Trzymacie w dłoniach pierwszy numer biuletynu redagowanego

Transkrypt

1 O. Ignacy Posadzy ze swoich podróży wysyłał reportaże do Przewodnika Katolickiego. Zebrane w całość tworzą dwie publikacje książkowe: Przez tajemniczy wschód oraz Drogą Pielgrzymów. Oto fragment wspomnień Ojca z wyprawy do Ameryki Południowej: Duszpasterstwo moje obejmuje również kabokli, półdzikich synów odwiecznej puszczy. Wszyscy oni egzotyczni parafianie są katolikami, bo przyjęli chrzest w kościele katolickim. Taka jest dawana tradycja. Może być do kościoła 200 km i więcej, kaboklo wsiada na konia i wiezie do chrztu swoje dziecko. Chodzi mu głównie o zdobycie nowych kumów, którzy mocą tego aktu wchodzą do rodziny i przez to wielką odgrywają rolę. Jeśli chodzi o wiadomości religijne, to nie posiadają żadnych. Widzą tylko, ze jest Pan Bóg czy Pan Jezus i Matka Boska. Ostatnio nawet dwie Polki wyszły za kabokli. Perswadowałem odradzałem. Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej ul. Sióstr Misjonarek 10, Poznań Cóż, kiedy temperament i uroda owych leśnych donżuanów podbiła ich serca. Zresztą jeden z konkurentów powiedział mi w oczy, że mnie zastrzeli, jeśli będę się sprzeciwiał. Byłby to niewątpliwie uczynił, bo na słowie kaboklą można polegać jak na Zawiszy. Mnie zaś zależało na tym, by raz jeszcze ujrzeć Poznań ukochany. Zrezygnowałem więc z tego niefortunnego męczeństwa i ustąpiłem. Trzymacie w dłoniach pierwszy numer biuletynu redagowanego przez Siostry Misjonarki Chrystusa Króla dla Polonii. Biuletynu przygotowywanego dla Was w Morasku - na obrzeżach Poznania w samym sercu naszej zakonnej wspólnoty. To stąd właśnie każdego dnia płynie zanoszona do Boga modlitwa za wszystkich rodaków, których życiowe drogi zaprowadziły po za granice Ojczyzny. Tu codziennie, przed Najświętszym Sakramentem opowiadamy Bogu o dolach i niedolach, modlimy się za tych, którzy nas o modlitwę proszą, ale i za tych, którzy już o niej zapomnieli. To troska samego Chrystusa Króla, w którą weszłyśmy, pociągnięte charyzmatem założyciela ojca Ignacego Posadzego. Zgodnie z jego intuicją tu bije serce Zgromadzenia, a serce wiadomo jest od tego by kochało. W biuletynie znajdziecie zatem sprawy, którymi żyjemy i chcemy się dzielić. Naszym pragnieniem jest włączenie Was do misjonarskiej rodziny tej połączonej nie więzami krwi, lecz ducha. W numerze 1 znajdziecie garść informacji o naszym Ojcu Założycielu. Okazją ku temu jest zbliżająca się trzydziesta rocznica jego śmierci, którą będziemy przeżywać 17 stycznia 2014r. Zapraszamy do lektury!

2 Krótka Historia Nasza duchowość Historyczne ramy naszej wspólnoty zakonnej tworzą trzy ważne daty. 21 XI 1959 czyli erygowanie Zgromadzenia na prawie diecezjalnym. Kolejnym kamieniem milowym było wysłanie na misję do Los Angeles trzech pierwszych misjonarek w lipcu 78 roku. Od 24 XI 1996 cieszymy się przywilejem praw papieskich. Pojawiające się od jakiegoś czasu w internecie minuty z Ignacym są nawiązaniem do małej tradycji, którą pielęgnował Ojciec wobec swoich zakonnych synów i córek. Zawsze gdy przyjeżdżał do Moraska brał siostry na tak zwane słówko duchowe - moment rozmowy, która była okazją do podzielenia się bolączkami życia. Nikt od Ojca Ignacego nie odchodził bez pokrzepienia, rady duchowej. Taki cel mają nasze minutki. Mają być jak głębokie rady na powierzchnię codzienności. Duchowość misjonarki ma być opar- ta na skalistych fundamentach modlitwy, umartwienia i miłości. W jej centrum stoi Eucharystia, z której czerpiemy siły do głoszenia Chrystusowego Królestwa. Boże Serce jest nam szczególnie bliskie, a Maryja jest dla nas przewodniczką na drodze bezgranicznego ukochania sprawy Bożej wśród Polonii. Dom Generalny W Domu Generalnym w Morasku mają miejsce wydarzenia dla sióstr najważniejsze. Postulat, nowicjat, śluby, wieczysta profesja. Stąd Misjonarki rozsyłane są do pracy wśród Polonii na wszystkich prawie kontynentach. Dom Główny jest również siedzibą przełożonej generalnej i rady Zgromadzenia. Delegatury Liczące blisko 200 sióstr, rozsiane po świecie Zgromadzenie posiada tzw. Delegatury: w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie; w Australii; w Wielkiej Brytanii; WłochyWęgry-Grecja; Niemcy- Belgia. Siostry pracują też w Brazylii i na Białorusi. Delegaturze przewodzi mianowana przez przełożoną generalną delegatka. 2 Nasza pierwsza minuta z Ignacym Urodziny. Bo każdy swoje urodziny ma. Długowieczni starcy i maleńkie niemowlęta. Mają swój początek. Ojciec Ignacy gdyby nadal żył na ziemi miałby dziś sto piętnaście lat. Urodziny. Bo zaczynamy nową przygodę mały prezent dla i od naszego Ojca. Ten blog ma być Jemu poświęcony, bo wierzymy mocno, że Ojciec Ignacy przebywając już w wieczności wcale nie próżnuje. Przypominamy sobie zatem jego słowa i domyślamy się, co powiedziałby właśnie dziś. Urodziny. Bo Ojciec Ignacy nie lubił się nudzić i za życia wszystkie powierzone zadania brał na serio. Może Jego słowa pomogą spojrzeć na świat na nowo niezależnie od tego, czy masz piętnaście, czy sto piętnaście lat. 11

3 Proces beatyfikacyjny 17 stycznia 2001 rozpoczął się proces beatyfikacyjny ojca Ignacego Posadzego na etapie diecezjalnym w archidiecezji poznańskiej. Na zakończenie diecezjalnego etapu procesu beatyfikacyjnego - 20 stycznia 2007 roku, szczątki doczesne Sługi Bożego przeniesione zostały do kaplicy Domu Głównego Towarzystwa Chrystusowego w Poznaniu. Każdego 17-tego dnia miesiąca odprawiana jest tam Msza Św. z prośbą o beatyfikację naszego Założyciela. 6 maja 2009 nastąpiło zakończenie diecezjalnego etapu procesu beatyfikacyjnego. Dokumentacja została złożona w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie. 7 lipca Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych potwierdziła ważność akt dochodzenia diecezjalnego. Do beatyfikacji wymagany jest cud za wstawiennictwem Sługi Bożego o. Ignacego, o który się gorąco modlimy. 10 Wszechmogący wieczny Boże, który przez Krew Twojego Syna odkupiłeś każdego człowieka, prosimy, pozwól nam wielbić Ciebie w Słudze Twoim ojcu Ignacym, który pełen wiary, nadziei, miłości i troski wobec emigrantów uczy nas modlitwy i ducha ofiary jako najskuteczniejszego sposobu apostołowania, a dla zwiększenia Twojej chwały udziel mi łaski..., o którą Cię pokornie proszę. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen. Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo, Chwała Ojcu. (Za pozwoleniem Kurii Arcybiskupiej w Poznaniu z dn , Nr 4804/2003) Wszelkie informacje o otrzymanych łaskach, za wstawiennictwem sługi Bożego o. Ignacego Posadzego TChr, prosimy o przysyłanie na adres: Ośrodek Postulatorskii TChr ul. Panny Marii 4, Poznań postulator@chrystusowcy.pl Uroczystość Chrystusa Króla Liturgiczna uroczystość Chrystusa Króla jest obchodzonym rokrocznie tytularnym świętem naszego Zgromadzenia. We wszystkich parafiach i wspólnotach, w których żyjemy, podczas Eucharystii ku czci królującego z tronu Krzyża, odnawiamy swoje śluby. Miejscem centralnych obchodów jest w naturalny sposób Dom Generalny. Dom modlitwy Dom św. Józefa Formacja Od 2007 r. istnieje w naszym Zgromadzeniu Dom modlitwy. Siostry odsuwają się od tętniącego nurtu życia i w milczeniu, pośród prostych obowiązków zanoszą do Boga prośby w intencjach Zgromadzenia, Polonii, a także w tych nadsyłanych pocztą i przez internet. Można je przesyłać na adres: dommodlitwy@mchr.pl. Tutaj przyjmujemy przyjeżdżające do Moraska na chwilę wyciszenia grupy, a także osoby indywidualnie odprawiające rekolekcje. Dom co roku w okresie letnim przyjmuje grupę młodzieży polonijnej w ramach organizowanego przez siostry spotkania młodzieży polonijnej. Nasz postulat i nowicjat odbywa swoją formację w Morasku w sąsiedztwie Domu Generalnego. Tutaj nasze najmłodsze siostry rozpoczynają życie zakonne. Ścisła formacja nowicjatu, odbywa się w Dworku - naszym Domu Macierzystym. Obecnie mamy osiem postulantek i dziewięć nowicjuszek. 3

4 Jako Misjonarki Chrystusa Króla jesteśmy powołane do troski o zbawienie Polaków żyjących poza granicami naszej Ojczyzny. Poprzez naszą modlitwę, ofiarę i codzienną posługą niesiemy im Chrystusa i Jego miłość. Troszczymy się by Polacy żyjący na emigracji zachowali wiarę, pozostali wierni Bogu i Kościołowi. By cenili polską kulturę i tradycję, aby zachować swoją tożsamość. Jeśli żyjesz na emigracji, jeśli chcesz się modlić za członków rodzin, przyjaciół i znajomych, przebywających za granicą oraz w intencji kapłanów i sióstr zakonnych posługujących polskim emigrantom zapraszamy Cię do włączenia się do wielkiego kręgu modlitwy, która każdego dnia zanoszona jest do Pana. I Ty możesz stać się misjonarzem zatroskanym o Polonię i Ty możesz włączyć się w duchową rodzinę czerpiącą z charyzmatu Zgromadzenia. / Kręgi modlitwy/ Każda osoba przyjęta do Kręgu Modlitewnego zobowiązuje się do codziennego odmówienia jednej tajemnicy różańca i poniższej modlitwy. Dodatkowo można podjąć inną modlitwę lub umartwienie.,,na wychodźstwie polskie dusze giną trzeba je ratować Jakże i dziś jest aktualne to zawołanie, które towarzyszyło O. Ignacemu Posadzemu przy zakładaniu Zgromadzenia. Tyle milionów Polaków żyje dziś poza granicami naszej Ojczyzny. Któż z nas nie zna problemu emigracji; wiele szans i możliwości rozwoju, ale także wiele zagrożeń. Trzeba ciągle wybierać, opowiadać się za tym, co stanowi dla nas, dla naszego życia największą i prawdziwą wartość. Modlitwa za emigrantów: Maryjo, Królowo Polski i Polonii Zagranicznej, Tobie oddajemy naszą Ojczyznę i całą Polonię świata. Weź pod swój matczyny płaszcz każde dziecko tej ziemi i prowadź bezpiecznie drogą prawdy i pokoju do swego Syna Chrystusa, naszego Pana i Króla. 4 Chrystusowiec W 1932r. Ks. Ignacy został zaproszony przez księdza Prymasa do tworzenia zgromadzenia męskiego, Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej, w Potulicach. Był jego długoletnim przełożonym. W czasie II wojny światowej, ukrywając się przed okupantem, utrzymywał łączność z rozproszonymi członkami Towarzystwa. Po odzyskaniu niepodległości, na polecenie księdza Prymasa, kierował księży Chrystusowców na Ziemie Odzyskane, aby tam organizowali życie Kościoła. To chrystusowiec odprawia pierwszą Eucharystię w powojennym Szczecinie. Do 1968r. O. Posadzy pełnił funkcję Generała Towarzystwa Chrystusowego. 9 Założyciel Sióstr Misjonarek Ojciec Ignacy, wierny inspiracjom kardynała Hlonda, przystąpił w 1958 roku do tworzenia żeńskiego zgromadzenia do pomocy duszpasterskiej księżom Towarzystwa Chrystusowego pracującym wśród Polonii. Nową wspólnotę zakonną erygował ksiądz arcybiskup Antoni Baraniak, Metropolita Poznański, dnia 21 listopada 1959 roku. Założyciel darzył ojcowską miłością Zgromadzenie Sióstr Misjonarek od początku jego istnienia. Po złożeniu rezygnacji z funkcji przełożonego Towarzystwa, więcej troski i uwagi poświęcał Misjonarkom. Do końca swoich dni interesował się młodą wspólnotą i każdą Siostrą z osobna. 17 stycznia 1984 r. w Puszczykowie o. Ignacy zakończył swoją ziemską wędrówkę. W telegramie kondolencyjnym Ojciec Święty Jan Paweł II napisał: Dziękuję Wszechmocnemu Bogu za długie życie i dzieło Człowieka ukształtowanego przez łaskę i Szafarza łaski, (...) Człowieka wiary, kontemplacji i apostolstwa."

5 Korzenie Kim był jak go określił Ojciec Święty Jan Paweł II człowiek ukształtowany przez łaskę? Troskliwy Ojciec zakonnych wspólnot, wciąż tak mało znany szerszym kręgom wiernych. Urodził się 17 lutego 1898r. w Szadłowicach koło Inowrocławia., w głęboko religijnej rodzinie Jakuba i Katarzyny Posadzych. Tam otrzymał wychowanie w duchu religijnym i patriotycznym. Jego losy od dzieciństwa były splecione z losem Ojczyzny brał udział w c z y n n y m o p o r z e uczniów przeciw germanizacji. Po ukończeniu szkoły podstawowej rozpoczął naukę w Gimnazjum im. Jana Kasprowicza w Inowrocławiu. Dar kapłaństwa W 1917 r. młody Ignacy zgłosił się do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu. Studia filozoficzne i teologiczne odbywał w Münster i Fuldzie. Jako student zetknął się z polskimi robotnikami sezonowymi w Niemczech, z ich problemami i opuszczeniem duchowym. Gromadził tych ludzi, pouczał, odprawiał dla nich nabożeństwa Słowa Bożego. Wtedy postanowił, że kiedy zostanie kapła- 8 -nem, poświęci tym ludziom czas wakacyjny. 19 lutego 1921 roku kleryk Ignacy otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Kloskiego w Gnieźnie. W kolegiacie farnej w Poznaniu rozpoczął pracę duszpasterską. Zasłynął jako dobry kaznodzieja i gorliwy spowiednik. Troska o Polonię Od 1922 roku ksiądz Ignacy poświęcał czas wakacji Polakom - Emigrantom, odwiedzając ośrodki polonijne w Europie i Azji Mniejszej, a 1929 roku w Brazylii, Argentynie i Urugwaju. O problemach emigracji polskiej pisał reportaże do gazet. Na polecenie ks. kardynała Hlonda, Prymasa Polski, przeprowadził inspekcję polskich placówek duszpasterskich w Brazylii, Argentynie i Urugwaju w latach Z tej podróży powstała książka Drogą pielgrzymów".,,a Słowo ciałem się stało i zamieszkało między nami " Jest jeden taki wieczór w roku, gdy z utęsknieniem spoglądamy na niebo, wyglądając pierwszej gwiazdy, przypominającej tę jedyną, która jaśniała nad Betlejem. Jest taki wieczór w roku, gdy wraz z najbliższymi zasiadamy przy wigilijnym stole, zostawiając puste miejsce... W ten piękny Wigilijny Wieczór, który wielu z Was będziecie przeżywać z dala od Ojczyzny, czasem z dala od swoich najbliższych, pragniemy się z Wami przełamać opłatkiem i przesłać naszą modlitwę i życzenia. Pochylmy się nad wielką i niepojętą tajemnicą miłości Boga do człowieka. Tajemnicą Słowa, które stało się Ciałem i zamieszkało między nami. Ten mały Jezus rodząc się w ubogiej stajence betlejemskiej chce narodzić się w sercu każdego z nas. Otwórzmy je szeroko by obdarzył nas miłością, radością i pokojem by napełnił nas Swoją Obecnością. O R Ę D Z I E Z G R O T Y B E T L E J E M S K I E J Narodziłem się nagi, mówi Bóg, abyś ty potrafił wyrzekać się siebie samego. Narodziłem się ubogi, abyś ty mógł uznać Mnie za jedyne bogactwo. Narodziłem się w stajni, abyś ty nauczył się uświęcać każde miejsce. Narodziłem się bezsilny, abyś ty nigdy się Mnie nie lękał. Narodziłem się z miłości, abyś ty nigdy nie zwątpił w moją miłość. Narodziłem się w nocy, abyś ty uwierzył, iż mogę rozjaśniać każdą rzeczywistość spowitą ciemnością. Narodziłem się w ludzkiej postaci, mówi Bóg, abyś ty nigdy nie wstydził się być sobą. Narodziłem się jako człowiek, abyś ty mógł stać się Synem Bożym. Narodziłem się prześladowany od początku, abyś ty nauczył się przyjmować wszelkie trudności. Narodziłem się w prostocie, abyś ty nie był wewnętrznie zagmatwany. Narodziłem się w twoim ludzkim życiu, mówi Bóg, aby wszystkich ludzi zaprowadzić do domu Ojca. /Lambert Noben/ Niech Boże Dziecię wyleje na Was zdroje łask i obficie błogosławi w każdym dniu Nowym Roku. Złączone w modlitewnej pamięci. Siostry Misjonarki Chrystusa Króla dla Polonii 5

6 W jednej z gablot naszego domu, w małym pudełeczku znajduje się białe zawiniątko. Widnieje pod nim napis: Ostatnia łza Ojca Założyciela. Zdążyła ją, w prawdziwie weronikowym geście zebrać jedna z sióstr, kiedy w śnieżny, wtorkowy poranek 17 stycznia 1984 roku odchodził do wieczności Ojciec Ignacy Jeszcze parę dni wcześniej, w ostatniej jak się później okazało rozmowie z Matką Magdaleną wypowiedział słowa, które dziś po 25 latach od tamtych wydarzeń odczytujemy na nowo, jako Testament Ojca pozostawiony naszemu Zgromadzeniu: ZA WSZYSTKO DZIĘ- KUJCIE BOGU KOCHAJCIE NIEPOKALANĄ. Jedno jest pewne: o. Ignacy nie uszył charyzmatu służby wśród Polonii na własne potrzeby, a Boży plan działania w wielu punktach go przerastał. Jednak mawiał, że triumfem Chrystusa jest dźwigać słabych. I właśnie tymi słowami Sługa Boży wpisał się w epokowe dziedzictwo świętych swojego czasu. Czyż nie jest to echo małej drogi św. Teresy od Dzieciątka Jezus, z którą Ojciec (rodząc się w 1898 roku) dosłownie minął się na ziemi? Czy te słowa w wyjątkowy sposób nie rezonują z prawdą o niezgłębionym Bożym Miłosierdziu, którą to ogłosiła światu św. siostra Faustyna? Wszyscy wyżej wspomniani zdają się mówić jednym głosem. Jednak w charyzmacie Posadzego jest pewien rys charakterystyczny. Emigracja, sama w sobie, zawsze jest pęknięciem: więzi społecznych, rodzinnych, pęknięciem osobowości, która usilnie stara się dostosować do tego, co nowe, nie zaw- pamiętając o korzeniach. To pęknięcie ma szansę wydać piękne i dorodne owoce. Jeżeli ziarno nie obumrze, zostanie tylko samo Przez jego wąską szczelinę, nie bez bólu, kiełkuje nowa, młoda roślina. Kryzys przeżywany na obczyźnie, ból rozłąki i aklimatyzacji w nowym środowisku, ta bezbronność może popchnąć człowieka w ramiona samego Stwórcy. Tak banalne wydaje się stwierdzenie: jak trwoga to do Boga, bo w istocie taka postawa zewnętrznie ma w sobie coś banalnego, jednak zawsze za nią skrywa się ludzki dramat. Dramat znany niejednokrotnie tylko Bogu, tak, bowiem trudno przyznać się nawet najbliższym do poczucia porażki i klęski. Tymczasem niedola człowieka zawsze porusza Boga do głębi, zawsze woła o Jego bliskość. W duchowej trosce o. Ignacego o Polskich emigrantów jest coś z tego samego wzruszenia, które znamy z kart Ewangelii. Oto Jezus płacze na śmiercią Łazarza Posadzy jakby spojrzał głębiej na nędzę Polaków opuszczających kraj, zajrzał w samo sedno i dał temu wyraz w słowach: Kto zmienia Ojczyznę zmienia nad sobą niebo, ale nie zmienia w sobie serca. O. Ignacy Posadzy żył jako c z ł o w i e k, o s a d z o n y w konkretnej rzeczywistości, rozpięty między własną słabością, (o której niejednokrotnie wspominał) a męstwem, przedziwną odwagą Człowiek niesiony przez kontynenty, oceany, by dotrzeć wszędzie tam, gdzie biją polskie serca. Wreszcie człowiek obdarzony niebywałą pokorą i poczuciem misji, którą zawsze spełniał w głębokim posłuszeństwie i miłości do całego Kościoła. Oby tylko Chrystus był głoszony. Wierny przyjaciel potężną obroną, kto go znalazł, skarb znalazł czytamy na kartach Mądrości Syracha. Takim przyjacielem Polaków rozproszonych po krańcach świata jest Ojciec Ignacy, który dziś już nieograniczony miejscem i czasem oręduje z nieba za każdym, kto przyzywa jego wstawiennictwa. 6 7