Książka stanowi zbiór wybranych tekstów z następujących dzieł: Żyć Bożym dzisiaj, Jedność nadzieja życia, Dynamika tego, co tymczasowe, Niech twoje

Transkrypt

1

2 Książka stanowi zbiór wybranych tekstów z następujących dzieł: Żyć Bożym dzisiaj, Jedność nadzieja życia, Dynamika tego, co tymczasowe, Niech twoje święto trwa bez końca, Walka i kontemplacja, Przeżywać nieoczekiwane, Zadziwienie miłością, Zakwitają twoje pustynie, Pasja oczekiwania oraz Maryja, matka pojednania. Fragmenty z Dziennika Brata Rogera wyróżniono kursywą.

3 Przełożyła: Anna Foltańska

4 Tytuł oryginału Son amour est un feu Original French version 1988 Ateliers et Presses de Taizé, Taizé, France Polish translation 1990 and 2017 Ateliers et Presses de Taizé, Taizé, France Wydawnictwo WAM, 2018 Opieka redakcyjna: Kama Hawryszków Korekta: Katarzyna Onderka, Ilona Klimek Projekt okładki: Łukasz Szczepaniak Skład: Anna Krawiec NIHIL OBSTAT: Prowincja Polski Południowej Towarzystwa Jezusowego, ks. Jakub Kołacz SJ, prowincjał Kraków, dn. 6 listopada 2017 r., l.dz. 188/2017 ISBN WYDAWNICTWO WAM ul. Kopernika Kraków tel faks wam@wydawnictwowam.pl DZIAŁ HANDLOWY tel faks handel@wydawnictwowam.pl KSIĘGARNIA WYSYŁKOWA tel e.wydawnictwowam.pl Druk: EKODRUK Kraków Publikację wydrukowano na papierze IBOOK White 70 g wol. 1.6 dostarczonym przez IGEPA Polska Sp. z o.o.

5 Kiedy gęstnieje mrok, Jego miłość jest ogniem. A ty wpatruj się w tę lampę zapaloną w ciemnościach, tak długo, aż w twoim sercu nie zaświta brzask i nie wstanie nowy dzień.

6

7 To, co najważniejsze zakryte dla naszych oczu

8

9 Umiłowany odwieczną miłością Czy miłujesz Mnie? to ostatnie pytanie, jakie Jezus zadał Piotrowi. Piotr jest przybity i zasmucony, bo trzykrotnie zaparł się Jezusa przed Jego męką na krzyżu. I oto Zmartwychwstały staje przed nim i nie potępia go. Nie przyjmuje postawy silniejszego, nie chwyta za linę niespokojnego sumienia, już przywiązaną do szyi Piotra. W Chrystusie jest tyle ludzkiej czułości On także w swoim ziemskim życiu pokonywał drogi ciemności. Chrystus zwraca się do Piotra tylko trzema słowami: Czy miłujesz Mnie?. A Piotr odpowiada: Panie, Ty wiesz, że Cię kocham. Chrystus pyta powtórnie: Czy miłujesz Mnie?. I Piotr ponownie odpowiada: Panie, Ty wiesz, że Cię kocham. Chrystus nalega raz jeszcze: Czy miłujesz Mnie 9

10 więcej aniżeli ci?. Piotr zakłopotany odpowiada: Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham. Od tego czasu każdemu człowiekowi na ziemi Chrystus niestrudzenie powtarza: Ja pierwszy Cię umiłowałem. A Ty, czy miłujesz Mnie?. Są dni, kiedy zatykamy sobie uszy, bo pytanie to staje się nie do zniesienia, prawdą jest bowiem, że nikomu nie udaje się kochać jedynie aktem woli. Czy wiemy o tym na pewno? Chrystus nigdy nas nie zmusza, byśmy Go miłowali. On pierwszy nas ukochał, trwa przy każdym człowieku, niczym ubogi i ukryty. Jest nawet pośród najtrudniejszych wydarzeń, jest w kruchości istnienia. Jego miłość to nie chwilowa obecność, ale obecność na zawsze. Ta odwieczna miłość otwiera przed nami przyszłość przerastającą nas samych. Bez tej perspektywy, bez tej przyszłości ginie wszelka nadzieja i znika chęć podążania naprzód. Sami czujemy, że na Jego odwieczną miłość nie możemy dać odpowiedzi wymijającej, jedynie na jakiś czas, zostawiając sobie możliwość odwrotu. Nasza 10

11 odpowiedź nie może też być jedynie wysiłkiem woli, niektórzy mogliby tego nie udźwignąć. Jest ona raczej oddaniem Mu samych siebie. Trwanie przy Nim choćby bez słów to ukojenie dla serca, to odpowiedź ubogiego. W tym tkwi tajemnicza, odnawiająca się moc życia człowieka, w tym jest ryzyko Ewangelii. Chryste, jeśli nawet już czasem nie mam pewności, czy Cię miłuję, czy nie, Ty wiesz wszystko, Ty wiesz, że Cię kocham. Szczęście za szczęściem darowane jest temu, kto podejmuje ryzyko takiej miłości i nie kalkuluje następstw. Jeśli szukamy szczęścia, by służyć samemu sobie, wymknie się nam ono prędzej czy później. Im goręcej pragniemy je pochwycić, tym dalej od nas umyka. Ty, który tak żarliwie poszukujesz Jego odwiecznej miłości, czy wiesz już, gdzie złożyć swe serce? Właśnie poprzez ranę Twego serca, jak przez bramę, On sam wprowadza Cię w pełnię: jest nią chwała Jego miłości. Porzuć siebie, dawaj siebie! Tak znajdziesz uzdrowienie nie tylko swoich ran, w Nim możemy bowiem uzdrawiać się nawzajem. Żyć tym, co niespodziewane, 1974

12 Śpiew trędowatego Z głębi ludzkiego serca nieustannie wydobywa się wątpliwość: gdyby Bóg istniał, nie pozwoliłby na wojny, niesprawiedliwość, choroby, ucisk choćby jednego człowieka. Gdyby Bóg istniał, przeszkodziłby człowiekowi w czynieniu zła. Podczas dwukrotnych odwiedzin, wraz z matką Teresą, jednego z leprozoriów w Kalkucie widziałem trędowatego, który wznosząc ramiona i to, co pozostało mu z dłoni, śpiewał tymi słowami: Bóg nie wymierzył mi kary. Wychwalam Go, bo moja choroba stała się odwiedzinami Boga samego. Własne nieszczęście pozwoliło mu zrozumieć, że cierpienie nie pochodzi od Boga, nie jest następstwem jakiegoś grzechu, że Bóg nie jest sprawcą zła i nie manipuluje ludzkim sumieniem ani go nie nęka. 12

13 Słuchając śpiewu trędowatego, miałem wrażenie, że słyszę Hioba, człowieka wiary, żyjącego przed Chrystusem, udręczonego cierpieniem. Hiob wiedział, że ogrom jego bólu nie był karą za grzech. Ofiarą może stać się zarówno człowiek niewinny, pozbawiony sprytu, jak i tyran, despota o kamiennym sercu. I pewnego dnia Hiob zaczyna mówić jak trędowaty z Kalkuty: przez moje cierpienie Bóg przychodzi do mnie. Teraz wiem: Wybawca mój żyje, a moje serce już mdleje z tęsknoty. Dlaczego jednak Bóg nie powstrzymuje nas od czynienia zła? Dlatego że nie uczynił istoty ludzkiej automatem, ale stworzył nas na swój obraz, to znaczy stworzył nas wolnymi. Kiedy kochamy kogoś ze wszystkich sił, nasza miłość pozostawia ukochanemu człowiekowi wolność, może on odpowiedzieć taką samą miłością, może również nasze uczucie odrzucić. Tak samo Bóg, kochając nas miłością, której nie da się opisać, pozostawia nam wolność: możemy ukochać albo sprzeciwić się miłości i odrzucić Boga, możemy nieść światu zaczyn pojednania albo siać ferment niesprawiedliwości, możemy kochać albo nienawidzić, możemy promieniować radosną 13

14 komunią w Chrystusie albo się od Niego oderwać czy nawet w naszych bliźnich zabić pragnienie Boga Żywego. Bóg obdarza nas taką wolnością, że pozwala nawet, byśmy się przeciw Niemu buntowali. Bóg jednak, pozostawiając człowieka wolnym, nie przygląda się biernie jego udrękom, ale cierpi wraz z nim. Przez Chrystusa, konającego za każdego człowieka na ziemi, dociera On aż do pustyni naszych serc. Zadziwienie miłością, 1976

15 Któż nas potępi? Tego ranka w kościele jako ostatnia podeszła do mnie mała dziewczynka i zapytała: Czy mógłby mnie Brat nauczyć spowiedzi?. Ciężkie brzemię spoczywało na wątłych ramionach tego dziecka. Jak w wieku ośmiu lat mogło ono do tego stopnia pogrążyć się w lęku? Któż nas potępi, jeśli Jezus modli się za nas? Słuchając młodych sam na sam, zastanawiam się niekiedy, skąd się w nich bierze to poczucie potępienia, ten ciężar winy, który nie ma nic wspólnego z grzechem. Grzech jest zerwaniem więzi z Jezusem Chrystusem, jest wykorzystaniem drugiego człowieka, uczynieniem z niego swojej ofiary. 15

16 W każdym człowieku znajdują swe odzwierciedlenie wszystkie skłonności natury ludzkiej, te najlepsze i te najgorsze. Ale nie na tym polega grzech. Tak, w każdym człowieku współistnieją w mniejszym lub większym stopniu wszystkie bez wyjątku dążności: wielkoduszność i egoizm, wszelkie skłonności uczuciowe, miłość i nienawiść wszystko to w jednej ludzkiej istocie. Niektórzy młodzi, odkrywając siebie i nie mając nikogo, kto mógłby ich wysłuchać, zaczynają wierzyć w to, że są małymi potworami, doprowadza ich to do samooskarżenia, a w skrajnych przypadkach nawet do samobójstwa. Któż nas potępi? Dla Ewangelii istnieje tylko jedna norma. Jest nią Chrystus, Ten, który jest człowiekiem w całym tego słowa znaczeniu. Jeśli pomimo naszych wewnętrznych sprzeczności każdego dnia na nowo wyruszamy w drogę ku Chrystusowi, to po to, by dać się przemienić na obraz samego Jezusa. Któż mógłby nas potępić? Chrystus zmartwychwstał. Nie potępia nikogo i nigdy nie karze. 16

17 Któż mógłby potępić? On modli się w nas, a przebaczając, przynosi wyzwolenie. My z kolei wyzwalamy innych, przebaczając i nie potępiając nikogo. Któż mógłby potępić? Nawet jeśliby nasze serce nas potępiło, Bóg jest większy od naszego serca. Żyć tym, co niespodziewane, 1973