Forma prawna skierowania do domu pomocy społecznej prowadzonego przez jst

Transkrypt

1 Nie jest dopuszczalne tworzenie przez organ gminy odrębnych w stosunku do przepisów powszechnie obowiązujących i sprzecznych z nimi zasad przyjmowania osób do domów pomocy społecznej. Forma prawna skierowania do domu pomocy społecznej prowadzonego przez jednostkę samorządu terytorialnego, ustalenia opłaty za pobyt oraz umieszczenia w takim domu Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 z późn. zm.) zawiera szereg upoważnień dla organów stanowiących jednostek samorządu terytorialnego do wydawania aktów prawa miejscowego. Podejmując na ich podstawie uchwały, organy powinny ściśle kierować się treścią delegacji ustawowej. Zgodnie z art. 7 Konstytucji RP organy władzy publicznej działają w granicach i na podstawie prawa. Oznacza to, iż każda norma kompetencyjna musi być tak realizowana, aby nie naruszała innych przepisów ustawy. Zakres upoważnienia musi być zawsze ustalany przez pryzmat zasad demokratycznego państwa prawnego, działania w granicach i na podstawie prawa oraz innych przepisów regulujących daną dziedzinę. Na szczególną uwagę zasługuje tu wyrok TK z dnia 28 czerwca 2000 r. (K 25/99, OTK 2000, nr 5, poz. 141): Stosując przy interpretacji art. 87 ust. 1 i art. 92 ust. 1 Konstytucji, odnoszących się do źródeł prawa, takie zasady przyjęte w polskim systemie prawnym jak: zakaz domniemywania kompetencji prawodawczych, zakaz wykładni rozszerzającej kompetencje prawodawcze oraz zasadę głoszącą, że wyznaczenie jakiemuś organowi określonych zadań nie jest równoznaczne z udzieleniem mu kompetencji do stanowienia aktów normatywnych służących realizowaniu tych zadań (...)". Przekroczenie granic upoważnienia będzie stanowiło istotne naruszenie prawa i będzie skutkować stwierdzenie nieważności uchwały. W szczególności nie jest dopuszczalne tworzenie przez organ gminy odrębnych w stosunku do przepisów powszechnie obowiązujących i sprzecznych z nimi zasad przyjmowania osób do domów pomocy społecznej i zasad ustalania opłat za pobyt w domu pomocy społecznej. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego 1 / 10

2 z dnia 15 listopada 2006 r. (I OSK 1197/06) 1. Organ nadzoru wydaje rozstrzygnięcie nadzorcze, biorąc pod uwagę stan prawny obowiązujący w dniu podjęcia uchwały będącej przedmiotem aktu nadzoru. 2. Przewidziane w art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 z późn. zm.) skierowanie do domu pomocy społecznej prowadzonego przez jednostkę samorządu terytorialnego i ustalenie opłaty za pobyt w takim domu oraz uregulowane w art. 59 ust. 2 tej ustawy umieszczenie w domu pomocy społecznej prowadzonym przez jednostkę samorządu terytorialnego jest możliwe jedynie na podstawie decyzji właściwego organu. 3. Postanowienie uchwały rady gminy odnoszące się do domu pomocy społecznej prowadzonego przez gminę i umożliwiające dyrektorowi tego domu przyjęcie osoby do domu bez decyzji, natomiast na podstawie umowy cywilnoprawnej, która to umowa miałaby jednocześnie określić zasady odpłatności i zakres usług, było sprzeczne z wyżej wskazanymi przepisami powszechnie obowiązującymi, tj. art. 59 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej. Sprzeczność ta polegała zarówno na zastosowaniu niedopuszczalnej formy działania (umowa zamiast decyzji - w odniesieniu do skierowania i umieszczenia osoby w domu pomocy społecznej oraz ustalenia opłaty za pobyt), jak i na przyznaniu kompetencji w tym zakresie nieupoważnionemu podmiotowi (dyrektor domu pomocy społecznej zamiast organu gminy). 4. Nie jest dopuszczalne tworzenie przez organ gminy odrębnych w stosunku do przepisów powszechnie obowiązujących i sprzecznych z nimi zasad przyjmowania osób do domów pomocy społecznej i zasad ustalania opłat za pobyt w domu pomocy społecznej. Postanowienie uchwały Rady Miejskiej C. odnoszące się do domu pomocy społecznej prowadzonego przez Gminę C. i umożliwiające dyrektorowi tego domu przyjęcie osoby do domu bez decyzji, natomiast na podstawie umowy cywilnoprawnej, która to umowa miałaby jednocześnie określić zasady odpłatności i zakres usług, było sprzeczne z wyżej wskazanymi przepisami powszechnie obowiązującymi, tj. art. 59 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej. Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2006 r. na rozprawie w Izbie 2 / 10

3 Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Miejskiej w C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 20 marca 2006 r., IV SA/Gl 39/06, w sprawie ze skargi Rady Miejskiej w C. na rozstrzygnięcie nadzorcze nr PN-BB/0911/541/R/05 Wojewody Śląskiego z dnia 7 listopada 2005 r. w przedmiocie świadczenia usług opiekuńczych oddala skargę kasacyjną. Uzasadnienie Wyrokiem z dnia 20 marca 2006 r., IV SA/Gl 39/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę Rady Miejskiej w C. na rozstrzygnięcie nadzorcze nr PN-BB/0911/541/R/05 Wojewody Śląskiego z dnia 7 listopada 2005 r. stwierdzające nieważność uchwały nr XLI/415/05 Rady Miejskiej C. z dnia 29 września 2005 r. Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy. W dniu 29 września 2005 r. Rada Miejska C. podjęła uchwałę nr XLI/415/05 w sprawie zmiany uchwały własnej nr XVII/170/99 z dnia 25 listopada 1999 r. Rada postanowiła zmienić uchwałę własną w sprawie utworzenia jednostki budżetowej pod nazwą Dom Spokojnej Starości w C." między innymi w ten sposób, że w 1 ust. 2 pkt 4 uchwały, w Statucie stanowiącym załącznik nr 1 do uchwały, po 7 dodać 7a o treści: W ramach wolnych miejsc dyrektor może przyjąć do Domu osoby bez decyzji, na podstawie umowy cywilnoprawnej, która określi zasady odpłatności i zakres świadczonych usług". Rada powołała się na przepisy art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. h ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz z późn. zm.) art. 18 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r. Nr 15, poz. 148 z późn. zm.) oraz art. 57 ust. 1 pkt 1 i 3 / 10

4 art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 z późn. zm.). Rozstrzygnięciem nadzorczym nr PN-BB/0911/541/R/05 z dnia 7 listopada 2005 r. Wojewoda Śląski stwierdził nieważność uchwały Rady Miejskiej C. z dnia 29 września 2005 r. w części określonej w 1 ust. 2 pkt 4. Stwierdził, że przyjęta regulacja pozostaje w sprzeczności z przepisem art. 59 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej. W myśl powołanej normy prawnej decyzję o skierowaniu do domu pomocy społecznej i decyzję ustalającą opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej wydaje organ gminy właściwej dla tej osoby, w dniu kierowania jej do domu pomocy społecznej. Decyzję o umieszczeniu w domu pomocy społecznej wydaje natomiast organ gminy prowadzącej dom pomocy społecznej. Ustawodawca wskazał zatem, zdaniem organu nadzoru, tryb oraz organ właściwy w sprawie przyznania świadczenia niepieniężnego w postaci pobytu i usług w domu pomocy społecznej. Stanowisko to potwierdza, w ocenie Wojewody, treść art. 106 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Rada gminy nie została upoważniona do ustalenia innego niż przewidziany w ustawie trybu przyznawania omawianego świadczenia. Modyfikowanie w statucie gminnej jednostki budżetowej przepisów ustawy mających charakter bezwzględnie obowiązujący stanowi rażące naruszenie prawa. Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach wniosła Rada Miejska C. Zaskarżyła rozstrzygnięcie nadzorcze w całości. Zarzuciła naruszenie art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Stwierdziła, że Wojewoda bezpodstawnie utożsamia umowę o świadczenie usług opiekuńczych ze skierowaniem do domu pomocy społecznej. Zarzut rozstrzygnięcia byłby uzasadniony, gdyby zakwestionowane postanowienie przewidywało, że jego skutek będzie taki sam, jak skutek skierowania do domu pomocy społecznej. Tak jednak, zdaniem Rady, nie jest i nie ma podstaw do dopatrywania się takiego skutku w umowie, o której mowa w zakwestionowanym postanowieniu uchwały. Zdaniem Rady Wojewoda wyraża pogląd, że jednostka organizacyjna prowadząca dom pomocy społecznej nie może prowadzić innej działalności. Jest to pogląd błędny, gdyż nie ma przepisu zakazującego takiej działalności. 4 / 10

5 W odpowiedzi na skargę Wojewoda Śląski wniósł o oddalenie skargi. Podtrzymał argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia. Odnosząc się do skargi, organ nadzoru wskazał, że skoro przyjęcie do domu pomocy społecznej miałoby się odbyć na podstawie umowy cywilnoprawnej, bez decyzji administracyjnej, to umowa wywierałaby taki sam skutek, jak decyzja omówiona w art. 59 ust. 1 i 2 ustawy. Podkreślił, iż art. 59 ust. 1 wskazuje na konieczność ustalenia w decyzji opłaty za pobyt w jednostce. Ustawodawca wykluczył zatem możliwość określenia zasad odpłatności" za pobyt i usługi w drodze umowy cywilnoprawnej. Zdaniem Wojewody przyjmowanie do domu pomocy społecznej na podstawie umowy stanowiłoby niedopuszczalne przeniesienie kompetencji ustawowo określonych organów na dyrektora Domu. Zauważył, że art. 65 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej wyłącza stosowanie art tylko w stosunku do domów pomocy społecznej prowadzonych przez podmioty niepubliczne, jeżeli nie są prowadzone na zlecenie jednostki samorządu terytorialnego. Skarga została rozpatrzona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach. Sąd pierwszej instancji stwierdził, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd podzielił dokonaną w zaskarżonym rozstrzygnięciu wykładnię prawa i wynikającą z niej ocenę o niezgodności z prawem objętej rozstrzygnięciem uchwały. Nawiązując do przepisu art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o samorządzie gminnym oraz przepisów ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, stwierdził, że sprawy pomocy społecznej, w tym świadczenie niepieniężne w postaci pobytu w domu pomocy społecznej, są zadaniami gminy, dla których realizacji gmina może tworzyć jednostki organizacyjne. W ocenie Sądu pierwszej instancji, Dom Spokojnej Starości w C. nie został w 1999 r. utworzony na podstawie przepisów obowiązującej wówczas ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej. Organ nadzoru prawidłowo zastosował wobec uchwały z dnia 29 września 2005 r. jedynie zasady wynikające z ustawy o pomocy społecznej, gdyż w podstawie prawnej tej uchwały zostały powołane przepisy art. 57 ust. 1 pkt 1 oraz art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej. Analiza zaś treści przepisów art. 59 ust. 1 i 2 omawianej ustawy, wyznaczających ramy kompetencji organów gminy, dokonana na tle przepisów ustawy, a w szczególności art. 106 ust. 1, prowadzi do wniosku, że przyznanie świadczeń z pomocy społecznej następuje w formie decyzji administracyjnej, która to forma ma charakter bezwzględnie obowiązujący, a jej naruszenie skutkuje wydaniem rozstrzygnięcia nadzorczego. Sąd pierwszej instancji odnotował także niesprzeczność stanowiska organu nadzoru z przepisami Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego. 5 / 10

6 Skargę kasacyjną wniosła Rada Miejska C., zaskarżając wyrok w całości oraz wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku i zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie przepisów art. 59 ust. 1 i art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej polegające na przyjęciu, że przepisy te mają zastosowanie do udzielania świadczeń nie na podstawie skierowania do domu pomocy społecznej, lecz na podstawie cywilnoprawnej umowy o świadczenie, oraz art. 4 ust. 2 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego polegające na przyjęciu, że jednostka prowadząca dom pomocy społecznej nie może świadczyć usług na podstawie umowy cywilnoprawnej. Skarżąca wywodziła, że z zakwestionowanego postanowienia uchwały Rady nie wynika, że zawarcie umowy ma na celu wywołanie skutku przewidzianego w art. 59 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Przypisywanie temu postanowieniu takiego celu stanowi, zdaniem skarżącej, naruszenie art. 59 ust. 1 przez jego niewłaściwe zastosowanie. Zajmując się wyłącznie relacją umowy do określonego w art. 59 ust. 1 sposobu kierowania do domu pomocy społecznej, Sąd pierwszej instancji nie rozważył jedynej istotnej w sprawie kwestii. Zdaniem skarżącej z faktu prowadzenia przez jednostkę domu pomocy społecznej nie wynika, że nie może ona zawierać umów cywilnoprawnych, których przedmiotem są świadczenia nieobjęte ramami pomocy społecznej. Żaden przepis prawa nie stoi temu na przeszkodzie. Dopuszczalność takich działań wynika z ogólnej klauzuli zawartej w art. 4 ust. 2 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego. Skarżąca przyznała, iż podstawą prawną uchwały nie mogły być przepisy w tej uchwale powołane. Podstawy tej należy, w ocenie skarżącej, poszukiwać w innych przepisach, w szczególności w art. 4 ust. 2 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego. Brak ten należy jednak zakwalifikować jako nieistotne naruszenie prawa (art. 91 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym). W odpowiedzi na skargę kasacyjną Wojewoda Śląski wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej. Powtórzył argumentację zawartą w odpowiedzi na skargę oraz przytoczył motywy uzasadnienia 6 / 10

7 wyroku Sądu pierwszej instancji. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw. (...) Zadania w zakresie pomocy społecznej określała, w dacie podjęcia uchwały objętej zaskarżonym rozstrzygnięciem nadzorczym, ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 z późn. zm.). W tym miejscu należy podkreślić, iż organ nadzoru wydaje rozstrzygnięcie nadzorcze, biorąc pod uwagę stan prawny obowiązujący w dniu podjęcia uchwały będącej przedmiotem aktu nadzoru [por. P. Chmielnicki, (w:) K. Bandarzewski, P. Chmielnicki, P. Dobosz, W. Kisiel, P. Kryczko, M. Mączyński, S. Płażek, Kom entarz do ustawy o samorządzie gminnym, Warszawa 2004, s. 546]. W ocenie składu orzekającego odnosi się to także do uchwały organu jednostki samorządu gminnego, nowelizującej postanowienia uchwały podjętej w stanie prawnym obowiązującym poprzednio. Wracając do szczegółowych unormowań ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, trzeba wskazać te przepisy, które określają zadania gminy dotyczące świadczenia niepieniężnego - pobytu i usług w domu pomocy społecznej (art. 36 pkt 2 lit. o). Według art. 17 ust. 1 pkt 16 omawianej ustawy do zadań własnych gminy o charakterze obowiązkowym należy kierowanie do domu pomocy społecznej i ponoszenie odpłatności za pobyt mieszkańca gminy w tym domu. Zgodnie zaś z art. 17 ust. 2 pkt 3 ustawy do zadań własnych gminy należy prowadzenie i zapewnienie miejsc w domach pomocy społecznej i ośrodkach wsparcia o zasięgu gminnym oraz kierowanie do nich osób wymagających opieki. Ustawa o pomocy społecznej nie tylko określa zadania gminy w zakresie pomocy społecznej. Jako ustawa odrębna w stosunku do uregulowania art. 7 ustawy o samorządzie gminnym normuje ona także zasady i sposób wykonywania przez gminy zadań w sprawach pomocy społecznej [por. A. Szewc, op. cit., s. 80]. 7 / 10

8 Konsekwentnie więc trzeba przyjąć, iż realizując zadania w dziedzinie pomocy społecznej gmina nie może działać w sposób sprzeczny z powszechnie obowiązującymi normami zawartymi w przepisach ustawy o pomocy społecznej. Odnośnie do zadań sformułowanych w art. 17 ust. 1 pkt 16 ustawy o pomocy społecznej, tj. kierowania do domu pomocy społecznej i ponoszenia odpłatności za pobyt mieszkańca gminy w tym domu, organy gminy są związane normami art. 59 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. W obu tych sprawach organ gminy właściwej dla osoby wydaje decyzję. Jeśli zaś chodzi o zadanie polegające na prowadzeniu i zapewnieniu miejsca w domu pomocy społecznej (art. 17 ust. 2 pkt 3 ustawy o pomocy społecznej) organ gminy prowadzącej dom pomocy społecznej, zgodnie z art. 59 ust. 2, wydaje decyzję o umieszczeniu w domu pomocy społecznej. Można dodać, iż formy innej niż decyzyjna nie przewiduje dla omawianych spraw przepis art. 106 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej [por. S. Nitecki, Postępowanie w sprawach z zakresu pomocy społecznej, (w:) Cz. Martysz, A. Matan (red.), Pozycja samorządowych kolegiów odwoławczych w postępowaniu administracyjnym, Kraków 2005, s ]. Ocena ta znajduje potwierdzenie w przewidzianym, dla domów pomocy społecznej prowadzonych przez podmioty niepubliczne, które nie są prowadzone na zlecenie organu jednostki samorządu terytorialnego, zwolnieniu od stosowania przepisów art (art. 65 ust. 1 ustawy). W rezultacie uprawniona staje się konstatacja, iż przewidziane w art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 z późn. zm.) skierowanie do domu pomocy społecznej prowadzonego przez jednostkę samorządu terytorialnego i ustalenie opłaty za pobyt w takim domu oraz uregulowane w art. 59 ust. 2 tej ustawy umieszczenie w domu pomocy społecznej prowadzonym przez jednostkę samorządu terytorialnego jest możliwe jedynie na podstawie decyzji właściwego organu. Postanowienie 1 ust. 2 pkt 4 uchwały Rady Miejskiej C. odnoszące się do domu pomocy społecznej prowadzonego przez Gminę C. i umożliwiające dyrektorowi tego domu przyjęcie 8 / 10

9 osoby do domu bez decyzji, natomiast na podstawie umowy cywilnoprawnej, która to umowa miałaby jednocześnie określić zasady odpłatności i zakres usług, było sprzeczne z wyżej wskazanymi przepisami powszechnie obowiązującymi, tj. art. 59 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej. Sprzeczność ta polegała zarówno na zastosowaniu niedopuszczalnej formy działania (umowa zamiast decyzji - w odniesieniu do skierowania i umieszczenia osoby w domu pomocy społecznej oraz ustalenia opłaty za pobyt) jak i na przyznaniu kompetencji w tym zakresie nieupoważnionemu podmiotowi (dyrektor domu pomocy społecznej zamiast organu gminy). To, że w podstawie prawnej ww. uchwały Rada Miejska C. nie powołała się na przepisy art. 59 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej, nie wyklucza oceny o sprzeczności uchwały z prawem. Ta sprzeczność sprowadza się do tego, że podejmując uchwałę w przedmiocie kierowania do domu pomocy społecznej (umieszczenia w domu) i ustalania opłaty za pobyt, Rada nie zastosowała się do unormowań zawartych w powszechnie obowiązujących przepisach ustawy o pomocy społecznej. Nie jest dopuszczalne tworzenie przez organ gminy odrębnych w stosunku do przepisów powszechnie obowiązujących i sprzecznych z nimi zasad przyjmowania osób do domów pomocy społecznej i zasad ustalania opłat za pobyt w domu pomocy społecznej (por. wyrok NSA z dnia 30 listopada 1990 r., SA/Gd 934/90, ONSA 1990, nr 4, poz. 15; wyrok NSA z dnia 4 lutego 1999 r., II SA/Wr 1302/97, OwSS 2000, nr 3, poz. 97). Sąd pierwszej instancji, oceniając rozstrzygnięcie nadzorcze, trafnie dostrzegł sprzeczność uchwały z prawem, wyraźnie wskazując, iż w rozstrzygnięciu wyartykułowano ocenę prawną nienaruszającą prawa materialnego. Nie jest więc usprawiedliwiona podstawa skargi kasacyjnej naruszenia przez Sąd pierwszej instancji norm prawa materialnego - art. 59 ust. 1 i art. 106 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Skład orzekający w niniejszej sprawie nie podzielił także zarzutu zawartego w drugiej podstawie skargi kasacyjnej. Po pierwsze, samodzielność jednostki samorządu lokalnego wyrażona w art. 4 ust. 2 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego nie ma charakteru absolutnego. Wskazuje na to treść przywołanej normy, przyznającej społecznościom lokalnym pełną swobodę działania w zakresie określonym prawem. Swoboda gminy w sprawach usług opiekuńczych jest zaś, co wynika z powyższych uwag, określona powszechnie obowiązującymi przepisami ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej. W kwestii kierowania do domu pomocy społecznej, umieszczania w domu i ustalania opłat za pobyt w domu są to przepisy art. 59 ust. 1 i 2 oraz art. 106 ust. 1 tej ustawy. 9 / 10

10 Po drugie, wbrew stanowisku skarżącej Rady z wyroku Sądu pierwszej instancji nie wynika zakaz świadczenia usług przez dom pomocy społecznej na podstawie umowy cywilnoprawnej. Sąd rozstrzygał w granicach sprawy (art p.p.s.a.). Granice sprawy określał zaś zakres rozstrzygnięcia nadzorczego zaskarżonego w całości. Przedmiotem orzeczenia Sądu pierwszej instancji było, jak to zresztą wynika z rozważań Sądu, zbadanie dopuszczalności kierowania do domu pomocy społecznej i ustalania opłat za pobyt w domu na podstawie umowy cywilnoprawnej. Wypowiedź Sądu nie dotyczyła więc zagadnienia wyartykułowanego w zarzucie drugiej podstawy skargi kasacyjnej. W tej sytuacji prawidłowe było orzeczenie Sądu pierwszej instancji oparte na art. 151 p.p.s.a. Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a., oddalił skargę kasacyjną. 10 / 10