(12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) PL/EP (96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego:

Transkrypt

1 RZECZPOSPOLITA POLSKA (12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) PL/EP (96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego: (13) (51) T3 Int.Cl. A61F 2/16 ( ) Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (97) O udzieleniu patentu europejskiego ogłoszono: Europejski Biuletyn Patentowy 2015/32 EP B1 (54) Tytuł wynalazku: Sposób wytwarzania afakijnych soczewek wewnątrzgałkowych (30) Pierwszeństwo: JP (43) Zgłoszenie ogłoszono: w Europejskim Biuletynie Patentowym nr 2011/42 (45) O złożeniu tłumaczenia patentu ogłoszono: Wiadomości Urzędu Patentowego 2016/01 (73) Uprawniony z patentu: Carl Zeiss Meditec AG, Jena, DE (72) Twórca(y) wynalazku: PL/EP T3 ATSUSHI KOBAYASHI, Kasugai, JP HIROAKI SUZUKI, Kasugai, JP ICHIRO ANDO, Kasugai, JP (74) Pełnomocnik: rzecz. pat. Magdalena Pietrosiuk JWP RZECZNICY PATENTOWI DOROTA RZĄŻEWSKA SP. J. ul. Żelazna 28/30 Sienna Center Warszawa Uwaga: W ciągu dziewięciu miesięcy od publikacji informacji o udzieleniu patentu europejskiego, każda osoba może wnieść do Europejskiego Urzędu Patentowego sprzeciw dotyczący udzielonego patentu europejskiego. Sprzeciw wnosi się w formie uzasadnionego na piśmie oświadczenia. Uważa się go za wniesiony dopiero z chwilą wniesienia opłaty za sprzeciw (Art. 99 (1) Konwencji o udzielaniu patentów europejskich).

2 24010/15/ZWA/MP EP Opis Sposób wytwarzania afakijnych soczewek wewnątrzgałkowych DZIEDZINA WYNALAZKU [0001] Wynalazek dotyczy sposobu wytwarzania afakijnych soczewek wewnątrzgałkowych mających siatkę dyfrakcyjną, a także afakijnych soczewek wewnątrzgałkowych o strukturze, którą można korzystnie wytwarzać w taki sposób. TŁO WYNALAZKU [0002] Jak dobrze wiadomo, czasem funkcja regulacyjna krystalicznej soczewki która steruje widzeniem pogarsza się lub samoistnie pogarszają się jej właściwości takie, jak przezroczystość soczewki, z powodu czynników genetycznych lub starzenia. W konsekwencji powoduje to problemy takie, jak zaburzenia refrakcji, w tym krótkowzroczność, nadwzroczność i starczowzroczność lub nawet zaćmę i jej podobne, co utrudnia uzyskanie skutecznego widzenia. Aby poradzić sobie z taką sytuacją, stosowano zwyczajowo afakijne soczewki wewnątrzgałkowe (dalej nazywane odpowiednio soczewkami wewnątrzgałkowymi ), to jest umieszczano je w torebce celem zastąpienia soczewki krystalicznej po jej wyłuszczeniu i usunięciu. [0003] Ponieważ jednak zwyczajowo stosowane soczewki wewnątrzgałkowe są jednoogniskowe, problemem jest to, że oko nie ma regulacji ogniskowej, chociaż operacja oka przywraca zdolność widzenia. [0004] Aby rozwiązać ten problem zaproponowano wewnątrzgałkową soczewkę będącą w stanie generować liczne ogniska, przyjmując soczewkę dyfrakcyjną opisaną na przykład w Dokumencie Patentowym 1 i jemu podobnym i wykorzystanie ugięcia światła. Soczewka dyfrakcyjna opisana w Dokumencie Patentowym 1 jest zaopatrzona w siatkę dyfrakcyjną z wypukłościami na powierzchni soczewki i jest w stanie tworzyć dwa ogniska generowane przez światło 0-wego rzędu i ugięte światło pierwszego rzędu. Zatem dwuogniskowa wewnątrzgałkowa soczewka jest dostępna przez przypisanie ognisk światła 0-wego rzędu i ugiętego światła pierwszego rzędu odpowiednio widzeniu w dali i widzeniu w bliży. [0005] W ostatnich latach coraz częściej jednak uznaje się, że dwuogniskowa soczewka wewnątrzgałkowa, która przyjmuje strukturę zwyczajowej soczewki dyfrakcyjnej nie jest wystarczająca do poprawy widzenia. Oznacza to, że w przypadku soczewki wewnątrzgałkowej, która przyjmuje strukturę soczewki dyfrakcyjnej opisanej w powyższym Dokumencie Patentowym 1, na przykład, światło 0-wego rzędu i ugięte światło pierwszego rzędu są przypisane odpowiednio widzeniu w dali i widzeniu w bliży, co ujawniło problem, że przydział energii do środkowej części pomiędzy światłem 0-ego rzędu, a ugiętym światłem pierwszego rzędu staje się trudniejszy, a kontrast w pośrednim zasięgu widzenia staje się zbyt niski. W tych okolicznościach, w Dokumencie Patentowym 2 zaproponowano soczewkę wewnątrzgałkową, która generuje wiele ognisk przez tworzenie wielu obszarów o różnych wypukłościach na soczewce w jej kierunku promieniowym, na przykład w celu umożliwienia

3 - 2 - generowania większej liczby ognisk. Soczewka wewnątrzgałkowa opisana w Dokumencie Patentowym 2 stwarzała jednak ryzyko niepowodzenia w osiągnięciu pożądanego efektu ogniskowej, gdy średnica wiązki padającego światła zmienia się w przypadkach takich, jak kurczenie się źrenicy. Ponadto, nawet jeśli projekt soczewki jest oparty na analizie fizjologicznej średnicy źrenicy, wprowadzenie soczewki wewnątrzgałkowej w pożądane położenie w stosunku do źrenicy i jej stabilne utrzymanie nie musi być możliwe, co stwarza ryzyko, że nie uda się osiągnąć pożądanego efektu ogniskowej z powodu niewspółśrodkowości soczewki. [0006] Dokument Patentowy 1: Patent USA Nr Dokument Patentowy 2: Patent USA Nr [0007] EP A2 opisuje wieloogniskowe urządzenie optyczne kierujące światło na punkt ogniskowy pierwszego rzędu i punkt ogniskowy 0-wego rzędu. [0008] WO 2006/ A1 opisuje soczewkę oftalmiczną z wieloogniskową płytką fazową w pierwszym obszarze optycznym uginającą światło w pierwszym i drugim rzędzie dyfrakcji i przestrzennie oddzielonym drugim obszarem optycznym. [0009] US opisuje urządzenie optyczne z układem soczewek Fresnela i nałożonym układem z równo oddzielonymi grzbietami liniowymi tworzącymi razem astygmatyczny element optyczny. STRESZCZENIE PROBLEMU, KTÓRY MA ROZWIĄZAĆ WYNALAZEK [0010] Z powyższego wynika, że celem wynalazku jest zapewnienie sposobu wytwarzania afakijnej soczewki wewnątrzgałkowej, która jest w stanie zapewnić w pewniejszy sposób każdy efekt wieloogniskowy, ograniczając wpływ kurczenia się źrenicy i niewspółśrodkowości soczewki. [0011] Ponadto wynalazek ma na celu zapewnienie afakijnej soczewki wewnątrzgałkowej o strukturze, którą można korzystnie wytworzyć sposobem wytwarzania. ŚRODKI DO ROZWIĄZANIA PROBLEMU [0012] Sposoby według wynalazku wymyślone w celu rozwiązania powyższych problemów opisano w poniższych paragrafach. Ponadto elementy przyjęte w każdym ze sposobów można przyjąć w każdej innej możliwej kombinacji. [0013] Pierwszy sposób według wynalazku dotyczący sposobu wytwarzania afakijnej soczewki wewnątrzgałkowej, jak opisano w zastrzeżeniu 1 zapewnia sposób wytwarzania afakijnej soczewki wewnątrzgałkowej do umieszczenia w torebce soczewki, wyposażonej w siatkę dyfrakcyjną mającą wypukłości biegnące koncentrycznie na powierzchni soczewki, obejmujący etapy: zastosowania różnych rodzajów wypukłości, których ugięte światła pierwszego rzędu dają odpowiednie odległości ogniskowych różniące się od siebie wzorem wypukłości; utworzenie synchronicznej struktury, w której co najmniej dwie wypukłości są tak ustawione, aby pokrywać się ze sobą w co najmniej części powierzchni w kierunku

4 - 3 - promieniowym soczewki i w stosunku do każdej gęstości siatki jednej wypukłości, mającej maksymalną gęstość siatki wzdłuż wypukłości ułożonych w zakładki, a gęstości siatki kolejnej wypukłości nakładają się cyklicznie w celu uzyskania układu wypukłości; i utworzenie ostatecznego układu wypukłości na powierzchni soczewki. [0014] Zgodnie ze sposobem wytwarzania według wynalazku przez każde ugięte światło pierwszego stopnia z co najmniej dwóch wypukłości można wytworzyć co najmniej dwa ogniska. W takim układzie światło 0-wego rzędu przez powierzchnię załamania soczewki wewnątrzgałkowej jest skupiane dla widzenia w dali, a światło pierwszego rzędu przez jedną z dwóch wypukłości jest skupiane dla widzenia w bliży, a oprócz tego inne światło pierwszego rzędu jest skupiane dla widzenia pośredniego. Umożliwia to uzyskanie dobrej intensywności dyfrakcji w pośrednim zakresie widzenia oprócz zakresów widzenia w dali i w bliży, w ten sposób zapewniając soczewkę wewnątrzgałkową mogącą zapewnić dobre widzenie w zakresie pośrednim. Słowo wypukłość w wynalazku odnosi się do postaci postrzępionej. [0015] Według sposobu wytwarzania soczewki wewnątrzgałkowej umieszczono różne rodzaje wypukłości tak, aby pokrywały się ze sobą. Pozwala to na generację ugiętego światła pierwszego rzędu przez każdą wypukłość w całym obszarze, w którym nakładają się różne rodzaje wypukłości. Zatem, w przeciwieństwie do soczewki dyfrakcyjnej, na której różne wypukłości są umieszczone w każdym z obszarów, jak opisano na przykład w powyższym Dokumencie Patentowym 2, teraz jest możliwe uzyskanie soczewki wewnątrzgałkowej z niespotykanymi nowymi właściwościami optycznymi w pewniejszy sposób, przy czym pożądane właściwości optyczne uzyskuje się ograniczając względne zmiany intensywności dyfrakcji w danym obszarze spowodowane przez zmiany w średnicy światła padającego w wyniku zmian w aperturze i niewspółśrodkowości soczewki itp. [0016] Ponadto, zwłaszcza na skutek sposobu wytwarzania według wynalazku, tworzy się synchroniczna struktura, w której gęstości siatki innych wypukłości cyklicznie nakładają się na siebie, a każda gęstość siatki wypukłości mającej maksymalną gęstość siatki dyfrakcyjnej wzdłuż wypukłości tworzy zakładkę. Oznacza to, że synchroniczna struktura tworzy się tam, gdzie promienie stref innych wypukłości ulegają cyklicznemu nakładaniu z każdym promieniem strefy wypukłości mającej maksymalną gęstość siatki dyfrakcyjnej. Gęstość siatki oznacza tu szerokość każdej wypukłości pomiędzy linią grzbietu a obniżenia w kierunku promieniowym. Promień strefy oznacza promień linii grzbietu lub obniżenia położony na zewnętrznej stronie koncentrycznego środka zmierzony z koncentrycznego środka pomiędzy liniami grzbietu i obniżenia każdej wypukłości biegnącej koncentrycznie. Ponadto koncentrycznie oznacza stan wielu pasm w postaci kręgów lub podobnych obiektów takich, jak owale, przebiegających w pierścieniowej strukturze skoncentrowanej na osi optycznej lub osi niewspółśrodkowej. Ponadto określenie kierunek promieniowy soczewki, występujące w zastrzeżeniach do wynalazku oznacza kierunek promieniowy skoncentrowany na osi optycznej, a w przypadku, gdy oś optyczna jest poza geometrycznym środkiem soczewki, nie jest ona koniecznie identyczna z kierunkiem promieniowym soczewki pod względem zewnętrznej konfiguracji obwodowej. Umożliwia to wyraźne generowanie

5 - 4 - piku intensywności dyfrakcji światła ugiętego pierwszego rzędu każdej wypukłości i otrzymanie z większą pewnością wielu ognisk. Innymi słowy, proste nakładanie różnych rodzajów wypukłości nie pozwoli na uzyskanie wyraźnego piku intensywności dyfrakcji dowolnej wypukłości i spowoduje powstawanie pików o niezamierzonym rzędzie wiązek świetlnych, przy jednoczesnym zwiększeniu liczby olśnień spowodowanych przez rozproszone wiązki światła. Przeciwnie, zgodnie ze sposobem wytwarzania według wynalazku, intensywność dyfrakcji może być skutecznie przydzielona do ugiętego światła pierwszego rzędu innych wypukłości przez synchronizację gęstości siatki różnych układów wypukłości, w ten sposób zmniejszając intensywność niepotrzebnych ugiętych wiązek światła n-tego rzędu, w tym ugiętego światła drugiego rzędu. Wskutek tego ilość światła rozproszonego i tak dalej można obniżyć i można ograniczyć olśnienia i im podobne. [0017] Tymczasem światło ugięte pierwszego rzędu w wynalazku jest światłem interferencyjnym pierwszego rzędu, towarzyszącym dyfrakcji, a także jest ugiętym światłem, które generuje różnicę faz jednej długości fali. Innymi słowy, ponieważ prędkość światła jest wolniejsza w ośrodku o wyższym współczynniku załamania światła niż powietrze, to dodatnie ugięte światło pierwszego rzędu jest światłem interferencyjnym pierwszego rzędu otrzymanym przez wykorzystanie tego zjawiska i przez nakładanie, w opóźnionych fazach jednej długości fali wiązek światła, które przechodzą przez wypukłości sąsiadujące ze sobą z koncentrycznego środka w kierunku obrzeży na siatce dyfrakcyjnej z wypukłościami, mającej linię grzbietu w środku koncentrycznego okręgu i przeciwnie, w przypadku stosowania siatki dyfrakcyjnej z wypukłościami z odwróceniem strony dodatniej i ujemnej, mającej linię grzbietową na zewnętrznej stronie koncentrycznego okręgu, to ujemne światło ugięte pierwszego rzędu jest światłem interferencyjnym pierwszego rzędu generowanym po przeciwnej stronie wypukłości uzyskanej przez nakładanie się, w zaawansowanych fazach jednej długości fali wiązek światła przechodzących przez wypukłości sąsiadujące ze sobą ze środka w kierunku obrzeży. Światło pierwszego rzędu, opisane w zastrzeżeniach wynalazku należy interpretować, jako światło pierwszego rzędu o wartości bezwzględnej zarówno dodatniego światła ugiętego pierwszego rzędu i ujemnego światła ugiętego pierwszego rzędu. [0018] Ponadto w sposobie według wynalazku wystarczające dla różnych rodzajów wypukłości będzie ustawienie w pozycji pokrywania się co najmniej części powierzchni w kierunku promieniowym soczewki i nie jest konieczne ustawienie całkowitego pokrywania się na powierzchni soczewki. Dlatego na przykład różne rodzaje wypukłości można ustawić tak, aby się pokrywały jedynie w środku soczewki lub w obszarze pośrednim w promieniowym kierunku soczewki, podczas gdy w innych obszarach może być tylko jedna wypukłość. [0019] Ponadto, ponieważ w wynalazku jest wiele rodzajów wypukłości, co najmniej dwa rodzaje są wystarczające i jest oczywiste, że można nakładać trzy lub cztery układy wypukłości. [0020] Ponadto afakijna soczewka wewnątrzgałkowa w wynalazku dotyczy wewnątrzgałkowej soczewki umieszczanej w torebce soczewkowej, aby zastąpić krystaliczną soczewkę po jej usunięciu. Kształty i materiały i inne parametry płaszczyzny odniesienia,

6 - 5 - gdzie tworzy się synchroniczna struktura wypukłości nie są szczególnie ograniczone. Na przykład taka płaszczyzna odniesienia może być płaszczyzną asferyczną, cylindryczną lub toryczną, jak również płaszczyzną sferyczną zawierającą powierzchnię wypukłą lub wklęsłą lub nawet płaską powierzchnię. W przypadku gdy płaszczyzna odniesienia jest płaszczyzną inną niż płaska, oprócz dyfrakcji według wynalazku, musi wykazać optyczne właściwości refrakcyjne. [0021] Drugi sposób według wynalazku, związany ze sposobem wytwarzania afakijnych soczewek wewnątrzgałkowych według pierwszego sposobu, dodatkowo obejmuje etap ustawiania odległości ogniska dla światła 0-wego rzędu przez powierzchnię załamania soczewki, przy czym odległość ogniskowych różni się od odległości dla ugiętych świateł pierwszego rzędu generowanych przez różne rodzaje wypukłości. [0022] Zgodnie ze sposobem można uzyskać soczewkę wewnątrzgałkową z trzema lub większą liczbą ognisk obejmujących ognisko wytworzone przez każdą z ugiętych wiązek światła pierwszego rzędu z co najmniej dwóch wypukłości, jak również ognisko wiązki światła 0-wego rzędu z powierzchni załamania. Różne rodzaje wypukłości mogą tworzyć się na powierzchni załamania lub płaszczyzny innej, niż powierzchnia załamania. Zatem ten sposób obejmuje układ, w którym wypukłość tworzy się na nierefrakcyjnej stronie soczewki, której jedna strona jest zakrzywioną płaszczyzną taką, jak wklęsła lub wypukła powierzchnia załamania, a druga jest płaszczyzną w postaci nierefrakcyjnej powierzchni i ponadto obejmuje, w trzecim sposobie według wynalazku związanym ze sposobem wytwarzania afakijnych soczewek wewnątrzgałkowych według drugiego sposobu, układ, w którym powierzchnia soczewki tworzona przez układ wypukłości jest powierzchnią załamującą. [0023] Czwarty sposób według wynalazku, związany ze sposobem wytwarzania afakijnych soczewek wewnątrzgałkowych według jednego ze sposobów od pierwszego do trzeciego, dodatkowo obejmuje etap ustawiania głębokości każdej wypukłości mającej maksymalną gęstość siatki dyfrakcyjnej, którą uzyskuje się poprzez nałożenie różnych rodzajów wypukłości jest stały w kierunku strefy. [0024] Określenie głębokość wypukłości oznacza tutaj wysokość wypukłości w kierunku osi optycznej w każdym położeniu promienia strefy. Według sposobu jest zbędne, aby ustawiać głębokość wypukłości zgodnie z maksymalną gęstością siatki dyfrakcyjnej dla każdej strefy, przez co ustawienie układu wypukłości jest łatwiejsze. [0025] Piąty sposób według wynalazku, związany ze sposobem wytwarzania afakijnej soczewki wewnątrzgałkowej według czwartego sposobu, obejmuje ponadto etapy tworzenia w każdej strefie w wypukłości mającej maksymalną gęstość siatki dyfrakcyjnej innego rodzaju wypukłości z co najmniej dwiema głębokościami wypukłości w obszarze w kierunku promieniowym soczewki, gdzie różne rodzaje wypukłości nakładają się i ustawienia wymiarów co najmniej dwóch głębokości wypukłości w stosunku do powierzchni zakrzywionej wirtualnej podstawy tak, aby stopniowo zmieniały się w kierunku strefy. [0026] Według tego sposobu, głębokość wypukłości innego rodzaju można ustawić z większą dokładnością, a pik intensywności dyfrakcji wypukłości innego rodzaju może zostać

7 - 6 - wygenerowany w sposób bardziej wyraźny. W tym sposobie wyrażenie głębokości wypukłości w stosunku do powierzchni zakrzywionej wirtualnej podstawy są ustawione tak, aby stopniowo zmieniały się w kierunku strefy obejmuje sposoby, w których głębokość stopniowo zwiększa się i zmniejsza. [0027] Szósty sposób według wynalazku, związany ze sposobem wytwarzania afakijnych soczewek wewnątrzgałkowych według czwartego sposobu, obejmuje ponadto etapy tworzenia w każdej strefie w wypukłości mającej maksymalną gęstość siatki dyfrakcyjnej innego rodzaju wypukłości z co najmniej dwiema głębokościami wypukłości w obszarze kierunku promieniowego soczewki, w którym różne rodzaje wypukłości nakładają się na siebie i ustawienie wymiarów co najmniej dwóch głębokości wypukłości w stosunku do wirtualnej bazowej zakrzywionej powierzchni tak, aby były stałe w kierunku strefy. Według tego sposobu zbędne jest ustawianie kształtu innego rodzaju wypukłości dla każdego promienia strefy, co sprawia, że ustawianie kształtu innego rodzaju wypukłości jest łatwiejsze. [0028] Siódmy sposób według wynalazku związany jest ze sposobem wytwarzania afakijnych soczewek wewnątrzgałkowych według jednego ze sposobów od pierwszego do szóstego, przy czym każda z wielu rodzajów wypukłości ma linię grzbietową biegnącą obwodowo, o przekroju poprzecznym utworzonym z kątem ostrym zewnętrznym i linię obniżenia biegnącą obwodowo, o przekroju poprzecznym utworzonym z kątem ostrym wewnętrznym. [0029] Według sposobu teraz możliwe jest skuteczne generowanie efektów dyfrakcyjnych w każdej z licznych wypukłości i skuteczne generowanie piku dla światła ugiętego pierwszego rzędu każdego rodzaju wypukłości. [0030] Ósmy sposób według wynalazku związany ze sposobem wytwarzania afakijnych soczewek wewnątrzgałkowych według jednego ze sposobów od pierwszego do siódmego, obejmuje ponadto etapy: ustawienia dla światła 0-wego rzędu przez powierzchnię załamania soczewki ogniska dla widzenia w dali; ustawienia dla światła ugiętego pierwszego rzędu przez jeden rodzaj wypukłości ogniska dla widzenia w bliży; i ustawiania dla światła ugiętego pierwszego rzędu przez inny rodzaj wypukłości ogniska dla widzenia w zakresie pośrednim. [0031] Według sposobu teraz jest możliwe uzyskanie soczewki wewnątrzgałkowej mającej ognisko do widzenia w zakresie pośrednim, oprócz widzenia w dali i w bliży. Zatem zwyczajowy problem z soczewkami typu dyfrakcyjnego o obniżonym kontraście dla pośredniego zakresu widzenia można poprawić, umożliwiając zapewnienie lepszego widzenia w zakresie pośrednim. [0032] Dziewiąty sposób według wynalazku, związany ze sposobem wytwarzania afakijnych soczewek wewnątrzgałkowych według jednego ze sposobów od pierwszego do siódmego, obejmuje ponadto etapy: ustawienia ogniska dla widzenia w bliży dla światła 0-wego rzędu przez powierzchnię załamania soczewki; ustawienia ogniska dla widzenia w dali dla światła ugiętego pierwszego rzędu przez jeden rodzaj wypukłości; i ustawienia ogniska dla widzenia w zakresie pośrednim dla światła ugiętego pierwszego rzędu przez inny rodzaj wypukłości. [0033] Ponadto w sposobie teraz możliwe jest uzyskanie soczewki wewnątrzgałkowej mającej ognisko do lepszego widzenia w zakresie pośrednim. Tu w tym sposobie, zarówno

8 - 7 - ognisko dla widzenia w bliży i ognisko dla widzenia w dali okazują się być ogniskami dla ujemnego światła pierwszego rzędu przez odpowiednią wypukłość, ale jak opisano powyżej, światło pierwszego rzędu według wynalazku należy interpretować jako światło pierwszego rzędu o wartości bezwzględnej obejmujące ujemne światło pierwszego rzędu. [0034] Dziesiąty sposób według wynalazku związany jest ze sposobem wytwarzania afakijnych soczewek wewnątrzgałkowych według jednego ze sposobów od pierwszego do dziewiątego, przy czym różne rodzaje wypukłości są rozmieszczone tak, aby spełnić poniższe równanie: A = (2 (m-nm) + a) / N przy czym A jest stałą strefową jednej wypukłości, a jest stałą strefową drugiej wypukłości, M jest liczbą strefową jednej wypukłości, m jest liczbą strefową drugiej wypukłości i N jest stosunkiem odległości ogniska jednej wypukłości w odniesieniu do tej odległości drugiej wypukłości, który wyraża się następująco: (odległość ogniska jednej wypukłości) / (odległość ogniska drugiej wypukłości). [0035] Stała strefowa oznacza tu stałą do ustawiania promienia strefy dla danej liczby strefowej na określoną wartość, a promień strefy oblicza się według następującego równania wykorzystując stałą strefową a : Promień strefy = ((2m + a) λf) przy czym λ jest założoną długością fali, a f jest odległością ogniska. Ponadto liczba strefowa dotyczy liczby przypisanej każdej strefie w kolejności 1, 2, 3, od wewnątrz w punkcie 0 do zewnątrz w kierunku strefy. [0036] Według sposobu można łatwo ustawić synchroniczną strukturę, przy czym gęstość siatki drugiej wypukłości nakłada się cyklicznie z tą z pierwszej wypukłości. [0037] Jedenasty sposób według wynalazku związany jest ze sposobem wytwarzania afakijnych soczewek wewnątrzgałkowych według jednego ze sposobów od pierwszego do dziesiątego, przy czym różne rodzaje wypukłości są rozmieszczone tak, aby spełnić poniższe równanie: D λ / (N lens N med ) przy czym D jest wymiarem głębokości wypukłości, λ jest założoną długością fali, N lens jest współczynnikiem załamania światła materiału optycznego, a N med jest współczynnikiem załamania światła otaczającego ośrodka. [0038] Według sposobu maksymalna głębokość wypukłości jest równa jednej długości fali, co umożliwia bezpieczniejsze ułatwienie podziału światła 0-wego rzędu i światła pierwszego rzędu. Zatem sposób korzystnie stosuje się w połączeniu z innymi sposobami takimi, jak sposób trzeci opisany powyżej, przy czym na powierzchni załamania tworzy się układ wypukłości. W tym układzie można zmniejszyć natężenie zbędnego światła n-tego rzędu takiego, jak światło drugiego rzędu i można skutecznie wytworzyć efekty ogniskowe światła 0-wego rzędu i pierwszego rzędu.

9 - 8 - [0039] W innej postaci wykonania wynalazek dotyczy afakijnej soczewki wewnątrzgałkowej. Pierwszy sposób według wynalazku dotyczący afakijnej soczewki wewnątrzgałkowej, zgodny z zastrzeżeniem 5, zapewnia afakijną soczewkę wewnątrzgałkową przystosowaną do umieszczenia w torebce soczewki i zaopatrzoną w siatkę dyfrakcyjną, mającą układ wypukłości biegnący koncentrycznie na powierzchni soczewki, zawierającą: synchroniczną strukturę, w której różne rodzaje wypukłości obejmujące co najmniej dwie wypukłości, których światło ugięte pierwszego rzędu daje odpowiednie odległości ogniska różne od siebie, nakładają się na siebie co najmniej częścią powierzchni w kierunku promieniowym soczewki i w odniesieniu do wszystkich gęstości siatki jednej wypukłości mającej maksymalną gęstość siatki wśród nakładających się wypukłości, przy czym gęstości siatki drugiej wypukłości nakładają się cyklicznie. [0040] Zgodnie z soczewką wewnątrzgałkową według sposobu, przez każdą ugiętą wiązkę światła pierwszego rzędu z co najmniej dwóch wypukłości można wygenerować co najmniej dwa ogniska. Umożliwia to uzyskanie ogniska do widzenia w dali z wiązki światła 0-wego rzędu przez powierzchnię załamania soczewki wewnątrzgałkowej, na przykład otrzymując ognisko dla widzenia w bliży z pierwszorzędowej wiązki światła przez jedną z dwóch wypukłości, a dodatkowo uzyskanie ogniska do widzenia w zakresie pośrednim przez inną pierwszorzędową wiązkę światła. Umożliwia to uzyskanie dobrej intensywności dyfrakcji w pośrednim zakresie widzenia oprócz zakresów widzenia w dali i w bliży, w ten sposób zapewniając soczewkę wewnątrzgałkową mogącą zapewnić dobre widzenie w zakresie pośrednim. Słowo wypukłość w wynalazku odnosi się do postaci postrzępionej. [0041] Zwłaszcza w zależności od soczewki wewnątrzgałkowej według sposobu, nakłada się różne rodzaje wypukłości. Pozwala to na generację ugiętego światła pierwszego rzędu przez każdą wypukłość w całym obszarze, w którym nakładają się różne rodzaje wypukłości, a zatem, w przeciwieństwie do soczewki dyfrakcyjnej, na której różne wypukłości są umieszczone w każdym z obszarów, jak opisano na przykład w powyższym Dokumencie Patentowym 2, teraz jest możliwe ograniczenie względnych wahań intensywności dyfrakcji w określonym obszarze spowodowanych przez zmiany średnicy światła padającego po zmianie apertury i niewspółśrodkowości soczewki itp., w ten sposób umożliwiając uzyskanie soczewki wewnątrzgałkowej z niespotykanymi nowymi właściwościami optycznymi, przy czym pożądane właściwości optyczne są uzyskiwane w pewniejszy sposób. [0042] Zwłaszcza w tym sposobie tworzy się synchroniczna struktura, w której gęstości siatki innych wypukłości cyklicznie nakładają się na siebie, a każda gęstość siatki wypukłości mającej maksymalną gęstość siatki wzdłuż wypukłości tworzy zakładkę, co oznacza, że promienie stref innych wypukłości ulegają cyklicznemu nakładaniu z każdym promieniem strefy wypukłości mającej maksymalną gęstość siatki. Słowo koncentrycznie oznacza stan wielu pasm w postaci kręgów lub podobnych obiektów takich, jak owale, przebiegających w pierścieniowej strukturze skoncentrowanej na osi optycznej lub osi niewspółśrodkowej. Ponadto określenie kierunek promieniowy soczewki, występujące w zastrzeżeniach do wynalazku oznacza kierunek promieniowy skoncentrowany na osi optycznej, a w przypadku, gdy oś optyczna jest poza geometrycznym środkiem soczewki, nie jest ona koniecznie

10 - 9 - identyczna z kierunkiem promieniowym soczewki pod względem zewnętrznej konfiguracji obwodowej. Umożliwia to wyraźne generowanie piku intensywności dyfrakcji światła ugiętego pierwszego rzędu każdej wypukłości i otrzymanie z większą pewnością wielu ognisk. Innymi słowy, proste nakładanie różnych rodzajów wypukłości nie pozwoli na uzyskanie wyraźnego piku intensywności dyfrakcji dowolnej wypukłości i spowoduje powstawanie pików o niezamierzonym rzędzie wiązek świetlnych, przy jednoczesnym zwiększeniu liczby olśnień spowodowanych przez rozproszone wiązki światła. Przeciwnie, dla soczewki wewnątrzgałkowej w sposobie, intensywność dyfrakcji może być skutecznie przydzielona do ugiętego światła pierwszego rzędu innych wypukłości przez synchronizację gęstości siatki różnych rodzajów wypukłości, w ten sposób zmniejszając intensywność niepotrzebnych ugiętych wiązek światła n-tego rzędu, w tym ugiętego światła drugiego rzędu. Wskutek tego intensywność światła rozproszonego i tym podobne można obniżyć i można ograniczyć olśnienia i im podobne. [0043] Ponadto w sposobie według wynalazku, wystarczające dla różnych rodzajów wypukłości będzie ustawienie w pozycji pokrywania się co najmniej części powierzchni w kierunku promieniowym soczewki i nie jest konieczne ustawienie całkowitego pokrywania się na powierzchni soczewki. Dlatego na przykład różne rodzaje wypukłości można ustawić tak, aby się pokrywały jedynie w środku soczewki lub w obszarze pośrednim w promieniowym kierunku soczewki, podczas gdy w innych obszarach może być tylko jedna wypukłość. [0044] Ponadto ponieważ w sposobie jest wiele rodzajów wypukłości, co najmniej dwa rodzaje są wystarczające i jest oczywiste, że można nakładać trzy lub cztery rodzaje wypukłości. [0045] Tymczasem afakijna soczewka wewnątrzgałkowa w sposobie oznacza wewnątrzgałkową soczewkę umieszczaną w torebce soczewkowej, aby zastąpić krystaliczną soczewkę po jej usunięciu. Kształty i materiały i inne parametry płaszczyzny odniesienia, gdzie tworzy się synchroniczna struktura wypukłości nie są szczególnie ograniczone. Na przykład taka płaszczyzna odniesienia może być płaszczyzną asferyczną, cylindryczną lub toryczną, jak również płaszczyzną sferyczną zawierającą powierzchnię wypukłą lub wklęsłą lub nawet płaską powierzchnię. Zwłaszcza w przypadku, gdy płaszczyzna odniesienia jest płaszczyzną inną niż płaska, oprócz dyfrakcji według wynalazku, musi wykazać optyczne właściwości refrakcyjne. [0046] Drugi sposób według wynalazku związany jest z afakijnymi soczewkami wewnątrzgałkowymi, według pierwszego sposobu, w którym odległość ogniska różną od odległości dla ugiętego światła pierwszego rzędu generowanego przez różne rodzaje wypukłości ustawia się dla światła 0-wego rzędu przez powierzchnię załamania soczewki. [0047] Zgodnie ze sposobem można uzyskać soczewkę wewnątrzgałkową z trzema lub większą liczbą ognisk obejmujących ogniska wytworzone przez każdą z ugiętych wiązek światła pierwszego rzędu z co najmniej dwóch wypukłości, jak również ognisko wiązki światła 0-wego rzędu z powierzchni załamania. W takiej sytuacji, różne rodzaje wypukłości

11 mogą tworzyć się na powierzchni załamania lub płaszczyźnie innej, niż powierzchnia załamania. Zatem ten sposób obejmuje układ, w którym jedna strona jest zakrzywioną płaszczyzną taką, jak wklęsła lub wypukła powierzchnia załamania, a druga jest płaszczyzną w postaci nierefrakcyjnej powierzchni, w której wypukłość tworzy się na stronie nierefrakcyjnej i ponadto obejmuje, w trzecim sposobie według wynalazku związanym z afakijnymi soczewkami wewnątrzgałkowymi sposób, w którym powierzchnia soczewki tworzona przez układ wypukłości jest powierzchnią załamującą. [0048] Czwarty sposób według wynalazku związany jest z afakijnymi soczewkami wewnątrzgałkowymi według jednego ze sposobów od pierwszego do trzeciego, przy czym każda głębokość wypukłości mającej maksymalną gęstość siatki dyfrakcyjnej, którą uzyskuje się poprzez nałożenie różnych rodzajów wypukłości jest stała w kierunku strefy. [0049] Określenie głębokość wypukłości oznacza tutaj wysokość wypukłości w kierunku osi optycznej w każdym położeniu promienia strefy. Według sposobu jest zbędne, aby ustawiać głębokość wypukłości zgodnie z maksymalną gęstością siatki dyfrakcyjnej dla każdej strefy, przez co ustawienie układu wypukłości i wytworzenie produktu jest łatwiejsze. [0050] Piąty sposób według wynalazku związany jest z afakijnymi soczewkami wewnątrzgałkowymi według czwartego sposobu, przy czym w każdej strefie w wypukłości mającej maksymalną gęstość siatki dyfrakcyjnej tworzy się inny rodzaj wypukłości z co najmniej dwiema głębokościami wypukłości w obszarze w kierunku promieniowym soczewki, gdzie różne rodzaje wypukłości nakładają się i wymiary co najmniej dwóch głębokości wypukłości w stosunku do wirtualnej bazowej zakrzywionej powierzchni stopniowo zmieniają się w kierunku strefy. [0051] Według tego sposobu głębokość wypukłości innego rodzaju można ustawić z większą dokładnością, a pik intensywności dyfrakcji wypukłości innego rodzaju może zostać wygenerowany w sposób bardziej wyraźny. Tu w tym sposobie wyrażenie głębokości wypukłości w stosunku do powierzchni zakrzywionej wirtualnej podstawy są ustawione tak, aby stopniowo zmieniać się w kierunku strefy obejmuje sposoby, w których głębokość stopniowo zwiększa się i zmniejsza. [0052] Szósty sposób według wynalazku związany jest z afakijnymi soczewkami wewnątrzgałkowymi według czwartego sposobu, przy czym w każdej strefie w wypukłości mającej maksymalną gęstość siatki dyfrakcyjnej tworzy się inny rodzaj wypukłości z co najmniej dwiema głębokościami wypukłości w obszarze kierunku promieniowego soczewki, w którym różne rodzaje wypukłości nakładają się na siebie i wymiary co najmniej dwóch głębokości wypukłości w stosunku do powierzchni zakrzywionej wirtualnej podstawy są ustawione tak, aby były stałe w kierunku strefy. Według tego sposobu zbędne jest ustawianie kształtu innego rodzaju wypukłości dla każdego promienia strefy, co sprawia, że ustawianie kształtu innego rodzaju wypukłości jest łatwiejsze. [0053] Siódmy sposób według wynalazku związany jest z afakijnymi soczewkami wewnątrzgałkowymi według jednego ze sposobów od pierwszego do szóstego, przy czym każda z wielu rodzajów wypukłości ma linię grzbietową biegnącą obwodowo o przekroju

12 poprzecznym utworzonym z kątem ostrym zewnętrznym i linię obniżenia biegnącą obwodowo o przekroju poprzecznym utworzonym z kątem ostrym wewnętrznym. [0054] Według sposobu teraz możliwe jest skuteczne generowanie efektów dyfrakcyjnych w każdym z licznych rodzajów wypukłości i skuteczne generowanie piku dla światła ugiętego pierwszego rzędu każdego rodzaju wypukłości. [0055] Ósmy sposób według wynalazku związany jest z afakijnymi soczewkami wewnątrzgałkowymi według jednego ze sposobów od pierwszego do siódmego, przy czym światło 0-wego rzędu przez powierzchnię załamania soczewki jest kierowane do ogniska dla widzenia w dali, światło ugięte pierwszego rzędu przez jeden rodzaj wypukłości jest kierowane do ogniska dla widzenia w bliży i światło ugięte pierwszego rzędu przez inny rodzaj wypukłości jest kierowane do ogniska dla widzenia w zakresie pośrednim. [0056] Według sposobu teraz jest możliwe uzyskanie soczewki wewnątrzgałkowej mającej ognisko do widzenia w zakresie pośrednim, oprócz widzenia w dali i w bliży. Zatem zwyczajowy problem z soczewkami typu dyfrakcyjnego o obniżonym kontraście dla pośredniego zakresu widzenia można poprawić, umożliwiając zapewnienie lepszego widzenia w zakresie pośrednim. [0057] Dziewiąty sposób według wynalazku związany jest z afakijnymi soczewkami wewnątrzgałkowymi według jednego ze sposobów od pierwszego do siódmego, przy czym światło 0-wego rzędu przez powierzchnię załamania soczewki jest kierowane do ogniska dla widzenia w bliży, światło ugięte pierwszego rzędu przez jeden rodzaj wypukłości jest kierowane do ogniska dla widzenia w dali i światło ugięte pierwszego rzędu przez inny rodzaj wypukłości jest kierowane do ogniska dla widzenia w zakresie pośrednim. [0058] Ponadto w sposobie teraz możliwe jest uzyskanie soczewki wewnątrzgałkowej mającej ognisko do lepszego widzenia w zakresie pośrednim. Tu w tym sposobie, zarówno ognisko dla widzenia w bliży i ognisko dla widzenia w dali okazują się być ogniskami dla ujemnego światła pierwszego rzędu przez odpowiednią wypukłość, ale jak opisano powyżej, światło pierwszego rzędu według wynalazku należy interpretować, jako światło pierwszego rzędu o wartości bezwzględnej obejmujące ujemne światło pierwszego rzędu. [0059] Dziesiąty sposób według wynalazku związany jest z afakijnymi soczewkami wewnątrzgałkowymi według jednego ze sposobów od pierwszego do dziewiątego, przy czym różne rodzaje wypukłości są rozmieszczone tak, aby spełnić poniższe równanie: A = (2 (m-nm) + a) / N przy czym A jest stałą strefową jednej wypukłości, a jest stałą strefową drugiej wypukłości, M jest liczbą strefową jednej wypukłości, m jest liczbą strefową drugiej wypukłości i N jest stosunkiem odległości ogniska jednej wypukłości w odniesieniu do tej odległości drugiej wypukłości, który wyraża się następująco: (odległość ogniska jednej wypukłości) / (odległość ogniska drugiej wypukłości).

13 [0060] Stała strefowa oznacza tu stałą do ustawiania promienia strefy dla danej liczby strefowej na określoną wartość, a promień strefy oblicza się według następującego równania wykorzystując stałą strefową a : Promień strefy = ((2m + a) λf) przy czym λ jest założoną długością fali, a f jest odległością ogniska. Ponadto liczba strefowa dotyczy liczby przypisanej każdej strefie w kolejności 1, 2, 3, od wewnątrz w punkcie 0 do zewnątrz w kierunku strefy. [0061] Według sposobu można łatwo ustawić synchroniczną strukturę, przy czym gęstość siatki drugiej wypukłości nakłada się cyklicznie z gęstością pierwszej wypukłości. [0062] Jedenasty sposób według wynalazku związany jest z afakijnymi soczewkami wewnątrzgałkowymi według jednego ze sposobów od pierwszego do dziesiątego, przy czym różne rodzaje wypukłości są rozmieszczone tak, aby spełnić poniższe równanie: D λ / (N lens N med ) przy czym D jest wymiarem głębokości wypukłości, λ jest założoną długością fali, N lens jest współczynnikiem załamania światła materiału optycznego, a N med jest współczynnikiem załamania światła otaczającego ośrodka. [0063] Według sposobu maksymalna głębokość wypukłości jest równa jednej długości fali, co umożliwia bezpieczniejsze ułatwienie podziału światła 0-wego rzędu i światła pierwszego rzędu. Zatem sposób korzystnie stosuje się w połączeniu z innymi sposobami takimi, jak sposób trzeci opisany powyżej, przy czym na powierzchni załamania tworzą się układy wypukłości. W ten sposób można zmniejszyć natężenie zbędnego światła n-tego rzędu takiego, jak światło drugiego rzędu i można skutecznie wytworzyć efekty ogniskowe światła 0-wego rzędu i pierwszego rzędu. KRÓTKI OPIS RYSUNKÓW [0064] FIG. 1 jest schematem widoku z przodu przedstawiającym soczewkę wewnątrzgałkową, jako pierwszy przykład wykonania wynalazku. FIG. 2 jest schematem przekroju poprzecznego soczewki wewnątrzgałkowej wzdłuż linii 2-2 z FIG. 1. FIG. 3 jest schematem przekroju poprzecznego wyjaśniającym kształt układu wypukłości na soczewce wewnątrzgałkowej przedstawionej na FIG. 1. FIG. 4 jest schematem przekroju poprzecznego wyjaśniającym kształt wypukłości dla widzenia w dali, wchodzących w skład układu wypukłości. FIG. 5 jest schematem przekroju poprzecznego wyjaśniającym kształt wypukłości dla widzenia w zakresie pośrednim, wchodzących w skład układu wypukłości. FIG. 6 jest wykresem przedstawiającym wynik symulacji intensywności dyfrakcji w układzie wypukłości.

14 FIG. 7 jest schematem wyjaśniającym sposób projektowania układu wypukłości. FIG. 8 jest profilem wypukłości dla widzenia w bliży, tworzących układ wypukłości. FIG. 9 jest profilem wypukłości dla widzenia w zakresie pośrednim, tworzących układ wypukłości. FIG. 10 jest profilem wypukłości układu wypukłości. FIG. 11 jest profilem wypukłości układu wypukłości w drugim przykładzie wykonania wynalazku. FIG. 12 jest wykresem przedstawiającym wynik symulacji intensywności dyfrakcji w układzie wypukłości. FIG. 13 jest profilem wypukłości układu wypukłości w trzecim przykładzie wykonania wynalazku. FIG. 14 jest wykresem przedstawiającym wynik symulacji intensywności dyfrakcji w układzie wypukłości. FIG. 15 jest profilem wypukłości układu wypukłości w czwartym przykładzie wykonania wynalazku. FIG. 16 jest wykresem przedstawiającym wynik symulacji intensywności dyfrakcji w układzie wypukłości. FIG. 17 jest profilem wypukłości układu wypukłości w piątym przykładzie wykonania wynalazku. FIG. 18 jest wykresem przedstawiającym wynik symulacji intensywności dyfrakcji w układzie wypukłości. FIG. 19 jest schematem przekroju poprzecznego przedstawiającym część optyczną soczewki wewnątrzgałkowej, jako inną postać wykonania wynalazku. FIG. 20 jest schematem przekroju poprzecznego przedstawiającym część optyczną soczewki wewnątrzgałkowej, jako kolejną inną postać wykonania wynalazku. FIG. 21 jest wykresem przedstawiającym wynik symulacji intensywności dyfrakcji układu wypukłości zgodnie z konwencjonalną strukturą. FIG. 22A i 22B przedstawiają wyniki symulacji intensywności dyfrakcji układu wypukłości o strukturze według wynalazku i strukturze według stanu techniki. FIG. 23 jest profilem wypukłości dla widzenia w bliży, tworzących układ wypukłości, jako przykład porównawczy 2. FIG. 24 jest profilem wypukłości dla widzenia w pośrednim zakresie, tworzących układ wypukłości, jako przykład porównawczy 2. FIG. 25 jest profilem wypukłości przedstawiającym układ wypukłości, jako przykład porównawczy 2.

15 FIG. 26 jest wykresem przedstawiającym wynik symulacji intensywności dyfrakcji układu wypukłości. PRZYKŁADY WYKONANIA WYNALAZKU [0065] W celu dalszego bardziej szczegółowego zilustrowania wynalazku, poniżej będą opisane jego przykłady wykonania w odniesieniu do każdej figury. [0066] Przede wszystkim FIG. 1 przedstawia schemat widoku z przodu soczewki wewnątrzgałkowej 10, jako pierwszy przykład wykonania związany z afakijnymi soczewkami wewnątrzgałkowymi według wynalazku, a FIG. 2 przedstawia schemat przekroju poprzecznego części optycznej 12 soczewki wewnątrzgałkowej 10 opisanej dalej. Na FIG. 1 i 2 układ wypukłości 24 opisany danej jest przedstawiony w nadmiernej wielkości dla lepszego zrozumienia. [0067] Soczewka wewnątrzgałkowa 10 zawiera część optyczną 12, która jest częścią korpusu soczewki i nadaje właściwości optyczne soczewce wewnątrzgałkowej 10 i parę zaczepów 14, które wystają na zewnątrz z części optycznej 12. Część optyczna 12 zawiera przednią powierzchnię optyczną 16 o w przybliżeniu wypukłym kształcie kuli, jako całości i tylną powierzchnię optyczną 18, również o w przybliżeniu wypukłym kształcie kuli, jako całości. Optyczna część 12 jest w całości w kształcie zbliżonym do tarczy z grubszym środkiem i jest utworzona, jako bryła obrotowa wokół geometrycznej osi centralnej 20 soczewki, jako osi obrotu. Tymczasem para zaczepów 14 jest uformowana jako przebiegająca w dwóch pozycjach przeciwległych w kierunku promieniowym wzdłuż obwodu części optycznej 12 i każda końcówka pary zaczepów 14 stanowi wolny koniec uformowany tak, aby zakrzywiał się w kierunku obwodu soczewki. Taka wewnątrzgałkowa soczewka 10 jest umieszczana w torebce soczewki po usunięciu krystalicznej soczewki i umieszczana na miejscu w celu jej zastąpienia za pomocą zaczepów 14 podtrzymujących część optyczną 12 w danej pozycji wewnątrz torebki. [0068] Część optyczna 12 jest wyposażona w przednią powierzchnię optyczną 16 i tylną powierzchnię optyczną 18, jako powierzchnie soczewki, obie wykonane tak, aby były powierzchniami dyfrakcyjnymi. Ponadto za pomocą tej optycznej powierzchni przedniej 16 i optycznej powierzchni tylnej 18 ustawia się określoną odległość ogniska dla światła 0-wego rzędu. [0069] Tymczasem jako materiały tworzące część optyczną 12, korzystnie są przyjęte powszechnie znane materiały żywicowe i im podobne zbudowane z różnych rodzajów spolimeryzowanych monomerów mających właściwości optyczne takie, jak przejrzystość optyczna i jej podobne, co przedstawiono szczegółowiej na przykładzie polimetakrylanu (PMMA) i gum silikonowych. [0070] Ponadto zwłaszcza na przedniej powierzchni optycznej 16 według przykładu wykonania, tworzy się siatka dyfrakcyjna 22 prawie na jej całości. Siatka dyfrakcyjna 22 zawiera układ wypukłości 24, który ma postrzępioną postać biegnącą w sposób ciągły w obwodowym kierunku soczewki w sposób koncentryczny dokoła centralnej osi 20 soczewki.

16 [0071] FIG. 3 przedstawia schemat przekroju poprzecznego układu wypukłości 24 w kierunku promieniowym. Zwłaszcza układ wypukłości 24 w przykładzie wykonania jest utworzony przez nakładanie się wypukłości 26 dla widzenia w bliży przedstawionej schematycznie na FIG. 4 w przekroju poprzecznym w kierunku promieniowym i wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim przedstawionej schematycznie na FIG. 5 w przekroju poprzecznym w kierunku promieniowym. Te FIG. od 3 do 5 są profilami wypukłości przedstawiającymi zmiany w wysokości każdego układu wypukłości 24 i wypukłości 26, 28 w kierunku radialnym soczewki, od bazowej zakrzywionej powierzchni, przyjmując, że bazowa zakrzywiona powierzchnia przedniej powierzchni optycznej jest linią BC. [0072] Każda z tych wypukłości 26 dla widzenia w bliży i 28 do widzenia w zakresie pośrednim rozciąga się koncentrycznie wokół osi centralnej 20 soczewki i jest wykonana w postrzępionej postaci mającej linię grzbietową 30 wystającą na zewnątrz (w górę na FIG. od 3 do 5) części optycznej 12 i linię obniżenia 32 wystającą do wewnątrz (w dół na FIG. od 3 do 5) części optycznej 12. [0073] W poniższym opisie gęstość siatki oznacza szerokość pomiędzy linią grzbietu 30 a linią obniżenia 32 w kierunku promieniowym. Strefa oznacza obszar pomiędzy linią grzbietu 30, a linią obniżenia 32, a liczba strefowa jest przypisana każdej strefie w kolejności 1, 2, 3 od środka w punkcie 0 na zewnątrz w kierunku strefy. Ponadto promień strefy oznacza zewnętrzny obwodowy promień w każdej strefie, to jest promień linii grzbietu 30 lub linii obniżenia 32 w każdej strefie położony na zewnętrznej części koncentrycznego okręgu, mierzony od środka koncentrycznego okręgu (oś centralna 20 soczewki w przykładzie wykonania). W związku z tym gęstość siatki jest szerokością każdej strefy w kierunku promieniowym, a gęstość siatki danej strefy jest różnicą pomiędzy promieniem danej strefy, a promieniem strefy o numerze mniejszym o jeden. Ponadto głębokość wypukłości jest odległością pomiędzy linią grzbietu 30, a linią obniżenia 32 w kierunku osi optycznej w pozycji promienia strefy. [0074] Zwłaszcza w tym przykładzie wykonania linia grzbietu 30 biegnie obwodowo z przekrojem poprzecznym tworzącym kąt ostry zewnętrzny, a linia obniżenia 32 biegnie obwodowo wokół części optycznej 12 z przekrojem poprzecznym tworzącym kąt ostry wewnętrzny. Ta wypukłość 26 dla widzenia w bliży i wypukłość 28 dla widzenia w zakresie pośrednim są w postaci postrzępionej, przy czym linia grzbietu 30 i linia obniżenia 32 tworzą się tuż obok siebie w kierunku promieniowym soczewki z linią obniżenia 32 położoną dalej od osi centralnej 20 soczewki, a bliższa strona do osi centralnej 20 soczewki, w przeciwieństwie do dalszej części, wystaje z przedniej powierzchni optycznej 16 w każdej strefie. [0075] Ta wypukłość 26 do widzenia w bliży i wypukłość 28 do widzenia w zakresie pośrednim są ułożone w taki sposób, że każda z ich ugiętych świateł pierwszego rzędu daje inną odległość ogniska, a w tym przykładzie wykonania współczynnik załamania +4,00 D jest podany dla wypukłości 26 dla widzenia w bliży tak, aby ustawić światło ugięte pierwszego rzędu przez wypukłość 26 dla widzenia w bliży w ognisku dla widzenia w bliży, a współczynnik załamania +2,00 D jest podany dla wypukłości 28 dla widzenia w zakresie

17 pośrednim tak, aby ustawić światło ugięte pierwszego rzędu przez wypukłość 28 dla widzenia w zakresie pośrednim w ognisku dla widzenia w zakresie pośrednim. Ponadto odległości ogniska światła 0-wego rzędu przez przednią powierzchnię optyczną 16 i tylną powierzchnię optyczną 18 są różne od odległości dla światła ugiętego pierwszego rzędu dowolnej z wypukłości 26 dla widzenia w bliży i wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim, a światło 0-wego rzędu przez przednią powierzchnię optyczną 16 i tylną powierzchnię optyczną 18 jest ustawione dla ogniska dla widzenia w dali. [0076] Następnie tworzy się układ wypukłości 24 przez nałożenie się wypukłości 26 dla widzenia w bliży i wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim. W tej sytuacji gęstość siatki wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim jest większa niż gęstość dla wypukłości 26 dla widzenia w bliży, a synchroniczna struktura tworzy się tam, gdzie gęstość siatki w każdej strefie wypukłości 26 dla widzenia w bliży jest cyklicznie nałożona z gęstością wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim. Umożliwia to promieniowi strefy w każdej strefie wypukłości 26 dla widzenia w bliży cykliczne nakładanie się z promieniem w każdej strefie wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim. Zwłaszcza w tym przykładzie wykonania, jedna z głębokości wypukłości 26 dla widzenia w bliży tworzy się w jednej ze stref wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim, a dwie strefy wypukłości 26 dla widzenia w bliży tworzą się w jednej ze stref wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim. Innymi słowy, każda strefa wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim pokrywa się z dwiema strefami wypukłości 26 dla widzenia w bliży. [0077] Ponadto wypukłość 26 dla widzenia w bliży i wypukłość 28 dla widzenia w zakresie pośrednim są ułożone tak, aby spełnić poniższe równanie: A = (2 (m-nm) + a) / N przy czym A jest stałą strefową wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim, a jest stałą strefową wypukłości 26 dla widzenia w bliży, M jest liczbą strefową wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim, m jest liczbą strefową wypukłości 26 dla widzenia w bliży i N jest stosunkiem odległości ogniska wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim do tej odległości dla wypukłości 26 dla widzenia w bliży, który wyraża się następująco: (odległość ogniska wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim) / (odległość ogniska wypukłości 26 dla widzenia w bliży). [0078] Umożliwia to ustawienie synchronicznej struktury, w której wypukłość 26 dla widzenia w bliży i wypukłość 28 dla widzenia w zakresie pośrednim nakładają się cyklicznie. Tutaj stałe strefowe A i a służą do ustawiania promienia strefy dla danej liczby strefowej na daną wartość, a promień strefy określa się za pomocą poniższego równania, wykorzystując stałą strefową a : Promień strefy = ((2m + a) λf) gdzie λ jest założoną długością fali, a f jest odległością ogniska. [0079] Ponadto wypukłość 26 dla widzenia w bliży i wypukłość 28 dla widzenia w zakresie pośrednim 28 są ustawione tak, aby spełnić poniższe równanie:

18 D λ / (N lens N med ) przy czym D jest wymiarem głębokości wypukłości, λ jest założoną długością fali, N lens jest współczynnikiem załamania światła materiału soczewki, a N med jest współczynnikiem załamania światła otaczającego ośrodka. Umożliwia to pewniejsze ułatwienie podziału światła 0-wego rzędu i światła pierwszego rzędu w każdej z wypukłości 26 dla widzenia w bliży i wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim. Ponadto głębokość układu wypukłości 24 w położeniu, gdzie nakładają się wzajemnie wypukłość 26 dla widzenia w bliży i wypukłość 28 dla widzenia w zakresie pośrednim okazuje się być połączeniem głębokości wypukłości 26 i 28. Ponadto zwłaszcza w tym przykładzie wykonania, każda głębokość wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim nakładająca się z wypukłością 26 dla widzenia w bliży, jest stała w kierunku strefy (kierunek od prawa do lewa na FIG. 3). [0080] Ponadto siatka dyfrakcyjna 22 tworzy się przez utworzenie układu wypukłości 24 przez nałożenie wypukłości 26 dla widzenia w bliży i wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim utworzonych na zakrzywionej powierzchni bazowej przedniej powierzchni optycznej 16. [0081] Zgodnie z soczewką wewnątrzgałkową 10 o takiej strukturze, światło 0-wego rzędu z przedniej powierzchni optycznej 16 i tylnej powierzchni optycznej 18 daje ognisko dla widzenia w dali, a ugięte światło pierwszego rzędu wypukłości 26 dla widzenia w bliży daje ognisko dla widzenia w bliży i ponadto, ugięte światło pierwszego rzędu z wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim daje ognisko dla widzenia w zakresie pośrednim. Umożliwia to uzyskanie ogniska dla widzenia w zakresie pośrednim oprócz widzenia w dali i widzenia w bliży, w ten sposób umożliwiając uzyskanie wystarczającej ilości światła i wyraźniejszego kontrastu dla widzenia w zakresie pośrednim. [0082] Ponadto FIG. 6 przedstawia wynik symulacji komputerowej intensywności dyfrakcji wzdłuż osi optycznej uzyskanej przez układ wypukłości według przykładu wykonania. Jak wynika z FIG. 6, według przykładu wykonania, można zobaczyć, że maksimum intensywności dyfrakcji pojawia się przy ognisku dla widzenia w zakresie pośrednim ugiętego światła pierwszego rzędu przez wypukłość 28 dla widzenia w zakresie pośrednim pomiędzy ogniskiem dla widzenia w dali światła 0-wego rzędu przez przednią powierzchnię optyczną 16 i tylną powierzchnię optyczną 18, jako powierzchnie refrakcji i ogniskiem dla widzenia w bliży światła ugiętego pierwszego rzędu przez wypukłość 26 dla widzenia w bliży. Można również zauważyć, że maksimum jest wyraźnie generowane w każdym z zakresów widzenia w dali, w bliży i w zakresie pośrednim. [0083] Ponadto zwłaszcza w przykładzie wykonania, ponieważ układ wypukłości 24 tworzy się przez nałożenie wypukłości 26 dla widzenia w bliży i wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim, każde ugięte światło pierwszego rzędu tworzy się w całym zakresie układu wypukłości 24. Umożliwia to ograniczenie względnych zmian intensywności dyfrakcji w danym obszarze, spowodowanych przez zmiany średnicy światła padającego, będące skutkiem kurczenia źrenicy i niewspółśrodkowości części optycznej 12 i im podobnych,

19 umożliwiając w ten sposób uzyskanie pożądanych właściwości optycznych w pewniejszy sposób. [0084] Dodatkowo, zwłaszcza w układzie wypukłości 24 przykładu wykonania, wypukłość 26 dla widzenia w bliży i wypukłość 28 dla widzenia w zakresie pośrednim tworzą się w synchronicznej strukturze, gdzie ich gęstości siatki cyklicznie się nakładają. Umożliwia to uzyskanie wyraźnego maksimum każdego ugiętego światła pierwszego rzędu wypukłości 26 dla widzenia w bliży i wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim, tym samym zmniejszając ilość światła takiego, jak światło rozproszone i zmniejszając olśnienia i im podobne. [0085] Następnie sposób wytwarzania afakijnych soczewek wewnątrzgałkowych, który można korzystnie stosować w wytwarzaniu soczewki wewnątrzgałkowej 10 takiej, jak ta wspomniana powyżej, będzie opisany poniżej z odniesieniem do FIG. 7. [0086] Przede wszystkim postacie przedniej powierzchni optycznej 16 i tylnej powierzchni optycznej 18, gdzie światło 0-wego rzędu generuje ognisko dla widzenia w dali są opracowane, jako powierzchnie refrakcyjne. W tej sytuacji odległość ogniska światła 0-wego rzędu przez przednią powierzchnię optyczną 16 i tylną powierzchnię optyczną 18 jest ustawiona w odległości różnej od odległości ogniska światła pierwszego rzędu wypukłości 26 dla widzenia w bliży lub wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim. W projektowaniu takiej przedniej powierzchni optycznej 16 i tylnej powierzchni optycznej 18 można przyjąć powszechnie stosowany sposób. [0087] Ponadto opracowano kształt wypukłości 26 dla widzenia w bliży o mocy dioptrii +4,00D. Głębokość wypukłości zazwyczaj określa się poniższym równaniem: Głębokość wypukłości = p / (n lens n med ) (1) gdzie p jest różnicą faz, n lens jest współczynnikiem załamania światła materiału soczewki, a n med jest współczynnikiem załamania światła otaczającego ośrodka. [0088] Tu głębokość wypukłości jest korzystnie różnicą fazy nie większą niż jedna długość fali, biorąc pod uwagę przypisanie do światła 0-wego rzędu, które generuje widzenie w dali i bardziej korzystnie jest równa lub mniejsza od różnicy faz połowy długości fali. Głębokość wypukłości = (0,0005/3) / (1,500 1,336) = 0, [0089] Ponadto promień strefy środkowej (liczba strefowa = 0) wyznacza się po wzięciu pod uwagę średnicy źrenicy i gęstość strefy. Na przykład środkową strefę ustawia się na wartość wystarczająco małą 0,2 mm, w porównaniu do średnicy źrenicy. Wzór dyfrakcyjny dla średnicy środkowej strefy ustawionej na dowolną wartość otrzymuje się przez zmodyfikowanie następującego równania: do następującego równania: Promień strefy = 2mλf.(2) Promień strefy = ((2m + a) λf) (3)

20 gdzie m jest liczbą strefową, λ jest założoną długością fali, f jest odległością ogniska (f = 1000/moc), a a jest stałą strefową. [0090] Zatem zakładając, że promień środkowej strefy wynosi 0,2 mm, stałą strefową a można wyznaczyć za pomocą następującego równania: a zatem a = 0,32, 0,2 = ((2 x 0 + a) 0,0005 x 250) a w konsekwencji równanie do obliczenia promienia strefy przy promieniu strefy centralnej ustawionym na 0,2 mm jest następujące: Promień strefy = ((2m + 0,32) λ f) (4) [0091] Jak wynika z równania (3), przyrost stałej strefowej a o 2 odpowiada przyrostowi liczby strefowej o 2. Zatem wysokość środkowej wypukłości określa się w następujący sposób: Wysokość środkowej wypukłości = głębokość wypukłości x (a / 2) = 0, [0092] Ponadto ponieważ punkt środkowy głębokości wypukłości jest w miejscu przecięcia z wirtualną krzywą bazową, wartość na osi Y środkowego wierzchołka określa się w poniższy sposób na osi współrzędnych z początkiem na wierzchołku krzywej bazowej: Wartość na osi Y centralnego wierzchołka = wysokość środkowej wypukłości ( głębokość wypukłości / 2) Wypukłość dla widzenia w bliży Nr strefy Promień krzywizny zakrzywionej wirtualnej podstawy Początek strefy (oś X) = 0, (0, / 2) = -0, [Tabela 1] Koniec strefy (oś X) Środek krzywizny strefy (oś Y) Promień krzywizny strefy 0 14,384 0, , , , ,384 0, , , , ,384 0, , , , ,384 0, , , , ,384 0, , , , ,384 1, , , , ,384 1, , , ,

21 ,384 1, , , , ,384 1, , , , ,384 1, , , , ,384 1, , , , ,384 1, , , , ,384 1, , , , ,384 1, , , , [0093] Jak opisano powyżej, krzywiznę powierzchni dyfrakcyjnej, parametry geometryczne takie, jak położenie środka i profil wypukłości 26 dla widzenia w bliży można wyprowadzić z zależności geometrycznych. Tabela 1 przedstawia parametry geometryczne wypukłości 26 dla widzenia w bliży, a FIG. 8 przedstawia jej profil wypukłości. [0094] Ponadto układ wypukłości o mocy dioptrii +2,00D zaprojektowano, jako wypukłość 28 dla widzenia w zakresie pośrednim. Wypukłość 28 dla widzenia w zakresie pośrednim musi być projektowana przez projektowanie światła pierwszego rzędu o odległości ogniska różnej od odległości dla wypukłości 26 dla widzenia w bliży, z jednoczesną synchronizacją z wypukłością 26 dla widzenia w bliży określoną przez powyższy sposób. [0095] Po pierwsze wzór do obliczania promienia strefy wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim określa się w następujący sposób: Promień strefy = {(2M + A) λ(nf)} (5) gdzie M jest liczbą strefową, A jest stałą strefową, a N jest stosunkiem odległości ogniska wypukłości dla widzenia w zakresie pośrednim do ogniska wypukłości dla widzenia w bliży, który wyraża się, jako: (Odległość ogniska dla wypukłości dla widzenia w zakresie pośrednim) / (Odległość ogniska dla wypukłości dla widzenia w bliży). [0096] Następnie w celu zsynchronizowania wypukłości 26 dla widzenia w bliży i wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim, przy założeniu, że dana strefa wypukłości 26 dla widzenia w bliży zbiega się z daną strefą wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim, z powyższych równań (3) i (5) wyprowadzono następujące równanie: ((2m + a) λf) = ((2M + A) λ (Nf)) które zmodyfikowano uzyskując następujące równanie: chociaż A > 0. A = { 2 (m MN) + a} / N (6)

22 [0097] Na podstawie równania (6) stałą strefową A wyznacza się za pomocą poniższego równania, zakładając, że na przykład strefa nr 1 wypukłości 26 dla widzenia w bliży zbiega się ze strefą nr 0 wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim: A = {2 (1 0 x 2) + 0,32} / 2 = 1,16 [0098] Promień strefy dla wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim zsynchronizowany z promieniem strefy wypukłości 26 dla widzenia w bliży określa następujące równanie: Promień strefy = { (2M + 1,16) λ (Nf) } (7) [Tabela 2] Wypukłość dla widzenia w zakresie pośrednim Nr strefy Promień krzywizny zakrzywionej wirtualnej podstawy Początek strefy (oś X) Koniec strefy (oś X) Środek krzywizny strefy (oś Y) Promień krzywizny strefy 0 14,384 0, , , , ,384 0, , , , ,384 0, , , , ,384 1, , , , ,384 1, , , , ,384 1, , , , ,384 1, , , , ,384 1, , , , ,384 1, , , , ,384 2, , , , ,384 2, , , , ,384 2, , , , ,384 2, , , , ,384 2, , , , [0099] Ponadto wysokość środkowej wypukłości i wartość środkowego wierzchołka na osi Y można określić w ten sam sposób, jak dla powyższej wypukłości 26 dla widzenia w bliży, a krzywiznę powierzchni dyfrakcyjnej, parametry geometryczne takie, jak pozycja środkowa i profil wypukłości dla wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim, która jest

23 zsynchronizowana z wypukłością 26 dla widzenia w bliży wyprowadza się z zależności geometrycznych. Tabela 2 przedstawia parametry geometryczne wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim, a FIG. 9 przedstawia profil tej wypukłości. Wypukłość zsynchronizowana Nr strefy Promień krzywizny zakrzywionej wirtualnej podstawy Początek strefy (oś X) [Tabela 3] Koniec strefy (oś X) Środek krzywizny strefy (oś Y) Promień krzywizny strefy 0 14,384 0, , , , ,384 0, , , , ,384 0, , , , ,384 0, , , , ,384 0, , , , ,384 1, , , , ,384 1, , , , ,384 1, , , , ,384 1, , , , ,384 1, , , , ,384 1, , , , ,384 1, , , , ,384 1, , , ,384 1, , , , [0100] Następnie tworzy się profil wypukłości układu wypukłości 24, mającego synchroniczną strukturę, gdzie wypukłość 26 dla widzenia w bliży i wypukłość 28 dla widzenia w zakresie pośrednim są cyklicznie nałożone przez połączenie profili wypukłości 26 dla widzenia w bliży i wypukłości 28 dla widzenia w zakresie pośrednim. Tabela 3 przedstawia parametry geometryczne układu wypukłości 24, a FIG. 10 przedstawia jego profil wypukłości. [0101] Następnie zgodnie z otrzymanym profilem wypukłości, tworzy się układ wypukłości 24 na przedniej powierzchni optycznej 16. Wytworzenie układu wypukłości na przedniej powierzchni optycznej 16 wykonuje się nie tylko przez odlewanie, ale również przez obróbkę

24 maszynową i jej podobne w tym w odpowiednich przypadkach przez obróbkę laserową, trawienie i cięcie. W ten sposób otrzymuje się soczewkę wewnątrzgałkową 10 taką, jak w powyższym przykładzie wykonania. [0102] Przykład wykonania i sposób wytwarzania według wynalazku zostały już opisane, ale są to jedynie przykłady, a wynalazek nie powinien być interpretowany w sensie ograniczonym przez żaden konkretny opis takich przykładów wykonania. Kilka innych przykładów wykonania, które można korzystnie przyjąć w wynalazku przedstawiono poniżej, ale należy rozumieć, że wynalazek nie ogranicza się do tych przykładów. W poniższych opisach pominięto szczegóły stosując takie same odnośniki liczbowe, jak te w powyższym przykładzie wykonania do takich samych materiałów i części, jak te z przykładu wykonania. [0103] Po pierwsze FIG. 11 przedstawia profil układu wypukłości 50, jako drugi przykład wykonania wynalazku. Przykład wykonania dotyczy struktury, w której dwie wypukłości o mocy dioptrii +3,0D dla widzenia w bliży i inna przy 1,0D dla widzenia w zakresie pośrednim nakładają się cyklicznie. Dzięki temu, profil wypukłości według przykładu wykonania jest profilem otrzymanym w poniższych ustawieniach: Promień krzywej bazowej przedniej powierzchni optycznej 16 = 8,000 mm Moc dioptrii części optycznej 12 = +25,0D Współczynnik załamania światła materiału soczewki = 1,500 Współczynnik załamania światła otaczającego ośrodka = 1,336 Założona długość fali = 500 nm Stała strefowa dla wypukłości do widzenia w bliży a = 1 [0104] Tymczasem gęstość siatki dyfrakcyjnej jest większa w wypukłości dla widzenia w zakresie pośrednim niż w wypukłości dla widzenia w bliży. [0105] Zwłaszcza w tym przykładzie wykonania dwie głębokości wypukłości dla wypukłości do widzenia w bliży znajdują się w każdej strefie wypukłości dla strefy pośredniej i w sumie tworzą się trzy strefy, to znaczy, w jednym z trzech promieni stref wypukłości dla widzenia w bliży, promień strefy wypukłości dla widzenia w zakresie pośrednim jest równy promieniowi wypukłości dla widzenia w bliży. W każdej strefie wypukłości dla widzenia w zakresie pośrednim składającej się z nałożenia wypukłości dla widzenia w bliży, wysokość głębokości wypukłości dla widzenia w bliży, położona pomiędzy głębokościami wypukłości dla widzenia w zakresie pośrednim w stosunku do wirtualnej zakrzywionej powierzchni bazowej jest ustawiona tak, aby zmieniać się stopniowo w kierunku strefy (kierunek od lewa do prawa na FIG. 11) i w przykładzie wykonania wysokość zmniejsza się stopniowo oddalając się od środka w kierunku strefy. Taki układ wypukłości 50 może również tworzyć się zgodnie z tym samym sposobem wytwarzania, jak w powyższym pierwszym przykładzie wykonania. [0106] Ponadto FIG. 12 przedstawia wynik symulacji komputerowej intensywności dyfrakcji wzdłuż osi optycznej otrzymanej przez układ wypukłości 50 według przykładu wykonania,

25 podobnie jak w powyższym pierwszym przykładzie wykonania. Jak wynika z FIG. 12, również w tym przykładzie wykonania potwierdzono, że maksimum intensywności dyfrakcji jest generowane w ognisku dla widzenia w zakresie pośrednim światła ugiętego pierwszego rzędu przez wypukłość dla widzenia w zakresie pośrednim pomiędzy ogniskiem dla widzenia w dali światła 0-wego rzędu przez powierzchnię dyfrakcyjną a ogniskiem dla widzenia w bliży światła ugiętego pierwszego rzędu przez wypukłość dla widzenia w bliży, a maksimum jest generowane wyraźnie dla każdego z zakresów widzenia w dali, w bliży i w zakresie pośrednim. [0107] Ponadto zwłaszcza w tym przykładzie wykonania, generuje się światło ugięte drugiego rzędu wypukłości dla widzenia w zakresie pośrednim. Zatem zmieniając parametry projektowe układu wypukłości 50, możliwe jest wygenerowanie wielu wiązek światła dla widzenia w zakresie pośrednim. Ponadto maksymalna intensywność i położenie ogniska ugiętego światła można ustawić w różnych postaciach za pomocą na przykład dodatkowego dodania wypukłości, która cyklicznie pokrywa się z układem wypukłości 50, mającym strukturę synchroniczną. [0108] Następnie FIG. 13 przedstawia profil wypukłości układu wypukłości 60, jako trzeci przykład wykonania według wynalazku. W przykładzie wykonania przedstawiono synchroniczną strukturę, w której dwie wypukłości o mocy dioptrii +3,0D dla widzenia w bliży i +1,0D dla widzenia w zakresie pośrednim nakładają się cyklicznie. Tymczasem gęstość siatki dyfrakcyjnej jest większa w wypukłości dla widzenia w zakresie pośrednim niż w wypukłości dla widzenia w bliży. [0109] W tym przykładzie wykonania dwie głębokości wypukłości dla wypukłości do widzenia w bliży znajdują się w każdej strefie wypukłości dla strefy pośredniej i w sumie tworzą się trzy strefy, to znaczy, w jednym z trzech promieni stref wypukłości dla widzenia w bliży, promień strefy wypukłości dla widzenia w zakresie pośrednim jest równy promieniowi wypukłości dla widzenia w bliży. W każdej strefie wypukłości dla widzenia w zakresie pośrednim składającej się z nałożenia wypukłości dla widzenia w bliży, wysokość głębokości wypukłości dla widzenia w bliży, położona pomiędzy głębokościami wypukłości dla widzenia w zakresie pośrednim w stosunku do wirtualnej zakrzywionej powierzchni bazowej jest utrzymywana przy wartości w przybliżeniu stałej w kierunku strefy (kierunek od lewa do prawa na FIG. 13). [0110] Taki układ wypukłości 60 można wytworzyć łatwiejszym sposobem niż w powyższym pierwszym i drugim przykładzie wykonania. Innymi słowy można łatwo uzyskać wypukłość o strukturze synchronicznej za pomocą zwiększania głębokości wypukłości, przy czym wypukłość o mniejszej gęstości siatki nakłada się z wypukłością o większej gęstości siatki na zasadzie cyklu nakładania się wielu wypukłości jednej na drugą. Na przykład moc dioptrii wypukłości dla widzenia w bliży i dla widzenia w zakresie pośrednim w przykładzie wykonania są takie same, jak te w powyższym drugim przykładzie wykonania, ale jak wynika z drugiego przykładu wykonania (patrz FIG. 11), wypukłość dla widzenia w zakresie pośrednim jest zsynchronizowana z wypukłością dla widzenia w bliży raz na każde trzy razy. Zatem, po zaprojektowaniu kształtu wypukłości dla widzenia w bliży według powyższego

26 sposobu wytwarzania, można z łatwością uzyskać układ wypukłości podobny do tego z drugiego przykładu wykonania za pomocą zwiększania głębokości wypukłości otrzymanego kształtu wypukłości dla widzenia w bliży raz na trzy razy bez dokładnego projektowania kształtu wypukłości dla widzenia w zakresie pośrednim, jak w powyższym sposobie wykonania. [0111] Ponadto FIG. 14 przedstawia wynik symulacji komputerowej intensywności dyfrakcji wzdłuż osi optycznej otrzymany przez układ wypukłości 60 według przykładu wykonania tak, jak miało to miejsce w powyższym pierwszym przykładzie wykonania. [0112] Jak wynika z FIG. 14, pomimo, że intensywność dyfrakcji dla widzenia w zakresie pośrednim nieznacznie spada odwrotnie niż w drugim przykładzie wykonania (patrz FIG. 12) potwierdzono, że efekt podobny do efektu z drugiego przykładu wykonania można osiągnąć przez generowanie maksimum intensywności dyfrakcji w ognisku dla widzenia w zakresie pośrednim przez prosty sposób wytwarzania według przykładu wykonania. [0113] Następnie FIG. 15 przedstawia układ wypukłości 70 w profilu, jako czwarty przykład wykonania wynalazku. Ten przykład wykonania jest synchroniczną strukturą, w której cyklicznie nakładają się dwie wypukłości o mocy dioptrii +4,0D dla widzenia w dali i +2,0D dla widzenia w zakresie pośrednim. Tymczasem gęstość siatki jest większa w wypukłości dla pośredniego zakresu widzenia niż w wypukłości dla widzenia w dali. [0114] Jak wynika z FIG. 15, układ wypukłości 70 tego przykładu wykonania ma głębokość odwróconą w porównaniu do układu wypukłości 24 (patrz FIG. 10) w powyższym pierwszym przykładzie wykonania pod względem dodatniości i ujemności, a linia grzbietu 30 znajduje się bliżej środka niż linia obniżenia 32 w każdej strefie. Według przykładu wykonania, światło 0-wego rzędu powierzchni refrakcyjnej jest ustawione do ogniskowania dla widzenia w bliży i ujemne światło pierwszego rzędu wypukłości dla widzenia w dali jest ustawione do ogniskowania dla widzenia w dali, a ujemne światło pierwszego rzędu dla wypukłości dla widzenia pośredniego jest ustawione do ogniskowania dla widzenia w zakresie pośrednim. I jak opisano powyżej, światło ugięte pierwszego rzędu według wynalazku należy interpretować, jako światło pierwszego rzędu o wartości bezwzględnej obejmującej ujemne światło pierwszego rzędu. [0115] Ponadto FIG. 16 przedstawia wynik symulacji komputerowej intensywności dyfrakcji wzdłuż osi optycznej, otrzymany przez układ wypukłości 60 według przykładu wykonania, jak miało to miejsce w powyższym pierwszym przykładzie wykonania. Jak wynika z FIG. 16, maksimum intensywności dyfrakcji w ognisku dla widzenia w dali przez ujemne światło pierwszego rzędu wypukłości dla widzenia w dali jest generowane oprócz światła w ognisku dla widzenia w bliży przez światło 0-wego rzędu powierzchni refrakcyjnej, według przykładu wykonania, a maksimum intensywności dyfrakcji dla ogniska dla widzenia w zakresie pośrednim przez ujemne światło pierwszego rzędu wypukłości dla widzenia pośredniego jest generowane pomiędzy tymi ogniskami dla widzenia w bliży i widzenia w dali. Ponadto potwierdzono, że maksimum może być również w sposób wyraźny generowane w każdym: daleki, bliskim i pośrednim zakresie widzenia w przykładzie wykonania.

27 [0116] Następnie FIG. 17 przedstawia układ wypukłości 80 w profilu, jako piąty przykład wykonania wynalazku. Przykład wykonania jest synchroniczną strukturą, w której nakładają się cyklicznie dwie wypukłości z mocą dioptrii +3,00D dla widzenia w bliży i +1,0D dla widzenia w zakresie pośrednim. Tymczasem gęstość siatki jest większa w wypukłości dla widzenia w zakresie pośrednim niż w wypukłości dla widzenia w bliży. [0117] Układ wypukłości 80 w przykładzie wykonania jest podobnego kształtu, jak kształt układu wypukłości 50 (patrz FIG. 11) w powyższym drugim przykładzie wykonania i zwłaszcza w tym przykładzie wykonania, jedynie składowa wypukłości dla widzenia w bliży jest wykonana tak, aby zwiększać się na zewnątrz od środka przy wartości zero, w porównaniu z układem wypukłości 50 w powyższym drugim przykładzie wykonania. Umożliwia to zmniejszenie intensywności dyfrakcji dla widzenia w bliży. [0118] Ponadto FIG. 18 przedstawia wynik symulacji komputerowej intensywności dyfrakcji wzdłuż osi optycznej uzyskany przez układ wypukłości 80 według wynalazku, jak miało to miejsce w powyższym pierwszym przykładzie wykonania. Jak wynika z FIG. 18 potwierdzono, że maksimum intensywności dyfrakcji w ognisku dla widzenia w bliży można zmniejszyć według przykładu wykonania, w porównaniu z powyższym drugim przykładem wykonania (patrz FIG. 12). [0119] Ponadto w każdym z powyższych przykładów wykonania siatka dyfrakcyjna o synchronicznej strukturze, w której wiele wypukłości nakłada się cyklicznie powstała prawie na całej przedniej powierzchni optycznej 16 części optycznej 12, ale wystarcza, aby taka siatka dyfrakcyjna utworzyła się w co najmniej części powierzchni w kierunku promieniowym soczewki, na przykład, jedynie w środku przedniej powierzchni optycznej 16 w kierunku promieniowym. W konsekwencji, w drugiej części powierzchni może wytworzyć się jedynie pojedyncza wypukłość. Na przykład w przypadku układu wypukłości 24 utworzonego na wewnątrzgałkowej soczewce 10 takiej, jak w powyższym pierwszym przykładzie wykonania, jest oczywiście możliwe utworzenie siatki dyfrakcyjnej ze strukturą synchroniczną na tylnej powierzchni optycznej 18. [0120] Ponadto powierzchnia soczewki, na której tworzy się siatka dyfrakcyjna ze strukturą synchroniczną nie ogranicza się do powierzchni refrakcyjnych. Na przykład, jak przedstawiono schematycznie na FIG. 19, siatka dyfrakcyjna 22 może tworzyć się na płaszczyźnie 102, jednej z dwóch płaszczyzn 102 i 104 części optycznej 100 soczewki wewnątrzgałkowej, jako inna postać wynalazku lub jak przedstawiono schematycznie na FIG. 20, siatka dyfrakcyjna 22 może nawet tworzyć się na płaszczyźnie 112 części optycznej 110 soczewki wewnątrzgałkowej, jako dalsza inna postać wynalazku, gdzie jedną powierzchnią jest płaska płaszczyzna 112, a drugą jest zakrzywiona płaszczyzna 114, jako powierzchnia refrakcyjna. [0121] Ponadto w celu zmniejszenia aberracji, możliwe jest utworzenie siatki dyfrakcyjnej według wynalazku, na przykład na powierzchni laminatu dwóch materiałów o różnej dyspersji, jak opisano w JP-A

28 [0122] Również, jak w przykładzie porównawczym 1, w porównaniu do przykładu wykonania według powyższego pierwszego przykładu wykonania (patrz FIG. 6) przeprowadzono symulację komputerową intensywności dyfrakcji otrzymanej przez układ wypukłości soczewki dwuogniskowej zgodnej z konwencjonalną strukturą. Układ wypukłości z przykładu porównawczego 1 ustawiono na moc dioptrii +4,00D dla widzenia w bliży. Wynik takiej symulacji przedstawiono na FIG. 21. Jak powszechnie wiadomo, w przykładzie porównawczym 1 według konwencjonalnej struktury potwierdzono, że można wygenerować jedynie dwa maksima, jedna przez światło 0-wego rzędu powierzchni refrakcyjnej i drugie przez ugięte światło pierwszego rzędu wypukłości dla widzenia w bliży, w przeciwieństwie do przykładu wykonania. [0123] Ponadto w celu zwiększenia niezawodności wyniku symulacji, generowanie maksimów intensywności dyfrakcji sprawdzano pod względem układu wypukłości według przykładu wykonania i układu wypukłości według przykładu porównawczego 1 stosując oprogramowanie do projektowania i analizy fal optycznych (VirtualLab, nazwa marki LightTrans). Takie weryfikacje przedstawiono na FIG. 22A dla przykładu wykonania, a na FIG. 22B dla przykładu porównawczego 1. Jak wynika z FIG. 22A i 22B przez symulację potwierdzono również, według przykładu wykonania ze strukturą według wynalazku, że intensywne maksimum intensywności dyfrakcji w ognisku dla widzenia w zakresie pośrednim jest generowane pomiędzy ogniskami dla widzenia w dali i dla widzenia w bliży, w przeciwieństwie do konwencjonalnej struktury. [0124] Również, jako przykład porównawczy 2, soczewka wewnątrzgałkowa ma układ wypukłości ze strukturą asynchroniczną, gdzie wypukłości dla widzenia w bliży i widzenia w zakresie pośrednim nakładają się ze sobą w prosty sposób bez synchronizacji. W tym przykładzie porównawczym 2, soczewka wewnątrzgałkowa w postaci dwuwypukłej została ustawiona tak, aby mieć moc dioptrii +20,0D, współczynnik załamania światła materiału na 1,500, współczynnik załamania światła otaczającego ośrodka na 1,336 i założoną długość fali na 500 nm, a wypukłość dla widzenia w bliży z mocą dioptrii na +4,00D i wypukłość dla widzenia w zakresie pośrednim z mocą dioptrii na +2,00D, z każdą stałą strefową ustawioną na 1 nałożono w postaci asynchronicznej, aby ustawić układ wypukłości, który tworzy się na przedniej powierzchni optycznej. FIG. 23 i FIG. 24 przedstawiają profile wypukłości dla odpowiednio widzenia w bliży i widzenia w zakresie pośrednim. FIG. 25 przedstawia, jako przykład porównawczy 2, profil wypukłości, który jest wynikiem nakładania się tych wypukłości dla widzenia w bliży i widzenia w zakresie pośrednim bez synchronizacji, a FIG. 26 przedstawia wynik symulacji intensywności dyfrakcji otrzymany przez układ wypukłości z przykładu porównawczego 2. Jak wynika z FIG. 26, w przykładzie porównawczym 2, który jest prostym nałożeniem się wielu układów wypukłości, potwierdzono, że nie wykryto oczywistej generacji maksimów w każdej z wiązek światła 0-wego rzędu przez powierzchnię refrakcji, wiązek ugiętego światła pierwszorzędowego przez wypukłość dla widzenia w bliży lub wiązek ugiętego światła pierwszorzędowego przez wypukłość dla widzenia w zakresie pośrednim, powodującej generowanie maksimów niezamierzonych rzędów światła. To wykazało przydatność tego wynalazku, przy czym synchroniczna struktura tworzy się tam, gdzie nakłada się cyklicznie wiele wypukłości.

29 OPIS SYMBOLI [0125] 10: Soczewka wewnątrzgałkowa, 12: Część optyczna, 16: Przednia powierzchnia optyczna, 20: Oś centralna soczewki, 22: Siatka dyfrakcyjna, 24: Układ wypukłości, 26: Wypukłość dla widzenia w bliży, 28: Wypukłość dla widzenia w zakresie pośrednim. Magdalena Pietrosiuk Rzecznik patentowy

30 Zastrzeżenia patentowe 1. Sposób wytwarzania afakijnych soczewek wewnątrzgałkowych (10) do umieszczenia w torebce soczewki, wyposażonych w siatkę dyfrakcyjną (22) mającą układ wypukłości (24, 50, 60, 70, 80) rozciągający się koncentrycznie na powierzchni soczewki (16, 102, 112), znamienny tym, że obejmuje następujące etapy: przyjęcie różnych rodzajów wypukłości (26, 28), w których światła ugięte pierwszego rzędu dają odpowiednie odległości ogniska różniące się od siebie dla układu wypukłości (24, 50, 60, 70, 80); utworzenie struktury synchronicznej, w której co najmniej dwie wypukłości (26, 28) są ustawione tak, aby pokrywały się ze sobą w co najmniej części powierzchni w kierunku promieniowym soczewki (10) i w odniesieniu do każdej gęstości siatki jednej wypukłości (28), mającej maksymalną gęstość siatki spośród wypukłości (26, 28) nakładających się na siebie, gęstości siatki drugiej wypukłości (26) nakładają się cyklicznie w celu otrzymania układu wypukłości (24, 50, 60, 70, 80) i; utworzenie układu wypukłości (24, 50, 60, 70, 80) na powierzchni soczewki (16, 102, 112). 2. Sposób wytwarzania afakijnej soczewki wewnątrzgałkowej (10) według zastrzeżenia 1, obejmujący ponadto etap ustawiania odległości ogniska dla światła 0-wego rzędu przez powierzchnię refrakcyjną (16, 114) soczewki (10), przy czym odległość ogniska różni się od tej odległości dla dowolnego światła pierwszego rzędu generowanego przez różne rodzaje wypukłości (26, 28). 3. Sposób wytwarzania afakijnej soczewki wewnątrzgałkowej (10) według jednego z zastrzeżeń 1 lub 2, w którym różne rodzaje wypukłości (26, 28) są umieszczone tak, aby spełniać następujące równanie: A = (2 (m-nm) + a) / N gdzie A jest stałą strefową dla jednej wypukłości (28), a jest stałą strefową dla drugiej wypukłości (26), M jest liczbą strefową dla jednej wypukłości (28), m jest liczbą strefową dla drugiej wypukłości (26) i N jest stosunkiem odległości ogniska jednej wypukłości (28) w odniesieniu do tej odległości drugiej wypukłości (26), wyrażonym, jako: (odległość ogniska dla jednej wypukłości (28)) / (odległość ogniska dla drugiej wypukłości (26)). 4. Sposób wytwarzania afakijnej soczewki wewnątrzgałkowej (10) według jednego z zastrzeżeń od 1 do 3, w którym różne rodzaje wypukłości (26, 28) są ułożone tak, aby spełnić następujące równanie: D λ / (N lens N med )

31 gdzie D jest wymiarem głębokości wypukłości, λ jest założoną długością fali, N lens jest współczynnikiem załamania światła materiału optycznego, a N med jest współczynnikiem załamania światła dla otaczającego ośrodka. 5. Afakijna soczewka wewnątrzgałkowa (10) przystosowana do umieszczenia w torebce soczewki i wyposażona w siatkę dyfrakcyjną (22), mająca układ wypukłości (24, 50, 60, 70, 80) rozciągający się koncentrycznie na powierzchni soczewki (16, 102, 112), znamienna tym, że zawiera: synchroniczną strukturę, w której różne rodzaje wypukłości (26, 28) zawierające co najmniej dwie wypukłości (26, 28), w których ugięte światła pierwszego rzędu dają odpowiednie odległości ogniska różniące się od siebie, nakładają się na siebie w co najmniej części powierzchni w kierunku promieniowym soczewki (10) i w odniesieniu do każdej gęstości siatki jednej wypukłości (28), mającej maksymalną gęstość siatki spośród wypukłości (26, 28) nakładających się na siebie, gęstości siatki drugiej wypukłości (26) nakładają się cyklicznie. 6. Afakijna soczewka wewnątrzgałkowa (10) według zastrzeżenia 5, w której odległość ogniska różna od tej odległości dla dowolnego światła ugiętego pierwszego rzędu wytworzonego przez różne rodzaje wypukłości (26, 28) jest ustawiona dla światła 0- wego rzędu przez powierzchnię refrakcyjną (16) soczewki (10). 7. Afakijna soczewka wewnątrzgałkowa (10) według zastrzeżenia 6, w której powierzchnia soczewki (16) utworzona za pomocą układu wypukłości (24, 50, 60, 70, 80) jest powierzchnią refrakcyjną (16). 8. Afakijna soczewka wewnątrzgałkowa (10) według jednego z zastrzeżeń od 5 do 7, w której każda głębokość wypukłości (28), mającej maksymalną gęstość siatki dyfrakcyjnej, którą uzyskuje się przez nakładanie różnych rodzajów wypukłości (26, 28) jest stała w kierunku strefy. 9. Afakijna soczewka wewnątrzgałkowa (10) według zastrzeżenia 8, w której w każdej strefie wypukłości (28, mającej maksymalną gęstość siatki dyfrakcyjnej inny rodzaj wypukłości (26) z co najmniej dwiema głębokościami wypukłości tworzy się w obszarze w kierunku promieniowym soczewki (10), gdzie różne rodzaje wypukłości (26, 28) nałożonych na siebie i wymiary co najmniej dwóch głębokości wypukłości w stosunku do powierzchni zakrzywionej wirtualnej podstawy zmieniają się stopniowo w kierunku strefy. 10. Afakijna soczewka wewnątrzgałkowa (10) według zastrzeżenia 8, w której w każdej strefie w wypukłości (28), mającej maksymalną gęstość siatki dyfrakcyjnej, inny rodzaj wypukłości (26) z co najmniej dwiema głębokościami wypukłości tworzy się w obszarze w kierunku promieniowym soczewki (10), gdzie różne rodzaje wypukłości (26, 28) nakładające się i wymiary co najmniej dwóch głębokości wypukłości do powierzchni zakrzywionej wirtualnej podstawy są stałe w kierunku strefy.

32 Afakijna soczewka wewnątrzgałkowa (10) według jednego z zastrzeżeń od 5 do 10, w której każdy z różnych rodzajów wypukłości (26, 28) ma linię grzbietu (30) rozciągającą się obwodowo o przekroju poprzecznym utworzonym z katem ostrym zewnętrznym i linię obniżenia (30) rozciągającą się obwodowo o przekroju poprzecznym utworzonym z kątem ostrym wewnętrznym. 12. Afakijna soczewka wewnątrzgałkowa (10) według jednego z zastrzeżeń od 5 do 11, w której światło 0-wego rzędu przez powierzchnię refrakcyjną (16) soczewki jest ustawione w ognisku dla widzenia w dali, światło ugięte pierwszego rzędu przez jeden rodzaj wypukłości (26) jest ustawione w ognisku dla widzenia w bliży, a światło ugięte pierwszego rzędu przez inny rodzaj wypukłości (28) jest ustawione w ognisku dla widzenia w zakresie pośrednim. 13. Afakijna soczewka wewnątrzgałkowa (10) według jednego z zastrzeżeń od 5 do 11, w której światło 0-wego rzędu przez powierzchnię refrakcyjną (16) soczewki (10) jest ustawione w ognisku dla widzenia w bliży, światło ugięte pierwszego rzędu przez jeden rodzaj wypukłości (26) jest ustawione w ognisku dla widzenia w dali, a światło ugięte pierwszego rzędu przez inny rodzaj wypukłości (28) jest ustawione w ognisku dla widzenia w zakresie pośrednim. 14. Afakijna soczewka wewnątrzgałkowa (10) według jednego z zastrzeżeń od 5 do 13, w której różne rodzaje wypukłości (26, 28) są rozmieszczone tak, aby spełnić następujące równanie: A = (2 (m-nm) + a) / N gdzie A jest stałą strefową dla jednej wypukłości (28), a jest stałą strefową dla drugiej wypukłości (26), M jest liczbą strefową dla jednej wypukłości (28), m jest liczbą strefową drugiej wypukłości (26), a N jest stosunkiem odległości ogniska jednej wypukłości (28) w odniesieniu do tej odległości drugiej wypukłości (26), który wyraża się, jako: (odległość ogniska dla jednej wypukłości (28)) / (odległość ogniska dla drugiej wypukłości (26)). 15. Afakijna soczewka wewnątrzgałkowa (10) według jednego z zastrzeżeń od 5 do 14, w której różne rodzaje wypukłości (26, 28) są rozmieszczone tak, aby spełnić następujące równanie: D λ / (N lens N med ) gdzie D jest wymiarem głębokości wypukłości, λ jest założoną długością fali, N lens jest współczynnikiem załamania światła materiału optycznego, a N med jest współczynnikiem załamania światła otaczającego ośrodka. Magdalena Pietrosiuk Rzecznik patentowy

33 - 32 -

34 - 33 -

35 - 34 -

36 - 35 -

37 - 36 -

38 - 37 -

39 - 38 -

40 - 39 -

41 - 40 -

42 - 41 -

43 - 42 -

44 - 43 -