Gazeta ukazuje się od 1993 roku Pismo Zespołu Szkół Technicznych i Ogólnokształcących im. K. Gzowskiego w Opolu. Marcin Sklorz

Transkrypt

1 GZOWSKI NR 89 Grudzień 2008 Gazeta ukazuje się od 1993 roku Pismo Zespołu Szkół Technicznych i Ogólnokształcących im. K. Gzowskiego w Opolu Wywiad z nowym przewodniczącym Samorządu Uczniowskiego, Marcinem Sklorzem z I a Susanne Kozielski: W imieniu redakcji Gzowskigo News, składam ci serdeczne gratulacje. Jak oceniałeś swoje szanse w wyborach do Samorządu Uczniowskiego? Marcin Sklorz: Średnio, ponieważ jako pierwszoklasista uważałem, że nie mam szans. Jednak cieszę się, że wygrałem. S.K.: Jak zareagowałeś, gdy dowiedziałeś się, że zwyciężyłeś? Jak zareagowałem? Oczywiście ucieszyłem się z tej wiadomości. S.K.: Pierwsze koty za płoty, wystąpiłeś publicznie podczas szkolnego apelu z okazji Święta Odzyskania Niepodległości. Jak się czułeś w nowej roli? Muszę powiedzieć, że czułem się bardzo swobodnie. S.K.: Czy w twojej poprzedniej szkole występowałeś już w takiej roli? Już niebawem święta Bożego Narodzenia... W tym radosnym i długo oczekiwanym dniu życzymy czytelnikom naszej gazety, uczniom i ich rodzicom, dyrekcji, nauczycielom, wszystkim pracownikom oraz absolwentom ZSTiO dużo zdrowia, radości w gronie rodzinnym, wymarzonych prezentów i wszechogarniającej życzliwości, rozchodzącej się niczym zapach świątecznych wypieków.... Dziennikarze i opiekunowie Gzowskiego News Marcin Sklorz Jeżeli pytasz o rolę przewodniczącego Samorządu to nie, a tak na poważniej, to miałem styczność ze sceną i nie boję się występów publicznych. dokończenie na stronie 3. rys. Marta Szpaczyńska (IId) NEWS W numerze: Jak dałem się złapać poławiaczom pereł - strona 2. Służba wojskowa mojego dziadka - przeczytaj na stronie 4. -Przyszliśmy, zobaczyliśmy, napisaliśmy -Mamo! Tato! Kup mi prezent! - przeczytaj na stronie 5. ATLAS MIŁO WITAŁ NAS - przeczytaj na stronie 6. Niezapomniane wrażenia z Choruli - przeczytaj na stronie 7. W ich budynkach będziemy mieszkać - przeczytaj na stronie 8. -Wywiad z panem Stanisławem Jaroszewskim -Czym jest dla mnie taniec... - strona 9. Komu potrzebny ten strajk? - strona 10. Czy Ludolfina to wyrachowana dziewczyna? - przeczytaj na stronie 12.

2 GZOWSKI NEWS Oprócz mnie poławiacze pereł złapali jeszcze śpiewających górali, metalowców, chemików, raperów - entuzjastów sztuki, genialnych matematyków, przerażająco przenikliwych psychologów, wybitnych mówców, ścisłowców pianistów - mówi Tomek Hankus, perła z III a. Jak dałem się złapać poławiaczom pereł Poławiacze Pereł to program odkrywania talentów, który zrodził się z przekonania, że uzdolnieni młodzi ludzie są we wszystkich środowiskach - zarówno wielkomiejskich, jak i tych o niskim kapitale społeczno-ekonomicznym czy kulturowym. Pragniemy, by to nie miejsce, w jakim urodził się i wychowuje młody człowiek, determinowało jego przyszłość i życiowe wybory, lecz posiadany przez niego potencjał i możliwości, jakimi dysponuje. Jest to szczególnie istotne w przypadku osób pochodzących ze środowisk o niskiej świadomości edukacyjnej, bez tradycji studiowania, w których pokutuje przekonanie, że kształcenie na poziomie akademickim jest dostępne głównie dla uczniów z dużych ośrodków miejskich - tak idee projektu tłumaczy nam strona internetowa Wszechnicy Uniwersytetu Jagielońskiego. Jak wygląda to w praktyce? Szkoły biorące udział w projekcie mogą nominować jednego lub rzadziej dwóch uczniów, których uważają za posiadających potencjał intelektualny. Taka osoba odbywa rozmowę z dyrektorem, pedagogiem, czasem również z psychologiem (w niektórych przypadkach w zależności od szkoły, np. psycholog każe nam robić test na IQ). Taki uczeń w zależności od tego, jakie ma upodobania wybiera jeden z ośmiu kampusów: astronomiczny, biofizyczny, dziennikarski, historia sztuki, medyczny, literacki, nowe technologie oraz religioznawczy jako główny, a drugi jako rezerwowy w wypadku, gdyby dany kampus miał już wszystkie 15 miejsc zajętych. Wtedy dyrektor przedstawia swoją nominację w miejscowym urzędzie oświaty. Potem urząd wybiera z tego i tak już małego grona tylu uczniów, ilu może opłacić za pieniądze od fundatorów. To właśnie fundatorzy wykładają pieniądze na pobyt wybranych do udziału w projekcie (łącznie 2200 zł na osobę). Po ostatecznym wyborze uczestników przydziela się ich do kampusu głównego lub rezerwowego, który wybrali i wysyła na jeden z dwóch dwutygodniowych turnusów (cztery kampusy na jeden turnus). A jak to wygląda w praktyce? Pozwoliłem sobie to opisać, tworząc skromny dziennik całego mojego pobytu na szkole letniej w Krakowie. Mój dwutygodniowy wyjazd do Krakowa poprzedziło oficjalne spotkanie w sali kameralnej opolskiego ratusza, na którym to dyrektorowie pięciu opolskich liceów spotkali się razem z laureatami, organizatorami projektu oraz z wiceprezydentem miasta. Łącznie siedmiu uczniów z powiatu opolskiego zostało wybranych do udziału w projekcie. Dwa tygodnie później od tego spotkania, w niedzielę 20 lipca, ojciec zawiózł mnie na miejsce. Moim domem na najbliższe dwa tygodnie stał się dom akademicki Żaczek. Pierwszą osobą, jaką poznałem był Paweł; zostaliśmy przydzieleni do tego samego pokoju. I tu ciekawostka, bo Paweł był z Gołdapii, miasta które znajduje się na granicy z obwodem kaliningradzkim. Jak się później dowiedziałem, w turnusie wzięło udział 57 uczniów ze wszystkich województw w Polsce. Mój dziennik rozpocznę właśnie w tym miejscu Dzień 1. Po odbiorze koszulek sygnowanych logiem projektu, o godzinie piętnastej, idziemy na obiad do stołówki. Do jedzenia podają pomidorową i schabowego, a do picia kompot. Ne jest tak źle... Po obiedzie rozpczyna się integracja pełną parą. Najpierw przedstawiają się nam opiekunowie poszczególnych kampusów (łącznie czterech: biofizycznego, medycznego, historii sztuki oraz nowych technologii) oraz koordynatorzy projektu. Potem przedstawiamy się my, uczestnicy. Poznajemy regulamin, po czym idziemy na kolację. Wieczorem podążamy do Parku Jordana na zajęcia integracyjne, żeby lepiej się poznać. Dzień 2. Pobudka o 7:30, śniadanko i rozpoczynają się zajecia tematyczne. Dotyczą tych tematów, które zadeklarował każdy z nas na początku. Zajęcia, które różnią się od kampusu do kampusu prowadzi kadra pedagogiczna UJ. Następnie uroczysta inauguracja, no i obiad. Póżniej warsztaty psychologiczne na temat komunikacji i pracy w grupie w formie pogadanek oraz ćwiczeń psychologicznych. Wieczorem, po kolacji, gra terenowa na Rynku i okolicach, podczas której poznawaliśmy lepiej siebie nawzajem, naszych opiekunów i okolice. Dzień 3. Standardowa procedura, czyli pobudka poranna toaleta i śniadanie. Później zajęcia tematyczne w Instytucie Fizyki UJ (obliczanie temperatury topnienia lodu przy pomocy kalorymetru). Po obiedzie pierwsze zajęcia artystyczne. Każdy z nas miał się zapisać do jednej z 4 grup artystycznych: muzycznej, choreograficznej, teatralnej lub plastycznej. Ja zapisałem się do muzycznej. Zajęcia te odbywały się w Rotundzie, a nasza grupa ćwiczyła śpiew i tworzenie kompozycji muzycznych. Wieczorem poszliśmy grać w piłkę nożną, siatkówkę do Parku Jordana. Dodam jeszcze, że karnie, za spóźnienie, zaśpiewałem na stołówce wybraną przez siebie piosenkę (tj. Farben Lehre - Spodnie z GSu) podczas kolacji. Dzień 4. Zajęcia tematyczne w Instytucie Fizyki (weryfikacja wyników doświadczeń z poprzedniego dnia), po obiedzie warsztaty psychologiczne na temat podejmowania decyzji i konfliktów. Na kolację znów karne śpiewanie, tym razem za zgubienie identyfikatora... Dzień 5. Zajęcia tematyczne (zwiedzanie Collegium Maius oraz interaktywna wystawa na temat działania zmysłów, po obiedzie warsztaty artystyczne, po kolacji projekcja filmu. Dzień 6. Znów zajęcia tematyczne, tym razem na Collegium Medicum, gdzie poznajemy zasadę działania urządzeń diagnostycznych w medycynie. Po obiedzie warsztaty psychologiczne na temat twórczego myślenia oraz vadamecum przyszłego studenta. Zupełnie zapomniałem,

3 GZOWSKI NEWS dokończenie ze strony 2. co wtedy robiliśmy wieczorem. Dzień 7. Półmetek, jest sobota, więc nie ma zajęć tematycznych. Po tygodniu znam prawie wszystkich uczestników. Moimi najbliższymi kompanami stali się Paweł - mój współlokator, drugi Paweł z Krapkowic, oraz Damian i Kamila z mojego kampusu. Poszliśmy na Kopiec Piłsudzkiego, a potem wędrowaliśmy po Lasku Wolskim. Dzień 8. Wejście na Wawel, rejs statkiem po Wiśle, a po obiedzie wycieczka do Bochnii. Wieczorem kto chciał, szedł na Mszę Św. Dzień 9. Zajęcia tematyczne, zwiedzanie Biblioteki Jagiellońskiej i warsztaty artystyczne. Wieczorem zwiedzanie Kazimierza. Dzień 10. Zajęcia tematyczne, zwiedzanie Muzeum Narodowego, wieczorem wyjście do Parku Jordana Dzień 11. Zajęcia tematyczne, wyjście na Rynek, warsztaty artystyczne. Dzień 12. Czuć zbliżający się nieubłaganie czas rozstania. Zdążyliśmy się zżyc, a tu już trzeba się żegnać. Zajęcia tematyczne tym razem przenoszą się do Ogrodu Doświadczeń. Nasza opiekunka, pani Agata, zabiera nas do kawiarni na czekoladę, resztę wieczoru spędzamy na Rynku, gdzie robimy mnóstwo zdjęc. Dzień 13. Podsumowanie zajęć tematycznych i próba generalna przed przedstawieniem finałowym, które było uwieńczeniem naszej pracy na warsztatach artystycznych. Bawimy się wszyscy fantastycznie, a cały turnus dał pełen upust swojej twórczości, występując we wspaniałej klimatyzowanej sali klubu Rotunda. Potem impreza do 1 w nocy, na której otrzymaliśmy zaświadczenia o zakończeniu szkoły letniej. Ostatni dzień 14. Wszyscy się rozjeżdżają do domów, wiele osób płacze, inni deklarują pewność, że na pewno się jeszcze zobaczymy, ale wszyscy zgadzają się, że 2 tygodnie to co najmniej o tydzień za mało. Pobyt w Krakowie ubogacił moją osobowość; nauczył mnie przede wszystkim wiary w siebie i tego, że pozory naprawdę mylą, bo błysk, potencjał, talent, geniusz czy jakkolwiek tego nie nazwiemy jest naprawdę w rożnych i oryginalnych ludziach. Przysięgam, że takiego wachlarza osobowości ludzkich jeszcze nie widziałem, praktycznie nie było dwóch osób o bardzo podobnych charakterach. Poznałem wszystkich tych ludzi i nadal mam z niektórymi kontakt. Jestem bardzo zadowolony z całego przedsięwzięcia i chciałbym z całego serca podziękować panu dyrektorowi Zdzisławowi Ślempowi, pani dyrektor Beacie Polak, byłej pani pedagog Agnieszce Domaradzkiej oraz mojej wychowawczyni, pani Katarzynie Trzupek, za szansę, jaką mi stworzyli. Być może był to nawet jakiś punkt zwrotny dla mojego dalszego życia. Na koniec jeszcze chciałbym zachęcić pierwszo- i drugoklasistów do udziału w Poławiaczach Pereł. To właśnie do was kierowany jest projekt. Popytajcie dyrektora, pedagoga, albo waszego wychowawcę, nie zaszkodzi spróbować. A gdybyście to właśnie wy zostali przyszłorocznymi perłami, to gwarantuję wam, że będziecie zadowoleni! Tomasz Hankus III a dokończenie ze strony 1. S.K.: Podjąłeś już jakieś pierwsze kroki, by spełnić swoje przedwyborcze obietnice? Tak, podjąłem. Przeprowadziłem rozmowę z panem dyrektorem Zdzisławem Ślempem i wszystko jest na dobrej drodze, by część tych obietnic się spełniła. S.K.: Twój program wyborczy wydał mi się trudny do zrealizowania... Innymi słowy, nie wyobrażam sobie tych pustaków na teranie szkoły, ani dyskotek rodem ze szkoły podstawowej... Tak jak mówiłem, rozmawiałem z panem dyrektorem. Murek w postaci pustaków na terenie szkoły jako taki nie ma możliwości na powstanie, jednakże w pobliżu szkoły znajdują się garaże, które, miejmy nadzieję, zostaną wykorzystane na ten cel. Mam zamiar wciąż rozmawiać na ten temat z panem dyrektorem, a co do dyskotek to sprawa jest oczywista - przeceniłem swoje siły i o dyskotekach możemy zapomnieć ze względów bezpieczeństwa, ale możne w przyszłości uda się zorganizować festyn lub podobną zabawę. S.K.: Czy masz zamiar namówić do współpracy twoich kontrkandydatów? Tak oczywiście, Piotrek Rippel miał bardzo dobre pomysły, warto z nich skorzystać. S.K.: Na czym miałaby polegać współpraca z osobami, które przegrały wybory do Samorządu Uczniowskiego? Raczej nie widzę jej takiej, jak tej naszego prezydenta z premierem, bo to by była katastrofa. Mam nadzieję, że razem z jednym i drugim Piotrkiem [Piotrem Ripplem i Piotrem Gałkiem - kontrkandydatami w wyborach do SU - przyp. red.] będziemy się starali, aby wszystko działało lepiej i sprawniej. S.K.: Jakie pomysły twoich kontrkandydatów najbardziej ci się spodobały? Wieczorki filmowe, o których wspominał Piotrek Rippel. Z Piotrkiem już na zebraniu rozmawialiśmy i nic nie stoi na przeszkodzie w realizacji tego przedsięwzięcia. S.K.: W ostatnim numerze Gzowskiego News była przewodnicząca Samorządu Uczniowskiego - Karolina Syga ubolewała, że nie była w stanie zachęcić do współpracy przewodniczących klas. Masz jakiś pomysł, aby rozwiązać ten problem? Powiem szczerze, pan dyrektor Ślemp oraz pani wicedyrektor Polak zadawali również mi takie pytanie... Jest to ciężkie do zrobienia, ale wierzę, że w każdej klasie znajdzie się osoba chętna do współpracy. S.K.: A jeżeli nie znajdziesz chętnych do współpracy? W jaki sposób będziesz ich motywował do działania? Na zebraniu Samorządu Uczniowskiego, które odbyło się 19 listopada powstał już wstępny plan działań, jakie zamierzamy przeprowadzić, aby Samorząd działał sprawniej. A przechodząc do konkretów, to zamierzamy wprowadzić funkcje roboczo nazywane ministerstwami np. kultury, sportu, informacji, itp. To pozwoli wykazać się każdemu i każdy, kto podejmie się działania będzie za swoje ministerstwo odpowiedzialny. W ten sposób nastąpi podział obowiązków, które wcześniej spoczywały na jednej osobie. A na zebranie Samorządu może przyjść każdy, kto chce coś w tej szkole zrobić. Nie jest wykluczone, że czynny udział w pracach na rzecz szkoły może wpłynąć na ocenę z zachowania. S.K.: Na jaką pomoc z twojej strony mogą liczyć nasi uczniowie? Postaram się zrobić wszystko, co w mojej mocy, by wszystkim pomóc, ale nie mogę obiecać, że każdy problem zdołam rozwiązać. S.K.: Czym się interesujesz? Wszystkim po trochę... S.K.: A konkretnie? Przede wszystkim lubię muzykę. S.K.: Jaką? Rock, punk itp. S.K.: Będziesz startował ponownie, za rok, w wyborach do Samorządu Uczniowskiego? Nie, ponieważ chciałbym dać innym szansę. S.K.: Dlaczego chciałbyś dać innym szansę? Ponieważ każdy ma dobre pomysły i każdy ma prawo się sprawdzić. A funkcja przewodniczącego dałaby im takie możliwości. S.K.: Dziękuję za rozmowę. Suzanne Kozielski

4 GZOWSKI NEWS Słuchałem mojego dziadka, tak jak słucha się mistrza. Niby zwykła historia, ale jak wiele nauczyłem się tego dnia. Służba wojskowa mojego dziadka Przyszedłem pewnego razu do mojego dziadka, usiadłem koło niego, uśmiechnąłem się i zapytałem, czy mógłby opowiedzieć mi, jak było w wojsku za jego czasów. Wiem, że lubi opowiadać, ale nie zawsze mam czas, żeby go wysłuchać. Tego dnia popatrzył na mnie z uśmiechem na ustach i zaczął: Tę historię powinieneś znać już chyba na pamięć, nie? Ale dobrze opowiem, opowiem Byłem skierowany do lotnictwa wojskowego. W roku 1957 dostałem bilet do Inowrocławia do jednostki wojskowej 2046, do której zgłosiłem się 3 maja 1957 roku. Na początku zaprowadzili nas do fryzjera i obcięli włosy na kolano. Po strzyżeniu zaprowadzili na halę gimnastyczną. Żołnierze już tam byli i myli podłogę. Była ona z czerwonej cegły. Kapral mówił do nich: Tak długo będziecie myć podłogę aż będzie biała.. Pomyślałem zakład wariatów. Zaczęło się szkolenie. Do poligonu było 17 km. Biegaliśmy tam w płaszczach zimowych, przez które pot bez trudu przechodził na wylot. Spędzaliśmy tam cały dzień, po czym wracaliśmy na kolację, obiad oczywiście nas omijał. Szkolenie normalnie trwało 6 tygodni, ja miałem skrócone do czterech. Po przysiędze, którą miałem wcześniej niż wszyscy, zostałem wysłany do Gołdapii. Zlikwidowano tam karną kompanię, a założono podoficerską szkołę samochodową. Od tego momentu zaczął się prawdziwy horror. Na terenie jednostki szeregowy szeregowemu musiał oddawać honor krokiem defiladowym. Codziennie kąpani byliśmy w rzekach, na bagnach, a mundur wysychał na ciele. Musiał on być wyprany i złożony w kostkę (a nie było jak go wysuszyć!). Rano zakładaliśmy mokre mundury, wysychały one dopiero na wykładach, które trwały do 15-tej, a po 15-tej z powrotem w bagno i błoto. 17 września 1957 r. wróciłem do Inowrocławia. Wszedłem na stołówkę i przez chwilę pomyślałem, że jestem w domu chleb pokrojony w kromeczki i podany w wiklinowych koszyczkach, a zupy ile, kto chciał. Przez 3 miesiące w Gołdapii nie zjedliśmy ani razu całego obiadu, często nawet nie było jak zjeść zupy. Po powrocie do Inowrocławia byłem przydzielony do parku samochodowego na dyżurnego Punktu Kontrolnego. Kontrolowałem wszystkie pojazdy wjeżdżające i wyjeżdżające, kierowców i stan pojazdów. 12 lutego 1958 r. rozkazem dowódcy zostałem przesunięty na cysternę samochodową do tankowania samolotów dwupłatowych, helikopterów i Jaków. 17 września 1958 r. zostałem przeniesiony na kierowcę sanitarki, do końca służby, która zakończyła się 3 maja 1959 roku. Gdy dziadek skończył opowiadać przez chwilę jeszcze siedział i nic nie mówił. Patrzył nieruchomo w jeden punkt, nie przerywałem ciszy. Wiedziałem, że myślami jest daleko od domu, może gdzieś w Gołdapii, może w Inowrocławiu zobaczył, jak kapral patrzy na szeregowców, którzy polerują cegły na połysk Słuchajmy naszych dziadków. Tak wiele historii godnych uwagi kryje się w ich wspomnieniach. Nie dajmy im uciec w niepamięć. I uczmy się słuchać. Ja tego dnia doceniłem wartość milczenia i słuchania i to dzięki mojemu dziadkowi. Paweł

5 GZOWSKI NEWS 21 listopada br. odbyły się eliminacje szkolne XXII edycji Olimpiady Wiedzy i Umiejętności Budowlanych. Przyszliśmy, zobaczyliśmy, napisaliśmy W eliminacjach wzięli udział uczniowie klasy II, III i IV Publicznego Technikum nr 1 kształcącego w zawodzie technik budownictwa łącznie 45 osób. Tego dnia, punktualnie o godzinie dziewiątej, w dwóch salach lekcyjnych (nr 7 i nr 8) zapadła cisza i uczniowie rozpoczęli rywalizację pod czujnym okiem nauczycieli przedmiotów zawodowych członków Komisji Szkolnej Olimpiady. Tematyka zadań obejmowała szeroki zakres materiału i wiedzę ze wszystkich przedmiotów zawodowych, takich jak: technologia budownictwa, konstrukcje budowlane, kosztorysowanie, prawo budowlane, rysunek techniczny, historia architektury, projektowanie. Aby uzyskać maksymalną liczbę punktów należało między innymi zaprojektować układ połaci dachowych na zadanym rzucie budynku, obliczyć wskaźnik wytrzymałości złożonego przekroju, sporządzić wykresy sił poprzecznych i momentów zginających belki, rozwiązać kratownicę i wykreślić w aksonometrii złożoną bryłę na podstawie trzech danych rzutów. Ponadto trzeba było znać warunki konieczne do usytuowania budynku na działce, podział stropów i sklepień Mamo! Tato! Kup mi prezent! No tak, niebawem Gwiazdka, każdy jest ciekawy, czy tegoroczna będzie równie wspaniała jak w zeszłym roku. Czy rodzice zareagują na delikatne sugestie dotyczące tegorocznych prezentów świątecznych? Kontynuując cykl sond przeprowadzanych dla naszej gazety, zapytaliśmy kilku uczniów naszej szkoły o to, co w tym roku chcieliby otrzymać pod choinkę. Hmmm... Trudne pytanie... Od kiedy tylko pamiętam, zawsze chciałem otrzymać psa. Myślę, że to się do tej pory nie zmieniło. (D.K., kl. Id) Moje marzenia są bardzo zróżnicowane, jednak szczególną rzecz, jaką chciałbym dostać jest Jordany IV lub XI. (M.K., kl. I bud A) Pod choinkę chciałabym dostać gitarę elektryczną z piecem. Poszerzyłoby to moje możliwości oraz rozwinęło moje zainteresowanie grą na gitarze. (J.S., kl. II d) Nic nie jest mi do życia już potrzebne, ponieważ jestem człowiekiem szczęśliwym. Najważniejsze dla mnie jest tworzenie, dlatego nie pragnę pławić się w bogactwach, gdyż i tak w przyszłości znajdę się w krainie szczęścia wiecznego, gdzie wszystko będzie mi dane. (POETA z kl. II) Uczestnicy olimpiady. oraz wykazać się znajomością wielu innych zagadnień. Zadania prezentowały różny poziom trudności. W tym roku dużo było czasochłonnych i wysoko punktowanych zadań. Ta olimpiada była niemałym wyzwaniem dla uczniów i niezłym sprawdzianem naszej wiedzy i naszych umiejętności. Komentarze po napisaniu były różne. Wielu narzekało na własne, niepotrzebne błędy wynikające głównie z nieuważnego czytania poleceń i zdenerwowania, które często towarzyszy w czasie różnych sprawdzianów. Mamy jednak nadzieję, że wyniki będą bardzo wysokie, a najlepsi spośród nas będą godnie reprezentować Zespół Szkół Technicznych i Ogólnokształcących im. K. Gzowskiego na eliminacjach okręgowych w dniu 7 marca 2009 roku. Paweł Rudner, IV bud Pod choinkę chciałbym dostać stół kreślarski, albowiem jest to przedmiot bardzo związany z moim przyszłym zawodem. Z pewnością wpłynie na komfort pracy i ułatwi kreślenie rysunków. (P.P., kl. I bud A) Byłabym w siódmym niebie, gdybym zamiast, np. nietrafionego prezentu dostała cash [pieniądze - przyp. red.]. Gdyby rodzice zapytali mnie, co chciałabym dostać, powiedziałabym im też, ze marzę o nowej komie. A teraz prezent z innej paki: mniej zakazów i więcej wolności. (O.H., kl. II a) zebrała Wioletta Szczygielska (II d)

6 GZOWSKI NEWS 28 października uczniowie klas technicznych Zespołu Szkół Technicznych i Ogólnokształcących im. Kazimierza Gzowskiego w Opolu uczestniczący w projekcie Program rozwojowy szkół zawodowych miasta Opola, wzięli udział w wycieczce do zakładu produkcyjnego grupy ATLAS w Zgierzu. Zwiedziliśmy jeden z najbardziej nowoczesnych zakładów produkcyjnych, który być może stanie się kiedyś naszym miejscem zatrudnienia - wspominają uczestnicy wycieczki. ATLAS MIŁO WITAŁ NAS Relacja Katarzyny Rogus i Sabiny Gabriel z klasy III arch.: Przedstawiciele firmy ATLAS powitali nas bardzo miło. Mieliśmy możliwość zobaczenia prezentacji przybliżającej historię i działalność firmy, delektując się kawą i ciastkami. Następnie zostaliśmy oprowadzeni po zakładzie, w którym mogliśmy zobaczyć precyzyjny mechanizm produkcyjny na każdym odcinku pracy. Przewodnik wytłumaczył nam dokładnie, w jaki sposób wykonywane są poszczególne czynność związana z produkcją materiałów budowlanych. Dzięki niemu dowiedzieliśmy się także, że prowadzenie tak dużej firmy wcale nie jest takie łatwe i wymaga dużo czasu, nakładu pieniężnego i wysokich kwalifikacji zawodowych pracowników. Pracownicy firmy pożegnali nas miłym gestem, wręczając drobne upominki. Dzięki dofinansowaniu Unii Europejskiej mogliśmy również pozwolić sobie na drobny posiłek w McDonald`s. Wyjazd ten, na pewno, pozostanie długo w naszej pamięci. Jesteśmy bardzo wdzięczni Pani Marii Nowak za bardzo dobre, wręcz wzorowe zorganizowanie wycieczki zawodowej. Firma ATLAS zajmuje się wytwarzaniem m. in.: materiałów do układania okładzin, dodatków do zapraw, zapraw budowlanych, tynków szlachetnych, systemów dociepleń, farb, materiałów do przyklejania styropianów i tapet oraz produktów gipsowych. Przedsiębiorstwo ATLAS powstało w 1991 roku dzięki trzem inżynierom, którzy rozpoczęli własną produkcję kleju do glazury początkowo na niewielką skalę. Pomysł okazał się strzałem w dziesiątkę i już po kilku latach wyrób był szeroko znany, a właściciele zaczęli systematycznie zwiększać produkcję i umacniać swoją pozycję na polskim rynku. ATLAS jest firmą znaną i lubianą - wyroby spod znaku bociana rozpoznaje ponad 80% Polaków. Dzięki atlasowym produktom, które ułatwiają i przyśpieszają budowanie i remontowanie, rodacy przekonali się do nowoczesnych, gotowych zapraw budowlanych. Przedsiębiorstwo stworzyło również od podstaw nową, silną markę zaliczaną do grona najcenniejszych polskich marek. Dzięki doskonałej pracy i wykorzystaniu nowych technologii firma ta już w 1993 roku otrzymała Godło Teraz Polska oraz, od 2005 roku trzykrotnie, rok po roku, otrzymywała tytuł Superbrand Polska. Zakłady produkcyjne grupy ATLAS dostarczają swoje wyroby do państw Unii Europejskiej i wybranych krajów Europy Wschodniej m. in. do Rosji, gdzie znajduje się pierwsza zagraniczna fabryka ATLASA w Dubnej. Firma dba również o niesienie pomocy ludziom potrzebującym. W 1996 roku utworzona została Fundacja Dobroczynności Atlas. Jej działalność wspomogła wielu ludzi dzięki przekazaniu, do października 2008 roku, 38 milionów złotych na cele dobroczynne. Również w 2003 roku fundacja, kwotą 4 milionów złotych sfinansowała budowę hospicjum w Sopocie. To przedsięwzięcie było ponadto wynikiem przykładnej współpracy lokalnych władz administracyjnych i samorządowych, które nieodpłatnie przekazały wspaniale położoną działkę oraz Caritas Archidiecezji Gdańskiej, która wyposażyła obiekt w sprzęt szpitalny i podjęła się prowadzenia hospicjum. To właśnie za ideę budowy i sfinansowanie hospicjum Fundacja Dobroczynności Atlas została uhonorowana przez Kapitułę Akademii Rozwoju Filantropii tytułem Dobroczyńca Roku Uznano, że kryteria stosowane dotychczas przez kapitułę okazały się w tym wypadku niewystarczające i nagrodzono fundację dodatkowo Nagrodą Specjalną.

7 GZOWSKI NEWS 6-tego listopada br. 45 uczniów Publicznego Technikum nr 1 przy ZSTiO w Opolu udało się do Choruli, gdzie zlokalizowana jest Cementownia Górażdże - jeden z największych zakładów przemysłu cementowego w Polsce. Z cementem nie ma żartów, zawsze pozostawia po sobie ślady... bo uwielbia lepić się do nogawek naszych spodni, zmieniać kolor butów, itd... - żartowali uczniowie. Niezapomniane wrażenia z Choruli Grupa Górażdże należy do głównych producentów materiałów budowlanych w kraju. Spółka jest częścią międzynarodowego koncernu Heidelberg Cement, który należy do światowej czołówki producentów cementu i betonu. Prowadzi działalność w 50 krajach Europy, Ameryki Północnej, Azji i Afryki, i zatrudnia obecnie ponad 43 tysiące pracowników. Główna organizatorką tej naszej wyprawy była pani dyr. Maria Nowak. Pojechały z nami również panie: mgr inż. Joanna Raczyńska oraz mgr inż. Krystyna Przybecka. Podróż autokarem, choć krótka, upłynęła nam pod znakiem dobrego humoru. Po przybyciu na miejsce bardzo serdecznie przywitał nas jeden z pracowników pionu technicznego firmy, mgr inż. Tomasz Pużak, który, jak się okazało, jest absolwentem naszej szkoły. W krótkim wystąpieniu przedstawił plan zwiedzania zakładu i wyraził chęć odwiedzenia szkoły z przedmiotową prelekcją. Następnie otrzymaliśmy kaski ochronne, aby dopełnić wymogów bhp - i tak wyposażeni (poczuliśmy się jak prawdziwi inżynierowie) wyruszyliśmy na spotkanie z produkcją cementu. Pierwszym etapem była... sala konferencyjna, gdzie przedstawiono nam prezentację dotyczącą działalności firmy w kraju i na świecie. Prelegentem okazał się również były uczeń naszej szkoły mgr inż. Piotr Pszon. Z zaciekawieniem obejrzeliśmy film i wysłuchaliśmy informacji o tym, jak powstaje cement, jakie cementy są produkowane (podpowiadamy: CEM I, CEM II, CEM III i CEM V), skąd dostarczane są składniki do produkcji i jak zagwarantowana jest odpowiednia jakość produktów. Po zakończeniu części teoretycznej podzielono nas na 2 grupy; każdej przydzielony został jeden przewodnik oprowadzający nas na terenie cementowni. Trasa zwiedzania przebiegała obok olbrzymich pieców obrotowych, przez magazyny: surowców (wapnia i margla) oraz paliw zastępczych (opon samochodowych i śmieci), aż do centralnej sterowni. Mieści się ona w oddzielnym budynku i nazywana jest sercem zakładu. Bez niej fabryka cementu nie mogłaby funkcjonować, gdyż wszystkie czynności urządzeń i maszyn sterowane są automatycznie z wykorzystaniem wysokiej klasy komputerów. Praca ludzi przy sterach musi być wykonywana przez 24 godziny na dobę, niezależnie od świąt, niedziel czy dni wolnych. Wykwalifikowana, specjalistyczna kadra wykonuje swoje zadania w systemie trzyzmianowym czuwając, by wszystkie etapy produkcji cementu przebiegały prawidłowo. Odwiedziliśmy także pomieszczenia, gdzie bada się surowce, a na zakończenie naszej trasy wycieczkowej udaliśmy się jeszcze do składu klinkieru podstawowego składnika każdego cementu. Czas zwiedzania dobiegł końca. Podziękowaliśmy przewodnikom za poświęcony nam czas i rzetelną informację o technologii produkcji cementu - dokończenie na stronie 11.

8 GZOWSKI NEWS Uczniowie IV bud Leszek Czaja, Paweł Rudner i Tomasz Poźniak zaprezentowali w naszej szkole znakomite projekty nowoczesnych budynków mieszkalnych. W ich budynkach będziemy mieszkać Od lewej: Tomasz Późniak, Paweł Rudner, Leszek Czaja. Od dłuższego czasu w holu naszej szkoły możemy oglądać projekty budynków wielorodzinnych autorstwa Leszka Czai, Pawła Rudera i Tomasza Poźniaka z IV bud. Projekty są nader ambitne i zdaniem nauczycieli godne nagrody. Zapytaliśmy zatem przyszłych inżynierów czym charakteryzują się ich budowle, dla kogo są przeznaczone i co jest w nich oprócz fasady tak wyjątkowego. Leszek Czaja: Chciałem stworzyć budynek o nietypowej bryle z nowoczesnych i modnych materiałów. Zadanie od nauczyciela zakładało stworzenie budynku wielorodzinnego. Nie mieliśmy ograniczeń co do powierzchni obiektu, terenu, ani ilości przewidywanych lokali. Ta swoboda stała się pretekstem, aby popuścić wodze fantazji i zaprojektować coś trudnego w realizacji, nietypowego. Połączenie szkła z betonem ma sprawiać wrażenie lekkiej konstrukcji, natomiast drewniane akcenty - nadać nowoczesny wygląd. Apartamenty cechuje przestrzenność i otwartość na otoczenie - głównie dzięki zastosowaniu dużych szklanych paneli. Budynek posiada dwie przestrzenie komunikacyjne, a na parterze wydzielone zostały przestrzenie handlowe. Paweł Rudner: Mój projekt to koncepcja 96-metrowego wysokościowca na planie wygładzonej figury złożonej z trzech okręgów. Koncepcja zakłada 20 kondygnacji mieszkalnych i w sumie 220 mieszkań o powierzchni od 36 do 132m2. Dodatkowo na parterze i pierwszym piętrze zaprojektowano małe centrum handlowe na użytek mieszkańców obiektu i okolicy. Atrakcją jest też duża restauracja na najwyższym piętrze. Z niej, dzięki przeszkleniu na całym obwodzie, można zobaczyć panoramę całej okolicy. Przeszklenia zaprojektowano też na obwodzie kondygnacji handlowych, co w połączeniu ze szkieletową konstrukcją budynku daje efekt lekkości całego obiektu. Wewnątrz przewidziano duże atrium o średnicy 10m biegnące przez całą wysokość budynku i przekryte szklaną piramidą. Dojścia do mieszkań i drogi ewakuacyjne to 3 duże klatki schodowe i 4 windy. Sam korytarz z widokiem na atrium jest ozdobą budynku. W przeciwieństwie do większości bloków mieszkalnych jest bardzo przestronny i ma atrakcyjny wyokrąglony kształt. To możliwość ciekawego zagospodarowania dużej przestrzeniu przez lokatorów i stworzenia przez to niepowtarzalnego klimatu. Budynek wymaga bardzo dużej działki. Pierścień terenu wokół podzielono na 6 równych części. Cztery z nich przewidziano na parkingi dla klientów centrum handlowego i restauracji, pozostałe dwie to tereny zielone na użytek mieszkańców i nie tylko. Prywatne parkingi dla mieszkańców umieszczono w garażach obejmujących dwie kondygnacje podziemne. Tomasz Poźniak: Zadaniem projektowym było wykonanie koncepcji budynku wielorodzinnego. Moje założenie polegało na stworzeniu bryły minimalistycznej. Projekt cechuje prostota formy, która ma odzwierciedlenie w funkcjonalności. Budynek jest stosunkowo łatwy do wykonania i dostosowany do zmiennych warunków klimatycznych panujących w naszym kraju. Wewnątrz znajdują się trzy rodzaje mieszkań o różnych powierzchniach. Parter natomiast wypełniają pomieszczenia przeznaczone pod wynajem. Główne materiały wykorzystane w koncepcji, to beton architektoniczny i drewno, obecnie bardzo popularne w budownictwie.

9 GZOWSKI NEWS Wywiad z panem Stanisławem Jaroszewskim - nauczycielem historii* Susanne Kozielski i Sandra Sosińska: Niedługo 11 listopada Święto Niepodległości. Czy robi pan coś szczególnego w ten dzień? Czy według pana jest to ważne święto narodowe? Pan Stanisław Jaroszewski (historyk): Dla mnie jest to ważne święto narodowe i takie powinno być dla innych Polaków. Zakończenie I wojny oznaczało dla naszego narodu odzyskanie wolności po 123 latach niewoli. Jest to jeszcze ważny dzień dla mnie, ponieważ mój ojciec bezpośrednio jako członek Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) brał udział w rozbrajaniu Niemców. S.S: Czy przygotowuje pan zwykle jakieś specjalne lekcje z okazji 11 listopada? To znaczy, powiem o tym krótko w klasach, w których uczę. W klasach I i II - wspomnę o tym wydarzeniu, na pewno. S.K: Pan prezydent Lech Kaczyński postanowił w tym roku z okazji tego święta zaprosić 55 przedstawicieli państw na tzw. galę. Co Pan o tym sądzi? Bardzo dobrze, że pan prezydent, w sposób szczególny chce uczcić nasze Święto Niepodległości. Zapewne chciałby pan prezydent, aby w innych państwach pamiętano o naszym święcie. Tym bardziej, że Polacy i POW [Polska Organizacja Wojskowa] miały swój udział w zwycięstwie. Szkoda, że najwięksi przywódcy państw [Bush, Sarkozy, Miedwiediew, Merkel przyp. red.] nie znajdą czasu na przybycie. S.K : Jak ocenia pan wiedzę Polaków na temat Święta Odzyskania Niepodległości? Zwykle Polacy nie pamiętają o ważnych wydarzeniach państwowych i historycznych Myślę, że wszyscy Polacy wiedzą o tym święcie [11 listopada przyp. red.], ale wiedza wielu rodaków, w tym części młodzieży jest, że tak powiem, skromna. S.S: Co by pan zrobił gdyby, ktoś cofnął czas o 90 lat? Gdybym był młodym człowiekiem, na pewno angażowałbym się osobiście, np. wziąłbym udział w Legionach, tak jak wtedy bardzo wielu młodych Polaków. Polacy nigdy nie pogodzili się, że Polska może zniknąć z mapy Europy. Dlatego bardzo cieszymy się z odzyskania niepodległości. S.K: Biorąc pod uwagę, że Polacy (zwłaszcza młode pokolenie) nie mają głowy do dat, co zdaniem pana powinniśmy istotnego pamiętać na temat Święta Odzyskania Niepodległości? Po pierwsze powinni pamiętać, że Polacy nigdy nie pogodzili się z utratą niepodległości, o czym świadczyły kolejne powstania narodowo-wyzwoleńcze. W XIX w., w czasie I wojny światowej Polacy stworzyli Moi rówieśnicy, gdy pada pytanie: Co to jest taniec?, odpowiadają : Gibanie się w rytm muzyki. Czym jest dla mnie taniec... formacje wojskowe, zwłaszcza legiony Józefa Piłsudskiego, które walczyły z wojskami carskiej Rosji. Trzeba pamiętać też o zakończeniu I wojny światowej i o tym, że Polacy, walcząc z bronią w ręku odzyskali niepodległość. S.K: Czym jest dla pana patriotyzm? Czy uważa się pan za patriotę, czy też raczej za obywatela Zjednoczonej Europy? Uważam się za patriotę. Patriotyzm to nie tylko miłość do ojczyzny, ale również, jeśli trzeba, walka w jej obronie. Nawet z bronią w ręku. Patriotyzm to przede wszystkim służba dla ojczyzny, służba również w czasie pokoju. W pełni akceptuję jednak to, że jesteśmy od 2004 roku członkami Unii Europejskiej. Suzanne Kozielski i Sandra Sosińska (kl. Ic) * wywiad przeprowadzono we wrześniu br. 1. września - dzień, w którym wstąpiłam w mury tej szkoły. Przyszedł czas na nowe obowiązki i podejmowanie nowych wyzwań. Jednym z nich jest to, że zostałam jedną z redaktorek gazetki szkolnej Gzowskiego News. Dość długo myślałam nad moim pierwszym artykułem, aż w końcu pomyślałam: napiszę o tym, co robię, co kocham robić, co jest moją życiową pasją. Taniec to niezwykłość życia zamknięta w tchnieniu muzyki, duszy i ciała. To coś wyjątkowego. Od ośmiu lat tańczę w Zespole Tańca Nowoczesnego Scorpion. Ten zespół nie tylko rozbudził we mnie pasję, ale i dał mi najlepszych przyjaciół na świecie. Uświadomił mi również, że w życiu naprawdę ważne są marzenia. Gdy wchodzi się na parkiet, nie widać widowni. To zasługa świateł skierowanych wprost na scenę. Jestem ja i moi przyjaciele, także tancerze. Czujemy jedność. Nagle muzyka i zaczynamy tańczyć... Te parę minut, to najszczęśliwsze chwile mojego życia. Wszechogarniające szczęście. Dzięki takim programom jak You Can Dance, czy Taniec z Gwiazdami ludzie przekonali się, że taniec to piękna rzecz. W końcu my, tancerze, doczekaliśmy się tego, że ludzie zrozumieli naszą pasję, pojęli magię tańca i przekonali się, że chodzi tu o coś więcej, niż tylko gibanie się w rytm muzyki. Sandra Sosińska (kl. Ic)

10 10 GZOWSKI NEWS Felieton Piotra Rippla Komu potrzebny ten strajk? - Synku, dlaczego znowu nie idziesz dzisiaj do szkoły? - Mamusiu, dzisiaj mamy wolne. - Jak to? Dzisiaj mamy wtorek. Czyżby jakieś święto? Babcia o niczym nie wspominała - Ależ mamo! Dziś jest strajk. - Ah, ci biedni lekarze, pewnie Niemodlińską i Hallera przez cały tydzień będą blokować - Mamo, to nie tak! Dzisiaj jest strajk nauczycieli! - No tak! Jak mogłam się nie domyślić przecież im jest tak ciężko - Mamo, jesteś niesprawiedliwa. Tatusiowi też jest ciężko na budowie w tym potwornym upale, a jakoś nie strajkuje. No i jeszcze w ciągu wakacji biedak musi pracować - Synu, nie porównuj swego ojca do tych wykształconych ludzi, przecież oni tyle szkół ukończyli w przeciwieństwie do niego - Ale w ciągu wakacji nie pracują, no i weekendy i święta, a nasza pani skończyła wczoraj swoje lekcje o 11.30! - Nie pomyślałam. Wydawało mi się, że są bardzo zapracowani, w końcu tak dużo mówią o nich w telewizji i radiu - Tak się składa, że miałem dziś poprawić tę jedynkę z matematyki, ale nic z tego - Więc nauczycieli nie będzie w szkole? - Będą. Zabarykadują się w pokoju nauczycielskim, a pan woźny będzie pilnował, żeby żadnemu uczniowi nie przyszło do głowy, aby wszedł do szkoły - Co ty poczniesz Piotrusiu? Tak bardzo lubisz chodzić do szkoły - Zaraz, zaraz! Przecież będą zajęcia opiekuńczo-wychowawcze! Jak mogłem zapomnieć! Pójdę, sprawdzę, pogram w Chińczyka i jakoś czas zleci. - Mój ty Piotrusiu! Jesteś jednak mądrym chłopcem, dzięki tobie zrozumiałam, jak ciężko pracuje twój tatuś, tyle że on nie wybrał zawodu z własnej woli, co innego nauczyciele OD AUTORA: rys. Marta Szpaczyńska (IId) Witam wszystkich współbraci uczniów naszej przesympatycznej szkoły, a także niezadowolonych (z racji wykonywanego zawodu) nauczycieli. Po raz kolejny nie mogłem się powstrzymać przed tym, aby podzielić się z Wami swoimi przemyśleniami nad sprawą, która, czy tego chcemy czy nie, dotyczy całej naszej szkolnej społeczności. Po zapoznaniu się z konwersacją zmyślonych przeze mnie (chociaż nie do końca) postaci, zdołaliście się zapewne zorientować, o co chodzi. Rzecz jasna o strajk, który miał miejsce tuż przed zakończeniem roku szkolnego 2007/2008. Chcę abyście Wy uczniowie zastanowili się głębiej nad tą sprawą, porozmawiali z kolegami, rodzicami, a także samymi nauczycielami na ten temat. Czy waszym zdaniem osoba, która zarabia średnio zł. netto miesięcznie, która ma wolne wakacje, weekendy oraz święta, która przepracowuje 18 godzin tygodniowo (rzecz jasna tych 45 minutowych) ma prawo żądać, na dodatek z użyciem takiego drastycznego środka, jakim jest strajk powiększenia swoich dochodów? Zachęcam do rozmowy na ten temat. Chciałbym poznać Wasze zdanie. Piszcie pod adres: peter 91@O2.pl SŁOWO DO NAUCZYCIELI: Szanowni nauczyciele! Podjąłem się tego tematu (nie miejcie mi tego za złe) z kilku powodów. Tym głównym były moje osobiste obserwacje. Zauważyłem, że wielu ludziom w naszym pięknym kraju żyje się o wiele gorzej od Was, a jednak nie narzekają, nie strajkują. Chciałem, abyście wiedzieli, że przez strajk straciliście wiele w oczach uczniów (cieszyli się tylko z dnia wolnego od nauki). Wielu uświadomiło sobie (w tym także ja), że dziś wszystko kręci się wokół pieniądza, wbrew pustym hasłom o powołaniu do tego zawodu, o którym często mówicie na lekcjach Piotr Rippel kl. II d NAUCZYCIELE ODPOWIADAJĄ: Edyta Pawłowska (nauczycielka j. francuskiego): Twierdzenie, że wielu ludziom w naszym kraju żyje się o wiele gorzej niż nauczycielom, a jednak nie narzekają, nie strajkują, świadczy o braku rzetelności dziennikarskiej... Jeśli prześledziłbyś Piotrze w mediach ostatni rok, to dowiedziałbyś się, że strajkowali i narzekali, jak mówisz, nie tylko nauczyciele, ale również lekarze, pielęgniarki, celnicy, górnicy... To prawda, że wielu ludziom żyje się gorzej, ale czy zatem tym, którym żyje się źle nie wolno dopominać się o to, żeby żyło się lepiej? Ewa Bernat (nauczycielka chemii): Każdy wie, że forma protestu jaką jest strajk, to ostateczność, którą wybiera grupa społeczna po wyczerpaniu wszystkich innych rodzajów form porozumienia z rządem, aby walczyć o słuszne cele dla danej grupy społecznej, niezadowolonej z poczynań rządu w stosunku do niej. Aby strajk osiągnął cele do których dąży grupa społeczna, musi mieć silne poparcie, czyli większość popiera wyznaczone cele i strajkuje czynnie pod kierownictwem własnych związków zawodowych. Tak

11 GZOWSKI NEWS 11 dokończenie ze strony 10. też było w przypadku strajku nauczycieli, w którym solidarnie wystąpiły: Związek Nauczycielstwa Polskiego, NZZ Solidarność Nauczycielska i pracownicy, którzy nie należą do żadnych z tych związków. Czyli cel strajku był słuszny. Główną przyczyną strajku było niedopuszczenie do obniżenia się poziomu kształcenia w Polsce przez decentralizację oświaty, jej prywatyzację na szeroką skalę, co uniemożliwia dostęp do nauki uczniom w najtrudniejszej sytuacji materialnej. Zmniejszy to również kontrolę organów nadzoru pedagogicznego nad systemem kształcenia na poszczególnych jego szczeblach, pozwoli na zatrudnienie osób o nie najwyższych kwalifikacjach i predyspozycjach do zawodu nauczyciela, ale nisko opłaconych, eliminując tym samym godne pracy z dziećmi i młodzieżą osoby. Ponadto, problemem jest niedokończona reforma oświatowa, np.: sześciolatki w szkole, czy w przedszkolu lub w domu, liceum 3 lub 4-letnie (lepsze 4- letnie, ale brak finansów), podstawa programowa kształcenia ogólnego (ciągle zmieniana). Wiemy również, że nakłady na oświatę w PKB w Polsce są zbyt niskie. Hasło szkolna bieda - tak się nie da jest w pełni uzasadnione. Aby podołać wszystkim potrzebom obok nakładów z budżetu, szkoła zawsze szuka sponsorów i pomocy rodziców, np. opłacane składki na Radę Rodziców. Edyta Pawłowska: Nie jest prawdą, że wszystko kręci się wokół pieniądza. Ja zrezygnowałam z lepiej płatnej pracy, żeby uczyć w szkole. To było po prostu moje marzenie. Problem w tym, że jeśli sytuacja nie ulegnie zmianie, już niedługo nie będzie mnie stać, żeby w tym zawodzie pracować. Z niepokojem śledzę ceny benzyny, za każdym razem, kiedy tankuję samochód, bo sporą część mojego wynagrodzenia przeznaczam właśnie na kupno paliwa. Irytuje mnie to, że od ceny benzyny zależy to, czy będę pracować w szkole, czy nie. A przecież do tego dochodzą inne zobowiązania pieniężne. Piszesz Piotrze o pieniądzach... A jak żyć bez pieniędzy? Rzecz w tym, że samo powołanie nie zapłaci mi za prąd, wodę, śmieci, ścieki, podatek od nieruchomości, OC, za benzynę, za gaz, za odzież, środki czystości, za leki... Niestety. Idealnie byłoby całkowicie oddać powołaniu, być o każdej porze dnia i nocy mędrcem i przewodnikiem dla swoich uczniów, poświęcić im każdą wolną chwilę, skupić całą swoją uwagę na nich, być po prostu doskonałym nauczycielem, ale życie zamiast tego serwuje nam danie w postaci dorabiania po godzinach i łatania końca z końcem. Dzisiejszy nauczyciel to nierzadko człowiek przemęczony i sfrustrowany. Czy takich nauczycieli chcą mieć uczniowie? Ewa Bernat: Aby szkoła służyła dobrze uczniom, uczeń szanował szkołę i nauczyciela, to Państwo też musi go szanować zapewniając nauczycielowi godną gratyfikację finansową za wykonywaną pracę i odpowiednie przywileje (które posiada każda grupa społeczna) nabyte nie dopiero teraz, ale już od stuleci: Karta Nauczyciela, wcześniejsza emerytura (czego wymaga specyfika tego zawodu), emerytury pomostowe, rozsądne pensum godzinowe. Niestety, większość tych praw miała być ograniczona lub zlikwidowana, np. Karta Nauczyciela, czy radykalnie podniesione pensum (co groziło zwolnieniem z zawodu kilkudziesięciu tysięcy nauczycieli). Gdyby postulaty nauczycielskich związków zawodowych były niesłuszne, to rząd nie spełniłby na pewno części z nich, np. podwyżki płac (niezbyt duże, ale konieczne przy rosnących kosztach utrzymania i wydatkach na dom i rodzinę) pozostawienie Karty Nauczyciela (chociaż do końca nie wiadomo, czy w obecnej wersji, bo rozmowy rządu ze związkami zawodowymi trwają nadal). Chciałam podkreślić, że zawód nauczyciela, to powołanie i czy byłyby podwyżki czy nie, to większość nauczycieli i tak pozostałaby w tym zawodzie, a na pewno ci, którzy lubią pracę z dziećmi i młodzieżą. Ale też nie mam pewności, czy część młodych, nadających się do zawodu nauczyciela ludzi z pasją, którzy mogą pozytywnie zarazić młodzież nie odeszłaby z tej pracy. Edyta Pawłowska: Twierdzenie, że nauczyciele przepracowują 18 godzin tygodniowo to mit. A gdzie godziny spędzone nad poprawą sprawdzianów i kartkówek? Gdzie czas przeznaczony na przygotowanie do zajęć, uzupełnianie dzienników, udział w posiedzeniach rady pedagogicznej i zespołów przedmiotowych, uzupełnianie arkuszy ocen, wypisywanie świadectw, wycieczki, dokształcanie... Z niedowierzaniem czytam, że nauczyciele nie pracują w święta, a inne grupy zawodowe chodzą do pracy w Sylwestra, Boże Narodzenie, Święta Wielkanocne... To kompletna bzdura. Jeśli podoba ci się Piotrze zawód nauczyciela i wygląda to tak różowo, jak piszesz, proponuję, żebyś został nauczycielem. Koniecznie. To naprawdę piękny zawód. I nie ma tu krzty sarkazmu. Mam jednak nadzieję, że kiedy podejmiesz pracę w szkole, nie będzie się już o mówiło o zawodzie nauczyciela (jak to ma miejsce obecnie), że jest drugoligowy, że jest dla kobiet, które mają dobrze zarabiających mężów albo dla mężów mających dobrze zarabiające żony. Mam również nadzieję, że nikt ci nie powie, że jesteś nieudacznikiem, bo nigdzie indziej cię nie chcieli, bo nikt naprawdę dobry i kreatywny tak nisko się nie ceni i nie idzie do szkoły uczyć za takie pieniądze, jakie obecnie zarabiają nauczyciele. Joanna Zawadzka (nauczycielka j. polskiego): Pozwolę sobie i ja na kilka słów komentarza w tej dyskusji. Otóż, wielu z nas - mam na myśli nauczycieli tej szkoły - pracowało w innych zawodach i wiemy na zasadzie porównania i oczym zapewniamy, że praca w szkole wiąże się z odpowiedzialnością, nieustannym procesem dostosowywania się do zmian narzuconych odgórnie, godzinami spędzonymi w domu nad sprawdzianami (o czym może mało kto wie, gdyż tej pracy nie widać ), ale przede wszystkim - jak dla mnie - z radością i satysfakcją. Mam kolegę, który po kilku latach pracy w szkole, a był świetnym fachowcem, uczniowie za nim przepadali, zrezygnował z zawodu nauczyciela ze względu na pieniądze. Niestety. Dziś pracuje za biurkiem, praca nie daje mu oczekiwanej satysfakcji, więc popołudniami uczy w szkołach prywatnych. Według mnie nauczyciel to ktoś zarażony pasją pracy z wami - uczniami. Ale - podtrzymując uwagę p. Pawłowskiej - samo powołanie w kontekście pozaszkolnym, w kontekście codziennych zobowiązań, niestety nie wystarcza. Już zupełnie na koniec. Przeczytajcie uważnie wypowiedź p. Bernat na temat przyczyn strajku. Czy naprawdę chodzi nam tylko o pieniądze? dokończenie ze strony 7. technologii produkcji cementu - niezastąpionego spoiwa hydraulicznego. Oczywiście nie mogło zabraknąć czasu na pamiątkowe zdjęcie grupowe na tle biurowca Cementowni. Oddaliśmy nasze największe ozdoby - kaski - i udaliśmy się w stronę autobusu. W drodze powrotnej do Opola nie obyło się bez oklasków dla kierowcy i dla nauczycieli. Były ono wyrazem naszego podziękowania i zadowolenia. Wszyscy jesteśmy bardzo wdzięczni naszej pełnej humoru i optymizmu nauczycielce pani Marii Nowak za zorganizowanie wycieczki dla nas, przyszłych inżynierów i architektów, do szczególnego miejsca, do którego zapewne sami byśmy nie dotarli i nie zdobyli wiedzy na temat technologii produkcji cementu podstawowego składnika betonu, najważniejszego w obecnej dobie materiału konstrukcyjnego. Swymi przeżyciami i wiadomościami podzielimy się z innymi, sami zaś wzbogaciliśmy swoją wiedzę i doświadczenie. Marlena Neumann, kl. II bud.

12 12 GZOWSKI NEWS Liczba pi występuje w wielu zagadnieniach matematycznych. Pełni ona tak szczególną rolę, że uczeni, poszukując kontaktu z cywilizacjami pozaziemskimi wysłali w kosmos drogą radiową informację o wartości liczby pi. Czy Ludolfina to wyrachowana dziewczyna? rys. Natalia Krajza (IId) Rok szkolny 2008/2009 został nazwany Rokiem Nauk Matematycznych I Przyrodniczych. Dlatego w każdym numerze gazetki będą ukazywały się artykuły dotyczące matematyki, fizyki i chemii, biologii. Jeden z nich postanowiliśmy poświęcić liczbie pi. Już w czasach starożytnych zauważono, że stosunek długości okręgu do długości średnicy jest dla wszystkich okręgów tą samą liczbą. Liczbę tę oznaczamy grecką literą pi. Liczba pi jest niewymierna, ma rozwinięcie dziesiętne nieskończone i nieokresowe: pi = 3, Matematycy od dawna starają się wyznaczyć jak najwięcej cyfr rozwinięcia dziesiętnego liczby pi. W 1610 r. holenderski uczony Ludolf van Ceulen podał 35 cyfr po przecinku. Na jego cześć liczba pi nazywana jest też czasem Ludolfiną. Liczba pi występuje w wielu zagadnieniach matematycznych. Pełni ona tak szczególną rolę, że uczeni, poszukując kontaktu z cywilizacjami pozaziemskimi wysłali w kosmos drogą radiową informację o wartości liczby pi. Wierzą, że inteligentne istoty spoza Ziemi znają tę liczbę i rozpoznają nasz komunikat. Trzeba dodać, że 3,14 to tylko początek tej liczby. Ma ona nieskończenie wiele cyfr po przecinku i, choć obliczono ich już wiele, nigdy nie uda się zapisać całego rozwinięcia dziesiętnego tej liczby. Jak zapamiętać początkowe cyfry? Naucz się wiersza: Raz w maju, w drugą niedzielę, pi liczył cyfry pan Felek. Pomnożył, wysumował, cyferki zanotował, ale ma ich niewiele... Policz literki w każdym wyrazie, zapisz kolejno, a otrzymasz: 3, Jest prawdopodobne, że w liczbie pi kryje się twoja data urodzenia. Wykorzystaj opcję wyszukiwania programu Word do jej znalezienia. Datę zapisz w formacie dd (dzień), mm (miesiąc), rr (rok) - oczywiście bez spacji - i najlepiej bez zbędnych zer (np. 5 czerwca 1965 zapisz 5665). Jeśli nie znajdziesz swojej daty, nie martw się: oznacza to, że poszukiwana sekwencja jest gdzieś dalej i miejsc po przecinku nie wystarcza. CIEKAWOSTKI Zgodnie z nanjwoymszi baniadmai perzporawdzomyni na bytyrijskich uweniretasytch nie ma znaczenia kojnoleść ltier przy zpiasie dengao sołwa. Nwajżanszyejm jest, aby prieszwa i otatsnia lteria była na siwom mijsecu, ptzosałoe mgoą być w niaedziłe i w dszalym cąigu nie pwinono to sawrztać polbemórw ze zozumiernirm tksetu. Dzijee się tak datgelo, że nie czamyty wyszistkch lteir sołwie, ale cłae sołwa od razu. ;) Spróbuj to powiedzieć CHRZĄSZCZ Trzynastego, w Szczebrzeszynie chrząszcz się zaczął tarzać w trzcinie. Wszczęli wrzask Szczebrzeszynianie: - Cóż ma znaczyć to tarzanie?! Wezwać trzeba by lekarza, zamiast brzmieć, ten chrząszcz się tarza! Wszak Szczebrzeszyn z tego słynie, że w nim zawsze chrząszcz BRZMI w trzcinie! A chrząszcz odrzekł nie zmieszany: - Przyszedł wreszcie czas na zmiany. BĄK Spadł bąk na strąk, a strąk na pąk. Pękł pąk, pękł strąk, a bąk się zląkł. BYCZKI W trzęsawisku trzeszczą trzciny, trzmiel trze w Trzciance trzy trzmieliny, a trzy byczki znad Trzebyczki z trzaskiem trzepią trzewiczki. BZYK Bzyczy bzyk znad Bzury zbzikowane bzdury, bzyczy bzdury, bzdurstwa bzdurzy i nad Bzurą w bzach bajdurzy, bzyczy bzdur, bzdurnie bzyka, bo zbzikował i ma bzika. GZOWSKI NEWS - pismo Zespołu Szkół Technicznych i Ogólnokształcących im. Kazimierza Gzowskiego w Opolu, ul. Hallera 6, tel.: (077) Numer przygotowali: Suzanne Kozielski, Sandra Sosińska,Tomasz Hankus, Paweł Rudner, Wioletta Szczygielska, Natalia Krajza, Marta Szpaczyńska, Katarzyna Rogus, Sabina Gabriel, Piotr Rippel, Marlena Neumann, Paweł Warchoł. Opiekunowie: pani Edyta Pawłowska, pan Łukasz Kazkiewicz. Korekta: pani Joanna Zawadzka. Masz ciekawy pomysł? Napisz koniecznie: gzowski.news@wp.pl Zobacz Gzowski News w kolorowej szacie graficznej na Dziękujemy za kserowanie gazetki pani Jadwidze Mirek oraz pani Julii Weber.