Tak Jolę witała Tosia córcia siostrzenicy. Jola i Tosia to prawdziwe przyjaciółki.

Transkrypt

1 JOLECZKA Jola, to miłość od pierwszego wejrzenia. Gdy po raz pierwszy spotkałyśmy się, Joleczka nie miała jeszcze siedmiu lat i czekała w Domu Dziecka na paszport, aby móc pojechać do Polski na wakacje. Śliczna, mała dziewczynka z zadartym noskiem, słodkim dołeczkiem w policzku, dwoma chudymi warkoczykami, podbiła moje serce od razu. Spośród zabawek, które zawieźliśmy do Domu Dziecka, wybrała małą laleczkę, która po naciśnięciu mówiła: kocham Cię. Wciąż widzę, jej rozpromienione spojrzenie, gdy tuliła zabawkę. Pani Lusia, jej opiekunka, opowiedziała mi o fundacji Serce Dzieciom, a ja poprosiłam o kontakt do pani Sylwii. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że Jola trafi do nas, ale gdy wsiadłam do samochodu, czułam, ze muszę jak najszybciej zadzwonić

2 i sprawdzić, czy mogę Jolcię gościć u siebie. Później wszystko potoczyło się błyskawicznie, pani Sylwia szybko i bezproblemowo pomogła mi załatwić wszystkie sprawy formalne, rodzina przyjęła moją decyzję entuzjastycznie, wspólnie przygotowaliśmy pokój dla małej, kupiliśmy jakieś zabawki, ubranka Na Joleczkę czekaliśmy dwa tygodnie. Pamiętam, że wciąż wydzwaniałam do pani Sylwii z pytaniem, czy już? Wreszcie nadszedł ten dzień. Maleńka miała przyjechać autobusem wczesnym rankiem, chyba przed piątą. Na dworcu autobusowym spotkaliśmy się po raz pierwszy z panią Sylwią. Starsza pani, energiczna, bardzo sympatyczna, wywarła na mnie bardzo dobre wrażenie. Z jej twarzy emanuje ciepło, ale też zdecydowanie i ogromna dobroć Zauważyłam Jolę, gdy tylko wysiadła z autobusu. Maleńka postać w przykrótkich spodenkach, czerwonych lakierkach na nogach, tachała wielką torbę podróżną. Szła z dumnie podniesioną główką. W jej oczach było tyleż samo ciekawości co przerażenia. Domyślałam się, że musi się bać obcy kraj, obcy ludzie, zupełnie obca sytuacja. Jadąc z Działdowa do Gdańska, Ewelinka wpadła na pomysł, żeby zabrać dla małej jakąś zabawkę, wzięłyśmy więc maskotkę kota. To był świetny pomysł, mała chwyciła się zabawki jak koła ratunkowego. Na pytanie, czy rozmawia po polsku, odpowiedziała: ciut, ciut Rzeczywiście, było to tylko: ciut, ciut. Dzięki Bogu mówiła po rosyjsku, mogłyśmy więc porozumiewać się w tym języku. Jolcia bardzo szybko uczyła się naszego języka. Po miesiącu mówiła już całkiem nieźle. Któregoś popołudnia podczas spaceru nazywałyśmy różne gatunki mijanych drzew ja po polsku, Jola po litewska. W pewnym momencie Joleczka zatrzymała się przerażona i szepnęła: Ojej, to straszne, ja zabyła litowskogo. Od tego czasu minęły trzy lata. Nie wyobrażamy sobie, żeby jej nie było. Każdy jej wyjazd jest dla nas bolesnym przeżyciem. Następnego dnia po odwiezieniu małej do Gdańska, zaczynamy liczyć dni do jej przyjazdu. Moi dorośli synowie, ich żony, bliższa i dalsza rodzina, przyjaciele wszyscy uwielbiają naszą małą Litewkę. Dziś Jolcia to już 10 letnia pannica. To mądra i śliczna dziewczynka, bardzo dojrzała jak na swój wiek, ale spragniona czułości, miłości, dobroci. Staramy się zapewnić jej choć namiastkę prawdziwego domu. Co dalej? Czas pokaże, póki co, cieszymy się każdą chwilą spędzoną z Jolą, celebrujemy każdy jej pobyt. Myślę, że mała też czuje się u nas jak w prawdziwej rodzinie i już wie, że może na nas liczyć. Tym razem Jolę odebraliśmy w Olsztynie. Tu mieszkają Jaś i Ewelinka ( syn i synowa). Mogliśmy więc pobyć z małą kilka godzin dłużej. Jolcia wysiadła zaspana, ale radosna. Pytania, pytania, pytania. Buziaki, przytulaski, głaski Buzia Joli się nie zamykała, trzeba było długo ją namawiać, żeby trochę pospała ( nam chciało się bardzo spać przecież to była czwarta nad ranem ) Rano jeszcze wyjazd na zakupy i powrót do domu. Radość, szczebiot, zabawa z psem, przekomarzanie z wujciem, sprawdzanie, czy nic się nie zmieniło, potem telefon do Tosi i już wejście w tryby domu, odnalezienie się w działdowskiej rzeczywistości. Dziś Jola nie ma z tym żadnego problemu. Wraca do nas jak do siebie.

3 W drodze z Olsztyna do Działdowa w główce Joli kłębią się różne myśli: w Wilnie pozostawiła chorego braciszka Deniska, czy już wrócił ze szpitala? Czy mama odwiedzi bratka w Domu Dziecka? Czy w Działdowie nic się zmieniło A Tosia czy nadal będzie najlepszą padrużką? Mogę jedynie domyślać się tych dziecięcych rozterek Trzeba wtedy przytulić, pogłaskać, zagłuszyć bolesne myśli Tak Jolę witała Tosia córcia siostrzenicy. Jola i Tosia to prawdziwe przyjaciółki.

4 Na kolanach u wujka najbezpieczniej Ulubiona zabawa Jolci to puzzle Vita wolałaby pobaraszkować

5 A tu podczas oglądania ulubionej bajki w technice 3D. Pies też kocha Joleczkę. Jolcia z niecierpliwością oczekiwała Wigilii. Dzielnie uczestniczyła we wszystkich przygotowaniach. Pomagała mi w kuchni: lepiłyśmy pierogi, piekłyśmy ciasta, kroiłyśmy sałatki. Ubierała z Ewelinką i Tosią choinkę. Jeździła z wujkiem na zakupy. Zajmowała się psem. Sprzątała w swoim pokoju.

6 Lepienie pierogów nie należy do najłatwiejszych, ale jest pretekstem do bycia razem, do rozmów o wszystkim i o niczym. Pomagania ciąg dalszy

7 Na chwilę przed Wigilią

8 Przed kolacją dzieliliśmy się opłatkiem. To bardzo wzruszający moment czego można życzyć Joli? Ona przecież marzy o jednym mieć na zawsze prawdziwy dom i kochającą rodzinę. Czy jej myśli biegną w tym momencie do pozostawionego w Wilnie braciszka, do matki? Podczas dzielenia się opłatkiem

9 Nadszedł wreszcie najbardziej oczekiwany moment otwieranie prezentów.

10 Świąteczny poranek sprawił nam wielką niespodziankę spadł długo oczekiwany śnieg. Jola z Tosią na ślizgawce.

11 Wspólna zabawa z Tosią na śniegu. Najlepiej jednak, jak wujek ciągnie saneczki.

12 Powrót na Litwę nie należy do najłatwiejszych Pożegnanie z ciocią

13 i z Jasiem Do zobaczenia przed Wielkanocą Jolanta Falba