Dwudziestolecie. Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego. im. św. Maksymiliana Marii Kolbego. w Szczecinie

Transkrypt

1 Dwudziestolecie Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. św. Maksymiliana Marii Kolbego w Szczecinie Szczecin 2012

2 2 Dwudziestolecie Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. św. Maksymiliana M. Kolbego w Szczecinie Opracowanie i skład komputerowy Łukasz Piskorski, Danuta Piskorska Zdjęcia: Archiwa prywatne i archiwum KLO Drukarnia PAW Szczecin

3 Spis treści 1. List Arcybiskupa Metropolity Andrzeja Dzięgi List Biskupa Mariana BłaŜeja Kruszyłowicza OFMConv List Biskupa Stanisława Stefanka TChr Patron Szkoły ZałoŜenia wychowawcze Liceum To juŝ historia XX lat naszego liceum ks. Andrzej Dymer Szkoła to połowa mojego Ŝycia dyr. Magdalena Biskup Najpierw było Ognisko dr Bazyli Baran Pro memoria mec. Marian Grunwald Budynek architektura, historia Kronika Szkoły Gościliśmy w szkole Absolwenci Spotkania absolwentów Kadra Osiągnięcia

4 4 Dwudziestolecie Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. św. Maksymiliana M. Kolbego w Szczecinie

5 List Arcybiskupa Metropolity Szczecińsko-Kamieńskiego Andrzeja Dzięgi 5 1. List Arcybiskupa Metropolity Andrzeja Dzięgi

6 6 Dwudziestolecie Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. św. Maksymiliana M. Kolbego w Szczecinie 2. List Biskupa Mariana BłaŜeja Kruszyłowicza OFMConv

7 Dwadzieścia lat Liceum Katolickiego w Szczecinie - list Biskupa Stanisława Stefanka TChr 7 3. List Biskupa Stanisława Stefanka TChr Dwadzieścia lat Liceum Katolickiego w Szczecinie. Pedagogika w cyklu zamkniętym Rocznica dwudziestolecia powstania liceum jest okazją do spojrzenia wstecz po to, by uporządkować fakty, wspomnieć, ale przede wszystkim podjąć próbę scalenia tych wszystkich wydarzeń w taki ciąg logiczny, który pokazałby działanie BoŜej Opatrzności we fragmentach róŝnych ludzkich inicjatyw. Stąd zaproponowane przeze mnie wspomnienia będą miały charakter retrospekcji z ukazaniem w syntezie środowiska wychowawczego, jakie zainspirowało powstanie liceum. Środowisko to wyznacza cel, dla jakiego powstaje szkoła, model tej szkoły, środki dojścia do celu i stworzone konkretne miejsca, w których moŝna taki cel realizować. Chcę pokazać całościową wizję zatroskania pedagogicznego począwszy od przyjęcia dziecka do I klasy, aŝ do momentu, kiedy to dziecko, załoŝywszy własną rodzinę, przyprowadzi drugie pokolenie na ten sam poziom kształcenia. Początek budowania całego systemu wychowawczego wkomponowany jest w troskę duszpasterską. Uczyliśmy dzieci i młodzieŝ najpierw w salkach katechetycznych, potem w szkole. Ta forma katechezy tylko częściowo obejmowała, a nieraz i całkowicie pomijała niektóre środowiska. Mam tu na myśli młodzieŝ z tzw. trudnego środowiska, niekiedy z marginesu społecznego. Dlatego ówczesny biskup szczecińsko-kamieński ks. Abp Kazimierz Majdański, myśląc o tej właśnie młodzieŝy, przeniósł młodego wikariusza z Reska do Szczecina, do parafii Świętej Rodziny wskazując na konieczność zajęcia się chociaŝby takimi klasami jak młodzieŝ z ZDZ, albo tymi, którzy w ogóle na religię nie chodzili. Ksiądz Andrzej Dymer, bo to on otrzymał takie zadanie, szukał tej młodzieŝy, ale teŝ szukał moŝliwości spotykania się z nią poza samymi lekcjami. Między innymi wyjazdy kilkudniowe w góry jako integracyjna zachęta do kontaktu z duszpasterzem przerodziły się w stałe zajęcia. Stąd poszukiwanie miejsca takŝe dla tych, którzy stacjonarnie wymagają opieki. Tak powstał kącik, a potem Ognisko św. Brata Alberta jako miejsce resocjalizacji i wprowadzenia w normalne środowisko szkolne młodzieŝy z sierot społecznych. Gdy pojawiła się moŝliwość zorganizowania szkoły katolickiej, prowadzonej przez Diecezję, ta oferta pedagogiczna otrzymała perspektywę bardzo sformalizowanego i rozbudowanego programu wychowania. Ksiądz Andrzej Dymer szukał właściwych pedagogów i przystosowanych do celów szkolnych budynków. Przy tej okazji, w sposób symboliczny, po raz pierwszy zderzyła się troska duszpastersko-szkolna Kościoła z ofertą, jaką przyniosła Polsce wolność z Zachodu. Berlin, usytuowany w bliskim sąsiedztwie Szczecina natychmiast zaoferował miastu takie instytucje jak: porno-kino, porno-shop i nie tylko kasyno gry, ale i hotele na godzinę zatrzymania. Wtedy jeszcze nie nazywano tych domów agencjami towarzyskimi. Ta oferta, najbardziej prymitywnego libertynizmu zachodniego zderzyła się, przy próbie przejęcia budynku, z inicjatywą budowania szkoły katolickiej. Pierwsze zwarcie wygrała inicjatywa szkolna, ale przedstawiciele tejŝe subkultury nie dali za wygraną, w róŝnych formach towarzysząc i nękając środowiska wychowawcze i organizatorów tychŝe środowisk wykorzystując najrozmaitsze pomysły i najrozmaitsze instancje, którym bliŝsza jest demoralizacja polskiej młodzieŝy, aniŝeli jej wychowanie.

8 8 Dwudziestolecie Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. św. Maksymiliana M. Kolbego w Szczecinie Idea załoŝonej szkoły, opierała się na klasycznych wzorcach kaŝdej szkoły średniej. Trzeba kształcić wzorowo, kaŝdy uczeń moŝe korzystać z nauki, natomiast nauczyciele powinni prezentować naukę Kościoła katolickiego i zintegrowany system wychowania młodego człowieka z praktyką sakramentów włącznie. Budynek szkolny powinien być wyjątkowo schludny i odpowiednio wyposaŝony w laboratoria i pomoce dydaktyczne. Szkoła nie moŝe ograniczyć się tylko do zajęć lekcyjnych i do kontaktu z uczniem w czasie tych zajęć. Dlatego troska o liceum przybrała charakter dwukierunkowy: tworzenie zespołu nauczycielskiego i budowa programu oraz odnowa zaniedbanego przez kolejnych uŝytkowników budynku. Istotna teŝ była organizacja dodatkowych form zajęć, takich jak wakacyjne obozy czy rekolekcje oraz organizacja całego szeregu spotkań rocznicowych i obrzędowych. Z czasem pojawił się nie tylko sztandar i mundurki, ale kalendarz świąt szkoły wypełnił program i umoŝliwił uczniom ustalenie i rozeznanie swojej toŝsamości. W ten sposób powstały dodatkowe miejsca prowadzonych zajęć. Najpierw wypoŝyczane ośrodki, potem budowa własnych pomieszczeń w Trzęsaczu i stałe wykorzystywanie, zaprzyjaźnionych kwater w górach. Powstała teŝ wewnętrzna organizacja pracy. Pedagodzy i grono przyjaciół, a potem i absolwenci podejmowali się pracy organizacyjnej i wychowawczej w stosunku do młodszych uczniów. Zawsze z pełnym zabezpieczeniem nie tylko od strony profesjonalizmu usługi, ale teŝ przy przejrzystej i dokładnie udokumentowanej stronie ekonomiczno- administracyjnej. Powstawała pewnego rodzaju szkoła, moŝna by ją nazwać zawodową, albo przystosowującą młodego człowieka do podjęcia innych zajęć. Absolwenci mogli mieć świadomość, iŝ po jakimś czasie nadają się do takich przedsięwzięć jak: turystyka, hotelarstwo, gastronomia, logistyka, itd. To wszystko samokształceniowo wewnątrz uczniów i absolwentów doskonale funkcjonowało. Liceum wymagało zbudowania całej struktury szkolnictwa katolickiego. Powstała więc szkoła podstawowa katolicka, gimnazjum katolickie, a nawet liceum dla pracujących. Osobiście nigdy nie widziałem tak dumnych absolwentów otrzymujących świadectwo maturalne, jakich zobaczyłem w Pyrzycach. Dorośli męŝczyźni, warunki nie pozwalały im ukończyć szkoły średniej wcześniej, skazani byli na funkcjonowanie w społeczeństwie w świadomości klasy drugiej, czyli bez matury. Otrzymali w tym momencie maturę w poczuciu przezwycięŝenia własnego lenistwa, zdobycia pełnej kwalifikacji zawodowej i promocji społecznej. W ten sposób powstał w całości system szkół aŝ do matury włącznie. Bazę rozbudowaną stanowiły skrzętnie wykorzystane budynki budowane przez kolejne parafie do celów katechetycznych. Przystosowano takŝe dawne prowizoryczne budynki jak kaplica w par. św. Ottona, w tej chwili słuŝy jako sala gimnastyczna. Absolwenci kończyli studia. Pojawił się następny etap, czy następne środowisko w ramach tejŝe zamkniętej pedagogiki, tzn. pojawiły się małŝeństwa absolwentów, śluby, chrzty i rodzinne spotkania, które wymagają specyficznej przestrzeni. Maleńkie dzieci, rodziny z dziećmi muszą mieć inaczej zorganizowany teren. Tak powstał dom rodzinny w Głuszy dla małŝeństw z dziećmi. Dzieci tych rodziców, zamykając tenŝe program wychowawczy, przygotowują się do I klasy szkoły podstawowej. To środowisko nigdy jednak nie zostało zamknięte, nigdy nie stało się samoobsługową i wewnątrzklubowo zamkniętą społecznością dochodziły ciągle rodziny. To jest zaprezentowana w skrócie myśl pedagogiczna wypełniona poszczególnymi poziomami kształcenia młodego człowieka w Polsce. Baza materialna. JuŜ wspomniałem, Ŝe wykorzystano najpierw istniejące budynki. Jaskółką zwiastującą moŝliwość współpracy z samorządem i innymi instytucjami

9 Dwadzieścia lat Liceum Katolickiego w Szczecinie - list Biskupa Stanisława Stefanka TChr 9 było przejęcie budynku, gdzie zostało umieszczone Ognisko św. Brata Alberta. JednakŜe formalne przejęcie budynku przy al. Wojska Polskiego, połączone z hałaśliwym sprzeciwem organizatorów taniej rozrywki, stało się symbolem pewnego przetargu, którego w szerszej przestrzeni polskiej jesteśmy do dzisiaj świadkami. Przetarg ten moŝna nazwać przykładem odpowiedzialnej zatroskanej o dobro wspólne, funkcjonującej dobrze samorządnej władzy, która wie, Ŝe trzeba edukację potraktować jako priorytet. Stąd teŝ władza ta w odpowiedni sposób rezerwuje i przekazuje środki celowe, oszczędności, czy lokale. Z drugiej strony drapieŝna, prymitywna, zaborcza, obca polskiemu duchowi inicjatywa próbuje odebrać lub zniszczyć wszystko, co Polacy w sposób mądry dla młodzieŝy przygotowują. W bilansie tego zwarcia, na przykładzie dwudziestolecia, widzimy bardzo przejrzyście zwycięstwo dobra nad złem. Stąd teŝ wszystkie budynki i wszystkie inicjatywy, które dzisiaj są do dyspozycji tejŝe pedagogiki w cyklu zamkniętym mogą świadczyć o dobrym i konsekwentnym zarządzaniu, bardzo przychylnej współpracy wszystkich, a zwłaszcza tych, którym dobro Ojczyzny leŝy na sercu. Kolejni pasterze Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej, ks. Abp K. Majdański, ks. Abp M. Przykucki w tamtych czasach troszczyli się, aŝeby status materialny tychŝe instytucji był zabezpieczony, chociaŝ Diecezja, z racji innych bardzo szerokich i niełatwych inwestycji, bezpośrednio finansowo nie brała udziału w powstawaniu tychŝe budynków. Dojrzewało środowisko ludzi dobrych woli. Pierwsze pieniądze na zapłacenie faktur przy odbudowie budynków przy al. Wojska Polskiego wpłynęły z targowiska, które zorganizowaliśmy w pasaŝu między Bramą Portową a kościołem św. Wojciecha. Targowisko funkcjonowało w okresie letnim i przez miesiąc w okresie BoŜego Narodzenia. Zorganizowane profesjonalnie, przy udziale władz miejskich i wykwalifikowanych w tej dziedzinie ludzi, przyniosło pierwsze zyski. Potem pojawili się następni sponsorzy, pojawiły się pomysły na róŝne projekty i powstało środowisko zatroskane o młode pokolenie Polaków. MoŜna by powiedzieć: uruchomiono taki program pedagogiki społecznej, która mobilizuje zaplecze obywatelskie z zewnątrz i uwraŝliwia na miejsce i wagę kształcenia i wychowania w całym Ŝyciu społecznym narodu. Z czasem powstały wydawnictwa, konferencje naukowe z pełną optyką akademicką, poniewaŝ kontakt między absolwentami studiującymi i absolwentami juŝ pracującymi na róŝnych stanowiskach, a bazą macierzystą nigdy nie osłabł. W ten sposób wypełnia się nowymi segmentami to wszystko, co naleŝałoby nazwać modelem zintegrowanego wychowania społecznego. Model ten, jako autorski program ks. Andrzeja Dymera, mógłby być przedmiotem pewnych przemyśleń i naukowych analiz. Moje krótkie wspomnienia są tylko osobistym głosem świadka, który od początku powstania Archidiecezjalnego Centrum Edukacyjnego miał moŝliwość uczestniczyć w pracach organizacyjnych na zlecenie kolejnych biskupów Archidiecezji Szczecińsko- Kamieńskiej.

10 10 Dwudziestolecie Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. św. Maksymiliana M. Kolbego w Szczecinie 4. Patron Szkoły Ojciec Maksymilian Maria Kolbe właściwie Rajmund Kolbe urodził się 8 stycznia 1894 r. w Zduńskiej Woli, w robotniczej rodzinie Juliusza Kolbe i Marianny Dąbrowskiej. Ojciec Maksymiliana, z pochodzenia Niemiec, najpierw pracował jako tkacz, następnie po przenosinach do Łodzi zatrudnił się w fabryce. Matka prowadziła sklep, w późniejszym okresie pracowała w jednym z łódzkich szpitali. Maksymilian był drugim dzieckiem Juliusza i Marianny, najstarszym był Franciszek, zaś najmłodszym - Józef. Chłopcy od najmłodszych lat wychowywani byli w wierze, tradycji i gorącym patriotyzmie. Szczególnym kultem w rodzinie Kolbe obdarzano Najświętszą Maryję Pannę. I to właśnie dwunastoletniemu Maksymilianowi ukazała się Maryja, trzymająca w rękach dwie korony: białą (czystość) i czerwoną (męczeństwo). Był to niewątpliwie moment nie tylko symboliczny, ale równieŝ przełomowy, decydujący o dalszym Ŝyciu Maksymiliana. Kiedy w 1907 r. franciszkanie konwentualni ze Lwowa prowadzili w Pabianicach misje, Maksymilian wraz ze swoim starszym bratem Franciszkiem podjęli decyzję o wstąpieniu do zakonu. W 1910 r. Maksymilian wstąpił do zakonu, a rok później złoŝył śluby czasowe. Maksymilian był człowiekiem wiernym tradycji, głęboko religijnym i niesamowicie uzdolnionym w naukach ścisłych. Szybko zauwaŝyli to jego przełoŝeni. Po kilku miesiącach nauki na Uniwersytecie Jagiellońskim skierowali go na studia teologiczne do słynnego rzymskiego Gregorianum. Podczas studiów po raz kolejny ujawnił się jego zmysł modernizatorski i zamiłowanie od wynalazczości. W Rzymie napisał śmiały i oryginalny artykuł naukowy na temat tzw. etereoplanu, czyli pojazdu międzyplanetarnego. Uczeni-specjaliści uznali wynalazek Kolbego za wykwit współczesnej myśli technologicznej. 1 listopada 1914 r. w Rzymie Maksymilian złoŝył uroczystą profesję i przyjął imię Maria. Nadal mieszkał i studiował w stolicy Włoch. Oprócz poświęcenia Bogu, teologicznej, codziennej refleksji, obserwował społeczeństwo włoskie i nastroje panujące wśród Włochów. Pod wpływem wielkiej manifestacji ulicznej zorganizowanej przez wolnomularzy (nieśli sztandar przedstawiający Lucyfera depczącego Świętego Michała Archanioła) zrodziło się u Maksymiliana przekonanie o szczególnie niebezpiecznej roli masonerii. W kolejnych latach poświęcił temu zagadnieniu wiele tekstów. Uchodził za nieprzejednanego krytyka masonerii. W tym samym czasie w Europie obchodzono kolejną, tym razem juŝ 75., rocznicę objawienia się Najświętszej Marii Panny Alfonsowi Ratisbonne. Uroczystości skłoniły Maksymiliana do przemyśleń nad kondycją katolicyzmu, rolą katolików świeckich i braci zakonnych we współczesnej Europie. W efekcie Kolbe powołał do Ŝycia rodzaj bractwa bojowników Najświętszej Maryi Panny tzw. Rycerstwo Niepokalanej (Militia Immaculatae). Do Polski Maksymilian Kolbe powrócił w 1919 r. Była to Polska wolna, niepodległa, ale o niepewnych jeszcze granicach, wewnętrznie skłócona. Niemal natychmiast po powrocie do kraju zaczął organizować krajowe ogniwa Rycerstwa Niepokalanej. Marzył bowiem o tym, aby Polska była nie tylko wolna i niepodległa, ale równieŝ katolicka, zawierzona przez naród opiece Najświętszej Maryi Panny (Królestwo Niepokalanej). Zaczął wydawać w Krakowie (następnie w Grodnie) Rycerza Niepokalanej. Nakład pisma z roku na rok rósł i przed wybuchem wojny wynosił aŝ 750 tysięcy egzemplarzy. Zapał, zdolności menadŝerskie, ale przede wszystkim konsekwencja w działaniu Maksymiliana były godne podziwu. Budziła jednak równieŝ obawy

11 Patron Szkoły 11 jego przełoŝonych. Z czasem Kolbe załoŝył kolejne drukarnie zajmujące się wydawnictwem Rycerza Niepokalanej, rosła równieŝ w siłę Milicja Niepokalanej. Szeregi jej członków wynosiły przed 1939 r. juŝ niemalŝe 200 tysięcy ludzi. Kolbe zyskał duŝy rozgłos. Stał się równieŝ popularny poza granicami Polski. W 1927 r. w Teresinie, połoŝonym niedaleko Warszawy, o. Kolbe załoŝył Niepokalanów, z klasztorem, drukarniami, siecią aprowizacyjną i radiostacją. Rozpoczął równieŝ budowę lotniska. Oprócz Rycerza Niepokalanej o. Kolbe wydawał jeszcze: Mały Dziennik oraz Rycerzyka Niepokalanej. W 1930 r. Kolbe razem ze współbraćmi udał się do Japonii. W Nagasaki załoŝył drukarnię, która zajęła się wydawaniem Rycerza Niepokalanej w języku japońskim, w 1931 r. otworzył tam nowicjat, a w 1936 r. placówkę zakonną. Myślał równieŝ, aby podobne ośrodki załoŝyć na całym świecie. Dostrzegając rozwój technologiczny, szukał róŝnych, nowoczesnych form docierania do społeczeństwa. Stąd zrodził się pomysł, aby uruchomić pierwsze polskie radio katolickie Radio Niepokalanów. To jednak nie wszystko. Bezpośrednio przed wybuchem wojny zorganizował własną wytwórnię filmów o tematyce chrześcijańskiej. Myślał powaŝnie o uruchomieniu telewizji. Wojna jednak udaremniła te plany. O. M. Kolbe był w środowiskach katolickich postacią ogólnie znaną. Uchodził takŝe za patrona politycznej narodowej prawicy. Miał równieŝ co oczywiste stałe grono krytyków i prześmiewców. Zarzucano mu antysemityzm i skrajny nacjonalizm. Jego publicystykę czasami stawiano na równi z faszystowskimi sloganami. Zapominano lub świadomie przemilczano jego empatię wobec innych narodowości, odwagę i humanitaryzm, zwłaszcza podczas II wojny światowej. Inicjatywy ojca Maksymiliana ośmieszano. Tradycyjny kult Maryjny uwaŝano za przejaw wstecznictwa i zacofania. 19 września 1939 r. Niemcy wkroczyli do Niepokalanowa. O. Maksymiliana i innych współbraci aresztowano i wywieziono do obozu w Amtlitz, następnie do Ostrzeszowa. W grudniu zwolniono ich. Natychmiast udali się do Niepokalanowa, ratując to, co jeszcze pozostało. Ojcu Kolbe udało się jeszcze zbudować blacharnię, warsztat naprawy rowerów, kuźnię, ale juŝ w lutym 1941 r. został aresztowany przez Gestapo i wywieziony na warszawski Pawiak. Tam przetrzymywano go kilka miesięcy, a 25 maja wywieziono do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu (nr obozowy: 16670). Przebywając w tragicznych warunkach do końca swojego Ŝycia zachował wiarę w nadejście Królestwa Niepokalanej. Po ucieczce jednego z więźniów z bloku o. Kolbego, komendant obozowy wytypował więźnia Franciszka Gajowniczka na śmierć głodową. Wstawił się za nim o. Kolbe i w zastępstwie Gajowniczka został przeniesiony do bloku śmierci. Tam z podniesionym czołem, z imieniem Maryi na ustach i wiarą w nadejście Zmartwychwstałego, po dwóch tygodniach męki, bez chleba i wody zmarł dobity zastrzykiem fenolu (14 sierpnia 1941 r. w Wigilię Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny). Postawa Kolbego w niemieckim obozie koncentracyjnym, choć nieodosobniona, bez wątpienia zasługiwała na duŝy szacunek. Zapamiętano go jako gorącego patriotę, katolika miłującego Najświętszą Marię Pannę, ale równieŝ oryginalnego, nowatorskiego zakonnika, szukającego róŝnych dróg dotarcia z ewangelicznym przesłaniem do wiernych. Po wielu latach dyskusji, Maksymilian Kolbe 17 października 1971 r. został beatyfikowany przez Ojca Świętego Pawła VI, następnie 10 października 1982 r. kanonizowany przez Ojca Świętego Jana Pawła II.

12 12 Dwudziestolecie Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. św. Maksymiliana M. Kolbego w Szczecinie Dziś ojciec Maksymilian Kolbe ma swoje stałe, niepodwaŝalne miejsce w panteonie narodowych świętych. Jego imię noszą setki parafii, dziesiątki organizacji i stowarzyszeń katolickich, szkoły, przedszkola, księgarnie, etc. Jego Ŝycie i heroiczna śmierć stały się motywem i przesłaniem wierszy, esejów, twórczości malarskiej i rzeźbiarskiej. Ojciec Maksymilian Kolbe w dobie nowoczesności XXI wieku stał się równieŝ wytworem popkultury. Jego podobizny znajdują się na znaczkach pocztowych, kartach pocztowych, flagach i emblematach, ulicznym graffiti. O Ŝyciu M. Kolbego nakręcono kilka filmów, w tym głośne dzieło Krzysztofa Zanussiego pt.: śycie za Ŝycie. MoŜna więc powiedzieć, iŝ Święty Maksymilian Kolbe jest częścią narodowej tradycji i rodzimej kultury, równieŝ tej popularnej. 21 października 2010 r. Senat Rzeczypospolitej Polskiej podjął uchwałę o ogłoszeniu roku 2011 Rokiem Świętego Maksymiliana Marii Kolbego. Ojciec Maksymilian Kolbe patron Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego w Szczecinie był człowiekiem, zakonnikiem wyjątkowym. Przez całe swoje Ŝycie z uporem i wytrwałością dąŝył do budowy Królestwa BoŜego na ziemi, wspólnoty chrześcijan umiłowanych w wierze i prawdzie, zgodnie z przesłaniem Ewangelii, wedle wzoru Świętej Rodziny, Chrystusa i Jego Matki. Był straŝnikiem trwałych wartości, niezachwianie stojąc przy zdeptanych sztandarach. Prof. nadzw. dr hab. Tomasz Sikorski (Uniwersytet Szczeciński, Katolickie Liceum Ogólnokształcące im. O. M. Kolbego w Szczecinie) PoniŜej cytujemy fragment homilii Ojca Świętego Jana Pawła II w czasie kanonizacji św. Maksymiliana Marii Kolbego: "Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś Ŝycie swoje oddaje za przyjaciół swoich (J 15, 13). Od dzisiaj Kościół pragnie nazywać świętym człowieka, któremu dane było w sposób szczególnie dosłowny wypełnić powyŝsze słowa Odkupiciela. [...] Ojciec Maksymilian Kolbe, więzień obozowy, upomniał się w obozie śmierci o prawo do Ŝycia niewinnego człowieka jednego z milionów. Ten człowiek (Franciszek Gajowniczek) Ŝyje po dzień dzisiejszy, i jest wśród nas obecny. Ojciec Kolbe upomniał się o prawo do Ŝycia, wyraŝając gotowość pójścia na śmierć w jego zastępstwie, poniewaŝ tamten był ojcem rodziny i jego Ŝycie potrzebne było najbliŝszym. Ojciec Maksymilian Maria Kolbe potwierdził w ten sposób prawo Stwórcy do Ŝycia niewinnego człowieka, dał świadectwo Chrystusowi i miłości. Pisze bowiem apostoł Jan: "Po tym poznaliśmy miłość, Ŝe On oddał za nas Ŝycie swoje. My takŝe winniśmy oddać Ŝycie za braci" (l J 3.16). [...] Oddając Ŝycie swoje za brata. Ojciec Maksymilian, którego Kościół juŝ od roku 1971 czci jako błogosławionego, w sposób szczególny upodobnił się do Chrystusa. 10 października 1982, plac Św. Piotra

13 ZałoŜenia wychowawcze Liceum ZałoŜenia wychowawcze Liceum JuŜ w momencie powoływania do istnienia Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego w Szczecinie w 1992 roku było wiadomo, Ŝe w szkole oprócz solidnej dydaktyki trzeba stworzyć swój program wychowawczy, który będzie fundamentem pracy z uczniami. Po dwudziestu latach istnienia liceum stwierdzam z całą odpowiedzialnością, Ŝe sama dydaktyka bez solidnego zakotwiczenia w wartościach nie daje oczekiwanych rezultatów. Szkoła musi opierać się na dwóch filarach: dydaktyce i wychowaniu. WaŜne jest to, aby nie przewartościować Ŝadnego z nich. Program wychowawczy był i jest cały czas modernizowany, ale zasadnicze punkty są stałe. Jest to bardzo waŝne dla nas nauczycieli i wychowawców, Ŝe moŝemy odwoływać się w swojej pracy do rzeczy stałych i sprawdzonych. Przede wszystkim praca wychowawcza w Katolickim Liceum Ogólnokształcącym podporządkowana jest załoŝeniu, Ŝe pierwszym Wychowawcą jest Jezus Chrystus. W związku z tym wszystkie działania wychowawcze winny być podporządkowane Jego nauce. Szkoła nie tylko przekazuje wiedzę, ale przede wszystkim uczy myśleć i wzrastać w mądrości. Rzetelnie chce przekazać prawdę i uczy, jak ją odkryć; chce podtrzymać i rozwijać pasję poznawczą ucznia. Istotnym rysem naszej szkoły jest fakt, Ŝe nie oddzielamy dydaktyki od wychowania. Podkreślamy, Ŝe świat wartości jest nie mniej waŝny jak wiedza i umiejętności. Program wychowawczy zakłada pracę w trzech wymiarach i uwzględnia: Wymiar religijny Największą wartością dla nas jest Bóg. Chcemy, aby proces wychowania zmierzał do takiego ukształtowania wychowanka, by odkrył on prawdę o BoŜej Miłości i umiał na nią odpowiedzieć, by zrozumiał BoŜy plan wobec swego Ŝycia i pozwolił prowadzić się Słowu BoŜemu, by odnalazł swoje miejsce pośród innych ludzi w Kościele. Szkoła nasza uczestniczy w wychowawczym posłannictwie Kościoła, które polega na ukazywaniu wszystkim dróg zbawienia, aby czas spędzony w szkole był kształtowaniem ducha, wiązał się ze wzrostem poboŝności i dojrzałości religijnej. Chcemy te cele osiągnąć poprzez codzienną modlitwę przed i po lekcjach, uczestnictwo w Eucharystii szkolnej, stałą opiekę prefekta szkoły, katechezę, rekolekcje wielkopostne i dni skupienia, uczestnictwo we wspólnotach i ruchach Kościoła, ukazywanie wzoru osobowego patrona szkoły, uczestnictwo w uroczystościach Kościoła lokalnego. Wymiar kulturowo-patriotyczny Po Bogu największą wartością dla wychowawców i wychowanków naszej szkoły jest Ojczyzna Polska. Jesteśmy Polakami. Chcemy, aby w Ŝyciu naszej szkoły, we wszystkich wymiarach, był widoczny szacunek i miłość dla narodowego dziedzictwa, kultury, historii, literatury i języka. Chcemy odwoływać się do toŝsamości narodowej opartej na kulturze łacińskiej i chrześcijańskiej na lekcjach języka polskiego, historii, katechezy, geografii. W kaŝdej sytuacji w szkole waŝna jest dla nas troska o czystość i poprawność języka polskiego. Przywiązujemy duŝą wagę do wycieczek po Polsce i miejsc związanych z historią naszego Państwa, których celem będzie poznawanie piękna ziemi, kultury i historii ojczystej. Jako społeczność szkolna chcemy święta i rocznice narodowe obchodzić uroczyście. Wymiar osobowościowy Chcemy, aby nasz wychowanek był człowiekiem szczęśliwym. Uznajemy, iŝ szczęście jest osiągalne jedynie jako owoc dąŝenia do prawdy o sobie i sensie swojego Ŝycia. Prawda ta z jednej strony mówi o mojej małości, egoizmie, z drugiej strony jest to radosna PRAWDA o tym, kim mam się stać, do jakiej wielkości zostałem powołany. Jest to prawda o ludzkiej zachłanności i dominacji, ale równocześnie PRAWDA o powołaniu ludzi do harmonii miedzy sobą i Bogiem. Dyrektor mgr Magdalena Biskup

14 14 Dwudziestolecie Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. św. Maksymiliana M. Kolbego w Szczecinie Tekst ślubowania składanego przez uczniów Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. św. Maksymiliana Marii Kolbego w Szczecinie ŚLUBOWANIE My uczniowie i uczennice klas pierwszych, wstępujący w progi Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. Św. Maksymiliana Kolbego, stajemy przed sztandarem szkoły i uroczyście ślubujemy: Strzec honoru szkoły, stać się godnymi jej szczytnych tradycji, kształtować umysły i charaktery tak, by w przyszłości mogła być z nas dumna. Ślubujemy! Pamiętając szlachetną postać św. ojca Maksymiliana Kolbego ślubujemy postępować zawsze w duchu miłości Boga i bliźniego oraz dbać o dobro i honor Ojczyzny. Ślubujemy! Pamiętając o tym, Ŝe na naszą naukę i wychowanie składa się trud Nauczycieli i Rodziców, ślubujemy: Nie zawieść pokładanego w nas zaufania i starać się odpowiedzieć na ten trud wysiłkiem naszych serc i umysłów. Ślubujemy! Niech naszej społeczności uczniowskiej przyświeca hasło: "DEO DUCE - BOśE PROWADŹ" Ślubujemy!

15 To juŝ historia ks. Andrzej Dymer To juŝ historia XX lat naszego liceum ks. Andrzej Dymer Idea załoŝenia szkoły narodziła się podczas obozu zimowego w Tatrach w styczniu 1992 roku. W czasie pobytu z młodzieŝą w Majerczykówce koło Zakopanego dojrzewała myśl o edukacji elit, które w przyszłości będą wpływały coraz mocniej na kształtowanie otaczającej nas rzeczywistości. Od września 1991 r. działało juŝ Ognisko św. Brata Alberta. Po powrocie z gór udałem się do Biskupa Stanisława Stefanka, z którym podzieliłem się pomysłem utworzenia katolickiego liceum. Ksiądz Biskup zadał mi dwa pytania, które dokładnie zapamiętałem: Czy masz budynek? oraz Czy masz pieniądze?. Kiedy opowiedziałem, Ŝe nie mam, usłyszałem: To dobrze moŝesz zakładać szkołę. Po uzyskaniu wstępnej zgody naleŝało utworzyć zespół organizacyjny ds. powołania nowej szkoły. Do pracy w zespole zaprosiłem: pana mecenasa Mariana Grunwalda, który pomagał w tworzeniu Ogniska św. Brata Alberta, pana dr. Bazylego Barana oddanego psychologa, który uczestniczył wcześniej w zakładaniu Ogniska św. Brata Alberta i kierował juŝ zespołem organizującym powstanie XIII Liceum Ogólnokształcącego w Szczecinie, pana mgr. Tadeusza Bajorka doświadczonego w pracy z młodzieŝą i ofiarnego pedagoga oraz pana mgr. Mariana Olszewskiego znakomitego polonistę i wieloletniego zastępcę dyrektora w Zespole Szkół Budowlanych w Szczecinie W lutym 1992 roku napisałem oficjalną prośbę o wyraŝenie zgody na utworzenie w Szczecinie katolickiego liceum, które byłoby pierwszą katolicką szkołą na Pomorzu Zachodnim, do ówczesnego Ordynariusza Diecezji Szczecińsko-Kamieńskiej Księdza Biskupa Kazimierza Majdańskiego. Ksiądz Biskup na podaniu napisał wyraŝam zgodę pod warunkiem, Ŝe szkoła nie obciąŝy budŝetu diecezji. Po uzyskaniu oficjalnej zgody na tworzenie szkoły pojawił się problem znalezienia odpowiedniego budynku. Zgłaszane były róŝne propozycje, a wśród nich pojawił się Dom Katechetyczny przy Placu Popiela. Pan wicekurator Paweł Bartnik zwrócił uwagę na moŝliwość przeznaczenia na cele edukacyjne nieruchomości po zlikwidowanym wcześniej przedszkolu MZK przy al. Wojska Polskiego 76. Pan mecenas Marian Grunwald, który był radcą prawnym w MZK potwierdził stan prawny budynku. Obejrzałem wówczas ten obiekt z zewnątrz. Byłem zachwycony oryginalnością, a szczególnie pięknem jego architektury. Postanowiłem wówczas, Ŝe to właśnie w tej rezydencji będzie mieściła się nowa szkoła. W sąsiednim budynku jedna z firm prowadziła kasyno gier. Bardzo często odradzano mi tę lokalizację, mówiąc wprost, Ŝe budynek ten nie nadaje się na szkolę, poniewaŝ jest zarezerwowany na inne cele, a do tego jest zabytkowy i zrujnowany. W tych to okolicznościach złoŝyłem w Urzędzie Miasta Szczecin oficjalną deklarację prowadzania w tym obiekcie działalności oświatowej. Władze państwa zabraniały Kościołowi Katolickiemu do 1989 r. zakładać i prowadzić szkoły, co skutkowało brakiem odpowiedniej instytucji, która mogłaby stać się organem prowadzącym dla liceum. W tej sytuacji, podobnie jak to miało miejsce w przypadku Ogniska św. Brata Alberta, organem prowadzącym stała się Caritas Diecezjalna.

16 16 Dwudziestolecie Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. św. Maksymiliana M. Kolbego w Szczecinie Pracom nad organizacją szkoły towarzyszyły niekiedy zabawne wydarzenia. Do takich zaliczam wizytę w Ognisku św. Brata Alberta dwóch panów. W zamian za rezygnację z ubiegania się o nieruchomość po dawnym przedszkolu przy al. Wojska Polskiego 76 deklarowali pomoc w uzyskaniu budynku po dawnych konsumach przy ulicy ks. Piotra Skargi, oraz wyremontowanie Ogniska św. Brata Alberta. Propozycję odrzuciłem i wówczas usłyszałem groźby. Wkrótce w Trybunie autor pod pseudonimem Henryk Prawda opublikował artykuł pt.: Miłosierdzie księdza Dymera. Podczas przetargu ofert na uŝytkowanie budynku, który zorganizował Urząd Miejski, przedstawicielami Caritas Diecezji byli panowie: mecenas Marian Grunwald i dyrektor Marian Olszewski. Nasza oferta utworzenia katolickiego liceum zwycięŝyła. Na pokonanym polu znalazły się takie projekty jak: szkoła baletu, kasyno gier i hotel na godziny. Jeden z redaktorów Gazety Wyborczej sugerował, Ŝe przetarg był nieuczciwie przeprowadzony, a Caritas diecezjalna okradła miasto Szczecin. Kiedy organizujemy coś nowego od podstaw i nie dysponujemy środkami finansowymi, największym dobrem staje się ofiarność i pomoc wielu ludzi. Z terenu całej diecezji zwoziliśmy meble i wyposaŝenie do szkoły. Niezastąpionym pomocnikiem w podróŝach po diecezji i zwoŝeniu sprzętu był pan Artur Tyzieniec. Ksiądz prałat Jan Abramski z Choszczna przekazał ławki i krzesła. Nie do przecenienia była pomoc ze strony księdza kan. Ireneusza Antkowiaka z parafii pw. św. Jana Chrzciciela w Szczecinie i księdza Ireneusza Pastryka z Niechorza. Wielką pomocą dla powstającej szkoły słuŝyła pani Janina Sapała, dyrektor Ośrodka Wypoczynkowego Wrocławskiej Fabryki Mebli w Pogorzelicy, a takŝe pan prezes Zbigniew Morawski, fundator sztandaru szkoły. W dniu 25 marca 1992 roku została utworzona Metropolia Szczecińsko-Kamieńska. Ksiądz Arcybiskup Marian Przykucki, pierwszy Metropolita Szczecińsko-Kamieński, w dniu 3 maja złoŝył podpis pod dekretem powołującym do Ŝycia Katolickie Liceum Ogólnokształcące im. Św. Maksymiliana Kolbego w Szczecinie. Spoglądając na historię Szczecina, zaproponowałem na patrona szkoły św. Maksymiliana ze względu na jego piękne człowieczeństwo, które jest godne naśladowania. Postać św. Maksymiliana to wzór osoby, która stawiała sobie przez całe Ŝycie wysokie wymagania w zakresie wykształcenia, rozwoju doskonałości i świętości. Dokładnie pamiętam dzień, w którym otrzymałem klucze do budynku naszej przyszłej szkoły. Wraz z Księdzem Biskupem Stanisławem Stefankiem obeszliśmy budynek od zagrzybionych piwnic, w których dotychczas mieściła się pralnia, po strych, na którym urządzono magazyn rupieci. Gdy schodziliśmy po schodach, zatrzymaliśmy się pod drzwiami pokoju, w którym znajduje się obecnie gabinet Pani Dyrektor, wówczas Ksiądz Biskup powiedział: Andrzeju, za taki budynek w takim miejscu, który będzie słuŝył szkole, to i tak jeszcze Ciebie za mało opluli w tych gazetach. Po tych słowach wspólnie odmówiliśmy modlitwę Pod Twoją Obronę, a Ksiądz Biskup pobłogosławił powstającej szkole. Celem pozyskania środków finansowych dla powstającego liceum zorganizowaliśmy w Szczecinie pomiędzy Bramą Portową a kościołem garnizonowym Jarmark Albertyński. Dzięki temu moŝna było opłacić pierwsze faktury za liceum i stare za Ognisko św. Brata Alberta, a dyŝurni redaktorzy mogli wykazać się w artykule Zamienili czarne na złote. Na przystosowanie budynku dla celów szkoły było mało czasu, szczególnie odczuwalny był brak łazienek. W takiej sytuacji bezcenna była pomoc ze strony pani architekt Krystyny Cyrulińskiej oraz pana inŝyniera Adama Ślusarka, a takŝe pana inŝyniera Jacka Tatarowicza. To właśnie ich pracy, a przede wszystkim szlachetności

17 To juŝ historia ks. Andrzej Dymer 17 ich serc, zawdzięczamy przystosowanie obiektu do celów szkolnych. Prace malarskie trwały do dnia 31 sierpnia do godziny 16. Następnie zespół najbliŝszych współpracowników i przyjaciół pomagał sprzątać i przygotowywać budynek do rozpoczęcia roku szkolnego. Prace porządkowe zakończone zostały o godzinie 4 nad ranem pierwszego września. Siostry SłuŜebniczki: Irena, Czesława i Kazimiera z parafii pod wezwaniem Świętej Rodziny udekorowały szkołę przepięknie i mogła odbyć się inauguracja nie tylko nowego roku szkolnego, ale przede wszystkim pierwszej katolickiej szkoły na Pomorzu Zachodnim. Nie do przecenia pozostaje praca pana dyrektora Mariana Olszewskiego oraz jego zastępcy pana Marka Czuba nad skompletowaniem grona pedagogicznego oraz nad przygotowaniem roku szkolnego. O poziomie naszego zaufania i entuzjazmu w tamtym czasie świadczy fakt, Ŝe biuro liceum mieściło się w Ognisku św. Brata Alberta, a egzaminy wstępne do liceum odbyły się w Arcybiskupim WyŜszym Seminarium Duchownym przy ulicy PapieŜa Pawła VI, kiedy jeszcze losy szkoły i jej budynku nie były rozstrzygnięte. Dokładnie pamiętam pytanie, które w dniu egzaminu postawił mi ojciec jednej z uczennic: Proszę księdza, czy ta szkoła na pewno powstanie? Do niej chce chodzić moja córka. W tym momencie odczułem wielki cięŝar odpowiedzialności. Wówczas z zatroskanym ojcem nie mogliśmy przypuszczać, Ŝe zdająca właśnie egzaminy córka ukończy nasze liceum, studia z wyróŝnieniem na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu i powróci do szkoły jako nauczyciel. Za waŝny element w formowaniu osobowości uwaŝałem obozy integracyjne w Tatrach. Góry przemawiają do człowieka swoją potęgą i mówią stale o konieczności stawiania sobie nowych wymagań. Te obozy odbywają się kaŝdego roku w tym samym miejscu, w domu państwa Zofii i Jana Rzadkoszów w Majerczykówce. To miejsce wybrałem ze względu na wielką mądrość gospodarzy i świadectwo ich Ŝycia, któremu towarzyszy głęboka wiara i szczery patriotyzm. Kiedy po wielu latach podczas konferencji w Dublinie rysowałem projekt tarczy szkolnej, umieściłem na niej słowa, które wypowiadał pan Jan, Ŝegnając nas idących w góry: BoŜe prowadź!. Dlatego na tarczy znalazły się słowa tej krótkiej modlitwy Deo duce, Ŝeby Dobry Bóg prowadził kaŝdego z nas i całą wspólnotę, którą tworzymy. Kiedy z panem dyrektorem Marianem Olszewskim wchodziliśmy po schodach do szkolnego budynku, odczuwaliśmy wielką radość. Mówiliśmy sobie, Ŝe naleŝy w szkole stworzyć taką atmosferę, aby kaŝdy, kto wejdzie do tego budynku, odczuwał taką samą radość, jaka nam teraz towarzyszy. O atmosferze szkoły czy domu nie stanowią mury, lecz ludzkie serca. Do szkoły katolickiej ma prawo przyjść kaŝdy młody człowiek bez względu na wyznanie, światopogląd czy narodowość. Nauczyciel natomiast powinien być świadkiem wiary, dobrze przygotowanym do zawodu, a szczególnie do nauczenia swojego przedmiotu. Nauczyciel szkoły katolickiej musi mieć poczucie odpowiedzialności za przyszłość powierzonych swojej opiece uczniów. Tylko w takiej sytuacji nauczyciele nie będą się obawiali stawiania uczniom mądrych wymagań. Miałem to szczęście, Ŝe moją szkołą średnią było Technikum Leśne w Rzepinie, gdzie właściwą atmosferę potrafili wytworzyć moi nauczyciele. Od początku powstania szkoły bardzo mocno troszczyłem się o formację duchową szkoły. Dziękuję Panu Bogu za wszystkich prefektów, którzy pracowali w liceum: księdza Piotra Listwonia, księdza Ryszarda Iwaniuka, księdza Stanisława KrzyŜanowskiego, księdza Roberta Mrozowskiego i świętej pamięci księdza Wojciecha Manelskiego.

18 18 Dwudziestolecie Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. św. Maksymiliana M. Kolbego w Szczecinie Siłą naszej wiary jest Eucharystia, dlatego teŝ w plan lekcji została wpisana cotygodniowa Msza Święta, która gromadzi całą wspólnotę szkolną przed ołtarzem Jezusa Chrystusa, by karmić się Jego Słowem i Jego Najświętszym Ciałem. Doświadczenia Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego w Szczecinie wpływały na pracę szkolnictwa katolickiego w Polsce. Dzięki młodzieŝy naszego liceum mogłem zapoczątkować i organizować na Jasnej Górze Forum MłodzieŜy Szkół Katolickich. Na dziesięciolecie naszego liceum została wydana ksiąŝka Szkoła Katolicka w nauczaniu Kościoła, zbór dokumentów, która słuŝy wszystkim szkołom katolickim w Polsce. ZaleŜało mi bardzo na przywróceniu budynkowi liceum dawnej świetności, na wyposaŝeniu szkół w niezbędny i nowoczesny sprzęt dydaktyczny, a przede wszystkim na stworzeniu systemu edukacji katolickiej. Myślę, Ŝe to się udało. W diecezji mamy Centrum Edukacyjne Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej. Osobiście jestem przekonany, Ŝe Liceum Katolickie mogło zaistnieć, poniewaŝ Diecezja Szczecińsko-Kamieńska miała mądrych, odwaŝnych i wraŝliwych na społeczne potrzeby Rządców. Szczególnie duŝo zawdzięczamy Księdzu Biskupowi Stanisławowi Stefankowi. Bez wielkiego Jego zaufania, które okazał młodemu kapłanowi, bez wsparcia modlitwą i radą, bez stałej gotowości pomocy to dzieło nie mogłoby powstać. O stopniu ofiarności ze strony księdza Biskupa moŝe świadczyć fakt, Ŝe nawet po północy potrafił w sprawie szkoły znaleźć czas dla mnie i dla pana Zbigniewa Zalewskiego, ówczesnego wiceprezydenta miasta Szczecina. Z perspektywy lat dziękuję Panu Bogu za wszystkie osoby, które postawił na mojej drodze, za wielką radość, jaką była współpraca z nimi nad tworzeniem katolickiej szkoły. Dzisiaj mogę modlić się słowami Deo Duce BoŜe prowadź tę Wspólnotę szkolną, której na imię Katolickie Liceum Ogólnokształcące Świętego Maksymiliana Marii Kolbego w Szczecinie. Ks. Andrzej Dymer

19 Szkoła to połowa mojego Ŝycia dyr. Magdalena Biskup Szkoła to połowa mojego Ŝycia dyr. Magdalena Biskup Kiedy wspominam te dwadzieścia lat, to mogę z czystym sumieniem i bez Ŝadnej przesady powiedzieć, Ŝe ta szkoła to połowa mojego Ŝycia. Nie jestem w stanie w tym krótkim tekście napisać o wszystkich i o wszystkim, co krąŝy w moich myślach, a wiąŝe się z moim ukochanych Katolickim Liceum. Skupię się więc na kilku wątkach, które wydają mnie się waŝne. Gdy w 1992 roku dzięki przypadkowi, a moŝe dzięki przeznaczeniu, trafiłam w progi szkoły, byłam świeŝo upieczoną absolwentką Uniwersytetu Szczecińskiego. Nie byłam chyba wymarzonym kandydatem na nauczyciela biologii w nowo tworzącym się Katolickim Liceum. Młoda, bez doświadczenia niewiele róŝniłam się od mających rozpocząć naukę w szkole uczniów. Gdyby wtedy ks. Andrzej Dymer podjął racjonalną na tamten okres decyzję, pewnie nie byłoby mnie teraz w tym miejscu. Ale cóŝ, ks. Andrzej miał swoje powody, a ja dostąpiłam zaszczytu zostania nauczycielem KLO. Pewnie jak kaŝdy człowiek, który juŝ coś przeŝył w swoim Ŝyciu, mam wraŝenie, Ŝe te dwadzieścia lat to jedna chwila. MoŜe coś ze mną jest nie tak, Ŝe pamiętam dość dokładnie wszystkich uczniów, którzy przewinęli się przez naszą szkołę. Pamiętam do której klasy chodzili, czasami jak byli ubrani na róŝne okoliczności. Pamiętam wszystkie studniówki, wyjazdy, uroczystości i jakoś nie mogę uwierzyć w to, Ŝe wielu absolwentów jest juŝ starszych niŝ byłam ja, kiedy przyszłam do pracy. Czas mojej pracy zawodowej to okres pełen radosnych przeŝyć, czas spotykania na swojej drodze wspaniałych ludzi zarówno nauczycieli, jak i uczniów, okres nawiązywania przyjaźni. Oczywiście jak to w Ŝyciu bywa, to równieŝ czas kiedy pewne rzeczy się skończyły, niektóre dobrowolnie, niektóre zupełnie niespodziewanie, ale wszystko, co się wydarzyło w tym okresie, nauczyło mnie bardzo duŝo i wzbogaciło moje Ŝycie w bezcenne wartości. Przede wszystkim praca nauczyciela to nieustanne spotkania z ludźmi, a kaŝde takie spotkanie to nowe doświadczenie, szczególnie kiedy jest się wychowawcą. AŜ siedem razy pełniłam tę zaszczytną funkcję, ale tylko raz było mi dane przeprowadzić klasę od początku do końca. Mimo tego, Ŝe wszyscy moi wychowankowie są mi szczególnie bliscy, a drzwi mojego gabinetu są zawsze dla nich otwarte, to rocznik odcisnął w moim sercu i umyśle szczególne piętno. Jestem im winna napisanie paru słów, bo to, co razem przeŝyliśmy, miało ogromny wpływ na mnie jako na młodego nauczyciela i wychowawcę. Otrzymałam od nich bardzo wiele dobrego, pokazali mi, Ŝe młody człowiek to nie tylko ktoś, kogo się uczy, ale takŝe ktoś, od kogo moŝna wiele się nauczyć. Ta ich otwartość, wraŝliwość, mądrość i lojalność sprawiła, Ŝe sama z siebie starałam się im dać tyle, ile mogłam, a nawet i więcej. Teraz z perspektywy czasu nie wiem, jak mój mąŝ to wszystko przetrzymał dwójka malutkich dzieci i nieobecna ciągle Ŝona, która miała misje do wypełnienia w szkole tysiące wyjazdów, górskich wędrówek, wspólnych wyjść. Ale opłacało się. Po latach pisząc ten tekst, zastanawiam się, kiedy mogę odwiedzić Państwa Kulbickich (dla niezorientowanych Maciek i Ania to małŝeństwo klasowe) i zobaczyć małego Witka, który ma juŝ kilka miesięcy, a ja jeszcze go nie widziałam. Z wieloma dorosłymi juŝ uczniami utrzymuje cały czas kontakt i jest to dla mnie rzecz bezcenna. Te minione lata to oczywiście teŝ niezastąpione przyjaźnie. Tak się złoŝyło, Ŝe dwoje spośród tych przyjaciół nie doczekało razem z nami tych uroczystości. Mam na myśli Olę Fenrych i ks. Wojtka Manelskiego. Im równieŝ jestem winna wspomnienia w tej monografii.

20 20 Dwudziestolecie Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. św. Maksymiliana M. Kolbego w Szczecinie Z Olą w tym samym czasie rozpoczęłyśmy pracę. Jest taki typ ludzi, z którymi zawsze czujemy się dobrze i zawsze mamy im coś do powiedzenia. Taka była Ola. Starsza mądra koleŝanka. Przegadałyśmy tysiące godzin i zawsze było mało. Rozmawiałyśmy w szkole, potem pod bukiem, który stał na rozstaju naszych dróg. Ilekroć przechodzę obok tego miejsca, mam wraŝenie, Ŝe ją tam spotkam, a ona wybuchnie tym swoim charakterystycznym śmiechem. Przeglądam zdjęcia szkolne, prawie na kaŝdym jest uśmiechnięta. Od razu widać, Ŝe to dobry człowiek, a przebywanie z dobrymi ludźmi sprawia, Ŝe jesteśmy szczęśliwi. Ola przegrała walkę z cięŝką chorobą, ale ludzie, którzy pozostają w pamięci innych, tak naprawdę nigdy nie odchodzą. Zupełnie inaczej wyglądała sprawa z ks. Wojtkiem. Uśmiecham się do siebie na myśl o tym, Ŝe Ŝycie pisze tak róŝne scenariusze. Ale od początku. Ks. Wojtek pojawił się w szkole wbrew temu, co sobie ułoŝyłam. Pełniłam juŝ funkcję dyrektorską, a prefektem KLO był ks. Stanisław KrzyŜanowski. Z ks. Stanisławem i z Olą tworzyliśmy dość zgrane trio i informacje o zmianie na stanowisku prefekta przyjęłam wręcz z oburzeniem. Na znak protestu ignorowałam ks. Wojtka i tak prawdę mówiąc nie pamiętam, kiedy zaczęłam z nim normalnie rozmawiać. Dość szybko moja złość ustąpiła miejsca najpierw sympatii, a potem przyjaźni z tym nietuzinkowym kapłanem. Na tablicy upamiętniającej ks. Wojtka napisałam: nietuzinkowy, niezastąpiony, przyjaciel, wychowawca. To tylko słowa, które nie są w stanie oddać tego, kim był dla nas koleŝanek i kolegów, ale w szczególności dla młodych ludzi ksiądz Wojtek. Potrafił poświęcić im czas i siebie. Niezapomniane górskie wędrówki, godziny spędzone na rozmowach, niekończący się gest podawania przez niego ręki. We wtorek przed swoją śmiercią, kiedy wychodził z mojego gabinetu w ten właśnie sposób podał mi rękę cały czas potrafię sobie wyobrazić ten uścisk, jakby to było wczoraj, a przecieŝ mijają juŝ trzy lata od tej fatalnej środy. Szkoła w moim przekonaniu to nie tylko miejsce pracy, ale miejsce, które powinno być drugim domem. Dla jednych jest, dla drugich nie jest. Dotyczy to zarówno uczniów, jaki i nauczycieli. Zawsze cieszą mnie kawy wypijane przez absolwentów w moim gabinecie. Grono co rok się zmienia, niektórych przybywa, niektórych ubywa. Są tacy co mimo swojego podeszłego wieku (niedawno skończyli trzydziestkę ) przychodzą, rozmawiają i znajdują na to czas. To między innymi takie chwile uświadamiają mi, Ŝe praca w szkole, w tej szkole, to dla mnie coś wyjątkowego, niezastąpionego, coś co sprawia, Ŝe kocham ten budynek, tych ludzi i atmosferę, bo wszystko to razem sprawia, Ŝe jestem szczęśliwa, spełniona i wcale nie utraciłam tego entuzjazmu, z którym weszłam do tego budynku dwadzieścia lat temu. I oby tak pozostało co najmniej przez najbliŝsze dwadzieścia lat. Magdalena Biskup, nauczyciel biologii, wychowawca, dyrektor

21 Najpierw było Ognisko dr Bazyli Baran Najpierw było Ognisko dr Bazyli Baran Katolickie Liceum Ogólnokształcące im. św. Maksymiliana Marii Kolbego to placówka zaliczana do najlepszych szkół naszego miasta, zajmująca takŝe znaczące miejsce w ogólnopolskich rankingach szkół średnich. Jubileusz powstania to dobra okoliczność do refleksji nad jej krótką historią. Gdy na początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku nastąpiły w kraju radykalne przemiany społeczno-ustrojowe, złamany został monopol państwa w oświacie. Zaczęły powstawać niepubliczne szkoły i placówki opiekuńczo-wychowawcze. Jedną z pierwszych takich placówek w naszym regionie było Ognisko Św. Brata Alberta. To w Ognisku ma swój początek nasze Katolickie Liceum, a z czasem Archidiecezjalne Centrum Edukacyjne i w jego ramach cała sieć szkół i ośrodków katolickich w naszej archidiecezji. W Lasku Arkońskim przez wiele lat funkcjonowała kuratoryjna placówka Dom Wczasów Dziecięcych, zwana Cichym Kącikiem. Placówka ta została w latach dziewięćdziesiątych zlikwidowana przez Kuratorium Oświaty, a piękny zabytkowy budynek ulegał szybkiej dewastacji. Z inicjatywy młodego kapłana Andrzeja Dymera w dn r. została podpisana umowa pomiędzy Diecezjalnym Caritasem, a szczecińskim kuratorium, czego efektem było przejęcie nieruchomości w dn r. przez Caritas w celu utworzenia katolickiej placówki opiekuńczo-wychowawczej. Pod przewodnictwem księdza Andrzeja grupa entuzjastów rozpoczęła prace nad ratowaniem budynku i tworzeniem placówki niepublicznej. Trud był ogromny, bo trzeba było zdobywać środki finansowe, materiały budowlane, wyposaŝenie i Ŝywność dla juŝ przyjmowanych wychowanków. Oprócz nieletnich chłopców trafiali tu takŝe byli więźniowie liczący na posiłek i róŝne wędrowne ptaki szukający chociaŝ na chwilę dachu nad głową. Sami będąc w trudnej sytuacji, kaŝdemu z nich staraliśmy się pomóc w miarę naszych skromnych moŝliwości, z róŝnym skutkiem. Zdarzało się, Ŝe niektórzy z nich nas okradali, ale inni byli bardzo wdzięczni i z czasem nam pomagali. W dziele tworzenia doświadczaliśmy ogromnego wsparcia ze strony księŝy proboszczów licznych diecezjalnych parafii, instytucji świeckich, wielu ludzi dobrej woli, grupy studentów szczecińskich uczelni, a nawet uczniów szkół średnich. W trudnych warunkach przez długi czas (często przy świecach) tworzone były podstawowe dokumenty i regulacje prawne. W jednym z pierwszych zaadoptowanych pomieszczeń powstała kaplica, kuchnia i sekretariat, a później sukcesywnie pokoje mieszkalne dla chłopców. W dniu r. odbyła się z udziałem Biskupa Kazimierza Majdańskiego inauguracja i poświęcenie placówki. Na początku lutego 1992 r. po rozmowie księdza Andrzeja z ówczesnym Kuratorem Oświaty Pawłem Bartnikiem pojawia się pomysł utworzenia w Szczecinie katolickiego liceum. To od kuratora ksiądz Andrzej dowiedział się, Ŝe być moŝe jest moŝliwe przejęcie budynku przy al. Wojska Polskiego po zlikwidowanym przedszkolu kolejowym. Pomysł księdza Andrzeja utworzenia szkoły staje się celem zaangaŝowanych w jego realizację kilku osób: mecenasa Mariana Grunwalda, mgr. Mariana Olszewskiego, mgr. Tadeusza Bajorka, no i oczywiście księdza Andrzeja, a takŝe moim. To w prowizorycznym sekretariacie Ogniska trwają długie narady i dyskusje, podział

22 22 Dwudziestolecie Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. św. Maksymiliana M. Kolbego w Szczecinie zadań dla poszczególnych osób, redagowanie petycji do róŝnych instytucji o budynek i szkołę, a takŝe opracowywanie podstawowych dokumentów. Długo trwał bój o budynek, bo chętnych do jego przejęcia było wielu. Szukaliśmy wsparcia i pomocy wielu ludzi i instytucji. Z księdzem Andrzejem odbyliśmy spotkania ze wszystkimi Radnymi Rady Miasta Szczecina tamtej kadencji, zyskując sobie ich przychylność. Wspomagało nas takŝe Polskie Radio Szczecin zapewniając medialne wsparcie. Ten etap zakończył się sukcesem. Jeszcze przed przejęciem budynku zdawaliśmy sobie sprawę w jak opłakanym jest stanie, począwszy od zagrzybionych piwnic wypełnionych fragmentami zdewastowanej pralni po strychy przypominające rumowisko zniszczonych mebli i sprzętów. I znowu dzięki pomocy wielu ludzi dobrej woli moŝliwe było przeprowadzenie pierwszego remontu obiektu. Tu ogromnej pomocy doświadczyliśmy ze strony naszych wychowanków. To oni przez wiele miesięcy pilnowali budynku i oni w znacznej części wykonali prace remontowe, poświęcając swój wolny czas i wakacje. W duŝym stopniu dzięki ich zaangaŝowaniu moŝliwe było przeprowadzenie pierwszej inauguracji roku szkolnego juŝ w dniu r. JuŜ w trakcie prac organizacyjnych nad tworzeniem szkoły było wiadomo, Ŝe jej pierwszym dyrektorem będzie jeden z członków naszego zespołu, świetny polonista i doświadczony pedagog mgr Marian Olszewski. Wprawdzie p. Olszewski zapowiedział, Ŝe poprowadzi szkołę tylko pierwsze dwa lata, Ŝeby okrzepła, potem przejdzie sobie na emeryturę, a kierował znakomicie tą szkołą siedem lat. Ale tego, Ŝe następnym świetnym dyrektorem katolickiej szkoły będzie młoda nauczycielka (odwiedzająca nasze Ognisko jeszcze w trakcie jego tworzenia) pani mgr Magdalena Biskup nikt z nas nie przewidział... Bazyli Baran