INICJACJA CHRZEŚCIJAŃSKA DOROSŁYCH Ks. Adam Durak SDB. Wprowadzenie

Transkrypt

1 INICJACJA CHRZEŚCIJAŃSKA DOROSŁYCH Ks. Adam Durak SDB Wprowadzenie W nowym Katechizmie Rzymskim, który zawiera organiczny i syntetyczny wykład istotnych i zasadniczych treści nauki katolickiej, dotyczący tak wiary jak i moralności, odnajdujemy również głębię Misterium liturgii, wtajemniczenia chrześcijańskiego dorosłych. Przez wyrażenie "odnajdujemy również" nie chcemy powiedzieć, że jesteśmy zaskoczeni, iż Katechizm zawiera nie tylko wzmiankę, ale całe bogactwo teologicznych treści chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych. Co więcej, tego materiału w Katechizmie musimy poszukiwać, tym bardziej, że Jan Paweł II, w Konstytucji Apostolskiej "Fidei Depositum", ogłoszonej z okazji publikacji Katechizmu Kościoła Katolickiego poucza nas, że: "przy lekturze Katechizmu Kościoła katolickiego można dostrzec przedziwną jedność tajemnicy Boga, Jego planu zabawienia, podobnie jak centralne miejsce Jezusa Chrystusa, Jednorodzonego Syna Bożego posłanego przez Ojca, który stał się człowiekiem w łonie Najświętszej Maryi Panny przez Ducha Świętego, aby być naszym Zbawicielem. Umarły i zmartwychwstały jest zawsze obecny w swoim Kościele zwłaszcza w sakramentach jest źródłem wiary, wzorem chrześcijańskiego postępowania i Nauczycielem naszej modlitwy". Zauważamy, że Ojciec Święty wskazuje tu na ogromne tematy. Wypełniają one całą celebrację wtajemniczenia chrześcijańskiego. Można powiedzieć, że treści te sprowadzają się do jednej zasadniczej rzeczywistości inicjacji, jaką jest celebrowanie śmierci i zmartwychwstania Chrystusa Pana w Duchu Świętym, który prowadzi wtajemniczanych do śmierci sakramentalnej, by ich wprowadzić w nowe życie, życie Ojca. Tematykę inicjacji chrześcijańskiej dorosłych znajdujemy przede wszystkim, w Części II Katechizmu, w Sekcji drugiej, poświęconej "Siedmiu sakramentom Kościoła". Interesuje nas tu w sposób szczególny Rozdział I. Nie przedstawia się tu jedynie tematykę związaną z chrześcijańską inicjacją dorosłych. Trzeba dokonać wyboru interesującego nas materiału. Całość problematyki zestawiamy tu w dwóch częściach. W pierwszej, analitycznej, dotyczącej samej celebracji wtajemniczenia chrześcijańskiego dorosłych i sposobu jej celebrowania, i w drugiej części, syntetycznej, gdzie staramy się ująć różne wymiary celebrowanego Misterium, chrześcijańskiej inicjacji dorosłych. I. Droga i etapy chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych. Katechizm, sięgając do czasów apostolskich przypomina, że "stawanie się chrześcijaninem" zawsze wymagało odpowiedniej "drogi i etapów" inicjacji. Nawiązuje do Obrzędów chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych, czyli do długoterminowego przygotowania nowych członków Kościoła do życia we wspólnocie wierzących. Wtajemniczenie to ma odbywać się poprzez odpowiednie stopnie

2 (po łacinie nazywa się je gradus), i poprzez określone okresy czasu (zwane po łacinie tempus). Tak jak w pierwszych wiekach, tak i dzisiaj, powinno wiązać się z duchową strukturą Wielkiego Postu. Chodzi więc o trzy stopnie chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych, które są zarówno metą jak i punktem wyjścia celebracji liturgicznej sakramentów wtajemniczenia. Pierwszy stopień ma miejsce wtedy, gdy zainteresowani wtajemniczeniem chrześcijańskim rozpoczynają swoją drogę wtajemniczenia i wyrażą w sposób jasny, chęć przynależenia do Kościoła Bożego. Drugi stopień wtajemniczenia ma miejsce wtedy, gdy wiara wtajemniczanych wzrośnie. Charakteryzuje się on także bezpośrednim przygotowaniem do przyjęcia sakramentów. Trzeci stopień wtajemniczenia następuje wtedy, gdy po ukończeniu długiego, duchowego przygotowania, katechumeni otrzymują sakramenty. Na tym stopniu katechumeni stają się rzeczywistymi członkami Kościoła. W sposób wyraźny i jednoznaczny Katechizm nawiązuje do czterech okresów wtajemniczenia chrześcijańskiego dorosłych: Okresu ewangelizacji i wstępnego katechumenatu, Okresu katechumenatu, Okresu oczyszczenia i oświecenia, oraz Okresu mistagogicznego, przy czym mistagogii celebracji poświęca miejsca najwięcej. Katechizm podkreśla bardzo wyraźnie rolę Kościoła, który dopomaga kandydatowi "otworzyć się" na prawdę Ewangelii, by mogła "zakiełkować" w nim prawdziwa wiara, konieczna do rozpoczęcia osobistego nawrócenia. W konsekwencji ta wiara doprowadzi kandydata do podjęcia decyzji, by poprosić o chrzest. Będzie to wyraz jego woli przynależenia do Chrystusa i Jego Kościoła. Ta wiara jak i nawrócenie kandydata, będzie właśnie owocem całej ewangelizacji. Święty Paweł przecież pisze,...jak mogliby uwierzyć w Chrystusa, gdyby nikt im nie powiedział o Nim? (Rz 10,14b). Katechizm mówi o delikatnym a konkretnym zadaniu rodziców, chrzestnych, katechetów, diakonów, kapłanów i świeckich, którzy w odpowiednim miejscu i czasie, językiem zrozumiałym dla kandydatów, mają pomagać w zrozumieniu Ewangelii i ukazać im wartość chrześcijańskiego życia. Nie jest zadaniem Katechizmu dokładne omawianie celebracji wszystkich okresów i etapów wtajemniczenia chrześcijańskiego dorosłych. Stąd nie mówi się tu także o szczegółach katechumenatu, które znajdujemy w Obrzędach chrześcijańskiej inicjacji. Nie ma jednak wątpliwości, że cały okres katechumenatu charakteryzuje stopniowa ale integralna katecheza i związane z nią liczne obrzędy liturgiczne. Wszyscy katechizujący mają dopomóc katechumenom, by poprzez uczestniczenie w sakramentalnych obrzędach, mogli rzeczywiście spotkać Chrystusa i z prawdziwą wiarą przyjąć święte sakramenty. Ta odpowiedzialność została wyraźnie podkreślona na Synodzie Biskupów w Rzymie w 1977 roku, którzy poświęcili dużo uwagi formacji, odpowiedzialności, pracy i działalności katechizujących. Katecheza bowiem powinna być ukierunkowana na przeżywanie sakramentów świętych. Powinna do nich przygotowywać i prowadzić, co wymaga niemałej umiejętności. Ojciec Święty Jan Paweł II w Catechesi tradendae mówi:"życie zaś sakramentalne byłoby nie pełne a nawet mogłoby stać się zwykłym rytualizmem, gdyby katecheza nie ukazała fundamentu i znaczenia sakramentów. Z kolei zaś, gdyby katecheza była tylko intelektualistyczna, nie

3 prowadziłaby do praktyki życia sakramentalnego". Cytując już "Fidei Depositum" zauważyliśmy, że centrum całej katechezy musi być Chrystus. Liczne w tym okresie celebracje Słowa Bożego, mają Go przybliżyć katechumenom możliwie jak najwierniej i jak najlepiej. Także każda liturgiczna celebracja Obrzędów chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych powinna być ukierunkowana przede wszystkim na Chrystusa i sakramenty święte. W rezultacie przyczynia się ona również do systematycznego, całościowego dojrzewania katechumena w społeczności Kościoła. W niej poprzez uczestnictwo w liturgicznych gestach i słowach zainteresowany katechumen odczytuje lepiej chrześcijańską drogę swojego życia. Katechizm podkreśla wielką rolę formacyjną katechumenatu oraz bogactwo chrześcijańskiego dynamizmu, w którym nie tylko sama osoba Chrystusa ale całe Jego dzieło, prowadzi nas do coraz lepszego rozumienia śmierci i zmartwychwstania Pana. W świetle zmartwychwstania Chrystusa, nawrócenie człowieka i przylgnięcie do Prawdy Bożej, nabiera nowego sensu i staje się jednocześnie obwieszczeniem zbawienia. Wiara zajmuje tu swoje szczególne miejsce. Ona pobudza katechumena do odpowiedzi na Słowo Boże, poprzez zerwanie z przeszłością, a zwrócenie się ku przyszłości i to całkowicie nowej, bo zaproponowanej przez samego Boga w Zmartwychwstałym. Nie jest to odpowiedź łatwa. Katechizm odsyła nas w tym miejscu do Obrzędów wtajemniczenia chrześcijańskiego dorosłych, gdzie Kościół wzywa całą wspólnotę lokalną, by ułatwiła katechumenom zwracać się w modlitwie do Boga, wyznawać swoją wiarę, oczekiwać Chrystusa w każdym czasie, kierować się natchnieniem Bożym w swoich pracach, oraz by umieli oni świadczyć o Chrystusie i zrezygnować z tego wszystkiego, czego wymaga od nich prawdziwe do Niego nawrócenie. Zmiana mentalności i sposobu bycia katechumena ma więc swoje oparcie w wierze, która prowadzi do prawdziwego nawrócenia, jako owocu wsłuchania się w Słowo Boże. Zarówno bowiem wiara jak i nawrócenie idą zawsze w parze i najbardziej ułatwiają nam spotkanie Boga, Jezusa Chrystusa, który nadaje sens i znaczenie całemu życiu ludzkiemu, w swoich różnorakich wymiarach. Warto tu przypomnieć sobie to, o czym mówi Dekret o działalności misyjnej Kościoła: "...Ponieważ Pan, któremu się wierzy, jest znakiem sprzeciwu, nawrócony człowiek doznaje nieraz rozdarcia i osamotnienia, ale również radości, której Bóg udziela bez miary". Katechizm, omawiając "chrzest dorosłych" podkreśla, że owocem całego przygotowania katechumenów do sakramentów świętych, powinno być ich chrześcijańskie świadectwo życia i głęboko przeżywane wyznawanie wiary. Odwołuje się tu zwłaszcza do wspomnianego Dekretu o działalności misyjnej Kościoła, gdzie czytamy: "...ponieważ życie Kościoła jest apostolskie, katechumeni winni również nauczyć się współpracować czynnie w ewangelizacji oraz w budowaniu Kościoła przez świadectwo życia i wyznanie wiary". Innymi słowy, katechumeni aby dać świadectwo życia i wyznać swoją wiarę, powinni do wiary swojej dodać cnotę, do cnoty poznanie, do poznania powściągliwość, do powściągliwości cierpliwość, do cierpliwości pobożność, do pobożności przyjaźń braterską, do przyjaźni braterskiej zaś miłość (2 P 1, 5-8). W Katechizmie zauważamy również elementy odnoszące się do Okresu oczyszczenia i oświecenia, który powinien przypadać na czas Wielkiego Postu. Od wieków bowiem uważa się Wielki Post, jako

4 uprzywilejowany czas katechezy liturgicznej, w której odnawia się cała wspólnota wierzących, pogłębiając w sobie świadomość znaczenia chrztu świętego i uczestnicząc w pokucie. Odnowa duchowa i pokuta to nieodzowne elementy ułatwiające kontakt katechumenów z Chrystusem ich Mistrzem oraz praktykę codziennej modlitwy. Elementy te pozwalają także całej wspólnocie wierzących uczestniczyć we właściwy sposób w celebrowanej Tajemnicy paschalnej, w którą poprzez sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego została włączona. Katechizm zaznacza, że wspólnota wierzących musi mieć świadomość swojej nieodzowności dla procesu wiary. Chrzest bowiem jest sakramentem wiary. W Okresie oczyszczenia i oświecenia wiara katechumena jest jeszcze bardziej oczyszczana i oświecana, a poprzez pogłębioną celebrację pozwala katechumenom jak i tym, którzy im pomagają przeżywać całą celebrację wtajemniczenia bardziej wyczulić się na dostrzeżenie nieogarnionej nigdy do końca mistagogii Bożej miłości. Była ona widoczna nie tylko w życiu Jezusa Chrystusa ale jest także dostrzegana w życiu tych, którzy współcześnie chcą go naśladować, umocnieni Jego łaską. W przeciwnym razie, a więc gdyby nie było tego celebratywnego oczyszczenia i oświecenia, katechumeni, stojąc nawet przy źródle chrzcielnym, nie zrozumieliby, że są jakby prowadzeni za rękę przez Matkę Kościół, by odrodzić się z Wody i Ducha Świętego (J 3, 5-8; Łk 3, 16), by zjednoczyć się z Chrystusem zmartwychwstałym (Ef 3, 8; Rz 6, 3-11), by stać się prawdziwymi dziećmi Bożymi (Rz 8, 1-15) i wzywać Go: Abba, Ojcze (Ga 4, 6; Rz 8, 15). Brak żywej wiary nie pozwoli im także na uczestniczenie w Eucharystii, jako momencie kulminacyjnym inicjacji chrześcijańskiej i centrum życia chrześcijańskiego, w którym już tu na ziemi kosztujemy przedsmak darów wiecznych. Katechizm nie wymienia wprost Okresu mistagogicznego wtajemniczenia chrześcijańskiego dorosłych, chociaż jak wspomnieliśmy, poświęca proporcjonalnie dużo miejsca na mistagogię celebracji sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. Chodzi tu o szczególne, paschalne doświadczenie i jego pierwsze owoce. Neofici bowiem tzn. ci, którzy przyjęli ostatnio wiarę i sakramenty Kościoła przy pomocy wspólnoty wierzących, próbują patrzeć na życie po chrześcijańsku i szukać w Ewangelii natchnienia do chrześcijańskiego postępowania, często połączonego z wyrzeczeniami. Dzięki światłu Bożemu, pochodzącemu z sakramentów świętych, mogą lepiej zrozumieć podstawowe treści otrzymanej katechezy i z większą świadomością uczestniczyć poprzez sakramenty święte, w śmierci i zmartwychwstaniu Pana. We Mszach za neofitów w atmosferze paschalnej radości przeżywają w Misterium liturgii, prawdziwie nowe skutki sakramentów, nowy wymiar chrześcijańskiego życia i nowego narodzenia się w Duchu Świętym. II. Celebrowane Misterium chrześcijańskiej inicjacji dorosłych. Studiując drogę i etapy wtajemniczenia chrześcijańskiego dorosłych zauważamy, że sakramenty inicjacji nie tylko są odbiciem etapów i rozwoju życia duchowego człowieka lecz także rytmu biologicznego: począwszy od narodzenia, poprzez wzrost, cały proces nawracania się czyli uzdrawianie, a na życiu człowieka, umarłego dla grzechu kończąc. Etapy te składają się także na uporządkowanie teologiczne sakramentu chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych. Człowiek

5 bowiem otwiera się na życie chrześcijańskie poprzez sakrament chrztu, dąży do dojrzałości w wierze umocniony sakramentem bierzmowania, a zdobywa pełną dojrzałość poprzez uczestnictwo w Eucharystii. Znaczenie Misterium liturgii sakramentów inicjacji chrześcijańskiej rozumie się w Katechizmie przede wszystkim jako zanurzenie człowieka w tajemnicy śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, jako drogę dochodzenia człowieka do wiary, która przy pomocy środków nadprzyrodzonych, jest przejściem z ciemności grzechu do Chrystusowej światłości. Takie rozumienie zgodne jest z nauką Soboru Watykańskiego II, który poucza nas, że: "Przez Objawienie Bóg niewidzialny w nadmiarze swej miłości zwraca się do ludzi jak do przyjaciół i obcuje z nimi aby ich zaprosić do wspólnoty z sobą i przyjąć ich do niej. Ten plan urzeczywistnia się przez czyny i słowa wewnętrznie ze sobą powiązane tak, że czyny dokonane przez Boga w historii zbawienia ilustrują i umacniają naukę oraz sprawy wyrażone słowami; słowa zaś obwieszczają czyny i odsłaniają tajemnicę w nich zawartą". Spróbujmy więc, chociaż częściowo, odsłonić różne wymiary liturgicznego Misterium, jakie dokonuje się w celebracji chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych. 1. Wymiar Chrystologiczno-Trynitarny Liturgia wtajemniczenia chrześcijańskiego dorosłych, podobnie jak każda inna liturgia Kościoła, ogarnia całą historię zbawienia, pamiątkę paschalnego Misterium Chrystusa, które realizuje się w zbawczym dziele Boga. Dokonuje się ono "dzisiaj", "tu" i "teraz" dla wtajemniczanych i wszystkich towarzyszących im na tej drodze. Jest to przede wszystkim wypełnianie się mądrościowego planu Ojca, przez Chrystusa w Duchu Świętym. Bóg Ojciec, tak bardzo umiłował świat, że posłał Syna swego, Umiłowanego i Jednorodzonego, który dla naszego zbawienia oddał na krzyżu swoje życie. Jego krzyż od tamtego czasu staje się wyjątkowym chrześcijańskim znakiem. Tym znakiem na początku liturgii chrztu, celebrans znaczy czoło tego, który chce przynależeć do Chrystusa. Jak mówi Katechizm, gest ten oznacza łaskę wysłużoną nam przez Chrystusa na krzyżu. Znak ten wyraża zarazem wielkie dobrodziejstwo Boga i Jego niezmierzoną miłość jaką Bóg nam ofiaruje poprzez swego Umiłowanego Syna. Misterium liturgii wtajemniczenia chrześcijańskiego potwierdza, że Bóg w swoim nieskończonym miłosierdziu nie przestaje ciągle na nowo wybierać spośród ludów ziemi swoich nowych umiłowanych i poprzez Kościół prowadzić ich z miłością do pełni prawdy w Chrystusie. Tak więc, Bóg Ojciec, daje się katechumenom poznać nie tyle poprzez swoją wielkość ile poprzez miłość i zatroskanie o ich zbawienie. Z uwagą wsłuchuje się w ich modlitwy i towarzyszy im swoją łaską, by mogli przeżywać swoje życie jako nowi ludzie, sposobni do Królestwa Bożego. Dzięki Bogu Ojcu stają się oni uczestnikami prawdziwej wolności, zwłaszcza wolności od grzechu, który zagradza drogę do łaski, tak bardzo koniecznej do życia wiecznego.

6 W liturgii wtajemniczenia całe dzieło Boga Ojca jawi się jako konsekwencja precyzyjnego planu zbawienia. Widzimy Boga Ojca najpierw jako Jedynego Stworzyciela i Zbawcę w wyzwalającej miłości; jako jedyne Światło, które człowieka oświeca; jako jedyną Prawdę ujawniającą się w Jego Słowie i jako jedyną Miłość, której szczytem jest Eucharystia. Następnie zauważamy jak ta twórcza Tajemnica miłości Ojca, przedłuża, rozciąga się na wieczność i ogarnia wszystkie pokolenia. Centrum celebrowanego Misterium jest Chrystus, "który jest Drogą, Prawdą i Życiem". W Jego Imię Kościół i wszyscy katechumeni wznoszą modlitwę do Ojca, wzywając miłosierdzia Zbawiciela. Poprzez Niego wypełnia się wola Ojca. Wysoka cena życia Jezusa, Jego męki, śmierci i zmartwychwstania nie porównywalna jest z żadnym innym życiem i z żadną inną ofiarą. Chrystus wysłużył nam uczestnictwo w Jego śmierci i zmartwychwstaniu. Tylko poprzez Niego katechumeni mogą odnaleźć chrześcijański sens życia, pełnię paschalnego światła Prawdy i uczestniczyć w chwale zmartwychwstania. Misterium liturgii wtajemniczenia chrześcijańskiego jest dziełem Ducha Świętego. IV Modlitwa Eucharystyczna mówi, że jest On pierwszym darem Ojca dla wierzących, by udoskonalić Jego dzieło na tym świecie i wszystko uświęcić. Katechizm rolę Ducha Świętego podkreśla często, tym bardziej że pierwszy z sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego nazywany jest "obmyciem odradzającym, a więc dziełem Ducha Świętego i odnowieniem w Duchu Świętym". Wszystko to, co odnosi się do dzieła miłości Ojca i Syna, uzewnętrznia się także w dynamiczności Ducha Świętego, który w celebracji wtajemniczenia chrześcijańskiego dorosłych jawi się jako niewyczerpalne źródło mocy Kościoła i dusza każdej celebracji liturgicznej. To Duch Święty sprawia, że wtajemniczani odnajdują potrzebne siły, inteligencję i chrześcijańskie odnowienie na drodze do doskonałości, że odczytują światło Ewangelii i pragną uczestniczyć w radości pełnego zjednoczenia w Kościele powszechnym. Przez obmycie chrzcielne i dzięki mocy Ducha Świętego zmartwychwstają oni do nowego życia i odradzają się jako chrześcijanie, stając się dziedzicami Darów Bożej miłości. Dzięki tym darom mogą żyć i działać według woli Ojca, w imię Jezusa Chrystusa i mocą Ducha Świętego. Misterium liturgii wtajemniczenia chrześcijańskiego dorosłych potwierdza, że wszystkie czynności Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego stanowią jedno wielkie dzieło zbawienia, w którym katechumeni neofici i wierni dawniej ochrzczeni mają szczęście wspólnie uczestniczyć. 2. Wymiar eklezjalny Celebracja liturgiczna chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych, dokonuje się w sakramentalnych i celebratywnych strukturach Kościoła świętego. Ma ona zawsze charakter eklezjalny, czyli kościelny. Wszyscy, zarówno ci, którzy przeżywają tajemnicę inicjacji dorosłych, jak i wspominający zbawcze dzieło odkupienia, podczas różnych celebracji Roku liturgicznego, uczestniczą w wychwalaniu Boga i składanym Mu dziękczynieniu, oraz w dziele uświęcenia. Katechizm podkreśla ten wymiar eklezjalny celebrowanego Misterium, kierując naszą uwagę na Kościół jako Matkę, która gromadzi wtajemniczonych w wierze, otaczając ich miłością i opieką już teraz, jako swoich synów. Karmi ich

7 Słowem Bożym i z matczyną troską poprzez różne ryty liturgiczne dopomaga im włączyć się całkowicie w Lud Boży i w pełne jego uczestnictwo, w nowy kult Chrystusa. Nie mamy wątpliwości, że Kościół nazywa się "Matką" przede wszystkim dlatego, że rodzi Bogu nowe dzieci z Wody i Ducha Świętego, by mogły żyć na łonie Kościoła w radości i prawdziwym szczęściu. Wszystko to, co wyraża się w dynamicznym działaniu Kościoła na rzecz pojęcia przez katechumenów Tajemnicy, Celebracji i Życia, jest niczym innym, jak wypełnianiem woli Ojca i przybliżaniem wtajemniczanym Królestwa Bożego, by mogło realizować się zbawienie całej ludzkości. Chociaż Misterium liturgii wtajemniczenia dorosłych wiąże się zawsze z Kościołem powszechnym, to jego struktury celebratywne dokonują się w Kościele lokalnym. Odnośnie do uczestników tego Misterium, Katechizm wymienia najpierw szafarzy zwyczajnych sakramentów, a później tych co przygotowują się do przyjęcia sakramentów wtajemniczenia i innych uczestników. Warto zauważyć, że w czasie, gdy przygotowujący się do przyjęcia sakramentów, są otoczeni troską i miłością Kościoła lokalnego, a więc rodziców, chrzestnych, krewnych i przyjaciół, cały Kościół powszechny towarzyszy im gorącą modlitwą do Boga i przykładem braterskiej miłości. Wszyscy więc zjednoczeni przez Matkę Kościół w jednej wierze i miłości, uczestniczą w Misterium inicjacji i wtajemniczają dorosłych, przez przykład wiary i dzieła miłosierdzia, w sakramentalne życie Kościoła. W ten sposób cała działalność Kościoła jawi nam się jako wielkie dzieło miłosierdzia, sięgające swymi korzeniami do dobroci Ojca, który przelewa swą miłość w sakramentach Kościoła poprzez Syna, a udoskonala ją w Duchu Świętym. Stąd, kto włącza się w to Misterium Kościoła na rzecz braci, odnajduje w Nim zarówno dla siebie jak i dla innych, niezawodną drogę do doskonałości i do osiągnięcia zbawienia. 3. Wymiar celebratywny Wszystkie ryty Misterium chrześcijańskiej inicjacji dorosłych formują jedną nieprzerwaną celebrację. W niej, wtajemniczani pod przewodnictwem celebransa oraz wspomagani przez wspólnotę lokalną Kościoła, karmieni Słowem Bożym, wzrastają w przeżywaniu Tajemnic Chrystusa i Kościoła. Jest to pierwsze włączenie się ich w pełne, wspólnotowe, sakramentalne uczestnictwo, w śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, które jest centrum chrześcijańskiego życia. W celebracji Misterium liturgii wtajemniczenia, szczególne miejsce zajmuje Słowo Boże, oraz wspólnota jako Lud Boży, Święty i Kapłański. To uczestnictwo, dzięki progresywnej celebracji każdego rytu będzie umacniało katechumenów w wierze, oraz dzięki sprawczej mocy łaski Bożej, pochodzącej od Ducha Świętego, będzie ich coraz bardziej i systematycznie włączało w prawdziwy kult Chrystusa dla Ojca. Wspomnieliśmy już wcześniej, że to wielkie Misterium sakramentów inicjacji chrześcijańskiej można celebrować tylko z Chrystusem. On stoi w centrum tego wielkiego Misterium. On jest jedynym Kapłanem, który spełnia wszystkie postulaty i wymagania (Hbr 5,1-10). Jako jedyny Najwyższy Kapłan, wypełnił jedyną ale zadośćczyniącą Ofiarę za nasze grzechy. Ma ona wartość doskonałą i wieczną, okupioną największą miłością i całkowitym posłuszeństwem Ojcu. Także dzisiaj, Chrystus Najwyższy

8 Kapłan, wstawia się w szczególny sposób za katechumenami do Ojca, jednocząc wszystkich w liturgii Kościoła. Szczególnie zaś podczas celebracji Eucharystycznej, kiedy Kościół Oblubienica i Matka zjednoczony ze swoim Oblubieńcem, upamiętnia Jego śmierć i zmartwychwstanie w Duchu Świętym. W tej radosnej liturgii, znaku jedności, węźle miłości i uczcie paschalnej, Kościół otrzymuje samego Chrystusa. Doświadcza obfitości łaski Bożej, wyrażającej się w darze miłości i wewnętrznym ubogaceniu, w darze ciągłej medytacji, inteligencji i świętości. Katechizm zwraca uwagę na tę motywację i całe mistagogiczne dzieło miłości, które przeżywa w pierwszym rzędzie sam wtajemniczany, podczas Misterium inicjacji chrześcijańskiej. Zauważa się, że katechumen od samego początku jest wprowadzany przez liturgię sakramentów, do coraz bogatszych treści, aż do pełnego zanurzenia się w Misterium inicjacji chrześcijańskiej. Uczestnicząc w pełni życia ochrzczonego w Chrystusie, przy pomocy łaski Bożej, odrestaurowuje swój obraz na podobieństwo Boga, by świadczyć o wielkości i mocy Boskiej miłości przed światem. Zakończenie Studium Misterium liturgii sakramentów inicjacji chrześcijańskiej prowadzi nas do stwierdzenia, że rzeczywistość chrześcijańskiego wtajemniczenia jest właściwie jedna: Celebrować śmierć i zmartwychwstanie Pana w Duchu Świętym, który jak wspomnieliśmy wyżej, prowadzi wtajemniczanych do śmierci sakramentalnej, by mogli uczestniczyć w nowym życiu, życiu Ojca. Jak wynika z Katechizmu, Słowo Boże, teksty modlitw, znaki, gesty i czynności liturgiczne, jakimi w celebracji wtajemniczenia chrześcijańskiego dorosłych posługuje się Kościół, mają swoje określone znaczenie i wnoszą w życie uczestników liturgii wtajemniczenia konkretne duchowe owoce. Trzeba się nieustannie uczyć oceniać ich wartość, by lepiej poznawać Boga i lepiej rozumieć to wszystko, co Bóg, przez Misterium inicjacji dorosłych pragnie nam zakomunikować.