dostrzec przyjąć dzielić się PRAWDĄ

Transkrypt

1 dostrzec przyjąć dzielić się PRAWDĄ KRAKÓW styczeń 2017 (256) NOWY ROK i co z tym fantem zrobić?! Co takiego za sobą niesie Zmiany? Plany? Postanowienia? Pragniemy życzyć Wam, w tym Nowym Roku, zdolności oddania czasu talentów planów i ambicji Jezusowi Niech Bóg Wam błogosławi i otacza swoją opieką tak jest nie zapominaj s. Rozalia

2 2 Okruszyna Bóg mówi Siostra Isnarda Gdy zaś Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda, oto Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: «Gdzie jest nowo narodzony król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać mu pokłon». Skoro to usłyszał król Herod, przeraził się, a z nim cała Jerozolima. ( ) A oto gwiazda, którą widzieli na Wschodzie, szła przed nimi, aż przyszła i zatrzymała się nad miejscem, gdzie było Dziecię. Gdy ujrzeli gwiazdę, bardzo się uradowali. Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; upadli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę. (Mt 2, 1-3; 9-11) Dziś, w Uroczystość Objawienia Pańskiego, pragnę zaprosić Cię, do Betlejem Domu Chleba, niezwykłego miejsca, w którym ponad 2000 lat temu narodził się Mesjasz. Małe, niepozorne miasteczko napełniło się Bożą obecnością. Zanim jednak wejdziemy do szopki, aby oddać pokłon Nowonarodzonemu Królowi, przyjrzyjmy się różnym ludzkim postawom, wobec Tego, który przyszedł, a którego zwiastował niezwykły znak na niebie. Dla jednych te spotkania stały się okazją do przemiany, a co za tym idzie, błogosławieństwa. Dla innych utwierdzeniem w egoizmie i zatwardziałości serca, a w konsekwencji przyczyną tragedii. Najpierw postawa Mędrców pogan z odległych, wschodnich krain. Ujrzeli Gwiazdę, która przyprowadziła ich do Betlejem. Podjęli trud i ryzyko drogi w poszukiwaniu wyjaśnienia nadzwyczajnego zjawiska. Byli otwarci, ciekawi i gotowi na spotkanie z Prawdą objawioną w ubogim Dziecięciu. Szukali Króla, ale choć Ewangelista Mateusz w tej krótkiej perykopie aż 5-krotnie wymienił Heroda, to jednak nie on był obiektem ich poszukiwań. Gdy odnaleźli Jezusa, oddali Mu pokłon, trwali w adoracji i złożyli dary. Niewątpliwie dostrzegli w Nim także Boga. Zupełnie inna była postawa uczonych w Piśmie, członków Narodu Wybranego, którzy doskonale znali Prawo Boże, potrafili wyjaśniać proroctwo w Świętych Księgach odnośnie przyjścia obiecanego Mesjasza: A ty, Betlejem, ziemio Judy, nie jesteś zgoła najlichsze spośród głównych miast Judy, albowiem z ciebie wyjdzie władca, który będzie pasterzem ludu mego, Izraela (Mt 2, 6). Ta postawa pokazuje nam, że można posiadać wiedzę, znać Biblię na pamięć i jednocześnie pozostać obojętnym, rozminąć się z Bogiem, a nawet odejść, nie spotkawszy się z prawdziwym Mesjaszem. Jeszcze inna była postawa Heroda. Ukazywała przywiązanie do doczesności, władzy i mamony. Ta postawa zwraca naszą uwagę na to, że można posiadać dobra tego świata, być władcą wielu ludzi i jednocześnie pozostać samotnym egoistą, zaślepionym własną pozycją, z pustym sercem, niepokojącym się o utratę władzy. Ta postawa doprowadziła króla do morderstwa niewinnych dzieci. Podsumowując, narodziny Jezusa rodzą trzy postawy człowieka: Mędrców, uczonych w Piśmie i Heroda. Której z nich jest we mnie najwięcej? Kto spotka Boga, ten wkracza na nowe ścieżki, chodzi nowymi drogami. Jego serce zostaje przemienione. Uroczystość Objawienia Pańskiego to doskonała okazja do refleksji nad tym, czy doświadczyłam prawdziwego spotkania z Bogiem? Czy to spotkanie spowodowało, że inną Boża drogą, wracam do domu mojej codzienności? Każdy kościół jest pewnego rodzaju Betlejem, Domem Chleba, w którym realnie spotykamy Boga. Czy podejmuję trud poszukiwania i spotkania? Czy jestem gotowy opuścić wygodne i bezpieczne miejsce, aby szukać Boga? Czy czuję Jego głód? Życzę Ci najpierw prawdziwego głodu Boga, a wreszcie osobistego spotkania z Nim.

3 Okruszyna 3,, Duchowosc, Dominikanska Siostra Wojciecha O wiarę silną i niezachwianą Są w naszym życiu rzeczy tak oczywiste, że nie zastanawiamy się nad ich istnieniem. Oddychamy, chodzimy, widzimy, śpimy, możemy się porozumiewać... wyliczanka byłaby zapewne bardzo długa. Gdzieś, w tym łańcuchu mogłoby się znaleźć także słowo: wierzymy. Żeby nie roztrząsać samego pojęcia, od razu sprecyzuję, że chodzi o wiarę w Boga. W życiu chrześcijańskim, a w nim zawiera się też życie zakonne, wiara wydaje się oczywistością. To naturalne, że skoro jestem w Zgromadzeniu, wierzę w Boga. A jednak nasze Konstytucje zobowiązują nas: Siostry wszelkimi siłami starać się będą o tę podstawę życia wewnętrznego o wiarę silną i niezachwianą (pkt. 9). Dlaczego tak usilnie trzeba się starać o wiarę? Przecież została nam dana na chrzcie świętym, a wybierając ten sposób życia przyjmujemy pewien styl styl wiary. Z wiarą jest trochę tak, jak z ogrodem, który pielęgnowany i doglądany cieszy oczy swoim pięknem. Gdy jednak zabraknie w nim kogoś, kto będzie o niego dbał, szybko zarośnie i trzeba potem wiele pracy, by doprowadzić go do porządku. Tak się składa, że styczeń obfituje we wspomnienia liturgiczne, które wiele nam powiedzą o tym, jak wiarę pielęgnować. Nowy Rok rozpoczynamy Uroczystością Świętej Bożej Rodzicielki. Z Maryją wchodzimy na drogę wiary. Ona zawsze będzie dla nas najlepszą Przewodniczką. Ta, która uwierzyła słowom Gabriela, niewiele mówiła o swojej wierze, za to pilnie słuchała i odczytywała Boże znaki w swoim życiu. W Litanii dominikańskiej mówimy o niej, że zachowała wiarę w dzień Sobotni wtedy, gdy Jezus spoczywał w Grobie. Ona nie załamała się, jak Apostołowie, ale czekała. Wbrew wszelkiej nadziei wierzyła. Ona uczy nas, że gdy wszystko wokół się wali, Bóg jest nad nami i On Jeden jest Panem naszej historii i historii dziejów. W Uroczystość Objawienia Pańskiego, 6 stycznia, przypominamy sobie Mędrców, którzy szli za gwiazdą, aż znaleźli Dzieciątko w Betlejem. Ale też tego dnia teksty liturgiczne (szczególnie brewiarzowe) mówią o wydarzeniu w Kanie Galilejskiej, gdzie Jezus przemienił wodę w wino, i uwierzyli w Niego Jego uczniowie. Być może to w ogóle pierwszy krok na drodze wiary: zaprosić Jezusa do swojego życia, tak jak zrobili to młodzi ludzie z Ewangelii. Czy spodziewali się, że zaprosili samego Boga? Zapewne nie, ale jedno jest pewne: nigdy nie wiadomo, czego można się spodziewać, gdy wkroczy Jezus. Na pewno nie będzie tak samo. On zmienia wodę w pełne smaku wino, a życie nie jest już takie, jak dawniej. Dalej wspominamy Chrzest Jezusa. To wspaniała lekcja dla nas, bo pokazuje, że Jezus nie wyróżnia się z tłumu, nie obwieszcza swojego przyjścia, lecz staje się taki, jak my wszyscy. W tej kolejce nad Jordanem był tylko jednym więcej Pielgrzymem, a jednak Jan Chrzciciel oczami wiary Go rozpoznał. I o to właśnie chodzi, abyśmy rozpoznawali Go tam, gdzie nikt inny Jezusa nie widzi. To właśnie daje nam wiara. Czy może być coś piękniejszego, jak rozpoznawać obecność Boga pośród nas w zwykłych wydarzeniach codziennego życia? To dlatego właśnie ci, którzy mają wiarę, nie są ludźmi smutnymi, bo oni oglądają Boga codziennie i wiedzą, że On nigdy ich nie opuszcza. Tak jak Maryja jest dla nas Przewodniczką na drodze wiary, tak też może dołączyć do Niej, jako jeden z nauczycieli wiary, święty Tomasz z Akwinu, którego wspominamy 28 stycznia. Przez całe życie szukał on odpowiedzi na pytanie: Kim jest Bóg? Jest to podstawowe pytanie wiary. Nie każdy musi studiować teologię, ale każdy z nas powinien karmić się Słowem Bożym i dobrą lekturą. Na miarę swoich możliwości, każdy też powinien zgłębiać prawdy wiary, wyrażone w Katechizmie Kościoła Katolickiego. Dużą pomocą może być też lżejsza jego wersja: Youcat. Tomasz uczy nas, że Boga poznajemy nie tylko przez wiarę, ale także przez rozum. Chyba jednak najlepszą lekcję św. Tomasz zostawił nam pod koniec swojego życia, gdy po jednym z przeżyć mistycznych nie chciał już nic pisać, bo jak mówił, nijak się to ma do rzeczywistości. Pan daje się nam poznać na modlitwie. To w niej nawiązujemy osobistą relację z Bogiem, doświadczamy Jego bliskości, staje się On naszym Przyjacielem, Kimś bardzo realnym, bliskim, ukochanym. Niech ten Nowy Rok przybliża nas do Jezusa gdy uwierzymy w Niego, a także uwierzymy Jemu, nigdy nie będziemy rozczarowani.

4 4 Okruszyna Dziennik Siostra Benedykta Pani Tereska czyli Poemat o Dzielnej Niewieście Podobno kobiety mają swój niezawodny sposób na jesienno zimową depresję i inne chandry: zakupy w galeriach handlowych. Mój stan ducha po takiej kuracji raczej by się jeszcze pogorszył, bo kiedy idę do galerii czy jakiegokolwiek innego sklepu, to lubię mieć dwie rzeczy: konkretny cel i środki finansowe na jego realizację, i zazwyczaj sprawę załatwiam najszybciej jak się da. Mam jednak swój własny sposób na różne smuteczki: wizytę u Pani Tereski, naszej krawcowej w Mielżynie. Jej królestwo mieści się trochę na uboczu. Kojącą ciszę przerywa czasem tylko przyjemne dla ucha terkotanie maszyny do szycia. Z półek wylewają się niemodne sukienki, niepotrzebne nikomu róże i niechciane szarości, stare zasłony i jakaś zbyt ciasna ślubna suknia sprzed dwudziestu lat. Ale pod magiczną igłą i nożyczkami Pani Tereski te martwe, porzucone kawałki materiałów i starych ubrań otrzymują nowe życie. Wydaje się czasem, że specjalnie zsuwają się z półek, żeby zwrócić na siebie uwagę Królowej Igły. Nie wiadomo kiedy zmieniają się w krzykliwe bluzy ulicznej bandy. Albo tuniki apostołów. Mogą stać się na życzenie sukniami dam dworu z baśni o Śpiącej Królewnie albo XIX wiecznymi kapeluszami i płaszczami, żeby ubrać przechodniów w Opowieści Wigilijnej. Mogą być obozowymi pasiakami, a nawet mundurami powstańców styczniowych. W magazynie Pani Tereski niemal słychać szepty baśniowych i literackich postaci, które czekają na swoje stroje. Bo dzięki nim mogą ożyć na scenie, kiedy nasi mielżyńscy aktorzy wcielają się w ich role. Czasami Pani Tereska jest jak pogotowie ratunkowe. Zdarza się, że stroje potrzebne są na przysłowiowe przedwczoraj. Za kilka dni premiera. Z duszą na ramieniu przynoszę pokaźny plik projektów. Na kiedy? No, za trzy dni Będzie na jutro. I zazwyczaj jest już na dzisiaj Bez Pani Tereski nie byłoby tych cudownych podróży w czasie. Tego uwodzicielskiego oszustwa, jakim zachwyca nas sztuka, zwłaszcza teatralna, która zwykłą salę - wyposażoną jedynie w prostą, niewielką scenę z desek i halogenowe oświetlenie może zamienić w inny świat. A my, widzowie, w ten świat wierzymy. Wchodzimy do niego jak do tajemniczej, choć niepozornej szafy, która okazuje się przejściem do Narnii. Bez Pani Tereski nie byłoby pełnych zachwytu uśmiechów naszych aktorów, kiedy po raz pierwszy przymierzają nowy kostium. Bez Pani Tereski nie byłoby żywiołowych oklasków publiczności, a czasami nawet łez wzruszenia i owacji na stojąco W naszym mielżyńskim teatrze nie ma wielkiej sceny z imponującymi dekoracjami i zapadniami. Kolorowych świateł. Całego sztabu elektryków i akustyków. Pracowni perukarskiej. Ogromnych maszyn do wytwarzania dymu. Bardzo wielu rzeczy nie ma i być może nigdy nie będzie. Ale jest bezinteresowna radość tworzenia. Chciałam Pani podziękować, Pani Teresko, bo dzięki Pani nasz teatr nabiera realnego kształtu. I jest Pani naszą przewodniczką po krainie wyobraźni tym najpiękniejszym produkcie ubocznym teatru. Krainie, w której wszystko jest możliwe, dobro zawsze zwycięża, a księżniczki szeleszcząc imponującymi falbanami ze starych zasłon zawsze są olśniewająco piękne. Jest Pani jak dzielna niewiasta z Księgi Przysłów: Niewiastę dzielną któż znajdzie? Jej wartość przewyższa perły ( ) O len się stara i wełnę, pracuje starannie rękami. Wstaje, gdy jeszcze jest noc, i żywność rozdziela domowi, a obowiązki swym dziewczętom. Nie przepadałam nigdy za taką wizją kobiecości, bo jakoś nie pociągało mnie wstawianie o świcie, a nawet: gdy jeszcze jest noc (!) i zajmowanie się przez cały Boży dzień pracami domowymi. Odkryłam jednak w tym poemacie coś fascynującego: Dzielna Niewiasta dokonuje cudów w ciszy, bez rozgłosu i z niezmąconym spokojem. Jak nasza Pani Tereska.

5 Postulantka Beata, Wybrac droge Okruszyna 5, To jest TO!!! Powołanie. Szukając jego początków mam poczucie, że wszystko zaczęło się od jednego dręczącego mnie po dzisiejszy dzień pytania:,,co się stanie z tymi, którzy w swoim życiu nie zaznali miłości? To silne przeświadczenie, że koniecznie należy działać, przeciwdziałać, robić coś, aby zapobiec pladze obojętności, smutku, beznadziei itp. zanim będzie zbyt późno prowadziło mnie przez szereg zaangażowań o wolontariackim charakterze, studia psychologiczne i pracę w środowiskach dalekich od ideału. Stojąc wobec ludzkich problemów często przyszło mi doświadczać własnej niemocy, braków, niewystarczalności. Boleśnie odkrywając jak puste są moje ręce i jak mało współczujący jest mój układ nerwowy. Jednocześnie nie wyobrażałam sobie, że mogłabym robić cokolwiek innego. Mniej więcej w takim klimacie wzrastało we mnie powołanie zakonne, co o wiele bardziej niż ja zauważały osoby z zewnątrz. Pamiętam, jak zamiast modlić się,,o dobrego męża, jak to skwapliwie czyniły moje przyjaciółki, prosiłam o to, abym potrafiła kochać bardzo kochać bardziej kochać, żeby nie powiedzieć Panie, rozpal w końcu ten zimny kamień. Wydawało mi się, że to wszystko za mało, zbyt powierzchownie, wciąż nie na serio. Tymczasem na modlitwie wciąż powracało do mnie to pytanie:,,co z tymi, którzy nigdy nie zaznali miłości? Oni cierpią, często samotnie i po cichu, żyjąc jedynie pozornie, powolnie umierając. A przecież Stwórca pragnie dla wszystkich życia i to w obfitości. Panie, pozwól mi być przedłużeniem Twojego serca. Nie pozwól im zginąć. To pragnienie było i pozostaje treścią mojej codziennej modlitwy. Co do życia zakonnego, nigdy nie byłam co do niego szczególnie przekonana. Ja?! Ta, która wiecznie w ruchu, prawie nigdy w ciszy, a jeśli w Kościele to raczej na jego tyłach. Chyba zawsze raczej bliżej mi było do człowieka niż do Boga. Jednak ten głos. To stałe poczucie, że może jednak? Nie chciało odstąpić pomimo moich usilnych prób nawrócenia go na małżeństwo, a próbowałam dość skwapliwie o mały włos nie lądując z pierścionkiem zaręczynowym na palcu. Jednak wiem, że trudno byłoby mi w pełni żyć w małżeństwie, myślami i sercem podążając w zupełnie innym kierunku. Przez długi czas szukałam po omacku próbując odnaleźć charyzmat zakonny, który jakkolwiek miałby w sobie coś z tego co odkrywałam we własnym wnętrzu jednocześnie wciąż niedowierzając czy to naprawdę ma być powołanie zakonne? Z moim mnóstwem grzechów, wad i słabości? Czy Ty Boże już nie masz kogo powoływać? pytałam. Na co jak refren dobrze znanej piosenki odpowiadały mi słowa:,,nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz co którzy się źle mają. Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników. Pojawiały się niemal wszędzie i przy każdej okazji, kiedy tylko w mojej głowie pojawiała się jakaś wątpliwość odnośnie wyboru drogi życia zakonnego. Czułam się wobec tego wersetu coraz bardziej bezsilna, a jednocześnie tak mocno kochana przez Pana Boga, że miałam ochotę wykrzyczeć to całemu światu. Jest Ktoś, kto kocha! Nareszcie! Idź i głoś! Nie wiedziałam tylko gdzie i w jaki sposób. Z głoszeniem kojarzyli mi się jedynie dominikanie. Szybko odnalazłam, więc w internecie pożądany temat. Okazało się, że w Polsce dominikanki występują w czterech odmianach. Jedne mnie uczyły te odrzuciłam. Został wymiar kontemplacyjny. Hmm, ale co z ludźmi?! Pozostały mi więc dwie odmiany i Małe Siostry Baranka, których adres dał mi znajomy ksiądz. Pojechałam, więc tam. Jednak po pobycie u nich, wciąż coś mi nie dawało spokoju. To nie było TO! Wracając od nich jechałam przez Częstochowę. Zdesperowana wstąpiłam na Jasną Górę, zupełnie nie wiedząc co z tym wszystkim zrobić. Okazało się, że odbywał się tam właśnie kongres młodych osób konsekrowanych. Mnóstwo osób w habitach i ja pośród nich, doprowadzona niemalże do łez. Modliłam się, więc o jakieś światło, jakieś bliżej nieokreślone coś, cokolwiek! Otworzyłam Pismo Święte, tak na chybił trafił, a tam cytat ze św. Pawła, aby każdy dawał tyle ile ma, ani mniej ani więcej. Zrozumiałam wtedy, że chciałam dać więcej, ale to przecież zupełnie nie o to chodzi. Znowu pomyślałam o dominikankach. Podniosłam wzrok właśnie przez środek czarnohabitowej masy z uporem przedzierała się nieskazitelna biel. Dość mam tego czarnego! Co to w ogóle ma być? pomyślałam i pomknęłam w stronę śnieżnobiałych habitów. Jak nie trudno się domyśleć okazało się, że były to dominikanki. Dostałam od nich upragnione namiary i przeszczęśliwa wróciłam do stolicy mojego miejsca zamieszkania. Wkrótce potem przyjechałam do Krakowa na dni skupienia. Nie pamiętam czego dotyczyły, w zasadzie pamiętam tylko wieczór spędzony w kaplicy sióstr i słowa z Ewangelii św. Marka (3,14):,,I ustanowił dwunastu, by mógł wysłać ich na głoszenie nauki. Być w Bogu. Całkowicie, na maxa, żyć Nim i z Nim, aby móc Go nieść innym. Nieść Miłość. To było TO! To jest TO!!! Odpowiedź Boga, który zna pragnienia serca.

6 6 Okruszyna Spotkania w roku szkolnym 2016/2017 Dni skupienia dla dziewcząt w Krakowie grudnia: Dni KOLędowe Styczeń Luty: Rekolekcje zimowe dla dziewcząt BIAła niżna: 6-11 lutego KRAKów: lutego marca kwietnia: TRIDUUM PASCHALNE maja 9 11 czerwca: Dni Wdzięczności Serdecznie zapraszamy Dojazd do klasztoru w Krakowie: od dworca Głównego, zarówno PKP jak i PKS, najlepiej dojechać autobusem nr 192 kierunek: port lotniczy. Przystanek znajduje się na dolnej płycie dworca PKS (dworzec Główny Wschód) obok ruchomych schodów, który jest obok dworca PKP. Czas dojazdu do nas: ok minut. Trzeba wysiąść na drugim przystanku przy al. Kasztanowej, przystanek nosi nazwę Kopalina i jest to przystanek na żądanie, po lewej stronie jest nasz klasztor. Wejście od ul. Kopalina. Podczas dni skupienia uczestniczymy w Eucharystii, rozważamy Słowo Boże, można uczestniczyć w modlitwach naszej wspólnoty. Zależnie od potrzeby, służymy także rozmową. Opłatę za pobyt stanowi ofiara pieniężna. Udział w dniach skupienia należy zgłaszać do Siostry Rozalii, najpóźniej na tydzień przed rozpoczęciem. Rozpoczynamy o godz można przyjechać później, zależnie od połączeń. Dni skupienia kończą się niedzielnym obiadem. Można też wyjechać wcześniej, w zależności od połączeń. Czekamy na Twój przyjazd.

7 Okruszyna 7 Nocne czuwania, dominikanskie. w Białej Niznej Dla dziewcząt i chłopców W czerwcu zakończyły się czuwania w Białej Niżnej. Od pierwszej soboty października rozpoczynamy je na nowo Czuwanie rozpoczyna się o godz w sobotę, a kończy ok. godz nad ranem w niedzielę. W czasie nocy jest niedzielna Msza św., adoracja Najświętszego Sakramentu, modlitwa różańcowa, możliwość skorzystania z Sakramentu Pojednania, są konferencje, śpiewy... Jest też przerwa na nocną herbatę nie zapomnij wziąć ze sobą kanapek, w nocy jest się jeszcze bardziej głodnym. Należy wziąć ze sobą legitymację szkolną lub dowód tożsamości. Przypominamy o zabraniu ze sobą ciepłej odzieży, w nocy i nad ranem jest bardzo chłodno. Dojazd do klasztoru w Białej Niżnej pociągiem z Tarnowa w kierunku Nowego Sącza i Krynicy do stacji Stróże. Z dworca dochodzi się pieszo szosą, około 15 minut. Można też dojechać do Grybowa, a stamtąd pieszo 3 km do klasztoru. Na nocne czuwania modlitewne do Białej Niżnej zapraszamy młodzież żeńską i męską poszukującą ciszy i skupienia, pragnącą pogłębić lub odnowić swoją przyjaźń z Jezusem, wynagradzać Matce Bożej wszystkie zniewagi, wyrządzane Jej przez różnych ludzi, zastanowić się nad swoim życiem lub po prostu być z Jezusem i doświadczyć modlitwy we wspólnocie. PlanowanE terminy spotkań ROK /5 lutego: ZAMIAST KANAPY 4/5marca: ON WYCIĄGA Z RUCHOMYCH PIASKÓW GRZECHU I NIEZADOWOLENIA 1/2 kwietnia: OTWÓRZ MI DRZWI TWOJEGO SERCA 6/7maja: MIŁOŚĆ BOGA CZYNNA POSTAWA MIŁOSIERDZIA 17/18 czerwca: DARMO DAWAJCIE

8 8 Okruszyna Adres kontaktowy Siostra Rozalia Al. Kasztanowa Kraków 3 Duszpasterstwo Młodzieży duszpowo@dominikanki.pl nr tel kom nie odpowiadam na smsy 3 Podajemy również numer telefonu i adres mailowy do Siostry Krystyny, która prowadzi Duszpasterstwo Młodzieży w Białej Niżnej: drogowskazop@gmail.com kom Siostra też nie odpowiada na smsy 3 A wszystkim zainteresowanym misjami podajemy adres mailowy i numer telefonu do Siostry Angeliny Referentki Misyjnej misjedom@dominikanki.pl kom Siostra także nie odpowiada na smsy SERDECZNIE ZAPRASZAMY! rekolekcje, dni skupienia, spotkania i rozmowy indywidualne

9 Okruszyna 9 Co? Gdzie? Kiedy? Rozpoczynamy nowy rok kalendarzowy To dobra okazja, by ponowić zaproszenie dla Was: na dni skupienia, rekolekcje, nocne czuwania, indywidualne spotkania. Mamy nadzieję, że każdy znajdzie coś dla siebie. Zobaczcie, jakie wydarzenia w styczniu będą miały miejsce w Kościele i Rodzinie. 1 stycznia Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki 6 stycznia Uroczystość Objawienia Pańskiego, czyli Trzech Mędrców 10 stycznia Niedziela Chrztu Pańskiego. Koniec liturgicznego Okresu Narodzenia Pańskiego. Rozpoczyna się Okres Zwykły. 21 stycznia Dzień Babci 22 stycznia Dzień Dziadka Terminy rekolekcji zimowych 2017: Biała Niżna: 6-11 lutego 2017 Kraków: lutego 2017 Zapraszamy Dziewczęta uczące się i pracujące. Czekamy na Was! Informacje o życiu i misji apostolskiej dominikanek uzyskasz pisząc pod adres: Zgromadzenie Sióstr św. Dominika Duszpasterstwo Młodzieży Al. Kasztanowa Kraków tel. 12/ Internet: duszpowo@dominikanki.pl Serdecznie dziękujemy za pomoc w wydawaniu i przesyłce Okruszyny. Informujemy, że na ten cel można nadesłać znaczki lub przekazać ofiarę. Nasze konto: BANK PeKaO. S.A. I ODDZIAŁ w Krakowie, NR z dopiskiem Okruszyna Na to samo konto można przekazać ofiary na misje z dopiskiem: Misje.