W TYM NUMERZE: LISTOPAD - GUDZIEŃ 2014 NR 2 (54)

Transkrypt

1 MIESIĘCZNIK GIMNAZJUM NR 1 IM. JANA PAWŁA II W POLKOWICACH LISTOPAD - GUDZIEŃ 2014 NR 2 (54) CEN A 1,00 ZŁ W TYM NUMERZE: Stratos od początku do końca s.3 Na pełnych obrotach s. 5 Wywiad z Oliwierem Sikorą s. 7 Wywiad z Karolem Kaczanowskim s. 7 Poznajemy znane postaci z obszaru nie- -mieckojęzycznego s. 8-9 Czyżby w Gimnazjum nr 1 odbyły się niemieckie tortury? Sonda pierwsza klasa s. 11 Orkierstra górnicza s. 11 FOTONEWSY s Wywiad z wolontariuszkami s. 14 Trzy razy Miasto 44 - recenzje s. 15 Świąteczny savoir-vivre s Okienko poetyckie s. 18 Recenzja filmu Bogowie s. 19 Zanikanie bioróżnorodności s. 20 Bezpieczna lekcja w-f s. 21 Krzyżówki s Życzonka-pozdrowionka s. 22

2 2 Z okazji Świąt Bożego Narodzenia BULWERS składa Wam najszczersze życzenia. Wielu spędzonych z bliskimi chwil tak długich jak rzeka Nil. Smakowitych potraw na stole, odpoczynku, a nie myślenia o szkole. W rodzinnym gronie klimatu przyjemnego, barszczu z uszkami i karpia pysznego. Choinek pięknie przystrojonych, prezentów tylko wypasionych. Wszystkim Pracownikom Szkoły i Uczniom Na zbliżające się magiczne Święta życzy Redakcja!

3 3 Stratos od początku do końca Jeżeli jeszcze nie obejrzałeś filmu z lotu naszego balonu, zrób to teraz koniecznie! Uczniowski projekt naukowy Stratos miał swój finał w czerwcu tego roku. O pomyśle i jego pracochłonnej realizacji opowiada Krzysztof Stępień. Kiedy wpadłem na pomysł wypuszczenia małego balonika z helem, wyposażonego w prowizoryczny spadochron i szpiegowską kamerkę w breloczku, nie pomyślałem nawet przez chwilę, że wyjdzie z tego coś tak niesamowitego. Pomysł wpadł mi do głowy na jakiejś nudnej lekcji. Niemal od razu podzieliłem się nim z Piotrkiem Gadomskim. Wprawdzie zgodził się on na próbę realizacji, ale jednak niezbyt entuzjastycznie. Po kilku dniach wielkich planów mieliśmy zarys całego doświadczenia. Balonik zostałby wypuszczony na długim sznurku, z kamerką umieszczoną pod odpowiednim kątem. Jeśli balonik by pękł, kamerka opadłaby na spadochronie wykonanym z torebki foliowej. Znaleźlibyśmy ją, przyciągając sznurek. Pomysł ten miał jednak bardzo wiele wad. Nie wiedzieliśmy, skąd wziąć tak długi sznurek (myśleliśmy o wysokości kilku kilometrów). Trzeba byłoby więc związać kilka krótszych szpulek. I tu pojawiał się kolejny problem. Taki mały balonik nie uniósłby tak dużo sznurka. Musieliśmy więc porzucić projekt. Zapisaliśmy go nawet na liście naszych najgłupszych pomysłów. Znajdował się na trzecim miejscu, zaraz za perpetuum mobile oraz samolotem domowej roboty Mimo to, po roku, na początku trzeciej klasy pomysł wrócił z dużo większą szansą na powodzenie. Opowiedziałem o zamierzeniu Bartkowi Doszczeczko. Chwilę rozmawialiśmy i już stwierdziliśmy, że musimy to zrobić! Znacznie ulepszyliśmy stary pomysł: szybko znaleźliśmy w Internecie balony lateksowe o średnicy jednego metra. Do tego były one bardzo tanie. Chcieliśmy kupić cztery takie balony, napełnić je helem i wypuścić z podczepioną kapsułą wykonaną z pudełka. W tej kapsule miał znajdować się telefon komórkowy z włączonym nagrywaniem. Do nowej odsłony pomysłu zaangażowaliśmy więcej osób niż poprzednio. Projekt ten byłby znacznie bardziej kosztowny niż jego poprzednik. Sam hel potrzebny do napompowania balonów kosztowałby około czterystu złotych. Ten pomysł miał już większe szanse na powodzenie niż poprzedni. Wykonaliśmy nawet dwa rodzaje spadochronów z worków na śmieci. Odbyły się również ich próby, jedna nawet była filmowana komórką z kapsuły podczepionej pod spadochron. Wszystkie zakończyły się sukcesem. Pięć osób było czynnie zaangażowanych w realizację projektu, jednak na liście uczestników figurowało ponad dwadzieścia nazwisk. Podejrzewam, że niektóre z tych osób nie wiedziały nawet, o co nam chodzi i wyraziły zgodę dla świętego spokoju. Jednak potrzebowaliśmy wszystkich, ponieważ mieliśmy się składać na ten projekt, a im więcej byłoby ludzi, tym mniej wyniosłaby składka. W Internecie jest zamieszczony filmik z lotu z podobnego projektu. Był wykonany mniej więcej tak, jak my chcieliśmy to zrobić. Obejrzeliśmy ten film. Owszem, był piękny widok, ale to nas nie satysfakcjonowało. Chcieliśmy nagrać film z kosmosu, taki, jaki widzieliśmy na wielu stronach. Jednak, żeby coś takiego się udało, trzeba wydać na projekt znacznie więcej pieniędzy. A to już nie było na naszą kieszeń. Musieliśmy poprosić kogoś o pomoc. Nie wiedzieliśmy tylko kogo. Jedyną osobą, która przyszła nam do głowy, była dyrekcja naszej szkoły. Wątpiliśmy, czy to się uda, jednak spróbowaliśmy. Udaliśmy się do pani Iwony Marchlewskiej i powiedzieliśmy jej o naszych planach. Najpierw sprawiała wrażenie nieco zszokowanej. Chyba nie dowierzała, że coś takiego może się udać. Jednak powiedziała, żebyśmy napisali podanie o dofinansowanie do pani Dyrektor. Tak też zrobiliśmy i na drugi dzień dostarczyliśmy podanie. Załączyliśmy do niego kosztorys (ostatecznie okazał się dwa razy większy). Na drugi dzień dostarczyliśmy również program pozyskiwania funduszy w zakresie własnym. Były tam zamieszczone między innymi wykłady, które prowadziłem z Bartkiem. Na decyzję nie czekaliśmy długo. Ku naszej radości szkoła zgodziła się na zakup kamery, GPSu, spadochronu oraz termometru elektronicznego. Na resztę, czyli balon meteorologiczny oraz hel, musieliśmy zarobić sami. Termin realizacji wszystkich elementów projektu został odłożony na czas po egzaminach. W maju zaczęliśmy działać. Zarobiliśmy pieniądze poprzez wykłady astronomiczne, które większość pamięta (przynajmniej mam taką nadzieję...). Zakupiliśmy balon i spadochron u bardzo miłego i pomocnego sprzedawcy z Chin. Na przesyłkę musieliśmy czekać prawie miesiąc, co bardzo nas niepokoiło. Baliśmy się, że przesyłka, która była bardzo wartościowa (zapłaciliśmy około czterystu złotych), zaginęła. Tak się na szczęście nie stało. Zakupiliśmy również kamerę oraz lokalizator GPS. Wszystko (oprócz balonu, który wyjąć z folii należy tuż przed startem) zostało poddane próbom i działało bardzo dobrze.

4 4 Termin został ustalony na 14 czerwca. Wcześniej trzeba było uzyskać zgodę na lot z Polskiej Agencji Żeglugi Powietrznej. Niestety, my jej nie dostaliśmy w terminie, ponieważ do Polski przyleciał Barack Obama. Musieliśmy przełożyć start. Zdecydowaliśmy się na 25 czerwca, a jeśli warunki pogodowe w ten dzień by nie dopisały, zastępczą datą byłby 27 czerwca. Na te dni zgodę już otrzymaliśmy. Musieliśmy również zrobić kapsułę. Wykonaliśmy ją ze styropianu, skleiliśmy klejem, okleiliśmy taśmą naprawczą i wywierciliśmy otwory na kamery. Wysłaliśmy trzy kamery, ale zadziałała tylko jedna. Hel musieliśmy zamówić z firmy z Głogowa. Został dostarczony w przeddzień startu. Start zbliżał się ogromnymi krokami. Z dwudziestu osób zostały cztery. Piotrek Gadomski, Bartek Doszczeczko, Norbert Rykowski i ja. Niestety Norbert zachorował i nie mógł być przy starcie. Zastąpił go Karol Kaczanowski. Zaplanowaliśmy start na 6:30 rano w środę 25 czerwca. Właściwie do tego dnia nie wiedzieliśmy, czy warunki na to pozwolą. Gdy się obudziłem, spojrzałem na niebo i wiedziałem, że lot, który był w planach przez prawie dwa lata, a którym zajmowaliśmy się czynnie przez ostatni miesiąc, odbędzie się dzisiaj. Na miejscu startu, czyli na boisku szkolnym, zjawiliśmy się o 5:40. Trzeba było jeszcze napompować balon i przywiązać do niego kapsułę i spadochron, które były ze sobą powiązane dzień wcześniej. Pompowanie balonu trwało dość długo. W tym czasie należało potwierdzić start w Polskiej Agencji Żeglugi Powietrznej. Zajęła się tym pani Marchlewska. Gdy balon został napompowany, przywiązaliśmy do niego całą konstrukcję, mającą długość około piętnastu metrów. Włączyliśmy wszystkie kamery, do kapsuły włożyliśmy wraz z nimi wkład grzejący, pochłaniacz wilgoci oraz lokalizator GPS. Zakleiliśmy kapsułę i po odliczaniu balon wzniósł się w powietrze! Chwilę na niego patrzyliśmy, a potem udaliśmy się do sklepu po małe baloniki. Zostało nam jeszcze trochę helu, więc czemu miałby się marnować? Bawiliśmy się gadając śmiesznymi głosami. Po jakimś czasie poczuliśmy głód, więc schowaliśmy butlę do szkoły i poszliśmy coś zjeść. Przewidywaliśmy, że lot będzie trwał około dwóch godzin. GPS powinien wysyłać swoje współrzędne SMSem, jednak nie robił tego, ponieważ na wysokości powyżej 500 metrów nie ma zasięgu. Po upływie dwóch godzin zaczęliśmy się niepokoić. Właściwie nie rozmawialiśmy. Każdy zastanawiał się, co się stało z kapsułą. Po 180 minutach GPS nadal milczał. Nagle przyszedł SMS. Wszystkim zabiły mocniej serca. Odczytałem. Od taty Po dwóch godzinach i czterdziestu minutach każdy już podejrzewał, ale nikt nie mówił tego na głos: baliśmy się, że straciliśmy kapsułę. Że coś zrobiliśmy źle. Dołączyliśmy kartkę z numerem telefonu oraz prośbą o zwrot, ale nikt nie łudził się, że ktoś ją w ogóle przeczyta Czekaliśmy nadal w milczeniu. Już naprawdę traciliśmy nadzieję, gdy przyszedł SMS. Tym razem to nie był fałszywy alarm! Dostaliśmy współrzędne, po minucie kolejne i kolejne, i kolejne. Nasza radość była nie do opisania. Zadzwoniłem domofonem po tatę, który zszedł na dół. W tym czasie wprowadziliśmy współrzędne na tablecie w google maps. Roszkowo za Rawiczem. Prawie 100 kilometrów od Polkowic. Daleko, ale tata zgodził się nas zawieźć. Mieliśmy wielkie szczęście, bo kapsuła wylądowała w polu kukurydzy. Obawialiśmy się, że spadnie w lesie lub na jakiś budynek. Po jakimś czasie dojechaliśmy. Wysiedliśmy z samochodu i rozpoczęliśmy poszukiwania. Może się wydawać, że znalezienie czegoś dość dużego w polu jest łatwe. Nic bardziej mylnego. Szukaliśmy kapsuły dobre pół godziny. W końcu znalazł ją Piotrek. Nie była bardzo zniszczona, jedynie trochę wgnieciona. Wszystko w środku było całe. Gdy tylko włożyliśmy ją do bagażnika i ruszyliśmy, zaczął padać deszcz. To się nazywa szczęście! Na drugi dzień Piotrek, pani Marchlewska i ja (reszta nie mogła przyjść) obejrzeliśmy film. To, co zobaczyliśmy, wynagrodziło cały nasz trud! Następnie poszliśmy na boisko, gdzie czekała na nas redaktor Telewizji Polkowickiej. Przeprowadziła z nami krótki wywiad. Ten projekt na pewno zapadnie mi w pamięć na całe życie. Satysfakcja, że coś, co stworzyliśmy, było tak wysoko, można powiedzieć, że na granicy kosmosu, jest naprawdę ogromna! Polecam wszystkim realizować swoje marzenia, nawet te, które wydają się niewykonalne. Z takich właśnie jest największa satysfakcja. Film z lotu jest dostępny na serwisie You Tube: v=5lqhw60qmmc Krzysztof Stępień absolwent 2013/14

5 5 Na pełnych obrotach W sezonie treningi kolarzy CCC odbywają się codziennie, teraz jednak trwa luźniejszy okres i trenuje się trochę mniej. Można pójść do szkoły. Kolarze z naszego polkowickiego klubu CCC mogą pochwalić się szeroką gamą osiągnięć i ciekawych wspomnień. W listopadzie mieliśmy przyjemność gościć trzech z nich w naszej szkole. Odpowiedzieli na kilka pytań o swojej pracy i przeprowadzili zajęcia z naszymi uczniami. Zamieszczony tutaj tekst opowiada o kolarstwie i rzeczach z nim związanych. Napisany został na podstawie wywiadu przeprowadzonego przez redaktorów szkolnej gazetki "Bulwer. Zapraszamy do lektury. Przygoda z kolarstwem zaczyna się w młodym wieku, zwykle w szkole podstawowej. Grzegorz, kolarz, który odwiedził naszą szkołę, opowiada: Pewnego dnia przyszedł do mnie trener miejscowego klubu i powiedział,,jutro widzę cię o dziesiątej na treningu". Jest to bardzo ciężkie, ale i ciekawe zajęcie. Dzięki temu można zwiedzić nie tylko Polskę, ale także inne kraje. Nasi goście byli już na prawie wszystkich kontynentach. Można poznać nowych ludzi, mieć fantastyczne wspomnienia. To coś, czego nikt nam nie odbierze. W sezonie treningi odbywają się codziennie, teraz jednak trwa luźniejszy okres i trenuje się trochę mniej. Zimą jest bardzo dużo zajęć na sali, siłowni, ale gdy robi się cieplej, kolarze skupiają się bardziej na jeździe na rowerze. Zgrupowania przygotowawcze odbywają się najczęściej w ciepłych krajach, głównie w Europie, np. Hiszpanii. Zimą nie ma u nas w Polsce warunków. Jest zimno, szybko robi się ciemno, a do tego wszędzie jest śnieg. Będąc gdzieś, gdzie jest ciepło, można spokojnie zająć się jazdą na rowerze. Inaczej sprawa ma się z wyścigami. Te odbywają się praktycznie wszędzie: Japonia, Argentyna, Ameryka, Australia. Chyba tylko na Antarktydzie nie robią jeszcze wyścigów. Podczas zawodów kolarzom towarzyszy... nuda. Koncentrują się oczywiście na wygranej, by jak najlepiej poszło, ale to głównie przy końcówce. Są takie etapy, że przez 2-3 godziny po prostu jedzie się i rozmawia z kolegą. Nie da się przecież jechać przez 6-7 godzin na pełnych obrotach. Czasem trasa jest naprawdę trudna. Choćby padał śnieg, grad nigdy nie odwołują wyścigu. Jest tak ciężko, że wolałbyś pracować w fabryce puszek. Wyjątek stanowiła tylko śmierć papieża. Jedyne co można zrobić w sytuacji, kiedy jest bardzo zimno, to poprosić o ciepłe ubrania. Kiedyś na wyścigu, we Włoszech, był taki mróz, że fot. archiwum szkoły kiedy podawano nam herbatę, zamiast ją pić, oblewaliśmy się nią. Wtedy człowieka nachodzą takie myśli: Po co ja jestem kolarzem? Mogłem robić coś innego. Żeby dostać się do naszego polkowickiego klubu, trzeba przebyć długą drogę. Jest to jeden z najlepszych klubów w Polsce. Najpierw trzeba trenować w różnych szkółkach, klubach. Niejeden chciałby tu jeździć. Jeśli ktoś dostaje telefon, że ma szansę się tu dostać, na pewno jest szczęśliwy. Najczęstszą wpadką kolarzy jest złe wyliczenie okrążeń. Po zrobieniu kilku rund, człowiek staje, widzi, że jest pierwszy, zaczyna się cieszyć. Niestety nagle odzywa się dzwonek, który oznacza jeszcze jedno okrążenie. W naszym CCC kolarze mają identyczne rowery. Któregoś dnia na wyścigu kolarze jadą i w pewnym momencie jeden z nich stwierdził, że coś jest nie tak. Okazało się, że przed startem koledzy pomylili rowery i dopiero w połowie trasy zorientowali się co się stało. Resztę drogi przebyli już na własnym sprzęcie. Najlepsze jest chyba to, że jest to nasza praca, pasja i to wszystko nam się podoba. Zuzanna Matejewska

6 6 Kreatywność w ogrodzie czyli jak było w Lubniewicach Juliusz Verne Zielony promień W październiku byłem na obozie naukowym w Lubniewicach w województwie lubuskim. Głównym tematem obozu było kreatywne myślenie. Pierwszego dnia zanim dojechaliśmy, zwiedziliśmy muzeum w Santoku. Na terenach tego miasta trwały wykopaliska ponieważ był tam niegdyś staropolski gród. Następnie dojechaliśmy do ośrodka położonego w małym miasteczku obok jeziora. Przez cały pobyt rozwiązywaliśmy zadania ćwiczące naszą kreatywność i logiczne myślenie. Byliśmy również w Gorzowie Wielkopolskim w galerii sztuki i w kinie. W przedostatni dzień mieliśmy najtrudniejsze zadanie. Musieliśmy zaprojektować ogród. Nasza grupa wylosowała ogród renesansowy. Mieliśmy cały dzień na to, aby rozplanować ogród, dowiedzieć się jak powinien wyglądać, rozpisać kosztorys, uwzględniając dosłownie fot. archiwum szko- wszystko, nagrać film i trzy wywiady zachęcające do odwiedzenia zaprojektowanego ogrodu. Nasz i dwa inne projekty zostały wyróżnione. Obóz bardzo mi się podobał, a przede wszystkim nasze projekcje filmów na ścianie budynku. Nie nudziliśmy się i rozwinęliśmy kreatywne myślenie. Bartosz Pytlak, kl. I b fot. źródło: Internet Helenę wychowują dwaj wujkowie, którzy pragną, aby dziewczyna dobrze wyszła za mąż. Panna Campbel nie chce jednak słyszeć o małżeństwie. Oświadcza swoim opiekunom, że tylko kiedy zobaczy zielony promień, będzie skłonna pomyśleć o ślubie. Cała trójka wyrusza więc na poszukiwanie legendarnego promienia. W tym miejscu należy wspomnieć o pewnej szkockiej legendzie, która głosi: kto ujrzy zielony promień, uzyska wgląd w uczucia innych ludzi. Helena wierzy, że pomoże jej to znaleźć miłość swojego życia. Bohaterowie podczas swojej podróży ciągle napotykają na przeszkody uniemożliwiające zobaczenie promienia. Niezwykła książka znacznie różniąca się od innych książek autorstwa Juliusza Verna. Powieść przygodowa połączona z romansem. Nie można się z nią nudzić. Rys. DR M.K.

7 7 Jakoś wyszło rozmowa z Oliwierem Sikorą Pasja i pływanie rozmowa z Karolem Kaczanowskim Rozmawiamy z Oliwierem Sikorą, uczniem klasy I F. Wielkim miłośnikiem tańca, samoukiem i finalistą Dolnośląskiej Ligi Talentów. B. Jak długo tańczysz? OS. Od 9 miesięcy. B. Ile razy w tygodniu ćwiczysz? O. Ćwiczę raz w miesiącu, ale muzyki słucham codziennie. B. Lubisz tańczyć? O. Jak szybko pojmuję, to tak. B. Jak zacząłeś tańczyć? O. Zobaczyłem film w Internecie, spróbowałem i tak jakoś wyszło. Wycinek z Gazety Wrocławskiej B. Jak łączysz taniec z nauką? O. Nie uczę się. B. Jak wymyślasz nowe układy? O. Słucham muzyki 10 razy dziennie i nagle mam nowy układ w głowie. B. Wolisz tańczyć sam czy z kimś? O Z kimś. B. Zauważyłam, że masz partnerkę. Dobrze się dogadujecie? OS. Dobrze, szybko się uczy. B. Jakie sporty uprawiasz, oprócz tańca? O. Żadnego. B. W skali od 1 do 10 jak bardzo kochasz tańczyć? OS 10! Ola Bajaś Kilka pytań zadaliśmy Karolowi Kaczanowskiemu, uczniowi klasy III B, który jest zapalonym pływakiem. Bulwers: Wiemy, że pływanie jest Twoją pasją. Jak zaczęła się Twoja przygoda z tą dyscypliną? Karol: Pływam od najmłodszych lat, mniej więcej od 7 roku życia, lecz wtedy nie trenowałem na poważnie. Bulwers: Jak długo trenujesz pływanie i czy zabiera Ci to dużo czasu? Karol: Pływam od 1 klasy gimnazjum. Treningi zajmują mi 9 godzin tygodniowo. Bulwers: Czy masz swój ulubiony styl pływacki? Swojego idola w tej konkurencji? Karol: Moim ulubionym stylem pływackim jest styl klasyczny, nie mam idola. Bulwers: Czy chodzisz na treningi? Jeżeli tak, to gdzie i pod czyim okiem trenujesz? Karol: Tak, chodzę na treningi pływania do Szkoły Podstawowej nr 3, a trenuję pod okiem p. Bartłomieja Błaszczyka. Bulwers: Co na temat Twojego zainteresowania mówią koleżanki i koledzy? Karoł: Szczerze, to się tym nie interesują, a wręcz ich to nie obchodzi. Bulwers: Po co człowiekowi pasje? Karol: Dzięki pasjom człowiek ma swój własny świat. Pasje czynią człowieka szczęśliwym, zapełniają czas i motywują. Redakcja Zdj. G. Grzegorek

8 8 Poznajemy znane postaci obszaru niemieckojęzycznego Röntgen Wilhelm Conrad Röntgen (ur. 27 marca 1845 w Lennep, zm. 10 lutego 1923 w Monachium) - niemiecki fizyk, laureat pierwszej Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki (1901), przyznanej w uznaniu zasług, które oddał przez odkrycie promieni nazwanych jego nazwiskiem. Początkowo Röntgen interesował się głównie przyrodą, natomiast nie wykazywał większych zdolności naukowych. W 1862 roku zaczął studiować fizykę na uniwersytecie w Utrechcie, potem zaś zmienił zdanie i wybrał inżynierię na politechnice w Zurychu. Tam zetknął się z dwoma wielkim autorytetami naukowymi: Rudolfem Claususiem i Augustem Kundtem. W 1869 roku otrzymał tytuł doktora na Uniwersytecie w Zurychu. Promieniowanie rentgenowskie jest wykorzystywane do uzyskiwania zdjęć rentgenowskich, które pozwalają m.in. na diagnostykę złamań kości i chorób płuc oraz do rentgenowskiej tomografii komputerowej, służy także do radioterapii. Nazwa promieniowanie X lub promienie X jest używana w większości krajów (w tym anglosaskich X-rays), zdj. Internet jednak m.in. w Polsce i Niemczech nazywane są promieniowaniem rentgenowskim. Na podstawie Internetu wiadomości zebrali Julia Kubiak i Maciej Czapczyński kl. II B SŁOWNICZEK POLSKO-NIEMIECKI promienie - Strahlen promieniowanie - die Strahlung prześwietlenie rentgenowskie - die Röntgenuntersuchung zdjęcie rentgenowskie - die Röntgenaufnahme uniwersytet - die Universität (Uni) diagnostyka - die Diagnostik kość - der Knochen złamać kość - den Knochen brechen złamać rękę / nogę - den Arm / das Bein brechen mam złamane ramię - mein Arm ist gebrochen skręcić - verstauchen mam skręconą stopę - mein Fuß ist verstaucht płuca - die Lungen R E B U S

9 9 Poznajemy znane postaci obszaru niemieckojęzycznego Gutenberg Jan Gutenberg, właściwie Jan Gensfleisch ( ) - złotnik i drukarz, niemiecki rzemieślnik, twórca pierwszej przemysłowej metody druku na świecie. Początkowo Gutenberg stosował znane już wcześniej w Europie czcionki drewniane, z czasem opracował własną wersję czcionek metalowych. Posługiwał się także czcionkami glinianymi. zdj. Internet Skonstruował specjalny aparat do ich odlewania, w którym nowością było używanie wymiennych matryc. Zaprojektował również własną wersję prasy drukarskiej na wzór znanych już pras introligatorskich. Jest uważany za wynalazcę ruchomej czcionki, mimo że historia jej sięga przynajmniej XI w. (Chiny). Jego prekursorskim dokonaniem było stworzenie w Europie pierwszego prawdziwie dużego wydawnictwa książkowego. Inne ważne osiągnięcia Gutenberga to udany projekt modyfikacji dotychczasowego gotyckiego kroju pisma ręcznego, a przede wszystkim stworzenia podstawowych zasad składu tekstu, z których korzysta większość zawodowych typografów, jak i projektanci oprogramowania dla DTP (ang. Desktop Publishing publikowanie zza biurka) termin ten oznacza komputerowe przygotowanie do druku. Uznaje się, iż wynalazek druku Gutenberga symbolicznie zakończył epokę średniowiecza i był pierwszym znaczącym wynalazkiem na drodze do otwarcia nauki na zdecydowanie szersze grono odbiorców. Ciekawostki Biblia Gutenberga - jedna z dwudziestu kompletnych na świecie w Pelplinie! W zasięgu autostrady A1 znajduje się nieznana powszechnie miejscowość Pelplin, w której obok katedry jest jeszcze mniej znane Muzeum Diecezjalne, a w jego zbiorach znajduje się zabytek klasy zero - jeden z egzemplarzy Biblii Gutenberga, której na świecie zostało ledwo 20 kompletnych egzemplarzy. Do samego faktu, że wynalazek druku, dzięki któremu powstało to dzieło, zmienił świat, dołożyć należy również niesamowite dzieje jedynego polskiego egzemplarza Biblii Gutenberga, który... podróżował taksówką i pociągiem w zwykłej torbie podróżnej. Żadne z wydań Biblii Gutenberga nie ma strony tytułowej ani numeracji stron. Na 46 stronie polskiego egzemplarza znajduje się kleks... a dokładnie ślad tuszu po przewróconej czcionce, która musiała wypaść zecerowi (czyli osobie kompletującej strony z liter) z ręki na arkusz papieru. zdj. Internet Na podstawie Internetu wiadomości zebrali Julia Kubiak i Maciej Czapczyński kl. II B SŁOWNICZEK POLSKO-NIEMIECKI pisać - schreiben drukować - drucken druk - der Druck (uwaga! niem. Druck oznacza również ciśnienie ) pisarz - der Schriftsteller pismo - die Schrift biblia - die Bibel muzeum - das Museum katedra - die Kathedrale = der Dom egzemplarz - das Exemplar

10 10 Czyżby w Gimnazjum nr 1 odbyły się niemieckie tortury? Tajemnicze i kolorowe auto z napisem Deutsch- -Wagen-Tour zajechało 13 listopada pod Gimnazjum nr 1 w Polkowicach. Pani Aneta Stefaniak, nauczycielka języka niemieckiego, z uśmiechem powitała panią Hannę Krężlewską. Była to osoba prowadząca projekt promujący język niemiecki wśród dzieci i młodzieży. Uczniowie wyglądający z okien szkoły wiedzieli, że coś się kroi, więc czym prędzej udali się do klubu Sezam, przystrojonego w niemieckie flagi. Po chwili pani lektor wkroczyła do sali, mówiąc, że dziś przeprowadzi lekcje niemieckiego, lecz nie w ławkach tylko aktywnie. Poprosiła o wyniesienie klubowych mebli na korytarz i podłączyła radio oraz rozłożyła zawartość torby, uczniowie z niedowierzaniem to obserwowali, gdyż bali się jakiś językowych tortur. Na początek uczniowie z 3B przedstawili na szkolnej scenie krótki spektakl. Widownia nagrodziła aktorów gromkimi brawami. Gdy młodzież powróciła do sali, lektorka rozdała każdemu przysłowie niemieckie i od tego zaczęła się zabawa pełna śmiechu. Potem działy się przeróżne rzeczy, od zabawy pod wielką chustą po muzykę niemiecką, a na końcu rapowanie w tym jakże pięknym języku. Na twarzach uczniów oraz nauczycieli widniał uśmiech, a zza drzwi wariacjom przyglądała się pani Dyrektor Elżbieta Kich-Wiśniewska, patrząca z dumą i zadowoleniem na uczniów swego gimnazjum. W ostatniej zabawie (rapowaniu), był element rywalizacji o pierwszeństwo w wyborze nagród rzeczowych. Lecz otrzymał je każdy. Uczniowie opuścili salę bardzo zadowoleni. Spotkanie było bardzo ciekawym przeżyciem dla uczestników, a jego echa słychać po dziś dzień na korytarzach i są tematem niejednej rozmowy: dla Karoliny było to ciekawy pomysł na zabawę, Wiktori dzięki temu nawiązała lepsze relacje z rówieśnikami, a Kasi szczególnie podobała się zabawa w rekina. Uczniowie mają nadzieję, że inne roczniki doświadczą tego samego co oni w tym niezwykłym dniu. Gdy lektorka opuszczała szkołę, redaktorzy Bulwersa Magda i Darek zadali pani Hani pytania: 1. Co jest celem projektu? Celem projektu jest promocja języka niemieckiego w niekonwencjonalny sposób. Za pomocą gry, zabawy, animacji. Przyjeżdżamy do szkół, przeprowadzamy warsztaty związane np. muzyką i sportem i do tego wplatamy język niemiecki. Ze względu na tę niekonwencjonalną formę zajęć. Uczniowie czują się wolni, a nie czują presji książki. Po prostu mogą wyrażać swoje zdanie, a przy okazji uczą się nowych słówek, zwrotów. 3. Dlaczego powinniśmy się uczyć języka niemieckiego? Język niemiecki, wydaje mi się, to nasza przyszłość z tego względu, że mieszkamy tak blisko Niemiec. Warto wiedzieć że w Niemczech jest duży przemysł, gospodarka i sporo miejsc pracy. Więc najlepiej uczyć się języka od jak młodszych lat. Dodatkowo obecnie na rynku pracy dwa języki to podstawa, więc nie wystarczy tylko angielski bądź inny język. 4. Czy młodzież chętnie uczy się języków obcych? Moim zdaniem młodzież uczy się chętnie języków obcych. Wydaje mi się, że najlepiej wykorzystują to podczas podróży bądź też wymiany, jeżeli szkoła takie ma. 5. Jak Pani podobała się współpraca z nami? Podobało mi się bardzo. Uczniowie z Gimnazjum nr. 1 w Polkowicach bardzo dobrze wczuli się w dzisiejszy temat, którym jest muzyka. Skomponowali sami rap, przedstawili go. Myślę, że bawiliśmy się bardzo dobrze. Wyszli z uśmiechem na twarzy. O to właśnie chodzi, bo DEUTSCH MACHT SPAß. Więcej o projekcie można się dowiedzieć na: -Darek Rystwej i Mada Źrebiec z III C Niemiecki_na_wesolo_w_Polkowicach.html 2. Dlaczego projekt odniósł taki sukces?

11 11 SONDA PIERWSZA KLASA Za nami pierwszaczkami pierwsze miesiące nauki w gimnazjum. Jak czujemy się w nowej szkole? Przygotowaliśmy w tej sprawie ankietę. Wzięło w niej udział 50 uczniów z klas pierwszych. Zadaliśmy im po 3 pytania dotyczące samopoczucia i atmosfery w gimnazjum. Czy podoba ci się w nowej szkole? Czy już przyzwyczaiłeś się do nowej szkoły? Czy na początku trudno było ci się odnaleźć? Jak widać, odpowiedzi były w większości pozytywne. Bardzo się cieszymy, że w naszej szkole atmosfera sprzyja nam - najmłodszym uczniom. oprac. Aleksandra Bajaś i Magdalena Lasak z kl. I B Jak nigdy dotąd 4 grudnia zagrała nam orkiestra górnicza. Sprawiła ogromną frajdę wszystkim słuchającym. Dziękujemy! zdj. G. Grzegorek

12 12 29 X lecie Gimnazjum nr 1 im. Jana Pawła II - wystąpienie pani dyrektor, E. Kich-Wiśniewskiej O Pięknej Katarzynie przedstawienie z okazji 15-lecia Gimnazjum przygotowane przez szkolne koło teatralne METAFORA pod kierunkiem p. J. Glapińskiej Zaproszeni goście w dobrych humorach, to pewnie świetnie się bawią! Wśród zaproszonych gości byli również emeryci. Ciekawe doświadczenia przykuły uwagę. zdjęcia z archiwum szkoły

13 13 Występ chóru Cantabile z okazji Święta Niepodległości 10 XI 2014 r. Wybory do Rady Samorządu Uczniowskiego 29 IX 2014 r. Przedstawicielki drużyny piłki ręcznej KGHM METRACO LUBIN w naszej szkole i bibliotece 18 XI 2014 r. zdjęcia z archiwum szkoły Na dyskotece z okazji Dnia Chłopaka 29 IX 2014 r. Dzień wróżb andrzejkowych 28 XI 2014 r.

14 14 Polacy są bardzo mili, ale niezbyt otwarci wywiad z wolontariuszkami Przez trzy dni (24-26 listopada br.) gościły w naszej szkole wolontariuszki: Vivian oraz Adele. Zadaliśmy im kilka pytań na temat Polski, ich wrażeń z pobytu w naszym kraju i życia codziennego. Z jakiego kraju przyjechałyście i od kiedy jesteście w Polsce? Vivian: Pochodzę z Kenii, a do Polski przyjechałam 9 lipca. Adele: Ja przyleciałam z Indonezji i to całkiem niedawno, bo 16 września, więc jestem w waszym kraju dopiero dwa miesiące. Co było dla Was największym zaskoczeniem w Polsce? Vivian: Na pewno język polski, który jest trudny. Adele: Dla mnie też język polski nie jest łatwy. Zaskoczyło mnie również jedzenie bardzo odmienne od mojego ojczystego. Jak długo będziecie przebywać w Polsce i co chciałybyście zobaczyć? Vivian: Każda z nas będzie wolontariuszką przez 10 miesięcy. Bardzo chciałabym pojechać nad Morze Bałtyckie i do Gdańska. Adele: Ja marzę o wyjeździe do Warszawy. Ale na pewno na liście ciekawych miejsc do zwiedzenia mam jeszcze Kraków i Toruń. Jak bardzo różnią się Wasze szkoły od naszych polskich? Vivian: W moim kraju obowiązuje system brytyjski. Na początek są trzy lata edukacji wczesnoszkolnej - zaczyna się ją w wieku 3 lat. Następnie osiem lat szkoły podstawowej i cztery lata szkoły średniej. Nauka na uniwersytecie trwa cztery lata. Adele: W Indonezji też zaczynamy naukę przedszkolną od 3 roku życia. A życie codzienne w szkole jest trochę inne. Mamy dwie długie przerwy w ciągu dnia. Do tego każdy uczeń musi nosić mundurek. Kiedy zaczynamy studia, możemy poświęcić na nie maksymalnie 7 lat. Adele: Do Indonezji warto się wybrać na Sylwestra. Ale również między marcem a kwietniem. Wtedy jest najlepsza pogoda. Jaka muzyka, filmy są na topie w Twoim państwie? Vivian: Dużo osób słucha reagge, popularni są Wine and Kotch. Ostatnio rekordy oglądalności bije film 12 years of slave (red. u nas znany pod tytułem Zniewolony. Film z 2013 r. w reż. Stevena McQueena. Ekranizacja wstrząsających wspomnień Salomona Northupa o wydarzeniach z 1841 r.). Adele: W Indonezji popularna jest tradycyjna muzyka, tzw. dangdut. Opiera się ona zarówno na charakterystycznej linii melodyjnej, śpiewie i tańcu. Co do filmu, to polecam The Raid (red. to indonezyjski film akcji z 2012 r. w którym elitarny oddział SWAT wkracza do siedziby kartelu narkotykowego, ale podczas akcji policjanci wpadają w pułapkę. Niektórzy członkowie redakcji widzieli film i stwierdzają, że to mocne kino i warte zobaczenia). Dlaczego zdecydowałyście się na wolontariat? Vivian: Kiedy miałam 12 lat (a upłynęło od tego czasu już 11 lat), marzyłam o działaniu w wolontariacie. Obecnie uczę języka angielskiego w szkole, ale ostatnio stwierdziłam, że chcę coś zmienić w swoim życiu, oderwać się od codzienności. Stąd decyzja o wyjeździe i mój pobyt w Polsce. Adele: Bardzo lubię wyzwania i ciągle stawiam sobie nowe cele w życiu. Jednym z nich była praca w wolontariacie. Chciałam sprawdzić się oraz poznać nowych ludzi. Co sądzicie o Polakach? Vivian i Adele: Polacy są bardzo mili, ale niezbyt otwarci. Nie nawiązują łatwo znajomości, a może to nieśmiałość. Jeżeli kogoś nowego poznają, potrzebują więcej czasu. Czy widziałyście już śnieg? Vivian i Adele: Nie. Jeszcze nie. Ale mamy nadzieję zobaczyć go tej zimy. Kiedy warto odwiedzić Twoją ojczyznę? Vivian: Do Kenii najlepiej pojechać latem - ze względu na wakacje. zdj. redakcja Dziękujemy za wywiad i życzymy powodzenia. Redakcja

15 15 TRZY RAZY MIASTO 44 Dobra rzeź, średni film W październikowy poniedziałek byłem z klasą na filmie pt. Miasto 44. Film opowiada o losach uczestników powstania warszawskiego. Reżyserem jest Jan Komasa. Przygotowania do nakręcenia filmu trwały blisko 9 lat. Jest to widoczne w bardzo dopracowanej scenografii. Świetnie odwzorowano Warszawę z lat 40-tych, stroje mieszkańców, zachowanie oraz architekturę i pojazdy poruszające się po mieście. Niestety, mimo dopracowanych szczegółów i dobrej gry aktorskiej reżyser za bardzo chciał dogonić Hollywood i dwie sceny (wtrącenia) były wykonane w typowo disneyowskim stylu- - kicz do kwadratu. Z tego powodu film stracił w moich oczach. To, co jest niespotykane w polskich filmach z ostatnich lat, to brak wulgaryzmów. Czyli da się tworzyć filmy nacechowane emocjami, a bez przekleństw. Uważam, że jeśli chodzi o efekty specjalne, to nic więcej nie można wymagać. Jeśli chodzi o stronę merytoryczną, to jest co poprawiać. Dobra rzeź, ale przeciętny film. Dawid Komarnicki, III F Dnia r. obejrzałam film pt. Miasto 44. Przedstawia on historię uczuć trójki młodych ludzi, którzy walczą w powstaniu warszawskim. Stefan mieszka z bratem i matką, która popadła w depresję po śmierci męża. Bardzo podobało mi się to, że mimo ciężkiej sytuacji w domu chłopak podjął się walki w powstaniu. Dwie główne bohaterki, Kama i Biedronka, zostały przedstawione jako dziewczyny z dwóch różnych warstw społecznych. Reżyser w bardzo ciekawy sposób ukazał ich uczucia i to, jak zmienia się ich nastawienie do siebie nawzajem. Wrażenie zrobiły na mnie liczby przedstawione na początku. Zaskoczył mnie budżet filmu, jak i czas przygotowań. Pozytywnie oceniam grę aktorską Zosi Wichłacz. Odtworzyła swoją postać bardzo realistycznie. Według mnie cała fabuła była bardzo poruszająca i budziła pozytywne emocje. Jedna z niewielu rzeczy, jakie mi się podobały to metaforyczne wstawki w niektórych scenach. Rozczarowało mnie zakończenie. Liczyłam na happy end, ale niestety okazało się, że na wojnie było ich niewiele. Według mnie jedną z najsmutniejszych scen był moment, w którym główny bohater siedzi sam na wysepce, a w tle widać płonącą Warszawę. Film Miasto 44 był dla mnie dużym zaskoczeniem. Bardzo mnie wzruszył i jednocześnie trochę rozczarował. Mimo niewielu zastrzeżeń pewnie nie obejrzę go wiele razy. Milena Pociecha III F W imię miłości Więcej nie obejrzę? Miasto 44 to najnowsze dzieło Jana Komasy. Przedstawia okrucieństwo trwającego 63 dni powstania warszawskiego. Filmy o tematyce wojennej do zabawnych nie należą. I tak było w tym przypadku (nie licząc kilku scen). Jeżeli ktoś dobrze się wczuł, mógł poczuć nadzieję powstańców na szybkie zakończenie konfliktu i pomoc wojsk radzieckich. Ból i rozpacz, gdy kolejni bohaterowie oddawali życie za ojczyznę. Zastosowanie efektów specjalnych w scenach batalistycznych wzbudza podziw, choć spowolnione tempo w niektórych ujęciach można by pominąć. Główny bohater budzi we mnie mieszane uczucia. Żal mi Stefana, ponieważ podczas powstania stracił wszystko (oczywiście nie jako jedyny). Diametralnej zmianie uległa jego postawa. Z chłopca, który woli trzymać się z daleka, zmienił się w żądnego zemsty i krwi nazistowskiej mężczyznę. Nie pochwalam jednak jego stosunku do dwóch dziewczyn - wrażliwej Biedronki i bojowej Kamy. No ale cóż, uczuciowy trójkąt można wpakować wszędzie Podsumowując, Miasto 44 to film warty obejrzenia nie tylko przez fanów historii, ale wszystkich, którzy chcą zobaczyć dzieło o walce w imię wolności, nadziei i oczywiście miłości do Ojczyzny i nie tylko. Kalipso

16 16 Świąteczny savoir-vivre Zbliżają się Święta Bożego Narodzenia - czas prezentów i wspólnych kolacji. Następnie przygotowujemy się do balu sylwestrowego. Z tych okazji przedstawiamy wam podręczny słowniczek savoir-vivre u. Opisane są tu najważniejsze porady, które na pewno się wam przydadzą. Mamy nadzieję, że wykorzystacie te wiadomości w praktyce. Ach, cudowne! Jeśli po otwarciu pudełka z prezentem okaże się, że jest to coś, co nie bardzo ci się podoba, nie daj tego po sobie poznać. Powiedz po prostu To bardzo miło z twojej strony. Dziękuję. Nie musisz się silić na komplementowanie samego prezentu. Stwierdzenie typu To jest jedyne w swoim rodzaju mogłoby zabrzmieć dwuznacznie. Boże Narodzenie Boże Narodzenie to przede wszystkim święto rodzinne i nie powinniśmy zapominać w tym okresie o podtrzymywaniu kontaktów rodzinnych. Poza tym przyjął się miły zwyczaj wysyłania kartek przyjaciołom i rodzinie. Znajomym wystarczy po prostu życzyć Wesołych Świąt. Kupując kartki, z których pieniądze przeznaczone są na cele charytatywne, spełnia się przy okazji dobry uczynek. Cena Przed opakowaniem prezentu pamiętajmy o usunięciu lub zamazaniu ceny. wypadku nie wolno śpiewać podczas jedzenia czy przeżuwania. Natomiast w czasie wieczerzy wigilijnej kolędy mogą lecieć w tle. Instrumenty, muzyka Jeśli podczas imprezy chcemy puścić muzykę, zagrać na instrumencie, ważne jest, żeby nie przeszkadzać tym innym gościom w rozmowie. Jeansy Obecnie na rynku istnieje wiele eleganckich marek tych spodni, dlatego możemy je założyć na imprezę sylwestrową czy kolację. Nie przesadzajmy jednak! One nie pasują na każdą okazję. Koszt Dając sobie podarunki, powinniśmy po pierwsze ustalić cenę prezentu. Upominki muszą być w podobnej cenie. Zbyt drogi prezent może krępować osobę obdarowywaną, a podarunek o niższej cenie sygnalizować, że nie staramy się. Makijaż Jeśli koniecznie musimy poprawić makijaż, najlepiej w tym celu wyjść po prostu do toalety. Ewentualnie możemy szybko i dyskretnie pomalować usta i przypudrować nos, ale raczej polecamy pierwsze rozwiązanie. Dekoracje stołu Chodzi tu o wszystkie drobiazgi, które nie są niezbędne przy jedzeniu. Nie są konieczne, ale stół wygląda wtedy ładniej. Kwiaty i świeczniki nie powinny być za wysokie, żeby nie zasłaniać osób siedzących naprzeciwko. Fotografowanie Aparat fotograficzny może naruszać strefę prywatności osób obcych. Nie wszyscy życzą sobie, by robiono im zdjęcia. Jeśli chcesz uwiecznić przyjęcie na zdjęciu, wypada zapytać resztę zaproszonych czy zgadzają się na ich fotografowanie. Guma do żucia W czasie rozmowy i uroczystego przyjęcia nie wolno żuć gumy. Hej kolęda, kolęda Śpiewanie kolęd jest jedną z naszych świątecznych tradycji. Najlepiej zacząć kolędowanie po deserze. W żadnym

17 17 Niespodzianka Jeśli przed świętami przychodzi do ciebie koleżanka i wręcza ci prezent, a ty nie masz nic dla niej - nie panikuj. Przyjmij upominek, podziękuj i zaznacz, że nie potrzebnie robiła sobie taki kłopot. Przy najbliżej okazji odwdzięcz się jej. Opakowanie Opakowanie też jest prezentem. Cieszy tak samo jak sam prezent. Starannie opakowany prezent świadczy nie tylko o naszym guście i poczuciu estetyki, ale także o szczególnym stosunku do obdarowywanego. Zwróć uwagę, czy zawartość nie prześwituje spod papieru czy folii ozdobnej - nie chcemy przecież psuć niespodzianki. Podarek Jeśli idziemy na sylwestra w gości, to tak jak w przypadku innych imprez, wypada coś ze sobą zabrać. Może to być np. jakaś przekąska, kwiaty dla gospodyni czy drobny upominek. R.S.V.P Jest to skrót od répondez s'il vous plaît i oznacza proszę odpowiedzieć. Umieszczany jest na zaproszeniach. Jeśli natomiast zobaczymy napis: regrets only, to wówczas mamy obowiązek powiadomienia organizatorów tylko w przypadku odmowy, brak odpowiedzi będzie odebrany jako przyjęcie przez nas zaproszenia. Wypakowanie Na małych przyjęciach gospodarz rozpakowuje prezenty w obecności gości i od razu dziękuje. Na większych przyjęciach jest na to za mało czasu, więc nie musi. Przyjmując prezent osobiście, powinniśmy go od razu rozpakować przy ofiarodawcy. Zaskoczenie Zaskoczenie to jeden z najważniejszych bodźców, który powoduje satysfakcję osoby obdarowywanej. Naucz się myśleć, jak osoba, którą chcesz obdarować. Może przypadkiem nadmieni, co by jej się przydało. Życzenia Gotowe, wydrukowane kartki z życzeniami, są dopuszczalne wówczas, gdy dopisze się na nich kilka osobistych słów. na podst. książek zebrała Zuzia Spóźnienie Przyjmuje się, że dziesięciominutowe spóźnienie jest jeszcze dopuszczalne. Po piętnastu minutach wypada już przeprosić zarówno gospodarzy jak i gości. Jeśli przy stole siedzą już wszyscy goście, a my dopiero weszliśmy, musimy przywitać się ze wszystkimi i przedstawić się tym, których nie znamy, co zwykle czyni gospodarz. Telefon Komórkę powinniśmy trzymać w kieszeni lub w torebce, na pewno nie kłaść jej na stole. Jeśli podczas imprezy czy kolacji dzwoni nasz telefon, powinniśmy przeprosić resztę gości i odebrać go w innym miejscu, obiecując, że zadzwoni się później. Ubiór O tym, jak należy się ubrać, decyduje charakter uroczystości. Na sylwestrową domówkę nie przyjdziemy przecież w balowej sukni, a na uroczyste przyjęcie w jeansach. Nie bez znaczenia jest tu także pora dnia i miejsce, gdzie impreza się odbywa.

18 18 Okienko poetyckie Integracja Nasza klasa we wrześniu integrację przeżyła, Podczas której trochę się zjednoczyła. Na początku każdy z nas nieśmiały był I z Klubu Gimnazjalisty chętnie by się zmył, Ale poznać wszystkich by należało, Nawet jeśli się tego nie chciało. Łatwo poszło nam imion zapamiętywanie, A przedstawianie się wzbudziło nasze zainteresowanie. Każdy opowiadał o tym co lubi, a czego nie I w taki sposób poznawaliśmy się. Okazało się, że praca w nowej grupie nie jest łatwa, Ale każda zabawa podczas tego dnia była przydatna. Nauczyciele uczyli nas pracy w zespole I jak odnaleźć się w nowej szkole. Radzili co zrobić, aby czuć się w nowej szkole dobrze I zdobytą wiedzę wykorzystać mądrze. Taka integracja to świetna sprawa I na początek roku niezła zabawa. Magdalena Lasak kl. I B Czuję się jak; Niewidzialny wiatr - zawsze przenikam pomiędzy linijkami. Czuję się jak; Delikatny kwiat - walczę, by przeżyć burzę. Czuję się jak; Mały słońca blask - zanikam, gdy nadejdą czarne chmury. Czuję się jak; Malutki słowik - najgłośniej śpiewam tylko w samotności. Czuję się jak; Gwiazda na niebie - choć ładna z dołu to całkiem inna w rzeczywistości. Czuje się jak; Niespełnione marzenie - zawsze niepewna swojej wartości. Ola Proszę pozwól mi spróbować jeszcze raz. Bym mogła w miejscu zatrzymać czas, choć raz. Tam gdzie noc ma swój początek, a księżyc panuje nad nami. Pozwól mi spróbować odmienić własny świat. Tam gdzie słońce zachodzi nad wielkimi łąkami, a rajskie odbicie ukazuje się nam. Proszę, jeszcze trochę czasu mi daj, bo mówią, że czas leczy rany. Może teraz pomoże i nam, a kiedy następnym razem się spotkamy, ujrzysz ponownie w mych oczach blask. ~ Dla wszystkich budujących od nowa swe życie. Pamiętajcie, że prawdziwie szczęśliwy potrafi być ten, który zaznał cierpienia. Ola Uciekając od wspomnień na jednej z dróg zagubiłam szczęście. Wiem, że tak się stało, bo zawsze trzymałam je w ręce. Dopadła mnie tęsknota za uczuciem z tamtych lat. Za dziecięcą beztroską i radością z każdego dnia. Wiem, że się zgubiłeś, lecz mam dla ciebie znak. Teraz się zatrzymaj i w miejscu stań. Pomyśl, kiedy pierwszy raz poznałeś szczęścia smak. Jeżeli udasz się tam - zaczniesz na nowo układać swój świat. Ola

19 19 Kot w życiowej roli recenzja filmu Bogowie 17 października 2014 roku udałam się na nowy polski film biograficzny pt. Bogowie. Nie znając właściwie żadnych zagadnień dotyczących tematyki filmu, nie wiedziałam, co mam o nim myśleć i na co mam się nastawić podczas seansu. Bogowie" to film w reżyserii dość mało znanego Łukasza Polkowskiego. Scenariusz wyszedł spod pióra Krzysztofa Raka. Film opowiada o życiu warszawskiego chirurga, Zbigniewa Religi, który wyrwał się naturze i postanowił dokonać niemożliwego. Łamiąc wszelkie zasady moralne i etyczne, przełamując tabu, chce wykonać pierwszą w Polsce operację polegającą na przeszczepieniu serca. Odchodzi więc z kliniki w Warszawie i podejmuje karkołomną próbę zbudowania nowej placówki w Zabrzu. Religa staje na głowie, żeby otworzyć klinikę, wreszcie mu się udaje. Ku zdziwieniu wszystkich stawia na młodych, słabo doświadczonych lekarzy, z którymi buduje własny zespół medyczny. Marian Zembala, Andrzej Bochenek i Romuald Cichoń pomagają mu wprowadzić w latach 80. XX wieku nową metodę ratowania ludzkiego życia, przeszczep serca oraz otworzyć szeroko bramę dla osiągnięć w dziedzinie nauk medycznych przyszłym pokoleniom. Po kilku komplikacjach szpital zaczyna normalnie funkcjonować. Mija trochę czasu i Zbigniew Religa dostaje informacje o pierwszej możliwości przeszczepu serca. Zabiera się za to z wielkim zapałem, licząc na przełomowy sukces. Operacja się udaje, lecz pacjent umiera w 6 dobę po zabiegu. Kolejny człowiek, któremu Religa próbuje uratować życie, umiera po 30 dniach od operacji. Trzeci pacjent również odchodzi z tego świata, na stole operacyjnym. Zbigniew Religa przeżywa liczne załamania nerwowe, przechodząc ze skrajności w skrajność, lecz ostatecznie udaje mu się powrócić do normalnego życia. W maju 1986 roku nadarza się czwarta okazja przeszczepu serca. Przed operacją Religa znajduje błąd, który wcześnie sprawił, że poprzedni pacjenci nie byli w stanie przeżyć. Operacja się udaje, Zbigniew Religa osiąga cel, do którego dążył latami, pokonując wszelkie przeciwności losu oraz własne lęki i słabości. Niestety, jak to w życiu często bywa, jest też druga strona medalu. Przez to, że Religa tak bardzo oddał się pracy, ratując ludzkie życie, zaniedbał własne. Często w chwilach załamania i smutku pił alkohol. Przez pracoholizm i alkoholizm prawie rozpadło mu się małżeństwo. Nikt w niego nie wierzył, a on dokonał cudu. W filmie tym nie ma właściwie pretekstów do krytykowania go w sposób negatywny. Natomiast jest dużo aspektów pozytywnych. Dzięki żartobliwym scenom wstawionym w fabułę filmu, nie jest on ciężki, nudny i monotonny. Ekranizacja jest pełna zaskakujących i trzymających widza w napięciu zwrotów akcji. Przeplatają się zdarzenia pełne szczęścia oraz niedowierzania ze scenami pełnymi żalu, zmierzenia się z prawdą porażki z gorzkim smakiem pokory. Film na pewno zostanie nagrodzony licznymi wyróżnieniami. Jako Zbigniewa Religę zobaczyliśmy Tomasza Kota, dla którego jest to życiowa rola. Mariana Zembalę zagrał Piotr Głowacki, a Andrzeja Bochenka Szymon Warszawski. Rafał Zawierucha wystąpił w roli Romualda Cichonia. Żonę Zbigniewa Religi, Annę, zagrała Magdalena Czerwińska. Nie żałuję, że wybrałam się na film pt. Bogowie". Sądzę, iż jest on świetnie zrobiony, a Tomasz Kot zagrał w nim rewelacyjnie! Film uważam za godny uwagi i polecenia. Dostarczył mi on wielu niezapomnianych wrażeń i przeżyć. Pomógł pogłębić wiedzę na temat rozwoju polskiej sztuki medycznej i Zbigniewa Religi, który był bardzo energicznym, niezwykle charyzmatycznym, pracowitym i upartym w dążeniu do celu człowiekiem. Mimo tak wielu przeciwności dokonał czegoś, co było nieosiągalne, nie bacząc na zasady i zdanie innych ludzi. Podziwiam go za tak wielkie oddanie się pracy, w której nie ustawał i nie spoczywał na laurach. Był wielkim człowiekiem, który dla innych ludzi poświęcił własne życie. Brakuje nam dzisiaj takich ludzi jak Zbigniew Religa, którzy mieliby zapał, prawdziwe powołanie, jasno określony cel w życiu i chęci do pomagania bliźniemu. zdj. Internet Marta Sawińska, III C

20 20 ZANIKANIE BIORÓŻNORODNOŚCI Co to jest bioróżnorodność? Bioróżnorodność to zróżnicowanie życia na Ziemi na wszystkich poziomach jego organizacji. Określić ją można, podając liczbę gatunków występujących na danym terenie oraz badając ich zagrożenia. Mimo rozwoju nauki i metod badawczych, nie znamy pełnej różnorodności biologicznej na naszej planecie. Potrafimy określić tylko 1,6-1,7 mln gatunków, a ich szacowana liczba wynosi mln. Najmniej wiemy na temat różnorodności bakterii, glonów, grzybów oraz wielu grup bezkręgowców. Różnorodność biologiczną można rozpatrywać na trzech poziomach: Poziom wewnętrzgatunkowy (genetyczny i populacyjny) - np. różnorodność nornicy rudej w danej populacji, różnorodność odmian dębów w regionie. Poziom gatunkowy - zróżnicowanie gatunków żyjących na Ziemi: różnorodność gatunków lisów, rekinów, bakterii, gołębi itp. Poziom ekosystemalny - zróżnicowanie ekosystemów, np. zróżnicowanie lasów, łąk, jezior, muraw wysokogórskich, ekosystemów pustynnych czy jaskiniowych. Żaden organizm na Ziemi nie żyje oddzielnie, każdy funkcjonuje w skomplikowanej sieci powiązań. Znamy tylko niektóre z nich, a wciąż poszukujemy i badamy nowe. W momencie wymarcia jednego gatunku, zanikają następne. Ludzie, niszcząc inne gatunki, niszczą samych siebie. Nie potrafimy przewidzieć przyszłej wartości jakiegokolwiek gatunku i jego użyteczności dla człowieka. Wiele gatunków wymiera zanim ich właściwości zostaną odkryte. Każdy gatunek to część naszego świata. Niektórzy bohaterowie bajek, które oglądaliśmy w dzieciństwie - wilki, niedźwiedzie i inne - są dziś poważnie zagrożone, wymierają. Wiele gatunków znamy jedynie z obrazów, rycin, opowieści lub opisów. Dlaczego bioróżnorodność znika? Niektóre gatunki wymierają, ponieważ są mocno narażone na bezpośrednią likwidację lub są bardziej wrażliwe na zmiany zachodzące w środowisku. Gatunki te: są źródłem pożywienia lub handlu dla człowieka są szkodliwe dla gospodarki charakteryzują się niewielką tolerancją zmian warunków do życia występują w środowiskach charakterystycznych lub izolowanych przestrzennie nie mają możliwości migracji z zagrożonych miejsc pozbawione są mechanizmów obronnych, szczególnie wobec drapieżników i pasożytów posiadają wspólne miejsca i funkcje w strukturze ekosystemu (niszy ekologicznej) z innym, potężniejszym gatunkiem, mają wąskie wymagania pokarmowe, są pozbawione elastyczności w przestawianiu się na inne źródła pokarmu. Czerwone księgi, czerwone listy Czerwone księgi i czerwone listy - listy na których spisano gatunki zagrożone wyginięciem, zwykle są pogrupowane według stopnia zagrożenia danego gatunku. Najczęściej stosowane oznaczenia to: EX (extinct) - wymarłe EW (extinct in the wild) - wymarłe na wolności CR (critically endangered) - krytycznie zagrożone EN (endangered) - zagrożone VU (vulnerable) - narażone NT (near threatend) - bliskie zagrożenia LC (least concern) - najmniejszej troski DD (data deficient) - o nieokreślonym stopniu zagrożenia NE (not evaluated) - nieoszacowane W 1963 opublikowano przez IUCN (Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody i Jej Zasobów, ang. International Union for Conservation of Nature and Natural Resouces) Czerwoną Księgę, na której znajduje się spis ok. 45 tysięcy gatunków zwierząt, roślin i grzybów, z których 17 tysięcy to gatunki zagrożone wyginięciem. Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych cdn. Tekst opracowała Kamila Jokiel z kl. I f na podstawie materiału Nie znikaj wydanego przez Ośrodek Działań Ekologicznych Źródła

21 21 Bezpieczna lekcja wychowania fizycznego Najwięcej wypadków szkolnych zdarza się na lekcjach wychowania fizycznego. Dlatego chcielibyśmy, żeby podczas tych zajęć zachowywać się przyzwoicie. Ta lekcja ma być wyprostowaniem nóg, gdyż na innych lekcjach siedzicie w ławkach. Uważaj na zdrowie swoje i innych. Wychowanie fizyczne jest chwilą rozluźnienia, zabawą, a nie zażartą grą podczas której dzieją się wypadki. W trakcie gry nie fauluj specjalnie, ani nie wyżywaj się na kolegach. Można to załatwić w inny sposób. A tu przypomnimy kilka podstawowych zasad. w pokoju nauczycieli wychowania fizycznego. 9. W przypadku nieuczestniczenia w zajęciach wychowania fizycznego zająć miejsca na sali i zachować bezwzględny spokój. 10. Niedyspozycje własne oraz wszelkie uszkodzenia sprzętu i urządzeń sportowych zgłaszać nauczycielowi wuefu. Należy: 1. Przestrzegać regulaminu sali gimnastycznej i szatni oraz mieć świadomość, że w przypadku niedostosowania się do zawartych tam wskazań ponosisz w pełni odpowiedzialność za powstałą sytuację niebezpieczną lub wypadek. 2. Przed rozpoczęciem ćwiczeń dokładnie poznać technikę i taktykę ich wykonywania, a w wypadkach wątpliwych zawsze zwracać się o dodatkowe wyjaśnienia do nauczyciela wychowania fizycznego. 3. Ćwiczenia wykonywać zgodnie z obowiązującymi zasadami oraz z zaleceniami wydanymi przez nauczyciela. 4. Wydany sprzęt sportowy używać tylko na polecenie nauczyciela i w jego obecności. 5. Bezwzględnie przestrzegać poleceń nauczyciela prowadzącego zajęcia. 6. Do sali, magazynku sprzętu sportowego i pokoju nauczycieli, wchodzić tylko na polecenie prowadzących zajęcia. 7. Posiadać obowiązkowy strój sportowy (koszulka, spodenki, dres i obuwie sportowe). 8. Rzeczy typu telefony komórkowe, łańcuszki, zegarki, pieniądze pozostawić po wcześniejszym uzgodnieniu zdj. archiwum szkoły 11. Nie robić złośliwych żartów oraz nie pozwalać na to kolegom. 12. Przebierać się w strój sportowy w szatni oraz pozostawiać ubrania i obuwie w należytym porządku. 13. Dbać o czystość sali gimnastycznej i boisk sportowych. 14. Służyć radą i nieść pomoc słabszym kolegom. 15. Wszelkie wypadki należy zgłaszać nauczycielowi wychowania fizycznego. Magda