ZÉáÑÉwt ÑÉw. wx ZtâÄÄxËxÅ

Transkrypt

1

2 ZÉáÑÉwt ÑÉw Nasz opiekun: wx ZtâÄÄxËxÅ Redakcja naczelna: Pani Laura Słowińska O pani Laurze można powiedzieć wiele miłych rzeczy, ale najlepiej opisuje ją ten wierszyk: Kamila Gapińska Laura Guździoł Wiktor Wacławski Z wielką dumą prezentujemy już piąty numer Gospody pod de Gaulle em, w którym jak zawsze znajdziecie wiele ciekawych artykułów. Ponieważ jest to wydanie walentynkowe, jedna z naszych redaktorek napisała opowiadanie Wczorajsze róże jesteśmy przekonani, że się spodoba. Dział Mody zaprezentuje kolejnego wielkiego projektanta Valentino, a Styl bycia kolejny raz przeniesie Was w wyższe sfery. Zachęcamy również do obejrzenia Amatornika, który jest pełen interesujących zdjęć. Ale oczywiście to nie wszystko, więc zaczynajcie już czytać. Życzymy miłej lektury! Dzielnie przemierza korytarze, Mija same miłe twarze, Sama zawsze uśmiechnięta, Promieniem słońca muśnięta. Uczy nas, by od więc nie zaczynać zdania I jak pisać podania. O kim mowa? Wiesz kolego, To pani Laura od polskiego. Pracują z nami: Marta Garsztka IB Gim. Iza Słowińska IIE Gim. Agnieszka Kamińska IIE Gim. Julia Ziółkowska IB Gim. Filip Tobiasz IB Gim

3 AMATORNIK Z okazji walentynkowego wydania naszej gazetki motywem przewodnim Amatornika jest MIŁOŚĆ. Znajdziecie tutaj cytaty dotyczące miłości oraz zabawne zdjęcia. Kocha się za nic. Nie istnieje żaden powód do miłości. Paulo Coelho Alchemik Ktoś kiedyś powiedział, że w chwili, kiedy zaczynasz zastanawiać się, czy kochasz kogoś, przestałeś go już kochać na zawsze. Carlos Ruiz Zafón Cień wiatru Każde głębsze uczucie prowadzi do cierpienia. Miłość bez cierpienia nie jest miłością. Jan Twardowski

4 Zakochaj się, a każdy wszędzie, wszystkie rzeczy, wszystkie słowa oznaczać będą miłość. To samo dzieje się, kiedy kogoś utracisz. Jonathan Carroll Poza ciszą Jeżeli miłość twoja nie ma żadnych szans, powinieneś zamilknąć... Bo nie należy mieszać miłości z niewolnictwem serca. Miłość, która prosi, jest piękna, ale ta, która błaga, jest uczuciem lokajskim. Antoine de Saint-Exupéry Mów szeptem, jeśli mówisz o miłości. William Shakespeare Autor: Kamila Gapińska

5 Romantyczne miejsce Tak, to zdecydowanie jedno z takich miejsc. Piękne niebo, palmy, słońce, morze i delikatny wiatr, a to wszystko idealnie komponuje się z bogaczami w ekstrawaganckich kreacjach. Oto właśnie Lazurowe Wybrzeże, któremu z pewnością poświęcę jeszcze trochę miejsca w naszej gazecie Autor: Wiktor Wacławski

6 `Éwt Valentino to marka, która od lat jest synonimem klasy, stylu i elegancji. Została założona przez Valentino Clemente Ludovico Garavani w 1959r. w Rzymie. Niedługo po swoim debiucie projektant został ulubieńcem Elizabeth Taylor czy Jaqueline Kennedy, dzięki czemu jego kreacje stały się symbolem wyrafinowanej elegancji. Ta włoska marka do dziś słynie z kunsztownej mody haute couture, a sam Valentino jest uznawany za mistrza tej kategorii. W 1970 roku pracownie rozpoczęły również działalność prêt-à-porter, które dorównały w pożądaniu kolekcjom haute couture. Co ciekawe w 1968 roku firma jako pierwsza wykorzystała logo jako ozdobę, jednak to nie monogram V jest symbolem Valentino. Jest nim bowiem kolor czerwony, który w projektach tego kreatora pojawiał się bardzo często. Sam mistrz zaprzestał swoją twórczość, a władze Francji odznaczyły go Orderem Legii Honorowej, który był uwieńczeniem jego ekstrawaganckiej kariery w świecie haute couture. A oto najpiękniejsze suknie Valentino: Źródło: smh.com.au Źródło: trendz.pl Zdjęcia: Źródło: nichemagazine.blogspot.com Autor: Wiktor Wacławski

7 "Wczorajsze róże" -Sto lat, sto lat, niech żyje nam! Anna otarła łzy, które przyćmiły blask jej wiecznie młodych, błękitnych oczu i zabrała się do zdmuchiwania siedemdziesięciu pięciu świeczek. Spojrzała z miłością na swoją wielką rodzinę. Tak bardzo ich kochała! I chociaż najchętniej usiadłaby teraz przed kominkiem, zabrała się do krojenia ogromnego tortu. Po kilku godzinach było jej to dane. Wyciągnęła się na miękkim fotelu, w pokoju rozświetlonym jedynie blaskiem ognia. Przed nią na dywanie siedziała żeńska część młodzieży, zadając pytania: -Babciu, jaki jest sposób na piegi? -To jaki był ten przepis na napój z drożdży? -Pokażesz mi, jak się robi koronki? Na wszystkie pytania opowiadała cierpliwie, jednakże z pewnym znudzeniem. Co było ciekawego w starych sposobach na piegi czy pryszcze? Nagle jej ulubienica, Ania, spytała: -Babciu, jaka była twoja pierwsza miłość? Anna senior przyjrzała się uważnie Annie junior. Otrzymała to imię po babce, a przy tym wyglądała zupełnie tak samo jak ona przed sześćdziesięcioma latami. Miała blond loki, bladą twarz i tajemnicze, błękitne oczy. Zadumana, zdecydowała się odpowiedzieć: -Dobrze, opowiem wam. Byłam młodziutka, miałam zaledwie piętnaście lat. -A jak wyglądałaś? - przerwała Gabrysia. -Jak Ania.- odparła krótko, a wnuczki spojrzały na nią z uznaniem. -A więc byłam młoda, przepełniona wizjami miłości, pełnymi romantyzmu i naiwności. Myślałam, że gdy zjawi się ON, ziemia się zatrzęsie i będę z nim po wieki wieków, amen. Musiał być, rzecz jasna, przystojny, a przy tym mądry, wierny, szlachetny i pełen romantyzmu.. -I co, babuniu, znalazłaś? - spytała najmłodsza Ada. -Tak myślałam. Do naszej szkoły niespodziewanie przysłano nam młodego nauczyciela. Liczył sobie lat dwadzieścia. Wszystkie dziewczęta oszalały na jego punkcie. Miał orzechowe, wymowne oczy, ciemne włosy i miły dla ucha głos. Ja również straciłam dla niego głowę. Zostałam prymuską, by zwrócić na siebie jego uwagę. Codziennie na przerwie śniadaniowej dawałam mu kawałek domowego placka. Przynosiłam świeże kwiaty na biurko. -Pokochał cię? - spytała Julka, wielka romantyczka. Anna uśmiechnęła się smutnawo. -Tak mi się zdawało. Mówił mi, że jestem jego ukochaną uczennicą. Pewnego dnia dał mi różę i pocałował w policzek. -Ach!- wykrzyknęły jednocześnie. -Tak, tak... Byłam taka szczęśliwa. Planowałam nasz ślub! Aż pewnego dnia oświadczył, że żeni się z najcudowniejszą kobietą na świecie. Złamał mi tym serce. -A co zrobiłaś po tym oświadczeniu? -Nic. Żyłam dalej. Bezlitosna ręka zerwała kwiat mej dziewczęcej naiwności. Nie zawracałam sobie głowy romansami. A pięć lat później wyszłam za waszego dziadka, urodziłam dzieci i jestem szczęśliwa do dziś. A teraz sio! Do łóżek. Gdy wnuczki wyszły, sięgnęła po podręcznik z 1950 r. i wyjęła z niego ususzoną różę oraz karteczkę. "Ukochanej uczennicy - Robert Głowacki". Anna między kartami poczerniałego ze starości podręcznika znalazła wczorajsze róże, pełne słodyczy, ukochane. Julia Ziółkowska

8 "Anioł na szkle" Blanka obudziła się i stwierdziła, że coś jest inaczej. Od okna biła oślepiająca biel - nie biel poranka, nie chmur. Taka jasność mogła oznaczać tylko jedno. Dziewczyna zerwała się z łóżka i ujrzała widok, który nieodmiennie wprawiał ją w zachwyt. Drobne płatki śniegu wirowały w powietrzu - każdy inny, wyjątkowy. Urzeczona owinęła się w koc, usiadła na parapecie i głodnym wzrokiem chłonęła cudne widowisko. W jednej chwili zapomniała o wszystkim - o tym, że niedługo wstaną rodzice i zaczną się kłócić o kieliszki i meble. Zapomniała o tym, że jest śmiertelnie chora na białaczkę. Po prostu była małą dziewczynką, wesołą, radosną. Mogła cieszyć się chwilą, gdyż widmo śmierci na chwilę oddaliło się. Wreszcie Blanka przypomniała sobie, jaką radością może być po prostu patrzenie przez okno. Bez presji, bez myśli "zaraz umrzesz, nie marnuj czasu". Chwilę później szyba zaparowała od jej oddechu, ale nie starła białej mgiełki. Zaczęła rysować łagodne łuki i linie, krzywizny i proste. Na zaparowanym szkle stopniowo pojawiała się nieziemsko piękna postać ze skrzydłami u ramion. Blanka przyjrzała się z zachwytem rysunkowi, zastanawiając się, dlaczego takie dzieła nie wychodziły nigdy spod jej ołówka. -Blanka, śniadanie!- usłyszała dochodzący z kuchni głos mamy. Zrezygnowana powlokła się na dół, żałując, że anioła na oknie nie dało się jakoś utrwalić. Apatycznie zjadła bułkę, ignorując zaniepokojonych rodziców. Umyła się, ubrała, po czym zabrała się do prasowania. -Co z tego, że niedługo umrę? Śmierć śmiercią - prasować trzeba. Nie zhańbię się odejściem ze stertą pogniecionych ciuchów.- mruczała ze złością, o mało nie przypalając koszuli taty. Gdy skończyła, mama pomogła wziąć jej naręcze ubrań i poszły do pokoju Blanki. Dziewczyna zerknęła na szybę i oniemiała- rysunek nadal tam był! Ale teraz jego kontury były srebrzyste, jak z brokatu. -Kochanie, jaka piękna naklejka!- wykrzyknęła mama, która również to zauważyła. Na jej twarzy widniał dziwny dla niej wyraz - czyżby czułość? Chwilę później wszedł tata i spojrzał na jaśniejący rysunek. Blanka, która spodziewała się nowej kłótni, prawie zemdlała, gdy zobaczyła, że rodzice biorą się ze ręce i schodzą na dół, szepcząc coś z miłością. "To dzięki temu aniołowi!"- pomyślała. W nocy Blanka miała sen. Stała pośród bieli, a obok niej zjawił się anioł, który wyglądał jak ten z okna. -Twój czas już nadszedł.- szepnął. -Co? Ale... Rodzice! Nie mogę ich tak zostawić. Załamią się i na pewno wezmą rozwód. Byli razem tylko ze względu na mnie! Nie mogę teraz umrzeć! -Blanko, twoi rodzice znów poczuli do siebie miłość. -Tak, ale tylko przez ten rysunek na szybie. -Nie. To dzięki tobie. To ty jesteś ich aniołem. - Istota wyciągnęła dłoń, którą Blanka ujęła. Poczuła, że odlatuje... Odchodzi. Rano mama weszła do pokoju córki i zobaczyła ją leżącą z lekkim uśmiechem na ustach. Ze łzami w oczach ujrzała srebrzystego anioła, który, dopiero teraz zauważyła, był bardzo podobny do Blanki. Jej rozpacz ustąpiła dziwnemu ciepłu, gdy anioł na szkle poruszył skrzydłami, uśmiechnął się i znikł... Zrozumiała, że Blanka się nimi opiekuje... Bo to ona była ich aniołem. Julia Ziółkowska

9 ,,Pamiętnik Autor: Nicholas Sparks,,Pamiętnik jest uważany za jedną z najpiękniejszych powieści o miłości ostatniego dwudziestolecia! " Noah to osiemdziesięcioletni mężczyzna, który mieszka w domu starców wraz z żoną chorą na Alzheimera. Spotykają się ze sobą tylko wieczorami, kiedy to czyta jej stary pamiętnik, który pisał 50 lat wcześniej. Czytanie starych zapisków nastraja mężczyznę do wspomnień. Mając 17 lat, Noah spotkał 2 lata od siebie młodszą Allie. Połączyła ich wakacyjna miłość, jednak gdy wakacje dobiegły końca, musieli się rozstać. Obojgu złamało to serca, ale los dał im drugą szansę i spotkali się po 14-stu latach. Allie planowała, że powspominają dawne czasy, ona powie mu o swoich zaręczynach i wróci do domu. Jednak nie zawsze jest tak, jak planujemy i między Noahem i Allie ponownie narodziło się uczucie. Dziewczyna musi wybrać między swoim narzeczonym Lonem a kochankiem. Niestety mężczyzna nie może całymi dniami wspominać dawnych lat, ponieważ żona czeka, aż przeczyta jej kolejny fragment pamiętnika. Czy Noah może być szczęśliwy z kobietą, która już nawet nie pamięta własnego męża? Przeczytajcie sami. Myślę, że książka ta może nawet doprowadzić do łez bardziej wrażliwe osoby, jednak wszystkim powinna się ona podobać. Gorąco polecam! Agnieszka Kamińska

10 SZTUCZKA MAGICZNA ZNIKAJĄCE NACZYNIE Z WODĄ Efekt zewnętrzny Na stole stoi litrowy słoik. Wykonawca napełnia go po brzegi wodą i pokazawszy publiczności, stawia z powrotem na stół. Bierze chusteczkę ze stołu i ostrożnie nakrywa nią słoik, unosi go lekko i ostrożnie, po czym stanowczym ruchem rzuca go na podłogę. Spadła sama chusteczka, słoik znikł. Rekwizyty Stół. Obrus zakrywający przestrzeń pod stołem. Litrowy słoik. Chustka do nakrycia słoika. Chustka powinna zakrywać cały słoik. Robi się ją zazwyczaj w ciemnym kolorze. Należy ją zrobić z podwójnej tkaniny, a w środek wszyć druciany okrąg wielkości średnicy słoika. Schowek (rys.1 i 2) Schowek Skrytka zrobiona jest z dykty (rys.3a), do której jest przymocowany woreczek z tak zwanej dziecinnej ceratki (rys.3b) i dwóch listewek do wsuwania deseczki (rys.3c). Woreczek robimy takiej wielkości, aby zmieścił się w nim słoik w pozycji stojącej. Po listewkach pokazanych na rysunku 1 linią przerywaną deseczka przesuwa się pod stołem. Jeśli schowek będzie wysunięty, można będzie niepostrzeżenie opuścić do woreczka słoik z wodą, a potem przez naciśnięcie biodrem delikatnie wsunąć skrytkę pod stół. Kiedy będziemy wsuwać słoik do skrytki, widzowie mogą usłyszeć plusk wody. Należy w tym momencie odwrócić uwagę publiczności rozmową lub zagłuszyć dźwięk wpadającego słoika muzyką. Rys.1 Rys.2

11 Rys.3 Teraz wszystko jest jasne. Słoik nakrywamy chustką, w środku której jest wszyty drucik. Gubimy słoik w skrytce. Chustka w tym czasie nie zmienia swojego ułożenia. Życzę miłej zabawy Iza Słowińska