie sygnał karetki pogotowia. Przeraża mnie nie tylko natężenie tego dźwięku, ale jego moc. To niesamowite jaką ten pojazd ma siłę. Zjeżdżają przed nim na pobocze wszystkie auta, bez względu na wielkość, markę, rocznik, cenę, pojemność silnika. Zjechać musi każdy i nikt nie zadaje pytań dlaczego. Po prostu tak jest. Zjeżdżasz i Ty prowadzący najnowsze Audi i Ty prowadzący starego Poloneza. Siła wyższa. Dlaczego o tym mówię? Ponieważ obojętny Chrześcijanin staje się jak człowiek, który nie słyszy sygnału karetki Pogotowia. On stoi w miejscu udając, że nic się nie dzieje, utrudniając jednocześnie karetce ruch, a przy tym minimalizując szansę na uratowanie człowieka, do którego jedzie pomoc. Tym człowiekiem jesteś Ty. Jesteś człowiekiem, do którego Bóg wysłał karetkę na sygnale. To Ty potrzebujesz pomocy. Największym problemem jest jednak to, że nie pozwalasz pod żadnym pozorem zjechać z drogi mimo iż widzisz, że pomoc ta skierowana jest właśnie do Ciebie. Stajesz się bezczelny względem Boga. Jeśli masz choć minimalne podstawy, by stwierdzić, że jesteś leniwym, ospałym Chrześcijaninem wyznaj Bogu swoją obojętność jeszcze dziś! Nie udawaj, że Go nie słyszysz. Nie odwracaj głowy, nie chowaj jej w piach, ponieważ i pod piachem znajdzie Cię Bóg. Wyjmij watę z uszu. Udowodnij Bogu, że jesteś w stanie walczyć o swojego Boga, że jest dla Ciebie całym Twoim życiem. Mając u boku Zbawiciela żaden korek nie jest Ci straszny. Każdy problem zjedzie na pobocze. To jednak nie Ty zdecydujesz jaki problem i w jakim czasie. Opamiętaj się i udowodnij samemu sobie, że z obojętnością nie masz nic do czynienia. Udowodnij, że dla Boga jesteś w stanie nie tylko dać sygnał ostrzegawczy innym, ale i zmienić swoje życie. Bóg w Ciebie wierzy. Uwierz w to Wykorzystując czas, gdyż dni są złe (List do Efezjan 5:16). Nie bądź obojętny na obojętność. Chwal Pana i nie daj się zwieść pozorom. Nie słuchaj głosu fałszywych klaksonów z zewnątrz. Wsłuchaj się w głos Boga, który każdego dnia, podczas poranków, których tak chcesz uniknąć mówi do Ciebie i udowadnia jak bardzo Cię kocha. Niech to co Cię spotyka będzie dla Ciebie przestrogą, że Boga nie interesuje drugi gatunek. W drodze do Szatana wszystkie światła są zielone. Niech ateistyczna obojętność będzie Ci obca! Nie pozwól na to, byś stał się w swoim życiu największą przeszkodą w drodze do Zbawienia. Nie bądź powodem, dla którego Twoje życie z Bogiem stanie się nieudanym żartem. Nie oszukuj się i nie udawaj, że od przyszłego Zlotu Chrześcijańskiego, Obozu, Konferencji dla Pastorów i Liderów zmienisz swoje życie. Zrób to od dziś! Amen. 8 DUCH CZASÓW nr 1/2013

9 Andrzej Bujok Fundament apostołów i proroków...zbudowani na fundamencie apostołów i proroków... Trzy Pierwsze rozdziały Księgi Objawienia zawierają poselstwo do siedmiu zborów, w którym Pan Jezus poddał je swojej ocenie. Widzenie Jana miało miejsce już po wniebowstąpieniu, a wszystkie wyrażone w nim opinie, zarówno negatywne jak i pozytywne, odnosiły się do faktycznie istniejących wspólnot. Niemniej jednak ze względu na symboliczny charakter Objawienia oraz przesłania, jakie zawiera, poselstwo to ma szersze znaczenie. Komentatorzy biblijni wskazują, że siedem zborów oprócz dosłownego znaczenia może być odczytane jako 7 epok w historii kościoła a poszczególne fragmenty są ich charakterystyką. Poselstwa do siedmiu zborów można również traktować jako opis siedmiu typów społeczności albo typów osobowości chrześcijańskiej, które charakteryzują wyznawców Boga wszystkich wieków, niezależnie od czasu, w którym żyją. Jestem przekonany, że współcześni chrześcijanie powinni się uważnie wczytywać w treść Objawienia i analizować swoją postawę w odniesieniu do tej księgi. Zwróćmy zatem uwagę na fragment, który zawiera pochwałę, obietnicę oraz zachętę. Znam uczynki twoje; oto sprawiłem, że przed tobą otwarte drzwi, których nikt nie może zamknąć; bo choć niewielką masz moc, jednak zachowałeś moje Słowo i nie zaparłeś się mojego imienia... Przyjdę rychło; trzymaj, co masz, aby nikt nie wziął korony twojej. Objawienie 3,8-11 Powyższy fragment znajduje się w poselstwie do zboru w Filadelfii i zawiera pozytywną opinię tej społeczności. Pan Jezus mówi że otwiera drzwi, których nikt nie może zamknąć. Przez drzwi wychodzi się na zewnątrz lub do innego pomieszczenia, a zamknięcie ich zapewnia spokój i odosobnienie. Pan Jezus posługuje się tym obrazem aby pokazać, że życie cielesne człowieka oraz zbawienie można przedstawić jako dwie rzeczywistości albo dwa pomieszczenia do których można przejść przez drzwi. Nie każdy jednak może swobodnie przez nie przechodzić, gdyż decyzja w tej sprawie należy do Boga. W innych księgach Biblii również znajdziemy obrazy, które mówią, że aby dostać się do Królestwa Bożego, musimy spełnić pewne warunki. Wchodźcie przez ciasną bramę; albowiem szeroka jest brama i przestronna droga, która wiedzie na zatracenie, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. A ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do żywota; i niewielu jest tych, którzy ją znajdują. Mateusza 7,13-14 A gdy tam przybyli i zgromadzili zbór, opowiedzieli, jak wielkich rzeczy dokonał Bóg z nimi i jak poganom drzwi wiary otworzył Dzieje 14,27 Wtedy Jezus znowu powiedział: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, Ja jestem drzwiami dla owiec... Ja jestem drzwiami; jeśli kto przeze mnie wejdzie, zbawiony będzie i wejdzie, i wyjdzie, i pastwisko znajdzie. Jana 10,7;9 A kiedy tamte poszły kupować, nadszedł pan młody i te, które były gotowe, weszły razem z nim na wesele. I zamknięto drzwi. W końcu przychodzą i pozostałe panny, mówiąc: Panie, panie, otwórz nam! On zaś odpowiedział: Zaprawdę powiadam wam: Nie znam was. Mateusza 25,10-12 Przytoczone fragmenty mówią, że drzwi które Jezus otworzył, prowadzą do: Królestwa Bożego i żywota wiecznego, którego symbolem są; wesele lub pastwisko. Drzwiami, przez które możemy się tam dostać jest sam Jezus. Otworzył je z miłości do człowieka poprzez swoją śmierć. Uczynił to dobrowolnie, ale zaznaczył, że w ten sposób wypełnił również wolę swojego Ojca, który zlecił Mu to zadanie: Dlatego Ojciec miłuje mnie, iż Ja kładę życie swoje, aby je znowu wziąć. Nikt mi go nie odbiera, ale Ja kładę je z własnej woli. Mam moc dać je i mam moc znowu je odzyskać; taki rozkaz wziąłem od Ojca mego. Jana 10,17-18 Otwarcie drzwi jest dla nas nadzieją i obietnicą życia wiecznego, ale jest też dowodem miłości Ojca i Jego Jedno- DUCH CZASÓW nr 1/2013 9

10 Fundament apostołów i proroków rodzonego Syna do nas ludzi. Podobieństwo o dziesięciu pannach mówi też, że drzwi które otworzył Jezus, pewnego dnia zostaną zamknięte. Wtedy definitywnie skończy się czas łaski. Ci, którzy wcześniej z niej nie skorzystali, nie będą już mieli drugiej szansy. Będzie to w dniu powtórnego przyjścia Jezusa. Apostoł Paweł stwierdza, że w tym dniu otrzymamy wieniec albo koronę sprawiedliwości. Dobry bój bojowałem, biegu dokonałem, wiarę zachowałem. A teraz oczekuje mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu da Pan, sędzia sprawiedliwy, a nie tylko mnie, lecz i wszystkim, którzy umiłowali przyjście jego. 2 Tymoteusza 4,7-8 Zanim to jednak nastąpi, Słowo Boże ostrzega, aby nikt nie wziął naszej korony. Pan Jezus mówi: przyjdę rychło, trzymaj co masz. Rodzi się pytanie; co to jest, czego mamy pilnować i co może nam ktoś zabrać? Odpowiedź znajdziemy we fragmencie Objawienia 3,8; zachowałeś moje Słowo i nie zaparłeś się mojego imienia. W innym miejscu napisano: Tu się okaże wytrwanie świętych, którzy przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa. Objawienie 14,12 Jest zatem mowa o zachowaniu Słowa oraz przestrzeganiu przykazań Bożych, i wiary Jezusa. Jeśli będziemy pilnować tych rzeczy, nikt nie weźmie naszej korony i nikt nie może zamknąć przed nami drzwi, które otworzył nam Jezus. We współczesnym, podzielonym chrześcijaństwie istnieją jednak różne poglądy na ten temat, dlatego warto przyjrzeć się dokładniej tej kwestii. Podstawowe różnice zdań, dotyczą tego, jak należy rozumieć stwierdzenia zachować Jego Słowa, przestrzegać przykazań Bożych, zachować wiarę Jezusa oraz nie zapierać się Jego imienia. Gdy się nad tym głębiej zastanowić, problem zachowywania Bożego Słowa pojawił się już na samym początku istnienia człowieka. Kiedy Bóg powiedział: Ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy tylko zjesz z niego, na pewno umrzesz. (1 Mjż 2,17), w niedługim czasie przychodzi zwodziciel i mówi: Na pewno nie umrzecie, lecz Bóg wie, że gdy tylko zjecie z niego, otworzą się wam oczy i będziecie jak Bóg, znający dobro i zło. (1 Mjż 3,4-5). Tam gdzie pojawia się Słowo Boże, pojawia się również słowo przeciwnika. Człowiek słuchając jednego i drugiego, dokonuje wyboru. Całe nasze życie jest dokonywaniem wyborów. Jest to nasze prawo i przywilej. Bóg zostawił człowiekowi wolny wybór. Problem tkwi jednak w tym, że za dokonane wybory człowiek bierze odpowiedzialność i ponosi konsekwencje. Biorę dziś przeciwko wam na świadków niebo i ziemię. Położyłem dziś przed tobą życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo. Wybierz przeto życie, abyś żył, ty i twoje potomstwo, Pwt 30:19 Zauważmy, że w ogrodzie Eden stawką wyboru Adama i Ewy było życie, natomiast w poselstwie Jezusa, które rozważamy, stawką jest korona sprawiedliwości. Nie chodzi więc tu o jakąś nieistotną teologię, która tylko niepotrzebnie różni chrześcijan i kładzie się cieniem na ich wzajemnej braterskiej miłości. Z zacytowanych fragmentów Pisma wynika jasno, że Jezus porusza tutaj kwestie zbawienne, których stawką jest życie wieczne. W świecie i chrześcijaństwie jest wielu nauczycieli i wiele autorytetów. Nie mam na myśli tylko teologów lub twórców innych idei. Dziś dla wielu ludzi autorytetem jest na przykład internet lub telewizja. Ludzie czasem bardziej wierzą w to, co ktoś nagrał na youtube, albo zobaczył w programie Discovery, niż w to, co jest napisane na kartach Pisma Świętego. Kwestia prawdy i natchnienia Duchem Bożym, wykracza dziś w ludzkim pojmowaniu daleko poza karty Pisma, a sama Biblia staje się celem krytyki. Wśród chrześcijan głoszone są na przykład poglądy, że Stary Testament był tylko dla Żydów. Inni twierdzą, że wiarygodność i natchnienie Nowego Testamentu jest wątpliwe. Popatrzmy w tym kontekście na pewien obraz opisany w Piśmie: Tak więc już nie jesteście obcymi i przychodniami, lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga. Zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. Na którym cała budowa mocno spojona rośnie w przybytek święty w Panu. Na którym i wy się wespół budujecie na mieszkanie Boże w Duchu. Efezjan 2,19-22 Mamy tutaj obraz domowników Boga i budowli. Apostołowie i prorocy są w tej budowli fundamentem, który jest usytuowany według kamienia węgielnego, czyli Jezusa Chrystusa. Żeby dobrze zrozumieć 10 DUCH CZASÓW nr 1/2013

11 Fundament apostołów i proroków przesłanie tego obrazu, opiszmy sobie najpierw sam obraz. Jest złożony ze trzech elementów: 1) budowla 2) fundament 3) kamień węgielny. Wiemy co to jest dom. Jest to konstrukcja składająca się z podłogi, ścian, oraz dachu, która daje schronienie przed deszczem, wiatrem, chłodem i upałem. Do takiej budowy są przyrównani ludzie wierzący. Każdy dom zbudowany jest na jakimś fundamencie. Zazwyczaj jest to masywna, bardzo mocna i stabilna konstrukcja, która niesie ciężar całego domu, chroniąc go przed pękaniem murów i zawaleniem. Do fundamentu porównani są apostołowie i prorocy. Jaki warunek musi być spełniony, żeby fundament mógł spełniać swoją funkcję? Pierwszym podstawowym warunkiem jest to, że dom musi być zbudowany na fundamencie. Środek ciężkości murów musi być mocno oparty na fundamencie. Wyobraźcie sobie budowę, której mury są tylko częściowo oparte na fundamencie, a częściowo stoją na glinie albo na piasku. Czy taki dom będzie stabilny i czy fundament spełni swoją funkcję? Stabilność takiej budowy byłaby bardzo niepewna a dom mógłby się zawalić. Ale jest jeszcze jeden ważny element. Fundament domu musi być bardzo dobrze zaprojektowany, dokładnie wymierzony i perfekcyjnie wykonany. Pismo mówi, że kamieniem węgielnym fundamentu jest Chrystus Jezus. Co to oznacza? Kiedy rozmawiam czasem z ludźmi na ten temat, okazuje się, że wielu chrześcijan nie wie co to jest i jaką funkcję spełnia kamień węgielny. Niestety wielu z nich kojarzy go z węglem. Określenie to pochodzi jednak od słowa węgieł. W budownictwie węgieł był bardzo trwałym kamieniem położonym jeszcze przed fundamentem. Był pierwszym elementem, który kładziono w murach u węgła, czyli narożnika. Dawał trwałość całej budowli, łączył jej ściany zewnętrzne i wyznaczał ich kierunek. Miał więc on pierwotnie konkretne znaczenie konstrukcyjne, stanowił podporę i wzorzec. Na kamieniu wypisywano też zwykle imię budowniczego. Określał on właściwy poziom, właściwy kierunek fundamentów i usytuowanie całej budowy. Kamień węgielny musiał być nie tylko niezwykle precyzyjnie wykonany wszystkie ścianki idealnie równe, zrobione pod właściwym kątem prostym, ale również musiał być bardzo dokładnie ulokowany, wypoziomowany i osadzony. Od dokładności wykonania i umieszczenia kamienia węgielnego zależała późniejsza budowla, jej stabilność, dokładność i trwałość. A zatem kamień węgielny decyduje nawet o właściwym umiejscowieniu, wypoziomowaniu i ukierunkowaniu fundamentu. Ma to swoje odniesienie do rzeczywistości Królestwa Bożego. Kamieniem węgielnym fundamentu pod mieszkanie Boże jest Jezus Chrystus. Obraz fundamentu zbudowanego na kamieniu węgielnym pokazuje, że apostołowie i prorocy, którzy tworzą wspólnie fundament, budowali na Jezusie i wypełniali Jego wolę. Dla Chrześcijan taka interpretacja dotycząca apostołów, jest stosunkowo łatwa do przyjęcia. W Ewangeliach czytamy, że Jezus osobiście powołał apostołów, nauczał ich przez kilka lat, aż w końcu wyposażył ich mocą i zlecił im służbę budowania Kościoła. Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, Ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata. Mt 28,19-20 Nasuwa się jednak pytanie, jak to było z prorokami? Wielokrotnie i wieloma sposobami przemawiał Bóg dawnymi czasy do ojców przez proroków; Ostatnio, u kresu tych dni, przemówił do nas przez Syna, którego ustanowił dziedzicem wszechrzeczy, przez którego także wszech- DUCH CZASÓW nr 1/

12 Fundament apostołów i proroków świat stworzył. Hbr 1,1-2 Pytanie jest o tyle ciekawe, że podany fragment Pisma mówi o prorokach w czasie przeszłym, czyli o prorokach, którzy żyli i działali przed przyjściem Jezusa na świat. Jak Jezus mógł wpływać na działalność starotestamentowych proroków jeszcze przed swoim narodzeniem? Otóż Pismo wyraźnie mówi o tym, że Jezus Chrystus istniał przed swoim przyjściem na świat, i miał czynny udział w tym, co się działo w tamtych czasach. Abraham, ojciec wasz, cieszył się, że miał oglądać dzień mój, i oglądał, i radował się. Wtedy Żydzi rzekli do niego: Pięćdziesięciu lat jeszcze nie masz, a Abrahama widziałeś? Odpowiedział im Jezus: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, pierwej niż Abraham był, Jam jest. Jan 8:56-58 Nie chciałbym, bracia, żebyście nie wiedzieli, że nasi ojcowie wszyscy co prawda zostawali pod obłokiem, wszyscy przeszli przez morze, i wszyscy byli ochrzczeni w [imię] Mojżesza, w obłoku i w morzu; wszyscy też spożywali ten sam pokarm duchowy pili ten sam duchowy napój. Pili zaś z towarzyszącej im duchowej skały, a tą skałą był Chrystus. 1Kor 10:1-4 Według podanych wersetów Jezus działał już w czasach Abrahama, a nawet przed jego narodzeniem. Był również w czasach Mojżesza, i podczas wędrówki narodu Izraelskiego do ziemi obiecanej. Jak mówi Słowo Boże, był obecny w postaci duchowej skały, duchowego napoju i pokarmu dla pielgrzymujących Izraelitów. Zwróćmy uwagę na obraz skały, która kojarzy się ze solidnym fundamentem. W Ewangelii Mateusza czytamy, że Jezus w kazaniu na górze używa obraz domu zbudowanego na skale. Dla duchowego przywództwa pielgrzymującego Izraela po pustyni użyty został również obraz skały. Skoro Jezus był skałą (fundamentem a raczej kamieniem węgielnym) narodu Izraelskiego, był również skałą dla wszystkich proroków. Prorocy z kolei stali się częścią fundamentu domu Bożego. Wróćmy jednak do apostołów. Popatrzmy jakie konsekwencje przyniósł fakt, że apostołowie stali się częścią fundamentu pod budowę Bożą. Ci więc, którzy przyjęli słowo jego, zostali ochrzczeni i pozyskanych zostało owego dnia około trzech tysięcy dusz. I trwali w nauce apostolskiej i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach. A dusze wszystkich ogarnięte były bojaźnią, albowiem za sprawą apostołów działo się wiele cudów i znaków. Dz 2:41-43 Z opisu wynika, że pomiędzy apostołami i tymi, którzy dołączyli do grona chrześcijan istniały pewne zależności. Apostołowie cieszyli się ogromnym autorytetem w Kościele, a wszystkich ogarnęła bojaźń ze względu na znaki, jakie towarzyszyły ich działalności i nauce. Napisano również, że wszyscy trwali w nauce apostolskiej. Obraz pierwszych chrześcijan uzupełniają kolejne opisy: A przez ręce apostołów działo się wśród ludu wiele znaków i cudów. I zgromadzili się wszyscy jednomyślnie w przysionku Salomonowym. Z postronnych jednak nikt nie ośmielał się do nich przyłączać; ale lud miał ich w wielkim poważaniu. Dz 5:12-13 Współcześnie w wielu kręgach chrześcijańskich, szczególnie akcentuje się wzajemną miłość i tolerancję, co często jest rozumiane jako unikanie kontrowersyjnych lub drażliwych tematów. W wielu społecznościach współistnieją różne, często sprzeczne ze sobą poglądy i traktowane są na równych prawach. Prowadzi to w konsekwencji do relatywizacji głoszonych zasad wiary a nawet do ich zaniku. Opisy z czasów apostolskich nie przypominają jednak w niczym wolnej trybuny, czyli miejsca gdzie każdy może przyjść i w imię wzajemnej tolerancji i miłości mówić co uzna za słuszne. Zauważmy, że w kwestii zasad wiary i teologii Słowo Boże mówi o trwaniu w nauce apostolskiej i jednomyślnym zgromadzaniu się, 12 DUCH CZASÓW nr 1/2013

13 Fundament apostołów i proroków a nawet o tworzeniu pewnego rodzaju oazy dla wyznawania wiary. Czytamy również, że z postronnych nikt nie ośmielał się przyłączyć do chrześcijan. Oczywiście nie należy tego fragmentu odczytać, że chrześcijanie byli hermetyczną grupą, która odpychała od siebie przyjaciół i zainteresowanych Słowem Bożym. Czytamy jednak, że chrześcijanie budzili respekt. Kościół apostolski nie był zatem budowlą z wyłamanymi drzwiami, gdzie każdy mógł wejść i robić co mu się podoba. Było to raczej miejsce, do którego należy przychodzić z odpowiednim szacunkiem, gdzie głoszone było Słowo Boże. Sami apostołowie mieli głęboką świadomość służby zwiastowania, do której zostali powołani, o czym świadczą kolejne teksty. A w owym czasie, gdy liczba uczniów wzrastała, wszczęło się szemranie hellenistów przeciwko Żydom, że zaniedbywano ich wdowy przy codziennym usługiwaniu. Wtedy dwunastu, zwoławszy wszystkich uczniów, rzekło: Nie jest rzeczą słuszną, żebyśmy zaniedbali słowo Boże, a usługiwali przy stołach. Dz 6:1-2 Dlatego w miejsce Chrystusa poselstwo sprawujemy, jak gdyby przez nas Bóg upominał; w miejsce Chrystusa prosimy: Pojednajcie się z Bogiem. 2Kor 5:20 Owszem, pojawiły się próby zlekceważenia apostołów w tamtym czasie, ale reakcja Boża na takie zachowanie była surowa. A pewien mąż, imieniem Ananiasz, ze swoją żoną Safirą, sprzedał posiadłość. I za wiedzą żony, zachował dla siebie część pieniędzy, a resztę przyniósł i złożył u stóp apostołów. I rzekł Piotr: Ananiaszu, czym to omotał szatan serce twoje, że okłamałeś Ducha Świętego i zachowałeś dla siebie część pieniędzy za rolę? Czyż póki ją miałeś, nie była twoją, a gdy została sprzedana, czy nie mogłeś rozporządzać pieniędzmi do woli? Cóż cię skłoniło do tego, żeś tę rzecz dopuścił do serca swego? Nie ludziom skłamałeś, lecz Bogu. Ananiasz zaś, słysząc te słowa, upadł i wyzionął ducha. I wielki strach ogarnął wszystkich, którzy to słyszeli. Dz 5:1-5 Kiedy Piotr mówił do Ananiasza, okłamałeś Ducha Świętego, skłamałeś Bogu, nie mówił o sobie, bo był on tylko człowiekiem. Zostali jednak okłamani apostołowie, którzy byli wybrani przez Jezusa, by być częścią fundamentu Kościoła. Jezus nie pozwolił zlekceważyć autorytetu, którego im udzielił. Nie można lekceważyć tych, którzy tworzą fundament i niosą ciężar całej budowli, bo to w konsekwencji oznacza zlekceważenie założyciela fundamentu Jezusa. Dlatego apostoł mówi: okłamałeś Ducha Świętego, skłamałeś Bogu. Niestety współcześni chrześcijanie traktują czasem lekceważąco nauki apostołów. Można się spotkać z poglądami, że niektóre fragmenty Nowego Testamentu są prywatnym zdaniem apostołów, z którym nie trzeba się zgadzać. Niektórzy odrzucają naukę apostołów, bo nie jest ona zgodna z judaistyczną interpretacją Pism Starego Testamentu. Zachodzi jednak pytanie, do kogo mają być dopasowane nauki apostołów kto jest ich kamieniem węgielnym? W czasach Jezusa było wielu uczonych w Piśmie i kapłanów, a wśród nich byli tacy, którzy w Niego uwierzyli. Pomimo to, żaden z nich nie został powołany na apostoła. Patrząc z ludzkiego punktu widzenia, to właśnie kapłani i uczeni byli najlepszym materiałem na apostołów. Jezus jednak postąpił inaczej. Wybierając apostołów nie sięgnął po ludzi z elity religijnej i społecznej narodu Izraelskiego. Niestety dziś często się o tym zapomina i w niektórych kręgach chrześcijańskich daje się pierwszeństwo żydowskim uczonym, żyjącym 2000 lat po Chrystusie i apostołach. Często są to osoby nie uznające Pana Jezusa za Mesjasza. Człowiek ma prawo własnego wyboru, ale bierze za to odpowiedzialność i ponosi konsekwencje. Jezus im rzekł: Czy nigdy nie czytaliście w Piśmie: Właśnie ten kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła. Pan to sprawił i jest cudem w naszych oczach. Dlatego powiadam wam: Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce. Mt 21:42-43 Podany werset wyraźnie wskazuje, że czas uprzywilejowanej pozycji Narodu Wybranego definitywnie się skończył, a Królestwo Boże zostało zabrane tym, którzy odrzucili Chrystusa i dane poganom. Pośród nich jest wielu wydających owoce wypełniających Jego wolę i nauczających Słowo Boże. to jakżeż my ocalejemy, jeśli nie zatroszczymy się o tak cenne zbawienie? Najpierw było ono ogłaszane przez Pana, następnie zostało nam przekazane jako pewne przez tych, którzy je słyszeli. Sam Bóg dołączył swoje świadectwo przez znaki, cuda i różnorodne czyny wykazujące moc oraz przejawy działania Ducha Świętego rozdzielane według Jego upodobania. Heb 2:3-4 DUCH CZASÓW nr 1/